Chapter7; စားပြဲခုံကိုထပ္မတိုက္နဲ႕။
ယင္းျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကုေဖး၏မ်က္ခုံးအစုံက ပင့္တက္သြားၿပီး နားမွာတပ္ထားတဲ့ နားၾကပ္ကိုျဖဳတ္၍ က်န္ခ်န္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။
ဤတစ္ေယာက္သည္႐ုပ္ေခ်ာေပမဲ့ဆက္ဆံဖို႔ခက္ခဲသည့္သူမ်ိဳးျဖစ္၏။သူက ယခုခ်ိန္တြင္လူသစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသးသည့္အျပင္၊ မရင္းႏွီးေသးတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္၌၊သူ႕ကိုယ္သူ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနသင့္သည္။
သူ႕ေရွ႕မွာထိုင္သည့္လူကို ကုေဖးလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။က်ိဳးက်င့္တစ္ေယာက္ပါးစပ္အ
ေဟာင္းသားႏွင့္ ေရွာ့ခ္ရေနပုံရသည္။အေစာပိုင္းတုန္းက ၾကက္ဥကို သူမစားမိလိုက္လွ်င္ ထိုပြင့္အာေနတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ထဲသို႔ပစ္ထည့္
မိေလာက္၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္,က်န္ခ်န္၏ ထိုကန္ခ်က္သည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုရန္စလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။က်ိဳးက်င့္သည္ဆိုးဝါးလွသည့္အက်င့္စရိုက္မ်ားႏွင့္ပ်က္စီးတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မေကာင္းေသာနည္းလမ္းမ်ားကို အလြယ္တကူအသုံးခ်လာနိုင္သည္။သူ႕အၾကည့္မ်ားကိုညာဘက္သို႔ေ႐ြ႕လိုက္သည့္အခါ အေျခအေနမ်ားက ရန္ပြဲျဖစ္ေတာ့မည့္အလားပင္။
ေလာင္႐ႊိက စာသင္ခုံကိုပုတ္လာသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ?။ ေနာက္တန္းမွာ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ?။စာသင္ခန္းထဲမွာေနာ္,စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေနတာ။ကုေဖး,မင္းဘာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ။"
ကုေဖး အံ့အားသင့္သြားသည့္အမူအရာ ႏွင့္သူ႕ကိုယ္သူလက္ညိုးထိုးျပလိုက္မိသည္။
" ကြၽန္ေတာ္?။"
ေလာင္႐ႊိ ထပ္ဆူေငါက္လာ၏။
"မင္း မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူလဲ?။အရမ္းပ်င္းေနရင္လည္း မင္းသာသာမင္း မနက္စာစားေန။"
ေဘးပတ္ပတ္လည္စားပြဲခုံေတြဆီမွ ေက်ာင္း
သားမ်ား၏ရယ္သံမ်ားထြက္လာသည့္အခါ၊ကုေဖးကူကယ္ရာမဲ့စြာပင္ ရယ္လိုက္မိတယ္။ထို႔ေနာက္ သူေခါင္းေစာင္း၍က်န္ခ်န္ကိုလွမ္း
ၾကည့္လိုက္တယ္။
ထိုအခါ ေလာင္႐ႊိက ေျပာလာျပန္သည္။
"မင္း သူ႕ကို ဘာသြားၾကည့္တာလဲ။သူ႕အဆင့္ေတြနဲ႕တင္ မင္းတို႔အားလုံးကို ေနာက္ေကာက္ခ်န္ထားခဲ့လို႔ရတယ္။"
တစ္တန္းလုံးက "အိုး...."ဟု သံၿပိဳင္ထြက္လာ
၏။
"႐ႊယ္ပါ့....!"
"ေလာင္႐ႊိက အခု အဓိကျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမဲ့မ်ိဳးေစ့ေကာင္းေလးကိုရသြားၿပီေပါ့,အာ.....။"
ကုေဖးသက္ျပင္းခ်လိဳက္မိတယ္။ေလာင္႐ႊိဆိုတဲ့ဆရာက အလုပ္သင္အရည္အခ်င္းမွ်သာရွိေသာေၾကာင့္ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာအတန္းမ်ိဳးကိုသင္ဖူးမွာမဟုတ္ေခ်။သူ႕၏စကားတစ္ခြန္း
ႏွင့္ က်န္ခ်န္ကိုစံနမူနာထားၿပီး တစ္တန္းလုံးဆီမွ ခြဲထုတ္ပစ္သလိုျဖစ္သြား၏။
ထိုေလာင္႐ႊိက သူ႕အေမ,သူ႕ကိုတမင္ဒုကၡေပး
ဖို႔လႊတ္ေပးလိုက္သည့္သူလွ်ိုမ်ားလားဆိုတဲ့သံသဃႏွင့္ က်န္ခ်န္ သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဒါေပမဲ့ ,တစ္ျခား ေက်ာင္းသားေတြ၏ရန္စမႈမ်ားကို သူေၾကာက္ေနမွာမဟုတ္ေခ်။အတန္းထဲသို႔စၿပီးဝင္လာခ်ိန္တုန္းကကဲ့သို႔ သူ႕ေဒါသေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားမွာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပမဲ့အတန္းပိုင္ဆရာတစ္ေယာက္က ဖရိုဖရဲနိုင္
သည့္စာသင္ခန္းထဲမွာ သူ႕အဆင့္ေတြကိုခ်ီး
က်ဴးေနတာမ်ိဳးမလိုခ်င္ေပ။
သူတို႔ ေျပာေနၾကသည့္ "႐ႊယ္ပါ့" ဆိုသည့္ စကားႏွစ္လုံး၏စာလုံးတစ္လုံးခ်င္းစီတိုင္းတြင္ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္မႈေတြပါေန၏။
"ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ "
ေလာင္႐ႊိက လည္ေခ်ာင္း ရွင္းလာသည္။
" သင္ခန္းစာ ျပန္ဆက္ရေအာင္,.ဆရာတို႔ဘယ္နားေရာက္သြားၿပီလဲ?။"
အေစာပိုင္းတြင္, ေလာင္႐ႊိသင္သည့္ သင္ခန္း
စာမ်ားကို သူေကာင္းေကာင္းနားမေထာင္ခဲ့ရတာျဖစ္ၿပီး၊ယခုတြင္မူ သူ စာလိုက္နားေထာင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေခ်။သူ စားပြဲေပၚမွာေမွာက္အိပ္ၿပီး အိပ္ကပ္မွဖုန္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။
အတိတ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ,စာသင္ခန္းထဲတြင္ဖုန္းကိုသူခိုးလိုမ်ိဳးသုံးရျခင္းျဖစ္သည္။ဖုန္းသံႏွင့္မီဒီယာအသံကိုလည္း ႀကိဳပိတ္ထားဖို႔ လိုအပ္သည္။ထို႔ေနာက္နားၾကပ္ႀကိဳးမတပ္ခင္ နားၾကပ္ႀကိဳးကို အက်ီတီရွပ္ေအာက္မွာအရင္ဖုံးထားၿပီးမွ တပ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
