❌❌❌Ace's PoV❌❌❌
Έφαγα μια μπουκιά από το μπέργκερ γνεφοντας θετικά.
«Ναιπ!Αυτό είναι το σχέδιο!...Υποτροφία μέσω του ποδοσφαίρου γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να μπω σε καμία σχολή»
Είπα και ενώ έγνεψε θετικά γελωντας ελαφρως ειρωνικά.
«Ναι λες και δεν θα μπορουσες να μπεις σε οποιαδήποτε σχολή»
Είπε ειρωνικά και την κοίταξα μπερδεμένος.
«Πως να μπω σε κάποια σχολή χωρίς το ποδοσφαιρο;Είμαι κάπως σκράπας ξέρεις»
Απάντησα χιουμοριστικά και με κοίταξε σηκώνοντας το φρύδι της.
«Με τα χρήματα και το επώνυμο σου μπορείς να μπεις στο Harvard αρκεί ο μπαμπάς σου να κάνει μονάχα ένα τηλεφώνημα»
Είπε γνεφοντας αρνητικά και την κοίταξα σμιγοντας τα φρύδια μου μεταξύ τους.
«Αν δεν το είχες σκεφτεί αυτό τότε είσαι πολύ πιο χαζός από ότι νόμιζα»
Είπε δουλεύοντας με και την κοίταξα ελαφρως ενοχλημένος.
«Ξέρω τι έχω και ποιος είμαι δεν είμαι τόσο ηλίθιος!Αλλα ένα γαμημενο πράγμα που με έχουν μάθει και ειδικότερα ο πατέρας μου είναι να μην θεωρώ κάποια πράγματα δεδομένα!»
Ξεκίνησα κοιταζοντας την.
«Φυσικά και ξέρω ότι με τα μέσα που έχω μπορώ να μπω σε οποία σχολή θέλω...και αν θέλω μπορώ να μην πω καν κολλέγιο!Αλλα δεν πρόκειται να εκμεταλλευτώ το όνομα μου για κάτι τέτοιο γιατί χάνει την αξία του!...»
Συνέχισα.
«Όταν μπω στο πανεπιστήμιο θέλω να νιώθω εγώ περήφανος για την πάρτη μου που βρίσκομαι εκεί και όχι να είμαι ένας ανικανος που μπήκε λόγω του μπαμπάκα του!Φυσικα και ξέρω ότι θα με βοηθήσουν οι γονείς μου αλλά θέλω να τα καταφέρω μόνος μου!»
Είπα και φάνηκε ελαφρως να εκπλήσσεται!Σαν να περίμενε ότι όντως ήμουν ένα κακομαθημένο που περιμένει τα πάντα από τους γονείς του!
Και την έχω δει αρκετές φορές να ξαφνιάζεται με τέτοιου είδους πράγματα που διαπιστώνει για εμένα!
Είναι σαν να είχε μια εικόνα για εμένα στο κεφάλι της ενός ανθρώπου που κυριολεκτικά σιχαίνομαι!Και ο καθένας θα το έκανε...
Αλλά στιγμές σαν και αυτή αναρωτιέμαι για ποιον σκατα λόγω έγινε «φίλη» μου ενώ στο μυαλό της με είχε σαν ενα κακομαθημένο,πλουσιοπαιδο που δεν δίνει δεκάρα για τους υπόλοιπους,που έχει μάθει να παίρνει πάντα ότι θέλει και απλά πηγαίνει με τη μια και την άλλη και απαταει την κοπέλα του και χίλια άλλα αρνητικά.
Αποφάσισα να μην δώσω άλλη σημασία σε αυτό και απλά άλλαξα το θέμα.
«Εσυ;Τι σκέφτεσαι;»
Ρώτησα καθώς καθόμασταν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι σε ένα φαστφουντάδικα που η αλήθεια να λέγεται δεν είχα έρθει ποτέ μου και ούτε ήξερα ποιο ήταν...Αλλά είχε γαματο φαγητό!
«Εγώ τι σκέφτομαι για ποιο πράγμα;»
Ρώτησε τρώγοντας μια πατάτα.
«Εσυ τι θα σπουδάσεις;»
Ρώτησα και με κοίταξε ενώ ένα μικρό γέλιο ξέφυγε από τα χείλια της.
