“ Mirae ម៉េចបានជាភ្នែកឯងហើមៗបែបនេះ ? ”
រាងស្ដើងក្នុងឯកសណ្ឋានសាលាសួរបន្ទាប់ពីឃើញត្របកភ្នែកអ្នកម្ខាងទៀតរាងប៉ោងៗនិងក្រហមហាក់បីដូចជាទើបតែយំហើយកាលពីយប់មិញ។ Mirae គ្រវីក្បាល សម្លេងប្រហែលៗក៏បន្លឺតាមពីក្រោយ។
“ អ៎េពីរនាក់ ! ! ”
ក្រមុំទាំងពីរងាកក្រោយប្រទះ Hoseok កំពុងរត់សម្ដៅមករកខ្លួន។ គ្រាន់តែអ្នកកម្លោះរត់មកដល់ភ្លាម Mirae ឱនមុខចុះយ៉ាងលឿនមិនចង់ឲ្យគេឃើញភ្នែកហើមប៉ោងស្របពេលដែល Hoseok លើកដៃក្រៀកស្មា Hyemi ទាំងមិនភ្លេចលួចមើលអ្នកដើរជ្រប់មុខមើលដីមិនងើប។
“ មានរឿងអីមែនទេ Mirae ? ”
Hoseok អត់មិនបាននឹងសួរ, គេបារម្ភថានាងនឹងយំដូចរាល់ដង។ Mirae មិនដែលទាមទារចំណាប់អារម្មណ៍ មិនដែលសុំឲ្យគេខ្វាយខ្វល់ពីនាង មិនដែលនិយាយថាអន់ចិត្តដែលឃើញនាយស្និទ្ធស្នាលនឹង Hyemi... មិនដែលសូម្បីតែទាមទារសិទ្ធដែលនាងគួរតែទទួលបាន ដូច្នេះហើយវាធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថាខុសដែលមិនបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងនាងឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។
Mirae គ្រវីក្បាល បេះដូងតូចឈឺស្កៀបៗ មនុស្សយើងបែបនេះមែនទេ ? ដឹងហើយក៏នៅតែសួរចឹងឬ ?
“ ឯងមិននិយាយអីចឹង... ចម្លែកម៉្លេះនៀកក៎ ”
Hyemi អង្រួនស្មាមិត្តដោយមិនបានដឹងខ្លួនអីបន្តិចថាហេតុផលដែលធ្វើឲ្យមិត្តស្លាប់រស់នាងស្ងប់ស្ងាត់បែបនេះគឺដោយសារតែ Jung Hoseok មិត្តប្រុសខ្លួន។ ចំណែក Mirae ពេលដែលនៅមិនទាន់បាត់តូចចិត្តនៅឡើយហើយត្រូវមកជួបជាមួយពាក្យសួរនាំដដែលៗច្រើនដងបែបនេះទៀត រង្វង់ភ្នែកមូលក្រឡង់ដាបថ្លាដោយទឹកពេញប្រៀប បំពង-ក-តឹងដូចគេយកខ្សែមករឹតរួតនិយាយមិនបាន។
“ ទៅថ្នាក់មុនទៅណ៎ាចាំបងជូន Mirae ទៅឲ្យពេទ្យពិនិត្យមើលក្រែងលោមិនស្រួលខ្លួន ”
Hoseok រកលេសដើម្បីបិទបាំងការពិតដែលគេចង់លួងលោមអ្នកម្ខាងទៀត Hyemi ងក់ក្បាលយល់ព្រមគ្មានស្ទាក់ស្ទើរ ទឹកមុខនាងមិនសូវរីកដូចគ្នា ចិត្តបារម្ភពី Mirae ។
“ ត៎ោះ Mirae ! ” Hoseok បន្លឺ។
Mirae ដើរស្ងៀមស្ងាត់តាមពីក្រោយអ្នកកម្លោះ Hyemi ក៏បែរខ្នងដើរទៅរកអគារសិក្សាតែម្នាក់ឯង។ គ្រាន់តែផុតពីភ្នែកអ្នកជាសង្សារចេញឈ្មោះភ្លាម Hoseok ក្រសោប-ក-ដៃតូចភ្លាម។ ម្ចាស់ដៃតូចភ្ញាក់បន្តិចដែរ នាងងើបមុខមើលគេក៏ប្រសព្វនឹងកែវភ្នែកបញ្ចេញពន្លឺព្រួយបារម្ភ។ នាងគួរតែរីករាយមែនទេដែលបានទទួលដឹងថាគេនៅព្រួយបារម្ភពីនាងដែរ ?
