#Unicode
ဘယ်လောက်ပင် အင်အားကြီးမားသူဖြစ်လင့်ကစား သူ့ရဲ့အမှားသေးသေးလေးကနေ ဟိုးအောက်ဆုံးထိကို ဆွဲချသွားတတ်ကြတယ် …
လူ့သဘာဝ အပင်မြင့်လေ လေတိုက်လေဆိုသလို အင်အားကြီးတဲ့လူတစ်ယောက်ရဲ့ပျော့ကွက်ကိုတွေ့ပြီဆိုလျှင် ပျက်စီးသွားတဲ့ထိ နင်းချေကြလိမ့်မယ် …
လပြည့်ညဆိုတာ အမြဲရှိမနေတတ်သလို လကွယ်ညတွေဟာလဲ အမြဲရှိမနေဘူး … လူတစ်ယောက်ရဲ့ အောင်မြင်မှုကလဲ တည်မြဲမှုမရှိသလို ကျရှုံးသွားလျှင်လဲ ပြန်ပြီးအောင်မြင်မလာနိုင်ဘူးလို့ မပြောနိုင်ဘူး …
အချစ်တွေ အမုန်းတွေနဲ့ရှုတ်တွေးနေတဲ့ ဒီလောကကြီးထဲမှာ မိသားစုအမုန်းတရားတွေပြည့်နှပ်နေတဲ့ ပေါင်းစပ်လို့မဖြစ်နိုင်တဲ့ လူ ၂ ယောက်ရဲ့ကံတရာအား ဖန်ဆင်းပေးလိုက်တာကို ဘယ်သူ့ကိုအပြစ်တင်သင့်လဲ …
သဘာဝရဲ့ပေါင်းစပ်မှုကနေဖြစ်တည်လာတဲ့ မိတ်စုံတွဲရဲ့ ရင်နင့်စရာဖြစ်ရပ်လေးကို ကောင်းကင်ပေါ်က နေမင်းကြီးက ငြှိုးငယ်စွာကြည့်နေတယ် …
ဖြတ်သန်းပြေးလွှားနေတဲ့ ငှက်ငယ်လေးတွေက ဆွေးမြေ့တဲ့သံစဉ်တွေကို သီကြူးဟစ်အော်နေကြတယ် …
တိမ်ဆိုင်တိမ်ခဲတွေက ဝမ်းနည်းစွာ အုံ့မှုန်းနေခဲ့တယ် … သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကြီးက ဝမ်းနည်းမှုကို ဖော်ပြသည့်အနေနဲ့ ခနမျှ ငိုကြွေးကာ နေလေတယ် …
မုန်တိုင်းပြီးသွားတော့ ပင်လယ်ပြင်ရဲ့လှိုင်းလုံးတွေဟာ ငြိမ်သက်သွားသလိုမျိုး အရာအားလုံးက ပင်လယ်ရေပြာပြာအောက်၌ တည်ငြိမ်ကာနစ်မြုတ်သွားလေတယ် …
တစ်ခနအကြာမှာတော့ ငြိမ်သက်သွားတဲ့ပင်လယ်ပြင်ပေါ်၌ ရဟက်ယဉ်များ ကယ်ဆယ်ရေးသင်္ဘောများ ရောက်လာကြပြီး သင်္ဘောပေါ်မှာပါလာတဲ့ နဂါးရဲ့အဖွဲ့ဝင်တွေကို ဖမ်းစီးကာ ရေအောက်၌ နှစ်မြုတ်နေတဲ့ လူတွေကို ကယ်ဆယ်ဖို့ ဆင်းသွားကြလေတယ် …
အားလုံးပေါင်း ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့လူက ၄ ယောက်ဖြစ်ပြီး သူတို့က ကျန်းရှုယွမ် , ပိုင်မင်းယွီ , ရှန်ဖန်းဂူနဲ့ လင်းချီတို့ဖြစ်ကြတယ် …
အချိန်တစ်ခုကြာသည်ထိ ဘယ်သူ့ကိုမှ ရှာဖွေမတွေ့ရှိခဲ့ကြပေ … ခုရောက်ရှိနေတဲ့နေရာက ကမ်စပ်နဲ့နီးပေမဲ့ ကမ်းတစ်လျှောက် ရှာဖွေသော်လဲ အစအနပင်မတွေ့ရှိခဲ့ကြ …
*
*
*
*
ဆေးရုံပေါ်က အရေးပေါ်ခန်းထဲမှာ မင်းယွီအောက်စီဂျင်ပေးခံထားရတယ် … ဒီကိစ္စကရှန်ဟွှာနဲ့စပ်အပ်နေတာမို့ ရေထဲကနေ မင်းယွီကို ပြန်ဆယ်ယူနိုင်ခဲ့ကြောင်း ရှုယွမ်နဲ့ရှန်ဝေကလွဲ၍ ဘယ်သူမှမသိခဲ့ကြဘူး …
