HINDI INAASAHAN NI Erriah ang bumungad sa kaniya pagkapasok niya sa kwarto ng kaniyang ina. Pagkatapos niyang maglagi ng isang araw sa pad ni Zarrick ay nagpaalam siyang uuwi muna sa kaniyang ina. Nagtungo naman ang lalaki sa trabaho at nagpaalam sa kaniyang susunduin siya nito mamayang gabi. It was supposed to be her quality time with her mother but when she saw her mother crying on her bed while a lot of papers were scattered on the floor, those were his father's letters for her. She knew at that moment that her mother was at it again.
"Yaya Mineng! Call Luke please!" She throws her phone to the maid who just passed through her room. Taranta naman nitong sinalo ang aparato.
Hindi niya makita ang kaniyang Tita Corralita, marahil ay lumabas ito upang ito ang mamalengke. Madalas nitong isama ang kaniyang ina sa pamamalengke but today was different, kaya naman pala.
She ran to her mother and check if she has wound. Madalas ay saktan nito ang sarili o 'di kaya ay ito ang manakit ng tao. "Mom, what happened again?" Naiiyak na niyang sabi. Looking at her mother who was still crying, mas lalo siyang nanghihina at nasasaktan.
She was stroking her back and soothing her with her sweet voice. Kinakantahan niya ng marahan ang ina nang bumukas ang kaniyang pinto. Pumasok doon si Luke na walang damit pang-itaas. Wala na siyang oras na pansinin pa ang pagkakahubad nito. Luke immediately carried her mother without asking her what happened. Doon naging alerto ang kaniyang ina, tila doon nagising sa malalim na pagkakalunod sa pag-iisip.
Patuloy parin ang pagluha nito. Hindi maampat-ampat.
"Who are you?! Is that you, Ivan?" May mga luha parin na bumubuhos sa mga mata nito. "Ivan, my man. What took you so long? You told me you love me, you're not going to choose your family, aren't you? Hindi ba ako lang? Sabihin mong ako lang!" Kalmot sa likuran ni Luke ang nagpahiyaw sa kanilang dalawa. Si Luke dahil sa sakit at siya naman ay sa pagkabigla. Taranta siyang naghalungkat sa drawer nito ng gamot nito but her medicines weren't there! Saan nanaman dinala ng kaniyang ina ang mga gamot nito?
Kailangan nila ang Tito Rael nila pero hindi na niya alam kung ano dapat ang unang gagawin. Natataranta siya!
"Yaya Mineng, check my drawer, alam kong mayroon akong gamot ni mama doon. Pakibilis nalang po" natataranta paring sumunod sa kaniya ang katulong.
Binalikan niya ang inang nagwawala na ngayon, panay parin ang kalmot sa katawan ni Luke. She was looking at Luke, paulit-ulit na humihingi ng tawad.
"Huwag mo akong iwan! Ivan! Alam mo bang buntis ako! Buntis ako at magkakaanak din tayo! You can have your own family with me, ako nalang, hindi mo na sila kailangan. Huwag sila, please. I can give you a better life. I have my own business. I have lots of money"
Ang sakit makita ang ina niyang nasa ganoon nanamang kalagayan.
Luke was telling her not to come closer, baka pati raw siya ay makalmot ng kaniyang ina. She was crying while still calling her mother's attention pero panay parin ang pagtawag nito sa kaniyang ama.
Looking at her mother state, still locked on her past, mas lalo lang siyang nanghihina at naaawa sa ina. She had been through a lot, napakalungkot lang isipin na hanggang ngayon ay hindi matapos-tapos ang sakit para dito. Pabalik-balik.
"Oh my God, Karra!" Luke's mother walked to them as fast as she could, para lamang mahawakan ang kamay ni Karra. Corralita was so apprehensive, looking at her bestfriend breaks down again.
"We have to go to Tito Rael" nangangamba na niyang sabi. Wala ngayon ang ama ni Luke kaya wala silang katulong sa pagpapakalma sa ina. Nagtawag ng mga bodyguards si Corralita para tulungan ang anak nitong puno na ng kalmot, dumudugo na rin ang tainga nito na tinamaan marahil ng mahabang kuko ng ina.
Pagkaraan ay dumating ang kaniyang yaya Mineng na ngayon lang nahanap ang gamot ni Karra. She grabbed her medicine at ang iinject niya sa kaniyang ina upang kumalma ito kahit papaano.
Hawak hawak ng mga ibang tauhan nila si Karra nang in-inject niya ang pampakalma nito. Corralita was busy calling Rael, Karra's psychiatrist. She was silently hiding her sobs. Mas lalo lang tuloy nakaramdam ng lungkot si Erriah.
