*Δύο χρόνια μετά...*
2032: Ο Λεωνίδας Νικολάου, καθηγητής Αστροφυσικής πλέων στο Πανεπιστήμιο της Λιβανός Ο.Ε., πρώην ARAK, έκανε διάλεξη σε μια από τις αίθουσες στο μάθημα Η Ιστορία της Γης, το οποίο αφορούσε κυρίως αστρονομικά θέματα καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας της Γης. Το τελευταίο μάθημα σήμερα, αφορούσε στον πόλεμο μεταξύ Γήινων και Ζεντιανών, που πλέων βρίσκονταν σε περίοδο ειρήνης και αλληλοβοήθειας.
Οι σπουδαστές/μελλοντικοί αστρονόμοι και αστροφυσικοί παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρων και πότε-πότε τον ρωτούσαν σχετικά με τις εμπειρίες του στον πλανήτη Ζεντ, θεωρώντας τον έναν ήρωα. Ανάμεσα στους σπουδαστές του ήταν φυσικά και η Ειρήνη, που ακολουθούσε το όνειρο της να σπουδάσει Αστρονομία.
Προς το τέλος της διάλεξης, είδε στην άκρη της αίθουσας τη διευθύντρια της Λιβανός Ο.Ε., να παρακολουθεί τη διάλεξη χαμογελώντας του ενθαρρυντικά.
«Ο πόλεμος αυτός, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η μεγαλύτερη κρίση που υπέστη η ανθρωπότητα. Αν και είχε μικρή διάρκεια, οι απώλειες ήταν πάρα πολλές. Και οι δυο πλανήτες, και οι δύο αυτοί κόσμοι, θρήνησαν πολλά θύματα, και εγώ ο ίδιος δεν είμαι περήφανος ούτε νιώθω ήρωας που συμμετείχα σε αυτό. Το τέλος του πολέμου όμως, ήταν και μια νέα αρχή για τον πλανήτη μας, που μέσα από τις στάχτες και την καταστροφή αναγεννήθηκε ξανά. Φυτεύτηκαν καινούργια δέντρα, η ηλιακή ενέργεια άρχισε να εκτιμάται και να χρησιμοποιείται περισσότερο. Έτσι, σύντομα η Γη θα γίνει πιο πράσινη, κι εμείς θα αναπνέουμε πιο ελεύθερα. Οπότε, θα απαντήσω ναι σε όσους ρωτούν αν βγήκε τελικά και κάτι καλό από τον επονομαζόμενο Τελευταίο Πόλεμο.» τελείωσε τη διάλεξη του και όλοι οι φοιτητές χειροκρότησαν, όπως και η διευθύντρια. «Ευχαριστώ για το χρόνο σας και σας εύχομαι καλό Καλοκαίρι.» είπε με χαμόγελο ο Λεωνίδας και κατέβηκε από το έδρανο για να μαζέψει τα πράγματα του.
Πολλοί σπουδαστές ήρθαν να τον συγχαρούν προσωπικά για όλες τις γνώσεις που τους πρόσφερε το έτος που πέρασε. Όταν κατάφερε να «αποδράσει», πλησίασε προς την έξοδο.
«Συγχαρητήρια, κύριε Νικολάου. Η διάλεξη σας ήταν εξαιρετική.» του είπε η διευθύντρια με μια υποψία πονηρού χαμόγελου.
«Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, κυρία Λιβανού. Θα με ευχαριστήσετε και το βράδυ πιο... προσωπικά.» είπε εκείνος στη γυναίκα του, κοιτάζοντας την στα μάτια.
Η Έλσα γέλασε παιχνιδιάρικα.
«Λοιπόν, είσαι έτοιμος να φύγουμε; Έχουμε πολλά να κάνουμε. Μην ξεχνάς ότι είμαστε οι κουμπάροι.»