အဲ့ဒိအချိန်တုန်းက လူရှာဖို့ ရှန်ဟွှာဘက်ကလူတွေရောက်လာကြပြီး ပင်လယ်ပြင်အနှံ့လိုက်ရှာကြပေမဲ့ ထွက်လာတဲ့အဖြေက ရေထဲကျသွားတဲ့လူတွေထဲမှ ရှုယွမ်ကလွဲ၍ ကျန် ၃ ယောက်လုံး ဘယ်သူမှရှာမတွေ့ခဲ့ကြဘူးဟူ၍ …
တစ်ခနကြာတော့ အရေးပေါ်ခန်းထဲကနေ ဒေါက်တာထွက်လာခဲ့တယ် …
" Mr.ရှုယွမ် … လူနာရဲ့ကိုယ်ဝန်က ခွဲမွေးရမယ်ဆိုပေမဲ့ အချိန်မကျသေးဘူး …
မွေးဖွားဖို့က နောက်ထက် ၂ လလိုသေးတယ် "
" ဒါဆို ကျွန်တော် ဘာလုပ်သင့်လဲဆရာ …
သူ့ကို ဆေးရုံပေါ်ကနေ ခေါ်သွားလို့ရပြီလား "
" သူ့ကိုမေးကြည့်ပြီး သူနေချင်တဲ့နေရာမှာ လွတ်လပ်စွာနေခိုင်းလိုက်ပါ …
ပြီးတော့ ဒါက Omega တွေကို ထိန်းချုပ်တဲ့ဆေး … ကိုယ်ဝန်သည်တွေက မွေးဖွာခါနီး ၁ လ ၂ လ အချိန်အခါက မိတ်အယ်ဖာရဲ့ဟော်မုန်းကို လိုအပ်တယ် …
ဆရာရှုယွမ်ပြောစကားအရဆို ဒီအိုမီဂါရဲ့မိတ်က ဆရာတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး … အဲ့ဒိအချိန်အတောအတွင်းမှာ အိုမီဂါကို အနီးကပ်စောင့်ရှောက်ပေးစေချင်တယ် …
ဒီဆေးက မိတ်အယ်ဖာအနားမှာမရှိတဲ့ အိုမီဂါတွေကို တခြားအယ်ဖာတွေရန်ကနေ ကာကွယ်ပေးတဲ့ဆေးတစ်မျိုးပါ …
ဒီဆေးကိုသောက်လိုက်တာနဲ့ ဆရာရဲ့ဟော်မုန်းကလဲ သူ့ရဲ့မိတ်အယ်ဖာနဲ့ထပ်တူညီသွားပြီး ယုံကြည်ရတဲ့လူကအနီးကပ်စောင့်ရှောက်နိုင်လိမ့်မယ် "
" ဒါဆို သူဟော်မုန်းထုတ်လွှတ်တဲ့အချိန်တွေဆို ကျွန်တော် ဒါကိုသောက်ရမှာလား "
" ဟုတ်ကဲ့ … တစ်ခါတိုက်ရင် အများဆုံးတစ်ပတ်ထိ ခံလိမ့်မယ် …
အိမ်မှာနေရင်းဆိုရင် မသောက်လဲအဆင်ပြေတယ် … သူ့ကိုသီးသန့်လေး ထားပေးဖို့တော့ မမေ့နဲ့ပေါ့ …
မွေးဖွားခါနီးအချိန်ကျရင် ကျွန်တော်ပြောပါ့မယ် … ခုကလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရသေးတယ် "
ဒေါက်တာရဲ့မှာကြားမှုတွေကို နားထောင်ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ရှုယွမ်အခန်းလေးထဲကို ဝင်လာခဲ့လေတယ် …
ပြတင်းပေါက်ထံ ငေးကြည့်လျှက် သူ့အားကျောပေးကာထိုင်နေတဲ့ပုံရိပ်လေးက အိမ်မက်ဆိုးတွေကနေနိုးထလာပြီး ဆွေးမြေ့ကာ လွမ်မောဖွယ်ရာကောင်းလွန်းလှတဲ့ ပုံရိပ်လေးတစ်ခုအလား …
