Όταν πατινάρω, ξεχνώ. Τα μυαλό μου σταματά από την αγχώδη και συνεχή λειτουργία του. Το σώμα μου κινείται στον ρυθμό, που το μυαλό μου τραγουδάει για εκείνο. Δεν νιώθω κούραση. Παρά μόνο αν κάποιος με διακόψει και το μυαλό μου πάψει να τραγουδά αυτόν τον ρυθμό που τόσο αγαπώ. Μπορώ να ξεφύγω από την πραγματικότητα και να ζήσω σε έναν άλλον κόσμο. Σε έναν κόσμο καθόλου ψεύτικο κι εξωπραγματικό. Σε έναν κόσμο πέρα για πέρα αληθινό. Σε έναν κόσμο που λέγεται πάγος. Γλυστράω σαν χέλι με τα παγοπέδιλα μου διασχίζοντας την λεία και παγωμένη επιφάνεια του παγοδρομίου, παρατηρώντας σπιθαμή προς σπιθαμή της χαρακιές που αφήνουν τα κοφτερά σίδερα κάτω από τα παγοπέδιλα μου στον πάγο, καθώς και το ελάχιστο χιόνι που ξεπηδά από εκεί κάθε φορά που προσγειώνομαι από ένα διπλό σάλχο. Μπορώ να δω τον εαυτό μου να χορεύει αν κοιτάξω προσεκτικά. Ο πάγος είναι σαν καθρέφτης. Πολλές φορές με εμποδίζουν οι χαρακιές και το ψηλό χιόνι που είναι πεταμένο από εδώ κι από εκεί. Όταν όμως οι χαρακιές δεν φαίνονται τόσο έντονα και το χιόνι έχει γίνει ένα με τον πάγο τότε μπορώ να με δω. Μπορώ να με δω να χορεύω, όπως με βλέπουν όλοι οι άλλοι. Ίσως από μια διαφορετική και ασυνήθιστη οπτική γωνία, όμως και πάλι μπορώ. Είμαι αρκετά καλός. Και καμαρώνω τον εαυτό μου κάθε φορά που βελτιώνω μια κίνηση, η οποία με δυσκόλευε τόσο στην αρχή.
Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Πατινάρω και δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ πως υπάρχει κοινό. Δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν στρέψει το βλέμμα τους προς τα εμένα και με κοιτούν, και με κρίνουν. Νιώθω μια πίεση μέσα στο στήθος μου η οποία ανεβαίνει προς τα πάνω, σαν εμετός. Ύπουλος και αηδιαστικός. Δεν γλιστράω σαν χέλι, μάλλον σαν το σαλιγκάρι θα έλεγα. Οι κινήσεις μου είναι αργές και προσεκτικές με αποτέλεσμα να μοιάζουν και μηχανικές. Η παρτενέρ μου, Κλόι Γκραντ, χορεύει στο πλευρό μου. Τα πάει καλύτερα από εμένα, με αποτέλεσμα να κλέβει όλη την παράσταση. Όμως είναι κι αυτή αγχομένη. Το βλέπω στο πρόσωπο της. Είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Τα μάγουλα της έχουν πάρει ένα έντονο ροδαλό χρώμα. Τα καστανά μαλλιά της έχουν χαλάσει και η αφέλειες πέφτουν στο πρόσωπο της καλύπτοντας ελαφρώς τα μάτια της. Είναι ιδρωμένη. Όπως κι εγώ άλλωστε.
Πέρα από αυτό το άγχος, το μυαλό μου, το οποίο για άλλη μια φορά λειτουργεί πυρετωδώς χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, κυλάει προς τα δεξιά προσπαθόντας να ελέγξει την κατάσταση του δεύτερου ζευγαριού που χορεύει δίπλα μας. Είναι ο Σάμιουελ Μόργκαν και η Άμπιγκεϊλ Στιούαρτ. Η κατάσταση δεν είναι και τόσο τραγική από την μεριά τους. Αν και ο Σαμ φαίνεται κάπως περίεργος η Άμπιγκεϊλ φαίνεται να μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία της, όπως κάνει πάντα άλλωστε. Η παγοδρομία τετράδας είναι ένα από τα πιο δύσκολα είδη του καλλιτεχνικού πατινάζ. Η δυσκολία βρίσκεται στον συγχρονισμό. Πρέπει να μπορείς να συγχρονιστείς με τον/την παρτενέρ σου και παράλληλα να παρατηρείς και τις κινήσεις του διπλανού ζευγαριού ώστε να ξέρεις ότι πηγαίνετε με τον ίδιο ρυθμό και ότι φαίνεστε ομοιόμορφα. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δυσκολεύομαι. Όπως και πολλοί άλλοι. Είμαι άνθρωπος που πανικοβάλλεται εύκολα. Και όταν πανικοβάλλομαι πάντα τα θαλασσώνω. Καθώς μένω να παρατηρώ τον Σαμ και την Άμπιγκεϊλ ξεχνώ το λιφτ που ετοιμάζομαι να κάνω μαζί με την Κλόι.
