"What the hell is the meaning of this, Lexus?"
Agad kong itinutok sa mukha n'ya ang conversation nila ni Aisler. Seryoso lamang ang mukha niya at nakapanatiling kalmado na medyo ikinainis ko.
Ayan na naman s'ya, he's invalidating my feelings again.
"That was 3 months ago, Lucy." maikli nitong sagot kaya mariin akong napapikit at muling humarap sa kan'ya.
"You planned to kill me?"
Inabot ng ilang segundo bago siya sumagot, "Yes,"
Napatigil ako't hinintay pa ang susunod niyang sasabihin.
"Aisler ordered me to kill you pero hindi ko ginawa. Even if he gets mad at me, I don't care. Because for me, all I have to do is to protect you."
"Protect me? Is that how you protect me? You let him hurt me, Lexus. Kung una palang sinabi mo na edi sana sinakyan ko lahat ng plano n'ya."
"You don't understand. You really don't understand. Hindi nila alam ang totoo kong pagkatao, and in order to protect myself, I also chose to protect my position as a king of death. Hindi ko puwedeng tanggihan ang utos ni Aisler dahil mas mataas ang posisyon n'ya kaysa sa akin. He's a king of all and I'm just a king of death. I just did my best to protect you from him, kahit pa pag dudahan niya ako. So, stop asking me about it dahil tapos na'yan." paliwanag niya.
Hindi ko alam kung maniniwala ba ako o hindi. Pero mas lamang ang paniniwala ko kaysa sa hindi. Tinatanong ko lamang ang sarili ko kung dapat ba siyang pagkatiwalaan.
Pero kung ako mismo ang tatanungin ay nag titiwala ako kay Lexus. Malaki ang tiwala ko sa taong ito at napatunayan niyang hindi ako nagkakamali.
Lahat ng kuwento niya sa Bloody Game ay totoo, lahat ng sinasabi niya ay totoo, lahat ay napatunayan niya nang walang kahirap-hirap. At ngayon, kahit mahirap, mag titiwala ako sa kan'ya dahil mahal ko ang taong ito.
Pero sa ngayon ay hindi muna ako makapag salita.
"I'm sorry, I'm sorry, love." saad nito at hinawakan ang pisnge ko.
"I know it's very difficult to trust again, but I promise you that you won't regret trusting me. I love you so much and I can't do anything that will destroy us. Lucy, look at me...I love you."
Tumingin ako sa mga mata niya at kita ko naman ang tunay niyang sinasabi. Nag titiwala ako at mag titiwala ako sa kan'ya.
Ito na ang huli dahil kapag nalaman ko na hindi totoo si Lexus sa akin ay hinding-hindi na ulit ako mag titiwala sa buong buhay ko.
Lokohin na ako ng lahat, traydorin na ako ng lahat, at saksakin na ako ng lahat, pero 'wag lang si Lexus.
Dahil ang taong ito ang nag bibigay kasiyahan sa puso ko, nakakapag pagaan ng loob ko, at ang taong mahal na mahal ko.
Alam kong hindi n'ya alam iyon pero sa akin nalang 'yon.
Alam kong sasabihan n'ya lamang ako ng corny kapag sinabi kopa sa kan'ya ang mga iniisip ko. Tsk!
"Kapag nalaman kong hindi ka nagpapakatotoo sa'kin ay humanda ka talaga. Okay?" may inis sa tono ko pero ngumiti lamang ito.
Hays, wala na nanghihina nanaman ako. Nakakainis naman 'to! Nawala tuloy ang galit ko.
"Anong nginingiti mo d'yan?"
"The bruise on your face is cute."
Tsk! Anong cute dito? Ang sakit-sakit nga kapag hinahawakan. Bwisit kasi si Allison, basta-basta nalang nang-aaway. War freak amp.
"Ano palang ginagawa mo dito?" pag iiba ko at umayos din naman s'ya ng tayo.
"How are you? Kamusta ang pakiramdam mo? May masakit paba sa'yo?"
Umiling naman ako, "Maayos ako, wala akong nararamdaman na kahit ano kung hindi sama lang ng loob." sagot ko at marahan naman siyang napangiti.
"That's fine, everything's will be fine. Just rest and calm your mind, think only positive things to ease your feelings, okay?"
