Slughorn wesoło trajkotał o bezpieczeństwie na zajęciach eliksirów, a Hermiona sumiennie zapisywała wszystkie zasady. Nie miała zamiaru czytać na zajęciach żadnych liścików, a już na pewno nie tych od Dracona Malfoya, więc ignorowała zarówno zwój, jak i chłopaka, tak długo, jak tylko mogła, a przynajmniej do czasu, gdy musieli przygotować stół do warzenia eliksiru. Zwój wpadł do otwartej torby Hermiony wraz z książkami. Posłała Malfoyowi krótkie spojrzenie.
— To się nie uda — powiedział Slughorn, rozglądając się po sali. — Będziemy potrzebować czterech osób przy jednym stole, klaso.
Machnął różdżką, a uczniowie zeskoczyli ze stołków, gdy zarówno one, jak i stoły, zawirowały, uderzając o siebie. Hermiona patrzyła z przerażeniem, jak stół jej i Malfoya złączył się solidnie ze stołem Rona i Lavender.
— Bardzo dobrze — ciągnął Slughorn. — Zachowamy taki układ na cały semestr.
— Ale profesorze! — wydusił Ron.
Slughorn uniósł wysoko swoje krzaczaste brwi.
— Tak, chłopcze?
— To... to... to on! — Ron wskazał na Malfoya. — On!
— Nieźle powiedziane, Ronaldzie — zauważyła Hermiona, a Malfoy parsknął.
— Z pewnością wy, odważni Gryfoni, nie boicie się pracować z kimś z mojego domu — powiedział Slughorn, a do jego jowialnego głosu wkradła się słaba nutka stali.
Ron spłonął głęboką czerwienią.
— Nie, profesorze. — Ron patrzył na Malfoya twardym jak kamień wzrokiem.
Hermiona przewróciła oczami. Było nieskończenie wiele powodów, by nie lubić Ślizgona, ale w tej chwili nie robił nic niepożądanego. Wyglądał nawet na odrobinę zbyt zadowolonego z siebie. Miesiąc w Azkabanie zrobiłby mu wiele dobrego. Tylko na ogólnych zasadach, ale jednak. No, może dwa miesiące, by nauczyć go pokory.
Co gorsza, Hermiona musiała zająć miejsce naprzeciwko Malfoya, żeby mogli otoczyć kociołek z obu stron, co oznaczało, że siedziała obok Rona, a Lavender obok Malfoya. Dłonie Lavender drżały tak bardzo, że ledwie była w stanie poszatkować swoją porcję korzonków. Hermiona nie mogła jej winić; twarz dziewczyny nadal nosiła blizny po ataku Greybacka. Nie trzeba było być złym człowiekiem, aby popełniać czyny niosące poważne konsekwencje. Hermiona posłała Malfoyowi surowe spojrzenie, podczas gdy ten lekko przechylił głowę w stronę Lavender.
— Pozwól, że ci z tym pomogę, Lavender — powiedział cicho. — Te korzonki potrafią być kłopotliwe.
— Nie dotykaj jej! — warknął Ron, uderzając nożem niebezpiecznie blisko własnego palca.
— On chce tylko pomóc, Ronaldzie — powiedziała Hermiona. — Może sam chcesz usiąść obok niego?
Lavender wzięła głęboki oddech i skinęła głową, przesuwając deskę z korzonkami w stronę Malfoya. Ślizgon pokroił je szybko i precyzyjnie.
— Już — odparł tym samym miękkim tonem, przesuwając deskę z powrotem do dziewczyny. — Gotowe.
— P-p-przepraszam — wyjąkała do Malfoya, drżąc pod ostrym spojrzeniem Rona.
— Nie — mruknął Malfoy. — To ja przepraszam.
