Chapter 27; သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရည္းစားဟုတ္ဟုတ္,မဟုတ္ဟုတ္သူႏွင့္မသက္ဆိုင္။
က်န္ခ်န္ႏွင့္ကုေျမာင္သည္ေရွ႕မွဦးေဆာင္ၿပီး သြားေနခ်ိန္တြင္၊ ကုေဖးႏွင့္ဝမ္႐ႊိဟာ စက္ဘီး ကိုယ္စီတြန္း၍ အေနာက္မွလိုက္လာ၏။
ဝမ္႐ႊိသည္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္သူ႕အစီအစဥ္မ်ားကိုေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနေပမဲ့၊ကုေဖးကဂ႐ုမစိုက္ေခ်။ဝမ္႐ႊိက ေျပာခ်င္သမွ်ေျပာၿပီးလွ်င္ေက်နပ္ေနတတ္၍ နားေထာင္သူရွိ,မရွိက သူ႕အတြက္အေရးႀကီးကိစၥမဟုတ္ေပ။
ဖုန္းထဲမွဂိမ္းကို ကုေဖး ကစားေန၏။ Craz3
ဂိမ္းေနာက္တစ္ဆင့္တက္ဖို႔ေနာက္ဆုံးအဆင့္သာက်န္ေတာ့၍ သူ ျမန္ျမန္ေအာင္ခ်င္ေနၿပီ။အခ်ိန္သုံးရက္ခန့္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္ျငား၊သူ႕အေျခ
အေနက တိုးတက္လာမႈမရွိေခ်။
ကုေဖးေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ့ကို အသည္းပုံပို႔လိုက္ဦး။"
"........ၿပီးေတာ့ မင္းကေဘာလုံးကိုယူသြား။"
ဝမ္႐ႊိကစကားမ်ားေနတာကိုရပ္လိုက္တယ္။
"ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။"
ကုေဖး ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို သူ႕ေရွ႕မွာေဝွ႕ယမ္းျပလိုက္တယ္။
"အိုး,ခဏ။"
ဝမ္႐ႊိကဖုန္းထုတ္ၿပီး သူ႕ကိုအသည္းပုံတစ္ခု ပို႔လာသည္။ထို႔ေနာက္,သူက အေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာလာ၏။
"ကေလးေတြကက်န္ခ်န္လိုျပသာနာေကာင္ကို သေဘာက်တယ္ေနာ္။ မင္းညီမက ငါ့ကိုအခုထိ မ်က္လုံးနဲ႕ေတာင္ ေသခ်ာၾကည့္တာ
မဟုတ္ဘူး။"
ကုေဖး ဂိမ္းေဆာ့ေနရင္းေျဖလိုက္တယ္။
"အ႐ြယ္ေရာက္ရင္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္,မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကအေရးႀကီးလာလိမ့္မယ္။အထူး
သျဖင့္,ကေလးေတြနဲ႕ကစားတဲ့ခ်ိန္ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။"
"တကယ္?။"
ဝမ္႐ႊိကေျခနင္းေပၚမတ္တပ္ရပ္ၿပီး လမ္းတစ္
ဖက္ရွိစတိုးဆိုင္၏မွန္ထဲမွ သူ႕ပုံရိပ္သူ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ငါ့ကိုယ္ငါ က်န္ခ်န္ထက္ပို႐ုပ္ဆိုးတယ္လို႔
မထင္ဘူး။ၾကည့္ရတာ,ငါကေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ မေနတတ္လို႔ပဲေနမွာ။"
"အင္း။"
တကယ္ေတာ့, ဝမ္႐ႊိကေဖာ္ေ႐ြေသာေၾကာင့္သူ႕ကိုယ္သူဆရာႀကီးစတိုင္လ္မိမိုက္ခ်င္ဟန္
ေဆာင္ခ်ိန္တိုင္း မေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူငယ္ခ်င္း ရွားသည့္ အေၾကာင္း ေျပာလွ်င္,
က်န္ခ်န္၏အသြင္အျပင္ကတကယ္အေပါင္း
အသင္းရွားတာျဖစ္၏။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္တိုင္း သူခံစားခ်က္ ႏွစ္မ်ိဳးခံစားရသည္။ တစ္ေယာက္က ႏုံအၿပီး ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ က်န္ခ်န္၏ပုံစံက...
လူအမ်ား သူ႕ကိုထိုးခ်င္ေအာင္လုပ္နိုင္စြမ္းရွိသည္။သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွ စိတ္မရွည္သည့္အမူ
အရာကိုထည့္တြက္လွ်င္၊ဝမ္က်ိဳရစ္ကဲ့သို႔လူ
ႏွင့္ယွဥ္ေျပာစရာအေၾကာင္းမရွိေခ်။
သို႔ေသာ္,သူတို႔အရက္အတူေသာက္တဲ့ညတြင္က်န္ခ်န္သည္သူ႕နဂိုပုံစံႏွင့္နည္းနည္းကြဲထြက္ေန၏။အရက္ေသာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္၊သူ႕မ်က္ႏွာ
ကစိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီး၊မဆိုစေလာက္လိမၼာေနသလားလို႔.....!
ထိုအခိုက္အတန့္မွာ ခဏမွ်ၾကာခဲ့တာႏွေျမာစရာေကာင္း၏။သူက စီးကရက္ယူၿပီးသည္
ႏွင့္သူ႕နဂိုပုံစံအတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားသည္။
က်န္ခ်န္ႏွင့္ကုေျမာင္တို႔စကိတ္ေပၚမွခုန္လိုက္ ျပန္တက္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ကုေဖးၾကည့္လိုက္တယ္။ ထိုေန႕က က်န္ခ်န္၏ကိုယ္
ေရးကိုယ္တာႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီးသူဘယ္လိုမ်ိဳးခံစားခဲ့ရမွန္းေမ့ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မဟုတ္ဘူး....