“ ហេតុអីក៏កាន់ដៃខ្ញុំ ? ” សម្លេងសួរតិចៗបន្លឺឡើង។
“ មកតាមបងមក ”
Hoseok ដឹកដៃនាងដើរចេញមកក្រៅរបងសាលារៀន, គេមិនសូវជាព្រួយបារម្ភថានឹងមាននរណាយករឿងអ្នកកម្លោះកាន់ដៃ Mirae ទៅប្រាប់ Hyemi នោះទេ។ ណាមួយ Mirae មើលទៅដូចមនុស្សមិនសូវស្រួលខ្លួនបែបនេះ Hyemi ប្រាកដជាមិនប្រកាន់ឡើយបើសិនជាមាននរណាប្រាប់។
“ ចង់នាំខ្ញុំទៅណា ? ”
“ អូនមិនអីទេមែនទេ ? ” Hoseok ងាកមកសួរ ទឹកមុខអ្នកកម្លោះប្រែប្រួលពីធម្មតាមកជារាងក្រញ៉ូវ គេចង់ខឹងស្រីម្នាក់នេះ ខឹងដែលនាងតូចចិត្ត អន់ចិត្តមិនប្រាប់អ្នកកម្លោះ តើនាងនៅទុកគេជាមិត្តប្រុសដែរទេ ?
“ មិនបាច់ខ្វល់ទេ ” Mirae បែរខ្នងប្រុងដើរបកក្រោយវិញប៉ុន្តែដៃមាំចាប់ស្មានាងជាប់។
“ មកនិយាយគ្នាឲ្យស្រួលបួលសិនមកទើបអាចទៅបាន ”
សម្លេង Hoseok មាំខ្លាំងបញ្ជាក់បានថាគេប្រាកដប្រជា Mirae បែរមុខមករកអ្នកកម្លោះ កែវភ្នែករឹងកំព្រឹសប៉ុន្តែពោរពេញដោយភាពឈឺចាប់សម្លឹងចំកែវភ្នែកព្រួយបារម្ភលាយឡំខឹងសម្បារមិនដាក់។
“ បងមិនខ្លាចគេចាប់អារម្មណ៍ហើយយកទៅប្រាប់ Hyemi ទេមែនទេ ? ”
“ មិនខ្លាចទេ ! ! ” Hoseok ពើងមុខតបមុននឹងបន្ត
“ ពួកយើងនិយាយគ្នាបានឬនៅ ? ”
---------
“ យប់មិញអូនយំទៀតហើយមែនទេ ? ”
សម្លេងសួរទន់ភ្លន់បន្លឺឡើង។ អ្នកទាំងពីរនៅក្នុងហាងកាហ្វេមួយដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីសាលារៀន បើគិតទៅប្រហែល 40-50m ប៉ុណ្ណោះ។ ហាងកាហ្វេនេះរៀបចំចែកតុនិមួយៗឲ្យដាច់ពីគ្នាដោយបន្ទះឈើមីកាដាក់បាំងផុតៗក្បាលដើម្បីផ្ដល់ភាពផ្ទាល់ខ្លួនឲ្យភ្ញៀវដែលបានចូលមក។
Mirae នៅស្ងៀម Hoseok មើលទៅនាងទាំងដកដង្ហើមធំ។ រាងខ្ពស់ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះក្បែរអ្នកដែលមានឈ្មោះជាសង្សារគេដែរនោះហើយនិយាយ។
“ បើអន់ចិត្តហេតុអីមិនប្រាប់បង ? ”
“ ... ”
“ សូមទោស.. បងនឹងមិនស្និទ្ធស្នាលជាមួយ Hyemi ខ្លាំងពេកនោះទេនៅមុខអូន ”
ចុងប្រយោគអំបាញ់មិញចាក់ទម្លុះបេះដូងនាងក្រមុំធ្លាយដល់ពោះវៀន។ គេមកនិយាយធ្វើដូចនេះទើបជាលើកទីមួយរបស់នាង... មានអ្វីខ្លះដែលនាងមិនធ្លាប់បានឃើញ ? Jung Hoseok ឱប Hyemi ? លួងលោម Hyemi ? ថើប Hyemi ? គ្រប់យ៉ាងគឺនាងបានឃើញឡើងលែងភ្ញាក់ផ្អើលទៅហើយ... នាងមិនបានសូមឲ្យគេមកខ្វល់ខ្វាយប៉ុន្តែបេះដូងនាងមានសាច់មានឈាមដូចអ្នកដទៃ... ការដែលឃើញមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់នៅក្បែរអ្នកផ្សេងយូរៗទៅ ទោះបីជាមនុស្សរឹងមាំយ៉ាងណាក៏គង់នឹងមានថ្ងៃហត់នឿយ។ ឬមួយគេមិនដឹងពីអារម្មណ៍មួយនេះទេ ? មែន... គួរឲ្យអស់សំណើចមែន.. គេម៉េចនឹងអាចដឹងទៅ.. គេម៉េចនឹងអាចដឹងពីអារម្មណ៍ឯកោដែលនាងមានទៅស្របពេលដែលគ្រប់ពេលអ្នកកម្លោះតែងតែមាន Hyemi នៅក្បែរ.. ចំណែកពេលដែលពីរនាក់នេះមានរឿងទាស់ទែងគ្នា នាងតែងតែនៅទីនោះលួងលោមគេ...