မျက်နှာကို မမြင်ရပေမဲ့ သူ့ရဲ့ရင်ဘက်ထဲမှာ မွန်ကျပ်ကာ စိတ်ခံစားမှုတွေ ပျောက်ဆုံးနေကြောင်း အဝေကနေကြည့်ယုံနဲ့သိနိုင်တယ် …
ဒီအဖြစ်အပျက်ကြီးက အိမ်မက်ဆိုးတစ်ခုအဖြစ် မျက်လွှာချပြီး ပြန်ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါ ပျောက်ဆုံးသွားခြင်းမျိုး မဖြစ်နိုင်၍ ရှုယွမ်လဲ ဒိထက်ပိုပြီး သူရဲ့စိတ်ကို ဝင်ရောက်မစွတ်ဖတ်တော့ပဲ လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ် …
အချိန်တစ်ခုထိကြာမြင့်လာတဲ့အခါ ထိုအိမ်မက်ဆိုးကြီးကို မေ့ပျောက်နိုင်မှာပါ … မေ့ပျောက်နိုင်ဖို့ မျှော်လင့်ရမှာပေါ့ …
မင်းယွီအသက်ရှင်နေသေးတဲ့ကိစ္စကို ရှန်မိသားစုကို အသိမခံခဲ့ဘူး … မင်းယွီမိဘတွေကိုတော့ တိတ်တိတ်လေး ဖွင့်ပြောခဲ့တယ် …
လွန်ခဲ့တဲ့လေးလကတည်းက ပတ်ဒိုမင်းကို သေနတ်နဲ့ပြစ်ခဲ့တဲ့လူက သူ့သားမှန်းသိရှိသွားပြီး ဆုန်းချူကလဲ သူ့အကိုကိုမမုန်းပဲ အားလုံးက မင်းယွီကို ရှာဖွေနေခဲ့တယ် … ခုပြန်တွေ့ပြီဆိုတော့ သူတို့လဲ ဝမ်းသာနေကြတယ် …
ဒါပေမဲ့ ခုချိန်မှာ ဘယ်သူမှ မင်းယွီထံသွားပြီး စိတ်အနှောက်အယှက်မပေးရဲကြဘူး … တစ်နေ့မှာတော့ မင်းယွီကို ရှုယွမ်က အမှန်တရာအားလုံးဖွင့်ပြောလိုက်တယ် … အရာအားလုံးသိရှိသွားတဲ့အခါ အသက်မဲ့နေတဲ့မင်းယွီ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေရှာတယ် …
ပတ်ဒိုမင်းနဲ့ဆုန်းချူတို့ရောက်လာတော့လဲ သူ့နှုတ်က တောင်းပန်သည့်စကားတစ်ခွန်းကလွဲ၍ ဘာမှထွက်မလာခဲ့ဘူး … သူ့ရဲ့မိခင်က သားလေးအဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး ရင်ကျိုးမတတ်ခံစားနေရတယ် …
ပတ်မိသားစုက မင်းယွီတို့သားအမိ သူတို့နဲ့အတူ နေစေချင်ပေမဲ့ နှစ် ၂၀ ကြာဝေးကွာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ လွယ်ကူစွာ ပြန်လည်ပေါင်းစည်းနိုင်ဖို့မဖြစ်နိုင်ခဲ့ဘူး …
မင်းယွီကလဲ ကို့ဖခင်ကို သူ့လက်နဲ့သတ်မိခဲ့တဲ့ဖြစ်ရပ်ပြီးကတည်းက စိတ်ခြောက်ခြားနေပြီး ခုအခြေအနေကြီးနဲ့ကြုံလိုက်ရတော့ ကလေးမမွေးခင်အချိန်လေးအတောတွင်မှာ အရာအားလုံးကို မျက်လွှာချလျှက် တိတ်ဆိတ်တဲ့နယ်မြေလေးမှာ နေထိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြလေတယ် …
နောက်ဆုံး သူတို့ရွေးချယ်လိုက်တဲ့နေရာက အတိတ်မှာပျော်ရွှင်စရာအချိန်လေးတွေရှိနေခဲ့တဲ့ ဆင်းရဲသားရက်ကွက်လေးထံသို့ …
