Chapter 5;က်န္ခ်န္တစ္ေယာက္ထိတ္လန့္မႈေၾကာင့္ သူ႕ေမးရိုးအဆစ္လြဲလုနီးနီးပင္။
ဖန္းက်ိဖုန္းဆက္လာခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲရွိ၏။ ေဘးမွာတင္ထားသည့္ သူ႕ဖုန္း၏မနားစတမ္းအသံျမည္ေနမႈေၾကာင့္ က်န္ခ်န္အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံႏွင့္ဖုန္းေျဖလိုက္တယ္။
"ဟယ္လို...,"
ဖန္းက်ိက ဖုန္းတစ္ဖက္မွေျပာလာသည္။
"Fuck,ဒီလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ အခု
ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲဆိုတာ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။"
က်န္ခ်န္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ဖုန္းထဲမွနာရီကိုၾကည့္ေပမယ့္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရေပ။
"ေလးနာရီထိုးၿပီလား?။"
"သုံးနာရီခြဲေနၿပီ။ မင္းဒီလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ
သိလို႔ ငါႀကိဳၿပီးဖုန္းဆက္လိုက္တာ။"
"အဲ့အခ်ိန္ရွိၿပီလား။"
က်န္ခ်န္ အိပ္ရာေပၚမွ ထထိုင္လိုက္တယ္။
"ငါ ခဏေနထြက္ခဲ့မယ္။မင္းကို ဘူတာ႐ုံေပါက္မွာေစာင့္ေနမယ္။"
"ဘယ္္အေပါက္လဲ?။"
"ဒီၿမိဳ႕မွာကထြက္ေပါက္တစ္ခုပဲရွိတယ္။"
ညစ္ေပၿပီးမႈန္ဝါးေနသည့္ျပတင္းေပါက္မွန္ကေနတစ္ဆင့္အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိ
သည့္အခါ ရာသီဥတုကသာယာေနသည္ကို
က်န္ခ်န္ ျမင္လိုက္ရသည္။
"ငါ ဖုန္းခ်လိဳက္ေတာ့မယ္။"
က်န္ခ်န္တစ္ေယာက္ အဝတ္အစား ေတြကို ဝတ္ၿပီးအိပ္ခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ သူ မေန႕ေနလည္တည္းက ယခုအခ်ိန္ထိတိုင္ ေအာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းေၾကာင့္သူ႕အိပ္ခ်ိန္ကိုတြက္ၾကည့္လွ်င္၊ တစ္ေန႕လုံးနီးနီး ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူလမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ သူ႕ကိုယ္သူေလေပၚပ်ံေနသလိုခံစားေနရ၏။
လီေပါင္ေကာ္သည္အိမ္မွာမရွိေနေခ်။ ထိုလူ ဘယ္ထြက္သြားမွန္း သူလည္းမသိဘူး။ယခုလက္ရွိ သူေနေနရသည့္အိမ္ဟာ သူ႕အတြက္ စိမ္းသက္လြန္းေနသည္ဟု က်န္ခ်န္ခံစားေနရသည္။ သူ႕အေမက သူ႕ကို ေမြးစားထားတာျပန္႐ုတ္သိမ္းသြားခ်ိန္တြင္ သူ လီေပါင္ေကာ္
ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့, သူက
ဒီၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာခဲ့ရ၏။လီေပါင္ေကာ္က သူ႕ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့မရွိ
ေပ။အရင္တစ္ခါကသူေျပာခဲ့ဖူးသလိုထိုသူက သူ႕သားျပန္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ထားပုံရသည္။
[ေၾသာ္ ,ငါ့ကေလးရယ္]
သူဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္သည္မွာ ႏွစ္ရက္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သူ႕ရဲ႕ႀကီးျမတ္လွသည့္ အကိုႏွင့္ အမကို သူ မေတြ႕ရေသးဘူး။ လက္ရွိမိသားစုဝင္ေတြႏွင့္အိမ္အေၾကာင္းကို သူ စိတ္ဝင္စား
မႈမရွိေပမယ့္၊သူအိပ္ရာနိုးလာခ်ိန္တိုင္း အိမ္ထဲတြင္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသည့္အခါ
သူ အနည္းအက်ဥ္းစိတ္ပ်က္မိ၏။
သူေနသည့္တိုက္ခန္းတြင္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းသာမပါခဲ့လွ်င္၊သူ ဒီတိုက္ခန္းကိုလြန္ခဲ့တဲ့ရာစုႏွစ္တုန္းက တိုက္ခန္းေတြလို႔ ေတြးမိမည္ ျဖစ္၏။တိုက္ခန္း အျပင္ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ေဟာင္း
ႏြမ္းပ်က္စီးေနၿပီး လူေနဖို႔မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္, သူ ဖန္းက်ိကို သူ႕အိမ္မွာလိုက္ၿပီး မေနခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕ရဲ႕အရင္အိပ္ခန္းက သန့္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး စႏၵယားလည္း ရွိ၏။
အကယ္၍ ဖန္းက်ိ ေအာ္ဟစ္ခ်င္ စိတ္ရွိလွ်င္
စိတ္ရွိလက္ရွိႏွစ္ရက္သုံးရက္ဆက္တိုက္မက ေအာ္ဟစ္ေနလို႔ရ၏။သူ႕ကိုဒီလို"အိမ္"မ်ိဳးမွာ က်န္ခ်န္မေနခိုင္းခ်င္ဘူး။ ဘူတာ႐ုံေပါက္မွာ ဖန္းက်ိေအာ္ဟစ္ေနတာမွ ပိုေကာင္းေနမည္ျဖစ္သည္။
"Fuckkkk!"
