Unicode
ကိုကိုကဖုန်းလဲမဆက်၊ မက်ဆေ့လဲမပို့
ကျွန်တော်လဲဆက်ဖို့ရာအင်အားမရှိ
ကိုကိုဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ
ဘာကြောင့်စာမေးပွဲရှုံးရတာလဲ
မဖြစ်သေးပါဘူး ငါသွားရမှာပေါ့
ကိုကိုအလာကိုစောင့်နေစရာမှမလိုတာ
ငါသွားလိုက်ရင်ရတာပဲ
"ထယ်ယောင်းငယ် စောစောစီးစီးဘယ်တုန်း"
"အကို့အိမ် မေမေ"
"နင့်အကိုစာမေးပွဲကျတယ်ဆို"
"ဟုတ်တယ်မေမေရယ် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိပါဘူး အကိုကစာတော်တာကို
သားသွားလိုက်အုံးမယ်နော်"
"အေအေ မနက်စာမစားတော့ဘူးလား"
"စားတော့ဘူး သွားပီမေမေ!"
°°°°°
အကို့အိမ်ရှိရာသို့အပြေးလေးခရီးနှင်ရသည်
အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဟောဟဲဆိုက်နေပီ
အကို့အိမ်ကို တံခါးမရှိ ဓားမရှိဝင်လို့ရတာကြောင့် တံခါးအသာဖွင့်ကာအထဲကိုဝင်လာလိုက်သည်
"ကိုကို!"
"သားလေး သားကိုကိုအိမ်မှာမရှိဘူး"
"ဟင် ဘယ်သွားလဲ"
"မသိဘူး မနက်ထဲကထွက်သွားတာ သားကိုဖုန်းမဆက်ဘူးလား"
"မနေ့ထဲကမဆက်တာ"
"ဘယ်သွားမယ်လဲမပြောသွားတော့ မေမေလဲမသိဘူးကွယ်"
"သားရှာကြည့်လိုက်မယ် သွားခွင့်ပြုပါအုံးမေမေ"
"အေအေ"
ကိုကိုရယ် ဘယ်သွားနေတာတုန်း
လူကိုစိတ်ပူရအောင်လုပ်နေပြန်ပီ
စိတ်အကြီးကြီးကောက်ပစ်အုံးမယ်
Busစီးဖို့ဂိတ်မှာစောင့်နေတုန်း
သတိရမိသွားတာက ပိုက်ဆံပါမလာတာကို
"သေပီ! ပိုက်ဆံမှပါမလာတာ
လမ်းလျှောက်ပေါ့ ကင်မ်ထယ်ယောင်းရေ"
ဖုန်းဆက်တော့လဲဝင်ပေမယ့်မကိုင်
ကိုကိုကငါ့ကိုမချစ်တော့တာလား
မဖြစ်နိုင်တာ ကိုကိုကငါ့ကိုအရမ်းချစ်တာ
ဟာ မေ့နေတာပဲ Hyungတို့ဆီဖုန်းဆက်မေးရမှာကို ကိုကိုအဲ့မှာရှိရင်လဲရှိနေလောက်တယ်
jin hyungဆီဆက်ကြည့်တော့လဲ
မလာဘူး မနေ့ထဲကအဆက်အသွယ်မရတာ
namjoon hyungဆီဆက်တော့လဲ
မရှိဘူး မနေ့ကလဲဆက်မရဘူးဟူ၍သာ
"ကိုကိုရယ် ဘယ်တွေသွားနေတာတုန်း
ဖုန်းလဲမကိုင်ပဲနဲ့"
နေ့တဝက်လောက်ထိကိုကို့ကိုရှာနေမိသည်
ဗိုက်ကဆာနေပါပီဆို စောင်ပိုက်ဆံကမပါဘူး
ကောက်ရလိုကောက်ရငြား လမ်းဘေးကိုမျက်စိဝေ့သော်လဲမတွေ့
အားးးး ဗိုက်ဆာတယ်
ကိုကိုရေ! ဘယ်မှာတုန်း!