အမွန္တိုင္းေျပာလွ်င္၊သူ႕မွာခံစားခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့, ဆိုဖာတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ သူျပန္ထိုင္၍
ေက်ာမွီလိုက္စဥ္ျမင္လိုက္ရေသာက်န္ခ်န္၏
'ဘာမွမျဖစ္ဘူး,ဘယ္သူမွမမွတ္မိပါဘူး။'ဆိုသည့္ အမူအယာကအေတာ္ရယ္စရာေကာင္း
၏။
က်န္ခ်န္က ထိုကိစၥအေၾကာင္းတစ္ခုမွမေျပာေတာ့၍ သူအမ်ားႀကီးဆက္မေတြးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
'ပူရွစ္ေဟာင္ေန်ာင္'..။'ပူရွစ္ေဟာင္ေန်ာင္'တို႔ အရက္မူးခ်ိန္တြင္ ပို...ပိုၿပီးဒရာမာခင္းၾက၏။ လ်ိဳဖန္းက သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေၾကာင့္၊အရက္မူးခ်ိန္တိုင္း ကင္မရာကို ႀကိဳျပင္ထားေပမဲ့၊အဆုံးက် ေဘာင္းဘီကြၽတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚေမွာက္သြား၏။
က်န္ခ်န္၏တုံ႕ျပန္မႈမွာနည္းနည္းလြန္ကဲေသာ္
လည္း၊ တျခားလူသူ႕ပခုံးပုတ္တာ,သူ႕အကၤ်ီကိုေကာ္လံကိုဆြဲတာ ၊ဒါမွမဟုတ္၊သူ႕မ်က္ႏွာ ကို ထိလွ်င္ပင္ ျပန္ထိုးသည့္အက်င့္ကို စဥ္းစားမိေတာ့.........၎လုပ္ရပ္ကတျခားအဓိပၸာယ္ပါတယ္လို႔ေျပာလို႔မရဘူး။
သူတို႔မွာေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိလွ်င္တမင္သက္
သက္ ဖုံးကြယ္ထားစရာ အေၾကာင္း မရွိေခ်။သူတို႔သတိမျပဳမိခ်င္သည့္အရာျဖစ္ေနလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္လည္းေနထိုင္၍ ေကာင္းမဟုတ္ဘူး။သူတို႔ကစူးစမ္းခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ဒီကိစၥကို လုပ္ခဲ့မိလွ်င္ပင္...တစ္စုံတစ္ေယာက္ကဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးသတိရေနေပလိမ့္မည္။
က်န္ခ်န္ရဲ႕သေဘာထားကိုသူမစဥ္းစားၾကည့္ ဘူး။သူ႕အေၾကာင္းေတြပိုသိခ်င္လာတယ္၊သူ႕ကိုသေဘာက်တယ္ ,သူ႕အေပၚမွာ ေကာင္းမြန္
ေသာအျမင္ရွိတယ္,သူႏွင့္ပိုနီးစပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵမ်ိဳး ကုေဖးဆီမွာရွိတယ္။ထပ္တိုးေျပာရလွ်င္ ကုေျမာင္ကလည္းက်န္ခ်န္ကိုအရမ္းသေဘာ
က်၏။သူမကသူ႕ကိုသိတာႏွစ္ရက္မျပည့္ခင္ အရမ္းခင္တြယ္ေန၍ ကုေဖး အံ့ၾသခဲ့ေသး၏
တစ္ခ်ိဳ႕လူက ေၾကာင္ေပါက္ေလးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္နိုင္တယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ကေခြးေလးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္နိုင္တယ္။ၾကည့္ရတာ, က်န္ခ်န္က ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိတဲ့ ကေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္နိုင္ပုံရသည္။
"ဝမ္အာအစာသြပ္ေပါင္မုန့္" ဆိုင္ စီးပြားေရးသည္ ေခ်ာင္လည္တယ္ေျပာ၍ရ၏။ သူတို႔ဆိုင္ကေန႕ညမေ႐ြး အၿမဲစည္ကားေနသည္။
ယေန႕, အလုံပိတ္ခန္း မရေသာေၾကာင့္ ဝမ္႐ႊိအေမက သူတို႔ဝမ္မိသားစုအၿမဲစားေလ့ရွိတဲ့ အခန္းမွာ သူတို႔ကိုေနရာခ်ေပး၏။
"အျပင္မွာ လူအရမ္းရႈပ္ေနလို႔။ဒီေနရာက မင္းတို႔အတြက္ပိုအဆင္ေျပတယ္။ စကားေအးေအးေဆးေဆးေျပာလို႔ရတာေပါ့။"
က်န္ခ်န္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္, အန္တီ။"
ဝမ္႐ႊိက စားစရာမ်ားယူဖို႔ အဝင္အထြက္လုပ္ရမည္ျဖစ္၍ တံခါးေဘးမွာေနရာယူလိုက္၏။ကုေဖးႏွင့္သူကအတြင္းဘက္မွထိုင္ခုံမွာေနရာယူလိုက္ၿပီး၊ကုေျမာင္ကသူတို႔အလယ္မွာထိုင္
သည္။
လြယ္အိတ္ထဲမွ တစ္ရႈးအစိုအိတ္ကိုထုတ္ၿပီး ကုေျမာင္အတြက္သူတစ္႐ြက္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
"မင္းရဲ႕လက္ကိုတစ္ရႈးနဲ႕သုတ္လိုက္ဦး။ လက္
ဖဝါးေတြကညစ္ပတ္ေနတာပဲ,မင္း ေမွာက္လဲလာတာမလား။"
ကုေျမာင္က ေခါင္းယမ္းျပသည္။ထို႔ေနာက္ သူမကတစ္ရႈးအစိုကိုယူၿပီး၊လက္ကိုေသခ်ာပြတ္သုတ္ၿပီးျပန္ခ်လိဳက္၏။
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ခ်ၿပီး ကုေဖးကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္းလည္း တစ္ရႈးလိုခ်င္ေသးလား။"
ကုေဖးက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ေျဖလာသည္။
"တကယ္ေတာ့,ငါ့ရဲ႕ဒႆနိကေဗဒအရဆိုရင္ လက္မေဆးဘဲအစားစားတာက ေနမေကာင္း မျဖစ္ဘူးလို႔ေျပာလို႔ရတယ္။ "
"....."
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ၿပီး၊တစ္ရႈးစို ႏွင့္ လက္သုတ္ ေနလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့, သူက အိတ္ကိုေသခ်ာျပန္ပိတ္ဖို႔ေမ့သြားတာေၾကာင့္ ကုေဖးက အိတ္ကိုလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္အသာ
ဖြင့္ၿပီးတစ္ရႈးအစိုကို ဆြဲယူလိုက္၏။
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္း ေၾကာင္သူေတာ္အတိုင္းမခုတ္တတ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္မရဘူးလား။နည္းနည္းေလာက္ ပိုၿပီးရိုးသားစမ္းပါ။ဒီကမာၻႀကီးကပိုေကာင္းတဲ့ေနရာျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ။"
ကုေဖးက တစ္ရႈးအစို ႏွင့္လက္သုတ္ေနရင္း ဝမ္႐ႊိကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"ၾကားလား,နည္းနည္းပိုၿပီးရိုးသားစမ္းပါ။"
ဝမ္႐ႊိကလည္း တဲ့တိုးျပန္ေျဖလာ၏။
"ငါက မလုပ္နိုင္ဘူး။"
"....."