"Φέλιξ!" μου φωνάζει αυτή για να με επαναφέρει.
Ο Σαμ έχει ήδη σηκώσει την Άμπιγκεϊλ ψηλά ενώ εγώ ακόμη προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Τελικά καταφέρνω να πιάσω κι εγώ την Κλόι από την μέση και να κάνουμε μαζί το λιφτ, δυστυχώς όμως αρκετά πιο καθηστερημένα από ότι θα έπρεπε.
Από το κοινό δεν ακούγονται επευφημίες και χειροκροτήματα, ακούγεται ένα απλό, σιγανό και απογοητευτικό "οοο".
Κλείνω τα μάτια μου. Έχω συνηθίσει να με κατηγορούν και να με κρίνουν για τα λάθη μου, ωστόσο δεν με πειράζει πια, διότι εγώ είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Και μόνο εγώ μπορώ να με κάνω καλύτερο.
Η παράσταση είχε τελειώσει. Το στήθος μου ανεβοκατέβαινε από τους ασταμάτητους χτύπους της καρδιάς μου καθώς και τη λαχανιασμένη αναπνοή μου, η οποία δεν έλεγε να σταματήσει να με παιδεύει. Ο κόσμος χειροκροτούσε. Όμως δεν ήταν ένα χειροκρότημα έκπληξης και θαυμασμού. Ήταν ένα χειροκρότημα τύπου: δεν μπορούμε να τα καταφέρνουμε πάντα ή δεν πειράζει, θα ξανά έρθετε και του χρόνου.
Ξεκίνησα για την έξοδο του παγοδρομίου πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους. Άφησα το χέρι της Κλόι απότομα, σχεδόν βίαια. Εκείνη ξαφνιάστηκε. Πλησίασα τον προπονητή μας, ο οποίος φαινόταν απογοητευμένος. Προσπάθησα να μην τον κοιτάζω στα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που ήθελα να εξαφανιστώ. Ήθελα να φύγω από τον πάγο και να μην ξαναπατήσω ποτέ εκεί. Δεν ήταν γνώριμο συναίσθημα. Δεν το είχα ξανά νιώσει. Φυσικά και είχα αποτύχει κι πολλές άλλες φορές. Όμως σήμερα ήταν διαφορετικά. Ένιωθα ότι αν δεν τα καταφέρω σήμερα, δεν θα τα καταφέρω ποτέ.
Προχώρησα απογοητευμένος και κάθησα στον πάγκο δίπλα στον προπονητή μου. Εκείνος μου χαμογέλασε πίκρα.
"Μην με κοιτάς έτσι Έρικ, το ξέρω ότι τα πήγαμε χάλια" τον αποπήρα.
Ο Έρικ Μόργκαν ήταν προπονητής μας από την ημέρα που ξεκινήσαμε να κάνουμε πατινάζ. Παρόλο που η διαφορά ηλικίας μεταξύ μας είναι μεγάλη, υπάρχει μεγάλη οικειότητα μεταξύ μας ώστε να μπορώ να τον φωνάζω με το μικρό του όνομα και να του μιλάω στον ενικό. Άλλωστε είναι ο πατέρας, του ενός από εμάς.