••••••••••••
"သား... ဂျောင်ကု
ဘယ်ကပြန်လာတာတုန်း"
"လမ်းထိပ်ကဂိမ်းဆိုင်သွားတာလေ"
"ထယ်လေးလာသေးတယ်
သားကိုရှာမယ်ဆိုပီးထွက်သွားတာပဲ
သားကိုဖုန်းမဆက်ဘူးလား"
"ခဏ!... ဖုန်းဆက်ထားတာပဲ
သွားတာကြာပီလား"
"မနက်ထဲကပဲ အခုဆိုအိမ်များပြန်ရောက်နေပီလားပဲ သွားကြည့်လိုက်ပါအုံးသားရယ် ထယ်လေးကသားကိုစိတ်ပူနေတာ"
"ဟုတ်ဟုတ်"
ထဟ့်အိမ်သို့လိုက်သွားကြည့်တော့
ထယ်ကကျွန်တော့ဆီသွားတယ်ဟု ထယ့်မေမေကပြောလေသည်
စိတ်မပူရအောင်ပြောခဲ့ပီး
ထယ့်ကိုရှာပုံတော်ဖွင့်ရလေသည်
ထယ်လေးပိုက်ဆံမပါသွားဘူး
မနက်စာလဲမစားရသေးဘူးဆိုတဲ့စကားကြောင့် စိုးရိမ်မှုတွေကအတိုင်းမသိ
၁နာရီခွဲဆိုတော့ နေကလဲအတော်ပူ
ဟိုဟိုဒီဒီ လမ်းမထက်ရှာနေရင်းက
Busမှတ်တိုင်လေးတစ်ခုကအရိပ်ငယ်လေးကိုတွေ့တော့မှ စိတ်အေးသွားရသည်
အပြေးလေးသွားလိုက်ကာ
"ထယ်~"
"ကို ကို~~"
"ထယ် ! ထယ် !!
ထယ်လေး သတိထားပါအုံး"
နီးစပ်ရာဆေးခန်းသို့အမြန်ပြေးသွားလိုက်တော့
"အစာလွန်သွားပီး အားပျက်သွားတာပါ
မစိုးရိမ်ရပါဘူး ဆေးသွင်းပေးထားပါတယ် ခဏနေသတိရလာပါလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးပါ"
"အော်..! လူနာကအစာအိမ်ဖြစ်ချင်နေတော့ အစားသေချာကျွေးပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ"
"ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ
ထယ်လေးခံစားနေရမှာစိုးလို့စာမေးပွဲအကျခံလိုက်တာပါ ထယ်လေးစိတ်မချဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ဒါပေမယ့်ကိုကိုဘယ်လိုပြောထွက်ပါ့မလဲ ထယ်ကကိုယ့်ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်နေမှာပေါ့ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်"
"ဟင့် တ... တကယ်လား"
"ထယ်!"
"တကယ် စာမေးပွဲ အကျ ခံလိုက်တာလား"
"ထယ်"
"ကိုကို ဘာလို့အဲ့လိုလုပ်ရတာလဲ ဟင့်
ထယ်က စာကြိုးစားမှာပေါ့ ဟင့်"
"ကိုကိုလဲထယ်နဲ့မခွဲနိုင်ဘူးလေ"
"ဒါပေမယ့် ကိုကိုရယ် အခုလိုကြီးကမဟုတ်သေးပါဘူး ထယ့်ကြောင့် ဟင့်"
"ထယ့်ကြောင့်လို့ပဲမတွေးပါနဲ့
ကိုကိုလဲထယ်နဲ့မခွဲနိုင်လို့ပါ မငိုပါနဲ့တော့ နော်~~"
"ကိုကို အရူးကြီး
လုပ်ချင်ရာလျှောက်လုပ်နေတယ် အင့် ဟင့်"
"မငိုနဲ့တော့ဆိုကွာ
ကိုကိုနဲ့အတန်းအတူမတက်ချင်လို့လား ဟုတ်လား"
"အဲ့လို မဟုတ် ပါ ဘူး~
ကိုကိုက ဒီလိုမျိုး.."
