"What did you tell them? Bakit ganon mga mukha nila?"
"Kay gandang lalaki naman ng nobyo niyo, Señorita Amira!" Bumaling ang tingin ko doon sa sumigaw. And then they all cheered again.
I looked at Ozi na ngiting ngiti pa rin. "Bagay na bagay po sa magandang binibining nag-ngangalang Amira Suarez!" Sigaw niya pabalik, at nagsigawan ulit ang mga trabahador.
"Sinabi mo bang boyfriend kita?!" He nodded while smiling wide. Oh god. This man, napakadaldal! We're just pretending, we're not in a real relationship. Ang kulit.
"Ah hindi po, he's my body--" Ozi covers my mouth to refrain me from talking. Hinampas ko naman ang kamay niya but he didn't let go.
"Sige po. Alis na po kami!" Paalam niya sa kanila at hinila ako sa kung saan. That's when he removed his hand on my mouth.
"Why did you do that?!"
"Bakit hindi?"
"I hate you."
"I missed you." My heart skipped a beat.
I crossed my arms on my chest at blanko akong tumingin sa kanya para pagtakpan ang namumuong kiliti sa puso ko dahil sa sinabi niya. He missed me.
"And what the heck are you doing here?" Pagtataray ko, tinaasan ko rin siya ng isang kilay.
"Hindi ba dapat nandoon ako sa kung nasaan ka?" He held his chin.
"But you were not with me for three days at hindi ka nagpaalam man lang sa akin, ni ho ni hi, wala, tapos susulpot ka bigla!"
"Sorry na nga eh. Ano nagka-emergency lang." I guess my expression softened upon hearing that.
"Why? What happened?"
"May inayos lang ako. Akala ko ba nag-request ka sa site ng Taste The Kings' Secrets , edi dapat may balita ka na." Kumunot ang noo ko. Paano niya nalaman ang tungkol doon?
"Wait. How did you know about that?" I bit my lip. Did he stalk me? Ang alam ko lang ay si Ali at ako lang ang nakakaalam ng tungkol doon.
Tumawa siya ng malakas. He's weird!
"Wengya naman oh. Akala ko pa naman alam mo na."
"Ano bang pinagsasabi mo?" Naiinis kong tanong, nakakainis siya eh. Ang gulo niya.
"Wala tara na nga. Gutom na ako, baka pwedeng pakainin mo naman ako? Wala rin akong pahinga. Ang layo-layo nang pinuntahan ko!"
He held my hand at hinila ako. I've missed him too.
"Ay oo nga pala may ibibigay ako sayo." I just watched him get something on his backpack. Mukhang prepared pa nga ang loko sa pagpunta rito. Maybe Dad told him that I'm here at pinasunod niya na agad si Ozi dito?
Inabot niya sa akin ang isang hindi kalakihan na blue velvet box.
Kinuha ko iyon sa kanya. "What is this?"
"Eh kung buksan mo kaya nang malaman mo ano?" Hinampas ko sa kanya 'yong hawak ko. Ozi is really back. Tatlong araw ko ring hindi narinig ang nakakainis niyang mga sagot. Tsk.
I opened the box at halos lumuwa na ang mata ko dahil sa nakikita ko. Just by the sight of this jewelry, parang nagkakahalaga ito ng milyon. Kinuha ko iyon mula sa box, it was a bracelet. A white gold bracelet with diamonds all over. At may mga mas malaking limang blue diamonds, but not that big, tamang tama lang iyon. After every five smaller diamonds nandoon nakalagay ang blue diamond. Ang ganda. It looks really beautiful, classy and elegant, just my taste. Saan niya naman nakuha ito? Mukha talagang mamahalin o totoo pero si Ozi makakabili ng bracelet na may real diamonds? For sure this one's fake, but it's still beautiful I can't deny that.
Kinuha iyon ni Ozi sa kamay ko. I looked at him.
"Regalo ko." He said while putting it to my wrist.
Mataman ko ulit tinitigan iyon, bagay na bagay sa maputing kutis ko. The diamonds are sparkling very nicely, kahit na medyo dumidilim na ang paligid.
"It's not my birthday yet. At saan mo naman nakuha ito?"
He smiled. "Ah 'yan? Kakanakaw ko lang 'yan kanina, trip ko lang ibigay sayo."
"Ozi!!"
He chuckled again. "Nabili ko lang sa kanto."
"Totoo ba? May ganito kagandang bracelet na nabibili lang sa kanto?" I asked, no idea at all.
"Kapag sasabihin ko namang sa auction ko 'yan nabili, hindi ka maniniwala." He whispered, hindi ko tuloy narinig ng malinawan.
"Basta. Ano nagustuhan mo ba?" He asked.
I nodded. "Hindi 'to nakaw ha?"
"Hindi nga, joke lang 'yon."
"This is beautiful." I said as a matter of fact. Napangiti ako. It's been a long time since I've received a gift like this, a jewelry from someone. I'm not really into jewelries but I have them and this bracelet that Ozi gave is I think the most beautiful of all. I really appreciate it. Wala naman talaga sa halaga ng isang bagay kung bakit nasasabi kong maganda ito. It is the person who gave it. Eh ano naman ngayon kung sa kanto niya lang nabili? O kung peke ito? Or hindi? What makes this piece of jewelry so special is that, someone's important to me gave it and that's him.
Ang isipin pa lang na habang binibili niya ito at iniisip ako is enough for me. I don't know but that's cute. Naisip niya pa rin ako kahit hindi kami nagkita ng tatlong araw. I bit my lip to suppress a smile.
