[FLASHBACK]
Luna's Point of View
Nasaan kaya si Lexus? Kanina ko pa s'ya hinahanap pero 'di ko s'ya makita. Saan nanaman kaya pumunta 'yon?
Nasa tapat ako ng pintuan ng kuwarto n'ya at hanggang ngayon ay walang nag bubukas ng pintuan kaya obvious naman na wala s'ya sa loob.
Nakakainis! Sayang ang effort ko! Ang ganda pa naman ng cake na ginawa ko tapos 'di n'ya makikita? Nakakasama talaga s'ya ng loob!
Kinatok ko na lamang ulit ang pinto pero wala talaga kaya binuksan kona. Kaya ko naman talagang buksan 'to pero 'di ko ginawa dahil alam kong magagalit s'ya. Ang sungit pa naman n'ya at ayaw n'ya nang pumapasok ako sa kuwarto n'ya. Akala mo naman may itinatagong bangkay sa ilalim ng kama n'ya kung makapag react tuwing napasok ako dito.
By the way, I'm Luna. Mayroon akong mahabang buhok, maliit na mukha, gummy smile, at 5'4 ang height ko. Obvious naman na maganda ako kaya 'wag na kayong mag taka, maliit na bagay.
So, ipinatong kona ang cake sa lamesa ni Lexus at kinakabahang lumabas dahil baka mamaya ay nandiyan lamang s'ya mamura pa n'ya ako.
Ewan ko ba sa kan'ya kung bakit ayaw sa'kin ang ganda-ganda ko naman at mabait naman ako. Ano bang gusto n'ya sa babae? Malaki katawan katulad ng mga babaeng member ng A.G? Iww!
Pagka labas ko ng kuwarto n'ya ay nakangiti ko namang isinara ang pinto n'ya at tumingin sa paligid baka kasi mamaya gulatin n'ya ako pero mukhang wala naman s'ya kahit saan kaya nag patuloy na ako mag lakad at balak kona sanang umalis. Balak ko kasi puntahan si Ate sa G.U. at miss na miss kona ang pag susungit n'ya. S'ya si Ate Lucy, ang queen of all. Masungit s'ya pero okay naman s'ya kapag good mood. Mabait naman s'ya pero ang hirap n'ya kausapin, ayaw n'ya kasi sa maingay. Magkaibang-magkaiba talaga kaming dalawa.
Papasakay pa lamang ako ng elevator ay nagulat naman ako nang may mag takip sa bibig ko. Nawala ang masaya kong mukha at nabalot ito ng takot. Amoy na amoy ko si Aisler kaya naman kabang-kaba ako sa mga oras na'to.
Hinigit n'ya ako at wala naman akong magawa dahil sa lakas ng katawan niya. Nagsimula ng tumulo ang luha ko dahil alam kong may hindi s'ya magandang gagawin.
Obsessed s'ya sa 'kin at ilang beses na n'ya akong pinag tangkaan kaya hanggang ngayon ay hindi ko maiwasang matakot nang sobra.
Dinala n'ya ako sa kuwarto n'ya at agad nitong isinara ang pinto. Tinulak n'ya ako pahiga sa kama n'ya at napa-atras naman ako agad.
"Ano nanaman bang ginagawa mo, Aisler?! Wala kapa din bang balak tigilan ako?!" galit at lumuluha kong tanong dito pero siya ay nakangisi lamang.
Natatakot akong tumingin sa kan'ya habang siya ay dahan-dahang papalapit sa akin.
Natatakot na ako sa mga oras na ito at hinihintay ko lamang na iligtas ulit ako ni Lexus katulad ng palagi n'yang ginagawa.
"Lexus is not here, Luna. He's in the palace. So, I can do whatever I want to do right now." nakangisi nitong usap at ako naman ay binato s'ya ng unan, "Huwag kang lalapit! Papatayin kita!" pag babanda ko at agad tumayo at tumakbo para sana tumakas pero agad n'ya akong hinabol at nang mahuli ako ay mahigpit n'ya akong niyakap mula sa likod.