Unti-unting pumikit ang kaniyang ina. Hinila niya ang braso ni Luke para mapalapit ito sa kaniya at pinunasan ang tainga nitong dumudugo. "Hayaan mo na silang buhatin si Mama"
"But—"
"Luke, Tito Rael will take care of mama. Gagamutin ko ang mga sugat mo" nagpyok na ang boses niya, sunod sunod na muling tumulo ang kaniyang mga luha.
"Rael is on his way. Idadala ko na siya sa ibaba. Dito na lamang siya, saka na natin siya ililipat bukas sa bahay ni Rael" Corra informed them. Mahina ang bawat tango ni Erriah, agad siyang nilapitan ni Corra at hinagkan, yumakap ang mga kamay nito sa kaniya at hinaplos ang kaniyang likuran. Bawat hagod nito sa kaniyang likuran ay mas lalo lamang siyang naiiyak. "I'm sorry, Erriah. Your mother is strong, kaya niya nanamang bawiin ang sarili, hindi siya magtatagal sa ganoong kalagayan. You know her, she has you now"
Tumango siya, muling sinulyapan si Luke nang maramdaman ang pagpupunas nito sa kan'yang mga luha. Tipid ang ngiti nito sa kaniya. She smiled back at him, pero hindi nagtatagumpay ang ngiting 'yon na paganahin ang kaniyang nararamdaman.
"Do I have to tell it to your ate?"
Napabuntong hininga siya. "Hindi na. She will stay at my side again, alam kong marami pa siyang inaasikaso. She has her own problems to fix, ayoko na ang dumagdag pa"
"You know—"
"Luke, please" bumuntong hininga na muli siya.
Magsasalita pa sana ang binata nang unahan na ito ng ina. "Pupunta na ako sa baba. Narito na raw si Rael" ngumiti ng tipid sa kaniya ang Ginang pagkatapos ay tinapik din ang kaniyang balikat. Mahina siyang tumango dito.
Ayaw niyang makita ang ina sa ganoong estado, nagbibigay nanaman 'yon ng takot sa kaniya. Tumingin siya kay Luke. "Let's remedy your wound"
Pumasok sila sa kaniyang kwarto, kinuha niya ang gamot sa kaniyang bathroom at binalikan ang lalaking nakaupo na ngayon sa kaniyang kama. Malungkot na nakatingin sa kaniya.
"I know what's running on your mind, Er. I don't like it. It won't affect your treatment towards him" nalukot ang ilong nito nang sinubukan niyang umiwas ng tingin but Luke held her face and made her face him again. Umayos siya ng upo sa tabi nito. Iniligay niya ang first aid kit sa pagitan nilang dalawa. Alam niya ang tinutukoy nito, pero ang hirap. Nandito nanaman siya sa starting line. "Please, Erriah. Don't consider it, alam ko kung paano iwasan ng taong nag-iisang mahal ko. Zarrick had been through a lot too. Wala siyang kasalanan ngayon, your story is different from your mother"
"I know" she looked at him and then back out, yumuko siya. Hindi niya kayang iparating dito ang tumatakbo sa kaniyang isipan. Paano kung maging ganoon din siya dahil sa sobrang pagmamahal kay Zarrick? Will Zarrick let her feel that kind of pain? Makita palang ang ina sa ganoong estado ay nanghihina na siya. Paano kung siya ang nasa ganoong kalagayan? Paulit ulit na sakit, walang katapusan na hanggang sa pagtanda mo ay dala-dala mo.
"Erriah, I know you too. You should stop thinking about negative thoughts. This is your own story, your own choice, your own decision. There's no wrong for acception and repeated 'try again'. Trials will make you strong enough to fight for your love. Zarrick..." Huminto ito sandali pagkatapos ay hinawakan ang mga kamay niya. "Zarrick was broken too when you left. I know, I shouldn't be the one who is telling this to you but I won't let you hide like a coward again, tatakas ka nanaman at hindi pagbibigyan na patunayan ni Zarrick ang sarili niya. He was a total wrecked when you left, you didn't see him lost his all control. Hindi mo siya nakitang sumisigaw sa loob ng selda,Erriah"
Mabilis ang pag-angat ng kaniyang ulo. Puno ng gulat ang kaniyang mga mata. Kinain ng pagkabigla ang puso niya, nanikip 'yon. Naumid ang dila niya sa narinig, pinoproseso kung totoo ba ang kaniyang narinig mula sa lalaki.
"What?" Gusto niya ng kumpirmasyon.
"He was jailed. His family could just bailed him out in a second but he didn't want to. Doon lang raw siya. Were you informed that he lost his son too? Kaya mas minabuti niyang manatili na lamang doon. He told us that he deserves it, he deserves it for being a devil, Er"
She was guilty when he told him that he is a devil before. Ilang araw hindi nagpakita sa kaniya noon si Zarrick kaya naman mas lalo siyang kinain ng konsensya niya. Zarrick is not a devil, nor a monster because he just wants someone to love him truly, unconditionally. 'Yong makakatagpo ito ng taong hindi ito iiwan, maniniwala rito at magtitiwala sa lalaki ng buo. Doon siya nabigo, hindi niya naibigay kay Zarrick ang mga bagay na 'yon. Mas minabuti niyang pangunahan siya ng takot kaysa ang samahan ito sa panahong mas kailangan siya nito. She was too coward, Luke was right all along. She was too selfish she didn't even consider Zarrick. Masyado niyang kinulong ang sarili sa dilim at sakit na siya naman mismo ang may kasalanan.
