Την επομένη στο σχολείο, ο Σαμ, η Κλόι ακόμη και η Άμπιγκεϊλ, ήθελαν να μάθουν τα πάντα για την χθεσινή προπόνηση με τον Γκάμπριελ. Τους είπα ο,τι συνέβη, με εξαίρεση το ότι έπεσα επάνω του και το πως με έκανε να νιώθω.
"Είναι καλός προπονητής;" ρώτησε ενθουσιασμένη η Κλόι.
"Ναι" χαμογέλασα εγώ.
"Καταπληκτικό" έκανε ο Σαμ "Βελτιώθηκες καθόλου στην πιρουέτα μπίλμαν μετά το μάθημά του;"
"Έτσι νομίζω" απάντησα.
"Δεν μπορείς να βελτιωθείς σε μια μέρα, όσο καλός κι αν είναι ο προπονητής σου" ανασήκωσε τους ώμους της η Άμπιγκεϊλ.
"Εγώ πιστεύω πως έχω δει ήδη διαφορά" την πληροφόρησα.
"Για να το λέει ο Φέλιξ, δίκιο θα έχει" συμφώνησε μαζί μου ο Σαμ και η Άμπιγκεϊλ τον αγριοκοίταξε.
"Εσείς πως τα πάτε με την προπόνηση σας;" θέλησα να μάθω μετά.
"Φανταστικά!" γέλασε η Κλόι "Τα πηγαίνουμε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα!"
Οι άλλοι δύο δεν μίλησαν. Απλώς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους έχοντας σχηματίσει στο πρόσωπό τους ένα αχνό χαμόγελο.
Ύστερα από λίγο εμφανίστηκε κι ο Τζακ. Μας χαιρέτησε και του προσφέραμε μια θέση στην παρέα μας. Εκείνος έκατσε στο παγκάκι δίπλα στην Κλόι και οι δυο τους άρχισαν να μιλούν για κάτι που δεν έδωσα σημασία. Ο Τζακ πάντοτε τα πήγαινε καλύτερα με εμένα και την Κλόι από τους υπόλοιπους. Δεν τον κατηγορούσα για αυτό. Ο Σαμ είναι υπερβολικά στον κόσμο του για να μπορέσεις να κάνεις μία σοβαρή συζήτηση μαζί του, ενώ η Άμπιγκεϊλ ίσως σου μιλήσει απότομα με το παραμικρό. Δεν είναι άσχημη παρέα όμως. Είναι φίλοι μου και τους αγαπώ.
Μετά από λίγη ώρα, το κουδούνι χτύπησε. Εγώ και ο Τζακ αποχαιρετήσαμε τους άλλους τρεις και κατευθυνθήκαμε προς την τάξη μας. Όταν το μάθημα πρόκειται να διδαχτεί από τον καθηγητή Τσαρλς, όλοι ξέρουμε πως αυτή είναι η ώρα του ανυπόφορου ύπνου. Η φωνή του κ. Τσαρλς είναι σιγανή, αργή και τόσο βασανιστηκά υπνοτική. Τα μαθήματα που διδάσκει είναι αρκετά σημαντικά ωστόσο είναι απαραίτητο να μπορούμε να συγκεντρωθούμε και να παρακολουθήσουμε στο μάθημα του. Δυστυχώς όμως, αυτό είναι αδύνατον. Το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν σου μιλά ο κ. Τσαρλς είναι να βυθιστείς σε έναν βαθύ λήθαργο.
Φυσικά, αυτό συνέβη και αυτήν την φορά. Ενώ ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ στηριγμένος στον αγκώνα μου η πόρτα της τάξης μας άνοιξε διάπλατα. Ανασηκώθηκα τρομαγμένος να δω ποιος ήταν. Στο κατώφλι στεκόταν μια ανήσυχη και αναψοκοκκινισμένη Κλόι.
"Σ-Συγγνώμη που σας διακόπτω" είπε τραβλίζοντας "Ο διευθυντής ζήτησε να δει τον Φέλιξ" με κοιτούσε επίμονα.
Η καρδιά μου σταμάτησε προς στιγμήν. Τι στο καλό με ήθελε ο διευθυντής; Τι έκανα; Έμεινα απλώς για ένα λεπτό προσπαθώντας να θυμηθώ μία κακή πράξη που μπορεί να είχα κάνει μέσα στην ημέρα. Όμως δεν βρήκα τίποτα.