Po tych słowach przy stole zapadła głucha cisza, przerywana jedynie odgłosami siekania, pluskania i bulgotania. Suszone figi Rona wyglądały, jakby ktoś zmiażdżył je młotkiem, zamiast pokroić, ale chłopak i tak wrzucił porcję do kotła. Hermiona już rozchyliła usta, by zaprotestować, ale szybko zdecydowała się nic nie mówić. Wiedziała, co przygotowuje klasa, chociaż Slughorn nie ujawnił nazwy eliksiru, a kilka zmiażdżonych suszonych owoców niewiele by zmieniło.
Ostatecznie eliksir Rona i Lavender nie wyglądał tak źle. Nie miał co prawda tego samego perłowo-srebrnego połysku, jak ten warzony przez Hermionę i Malfoya, ale powolne ruchy mieszania w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara były prawidłowe, a blady odcień koloru niemal właściwy. Dobry ruch ze strony Slughorna, aby zacząć od stosunkowo łatwej mikstury. Każdemu z nich było potrzebne trochę sukcesu na zachętę.
— Dobra robota, dobra robota — zagrzmiał Slughorn. Leniwe wstęgi pary z kociołków zbierały się pod sufitem niczym miękkie, burzowe chmury. — Czy ktoś może mi powiedzieć, jaki eliksir właśnie stworzyliśmy?
Hermiona natychmiast podniosła rękę, jednak Malfoy ubiegł ją i zawołał jako pierwszy.
— Auramantis!
Odwróciła się, aby na niego spojrzeć. Nie podniósł ręki! I po wszystkim tylko wykrzywił nieznacznie usta!
— Doskonale — powiedział Slughorn. — Dziesięć punktów dla Slytherinu. Czy ktoś może podać mi inną nazwę używaną dla tego eliksiru?
— Mieszanka Nastrojów — powiedziała głośno Hermiona. Jeśli Slughorn zdecydował się ignorować podniesione ręce i zachęcać tym samym do chaosu, to czemu miała z tego nie skorzystać.
— Ach... bardzo dobrze, panno Granger. — Brwi Slughorna podjechały praktycznie do linii jego włosów. — A co takiego robi Mieszanka Nastrojów?
— Odzwierciedla nastrój, profesorze. Mikstura zmienia swój kolor w zależności od obecnego humoru osoby ją mieszającej.
— Tak, tak, dziesięć punktów dla Gryffindoru. — Slughorn machnął różdżką w stronę tablicy, na której pojawiła się lista kolorów i przypisanych im emocji: czerwony – gniew, żółty – radość, czarny – strach, fioletowy – smutek, zielony – zmieszanie i srebrny – pożądanie. Pojawiło się kilka chichotów z ostatniego koloru, co Slughorn jednak zignorował.
— A czy ktoś może mi powiedzieć, co oznacza siła odcienia koloru eliksiru? — zapytał.
— Intensywność! — Hermiona i Malfoy wykrzyknęli jednocześnie. Właśnie dlatego podnosimy ręce, pomyślała.
— Tak, dokładnie — westchnął Slughorn. — Im jaśniejszy kolor, tym intensywniejszy nastrój. Teraz każdy z was niech zamiesza swój eliksir. Śmiało, spróbujcie.
— To jakiś absurd — mruknęła Hermiona. — Emocji człowieka nie da się podsumować jednym kolorem.
Zamieszała w stojącym przed nią kociołku, a mikstura zmieniła kolor na bladoróżowy. Spojrzała gniewnie i zamieszała jeszcze raz, a mieszanina przybrała czerwony odcień. Uroczo.
— Oooo, daj mi spróbować — powiedziała Lavender. Zamieszała w swoim kociołku i zachichotała, widząc bladożółtą parę, unoszącą się w kierunku sufitu. — Udało nam się! — Poruszyła ponownie łyżką, a para stała się jeszcze bardziej żółta.
— Dobra robota — powiedział do niej ze szczerym uśmiechem Malfoy.
Lavender rozpromieniła się, a Ron wyrwał z jej dłoni łyżkę i zamieszał w kociołku. Mikstura natychmiast stała się czarna, a on cofnął się w panice. Hermiona nie mogła uwierzyć własnym oczom. Strach? Dlaczego Ron miałby się bać?