က်န္ခ်န္သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
ကုေျမာင္က ဤဆိုင္တြင္အစားသြပ္ေပါင္မုန့္ လာစားတာပထမဆုံးအႀကိမ္မဟုတ္။ဝမ္႐ႊိက သူ႕မေရွ႕သို႔ အစာသြပ္ေပါင္မုန့္ျခင္းေတာင္းခ်ေပးၿပီးလွ်င္ သူမက ဆိတ္အစာသြပ္ေပါင္မုန့္ကို ခ်က္ခ်င္းလွမ္းယူလိုက္သည္။
ဝမ္႐ႊိက ရယ္လိုက္၏။
"မင္းက အၿမဲတမ္း ဒီအရသာတစ္မ်ိဳးတည္း စားေနတာ။တျခားအရသာေလး မစားၾကည့္ခ်င္ဘူးလား?။"
ကုေျမာင္က သူ႕ကိုလ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ေခါင္းငုံ႕၍
ေပါင္မုန႔္ကိုခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ကိုက္ကိုက္လိုက္သည္။
ကုေဖးက ဝင္ေျပာလိုက္၏။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္,ေျပာလိုက္ေလ။"
ကုေျမာင္က အစားစားေနရင္း ခ်က္ခ်င္း မတ္တပ္ထရပ္ၿပီးဝမ္႐ႊိကိုဦးၫြတ္ဂါရ၀ျပဳလာ၏
"အာ,အာ,အာ....ရပါတယ္။"
ဝမ္႐ႊိက ထိုင္ေနရာမွထရပ္လိုက္ၿပီး ကုေျမာင္ကို ဦးၫြတ္ဂါရဝျပန္ျပဳေနသည္။
"ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအခ်ိန္ေလးျဖစ္ပါေစ,ငါ့ရဲ႕အရွင္မေလး။"
"မင္းက အလားအလာရွိတယ္။"
ကုေဖးက မွတ္ခ်က္ခ်လိဳက္၏။
"သူက အရမ္းမိုက္တယ္။ငါ ဟန္ေဆာင္တာ မဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုဝင္ေမးလိုက္တယ္။
"မင္းရဲ႕ big boss ဆိုတဲ့ ပုံရိပ္ကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလား။"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီမွာရွိေနတာ,ငါက big boss လုပ္ရဲမွာတဲ့လား။"
ဝမ္႐ႊိက သူ႕ကို မ်က္လုံးေမွးၿပီးၾကည့္လာ၏။
"ဒါေပမဲ့, ေန႕လည္က ငါ့ရဲ႕နည္းဗ်ဴဟာေတြ
ေၾကာင့္ ငါ့ေျခသလုံးကိုဖက္စရာမလိုပါဘူး။"
"အိုး။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းငုံ႕ၿပီး စားပြဲေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
ဝမ္႐ႊိက သူ႕အတိုင္း လိုက္ၾကည့္လာ၏။
"မင္း ဘာရွာေနတာလဲ။"
"မင္းေျခသလုံးကို ရွာေနတာ။"
"Fuck,"
ဝမ္႐ႊိက မေက်မနပ္ျဖင့္ေအာ္လိုက္သည္။
"ေဘးခ်င္း ကပ္ထိုင္တဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြကတကယ္ကြာတာပဲ။ထရိန္နင္ အတူဆင္းတာ ရက္နည္းနည္းရွိေသးတယ္။မင္းတို႔ကအတြဲညီေနၾကၿပီ။"
..
ယေန႕တြင္ ,က်န္ခ်န္ ဗိုက္မဆာေသာေၾကာင့္ေလခ်ဥ္တက္သည္အထိမစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကုေျမာင္က သူ႕ထက္ အရမ္းစားနိုင္တယ္လို႔သူစဥ္းစားမိလိုက္၏။
ကုေျမာင္က အစာသြပ္ေပါင္မုန႔္ပူပူေလးေတြ အမ်ားႀကီးစားထား၍ သူမမ်က္ႏွာကနီတြတ္ၿပီး၊နဖူးထက္တြင္ေခြၽးစိုေန၏။
"ေအး,"
က်န္ခ်န္ သူမဦးထုပ္ကိုခြၽတ္ေပးလိုက္တယ္။ရႈပ္ပြေနေသာဆံပင္ကို သူ ျမင္လိုက္ရသည္။
"မင္းရဲ႕ဆံပင္က..."
ကုေျမာင္က လက္ထဲမွအစာသြပ္ေပါင္မုန႔္ကို ခ်ၿပီး၊သူမဆံပင္ကိုသပ္ရန္လက္ျမႇောက္လာသည္။
က်န္ခ်န္ သူမလက္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။
"ေဟး, လက္မွာ ဆီေတြ။"
ကုေဖးက ေဘးမွဝင္လွမ္းေျပာလာ၏။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး။"
"ဒါေပမဲ့ ,သူက မိန္းကေလး...။"
ကုေဖးက ဦးထုပ္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေသခ်ာၾကည္ေနသည္။
"မင္း သူ႕ကို ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးဆက္ဆံရင္အဆင္ေျပလိမ့္မယ္။မင္း ေမွာက္လဲလို႔ ဦးထုပ္ၿပဲသြားတာလား?။"
ကုေျမာင္က ဦးထုပ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီးမွ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ကုေဖးက ေျပာလိုက္၏။
"မင္းအတြက္ ထပ္လုပ္ေပးမယ္။အိုေက?။"
ကုေျမာင္က အခ်ိန္ခဏစဥ္းစားေနၿပီးေနာက္
ကုေဖးကို သူမ ဆြယ္တာအကၤ်ီအနားကြပ္ကိုဆြဲယမ္းျပလာသည္။
ကုေဖးက ျပန္ေျဖလိုက္၏။
"မင္း အဝါေရာင္လိုခ်င္လို႔လား။ေကာင္းၿပီ။"
က်န္ခ်န္ မထိန္းနိုင္ပဲဝင္ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း သူ႕အတြက္အသစ္ထပ္ထိုးမလို႔လား။"
ကုေဖးက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ဟုတ္တယ္။"
ကုေျမာင္က ဦးထုပ္အသစ္ရၿပီဆိုတဲ့အခ်က္ေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေန၏။ဝမ္႐ႊိတို႔၏ဆိုင္မွအျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္၊ ကုေျမာင္ကခ်ည္ခင္သြားဝယ္ရန္ က်န္ခ်န္ကိုဆြဲထား၏။
"ငါ မင္းကို လိုက္ပို႔မယ္ေလ။ "
ကုေဖးက သူမကိုေျပာလိုက္သည္။
"ခ်န္ေကာက သြားစရာမလိုဘူး။"
ကုေျမာင္ကဘာမွမတုံ႕ျပန္။သူမက က်န္ခ်န္
၏လက္ကိုတင္းတင္းဆြဲထားၿပီး မလြတ္ေပးသည့္အျပင္ သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔မွီလာ၏။
ကုေဖးက ေဆာင္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်ၿပီး ကုေျမာင္ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။
"ခ်န္ေကာက,ေန႕တိုင္း ေန႕လည္ခင္းတစ္ေရးအိပ္ၿပီးအနားယူရေသးတယ္။"
ကုေျမာင္က မ်က္လုံးျပဴးက်ယ္ၿပီး သူ႕ကို
ျပန္ၾကည့္လာေပမဲ့ ဘာမွတုံ႕ျပန္မႈမရွိေခ်။
ထိုေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။
"ရတယ္။ သြား,....ငါ ဒီေန႕ မအိပ္ေတာ့ဘူး။"
ကုေျမာင္က က်န္ခ်န္၏ စကားကိုမၾကား
သည့္အလား မလႈပ္မယွက္ေနၿမဲတိုင္းပင္။
"မင္း....."