Tumango ako at muling tumingin sa mga mata niyang alam kong pagod na din.
Ang mga mata niya ay hindi na maka mulat nang sobra dahil sa pagod nito, and the way na mag usap siya ay makikita mo din talagang pagod s'ya.
Malumanay ang boses niya at hindi na gaano katulad ng dati na matigas at seryoso. Ngayon kasi ay may halong pagod sa pananalita niya.
Hindi ko alam at hindi ako sigurado kung may nag tanong na sa kan'ya nito pero,
"Ikaw? Kamusta ka? Okay ka lang ba?" tanong ko na ikinatahimik niya.
Mas lalo kong napatunayan ang mga sinasabi ko. I know na sobrang pagod na s'ya tapos dinadagdagan kopa.
Ang dami niyang personal problem na hindi ko maitanong sa kan'ya dahil sa hiya.
At ngayon, nakapanatili siyang nakatingin sa akin dahil sa tanong ko.
"I'm also tired that's why I'm here." sagot niya kaya napahinga ako nang malalim.
"Dito mo ba gusto mag pahinga?"
Tumango ito at mas lumapit sa akin,
"I wanna rest with you."
Ipinatong niya ang ulo niya sa balikat ko at niyakap ako.
Ramdam na ramdam ko ang mainit niyang katawan, ang pag hinga niya, at ang amoy niyang napaka sarap sa ilong.
Sobrang sarap sa pakiramdam kaya napapapikit na lamang ako habang ito'y nakayakap sa akin.
"Do you want to sleep with me?"
Hindi siya sumagot kaya hinayaan ko na lamang siyang yumakap sa akin kahit hanggang kailan n'ya gusto.
Napapakalma n'ya ang puso't isipan ko. Hindi ko alam kung makakaramdam pa ba ako ng galit o ano.
Kaya hindi ko din magawang tignan si Lexus bilang isang kaaway o ano dahil sobrang gaan ng loob ko sa kan'ya at walang makakapag pabago nito.
***
Bumalik kami sa loob at sa tingin ko ay dahil nandito naman na si Lexus ay siguro dapat na din siyang makilala nang mas maayos ng mga magulang ko.
Hindi ko pa kasi nababanggit sa kanila na kasintahan ko ang diyos na sinasamba nila.
Sa totoo lang ay hindi ko din alam kung paano haharap sa kanila o paano sasabihin ang tungkol dito.
Baka kasi tumutol lamang sila.
Nang makaharap kona ang mga magulang ko, nahihiya pa akong tumingin kay Lexus.
Muli silang nag bigay galang kay Lexus kaya walang nagawa si Lexus kung hindi mag bigay galang din.
Medyo nahihiya ako sa sarili ko. Never ko kasing niluhudan si Lexus.
At kung luluhudan ko siya ay hindi sa ganitong paraan ko gusto.
Eme!
Humarap na sila sa isa't-isa at sa akin naman nabaling ang mga tingin nila.
Ahm, wait, paano koba sisimulan?
Alam ko naman na puno na ng pagtataka ang mga mukha nila dahil sa ginagawa ko.
Sa tingin ko ay tamang oras naman na ito.
"Mom, Dad...Alam ko po na mahirap paniwalaan, mahirap tanggapin, at mahirap sabihin pero...si Lexus po—" pinutol ni Dad ang sasabihin ko,
"Ano bang ginagawa mo Louisa Cyrine? Hindi mo dapat siya tinatawag sa ganiyang pangalan, s'ya ang pinuno o panginoon natin—"
ako naman ang pumutol sa sinasabi ni Dad,
"S'ya din po ang boyfriend ko."
Natigil silang dalawa at halos hindi makapaniwala ang mga mukha.
Nginitian naman sila ni Lexus at nilapitan,
"I'm glad to meet you, Mr. and Mrs. Powell. I'm Lexus Vasquez, your daughter's boyfriend."
Nagkatinginan ang mga ito at ang Ina ko ay hindi alam ang sasabihin. Wala nang mailabas ang bibig nito dahil sa hindi makapaniwal sa narinig. Para pangang mahihimatay ang Ina ko.
Hays, kahit sino naman magugulat. Niluhudan ba naman nila, dinadasalan nila, tapos ako sinisigaw-sigawan kolang minsan si Lexus.
