Samuel:
Niet-begrijpend kijk ik naar Fleur die zit te huilen tegen haar bed. Eerst gaat ze mee in de zoen en iets later duwt ze me van d'r af, kijkt ze me geschokt aan en begint te huilen op de grond. Ben ik dan te vlug gegaan? Waarschijnlijk wel maar op dat moment voelde het wel juist om te doen. Maar nu ik haar zo zie zitten voel ik me echt schuldig. Ik ga voorzichtig tegen haar aan zitten "sorry, ik had je nooit mogen zoenen" fluister ik, eventjes blijft ze stil maar na een diepe zucht begint ze toch met praten: "Dat is het niet, ik vond die kus helemaal niet erg maar het moment dat we elkaar kuste zag ik beelden van Mike voor me en hoe zijn vrienden me behandelde. Ik kon het gewoon niet, neem het alsjeblieft niet te persoonlijk op want je bent echt een leuke jongen als je je niet zou bedenken wat je allemaal gedaan hebt en mocht dit alles niet gebeurd zijn dan was het waarschijnlijk veel makkelijker geweest. Maar ik durf gewoon die stap niet meer zetten en ik wil je daarom geen valse hoop geven" zegt ze snikkend en legt haar hoofd weer op haar knieën. Zachtje leg ik mijn arm om d'r heen en trek haar wat dichter tegen me aan. "Waarom blijf je zo lief doen tegen me, ik heb je net afgewezen" vraagt Fleur als we al een tijdje zo zitten en ik zachtjes over haar arm wrijf." Je hebt me niet afgewezen, je bent gewoon bang en dat begrijp ik ook. Het valt niet mee wat er met je gebeurt is, als ik jou was had ik me al lang geslagen ofzo" zeg ik en hoor haar zachtjes grinniken. "Kijk, ik begrijp dat het moeilijk voor je is en ik zou je nooit tot iets dwingen, ik hoop dat je dat onthoud. Ik zal je altijd willen helpen om hierdoor te raken want je bent niet alleen. Ik denk ook dat ik een van de enige ga zijn die je echt begrijpt gewoon omdat ik voor de helft erbij ben geweest." Fleur kijkt me aan met betraande ogen en legt daarna haar hoofd op mijn schouder. Ik laat haar me weer aankijken en veeg haar tranen van haar wangen en laat mijn handen daar ook rusten. "Wat er ook gebeurt, we zorgen ervoor dat Mike nooit meer zoiets als dit kan doen, niet met jou en niet bij andere" zeg ik dan en druk zacht een kus op haar voorhoofd. Ik laat mijn handen van haar wangen wegglijden en ze legt weer haar hoofd op mijn schouder.
Een tijdje blijven we zo zitten tot er op de deur geklopt wordt. Ik verwacht dat fleur iets zegt maar dat doet ze niet, ik probeer naar haar te kijken en met veel moeite zie ik dat haar ogen gesloten zijn. Even moet ik glimlachen en met een behendige beweging til ik haar op en leg ik haar neer op haar bed. Voorzichtig loop ik naar de deur en open hem zachtjes om niet te veel geluid te maken. Voor me staat Marie met in haar handen een stapel kleren gestreken en mooi opgeplooid. "Fleur is inslaap gevallen" zeg ik als ik haar verbaasde gezicht zie waarna ze knikt en haar verbaasde blik veranderd in een vriendelijke glimlach. "Als ze wakker wordt zeg haar dat ik naar huis ben en dat zou jij trouwens ook beter doen jongeman als haar vader je hier ziet en weet vanwaar Fleur je kent ben je nog lang niet jarig" en opeens als ze dat laatste zegt verdwijnt weer die vriendelijke glimlach en kijkt ze me doordringend aan waarna ze de kleding in mijn handen duwt. Ik haar verbaasd na hoe ze weer weggaat, zou ze het weten? Dat kan toch niet Fleur had toch niets verteld of wel? Ik sluit de deur weer en begin me om te kleden. Ik trek het shirt uit en wil net mijn eigen shirt weer aantrekken tot ik Fleur weer hoor "wat doe je" vraagt ze en ik draai me om naar haar "Ik kleed me om en ga denk ik maar is naar huis" "kun je niet hier blijven" vraagt Fleur terwijl ze weer rechtop gaat zitten "je pa kilt me als hij me ziet" "ik leg het hem wel uit, ik wil gewoon niet alleen in dit huis zijn" zegt Fleur en trekt een pruillip. "Best, maar als ik problemen krijg is het jou schuld" zeg ik " je hebt toch al genoeg problemen dit erbij is niet zo erg" zegt Fleur met een glimlach "Weet je het wel zeker" vraag ik twijfelend, zometeen gebeurd weer hetzelfde als bij die kus en daar heb ik niet echt zin in. "Ik ben van niets meer zeker" zegt ze terwijl ze haar schouders ophaalt. Ik ga naast haar zitten en zie dat ze een beetje bloost, nu pas besef ik dat ik nog steeds geen shirt aanheb. Ik heb hem toch nog in mijn handen dus trek ik hem snel over mijn hoofd. "Dan ben je niet alleen, maar van één ding ben ik wel zeker en dat is dat alles weer goed komt, geloof me" "Waarom zegt iedereen dat? Hoezo kun je nu zeker weten dat alles weer goed komt? Zometeen staat Mike hier ofzo en schiet hij ons aan flarden! Dan is het ook niet bepaald goedgekomen zoals iedereen zegt hé!" Zegt Fleur gefrustreerd en laat zich neervallen op haar rug. "Misschien om je niet nog meer ongerust te maken" zeg ik en ga naast haar liggen. "Het helpt niet bepaald" antwoord Fleur me en zucht diep.
Een tijd blijven we zo liggen en staren we naar het plafond. Opeens voel ik haar hand tegen de mijne aankomen en pakt ze hem in een losse grip vast. Het betekend misschien niet veel maar hierdoor krijg ik toch het gevoel dat ze mij begint te vertrouwen en dat is toch al een goed begin.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~