ကုေဖးက ေခါင္းျပန္ေမာ့လာ၏။
"သူ႕ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပာေပးလို႔ရလား။"
"အိုး။"
က်န္ခ်န္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး၊ကုေျမာင္ကို ေသခ်ာျမင္ေအာင္ေနရာထပ္ေ႐ြ႕လိုက္တယ္။
"ငါ မင္းနဲ႕အတူလိုက္ခဲ့မယ္။ဒီေန႕လည္ မအိပ္ေတာ့ဘူး။"
ကုေျမာင္က အခုမွျပန္တုံ႕ျပန္လာၿပီး သူ႕ကို ဆြဲေခၚသြား၏။
ကုေဖးကလည္း သက္ျပင္းဖြဖြခ်ၿပီး ေဘးမွ လိုက္လာသည္။
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ေမးလိုက္တယ္။
"ငါတို႔ ဘယ္မွာသြားဝယ္မွာလဲ။"
"တံတားေက်ာ္ရင္လမ္းၾကားတစ္ခုေရာက္
လိမ့္မယ္။အဲ့လမ္းၾကားမွာ ခ်ည္ခင္ေရာင္း
တဲ့ဆိုင္ ရွိတယ္။"
ကုေဖးက တစ္ခုခုစဥ္းစားၿပီးေနာက္၊
ထပ္ေမးလာသည္။
"မင္း ေန႕တိုင္းေန႕လည္ခင္းတစ္ေရးအိပ္တယ္
မဟုတ္ဘူးလား?။"
"ငါ့ကိုေန႕တိုင္းေန႕လည္ခင္းတစ္ေရးအိပ္တယ္
လို႔ေျပာခဲ့တဲ့လူက မင္းမဟုတ္ဘူးလား။"
"အိုး။"
ကုေဖးက ၿပဳံးလိုက္၏။
"ငါေန႕တိုင္းေန႕လည္ခင္းတစ္ေရးအိပ္တယ္။ေန႕ခင္းမအိပ္လိုက္ရင္,ပင္ပန္းလာလို႔။"
စကိတ္ေပၚမွာရပ္ၿပီး အေရွ႕မွဦးေဆာင္သြားေနသည့္ ကုေျမာင္ကို က်န္ခ်န္ ျပန္ ဆြဲေခၚ
လိုက္တယ္။
"အတန္းထဲမွာ အိပ္လို႔ရတယ္ေလ။မဟုတ္လည္း မင္းက စာလိုက္နားေထာင္ေနတာမွ မဟုတ္တာ ။"
"မတူဘူး။"
ကုေဖးက အရမ္းသမာသမတ္က်သည့္ ေလသံႏွင့္ ေျပာလာသည္။
"ငါ Craz3ဂိမ္း အဆင့္တက္ဖို႔လိုေသးတယ္။ လီယန္ နဲ႕ၿပိဳင္ထားလို႔ ငါဒီအဆင့္ကိုသူ႕ထက္အရင္ေအာင္မွျဖစ္မွာ။"
"မင္းက တကယ္ ႐ူးေနတာပဲ။"
က်န္ခ်န္ ခဏစဥ္းစားၿပီး၊သူ႕အေရွ႕မွာ လက္ျဖန့္လိုက္တယ္။
"ဖုန္းေပး, ငါ ေဆာ့ေပးမယ္။"
ကုေဖးက ဖုန္းထုတ္ေပးလာသည္။
"မင္း မေဆာ့ဘူးမလား။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ဖုန္းကိုယူလိုက္တယ္။
"ဒီဂိမ္းကပ်င္းစရာေကာင္းလို႔, မေဆာ့ျဖစ္တာ။ၿပီးေတာ့ ငါ့ကံကေကာင္းတယ္။ ငါက ကံ,ဉာဏ္ႏွစ္ခုစလုံးေကာင္းတဲ့႐ႊယ္ပါပဲ,နား
လည္လား။"
..
ကုေဖး ေျပာလိုက္တယ္။
"အခု,အဲ့အေၾကာင္းကို ဟာသလုပ္ၿပီး ဆက္
တိုက္ေျပာတဲ့လူက မင္းျဖစ္ေနၿပီ။ၿပီးမွ ငါ့ကို ထပ္အျပစ္မတင္နဲ႕။ ငါ့မွာ အသည္းပုံသုံးခုပဲက်န္တာ, ေလာက္ပါ့မလား?။"
က်န္ခ်န္ကစကားမေျပာပဲ၊ေခါင္းငုံ႕ၿပီးဂိမ္းကိုေဆာ့ေန၏။ဝမ္႐ႊိတို႔အစာသြပ္ေပါင္မုန့္ဆိုင္မွ ခ်ည္ခင္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္သို႔ သြားရမည့္ တံတားအကြာအေဝးမွာ ရွည္လ်ားတဲ့ခရီးျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ က်န္ခ်န္က တစ္ခ်ိန္လုံး ေခါင္းငုံ႕ၿပီးဂိမ္းေဆာ့ေနလွ်က္ရွိ၏။
ကုေဖးသည္ ဂိမ္းေဆာ့ခ်ိန္တိုင္းစိတ္မရွည္တတ္ေပ။ ဂိမ္းထဲမွာ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေတြးရမွာသူအရမ္းပ်င္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ရွင္းစရာေတြ႕လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရွင္းလိုက္၏။ ဒါေပမဲ့,က်န္ခ်န္က မတူဘူး။ သူက တစ္ခု
မေ႐ြ႕ခင္ ဖုန္းကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္တတ္သည္။သူ႕ကိုသုံးႀကိမ္ကစား
ဖို႔အခြင့္အေရးေပးထားေပမယ့္ သူကတစ္ခါတစ္ခါေ႐ြ႕ဖို႔အေရးအခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူ၏။
ကုေဖး ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း ေအာင္သြားၿပီလား။".
"မဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္က ေခါင္းငုံ႕ၿပီး ဖုန္းကို စူးစိုက္ၾကည့္ ေန၏။
"ေသသြားၿပီ။"
လမ္းေပၚတြင္ ေဘးဘီအာ႐ုံမစိုက္ပဲ၊စိတ္ဝင္တစားဂိမ္းေဆာ့ေနတဲ့သူ႕အကၤ်ီကို ကုေျမာင္ကလွမ္းဆြဲလိုက္၏။ သူက လမ္းကို ေသခ်ာအာ႐ုံမစိုက္တာေၾကာင့္....တံတားေဘးနားမွ က်ိဳးေနေသာေလွကားထစ္နားသို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ကုေဖး စက္ဘီးေျခနင္းကိုျမန္ျမန္ နင္းၿပီး သူ႕လက္ေမာင္းကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။
က်န္ခ်န္က ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္ေနေသာ္ျငား လက္ေမာင္းကိုျပန္႐ုတ္ၿပီး အေနာက္မွလူကို လက္သီး တစ္ခ်က္ ပစ္သြင္းလာ၏။ ကုေဖးက စက္ဘီးေပၚမွာရွိေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္
မေရွာင္တိမ္းနိုင္ပဲ၊ က်န္ခ်န္၏လက္သီး သူ႕ႏွာဖ်ားနားထိ ေရာက္လာတာကိုၾကည့္လိုက္
တယ္။
သူ႕ရဲ႕အလိုအေလ်ာက္ လက္တုံ႕ျပန္တတ္တဲ့ အက်င့္က ျပန္ေပၚလာျပန္ၿပီလား.....!!