*
*
*
*
လပေါင်းများစွာ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့အိမ်လေးထံ နောက်ဆုံးတော့ပြန်လာနိုင်ခဲ့ပြီ … ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ သူနဲ့သူ့ရဲ့မိခင်ကလွဲ၍ ဒီအိမ်လေးမှာ တစ်ခြားဘယ်သူမှရှိမနေခဲ့ဘူး …
အရာအားလုံးက အိမ်မက်တစ်ခုလို အတိတ်မှာ ကျန်နေခဲ့ဖို့မျှော်လင့်ရင်း မင်းယွီအိမ်လေးထဲမှာပဲ နေနေခဲ့တယ် … တစ်ရက်ခြား ရှုယွမ်တို့သားအမိရောက်လာတတ်ပြီ မင်းယွီကို အဖော်ပြုပေးကြတယ် …
ပထမလဝက်လောက်ကတော့ မင်းယွီအခန်းလေးထဲမှာပဲအချိန်ကုန်ဆုံးစေခဲ့တယ် … ခုတော့ မျက်ရည်တွေလဲ ကျစရာကျန်ရှိမနေတော့ဘူးထင်ပါရဲ့ … မင်းယွီရဲ့စိတ်ကလဲ ပုံမှန်လို ပြန်ဖြစ်လာခဲ့တယ် …
လရင့်လာတဲ့အတွက် ဗိုက်ထဲကအကောင်ငယ်လေးက အမြဲလိုလိုလှုပ်ရှားနေတတ်၍ မင်းယွီသားလေးနဲ့စကားတွေပြောရင်း ဝမ်းနည်းစရာအချိန်တွေကို မေ့ပျောက်စေခဲ့တယ် …
ရှန်ဝေကလဲအမြဲလိုလိုရောက်လာတတ်ပြီး မင်းယွီကိုအဖော်ပြုပေးတယ် … ရှုယွမ်တို့ သားအမိက မင်းယွီမွေးပြီးတဲ့အထိ အဖော်ပြုပေးမယ်ဆိုပြီး သူတို့ရဲ့ဘေးအိမ်ကိုပြောင်းလာခဲ့ကြတယ် … ရှန်ဝေက ရှုယွမ်ကို ရှန်အိမ်တော်ရဲ့သတင်းတွေအမြဲမပြတ်ယူလာပေးတယ် … ဒါပေမဲ့ မင်းယွီကိုတော့အသိမခံဘူး …
မိခင်ရဲ့ပြုံးပျော်နေတဲ့ပုံရိပ်လေးတွေကိုမြင်တိုင်း မင်းယွီစိတ်ကြည်နူးရတယ် … ဒီလိုနဲ့သူ့ရဲ့နေ့ရက်တွေက အေးဆက်မနေတော့ပဲ မိသားစုအသစ်နဲ့အတူ နွေးထွေစပြုလာခဲ့လေတယ် …
" သားလေးရေ … ထမင်းစားရအောင် …
ယွီလေးကိုခေါ်လာခဲ့ "
" ဟုတ်ကဲ့မား "
ရှုယွမ်က အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ မင်းယွီကိုတွဲခေါ်လာခဲ့တယ် … လရင့်လာ၍လားမသိ အိပ်ကောင်းစားကောင်းနဲ့ မင်းယွီကိုယ်လေးက ဆိုပြေနေသော်လဲ အိပ်ရေးပျက်တဲ့ညတွေကြောင့် သူ့ရဲ့မျက်နှာလေးက နွမ်းလျှပြီး ဖြူရော်နေတယ် …
မိခင်ဖြစ်သူက မင်းယွီရဲ့ ထိုမျက်နှာလေးကိုမြင်ရတော့ ဆိုရိမ်စွာဖြင့်မေးလာတယ် …
" သားလေးမျက်နှာက ဖြူရော်နေတာပဲ …
မျက်ကွင်းတွေလဲညိုနေတယ် …
အိမ်မက်ဆိုးတွေကြောင့် အိပ်လို့မပျော်ဘူးလား "
မင်းယွီက ကြိုးစားကာ ပြုံးပြလျှက် …
" အိမ်မက်ဆိုးတွေက သားအတွက်ပုံမှန်လိုဖြစ်နေပါပြီ … မေမေစိတ်မပူနဲ့ "