«Δεν έχω ιδέα αλλά δεν νομίζω να σπουδάσω κάτι»
Απάντησε χαλαρά και την κοίταξα έκπληκτος.
«Γιατί;»
Ρώτησα και ανασηκωσε τους ώμους της.
«Προσωπικούς λόγους»
Είπε με ένα πονηρό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη της.
«Ώρες ώρες δεν σε καταλαβαίνω»
Μουρμούρισα και γέλασε ελαφρά.
«Δεν σου ζήτησα να με καταλάβεις»
Είπε χαλαρά και έγνεψα αρνητικά κοιταζοντας την.
«Μπορείς να μου απαντήσεις επιτέλους ειλικρινά και ξεκαθαρα σε μερικά πράγματα!...Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για εσένα!Και από όσα μου έχεις πει τα μισά ήταν μαλακιες!...Εννοώ δεν είχες αναφέρει καν ότι είχες μικρότερο αδερφό και ξαφνικά έχεις ενώ μου είχες πει ότι όταν γεννήθηκες οι γονείς σου χώρισαν!...Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα για εσένα»
Είπα ειλικρινά μιας και δεν μπορούσα να απαντήσω σε τίποτα από όλα αυτά τα ερωτήματα που είχα μόνος μου.
«Και...Όταν με πλησίασες και με έβαλες στην παρέα σου νόμιζες ότι ήμουν ένας σκατοκακομαθημενος που είχα μάθει να έχω ότι θέλω Όποτε θέλω που δεν ενδιαφέρεται για κανέναν πέρα από την πάρτη του!Αρα με ποια νοοτροπία με πλησίασες;»
Ρώτησα και την κοίταζα έντονα δίχως να ξέρω τι άλλο να πω.
Τα μεγαλα μάτια της ήταν καρφωμένα πάνω μου και ανασηκωσε τους ώμους της.
Ενώ δίχως να το περιμένω πήρε την πατάτα που είχα στο χέρι μου και την έφαγε χαμογελώντας στραβά.
«Μπορεί να είμαι κρυφή θαυμάστρια σου»
Με δούλεψε ψιθυρίζοντας στο αυτί μου κανοντας με να ανατριχιασω σε ολόκληρο το σώμα μου ενώ όταν απομακρύνθηκε από εμένα χαχανισε πριν πιει μια γουλιά από το αναψυκτικό της αρχίζοντας να μιλάει με τους υπόλοιπους δίχως να έχει δώσει καμία απάντηση σε τίποτα από ό,τι την είχα ρωτησει.
Έγνεψα αρνητικά ενώ άρχισα να συμμετέχω στην κουβέντα τους μιας και ήξερα ότι δεν πρόκειται να έβγαζα καμία άκρη.
«Άρα είμαστε σιγουροι για τα Σάββατο;»
Άκουσα τον Cole να λέει αναφερόμενος στο αν βγαίναμε το Σάββατο το βράδυ σε ένα μαγαζί.
«Εγώ δεν μπορώ»
Είπα μιας και νόμιζα ότι μιλούσαμε για την Παρασκευή και γύρισαν να με κοιτάξουν περιμένοντας εξήγηση.
«Έχω αγώνα το Σάββατο στο σχολείο...Αν θέλετε να πάμε μετά εγώ δεν έχω θέμα αλλά δεν θέλω να σας αλλάξω το προγραμμα»
Είπα και προτού προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου άκουσα τη φωνή του Cole.
«Θα περιμένουμε σιγά!Ετσι και αλλιώς νωρίς τελειώνουν οι αγώνες»
Είπε και όλοι συμφώνησαν.
«Μπορούμε αν είναι να έρθουμε από πιο νωρίς για να φύγουμε κατευθείαν από το σχολείο αν είναι»
Σχολίασε ξανά ο Cole και η Hailey γύρισε να με κοιτάξει.
«Θα θαυμάσουμε τον μεγάλο Ace Anderson εν δράση»
Με δούλεψε πίνοντας μια γουλιά από το ποτήρι της γελωντας ελαφρά καθώς δεν απάντησα και απλά έστρεψα την προσοχή μου στο φαγητό μου ξανά.