"Μπαμπά!" κλαψούρισε ο Σαμ πριν καν φτάσει στον πάγκο. Οι μεγάλοι προβολείς έκαναν τον ιδρώτα στο ηλιοκαμμένο πρόσωπο του Σαμ να μοιάζει ακόμη πιο έντονος. Το ζελέ από τα σπαστά σκούρα μαλλιά του είχε εξαφανιστεί τελείως. Τώρα έπεφταν ακατάστατα μπροστά στα μάτια του εμποδίζοντας την όραση του. Έμοιαζε με τον πατέρα του. Έμοιαζαν πολύ. Στο πρόσωπο, όμως και στον σωματότυπο. Ήταν και οι δύο γεροδεμένοι, μελαχρινοί και ψηλοί. Ο Έρικ ίσως παρά ήταν γεροδεμένος για καλλιτεχνικό πατινάζ, όμως όλος παραδόξως, είναι πολύ καλός σε αυτό. Δεν είναι κανονικός προπονητής. Στην πραγματικότητα είναι ερασιτέχνης. Έγινε προπονητής μας μόνο και μόνο επειδή εμείς τον πείσαμε να γίνει.
"Μπαμπά τα πήγαμε χάλια!" συνέχισε την γκρίνια του ο Σαμ.
"Σταμάτα!" νευρίασε μαζί του η Άμπιγκεϊλ.
Η Κλόι δεν μιλούσε.
"Έλατε τώρα παιδιά. Δεν νομίζω ότι τα πήγατε τόσο άσχημα. Μερικά λαθάκια συγχρονισμού κάνατε και ίσως δεν πετύχατε μερικά πεταχτά άλματα. Αλλά μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά" προσπάθησε να μας εμψυχώσει ο Έρικ. Μάταια όμως.
Είχα βγάλει τα παγοπέδιλα μου και στεκόμουν αμίλητος. Στήριξα τους αγκώνες μου στα γόνατα μου και έμεινα εκεί να κοιτάζω το πάτωμα. Τα δάκρυα μου ήταν έτοιμα να κυλήσουν. Δεν έχω χορέψει χειρότερα στην ζωή μου! Ο Έρικ λέει ότι πάντα θα υπάρχουν στιγμές που δεν θα τα πηγαίνουμε καλά, αυτό μπορεί να συμβεί και σε έναν επαγγελματία. Τον πιστεύω. Και δεν διαφωνώ μαζί του. Όμως έπρεπε αυτή να είναι η μέρα που δεν θα τα πάω καλά!? Έπρεπε αυτή να είναι η μέρα που θα τους απογοητεύσω όλους!? Αυτή!? Αυτή την ημέρα που αν τα πήγαινα καλά τώρα θα ήμουν στους τελικούς του καλλιτεχνικού πατινάζ των νέων!?
"Για την παγοδρομία τετράδας του Φρέντρικτον 76,82 βαθμούς!" ακούστηκε η φωνή του σχολιαστή.
Και ναι αυτοί είμαστε εμείς. Δεν είναι τόσο άσχημο όσο περίμενα. Όμως και πάλι, δεν είναι αρκετά ικανοποιητικό για να μπορέσουμε να περάσουμε στους τελικούς.
Όσες προσπάθειες και να έκανε ο Έρικ για να μας εμψυχώσει, τώρα πια ήταν αργά. Η ψυχολογία μας τώρα βρισκόταν στον πάτο. Και τίποτα δεν μπορούσε να την επαναφέρει.
Είμαι περήφανος που κατάφερα έστω και μια φορά στην ζωή μου να πατινάρω στο "Ice Palace" του Τορόντο, το μεγαλύτερο στάδιο καλλιτεχνικού πατινάζ σε όλη την βόρεια Αμερική. Αντίο "Ice Palace", μάλλον δεν θα σε ξανά δω ποτέ στην ζωή μου.
(...)
Ονομάζομαι Φέλιξ Κόουτ. Είμαι 18 χρονών και φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά στο λύκειο. Ζω στο Φρέντρικτον, όπου εκεί τις περισσότερες μέρες του χρόνου, με εξαίρεση το καλοκαίρι και το τέλος της άνοιξης, κάνει παγωνιά.