— Fiolki — warknął i odszedł od stołu. Hermiona spojrzała z powrotem na eliksir, zauważając słabe wiry srebra w jego atramentowej głębi, zanim płyn powrócił do swojego pierwotnego, perłowego połysku. Dziwne.
Odwróciła się w stronę Malfoya, który zawahał się, zanim niechętnie ujął łyżkę. Jego twarz zmarszczyła się w skupieniu. Oczywiście, pomyślała Hermiona. Żaden Ślizgon nie chciałby pokazać wszystkim swoich emocji. Malfoy pobieżnie zamieszał w kociołku, a ciecz zmieniła kolor na zielony. Dezorientacja. Chłopak wyglądał na całkiem zadowolonego z tego efektu, odczytując znaczenie koloru z legendy zapisanej na pergaminie, prawą ręką nadal lekko trzymając łyżkę.
— Nie grasz uczciwie — powiedziała do niego Hermiona.
— O tak, gdybym tylko był w lepszej relacji z moimi emocjami — prychnął kpiąco. — Czy jestem zły? Czy jestem smutny? A może... — ton jego głosu nagle stał się niższy i głębszy — ...podniecony?
Przeciągnął ostatnie słowo, jakby rzucał jej wyzwanie, a Hermiona bez większego namysłu złapała go za nadgarstek, poruszając jego ręką w kółko. Eliksir znów błysnął zielenią, tym razem z silnymi pasmami srebra. Malfoy wyrwał rękę z jej uścisku i cofnął się. Eliksir powrócił do swojej pierwotnej, perłowo białej postaci. Hermiona również zrobiła krok w tył, zarumieniona.
— Coś nie tak, Hermiono? — zapytała Lavender, która z ekscytacją porównywała kolor swojego eliksiru z sąsiednim stolikiem. — Malfoy, jakiego koloru był twój eliksir?
— Zielony — odpowiedział przez zaciśnięte zęby. Lavender drgnęła, słysząc jego ton. — Zielony — powtórzył już łagodniej.
Głośny brzęk przerwał rosnące napięcie. Ron wrócił z dwoma dużymi szklanymi fiolkami i wręcz rzucił je na stół. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie gniewnie ponad blatem, pozostawiając Hermionie i Lavender zadanie przelania zawartości kociołków do fiolek, a następnie opatrzenia ich etykietami.
— Koniec zajęć! — huknął Slughorn. — Zostawcie kociołki i fiolki na stołach!
Hermiona zarzuciła torbę na ramię i spojrzała na swojego partnera od eliksirów.
— Naprawdę, Malfoy — drażniła się z nim. — Nie powinieneś wstydzić się swoich uczuć.
Jego oczy rozbłysły.
— Och, ale ja się niczego nie wstydzę. Pamiętaj, Granger, to nie ja wymieszałem sobie ten ostatni kolor — powiedział, po czym wyszedł z sali, zostawiając ją z uśmiechem powoli znikającym z twarzy.
***
Następna lekcja Hermiony – zaawansowana numerologia – była całkowicie wolna zarówno od Malfoya, jak i Rona. To był jej pierwszy poranek w szkole, a ona czuła, że mogłaby po nim przespać cały tydzień. Ron trzymał się od niej z daleka podczas lunchu, jedząc po cichu, a następnie opuszczając Wielką Salę, nawet nie zatrzymując się, by porozmawiać z czekającymi na niego fanami. Malfoy siedział z dala od reszty członków swojego domu, sprawiając wrażenie, jakby sam chciał, żeby tak było. Ginny radośnie trajkotała o quidditchu, Neville o nowej specjalnej szklarni dla rzadkich roślin, a Luna dołączyła do ich stolika, by przeganiać gnębiwtryski z talerzy za pomocą wentylatora wykonanego z liści palmowych.
— Tak dużo negatywnej energii — powiedziała rozmarzona. — Mogę je trochę rozproszyć, ale ciągle wracają.