❌❌❌Nathan'a PoV❌❌❌
17 χρόνια πριν
Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοιχο παιρνοντας μια βαθιά ανάσα πριν κλείσω τα μάτια μου και ακουμπήσω και κοπανήσω το κεφάλι μου εκεί.
Ξεροκατάπια ενώ τα μάτια μου είχαν βουρκώσει όσο σκεφτόμουν ότι είχε επιστρέψει πάλι σε εκεινον!
Σε ένα άτομο που της είχε φερθεί σαν σκουπίδι!
Σκεφτηκα γνεφοντας αρνητικά...
«Δεν θα καταλάβω ποτέ τις γυναίκες!»
Μουρμούρισα έχοντας κλειστά τα μάτια μου.
«Ώστε έτσι ε;»
Άκουσα την φωνή της Val και άνοιξα ξαφνιασμενος τα μάτια μου μιας και νόμιζα ότι κοιμόταν...την είδα να στέκεται μπροστά μου καθώς εγω βρισκόμουν καθισμενος στο πτώμα του σαλονιού.
Ναι...Του σαλονιού του σπιτιού μου!
Ενός σπιτιού που είχα να έρθω σχεδόν δέκα χρόνια και τα κλειδιά του οποίου δεν ήμουν καν σίγουρος αν είχα μέχρι πριν λίγες ημέρες!
Ήταν ακριβώς όπως τότε...Τα έπιπλα...Τα πράγματα...Μόνο που όταν πρωτοήρθα εδώ τα πάντα ήταν καλυμμένα με σκόνη...
Για καλή μου τύχη μια γειτόνισσα η οποία εμένα χρόνια εδώ και κατά έναν περίεργο τρόπο με αναγνώρισε...Με βοήθησε να το καθαρίσουμε...Και-
Τι ΣΚΑΤΑ λέω;
Σκεφτηκα σφίγγοντας το σαγόνι μου.
Η ζωή μου έχει γαμηθει κανονικότατα και εγώ μιλάω για τη σκόνη στο σπίτι μου...
Στο σπίτι όπου την τελευταία φορά που ήμουν εδώ...Ήμουν με την οικογένεια μου!
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έγνεψα αρνητικά.
«Τι συμβαίνει μελαγχολικέ φίλε μου;»
Με ρώτησε με έναν αστείο τόνο ενώ κάθισε δίπλα μου.
Γέλασα πονεμένα σαν να μην χρειαζόταν καν να απαντήσω την ερώτηση της.
Ήμουν μόνος μου...
Η αίτηση μου για μετεγγραφή στη σχολή εδώ πέρα δεν ξέρω καν αν γίνει δεκτή...
Η Άρια με παράτησε για έναν εγωμανη,εγωιστή νάρκισσο και...Σκοπεύουν να ξεκινήσουν και οικογένεια!
Και Πέθανε ο σκύλος μου!
Και-
Τότε την ένιωσα να ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο μου και να με αγκαλιάζει.
Γύρισα μπερδεμένος να την κοιτάξω και έγνεψε αρνητικά.
«Όλα θα πάνε καλά Nate...Θα δεις!»
Είπε και έγνεψα θετικά ξεροκαταπινοντας.
«Και πίστεψε με είναι ηλίθια οποία διαλέξει οποιονδήποτε άλλο πέρα από εσένα»
Συνέχισε και γύρισε να με κοιτάξει καρφώνοντας με με τα μπλε μάτια της.
Γέλασα πονεμένα γνεφοντας αρνητικά.
«Ξέρω ότι έχω την εμφάνιση Val!...Δεν είναι όμως μόνο αυτό το κριτήριο!...Είμαι πολύ «διαλυμένος» για κάτι σοβαρό»
Είπα ειρωνικά και με κοίταξε παιρνοντας μια βαθιά ανάσα.
«Πίστεψε με τα έχω και εγώ μαζεμένα με εκείνη...Εννοώ...Ο πατέρας της έκλεισε τον πατέρα μου μέσα...Και Χαρις εκείνη τώρα είναι ο αδερφός μου μέσα»
Είπε και έγνεψε αρνητικά.
«Αλλα ξέρεις τι;»
Ρώτησε και γύρισε να με κοιτάξει έντονα ενώ έγνεψα αρνητικά.
