Chapter 4;သူက သူ႕အေဖရင္းကိုသတ္ခဲ့တယ္။
ကုေဖးသည္ ဆိုင္ကယ္ကို စတိုးဆိုင္ေရွ႕တြင္
ထိုးရပ္လိုက္၏။ကုေျမာင္ကစကိတ္ကိုရင္ခြင္
ထဲမွာပိုက္၍ဆိုင္ကယ္ေနာက္ခုံမွာဝင္ထိုင္ၿပီး ကုေဖး၏ခါးကိုဖက္ထားၿပီး သူမမ်က္ႏွာကို သူ႕ေက်ာေပၚမွာ ထိကပ္ထားသည္။
ကုေဖး သူမကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"ငါ့ကို မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာျပ။ "
ကုေျမာင္က သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လာ၏။။
ကုေဖး ေျပာလိုက္တယ္။
"မ်က္ရည္ေတြအခုထိရွိေသးတယ္။ေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္လိုက္။"
ထိုအခါ ကုေျမာင္က မ်က္လုံးမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဖိပြတ္လိုက္သည္။သူမကအကၤ်ီ
လက္ဖ်ားကိုသုံး၍ႏွာရည္ကိုသုတ္လိုက္၏။
"Ayyy....,"
ကုေဖး သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိတယ္။
"တကယ္လို႔ မင္းသာေယာက်္ားေလးျဖစ္ရင္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းအမ်ိဳးထဲပါနိုင္တယ္။"
ကုေျမာင္က သူ႕ကိုၿပဳံးျပလာၿပီး၊သူ႕ေက်ာေပၚမွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မ်က္ႏွာအပ္လာသည္။
ကုေဖးသည္ ဆိုင္ကယ္ကိုၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာရွိ သည့္ ေစ်းဝယ္စင္တာဆီသို႔ဦးတည္၍ေမာင္းႏွင္လာ၏။သူကကုေျမာင္အတြက္ေၾကာင့္ႏွင့္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဘာဘီက်ဴးစားဖို႔ေတြးလိုက္မိတာျဖစ္၏။ဒီေကာင္မေလးက တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္တဇြတ္ထိုးဆန္တတ္သည့္အက်င့္ေလးရွိေပမယ့္၊သူတို႔ေတြ အျပင္သြားသည့္အခ်ိန္တိုင္း၊သူမကထိုစားေသာက္
ဆိုင္မွာသာစားခ်င္ေလ့ရွိသည္။
ေသးငယ္တဲ့နယ္ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ေနထိုင္ရျခင္း
အဓိကအက်ိဳးေက်းဇူးသည္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တစ္ခုတည္းရွိျခင္းျဖစ္သည္။အကယ္၍မင္ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လွ်င္,မင္းလာခဲ့ေသာေနရာသို႔
အခ်ိန္တိုအတြင္းျပန္သြားလို႔ရနိုင္သည္။
ေန႕လည္ခင္းအခ်ိန္ျဖစ္၍, သူတို႔လာေနၾက စားေသာက္ဆိုင္သည္ လူစည္ကားလွ်က္ရွိသည္။သူတို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဆိုင္အတြင္းမွာ စားပြဲဝိုင္းအလြတ္ေတာင္မရွိေတာ့ေခ်။
"ဒီေန႕ေရာ လဲလွယ္အစီအစဥ္ရွိေသးလား။"
ကုေဖး စားပြဲထိုးကိုေမးလိုက္တယ္။တစ္ျခားကူပြန္ေတြကိုရွာရန္ သူ႕အိပ္ကပ္ထဲကဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ထို႔ေနာက္ကုေျမာင္ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ေတာက္လိုက္ၿပီး စကား
ေျပာလိုက္တယ္။
"စားပြဲဝိုင္း အရင္သြားရွာထားလိုက္။"
ကုေျမာင္ကစကိတ္ကိုၾကမ္းျပင္မွာခ်ၿပီး ေျခ
ေထာက္တစ္ဖက္ကိုစကိတ္ေပၚတင္လိုက္ခ်ိန္
တြင္သူမရဲ႕စကိတ္ေပၚသို႔ ကုေဖးေျခေထာက္ တစ္ဖက္ႏွင့္ အျမန္ဖိထားလိုက္တယ္။
"လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြား။"
စားပြဲထိုးေလးက ဝင္ေမးလာသည္။
"စကိတ္ကို ေကာင္တာေနာက္မွာသိမ္းထားေပးရမလားခင္ဗ်။"
ကုေျမာင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စားပြဲထိုးေလးကို ေခါင္းယမ္းျပလိုက္ၿပီး၊ စကိတ္ကို ယူ၍ အေစာေစာကအတိုင္းသူမရင္ခြင္ထဲမွာပိုက္လိုက္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားဝိုင္းကို ကုေဖးဝင္ေျပာလိုက္တယ္။
"သူ႕ပစၥည္းသူသိမ္းနိုင္တယ္။"
ကုေျမာင္က စကိတ္ကိုရင္ခြင္ထဲမွာ ပိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲသို႔ေျပးဝင္သြားသည္။
.....
