«Δηλαδή μου λες ότι ήταν σωστό αυτό που εκανα;»
Ρώτησα κοιταζοντας την μπερδεμένος.
«Ναιπ!Βασικα το πιο σωστό πράγμα που έχεις κάνει εδώ και μήνες από όσα μου έχεις πει»
Απάντησε ειλικρινά και άφησα μια ανάσα ανακουφισμένος.
«Άρα δεν είμαι τόσο μαλακας»
Συμπέρανα και έγνεψε αρνητικά γελωντας ενώ ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της.
«Όχι όχι!Εισαι μαλακας...Μεγάλος βασικά!Απλα από το να συνεχίσεις να την κοροϊδεύεις επιτέλους της είπες την αλήθεια και της έδειξες ποιος είσαι!»
Είπε και ξεροκατάπια ακούγοντας την.
«Και ποιος είμαι;»
Ρώτησα και ανασηκωσε τους ώμους του.
«Παρτάκιας!Εννοω...Έπαιζες με ένα κοριτσάκι που ήξερες ότι την είχε πατήσει για τα καλά μαζί σου μόνο και μόνο για να έχεις να την δείχνεις στους φίλους σου και να μην νιώθεις εκτός της παρέας σου!»
Απάντησε χαλαρά και δεν πρόλαβα να πω κάτι μιας και με διεκοψε.
«Και όσο για αυτό με τους φίλους σου...Καλή τύχη με αυτό!Αν οι κοπέλες τους,τους σέρνουν από πίσω τους...Φυσικά και θα πάρουν το μέρος της...Μιας και αρχικα έχει δίκιο η κοπέλα αλλά και επιπλέον επειδή είναι φίλη με τις κοπέλες τους!Φυσικα και θα τους επηρεάσουν!»
Συμπλήρωσε και πήρα μια βαθιά ανάσα δίχως να ξέρω τι να κάνω πέρα από το να κοιτάξω στο έδαφος.
Συνέχισε να μιλάει αλλά εγώ σταμάτησα να ακούω.Είχε δίκιο...Όλοι είχαν δίκιο!
Ήμουν σκατα άνθρωπος!
Ούτε εγώ θα έπαιρνα το μέρος μου αν ήμουν οι φίλοι μου...
Και ο Ethan σίγουρα απλά θα απομακρυνθεί μόλις συννειδητοποιησει το πόσο μαλακας είμαι!
«Τι έγινε;»
Ρώτησε γυρίζοντας να με κοιτάξει μιας κι είχε προχωρήσει λίγο μόνη της.
«Είμαι πολύ σκατα άνθρωπος;»
Ρώτησα κοιταζοντας την και την είδα να παίρνει μια βαθιά ανάσα προτού με πλησιάσει.
Με κοίταξε έντονα στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα...Και φαινόταν σκεπτική για το τι να απαντήσει.
Τελευταία στιγμή όμως το βλέμμα της μαλακωσε...
«Το ότι έκανες μερικά λάθη δεν σημαίνει ότι είσαι σκατα άνθρωπος»
Ξεκίνησε ξεφυσωντας.
«Είσαι ακόμα 17-18 όλοι κάνουν τέτοιες βλακίες!...Η Cara θα το ξεπεράσει...Θα Σε ξεπεράσει!...Το θέμα Ace είναι να καταλάβεις εσυ ο ίδιος τι ψάχνεις!Να καταλάβεις ποιος είσαι γιατί από όσο καιρό σε ξέρω...Έχω καταλάβει ότι δεν έχεις Ιδέα!...Και ναι όλοι περνάνε τη φαση τους σε αυτή την ηλικία,αλλά εσυ είσαι από τις χειρότερες περιπτώσεις που έχω δει»
Συμπλήρωσε και έσφιξε τον ώμο μου κάπως συμπονετικά πριν σηκωθεί και φύγει αφήνοντας με μόνο στον διάδρομο.
«Ξέρω τι θέλω...»
Ψιθύρισα στον εαυτό μου καθώς έβλεπα ακόμα προς την κατεύθυνση από όπου είχε φύγει λίγα δευτερόλεπτα πριν.
Ενώ έπειτα από λίγο πήγα προς τα ντουλαπάκια κανοντας βήματα προς τα πίσω...Χτύπησα ελαφρά το κεφάλι μου προς τον τοιχο και έκλεισα τα μάτια μου καθώς πήρα μια βαθιά ανάσα όταν τα τέλεια ιδιαίτερα μάτια της καρφώθηκαν στο μυαλό μου...