«Τι;»
Ρώτησα και με κοίταξε σοβαρή.
«Θα τα καταφέρουμε!»
Είπε κάπως σίγουρη και ανασηκωσα τους ώμους μου.
«Πλέον έχω μάθει να μην έχω μεγάλες απαιτήσεις από τη ζωή Val!...Το ίδιο θα έπρεπε να κανείς και εσυ!»
Είπα νιώθοντας ένα κενό μπροστά στο στέρνο μου πριν σηκωθώ όρθιος και αρχισω να περπατάω προς το δωμάτιο μου...το δωμάτιο όπου μεγάλωσα...
Αυτό και αν είναι ειρωνικό!
Σκεφτηκα γελωντας πριν πέσω ξεφυσώντας πάνω εκεί κλείνοντας τα μάτια μου.
15 χρόνια πριν
«Ευχή ευχή»
Άκουσα τη Val να λέει δίπλα από το αυτί μου και χαμογέλασα κοιταζοντας την.
«Εύχομαι να-
Ξεκίνησα και μου έκλεισε το στόμα με τη παλάμη της.
«Μην το πεις ηλιθιε δεν θα γίνει έτσι!»
Είπε εκείνη και γέλασα γνεφοντας αρνητικά.
«Σβήσε τα κεράκια ρε μαλακα Θέλω να ΦΑΩ»
Είπε ο Peter,ένας φίλος μου από τη σχολή κανοντας με να γελάσω.
Γέλασα πριν κοιτάξω ξανά την τούρτα μου και λίγο πριν πάω να σβήσω τα κεράκια είδα την κορνίζα με μια οικογενειακή φωτογραφία που είχαμε κρεμασμένη στον τοιχο ακριβώς απέναντι μου.
Χαμογέλασα πονεμένα μιας και σαν σήμερα είχε γίνει...ο,τι είχε γίνει τέλος παντων!
Αλλά κάποτε έπρεπε να ξεκινήσω να ζω έτσι δεν είναι;
Σκεφτηκα κοιταζοντας όλα τα παιδιά από τη σχολή και τη Val η οποία στεκοταν δίπλα μου περιμένοντας με να σβήσω την τούρτα μου.
Έκλεισα τα μάτια μου πριν φυσηξω τα κεράκια και άκουσα κατευθείαν τα παλαμάκια της Val ενώ μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο ενθουσιασμένη.
«Χαρούμενα 24 ηλιθιε»
Μου είπε και γύρισα να την κοιτάξω χαμογελώντας στραβά.
Πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε ένωσε τα χείλια της με τα δικά μου πριν με πάρει μια σφιχτή αγκαλιά.
Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τη μέση της ενώ έκλεισα τα μάτια μου με ένα ηλιθιο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλια μου.
Ήμουν χαρούμενος!Μετα από αρκετό καιρό ήμουν όντως χαρούμενος!
14 χρόνια πριν.
«Κ...κάτσε ο..όντως τώρα;»
Ρώτησα τραυλιζοντας καθώς νομίζω είχα κυριολεκτικά σταματήσει να αναπνέω.
Εκείνη έγνεψε θετικά παιρνοντας μια τρεμάμενη ανάσα με τα μάτια της βουρκωμένα.
Πέρασαν αρκετά λεπτά σιωπής ενώ με κοίταξε ξεροκαταπινοντας.
«Σ..σε παρακαλώ πες κάτι!»
Είπε σχεδόν ψιθυρίζοντας και έγνεψα γρήγορα αρνητικά δίχως να ξέρω τι να πω.
«Απλά...Εγώ δηλαδή...Δεν ξέρω πως πρέπει να αντίδραση α..αυτό είναι όλο»
Απάντησα μπερδεύοντας τα λόγια μου.
«Δεν ξέρω τι ε..έχεις εσυ στο μυαλό σου για να ξέρω και εγώ πως να αντιδράσω»
Συμπληρωσα δίχως να ξέρω τι να σχολιάσω.