Nahihiya tuloy ako sa sarili ko.
"Mom, Dad, I'm sorry kung binigla namin kayo. Puwede po ba na bukas na lamang tayo mag usap dahil mag papahinga po muna kami." saad ko dahil tila 'di yata nila ako kayang harapin.
"Aalis na po kami, bukas na lamang natin ito pag usapan." dugtong ko pa at yumuko upang mag bigay galang at ganoon din si Lexus.
Nag lakad na kami pataas at s'ya naman ang dinala ko ngayon sa kwarto ko.
Alam kong ngayon lang s'ya dito kaya nililibot pa n'ya ang paningin niya.
Nahiga na lang ako dahil pagod na din talaga ako. At si Lexus, bahala s'ya kung ano ang gagawin n'ya. Kung tatabi ba s'ya sa akin o ano.
Nasa tamang edad naman na kami at alam din naman namin ang limitasyon namin bilang magkasintahan kaya naman kampante lang ako sa kan'ya.
Nag lakad s'ya patungo sa book case ko at tinignan bawat libro dito. Alam kong mahilig din s'ya sa libro kaya ganiyan na lamang s'ya tumingin dito.
"Do you also have Morgox's book? This one is my favorite." usap nito nang makita ang librong paborito ko na favorite din daw n'ya.
"Frin De Lore, pinaka favorite ko. Madami akong natutunan d'yan na nai-apply ko sa sarili ko kaya importante sa akin ang librong 'yan." sabi ko at marahan naman siyang napangiti,
"I have read all of these but none of them have I applied to myself." saad n'ya na ikinasimangot ko,
"Ganda kaya n'yan, tsaka grabe makapag pabago ng isip."
Ibinalik na lamang n'ya sa lagayan ang libro at bigla naman itong tumingin sa akin na tila may itatanong.
"What's your name again?" tanong n'ya na ipinagtaka ko.
Ang random naman ng nasa utak n'ya.
"Lucy, Lexus, I'm Lucy."
"No, not that."
Ay wait, baka ang tinutukoy n'ya ay ang totoo kong pangalan.
"Louisa Cyrine?"
Kumunot ang noo n'ya at tila may gustong sabihin.
Bakit parang medyo gulat siya. Louisa Cyrine ang totoo kong pangalan at ginawa kong 'Lucy' for short. 'Di ko naman alam na 'di pala n'ya alam ang tungkol dito.
Sa bagay, wala namang nakakaalam.
"Wait, you are the protagonist of the book Louisa Cyrine or your name itself?"
Ngumiti ako at agad tumango. "Oo, at ako din ang nag gawa non."
Hindi halata pero kita ko ang gulat sa mukha n'ya habang nakatitig sa'kin.
"You're really what I'm looking for."
"What do you mean?"
"That book is one of my favorite."
Biglang namula ang mukha ko at palihim na napangiti. Hindi ko naman inasahan na ang kaharap ko ngayon ay isa sa nag babasa ng libro ko.
"Maganda ba? I-rate mo naman." nakangiti kong sabi
"6 over 10."
Nawala ang ngiti sa labi ko at halos maibato ko sa kan'ya ang unan sa tabi ko.
Tsk! Favorite daw n'ya pero 6 over 10? Nagpapatawa ba s'ya? Ilang taon ko din pinag hirapan ang libro na 'yon noh dahil sa kagustuhan ko iyong ma perfect.
"Bakit naman ang baba? Ganoon ba kapangit ang libro ko?"
"6 over 10 because you killed yourself at the end."
Ah okay, kaya naman pala.
"But I like it more than anything else I've read."
Ngumiti na ulit ako at tumayo upang lumapit sa kan'ya. Pero habang nag lalakad ay nag ring ang phone ko kaya kinuha ko muna iyon.
Wait, Ha? Bakit tumatawag si Khairo? Siraulo ba s'ya? Kung mag so-sorry lang s'ya ay hindi ko s'ya matatanggap.
"Answer it." sabi ni Lexus at napairap naman ako kaya sinagot ko nalang ang tawag nito at ipinarinig ko din sa kan'ya.
"Blythe...Eurich is dead."
Agad nanikip ang dibdib ko at bumigat ang pakiramdam ko nang walang paligoy-ligoy na sinabi ito ni Khairo.