သူတို႔ အတန္းပိုင္ဆရာ၏ စားပြဲခုံအံဆြဲသည္အသိမ္းခံထားရသည့္ဖုန္းမ်ားႏွင့္ျပည့္လွ်ံေနလွ်က္ရွိသည္။အသိမ္းခံထားရသည့္ဖုန္းမ်ားႏွင့္ဆိုလွ်င္ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ second ဖုန္း
အေရာင္းဆိုင္ပင္ ဖြင့္လို႔ရေနၿပီျဖစ္၏။
ဒါေပမဲ့ စီက်ဳံးေက်ာင္းက ထူးဆန္းေနသည္။
က်န္ခ်န္ ကုေဖးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကုေဖးသည္ခုံေဇာင္းအကန့္ေပၚမွာ သူ႕ဖုန္းကို တင္ထားၿပီး နားၾကပ္တပ္၍ထိုင္ခုံကိုေက်ာမွီထားၿပီးလက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္လွ်က္သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ ဗီဒီယိုၾကည့္ေနလွ်က္ရွိသည္။
က်န္ခ်န္ စားပြဲခုံေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးအိပ္လိုက္တယ္။ ေလာင္႐ႊိက ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ေတြႏွင့္ပတ္သတ္သည့္သင္ခန္းစာကိုသင္ေနၿပီး၊သူ႕ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္အမွ်င္မျပတ္စကား
ေျပာေနၾကေသာအသံမ်ားႏွင့္ညံေနလွ်က္ရွိသည္။ ဘယ္အခါမွ် အဆုံးမသတ္နိုင္သည့္ စကားသံမ်ားသည္ သူ႕ကို ပ်င္းရိလာေအာင္လုပ္ေနၾကသည္။
တကယ္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။
သူ ဖုန္းကိုၾကည့္ၿပီး ဖန္းက်ိဆီသို႔မက္ေဆ့ခ်္ တစ္ေစာင္ ပို႔လိုက္တယ္။
-ေျမးေလး။
-ဖိုးဖိုး,မင္းတို႔ အခုဘာအတန္းခ်ိန္လဲ...?
-ဘာသာရပ္ႏွင့္ရသစာေပခ်ိန္,မင္းတို႔ေရာ?
-အဂၤလိပ္ခ်ိန္,ေလာင္ဗီကငါတို႔ကို႐ုတ္တရက္ စာေမးပြဲထစစ္ေနတယ္။ ငါေတာ့ ေသၿပီ။
-ဒါက ပုံမွန္စာေမးပြဲပဲမဟုတ္ဘူးလား?။
ေသစရာ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ..?။
-ငါမွ ေမးခြန္းတိုင္းကိုမေျဖနိုင္တာ။ၿပီးေတာ့ ေလာင္ဗီကေျပာေသးတယ္။ငါတို႔သာအေျဖကို ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားၾကမယ္ဆိုရင္ အေျဖမွန္ရွာေတြ႕နိုင္တယ္တဲ့။ငါ့အထင္ေတာ့ သူ႕မွာဖုံးကြယ္ထားတဲ့အစီအစဥ္ရွိေနေလာက္
တယ္။
ဖန္းက်ိသည္ သူ႕ဆီဓာတ္ပုံတစ္ပုံပို႔လာသည္။
သူ ပို႔လာသည့္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး က်န္ခ်န္ သက္
ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။ထိုပုံသည္ပညာသားပါပါသည့္ႀတိဂံပုစာၦမ်ားႏွင့္multiplechoiceေမး
ခြန္းစာ႐ြက္ျဖစ္၏။ေမးခြန္းစာ႐ြက္ၾကည့္႐ုံႏွင့္ေႏြအားလပ္ရက္တစ္ပတ္လုံး ဖုန္းႏွင့္တာ့တာျပထားရမည့္ေမးခြန္းစာ႐ြက္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္းအတပ္ေျပာနိုင္သည္။
သူ အခ်ိန္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးခြန္းစာ႐ြက္မ်ားကိုအႀကီးခ်ဲ့ၿပီးၾကည့္လိုက္တယ္. ထို႔ေနာက္ေမးခြန္းမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး စာအုပ္ထဲတြင္အေျဖေတြကိုခ်ေရးလိုက္သည္။ေမးခြန္း ႏွစ္ခု ေျဖၿပီးခ်ိန္တြင္၊ ဖန္းက်ိသည္ သူ႕ထံသို႔ ေနာက္သုံးပုံဆက္တိုက္ပို႔လာ၏။ထိုပုံမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သူ ေျပာစရာစကားမဲ့သြားတယ္။
Fuckkkkk !အဲ့ေကာင္က multiple choice ေမးခြန္းအားလုံးပို႔မွာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား...
-ခဏေစာင့္။
သူ ဖန္းက်ိမက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ေပးၿပီးေနာက္တြင္ ေမးခြန္းေတြကိုျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။
တကယ္တမ္းတြင္,ထိုေမးခြန္းမ်ားသည္ခက္ခဲသည့္ေမးခြန္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ သူအေနႏွင့္ အေျဖေတြကိုခန့္မွန္း၍ရ၏။ဒါေပမဲ့,ဖန္းက်ိ ဘာေၾကာင့္အေျဖမထုတ္နိုင္မွန္း သူတကယ္နားမလည္နိုင္ဘူး။
သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ဆူညံေနဆဲျဖစ္သည္။ေလာင္႐ႊိ၏သည္းခံနိုင္စြမ္းကို သူ ေလးစားမိတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္,ဆရာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဒီလိုမ်ိဳးဖရိုဖရဲနိုင္သည့္အတန္းတစ္တန္းကိုတာဝန္ယူဖို႔ဆိုလွ်င္ သူ႕သည္းခံနိုင္စြမ္းက အေတာ္ေကာင္းေနမွ တာဝန္ယူနိုင္လိမ့္မည္။
အရင္အထက္တန္းေက်ာင္းပထမႏွစ္တုန္းက ဓာတုေဗဒဆရာမဆိုလွ်င္သည္းခံနိုင္စြမ္းမရွိခဲ့တာကိုသူမွတ္မိေနေသးတယ္။အတန္းထဲ၌
တစ္ေယာက္ေယာက္၏ စကားေျပာသံၾကား
သည္ႏွင့္သူမကသူ႕ကိုခ်က္ခ်င္းဆူလိမ့္မယ္။စကားေျပာေနသည့္ေကာင္မေလး၏အသံကို နားေထာင္ရင္းႏွင့္က်န္ခ်န္အံ့ၾသလာမိတယ္။တကယ္ဆို, ေလာင္႐ႊိက သူမကိုဆူခဲ့သင့္တာျဖစ္သည္။အကယ္၍ေလာင္႐ႊိသူမကိုဆူလွ်င္
အတန္းထဲမွာစာစိတ္မဝင္စား၊စကားမ်ားခ်င္ေနသည့္သူဟာ သူမတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။
ေလာင္႐ႊိက အံ့ဖြယ္ပဲ !