ဖန္းက်ိက တံေတြးမ်ိဳခ်လာ၏။
"Fuck , မင္းေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး ဗိုက္
ဆာလာၿပီ။ ငါ မင္းဆီ မနက္ျဖန္ေရာက္မယ္။
ငါေရာက္ရင္ ,မင္းငါ့ကိုဝယ္ေကြၽးဖို႔ျပင္ထား။ ဒီမွာက ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕အစားအေသာက္မ်ားမ်ားရဖို႔ဆိုတာမျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး။"
"ႏွစ္သစ္ကူးတုန္းက မင္းမိသားစုက မင္းကို
မုန႔္ဖိုးေပးတယ္ ,မဟုတ္ဘူးလား။"
က်န္ခ်န္ ဖုန္းကိုနား႐ြက္ႏွင့္ပခုံးၾကားမွာ ညွပ္လိုက္တယ္။သူကလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ပန္းကန္
ျပားကိုကိုင္ၿပီး၊က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ညွပ္တူကိုကိုင္၍ သုံးထပ္သားႏွင့္အမဲသားလႊာတို႔ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။သူက အသားကို ႀကိဳက္
ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္၊အစားအေသာက္ေတြခင္းက်င္းထားသည့္တစ္ျခားအတန္းေတြဆီသို႔ သြားစရာမလိုေတာ့ေခ်။
"ဒီကိစၥက မတူဘူးေလ။ "
ဖန္းက်ိကမေက်နပ္တဲ့အသံႏွင့္ေျပာလာ၏။
"အရင္တစ္ပတ္က,ငါတို႔ဘာဘီက်ဴးသြားစားဖို႔စီစဥ္ၿပီးသားမဟုတ္ဘူးလား။ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာသူက ထြက္သြားခဲ့လို႔၊အတူတူ သြားၿပီးမစားလိုက္ရဘူးေလ။"
က်န္ခ်န္ လက္ထဲမွညွပ္တူကိုခ်ၿပီး ၊ အသားထပ္ယူဖို႔ေနာက္ထပ္ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။
"ေအး ,မင္းဒီေရာက္ရင္ ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာပဲ တည္း။မင္းဘာသာမင္းအခန္းႀကိဳယူယူထားေနာ္။မင္းကိုလိုက္လုပ္ေပးဖို႔ အားမရွိဘူး။"
"ငါက မင္းေနရာမွာအတူတူေနလည္းျဖစ္ပါတယ္။"
"မရဘူး , မင္းေနနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့
လက္ရွိတိုက္ခန္းမွာအၾကာႀကီး ေနဖို႔ ဆႏၵမ်ိဳး သူ႕မွာမရွိေခ်။
"မင္း အခန္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခုႀကိဳခ်ိတ္ထားလိုက္။ငါလည္းလာေနမယ္။"
ဖန္းက်ိက ေမးလာသည္။
"မင္းနဲ႕ မင္းရဲ႕အေဖရင္း ဆက္ဆံေရးက အဆင္မေျပဘူးလား။"
က်န္ခ်န္ အသားပန္းကန္ကိုသယ္ၿပီး ဘီယာပုလင္းယူဖို႔ရန္ေနာက္တစ္ေနရာသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
"အခုထိ ဘာအဆက္အဆံမွမရွိဘူး။အေျခ
အေနက ေကာင္းလည္း မေကာင္းဘူး၊ ဆိုးလည္းမဆိုးဘူး။"
သူ႕စားပြဲဝိုင္းဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္ , က်န္ခ်န္ ၾကက္ေသေသသြားတယ္။
ေလးေယာက္စားပြဲတြင္, စကိတ္ကို ခုံတစ္လုံးေပၚမွာတင္ထားၿပီး၊တစ္ျခားခုံေပၚတြင္အေႏြး
ထည္အျပာအကၤ်ီႏွင့္ကတုံးေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ ဝင္ထိုင္ေန၏။စားပြဲခုံေပၚတြင္လည္း
ပြင့္ဖတ္မ်ားပါသည့္ ဆြယ္တာ ဦးထုပ္စိမ္းကို တင္ထားသည္။
က်န္ခ်န္ သူမကို အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ၾကည့္လိုက္
တယ္။
"ကုေျမာင္?။"
ကုေျမာင္ကေခါင္းညိတ္လာ၏။သူမပုံစံသည္
အံအားသင့္သြားပုံမေပၚေခ်။ သူမကခုံေပၚက စကိတ္ကိုယူၿပီး စားပြဲခုံေအာက္တြင္ ခ်လိဳက္သည္။
"မင္း....,"
သူ႕လက္ထဲမွပန္ကန္ျပားေတြကိုစားပြဲေပၚတြင္ခ်ေနစဥ္အတြင္း ကုေျမာင္ကဘာဘီက်ဴးပန္း
ကန္ျပားမ်ားကိုေမွ်ာ္ၿပီးၾကည့္ေနသည္ကို သူသတိထားလိုက္မိတယ္။ထို႔ေၾကာင့္, သူ႕မ်က္
ႏွာေရွ႕တြင္က်န္ခ်န္လက္ေဝွ႕ယမ္းလိုက္တယ္.
"ဒီကို ဘယ္သူနဲ႕လာတာလဲ?။ "
ကုေျမာင္ကမတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဆိုင္ဝင္ေပါက္သို႔ လက္ညွိုးထိုးလာၿပီး လက္ယမ္းျပေန၏။
သူမ ၫႊန္ျပေနသည့္ေနရာကို က်န္ခ်န္လွမ္းၾကည့္သည့္အခါ၊ သူ႕လိုမ်ိဳး အံ့ၾသေနသည့္ ကုေဖးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
ကုေဖးက သူတို႔နားသို႔ေလွ်ာက္လာ၏။။
"တစ္ျခားစားပြဲဝိုင္းသြားရေအာင္။ဒီစားပြဲက
ဒီကကိုကို ယူထားၿပီးၿပီေလ။"
ကုေျမာင္က ေဘးစားပြဲဝိုင္းေတြလိုက္ၾကည့္ၿပီး တံေတြးမ်ိဳခ်လာသည္။ထို႔ေနာက္ သူမ က ေနရာမွာမေ႐ြ႕ဘဲဆက္ထိုင္ေန၏။