ဖန္းက်ိက ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွင့္ အိတ္ႀကီးႀကီးတစ္လုံးကို ဆြဲလာၿပီး ခပ္တိုးတိုး ဆဲေရးလာသည္။ သူက သူ႕ကို ျမင္သြားသည့္အခါပူညံ
ပူညံလုပ္လာ၏။
"ငါ့အတြက္ေတာ့ ,ဒီၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕လို႔လက္ခံခ်င္စရာကိုမရွိဘူး။"
"ဒါဆို, အခုခ်က္ခ်င္းလွည့္ျပန္လိုက္ေတာ့။"
က်န္ခ်န္ လက္မွတ္ဂိတ္ကိုၫႊန္ျပလိုက္တယ္။
"ျမန္ျမန္,လက္မွတ္သြားျဖတ္ေတာ့ ။"
"ငါတို႔ရဲ႕ညီအစ္ကို ဆက္ဆံေရးအတြက္ ငါ့မွာ အေဝးႀကီးကေနပစၥည္းေတြသယ္လာၿပီး မင္းဆီကိုတကူးတကလာခဲ့တာ။မင္းကနည္းနည္း
ေလးမွ စိတ္မလႈပ္ရွားဘူးလား။"
"အိုး,အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို သေရာ္လိုက္တယ္။
ဖန္းက်ိက သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္လာၿပီးေနာက္တြင္
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန့္တန္းေပးလာ၏။
"ငါမင္းကို အရမ္းလြမ္းေနတာ။"
သူ႕အမူအရာကိုျမင္သည့္အခါက်န္ခ်န္လည္း သူ႕ဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားၿပီးေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္။
"ငါက မင္းကို စိတ္ထဲမွာမရွိဘူး။ "
ဖန္းက်ိက သူ႕ကို လႊတ္ေပးလာသည္။
"မင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းကဘာလို႔ငါတစ္ေယာက္
တည္းပဲရွိလဲသိလား?။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
"မင္းက အရမ္းတုံးလို႔။"
ယခင္က သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းအမ်ားႀကီး ရွိခဲ့သည္။ သူတို႔ေတြ အုပ္စုလိုက္ေလွ်ာက္လည္ဖူးခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္အေသးအဖြဲကိစၥေလးေၾကာင့္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲလာၾကၿပီး၊ ျပသာနာ ႀကီးႀကီးမားမားေတြျဖစ္လာခဲ့သည့္အခါ ငွက္ေတြလိုမ်ိဳး တကြဲတျပားပ်ံသန္းသြားၾက၏။သူငယ္ခ်င္း
ဟူ၍ ဖန္းက်ိတစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့တာျဖစ္သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အလယ္တန္းေက်ာင္း တတိယႏွစ္မွာ စသိခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး အထက္တန္း၌တစ္ခန္းတည္းအတူတူ တက္ခဲ့ၾကသည္။သူတို႔ရဲ႕ခင္မင္မႈကသုံးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ယခုအခ်ိန္အထိ ရင္ႏွီးေနၾကဆဲျဖစ္၏။သူ ဒီၿမိဳ႕ေလးကိုေျပာင္းလာခ်ိန္တုန္းက သူသတိအရဆုံးအရာက ဖန္းက်ိ ျဖစ္သည္။
..
ဖန္းက်ိက တကၠစီသမားကိုေမးလိုက္သည္။
"ဆရာ, ဒီလိပ္စာကို သိလားဗ်?။"
တကၠစီသမားသည္ လိပ္စာကိုၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျဖလာ၏။
"ဘာလို႔မသိရမွာလဲ?။ ဒီဟိုတယ္ကဒီၿမိဳ႕မွာ အေကာင္းဆုံးဟိုတယ္ပဲေလ။"
ဖန္းက်ိကို က်န္ခ်န္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္းက တကယ္ ဘယ္ဟာကို ေ႐ြးရမလဲဆိုတာ သိတယ္ေနာ္။ "
"ဒီအခန္းကေစ်းအႀကီးဆုံးအခန္းေနာ္။"
ဖန္းက်ိက အိတ္ကပ္ထဲမွမီးျခစ္ကိုထုတ္ၿပီး သူ႕ကိုလွမ္းေပးလာသည္။
"ၾကည့္လိုက္, မင္းႀကိဳက္ရဲ႕လား?။"
က်န္ခ်န္ မီးျခစ္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။အျပင္အဆင္ေခ်ာေမြ႕သည့္မီးျခစ္ပုံက သူ႕အႀကိဳက္ျဖစ္သည္။မီးျခစ္ရဲ႕ေအာက္အနားတြင္ စာလုံးႏွစ္လုံးထြင္းထား၏။ ထိုစာလုံးမ်ားကို အနီး
ကပ္ၿပီး သူ ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မီးျခစ္ေပၚမွာ ဘာထြင္းထားတာလဲ။
'Police officer' ။"
[TN Police officer mean *Jingcha*]
"J.C, မင္းနာမည္ရဲ႕အစစာလုံးေလ။မိုက္တယ္ မလား?။"
"မိုက္တယ္။"
မီးျခစ္ကို က်န္ခ်န္ အိပ္ကပ္ထဲမွာသိမ္းလိုက္တယ္။
"မင္း ဒီမွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွာလဲ?။"
ဖန္းက်ိက သက္ျပင္းခ်လာသည္။
"ႏွစ္ရက္, ေက်ာင္းကမၾကာခင္ျပန္ဖြင့္ၿပီ။"
"ေက်ာင္းဖြင့္မယ့္ကိစၥကို ဘာလို႔သက္ျပင္းခ်ေနတာလဲ။"
"အတန္းတက္ရတယ္။စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္စာကလုပ္ရတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ။ငါလည္းမင္းလိုျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ။စာခက္ခက္ခဲခဲလုပ္စရာမလိုပဲ TopTenအၿမဲဝင္တယ္။ငါသာ အဲ့လိုေတာ္ေနရင္သက္ျပင္း
ခ်ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို မ်က္လုံးေမွးက်ဥ္းၿပီးၾကည့္လိုက္တယ္။
"ငါ စာမႀကိဳးစားဘူးလို႔ ,မင္းကိုဘယ္သူေျပာလဲ။ ငါတစ္ေယာက္တည္း ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ
စာလုပ္ေနတာမင္းမသိဘူးမလား။"
"ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ကအဲ့ဒါပဲ။ ငါ ဆယ္ရက္
ဆက္တိုက္ညလုံးေပါက္စာလုပ္တယ္။ ဘာမွအက်ိဳးမထူးလာဘူး။"
ဖန္းက်ိက သက္ျပင္းခ်လာသည္။
"ငါ မင္းကိုဘာလို႔အရမ္းလြမ္းေနမွန္း သိၿပီ။ မင္းထြက္သြားရင္ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ငါ့ကို အေျဖျပမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။"
"ဒါဆို,ေက်ာင္းထြက္လိုက္ေတာ့။"
ဖန္းက်ိက သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္လာသည္။
"အၾကင္နာတရားထားစမ္းပါ။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္လိုက္တယ္။
ဖန္းက်ိက နယ္ၿမိဳ႕ေလးကိုသေဘာက်ပဳံမရေသာ္လည္း၊ဟိုတယ္ကို သေဘာက်ပဳံရ၏။သူက ဟိုတယ္အခန္းထဲသို႔ ဝင္ၿပီး အိပ္ယာ ၊ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္အိမ္သာေတြက္ိုလိုက္ၾကည့္ၿပီး
စိတ္ေက်နပ္စြာ ေရ႐ြတ္လာသည္။
"မဆိုးဘူး,မဆိုးဘူး။ "
"တစ္ခုခု သြားစားရေအာင္။ "
က်န္ခ်န္ နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"အသားကင္ စားမယ္မလား?။"
"အင္း။"
ဖန္းက်ိက စကားေျပာရင္းႏွင့္ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဖြင့္လာသည္။
"မင္းကို လက္ေဆာင္ေပးစရာရွိတယ္။"
"ဟင္,"
က်န္ခ်န္ အိပ္ယာေပၚမွထိုင္ၿပီး သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"ဘာလဲဆိုတာ ခန့္မွန္းၾကည့္။"
ဖန္းက်ိက ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲဖြင့္ေန၏။
က်န္ခ်န္ သူ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ဗူးအေသးအႀကီးအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ထုတ္ပိုးထားသည့္ မုန့္ပဲသေရစာေတြကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"သံျဖဴပုေလြ?။"
"Fuck !"