" သားလေးအိမ်ထဲမှာပဲအမြဲအိပ်နေရင် အိမ်မက်ဆိုးတွေကမက်နေအုံးမှာပဲ …
မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်လေးဖြစ်သွားအောင် ထမင်းစားပြီးရင် ညနေစောင်းကြ သားလေးရှုယွမ်နဲ့ လမ်းလျှောက်ထွက်ပါလား "
အားလုံးက တိုက်တွန်းနေတာမို့ မင်းယွီလဲ အိမ်ထဲမှာနေရတာ ငြီးငွှေ့လာတာနဲ့လက်ခံလိုက်လေတယ် … ရှုယွမ်လဲ အလုပ်အားနေတာနဲ့ ထိုနေ့ညနေဆောင်း ပန်းခြံဘက်လမ်းလျှောက်ထွက်ဖို့ပြင်ဆင်ကြလေတယ် …
ဆောင်းဥတုကုန်၍ နွေရာသီရောက်လာပေမဲ့လဲ တစ်ခါတစ်ရံအေးနေတတ်၍ အနီရောင်မာဖလာလေးကို မီးယွီပခုံးပေါ်ပတ်တင်ပေးလိုက်တယ် … အနွေးထည်ပါးပါးလေးတစ်ထည်ဝတ်ပေးပြီး ပူလုံးလုံးဗိုက်လေး ဖုံးသွားအောင် ကြယ်သီးတပ်ပေးလိုက်တယ် …အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်သွားတော့ အိမ်ငယ်လေးထဲကနေ ထွက်လာခဲ့ကြလေတယ် …
ဆင်းရဲသားရက်ကွက်လေးဆိုပေမဲ့ မြို့ရဲ့အနီးမှာရှိတာကြောင်း အားလုံးက ခေတ်မှီကြလေတယ် … ဒါပေမဲ့ အယ်ဖာတွေ အိုမီဂါတွေကတော့ ရှားပါးနေဆဲပဲ … ရက်ကွက်လေးထဲက ဘီတာတွေက အယ်ဖာနဲ့အိုမီကာစုံတွဲ လမ်းလျှောက်နေတာကို အထူးအဆန်းတဖွယ်ကြည့်နေကြတယ် …
မင်းယွီထိုအရာတွေကိုဂရုမစိုက်ပဲ သူငယ်ငယ်က ပြေးလွှားစော့ကစားပြီး ကျောင်းတက်ခဲ့ရတဲ့အချိန်တွေကို ပြန်အမှတ်ရမိကာ ပြုံးနေမိတယ် … ခုသူတက်ခဲ့တဲ့ကြောင်းကြီးက ခေတ်မှီပြီးအဆောက်အဦးတွေအားလုံးက အသစ်တွေ ဖြစ်နေပြီ … အရင်က ခြောက်ကပ်ကပ်ပန်းခြံလေးကလဲ နွေရာသီမှာ အပန်ဖြေဖို့ ရောက်လာကြတဲ့ လူများကြောင့် ဈေတန်းတွေနဲ့ စည်ကားလို့နေပြီ …
ရှုယွမ်က မင်းယွီပြုံးပျော်နေတာလေးကို ငေးကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေမိတယ် … ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရောက်တော့ မင်းယွီခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားလေတယ် … မင်းယွီငေးကြည့်နေတဲ့နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ ရေခဲမုန့်ဆိုင်ငယ်လေး … ရောင်းနေတဲ့လူက အသက် ၆၀ ဝန်းကျင် ဘီတာအဖိုးတစ်ယောက် …
မင်းယွီက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ် …
" ဦးလေးကြီးတောင် အသက်ကြီးနေပြီ "
" သူ့ကိုသိလို့လား "