«Δ...δ...δεν ξέρω!Απλα...Απλά Θεέ μου φοβάμαι και...και αν εσυ δεν θέλεις δεν...δεν έχουμε καν αρκετά χρήματα για ε..έκτρωση κ-
Ξεκίνησε να λέει αρχίζοντας να κλαιει ενώ έγνεψα γρήγορα αρνητικά πριν την αγκαλιάσω σφιχτά.
«Εϊ εϊ εϊ!Ηρεμησε όλα θα πάνε τέλεια εντάξει;»
Ρώτησα και έγνεψε θετικά έχοντας χώσει το πρόσωπο της στο στέρνο μου.
«Ειμαστε 25 χρόνων!Τελευταια φορά που τσέκαρα δεν είναι ιδιαίτερα μικρό για να πανικοβαλλόμαστε τόσο»
Είπα προσπαθώντας να την ηρεμήσω και με έσφιξε πάνω της.
«Αν δεν θελουμε θα τα βρούμε τα χρήματα ο,τι και να συμβεί...Αλλά το θέμα είναι το αν...το αν το θελουμε...Δ..δεν ξέρω....»
Συμπληρωσα δειλά και σήκωσε το πρόσωπο της ενώ απομακρύνθηκε από την αγκαλιά μου καρφώνοντας με με τα μάτια της ξαφνιασμένη.
«Δ..δηλαδή δεν το αποκλείεις;»
Ρώτησε ενώ φάνηκε να ηρεμεί κάπως και ξεροκατάπια κοιταζοντας την.
Πέρασαν ακόμα μερικά λεπτά δίχως κανένας από τους δυο να λέει κάτι και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Απλά σκέφτομαι ότι...Έχουμε ζήσει αρκετά χρόνια κανοντας πράγματα που...Κανένας από τους δυο δεν ήθελε πραγματικά»
Είπα αναφερόμενος στη συμμορία...
«Και αυτή τη φορά όντως έχουμε ξεφύγει από όλα αυτά και έχουμε κάνει μια νέα αρχή και...Δ..δεν ξέρω»
Είπα πιάνοντας το μέτωπο μου ενώ με πλησίασε χαμογελώντας άχνα.
«Σ..σε αγαπάω»
Είπε σιγανά και έγνεψα θετικά παιρνοντας μια βαθιά ανάσα.
«Και εγώ σε αγαπάω»
Ψιθύρισα και με αγκάλιασε σφιχτά ενώ μείναμε έτσι για λίγη ώρα...Έκλεισα τα μάτια μου καθώς ακόμα δεν μπορούσα να φανταστώ εμένα σαν...
Εμένα να έχω...
Θα είμαι χάλια σε αυτό τι σκέφτομαι;!
Σκεφτηκα ενώ κοίταξα το ταβάνι ξεροκαταπινοντας.
Είμαι άχρηστος και ειδικά για κάτι τέτοιο...
12 χρόνια πριν
«Καλησπερα»
Είπα ενώ ξάπλωσα ακριβώς μπροστά της χαμογελώντας ενώ κοίταζα τα μεγάλα μπλε μάτια της.
Εκείνη κοιτούσε την τηλεόραση ακριβώς μπροστά και τελευταία στιγμή έβαλε το χέρι της πάνω στο κεφάλι μου τραβώντας με προς τα κάτω για να βλέπει καλύτερα κανοντας με να ανοίξω έκπληκτος το στόμα μου ενώ η Val άρχισε να γελάει.
«Εϊ!»
Είπα ενώ ξανακαθισα ακριβώς όπως πριν και το ξανά έκανε κανοντας με να γελάσω πνιχτα μιας και είχε απορροφηθεί βλέποντας τη Μουλαν;Δεν έχω ιδέα ποιο παιδικό ήταν.
Σηκώθηκα και κάθισα δίπλα της ενώ την σήκωσα και την εβαλα να κάθεται πάνω μου έτσι ώστε να βλέπει καθαρά την τηλεόραση.
Εκείνη γέλασε ελαφρά ενώ κράτησε το χέρι μου με τα μικροσκοπικά χέρια της κανοντας με να λιώσω προς τα πίσω.
Γύρισα να κοιτάξω την Val η οποία ήδη με κοίταζε γελωντας.
«Τι;»
Ρώτησα και έγνεψε αρνητικά χαμογελώντας έντονα.
