PRECIOUS' POV
IPINARK ko ng maayos ang kotse saka pumasok sa hospital. Aakyat na sana ako nang mahagilap ng paningin ko si Rhanz na nakaupo sa couch sa may lobby. Kaya agad akonh lumapit sa kanya.
"Rhanz?" tawag pansin ko dito. Nang lumingon siya at nakita ako ay agad siyang tumayo.
"Ba't ngayon ka lang?" nahihimigan ng pag-aalala ang tinig niya. Hindi ko alam kung saan siya nag-alala, sakin ba o sa kotse niya.
"I'm sorry.." yan lang nasabi ko dahil ayokong sabihin sa kaniya kung ano ang ginawa ko dahilan para matagalan ako.
"Nag-alala ako..kami sayo. Ang aga mong umalis tapos ngayon ka lang bumalik. Nag-alala ako dahil alam kong hindi ka nag-lunch at baka maulit yung nangyari sayo.." bakas talaga sa mukha niya ang totoong nag-aalala. Nagbaba naman ako ng tingin.
"Sorry.." yun lang ulit ang lumabas sa bibig ko.
"Halika, kumain muna tayo." hinila niya ako bigla. Napatingin naman ako sa kamay ko na hinawakan niya. Gusto ko sanang bawiin ang kamay ko ngunit ganoon nalang ka higpit ang pagkahawak niya.
Dinala niya ako sa isang restaurant malapit sa hospital. Siya na rin ang umorder ng pagkain namin. Pilit ko nalang hindi binigyan ng ibang meaning ang mga inakto niya ngayon.
Tahimik lang kaming kumain. Tanging nasa pagkain lang ang paningin ko. Sobrang naiilang na ako sa katahimikang bumalot sa amin.
"Nailipat na si Zion sa private room. Sabi ng doctor, may improvement na daw siya." sabi niya habang pinunasan ang sariling labi ng tissue.
"May senyales na bang magising siya?"may halong pag-asang tanong ko. Ngunit ganoon nalang ang pagbagsak ng balikat ko nang umiling siya.
"Hindi sinabi ng doctor.." malungkot na sabi niya.
Nawalan ako ng gana bigla. Uminom nalang ako ng tubig at pinunasan ang bibig. Hindi ko na ginalaw ang pagkain ko.
"Are you okay?" nag-alalang tanong niya na bahagya pang sinilip ang mukha ko.
"Busog na ako.." pilit na ngiting nasagot ko.
"Ang kunti lang ng kinain mo.." niya, tiningnan pa ang natira kong pagkain.
"Pasensya na, busog na talaga ako.."
Bumuntong-hininga siya at suminyas sa waiter. Umorder siya ng pagkain para e take-out niya.
Nang papasok na kami sa hospital ay naramdaman ko ang pagiging tahimik niya.
"Rhanz?" tawag ko dito habang paakyat kami sa floor kung saan ang room ni Zion.
"Hmm?" nakayuko lang siya at hindi ako tiningnan.
"Sinong nagbabantay kay Zion ngayon, do'n?"
"Si Eunice.." maikling sagot niya.
"Si tita.. pumunta ba siya dito?" tanong ko ulit.
"Hmm.." sabay tangong sambit niya. "Pero agad din siyang bumalik sa resthouse nila. Tutulongan niya daw kasi si tito Ralf na asikasohin ang inihaing kaso para sa bumangga kay Zion."
Tango lang ang naisagot ko. Tahimik na kami ulit habang naglalakad sa lobby papuntang kwarto.
Pinagbuksan niya ako ng pinto kaya diretso akong pumasok at sumalubong sakin agad ang mataray na tingin ni Eunice. Sa halip na tarayan siya pabalik ay nginitian ko siya kaya pairap niyang iniwas ang tingin niya sakin.
"Huwag mo na siyang pansinin." sumadya pang lumapit sakin si Rhanz para ibulong iyon.
Gaya nga ng sinabi ni Rhanz ay hindi ko nalang siya pinansin. Lumapit ako kay Zion upang tingnan ang kalagayan niya. Ni hindi ko na tinapunan ng tingin si Eunice na nasa gilid parin ni Zion at nakahawak pa sa kamay nito. Tumukhim pa siya nang akma kong hahawakan ang mukha ni Zion ngunit tulad ng ginawa ko kanina ay binaliwala ko siya at tuloyang hinawakan ang mukha ni Zion at bahagya ko itong hinaplos.
"Tapos ka na?" nahihimigan ko ang pagka-sarkastiko niya.