Binuhat n'ya ako habang ako naman ay pumapalag at pinipilit makaalis. "Bitawan mo na 'ko, please!" pakiusap ko habang umiiyak pero s'ya ay hindi pa din tumitigil.
"You are mine, Luna...just mine!" saad nito at inihiga ako sa kama. Wala naman akong nagawa dahil masyado akong payat at magaan upang lumaban.
"Pakawalan mo'ko, please!" pakiusap ko pero ayaw n'yang gawin. Itinali pa n'ya ang mga kamay ko sa kama na mas ikinalakas ng iyak ko.
"Tama na, please! Aisler pakawalan mo na 'ko dito! Pakiusap naman!" pagmamakaawa ko pero ang hayop na 'to ay walang ginagawa kung hindi ipagpatuloy ang kawalangyaan niya.
"'Wag mong gawin sa'kin 'to! Pakiusap!" iyak ako nang iyak kanina pa at sobrang nag mamakaawa.
"Shut up! Just give me one hour to do this!" sagot n'ya na parang ikadudurog ng puso ko. Basang-basa ko ang isip n'ya at alam ko ang binabalak n'ya.
Hindi ko alam kung magagawa kopabang makagalaw dahil sa nginig at takot na nararamdaman gawa n'ya.
Mas namuo pa ang takot ko nang hubadin n'ya ang pang taas n'ya at para naman akong mahihimatay sa takot.
"Aisler! 'Wag mong gawin 'to sa 'kin! Wala akong ginagawang masama sa 'yo! Wala akong naalala na may ginawa ako sa 'yo! Kaya bakit mo ginagawa sa 'kin 'to?! Pakiusap! Pakawalan mo na ako! 'Di ba mahal mo 'ko? Bakit mo ginagawa 'to? Ano bang gusto mong mangyari?! Hirap na hirap na 'ko sa'yo!"
Walang tigil na iyak at sigaw sa harap n'ya pero s'ya ay tila wala pa din sa tamang pag iisip, "Shut up! Wala akong pake sa sinasabi mo!"
Napapikit ako kaiiyak at wala naman magawa kung hindi ang magmakaawa at umiyak nang umiyak.
Hindi ko alam ang gagawin ko ngayon, hindi ako makaisip ng paraan kung paano makakaalis dito. Wala akong ibang maisip kung hindi si Lexus. Nawawalan ako ng pag-asa sa tuwing naalala kong wala s'ya dito upang iligtas ako.
Pakiramdam ko ay katapusan kona. Muling tumulo ang luha ko at tumingin sa ibang dereksyon upang hindi makita ang mukha ni Aisler na palapit nang palapit sa akin upang halikan ang leeg ko.
Pumatong s'ya sa akin at agad hinalikan ang leeg ko habang ang isa nitong kamay at nasa hita ko.
Naiiyak lamang ako dito habang pilit kumakawala sa kan'ya at parang gusto ko na lamang mahimatay upang hindi maramdaman ang ginagawa n'ya. Tuloy-tuloy ang pag bagsak ng luha ko at walang magawa.
"Tama na pakiusap," mahinahon kong pakiusap habang lumuluha pero s'ya ay walang tigil.
Tinanggal n'ya ang damit na suot ko at tila hindi pa nakukuntento sa ginagawa n'ya. Hinawakan n'ya ang dibdib ko na s'yang ikinasuko ko na. Alam kong ito na ang araw na sisira sa buhay ko.
Hindi ko alam ang gagawin, puro si Lexus at Ate ang nasa isip ko. Silang dalawang naiisip kong pupunta dito upang tulungan ako pero mukhang malabo.
Tinanggal ni Aisler ang pambaba niyang suot at napapikit dahil dito habang umiiyak. Para akong mamamatay dahil sa ginagawa n'ya, para n'ya akong tinotorture.
"Hayop ka! Pakawalan mo 'ko dito! Hayop ka, Aisler! Pakawalan mo 'ko pakiusap!"
Itinuloy n'ya ang ginagawa n'ya at wala naman akong nagawa kung hindi tanggapin ito.