Hermiona wyszła wcześniej z lunchu, zdecydowana pójść na zaplanowany spacer dookoła jeziora. Punkt trzeci z dzisiejszej listy. Zajęcia z obrony przed czarną magią zaczynały się dopiero jutro, więc miała wolne aż do podwójnych zajęć z zielarstwa. Przeszła ścieżką wzdłuż całego obwodu jeziora, po czym usiadła na ciepłej trawie i wyciągnęła z torby mały zwój pergaminu od Malfoya. Wyjęła różdżkę, zamierzając go podpalić, jednak po chwili zdecydowała się pociągnąć za zieloną wstążkę, pozwalając jej ześlizgnąć się na ziemię.
Pergamin zawierał tylko kilka rzędów eleganckich run, z których każda była starannie wykaligrafowana, niczym małe dzieło sztuki.
Granger,
Tak, mam tutaj manuskrypt. I kamień runiczny. 20:00 w starej klasie zaklęć.
DLM
Pod swoim imieniem naszkicował mały kamień z malutkimi oznaczeniami, zaczarowanymi tak, by co kilka sekund się zmieniały. Ciekawy czar, kto by pomyślał, że Malfoy umiał rysować.
Hermiona nagle upuściła pergamin. Kamień runiczny? W jaki sposób te malfoyowskie gadziny dorwały w swoje ręce kamień runiczny? Prawdopodobnie go ukradli. Zamordowali kogoś, by go zdobyć. Iście bezcenny artefakt – jeśli Malfoy naprawdę posiadał kamień runiczny, to powinien trafić on do muzeum. Powinna to komuś zgłosić...
Ale wtedy nie mogłabyś go użyć, szepnął głos w jej głowie. Wyobraź to sobie, rok zajęć ze starożytnych run z użyciem prawdziwego kamienia runicznego.
Może pozwoliłby jej skopiować oznaczenia znajdujące się na kamieniu. Mógłby, ale, o bogowie, wtedy byłby już kompletnie nie do zniesienia. No cóż, ten człowiek i tak był nie do zniesienia, ta dzisiejsza sytuacja z eliksirem i...
— Hermiona?
W tym momencie padł na nią czyjś cień. Spojrzała w górę, by zobaczyć Rona majaczącego nad nią w falujących na wietrze czarnych szatach. Nie wyglądał jednak na wściekłego, a raczej na dość... zaniepokojonego?
Hermiona złapała zwój od Malfoya i ponownie zwinęła go w rulon. Dość głupie posunięcie – przecież Ron i tak nie potrafiłby go odczytać.
— Mogę usiąść? — zapytał.
Skinęła głową, a on opadł na trawę obok niej. W milczeniu patrzyli na jezioro.
— Wiesz, Hermiono, siódmo i ósmoklasiści mogą wychodzić do Hogsmeade co weekend. — Jego głos załamał się lekko. — Pomyślałem, że może... moglibyśmy iść na kolację. Tylko we dwoje. Do Trzech Mioteł.
— Kolację? Chcesz zabrać mnie na kolację?
Przeczesał ręką włosy.
— Chcę ci to wynagrodzić. To krzyczenie na ciebie i mówienie... mówienie ci, co masz robić. Ufam ci, naprawdę, ale ten cały Malfoy... — Zacisnął pięści.
Zmarszczyła brwi.
— Ufasz mi? Ufasz mi co do czego?
— Że nie zrobisz nic głupiego.
— Zdefiniuj głupotę.
Ron westchnął gwałtownie.
— Nie wiem... Na przykład coś głupiego z Malfoyem.
— Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
— Ja też nie, naprawdę — westchnął. — Nie podoba mi się, że się wokół ciebie kręci i wydaje mi się, że za każdym razem, gdy się odwracam, on tam jest... I wydaje mi się, że ty nie masz nic przeciwko.
— Oczywiście, że mam coś przeciwko. To oślizgły gad. Ale w przeciwieństwie do niektórych ludzi, nie mam okropnych napadów złości, nie wrzeszczę i nie trzaskam przypadkowymi rzeczami, kiedy coś mi się nie podoba.
Ron westchnął ponownie.