"Sorry.." mahinang sambit ko.
Naiintindihan ko kung bakit siya nagkaganyan sakin. Kahit mahal ko si Zion, nirerespeto ko parin si Eunice kung ano siya sa kanya. May karapatan siya kay Zion dahil siya ang girlfriend at isa lang akong hamak na bestfriend, na ilang taong wala sa tabi niya. Kung hindi pa nangyari sa kanya ito, hindi ko siya makikita uli.
"Eunice," saway ni Rhanz sa kanya.
Tiningnan naman niya ito ng masama saka bumaling sakin na nakataas ang isang kilay at pinagkrus ang braso. "You look good together, huh?"
Hindi ko alam kung ano ang gusto niyang ipahiwatig. Pero batid kong ayaw niya sa presensya ko ngunit wala na siyang magagawa dahil andito ako hindi para sa kanya kundi para kay Zion.
"Eunice, ano bang pinagsasabi mo dyan?" sita ulit ni Rhanz.
"Bakit? May masama ba sa sinabi ko?" humawak pa siya sa dibdib niya na parang kinakabahan. "As far as I know, wala ka namang girlfriend and napapansin ko na bukod sakin ay si Precious lang ang nakakalapit sayo ng ganyan."
"So anong--" hindi natuloy ang sasabihin ni Rhanz nang mag-ring ang phone niya. Tumingin pa siya samin bago niya iyon sinagot. "Excuse me." sabi niya.
Lumabas siya at kami nalang dalawa ni Eunice ang magkaharap ngayon. Napako ang paningin ko sa nilabasan na pinto ni Rhanz. Nang pagbaling ko kay Eunice ay sumalubong kaagad ang tingin niyang nagtataray na naman.
Bumuntong-hininga ako saka tumikhim. "I'm sorry kung nabagabag ka ng presensya ko.. Andito ako para sa b-bestfriend ko kaya sana hayaan mo 'kong makasama siya kahit ganito ang sitwasyon." seryoso at sinserong sabi ko. Umangat naman ang gilid ng labi niya at bahagyang umiling.
"Well, okay lang naman sakin na andito ka e. Ang sakin lang naman ay.. dumistansya ka. Please know your limitations. Bestfriend ka lang at ako ang 'girlfriend' niya. Kaya sana bigyan mo naman ako ng respeto." giit niyang sabi. Batid kong yung paghawak ko kay Zion ang tinutukoy niya. May halong inis at hiya akong nararamdaman.
"Hindi mo naman na kailangan ipamukha sakin kung ano lang ako kay Zion dahil alam ko iyon. At isa pa, kung hinihingi mo ang respeto ko para sayo sana inisip mo rin na may karapatan din akong irespeto kahit 'kaibigan' lang ako." pilit ko parin pinakalma ang sarili ko habang sinasabi ko ang mga iyon. Dahil nirerespeto ko parin si Zion kahit alam ko naman na hindi niya kami maririnig.
"Kung inaasahan mong pakikitaan kita ng magandang pakikitungo, hmm you wish! Una palang kumukulo na ang dugo ko sayo. Dahil alam mo.. ikaw ang dahilan kung bakit naaksidente si Zion!" biglang sigaw niya.
Hindi agad rumehistro sa utak ko ang mga huling sinabi niya. Pilit ko itong pinu-proseso hanggang sa malinawan ako. Binigyan ko siya ng nagtatakang tingin at hindi talaga makapaniwala sa mga narinig ko mula sa bibig niya.
"A-Anong sinasabi mo? A-Ako ang dahilan k-kung bakit naaksidente si Zion?" pagkaklaro ko na bahagya pang lumapit sa kanya.
Hindi ko alam kung bakit hindi ko namalayan ang paglapit samin ni Rhanz. Agad siyang pumagitna samin at nagpalipat-lipat ng tingin saming dalawa.
"Eunice, ano na naman ba 'yang lumalabas sa bibig mo? Pwede bang tumigil ka na?" may halong inis at pakikiusap na tuno ng pananalita ni Rhanz.
"Wow ha? Ako pa talaga ngayon ang mali?! E sinabi ko lang naman sa kanya ang totoo ah!" asik din ni Eunice.
"Ano ba kasi ang totoo! Bakit ba kasi sinasabi mong ako ang dahilan kung bakit humantong sa ganyang sitwasyon si Zion? Sabihin mo sakin ngayon, Eunice!" nanggigigil na singit ko. Tumingin naman sakin si Eunice ma may nanlilisik na mata, pero hindi ako doon natinag.