Την πάτησα για τα καλά...
Σκεφτηκα όταν άνοιξα τα μάτια μου ξεφυσώντας!
[...]
Πήρα το οικογενειακό παγωτό φορωντας μια πολύ φαρδιά μπλούζα και από κάτω μια εξίσου φαρδιά βερμούδα.
Ενώ ήμουν τυλιγμένος με το πάπλωμα μου θέλοντας να ξαναπάω γρήγορα προς το δωμάτιο μου...
Αλλά τελευταία στιγμή άκουσα να φωνάζει κάποιος το όνομα μου από το σαλόνι.
Ξεφυσηξα έχοντας ένα μεγάλο κουτάλι στο στόμα μου ενώ άρχισα να κατευθύνομαι προς το σαλόνι.
«Απλά αφήστε με να ψοφήσω στην ησυχία μου»
Γκρίνιαξα όταν είδα τη μαμά και τον μπαμπά μου να κάθονται στον καναπέ.
«Τι έγινε;»
Ρώτησα κρατώντας καλύτερα το πάπλωμα πάνω μου ενώ προσπάθησα στην αρχή να κρύψω το παγωτό αλλά το εντόπισε ο πατέρας μου τελευταία στιγμή.
«Τι Συμβαίνει;»
Ρώτησε και έγνεψα αρνητικά.
«Γιατί πρέπει να συμβαίνει κάτι;»
Απάντησα και στένεψε το βλέμμα του.
«Ένα πράγμα που ξέρω ότι έχεις μοιάσει σε αυτή από εδώ είναι ότι τρως σαν βόδι, κλείνεσαι στο δωμάτιο σου και ντύνεσαι σαν ζητιανος όταν έχει συμβεί κάτι»
Είπε εκείνος και κοιτάχτηκα με τη μαμά μου προσβεβλημένος.
«Εϊ»
Είπαμε ταυτόχρονα και εκείνος έγνεψε αρνητικά.
«Οχου έλεος Θεέ μου απλά ΠΕΣ τι στο καλό συμβαίνει και γιατί δεν έχεις πάει σχολείο δυο μέρες»
Απαίτησε.Ξεφυσηξα πριν κάτσω στον ξανάπε και καθίσω δίπλα από τη μαμά μου.
Εκείνη με κοίταξε μπερδεμένη στην αρχή μιας και δεν ήμουν συνηθισμένος σε αυτά.
Ξάπλωσα πάνω στα πόδια της ενώ κούνησα το κεφάλι μου σαν να της έλεγα να μου χαϊδέψει τα μαλλιά.
Μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα την ένιωσα να μου χαϊδεύει με το ένα χέρι το κεφάλι και το άλλο το μπράτσο ενώ με σκέπασε καλύτερα με το πάπλωμα μου.
«Τι συμβαίνει αγαπη μου;»
Ρώτησε σιγανά και γύρισα να την κοιτάξω για μια στιγμή.
Μου χαμογέλασε στοργικά ενώ μου χαιδεψε το μάγουλο γλυκά.
«Είναι περίπλοκο»
Είπα σιγανά πριν γυρίσω ξανά το πρόσωπο μου από την άλλη.Πηραν και οι δυο μια βαθιά ανάσα.
«Γιατί βγήκα μια μίξη σας;Ξέρετε ποσό ΔΥΣΚΟΛΟ είναι να έχω τον δικό σου χαρακτήρα με χαρακτηριστικά δικά σου»
Είπα δείχνοντας μια τον πατέρα μου και έπειτα τη μάνα μου ενώ ανακαθισα στον καναπέ.
Εκείνοι με κοίταξαν δίχως να καταλαβαίνουν.
«ΕΣΥ είσαι πάντα άνετος και κομπλέ με όλα και αν κανείς κάτι δεν έχεις ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ ΤΥΨΕΙΣ!Δεν σε νοιάζει η άποψη κανενός και ΕΣΥΥΥ...ΕΣΥΥΥ φταις για όλα»
Είπα δείχνοντας τη μαμά μου αυτή τη φορά.
«Εσυ μις κλαιω με τα πάντα με έκανες να νιώθω ΧΑΛΙΑ!Να υπέρ αγχώνομαι...και να ΥΠΕΡ ΑΝΑΛΥΩ καταστασεις!...ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΚΑΧΑΣΩ το ότι όταν νιώθω άβολα πετάω ΑΚΥΡΕΣ πληροφορίες για το ποδόσφαιρο»
Είπα υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου.