ကုေဖးက ဆိုင္အတြင္းဘက္သို႔ လက္ညိုးထိုးျပလာသည္။
"စားပြဲထိုးက တစ္ျခားဝိုင္းေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ငါ့ကိုေျပာတယ္။ငါတို႔ ဟိုေနရာသြားၾကမယ္ေလ။ "
ကုေျမာင္က နည္းနည္းမွ်မထေခ်။ သူမက
ကုေဖးကို မ်က္ႏွာေသႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ယခုခ်ိန္ထိသူမဘာေျပာခ်င္ေနမွန္းက်န္ခ်န္ နားမလည္နိုင္ျဖစ္နိုင္၏။
ထိုကဲ့သို႔ မတိုးသာမဆုတ္သာအေျခအေနတြင္ ကုေဖးက က်န္ခ်န္ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဟင္?"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ကုေဖးက ေမးလာ၏။
"မင္းက တစ္ေယာက္တည္းလား?။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို "အင္း"လို႔အသံျပဳလိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
စားပြဲထိုးသည္ သူတို႔ဝိုင္းသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး အသားကင္စက္ကို ဖြင့္၍ ဆီစကၠဴ႐ြက္ကိုပင္ အကင္စက္ေပၚမွာျဖန့္ေပးလာသည္။က်န္ခ်န္ဟင္းခတ္ အေမႊးအႀကိဳင္မ်ားကို အသားေပၚတြင္ သုတ္လိမ္းၿပီး အကင္စက္ေပၚတင္လိုက္
တယ္။
ကုေဖး ခဏမွ်တုံ႕ဆိုင္းေနၿပီး စကားေျပာလာ
သည္။
"ဒါျဖင့္, ငါတို႔......အတူတူထိုင္စားလို႔ရလား။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
"အိမ္မက္ထဲမွာေစာင္ေလွ်ာ္ေနလိုက္။"
သို႔ေသာ္လည္း ကုေျမာင္ကမ်က္ဝန္းႀကီးႀကီးေတြႏွင့္သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္လာသည္။သူမမ်က္
ဝန္းမ်ားသည္ သူ႕ပါးစပ္ထဲမွ စကားလုံးထြက္လာမယ့္အေရးကိုခက္ေအာင္လုပ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ အသားကင္ေပၚတြင္ေဆာ့စ္စမ္းေနရင္းကုေဖးကိုေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ေက်းဇူး။ "
ကုေဖးကကုေျမာင္ကိုလက္ညွိုးထိုး၍
"ဒီေနရာမွာပဲထိုင္ၿပီး ငါ့ကိုေစာင့္ေနေနာ္။ငါ အသား သြားယူလိုက္အုံးမယ္။"
ကုေျမာင္က ေခါင္းညိတ္လာ၏။
ကုေဖး ထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္၊ဆီစိမ္
စကၠဴေပၚက အမဲသားလႊာကို က်န္ခ်န္ လွမ္းယူၿပီး ကုေျမာင္ကိုေမးလိုက္တယ္။
"ဝက္သုံးထပ္သားစားမလား,အမဲသားစား
မလား။"
ကုေျမာင္က အမဲသားလႊာကိုလက္ညိုးထိုးျပလာသည္။
"သုံးထပ္သားလည္း အရသာရွိတယ္။သူတို႔ကိုအကင္စက္ေပၚတင္လိုက္ရင္အဆီေၾကာင့္ တရွဲရွဲျမည္လာတာ။ငါဆို ငါးပန္ကန္ေျခာက္ပန္းကန္ထိအသာေလးစားနိုင္တယ္။ "
က်န္ခ်န္ အသားကိုလွန္ၿပီး ဆီအနည္းငယ္ ထပ္သုတ္လိုက္တယ္။
"မင္း အစပ္စားနိုင္လား?။"
ကုေျမာင္က ေခါင္းယမ္းလာသည္။
အမဲသားက်က္သည့္အခါ၊သူမပန္းကန္ျပားေပၚသို႔ အမဲကင္တစ္ခ်ိဳ႕ က်န္ခ်န္ တင္ေပး
လိုက္တယ္။
" နည္းနည္း ျမည္းၾကည့္။"
ကုေျမာင္က တုံ႕ဆိုင္းသြားၿပီး ကုေဖးရွိသည့္အရပ္ဆီလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အဆင္ေျပ......."
က်န္ခ်န္စကားမဆုံးခင္ကုေျမာင္ရဲ႕ေနာက္ေစ့
ေပၚတြင္ အနည္းဆုံး ငါးစီတီမီတာခန့္ ရွည္တဲ့အမာ႐ြတ္ကိုျမင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ထိတ္လန့္သြားတယ္။
ကုေျမာင္ကကုေဖးကိုမျမင္သည့္အခါ၊သူ႕ဆီ
ျပန္လွည့္လာၿပီး အမဲသားကို ပါးစပ္အျပည့္သြပ္၍ၿပဳံးျပလာသည္။
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"သုံးထပ္သားစားၾကည့္ခ်င္လား?။"
သူမက ေခါင္းညိတ္လာ၏။
သူမပန္းကန္ျပားထဲသို႔သုံးထပ္သားထည့္ေပးေနစဥ္ စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေသာ ဦးထုပ္ဟာ သူ႕ခုံေရွ႕သို႔ေ႐ြ႕လာ၏။ က်န္ခ်န္ က်စ္သပ္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"ဒီဦးထုပ္ မင္းကိုဘယ္သူဝယ္ေပးတာလဲ။"
ကုေျမာင္က စကားမေျပာဆိုပဲႏွင့္ေခါင္းငုံ႕ၿပီး အကင္ဆက္စားေနလွ်က္ရွိသည္။
ကုေျမာင္က သူသိတဲ့လူေတြထဲမွာ ယခုကဲ့သို႔ ထူးဆန္းသည့္အျပဳအမူေတြ ႏွင့္ ျပဳမူေနထိုင္သည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။
...