Αφού ο κ. Τσαρλς μου επέτρεψε να φύγω για λίγο από την τάξη ώστε να πάω στο γραφείο του διευθυντή ακολούθησα την Κλόι στις σκάλες.
"Τι με θέλει ο διευθυντής;" απόρησα.
"Θα δεις" είπε σιγανά εκείνη και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Παραξενεύτηκα. Κατεβήκαμε μαζί τις σκάλες και αντί να στρίψει αριστερά, από εκεί που ήταν το γραφείο του διευθυντή, έστριψε δεξιά. Όπου εκεί ήταν οι τουαλέτες.
"Κλόι που π-"
Με διέκοψε κάνοντας μου νόημα να κάνω ησυχία. Η συμπεριφορά της Κλόι ήταν πολύ περίεργη. Πρώτα φορά την έβλεπα έτσι. Την ακολούθησα μέχρι που μπήκε στις τουαλέτες των κοριτσιών. Σταμάτησα στην άκρη της πόρτας καθώς δεν ήθελα να μπω μέσα.
"Ο διευθυντής θα νευριάσει αν αργήσουμε" της είπα κουνόντας της επιτιμητικά το δάχτυλο μου.
"Δεν σε ζήτησε ο διευθυντής" ανασήκωσε τους ώμους της εκείνη.
Πήρα μία έκφραση απορίας "Τότε τι κάνουμε εδώ;" αναρωτήθηκα.
Εκείνη έπαιξε τις κόρες των ματιών της "Νόμιζα ήσουν πιο έξυπνος" μου είπε και την αγριοκοίταξα "Άντε μπες μέσα!" αποκρίθηκε και με τράβηξε μέσα στις γυναικείες τουαλέτες καθώς εγώ διαμαρτυρόμουν πως δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ.
"Θα μου πεις τι συμβαίνει;" ρώτησα νευριασμένος καθώς με είχε φάει η περιέργεια.
"Μα Φέλιξ δεν καταλαβαίνεις; Γιατί χρειάζεται να στο πω; Με φέρνεις σε δυσκολη θέση!" αγανάκτησε εκείνη.
Μετά από αυτή την φράση ένιωσα πόσο πολύ είχα νευριάσει μαζί της. Ένιωθα το αίμα μου να βράζει μέσα μου καθώς τα νεύρα μου αυξάνονταν. Με διακόπτει στα καλά καθούμενα από το μάθημά μου και μου λέει ψέματα πως με ζητά ο διευθυντής και τώρα θέλει να καταλάβω και τι ακριβώς κάνουμε εδώ!
"Εσύ ήσουν αυτή που με έφερε εδώ!" της φώναξα.
"Σε παρακαλώ μην μιλάς τόσο δυνατά" είπε ανήσυχα εκείνη "Και μην νευριάζεις μαζί μου"
"Μα πώς να μην νευριάζω!" την αποπήρα "Άσε που με κάνεις και να ανησυχώ"
"Όχι όχι, δεν θέλω να ανησυχείς" μου χαμογέλασε γλυκά η Κλόι "Δεν είναι κάτι σοβαρό. Δηλαδή για εμένα ίσως είναι" το βλέμμα της σκοτείνιασε.
"Κλόι! Πες μου επιτέλους!" της φώναξα καθώς η ανησυχία μου είχε φουντώσει για τα καλά τώρα.
Εκείνη αναστέναξε "Από ότι καταλαβαίνω, θα σε ξαφνιάσει αυτό που θα σου πω" είπε λυπημένα.
Δεν απάντησα, απλώς έμεινα να την κοιτώ ανέκφραστα.
"Απλώς" έκανε και παύση "Ένιωσα τόσο έντονα την ανάγκη να σου το πω. Ένιωσα πως τώρα είναι η ώρα"
"Απλώς πες μου" της είπα σχεδόν παρακλητικά, χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθήσει.
Αναστέναξε και μίλησε δίχως να με κοιτάζει στα μάτια. Τα μάγουλα της είχαν πάρει ένα αχνό κόκκινο χρώμα καθώς οι αφέλειες της έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο της κρύβοντας κάπως τα μάτια της.
"Φέλιξ εγώ....." ξεκίνησε "Ξέρεις...."