" အင်း … ကျွန်တော်ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဒီဆိုင်မှာဝယ်စားနေကျလေ "
" ခု သွားဝယ်စားချင်လား "
" မသွားတော့ပါဘူး …
ကျွန်တော်သွားလဲ သူကမှတ်မိမှာမဟုတ်တော့ဘူး "
ရှုယွမ်းက ခနမျှ တွေးလိုက်ပြီး မင်းယွီပုံစံက စားချင်နေပုံပေါ်၍ ဘေးနားက ခုံလေးထံ ဆွဲခေါ်ကာ ထိုင်စေလိုက်တယ် …
" မင်းယွီ ဒီမှာခနစောင့် … အကိုပြန်လာခဲ့မယ် "
ရှုယွမ်က မင်းယွီကိုထားခဲ့ပြီး ကားလမ်းရဲ့တဖက်မှာ ရှိနေတဲ့ ရေခဲမုန့်ဆိုင်လေးထံ ပြေးသွားလေတယ် …
မင်းယွီခုံလေးပေါ်မှာ ငြိမ်သက်စွာထိုင်နေပြီး သူ့အရှေ့ကိုလာရပ်တဲ့ခြေထောက်တစ်စုံကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရင်းနီတဲ့မျက်နှာတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ် … ထိုလူက အံ့ဩဝမ်းသာလျှက် မင်းယွီကိုတွေ့တော့ နှုတ်ဆက်လာတယ် …
" မင်းယွီ … မင်းက ပိုင်မင်းယွီမဟုတ်လား …
ငါလေ … မင်းသူငယ်ချင်း "
" ရှုမင်း "
" အေး … ခုမင်းဘာတွေလုပ်နေလဲကွ …
ငါတို့မတွေ့ကြတော့တော့ ၃ နှစ်တောင်ရှိသွားပြီ "
ထိုလူက မင်းယွီရဲ့အရင်းနီးဆုံး ကျောင်းနေဘတ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သလို စကားများပြီး စပ်စုဆုံး လဲဖြစ်ပြန်တယ် … သူ့ရဲ့ဘေးမှာ လက်ချင်းချိတ်ထားတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရှိနေ၍ မင်းယွီက မေးကြည့်လိုက်တယ် …
" သူက ဘယ်သူလဲ "
" ငါ့မိန်းမလေ … သူနဲ့လက်ထပ်ထားတာ ၂ နှစ်ရှိပြီ … အဲ့ဒါကြောင့်မင်းမသိတာ …
အော်ဒါနဲ့ ငါတို့မှာ သားသားလေးရှိနေပြီကွ … ဗိုက်ထဲမှာ ၊ ဒီအပတ်ထဲဆိုမွေးတွေတော့မှာ "
သူကတော့ ငယ်ငယ်ကအတိုင်းပဲ ဂုဏ်ဆာလို့မပြီးနိုင်ဘူးလို့ မင်း၍ စိတ်ထဲကနေ ပြောလိုက်တယ် … ထိုလူက မင်းယွီလက်တင်ထားတဲ့အောက်က ပူလုံးလုံးလေးကိုမြင်သွားပြီး အံ့ဩသကြီးနဲ့မေးလိုက်တယ် …
" ပိုင်မင်းယွီ … မင်းလက်အောက်ကဘာကြီးလဲ …
မင်းငါမမြင်အောင် တစ်ခုခုဖွက်ထားတာများလား "
ထိုအခါ သူ့အမျိုးသမီးဆိုသူက စကားကိုမခြင်မခြင်ပြေနေတဲ့ ရှုမင်ရဲ့နားကို နာနာလေးလိမ်ဆွဲပြစ်လိုက်တယ် …
" ရှင်ဘာတွေရှောက်ပြောနေတာလဲ …
သူကလဲ ကျွန်မလို ဗိုက်ကြီးနေတာ "
" ဟား … ဟာသတွေပြောနေပြန်ပါပြီ …
မင်းယွီက ဘီတာလေး … ဘယ်လိုလုပ်ဗိုက်ကြီး … "