«Ναι, έχεις δίκιο. Πρέπει να βιαστούμε.» συμφώνησε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, παντρευόταν ο Αλέξανδρος με τη Στέλλα στην έπαυλη των Γεωργίου. Είχαν επιλέξει τον Λεωνίδα και την Έλσα για κουμπάρους. Αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν, πολλά είχαν αλλάξει στη Γη, η οποία έμοιαζε σιγά- σιγά να ανανεώνεται. Οι Ζεντιανοί μοιράζονταν την τεχνολογία και τις γνώσεις τους μαζί μας και οι κάτοικοι των δύο πλανητών αναζητούσαν και άλλες μορφές ζωής μέσα στον Γαλαξία.
Μαθεύτηκε μάλιστα από απεσταλμένο σκάφος με εκπροσώπους στη Γη, ότι η Βάσια γέννησε τον γιο του Βασιλιά και ότι όντως στο αίμα του βρισκόταν το αντίδοτο για τη στειρότητα. Το εμβόλιο μοιράστηκε σε όλο τον πλανήτη τους και πολλά παιδιά γεννήθηκαν μέσα στο 2031 (σύμφωνα με το Γήινο ημερολόγιο). Όμως ο Λεωνίδας, όπως και ο Αλέξανδρος, αναρωτιούνταν τι να έκανε η Βάσια και πώς ζούσε άραγε εκεί. Ήταν πραγματικά ευτυχισμένη;
Ο Μύρωνας δεν κατάφερε ποτέ να τη συγχωρέσει που του έφυγε για ακόμα μια φορά και μάλιστα τώρα με τη θέληση της. Αρχικά έριξε το φταίξιμο στον Λεωνίδα, που δεν κατάφερε να την πείσει όταν έπρεπε. Όμως στη συνέχεια παραδέχτηκε ότι δεν ήταν δικό του το λάθος. Ήταν επιλογή της. Τον πονούσε και δεν τη συγχωρούσε, αλλά το δέχτηκε.
Ο Λεωνίδας διέκρινε τον Γρηγόρη να τους πλησιάζει από το βάθος του διαδρόμου.
«Χαιρετώ τους αγαπημένους μου θείους!» αναφώνησε χαρούμενος και αγκαλιάστηκαν. «Τι κάνετε;»
«Μια χαρά Γρηγόρη, εσύ; Ήρθες να πάρεις την Ειρήνη;» τον ρώτησε ο Λεωνίδας.
«Ναι. Θα πάμε για μπάνιο με κάτι φίλους μας. Α, να τη.»
Η Ειρήνη βγήκε από την αίθουσα και όρμησε στην αγκαλιά του αγαπημένου της.
«Δεν σας είπαμε τα καλά τα νέα. Η Ειρήνη κι εγώ αρραβωνιαστήκαμε.» είπε ο Γρηγόρης.
«Αλήθεια;!» αναφώνησε η Έλσα.
«Μου έκανε πρόταση γάμου. Να, δείτε.» είπε η Ειρήνη χαμογελώντας πλατιά και έτεινε το χέρι της με το χρυσό διαμαντένιο δαχτυλίδι.
Αυτό το δαχτυλίδι ήταν οικογενειακό κειμήλιο και βρισκόταν στην οικογένεια Νικολάου εδώ και τρεις γενιές. Ήταν έθιμο ο πρωτότοκος γιος να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του. Με αυτό είχε κάνει πρόταση ο Θοδωρής στη Νικόλ και πιο πριν στη συχωρεμένη τη Τζίνα, με το ίδιο είχε κάνει και ο Κώστας στην Άννα, όπως και ο παππούς Θοδωρής στην Αφροδίτη. Και τώρα ο Λεωνίδας χαιρόταν που το έβλεπε στο δάχτυλο της Ειρήνης. Σίγουρα το άξιζε.
«Συγχαρητήρια. Άντε, με το καλό. Και καλώς ήρθες στην οικογένεια Νικολάου, Ειρήνη.»
«Και για πότε λέτε;» ρώτησε η Έλσα.