«Και έχω βγει ένας διπολικος μαλακας!ΑΥΤΟ είμαι!Και κανένας δεν παίρνει το μέρος μου γιατί δεν έχω δίκιο και...και ακόμα και η Hailey με βλέπει σαν έναν ΚΑΦΡΟ ΚΑΙ ταυτόχρονα σαν ένα χαμένο κουτάβι που δεν ξέρει τι θέση του στον κόσμο!Δηλαδη ΠΟΙΑ νομίζει ότι είναι ε;»
Συνέχισα γρήγορα και με κοίταζαν και οι δυο έκπληκτοι αυτή τη φορά.
Αλλά τότε είδα το βλέμμα του πατέρα μου να στενεύει και να με κοιτάει έντονα.
«Hailey;»
Ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι του και γουρλωσα τα μάτια μου.
«Τι;»
Ρώτησα και έγνεψε θετικά.
«Ποια είναι η Hailey;»
Έγνεψα αρνητικά.
«Hailey;Ποια Hailey;!...Δεν ξέρω καμία Hailey!Απο που σου ήρθε αυτό το όνομα;...Και είναι και χάλια όνομα δηλαδή αηδία και-
Ξεκίνησα να λέω γρήγορα και έσφιξα το σαγόνι μου.
«Γαμωτο μου πάλι το εκανα»
Μουρμούρισα στον εαυτό μου και κοίταξα το ταβάνι.
«Δεν...Δεν έχει σχέση η Hailey σε τίποτα από όλα αυτά εντάξει;Απλά...περνάω μια δύσκολη φαση»
Είπα σιγανά.
«Δύσκολη φαση εννοείς ότι χώρισες με την Cara?»
Ρώτησε η μαμά μου και την κοίταξα έκπληκτος.
«Που το ξέρεις εσυ αυτό;»
Ρώτησα και ο πατέρας μου γέλασε.
«Κοιτά όταν βλέπω μια 17χρονη να χτυπάει τα κουδούνια και να πετάει ένα ένα τα φούτερ σου στο χαλάκι της εξώπορτας μπορώ να καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά»
Απάντησε γελωντας ελαφρά.
«Για αυτό είναι όλα;Για έναν χωρις-
Ξεκίνησε και έγνεψα γρήγορα αρνητικά.
«Δεν είναι μόνο αυτό!Ειναι ότι ο Chris και ο Austin έχουν πάρει το μέρος της και δεν μου μιλάνε και...ο Ethan παρόλο που ειναι με το μέρος μου δεν θέλω να τον τραβήξω με εμένα και να κάνω τους άλλους να τον κάνουν άκρη και αυτον»
Είπα ειλικρινά.
«Και απλά...Δεν μπορείτε να πληρώσετε έναν γιατρό να πείτε ότι έχω κάτι και πρέπει να μείνω σπίτι κανα μήνα;ή και εξάμηνο εγώ δεν χαλιέμαι»
Συνέχισα και με κοίταξαν πονεμένα.
«Δηλαδή δεν σου λείπει καθόλου;»
Ρώτησε η μαμά μου.
«Ποιος;»
Ρώτησα και με κοίταξε χαμογελώντας πονεμένα.
«Η Cara»
Είπε ειλικρινά ενώ ο πατέρας μου της κοπάνησε απαλά τον ώμο.
«Δεν λέμε τα ονόματα μετά τον χωρισμό γατάκι!Ξυπνα λίγο»
Της είπε σαν να εννοείται και εκείνη κάλυψε το στόμα της σαν να το είχε ξεχάσει.
Γέλασα με το πως είναι ακόμα έτσι...Με το πόσο καλά είναι μεταξύ τους πάντα.
«Δεν πειράζει!...Έτσι και αλλιώς εγώ το τελείωσα»
Είπα ειλικρινά κοιταζοντας τους.
Και η αλήθεια ήταν ότι δεν την είχα σκεφτεί...Είχα σκεφτεί μονάχα το ότι μάλλον θα στεναχωριέται αλλά δεν την είχα σκεφτεί από την άποψη του ότι μου λείπει...
«Το τελείωσες για αυτή την Hailey;»
Ρώτησε ο πατέρας μου ο οποίος δεν ήξερε ότι η Hailey ήταν η κοπέλα που είχε δει τις προάλλες αφού είχα γυρίσει από το πάρτι που με έψαχναν.