"Oo naman. Dapat maganda para sa magandang tulad mo." I bit the insides of my cheek. I felt like I'm blushing. Nakakainis, bakit kapag iba ang nagsasabi niyan sa akin parang wala lang pero kapag si Ozi na para akong kinikilig?
Bakit nga ba?
"Thanks." I said. "You don't have to buy something for me but I really appreciate it, Ozi."
"Hindi ka na galit?" Tanong niya.
"Aha! So that's the reason why you bought me this?" Sinamaan ko siya ng tingin.
"Hindi, baliw. Sorry gift ko talaga 'yan. Ikaw pa rin ang bahala kung magtatampo ka pa sa akin or hindi na. Pero sana hindi na. Bati na tayo..." He pouted again. Damn, he's a baby!
"Next time kasi magpaalam ka, hindi lang kay Daddy pati sa akin."
"Baka kasi pigilan mo ako eh."
"Ang why would I even do that?"
"Kasi ayaw mo akong umalis. Mamimiss mo kasi ako ng sobra."
"Ang kapal ng mukha." He just winked at me. Pagkatapos ay tumingin sa paligid.
"Ang lawak lawak pala ng vineyard niyo." He commented while his eyes started to roam.
"Yeah, malaki kasi ang lupain ni Abuelo rito. That's why." He nodded.
Dumaan kami sa taniman ng mga ubas, iyong dinaanan ko kanina. He picked some grapes and ate them.
Tumatango-tango siya habang nilalasahan iyon. Realizing something maybe? Ano kaya 'yon, eh ubas lang naman ang kinakain niya.
"Hanep ang sarap ah, lasang ubas!"
"Magtaka ka kung lasang pinya 'yan." Irap ko.
He chuckled. "Ang sungit naman nito. Sorry na nga eh. Ako nga dapat magalit, hmp!" He crossed his arms over his chest, nakasimangot pa ang loko.
Tumigil ako para tignan siya.
"Ano na namang kalokohan 'yan?"
"Ang saya mo kasi kahit wala ako, samantalang ako ikaw lang iniisip ko sa tatlong araw na 'yon. Tapos makikita ko nalang hawak ka sa bewang nung unggoy na kasama mo." He even pouted more. What the hell? And what did he just say?
"Nakita ko 'yon kanina. May kasama ka pang tatlong lalaki, tapos isang babae. Ipinagpapalit mo na ba ako?"
Hinampas ko siya sa braso.
"Oh come on, why do you care?"
"Aray! Hindi ka ba marunong manuyo?"
"You're crazy!"
Napakamot siya sa batok.
"Huwag mo nang uulitin 'yon. Babangasan ko 'yon!"
"Shut up, Ozi. They're my friends." Right, speaking of friends. Naghihintay pala sila sa mansyon.
"Edi wow!" Nauna siya sa paglalakad. Seriously? "Nagseselos ako, sinasaktan mo ang damdamin ko Sungit."
I just shook my head. Of course he's just acting. Sanay na ako. But at the same time I couldn't help but to smile a little knowing that he's 'jealous' and I just find it cute. What the hell?
"Hey! My friends are in the house, don't try telling them about the deal. None of them knows, Ozi!" Sigaw ko, pero hindi niya ako pinansin at nagtuloy tuloy lang siya sa paglalakad.
That's when my phone rings. Kinuha ko iyon sa bulsa ng pants ko. Tumigil din muna ako sa paglalakad, and Ozi doesn't seem to mind. What's wrong with him, really? Totoo bang nagseselos siya?
I beamed when I saw who's calling. It's Ali.
"Ali, hey!" I greeted. Simula noong nagpunta ako rito, ngayon lang siya tumawag. But she's texting me about what we have talked before I left Manila. Ang sabi niya dati ay hindi pa ina-accept ang request so we waited.
"Miss Amira. Oh my god. Oh my god. As in OMG!!!" Tili niya sa kabilang linya. Nakuha ko pa ngang ilayo ang cellphone ko dahil sa nakakabingi niyang boses.
"Calm down, Ali. What is it? Why are you like that?"
"Iiiiiiiiiiihhh!!! Miss Amira, you won't believe me! Gosh! Ilang oras akong nakatunganga sa laptop ko dahil kahit ako hindi makapaniwala! Oh my god!"
"Come on Ali, get straight to the point."
"Kasama mo ba ngayon si Ozi na bodyguard mo Miss Amira?"
"Yes, kakarating niya lang. Why did you ask?"
"Get your pen and paper and phone. Make sure to have a lot or pictures and signatures as remembrance while he's still there with you! Omg! Bigyan mo rin ako ng papel na may pirma! Waaaaah! I can't believe this!!!"
Kumunot ang noo ko lalo.
"Ali Soriano, what are you talking about?"
"Miss Amira, for almost two months nakakasama mo na pala araw-araw ang matagal mo nang gustong makita!"
"Huh?"
"Miss Amira, I've already had an access on the site. Nag log in na rin ako simula nang naaprobahan ang request mo, gaya ng sabi mo. So I've already search for Kharlo Rozzi Kho."
Okay this is it.
"So... How does it look like, ano ang balita sa kanya? Gosh is that why you're acting like a teenage girl screaming so loud? Bakit?"
Ang bilis ng tibok ng puso ko. I don't know why and the anticipation is really killing me.
Wala akong internet dito, that's why si Ali na ang inutusan ko sa lahat about doon.
"Miss Amira, hinga ka muna ng malalim." Ginawa ko naman iyon.
"Tell me."
"Miss Amira, si Kharlo Rozzi Kho at si Ozi ay iisa!"