Iba iba ang nararamdaman ko nang lumabas sa kwarto ni Cassidy, habang mahigpit kong hawak sa aking isang kamay ang litratong binigay niya. Galit, poot, at sakit. Maraming pagtatanong sa aking isip ngunit malinaw na malinaw lahat mula sa litratong ito.
Paano niya nagawa sa'kin 'to? He was able to hide it from me. Ilang buwan kaming nagkasama, ilang buwan namin pinagkatiwalaan ang lahi nila. Pero sila pala mismo ang mga traydor, dapat ay nakinig agad ako kay auntie Emilia.
I clenched my fist in anger, wala na akong ibang nararamdaman ngayon kundi galit. Galit sa sarili ko, I let us associate with the real traitors. Kung hindi sila ang pumatay sa mga magulang ko, hindi nila ito itatago sa akin. My poor parents get killed by our real enemies, lycans and werewolves.
"Isabela, are you alright, hija?" Nag aalalang tanong ni auntie Amanda pagkapasok na pagkapasok ko sa bulwagan. My eyes are still in bloody red color. Nagiging ganto lang ito kapag sobrang tindi ng aking nararamdaman.
Maski si autie Emilia at Dallas ay napatingin sa aking gawi, napahinto si Dallas sa pagbabasa at marahang sinarado iyon nang makita ako. Auntie Amanda used her vampire speed when I wasn't able to answer, she held my shoulder.
"Alexis?" She repeated.
I can't utter some words. Pakiramdam ko'y nawawasak ang buong pagkatao ko. I feel so betrayed, by the person who I trust the most. I thought I could not breakdown in front of them, but I immediately grabbed auntie Amanda because I need someone to hug. My shoulder started to shake.
"Isabela, your heart.." paalala ni auntie Amanda.
If I'm a human, my heart is in pieces right now. Durog na durog ito.
"Tell me what happened, hija. Please.." nilayo niya ako sa kanya. She cupped my face, looking intently to my eyes.
They might think that I'm a tough leader, but I can't manage to handle this kind of situation. Hindi porket matapang kang tao, wala ka ng karapatan maging mahina maski minsan lang. We all have our own strengths and weaknesses. My parents are my weakness, the people of Montavilla are my strength.
"I got a news from Cassidy. Are there any lycans here now?" I asked as I clenched my jaw. Kita ko ang pagtataka sa mukha ni auntie Amanda, nagtinginan silang tatlo nila Dallas bago sumagot sa akin.
"Nothing. Mamaya sila pupunta dito para sa pagpupulong. Why? Is there any problem?" She responded in a wondering voice.
My grip tightened on the picture I was holding right now. Agad lumipat doon ang kanyang tingin, halos mapunit na ito mismo sa aking kamay dahil sa higpit ng pagkakahawak ko.
"What is that, Alexis?" Maging ang kanyang boses ay nagsimula na rin manginig. Agad lumapit sa'min sila auntie Emilia at Dallas.
"Is everything okay, dear?" Auntie Emilia asked.
My hands were shaking when I handed the picture to them, naka talikod pa ito. Auntie Amanda looked at me first before she took it. Agad bumalot ang pagkagulat sa kanyang mukha nang makita iyon. Sunod sunod na mura ang narinig ko mula kay Dallas, mas lalong nanaig ang galit sa aking loob.
"No.." hindi makapaniwalang sabi ni auntie Amanda, she even shooked her head. Samantalang si auntie Emilia ay nanatiling tulala, tila pilit inaalala ang mga mukha ng mga pumatay sa aking mga magulang.
I know it is also difficult for them to accept this, pero ang litrato na iyon mismo ay hindi nagsisinungaling, isa itong patunay.
"Oh, dear." Auntie Amanda immediately hugged me again. Because she knows what I am feeling right now.
"Hindi ko na 'to idadaan pa sa mga elders. This is my decision as the princess of Montavilla, as the leader of the vampires. I'll end the truce between us and the lycans," I stated, clenching my fist, muli akong tumingin sa kanila.
"Mamaya kapag dumating sila dito, huwag munang ipaalam sa iba." I added before I left them.
"Nasaan ang sasakyan ko, Thomas?" I asked one of our helper pagkalabas ko ng palasyo. Gusto ko magpatakbo ng sasakyan ngayon.
"Nasa garahe na po, mahal na prinsesa." He immediately answered kaya dumire-diretso na ako doon. I know it is not enough to release my anger, but I want to drive so bad.
Agad ko pinatunog iyon nang makita ko. Mabilis akong sumakay doon at binuhay ang makina, agad kong tinapakan ang gas. Kita ko ang pag gilid ng mga trabahador namin nang dumaan ako, may muntikan pa ako masagasaan ngunit agad itong nakaiwas gamit ang bilis niya bilang bampira. Tinapakan ko ang gas hanggang sa pinaka mabilis nito, rinig na rinig ko ang pag ragasa ng aking sasakyan.