Αν ήξερε ότι ήταν εκείνη είμαι σίγουρος ότι θα με είχε κλείσει από μόνος του εδώ.
«Όχι όχι!Η Hailey δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό!Ειμαστε μόνο φίλοι!Το τελείωσα γιατί ποτέ δεν ήθελα την Cara!Ημουν απλά μαζί της γιατί ήθελα να μπορώ να είμαι με τα παιδιά»
Είπα και φάνηκαν να μην πολύ καταλαβαίνουν.
«Απλά...Ξεχάστε το!Παω να φάω και να λιώσω στο κρεβάτι μου»
Είπα ξεφυσώντας πριν σηκωθώ όρθιος ενώ έτσι όπως ανέβαινα τις σκάλες άκουσα τη φωνή της μάνας μου.
«Αύριο θα πας κανονικά σχολείο!Απλα στο ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΩ»
Την άκουσα να μου ανακοινώνει.Μουγκρισα δυνατά πριν ανοίξω το παγωτό και φάω μου μπουκιά ενώ κυριολεκτικά σερνόμουν προς τα πάνω.
Όταν έφτασα στο δωμάτιο μου πήδηξα στο κρεβάτι μουγκρίζοντας δυνατά.
Δεν ήμουν σε καμία περίπτωση έτοιμος να αντιμετωπίσω τα επικριτικά βλέμματα των κολλητών μου και από των γκομενών τους.
[...]
Γέλασα ελαφρά καθώς ήταν από τα δεξια μου ο Cole και από τα αριστερά μου η Hailey.
Όλη την ημέρα ήμουν μαζί τους και η αλήθεια ήταν ότι την είχαν κάνει αρκετά καλύτερη.
Βέβαια όταν ήρθε η ώρα για τι πρώτο διάλειμμα δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω.
Απλά τους ακολούθησα προς την καφετέρια ενώ κοντοστάθηκα μόλις άρχισαν να περπατάνε προς το τραπέζι με όλη την παρέα τους.
Στην αρχή δεν είχαν παρατηρήσει ότι είχα μείνει πίσω αλλά τελευταία στιγμή είδα την Hailey να γυρνάει το πρόσωπο της και να με κοιτάει μπερδεμένη που δεν πλησίαζα προς τα εκεί.
Ο Cole,τον οποίο είχα παρεξηγήσει παρά πολύ στην αρχή μιας και είναι πολύ κομπλέ άτομο,κάθισε στο τραπέζι ανενόχλητος.
Γύρισα ξανά το βλέμμα μου προς τα εκείνη και πήρε μια βαθιά ανάσα πριν με πλησιάσει και μου κάνει νόημα με το κεφάλι της.
«Έλα»
Είπε και την κοίταξα διστακτικά.
«Θεέ μου!Ο μεγάλος Ace Anderson αγχώνεται;Και έχει ανασφάλειες;Αυτό πρέπει να το καταγράψω»
Με δούλεψε για να μου φτιάξει τη διάθεση αλλά όταν με την άκρη του ματιού μου είδα τα πόδια στο τραπέζι που καθόμασταν πάντα,να γελάνε όλοι ανενόχλητοι με τα κορίτσια...δίχως να νοιάζονται για το αν ήμουν εκεί ή όχι...
...μου ήταν κάπως αδυνατο να γελάσω!
Με κοίταξε με ένα πονεμένο ελαφρως βλέμμα όταν κατάλαβε τι κοίταξα.
Ξαφνιάστηκα όταν την ένιωσα να δένει τα χέρια μας μεταξύ τους πριν με τραβήξει προς το τραπέζι της.
Την κοίταξα μπερδεμένος και έγνεψε αρνητικά.
«Το ότι νιώθεις τύψεις δείχνει ότι είσαι καλό άτομο!Οποτε αφού δεν σε έχουν πλησιάσει εκείνοι τόσο καιρό μην ασχολείσαι άλλο»
Μου είπε πριν καθίσει στο τραπέζι ενώ όταν πλησίασα και εγώ δίπλα της μου έκαναν χώρο να καθίσω και εγώ μαζί τους.
Πολλά αδιάκριτα βλέμματα έπεσαν πάνω μου λόγω του ότι καθόμουν στο τραπέζι που καθόμουν...με τα άτομα που γενικότερα δεν είχαν περίφημη φήμη...Αλλά δεν μπορούσα να νοιαστω λιγότερο.