— Wiem, dlatego chcę ci to wynagrodzić. Chodźmy na kolację w sobotę.
Hermiona przechyliła głowę, patrząc na niego. Musiał dostać od kogoś jakąś dobrą radę i chyba faktycznie chciał ją zastosować.
— Nie wiem, Ron — powiedziała w końcu. — Martwi mnie jedno: pójdziemy razem na kolację i wszystko nagle będzie w porządku. — Wiedziała, że chłopak prawdopodobnie spróbuje ją pocałować, a ona mu na to pozwoli. — A później nagle zrobię coś, czego ty nie pochwalasz, i nie wiem, chociażby ośmielę się mieć inne podejście lub opinię od ciebie, a ty znowu się zdenerwujesz. Nie mogę i nie chcę tak żyć. To był ciężki rok i nie szukam kolejnego dramatu.
— W takim razie lepiej trzymaj się z dala od Malfoya — powiedział. — On niesie ze sobą same dramaty.
Miał co do tego rację, ale też odrobinę się mylił. Dramat zawsze otaczał Ślizgona niczym mgła, a wzburzone fale często pojawiały się w jego obecności. Subtelnie podsycał ten dramat dla własnej rozrywki. Odkąd jednak przybył do Hogwartu, był obrażany, unikany i obserwowany w poszukiwaniu oznak zła i buntu, ale wciąż nie pękł. Cóż, ciekawe, pomyślała. Draco Malfoy jako wzór do naśladowania. Co to za nowy porządek świata?
— Może — odpowiedziała. — Ale tu nie chodzi o niego. Tu chodzi o mnie. Chcę się z tobą przyjaźnić, ale...
— Tylko przyjaźń? — zapytał, przysuwając się bliżej.
— Tylko przyjaźń.
— Na razie? — dodał, błyskając dawnym, figlarnym uśmiechem.
— Na razie — odparła, uśmiechając się. Nie mogła nic na to poradzić. — Chodź tu. — Uściskała go krótko, szybko odsuwając się od jego ramion i wstając. On też podniósł się z uśmiechem. Serce Hermiony zabiło mocniej. Tego właśnie chciała: przyjaźni i może czegoś więcej. Ta wakacyjna namiętność zanikła i prawdopodobnie już nigdy nie powróci, ale co ona mogła wiedzieć? Wszystko mogło się zdarzyć. Może nawet coś nowego.
— Możesz odprowadzić mnie do szklarni. Mam teraz zaawansowane zielarstwo.
***
Czas szybko mijał jej podczas zajęć. Nasiona lwiej paszczy podskakiwały i wypluwały maleńkie iskry przed zasadzeniem, a trujące nasiona bratków wymagały żmudnego piętnasto-etapowego procesu obróbki, zanim można było bezpiecznie osadzić je w ziemi. A co najlepsze, na tych zajęciach Malfoy siedział po drugiej stronie szklarni, razem z Luną, która opowiadała mu coś z ożywieniem. Hermiona usłyszała swoją przyjaciółkę, kiedy ta zrzucała na stół tace na sadzonki, równocześnie wspominając swój pobyt w lochach jego domu.
— Techniki tortur były całkiem interesujące, Draco — mówiła Luna. — Następnym razem możesz rozważyć...
Pojednanie Rona i Hermiony sprawiło, że kolacja była dla wszystkich Gryfonów zdecydowanie bardziej relaksująca, z dużą ilością wesołej paplaniny i wzajemnego dokuczania sobie przy stole.
— Powinniśmy urządzić przyjęcie — powiedziała Ginny, machając kielichem. — Sobotni wieczór, pokój wspólny. Ron, możesz załatwić piwo kremowe.
Chłopak potrząsnął głową.
— Nie mogę, Gin. Mam już plany.
— Oooooch! — zawyła Ginny, patrząc na niego i Hermionę. — Randka?
— Nie randka — powiedziała. — Zwykła kolacja. Możemy dołączyć do was po.
— Nie randka — powtórzył Ron, zanim dyskretnie mrugnął do Ginny i Neville'a, chwytając Hermionę za rękę.