«Τίποτα»
Είπε ενώ πλησίασε προς το μέρος μας και κάθισε δίπλα μου.
Μου χαμογέλασε και ένωσε τα χείλια της με τα δικά μου αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή ακούστηκε μια στριγκλιά και γύρισα να δω την Skylar να μας κοιτάει σαν να έκανε κάποια παρατήρηση κανοντας με να σκάσω στα γέλια μαζί με τη Val.
10 χρόνια πριν
«Τι;»
Ρώτησα έκπληκτος και έγνεψε γρήγορα θετικά.
«Δεν έχω χρόνο να μιλήσω αυτή τη στιγμή Nathan!Πρεπει να φύγω»
Είπε καθώς έβαζε μερικά πράγματα της μέσα στον σάκο που είχε πάνω στο κρεβάτι.
«Δεν μπορείς να φύγεις!Σημερα έχω να πάω στο νοσοκομείο!Και είμαι ειδικευόμενος δεν μπορώ να κάνω ο,τι θέλω»
Είπα και έγνεψε αρνητικά.
«Nathan Είσαι ΣΟΒΑΡΟΣ;!»
Φώναξε κοιταζοντας με.
«Σήμερα αποφυλακίζεται ο Άλαν!Πρεπει να πάω και δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ να μου πεις που θα με κάνει να μείνω εδώ αυτή τη στιγμή»
Είπε βαζοντας ακόμα μερικά πράγματα της μέσα στο σάκο.
«Θα επιστρέψω όσο πιο γρήγορα μπορώ εντάξει;»
Ρώτησε πιο γλυκά κι έγνεψα θετικά πονεμένα ενώ μου άφησε γρήγορα ένα πεταχτό φιλί πριν βγει από το δωμάτιο μας και έπειτα από την εξώπορτα του σπιτιού.
Πήρα μια βαθιά ανάσα ενώ πήγα στο σαλόνι δίχως να ξέρω τι να κάνω ειδικά την στιγμή όπου άκουσα τη φωνή της Skylar.
«Μπαμπα»
Άκουσα να λέει με την παιδική φωνή της καθώς τα καστανόξανθα μαλλιά της ήταν δεμένα σε μια πλεξούδα.
«Που πάει μαμά;»
Ρώτησε ενώ καθόταν στο καναπεδάκι του σαλονιού παίζοντας με ένα παιχνίδι.
Πήρα μια βαθιά ανάσα πιάνοντας το μέτωπο μου.
«Έχει μια δουλίτσα!Θα γυρίσει γρήγορα πριγκίπισσα»
Της είπα γλυκά προσπαθώντας να σκεφτώ πως στο καλό υποτίθεται ότι θα φτιάξω το πρόγραμμα μου.
Πήγε το κεφαλάκι της πάνω κάτω κανοντας με να χαμογελάσω πονεμένα πριν κοιτάξω το ταβάνι ξεφυσώντας.
Όλα θα πάνε μια χαρά...
Σκεφτηκα προσπαθώντας να ηρεμήσω ενώ όταν κοίταξα την ώρα στο κινητό μου έβγαλα γρήγορα το σκουλαρίκι στη μύτη και το αυτί μου μιας και δεν έπρεπε να εμφανίζομαι ποτέ με αυτά στο νοσοκομείο.
Όπως επιπλέον έπρεπε να κρύβω και τα τατουάζ μου...
Που στο καλό θα μπορούσα να αφήσω ένα τρίχρονο;Γιατί μόνο του δεν παίζει να γίνεται...
Παππούδες δεν έχει...Και...
ΣΚΑΤΑ!
Σκεφτηκα πιάνοντας το μέτωπο μου αγανακτισμένος!
5 χρόνια πριν
«Μπαμπά θα χάσω την πρώτη ώρα πάλι»
Την άκουσα να λέει γελωντας από το δωμάτιο της ενώ ήπια όσο καφέ είχε μείνει στην κούπα μου και έκλεισα το ταπεράκι με το τοστ της ενώ τσέκαρα τις τσέπες μου γρήγορα για να τσεκάρω αν έχω τα κλειδιά μου.
Πήγα στο δωμάτιο της γρήγορα και της έδωσα το τοστ της να το βάλει στην τσάντα της.