Ξεκίνησα το πατινάζ σε ηλικία 9 ετών. Μέχρι τότε έβλεπα καθημερινά στην τηλεόραση ανθρώπους να αγωνίζονται σε αυτό και ομολογώ πως μου φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον. Όμως ποτέ δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω να μαθαίνω πατινάζ, μέχρι που μια μέρα καθώς παρακολουθούσα το αθλητικό πρόγραμμα έπεσα πάνω στον Γκάμπριελ Κάμπελ. Όταν ξεκίνησα να τον θαυμάζω ο Κάμπελ ήταν μόλις 18, όπως κι εγώ τώρα. Είχε ήδη καταφέρει να κάνει μια πολύ ξεχωριστή καριέρα και να ανοίξει έναν τεράστιο δρόμο μπροστά του με μεγαλύτερες επιτυχίες. Είναι ένας ωραίος άντρας. Ψηλόλιγνος. Τα μαλλιά του είναι ξανθά, σχεδόν άσπρα και τα μάτια του έντονα γαλανά, τόσο έντονα που δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Το χαμόγελο του είναι όμορφο και λαμπερό. Τα δόντια του είναι στοιβαγμένα ομοιόμορφα το ένα δίπλα στο άλλο. Έχω συνηθίσει να τον βλέπω να χαμογελάει, αφού σε κάθε του αγώνα κερδίζει. Και όχι άδικα. Τα πατινάζ του είναι φανταστικό! Σχεδόν εξωπραγματικό! Ξέρει πως να κινηθεί σωστά ανάλογα και με όλες τις μουσικές. Η έκφραση του σου δίνει να καταλάβεις ότι είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος αλλά καλά θα κάνεις να μην τα βάλεις μαζί του αν δεν είσαι αντάξιος τον δυνάμεων του.
Το δωμάτιο μου είναι κυριολεκτικά καλυμμένο από αφίσες με φωτογραφίες του Γκάμπριελ Κάμπελ. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το χρώμα του τοίχου ανάμεσα σε αυτές. Είναι ειλικρινά το είδωλο μου.
Κάθε φορά που ο Τζακ, ο παιδικός μου φίλος μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, πάντοτε δυσανασχετεί βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες με το πρόσωπο του Κάμπελ και πάντα μου λέει με ένα ειρωνικό χαμόγελο:
"Ούτε θρησκεία σου να ήταν"
"Είναι όμως το είδωλο μου" του απαντώ κάθε φορά εγώ.
Το ίδιο είπε και σήμερα όταν ήρθε να μου κάνει παρέα λίγο πριν πάω στην προπόνηση.
"Θα έρθω μαζί σου μέχρι τον φούρνο. Η μαμά μου είπα να πάρω ψωμιά και αφού είναι στον δρόμο σου για το παγοδρόμιο πάμε μαζί" πρότεινε ο Τζακ όταν ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω για το παγοδρόμιο.
Στον δρόμο ο Τζακ φαινόταν κάπως σκεπτικός.
"Ξέρεις.... ο πατέρας μου πάλι μέθυσε χτες βράδυ" είπε αγανακτισμένος.
Με έλουσε πανικός. Κάθε φορά που ακούω αυτά τα λόγια από το στόμα του Τζακ ξέρω ότι κάτι κακό έχει γίνει.
"Τι; Και έγινε κάτι;" ρώτησα φανερά αγχομένος.
"Να.... τα συνηθισμένα" αναστέναξε εκείνος "Χτύπησε την μαμά, που δεν πρόλαβε να του ζεστάνει εγκαίρως το φαγητό και μετά κλασσικά. Έσπασε κάνα δυο πιάτα και ξεράθηκε στον ύπνο"
"Η μητέρα σου είναι καλά;" θέλησα να μάθω καθώς συμπαθούσα πολύ την κ. Λάουρα.
"Ναι μια χαρά είναι. Αν εξαιρέσεις ότι το μάτι της έχει γίνει μελιτζανί, όλα τα άλλα μια χαρά" απάντησε ο Τζακ και ανακάτεψε τις καστανόξανθες μπούκλες του.
"Δεν έκανε κάτι σε εσένα και τον αδερφό σου έτσι;" απόρησα εγώ.
"Όχι. Ποτέ δεν κάνει. Αφού ξέρεις, είμαστε αγόρια" είπε ειρωνικά εκείνος.
"Μάλιστα" αποκρίθηκε σχεδόν ψιθυριστά και εντελώς αγανακτησμένα.