Hermiona zesztywniała. Nie słuchał jej... znowu. Odsunęła rękę i spróbowała spojrzeć gdzieś indziej. Puchoni również świętowali – ich dom miał przewagę w punktach, dzięki pracy ochotników, którzy naprawiali zamek w przerwach na lunch. Zauważyła, że Ślizgoni byli ciszej niż zazwyczaj, nadal podzieleni na różne frakcje. Malfoy jadł sam, jak zwykle, pisząc coś, albo szkicując na pergaminie. Jego oczy spotkały się na krótką chwilę z jej spojrzeniem, po czym wrócił do pracy.
— Idę do biblioteki — powiedziała, wstając. Może tam znajdzie kilka książek o runach. Wtedy nie będzie potrzebowała tego cholernego kamienia.
— Przyjdź na boisko do quidditcha — powiedział Ron. — Dzisiaj są nabory do drużyny Gryffindoru. — Spodziewał się zostać obrońcą, skoro rola kapitana nie była mu dana. Ginny przytaknęła, a jej oczy błysnęły radośnie.
Hermiona starała się wyglądać na zmartwioną, że nie chciała spędzać tych kilku godzin, drżąc z zimna, podczas gdy Ron zamierzał się przed nią popisywać.
— Mam dużo na głowie.
Ron lekko zmarszczył brwi.
— To byłby dla ciebie wspaniały sposób, żeby wesprzeć mn... swój Dom.
— Będę wspierać was na meczach — powiedziała, odwracając się od zmarszczonej twarzy Rona. Potem zatrzymała się i podeszła z powrotem do niego. — Rozmawialiśmy o tym, Ronaldzie — szepnęła. — Zaufaj moim wyborom, dobrze?
— Dobrze... — westchnął.
Może to zadziała, pomyślała, wspinając się po schodach do biblioteki. Może coś się zmieni. Przecież ludzie się zmienili.
Oczywiście w bibliotece nie znalazła nic pożytecznego na temat starożytnych run, chociaż musiała jeszcze sprawdzić w Dziale Ksiąg Zakazanych. To jednak musiało poczekać na kolejny wieczór, kiedy będzie mogła wrócić tutaj z Mapą Huncwotów, którą pożyczył jej Harry. Dwukrotnie przeczytała swój runiczny esej, nie zauważając ani jednego błędu. Prawdopodobnie nawet ich tam nie było. Malfoy musiał się z nią tylko droczyć.
Mówiąc o Malfoyu... była za dziesięć ósma. Hermiona zdecydowała się z nim spotkać, a kluczowym zagraniem było w tej sytuacji opuszczenie biblioteki, zanim przyjdą szukać jej tutaj przyjaciele.
Musiała przyznać, że dawna klasa zaklęć profesora Flitwicka była inspirującym miejscem do spotkań. Ta część zamku doznała najstraszliwych zniszczeń podczas bitwy i nie ocalały w niej żadne obrazy ani zbroje, które można by podziwiać. Hermiona ostrożnie przechodziła przez gruz, trzymając wysoko swoją zapaloną różdżkę, zanim dotarła do gigantycznego, popękanego, kamiennego łuku, który niemal całkowicie blokował drzwi do klasy. Ominęła krawędź łuku i pchnęła drzwi, które z łatwością ustąpiły. Szybko wślizgnęła się więc do środka.
Po wejściu do pomieszczenia zatrzymała się i westchnęła. Wnętrze sali było prawie nietknięte – nawet książki i drobiazgi na półkach wydawały się nienaruszone. Nie były nawet lekko zakurzone. Flitwick musiał rzucić na przestrzeń jakieś potężne zaklęcie ochronne. Lampy świeciły jasno, utrzymując w pomieszczeniu ciepły i przytulny klimat.
Malfoy siedział ze skrzyżowanymi nogami na starym biurku Flitwicka, przeglądając księgę zaklęć. Podniósł głowę, bez cienia zdziwienia na twarzy na jej widok.
— Granger — powiedział.