Chapter 2; ပူရွစ္ေဟာင္ေန်ာင္ [ဌက္ေကာင္း
မဟုတ္]
သူ႕အေမစကားအတိုင္းဆိုလွ်င္,လက္ရွိအေျခအေနကထူးဆန္းသကဲ့သို႔က်န္ခ်န္ခံစားရသည္။သူ႕အေတြး
ရထားသည္ရႈပ္ေထြးေန၍ အကုန္ေမ့ေမ့ေပ်ာက္
ေပ်ာက္ျဖစ္လာ၏။
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္စုကာလတြင္ သူ႕ဘဝမွာ မိဘအစုံ
အလင္ႏွင့္မိသားစုတစ္ခုရွိခဲ့သည္။ သူတို႔ ရဲ႕မိသား
စုဆက္ဆံေရးကသိပ္အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္
ဆိုး႐ြားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေခ်။ အေမ နာမည္,ရွန္ယီက်င္း၊အေဖနာမည္,က်န္းေဝ့၊ၿပီးေတာ့သူ႕မွာညီေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့၏။
ဒါေပမယ့္,သူေမ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ နာမည္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္
လီေပါင္ေကာ္ရဲ႕မိသားစုစာရင္းထဲတြင္ ထည့္သြင္း
ခံခဲ့ရသည္။
သူ႕ဦးေႏွာက္သည္ ယခုအခါလုံးလုံးရႈပ္ေထြးေန၏။
စင္စစ္တြင္ ,သူႏွင့္သူမိသားစုၾကားမွာဆက္ဆံေရးတင္းမာမႈမ်ားရွိခဲ့သည့္အျပင္၊သူ႕မိဘေတြႏွင့္သူတို႔ညီအစ္ကို ၾကားမွာ ရွိေသာ ဆက္ဆံေရးကို ' မီးၫႊန့္မီးလွ်ံတစ္စေၾကာင့္ႏွင့္ ေကာက္ရိုးပုံတစ္ပုံလုံးမီးဆြဲေလာင္နိုင္သကဲ့'သို႔တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္ကြၽမ္းခဲ့သည္။သူေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည့္အခါ၊ညီအစ္ကိုခ်င္းစကားလုံးဝမေျပာျဖစ္ခဲ့တာတစ္ႏွစ္ပင္ရွိေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္းသိမ္ေမြ႕ၿပီးေအးခ်မ္းေန
ခဲ့သည့္သူ႕အေမပင္ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈေပ်ာက္ဆုံးေန၏။
သူ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝအ႐ြယ္မွစၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေရာက္သည္အထိ
သူတို႔မိသားစုဆက္ဆံေရးကတင္းမာေနဆဲျဖစ္၏။ထို႔ေၾကာင့္ ,မိဘမ်ားႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရေအာင္ အိမ္ကိုမျပန္ဖို႔အထိေတာင္သူစဥ္းစားခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္, မိသားစုတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမ်က္ႏွာခ်င္း
မဆိုင္မိေအာင္ေနမယ္ဆိုသည့္ သူ႕ကေလးအေတြး
ကို သူ႕မိဘႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္သူက လက္
ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးလာ၏။ သူ႕ မ်က္စိ
ေရွ႕မွာတင္၊သူ႕ဆုေတာင္းမ်ားကအမွန္တကယ္ျဖစ္
လာခဲ့ခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္တုန္လႈပ္သြားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူ အရမ္းေျခာက္ျခားသြားခဲ့တာျဖစ္၏။
"အေမဆီမွာ မင္းကို ေျပာစရာစကားရွိတယ္။"
ဆိုၿပီး သူမကသူ႕အားထိုစကားမ်ားေျပာခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ သူတို႔မိသားစုၾကား လအနည္းငယ္
ၾကာျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ေသြးေအးစစ္ပြဲကရပ္တန့္
သြားခဲ့သည္။
ယခုအခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ အားလုံးကို အိပ္မက္ တစ္ခုလိုမ်ိဳး က်န္ခ်န္ခံစားေနရဆဲပင္။
ဒါေပမယ့္, သူ စိတ္ေသာကေရာက္ၿပီးမေနခ်င္။
........
လီေပါင္ေကာ္က သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး စကား
ေျပာလာ၏။
"ေအးတယ္မဟုတ္လား?။ ဘယ္လိုလဲ , မင္း
အရင္ေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ထက္ ဒီၿမိဳ႕က ပိုေအးတယ္
မလား? ။"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္ face maskေအာက္မွအသံျပဳလိုက္၏။
"အိမ္ထဲေရာက္ရင္ ေႏြးသြားလိမ့္မယ္။"
လီေပါင္ေကာ္က အသံေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ေျပာလာသည္။ကံမေကာင္းစြာပင္,သူ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ၿပီးေျပာခ်ိန္တိုင္း,သူ႕တံေတြးေတြက သူ႕မ်က္ႏွာေပၚသြားစင္၏။
"အေဖ မင္းအတြက္အခန္းတစ္ခန္းသန့္ရွင္း
ေရးလုပ္ေပးထားတယ္။ "
က်န္ခ်န္ face mask ကို ဆြဲတင္လိုက္သည္။
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။"
"သားနဲ႕အေဖၾကားမွာ ေက်းဇူးတင္ဖို႔လို,လို႔လား။"
လီေပါင္ေကာ္ကေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန့္၍ၿပဳံးျပလာၿပီး၊ က်န္ခ်န္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို ရိုက္လားပုတ္လား လုပ္လာ၏။
"အေဖနဲ႕ သားၾကားမွာ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာစရာမလိုဘူး။ "
က်န္ခ်န္သည္ ဘာမွမတုံ႕ျပန္နိုင္ခင္၊လီေပါင္ေကာ္
၏ လက္ဝါးႏွစ္ခ်က္က သူ႕ေက်ာကုန္းေပၚသို႔အရွိန္
ႏွင့္က်ေရာက္လာသည္။သူ႕အဆုတ္သည္ ေလေအးမ်ား ရႈရွိုက္ခဲ့ရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
လီေပါင္ေကာ္၏ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်န္ခ်န္ ေျမႀကီးေပၚသို႔လဲသြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာသည္အထိ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေတာ့၏။
"မင္းခႏၶာကိုယ္ကသိပ္လည္းမသန္ပါ့လား။ "
လီေပါင္ေကာ္က သူ႕ကိုငုံ႕ၾကည့္လာသည္။
"ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္း မ်ားမ်ားလုပ္သင့္တယ္။
ငါ မင္းအ႐ြယ္တုန္းကဆို၊ ေတာဝက္ဝံတစ္ေကာင္
လိုမ်ိဳးသန္မာခဲ့တာ။"
သူ႕စကားမ်ားကို က်န္ခ်န္ကသေဘာတူေၾကာင္း လက္မ ေထာင္ျပလိုက္တဲ့အခါ၊လီေပါင္ေကာ္က
သူ႕ကိုရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ၾကည့္လာ၏။
"မင္း မ်ားမ်ားေလ့က်င့္မွျဖစ္မယ္။ငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္ဖို႔
က မင္းအေပၚမူတည္သြားၿပီ။"
ထိုစကားမ်ိဳးၾကားရခ်ိန္တြင္ က်န္ခ်န္ခႏၶာကိုယ္ကိုမတ္မတ္ျပန္ရပ္လိုက္ၿပီး လီေပါင္ေကာ္အား ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"သြားစို႔။"
လီေပါင္ေကာ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္သူ႕ ေက်ာ
ကုန္းကိုအားႏွင့္ထပ္ရိုက္ျပန္၏။
က်န္ခ်န္ရဲ႕မ်က္ခုံးကတြန့္ခ်ိဳးသြားၿပီးလီေပါင္ေကာ္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
" မရိုက္နဲ႕။"
"ယို႔? ?"