I saw my phone ringing, si Kaiden ang tumatawag do'n. Liar, you made me believe in you, traydor ka rin pala. My grip tightened on the steering wheel, pakiramdam ko'y masisira ko na.
Dumiretso ako sa Zaporia, gusto ko gamitin at subukan ang mga armas ni Dallas, gusto kong may paglabasan ng aking galit. Pagkarating ko sa kanilang mansyon ay naabutan ko doon si Savannah habang kumakain at nanonood. Agad bumalot sa kanya ang takot nang makita akong ganito, hindi ko nalang siya pinansin at dumiretso sa training room ni Dallas.
Agad ko kinuha ang baril at pinaputukan ang mga target doon. I yelled at the top of my lungs, kasabay ng muling pagtulo ng mga luha ko. Nang mapagod ako ay umupo nalang ako sa sahig, I feel so helpless.
"Patawarin niyo ako ama, ina. Hinayaan ko makapasok sa ating bayan ang dahilan ng pagkamatay ninyo, ang tunay nating mga kalaban. You believe in me a lot, and now I disappoint you both. Ngayon napatunayan ko na hindi pa rin talaga ako sapat maging pinuno ng Montavilla, tulungan niyo po ako." Sunod sunod nagsibagsakan ang mga luha ko nang haplusin ko ang dala dala kong litrato nila.
I missed them so much, kung andito lang sila, they will be able to guide me to be a true leader.
I fucked up, this is all my fault. Hindi ko gusto ang mga lycans noon pa man, pero nang mahulog ako sa isa sa kanila ay unti unti ko na silang napapasok sa aming bayan. At hindi ko man lang nahalata na nakakasama ko pala araw araw ang pumatay sa aking mga magulang.
"Isabela,"
I stunned when I heard Dallas' voice, agad ko pinunasan ang luha ko at humarap sa pinto.
"Sabi ko na nga ba't andito ka e," he stated before he closed the door, agad siyang lumapit sa akin. His eyebrows furrowed when he saw the tears on my cheeks.
"You should not cry. You know how dangerous your situation is, Alexis." He said worriedly.
"How can I not cry if I feel so lost and broken inside?" I stunned while I'm saying those words, I heard him sighed before he sat beside me.
"How are you feeling? I'm ready to listen," he stated.
"Anger and hatred, Dallas." Diretso kong sagot, I gritted my teeth.
"I want to get rid all of them, ayaw ko lang mapahamak ang buong Montavilla dahil sa padalos dalos kong desisyon. Pero nagawa ko na silang malagay sa delikadong sitwasyon," I added.
Once that I made an impulsive move, maaari nilang bawian ang buong Montavilla. I need to think a better plan, at ang unang step ay ang putulin ang koneksyon namin sa mga lycan, tapusin ang truce.
"When I heard the news from you, I'll admit that I did not believe you that fast. Lycans have been part of our life here in Montavilla. But when I remember that death of the King and the Queen, ang una kong naisip ay ikaw. Alam kong matagal mo na hinahanap ang may gawa nito sa mga magulang mo, at alam kong hindi ka maniniwala agad kapag alam mo sa sarili mo na hindi ito totoo. I'll go with your decisions, Alexis. Para sa Montavilla," he stated.
"Hindi ako magdedesisyon na ikapapahamak ng Montavilla, gagawin ko kung ano ang dapat." I responded.
"Isabela, I need to check your condition." Markus stated.
Kasalukuyan kaming nasa office niya ngayon, with auntie Amanda and Emilia. Pinahiga niya ako at may kung anong aparatus pa ang idinikit niya sa aking katawan.
"This will sting a little bit," he reminded. Tumango lang ako sa kanya.
Auntie Amanda suggested to check the condition of my heart, alam niya kasing mabigat ang pinagdadaanan ko ngayon, at hindi imposible na mapatibok nito ang aking puso. Dahil sa dami ng iniisip ko ay wala na akong pakealam sa aking kondisyon. The thought that Montavilla needs me was the only reason for me to keep going, iyon nalang ang pinanghahawakan ko.
I growled when he inserted a huge needle into my chest, dahil medyo malalim ang pagkakatusok non. Markus immediately looked on the screen monitor, kung saan nakikita ang puso ko. Umawang ang aking bibig nang makita ko ang mahinang pagtibok ng aking puso, hindi pa ito tuluyang tumitibok ngunit kita ko ang konting pag galaw nito. It's almost beating.
"Isabela.." Markus looked at me. "You should be more careful, pag tuluyan pa 't--"
Hindi niya natapos ang sasabihin niya nang alisin ko agad ang nakatusok sa aking dibdib. I saw how it healed very quick, inayos ko ang damit ko.