Δεν την πίεσα να μου πει. Έμεινα αμίλητος κοιτάζοντας την με απορία. Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι τι ήθελε να μου πει. Κι αν ήταν αυτό που νόμιζα, δεν ήθελα καθόλου να το κάνει. Θα καταστρεφόταν μία υπέροχη φιλιά! Όχι, Κλόι μην το πεις! Έλεγα από μέσα μου. Όμως στην πραγματικότητα δεν έβγαινε καμία λέξη από το στόμα μου αυτήν την στιγμή.
"Πίστευα πως θα το είχες καταλάβει" συνέχισε παίζοντας αγχομένη με τα δάχτυλα της "Εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δηλαδή όχι και πάρα πολύ αλλά-" σταμάτησε απότομα από μόνη της, δίχως να την διακόψει κάνεις, και πήρε μια βαθιά ανάσα.
Ξανά σιωπή.
"Μου αρέσεις Φέλιξ!" είπε τόσο απότομα που τρόμαξα. Οι υποψίες μου αποδήχτηκαν σωστές. Έμεινα να την κοιτάω έκπληκτος ενώ στην πραγματικότητα ήμουν απλώς απογοητευμένος. Δεν ένιωθα το ίδιο. Σε καμία περίπτωση δεν ένιωθα το ίδιο. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω ώστε να μην καταστραφεί η αιώνια φιλία μας.
Ξαφνικά ένιωσα τα παγωμένα χέρια της να αγγίζουν τα μάγουλα μου. Με είχε πλησιάσει τόσο πολύ που ήθελα απλώς να κάνω μια κίνηση και να απομακρυνθώ. Αν το έκανα όμως θα την προσέβαλα. Και δεν το ήθελα αυτό. Δεν ήθελα να καταλήξουμε μαλωμένοι. Ξαφνικά ένιωσα να με πλησιάζει ακόμη πιο πολύ, τόσο πολύ που ένιωσα τα χείλη της να αγγίζουν τα δικά μου. Όχι όχι όχι! Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό! Δεν έπρεπε! Κατά την διάρκεια του φιλιού μας, το μυαλό μου έτρεχε στον Γκάμπριελ. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Αλλά στην ιδέα του ότι η Κλόι ίσως ήταν ο Γκάμπριελ ήθελα να συνεχίσω το φιλί, να το κάνω πιο παθιασμένο. Αλλά το φιλί μας, κάθε άλλο παρά παθιασμένο δεν ήταν. Ήταν ένα απλό, πεταχτό φιλί το οποίο ήθελα τόσο πολύ να σταματήσω. Δεν πρόλαβε να γίνει κάτι περισσότερο καθώς εγώ έκανα μία κίνηση να το αποφύγω, προσπαθόντας να μην φανώ αγενής. Εκείνη σταμάτησε και με κοίταξε στα μάτια. Ένιωθα απίστευτα άβολα. Δεν ήξερα τι να πω. Μου χαμογέλασε και ύστερα απομακρύνθηκε από κοντά μου. Ένιωσα μια τρομερή ανακούφιση.
"Εεε..." έκανα αμήχανα εγώ "Νομίζω πρέπει να γυρίσουμε στο μάθημα μας"
"Ναι ναι" είπε εκείνη "Έχεις δίκιο"
Ανεβήκαμε αμίλητοι τις σκάλες ώστε να φτάσουμε στις τάξεις μας. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν είχα προσβάλει την Κλόι ή απλώς ήταν χαρούμενη με αυτό που συνέβη. Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις ήταν το αχνό χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο της, την ώρα της σιωπής.
(...)
Στον γυρισμό, τελικά, ήμουν πια σίγουρος πως η Κλόι ήταν τρομερά χαρούμενη για αυτό που συνέβη σήμερα. Δεν ανέφερε καθόλου το φιλί μας σε όλη την διαδρομή όμως μιλούσε ακατάπαυστα, δίχως να σταματάει. Τόσο πολύ που είχα αρχίσει να ζαλίζομαι. Ένιωθα μια τεράστια αντίθεση ανάμεσα στις διαθέσεις μας. Αυτή ήταν χαρούμενη κι εγώ απλά σκεπτικός. Ήθελα να της πω, σήμερα κιόλας, ότι αυτό το φιλί δεν έπρεπε να είχε συμβεί, ότι ήταν λάθος. Όμως δεν ήξερα πως θα το έλεγα, χωρίς να την προσβάλλω ή να την πληγώσω. Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα. Η Κλόι ήταν φίλη μου, σχεδόν από πάντα. Δεν μπορούσα να την δω διαφορετικά.