"ကဲ တော်ပီလေနော်
ဆေးလဲကုန်ပီမို့ တခုခုသွားစားရအောင်နော်
တိတ်ပါတော့ ကိုကို့ကလေးလေးရယ်"
"ဟင့် မနေ့ထဲကကျမပြောပြဘူး
လူကိုစိတ်ပူရအောင်လုပ်တယ်
ဗိုက်ဆာနေတဲ့ကြားထဲကလိုက်ရှာနေရတာ
အကျင့်ကိုမကောင်းဘူး လူစွမ်းကောင်းကြီးလိုလုပ်နေပီးအရူးကြီး ချီးထုပ်ြ အွန်းး"
"စကားတွေများလိုက်တာကွာ"
"ဟာ ကိုကို! ဒါဆေးခန်းနော်"
"ဘာဖြစ်လဲ ကိုယ့်ချစ်သူကိုနမ်းတာပဲ"
"ပြောမရဆိုမရနဲ့ ဖယ်ဖယ်
ဗိုက်ဆာနေပီ!"
"နေအုံးလေ ဆေးပိုက်ဖြုတ်ရအုံးမယ်
ဆရာမသွားခေါ်လိုက်အုံးမယ်"
°°°°°°
ထယ့်အိမ်ကိုဖုန်းဆက်လိုက်ပီး
ထယ်လေးနဲ့အတူရှိနေကြောင်း လှမ်းပြောလိုက်သည် မဟုတ်ရင်စိတ်ပူနေရမယ်လေ
စားပီးသောက်ပီးတော့
ဟန်မြစ်ဘေး လက်ချင်းချိတ်ကာလမ်းလျှောက်နေရင်း
"ကိုကို ချီ
ကိုကို့ကိုလိုက်ရှာနေရတာ ခြေထောက်တွေနာနေပီ"
"ဟုတ်ပါပီ တက်ပါဗျာ"
ဖြတ်သွားဖြတ်လာတွေရဲ့အကြည့်တွေက
ကျွန်တော်တို့ဆီရောက်နေပေမယ့်ဂရုမစိုက်ပါဘူး အားကျလို့ကြည့်နေတယ်ပဲသဘောထားလိုက်မယ်
သူများအမြင်တွေထက် ကျွန်တော့ကလေးလေးစိတ်ချမ်းသာဖို့သာအဓိကမို့
"ကိုကို ဟိုနားလေးထိုင်ရအောင်"
"ထယ်အရမ်းလေးနေတယ်မလား"
"မလေးပါဘူး ကိုကို့ကြွက်သားတွေကိုတချက်ရှိုးလိုက်အုံး"
"ဟွန့်"
"ဖိနပ်ချွတ်"
"ဘာလို့တုန်း"
မပြောမဆိုနဲ့ ဖိနပ်ကော ခြေအိတ်ပါချွတ်လိုက်ပီး
"ထယ်လေး မနာဘူးလား"
"ဟင်"
"ဖိနပ်ပေါက်ထားတာလေ ကြည့်ပါအုံး
ကိုကိုဆေးသွားဝယ်လိုက်အုံးမယ်နော်"
"ရတယ် ကိုကို
ထယ်နာမှန်းတောင်သတိမထားမိပါဘူး ကိုကို့ကိုစိတ်ပူနေတာနဲ့
လာ ထိုင် ထယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"ဆေးတော့ထည့်ရမှာပေါ့ နေအုံးနော်
ကိုကိုသွားဝယ်လိုက်အုံးမယ်"
အပြေးတလွှားဆေးသွားဝယ်ပီး
ဆေးသေချာလူးပေးကာ အနာကပ်ပလာစတာသေချာကပ်ပေးနဲ့
ဒီလိုဂရုစိုက်ပေးတဲ့ကိုကိုရထားတာဘယ်လောက်တောင်ကံကောင်းလိုက်လဲ
"ထယ်နာနေလို့လား"
"အဟင့် မဟုတ်ပါဘူး
ကိုကို့ကိုရထားတာကံကောင်းတယ်လို့တွေးမိလို့ပါ"
"ကိုကိုကပိုကံကောင်းတာပေါ့
ဒီလိုချစ်ဖို့ကောင်းပီး အရမ်းချစ်ပေးတတ်တဲ့ကောင်လေးရထားတာ"
"ဒါနဲ့ ကိုကိုမနက်ကဘယ်သွားနေတာလဲဟင်"
"လမ်းထိပ်ကဂိမ်းဆိုင်"
"ဘာ!!!"