ကုေဖးသည္ အသားပန္းကန္တစ္ခ်ိဳ႕သယ္ၿပီး သူတို႔စားပြဲဆီျပန္ေရာက္လာသည္။သူပထမတစ္ေခါက္ယူထားသည့္ အသားပန္းကန္မ်ား
ကနည္းေသးသည့္အတြက္၊ က်န္ခ်န္ အသားသုံးပန္ကန္ ထပ္ယူလိုက္တယ္။သူက ဖန္းက်ိႏွင့္ ဖုန္းေျပာဆဲ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ပန္းကန္ ၆ခ်ပ္သယ္ရျခင္းက သူ႕အတြက္ဘာျပသာနာမွမရွိေခ်။ သူက သစ္သီးအနည္းငယ္ကို ထပ္ၿပီးယူလာလိုက္၏။
ေလးေယာက္ စားပြဲသည္ အုတ္နံရံ ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ျဖစ္၏။ ကုေျမာင္က အသားကင္အနံ႕ပ်ံ့လြင့္သည့္ အျခမ္းတြင္ထိုင္ၿပီး က်န္ခ်န္ႏွင့္ အတူတူထိုင္ဖို႔ ခ်ီတုံခ်ီခ်ျဖစ္ေနတဲ့ ကုေဖးက သူမႏွင့္အတူတူအသားကင္စက္အေရွ႕မွာ ဝင္ထိုင္ေနသည္။
က်န္ခ်န္ဆီမွာကုေဖးအတြက္အသားကင္ေပး
ဖို႔ဆႏၵမရွိေပ။ကုေဖးကလက္တစ္ဖက္ကိုဆန့္ၿပီး၊ ကုေျမာင္ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ေတာက္လာသည္။
"မင္းေသာက္ခ်င္တဲ့ေဖ်ာ္ရည္ရွိရင္ သြားယူေလ။"
ကုေျမာင္ကမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေဖ်ာ္ရည္ေကာင္
တာဆီေလွ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္၊ကုေဖးကသူ႕ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခုံတြင္ ျပန္ဝင္ထိုင္လာခဲ့သည္။က်န္ခ်န္ သူ႕ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သုံးထပ္သားႏွင့္အမဲသားကိုဆက္ၿပီး ကင္ေနလိုက္တယ္။
ကုေဖးက သူ႕ကို စကားစေျပာလာသည္။
"မင္းက ေနမေကာင္းတာေတာင္ အဆီမ်ားတဲ့အသားေတြစားေနေသးတယ္ေနာ္။"
"ဟင္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ေမာ့ၿပီးၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္
ကုေဖးက ဆန္ကိတ္အခ်ိဳ႕ကင္ေန၏။
"မင္းသိတယ္?။"
"ငါ မင္းကို တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚလာတုန္းကမင္းကိုယ္ကဒီေလာက္ထိပူေနတာ။ငါဘယ္
လိုလုပ္ၿပီးမသိရမွာလဲ ?။"
"တ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲလာတယ္?။"
က်န္ခ်န္၏အေတြးထဲ၌ ကုေဖးက သူ႕ဆံပင္မွကိုင္ၿပီး သဲအိတ္ တစ္အိတ္လိုမ်ိဳး ဆိုင္ထဲသို႔ဆြဲသြားသည့္ပုံရိပ္ကို ျမင္ေယာင္လာသည္။
"မဟုတ္ရင္ , ငါမင္းကို လက္ေမာင္းၾကားမွာ ေပြ႕ၿပီးေခၚသြားမယ္ထင္လို႔လား?။"
ကုေဖးက ဝက္သနယ္ေျခာက္ေတြကို အကင္စက္ေပၚမွာ တင္ကာ အနံ႕အရသာအတြဲအစပ္ညီသည့္ ေလထုကို ဖန္တီးလိုက္၏။
က်န္ခ်န္ ဒီအေျခအေနကို ဘယ္လိုမ်ိဳးတုံ႕ျပန္ရမွန္း မသိတာေၾကာင့္ အမဲသားကို ပါးစပ္ထဲသြပ္လိုက္သည္။ကုေျမာင္က ေဖ်ာ္ရည္ယူၿပီး ျပန္လာသည့္လမ္းတြင္ ခြက္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုသယ္
လာ၏။သူမက အဖုံးဖြင့္ၿပီးသားဘီယာေလးဘူးကို စားပြဲေပၚမွာ တစ္ဘူးခ်င္း ေနရာခ်ၿပီး လိေမၼာ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကတစ္ခြက္တည္းပါ၏။
က်န္ခ်န္ သူမကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"အရမ္းေတာ္တယ္။ၾကမ္းျပင္မွာ ေဖ်ာ္ရည္ဖိတ္မက်ခဲ့ဘူးမလား?။"
ကုေျမာင္ကေခါင္းယမ္းျပလာၿပီး သူမေနရာတြင္သူမဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သူမကလိေမၼာ္ေဖ်ာ္ရည္ႏွင့္ဘီယာတစ္ဘူးကို က်န္ခ်န္ေရွ႕သို႔ တြန္းေပးလာသည္။
"ငါ မေသာက္...,"
က်န္ခ်န္သူမကိုလိေမၼာ္ေဖ်ာ္ရည္ျပန္တြန္းေပး
ၿပီး ပါးစပ္ဖြင့္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္၊ကုေျမာင္ သည္ဘီယာဘူးကိုယူၿပီးသူမခြက္ထဲေလာင္းထည့္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။
"မင္း....,"
ကုေျမာင္က ဘီယာခြက္ကိုတစ္က်ိဳက္တည္း ေမာ့ေသာက္ၿပီးေနာက္တြင္ စိတ္ေက်နပ္သြားသည့္အသံထြက္လာသည္။သူမက ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ ဖိသုတ္ပစ္လိုက္၏။
ကုေဖးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ သူက သူမကို ၾကည့္ေနရမည့္အစား၊ အသားကင္
ကိုဆလပ္႐ြက္ႏွင့္ ထုပ္ဖို႔အတြက္အလုပ္မ်ားလွ်က္ရွိသည္ကို က်န္ခ်န္ ျမင္လိုက္ရတယ္။
က်န္ခ်န္ မထိန္းနိုင္ပဲေမးလိုက္တယ္။
"သူက အရက္ေသာက္နိုင္တယ္ေပါ့?။"
ကုေဖးက အသားလိပ္ထားသည့္ ဆလပ္႐ြက္ထုပ္ကို က်န္ခ်န္အေရွ႕သို႔ပို႔ေပးလာသည္။
"အင္း, ဘာဘီက်ဴးစားတဲ့အခ်ိန္က်ေသာက္တယ္။က်န္တဲ့အခ်ိန္ဆို မေသာက္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ ဆလပ္ထုပ္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
ကုေဖးကေျပာစရာမလိုေအာင္ သူ႕ကိုကူညီေပးလာသည္။ ျငင္းဆန္ဖို႔မလိုတဲ့အတြက္ က်န္ခ်န္ လက္ခံၿပီးစားလိုက္တယ္။