"Erriah...hear him out. Sa kaniya mo malalaman ang lahat ng kasagutan sa mga tanong mo"
Hearing Luke now. Ang mga nangyari kay Zarrick. Ang pagkakakulong nito. Masyado siyang naging mababaw. Zarrick is still a human, he could goes wrong and had his fair share of consequences and guilts. Damn her for being weak. Masyado siyang nagself pity na hindi naman dapat niya ginawa.
Parang binabalot ng kung anong matigas na bagay ang kaniyang puso habang pumapasok sa kaniyang isip ang mga posibilidad ng mga nangyari kay Zarrick sa loob ng kulungan.
What happened?
Ang kaninang panghihina niya ay mas lalong tumindi dahil sa nalaman. Marapat siyang pumunta sa ina at doon humingi ng comfort pero mali ang kaniyang sitwasyon ngayon. Siya dapat ang nagbibigay ng comfort sa kaniyang ina, pero paano? Wasak din siya ngayon. Kailangan ng isang taong hihila din sa kaniya paitaas.
As if on cue, may tumawag sa kaniyang cellphone na nasa side table ng kaniyang kama. "It's Zarrick" napakalinaw ng mata ni Luke at nakita talaga nito ang pangalan ng tumatawag doon.
"I.." she was hesitant at first pero mabilis niyang pinunasan ang kaniyang mga luha at hinablot ang kaniyang cellphone doon. She swipes it right to answer his call. "Zarrick" malat ang boses niya. Sigurado siyang mahahalata nito 'yon.
Hindi nga siya nagkamali dahil mukhang napatayo pa ito sa upuan, dinig niya ang matinis na paggalaw ng paa ng upuan sa kabilang linya. "Erriah, what happened? Umiiyak ka ba? Tell me you're okay. Ilang minuto pa lamang tayong hindi nagsasama ay umiiyak ka na. Where are you, tell—"
"Oh, Zarrick" napahagulgol na siya. Luke sighed and caressed her back. "I'm so sorry"
"Erriah"
"I'm so sorry"
"Doll, please. You're killing me. Stop saying sorry. You didn't do anything wrong, okay?" Gone the dark Zarrick. Ang lambing lambing ng boses nito na imbis makapagpakalma sa kaniya ay mas lalo lamang nagpahina sa kaniya. Kinain nanaman siya ng kaniyang konsensya.
This man, this is the man she thought was the cruel one who hurted her. Masyado silang nasaktan pareho noon, hindi na niya hahayaang masaktan ito ulit. Hindi lang siya ang nasasaktan, maging ang lalaki din. Ang lalaking minabuti niya pang kalimutan.
"I'm sorrry"
"Erriah, doll. Stop saying sorry. Where are you? I'll come there, nasa bahay ka parin ba nila Luke? Tell me, Erriah" dinig niya nanaman ang pagdampot nito sa car key nito at ang pagsara ng laptop nito. He even informed his secretary to cancel all his appointments. Doon siya napakagat labi. No doubts, mahal siya ng lalaki. Hindi niya kailangang lumangoy pa sa pagdadalawang isip sa pagbigay ng pangalawang pagkakataon sa kanilang dalawa. Hindi niya dapat pinagdududahan ang pagmamahal nito sa kaniya.
"Zarrick...I love you"
Nanahimik ang nasa kabilang linya. Tumigil ang mabibigat na paghakbang nito. Hindi niya mawari kung nasa kabilang linya pa ba ito and when she saw the call was still on going, muli siyang nagsalita at pinuno ng pagmamahal ang kaniyang boses.
"I love you, Zarrick. You are the only one who made me feel like myself. You are the only one who brought me at my best. You are the one who accepted my worst, I had my fair share of wrong decisions too. Ikaw ang patunay na kahit nakakatakot ang magmahal, magiging malakas parin ang loob ko basta ikaw ang taong naghihintay sa akin sa dulo. Ikaw ang taong hahawak sa kamay ko hanggang sa maging matanda tayo. Mahal kita, Zarrick and I am so sorry that I was too selfish. I am so sorry I didn't let you prove yourself. Isa pa, isa pang pagkakataon para sa ating dalawa and I will love you this time, wala ng takot, wala ng agam-agam. Ang tanging iintindihin ko lang ay ikaw, at ang pagmamahal ko sayo. I am not afraid now. Whatever happens in the future, I will always stay by your side"