"အား ထယ်ရယ် ဘာလို့ဒီလောက်အော်ရတာလဲ"
"အော်ရမယ် ဒီကလူကတော့စိတ်တွေပူပီး မစားနိုင်မသောက်နိုင်လိုက်ရှာနေရတာ ခင်ဗျားကြီးကတော့ဂိမ်းဆိုင်မှာအေးဆေးလေးနေနေတာပေါ့"
"မဟုတ်ပါဘူး
ကိုကိုလဲစိတ်ပြေလက်ပျောက် ခဏတဖြုတ်သွားရင်းက ကြာသွားတာပါ"
"ဟင်းးး ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်မယ်
ကိုကို... နောက်ခါလေ ထယ့်ကြောင့်ဆိုပီးအခုလိုမျိုးတွေမလုပ်ပါနဲ့နော်"
"ချစ်တာကိုး ထယ်လေးစိတ်ဆင်းရဲမှာမမြင်ချင်ဘူးလေ"
"ကိုကိုကကွာ
ထယ့်စကားနားထောင်ပါ ကိုကို့ဘဝနဲ့ဆိုင်နေရင်မလုပ်ပါနဲ့ အခုဆိုကိုကိုတနှစ်နစ်နာတာပေါ့"
"ကိုကို့ဘဝကထယ်ပဲလေ"
"ဟာာ ပြောလေကဲလေဒီကိုကိုက"
"ထယ့်စကားနားထောင်ပါ့မယ် ဟုတ်ပီလား
ညနေလဲစောင်းနေပီ အိမ်ပြန်ကြရအောင်နော်
ဒီညကိုကို့အိမ်မှာအိပ်လိုက်တော့"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဝက်ပေါက်စလေးကိုကျောပိုးကာ
တလမ်းလုံးစလိုက်နောက်လိုက်နှင့်
အိမ်ပြန်ခရီးနှင့်ခဲ့လေသည်။
::ဒါလေးဇာတ်သိမ်းတော့မှာမို့ ဒါကိုပီးအောင်upပါ့မယ် တခြားficတွေကတော့ဒါပီးရင်upပါမယ်နော်
ကြားထဲupဖြစ်ရင်လဲupပါမယ်
#JEONphoria🍑
Zawgyi
ကိုကိုကဖုန္းလဲမဆက္၊ မက္ေဆ့လဲမပို႔
ကြၽန္ေတာ္လဲဆက္ဖို႔ရာအင္အားမရွိ
ကိုကိုဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ
ဘာေၾကာင့္စာေမးပြဲရႈံးရတာလဲ
မျဖစ္ေသးပါဘူး ငါသြားရမွာေပါ့
ကိုကိုအလာကိုေစာင့္ေနစရာမွမလိုတာ
ငါသြားလိုက္ရင္ရတာပဲ
"ထယ္ေယာင္းငယ္ ေစာေစာစီးစီးဘယ္တုန္း"
"အကို႔အိမ္ ေမေမ"
"နင့္အကိုစာေမးပြဲက်တယ္ဆို"
"ဟုတ္တယ္ေမေမရယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲမသိပါဘူး အကိုကစာေတာ္တာကို
သားသြားလိုက္အုံးမယ္ေနာ္"
"ေအေအ မနက္စာမစားေတာ့ဘူးလား"
"စားေတာ့ဘူး သြားပီေမေမ!"
°°°°°
အကို႔အိမ္ရွိရာသို႔အေျပးေလးခရီးႏွင္ရသည္
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေဟာဟဲဆိုက္ေနပီ
အကို႔အိမ္ကို တံခါးမရွိ ဓားမရွိဝင္လို႔ရတာေၾကာင့္ တံခါးအသာဖြင့္ကာအထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္
"ကိုကို!"