"Hinding-hindi kita mapapatawad! Hayop ka! Bitawan mo 'ko!"
Huli kong pakiusap habang umiiyak at wala ng magawa.
***
Nang maimulat ko ang mata ko ay napansin kong nasa isa akong madilim na kuwarto. Nakaupo ako sa isang upuan habang nakagapos ang mga kamay ko.
Tumingin ako sa paligid at puno pa din ng takot ang mukha ko. Hindi kasi maganda ang pakiramdam ko dito.
Buong buhay ko ay masaya ako, pero nang makilala ko si Aisler ay dumilim ang paligid ko. Ang hayop na 'yon! S'ya ang may kasalanan kung bakit nasira ang buhay ko! At ramdam na ramdam kopa ang sakit ng bandang gitna ko habang nakaupo dito dahil sa kawalangyaan n'ya!
Napakawalangya n'ya! Hinding-hindi ko s'ya mapapatawad hanggang kamatayan ko! Hinding-hindi ko s'ya kakalimutan!
Habang namumuo ang galit sa dibdib ko ay tumigil ang pag tulo ng luha ko nang makita si Eurich. Pumasok s'ya sa pintuan at napangiti naman ako dahil pakiramdam ko ay nandito s'ya upang iligtas ako,
"Eurich! Iligtas mo 'ko dito!"
Seryoso ang mukha n'ya at umiwas ng tingin. Nakita ko din ang gumigilid niyang luha kaya nawala ulit ang pag-asa ko.
"Eurich, pakiusap pakawalan mo 'ko dito." pakiusap ko pero hindi n'ya ako tinitignan.
"Eurich," muli kong banggit sa pangalan n'ya at dahan-dahan naman s'yang lumingon. Nakita ko ang pag tulo ng luha n'ya at hindi ko naman maintindihan kung bakit.
"Luna...patawarin mo 'ko." saad n'ya at muling tumulo ang luha. Lumapit s'ya sa akin at lumuhod ito sa harap ko.
"Queen Luna, pakiusap patawarin mo ako. Hindi ko ginusto ito. Kung hindi ikaw ay baka ako ang ilipat n'ya sa sitwasyon mo. Pakiusap, Luna patawarin mo ako. Alam kong alam mo na hindi ko ito gawain pero kailangan kong gawin dahil buhay ko ang kapalit."
Tumutulo ang luha ko at tila alam kona ang mangyayari.
"A-ano ba ang ibig mong sabihin? Ano bang tinutukoy mo? 'Di ba nandito ka upang iligtas ako? Kaya anong sinasabi mo?" pag tataka ko habang lumuluha at hindi alam ang gagawin.
"Luna, patawad pero kailangan kong gawin 'to. Patawarin mo ako pakiusap!"
Himagulgol s'ya ng iyak habang ako ay nakatulala at hindi na maipinta ang sakit na nararamdaman ko sa mga oras na ito.
Alam na alam kona ang kasunod nito, alam kong katapusan kona ngayon.
"Patawarin mo'ko! Napag utusan lang ako." muli n'yang iyak at tumayo na mula sa pagkakaluhod.
"Eurich! Ano ba! Ano bang ginagawa mo?!" inis kong tanong habang s'ya ay patuloy na umiiyak at nakatingin sa akin.
"Luna," banggit n'ya sa pangalan ko at tumulo nanamam ang luha ko.
Sira na...sira na ang buhay ko. Nakuha na ni Aisler ang mayroon ako, nakuha na n'ya ang iniingatan ko. Kung mag papatuloy ako sa buhay, alam kong puro galit, lungkot, at pighati lamang ang mararamdaman ko dahil sa kawalangyaang ginawa n'ya.
Wala ng saysay ang buhay ko. Paano ako haharap kay ate at sa magulang ko? Paano ko sasabihin sa kanila ang nangyari sa'kin?