ဖန္းက်ိကရယ္ေမာလာၿပီး၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ေအာက္ေျခတြင္ထည့္ထားသည့္ ဗူးရွည္ရွည္ေလးကို ဆြဲထုတ္လာသည္။
"ဒီေလာက္ခန့္မွန္းရလြယ္တာလားဒါမွမဟုတ္ ငါတို႔စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကို သတိရေနလို႔လား?။"
"ခန့္မွန္းရလြယ္လြန္းတယ္။"
သူ႕လက္ထဲမွဗူးေလးကို က်န္ခ်န္လွမ္းယူၿပီး အနက္ေရာင္သံျဖဴပုေလြကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"အရမ္းမိုက္တယ္။"
"Susato-D,ဟုတ္တယ္မလား။ ငါမွားမဝယ္ခဲ့မိဘူး,ဟုတ္တယ္ဟုတ္?။ မင္း အရင္တုန္းက တစ္ခုနဲ႕ တစ္ပုံစံတည္းတူတယ္မလား?။ "
"တူတယ္။"
သံျဖဴပုေလြကို က်န္ခ်န္ အစမ္းမႈတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးပဲ။ "
"ဒါကို မခ်ိဳးပစ္နဲ႕ေနာ္။ ငါက မင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးတာ။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္က ပုေလြကိုသိမ္းလိုက္တယ္။
သူေဒါသထြက္သည့္ အခ်ိန္တိုင္း ပစၥည္းေတြ ရိုက္ခ်ိဳးတတ္သည့္ အက်င့္မ်ိဳး သူ႕ဆီမွာမရွိေခ်။ သူက သူ႕ကိုယ္သူထိန္းခ်ဳပ္နိုင္သည့္သူျဖစ္သည္။ သူက လူေတြကို ရိုက္ရင္ခ်င္ရိုက္မယ္။.ပစၥည္းေတြကို မရိုက္ခ်ိဳးတတ္ဘူး။ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူ ပုေလြကို ခ်ိဳးမိျခင္းသည္ ၊ အေဖ့ႏွင့္ရန္ျဖစ္မရတာေၾကာင့္ သူ႕ေဒါသကို
ပုေလြအေပၚမွာပုံခ်မိခဲ့တာျဖစ္သည္။
ညေနခင္း သူအိမ္မျပန္လာမည္အေၾကာင္းကို လီေပါင္ေကာ္ဆီမက္ေဆ့ခ်္ ပို႔လိုက္သင့္လားဆိုၿပီး တုံ႕ဆိုင္းေနၿပီးမွတိုက္ရိုက္ဖုန္းေခၚဖို႔ရန္က်န္ခ်န္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ လိီေပါင္ေကာ္က ဖုန္းေျဖလာသည္။
"Heyyyy,"
အေနာက္ဘက္မွ ၾကားေနရသည့္ အသံဗလံေတြေၾကာင့္ လီေပါင္ေကာ္သည္ မာေက်ာက္ ဒါမွမဟုတ္ ဖဲကစားေနပုံေပၚသည္။ က်န္ခ်န္ ဆြံ႕အသြားသည္။ သူ႕အေမက လီေပါင္ေကာ္ စရိုက္ကိုတကယ္သတိမမူမိဘူးလား။ဒါေပမဲ့ သူ႕အေမစိတ္ထဲတြင္, ထိုအခ်က္ထက္ သူ႕ရဲ႕တည္ရွိမႈေၾကာင့္ မိသားစုပ်က္စီးေစခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ျပစ္ခ်က္ႏွင့္ ယွဥ္လို႔မရတာျဖစ္နိုင္၏။
" ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လာလို႔ ,
ဟိုတယ္မွာ ေနေတာ့မယ္။ဒီညအိမ္ျပန္မလာဘူး။"
"သူငယ္ခ်င္း လာလည္တယ္...ဟင္?"