ေမးခြန္းမ်ားေျဖၿပီးေနာက္တြင္ သူ ေလာင္႐ႊိကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ေလာင္
႐ႊိသည္ အတန္းထဲမွာစကားေျပာေနျခင္းကို အသာတၾကည္ခြင့္ျပဳေပးထား၏။သူသည္အတန္းထဲမွာလမ္းပတ္ၿပီးမေလွ်ာက္သည့္အျပင္ ထိုင္ေနရင္းႏွင့္ သင္ခန္းစာကို ဆက္သင္ေနလွ်က္ရွိသည္။
တီ..တီ...တီ...
ဖန္းက်ိက တစ္မွတ္တန္ေမးခြန္းမ်ားပို႔သည့္အတြက္သူ႕အေနႏွင့္ေျဖဖို႔ရန္အခ်ိန္သိပ္မယူရလိုက္ေခ်။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏စကားေျပာ chat boxသို႔အေျဖမ်ားပို႔ေပးၿပီးေနာက္တြင္
သူ နာရီကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ အတန္းခ်ိန္ၿပီးဖို႔မိနစ္အနည္းငယ္လိုသည္။ဖန္းက်ိအတြက္ ကူးဖို႔ရန္လုံေလာက္၏။ေနာက္ထပ္ျပသာနာအေနႏွင့္ဖန္းက်ိအပ်င္းႀကီးလြန္းသည့္အျပင္ ကူးေရးဖို႔ကိုေတာင္ ပ်င္းေနေလာက္သည္။
သူ ဖန္းက်ိဆီမက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေပးၿပီးေနာက္တြင္ Wechatထဲမွmoment sectionထဲသို႔ သူဝင္လိုက္သည္။သူ႕ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာညီငယ္ေလး က်န္ယိကြၽင္းက momentေပၚတြင္ မိသားစု ဓာတ္ပုံတစ္ပုံတင္ထား၏။သူ႕ေနာက္ပါးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္အေဖႏွင့္အေမရွိေနၿပီး သူတို႔ မိသားစုသုံးေယာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့ၾကသည္။ထိုဓာတ္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး က်န္ခ်န္ မြန္းၾကပ္သလိုခံစားလာရ၏။ထူးဆန္းလွသည့္ ခံစားခ်က္ဆီမွသူေရွာင္ေျပးခ်င္လာမိသည္။
မိသားစုဝင္သုံးေယာက္လုံးblockၿပီးေနာက္
တြင္ က်န္ခ်န္ဖုန္းကိုအိပ္ကပ္ထဲသို႔ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။သူ ေခါင္းေမာ့လိုက္သည့္အခ်ိန္
၌တစ္စုံတစ္ရာသည္သူ႕ေခါင္းေပၚက်လာ၏။ေက်ာက္ခဲကဲ့သို႔အရာတစ္ခု သူ႕ေခါင္းေပၚ သို႔ က်လာသည္ကို သူ သတိထားမိလိုက္တယ္။ထို႔ေနာက္ အုတ္တံတိုင္းအနံ႕သင္းေနသည့္ ဖုန္မႈန့္ေတြကို သူ႕စားပြဲေပၚမွာျမင္လိုက္ရသည္။
သူ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ေအာ္ေမးလိုက္တယ္။
"ဘယ္ေကာင္လဲ ?။"
သူ႕စားပြဲခုံေပၚတြင္ဖုန္မႈန့္မ်ားရွိေနၿပီး၊သူ႕ေဘး
ပတ္ပတ္လည္တြင္အျဖဴေရာင္အမႈန့္ေတြ ျပန့္က်ဲေန၏။ က်န္ခ်န္ သူကိုယ္သူေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ခင္၊ ေခါင္းေပၚမွ ဖုန္မႈန့္မ်ားကို ခါၿပီးသည္ႏွင့္ကုေဖးကိုလွည့္ၿပီးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ကုေဖး၏ဖုန္းသည္စားပြဲခုံေပၚမွာရွိေနေပမယ့္ ထိုသူသည္ ဖုန္းထဲကအေၾကာင္းအရာေတြကို ျမင္နိုင္ေတာ့မဟုတ္ေပ။သူဟာ အေစာတည္းကပုံစံအတိုင္းလက္ပိုက္ၿပီးထိုင္ေနလွ်က္သာရွိေသာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာ ႏွင့္ေခါင္းတစ္ခုလုံးသည္ ဖုန္မႈန့္မ်ားကပ္ညွိေနလ်က္ရွိသည္။
ကုေဖး၏မ်က္ႏွာအေရာင္ကသိပ္ၿပီးေကာင္းမေနေခ်။
သူ မ်က္ႏွာၾကက္ဆီေမာ့ၿပီးၾကည့္လိုက္သည့္အခါမ်က္ႏွာၾကက္ဆီမွတစ္လႊားလႊားက်လာသည့္ ဖုန္မႈန့္မ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူတို႔စားပြဲခုံႏွင့္ခႏၶာကိုယ္တစ္ဝိုက္တြင္ က်ေနတာျဖစ္၏။
ေၾသာ္,အေဆာက္အဦးအေဟာင္းႀကီးပဲ။
ထိုအခိုက္တြင္ အတန္းခ်ိန္ကုန္ဆုံးေၾကာင္း ေခါင္းေလာင္းျမည္လာ၏။ေလာင္႐ႊိသည္ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး
"ဒီေန႕ေတာ့ဒီေလာက္ပဲ။မ်က္ႏွာၾကက္အမႈန္
ထပ္က်ျပန္ၿပီလား?။ဒီေန႕ အတြက္ သန့္ရွင္းေရးတာဝန္ကဘယ္သူ႕အလွည့္လဲ?။တံျမက္
စည္းလွဲလိုက္ၾကဦးေနာ္။"
ေလာင္႐ႊိထြက္သြားၿပီးစကၠန့္ပိုင္းတြင္းမွာပင္ ေက်ာင္းသားေတြက အေနာက္တန္းသို႔လွည့္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာလာၾကသည္။ ထိုအခါမဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း က်န္ခ်န္ သေဘာေပါက္သြား၏။ ကုေဖး၏ မႈန္သုန္ေနေသာမ်က္ႏွာ၊ေခါင္းေလာင္းျမည္ၿပီးသည္ႏွင့္အတန္းသားမ်ား၏ေခါင္းေတြအေနာက္သို႔လွည့္လာၿပီး၊သူတို႔မ်က္ႏွာတြင္"ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း စၿပီ။"ဆိုသည့္ အမူအရာေတြကို သူ အတိုင္းသားျမင္လိုက္ရတယ္။မ်က္ႏွာၾကက္သည္ဖုန့္မႈန္မ်ား အၿမဲတေစက်ေနျဖစ္ေပမဲ့,ယခုတစ္ေခါက္မူ ထိုကဲ့သို႔ ရိုးရိုးသားသား မဟုတ္ေတာ့သည့္ပုံေပၚသည္။