"Baliw kaba? Kung tatawag ka para mang trip ay tigilan mo!" inis ko't papatayin na sana pero may sinabi pa s'ya.
"Believe me or not, Eurich is dead. Alam ko kung gaano ka importante si Eurich sa'yo at alam kong ako lang ang puwedeng makapag paalam sa'yo kung anong kalagayan n'ya that's why I call you. Pero kung hindi ka naniniwala, wala na akong magagawa doon."
Agad n'yang ibinaba ang phone n'ya kaya naman natulala ako at hindi alam kung maniniwala o hindi.
"Wait, let me call someone." usap ni Lexus at may tinawagan.
Ako naman ay napaupo at medyo nanlambot. Punong-puno ng kaba ang dibdib ko.
Paano kung totoo ang sinasabi ni Khairo? Ilang beses na sinubukan saktan ni Eurich ang sarili n'ya dahil sa depression kaya hindi naman malabong nag tagumpay s'ya.
Napalunok ako't pilit ikinalma ang isipan ko.
Napatingin naman ako kay Lexus na dahan-dahang humarap sa akin,
"Ano? Sinong tinawagan mo? Anong sabi?" napatayo na ako habang tinatanong ito.
Napalunok pa ito bago sumagot, "Khairo is right...Eurich is dead."
Agad akong napaupo sa kama at hindi alam kung anong gagawin. Na blangko ang utak ko at tanging mukha lamang ni Eurich ang nakikita ko.
Bakit ganon? Bakit ganito? Bakit ang sakit...ang sakit-sakit. B-bakit parang naramdaman kona 'to dati, ang ganitong klase ng sakit.
"Sasamahan kitang puntahan s'ya," usap ni Lexus habang ito'y nakatayo sa harap ko.
Hindi na napigilan ng luha ko ang pag bagsak nito...hindi ko magawang humagulgol o makagalaw mula sa kinauupuan ko...hindi ako makapaniwala
"Hindi...hindi pa patay si Eurich...hindi. Hindi pa s'ya patay, Lexus!"
Lumapit ito sa akin at agad isinandal ang ulo ko sa balikat n'ya. Mas naiyak tuloy ako dahil dito,
"Totoo ba? Baka naman gumagawa lang ng usap si Khairo! Baka hindi totoong wala na si Eurich. Nakausap ko pa s'ya, gusto pa nga n'ya gumanti sa'yo kaya paanong nawala na lamang s'ya nang ganito kabilis?"
Pinipilit kong huwag maniwala dahil hindi ko talaga kaya. Mahal na mahal ko si Eurich at nagawa kong patawarin s'ya sa lahat ng kasalanan n'ya h'wag lamang s'yang mawala sa'kin. Itinuring ko siyang kaibigan at kapatid.
Hindi...Hindi ito maaari. Puwedeng nag gagawa lamang ng usap si Khairo. Paano kung sinasabi n'ya lang ito upang makuha ako?
"Paano kung sinasabi lang ni Khairo 'yon dahil may binabalak nanaman sila?" usap ko habang nag pupunas ng luha at naramdaman ko naman ang malalim na pag hinga ni Lexus,
"I called someone there, at sabi n'ya totoo daw na wala na si Eurich. Pero kung gusto mong malaman ang totoo, sasamahan kitang pumunta doon."
Napayuko ako at naluha. Walang tigil sa pag hikbi at pag punas ng luha bawat patak nito.
Hindi ko magawang maniwala. Hindi talaga.
Pagod na pagod na ako at gusto konang mag pahinga tapos may ganito nanaman.
Parang hindi ko kaya...parang hindi ko kayang makita si Eurich. Hindi ko kaya.
"Shh, we still don't know the truth. We don't even know how she died, or if she's really dead. So please, stop crying at sasamahan kitang puntahan s'ya."
Tumango ako habang nakayuko at nag punas ng luha.
Tama, tama si Lexus. Hindi pa naman ako sigurado kung wala na talaga si Eurich kaya kailangan kong malaman ang totoo mismo.
Hindi naman puwedeng umiyak lamang ako dito habang iniisip kung wala naba talaga s'ya o sinasabi lang 'yon ni Khairo dahil sa hindi malamang dahilan.
***
11:43 PM
Nasa tapat na kami ng palasyo ni Lexus habang nakasakay sa kotse. Hindi pa kami puwedeng dumeretso basta ng pasok dahil haharangan kami ng mga guard.