လီေပါင္ေကာ္က ဖုန္းေျပာေနရင္းႏွင့္ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးလာသည္။
"မင္းတို႔ေတြ ေပ်ာ္ၾကမယ့္ကိစၥကို ဘာလို႔
ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္တာလဲ?။ငါကတစ္ခုခုျဖစ္
တာလားလို႔။ "
"ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းခ်လိဳက္ေတာ့မယ္။"
သို႔ေသာ္, လီေပါင္ေကာ္က ဘာမွမေျပာပဲႏွင့္သူ႕ထက္အရင္ ဖုန္းခ်သြားသည္။
"မင္းအေဖလား?။"
ဖန္းက်ိက သူ႕ကို ၾကည့္လာသည္။
"သူက ဘယ္လိုလဲ?။"
"ငါ ေသခ်ာမသိဘူး။ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္၊ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္၊ ဖဲကစားတယ္။"
ဖန္းက်ိက ေဝဖန္ေထာက္ျပလာ၏။
"မင္းလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ေခ်ာင္း
ဆိုးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ဘယ္သူက ေခ်ာင္းမဆိုးပဲေနနိုင္လို႔လဲ။ "
"နားပူလိုက္တာ။"
က်န္ခ်န္ စကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
ဖန္းက်ိက လက္တစ္ဖက္ ယမ္းျပလာ၏။
"အသားကင္ သြားစားရေအာင္။"
အသားကင္စားျခင္းသည္အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္၊ ဖန္းက်ိသည္ စိတ္ေက်နပ္တဲ့အထိ စားေသာက္ေနလ်က္ရွိသည္။က်န္ခ်န္ကမေန႕ကအမ်ားႀကီး စားထားတာေၾကာင့္ နည္းနည္းပဲစားနိုင္သည္။ထို႔ျပင္ သူအဖ်ားရွိေနေသးတာေၾကာင့္ ထိလြယ္ခိုက္လြယ္သည့္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ပန္းေလး ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔ေတြ ဘာဘီက်ဴး ဆိုင္ထဲမွထြက္လာခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္ကေနလို႔မေကာင္းသလိုခံစားလာရသည္။
"မင္းဖ်ားေနတယ္မဟုတ္လား။"
ဖန္းက်ိက ဆက္ေျပာလာသည္။
"သုံးထပ္သားအရမ္းစားေကာင္းတာေတာင္ မင္း နည္းနည္းေလးပဲစားတယ္။"
"မ်က္လုံးေကာင္းတယ္။"
က်န္ခ်န္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမေန႕က ဖ်ားၿပီး မူးလဲသြားတဲ့အေၾကာင္းကို ဖန္းက်ိကိုေပးသိမွာမဟုတ္ေပ။
"လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ရေအာင္။"
ဖန္းက်ိဗိုက္ကိုပြတ္သပ္လာသည္။
"ဒီနားမွာ ေပ်ာ္စရာေတြရွိလား။"
"မသိဘူး။"
က်န္ခ်န္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးစာေၾကာင္းအခ်ိဳ႕ကို ထပ္ထည့္ေျပာလိုက္တယ္။
"ငါတကယ္မသိဘူး။"
"Heyyy, မင္းရဲ႕ေက်ာင္းအသစ္ဘယ္မွာလဲ။"
ဖန္းက်ိက ႐ုတ္တရက္ေမးလာ၏။
" မင္း သြားမၾကည့္ခ်င္ဘူးလား?။"
"အခုအခ်ိန္ႀကီး?။"
အက်ီေကာ္လံကိုက်န္ခ်န္ဆြဲဆန့္လိုက္တယ္။
"ငါ မသြားခ်င္ဘူး။ "
"မနက္ျဖန္သြားမလား?။မနက္ျဖန္ကေက်ာင္း
ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ လူသိပ္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။"
ဖန္းက်ိက သူ႕ပခုံးေပၚ လက္တင္လာသည္။
"မင္း ေက်ာင္းေျပာင္းဖို႔လုပ္တုန္းကလည္းသြားမၾကည့္ခဲ့ဘူးမလား?။"
" ငါ သြားသြားမသြားသြား မင္က ဘာလို႔
သိခ်င္ေနတာလဲ?။"
"ဟုတ္ပါၿပီ။ မင္းသြားခဲ့ပါတယ္။"
ဖန္းက်ိက စတင္ၿပီးရယ္ေမာလာသည္။
ဘဝအသစ္၊ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္သည္ စိုးရိမ္
ပူပင္မႈ ႏွင့္အေႏွာင့္အယွက္ေတြသူ႕ဆီ ေဆာင္က်ဥ္းလာခဲ့ေသာ္လည္း ဖန္းက်ိကေတာ့သူ႕ကို စိတ္သက္သာရာရေစသည္။ေနာက္ဆုံးတြင္မူ မရင္းႏွီးသည့္ပတ္ဝန္းက်င္၍ သူႏွင့္ရင္ႏွီးတဲ့
လူတစ္ေယာက္က သူ႕ေဘးမွာရွိေန၏။
ထိုေန႕ညတြင္က်န္ခ်န္တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေခ်။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ညလုံး စကားထိုင္ေျပာခဲ့ၾကၿပီး ဘာအေၾကာင္းအရာေျပာခဲ့မွန္းမမွတ္မိၾကေတာ့ဘူးျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ အားကစားအေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာေသခ်ာ၏။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘာအေၾကာင္းကိုေျပာခဲ့ျခင္းကမေရးမႀကီးေခ်။အေရးႀကီးသည့္အခ်က္က သူႏွင့္စကားေျပာေပးမဲ့သူရွိေန၏။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ မနက္မိုးလင္းခါနီးက်မွအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အျပင္ဘက္တြင္ ဆူညံေနသည့္ ထရပ္ကားဟြန္းတီးသံေၾကာင့္ မနက္၈နာရီေက်ာ္တြင္ ျပန္နိုးလာၾကသည္။
"Fuck., ဒါက ၿမိဳ႕မဟုတ္ဘူးလား။"
ဖန္းက်ိက ေစာင္ကို ဆြဲၿခဳံလိုက္၏။
"ဘယ္သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကားက ဟိုတယ္ေရွ႕မွာရွိေနတာလဲ။"
"ငါလည္းမသိဘူး။"
က်န္ခ်န္လည္း မ်က္လုံးျပန္မွိတ္လိုက္တယ္။
ဖန္းက်ိဆက္ေျပာလာသည္။
"ဒီမွာ မနက္စာဝန္ေဆာင္မႈရွိတယ္။မင္းသြားမယူခ်င္ဘူးလား။"
"မင္းဘာသာသြားယူ။အိပ္သြားၿပီလား?။"
"အိပ္သြားၿပီ။"
ဖန္းက်ိ ၿပဳံးစိစိႏွင့္ဆက္ေျပာလာသည္။
"ဒီေန႕အတြက္အစီအစဥ္က?"