"ေက်းဇူး။"
"အဆီမ်ားတဲ့အသားသက္သက္ခ်ည္း
စားတာထက္ပိုေကာင္းတယ္မလား?။"
"မဆိုးဘူး,ငါႀကိဳက္တယ္။"
ကုေဖးက အသားကို ဆလပ္႐ြက္ထဲသို႔ထည့္ေနရင္းႏွင့္ထပ္ေမးလာသည္။
" မင္းရဲ႕စကားေျပာပုံကိုနားေထာင္ၾကည့္တာ,
နယ္ခံမဟုတ္ဘူးမလား။"
"အင္း , မဟုတ္ဘူး။ "
"လီေပါင္ေကာ္ နဲ႕ ဘာေတာ္တာလဲ?။"
က်န္ခ်န္ ထိတ္လန့္သြားတယ္။လီေပါင္ေကာ္ကိုဘယ္လိုလုပ္ၿပီးသိတာလဲ။ထိုေမးခြန္းက သူ႕ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ က်န္ခ်န္ အသားႏွစ္ခ်ပ္ကို အကင္စက္ေပၚတင္လိုက္တယ္။
"မင္းအပူပါလို႔လား?။"
ကုေဖးက သူ႕ကို ၾကည့္၍ၿပဳံးျပလာၿပီး အသံတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။သူက ဘီယာဘူးကို ယူၿပီး သူ႕ခြက္ထဲေလာင္းထည့္ၿပီးေနာက္တြင္ က်န္ခ်န္ေရွ႕ တြန္းပို႔ေပးလာသည္။ထို႔ေနာက္ သူ႕ခြက္သူေမာ့ေသာက္ၿပီး အသားဆက္ကင္ေန၏။ အမွန္စင္စစ္တြင္, က်န္ခ်န္က သူစိမ္းေတြႏွင့္တစ္ဝိုင္းတည္းအတူတူ ပထမဆုံးစားဖူးျခင္းျဖစ္သည္။အစပိုင္းတြင္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းခဲ့သည့္စကားဝိုင္းက လုံး၀အသံတိတ္
ဆိတ္သြား၏။
သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသည့္ ကုေဖး
၏စကားသံကတိတ္ဆိတ္ၿပီး၊သူ႕ညီမ ျဖစ္သူ
ကုေျမာင္ကလည္းတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူမက တစ္ေယာက္တည္း ဘီယာေသာက္လိုက္ အကင္စားလိုက္ႏွင့္ ပြဲေတာ္က်င္းပေန၏။
ဤကဲ့သို႔အသံတိတ္ဆိတ္ေနမႈေအာက္တြင္ က်န္ခ်န္ ေနာက္ထပ္ အသားေလး ပန္းကန္ စားလိုက္တယ္။ကုေျမာင္ကအစားမ်ားမ်ား စားနိုင္သည့္အတြက္ကုေဖးကသူမအတြက္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ အသားသြားယူခဲ့
ရသည္။
က်န္ခ်န္ စားၿပီးခ်ိန္တြင္၊ ကုေျမာင္ကလည္း တူကိုခ်၍ထိုင္ခုံကိုမွီထိုင္ၿပီး ဗိုက္ကိုပြတ္ေန
လွ်က္ရွိသည္။
ကုေဖးက သူမကိုလွမ္းေမးလိုက္တယ္။
"ဗိုက္ျပည့္ၿပီလား?။"
သူမက ေခါင္းညိတ္ျပလာသည္။
က်န္ခ်န္ သူမကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းက မင္းအကိုထက္စားနိုင္တယ္။"
ကုေဖးက သူ႕ကို ၾကည့္လာ၏။
"မင္း ဘာနဲ႕လာတာလဲ? ။ ငါမင္းကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္။မဟုတ္လည္း ငါတို႔သြားရမဲ့ေနရာက အတူတူပဲမလား။"
"ဆိုင္ကယ္နဲ႕လား။"
ကုေဖးက ေခါင္းညိတ္လာ၏။
"အင္း။"
"ဘီယာေသာက္ထားတာကို ဆိုက္ကယ္စီး
မလို႔လား?။"
ကုေဖးကဘာမွမေျပာပဲ သူ႕ကိုရယ္သြမ္းေသြးသည့္ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လာသည္။ ထို႔ေနာက္သူကကုေျမာင္ပုခုံးကိုပုတ္လာ၏။
" သြားၾကမယ္။"
ကုေဖးႏွင့္ကုေျမာင္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္က်န္ခ်န္ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီးအသားနည္းနည္းႏွင့္ ဆလပ္႐ြက္တစ္ျခင္းကိုထပ္ယူလိုက္၏။ ကုေဖး သူ႕ကိုလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ဆလပ္႐ြက္အသားထုပ္သည္ အဆီမမ်ားပဲလတ္ဆတ္ၿပီးစားလို႔လည္းေကာင္းသည္။
သူ ဘာဘီက်ဴးစားၿပီးသည့္အခါ၊အစာေခ်ဖိဳ႕အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္သင့္တယ္လို႔ က်န္ခ်န္ခံစားလိုက္ရ၏။ ဒါေပမယ္,ဆိုင္အျပင္ဖက္တြင္ရာသီဥတုကေအးေန၏။ ဆိုင္တံခါးလိုက္ကာကိုမၿပီးအျပင္သို႔ထြက္လာၿပီး တကၠစီတစ္စီးေခၚဖို႔ရန္ က်န္ခ်န္ အိပ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။ ငါးမိနစ္ၾကာသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ေအာ္ဒါ လက္ခံမည့္သူတစ္ေယာက္မွ် မရွိေခ်။။
ထိုအစား ဖန္းက်ိက သူ႕ဆီဖုန္းေခၚ လာ၏။
"လက္မွတ္က ဂိတ္ႏွစ္ခုလုံးရွိတယ္။ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ကအရမ္းကြာတယ္။ ငါ ဘယ္ဂိတ္က ဝယ္ရမွာလဲ?။"
"အေရွ႕ဂိတ္,ငါလည္း အေရွ႕ဂိတ္တစ္ခုပဲ
သိတယ္။ "
"ေကာင္းၿပီ,မနက္ျဖန္ေန႕လည္ေလးနာရီငါ့ကို လာႀကိဳလွည့္။ ၿပီးက် မင္းရဲ႕လိပ္စာကိုလည္း ပို႔ထားေပး။ငါ အဲ့ဒီေနရာနဲ႕ နီးတဲ့ ဟိုတယ္တစ္
ခုခု ရွာၾကည့္လိုက္မယ္။"
"အဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာမွမရွိေလာက္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ ထိုေနရာ အေၾကာင္းကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။ဟိုတယ္ႏွင့္တူသည့္အရာ တစ္ခုမွ်မရွိေပ။
"အဆင္ေျပတဲ့ဟိုတယ္တစ္ခုခုကိုေ႐ြးလိုက္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္, ၿမိဳ႕ကအရမ္းက်ယ္တာမဟုတ္ဘူး။"
