CHAPTER 4
"Ate Amelie, hurry up! Someone is waiting for you downstairs," the grumpy Cypress shouted outside my room.
"Someone who?"
"Just find it out! Tss." Sungit.
Nagmadali naman akong matapos sa pag-aayos. I wonder who that person is. Ngayon lang may pumunta rito ng ganito ka-aga simula nang mag-umpisa ang klase.
"Hi, Baj!" an arrogant Playboy greeted me with a smile as I went downstairs. He is wearing his uniform, white button down shirt, navy blue slack, a pair of black shoes, and his I.D. while his hair was fixed backward. On the other hand, I'm wearing a white striped button down blouse with a ribbon on collar, a black jeans, and a pair of white sneakers.
"Why are you here?"
"To fetch you," he simply said.
"We have drivers here to take me to school," I said, then walked outside.
"I'm already here, so you don't have any choice."
"Tss. Fine!"
May magagawa pa ba ako, e, tinulak na ako papunta sa kotse niya at pinagbuksan ng pinto.
Habang nasa biyahe ay tahimik lang ako at kunot-noong nakatingin sa labas. Ito namang kasama ko ay panay ang sipol. Parang sinasadya niyang mang-asar, tapos, wala pang sawa kakadada. Busalan ko kaya ang mokong na ito.
Nakakairita na ang presensya niya!
"Have you eaten yet?" he asked again.
"I'm not hungry," tamad kong sagot.
"Bakit sa itsura mo parang gusto mong kainin 'yang bintana?" pang-aasar na naman niya, pagkatapos ay sumipol.
"E, kung ikaw kaya ang kainin ko ng buhay riyan!" singhal ko. Parang mali ata ang nasabi ko dahil humalakhak siya nang pagkalakas-lakas. "Hey, focus on the road!" Baka mabangga pa kami dahil sa kakatawa niya.
I looked at him when he suddenly stopped the car. I think we're still ten minutes away from school.
"What's your problem? Continue driving, we're getting late!"
"We also have thirty five minutes," he said and approached me.
Alvarez smiled when he saw my reaction. We were only a few inches away from each other and I could not back down.
"W-what are you doing? Lumayo ka nga!" Sabay tulak ko sa kaniya at umayos ng upo.
Natatawa naman siya at lumapit muli, saka nilagay ang kamay sa tabi ko na para ba'ng may kinakalikot.
"Akala ko ba'ng kakain ka? What are you waiting for?" Ngumisi pa siya.
"Napaka-bastos mo talagang hampaslupa ka!" Ngumisi na naman siya ng nakakaloko. "Umalis ka nga riyan at baka mabasag ko 'yang bungo mo!"
He looks at me as if he's the most innocent in the world.
"What?" He is trying to stifle a smile. "I'm just telling you to eat and unlocked your seatbelt," aniya at natanggal na nga ang seatbelt ko pagkatapos ay lumayo na siya.
Pakiramdam ko ay uminit ang mga pisngi ko. Kaya pala parang may kinakalikot siya kanina. Ano ba naman kasi ang pinag-iisip ko? E, napaka-malisyoso naman kasi niya.
"Kung anu-ano kasing iniisip." He chuckled while enjoying the scene. "Tara na nga." Bumaba na siya ng sasakyan at umikot na, ako naman ay nanatili lang sa loob. Pakiramdam ko ito ang unang pagkakataon na napahiya ako at sa isang hinayupak na Alvarez pa.
"Don't think too much about me. I'm perfectly fine," narinig ko ang pilyong bulong niya sa aking tabi. The door on my side was already open without even realizing it.
"Get out of my way and start counting, because any time I will punch you to your stomach! Don't try me, Alvarez," I warned, which made him grin.
"Wala akong tiyan, baka abs ko lang ang gusto mong maramdaman," pilyo na naman niyang saad. "O-ouch!" Napahimas siya sa kaniyang ulo matapos ko siyang sapakin. "Baka hindi magtagal ma-coma ako dahil sa 'yo," pagdadrama niya.
"Hindi lang iyan ang aabutin mo kapag hindi ka pa nagtino. Umayos ka!" Bumaba na ako sa kaniyang sasakyan. "Baka hindi na talaga magtatagal at katawan mo na lang na payapang nakahimlay ang makita mo, habang nagdadalamhati ang mga taong nakatingin sa 'yo."
"Napakalambing mo talagang magsalita."