"သားေလး သားကိုကိုအိမ္မွာမရွိဘူး"
"ဟင္ ဘယ္သြားလဲ"
"မသိဘူး မနက္ထဲကထြက္သြားတာ သားကိုဖုန္းမဆက္ဘူးလား"
"မေန႕ထဲကမဆက္တာ"
"ဘယ္သြားမယ္လဲမေျပာသြားေတာ့ ေမေမလဲမသိဘူးကြယ္"
"သားရွာၾကည့္လိုက္မယ္ သြားခြင့္ျပဳပါအုံးေမေမ"
"ေအေအ"
ကိုကိုရယ္ ဘယ္သြားေနတာတုန္း
လူကိုစိတ္ပူရေအာင္လုပ္ေနျပန္ပီ
စိတ္အႀကီးႀကီးေကာက္ပစ္အုံးမယ္
Busစီးဖို႔ဂိတ္မွာေစာင့္ေနတုန္း
သတိရမိသြားတာက ပိုက္ဆံပါမလာတာကို
"ေသပီ! ပိုက္ဆံမွပါမလာတာ
လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့ ကင္မ္ထယ္ေယာင္းေရ"
ဖုန္းဆက္ေတာ့လဲဝင္ေပမယ့္မကိုင္
ကိုကိုကငါ့ကိုမခ်စ္ေတာ့တာလား
မျဖစ္နိုင္တာ ကိုကိုကငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္တာ
ဟာ ေမ့ေနတာပဲ Hyungတို႔ဆီဖုန္းဆက္ေမးရမွာကို ကိုကိုအဲ့မွာရွိရင္လဲရွိေနေလာက္တယ္
jin hyungဆီဆက္ၾကည့္ေတာ့လဲ
မလာဘူး မေန႕ထဲကအဆက္အသြယ္မရတာ
namjoon hyungဆီဆက္ေတာ့လဲ
မရွိဘူး မေန႕ကလဲဆက္မရဘူးဟူ၍သာ
"ကိုကိုရယ္ ဘယ္ေတြသြားေနတာတုန္း
ဖုန္းလဲမကိုင္ပဲနဲ႕"
ေန႕တဝက္ေလာက္ထိကိုကို႔ကိုရွာေနမိသည္
ဗိုက္ကဆာေနပါပီဆို ေစာင္ပိုက္ဆံကမပါဘူး
ေကာက္ရလိုေကာက္ရျငား လမ္းေဘးကိုမ်က္စိေဝ့ေသာ္လဲမေတြ႕
အားးးး ဗိုက္ဆာတယ္
ကိုကိုေရ! ဘယ္မွာတုန္း!
••••••••••••
"သား... ေဂ်ာင္ကု
ဘယ္ကျပန္လာတာတုန္း"
"လမ္းထိပ္ကဂိမ္းဆိုင္သြားတာေလ"
"ထယ္ေလးလာေသးတယ္
သားကိုရွာမယ္ဆိုပီးထြက္သြားတာပဲ
သားကိုဖုန္းမဆက္ဘူးလား"
"ခဏ!... ဖုန္းဆက္ထားတာပဲ
သြားတာၾကာပီလား"
"မနက္ထဲကပဲ အခုဆိုအိမ္မ်ားျပန္ေရာက္ေနပီလားပဲ သြားၾကည့္လိုက္ပါအုံးသားရယ္ ထယ္ေလးကသားကိုစိတ္ပူေနတာ"
"ဟုတ္ဟုတ္"
ထဟ့္အိမ္သို႔လိုက္သြားၾကည့္ေတာ့
ထယ္ကကြၽန္ေတာ့ဆီသြားတယ္ဟု ထယ့္ေမေမကေျပာေလသည္
စိတ္မပူရေအာင္ေျပာခဲ့ပီး
ထယ့္ကိုရွာပုံေတာ္ဖြင့္ရေလသည္
ထယ္ေလးပိုက္ဆံမပါသြားဘူး
မနက္စာလဲမစားရေသးဘူးဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ စိုးရိမ္မႈေတြကအတိုင္းမသိ
၁နာရီခြဲဆိုေတာ့ ေနကလဲအေတာ္ပူ
ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းမထက္ရွာေနရင္းက
Busမွတ္တိုင္ေလးတစ္ခုကအရိပ္ငယ္ေလးကိုေတြ႕ေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားရသည္
အေျပးေလးသြားလိုက္ကာ
"ထယ္~"
"ကို ကို~~"
"ထယ္ ! ထယ္ !!