သို႔ေသာ္, သူမ်က္ႏွာႏွင့္သိပ္မေဝးေတာ့သည့္ အကြာအေဝးမွာက်န္ခ်န္၏လက္က ရပ္တန့္သြား၏။
ကုေဖး သူ႕လက္ေမာင္းကိုဖမ္းဆြဲထားသည့္ လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
"မင္းလက္ေမာင္းက်ိဳးသြားရင္,မင္းလက္သီးကို ဘရိတ္အုပ္လိုက္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။"
"ငါမသိလိုက္လို႔,ေဆာရီး။"
က်န္ခ်န္က ေခါင္းလွည့္သြားၿပီး ေလွကား
ထစ္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္၏။
"Fuck!"
ကုေျမာင္၏ေခါင္းကို ကုေဖးပုတ္လိုက္တယ္။
"အားေျမာင္, အေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီးခ်န္ေကာ ကိုေခၚသြားေပးလိုက္။"
ကုေျမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပ၏။သူမက လက္တစ္ဖက္ႏွင့္စကိတ္ကိုပိုက္ၿပီး က်န္လက္ျဖင့္ က်န္ခ်န္၏အကၤ်ီအဖ်ားကိုဆြဲ၍ အေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီးေလွ်ာက္သြားသည္။
တံတားေက်ာ္ၿပီး ကုေဖးအၿမဲလာဝယ္ေနၾက ခ်ည္ခင္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္သည္အထိ က်န္ခ်န္ အၾကည့္မ်ားက ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွ မခြာေခ်။
ကုေဖး ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း ဒီေလာက္ထိၾကာေနတာ, အသဲပုံ သုံးခုလုံးကုန္သြားၿပီလား။ငါတို႔ ဆိုင္ေရာက္ေနၿပီ။ မင္းမနိုင္ရင္လည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။မင္းဒီဂိမ္း
ကိုမေအာင္ရင္ေတာင္,႐ြယ္ပါ့ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။"
"ၾကည့္လိုက္။"
က်န္ခ်န္က ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို သူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕မွာေထာင္ျပလာသည္။ေ႐ြ႕စရာအကြက္ တစ္ခုပဲက်န္ေတာ့၏။
"ဟမ္?။"
ကုေဖး ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
က်န္ခ်န္ကလက္ေခ်ာင္းႏွင့္ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို တစ္ခ်က္ထိလိုက္႐ုံႏွင့္တင္၊ အဆင့္ေတြအားလုံးေပါက္ကြဲသြားၿပီး ၊ ေအာင္သြား၏။
"အိုး...."
ကုေဖး သက္ျပင္းခ်လိဳက္္မိတယ္။
က်န္ခ်န္က ေမးလာသည္။
"လက္ခုပ္မတီးေတာ့ဘူးလား?။"
ကုေဖး လက္ခုပ္ထပ္တီးေပးလိုက္တယ္။
"ဒီလိုမွေပါ့။"
က်န္ခ်န္က သူ႕လက္ထဲဖုန္းျပန္ေပးလာ၏။
"မက္ေဆ့ခ်္ တစ္ေစာင္ေရာက္ေနတယ္။"
"အိုး...."
ကုေဖး ေခါင္းငုံ႕ၿပီး ဖုန္းကိုအိပ္ကပ္ထဲ
ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။
...
'မင္း ဖြင့္မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား'က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္၊ နည္းနည္းထူးဆန္းေန၏။ မက္ေဆ့ခ်္ဝင္လာတုန္းက သူၾကည့္ဖို႔ မရည္
႐ြယ္ေသာ္လည္း၊ ပို႔သူနာမည္ႏွင့္အေၾကာင္း
အရာကို ျမင္လိုက္ရသည္။
က်ဴးရွင္း ; ငါ ဒီေန႕သီခ်င္းဆိုမွာ။
လာနားေထာင္မယ္မလား,အိုေက??.....
ေနာက္ဆက္တြဲစာကို သူမျမင္လိုက္ဘူး။
အစက ကုေဖးႏွင့္တင္းက်ဴးရွင္းတို႔ၾကားမွာ အခ်စ္ဆန္ဆန္ ဆက္ဆံေရးရွိခဲ့လိမ္မည္လို႔ က်န္ခ်န္ ထင္ခဲ့သည္။သူတို႔ကအရမ္းရင္းႏွီးၿပီး၊တစ္ေယာက္ခံစားခ်က္တစ္ေယာက္ ဖြင့္ေျပာစရာမလိုေအာင္နားလည္သည္။ၿပီးက်,
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ကိုယ္ေပၚမွာလည္း ဂီတႏုတ္သေကၤတရွိေန၏။ဟိုရက္တုန္းကလည္း ကုေဖးစိုးရိမ္တႀကီးေဆး႐ုံကိုေရာက္လာခ်ိန္တင္းက်ဴးရွင္းလည္းပါလာခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္, တင္းက်ဴးရွင္း၏ မက္ေဆ့ခ်္ထဲမွ
"အိုေက"ဆိုသည့္စကားလုံးကိုျမင္လိုက္ခ်ိန္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးက စိမ္းကား
ေနသလိုပင္။အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့လူအခ်င္းခ်င္း
'ငါဒီေန႕သီခ်င္းဆိုမွာ,လာခဲ့ ' တိုက္ရိုက္ေျပာလည္း ရတယ္မလား။
သူ ကုေဖးႏွင့္အတူ ခ်ည္ခင္ဆိုင္ထဲသို႔လိုက္ ဝင္လာရင္း၊ အေၾကာင္းအရင္းမရွိသူမ်ား၏
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုစဥ္းစားေနမိသည္။လူ႕က်င့္ဝတ္ႏွင့္ေသြဖယ္ေနသည္ဟုခံစားလာရ
၏။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကရည္းစားဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူႏွင့္မသက္ဆိုင္ေခ်။
"ခ်ည္ခင္ထပ္လာေ႐ြးၾကတာလား?။"
ဆိုင္ရွင္က ကုေဖးကိုျမင္လွ်င္၊ခ်က္ခ်င္းႏႈတ္ဆက္လာ၏။
"ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း ခ်ည္ခင္အသစ္ေတြထပ္ေရာက္တယ္။ဒီတစ္ေခါက္အစည္းသိပ္မထူ
ဘူး။ ေႏြဦးေရာက္ရင္ေတာင္ ဝတ္လို႔အဆင္
ေျပတယ္။အေရာင္လည္းေတာ္ေတာ္စုံတယ္ ။ငါတို႔မွာ အစိမ္းလည္းရွိတယ္။"
"သူက အခု အစိမ္းမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။"
ကုေဖးကၿပဳံးလိုက္ၿပီး ကုေျမာင္၏ပခုံးကို
ပုတ္လိုက္သည္။
"အေရာင္ သြားေ႐ြးေလ။"