အက်ီအိပ္ကပ္ထဲမွ လက္သုတ္ပဝါကိုထုတ္ၿပီး စားပြဲခုံေပၚမွဖုန္မ်ားကိုအရင္သုတ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္သူေဒါသေတြကိုထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရန္ အကူအညီေပးရာေရာက္သည္။
ကုေဖးက စားပြဲခုံကိုတြန္းၿပီးမတ္တတ္ရပ္ကာ အေႏြးထည္အက်ီကိုဖုန္ခါၿပီး ဝမ္႐ႊိတို႔ဖက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လာသည္။
"Heyy, တာ့ေဖး စိတ္မရွိနဲ႕ေနာ္။"
ဝမ္႐ႊိက ကုေဖးပခုံးေပၚ လက္တင္လာ၏။
"မုန့္ဆိုင္သြားရေအာင္။ငါမင္းကို အေအးဝယ္တိုက္မယ္။"
သူ႕ပခုံးေပၚမွလက္ကို တြန္းဖယ္ၿပီး အေနာက္တံခါးမွအခန္းအျပင္သို႔ ကုေဖးထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
ဝမ္႐ႊိက ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႕ေဘးနားမွာကပ္လိုက္လာ၏။
"တာ့ေဖး, တကယ္ မေတာ္တဆပါ။"
"အင္း။"
သူ ဝမ္႐ႊိႏွင့္ စကားအမ်ားႀကီးမေျပာခ်င္ဘူး။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကအခုထိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရေသးေသာ္လည္းသူ႕ေခါင္းေပၚရွိဖုန္ေတြေၾကာင့္ ကုေဖး စိတ္ရႈပ္ေနသည္။
"ငါက"ဘန္းခနဲ "အသံျမည္ေအာင္ဆြဲထိုးပစ္လိုက္ခ်င္တာ။အဲ့ေကာင္ကို ဘယ္သူ ဘာလဲ ဆိုတာကိုသိသြားေအာင္ျပလိုက္မယ္။"
ဝမ္႐ႊိက ဆက္ေျပာလာ၏။
"ေက်ာင္းသားသစ္ကဘယ္လိုလုပ္ပထမဆုံးေန႕မွာတင္ ေမာက္မာရဲရတာလဲ ?။ ငါတို႔သာ သူ႕ကို ႀကိဳၿပီးမဆုံးမထားရင္, သူက ဒီေနရာရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စည္းမ်ဥ္းကို သိမွာမဟုတ္ဘူး။"
ကုေဖး သူ႕ကိုဘာတစ္ခြန္းမွျပန္မေျပာပဲႏွင့္ အေဆာက္အဦးပထမထပ္သို႔ ဆက္ဆင္းသြားလိုက္တယ္။
ဝမ္႐ႊိက လွမ္းေအာ္လာသည္။
"Heyyy ,မုန႔္ဆိုင္က ဟိုဖက္မွာေလ။မင္းက ဘယ္သြားေနတာလဲ?။"
"႐ူးသြားေပါက္မလို႔။"
"ဆရာေတြရဲ႕သန့္စင္ခန္းထိ ႐ူးသြားေပါက္
မလို႔လား?။ မေဝးလြန္းဘူးလား။"
"လူရွင္းလို႔ေလ။"
"ဒါဆို မင္း ႐ူးေပါက္ေနတုန္း ငါ မစ္တီး သြားဝယ္လိုက္မယ္ေနာ္။Assam milk tea ဆိုရင္ အဆင္ေျပလား?။"
"မင္းဘာသာမင္းပဲ ေသာက္လိုက္ေတာ့။"
"ဒါဆို Assam milk tea ပဲေနာ္။"
ကုေဖးသက္ျပင္းသာခ်လိဳက္မိတယ္။သန့္စင္
ခန္းသည္အားကစားကြင္းေဘးမွာရွိၿပီး ဆရာဆရာမမ်ား၏႐ုံးခန္းႏွင့္လည္းနီးနီးေလးျဖစ္
သည္။ထို႔ေၾကာင့္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုသည္
မလာရဲၾကေပ။ဆရာေတြလည္း သူတို႔႐ုံးခန္းထဲမွာသန့္စင္ခန္းသီးသန့္ရွိေသာေၾကာင့္ဒီကို
သိပ္မလာၾကသည့္အခါ သန့္စင္ခန္းက တိတ္
ဆိတ္ေန၏။အိပ္ကပ္ထဲမွစီးကရက္ကိုထုတ္
၍ မီးညွိၿပီးေနာက္တြင္ သူ သန့္စင္ခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္တယ္။သူ သန့္စင္ခန္းတံခါးဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ေလာင္႐ႊိကသန့္စင္ခန္းမွ ထြက္လာ၏။
"႐ႊိက်ဳံး ,"
ကုေဖးက ပါးစပ္ထဲတြင္စီးကရက္ခဲထား၍
သူအသံက မပီမျပင္ျဖစ္ေန၏
ေလာင္႐ႊိက သူ႕ကို ၾကည့္လာသည္။
"ဆရာမ်ားသန့္စင္ခန္းထိ ေဆးလိပ္ေသာက္
တယ္ေပါ့။ဘာလို႔ျပသာနာရွာေနတာလဲ။"
ထို႔ေနာက္ ေလာင္႐ႊိကအသံတိုးတိုးႏွင့္သူ႕ကို လက္ညွိုးထိုးၿပီးဆက္ေျပာလာသည္။
"မင္းက အာဏာျပခ်င္ေနတာလား။ဘယ္သူ႕ကိုလာၿပီးဟန္ေရးျပေနတာလဲ။"
"ေဆးလိပ္ေသာက္႐ုံနဲ႕အာဏာျပတယ္ေပါ့။"
ကုေဖး ရယ္လိုက္ၿပီး သန့္စင္ခန္းေရအိမ္ေရွ႕တြင္မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။
"႐ႊိက်ဳံးကိုအာဏာျပရမလား?။မေၾကာက္ဘူးလား?။"
"ငါ မင္းကို ေလးစားပါတယ္။"
ေလာင္ရွီုက သူ႕ေဆးလိပ္ကို ၫႊန္ျပလာသည္။
"အခု လႊင့္ပစ္လိုက္စမ္း။"
ကုေဖးလည္းစီးကရက္ကိုအမွိုက္ပုံးထဲသို႔လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို ဖြင့္ၿပီး ေလာင္႐ႊိကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္႐ူးေပါက္ေတာ့မလို႔။"
ထိုအခါ ေလာင္႐ႊိကသက္ျပင္းခ်ၿပီး သန့္စင္
ခန္းအျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။
ကုေဖး ေဘာင္းဘီဇစ္ကိုဖြင့္ၿပီး ႐ူးေပါက္မလို႔ လုပ္တုန္း ေလာင္႐ႊိက လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွရပ္သြားၿပီး လွမ္းေျပာလာသည္။
"အေစာတုန္းက က်န္ခ်န္မလား ?။"
ေလာင္႐ႊိအသံက်ယ္က်ယ္သည္သန့္စင္ခန္းထဲမွာ ဟိန္းထြက္လာ၏။
"Fuckkkk!"