"ေက်ာင္းသြားၾကည့္မယ္။အဲ့ေနရာမွာ ေပ်ာ္စရာ တစ္ခုခုရွိမွာပါ။ေဆာင္းလအလယ္ဆိုေတာ့ ရွိခ်င္မွလည္းရွိလိမ့္မယ္။"
"စိတ္မပူနဲ႕။ ငါက စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုဦးစားေပးတတ္တဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး။ ငါက မင္းကိုေတြ႕ဖို႔လာခဲ့တာ။မင္းကိုအၾကာႀကီးေတြ႕ရတာနဲ႕တင္ လုံေလာက္ေနၿပီ။"
"ဒါဆို ငါျပန္အိပ္သြားရင္, မင္းက ခုံတစ္ခုံခုံေပၚမွာထိုင္ၿပီးမင္းစိတ္ေက်နပ္တဲ့အထိငါ့ကို အဝထိုင္ၾကည့္ေန။"
"Heyyyy,"
ဖန္းက်ိက သူ႕အနားသို႔တိုးလာသည္။
"လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က မင္း ဒီေလာက္စကားသိပ္မေျပာပါဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ဘာကိုလဲ။"
"အခုမွ မင္းအရင္လိုစကားအမ်ားႀကီးေျပာ
တာကိုျပန္ၾကားရေတာ့တယ္။မင္းျပန္လာခဲ့မယ္မဟုတ္လား?။"
"ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။"
က်န္ခ်န္ ခဏၾကာသည္အထိ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္လည္း၊ သူ႕တြင္ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေျပာစရာစကားမရွိေတာ့ေခ်.။
ေက်ာင္းတည္ေနရာကို ဖုန္းေျမပုံထဲတြင္ ရွာၾကည့္သည့္အခါ လီေပါင္ေကာ္၏အိမ္ႏွင့္နီးနီးေလးျဖစ္၏။သူက ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သတ္
၍စိတ္မဝင္စားေသာေၾကာင့္ လီေပါင္ေကာ္
ကို သူ မေမးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။အမွန္တကယ္, ေက်ာင္းေျပာင္းေ႐ြ႕ျခင္းအလုပ္က ဒုကၡမ်ား
၏။ထို႔အျပင္ သူ႕အေဖႏွင့္အေမက သူ႕ကိုစြန႔္
ပစ္ဖို႔မလုပ္ခင္တည္းက ထိုကိစၥေတြအားလုံးႀကိဳစီစဥ္ထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈဟာေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့သည္။
သူ႕အျဖစ္က သင့္ေတာ္သည့္စိမ့္ေတာေျမကို
ရွာေဖြေနရသည့္႐ြံ႕ဗြက္အိုင္ကဲ့သို႔အဆုံးသတ္သြားခဲ့၏။
ဖန္းက်ိက ေက်ာင္းေနရာကိုရွာၿပီးေနာက္တြင္ သူ႕လက္ကိုဆြဲ၍ busကားေပၚတက္သြား၏။
"Busကားေပၚမွာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕အစစ္အမွန္အရသာကိုျမင္ရတယ္ဆိုတာ မင္းသိလား။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"အင္း.."
"ငါ့စကားေတြက ဒႆနိကအေတြးအေခၚ
နဲ႕မတူဘူးလား။"
ဖန္းက်ိက တစ္ေယာက္တည္းေမးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေက်နပ္ေနသည္။
"အင္း...."
က်န္ခ်န္သူ႕ကိုဆက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့ ဖန္းက်ိ သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ သူ႕ပခုံးကိုပုတ္လိုက္တယ္။
"Ohh,ငါ့ကို ဒီစကားေတြကို ပထမဆုံးေျပာဖူးတဲ့လူပဲ မင္းပဲရွိတယ္။"
..
Busကားေပၚတြင္လူအမ်ားႀကီးမရွိေခ်။ေသးငယ္လွသည့္ၿမိဳ႕ေလးကသြားရလာရလြယ္ကူ
ၿပီး၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြလို ႁပြတ္သိပ္ ေနသည့္
လူေတြမရွိေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ သြားရမဲ့လမ္း
ကို တြန္းေဝွ႕သြားစရာ မလိုအပ္ေပ။
"ငါတို႔ၿမိဳ႕က busကားနဲ႕ယွဥ္ရင္ ဒီကbusကားေတြက ပိုသက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္ေနာ္။"
ဖန္းက်ိက စိတ္ေက်နပ္စြာေျပာလာ၏။သူတို႔ေတြ busကားေပၚ ကဆင္းလာၿပီးေနာက္တြင္ ဖန္းက်ိက ဖုန္းထဲကေျမပုံကို ၾကည့္ေနသည္။
" စီက်ဳံးအထက္တန္းေက်ာင္းကိုေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ မီတာငါးရာေလွ်ာက္ၿပီး ,လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးကို ေကြ႕လိုက္ရင္ေရာက္ၿပီတဲ့။"
"ငါေတာ့ မထင္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ အက်ီေကာ္လံကိုထပ္ၿပီး ဆြဲဆန့္လိုက္တယ္။
"ငါတို႔ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ၿပီး သြားလည္းရတယ္။ မင္းရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြက. ...."
ဖန္းက်ိက သူ႕ဖုန္းကို က်န္ခ်န္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ေထာင္လိုက္ၿပီး ၊ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုႏွိပ္လာသည္။
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"မင္း ဘာလုပ္တာလဲ။"
"ဓာတ္ပုံရိုက္ေနတာ။
"ငါ ဒီေရာက္ခဲ့မွန္းသိရင္ သူ ေအာ္လိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္ ငိုယို ဒူးေထာက္ၿပီး မင္းဓာတ္ပုံေပးဖို႔ ငါ့ကို ေတာင္းပန္လိမ့္မယ္ ။ဒီနည္းလမ္းေတြေၾကာင့္ သူက ျငင္းဖို႔ခက္တဲ့ေကာင္မေလး..."