Οι δικοί μου γονείς ποτέ δεν ήταν έτσι. Η μητέρα μου είναι μια κοντόχοντρη γυναίκα με γυαλιά και ένα καλοσυνάτο πρόσωπο και χαμόγελο. Τα μαλλιά της παραμένουν μαύρα ακόμη και σε αυτήν την ηλικία χωρίς να χρειάζεται να τα βάφει. Από αυτήν κληρονόμησα κι εγώ το μαλλί μου. Είναι σκούρο. Ασυνήθιστα σκούρο σε σχέση με το δέρμα μου, το οποίο είναι άσπρο σαν το γάλα. Αντίθετα ο πατέρας μου είναι ένας ψηλός άντρας -παλιότερα και λιγνός- με πιο ανοιχτόχρωμο μαλλί το οποίο έχει αρχίσει να αραιώνει στο επάνω μέρος του κεφαλιού του. Από αυτόν κληρονόμησα τα μάτια μου. Χρώμα, μπλε σκούρο. Τόσο σκούρο που πολλές φορές δεν προσέχεις ότι είναι μπλε. Τουλάχιστον είναι ιδιαίτερο, περιφανεύομαι εγώ. Οι γονείς μου είναι ήρεμοι άνθρωποι. Δεν τσακώνονται σχεδόν ποτέ. Είναι ταιριαστοί κι αγαπημένοι. Ο πατέρας μου σε αντίθεση με τον πατέρα του Τζακ δεν πίνει ποτέ. Βέβαια του πατέρα μου του το έχει απαγορεύσει ο γιατρός. Και αν προσπαθήσει να πιει μια φορά στο τόσο, η μητέρα μου θα είναι πάντα εκεί για να του βάλει τις φωνές. Να ένας λόγος που θα μαλώσουν. Σπάνιος και σύντομος. Επίσης, πάντα με υποστηρίζουν. Είναι καλοί γονείς. Πάντα είναι δίπλα μου και με βοηθούν. Όταν είμαι κουρασμένος από την προπόνηση στον πάγο και δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι με τα πόδια ο πατέρας μου πάντα θα είναι εκεί για να με γυρίσει με το αυτοκίνητο. Αν νιώσω ότι κουράζομαι υπερβολικά, αν νιώσω ότι θα τα πάω χάλια, αν νιώθω ότι δεν θα προχωρήσω ποτέ, η μητέρα μου είναι ακόμα εκεί να μου δώσει θάρρος και να μου πει πως μπορώ να πατινάρω κι άλλο! Και πως δεν πρέπει να εγκαταλείψω ποτέ το όνειρο μου!
Ύστερα από λίγο δρόμο, άφησα τον Τζακ στον φούρνο και συνέχισα την διαδρομή μου για το παγοδρόμιο.
Όταν έφτασα, ο Μέισον ήταν ήδη εκεί. Ο Μέισον Ρος είναι ο ιδιοκτήτης του παγοδρομίου. Για την ακρίβεια ο πατέρας του είναι ο ιδιοκτήτης, αλλά πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο, ωστόσο το παγοδρόμιο το ανέλαβε εκείνος. Ο Μέισον μοιάζει αρκετά τρομακτικός. Είναι γύρω στα 25, το μαλλί του είναι ξυρισμένο και έχει πολλά σκουλαρίκια στα αυτιά, καθώς και έναν ασημένιο κρίκο στην μύτη του. Το βλέμμα του είναι άγριο καθώς τα τατουάζ που έχει στα χέρια και στον λαιμό του, κάνουν την όψη του να μοιάζει ακόμη πιο βίαιη. Παρόλο που η συμπεριφορά του είναι λίγο απότομη πολλές φορές, εγώ ξέρω πως ο Μέισον έχει καλή καρδιά. Είναι πολύ καλό παιδί. Και εργατικό, όπως θα τόνιζε και η μητέρα μου.
"Γεια" χαιρέτησα.
"Άντε που ήσουν;" έκανε νευριασμένος εκείνος με το τσιγάρο στο στόμα "Άργησες, θέλω να πάω και στο καφέ από δίπλα"
Ναι, ο Μέισον δουλεύει και στο καφέ από δίπλα.
"Συγγνώμη" απολογήθηκα εγώ.
"Πάρε τα πατίνια σου" μου είπε και έβγαλε ένα ζευγάρι παγοπέδιλα, νούμερο 40, από το ράφι.
"Παγοπέδιλα λέγονται" τον διόρθωσα εγώ.