Ngunit nang nandito na, nang masilip nila ang nakasakay ay mabilis silang nag bigay galang at agad kaming pinapasok sa loob.
Nang maiparada ni Lexus ang kotse n'ya ay dali-dali akong bumaba at halos tumakbo na papasok.
Nang makapasok ay agad akong napatingin sa Ina at Ama ni Eurich na humahagulgol ng iyak sa harap ni....
ni Eurich...
Eurich...
"Eurich!!"
Hindi maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko habang nag mamadaling lumapit sa katawan ni Eurich na wala ng buhay.
"Eurich..."
Tuloy-tuloy ang pag bagsak ng aking mga luha habang tinutusok ang puso ko dahil sa sakit na nararamdaman ko.
"Anong nangyari? Bakit mo ginawa 'to?!" iyak ko't napaluhod sa harap niya dahil sa hindi makapaniwala sa nakikita ko.
Nakahiga, wala ng buhay, naninilaw ang balat, at halos kulay ube na ang bibig.
"Eurich...Anong ginawa mo? B-bakit mo—"
Hindi ko na magawang ituloy ang sasabihin ko dahil sa sakit. Sobrang sakit. Bakit ganito, bakit sobrang sakit. Bakit parang kapatid ko ang nawala dahil sa sakit.
B-bakit para akong mawawalan ng malay kapipiit ng luha at ng sigaw.
B-bakit ganito, s-sobrang sakit. Hindi ko alam k-kung bakit para akong mawawalan ng malay.
"Eu-Eurich, b-bakit mo nagawa 'to?"
Kasabay ng pag bagsak ng luha ko ang s'ya ding pag bagsak ng katawan ko.
Bigla na lamang akong napahiga habang may luhang tumutulo mula sa mata ko at tila hindi ko kayang kontrolin ang sarili ko.
Pagod na ako at mas lalong napagod nang makita si Eurich. Hindi na kaya ng katawan ko, hindi kona kaya. Pagod na ako...
Masyado na madaming nangyari ngayong araw na 'to, at hindi kona kinakaya lalo na nang makita ko si Eurich sa ganitong sitwasyon.
Parang kaninang umaga lamang ay magkausap kami.
At ang masakit dito...nawala s'ya nang hindi manlang kami naging okay.
Ang sakit-sakit, parang dinudukot ang puso ko dahil sa sakit.
Kita ko ang malabong mukha ni Lexus at ng Ina at Ama ni Eurich na alalang-alala sa akin ngayon na pilit akong pinapabangon,
"Hija, ayos kalang ba?" rinig kong tanong mula sa Ina ni Eurich.
"Lucy! Naririnig mo ba'ko? Lucy! wake up!" rinig ko naman mula kay Lexus.
Ramdam ko ang agadan niyang pag buhat sa akin at dito ko na hindi naramdaman ang katawan ko.
Ipinikit kona ang mata ko at hindi kona alam ang nangyari.
***
[ DREAM ]
"Blythe? Tarika na bakasyon tayo please?"
"Paano tayo mag babakasyon e hindi nga tayo makalabas ng school."
"Tatakas nga kasi tayo! Sumama kana!"
"Ayoko baliw mapalayas pa tayo sa school na 'to edi 'di ko na—"
"'Di mo na ano?"
"'Di na kita makikita. Syempre Princess ka at isa lang akong normal na estudyante, kapag nalaman nilang tumakas tayo ay sigurado akong ako lang ang mapaparusahan."
"Hays! Kainis! Gusto kona mag bakasyon!"
_________
Nagising akong katabi si Eurich. "Bakit ka nanaman nandito?"
"Wala lang, ang boring sa kwarto ko e."
"Mas boring dito."
"Hindi ah, tsaka mag luluto ako."
Bumangon na s'ya kaya agad kumunot ang noo ko.
"Hoy! Kalalagay kolang ng stock d'yan kagabi 'wag mong iluto 'yung pasta ko d'yan ah? Palibhasa 'di ikaw ang gumagastos!"
Patuloy s'ya sa ginagawa n'ya kahit nag bubunganga ako na para kaming magkapatid.