Όταν φτάσαμε σπίτι μου και ήταν έτοιμη να με αποχαιρετήσει και να συνεχίσει μέχρι το δικό της, τότε ήμουν σίγουρος πια πως έπρεπε να της μιλήσω.
"Κλόι" έκανα ενώ πήγαινε να φύγει. Εκείνη σταμάτησε και γύρισε να με κοιτάξει.
"Ναι;" φαινόταν χαρούμενη. Ένιωθα τόσο άσχημα που εγώ θα ήμουν η ευθύνη για την δυστυχία της.
"Θέλω να μιλήσουμε για.... για αυτό που έγινε σήμερα" είπα διστακτικά.
Το βλέμμα της σκοτείνιασε. Ένιωσα τόσο ένοχος μονάχα από αυτό. Τι θα γινόταν στην συνέχεια; Δεν μου απάντησε. Περίμενε με υπομονή την επόμενη μου πρόταση. Έπρεπε να της μιλήσω όμορφα. Να μην την προσβάλλω και να την πληγώσω όσο λιγότερο γίνεται. Δεν είχα βρει ακόμη τον τρόπο που θα της εξηγούσα πως νιώθω για αυτήν. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να μην καταστρέψω αυτήν την υπέροχη φιλιά που είχα με την Κλόι όλα αυτά τα χρόνια.
"Σε φίλησα από ευγένεια" ήταν το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω.
Είμαι ένας βλάκας! Το πρόσωπο της σκοτείνιασε ακόμη πιο πολύ. Τα μάτια της γυάλιζαν καθώς ήμουν σίγουρος πως σε λίγο θα κυλούσαν δάκρυα στα μάγουλα της. Μα πώς είναι δυνατόν να βγήκαν αυτές οι λέξεις από το στόμα μου; Ακούστηκα τόσο ψυχρός. Τόσο αγενής. Τόσο κακός! Πώς μπόρεσα να της μιλήσω έτσι; Αυτήν την στιγμή δεν είχα το κουράγιο να διορθώσω τα λόγια μου. Να τα κάνω να ακουστούν πιο γλυκά. Είμαι δειλός. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να διορθώσω την κατάσταση. Έμεινα απλώς να κοιτάζω το κενό με ένα βλέμμα μετάνοιας και δισταγμού. Δεν μπορούσα να την κοιτάξω στα μάτια.
Εκείνη όμως με κοιτούσε. Ένιωθα το βλέμμα της καρφωμένο επάνω μου. Τελικά την κοίταξα κι εγώ. Τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα. Ήταν θυμωμένη μαζί μου. Το ένιωθα. Παρατήρησα το σώμα της να τρέμει. Σήκωσε ψηλά το δεξί της χέρι, την κοίταξα με περιέργεια. Και τότε κατάλαβα. Ήθελε να με χτυπήσει. Δεν την σταμάτησα. Είχε κάθε λόγο να το κάνει αυτό, της φέρθηκα πολύ άσχημα, όμως δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου περιμένοντας να νιώσω την παλάμη της στο μάγουλο μου. Όμως δεν ένιωσα τίποτα. Άνοιξα τα μάτια μου να δω τι συμβαίνει και συνειδητοποίησα ότι η Κλόι είχε κατεβάσει πια το χέρι της. Με κοιτούσε με μίσος. Πρώτα φορά έβλεπα αυτό το βλέμμα.
Κλόι, είπα από μέσα μου, πρέπει να με καταλάβεις.
Έβλεπα τα δάκρυα της να τρέχουν ποτάμι. Δεν προσπαθούσε να τα κρύψει. Ήθελα να την αγκαλιάσω. Μία φιλική αγκαλιά. Ήθελα να της πω ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν είχα όμως το κουράγιο να το κάνω.
"Μπορούσες να μου το είχες πει νωρίτερα" ήταν το μόνο που είπε η Κλόι. Η φωνή της ήταν βραχνή. Μου γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε από κοντά μου.