သူ ဖန္းက်ိႏွင့္ဖုန္းေျပာၿပီးေနာက္တြင္ တစ္စုံ
တစ္ေယာက္ကတကၠစီေအာ္ဒါကို လက္ခံလာသည္။သူကားထဲဝင္ထိုင္ၿပီးသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကမသက္မသာခံစားေနရသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ႏွင့္အသားမက်ေသးတာေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္၏။
က်န္ခ်န္ မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္
တယ္။ယခုရက္ပိုင္းသည္ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းမထက္၌လူမ်ား ၊ကားမ်ားႏွင့္ျပည့္က်ပ္လွ်က္ရွိသည္။တကၠစီေမာင္းသမားသည္ ကားကိုတစ္လွိမ့္ခ်င္းစိတ္
ရွည္ရွည္ႏွင့္ေမာင္းလိုက္၊ ဘရိတ္တစ္ခါ အုပ္လိုက္ႏွင့္္ေမာင္းေနရ၏။အခ်ိန္အားျဖင့္ဆယ္မိနစ္မွ်ၾကာၿပီးခ်ိန္တြင္၊ သူ႕အစာအိမ္က မအီ
မသာျဖစ္လာမႈကို က်န္ခ်န္ခံစားမိလာသည္။
သူဆင္းရမည့္ေနရာသည္ မေဝးေတာ့ေပမယ့္ နာရီဝက္ဆက္ၿပီးေမာင္းရမည္ျဖစ္၏။ဒါေပမဲ့ ကုေဖးတို႔အိမ္လမ္းထိပ္ကို လွမ္းၿပီးျမင္ရခ်ိန္တြင္ သူဆက္ၿပီးမထိန္းထားနိုင္ေတာ့ေခ်။ သူ႕အေနႏွင့္စကားေျပာဖို႔အဆင္မေျပျခင္းေၾကာင့္ သူ ကားတံခါးကိုအေလာတႀကီး ပုတ္လိုက္
တယ္။
တကၠစီေမာင္းသမားက ေမးလာ၏။
"ဒီေနရာမွာဆင္းခ်င္တာလား။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ကားတံခါးကို ဆက္တိုက္ပုတ္လိုက္တယ္။
သူ ကားထဲမွာအန္မိမည္ကိုစိုးရိမ္တာေၾကာင့္
ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္တည္းကားတံခါးကိုအျမန္ဆြဲဖြင့္၍လမ္းတစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ အမွိုက္ပုံးဆီတဟုန္ထိုးေျပးသြားလိုက္သည္။အူထဲအသဲထဲမွအစာေတြအားလုံးကုန္သြားတဲ့အထိအန္ထုတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ဆက္တြဲအေနႏွင့္ သူ႕ေခါင္းကနာနာက်င္က်င္ကိုက္လာ၏။သူ႕ကိုယ္သူအမွီျပဳနိုင္ဖို႔အတြက္က်န္ခ်န္အုတ္တံတိုင္းကိုလက္ျဖင့္ေထာက္ၿပီး အိပ္ကပ္ထဲမွ
လက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အိပ္ကပ္ထဲတြင္ ဘာလက္ကိုင္ပဝါမွမရွိေခ်။ သူ႕ကိုယ္သူေဒါသထြက္ၿပီး၊ေျခေထာက္ကို ျမႇောက္၍
အုတ္တံတိုင္းကိုကန္ဖို႔ရန္ျပင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္ရႈးတစ္ခ်ိဳ႕ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေသးေသးတစ္ဖက္က သူ႕ေဘးမွေရာက္လာသည္။
သူ ေဘးလူကိုလွမ္းမၾကည့္နိုင္ေသးခင္ တစ္ရႈးကို အရင္လွမ္းယူၿပီး ပါးစပ္ကိုသုတ္လိုက္တယ္။
ကမာၻေပၚမွာတိုက္ဆိုင္မႈေတြမ်ားလိုက္တာ!
သူ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ကုေျမာင္က အစိမ္းေရာင္ဦးထုပ္ကိုဝတ္ၿပီး သူ႕ေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေန၏။သူႏွင့္ေျခသုံးလွမ္းအကြာတြင္ရပ္ေနသည့္ကုေဖးကအျဖစ္ပ်က္တစ္ခုလုံးကို တိတ္ဆိတ္စြာၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ေက်းဇူး ။"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။အရွက္ရစရာအေျခအေနမွမလြတ္ေျမာက္နိုင္ေသးတဲ့အတြက္ သူ႕ကိုယ္သူ ခပ္တိုးတိုး ဆဲေရးလိုက္သည္။
ထိုအခိုက္တြင္ ကုေျမာင္က သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး အားေပးခ်င္သည့္သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လာ၏။
"မလိုဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူမလက္ကို႐ုန္းလိုက္တယ္။
သို႔ေသာ္,ကုေျမာင္က သူ႕လက္ကိုထပ္ဆြဲလာသည္။
က်န္ခ်န္ ေျပာလိုက္တယ္။
"တကယ္မလိုအပ္ဘူး။ ငါအဆင္ေျပတယ္။"
သူမကက်န္ခ်န္၏လက္ကို လြတ္သြားမွာဆိုးသည့္အလား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထား၏။
"အားေျမာင္,"
ကုေဖးက သူတို႔နားေလွ်ာက္လာေသာ္လည္း ကုေျမာင္က သူ႕လက္ကိုလြတ္ေပးဖို႔ျငင္းဆန္
ၿမဲျငင္းဆန္ေန၏။
က်န္ခ်န္ သူမကိုဘယ္လိုေျပာရမွန္း တကယ္ မသိေတာ့ေခ်။ စိတ္ရႈပ္စရာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္သူ႕ကိုယ္အပူရွိန္ကျပန္တက္လာခဲ့သည္။ကုေျမာင္လက္ထဲမွ လြတ္ဖို႔အားအနည္းငယ္သုံးၿပီး က်န္ခ်န္႐ုန္းလိုက္တယ္။
"အကူအညီမလိုဘူးလို႔ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္ဘူးလား။ "
ကုေျမာင္၏လက္ေတြက ေလထဲမွာတန့္သြားသည္။ က်န္ခ်န္ သူမကို ၾကည့္ၿပီး ေနာင္တရသြားေသာ္လည္း၊႐ုတ္တရက္ သူ႕လည္ပင္းက တင္းက်ပ္သြားမႈကို ခံစားလိုက္ရ၏။ ကုေဖးက သူ႕အေနာက္မွရပ္ၿပီး သူ႕အက်ီ ေကာ္လံကို ဆြဲထားေၾကာင့္ သူေနာက္ျပန္လန္လဲက်ေတာ့မလိုျဖစ္သြားခဲ့သည္။
"Fuck!"