Ano ng mangyayari sa 'kin kapag nakalabas ako dito? kanino ako pupunta at kanino ko sasabihin ang nangyari sa'kin? Wala akong kaibigan, wala si Khairo, wala si Lexus, at walang kahit na sino ang nandiyan para sa akin.
Ano pa bang magagawa ko? Edi tanggapin na eto na ang huling araw ko.
Ang araw na hinding-hindi ko makakalimutan.
"Eurich...kung ano man ang binabalak mo ay ituloy mona." dahan-dahan ko s'yang tinignan habang seryoso ang mukha ko at tumutulo ang luha ko.
"Siguraduhin mong hindi ako mahihirapan d'yan sa gagawin mo dahil gusto ko ay isang sakitan nalang." saad ko at tumigil naman ang pag luha n'ya. Nag punas s'ya ng luha at tumango bago kunin ang espada sa likod niya.
"Patawarin mo 'ko," pakiusap n'ya at tinignan ko naman s'ya nang deretso sa mata,
"Papatawarin kita kung susundin mo ang sasabihin ko." sabi ko at agad naman s'yang tumango.
"'Yung ate ko, alam kong hindi n'ya matatanggap ang mangyayari sa 'kin. Kapag pumasok dito ang kapatid ko ay agad mong sabihin sa kan'ya ang suspek sa pagkamatay ko...Pero kung hindi s'ya pupunta dito upang ipaghiganti ako, itago mo nalang ang ebisensya at manahimik na lamang." saad ko at malungkot na tumingin sa baba.
"Oo, pangako 'yan. Basta mapatawad mo lamang ako, Luna. Sana maintindihan mo 'ko, patawarin mo 'ko!"
Iyak s'ya nang iyak habang ako naman ay seryoso ang mukha at tila tinatanggap na lamang ang lahat.
Ayaw ko pa mamatay dahil ang dami kopang gustong gawin. Gusto kopang maikasal kay Lexus at magkaroon kami ng masayang pamilya. Alam kong wala akong pag-asa kay Lexus pero ginagawa ko ang best ko para mahulog s'ya sa 'kin pero paano ko na magagawa 'yon kung mawawala ako ngayon.
Tsaka kahit makatakas ako ngayon, alam kong hindi ako tatanggapin ni Lexus dahil sa nangyari sa 'kin, hindi n'ya matatanggap ang isang katulad ko.
Para akong mahihimatay, nakakapang lambot. Puro na lamang ako iyak, wala na akong magawa.
"Eurich...gawin mo na." nakikiusap ang mata ko sa kan'ya habang sinasabi iyan at s'ya naman ay nanginginig.
"Luna...I'm sorry." iyak n'ya at itinaas ang espada. Yumuko ako at hinintay ang pag saksak n'ya sa akin.
"I'm sorry...Ahh!" sigaw n'ya at mabilis na sinaksak ang dibdib ko na s'yang ikinasuka ko ng dugo at ikinabigla ko.
Natulala ako at ramdam na ramdam ang espadang nakasaksak sa akin. Naalala ko ang masasaya kong araw kasama ang mga mahal ko sa buhay.
Awtomatikong tumulo ang luha ko at agad naman akong napapikit.
"I'm sorry, patawad!" iyak ni Eurich at napapaatras habang hindi makapaniwala sa ginawa n'ya.
"Patawarin mo'ko!"
Huli kong narinig at tuluyan na akong nawalan ng malay.
[END OF FLASHBACK]
***
3:08 AM
Blythe's Point of View
Agad kong naimulat ang mata ko at awtomatikong tumulo ang luha ko nang mapanaginipan ko si Luna. Napaupo ako at nag punas ng luha.
Tumingin naman ako sa paligid at pansin kong nasa loob ako ng isang kuwarto.
Nakita ko din si Eurich na nakahiga sa sofa at nakadapa pa. Si Khairo naman ay mahimbing din na natutulog sa kabilang upuan.
Naramdaman ko naman na parang may katabi ako kaya agad akong napatingin kay Lexus na nakayuko sa kamang hinihigaan ko at tila natutulog.
Marahan akong napangiti nang makita sila dito. Hindi ko naman inasahan na nandito sila para sa akin.