"Όπως και να 'χει. Πες στον Έρικ και την Τζούλια να προσέχουν λίγο και την είσοδο. Την προηγούμενη φορά κάτι μωρά ράγισαν την πόρτα με την μπάλα τους" είπε ο Μέισον.
Η κ. Τζούλια είναι η καθηγήτρια του μπαλέτου μας. Μας βοηθά να αποκτήσουμε την ευλυγισία που χρειάζεται ώστε να μπορούμε να κάνουμε διάφορες φιγούρες στο πατινάζ, όπως την πιρουέτα πίλμαν, το σπιράλ του θανάτου και πολλά άλλα.
"Εντάξει, θα τους πω" τον διαβεβαίωσα.
"Άντε bey. Καλή προπόνηση" με χαιρέτησε μηχανικά και βγήκε από την πόρτα καθώς εγώ μουρμούριζα "ευχαριστώ"
Έκατσα στον πάγκο δίπλα από τον πάγο, άφησα τα πράγματα μου δίπλα στα πράγματα των άλλων παιδιών και ξεκίνησα να βάζω τα παγοπέδιλα μου.
"Όχι όχι Φέλιξ, περίμενε! Μην τα βάλεις ακόμα!" ακούστηκε μια τσιριχτή φωνή πίσω μου. Ήταν μια αδύνατη κυρία, καλοστεκούμενη. Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και πλούσια, τα είχε μαζεμένα ψηλά. Οι ρυτίδες του προσώπου της δεν είχαν καλυφθεί εντελώς από την τεράστια ποσότητα μέικ απ που είχε τοποθετήσει στο πρόσωπο της. Όμως έδειχνε αρκετά νεότερη από την πραγματική της ηλικία, μάλλον λόγο του γυμνασμένου και καλλίγραμμου σωματότυπου της. Εγώ ήξερα πολύ καλά ότι ξεπερνούσε τα 45, ακόμη κι αν αυτή, μας διαβεβαίωνε πως ήταν 37.
"Γιατί κ. Τζούλια;" απόρησα για τις διαταγές της.
"Θα κάνετε πρώτα λίγες ασκήσεις μαζί μου. Έλα σήκω σήκω. Μετά την αποτυχία σας δεν είστε σε θέση να μπείτε κατευθείαν στον πάγο" μου έκανε νόημα να σηκωθώ.
Το πρόσωπο μου σκοτείνιασε στο άκουσμα της αποτυχίας μας κι αυτή το παρατήρησε.
"Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι! Σήκω και στάσου στο ύψος σου! Άνθρωποι είμαστε! Όλοι κάνουμε λάθη! Σήκω τώρα αγόρι μου, τελείωνε. Μας καθηστερείς όλους, δεν το καταλαβαίνεις!" με αγριοκοίταξε.
Η κ. Τζούλια είναι αρκετά αυστηρή. Μπορεί πάντα να μου φτιάξει την διάθεση μόνο με την αποφασιστικότητα και την αισιοδοξία της. Της χαμογέλασα αχνά και την ακολούθησα στην αίθουσα του μπαλέτου ζητώντας της συγγνώμη για την καθυστέρηση.
Όταν μπήκαμε μέσα αντίκρισα τον Σαμ, την Κλόι και την Άμπιγκεϊλ, οι οποίοι βρίσκονταν ήδη εκεί.
"Άργησες" με αποπήρε η Άμπιγκεϊλ αν κι εγώ ήξερα πως κατά βάθος με πείραζε.
"Συγγνώμη" της χαμογέλασα και μόνο τότε βεβαιώθηκα ότι όντως έκανε πλάκα διότι μου ανταπέδωσε το χαμόγελο.
"Που ήσουν; Γιατί άργησες;" θέλησε να μάθει χαροπά η Κλόι.
"Τίποτα, απλώς είχα μια συζήτηση με τον Τζακ στον δρόμο και ξεχαστήκαμε" ανασήκωσα τους ώμους μου εγώ.
"Ωχ" έκανε ο Σαμ.
"Τι;" αναρωτήθηκα εγώ.
"Έγινε πάλι κάτι με τον πατέρα του;" θέλησε να μάθει εκείνος.