ေလာင္႐ႊိအသံေၾကာင့္ကုေဖးလန့္ဖ်ပ္သြားၿပီး
႐ူးဖိနပ္ေပၚသို႔ေသးပန္းမိေတာ့မလိုျဖစ္သြား
၏။
"ေလာင္႐ႊိ ခဏေလး,"
သို႔ေသာ္ ေလာင္႐ႊိက ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ကုေဖး ေဘာင္းဘီဇစ္ကိုျပန္ဆြဲတင္လိုက္ၿပီး၊စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုတ္၍ေရအိမ္သာ ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ ေရအိမ္သာတံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး ေရအိမ္ေပၚမွာ စီးကရက္ထိုင္ေသာက္ေနမိသည္။သူ ဒီေနရာကိုႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းျပသည္ တိတ္ဆိတ္ၿပီး အနံ႕ဆိုး သိပ္မရွိျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ေလာင္႐ႊိက အရမ္းတက္ႂကြသည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ကံဆိုးစြာပင္ ထိုတက္ႂကြမႈကအတန္းထဲမွာအလုပ္မျဖစ္ေခ်။ေက်ာင္း
သားတစ္ေယာက္မွ် သူစာသင္သည္ကို နား
ေထာင္ခ်င္ စိတ္မရွိၾကေပ။ သူကသူ႕ေက်ာင္း
သားေတြကိုတက္တက္ႂကြႂကြႏွင့္သင္ေပးေနေသာ္လည္း ဘယ္သူမွပညာမယူၾကေပ။
သူ႕အစား ကုေဖးေတာင္ ပင္ပန္းဘာတယ္။
သူ စီးကရက္ေသာက္ၿပီး အျပင္ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ေလာင္႐ႊိကႏွင္းက်ေနသည့္ အျပင္ဘက္မွာ သူ႕ကိုမတ္တပ္ရပ္ၿပီးေစာင့္ေန၏။
အက်ီေကာ္လံကို ဆြဲခ်ရင္ ကုေဖးေမးလိုက္တယ္။
"ဘာလို႔ သူ႕ကိုတစ္ျခားခုံမထိုင္ခိုင္းတာလဲ?။"
"ဘာလို႔လဲ,မင္းကသူနဲ႕ခုံခ်င္းကပ္ရပ္အတန္းေဖာ္မလုပ္ခ်င္လို႔လား။သူငယ္ခ်င္းမလိုခ်င္
တာလား?။"
ေလာင္႐ႊိက သူ႕ကို ၾကည့္လာသည္။
"ကုေဖး, အၿမဲတမ္း တစ္ေယာက္တည္း
ေနတာက မင္းအတြက္ မေကာင္းဘူး။"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို လာၿပီးေဝဖန္မေနနဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္တုန္းက႐ႊိက်ဳံးေျပာခဲ့တာကတစ္ႀကိမ္ပဲမွန္ဖူးတယ္ဆိုတာကိုေမ့မေနနဲ႕ဦး ။"
"အခ်ိန္ၾကာလိုက္တာ။ဒီေန႕မွပထမရက္ဘဲရွိေသးတယ္။"
ေလာင္႐ႊိကရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္စကားလမ္း
ေၾကာင္းလြဲ၍ဆက္ေျပာလာသည္။
"က်န္ခ်န္ရဲ႕အဆင့္က တကယ္ေကာင္းတယ္။ သူ႕လိုလူမ်ိဳးသာမင္းေဘးခုံမွာထိုင္ရင္၊မင္းဆီ
ကိုေကာင္းတာေတြလႊမ္းမိုးလာလိမ့္မယ္။"
အဆင့္ေကာင္းတယ္,ေကာင္းမြန္တဲ့လႊမ္းမိုးမႈ
.....