«Φαγητό...Τσεκ!...Ρούχα...Τσεκ!...Εμ τι ξεχνάω γαμωτο μου;»
Μουρμούρισα κι την είδα να γνέφει αρνητικά.
«Μακρυμανικη μπλούζα»
Είπε δείχνοντας την κοντομανικη μπλούζα που φορούσα σαν να εννοείται με ένα ύφος ντίβας και την κοίταξα σηκώνοντας το φρύδι μου.
«Να σου πω εσένα...Σαν πολύ αέρα δεν παίρνεις;»
Ρώτησα και ανασηκωσε τους ώμους της χαμογελώντας αθώα.
«Έχω μακρυμανικη στο αμάξι μικρό σκατο!Παμε να φύγουμε τώρα»
Είπα γελωντας ενώ της πήρα την ροζ τσάντα της και την εβαλα στον ώμο μου αφήνοντας την να περάσει μπροστά.
Ξεκλείδωσε μόνη της την πόρτα αρχίζοντας να περπατάει προς το αμάξι το οποίο ήταν παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά από το σπίτι.
Λίγο πριν βγω έξω είδα ότι η κορνίζα με εμένα την Skylar και την Val ήταν πάλι σηκωμένη και φαινόταν.
Μάλλον θα την είχε βάλει ξανά η κυρία που έρχεται κι καθαρίζει.
Έγνεψα αρνητικά πριν ανοίξω το συρτάρι από το έπιπλο στο οποίο βρισκόταν και την πετάξω εκεί μέσα δίχως να το σκεφτώ δεύτερη φορά μιας και δεν γούσταρα να τη βλέπω...
Και ειδικότερα όταν ξεκίναγα τη μέρα μου!
«Ψιτ ΨΗΛΕ θα αργήσεις στη δουλειααα»
Άκουσα να λέει και στένεψα τα μάτια μου.
«Ψιτ ΣΠΟΡΕ;...Ερχομαι»
Της είπα γελωντας πριν κλειδωσω την εξώπορτα και μπω στη θέση του οδηγού Ενώ εκείνη βολεύτηκε χαλαρά στη θέση του συνοδηγού.
Της έδεσα την ζώνη πριν της δώσω την τσάντα της πίσω και ξεκινήσω να οδηγώ προς το σχολείο.
«Μπαμπά πρέπει να βρεις κοπέλα!Εχεις πολλά νεύρα τώρα τελευταία!»
Είπε και την κοίταξα έκπληκτος για ένα δευτερόλεπτο.
«Άλλο ένα τέτοιο σχόλιο και σήμερα θα έχει ΜΠΡΟΚΟΛΟ και κουνουπίδι για μεσημεριανο!...με συνοδευτικό πατζαρια»
Της απάντησα και φάνηκε να το βουλώνει.
Γέλασα ελαφρά καθώς όταν έφτασα έξω από το σχολείο την κοίταξα χαμογελώντας.
«Φύγε τώρα»
Την δούλεψα και χαχανισε ενώ με πλησίασε και με φίλησε στο μάγουλο χαμογελώντας.
«Σε αγαπάω πολύ πολύ και ας είσαι στραβόξυλο ώρες ώρες»
Είπε ενώ βγήκε έξω από την πόρτα πριν προλάβω να πω κάτι άλλο.
ΠΟΙΟΣ της μαθαίνει αυτές τις λέξεις;
Αναρωτήθηκα πριν ξανά ξεκινήσω το αμάξι αρχίζοντας να τρέχω για να προλάβω να πάω στη δουλειά.
Και ναι...Έχω αναλάβει σχεδόν όλους τους ρόλους συμπεριλαμβανομένου και αυτον της μάνας μιας και η Val...δεν επέστρεψε ποτέ!
Όχι ότι δίνω και καμία δεκάρα πλέον!
Να πάει να γαμηθει και μαζί της όλοι!
Στα αρχιδια μου!
Σκεφτηκα πριν παρκάρω έξω από το νοσοκομείο.
Τώρα
«Nathan?»
Τον άκουσα να με ρωτάει έκπληκτος και ρολαρα τα μάτια μου.