လီေပါင္ေကာ္က သူ႕ကို ဘာမထီမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္
ျပန္ၾကည့္လာသည္။
" ဘာေျပာလိုက္တယ္?။"
က်န္ခ်န္ face mask ကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ထိုလူ႕မ်က္လုံးမ်ားတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။
" ကြၽန္ေတာ့္ ေနာက္ေက်ာကိုမရိုက္နဲ႕..!"
........
လီေပါင္ေကာ္၏အိမ္လမ္းသည္ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနေသာလမ္းၾကားေလးတြင္ရွိၿပီး၊
လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ေစ်းဆိုင္ မ်ိဳး
စုံစီတန္းေနလွ်က္ရွိ၏။ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားတစ္ေလွ်ာက္လုံးစားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္အဝတ္
အစားဆိုင္မ်ား အျပင္၊ ေန႕စဥ္ သုံးစြဲေနသည့္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားေရာင္းခ်ေနသည့္
ဆိုင္ခန္းငယ္ ေတြမွစၿပီး ဆိုင္ခန္းႀကီးမ်ားႏွင့္
ျပည့္ေနသည္။
က်န္ခ်န္ေခါင္းေမာ့ၿပီးၾကည့္လိုက္သည့္အခါအေဆာက္အဦး အျပင္နံရံေတြေပၚမွာ အတိုင္း
သားခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးသြယ္တန္း
မ်ားကိုျမင္လိုက္ရသည္။ အေဆာက္အဦးနံရံ
ေတြ၏ မူလအေရာင္အေသြးကို မွန္းဆၾကည့္
လို႔မရေတာ့သည္အထိ၊အျပင္ ေကာင္းကင္က
အေမွာင္ထုသည္းလာျခင္းေၾကာင့္,သို႔မဟုတ္
အုတ္နံရံေတြ၏ အေရာင္သည္ အစတည္းက မြဲေျခာက္ေျခာက္အေရာင္ျဖစ္ေနျခင္းလားဆို
ၿပီး က်န္ခ်န္ ေတြးေနမိ၏။
သူ႕ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္အတူလီေပါင္ေကာ္သြားေနေသာစၾကၤ့လမ္းအတိုင္း က်န္ခ်န္ အေနာက္မွလိုက္လာခဲ့၏။သူတို႔ကသစ္သီးဝလံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ပစၥည္းပုံမ်ားကိုျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီးအေဆာက္အဦးရဲ႕ေခ်ာင္က်ေနတဲ့ပထမထပ္တိုက္ခန္းတံခါးေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည့္
အခ်ိန္တြင္ လီေပါင္ေကာ္၏ေျခလွမ္းမ်ားတန့္သြား
၏။ လီေပါင္ေကာ္က တိုက္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီးေျပာလာသည္။
"ဒီပတ္ဝန္းက်င္က မင္း အရင္ေနခဲ့တဲ့ေနရာကို
ယွဥ္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္, မင္းရဲ႕ပိုင္ဆိုင္
မႈက ဘယ္မွာလဲ။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ဘာစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ၊ ေကာ္ရစ္တာမ်က္ႏွာၾကက္တြင္တပ္ဆင္ထားေသာ ပင့္ကူခ်ည္မွ်င္မ်ား ယွက္ႏြယ္ေနသည့္မီးေခ်ာင္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။ မီးေခ်ာင္းသည္သက္မဲ့ပစၥည္းတစ္ခုဆို
ေပမယ့္၊ထိုမီးေခ်ာင္း၏မြန္းၾကပ္မႈကို သူ ခံစားမိ၏။
"မင္းပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာ ဘယ္မလဲ။"
လီေပါင္ေကာ္က တိုက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး သူ႕ကို
လွည့္ၾကည့္သည္။ထို႔ေနာက္ သူကက်န္ခ်န္ရဲ႕ပခုံးယကိုၾကမ္းၾကမ္းပုတ္လာ၏။
"မင္း ပိုင္တဲ့အရာကလည္းငါ့အပိုင္။ဒါမ်ိဳးကို အေဖ
နဲ႕သားၾကားမွာရွိတဲ့ ဆက္ဆံေရးလို႔ေခၚတယ္။"
က်န္ခ်န္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားသာည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုထပ္မရိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ "
"ယို႔!"