«Θα δούμε. Να τελειώσουμε πρώτα τις σπουδές μας και μετά.» απάντησε ο Γρηγόρης, που σπούδαζε αρχιτεκτονικό σχέδιο.
Το βράδυ έφτασε και ο κήπος της έπαυλης των Γεωργίου ήταν στολισμένος και γεμάτος κόσμο. Στο βάθος, στη γαμήλια ασπίδα έξω απ' το εκκλησάκι, περίμενε ο Αλέξανδρος με τον Λεωνίδα στο πλάι του.
«Πώπω, έχω πολύ άγχος.» του είπε ξεφυσώντας.
«Ηρέμησε, όλα καλά θα πάνε.» τον καθησύχασε ο Λεωνίδας. «Εδώ εσύ πήγες στο διάστημα, ταξίδεψες σε έναν άγνωστο πλανήτη, πολέμησες εξωγήινα τέρατα, τραυματίστηκες και γλίτωσες από θαύμα, τώρα θα κολλήσεις;»
«Και αν το μετανιώσει και δεν έρθει;»
«Λες να έμεινε τόσα χρόνια μαζί σου, ακόμα και όταν ζούσες κλειδωμένος στο υπόγειο, για να σε παρατήσει τώρα;»
«Έχεις δίκιο.» Ο Αλέξανδρος πήρε μια βαθιά ανάσα και έστρωσε το κολάρο του πουκαμίσου του. «Όλα καλά θα πάνε.» επανέλαβε.
Ο Λεωνίδας κοίταξε την Έλσα δίπλα του και χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον. Στις μπροστινές θέσεις, ο Μύρωνας, η Κασσιόπη κι ο Δαμιανός κοιτούσαν τον γαμπρό περήφανοι. Ήταν επίσης και ο γιος τους εκεί, ένα αγοράκι δύο χρονών με το όνομα Άγγελος, καθώς και ο Μάκης, ο γιος του Δαμιανού απ' τον προηγούμενο γάμο του.
Ο Μύρωνας καμάρωνε τον γιο του και κοιτούσε πότε- πότε μελαγχολικά προς τα πάνω, τα αστέρια, γνωρίζοντας πως η Βάσια ήταν κάπου εκεί έξω. Ο Λεωνίδας ήξερε ακριβώς πού βρισκόταν βέβαια. Ο πλανήτης Ζεντ έλαμπε ανάμεσα στα υπόλοιπα αστέρια, τον είχε εντοπίσει και τον ξεχώριζε πλέων.
Απέναντι, απ' την άλλη μεριά καθόταν ο Κώστας με τη Χαρά, που είχαν μετακομίσει σε δικό τους σπίτι μαζί με τρεις σκύλους και δύο γάτες. Άφησαν βέβαια την Αφρούλα στην οκτάχρονη Άννα, μιας και είχαν γίνει πλέων αχώριστες. Η Άννα καθόταν κι εκείνη δίπλα στον παππού της και έλαμπε σαν τον Ήλιο μέσα στο κίτρινο ανάλαφρο φόρεμα της.
Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν επίσης ο Ντίνος, χαμένος συνεχώς στις σκέψεις του, και ο Οδυσσέας, που φαινόταν καλά, όλοι ήξεραν όμως ότι δεν ξεπέρασε ποτέ το χαμό της Ελπίδας. Στην επιστροφή προς τη Γη έχασε και το χέρι του, προσπαθώντας να επισκευάσει μια βλάβη σε έναν από τους κινητήρες του Salvation, και τώρα είχε ένα μηχανικό, το οποίο τον έκανε να μοιάζει ακόμα πιο δυνατός και άγριος.
Ξάφνου, σαν να βρισκόταν σε όνειρο, ο Λεωνίδας διέκρινε πίσω από όλους τους καλεσμένους, να ξεπροβάλλει πίσω από τα δέντρα, ολοζώντανη η Βάσια Γεωργίου.
Του φαινόταν απίστευτο. Ήταν πανέμορφη έτσι όπως τη θυμόταν και φορούσε το κλασικό κόκκινο της φόρεμα.