"ၿပီးရင္ သူ မင္းကို ပိုက္ဆံေပးတယ္မလား။"
"ဟုတ္တယ္။"
ဖန္းက်ိက ေခါင္းညိတ္လာသည္။
က်န္ခ်န္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အၿပဳံးကိုျမင္ေတာ့ ဆဲေရးလိုက္တယ္။
"အရွက္ကိုမရွိဘူး။"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္တကယ္ၿပီးသြားၿပီလား။ ငါ့အထင္ သူက လွပါတယ္။"
"လွေန႐ုံနဲ႕ အားလုံးၿပီးတယ္လို႔ မဆိုလိုဘူး။"
"ေၾသာ္,သူကမိန္းကေလးျဖစ္ေနလို႔စိတ္မဝင္
စားဘူး ,ဟုတ္တယ္မလား။"
ဖန္းက်ိသည္ သူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ဖုန္းကင္မရာ
ေထာင္ထားတာေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေနတာႏွင့္ပင္ တူေန၏။
က်န္ခ်န္ သူဘာမွမေျပာဘဲစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ငါ့အထင္, မင္း လက္တြဲေဖာ္ရွာမယ္ဆိုရင္
ပိုေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးရွာသင့္တယ္။ခ်စ္သူေကာင္ေလးထားရင္ အရမ္းႀကိဳးစား
ရလိမ့္မယ္။ၿပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္းအဆင္မေျပနိုင္ဘူး။"
ဖန္းက်ိကဖုန္းကိုေအာက္သို႔ခ်ၿပီး ဆက္ေျပာလာသည္။
"အြန္လိုင္းေပၚကဖူဂ်ိဳရွီမေတြကိုသြားမရႈပ္နဲ႕။
သူတို႔က အျပင္ေလာကမွာ တကြဲတျပားဆီရွိေနတာ။ အတူတူ ရွိေနၾကတာမဟုတ္ဘူး။"
" ပူညံပူညံလုပ္ေနတာကိုရပ္လိုက္။"
"ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ငါမင္းကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ငါအမ်ားႀကီး ေျပာရေသးတာမဟုတ္ဘူး။"
ဖန္းက်ိက သူ႕ရင္ဘတ္သူ သနားစရာေကာင္းေအာင္ ဖိၿပီး ေရ႐ြတ္လာသည္။
"ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက စကားလုံးေတြျပည့္လွ်ံၿပီး က ခြက္ A ကေန ခြက္ Bေတာင္ ခ်ိန္းသြားၿပီ။"
[TN ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရင္ မေတြ႕ရေတာ့တာမို႔ ေျပာစရာစကားေတြ မ်ားေနတာလို႔ ေျပာခ်င္တာ...]
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို သေရာ္လိုက္တယ္။
"မင္းျပန္ရင္ အတြင္းခံတစ္စုံလက္ေဆာင္
ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ "
"ငါတို႔ေရာက္ၿပီ။"
ဖန္းက်ိက ေခါင္းဆတ္ျပလာသည္။
"စီက်ဳံးတဲ့,ငါတို႔ အရင္ေက်ာင္းထက္ပိုက်ယ္သားပဲ။"
ေက်ာင္းဂိတ္ ဖြင့္ထားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔ေတြဂိတ္ေပါက္မွျဖတ္၍ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ဂိတ္ေစာင့္သည္သူတို႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာေခ်။
ထိုအခါ ဖန္းက်ိ ေျပာလာ၏။
"သူက ငါတို႔စိတ္မဝင္စားဘူးလား?။"
"မင္း သူ႕ဆီကစိတ္ဝင္စားမခံရလို႔ဝမ္းနည္းေနတာလား?။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုသကၤာမကင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"အ႐ူး။"
"ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ရေအာင္။"
ဖန္းက်ိက လက္တစ္ဖက္ကို ဆန့္ၿပီး သူ႕ပခုံးကိုဖက္လာသည္။။
က်န္ခ်န္ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ၾကည္လိုက္တယ္။
"ေက်ာင္းက.....တကယ္က်ယ္တယ္။"
"တကယ္ေတာ့,ငါတို႔ေက်ာင္းက ၿမိဳ႕လယ္မွာ ရွိေနလို႔ ေျမေနရာေစ်းက အရမ္းျမင့္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို တိုးခ်ဲ့ခ်င္ရင္ေတာင္
သူတို႔တတ္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေက်ာင္းက ေကာင္းလိုက္တာ။ အားကစားကြင္းေတြက
အက်ယ္ႀကီးေနမွာ။ငါတို႔သြားၾကည့္မလား။"
"အင္း.."
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္ပိုက္တယ္။
သူတို႔ေတြစိတ္အဝင္စားဆုံးသည္ အားကစား ကြင္းျဖစ္သည္။အရင္ေက်ာင္းမွာအခန္းတြင္း ဘက္စကတ္ ေဘာကြင္းရွိေသာ္လည္း၊ ေဘာ
လုံးကြင္းက ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးအတြက္ ရွင္းလင္းခံလိုက္ရ၏။ သူတို႔ေတြက ေဘာလုံးကစားသမားေတြ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုကိစၥႏွင္္ပတ္သတ္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆန့္က်င္ဘက္အေနႏွင့္ စီက်ဳံးေက်ာင္းတြင္
ရွိေနသည့္ ေဘာလုံးကြင္းက သူ႕ကို စိတ္ခ်မ္း
သာေစသည္။ စီက်ဳံးေက်ာင္း ေဘာလုံးကြင္း
သည္ က်ယ္ဝန္းၿပီး၊သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပိုၿပီးအံ့အားသင့္ေစသည့္အေၾကာင္းအရင္းသည္ ေအးခဲေနေသာေန႕မ်ိဳးမွာ ေဘာလုံးကန္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြရွိျခင္းျဖစ္၏။ထို႔အျပင္ဘက္စကတ္