လီေပါင္ေကာ္ တိုက္ခန္းထဲသို႔ဝင္သြားၿပီး
မီးဖြင့္လိုက္သည္။
"မင္းက တကယ္ဆိုးသြမ္းေနပါ့လား။ငါမင္းကိုေျပာမယ္။ မင္း အစ္ကိုနဲ႕အစ္မေတာင္ ဒီလိုမ်ိဳးမဆိုးသြမ္းရဲဘူး။ မင္းသာ ဒီအိမ္မွာႀကီးျပင္းလာရင္၊ ငါမင္းကို ရိုက္ႏွက္ဆုံးမတယ္ ။လာ......., မင္း ဒီအခန္းမွာအိပ္လို႔ရတယ္။ ဒီအခန္းက အရင္က မင္းအစ္ကိုအခန္းပဲ။"
လီေပါင္ေကာ္ဆက္ေျပာေသာစကားမ်ားကို က်န္ခ်န္ ဆက္ နားေထာင္ မေနေတာ့ဘဲ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္အားဆြဲ၍ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္၏။တိုက္ခန္းသည္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းသာရွိတာေၾကာင့္၊က်န္ခ်န္ နည္းနည္း အံ့အား
သင့္မိ၏။ဤကဲ့သို႔ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ တိုက္ခန္း
တြင္မိသားစုဝင္အမ်ားႀကီး ဘယ္လိုေနၾကတာလဲ။
သန့္ရွင္းလုပ္ထားေၾကာင္းေျပာခဲ့သည့္အခန္းသည္
နည္းနည္းမွ်မသန့္ရွင္းေခ်။အခန္းအတြင္းထဲသို႔ သူ ေသခ်ာဝင္မၾကည့္ရေသးလွ်င္ေတာင္အိပ္ခန္းတြင္းရွိေလထုထဲတြင္ မွိုနံ႕ႏွင့္အတူဖုန္မႈန့္ အမ်ားအျပားရွိ
ေနေၾကာင္း အနံ႕အသက္ႏွင့္အတိအက်ေျပာနိုင္၏။
အခန္းထဲတြင္အိုေဟာင္းေနသည့္မတ္တပ္ဗီဒို တစ္လုံး၊စာၾကည့္စားပြဲခုံႏွင့္အိပ္စင္ေဘးတြင္
ျဗဳတ္စဖ်င္းေတာင္းအမွိုက္သရိုက္မ်ားကိုျဖစ္
သလို စုပုံထား၏။ ဒါေပမယ့္,အိပ္ယာခင္းႏွင့္ေခါင္းအုံးကမူ အသစ္တိုင္းသန့္ရွင္းလွ်က္ရွိသည္။
လီေပါင္ေကာ္က အခန္းအျပင္မွလွမ္းေအာ္၏။
"ပစၥည္းေတြေနရာခ်ၿပီးရင္ျပန္ထြက္လာခဲ့ဦး။မနက္ျဖန္မွ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္လို႔ရတယ္။
ငါတို႔သားအဖသြားေသာက္ရေအာင္။"
"ဘာေသာက္မလို႔လဲ?။"
က်န္ခ်န္ အိပ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းကိုထုတ္ၾကည့္သည့္အခါ ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မည္ျဖစ္၏။
"အရက္ေလ။"
လီေပါင္ေကာ္ က သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။
"ငါတို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မေတြ႕တာ
ဆယ္ႏွစ္ရွိၿပီမဟုတ္လား။ တစ္ခြက္တစ္ဖလားေသာက္ၿပီး အခမ္းအနားနဲ႕ႀကိဳဆိုရမွာေပါ့။"
က်န္ခ်န္ ေျပာစရာစကားေပ်ာက္ရွသြား၏။
" ဟင့္အင္း,ကြၽန္ေတာ္ မေသာက္ေတာ့ဘူး။"
"မေသာက္ေတာ့ဘူး ?။"
လီေပါင္ေကာ္၏မ်က္လုံးမ်ားကျပဴးက်ယ္ၿပီး
သူ႕ကို အံၾသတႀကီးႏွင့္ စကၠန့္ အနည္းငယ္ၾကာ
ေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ အၿပဳံးတစ္ခုေၾကာင့္
သူ႕မ်က္လုံးက ေမွးသြားသည္။
"မင္း အရင္ကတစ္ခါမွမေသာက္ဖူးဘူးလို႔
ငါ့ကိုမေျပာနဲ႕ေနာ္။မင္းတို႔ အထက္တန္း...."
က်န္ခ်န္ စကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ မေသာက္ေတာ့ဘူး။အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။"
"အိပ္ခ်င္ၿပီလား။ "
လီေပါင္ေကာ္က ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားေပမယ့္၊
တစ္ျခားေမးခြန္းေတြ ထပ္ေမးရမည့္အစား၊
သူ႕ရဲ႕အသံၾသၾသႀကီး ႏွင့္ စကားလုံးတစ္ခ်ိဳ႕
ကို ေရ႐ြတ္ၿပီးလွည့္ထြက္သြားခဲ့သည္။
"ေကာင္းၿပီ။ ေကာင္းၿပီ, မင္းအိပ္ခ်င္ရင္လည္း
အိပ္ေတာ့။"
က်န္ခ်န္ တိုက္ခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီးအခန္းထဲသို႔
ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။သူသည္ မတ္တပ္ဗီရိုႀကီးဆီမေလွ်ာက္သြားခင္၊အခန္းအလယ္မွာငါးမိနစ္ခန့္
ငူငူေငါင္ေငါင္ႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနမိ၏။
ဗီရိုတံခါးအားဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ျပင္းထန္လွေသာ မွိုအနံ႕အသက္မ်ားသည္သူ႕ဆီအလုံးအရင္းႏွင့္တိုက္
ခိုက္လာသည္။ဗီရို၏တစ္ဖက္အကန့္တြင္ ဂြမ္းေစာင္မ်ား၊ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ ဂြမ္းကပ္အေႏြးထည္ဂ်က္ကတ္မ်ားအျပင္၊မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါတစ္ခ်ိဳ႕က
ပန္းစြယ္ပန္းဖြားမ်ားသဖြယ္ အစြယ္ပြားမ်ားထြက္ေန
သည္။
သူရဲ႕လက္ရွိ စိတ္အေျခအေနကို စကားလုံးမ်ားႏွင့္
ဖြင့္ေျပာျပဖို႔ရန္ခက္ခဲသည္။ဤအိမ္ႀကီးႏွင့္တစ္ျခားမိသားစုဝင္ေတြကို အခ်ိန္အၾကာႀကီးမေတြ႕ခဲ့ရတာအား သူအေကာင္းဖက္မွျဖည့္ေတြးမိ၏။ သူ႕ရဲ႕ကိုယ္