Όχι, δεν μπορεί... Η φαντασία μου είναι. Σκέφτηκε. Ο Αλέξανδρος τον σκούντηξε.
«Λεωνίδα... Βλέπεις αυτό που βλέπω...;» τον ρώτησε σοκαρισμένος μα και χαρούμενος.
«Ναι, τη βλέπω.»
«Δεν γίνεται... Είναι όντως αυτή;»
Η Βάσια έγνεψε και τους χαμογέλασε.
«Δεν είναι δυνατόν... Πώς γίνεται αυτό;»
«Δεν έχει σημασία. Πάντως είναι εδώ, μαζί μας. Ήθελε να έρθει στο γάμο σου.» τον διαβεβαίωσε ο Λεωνίδας, χωρίς να σταματάει να την κοιτάζει. Ο Μύρωνας κατάλαβε τι συνέβαινε και γύρισε να κοιτάξει κι εκείνος. Δεν είδε τίποτα όμως. Το ίδιο και όποιος άλλος κοίταξε κατά εκεί.
Η Στέλλα πέρασε την πύλη του κήπου, συνοδευόμενη από τον πατέρα της, με το λευκό, παραμυθένιο νυφικό της να χαϊδεύει απαλά το γρασίδι.
«Επιτέλους. Ήρθε η ώρα, Λεωνίδα. Είμαι τόσο ευτυχισμένος... Είναι και η μητέρα μου εδώ...»
Και η Στέλλα όμως έλαμπε από ευτυχία και ομορφιά. Οι μακριές μαύρες μπούκλες της ανέμιζαν απαλά στο αεράκι καθώς περνούσε από όλους τους καλεσμένους. Η Βάσια την κοιτούσε συγκινημένη, το ίδιο και τον γιο της. Η κοπέλα έφτασε μπροστά του.
«Γεια.» του είπε δήθεν ντροπαλά.
«Γεια...» της είπε κι εκείνος και της έδωσε την ανθοδέσμη που κρατούσε. «Είσαι πολύ όμορφη.»
«Κι εσύ το ίδιο, αγάπη μου.» Έμοιαζαν σαν ερωτευμένοι έφηβοι. Ο Αλέξανδρος έριξε μια τελευταία ματιά στη μητέρα του κι έπειτα γύρισε προς το μέρος του παπά κάτω απ' τη γαμήλια αψίδα.
Το μυστήριο τελείωσε και όλοι μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο σημείο του κήπου, όπου είχαν στρωθεί τραπέζια με λευκά τραπεζομάντιλα. Το ζευγάρι έκοψε την τούρτα και χόρεψαν τον πρώτο τους χορό ως νεόνυμφοι. Ακολούθησε μια απ' τις καλύτερες δεξιώσεις των Γεωργίου. Ο Αλέξανδρος πλησίασε τον πλέων κουμπάρο του, τον Λεωνίδα.
«Γιατί λες να είδαμε και οι δυο τη μητέρα πριν;» τον ρώτησε χαμηλόφωνα.
«Δεν ξέρω, Αλέξανδρε. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Ίσως κατάφερε, κατά κάποιον τρόπο, να σπάσει το φράγμα του χωροχρόνου και να βρεθεί ένα μέρος του εαυτού της εδώ, μόνο και μόνο για να είναι κοντά του αυτή την ημέρα.»
«Και τότε γιατί την είδαμε μόνο εμείς οι δύο;»
«Ίσως επειδή μαζί μας είχε δεθεί περισσότερο, και επέλεξε να εμφανιστεί μόνο σε εμάς. Σε εσένα γιατί είσαι γιος της και ξέρεις πόσο σ' αγαπάει και σε εμένα γιατί...» Δεν συνέχισε τη φράση του. Δεν είχαν ξαναμιλήσει ποτέ σχετικά με το ειδύλλιο του Λεωνίδα με τη μητέρα του Αλέξανδρου από εκείνη τη μοναδική φορά που του το εκμυστηρεύτηκε στο Salvation. Ευτυχώς όμως, τους πλησίασε ο Οδυσσέας και η αμηχανία τους έληξε εκεί.