ကုေျမာင္က ခ်ည္ခင္ခင္းထားတဲ့စင္ေရွ႕သို႔ ေျပးသြား၏။သူမက အေရွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ အေနာက္ေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္ခ်ည္ခင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ခ်ည္ခင္အေၾကာင္း က်န္ခ်န္နားမလည္ဘူး။
အိမ္မွာ ဆြယ္တာထိုးသည့္လူမရွိတာေၾကာင့္ သူ တစ္ခါမျမင္ဖူးတာျဖစ္သည္။ယခုလိုမ်ိဳး ခ်ည္ခင္ေတြ အစည္းလိုက္ ျမင္ရသည့္အခါ အားလုံးစိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ေန၏။သူ႕လက္ကိုဆန့္ၿပီးခ်ည္ခင္လုံးကို က်န္ခ်န္ ထိၾကည့္လိုက္တယ္။
ခ်ည္ခင္လုံးေတြကထူထူအိအိႏွင့္ ကိုင္လို႔ အရမ္းေကာင္း၏။
သူ႕ေဘးမွ ကုေဖးက ေမးလာသည္။
"ခ်ည္ခင္ကကိုင္လို႔ေကာင္းတယ္မလား?။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ခ်ည္ခင္အစည္းနဲ႕ထိုးၿပီးသာဆြယ္တာအကၤ်ီ ကို ကိုင္ၾကည့္ရင္ တကယ္ကြာတယ္ေနာ္။"
"လက္လုပ္ခ်ည္ထည္နဲ႕ခ်ည္ခင္အစည္း
ေတြကတူတူပဲ။ "
ဆိုင္ရွင္က ေဖာ္ေ႐ြစြာရွင္းျပလာသည္။
"စက္လုပ္ခ်ည္ထည္က် လက္လုပ္ထည္ေလာက္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။"
"တကယ္?။"
က်န္ခ်န္ အံ့ၾသသြားတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါမွ လက္လုပ္ခ်ည္ထည္
မဝတ္ဖူးဘူး။"
"မင္းသူငယ္ခ်င္းကိုတစ္ထည္ထိုးခိုင္းလိုက္"
ဆိုင္ရွင္ကအျပာမွိုင္းမွိုင္းခ်ည္ခင္တစ္လုံးကို သူ႕လက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလာသည္။
"ဒီတစ္ခုက ခ်ည္မ်ားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ အေရာင္မွိုင္းမွိုင္းက ေကာင္ေလးေတြနဲ႕ လိုက္တယ္။"
"အာ?။"
က်န္ခ်န္ မွင္သက္သြား၏။ဆိုင္ရွင္၏သူ႕ခ်ည္ခင္အေပၚမွာပရိုမိုးရွင္းဆင္းနည္းက အရမ္း.....
ကုေဖးက ေဘးနားမွေကာင္တာကိုမွီၿပီး ခိုးရယ္ေနသည္။
"မင္း လိုခ်င္လို႔လား။"
"မဟုတ္.....မဟုတ္ဘူး....မလိုခ်င္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ ခ်ည္ခင္ေတြကို ေဘးနားသို႔ျပန္တြန္းပို႔လိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆြယ္တာအကၤ်ီေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရာသီဥတုက ပိုေႏြးလာေတာ့မွာ... ေနာက္မလိုအပ္ေတာ့ဘူး။ "
"ေနာက္ႏွစ္က်မွ ဝတ္လည္းရတယ္ေလ။"
ဆိုင္ရွင္က ေနာက္ထပ္ ခ်ည္ခင္တစ္ခုကို
ထပ္ယူလာ၏။
"ဒီခ်ည္ေလးက သင့္ေတာ္....."
"မဟုတ္....မဟုတ္.....မဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီတြတ္လာၿပီး ၊သူ႕ကိုယ္သူ ဆိုင္ရွင္လက္ထဲမွပုန္းေရွာင္ ခ်င္ေနသလိုမ်ိဳးအျပင္ဘက္သို႔ သူ ေနာက္ျပန္ဆုတ္မိသည္မွာ ဆိုင္တံခါးထိေရာက္ေနၿပီျဖစ္၏။
"ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ မလိုဘူး။ "
ကုေဖးက အသံတစ္သံေတာင္မထြက္ဘဲ
ပြဲၾကည့္သူလုပ္ၿပီး အသံတိတ္ရယ္ေမာေန
သည္။
"မင္းသူငယ္ခ်င္းက မင္းအတြက္ မထိုးေပးဘူးလို႔ ေျပာေနတာမွမဟုတ္တာ။"
ဆိုင္ရွင္ကခ်ည္ခင္ကိုကိုင္ထားရင္း က်န္ခ်န္ ေနာက္ကို စိတ္အားထက္သန္စြာလိုက္ေန၏။
"ဒါေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္,ၾကည့္။"
က်န္ခ်န္ သူမကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"အမ..အမ..အန္တီ..အန္တီ...သူ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ခ်ည္ထိုးစရာမလိုပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္
.....ကြၽန္ေတာ္ ခ်ည္ဘယ္လိုထိုးရလဲ ဆိုတာ သိတယ္။"
ကုေဖး၏မ်က္ခုံးက စိတ္ဝင္စားမႈေၾကာင့္ ။ပင့္တက္သြား၏။
"တကယ္?။"
ဆိုင္ရွင္ကလည္း အံ့အားသင့္ေန၏။သူမက ကုေဖးကိုလွည့္ၾကည့္သည္။
"မင္းလည္း ခ်ည္ဘယ္လိုထိုးရမလဲသိတယ္။ မင္းသူငယ္ခ်င္းလည္းသိတယ္.....ဒီေန႕ေခတ္ လူငယ္ေတြကအထင္ႀကီးစရာပဲ။"
"အင္း, မွန္တယ္။"
ကုေဖးက ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေခတ္လူငယ္ေတြေလ"
"ဒါဆို, မင္း နည္းနည္းဝယ္သြားခ်င္လား?။"
ဆိုင္ရွင္က က်န္ခ်န္ဆီ ျပန္လွည့္လာ၏။
"အားယိုး ,ငါ မင္းကိုေျပာမယ္၊ခ်ည္ဘယ္လိုထိုးရမလဲ သိတဲ့သူေတြေတာင္မွ သူတို႔လက္ေတြယားလို႔ တစ္ရက္တည္းၿပီးေအာင္ မထိုးနိုင္ၾကဘူး။"
က်န္ခ်န္ ထိုစကားေတြေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေန၏။ေစာေစာတုန္းကစကားေတြေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူေျမျမဳပ္ပစ္ခ်င္မိသည္။ဆိုင္ရွင္၏သူမရဲ႕ခ်ည္ခင္အေပၚ
ပရိုမိုးရွင္းဆင္းမႈကအရမ္းစိတ္အားထက္သန္ေနသည္။၎ဆီမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ေကာင္းၿပီ ,ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္.. ခ်ည္ခင္တစ္ခု ယူလိုက္မယ္။"
"တစ္ခုတည္းလား?။"
ဆိုင္ရွင္က သူ႕ကိုၾကည့္လာ၏။
"ခ်ည္ခင္တစ္ခုတည္းနဲ႕ ဆြယ္တာအကၤ်ီ
ထိုးမွာလား။"
"မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္......"