ပိုင္အခန္းကို သူတကယ္လြမ္းမိသည္။
က်န္ခ်န္သည္ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွအဝတ္အစားမ်ားကိုထုတ္ၿပီးဗီရိုထဲမွာခ်ိတ္၏။ ထို႔ေနာက္ ဗလာ
က်င္းသြားသည့္ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဗီရိုေအာက္ဆုံး
၌သိမ္းဆည္းၿပီး၊ဗီရိုတံခါးျပန္မပိတ္ခင္ ေရေမႊးျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖန္းလိုက္သည္။ သူ႕အလုပ္အားလုံးၿပီးသြားသည့္ေနာက္တြင္၊ ဗီရိုေဘးမွာေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိဳက္၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္သူ႕ဖုန္းကအသံျမည္လာၿပီး၊ဖုန္းကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္တြင္ "အေမ" ဆိုသည့္ နာမည္က ေနရာယူထား၏။
ထိုနာမည္ကသူ႕ကိုဖုန္းျပန္ေျဖဖို႔တြန္းအားေပးေန
လွ်က္ရွိသည္။
ဖုန္းရဲ႕အျခားတစ္ဖက္မွ သူ႕အေမ့အသံထြက္လာ၏။
"မင္ ေရာက္ၿပီလား။"
က်န္ခ်န္ "အင္း " လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဒီအိမ္ေလာက္ေတာ့ အဲ့ဒီေနရာက ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ေနသားက်သြားဖို႔ မင္းအတြက္ အခ်ိန္နည္းနည္းလိုလိမ့္မယ္။"
"မလိုဘူး။"
သူ႕အေမ့အသံက ခဏမွ်တိတ္သြားသည္။
"အားခ်န္,မင္း ဝမ္းမနည္းဖို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္တယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ "
သူ႕အေမအသံက အနည္းငယ္ခက္ထန္လာသည္။
"ငါတို႔ မင္းကိုၿပီးခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္အတြင္းတစ္ခါမွ
မမွ်မတမဆက္ဆံခဲ့ဘူး။အေဖေရာ၊ ငါ ေရာက
မင္းကိုေမြးစားထားတဲ့အေၾကာင္း ေပးသိခဲ့ၾက
တာေတာင္မဟုတ္ဘူး,မလား။"
"ဒါေပမဲ့,ေနာက္ဆုံးက် ကြၽန္ေတာ္သိသြားရတာပဲ မဟုတ္လား?။ကြၽန္ေတာ္ကို ႏွင္ထုတ္လိုက္တာပဲေလ။"
"ႏွစ္သစ္ကူးတုန္းက မင္းအေဖ ေဆး႐ုံေပၚ တင္
လိုက္ရတာ မင္းေၾကာင့္ဆိုတာ မေမ့နဲ႕။ တကယ္
ဆို သူဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ သူ႕အေမစကားကို ဘာမွမတုံ႕ျပန္ဘဲေန
လိုက္သည္။သူတကယ္နားမလည္နိုင္ေပ။
သူ႕အေဖအဆုတ္ေရာင္ေရာဂါေၾကာင့္ေဆး႐ုံ
တက္ရျခင္းကို ဘာကိစၥ သူ႕ေၾကာင့္လို႔ပဲေျပာ
ေနရတာလဲ..!!
သူ႕အေမ ထပ္ေျပာေနသည့္စကားကို က်န္ခ်န္ ေကာင္းေကာင္းမၾကားရေတာ့ေပ။သူမစကား
မ်ားကို သူ႕နားမွလက္မခံတာေၾကာင့္၊ဦးေႏွာက္
ထဲသို႔ဘာတစ္ခုမွ်မဝင္ေခ်။ ဤသည္မွာ သူ႕ရဲ႕အရည္အခ်င္းမ်ားထဲမွတစ္ခုျဖစ္၏။
ဖုန္းတစ္ဖက္ဆီမွ သူ႕အေမအသံသည္ ပိုပိုၿပီး
က်ယ္လာ၏။ယခုလိုမ်ိဳးသေဘာထားကြဲလြဲ
ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးကို သူလည္း မလို
အပ္ေပ။ လက္ရွိတြင္ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးပင္ပန္း
ႏြမ္းႏြယ္လာ၏။
ဖုန္းေခၚဆိုမႈ အဆုံးသတ္သြားၿပီျဖစ္ေပမယ့္၊
သူဘာစကားတစ္ခြန္းမွမမွတ္မိေခ်။သူ႕အေမ
ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားအျပင္၊ သူ ျပန္ေျပာခဲ့
သည့္စကားမ်ားကိုလည္းေမ့ေပ်ာက္သြား၏။
"ငါ ေရခ်ိဳးရမယ္။"
က်န္ခ်န္ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းတံခါး
ကို ဖြင့္လိုက္၏။ သူ ဧည့္ခန္းထဲလွမ္းၾကည့္သည့္အခါ ဘယ္သူမွ်မရွိေပ။
သူ လည္ေခ်ာင္းရွင္းတဲ့အေနႏွင့္ေခ်ာင္းဟန့္လိုက္ေသာ္လည္း ဘာတုန့္ျပန္မႈမွ် မၾကားရေပ။
က်န္ခ်န္ဧည့္ခန္းဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
လီေပါင္ေကာ္ကိုဘယ္လိုေခၚသင့္မွန္း သူမသိ။
"ခင္ဗ်ား ဧည့္ခန္းထဲမွာလား?။"
တိုက္ခန္းကအလြန္က်ဥ္းတာေၾကာင့္ဧည့္ခန္းထဲ
မွ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္႐ုံႏွင့္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းအျပင္၊မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးမ်ားကို အလြယ္
တကူလွမ္းျမင္နိုင္သည္။ေနာက္ထပ္အိပ္ခန္းတြင္လည္း လီေပါင္ေကာ္မရွိေပ။
သူတကယ္ကဒ္ကစားဖို႔အျပင္ထြက္သြားတာလား!။
သူ႕ကို လမ္းဆုံမွာလာမေခၚေသးခင္ကတည္း၊ ထိုသူက ဖဲကစားေနခဲ့တာျဖစ္နိုင္၏။
"လာပါ.. ..ဖဲကစားလိုက္ရေအာင္...အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတာပဲ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..."