Anong oras na ba? Bakit lahat sila ay tulog?
Tumingin ako sa orasan at nakita ko namang alas-tres na kaya 'di na ako mag tataka kung bakit ganiyan na lamang kasarap ang mga tulog nila.
Nagising ang diwa ko at napaupo na lamang dahil hindi ko naman alam ang gagawin ko.
Naisip ko bigla na kaya nga pala ako nandito sa hospital ay ibinitay nga pala ako. Hindi ko alam kung sinong nag ligtas sa'kin pero sigurado naman ako na isa lamang iyon kay Khairo, Lexus at Eurich.
Uminom ako ng tubig at huminga nang malalim.
Naalala ko ang panaginip ko, si Luna. Hays, miss na miss kona talaga s'ya sobra. Parang tinutusok ang puso ko tuwing naalala ko s'ya.
Pero alam ko naman na nasa mabuting kalagayan na s'ya ngayon at sana ay masaya s'ya kung nasaan man s'ya.
Hindi ko talaga magawang maka move on sa pagkawala n'ya dahil sobra akong naapektuhan nito.
Gusto kong gantihan ang pumatay sa kan'ya dahil ito ang dahilan kung bakit na gi-guilty ako at kung bakit ganito na lamang ang nararamdaman ko.
Hindi ko talaga matanggap, sobrang biglaan. Napaka sakit talaga sobra dahil kalahati na s'ya ng buhay ko.
Awtomatikong tumulo ang luha ko at naramdaman ko naman ang pag hawak ni Lexus sa kamay ko.
Nag punas ako ng luha at nakita ko namang bumangon s'ya at tinignan ako.
"Are you okay?" tanong agad nito at kita ko namang pagod siya dahil sa mahinahon at mahina n'yang boses.
"Why are you crying? Are you okay?" nag aalala nitong tanong at mas lumapit pa sa akin. Umupo s'ya sa kamang hinihigaan ko at nilapitan ako upang ipatong ang ulo ko sa balikat n'ya.
"Stop crying, love. I'm here." saad n'ya at parang mas maiiyak ako nang yakapin n'ya ako. Mas naiyak tuloy ako huhu. Ganoon pa naman kapag may nag cocomfort mas naiiyak.
Kahit hindi n'ya alam ang dahilan kung bakit ako umiiyak ay patuloy s'ya sa pag papatahan sa 'kin.
"Shh, stop crying."
Nag punas ako ng luha at humiga. Nakaupo pa din s'ya sa tabi ko at tila ayaw akong iwan.
Hindi ko alam kung anong mayroon sa'min ni Lexus pero habag tumatagal ay mas nagiging komportable ako sa kan'ya.
Parang dati lang ay nag papatayan kami pero ngayon ay para kaming mga batang inosente.
"I don't know why you're crying. Is that because of what happened yesterday or there's any reason?" tanong n'ya pero hindi ko ito sinagot. Pumikit na lamang ako dahil nakaramdam ako ng antok dahil sa kan'ya.
"That's fine, you can sleep if you want. Mag pahinga ka lang, hindi ako aalis sa tabi mo." saad n'ya at palihim naman akong napangiti.
Malamig at aminado naman ako na masarap sa pakiramdam na katabi s'ya. Sobrang sarap sa pakiramdam at nakakawala ito ng stress.
"Do you need anything?" tanong n'ya at hindi naman ako sumagot dahil wala naman akong kailangan.
Nahiga na s'ya sa tabi ko na hindi ko inasahan at tumingin naman ito sa mga mata ko.
"I thought I would lose you." sabi n'ya at hinalikan ang noo ko. Niyakap n'ya ako nang mahigpit at tila gustong-gusto n'ya ito dahil halos ayaw na n'ya umalis.
"I'm sorry...I didn't protect you...Para akong mawawala sa pag-iisip dahil sa sobrang pag-aalala sa 'yo. Akala ko mawawala kana sa'kin."