«Ναι το ξέρω πραγματικό σοκ!Το ξέρω ότι σου έλειψα παρά πολύ πλουσιοπαιδο αλλά τώρα δεν είναι η ώρα για συζήτηση επανασύνδεσης»
Σχολίασα καθώς προσπαθούσα να επιβεβαιωθω ότι αυτός που κοιτούσα ήταν αυτός που νόμιζα...
«Έχω κάτι να σου πω...»
Είπα και φάνηκε να μπερδευεται.
«Τι έγινε;»
Ρώτησε και έγνεψα αρνητικά.
«Είμαι στην πόλη και ήρθα να χαιρετήσω τον Pit»
Ξεκίνησα και δεν φάνηκε να καταλαβαίνει γι αρκετη ώρα.
Ξεφυσηξα και έπειτα από λίγο φάνηκε να θυμάται κάτι.
«Ααααααα!»
Είπε και ρολαρα τα μάτια μου!
«Αυτον με το φαστφουντάδικο στη περιοχή κοντά στην αποθήκη;»
Ρώτησε μπερδεμένος.
«Ναι αυτον!»
Είπα και φάνηκε να μην συντονίζεται στην κουβέντα.
«Τι με αυτον;»
Ρώτησε και γέλασα μπερδεμένος ενώ κοίταζα μια παρέα από 17-18 χρονα να τρώνε σε ένα τραπέζι γελωντας.
«Τι κάνει Ace σε αυτή την περιοχή;»
Ρώτησα μιας και είχα δει μια φωτογραφία του πριν μερικά χρόνια...Και είμαι σίγουρος ότι ήταν αυτός!
Καταρχην μοιάζει με τον μαλακα στο τηλέφωνο από όσο θυμάμαι άρα...Επιβεβαιώνεται και με άλλο τρόπο!
Αλλά αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω ήταν τι σκατα έκανε κάποιος σαν και αυτον σε αυτή την περιοχή...με άτομα σαν και αυτά...
Άτομα που έμοιαζαν περισσότερο με εμένα πριν μερικά χρόνια...
«Τι εννοείς;»
Τον άκουσα να ρωτάει.
«Εννοώ ότι είναι ακριβώς μπροστά μου!Και απλά...ξέρω ότι έχουμε να μιλήσουμε καιρό αλλά...όφειλα απλά να στο πω γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι θα επέτρεπες ούτε εσυ αλλά ούτε και η...Άρια να έρθει εδώ!Εδω ακόμα και εγώ ανησύχησα που πρακτικά είμαι ένας άκυρος»
Είπα ενώ φάνηκε περίεργο το ότι μιλούσα σε εκεινον ή ότι καν ανέφερα το όνομα της!
Δεν ήξερα καν αν είχε ακόμα αυτον τον αριθμό!
Είχε περάσει τόσος καιρός!
Για λίγη ώρα δεν απάντησε κάτι.
«Είσαι σίγουρος ότι είναι ο Ace;»
Ρώτησε και ξεφυσώντας τράβηξα μια φωτογραφία από το τραπέζι και του την έστειλα.
«Οκ...Ευχαριστώ»
Είπε με έναν ανήσυχο τόνο.
«Πρόσεχε τον!...Κανένας δεν πρέπει να μπλέκει!Και το λέω εγώ αυτό»
Ειπ γνεφοντας αρνητικά καθώς άρχισα να θυμάμαι πολλά πράγματα από παλιά.
«Να μπλέξει που;...Εκεί ήταν στέκι δικό μας Nathan...Δεν υπάρχει πλέον η συμμορία!Χρονια τώρα!»
Είπε σαν να εννοείται.
Γέλασα πονεμένα.
«Έτσι νομίζεις»
Είπα γνεφοντας αρνητικά.
«Πρέπει να κλείσω ήρθε ο Pit!Χαρηκα που τα είπαμε»
Είπα όταν είδα τον Pit να βγαίνει από την κουζίνα χαμογελώντας ενώ με αγκάλιασε σφιχτά.
«Πως είσαι;»
Με ρώτησε χαρούμενος και έγνεψα θετικά.
«Την παλεύω...»
Είπα όταν απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του ενώ κοίταξα εξεταστικά τα άτομα στο τραπέζι του Ace...
Τι στο καλό έκανε με αυτους;