က်န္ခ်န္ သီခ်င္းညည္းရင္း ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို
ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။
"လာပါ...ေရခ်ိဳးၾကမယ္ ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....."
ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ေရပူမရေခ်။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ..."
က်န္ခ်န္ သီခ်င္းဆက္ညည္းရင္း ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္တြဲထားသည့္မီးဖိုေခ်ာင္ကိုေဝ့ၾကည့္လိုက္၏။လွ်ပ္စစ္
ႏွင့္သြယ္ထားသည့္ ေရဘုံပိုင္ကေရပူမက်ေပ။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္......"
က်န္ခ်န္ သီခ်င္းကို ေကာင္းေကာင္းဆက္မဆိုနိုင္ေတာ့ေခ်။ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခန္းလုံး လိုက္စစ္ၾကည့္
ၿပီးေနာက္၊ ေရပူမရသည့္အမွန္တရားကိုသူလက္ခံလိုက္ရ၏။ေဒါသေၾကာင့္ ေရပိုင္ေခါင္းကို
က်န္ခ်န္ရိုက္ခ်လိဳက္တယ္။
"ငလူးတဲ့မွ!။"
တစ္ေန႕လုံးပင္ပန္းလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ေရမခ်ိဳးပဲႏွင့္အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔သူ႕အတြက္မျဖစ္နိုင္ေပ။
အဆုံးသတ္တြင္.... ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိတာေၾကာင့္ အိပ္ခန္းဆီျပန္သြားလိုက္ရ၏။ထို႔ေနာက္သိမ္းထားသည့္ ေရပုံးအားထုတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ယူသြားလိုက္သည္။ထိုျဖစ္စဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး, သူသည္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတစ္ထည္တည္းဝတ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ေရခ်ိဳးခန္းအားေခါက္တုံ႕ေခါက္ျပန္ လုပ္ၿပီးေနာက္တြင္ က်န္ခ်န္
သူ႕ကိုယ္သူတစ္ကိုယ္ေရသန့္ရွင္းေရး လုပ္လိုက္
သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွျပန္ထြက္လာခ်ိန္၊ သူ႕ေျခေထာက္
ေပၚပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ျဖတ္ေျပးသြား၏။သူသည္ ပိုးဟပ္ကိုေရွာင္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း၊ဦးေခါင္းႏွင့္တံခါး
ေဘာင္မိတ္ဆက္ၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။
သူသည္အိပ္ခန္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာၿပီး၊မီးသီးပိတ္၍ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔အေရး သူ႕ကိုယ္သူ တြန္းအားေပးလိုက္
၏။အခန္းထဲမွာလိုက္ကာတစ္ခုမွ်မရွိေသာ္လည္း၊ညစ္ပတ္ေနတဲ့ျပတင္းေပါက္မွန္ေတြေၾကာင့္အျပင္ဘက္ရွိျမင္ကြင္းမ်ားအား ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရေပ။
က်န္ခ်န္သည္ နာရီဝက္မွ်ၾကာေအာင္မ်က္လုံးမွိတ္ထားၾကည့္ေသာ္လည္း ၊ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကအိပ္စက္ဖို႔ျငင္းဆန္ေန၏။သူသည္စီးကရက္တစ္လိပ္ေသာက္ဖို႔ေတြးေနစဥ္၊ဖုန္းအသံျမည္လာသည္။
က်န္ခ်န္ ဖုန္းယူၾကည့္သည့္အခါ ဖန္းက်ိက
သူ႕ဆီမက္ေဆ့ခ်္တစ္ေစာင္ပို႔ထား၏။
-Fuck! မင္းသြားလိုက္ၿပီလား? ဘယ္တုန္းက
သြားတာလဲ?"
က်န္ခ်န္ စီးကရက္ကိုႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ ေတ့ၿပီး
ဖန္းက်ိရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုနိုပ္လိုက္သည္။ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ျပတင္းေပါက္နားသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္
ၿပီး ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုဖြင့္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္၏။
ကံမေကာင္းစြာပင္, ျပတင္းေပါက္တံခါး႐ြက္မ်ား
ကဖုန္မႈန့္မ်ားႏွင့္ၾကပ္ေန၏။သူ ဆြံ႕အေနခ်ိန္တြင္
ဖန္းက်ိက ဖုန္းကိုျပန္ေျဖလာသည္။ဒါေပမယ့္,ထို
တံခါး႐ြက္က တစ္စက္ေလးမွ်ေ႐ြ႕မသြားေပ။
"ခ်န္အာ?။"
ဖန္းက်ိ၏အသံက အလုပ္မွာဖုန္းခိုးေျပာေနရသည့္အသံအလား တိုးေန၏။
က်န္ခ်န္သည္ ျပတင္းေပါက္ကိုလက္ခလယ္
ေထာင္ျပၿပီး " Fuck" ဟု ခပ္တိုးတိုး ဆဲလိုက္
၏။ ထို႔ေနာက္ သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ျပတင္း
ေပါက္ဖြင့္မဲ့အေတြးအား စြန့္လႊတ္လိုက္သည္။
"မင္း လက္ရွိအေျခအေန?။"
ဖန္းက်ိက ဆက္ေမးသည္။
"ငါ ဒီေန႕မွမင္းထြက္သြားတဲ့အေၾကာင္းယြီရွင္းဆီကၾကားခဲ့တာ။ မင္း ထြက္သြားရင္ ႀကိဳေျပာမယ္ဆိုၿပီး ဘာလို႔ဘာမွမေျပာဘဲသြားခဲ့တာလဲ?။ ငါမင္းကိုေပး
ဖို႔လက္ေဆာင္ေတာင္ႀကိဳဝယ္ထားတာေလ!။"
"မင္း ငါ့ဆီ ပါဆယ္လွမ္းပို႔လိုက္လို႔ရတယ္။"