ခ်ည္ခင္ တစ္ခုတည္းႏွင့္ ဘာထိုး၍ ရမွန္းကို
က်န္ခ်န္ တကယ္မသိဘူး။သူ ကုေဖးကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးအကူအညီေတာင္းသည့္အခါကုေဖးက လက္ေထာင္ျပသည္။သူ ျမန္ျမန္ေျဖလိုက္
တယ္။
"လက္အိတ္။"
သူတို႔ခ်ည္ခင္ဝယ္ၿပီး ဆိုင္ထဲမွျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္သည္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ေခြၽးေတြေတာင္တစ္စက္စက္ စီးက်ေန၏။
"မင္း ငါ့ကို နည္းနည္းေတာင္မကူညီဘူး။ ဆိုင္ရွင္က အရမ္း...."
"ခ်ည္ခင္ဘယ္လိုထိုးရလဲသိတယ္လို႔
ေျပာခဲ့တဲ့လူက မင္းကိုယ္တိုင္ပဲေလ။"
"ငါ့ကို ေသခ်ာၾကည့္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုယ္သူလက္ညိုးထိုးလိုက္တယ္
"ငါ့႐ုပ္ရည္က ခ်ည္ခင္ဘယ္လိုထိုးမလဲ သိတယ္လို႔ မင္းထင္လား။"
"ငါလည္း အဲ့လိုလူမ်ိဳးနဲ႕ တူတယ္လို႔
မင္း ထင္လား?။"
"ေကာင္းၿပီ။"
သူ႕အေရွ႕ဆိုလွ်င္က်န္ခ်န္၏စကားကအလုပ္
မျဖစ္ဘူး။လက္ထဲမွာလည္းခ်ည္ခင္ ပါသည့္ အိတ္ႏွင့္ခ်ည္ခင္ထိုးေသာဝါးတူတစ္စုံလည္း ကိုင္ထားသည္။
"ငါ ဒါကို မသုံးတတ္လို႔ မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္မယ္။ လက္အိတ္လုပ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ကုေျမာင္အတြက္လည္စည္းပဝါျဖစ္ျဖစ္လုပ္လိုက္လို႔ရတယ္။ "
"ေက်းဇူး။"
ကုေဖးက ၿပဳံးၿပီး ခ်ည္ခင္အိတ္ကို လွမ္းယူလာသည္။
ခ်ည္ခင္ဝယ္ၿပီးသည့္ေနာက္၊ သူတို႔ေတြအိမ္ျပန္လမ္းသို႔ ဦးတည္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းဆုံသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ကုေဖးသည္ ကုေျမာင္ကို
စတိုးဆိုင္ျပန္ရန္ေျပာလိုက္ၿပီး ၊ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေက်ာင္းသို႔ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
က်န္ခ်န္က လက္ထဲမွာခ်ည္ခင္အိတ္ကို ဆြဲထား၏။
"သူ႕ကို ဒီပစၥည္းတစ္ခါတည္း ယူသြားဖို႔
ေျပာလိုက္လို႔မရဘူးလား။"
"မလိုဘူး။ မင္းေၾကာင့္ Craz3 ဂိမ္းအဆင့္
ေအာင္သြားၿပီဆိုေတာ့၊ ေန႕လည္ခင္း ငါ့မွာ
ဘာလုပ္စရာမွ မရွိဘူး။"
"မင္း အတန္းထဲမွာ ခ်ည္ထိုးမလို႔လား။"
က်န္ခ်န္ လုံးဝေရွာ့ခ္ရသြားတယ္။
ကုေဖးက ေထ့ေငါ့လာသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။မင္းသင္ခ်င္ရင္ ငါ မင္းကို သင္ေပးလို႔ရပါတယ္။"
"မလိုဘူး။"
ကုေဖးကတကယ္ယုံၾကည္၍မရသည့္လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္။သူက ေန႕လည္ခင္းတစ္ခ်ိန္လုံး အတန္းထဲတြင္ ေခါင္းငုံ႕ၿပီး ကုေျမာင္အတြက္ ဦးထုပ္ထိုးေပးေန၏။
ေန႕လည္ခ်ိန္သင္ခန္းစာမ်ားကို က်န္ခ်န္အာ႐ုံ စိုက္ၿပီးလိုက္နားမေထာင္နိုင္ဘူး။ သူ႕အာ႐ုံက ကုေဖးဆီမွာရွိေန၏။တစ္ဖက္မွာလည္း.........
ကုေဖး၏အရည္အခ်င္းသည္ ေျမးႏွင့္ စကား
ေျပာရင္း ခ်ည္ထိုးေနသည့္ အန္တီမ်ားထက္ မနိမ့္ေသာေၾကာင့္ သူအံ့ၾသမိ၏။ေနာက္တစ္
ဖက္တြင္ ကုေဖး၏ လက္ေၾကာင့္ သူ အံ့အား
သင့္ရျပန္သည္။ ေခါင္းတစ္ေခါင္းလုံးမွာ ဆံသားလက္မဝက္မွ်စာခ်န္ၿပီးေသခ်ာတိသည့္အျပင္.......သေကၤတမ်ားထိုးထားေသာလူက
....လူတစ္ေယာက္ကို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႕ လြဲယမ္းပစ္တဲ့လူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ား သည္
ခ်ည္ထိုးတံကိုင္ထားခ်ိန္တြင္လည္းလွေန၏။
သူ႕အတြက္ပိုၿပီးမယုံၾကည္စရာေကာင္းသည္
မွာ ကုေဖး၏အျပဳအမူကို ေဘးနားလူေတြက မအံ့ၾသျခင္းျဖစ္သည္။တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူတို႔ေတြအံ့ၾသေကာင္းအံ့ၾသနိုင္၏။ယခုသူတို႔ကေနသားက်သြားပုံေပၚသည္။
"အာ!"