Tumalikod na siya ngunit lumingon ulit, "Baka gusto mong ikaw ang mauna."
"Anong mauna? Maunang humimlay?"
"Sasabihin ko ba naman sa 'yo iyon? Mauna kang maglakad, because lady's first." Pagtuturo niya sa daan.
"Mga palusot mo, baka may kikitain ka lang." Nagsimula na akong maglakad dahil baka maubos ang oras namin. "Akala ko bang lady's first, bakit nandyan ka na sa tabi ko?" tanong ko nang sumabay na siya sa paglalakad.
Saan nga pala kami pupunta?
"Kung anu-ano kasing pinag-iisip mo, gusto mo lang naman akong makasabay," mayabang na sagot niya.
"Saan ba tayo pupunta?" pag-iiba ko ng usapan, dahil lalo lang kumakapal ang mukha niya.
"Kakain."
"Hindi ako gutom."
"Bakit, ikaw lang ba ang p'wedeng magutom?" Ang kapal ng mokong na ito.
"Dapat hindi mo na ako sinundo kung kakain ka pa lang pala."
"E, sa gusto kitang sunduin. May choice ka naman na hindi sumama sa 'kin pero pinili mo pa rin ako."
"Bahala ka nga sa mga kalokohang iniisip mo. Sarili mo naman ang iyong niloloko."
Pumasok kami sa isang stall malapit sa bayan. Marami kasing stall dito. Karamihan sa mga customers ay schoolmates namin dahil malapit lang ang paaralan namin dito.
"Drich!" bati ng isang pamilyar na babae.
Saan ko nga ba ito nakita? Alam ko nakita ko na siya, e.
"Good morning!" balik na bati ni Alvarez at hinalikan sa pisngi ang babae.
She smiled at me, "Good morning!" formal na bati niya at bumeso sa 'kin.
Matangkad at balingkinita ang kaniyang katawan, para siyang isang modelo. Ang ganda niya, para akong nanlumo.
"Oh-hi!" nag-aalangang bati ko. Baka isa ito sa girlfriend ng mokong na kasama ko. Baka mamaya may patayan na magaganap.
"Have a seat." She guided us. Is she the owner of this stall? "Before I forgot to formally introduce myself, I am Florence Aisha Alvarez." Naglahad siya ng kamay, inabot ko naman ito. "Drich's eldest sister." I knew it! The casual woman at the mall.
But, wait!
Processing..
Eldest sister... What?
I heard it right?
Eldest sister of this arrogant Playboy?
"Beatrix Amelie Jimenez," pagpapakilala ko rin at tipid na ngumiti.
Pagkatapos noon ay nagpaalam na siyang umalis dahil may aasikasuhin pa.
"Bakit tahimik ka ngayon? Siguro napagtanto mo na mali ang mga iniisip mo, ano?" mapang-uyam na saad ng kasama ko habang kumakain.
"Shut up. I'm eating."
"Akala ko ba'ng hindi ka gutom? Bakit ayaw mong iniistorbo? Papilit pa kasi."
"Sadyang alam ko lang kung paano rumespeto sa harap ng pagkain."
Ipapa-atras ko pa ba kung nakalapag na ang mga pagkain sa mesa namin? Akala ko nga siya lang 'yung kakain pero kabilang pala ako sa mga pinahanda ng ate niya kanina bago siya tuluyang umalis.
Sa kapatid niya pala ito at siya na rin ang manager. Branch lang daw ito pero dito nag-stay ang kapatid niya. Hindi ba siya maraming ginagawa no'n? Kasi kailangan niyang tutukan ng sabay-sabay ang kaniyang mga negosyo tapos nag-manager pa.
Ano bang problema ko ro'n? Diskarte nila 'yan.
Ang linis tignan nitong lugar. White and gold are the combination colors. Hindi ganoon kalaki pero sakto na. Hindi naman kasi ito ang main branch, sa Manila ata.
"Kumain ka pa, oh." Naglagay na naman siya ng pagkain sa plato ko. "Kain ka ng marami, ha," paalala niya. Kainis!
"Ang bait mo naman." Ngumiti pa ako sa kaniya, "Kunin ka na sana ni Lord."
"Huwag kang magsalita ng ganiyan, baka pati mga mata mo ay mailuha mo sa sobrang pag-iyak."
"Paalala lang, may pasok pa tayo kaya tumigil ka na sa kaka-asa mo." Note the sarcasm.