Ήθελα κάτι να πω να την κρατήσω εδώ. Κάτι καλό, ώστε να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Δυστυχώς όμως δεν έβγαινε καμία λέξη από το στόμα μου.
"Υπέροχα" αναστέναξα και ήταν το μόνο που κατάφερα να πω. Χτύπησα το μέτωπο μου με την μπουνιά μου και ψιθύρισα πόσο ηλίθιος ήμουν. Από εδώ και πέρα, η Κλόι δεν πρόκειται να μου ξαναμιλήσει ποτέ. Και αυτό είναι δικό μου λάθος.
(...)
Το απόγευμα, στην προπόνηση με τον Γκάμπριελ, δεν ήμουν καθόλου συγκεντρωμένος. Το μυαλό μου έτρεχε στην Κλόι και στο πως θα την κάνω να μου ξαναμιλήσει. Σε μια στιγμή που μου μιλούσε ο Γκάμπριελ ήμουν εντελώς χαμένος στις σκέψεις μου που δεν του έδωσα καμία σημασία.
"Έτσι θα την βγάλουμε σήμερα;" αγανάκτησε κάποια στιγμή εκείνος.
Φαινόταν νευριασμένος. Δεν ήθελα να τον βλέπω έτσι. Με τρόμαζε.
"Τ-Τι εννοείς;" ρώτησα ενώ ήξερα ήδη την απάντηση του.
"Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ Φέλιξ. Δεν είσαι καθόλου συγκεντρωμένος σήμερα! Μέχρι και οι κινήσεις σου είναι χάλια!" έκανε νευριασμένος.
"Συγγνώμη" είπα σκύβοντας το κεφάλι.
Εκείνος αναστέναξε. Ακούμπησε το χέρι του στο πηγούνι μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια. Ύτερα το απομάκρυνε από εκεί.
"Σου είχα πει. Είμαι ο προπονητής σου και θέλω να ξέρω τα πάντα. Συνέβη κάτι;" είπε κι εγώ έμεινα να τον κοιτάζω, δίχως να ξέρω τι να απαντήσω.
"Ό-Όχι, δεν έγινε κάτι" κατάφερα να αρθρώσω τελικά χωρίς να τον κοιτάζω στα μάτια.
Ο Γκάμπριελ με κοίταξε καχύποπτα. Ήξερα πως είχε καταλάβει ότι του έλεγα ψέματα.
Πήρε ένα σκεπτικό ύφος "Μήπως έγινε κάτι με κάποιο κορίτσι;" η έκφραση του από σκεπτική είχε μετατραπεί σε πονηρή.
Τον κοίταξα ξαφνιασμένος. Πλέον ήμουν σίγουρος ότι αυτός ο άνθρωπος διάβαζε τις σκέψεις μου. Δεν απάντησα. Όχι γιατί ήθελα να σιγουρέψω τις υποψίες του. Αλλά επειδή δεν ήξερα τι να πω.
"Χα!" έκανε ενθουσιασμένος "Το ήξερα!" διέκρινα μία πίκρα στην φωνή του. Όμως αυτός, συνέχισε να παριστάνει τον ενθουσιασμένο.
Χαμήλωσα το βλέμμα.
"Μίλησέ μου" είπε με ενδιαφέρον "Γιατί είσαι στεναχωρημένος; Δεν της αρέσεις;"
Αναστέναξα και αποφάσισα πως δεν πρέπει να παριστάνω άλλο τον ανήξερω.
"Της αρέσω" είπα δυστυχισμένα.
"Τότε που είναι το πρόβλημα;" απόρησε εκείνος.
Και πάλι δεν απάντησα. Απλώς τον κοίταξα με ένα περίεργο βλέμμα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως περίμενα να καταλάβει από μόνος του ότι κάτι με τραβάει μόνο σε εκείνον και σε κανέναν άλλον άνθρωπο.
"Μήπως εσύ είσαι ερωτευμένος με κάποια άλλη;" με ρώτησε αδιάκριτα.
Με κάποιον, τον διόρθωσα από μέσα μου και ύστερα σιχάθηκα τον εαυτό μου.
Και πάλι δεν απάντησα. Απλώς κόκκινισα, καθώς ήταν πολύ περίεργο να μιλάω για τα ερωτικά μου μαζί του.