"Iba ang iluluto ko, nakita ko 'to sa libro na nabasa ko. Ita-try kolang. Tsaka may dala akong sariling ingredients noh!"
Nahiga ulit ako at natulog nalang. Nakakatamad pa kasi bumangon ang aga pa.
______
"Blythe! Kape mo! Lalamig na 'to bahala ka!"
Kung makapag madali naman 'to. Alam naman kasi n'yang maliligo ako tapos pinag timpla padin agad ako. Paano ko iinumin 'yan?
"Puwede ba kung ititimpla mo'ko ng kape yung kakain na'ko, hindi 'yung naliligo palang! Edi lumamig talaga 'yan!"
"Ang tagal-tagal mo kasi maligo tapos kita ko halos sampong produkto yata ang nilalagay mo d'yan sa balat mo sa sobrang tagal mo!"
"Palibhasa 'di ka naliligo!"
"Hoy! Matagal din ako maligo!"
"Five minutes kalang maligo, Eurich!"
"We? fine minutes lang?"
____________
"If your bestfriend betray you, what will you do, Eurich?" tanong ni Prof. Cueva kay Eurich.
"Ahm, siguro patatawarin ko pero 'di ko na ibabalik 'yung dati kong tiwala sa kan'ya—"
pinutol ko ang sinasabi n'ya,
"Anong patatawarin? Kapag sinaksak ka sa likod, saksakin mo din."
Natawa lang s'ya habang si Prof. Cueva naman ay nakatingin nang seryoso sa'kin,
"Ms. Blythe, I didn't ask you anything kaya bakit ikaw ang sumasagot?"
Nag pipigil tawa si Eurich kaya naman halos mahawa ako. "Nothing, Sir. I'm sorry."
Tinago ko nalang ang mukha ko sa bag dahil nang aasar pa si Eurich.
__________
"Blythe, 'di ako aalis sa tabi mo. Ngayon lang ako nagkaroon ng kaibigan na katulad mo kaya hindi ako gagawa ng puwedeng makasira sa atin."
Nasa balkonahe kami habang nanonood sa liwanag ng buwan at ng mga bituin. Nag kwekwentuhan lamang kami dito. Mabigat din ang nararamdaman ko ngayon kaya sinamahan n'ya ako dito.
Pero ang hindi n'ya alam ay s'ya ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito. Hindi ko kasi matanggap na s'ya mismo ang pumatay sa kapatid ko.
Ni hindi konanga magawang tumingin nang deretso sa mata n'ya.
"Kapag may problema ka, mag kwento ka sa'kin, palagi naman akong makikinig katulad ng kung paano mo ako pakinggan tuwing ako 'yung may problema."
Tumango lamang ako at tinignan s'ya, "Ayos lang ako. Masyado ding personal ang problema ko kaya 'di ko magawang ikwento sa'yo."
Napa buntong hininga siya at niyakap ako na hindi ko inasahan,
"Ayos lang, naiintindihan ko naman. Yakapin nalang kita para maibsan ang lungkot na nararamdaman mo."
P-paano ko magagawang magalit sa kan'ya kung ganito siya kabait sa akin. Nakokonsensya tuloy ako. Parang hindi naman n'ya deserve na madamay sa kasalanan ni Aisler.
__________
6:23 AM
Mabilis kong naimulat ang mata ko kasabay nito ang luhang bumagsak mula dito.
"Eurich..."
Agad akong napayuko at umiyak dahil sa mga ala-alang pumasok sa isipan ko habang ako ay natutulog.
Ang bigat sa dibdib, ang bigat, ang sakit. Ang dami naming pinag samahan ni Eurich, ang daming nabuong ala-ala, at ang daming nabuong pag mamahalan sa pagkakaibigan namin.
Itinuring kona siyang kapatid kaya hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.
"Eurich..." sunod-sunod ang pag bagsak ng mga luha ko habang binabanggit ang pangalan niya.
Napayuko ako at walang magawa kung hindi ang umiyak.
"Eurich!"
Napahawak ako sa dibdib ko habang umiiyak dahil sa sakit. Sobrang sakit. Bakit naman n'ya nagawa 'yon? Paano n'ya nagawang patayin ang sarili n'ya.
Hindi ko matanggap, hindi ko talaga matanggap. Bakit ang mahahalaga sa akin ay palaging nawawala? Bakit?