«Τι λέει, μάγκες;» Ο Οδυσσέας κρατούσε το ποτήρι με το κρασί στο μηχανικό του χέρι αντί για το κανονικό και φαινόταν πολύ κεφάτος. «Πολύ το γουστάρω αυτό το μαραφέτι. Νιώθω σαν τον Εξολοθρευτή.» είπε και ήπιε μια γουλιά απ' το κρασί του.
«Πώς είσαι, Οδυσσέα;» τον ρώτησε ο Λεωνίδας.
«Μια χαρά είμαι. Το φαγητό είναι τέλειο, κρασί υπάρχει άφθονο, το ένα από τα δύο καλύτερα φιλαράκια μου παντρεύτηκε, τι άλλο να ζητήσω;»
«Εννοώ στα αλήθεια πώς είσαι. Όχι πώς περνάς σήμερα.» Ο Οδυσσέας αναστέναξε και αυτή τη φορά, παραδέχτηκε την αλήθεια:
«Ξέρεις πώς είμαι. Πονάω, αλλά προσπαθώ να μην το δείχνω. Δύο γαμημένα χρόνια πέρασαν και ακόμα να την ξεχάσω. Πότε θα φύγει ο πόνος;» Ο Λεωνίδας έβαλε το χέρι στον ώμο του φίλου του.
«Θα φύγει σιγά- σιγά. Με τον καιρό. Σε καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ έχω έχασα δικά μου άτομα άδικα και πόνεσα πολύ.» είπε, εννοώντας φυσικά τη μητέρα του και τον γιο του, που ακόμα επισκεπτόταν τον τάφο του αραιά και πού.
Έπεσε μια αμήχανη σιωπή ανάμεσα τους, μια πολύ μελαγχολική σιωπή. Ώσπου πλησίασαν η Στέλλα με την Έλσα και άρχισαν να μιλούν μαζί τους για ευχάριστα θέματα και ξεχάστηκαν. Ο Οδυσσέας όμως απομακρύνθηκε διακριτικά.
Ήξερε πολύ καλά πως η μητέρα του Λεωνίδα ήταν ανάμεσα στα θύματα της έκρηξης που προκλήθηκε από Σμαράγδιο στα Χημικά Εργαστήρια Λιβανός, μιας έκρηξης που ο ίδιος είχε προκαλέσει υπό τις διαταγές του ίδιου του Αντώνη Λιβανού, τότε που τα μόνα που τον ενδιέφεραν ήταν το συμφέρον και το χρήμα. Τώρα πια όμως είχε αποκτήσει συνείδηση και το βάρος τόσων αθώων ψυχών που χάθηκαν εκείνη τη χρονιά τον πλάκωνε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Κι αν ο φίλος του μάθαινε αυτή τη σκληρή αλήθεια, δεν θα τον συγχωρούσε ποτέ.
**********************************************************************************************
Πώς σας φάνηκε το προτελευταίο κεφάλαιο;
Ερώτηση: Γιατί πιστεύετε ότι εμφανίστηκε με τόσο μυστήριο τρόπο η Βάσια, πώς κατάφερε να το κάνει και γιατί την είδαν μόνο ο Λεωνίδας και ο Αλέξανδρος; Αυτό το μυστήριο δεν θα το λύσω, καθώς θέλω να το αφήσω στη δική σας κρίση!
Τουλάχιστον λύθηκε το μυστήριο σχετικά με την έκρηξη στα Χημικά Εργαστήρια. Ποιες οι σκέψεις και τα συναισθήματα σας για αυτό; Για τον Οδυσσέα; Πιστεύετε ότι θα πρέπει να πει την αλήθεια στον Λεωνίδα, ή δεν έχει σημασία τώρα πια;
Αυτά για σήμερα! Ραντεβού στο Β μέρος του επιλόγου και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου συνολικά. 😭😘❤