ကုေဖးက သက္ျပင္းခ်လာ၏။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
"ခ်ည္ထိုးတံတစ္ခုျပဳတ္က်သြားလို႔။"
က်န္ခ်န္ အလန့္တၾကားေအာ္လိုက္တယ္။
"ဖာ့ခ္ , အားလုံးကိုအစကျပန္လုပ္ရမွာလား။
သူဘာမွမေျပာေလာက္ဘူးမလား။"
"မင္းသာ ဘာမွသြားမေျပာနဲ႕........ဒါေပမယ့္,
ကုေျမာင္ကဒီအေၾကာင္းသိသြားမွာပဲ။ ခ်ည္ကိုအစကျပန္ထိုးရင္က်ဲသြားတာကိုမႀကိဳက္
ဘူး။သူက ဝုန္းဒိုင္းက်ဲၿပီးလႊတ္ပစ္လိမ့္မယ္။ မင္း သူ႕ကို ေခ်ာ့နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။"
"အိုး။"
ဟိုေန႕တုန္းက ကုေျမာင္ ႐ူးသြပ္သြားသလိုမ်ိဳး စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုတာကို က်န္ခ်န္ စဥ္းစားမိလွ်င္....ကုေဖးအတြက္အကိုျဖစ္ရတာမလြယ္
ေၾကာင္း ခံစားမိလာ၏။
ကုေဖး၏အျမန္ႏႈန္းက ေတာ္ေတာ္ျမန္သည္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ သူကေတာ္ေတာ္ၿပီးေနၿပီျဖစ္ၿပီး ခ်ည္နည္းနည္းက်န္ေတာ့၏။
ဒီလူ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ပင္၊ က်န္ခ်န္ ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။
"မင္းတို႔မျပန္ေသးဘူးမလား?။"
ဝမ္႐ႊိကေမးလာ၏။
"ငါတို႔ယူနီေဖာင္းေတြယူဖို႔ ေလာင္႐ႊိ႐ုံခန္းကို သြားလိုက္ဦးမယ္။ခဏေစာင့္ ။ ညက်ရင္ ငါ့ဆိုင္မွာ အစာသြပ္ေပါင္မုန့္စားရင္း မနက္ျဖန္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ နည္းဗ်ဴဟာေဆြးေႏြးမယ္။"
ဘတ္စကတ္ေဘာကစားေသာလူအုပ္စုသည္
ကုေဖး၏စားပြဲမွာ ဝိုင္းအုံၾကၿပီး ေလာင္႐ႊိငွား
ထားေသာ ယူနီေဖာင္းအေၾကာင္းေျပာေနၾကသည္။
"ဘာအေတြ႕အႀကဳံမွ မရွိတာထက္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ငါထင္တယ္။"
ေကာ႐ႊိကေျပာသည္။
"အရင္ႏွစ္က ယူနီေဖာင္းကို မွတ္မိလား?။"
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"အရင္ႏွစ္က ယူနီေဖာင္းကဘာလဲ။"
ကုေဖးက ခ်ည္ထိုးေနရင္းေျဖလာသည္။
"No.4 prison BasketBall Team။"
က်န္ခ်န္ မွင္သက္သြား၏။
"အဲ့ဒါက ငွားလို႔ ရတယ္ေပါ့။"
လုေရွာင္ပင္းက ေမးလာသည္။
"ဒီႏွစ္ငါတို႔အတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္။
No.4 prisonယူနီေဖာင္းထပ္ဝတ္စရာမလိုဘူးမလား။"
ကုေဖး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဘယ္သူသိမွာလဲ။ေလာင္႐ႊိအႏုပညာ အျမင္က သူမ်ားနဲ႕မတူဘဲကြဲထြက္ေနတာ။"
လူတိုင္းစကားေျပာေနစဥ္ဝမ္႐ႊိကယူနီေဖာင္းဝတ္စုံအိတ္ႀကီးႏွစ္အိတ္သယ္ၿပီး အတန္းထဲ သို႔ဝင္လာလည္။ သူ႕မ်က္ႏွာအမူအရာၾကည့္႐ုံႏွင့္ ထိုယူနီေဖာင္းေတြသည္ no.4 prison ယူနီေဖာင္းေတြထက္ပိုေကာင္းနိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေခ်။
ဝမ္႐ႊိကအိတ္ေတြကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္၏။
"ငါတို႔ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရမယ္ထင္တယ္။"
လူတိုင္းက ယူနီေဖာင္းေတြကို ထုတ္ၾကည့္
သည့္ၿပီးသည့္အခါ သာေခြယိုင္လဲကုန္ၾကေတာ့သည္။
"Five star.....Farmers?။"
ေကာ႐ႊိယူနီေဖာင္းကိုထုတ္ၾကည့္ၿပီး အက်ီေပၚမွစကားလုံးေတြကိုအက်ယ္ႀကီးဖတ္ျပ
လာ၏။
"ငါတို႔ေက်ာင္းရဲ႕ေျမာက္ဘက္ႏွစ္လမ္းအကြာမွာရွိတဲ့လယ္သမားေစ်းက Five star Farmers ေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား?။"
"ဟုတ္တယ္။"
ကုေဖးက ခ်ည္ခင္ေတြကိုေဘးသို႔တြန္းပို႔ၿပီး ယူနီေဖာင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လာသည္။
"ေၾကာ္ျငာေစ်းကြက္က ေသေလာက္တယ္။"
ဝမ္႐ႊိက ယူနီေဖာင္းကို လက္ညိုးထိုးျပ၏။
"လတ္ဆတ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲတဲ့။"
အကၤ်ီေပၚမွ႐ုပ္ပုံေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်န္ခ်န္
မရယ္ပဲမေနနိုင္။အကၤ်ီပုံကို ဓာတ္ပုံ ရိုက္ၿပီး
ဖန္းက်ိဆီသို႔ မက္ေဆ့ခ်္ လွမ္းပို႔လိုက္၏။
-ေျမးေလး ..ငါတို႔ မနက္ျဖန္က် ဘက္စကတ္ေဘာၿပိဳင္ပြဲရွိတယ္။ငါတို႔ယူနီေဖာင္းကိုၾကည့္
လိုက္ဦး။
ကုေဖးက စကားေျပာလာသည္။
"ဒီယူနီေဖာင္းေတြကို အေဝး ပို႔လိုက္ေတာ့။ငါမနက္ျဖန္ မင္းတို႔အားလုံးအတြက္ ယူနီေဖာင္းေတြ ယူခဲ့မယ္။"
"ေကာင္းၿပီ။"
ဝမ္႐ႊိက ယူနီေဖာင္းေတြကို အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္၏။
"ဝတ္စုံက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ?။ "
"My Friend Team's...ကအဖြဲ႕နာမည္။အနည္းဆုံး, Five star Farmersအဖြဲ႕
မျဖစ္ေတာ့ဘူး။"
"Fuckk,မင္းဘာလို႔ ေစာေစာစီးစီး မေျပာလဲ။မင္းႀကိဳေျပာရင္ ငါေလာင္႐ႊိဆီသြားစရာမလိုေတာ့ဘူး။"
ဝမ္႐ႊိကယူနီေဖာင္းေတြကိုခုံေစာင္းထဲသို႔ အတင္းထိုးထည့္လိုက္သည္။
"သြားရေအာင္,ညစာစားရင္း နည္းဗ်ဴဟာ အေၾကာင္းနည္းနည္းေဆြးေႏြးမယ္။"
က်န္ခ်န္ လည္း ပစၥည္းေတြကို သိမ္းဆည္းၿပီး လူအုပ္ႀကီးႏွင့္အတူတူ အျပင္သို႔ ထြက္
လာလိုက္တယ္။
သူတို႔ေတြ ေလွကားနားေရာက္သည့္အခ်ိန္မွ
ဖန္းက်ိက စာျပန္လာ၏။
-Grandpa....ငါ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ငါ့မ်က္ႏွာေပၚမွာမ်က္ရည္ေတြျပည့္ေနၿပီ။ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းအရင္အတိုင္းျပန္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
........
က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။💕