ေဘာကစားကြင္းႏွစ္ကြင္းႏွင့္ကပ္လွ်က္တြင္ ေဘာလီေဘာကြင္းလည္း ရွိသည္။
ဖန္းက်ိက သူ႕လက္ေမာင္းကို တိုက္လာ၏။
"အေဆာင္ထဲမွာလည္း တစ္ခုရွိေသးတယ္။ မင္းသြားၾကည့္ခ်င္ေသးလား?။"
က်န္ခ်န္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈထုတ္လိုက္ၿပီး
သူ႕ပခုံးကို ျပန္တိုက္လိုက္တယ္။
"သြားမယ္။"
စီက်ဳံးေက်ာင္းအားကစား႐ုံက အက်ယ္ႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ဘက္စကက္ေဘာ၊ ေဘာလီေဘာႏွင့္ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကြင္းမ်ားရွိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကေနရာအလွည့္က်ကစား
က်ပဳံေပၚ၏။ဘက္စကတ္ေဘာကြင္းထဲတြင္ ကစားေနၾကသည့္ အုပ္စုက လူစိမ္းမ်ား ဝင္လာသည္ကို ျမင္သည့္အခါ လွည့္ၾကည့္လာၾကသည္။
ဖန္းက်ိက ေနရာမွာတင္တန့္သြားေသာ္လည္း က်န္ခ်န္ကမူအိပ္ကပ္ထဲတြင္လက္ႏွစ္ဖက္ကို
ထည့္ၿပီးလူမရွိေသာခုံတန္းလ်ားမွာထိုင္လိုက္
သည္။သူ ဘက္စကတ္ေဘာမကစားျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္၏။ ထိုသူေတြ ကစားေနသည္ကို အေပ်ာ္ၾကည့္ဖို႔ သူစီစဥ္ထားသည္။
ဖန္းက်ိကသူ႕ေဘးနားမွာဝင္ထိုင္ၿပီး ေမးလာ၏။
"ေက်ာင္းအားကစားအသင္း ထရိန္နင္ဆင္းေနရတာလား?။"
"မဟုတ္ဘူး။သူတို႔ေတြက ဝါသနာပါလို႔ကစားေနၾကတာ။"
"မင္း မကစားခ်င္ဘူးလား?။"
ဖန္းက်ိကအၿပဳံးတစ္ပြင့္ႏွင့္ေမးလာသည္။
"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါရင္ ရေလာက္တယ္။"
က်န္ခ်န္ ေျခေထာက္ကိုဆန့္ထုတ္ၿပီး ဖန္းက်ိကို လႈပ္ရမ္းျပလိုက္တယ္။သူကရိုးရိုးဖိနပ္ကို စီးလာျခင္းျဖစ္သည္။
"Heyyy,"
ဖန္းက်ိက သူ႕ပခုံးကို မွီလာသည္။
"ငါတို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွဘက္စကတ္ေဘာအတူျပန္ကစားရမလဲမသိဘူးေနာ္။"
"မင္းရဲ႕ဒီအက်င့္ကိုမျပင္ဘူးလား။ဒီစကားေတြက မင္းနဲ႕မလိုက္ဖက္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုေျပာေနခ်ိန္တြင္ ကစားသမား တစ္ေယာက္က လွပတဲ့သုံးမွတ္တန္ေဘာလုံးကို ျခင္းထဲသို႔ပစ္ထည့္လိုက္သည္။"ေကာင္း
လိုက္တဲ့ပစ္ခ်က္!" လို႔ က်န္ခ်န္ ခပ္တိုးတိုး ေအာ္လိုက္သည့္အခါ တစ္ဖက္လူကလည္း သူ႕ကို ၿပဳံးျပလာၿပီး အသိအမွတ္ျပဳသည့္ အမူအရာမ်ိဳးလုပ္ျပလာ၏။
သူကိုယ္တိုင္ ကြင္းထဲသို႔ဝင္မကစားျဖစ္ေပမဲ့၊အခုလိုေဘးစည္းတြင္ဖန္းက်ိႏွင့္အတူသူမ်ားကစားေနၾကသည္ကို ထိုင္ၾကည့္ရတာလည္း သူ႕ကိုစိတ္ခ်မ္းသာေစ၏။သူ႕ရဲ႕စိတ္ပ်က္စရာ အေျခအေနအားလုံးကိုေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ ယခုခ်ိန္မွာ ထိုအေၾကာင္းေတြကို မစဥ္းစားမိ
ေသးေသာ္လည္း၊ မနက္ျဖန္ ဖန္းက်ိျပန္သြားသည္ႏွင့္ သူက နယ္သူနယ္သား ဘဝကိုျပန္ေရာက္သြားမွာျဖစ္သည္။
သူ႕အာ႐ုံက ကစားေနသည့္ကြင္းထဲမွာသာ ရွိေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အားကစား႐ုံထဲသို႔ ထပ္ဝင္လာသည့္လူေတြကိုက်န္ခ်န္ သတိမ
ျပဳမိလိုက္ေခ်။အားကစားကြင္းထဲမွာကစား
ေနၾကသည့္လူေတြကရပ္သြားၿပီးပ်က္ယြင္းေနသည့္ မ်က္ႏွာအမူအရာမ်ားႏွင့္ တံခါးဝ
ဆီလွမ္းၾကည့္ေနတာကိုျမင္ေတာ့မွ က်န္ခ်န္ သတိထားမိသြား၏။
ဖန္းက်ိက စိတ္လႈပ္ရွားစြာေျပာလာသည္။
"ငါ ဘာလို႔ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းၾကည့္ရေတာ့မယ္လို႔ ခံစားေနရတာလဲမသိဘူး။"
"ဘယ္လို...?"
က်န္ခ်န္ နားမလည္သည့္အမူအရာႏွင့္ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း.......?။"
ထိုအခိုက္တြင္ တစ္,ႏွစ္,သုံး,ေလး,ငါး,ေျခာက္လူေျခာက္ေယာက္သည္ အားကစား႐ုံထဲသို႔ဝင္လာ၏။
က်န္ခ်န္ အံ့ၾသလြန္း၍ ပါးစပ္ေတာင္
ဟမိသြားတယ္။
ေရွ႕ဆုံးမွေလွ်ာက္လာသည့္ လူေလးေယာက္က ပူရွစ္ေဟာင္ေန်ာင္ျဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ေနာက္၌
ေရသန့္ဖို႔ ပိုက္ဆံသိမ္းသည့္လူႏွင့္၊အေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္ကဘက္စကတ္ေဘာဦးထုပ္ေဆာင္းထားသည့္ ကုေဖး ျဖစ္ေန၏။ဦးထုပ္ေၾကာင့္ ထိုသူ၏ေခါင္းေပၚမွာေဖာ္ထားသည့္ ဂီတသေကၤတႏုတ္ေတြကိုမျမင္ရေခ်။
က်န္ခ်န္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ထိုမ်က္ႏွာအားလုံး အလြတ္ရေနမိသည့္ သူ႕စြမ္းရည္ကို အံ့ၾသေနမိသည္။ အဖ်ားေၾကာင့္ မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္ေနတာလား ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္က
ဒီမ်က္ႏွာေတြကို မွတ္မိေနတာလား.......