ထယ္ေလး သတိထားပါအုံး"
နီးစပ္ရာေဆးခန္းသို႔အျမန္ေျပးသြားလိုက္ေတာ့
"အစာလြန္သြားပီး အားပ်က္သြားတာပါ
မစိုးရိမ္ရပါဘူး ေဆးသြင္းေပးထားပါတယ္ ခဏေနသတိရလာပါလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ေက်းဇူးပါ"
"ေအာ္..! လူနာကအစာအိမ္ျဖစ္ခ်င္ေနေတာ့ အစားေသခ်ာေကြၽးေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ"
"ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ
ထယ္ေလးခံစားေနရမွာစိုးလို႔စာေမးပြဲအက်ခံလိုက္တာပါ ထယ္ေလးစိတ္မခ်ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ဒါေပမယ့္ကိုကိုဘယ္လိုေျပာထြက္ပါ့မလဲ ထယ္ကကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ေနမွာေပါ့ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္"
"ဟင့္ တ... တကယ္လား"
"ထယ္!"
"တကယ္ စာေမးပြဲ အက် ခံလိုက္တာလား"
"ထယ္"
"ကိုကို ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္ရတာလဲ ဟင့္
ထယ္က စာႀကိဳးစားမွာေပါ့ ဟင့္"
"ကိုကိုလဲထယ္နဲ႕မခြဲနိုင္ဘူးေလ"
"ဒါေပမယ့္ ကိုကိုရယ္ အခုလိုႀကီးကမဟုတ္ေသးပါဘူး ထယ့္ေၾကာင့္ ဟင့္"
"ထယ့္ေၾကာင့္လို႔ပဲမေတြးပါနဲ႕
ကိုကိုလဲထယ္နဲ႕မခြဲနိုင္လို႔ပါ မငိုပါနဲ႕ေတာ့ ေနာ္~~"
"ကိုကို အ႐ူးႀကီး
လုပ္ခ်င္ရာေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္ အင့္ ဟင့္"
"မငိုနဲ႕ေတာ့ဆိုကြာ
ကိုကိုနဲ႕အတန္းအတူမတက္ခ်င္လို႔လား ဟုတ္လား"
"အဲ့လို မဟုတ္ ပါ ဘူး~
ကိုကိုက ဒီလိုမ်ိဳး.."
"ကဲ ေတာ္ပီေလေနာ္
ေဆးလဲကုန္ပီမို႔ တခုခုသြားစားရေအာင္ေနာ္
တိတ္ပါေတာ့ ကိုကို႔ကေလးေလးရယ္"
"ဟင့္ မေန႕ထဲကက်မေျပာျပဘူး
လူကိုစိတ္ပူရေအာင္လုပ္တယ္
ဗိုက္ဆာေနတဲ့ၾကားထဲကလိုက္ရွာေနရတာ
အက်င့္ကိုမေကာင္းဘူး လူစြမ္းေကာင္းႀကီးလိုလုပ္ေနပီးအ႐ူးႀကီး ခ်ီးထုပ္ျ အြန္းး"
"စကားေတြမ်ားလိုက္တာကြာ"
"ဟာ ကိုကို! ဒါေဆးခန္းေနာ္"
"ဘာျဖစ္လဲ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုနမ္းတာပဲ"
"ေျပာမရဆိုမရနဲ႕ ဖယ္ဖယ္
ဗိုက္ဆာေနပီ!"
"ေနအုံးေလ ေဆးပိုက္ျဖဳတ္ရအုံးမယ္
ဆရာမသြားေခၚလိုက္အုံးမယ္"
°°°°°°
ထယ့္အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ပီး
ထယ္ေလးနဲ႕အတူရွိေနေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္သည္ မဟုတ္ရင္စိတ္ပူေနရမယ္ေလ
စားပီးေသာက္ပီးေတာ့
ဟန္ျမစ္ေဘး လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း
"ကိုကို ခ်ီ
ကိုကို႔ကိုလိုက္ရွာေနရတာ ေျခေထာက္ေတြနာေနပီ"
"ဟုတ္ပါပီ တက္ပါဗ်ာ"
ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြရဲ႕အၾကည့္ေတြက