သူ႕ေဘးနားရွိ က်န္ခ်န္က စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လုံးစားပြဲခုံေပၚမွာေမွာက္ၿပီးဖုန္းသုံးေနတာကို သူ ျပန္စဥ္းစားမိသြားတယ္။ေလာင္႐ႊိ ရဲ႕ "သူ႕အဆင့္ေတြကေကာင္းတယ္" ဆိုတဲ့ စကားကို လုံးဝမယုံၾကည္နိုင္ဘူး။
"ကြၽန္ေတာ္ အတန္းသြားေတာ့မယ္။"
"အင္း,အတန္းျပန္ေတာ့။မ်ားမ်ားသင္ယူခဲ့ေနာ္ , မ်ားမ်ားေလး ။"
သူအတန္းထဲျပန္လာသည့္အခါ၊သူ႕အတြက္ Assam မစ္တီးဝယ္ထားသည့္ဝမ္႐ႊိ၏ထိုင္ခုံဆီသို႔ကုေဖးအရင္ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးပဲ။"
ဝမ္႐ႊိဆီမွ Assamဘူးကို ယူၿပီး သူ႕ထိုင္ခုံဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
ဒုတိယအတန္းခ်ိန္က အဂၤလိပ္အခ်ိန္ျဖစ္၏။
အဂၤလိပ္စာဆရာ၏ပင္ကိုစရိုက္သည္ အသံ
က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ပူညံပူညံ လုပ္တတ္တဲ့သူမ်ိဳးျဖစ္သည္။သူကေလာင္႐ႊိကဲ့သို႔ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ေရာေရာေထြးေထြးမေနသည့္အျပင္၊ အၿမဲတမ္းဆူေငါက္ေနတဲ့သူျဖစ္သည္။ဘယ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ သူတစ္ခါဆူလွ်င္ နာရီဝက္ၾကာ
၏။ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္သူျငင္းခုန္ၾကသည့္အခါတြင္လည္း ေက်ာင္းသားေတြက အၿမီးကုပ္သြားၾကစၿမဲျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ရန္စရဲသည့္သူမရွိပဲအတန္းထဲအကုန္
ဝင္ၾကရသည္။
သူ႕စားပြဲခုံသည္ ပုံမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ေန၏။ က်န္ခ်န္ကသူ႕စားပြဲကိုသန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးထားမယ့္သူ မဟုတ္ေခ်။ ကုေဖး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္၊သန့္ရွင္းေရးအဝတ္ကိုကိုင္ထားသည့္ ရီက်င္း ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"ေက်းဇူး။"
"ရပါတယ္ ,ဒီေန႕က ငါသန့္ရွင္းေရးတာဝန္က်တဲ့ရက္မလို႔ပါ။"
ရီက်င္းကေျပာရင္းဆိုရင္း ဆံပင္ကို သပ္တင္
၍ၿပဳံးျပလာသည္။
သူ ထိုင္ခုံမွာဝင္ထိုင္ၿပီးေနာက္တြင္ က်န္ခ်န္ ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ က်န္ခ်န္သည္ ထိုင္ခုံကိုမွီထိုင္ၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္း ကိုစိုက္ၾကည့္ေန၏။ကုေဖးလည္းအေစာပိုင္းၾကည့္လို႔မၿပီးေသးသည့္ ဇာတ္ကားကိုဆက္ၾကည့္ဖို႔ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
သူ႕ဇာတ္ကားကအစသာရွိေသးေသာ္လည္း
က်န္ခ်န္က ႐ုတ္တရက္ႀကီးမတ္တပ္ထရပ္လာ၏။
သူကထိုင္ခုံကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲသြားၿပီးက်န္တစ္ဖက္မွာလည္းဖုန္သုတ္တံကို ကိုင္ထားသည္။
ကုေဖး ဝမ္႐ႊိကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ၊
ဝမ္႐ႊိကေဘးခုံကလူႏွင့္ ရယ္ရယ္ျမဴးျမဴးစကားေျပာေန၏။
ကုေဖး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိတယ္။
က်န္ခ်န္က တိုက္ရိုက္သြားရွင္းမွာလား...?
...
ထိုလူ႕နာမည္သည္ ဝမ္႐ႊိျဖစ္ၿပီး ၊ကုေဖး ၿပီးလွ်င္ အတန္းထဲမွာ သူ မွတ္မိသည့္ ဒုတိယလူလည္းျဖစ္သည္။
ဝမ္႐ႊိထိုင္ေနသည့္ခုံေနရာႏွင့္ သူေနရာသည္စားပြဲခုံတစ္ခုံစာျခားထားေသးသည္။ထို႔ျပင္
အတန္းထဲတြင္ စားပြဲခုံေတြႏွင့္ထိုင္ခုံ ေတြကို
ဗရမ္းဗတာ စီထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္၊ သူ ဝမ္႐ႊိေနရာထိထိုင္ခုံကိုတ႐ြတ္ဆြဲသြားမယ္ဆိုလွ်င္ ဆရာေတြ၏စားပြဲကိုေက်ာ္ၿပီး ေကြ႕ပတ္သြားရမွာျဖစ္၏။ ထိုကိစၥက သူ႕အတြက္ ဒုကၡမ်ားလြန္းတယ္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ထိုင္ခုံကိုလႊတ္ခ်လိဳက္ၿပီး၊ သူ႕ေရွ႕ခုံမွာထိုင္ေနသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္တယ္။
"ဖယ္ေပး။"
ထိုလူႏွစ္ေယာက္က သူ႕ကိုအူလည္လည္ႏွင့္ ၾကည့္လာေပမယ့္လည္း၊မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး အေနာက္သို႔ဆုတ္သြားၾကသည္။
သူတို႔ထိုင္ခုံတစ္ခုံကို က်န္ခ်န္ဆြဲယူလိုက္ခ်ိန္
တြင္၊ ထိုင္ခုံ ပိုင္ရွင္ကလွမ္းေမးလာ၏။။
"မင္း ဘာလုပ္တာလဲ?။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုလူကသူ႕ကိုႏွစ္မိနစ္မွ်စိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္တြင္ အသံတိတ္သြား၏။ တစ္တန္းလုံးကလည္း ထိပ္တိုက္ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့မွာလားဆိုၿပီး သူ႕ကို သိခ်င္စိတ္အျပည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ဝမ္႐ႊိ ဟန္ႏွင့္ပန္ႏွင့္မတ္တတ္ထရပ္လာ၏။
"Ohh ,မင္းက ငါ့ေခါင္းကို ရိုက္မလို႔လား?။
လာေလ....လာ....႐ႊယ္ပါ့ေလးက အားလုံးကို အံ့အားသင့္စရာေတြေပးေတာ့မယ္။"