က်န္ခ်န္ တံေတာင္ဆစ္သုံးၿပီး သူ႕ကို ျပန္ရိုက္ဖို႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွည့္လိုက္တယ္။
သို႔ေသာ္္ ကုေဖးက အျခားလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူတံေတာင္ဆစ္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီး၊ အက်ီေကာ္လံကို ဆြဲထားေသာေၾကာင့္ က်န္ခ်န္မွာ ကုေဖးကိုမွီထား႐ုံမွလြဲ၍အခြင့္အေရးမရွိေပ။
ကုေဖးက အသံတိုးတိုး ႏွင့္ သူ႕နား႐ြက္နားမွာကပ္ေျပာလာသည္။
"သူက မင္းကို တကယ္သေဘာက်ေနတယ္။
အျခားလူရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုနားမလည္ေသးတာေၾကာင့္ သူ႕ကိုခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ ။"
'Fuck ,ငါရွင္သန္လာတဲ့အသက္ ဆယ့္ခုႏွစ္ႏွစ္လုံးလုံးမွာဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ေတာင္းဆိုတာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး ' လို႔ က်န္ခ်န္ ျပန္ေျပာလိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း စကားေျပာဖို႔ အခြင့္
မရေခ်။ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕သြားၾကားထဲမွ ထြက္လာသည့္ အသံႏွင့္ စကားသုံးလုံးကိုသာဆိုလိုက္နိုင္၏။
"ငါ့ကိုလႊတ္။ "
ကုေဖးရဲ႕လက္ေတြကေျပေလ်ာ့သြား၏။
က်န္ခ်န္ အုတ္တံတိုင္းကိုမွီရပ္ၿပီးအန္လိုက္ေသာ္လည္း ဘာမွ ထြက္မလာေတာ့ေပ။ကုေဖးက သူ႕ကို ေရသန့္တစ္ဘူး လွမ္းေပးလာသည့္အခါ၊သူ ေရသန့္ဘူးကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး
ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။
သူ အဆင္ေျပသြားသည့္အခါ ကုေျမာင္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ငါ အဆင္ေျပတယ္။အကူအညီ မလိုဘူး။"
ထိုအခါမွ ကုေျမာင္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး
ကုေဖးအနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
"သြားေတာ့မယ္။ "
ေရတစ္ဝက္မွ်က်န္သည့္ဘူးကို အမွိုက္ပုံးထဲပစ္ထည့္ၿပီး၊ သူ႕သြားရမည့္ လမ္းထိပ္ဆီသို႔ က်န္ခ်န္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
Fuckkkkk....!
လီေပါင္ေကာ္၏တိုက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ခဏအတြင္း ဟင္းခ်က္ေနသည့္အနံ႕ကို က်န္ခ်န္ ရလိုက္၏။
လီေပါင္ေကာ္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးတစ္ေယာက္ေယာက္ဆီဖုန္းေခၚေန၏။
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုစကားေျပာဖို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာသူ႕အိပ္ကပ္ထဲမွဖုန္းကအသံျမည္လာသည္။က်န္ခ်န္ ဖုန္းထုတ္ယူၾကည့္လိုက္သည့္အခါ လီေပါင္ေကာ္၏ နံပါတ္ျဖစ္ေန၏။
"ခင္ဗ်ား....,"
သူ႕ဖုန္းသံကိုၾကားသည့္အခါလီေပါင္ေကာ္က အေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီးအသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ေအာ္ေျပာလာ၏။
"Yo..,မင္းဘယ္ကျပန္လာတာလဲ။ငါ မင္းဆီ ဖုန္းဆက္ေနတာ။"
"အခု ျပန္ေရာက္ေနၿပီပဲ။"
က်န္ခ်န္ တိုက္ခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္တယ္။
"မၾကားလိုက္ဘူးလား။"
လီေပါင္ေကာ္က သူ႕နား႐ြက္သူထိုးျပလာ၏။
"ငါ့နားက ေကာင္းေကာင္းမၾကားရေတာ့ဘူး။အသံလာတဲ့ဆီကိုအရင္လွည့္ၾကည့္မွရွင္းရွင္း
လင္းလင္းၾကားရေတာ့တာ။ "
"Ohhh.....!"
"မင္း ဘယ္သြားေနတာလဲ?။"
လီေပါင္ေကာ္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဝင္သြားၿပီး စြတ္ျပဳတ္အိုးတစ္အိုးကိုသယ္လာသည္။
" ငါ မင္းနဲ႕ေန႕လည္စာစားဖို႔ ေစာင့္ေနတာ။"
"ကြၽန္ေတာ္,"
က်န္ခ်န္ ဘာဘီက်ဴးစားလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္တုံ႕ဆိုင္းသြား၏။
"ေဆး႐ုံသြားခဲ့တာ။ "
"ေဆး႐ုံ သြားခဲ့တယ္?။"
လီေပါင္ေကာ္က သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကိုထိ၍ ေအာ္ေမးလာ၏။
"မင္း ေနမေကာင္းဘူးလား? ။ဘယ္ေနရာက
ေနမေကာင္းလို႔လဲ,အဖ်ားရွိလို႔လား,ေနရာအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္လား။"
"ကြၽန္ေတာ္ ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီ။အရမ္းမဖ်ားေတာ့ဘူး။"
ေဆးလိပ္နံ႕မ်ားမြန္ထူၿပီး မည္းညစ္ကာအဝါေရာင္သန္းေနသည့္လက္ကိုေရွာင္ဖို႔က်န္ခ်န္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္တယ္။သူ ေသခ်ာေပါက္ ထိုလက္ကို ရိုက္ထုတ္ခဲ့ျခင္းမလုပ္နိုင္ေခ်။
"ငါ မင္းကိုေျပာမယ္,ေနမေကာင္းရင္ ေဆး႐ုံမသြားနဲ႕။ ငါတို႔နားမွာေဆးခန္းရွိတယ္။"
လီေပါင္ေကာ္က ဆက္ေျပာလာသည္။
"လမ္းထိပ္ကို ေကြ႕သြားလိုက္၊ သတိထား မိဖို႔ မလြယ္ေပမဲ့, ေဆးခန္းက စူပါမားကတ္ဆိုင္ေဘးမွာရွိတယ္။"
"Oh.."