က်န္ခ်န္သည္အေႏြးထည္ျပန္ဝတ္ၿပီး၊ စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာေတ့၍ ဧည့္ခန္းဆီသို႔ ထြက္လာ၏။သူသည္တိုက္ခန္းတံခါးအားဖြင့္ဖို႔ျပင္လိုက္စဥ္၊ေသာ့မရွိေၾကာင္းကို သတိရသြား၏။ထို႔ေၾကာင့္, သူ႕အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္႐ုံမွလြဲၿပီး တစ္ျခား ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေပ။
သူ႕စိတ္သည္အစကတည္းက မုန္တိုင္းထန္ေနၿပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္စိတ္ရႈပ္စရာမ်ား
သူ႕ဆီထပ္ၿပီးေရာက္လာ၏။သူ႕ေဒါသေတြႏွင့္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မႈအားလုံးကို ေပါက္ကြဲပစ္ခ်င္လာသည္။
ဖန္းက်ိက စကားဆက္ေျပာလာ၏။
"မင္း အဲ့ဒီကိုေရာက္ၿပီလား?။"
က်န္ခ်န္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို မွီၿပီး ေမွာင္မည္း
ေနသည့္လမ္းကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
"အင္း။"
"မင္းရဲ႕အေဖရင္းက ဘယ္လိုလဲ?။"
"မင္းမွာ တစ္ျခားေမးစရာမရွိဘူးလား။ ငါ
ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာခ်င္ဘူး။"
ဖန္းက်ိက စိတ္ဆိုးသြားသည္။
"ခ်ီး, မင္းကိုအေဝးပို႔လိုက္တဲ့သူက ငါ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ မင္း အခုမွစိတ္တိုေနတာလဲ?။ မင္းအေမက မင္းကို 'စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႕ ေမြးစားထားတာ'လို႔ ေျပာ
တဲ့အခ်ိန္တုန္းကၿငိမ္ေနၿပီး၊ ဘာ အခုမွေဒါသထြက္ေနတာလဲ?။"
"ငါ သေဘာထားကြဲလြဲမႈေတြဆက္ၿပီးမျဖစ္
ခ်င္ေတာ့ဘူး။ "
က်န္ခ်န္ စီးကရက္ေငြ႕ကိုပါးစပ္အျပည့္စုပ္ယူၿပီး မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ လမ္းၾကားေလးထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္မွ်မရွိေပမယ့္၊ ႐ုတ္တရက္ စကိတ္စီး
ေနတဲ့ေသးငယ္တဲ့အရိပ္ေလးတစ္ရိပ္ကလမ္းမေပၚ
ထြက္လာ၏။ထိုအေသးေလးရဲ႕စကိတ္အရွိန္ကလွ်င္လြန္း၏။
"ကုေျမာင္"လို႔ေခၚေသာကေလးေလးအား က်န္ခ်န္
ျပန္စဥ္းစားမိသြားသည္။ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ခ်ာေနတဲ့ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့လူေတြက စကိတ္စီးၿပီးသြားလာေနၾကတာလား!
ဖန္းက်ိက ႐ုတ္တရက္ႏွင့္သူ႕ကိုေမးလာသည္။
"ငါ အဲ့ကိုလာခဲ့ရမလား။"
"ဟင္?"
"ငါေျပာခ်င္တာက ငါ မင္းဆီ လာလည္မယ္လို႔။
ၿပီးေတာ့ အခု ေက်ာင္းေတြလည္းမဖြင့္ေသးဘူး
ေလ။ ငါ မင္းအတြက္ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းကို လူကိုယ္တိုင္လာပို႔မယ္။ "
"မလာခဲ့နဲ႕။ "
"ငါ့ကို ေျပာရခက္ေအာင္မလုပ္နဲ႕။ မင္းက
မင္းေနရာကို ဘယ္သူ႕မွ မေျပာျပခ်င္ဘူး
မလား။ အခုခ်ိန္မွာ မင္း ငါ့ဆီက ဂ႐ုစိုက္
မႈေတြလိုအပ္ရင္ လိုအပ္မွာေပါ့။ငါ့ကို လာ
ခြင့္ေပး, ငါ မင္းကို ႏွစ္သိမ့္ေပးမယ္။"
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္။
"ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္မွာလဲ?။ မင္းရဲ႕ပါးစပ္နဲ႕လုပ္
ေပးမွာလား?။"
"Fuck ! အမွိုက္သရိုက္ က်န္ခ်န္ ။အရွက္ရွိစမ္းပါ
.....အိုေက?။"
က်န္ခ်န္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းက ငါ့ကိုေတြ႕ရဖို႔အရမ္းတက္ႂကြေနတာ။ငါက ဘာလို႔ရွက္ရမွာလဲ?။ ငါက မင္းနဲ႕အတူတူ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေပးမွာပါ။"
........
က်န္ခ်န္သည္ စီးကရက္ကိုလက္ၾကားမွာညွပ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲေဝ့ၾကည့္သည့္အခါ ေဆးလိပ္ျပာမ်ား
ဖုံးေနတဲ့သံျဖဴဘူးတစ္ဘူးအားေတြ႕လိုက္ရသည္။ဘူးအတြင္းမွာဘာရွိေနမွန္း ေသခ်ာမစဥ္းစားပဲႏွင့္
ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဂ်ိဳးကပ္ေနေသာေဆးလိပ္မွိုနံ႕ေတြေၾကာင့္ သူအန္မိမလိုျဖစ္ သြား၏။
သူသည္ ေသာက္လက္စစီးကရက္ကိုဘူးထဲသို႔ပစ္
ထည့္ၿပီး သံဗူးကို ျပန္ပိတ္လိုက္၏။
သူ စီးကရက္ထပ္ေသာက္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ေပ။
ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးေၾကာင္ေနလိမ့္
မည္လို႔ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊သူအိပ္ယာေပၚတြင္ လွဲအိပ္႐ုံႏွင့္ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္မႈမ်ားကသူ႕ကိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္နိုင္ေအာင္လုပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္းထင္ခဲ့
ေပမယ့္၊ မထင္ထားစြာ...တစ္ေန႕တာပင္ပန္းထားသမွ်
ေၾကာင့္ သူတကယ္ငိုက္မ်ဥ္းလာ၏။
စာေမးပြဲေျဖဖို႔လဝက္အလိုမွ အသည္းအသန္
စာထက်က္ၿပီးမနက္ခင္းက်အိပ္ငိုက္သကဲ့သို႔
သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေအာင္ပင္,ထိုညတြင္ သူ
လုံးဝအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။
တစ္ညလုံး အိပ္မက္ေလးတစ္ခုေတာင္မွ
သူမမက္ခဲ့ေပ။
.......