Wala akong maisagot sa mga sinasabi n'ya dahil medyo nablablanko din ang utak ko. Nawawala kasi talaga ang angas n'ya kapag kaharap ako Hahaha.
Akala ko din ay katapusan kona kahapon at 'buti na lamang ay may nag ligtas sa akin kaya hanggang ngayon ay humihinga pa ako. Medyo ramdam ko lang ang sakit ng leeg ko pero okay naman.
Tumingin ako sa mga mata ni Lexus at marahan naman s'yang ngumiti, "I'm glad that you're still here. I miss you so much. Hindi ko alam ang gagawin ko kapag nawala ka." saad nito at napangiti naman ako nang marahan.
Napahinga ako nang malalim at hinalikan naman n'ya ang noo ko at tsaka ako muling niyakap.
Medyo nagulat naman kami nang managinip si Eurich, "Ang sama mo talaga dep*ta ka! Thad!"
Natawa kami parehas ni Lexus nang gawin ni Eurich 'yon. Grabe talaga managinip ang babaeng 'yan Hahaha. Ano naman kayang panaginip n'ya at minumura n'ya si Thaddeus.
"You know what, I thank her boyfriend so much," biglang usap ni Lexus, "Si Thaddeus? Bakit anong ginawa n'ya?"
"Tinawagan ako ni Thaddeus at sinabi n'ya sa 'kin kung anong nangyayari kaya ako dumating." sagot naman n'ya at hindi ko naman alam ang isasagot.
Dumating pala s'ya pero hindi ko s'ya naabutan dahil mabilis akong nawalan ng malay. Ang tagal ko din sigurong nawalan ng malay dahil ang gising ko ay 3 AM na.
Hindi ko na lamang pinansin ang sinabi n'ya at pumikit na lamang.
"Mag pahinga kana, hindi ako aalis." tumango na lamang ako at pumikit na tsaka nilasap ang napaka bango n'yang amoy.
***
7:04 AM
Nang magising ako, napansin kong wala na si Lexus sa tabi ko kaya medyo nag taka ako.
Umupo na lamang ako at tumingin sa paligid. Si Khairo ang nakita ko at tila nag titimpla s'ya ng kape kaya bigla akong napangiti.
"Kape ba 'yan?" tanong ko at agad naman s'yang tumango. Ibinaba n'ya ang kutsarang hawak n'ya at lumapit sa akin.
Ininom n'ya 'yung kape at nawala naman ang ngiti sa labi ko. Akala ko naman para sa 'kin, nakakasama naman ng loob 'to.
"Gising kana pala," usap n'ya at inis ko naman s'yang sinagot, "Obvious ba?"
Natawa s'ya at umupo sa tabi ko, "Uminom ka muna ng tubig bago ka mag kape. 'Tong babaeng 'to parang matanda kung makapag kape. Hindi kaba ina-acid?"
"Hindi, may iniinom akong gamot, eh. Teka, paano mo nalaman na mahilig ako sa kape? tsaka hindi mo ba talaga ako ipinag timpla?" pagtataka ko at marahan naman s'yang natawa, "Nabanggit sa'kin ni Eurich kanina na mahilig ka daw sa kape. Tsaka teka, gan'yan ba kalaki ang tiwala mo sa 'kin para mag patimpla ng kape sa kakakilala mo lang?" tanong niya at humigop ng kape.
Nakakatakam s'ya.
"Ewan ko, pero ang alam ko ay ikaw ang nag ligtas sa'kin kahapon kaya medyo gumagaan ang loob ko sa'yo. Tama ba?" tanong ko at tumango naman s'ya, "Ginawa ko 'yon dahil mali ang parusang ibinibigay nila sa'yo."
Bigla kong naalala si Ms. Tuazon at Mr. Lupin. Nasaan na kaya ang mga iyon?
"Nasaan nanga pala ang bwis*t na si Valerina at Lupin?"
Sumeryoso ang mukha niya at ibinaba ang basong hawak n'ya.