က်န္ခ်န္ စကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
" အဲ့ဆိုင္က ကုေဖးတို႔ဆိုင္မလား။"
"မင္းက ကုေဖးကို သိတယ္လား?။"
လီေပါင္ေကာ္က သူ႕ကိုအံ့ၾသတႀကီးၾကည့္
လာသည္။
"မင္း အခုမွေရာက္တာကို သူနဲ႕ေတာင္ သိေနၿပီလား?။"
"မသိပါဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုအကုန္ရွင္းျပခ်င္စိတ္မရွိေပ။
"မနက္က အဲ့ဆိုင္မွာ ပစၥည္းဝင္ဝယ္ခဲ့တယ္။"
"ငါမင္းကို ႀကိဳေျပာထားမယ္, "
လီေပါင္ေကာ္ကအသံကိုျမႇင့္ၿပီးေျပာလာ၏။သူ႕အသံကအစကတည္းကက်ယ္ၿပီးသားဆိုေသာ္လည္း အခုကပိုက်ယ္ေနသည္။
"မင္း သူနဲ႕မွာေဝးေဝးေန။အဲ့ဒီကေလးက
မေကာင္းသတင္းေတြနဲ႕။"
"Oh..."
က်န္ခ်န္ အေႏြးထည္ကို ခြၽတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲမွာ ထားလိုက္တယ္။
လီေပါင္ေကာ္သည္သူ႕အေမးကိုေစာင့္ေနေပမဲ့အတန္ၾကာသည္အထိ၊ သူဆီမွ ဘာတုံ႕ျပန္မႈမွမၾကားရသည့္အခါ အတင္းေျပာခ်င္ေနသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ က်န္ခ်န္နားသို႔တိုးလာသည္။
"သူ႕ရဲ႕ မေကာင္းသတင္းေတြကို မင္းမသိခ်င္ဘူးလား?။"
"ဘာမေကာင္းသတင္းမလို႔လဲ?။"
က်န္ခ်န္ ဒီလိုကိစၥေတြကို စိတ္မဝင္စားေပမဲ့၊ လီေပါင္ေကာ္အတြက္ပူးေပါင္းေပးလိုက္၏။
"သူက သူ႕အေဖရင္းကို သတ္ခဲ့တယ္။"
လီေပါင္ေကာ္က အနားကပ္ၿပီးေျပာလာတာေၾကာင့္ သူ႕တံေတြးက က်န္ခ်န္မ်က္ႏွာေပၚသို႔ စင္လာသည္။
က်န္ခ်န္ ျမန္ျမန္မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး တံေတြးစင္မွာကိုေရွာင္တိမ္းလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွ တံေတြးမ်ားကိုသုတ္လိုက္
သည္။သူ ေဒါသမ်ားထြက္ေနေပမယ့္လည္း
လီေပါင္ေကာ္စကားကိုျပန္ေမးလိုက္တယ္။
" ဘယ္သူ႕ကို သတ္တယ္?။"
"သူ႕အေဖရင္းကို။သူက သူ႕အေဖအရင္းကို ေရနစ္ၿပီးသတ္ခဲ့တာ။"
လီေပါင္ေကာ၏မ်က္ႏွာေပၚက အမူအရာကို ၾကည့္လွ်င္၊သူ အတင္းေျပာခ်င္ စိတ္ရွိပါက
သူ႕ကိုတစ္ေန႕လုံးအတင္းထိုင္ေျပာမည့္အသြင္
ရွိသည္။
ဒါေပါ့ ,က်န္ခ်န္ သူ႕စကားေတြကိုမယုံပါဘူး။
က်န္ခ်န္ မ်က္ႏွာဆိုင္ခုံမွာဝင္ထိုင္ၿပီး မ်က္ရိုး
ကို ႏွိပ္နယ္လိုက္တယ္။
"တကယ္လို႔ သူ သူ႕အေဖကိုသတ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ၊ ေထာင္ထဲမွာရွိေနမွာမဟုတ္ဘူးလား။"
"အဲ့ကိစၥက ႏွစ္ခ်ီၿပီးၾကာခဲ့ၿပီ။ဘယ္ေထာင္က သူ႕ကိုေခၚထားမွာလဲ?။ၿပီးေတာ့မ်က္ျမင္သက္
ေသလည္းမရွိဘူး။"
"ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ဘူးလား,အာ....။"
က်န္ခ်န္ ရယ္လိုက္မိသည္။
"ဒါေပမဲ့, လူတိုင္း အမွန္တရားကို သိတယ္။
ရဲေတြေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူ႕အေဖက ေရကန္ထဲမွာ။ဒါေပမဲ့ သူက ေက်ာက္တုံးေပၚမွာရပ္ေနတာ။ဒီအျဖစ္အပ်က္ၾကည့္ရင္, ဘယ္သူမဆို သူလုပ္တာမွန္း သိၾကတယ္။
စားရေအာင္။ဟင္းေတြက မင္းအႀကိဳက္နဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ရဲ႕လား?။"
က်န္ခ်န္ ဘာမွမေျပာဘဲ နံရိုးသားကိုယူစားလိုက္တယ္။
"အဲ့ဒါက သူ႕ညီမ ကုေျမာင္ေၾကာင့္ေလ။"
လီေပါင္ေကာ္က က်န္ခ်န္ သူ႕ကို မယုံမွန္းသိတာေၾကာင့္ ထပ္ေျပာလာ၏။
"သူ႕အေဖက အဲ့ ေကာင္မေလးကို ရိုက္တာ ေခါင္းထိသြားၿပီး ေသြးအမ်ားႀကီးထြက္ၿပီး
ေနာက္ပိုင္း ေကာင္မေလးကစကားေျပာနိုင္စြမ္း ဆုံးရႈံးသြားတာ။"
"အာ....,"
က်န္ခ်န္သည္ နံရိုးသားကိုကိုက္ေနရင္းႏွင့္ ကုေျမာင္ေခါင္းေပၚမွ အမာ႐ြတ္ အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။
.