က်န္ခ်န္ဘာစကားမွမေျပာပဲ၊တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲလာခဲ့သည့္ထိုင္ခုံကို ဝမ္႐ႊိအေရွ႕တြင္ခ်ိဳင္းခနဲအသံျမည္ေအာင္ပစ္ခ်ၿပီး ခုံေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ သူက လက္ထဲမွာကိုင္ထားသည့္ဖုန္သုတ္တံကိုအရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္မ်က္ႏွာၾကက္ဆီလွမ္းပစ္လိုက္တယ္. အထူးသျဖင့္ ဝမ္႐ႊိေနရာအေပၚတည့္တည့္မွာရွိေနသည့္မ်က္ႏွာၾကက္ကိုခ်ိန္ၿပီးမွပစ္လိုက္
ျခင္းျဖစ္သည္။
က်န္ခ်န္ လက္ေျမာက္လာတဲ့အခ်ိန္တည္းက ဝမ္႐ႊိက သတိျပဳမိလိုက္ေသာ္လည္း သူလွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ခ်ိန္တြင္ သူ႕ေျခေထာက္ ပတ္ပတ္
လည္၌ထိုင္ခုံမ်ားႏွင့္ျပည့္ေန၏။သူကထိုင္ခုံကို ကန္၍အျပင္ထြက္ဖို႔လုပ္ေနစဥ္ ဖုန္သုတ္
တံႏွင့္ ဖုန္မ်ားက သူ႕မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်ဆင္းလာတာေၾကာင့္ သူ႕ဦးေခါင္းႏွင့္ စားပြဲခုံသည္အျဖဴေရာင္ဖုန္မ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့သည္။
တစ္တန္းလုံး၏အသံေတြက တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူတို႔အားလုံးသည္ ဖုန္မႈန့္ေတြႏွင့္ေဝးရာအေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ၾကသည္။
"Fuckkk,မင္း အယုတ္တမာေကာင္။"
ဝမ္႐ႊိက ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ထိုင္ခုံကို ကန္၍
အေရွ႕တိုးလာ၏။
က်န္ခ်န္ တစ္စက္မွ မေရွာင္တိမ္းပဲႏွင့္ ေနရာမွာတင္ ရပ္ေနခဲ့သည္။ သူအေနႏွင့္ ဝမ္႐ႊိကို အရွက္တကြဲျဖစ္သြားေစဖို႔ မရည္႐ြယ္ေသာ္
လည္း ဝမ္႐ႊိ၏ႏွာရိုးကို တစ္ခ်က္ပစ္ထိုးၿပီး ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေစလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အခန္းအျပင္ဘက္မွ ေအာ္ႀကီး
ဟစ္က်ယ္ထြက္လာ၏။
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။"
ေျမငလွ်င္လႈပ္ခတ္သြားသကဲ့သို႔ေအာ္ဟစ္ေန
သည့္အသံမ်ိဳးကို က်န္ခ်န္ အရင္က မၾကားခဲ့ဘူးေခ်။ ေကာင္းကင္ထိေအာင္ အရွိန္အဟုန္ ႏွင့္ဟိန္းထြက္လာသည့္အသံေၾကာင့္ ဝမ္႐ႊိကို ထိုးလိုက္ျခင္းထက္ေတာင္ သူ လန့္သြား၏။
"အဲ့ေနရာမွာဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။မင္းတို႔ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ?။ "
သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ဆရာတစ္ဦးသည္ သင္ၾကားေရးတုတ္တံကို ကိုင္ၿပီး က်န္ခ်န္ ကို ေမးလာသည္။
"မင္းက ဘယ္အတန္းကလဲ?။ ဒီအတန္းမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ?။"
က်န္ခ်န္ ဘာမွ ျပန္မေျဖရေသးခင္မွာပင္
ထိုဆရာသည္ ဝမ္႐ႊိမ်က္ႏွာဖက္သို႔ လွည့္သြားသည္။
"မင္း, မင္းနားကန္းေနလား?။ေခါင္းေလာင္းတီးေနၿပီေလ။ မင္းက ကန္းေနတာလား?။ငါ့အသံကိုေရာရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကားလား?။ ၾကားၾကလား,ၾကားၾကလားလို႔?။"
ထိုေနာက္ သူက ဝမ္႐ႊိ၏အေျဖကိုပင္ မေစာင့္ပဲလူတိုင္းကို လက္ညိုးတစ္ထိုးထိုးႏွင့္ ေငါက္
ငမ္းလာသည္။
"မင္းတို႔အားလုံးလည္း ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ၾကည့္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတာမလား?။ငါ မင္းတို႔အတြက္ပြဲလုပ္ေပးရမလား? ။ လက္ခုပ္တီးၾကေလ,
ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..ေျဖာင္းဆိုၿပီး တီးၾကေလ။"
ထိုဆရာ၏ဆူပူသံက အဆုံးသတ္သြားသည့္အခါ အတန္း တစ္တန္းလုံးသည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ဝမ္႐ႊိက ဘာမွမေျပာပဲ မတ္တတ္
ရပ္ေန၏။ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္ တစ္ခုခုကိုေတြးမိၿပီး စိုးရိမ္သြားတယ္။မ်က္ႏွာၾကက္မွ က်လာသည့္ ဖုန္မ်ား ထိုဆရာ၏ပါးစပ္ထဲသို႔ အလုံးအရင္းႏွင့္ဝင္သြားမည္မွာေသခ်ာ၏။
"ကိုယ့္ခုံမွာကိုယ္ သြားထိုင္ၾကေတာ့ေလ။"
ဆရာက ထပ္ၿပီး ေအာ္ေငါက္လာသည္။
"တစ္ေယာက္ေယာက္ လာအေခၚကို ေစာင့္
ေနတာလား?။ဘယ္သူ႕ကို တံခါးအျပင္ဆြဲ
ထုတ္ေပးရမလဲ?။ ငါ ကိုယ္တိုင္ အားလုံး ဆြဲထုတ္ရမလား?။"
အတန္းထဲတြင္ရယ္သံတိုးတိုးႏွင့္ စကားသံ
မ်ားထြက္လာတဲ့အခါ က်န္ခ်န္လည္းကိုယ့္
ခုံကိုယ္သို႔ ျပန္သြားလိုက္တယ္။
ထိုအခါ ဆရာက လွမ္းေမးလာသည္။
"မင္း,မင္းက ဘယ္အတန္းကလဲ.?။"
"ေက်ာင္းေျပာင္းေက်ာင္းသား ႐ႊယ္ပါ့။"
လူတစ္ေယာက္ကဝင္ေျဖလာ၏။
ဆရာက သူ႕ကို အထက္ေအာက္ ေသခ်ာ
ၾကည့္လာသည္။
"ကိုယ့္ခုံကိုယ္သြားေလ။တစ္ေယာက္ေယာက္ လာေခၚေပးဖို႔ေစာင့္္ေနတာလား? ဟမ္.?။"
သူ႕ရဲ႕ဆူသံေတြကို မၾကားခ်င္တာေၾကာင့္
က်န္ခ်န္ ကိုယ့္ခုံမွာကိုယ္ ျမန္ျမန္ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
"အတန္းစမယ္။"
ဆရာက စားပြဲကို ပုတ္လာသည္။
"Good morning everyone!"