"Wala na sila...Ibinigti ni Eurich si Ms. Tuazon at si Mr. Lupin naman ay hindi ko alam kung anong ginawa sa kan'ya ni Lexus. Pero alam mo ba? Ilang taon konang kilala si Lexus pero kahapon ko lang s'ya nakitang alalang-alala at umiiyak. Nakakagulat nga, eh. Ginayuma mo ba 'yon?"
Napaisip naman ako sa sinabi n'ya at napakunot ang noo. Wait, ibig-sabihin ay patay na si Ms. Tuazon? At teka, umiyak si Lexus kahapon?
Parang hindi naman yata kapani-paniwala 'yon.
"Nag bibiro kaba? Si Lexus? Iiyak? Dahil sa 'kin? Parang ang labo naman."
Hindi pa ako naniniwala pero umayos s'ya ng upo at mas lumapit pa sa'kin, "Hindi din kami makapaniwala ni Eurich, eh. Pero tanggal talaga ang angas ni pareng Lexus kahapon." natatawa n'yang asta at medyo natawa din naman ako dahil sa way ng pananalita n'ya. Siraulong 'to.
"Sira! Baka naman nag aalala lang pero 'di umiiyak."
Hindi talaga ako naniniwala na umiyak ang lalaking 'yon dahil sa'kin dahil hindi pa naman siguro ganoon kalalim ang pagmamahal n'ya para umiyak. Napaka lakas kaya n'ya mag tago ng nararamdaman.
"Ano bang pinainom mo do'n at parang mahal na mahal ka yata n'ya? Tsaka alam mo ba sabi sa'kin ni Eurich kahit may iniinda daw si Lexus sa likod n'ya nagawa pa din n'yang pumunta dito para lang iligtas ka. Kaya nga wala s'ya ngayon dahil pinapa-check n'ya ang sugat n'ya,"
Ang daldal din pala ng lalaking 'to. Boy version ba s'ya ni Eurich?
Pero naisip ko din ang sinabi n'ya. Kaya pala wala si Lexus 'pag gising ko dahil nag papa-check pala siya.
"Oo nga pala, thank you, ah. Salamat sa pag ligtas. Baka wala na ako ngayon kung hindi dahil sa inyo." pag seseryoso ko at nginitian naman n'ya ako. "Maliit na bagay. Tsaka hindi mo deserve 'yon kaya mabuti na lang talaga ay nailigtas kita nang maaga dahil kung hindi ay baka tegi kana."
Natawa ako at seryoso din s'yang nginitian, "Pero seryoso, salamat talaga."
Ngumiti s'ya at nakita ko naman ang pamumula ng pisnge n'ya. Bakit naman kaya biglang nag bago ang aura n'ya, para s'yang kinikilig sa seryoso kong pasasalamat.
"Okay kalang?" paniniguro ko dahil baka mamaya ay kung ano ng mayroon sa kan'ya, "Ngayon lang kasi may naka appreciate ng effort ko. You know what, I saved lot of people pero ni-isang salamat ay wala pa akong naririnig. Maybe because they thought that it's my responsibility to saved them just because I'm an assassin. Sa school ko kasi ay itinuturing ang mga assassin na hero dahil iyon ang trabaho namin. Kung baga para kaming mga sundalong maangas ang itsura pero mabubuti ang puso."
Ang daldal n'ya.
"Phoenix University? 'Yan ba ang school mo?" tanong ko dahil ang alam ko ay ang school na 'yan ang may mga ganoong assassin.
"Paano mo nalaman?"
"Nag babasa kasi ako ng libro." sagot ko na lang at tumango-tango naman siya.
"Bakit kanga pala lumipat dito sa school na 'to? 'Di ba wala namang nag ta-transfer dito?" pag tataka ko na ikinaiwas niya ng tingin.
"Basta, tsaka kona sasabihin. Mag pahinga kana d'yan dahil may aasikasuhin pa ako. Papupuntahin ko nalang si Eurich dito." paalam n'ya at tumayo na.
"Babye, see you later! Kay Eurich kana mag patimpla ng kape dahil late na'ko."
Tumango na lamang ako at lumabas na din s'ya.