"I can't control my emotions, Markus. If this heart continued to beat, sisiguraduhin kong mapuputol muna ang koneksyon ng mga lycan sa lahi natin," I stated. Nanatili lang tahimik sila auntie Amanda ngunit kita ko sa mga mata nila ang pag aalala, nginitian ko lang sila.
Walang kailangan mag alala, ginagawa ko lang ang aking tungkulin bilang pinuno nila. They are all important to me, at hindi ko hahayaang masakop kami ng kahit na sino, lalong lalo na ng mga tiwalag at mga traydor.
Magsasalita na sana ulit siya nang pumasok si Dallas, ako agad ang hinanap ng kanyang mga mata.
"The lycans are here,"
"Pakisabi na sa labas nalang ng palasyo magpulong, pwede sumama lahat ng gustong makinig, lycan man o bampira." I ordered, agad naman tumango at yumuko si Dallas bago lumabas.
Nanatili lang ako sa tabi ni auntie Emilia at auntie Amanda habang nagsasalita ang isa sa elder ng mga lycan, nirereport niya ang mga pangyayari sa Creighton nitong mga nakaraang araw. Kita ko ang pagsulyap sa'kin ni Kaiden, agad ko naramdaman ang galit at sakit dahil sa tingin na iyon. Puno ng pagtatanong ang kanyang mukha, ilang beses kong hindi pinansin ang kanyang mga tawag at text, sa tingin ko'y gusto niyang lumapit dito ngunit umupo ako sa gitna nila auntie Emilia para wala siyang maging dahilan.
I felt auntie Emilia held my hand. Kapalit ng pagiging ayos ng kanyang kondisyon ay siya namang kabaligtaran ng sa'kin.
"Are you okay?" She asked, I just nodded.
Ilang minuto ang tinagal ng pagrereport niya bago bumaling sa akin, nagawa niya pang ngumiti. Hindi ko alam kung makakangiti pa sila pagkatapos ng aking sasabihin.
"Baka may gusto pa sabihin ang pinuno ng Montavilla," aniya.
Walang pagdadalawang isip na tumayo ako at naglakad sa kanilang harapan. Nasa akin pa rin ang tingin ni Kaiden, ginawa ko ang lahat para hindi magtama ang aming paningin. Dahil sa oras na mangyari 'yon ay baka hindi ko maituloy ito. I feel like there's a lump in my throat. Nasa akin na lahat ng kanilang atensyon.
Diretso akong tumingin sa kanilang lahat, my eyes turned into bloody red kaya kita ko ang pagkabigla sa kanilang mga mukha.
"Apat na buwan. Apat na buwan mula nang maganap ang truce ng ating lahi," I paused. There's a hint on their faces. Hindi ko na 'to papahabain pa at ididiretso ko na, I will not waste some time to cut our connections.
Rinig ko ang mga bulungan nila, pero hindi ko 'yon pinansin. Dahil sa tirik na tirik ang araw ngayon ay suot suot ko ang aking salamin, hindi nila nakikita ang reaksyon ng aking mga mata. I clenched my fist before I was able to utter the words that I wanted to say.
"Four months, and I want to end it now,"
I heard them gasped, rinig kong mas naging malakas ang bulungan hanggang sa dulo ng mga nakikinig. Shock was written on Kaiden's face, akmang lalapit siya sa'kin kaya sinenyasan ko ang mga guards na pigilan siya, agad siyang hinarang ng mga ito.
"Isabela, what is this? You didn--"
"For the people of Dallum, I will explain later, once that lycans already left the Montavilla. Elders, officers of Dallum, please inform the Balhamas, Zaporia, and Persimon." Nanatili lang akong nakatingin sa aking harapan, ni isang beses ay hindi ko nilingon si Kaiden. I shouldn't entertain a traitor.
"Mahal na prinsesa, hindi nami--"
Agad ko pinutol ang sasabihin sana ng isa sa mga elders nila. I gritted my teeth as my jaw clenched, bago ako matalim na tumingin sa kanilang lahat. I swallowed all the remaining kindness inside me, gagawin ko ang lahat ma-protektahan lang ang bayan na ito.
"As the princess of Montavilla, leader of vampires. I now officially end the truce of lycans and vampire from this day forward. Your alpha can talk to me after this, in only thirty minutes. You have ten minutes to leave the Montavilla, or else--"
I finally looked at Kaiden, inalis ko ang salamin ko at matalim na tumingin sa kanya. Kitang kita ko ang sakit at pagtataka sa kanyang mukha, ngunit tuluyan nang binalot ng galit ang puso ko.
"--I will declare a war."
Itutuloy..