မနက္ခင္းအိပ္ယာမွ နိုးလာခ်ိန္တြင္၊ ကုန္တင္
ကုန္ခ်ဆိပ္ကမ္းမွာအလုပ္လုပ္ရသည့္အလုပ္
သမားမ်ားကဲ့သို႔သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးအထိမခံနိုင္
ေအာင္ နာက်င္ေနမႈကို က်န္ခ်န္ ခံစားလိုက္ရ
သည္။
အခ်ိန္သိဖို႔အတြက္ သူဖုန္းယူၿပီးၾကည့္သည့္အခါ မနက္ခင္း ၈နာရီေက်ာ္သာရွိေသး၏။
က်န္ခ်န္ အဝတ္အစားမ်ားကိုျပန္ဝတ္ၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာရွိေနသည့္အရာအားလုံးသည္ မေန႕ညကအတိုင္း ပုံမပ်က္ရွိ
ၿပီး၊ အျခားအိပ္ခန္းထဲရွိ အိပ္ယာက မေန႕ညကႏွင့္ အတူတူျဖစ္သည္။
လီေပါင္ေကာ္ကတစ္ညလုံးျပန္မလာဘူးလား?။
က်န္ခ်န္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။ သူ မ်က္ႏွာ
သစ္ သန့္္စင္ၿပီးတဲ့အထိ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနေသးသည္။မေန႕ညက သူ႕ သေဘာထား ျပင္းထန္
သြား၏။လီေပါင္ေကာ္က သူ႕အားမေကာင္းသည့္ရည္႐ြယ္ခ်က္မပါပဲႏွင့္ အတူတူေသာက္ဖို႔ရာဖိတ္
ေခၚခဲ့ေသာ္လည္း သူျပင္းျပင္းထန္ထန္ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လီေပါင္ေကာ္က တစ္ညလုံးျပန္မလာ
တာမဟုတ္ဘူးမလား?။
သူ လီေပါင္ေကာ္ကိုဖုန္းဆက္ၾကည့္ရန္ ဖုန္းအားလွမ္းယူလိုက္၏။မေန႕ညက အတူတူ ေသာက္ဖို႔
ျငင္းခဲ့ေပမယ့္၊ မနက္စာ အတူတူ စားဖို႔အတြက္
ျပသာနာမရွိေပ။
သူ လီေပါင္ေကာ္ဆီသို႔ ဖုန္းေခၚေနခ်ိန္မွာပင္ တိုက္ခန္းတံခါးအျပင္မွဖုန္းျမည္သံအတူ ႏွင့္
တံခါးဖြင့္သံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ဖုန္းျမည္သံ
ႏွစ္ဆယ္စကၠန့္အတြင္း တိုက္ခန္းတံခါးပြင့္လာ
သည္။
လီေပါင္ေကာ္ကတိုက္ခန္းထဲဝင္လာ၏။သူတစ္ကိုယ္လုံးကေအးစက္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္မႈေၾကာင့္ ျဖဴဖပ္ေနသည္။
"မင္း နိုးၿပီလား?။"
လီေပါင္ေကာ္က က်န္ခ်န္ကို ျမင္သည့္အခါ အသံက်ယ္က်ယ္ေမးလာ၏။
"အေစာႀကီးနိုးတာလား။ မေန႕ညတုန္းက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္လို႔လား?။"
"အိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။"
လီေပါင္ေကာ္ဆီမွျပင္းထန္ေသာေဆးလိပ္နံ႕မ်ား
ႏွင့္အိုေဟာင္းေနတဲ့ေအာက္ခံဆိုဖာ ရဲ႕အနံ႕ကဲ့သို႔
ေအာက္သိုးသိုးအနံ႕မ်ားအား က်န္ခ်န္ ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံလိုက္၏။
"မနက္စာ စားၿပီးၿပီလား?။ "
လီေပါင္ေကာ္တစ္ေယာက္ အေႏြးအကၤ်ီကို
ခ်ိတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ပိုထူးဆန္းသည့္အနံ႕အသက္ေတြထြက္လာ၏။ တိုက္ခန္းက
က်ဥ္းလြန္း၍ ေလထုတစ္ခုလုံး ေအာက္သိုး
သိုးအနံ႕မ်ားႏွင့္ျပည့္သြားသည္။
"မၿပီးေသးဘူး။ကြၽန္ေတာ္တို႔......."
လီေပါင္ေကာ္က စကားျဖတ္ေျပာလာသည္။
"အျပင္ဘက္မွာ မနက္စာေရာင္းတဲ့ဆိုင္အမ်ားႀကီး
ရွိတယ္ ။ ငါ ပင္ပန္းလာလို႔ သြားနားေတာ့မယ္။ ေနလည္ထိလည္း နိုးမွာ မဟုတ္လို႔၊မင္းဘာသာမင္းပဲၾကည့္စားလိုက္ေတာ့။"
လီေပါင္ေကာ္က တစ္ျခားအိပ္ခန္းထဲသို႔ဝင္သြား
ၿပီး အဝတ္အစားမ်ားမခြၽတ္ဘဲႏွင့္ အိပ္ယာေပၚ
တက္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး က်န္ခ်န္ ဆြံ႕အသြား၏။
"မေန႕ညက ဘာလုပ္ခဲ့တာလဲ?။"
"ဖဲကစားေနတာ။ ငါ့ကံကမေကာင္းေပမယ့္
မေန႕ညကကံေကာင္းေနတယ္။ မင္းေၾကာင့္
မလို႔....... ငါ့ရဲ႕သားက ငါ့ဆီကံေကာင္းျခင္း
ေတြ ယူေဆာင္လာခဲ့တာ။"
လီေပါင္ေကာ္ကေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္စကားေျပာေနရင္း မ်က္လုံးမွိတ္သြား၏။
..........