Hinila ni Rhanz ang braso ko para awatin kami. "Eunice, please itigil mo na 'yang kapraningan mo. Sa tingin mo matutuwa si Zion sa ginawa mo ngayon? Ha? Hindi niya magugustuhan na kayong malalapit sa kanya ay nag-aaway! Itigil niyo na 'to. Respetuhin niyo si Zion, pakiusap." puno ng pagpapaintinding sabi ni Rhanz.
Pagkatapos ay malumanay akong hinila ni Rhanz palabas ng kwarto ni Zion. Iniwan namin doon si Eunice sa loob. Ang akala ko ay kakausapin lang ako ni Rhanz kaya kami lumabas ngunit nagtaka ako kung bakit kami pumasok sa elevator at bumaba.
"Rhanz saan tayo pupunta?" agad na tanong ko nang magbukas ang pinto ng elevator at naglakad kami palabas.
Nagtuloy-tuloy lang siya sa paglalakad na nakahawak parin sa kamay ko. Hindi ko naman ito mabawi dahil sa sobrang higpit ng pagkahawak niyon. Malumanay niya parin akong hinila hanggang sa makalapit kami sa parking area.
"Hoy? Saan nga tayo pupunta?" pag-uulit ko.
Nang hindi siya sumagot ay pilit kong hinugot ang kamay ko dahilan para mapahinto siya at mapaharap sakin.
"Sagotin mo 'ko.." malumanay ngunit naiinip na sabi ko.
"Bakit? Nanligaw ka ba sakin?" nakuha pa niyang magbiro.
"Rhanz naman e! Hindi ako nakipag-biruan sayo, ano ba! Sagotin mo 'ko! Saan mo nga ako dadalhin?" naiinis na talagang sigaw ko.
"Hinaan mo nga 'yang boses mo. Baka akala nila nag-aaway tayo, andami pa namang nakatingin satin." pabulong na sabi niya. Napatingin naman ako sa paligid at ganoon nalang umusbong ang hiya ko nang napagtantong ang dami ngang nakatingin samin.
Napayuko ako sa hiya at bahagyang pumikit habang ikinuyumos ang kamay. Nang magdilat ako ay ganoon nalang ang pagkagulat ko dahil sa sobrang magkalapit na ng mukha namin ni Rhanz. Ngumiti pa siya ng nakakaloko kaya mas lalong nag-init ang mukha ko.
"Ano.. napahiya ka no? Hinaan mo kasi minsan 'yang volume ng bibig mo. Iyan tuloy, tinitingnan na nila tayo." nang-aasar na aniya.
Nagtiim naman ang bagang ko at kinurot siya sa tagiliran. "Kasalanan mo 'to e. Kung sinabi mo kaagad sakin kung saan tayo pupunta, e di hindi sana ako sisigaw ng gano'n." pabulong ngunit may diin ang bawat salitang inilabas ko.
"Ang sakit nun ah! Pinaglihi ka ba sa alimango at ang lakas mong mangurot?" angil niya habang nakahawak sa bahagi ng tagiliran niyang kinurot ko.
"Sapak na kasunod do'n 'pag di mo sasabihim sakin kung saan tayo pupunta!" banta ko na inambaan kaagad ng suntok.
"Sadista ka! Halika ka na nga! Doon tayo sa resthouse ni tita pupunta. Sinabi niyang doon daw niya tayo patutulogin." sabi niya sabay hila na naman ng kamay ko ngunit binawi ko kaagad 'yon.
"Huwag mo na nga akong hawakan! Hindi ako pilay! Nakakalakad ako ng maayos, okay?" mataray na sabi ko at pinangunahan siya sa paglalakad patungo sa kotse niya.
Huminto ako at hinintay na pagbuksan niya ako ng pinto. Ganoon nalang ang gulat ko nang dumiretso lang siyang pumasok at agad pinaandar iyon. Sumenyas pa siya sakin na sumakay na. Tinaasan ko siya ng kilay at sumenyas din sa kanya na pagbuksan ako.
Umiiling-iling pa siya bago bumaba ngunit bago pa siya makalapit sakin ay kusa ko nang binuksan ang pinto at pumasok. Ngisi-ngisi akong tumingin sa kanya habang sinuot ko ang seatbelt ko. Bumalik naman siya sa upuan niya sa driver seat.
"Iba ka rin mang-trip e no?" sarkastiko niyang sabi.