သူ့ရဲ့စကားတွေက ရပ်သွားပြီး တစ်စုံတစ်ခုပြောင်းလဲနေတာကို ခန်မှန်းမိသွားကာ အတော်လေးအံ့ဩသွားလေတယ် …
" မဖြစ်နိုင်တာ …
ပျောက်နေတဲ့ ၃ နှစ်အတွင်း မင်းဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲမင်းယွီ "
သူအိုမီဂါမှန်းစသိကတည်းက ငယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လဲအဆက်သွယ်ဖျက်ခဲ့တယ် … သူ့ရဲ့ဒီပုံစံကို ဘယ်သူ့ကိုမှမမြင်စေချင်ဘူး … အားလုံးက လှောင်ရယ်ကြမှာမဟုတ်ပေမဲ့ မင်းယွီကိုယ်တိုင်က အိုမီဂါတစ်ယောက်အဖြစ် လူတွေရဲ့အံ့ဩစွာကြည့်နေတာမျိုးမလိုချင်ဘူး …
မင်းယွီတိတ်ဆိတ်နေတာတွေ့တော့ သူ့ငယ်ချင်းရဲ့ဇနီးဖြစ်သူကဆိုလာတယ် …
" ကျွန်မက ဘီတာတစ်ယောက်ပါ … ဒါပေမဲ့ ရှင်ကအိုမီဂါတစ်ယောက်ဆိုတာ ကြည့်ယုံနဲ့သိနိုင်တယ် …
ရှင့်ရဲ့ကိုယ်ဝန်လဲ လရင့်နေပြီထင်တယ် … ကလေးက ဘာလေးလဲဟင် "
" သားလေးပါ "
" ကျွန်မယောက်ျားမှာ ရှင့်လိုသူငယ်ချင်းမျိုးရှိတာ ဂုဏ်ယူမိတယ် …
သူ့ရဲ့စကားတွေကိုဗွေမယူပါနဲ့ "
" ရပါတယ်ဗျာ … ကျွန်တော် သူ့အကြောင်းသိပြီးသားပါ "
" မင်းယွီ … မင်းကတကယ်အိုမီဂါပေါ့ …
ဒါဆို မင်းရဲ့အယ်ဖာကဘယ်မှာလဲ "
သူကတော့ ဝမ်းသာစွာနဲ့မေးလိုက်ပေမဲ့ မင်းယွီမျက်နှာလေးက ချက်ချင်းငြှိုးငယ်သွားလေတယ် … ထိုစဉ် အရပ်ရှည်ရှည် ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့ ကြည့်လိုက်ယုံနဲ့ သန့်စင်တဲ့အဆင့်မြင်အယ်ဖာမှန်းသိသာလှတဲ့ အမျိုးသားတစ်ဦးရောက်လာပြီး မင်းယွီနှဖူးထံဝဲပျံနေတဲ့ ဆံပင်လေးတွေကို သပ်တင်ပေးလိုက်ပြီး …
" အပြင်မှာထိုင်နေတာအေးနေပြီလား "
အရှေ့က ၂ ယောက်လုံးစွံ့အသွားကြတယ် … ထိုလူက ရှုယွမ်ပင် … ရှုယွမ်က မင်းယွီသူငယ်ချင်းတွေကိုပြုံးပြလိုက်ပြီး …
" မင်းတို့က မင်းယွီရဲ့သူငယ်ချင်းတွေထင်တယ် …
တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် "
" အာ … ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ …
တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် "
ရှုယွမ်က သာမံလူသားတွေဖြစ်တဲ့သူတို့အမြင်မှာ လင်းလပ်လွန်း၍ မျက်ဝန်းထဲကနေ ကြယ်တွေထွက်နေကြပြီး သူတို့ ၂ ယောကို လိုက်ဖက်လွန်းလှတယ်လို့ စိတ်ထဲကနေ ပြိုင်တူတွေးလိုက်ကြတယ် …