“ យើងត្រឡប់ទៅវិញទៅ ”
“ អត់ ! ” Hoseok តម្លើងសសៃ-ក-ជម្ទាស់ ដៃធំក្ដាប់-ក-ដៃនាងជាប់មិនឲ្យទៅណា កែវភ្នែកទាំងពីរសម្លឹងគ្នាមិនដាក់ជាមួយកម្លាំងប្រឆាំងទៅមក។
“ យ៉ាងម៉េចទៀត ? ”
“ និយាយមក ! អន់ចិត្តរឿងអី តូចចិត្តរឿងអីក៏និយាយមក កុំធ្វើបែបនេះ... ”
នៅចុងប្រយោគ អ្នកកម្លោះបន្ថយសម្លេងឲ្យនៅខ្សោយបំផុតហាក់បីដូចកំពុងសូមអង្វរករ។ Mirae សើចចម្អកនៅក្នុងចិត្ត.. ប៉ុន្តែមិនមែនចម្អកឲ្យគេ នាងចម្អកឲ្យខ្លួនឯងទៅវិញទេដែលគ្រាន់តែសម្ដីប្រុសម្នាក់នេះធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថាគេមិនអាចខ្វះនាងបាន។
“ បងឈប់សម្ដែងធ្វើដូចស្រឡាញ់ខ្ញុំណាស់ទៅបានទេ ? ខ្ញុំខ្លាច ”
សម្ដីឌឺដងស៊កសៀតធ្លាក់ចេញមកពីមាត់ Mirae ។ Hoseok មិនទាន់តប, គេសម្លឹងចំកែវភ្នែកខ្មៅអួរអាប់មិនព្រិច។ មនុស្សស្រីម្នាក់នេះមិនដឹងខ្លួននោះទេថានាងមានន័យយ៉ាងណាចំពោះគេ.. នាងមិនទាន់ដឹងនោះទេថាអ្នកកម្លោះមិនអាចខ្វះនាងបាន.. នាងមិនបានដឹងពីអារម្មណ៍ពិតរបស់គេនោះឡើយ។
“ បងមិនបានសម្ដែង.. បើបងសម្ដែងបងនាំ Mirae មកពេលនេះធ្វើអី !? ”
“ ព្រោះបងដឹងថាខ្លួនខុសនោះអី.. ខុសដែលមិនបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់ខ្ញុំ.. ខុសដែលឲ្យខ្ញុំធ្វើជាស្រមោលស្នេហារបស់បងនឹងគេ.. ខុសដែលមិនបានមើលថែខ្ញុំដូចគេ.. ”
Mirae តប ទឹកភ្នែកដែលនាងព្យាយាមតតាំងមិនឲ្យស្រក់ចុះក៏ធ្លាក់ចុះមកវូស្រោចជោគថ្ពាល់ម៉ត់រលោង Hoseok នៅស្ងៀម។ នាងក្រមុំសម្លឹងមុខគេទាំងទឹកភ្នែកស្រក់ចុះដូចបាក់ទំនប់មុននឹងបន្ត។
“ ខ្ញុំមិនទាមទារអីនោះទេ.. ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំមិននិយាយ មិនបង្ហាញ មិនបញ្ចេញ មិនមែនមានន័យថាគ្រប់យ៉ាងមិនបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចាប់.. វាឈឺគ្រប់ពេល.. ប៉ុន្តែខ្ញុំទ្រាំលាក់វាទុករហូតមកដល់ពេលនេះ.. បងមានដែលសួរខ្ញុំមួយម៉ាត់ទេថាខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ? ”
“ ... ”
Hoseok នៅតែនៅស្ងៀមមិនតបតអ្វី Mirae វាសទឹកភ្នែកដែលកំពុងហូរចេញមុននឹងបន្លឺជាថ្មីម្ដងទៀត។
“ ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ.. និយាយទៅក៏គ្មានប្រយោជន៍ដែរ.. មនុស្សដូចបងម៉េចនឹងអាចយល់ពីអារម្មណ៍ខ្ញុំបាន ? បារម្ភពី Hyemi ទៅ.. ខ្ញុំ okay គ្រប់យ៉ាង ”
To be continued .