"Έλα τώρα" παραπονέθηκε εκείνος "Πες κάτι!"
"Τι να πω;" είπα εγώ κοιτόντας τα παγοπέδιλα μου.
"Θες να κάτσουμε, να συζητήσουμε;" πρότεινε ο Γκάμπριελ.
Ξαφνιάστηκα. Δεν ήθελα να μιλήσω καθόλου μαζί του για κορίτσια. Θα ήταν πολύ άβολο, από την στιγμή που με έκανε να νιώθω έτσι.
"Όχι" είπα αυθόρμητα "Προτιμώ να κάνουμε προπόνηση" ξεκίνησα να απομακρύνομαι λίγο ώστε να μπορέσουμε να προπονηθούμε σωστά όμως εκείνος με άρπαξε από το χέρι και με έσυρε κοντά του. Κόλλησε, σχεδόν βίαια, το σώμα μου πάνω στο δικό του και με κοίταξε στα μάτια. Ξανά το ίδιο. Ο ίδιος αναθεματισμένος ηλεκτρισμός. Δεν ήθελα να καταλάβει πως με έκανε να νιώθω, ωστόσο έπρεπε να απομακρυνθώ από κοντά του. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου να το κάνει, όμως κάτι με κρατούσε πίσω. Ήθελα να φύγω από κοντά του αλλά το σώμα μου δεν υπάκουε το μυαλό μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ίσως τελικά, γιατί δεν το ήθελα.
"Θέλω να μου πεις τα πάντα. Θέλω να ξέρω τα πάντα για εσένα. Απλώς μίλησε μου. Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να ανοιχτείς;" μου ψιθύρισε επιθετικά. Για κάποιον περίεργο λόγο ένιωσα την επιθυμία να κλάψω. Να κλάψω στην αγκαλιά του. Ήμουν μπερδεμένος. Δεν ήξερα τι ακριβώς ένιωθα για τον Γκάμπριελ και τώρα πια είχα μαλώσει με την Κλόι. Όλα πήγαιναν στραβά και δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να επαναφέρω ξανά την ισορροπία.
Αν η απόσταση μας ήταν μεγαλύτερη ο Γκάμπριελ δεν θα είχε παρατηρήσει σίγουρα τα δακρυσμένα μάτια μου. Είχα προσπαθήσει τόσο σκληρά να κρατήσω πίσω τα δάκρυα μου όμως τώρα κύλησαν καυτά στο πρόσωπο μου και δεν είχα ιδέα πως να τα σταματήσω. Με κοίταξε με ένα λυπημένα βλέμμα. Δεν ήθελα να με λυπάται. Με άφησε να απομακρυνθώ λίγο από την αγκαλιά του και δεν με άγγιζε πια. Εγώ όμως ήθελα να χωθώ ξανά στην ζεστή αγκαλιά του, η οποία ήταν η μόνη που με είχε κάνει να νιώθω τόσο ασφαλής. Όμως τι θα σκεφτόταν αν το έκανα;
Έκρυψα το πρόσωπο μου με τα χέρια του και του ψιθύρισα:
"Μην με κοιτάς" μίλησα τόσο σιγανά, που δεν ήμουν σίγουρος αν με είχε ακούσει.
Ο Γκάμπριελ ακούμπησε με την παλάμη του τα δυο μου χέρια, με τα οποία είχα καλύψει το πρόσωπο μου και τα τράβηξε. Εγώ όμως αντιστάθηκα.
"Θέλω να δω το πρόσωπο σου" μου είπε σιγανά.
Αυτά τα λόγια έκαναν την καρδιά μου να χτυπά τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσει. Κατέβασα αργά τα χέρια μου και του επέτρεψα να δει τα δακρυσμένα μάτια μου. Μου χαμογέλασε λυπημένα. Πρώτα φορά έβλεπα αυτό το χαμόγελο. Ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι μου.
"Γιατί κλαις;" με ρώτησε ψιθυριστά.
"Δεν ξέρω" απάντησα βραχνά εγώ και όντως δεν γνώριζα ακριβώς τον λόγο που ήμουν έτσι.
"Αν μου πεις πώς αισθάνεσαι, ίσως νιώσεις καλύτερα" μου χαμογέλασε ο Γκάμπριελ.