"Sorry po.." nakangisi at nang-aasar na sambit ko. Inirapan naman niya ako.
Umalis na kami at nasa sampung minuto lang ay huminto kami sa tapat ng medyo may kalakihang bahay.
"Bumaba ka na diyan, hindi kita pagbubuksan." masungit na aniya at saka bumaba.
Agad din naman akong bumaba at padabog na sinara ang pinto. "Sorry na nga e.." inis na sabi ko nang makalapit ako sa kanya.
"Sorry.." bulong niya saka ngumisi ng sarkastiko. Nagpaumuna siyang pumasok, hindi man lang niya ako hinintay.
Sumunod nalang ako ng nakanguso. Nagi-guilty na tuloy akp sa mga pinanggagawa ko.
Nang makapasok ako sa bahay ay walang sumalubong samin. Parang walang tao maliban sa aming dalawa. Kaya nagtaka akong tumingin sa kanya habang nakaupo siya sa couch nitong sala.
"Asan sila tita?" takang tanong ko
"Nasa hospital." maikli niyang sagot.
"Rhanz naman.. Sorry na nga diba? Sagotin mo naman ng maayos ang tanong ko." malumanay na sabi ko. Tumingin naman siya sakin at pinagkunotan ako ng noo.
"Nasa hospital nga,"
"Paano nangyari 'yon? E doon tayo nanggaling tapos wala naman sila doon ah!"
"Sila yung tumawag sakin kanina. Ang sabi ni tita, malapit na daw sila sa hospital at kailangan na nating pumunta dito para magbantay nitong bahay." paliwanag niya.
"Bakit hindi pa natin sila hinintay doon?"
"Kung hihintayin natin sila, baka mas lumaki pa yung gulo niyo ni Eunice." anito at napanguso naman ako. Umupo ako sa kabilang couch at tumingin sa kanya.
"I'm sorry sa nangyari kanina do'n sa hospital. Hindi ko kasi maiintindihan si Eunice e. Hindi ko alam kung bakit ang init ng ulo niya pagdating sakin. Sabi pa niya ako daw yung may kasalanan kung bakit naaksidente si Zion.." nagbaba ako ng tingin sa mga kamay ko na nakapatong sa kandungan ko.
"'Wag mo nang isipin 'yon. Hindi mo talaga maiintindihan ang ugali nung babaeng 'yon. Ewan ko nga kung ba't nahulog pa si Zion do'n.. Kahit ako naiirita din sa kanya minsan. Sinasabayan ko na nga lang din siya minsan dahil girlfriend parin siya ni Zion."
"Hindi lang pala ako ang ginaganoon niya?" nagtatakang tanong ko.
"Well, masungit at maarte. Pero pagdating sa pamilya ni Zion, samin, parang ina-adjust niya ang ugali niya. Sinusungitan niya ako minsan ngunit hindi gaya nang pagsusungit niya sayo. Tinatarayan niya ako ngunit iba yung sayo. Siguro.. nagseselos lang siya sayo. Feeling ko lang ,ah!" napanguso naman ako sa sinabi niya.
Hindi na ako nagsalita at humugot nalang ako ng malalim na hininga.
Paano nalang kung malaman niyang may nararamdaman din ako kay Zion? Siguro hindi na niya ako hahayaan pang lumapit do'n.
"Halika, ituro ko sayo 'yong kwarto mo." biglang sabi ni Rhanz dahilan para manumbalik ako sa reyalidad.
Sumunod ako kay Rhanz patungo sa magiging silid ko. Nang makarating na kami ay agad niya itong binuksan at pinauna niya akong pumasok.
"May mga damit at iba pang gamit diyan na pwede mong gamitin. Huwag kang mag-alala, si tita ang umasikaso lahay ng iyan para sayo." nakangiting aniya. "Kung.. may kailangan ka tawagin mo lang ako. Andoon lang ako sa kabilang kwarto." dagdag niya at tumango lang ako bilang sagot.
"Salamat." pahabol kong sabi.
Umalis na siya at sinara ko na ang pinto. Agad akong nagtungo sa closet at tama nga ang sinabi ni Rhanz. May mga damit nga dito na kasya ko pati gamit sa banyo ay pambabae.
Agad akong naligo at nagbihis pagkatapos. Malalim na ang gabi kaya nakaramdam na ako ng antok. Kailangan ko na ding magpahinga dahil may plano pa akong gawin bukas.
Hindi nalang ako nag-isip pa ng kung ano-ano, diretso na akong natulog.
To be continued..........