မရင္းႏွီးေသာပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္မရင္းႏွီးေသာေက်ာင္းတြင္ သူေတြ႕ဖူးသည့္ မရင္းႏွီးေသာ သူစိမ္းေျခာက္ေယာက္ရွိေနသည္။
တကယ္ကို အံ့ၾသစရာပဲ!
ဖန္းက်ိ၏ေရာဂါက သူ႕ဆီကူးစက္သြားသည္လို႔ က်န္ခ်န္ေတြးေနမိသည္။အားကစား႐ုံထဲသို႔ေအးေအးေဆးေဆးလွမ္းလာေနၾကသည့္ လူေျခာက္ေယာက္ကိုစိတ္ဝင္စားမႈအျပည့္ႏွင့္ သူၾကည့္ေနမိတယ္။သူ႕နားကတစ္ေယာက္ကဘယ္အခ်ိန္ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းျဖစ္မလဲဆိုၿပီး
စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ၾကည့္ေနသည္။
သူတို႔၏အမူအရာေတြအရဆိုလွ်င္ သူတို႔ေတြက ဒီေနရာကိုကစားဖို႔လာၾကတာ ျဖစ္နိုင္၏။
ကုေဖးက အားကစား ေဘာင္းဘီကိုဝတ္ထားၿပီး ၊ဘက္စကက္ေဘာဖိနပ္ကို စီးထားသည္။
သူ႕လက္ထဲတြင္လည္း ဘက္စကတ္ေဘာလုံး တစ္လုံးကိုင္ထား၏။
"တာ့ေဖး..."
ကြင္းထဲမွ တစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္လာသည္။
ကုေဖးက "အင္း"လို႔ ျပန္ေျဖလာ၏။
"ဒီကိုဘာလို႔လာတာလဲ?။"
"ေဘာလုံးကစားမလို႔။"
ကုေဖးက တုံးတိအသံႏွင့္ ျပန္ေျဖလာသည္။
တစ္ဖက္လူက အတန္ၾကာတုံ႕ဆိုင္းသြား၏။
"မင္းတို႔အားလုံးလား?။"
"အင္း,အိုနာက်ိဳးကန္းျဖစ္တဲ့သူတစ္ေယာက္
မွမပါဘူး။"
ထိုသို႔ ေျပာၿပီးသည့္္ေနာက္ ကုေဖးကအေႏြး
ထည္အက်ီကို ခြၽတ္ၿပီး ခုံတန္းေပၚမွာ တင္ဖို႔လွည့္လာခ်ိန္တြင္ခုံတန္းေပၚမွာထိုင္ေနသည့္ က်န္ခ်န္ကိုေတြ႕သြား၏။ကုေဖးကသူ႕တံေတြးႏွင့္သူသီးသြားၿပီး အတန္ၾကာ ေခ်ာင္းဆိုးေနၿပီးမွ သူ႕ကိုျပန္ၾကည့္လာသည္။
က်န္ခ်န္က ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းၾကည့္ရေတာ့မယ္လို႔ေတြးထားေသာ္လည္း၊ပြဲက မစရေသးခင္တြင္ အဆုံးသတ္သြားသည္။ သူ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီးမွ ေျပာလိုက္တယ္။
"တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ!။"
"ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းပါ။ "
ကုေဖးကလည္း ျပန္ေျပာလာသည္။
"မင္းတို႔က တစ္ဖြဲ႕တည္းလား?။"
ကြင္းထဲကတစ္ဖက္လူက ဝင္ေမးလာ၏။
"မဟုတ္ဘူး။"
ကုေဖးက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
ကုေဖးတို႔အဖြဲ႕ေျခာက္ေယာက္၌ သုံးေယာက္
သည္ကစားဖို႔ျပင္ဆင္ေနၿပီးက်န္သုံးေယာက္က က်န္ခ်န္တို႔ထိုင္ေနတဲ့ ခုံတန္းေနာက္မွာဝင္ထိုင္လာၾကသည္။
သူ႕ပိုက္ဆံကို ယူသြားသည့္တစ္ေယာက္က က်န္ခ်န္၏ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး လက္ကမ္းလာသည္။
"ငါက လီယန္။"
"က်န္ခ်န္.."
က်န္ခ်န္ သူ႕လက္ကို ဖ်တ္ခနဲပုတ္လိုက္ၿပီးမွ ဖန္းက်ိကိုၫႊန္ျပလိုက္တယ္။
"ငါ့သူငယ္ခ်င္း ဖန္းက်ိ။"
"မင္းတို႔က စီက်ဳံး ကလား။ ငါအရင္တုန္းက မျမင္ဖူးဘူး။"
"ဟုတ္တယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုအမ်ားႀကီး မရွင္းျပခ်င္ေပ။
"မင္းတို႔အားလုံးလည္း စီက်ဳံးကလား?။"
သူ႕ေနာက္ခုံမွာထိုင္ေနသည့္ လူႏွစ္ေယာက္က ထရယ္လာသည္။သူတို႔ကဟားတိုက္လိုသည့္ရည္႐ြယ္ခ်က္မရွိေသာ္လည္းသူတို႔အသံေတြကေလာင္ရယ္သံမ်ိဳးေပါက္ေန၏။ လီယန္က ေနာက္တန္းမွလူေတြကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ငါတို႔ပုံစံက ေက်ာင္းသားနဲ႕တူလို႔လား?။"
"မသိဘူးေလ။"
က်န္ခ်န္ နည္းနည္း စိတ္ရႈပ္သြားတယ္။
"ဘယ္သူ႕မဆို အမဲဖ်က္မဲ့အတိုင္း ၾကည့္ေနတာနဲ႕ဘယ္တူပါ့မလဲ?။"
လီယန္က မ်က္ႏွာအမူရာပ်က္သြားၿပီးေတာ့သူ႕ကို လ်စ္လ်ဴရႈ၍ ကြင္းထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္
ေန၏။
ေနာက္ခုံတန္းမွာ ထိုင္ေနသည့္လူေတြက သူတို႔ၾကားရွိအျခအေနကိုမသိေသာေၾကာင့္ လူ
တစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာလာသည္။
"တာ့ေဖးက ဒုတိယႏွစ္ေလ။"
က်န္ခ်န္ "အိုး..."ဟုသာျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ !
....
Susato-D က Brandname ေနာ္