အဂၤလိပ္အသံထြက္ကိုၾကားလိုက္ရခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္ ၾကက္ေသေသသြားၿပီး၊မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြာရယ္လိုက္မိသည္။
အတန္းစေနခ်ိန္တြင္ သူတို႔ခုံေရွ႕မွာထိုင္သည့္လူက သူတို႔ စားပြဲကို သူ႕ကိုယ္လုံးႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္တိုက္လာ၏။ယခုတစ္ေခါက္တြင္မူ သူက ကုေဖးကို မဟုတ္ဘဲ က်န္ခ်န္ကို စကားေျပာလာျခင္းျဖစ္သည္။
"Heyyy ႐ႊယ္ပါ့,မင္းကအံ့ၾသစရာပဲ။ဝမ္႐ႊိကို ဒီလိုမ်ိဳး ရန္စဝံ့တယ္ေပါ့။"
က်န္ခ်န္အသံတိတ္ေနသည့္အခါ၊ ကုေဖးက ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။
"ပါးစပ္ပိတ္စမ္း။"
ေရွ႕တန္းက လူက တိုးတိုးေလး ထပ္ေျပာ၏။
"ခ်ီး, မင္းကို ေျပာေနတာမွ မဟုတ္တာ။ "
"ေၾသာ္။"
ကုေဖးက ဖုန္းကို စားပြဲခုံေပၚမွာ ပစ္တင္လိုက္သည္။
ထိုလူသည္ ဆရာ ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး
က်န္ခ်န္ကိုေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ အေလး
အနက္အသံႏွင့္ေျပာလာ၏။
"မင္း ျပသာနာ ရွာမိၿပီ။ဝမ္႐ႊိက ဒီမွာတင္ ၿပီးသြားမွာမဟုတ္ဘူး။ငါတို႔ေက်ာင္းမွာေနာက္
ေဖးတံခါးေပါက္ရွိတယ္ဆိုတာ မင္းသိ......"
က်န္ခ်န္ သူ႕စကားကို ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းနာမည္ ဘာလဲ?။"
"က်ိဳးက်င့္။"
"ေက်းဇူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ထိုင္ခုံက္ိုလက္ညွိုးထိုးလိုက္တယ္။
"စားပြဲခုံကို ထပ္မတိုက္နဲ႕ေတာ့။"
"Ohhh,"
က်ိဳးက်င့္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာႏွင့္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္။
က်န္ခ်န္လည္းပုံႏွိပ္စာအုပ္ကိုဖြင့္ၿပီးေတာ့သူ႕အၾကည့္ေတြကို စာအုပ္စီပို႔ထားလိုက္တယ္။
ထိုအခါက်ိဳးက်င့္၏မ်က္ႏွာကေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သြားၿပီး အေရွ႕သို႔ ျပန္လွည့္သြား၏။
စာသင္ႏွစ္အစတြင္ , သူ႕အတြက္ အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းတဲ့ကိစၥေတြျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်န္ခ်န္ မေမွ်ာ္လင့္မိထားဘူး။ သူ႕ဆီမွာ ေန႕တိုင္း ဒိုင္ယာရီေရးတတ္သည့္အက်င့္မရွိတာ အရမ္းဝမ္းနည္းစရာေကာင္း၏။
သူႏွင့္ဝမ္႐ႊိ၏ရန္ပြဲၿပီးၿပီး ,မၿပီးၿပီး သူဂ႐ုစိုက္
ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ေလာေလာဆယ္ wechat moments မွာတင္ထားေသာေႏြးေထြးလွတဲ့မိသားစုဓာတ္ပုံေၾကာင့္ သူ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသးသည္။
သူက လူေတြကို ဂ႐ုမစိုက္သလို၊ လူေတြကလည္း သူ႕ကို ဂ႐ုစိုက္ေပ။
ဤအျခင္းအရာသည္ သဘာဝျဖစ္ေသာ္
လည္း ယခုေတာ့ မြန္းၾကပ္ေနမိသည္။
သူ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ကိုၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ ႏြားနို႔အနံ႕
သင္းသင္းကိုရလိုက္၏။႐ုတ္တရက္ဗိုက္ဆာသလိုခံစားလိုက္ရၿပီး ,ယေန႕မနက္တြင္ မနက္စာမစားရေသးတာကို သူသတိရသြားတယ္။
က်န္ခ်န္ ကုေဖးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကုေဖးက ဗီဒီယိုၾကည့္ေနရင္းႏွင့္နို႔ခ်ိဳခ်ဥ္ကို အခြံခြာေန၏။
သူႏွင့္ကုေဖးအၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားၿပီးေနာက္၊ကုေဖးက ခဏတန့္္သြားသည္။ထို႔ေနာက္တြင္ သူက အက်ီအိပ္ကပ္ထဲသို႔လက္ႏွိုက္လိုက္ၿပီး နို႔ခ်ိဳခ်ဥ္တစ္ခုထုတ္၍ က်န္ခ်န္၏စာအုပ္ေပၚ တင္ေပးလာသည္။
စာအုပ္ေပၚမွနို႔ခ်ိဳခ်ဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး က်န္ခ်န္ စိတ္ရႈပ္သြားတယ္။ဒါေပမဲ့ ကုေဖးဆီမွလႊင့္လာေသာနို႔ေခ်ာကလက္အနံ႕သင္းသင္းေလးေၾကာင့္ သူ႕အစာအိမ္က အခ်က္ျပလာသည္။
က်န္ခ်န္ႏွစ္မိနစ္မွ်တုံ႕ဆိုင္းေနၿပီးေနာက္တြင္၊ နို႔ခ်ိဳခ်ဥ္ကို ယူၿပီးအခြံခြာလိုက္တယ္။ သူ႕ကို အံ့အားသင့္သြားေစသည့္အခ်က္က ခ်ိဳခ်ဥ္သည္ နို႔အရသာခ်ိဳခ်ဥ္မဟုတ္ေခ်။
သစ္သီးခ်ိဳခ်ဥ္ ျဖစ္ေန၏။
သူ ကုေဖးကိုေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ကုေဖးသည္ သူ႕လက္ထဲမွသစ္သီးခ်ိဳခ်ဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး အိပ္ကပ္ဆီသို႔ လက္ျပန္ႏွိုက္လိုက္ၿပီး၊လက္ျပန္ထုတ္လာခ်ိန္တြင္လက္တစ္ဆုပ္စာခ်ိဳခ်ဥ္မ်ားကို က်န္ခ်န္၏စားပြဲခုံေပၚသို႔ တင္ေပးလာသည္။ အိတ္ခြံေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး
ႏွင့္ အရသာအမ်ိဳးမ်ိဳးပါဝင္ေနသည့္ ခ်ိဳခ်ဥ္မ်ားသည္ က်န္ခ်န္ေရွ႕သို႔ေရာက္လာ၏။
ကုေဖးက စကားေျပာလာခဲ့သည္။
"ကိုယ့္ဘာသာေ႐ြးယူလိုက္။"
Milk Candy
Assam Milk Tea
Photos Crd to English Translator 💗