Οι ίδιοι μου οι κολλητοί με είχαν κάνει στην άκρη πέρα του Ethan,στον οποίο δεν θα έδινα ποτέ τελεσίγραφο να διαλέξει μεταξύ εμένα ή των υπολοίπων.
Έτσι έγνεψα αρνητικά αρχίζοντας να συμμετέχω στην κουβέντα με τους υπόλοιπους.
Και κάπως έτσι κύλησαν οι επόμενες ημέρες...Με εμένα να προσπαθώ να κάνω τον Ethan να νιώσει όσο το λιγότερο άβολα γίνεται καθώς ταυτόχρονα περνούσα τον χρόνο μου με την Hailey και τα παιδιά.
❌❌❌ Brody's PoV❌❌❌
Χαμογέλασα στραβά κοιταζοντας την.
«Και που λες γατάκι...»
Ξεκίνησα ενώ σύρθηκα προς το μέρος της με το φρύδι μου σηκωμένο πονηρά.
«Ξέρεις όλοι λείπουν από το σπίτι...»
Είπα και γύρισε να με κοιτάξει με τα μπλε μάτια της καθώς τα ξανθά μαλλιά της έπεφταν ανάλαφρα στους ώμους της.
Και διάολε ήταν πανέμορφη.
«Α ναι ε;»
Ρώτησε χαμογελώντας.
«Αχαμ»
Είπα γνεφοντας γρήγορα θετικά σαν ανυπόμονο παιδί και έγνεψε θετικά επιστρέφοντας την προσοχή της στο κινητό της.
«Ωραία θα έχουμε λίγο ησυχία»
Είπε δίχως να με κοιτάει και άνοιξα ελαφρως το στόμα μου περιμένοντας την να γυρίσει να με κοιτάξει σαν να μου έλεγε ότι με δούλευε αλλά για τα επόμενα δευτερόλεπτα δεν έκανε τίποτα.
«Εϊ!»
Είπα σκουντωντας τον ώμο της ενώ γύρισε να με κοιτάξει γελωντας.
«Τι θέλεις Brody?»
Ρώτησε γελωντας και την κοίταξα σμιγοντας τα φρύδια μου μεταξύ τους.
«Ξέρεις τι θέλω όποτε ας τελειώνουμε και ας πάμε κατευθείαν στο ψητό τι λες ναι;...Ναι»
Είπα καθώς της πήρα το κινητό από τα χέρια και ένωσα τα χείλια μας μεταξύ τους χαμογελώντας πονηρά.
Αυτή γέλασε καθώς ακούμπησε τα χέρια της στους ώμους μου.
Πήγε να πει κάτι και έγνεψα αρνητικά.
«Σσσσς!Οχι αλλά λόγια»
Είπα με ένα βλέμμα αρκετά ανώμαλο κανοντας την να γελάσει.
Ξεκίνησα ξανά να την φιλάω και τότε ήταν που άκουσα το κινητό μου μα χτυπάει.
Ρολαρα τα μάτια μου πριν τα ξανακλείσω και απλά το αγνοήσω συνεχίζοντας να κάνω ότι εκανα με μεγάλη επιτυχία μέχρι πριν μονάχα λίγα δευτερόλεπτα...
Σταμάτησε να χτυπάει έπειτα από λίγο και χαμογέλασα έχοντας καθησυχαστεί.
Όταν όμως το ξανά άκουσα να χτυπάει σηκώθηκα από πάνω της ξεφυσώντας νευριασμένος.
«Τώρα θα τον πάρει και θα τον σηκώσει οποίος στον διάολο και αν είναι»
Μουρμούρισα καθώς όταν σήκωσα το κινητό και το εβαλα στο αυτί μου πήρα μια βαθια ανάσα.
«ΤΙ;»
Φώναξα δίχως να το ελέγχω και ξεροκατάπια έκπληκτος μόλις άκουσα τη φωνή από το τηλέφωνο...
Τα τσιτωμενα χαρακτηριστικά του προσώπου μου χαλάρωσαν και γύρισα να κοιτάξω την Aria μπερδεμένος.
Εκείνη φάνηκε να μην καταλαβαίνει προς τι η όλη αντίδραση μου ώσπου άκουσε την επόμενη λέξη.
«Nathan;»
Ρώτησα έκπληκτος καθώς και εκείνη είχε την ίδια αντίδραση με εμένα.