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္ေနေပမယ့္ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး အားက်လိဳ႕ၾကည့္ေနတယ္ပဲသေဘာထားလိုက္မယ္
သူမ်ားအျမင္ေတြထက္ ကြၽန္ေတာ့ကေလးေလးစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔သာအဓိကမို႔
"ကိုကို ဟိုနားေလးထိုင္ရေအာင္"
"ထယ္အရမ္းေလးေနတယ္မလား"
"မေလးပါဘူး ကိုကို႔ႂကြက္သားေတြကိုတခ်က္ရွိုးလိုက္အုံး"
"ဟြန့္"
"ဖိနပ္ခြၽတ္"
"ဘာလို႔တုန္း"
မေျပာမဆိုနဲ႕ ဖိနပ္ေကာ ေျခအိတ္ပါခြၽတ္လိုက္ပီး
"ထယ္ေလး မနာဘူးလား"
"ဟင္"
"ဖိနပ္ေပါက္ထားတာေလ ၾကည့္ပါအုံး
ကိုကိုေဆးသြားဝယ္လိုက္အုံးမယ္ေနာ္"
"ရတယ္ ကိုကို
ထယ္နာမွန္းေတာင္သတိမထားမိပါဘူး ကိုကို႔ကိုစိတ္ပူေနတာနဲ႕
လာ ထိုင္ ထယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"ေဆးေတာ့ထည့္ရမွာေပါ့ ေနအုံးေနာ္
ကိုကိုသြားဝယ္လိုက္အုံးမယ္"
အေျပးတလႊားေဆးသြားဝယ္ပီး
ေဆးေသခ်ာလူးေပးကာ အနာကပ္ပလာစတာေသခ်ာကပ္ေပးနဲ႕
ဒီလိုဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့ကိုကိုရထားတာဘယ္ေလာက္ေတာင္ကံေကာင္းလိုက္လဲ
"ထယ္နာေနလို႔လား"
"အဟင့္ မဟုတ္ပါဘူး
ကိုကို႔ကိုရထားတာကံေကာင္းတယ္လို႔ေတြးမိလို႔ပါ"
"ကိုကိုကပိုကံေကာင္းတာေပါ့
ဒီလိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပီး အရမ္းခ်စ္ေပးတတ္တဲ့ေကာင္ေလးရထားတာ"
"ဒါနဲ႕ ကိုကိုမနက္ကဘယ္သြားေနတာလဲဟင္"
"လမ္းထိပ္ကဂိမ္းဆိုင္"
"ဘာ!!!"
"အား ထယ္ရယ္ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေအာ္ရတာလဲ"
"ေအာ္ရမယ္ ဒီကလူကေတာ့စိတ္ေတြပူပီး မစားနိုင္မေသာက္နိုင္လိုက္ရွာေနရတာ ခင္ဗ်ားႀကီးကေတာ့ဂိမ္းဆိုင္မွာေအးေဆးေလးေနေနတာေပါ့"
"မဟုတ္ပါဘူး
ကိုကိုလဲစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ခဏတျဖဳတ္သြားရင္းက ၾကာသြားတာပါ"
"ဟင္းးး ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္မယ္
ကိုကို... ေနာက္ခါေလ ထယ့္ေၾကာင့္ဆိုပီးအခုလိုမ်ိဳးေတြမလုပ္ပါနဲ႕ေနာ္"
"ခ်စ္တာကိုး ထယ္ေလးစိတ္ဆင္းရဲမွာမျမင္ခ်င္ဘူးေလ"
"ကိုကိုကကြာ
ထယ့္စကားနားေထာင္ပါ ကိုကို႔ဘဝနဲ႕ဆိုင္ေနရင္မလုပ္ပါနဲ႕ အခုဆိုကိုကိုတႏွစ္နစ္နာတာေပါ့"
"ကိုကို႔ဘဝကထယ္ပဲေလ"
"ဟာာ ေျပာေလကဲေလဒီကိုကိုက"
"ထယ့္စကားနားေထာင္ပါ့မယ္ ဟုတ္ပီလား
ညေနလဲေစာင္းေနပီ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္
ဒီညကိုကို႔အိမ္မွာအိပ္လိုက္ေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
ဝက္ေပါက္စေလးကိုေက်ာပိုးကာ
တလမ္းလုံးစလိုက္ေနာက္လိုက္ႏွင့္
အိမ္ျပန္ခရီးႏွင့္ခဲ့ေလသည္။
::ဒါေလးဇာတ္သိမ္းေတာ့မွာမို႔ ဒါကိုပီးေအာင္upပါ့မယ္ တျခားficေတြကေတာ့ဒါပီးရင္upပါမယ္ေနာ္
ၾကားထဲupျဖစ္ရင္လဲupပါမယ္
#JEONphoria🍑