Τον κοίταξα σαστισμένος. Δίστασα προς στιγμήν όμως έπειτα αποφάσισα να του πω όλη την ιστορία με την Κλόι. Φυσικά και δεν του μίλησα για τα συναισθήματα μου για αυτόν. Αν το έκανα, θα ήταν πολύ άβολο.
Τώρα πια είχαμε καθίσει στην όχθη της λίμνης και συζητούμε για τα προβλήματα μου. Τελικά ένιωσα πολύ πιο άνετα από όσο πίστευα. Με διαβεβαίωσε ότι η Κλόι κάποια στιγμή θα ξεπεράσει ό,τι συνέβη και θα μου ξαναμιλήσει. Μου άλλαξε κάπως την διάθεση, μόνο με λίγες φράσεις του.
"Τελικά με ποια είσαι ερωτευμένος εσύ;" με ρώτησε τόσο ξαφνικά. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο ακόμα και έτσι φάνηκε η ένταση στο πρόσωπο μου. Εκείνος την αγνόησε.
"Με καμία" απάντησα διστακτικά εγώ.
Εκείνος γέλασε.
"Γιατί γελάς;" απόρησα προσπαθόντας να παριστάνω τον σκληρό.
"Θες να μου πεις ότι απέρριψες έτσι απλά την φίλη σου, χωρίς να σου αρέσεις καμία άλλη;" γέλασε ο Γκάμπριελ.
"Μα αφού σου είπα!" έκανα νευριασμένος "Δεν νιώθω το ίδιο για εκείνη!"
"Τότε γιατί συνέχισες να την φιλάς;" θέλησε να μάθει εκείνος.
Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταματήσει να με φέρνει σε δυσκολη θέση! Ξεφύσηξα αγανακτησμένος.
"Δεν γίνεται να συνέχισες να την φιλάς αφού δεν νιώθεις το ίδιο για εκείνη. Είμαι σίγουρος ότι είχες κάποια άλλη στο μυαλό σου" μου είπε χαράζοντας αδιάφορα τον πάγο της λίμνης με ένα κλαδί.
Δεν απάντησα αμέσως. Τον κοίταξα νευριασμένος όμως δεν μου ανταπέδωσε το βλέμμα "Μήπως να συνεχίδουμε την προπόνηση;"
Γύρισε και με κοίταξε απότομα. Το βλέμμα του ήταν έντονο. Με πλησίασε τόσο πολύ που τα νεύρα μου χάθηκαν εντελώς. Τώρα πια τα είχαν αντικαταστήσει η ντροπή και η πεταλούδες που βρίσκονταν μέσα στο στομάχι μου.
"Γιατί δεν μου απαντάς σε αυτά που σε ρωτάω;" μου ψιθύρισε και μπόρεσα για άλλη μια φορά να μυρίσω την γλυκιά αναπνοή του. Ένιωσα για άλλη μια φορά να ζαλίζομαι.
Προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου όμως τα λόγια βγήκαν εντελώς αυθόρμητα από το στόμα μου "Γιατί με κάνεις να νιώθω έτσι;" ψιθύρισα κι εγώ με κλειστά μάτια.
Ω θεέ μου! Μα τι είπα!
Εκείνος απομακρύνθηκε από κοντά μου. Πριν φορέσει το αθώο ύφος του μπόρεσα να διακρίνω ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπο του.
"Τι εννοείς;" με ρώτησε δήθεν ανήξερος.
Σηκώθηκα απότομα όρθιος. Δεν ήξερα τι να πω. Είχα γίνει κόκκινος σαν παπαρούνα.
"Τ-Τίποτα" απάντησα βιαστικά εγώ "Δεν φεύγουμε σιγά σιγά; Έχει αρχίσει να νυχτώνει. Και έχω κουραστεί από την προπόνηση"
Εκείνος γέλασε. Μα γιατί γελούσε κάθε φορά που αντιδρούσα έτσι; Του άρεζε τόσο πολύ να με κάνει να νιώθω άβολα;
"Έχεις δίκιο" μου χαμογέλασε τελικά "Πάμε"
Κινήσαμε και οι δύο προς το πάρκινγκ, φτάσαμε στο αυτοκίνητο του και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κοιτούσα την παγωμένη λίμνη από το παράθυρο, μέχρι που χάθηκε από τα μάτια μου.
-11/08/20