က်န္ခ်န္ စားပြဲခုံေပၚကေသာ့တြဲကိုယူၿပီး တိုက္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။
သူ႕စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားက အရမ္းညံ့သက္လြန္းေၾကာင္း
ခံစားရသည္။
ႏွင္းစဲသြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းေဆာင္ေလေအးေအးသည္ သူ႕အရိုးဆီ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာ၏။
လမ္းမေပၚတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားႏွင့္
ကားမ်ားသည္သြားလာေနၾကၿပီးေျဗာက္အိုး
ေဖာက္သည့္အသံမ်ားအားၾကားေနရသည္။
ေနအလင္းေရာင္လာသည္ႏွင့္ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အေဆာက္အဦးမ်ားကိုသူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လာရသည္။
က်န္ခ်န္သည္ လမ္းမေပၚတြင္ ေယာင္ေယာင္
ဝါးဝါးႏွင့္ေလွ်ာက္သြားေနၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဖက္ထုပ္ေရာင္းသည့္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ထဲသို႔
ဝင္လိုက္၏။
ဖက္ထုပ္ျပဳတ္ႏွင့္ အိစက္ေနသည့္ တို႔ဖူးေႏြး
တစ္ပန္းကန္စားၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ သူခံစားေန
ရသည့္ေဝဒနာေတြက အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ပါး
သြားခဲ့သည္။ ဆန့္က်င္ဘက္အေနႏွင့္ ေနာက္
ဆက္တြဲေဝဒနာမ်ားကို သူ မွတ္မိသြား၏။
သူ မေန႕ကတည္းကအေအးမိခ်င္သလိုျဖစ္
ေနတာေၾကာင့္ မနက္စာစားၿပီးတာႏွင့္ အနီး
နားမွေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္ဝင္ၿပီး ေဆးေသတၳာ
တစ္လုံး ဝယ္ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္သည္။
သူေဆးအခ်ိဳ႕ဝယ္ၿပီးေနာက္တြင္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာရပ္ေနရင္းေဝဝါးေန၏။
' သူ အိမ္ျပန္သင့္လား?။'
သူအိမ္ျပန္လွ်င္ လီေပါင္ေကာ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ
ျဖစ္
သည္။
သူသည္ ေဆးဆိုင္ေရွ႕တြင္အတန္ၾကာေအာင္ရပ္ေနၿပီးေနာက္၊ဤေနရာတြင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိဆက္ေနျဖစ္မည္မွန္းမေသခ်ာေသးေသာ္လည္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းက်င္ေအာင္ အရင္ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ဖို႔ က်န္ခ်န္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
က်န္ခ်န္သည္ လမ္းၾကားေလးထဲမွလမ္းမႀကီးဆီ
တန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိ ေနသည့္ လမ္းၾကားေလးထဲ
သို႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြား၏။လမ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာတည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ ေနာက္ျပန္လွည့္လည္း လမ္းေပ်ာက္စရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ။
လမ္းသြယ္တြင္,သီခ်င္းေခြဆိုင္တစ္ဆိုင္ႏွင့္အတြင္းဘက္တြင္ ပန္းႏုေရာင္ ျခယ္ထားသည့္ ေရခဲမုန့္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို သူျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုႏွစ္ဆိုင္မွလြဲၿပီး၊က်န္သည့္ စတိုးဆိုင္ေတြကသူလာခဲ့သည့္လမ္းၾကားထဲမွာရွိေနသည့္ဆိုင္မ်ားႏွင့္အတူတူျဖစ္၏။
ကုန္စုံဆိုင္ကဲ့သို႔ဆိုင္ေသးေလးတစ္ဆိုင္ကိုျဖတ္
ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ္၊ပစၥည္း အမ်ိဳးအစားအမ်ား
အျပားခင္းက်င္း ထားသည့္ ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္
ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန့္သြား
၏။သူသည္ ေရသန့္ဘူးတစ္ဘူးဝယ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္
ခ်က္ႏွင့္ဆ္ိုင္တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲဝင္သြားလိုက္သည္။ေသာက္စရာေရရွိမွသာလွ်င္သူေဆးေသာက္ဖို႔ အဆင္ေျပလိမ့္မည္။
ဆိုင္အတြင္းသို႔ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္
ေႏြးေထြးေသာေလထုႏွင့္ လိေမၼာ္နံ႕သင္းသင္း
ေလးက သူမ်က္ႏွာေပၚကိုရိုက္ခတ္လာ၏။
သို႔ေသာ္, ဝင္ေပါက္မွာ ရပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း
က်န္ခ်န္ ေနာက္ျပန္လွည့္ခ်င္မိသည္။
ေငြရွင္းေကာင္တာေရွ႕ရွိ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းတြင္လူေလးေယာက္စုၿပဳံေနကာ၊ ထိုင္ေနသည့္သူက
ထိုင္ေနၿပီး၊ထိုင္ခုံအားမွီတဲ့သူကမွီထား၏။
ဆိုင္ထဲသို႔ သူဝင္လာသည့္အခါ စကားေျပာေနသည့္ ေလးေယာက္ကအသံတိတ္သြားၿပီး သူတို႔ေခါင္းေလးလုံးသည္တၿပိဳင္နက္ သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာ၏။
သူတို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာႏွင့္ ကိုယ္အမူအရာကို
ၾကည့္႐ုံႏွင့္ သူတို႔တစ္ဦးခ်င္းမ်က္ႏွာေပၚရွိစာလုံး
မ်ားကို က်န္ခ်န္ျမင္ရသည္။
"ပူ,ရွစ္,ေဟာင္,ေန်ာင္။"
က်န္ခ်န္သည္ ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ၿပီး ဆိုင္ထဲမွထြက္
သြားရမည္လား၊အနီးရွိ စင္မွေရဘူးကိုယူရမည္လား
ခ်ီတုံခ်တဳံျဖစ္သြား၏။ေငြရွင္းေကာင္တာေရွ႕မွာပိတ္ထားတဲ့လူသုံးေယာက္အား သူမ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွလွမ္းျမင္လိုက္၏။
ထိုသုံးေယာက္အား သူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရ
သည့္အတြက္ေၾကာင့္၊ ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန့္က်ဲေနသည့္ ဆံပင္မ်ားအျပင္၊ေျပာင္လက္ေနသည့္ဦးေခါင္းတစ္ေခါင္းႏွင့္ခပ္ႀကီးႀကီးမ်က္ဝန္းတစ္စုံအား ျမင္လိုက္ရ၏။
....
က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ၾကပါ 💗