Εγώ ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα πως το ξέρουν. Διότι τα δύο κορίτσια δεν φάνηκαν να ξαφνιάζονται με αυτό που άκουσαν, ίσα ίσα περίμεναν με ενδιαφέρον να ακούσουν την συνέχεια.
"Ξ-Ξέρετε για...." ρώτησα ξαφνιασμένος.
"Όλοι το ξέρουν" με διαβεβαίωσε η Κλόι.
"Απλώς κάνεις δεν μιλάει για αυτό" ανασήκωσε τους ώμους της η Άμπιγκεϊλ.
"Ελάτε παιδιά συγκεντρωθείτε!" μας επανέφερε στην πραγματικότητα η κ. Τζούλια χτυπόντας δυνατά παλαμάκια "Δεν είναι σωστό να ασχολείστε με τις ζωές των άλλων!" μας συμβούλεψε.
"Από ενδιαφέρον" προσπάθησε να την πείσει ο Σαμ.
"Από ενδιαφέρον ή από κουτσομπολιό;" μας αγριοκοίταξε εκείνη.
Κανείς δεν απάντησε.
"Δεν σας αφορά άρα μην ασχολείστε. Εξάλλου δεν ήρθαμε εδώ για να μιλήσουμε για τα προσωπικά των άλλων. Ήρθαμε να κάνουμε προπόνηση, άντε συγκεντρωθείτε! Πάμε! Διατάσεις!" μας φώναξε.
Κάναμε ζέσταμα και διατάσεις και τώρα κάναμε ασκήσεις ευλυγισίας.
"Πιο ψηλά το πόδι Φέλιξ, πιο ψηλά! Τι είναι αυτά που κάνεις;" η κ. Τζούλια με πλησίασε και κράτησε σφιχτά το πόδι κοντά στο σώμα μου. Ένιωσα τον μυ μου να τραβιέται έντονα. Τόσο έντονα που νόμιζα πως θα σπάσει "Έτσι μπράβο!" με ενθάρρυνε η κ. Τζούλια "Εκεί κράτα το"
Πίεσα τον εαυτό μου και κράτησα σφιχτά το πόδι μου όσο πιο κοντά στο σώμα μου μπορούσα. Όλο αυτό διάρκεσε μόνο λίγα δευτερόλεπτα τα οποία σε εμένα φάνηκαν αιώνας.
"Εντάξει φτάνει. Μια χαρά τα πήγες"
"Ευχαριστώ" είπε ξεψυχησμένα ελευθερώνοντας το πόδι μου.
Εκείνη την στιγμή η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Όλα τα βλέμματα στράφηκαν προς τα εκεί και στο κατώφλι φάνηκε ο Έρικ.
"Μπαμπά!" αναφώνησε ο Σαμ.
"Γεια σου Έρικ!" τον χαιρέτησε χαροπά η Κλόι.
"Πώς μπαίνεις έτσι μέσα Έρικ! Χτυπά και καμιά πόρτα!" τον μάλωσε η κ. Τζούλια.
"Σ-Συγγνώμη" είπε τραβλίζοντας ο Έρικ.
Μου φάνηκε περίεργος. Άρχισα για άλλη μια φορά να ανησυχώ χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
"Έγινε κάτι;" ρώτησα αγχομένος.
Ο Έρικ δεν απάντησε αμέσως. Αυτό με τρομοκράτησε ακόμη περισσότερο. Η καρδιά μου χτυπούσα τόσο δυνατά στο στήθος μου που την ένιωθα στα αυτιά μου σαν τύμπανο.
"Έρικ..." κατάφερα να αρθρώσω σιγανά.
"Φέλιξ. Κάποιος ήρθε και θέλει να σε δει" είπε αργόσιρτα εκείνος.
Η Άμπιγκεϊλ έπαιξε τις κόρες των ματιών της "Και πώς κάνεις έτσι; Μας κοψοχόλιασες!"
"Ποιος θέλει να με δει;" θέλησα να μάθω εγώ αγνοόντας την Άμπιγκεϊλ.
Ο Έρικ έκανε στην άκρη και τώρα πια στο κατώφλι δεν φαινόταν ένας γεροδεμένος, μελαχρινός μεσήλικας αλλά ένας νέος, αδύνατος και ξανθός άντρας.
Ήταν ο...... ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΚΑΜΠΕΛ!
-5/08/20