ပြီးနောက် မင်းယွီဘက်ကိုလှည့်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်ကြတယ် …
" မင်းယွီ … မင်းကအရမ်းကံကောင်းတာပဲ …
ခုမင်းတို့ရဲ့အချိန်လေးကို မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး …
နောက်မှအေးဆေးပြန်တွေ့ကြမယ် "
ပြောပြီးနောက် ထွက်သွားကြလေတယ် …
" အကို … ကျေးဇူးပါ "
" မလိုပါဘူး … ကိုယ်က မိတ်ဆက်လိုက်တာလေးပဲကို "
သူတို့ ထိုနေရာကနေ ထွက်လာခဲကြတယ် … ရှုယွမ်က သူ့လက်တစ်ဖက်ထဲမှာ ကိုင်ဆောင်ထားတဲ့ ပန်းရောင်ရေခဲမုန့်ခွက်လေးကို မင်းယွီထံပေးလိုက်တယ် …
" ဒါ စတော်ဘယ်ရီအရသာ "
" ဟင် … ကျွန်တော့အကြိုက်ကို ဘယ်လိုသိတာလဲ "
" ဒီတိုင်း ခန့်မှန်းလိုက်ယုံပဲ …
အကို့အကြိုက်နဲ့ မင်းယွီအကြိုက်က တူတာများတယ်လေ "
မင်းယွီမစားရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ရေခဲမုန့်လေးကို စားရင်း လေပြေးအေးလေးတွေနဲ့အတူ ပန်းနံ့လေးတွေလွင့်ပျံနေတဲ့ ပန်းခြံထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေခဲ့တယ် …
" မင်းယွီ … မေမေအကို့ရဲ့ကိုယ်ဝန် လွယ်ထားတုန်းကလဲ အချိုးသိပ်ကြိုက်တာတဲ့ …
ခုမင်းယွီလဲ အချိုသွေးတောင်းနေတယ်ဆိုတော့ ဗိုက်ထဲက သားသားလေးက Dominant Alpha ဖြစ်နေမလား "
" သားလေးအယ်ဖာဖြစ်ရင်ကောင်းမယ် "
မင်းယွီပြောတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကို ကောင်းကောင်းကြီးသိနေတာမို့ ဝမ်းမနည်းဖို့ မင်းယွီခေါင်းလေးကို ရှုယွမ် ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးမိသွားတယ် …
" သားလေးက ကံကောင်းတဲ့ကလေးလေးဖြစ်မှာပါ "
အဲ့ဒိနေ့ကစ၍ မင်းယွီအပတ်တိုင်း လမ်းလျှောက်ထွက်ဖြစ်တယ် … ရှုယွမ်ရဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေက နွေးထွေးပြီး အရင်ကလို အိမ်မက်ဆိုးတွေ မမက်တော့သလို့ နေ့ရက်တွေဟာလဲ တဖြေးဖြေး ဆိုပြေလာခဲ့တယ် …
မွေးဖွားရန် တစ်ပတ်အလို …
" သားလေး … မင်းယွီက ခွဲစိတ်ရမှာဆိုတော့ ဆေးရုံးကို ခုကတည်းက ကြိုပြီးသွားသင့်လား "
" ၃ ရက်လောက်နေမှသွားလဲရပါတယ် …
ကြိုရောက်ရင် စိတ်ကျဉ်းကျပ်နေလိမ့်မယ် "
မင်းယွီမွေးဖွားခါနီး၍ ရှုယွမ်အလုပ်ကိုပါ နားထားရတယ် … သူ့ရဲ့အယ်ဖာဟော်မုန်းတွေအိမ်ထဲမှာရှိနေမှ မင်းယွီက ငြိမ်သက်စွာရှိနေလိမ့်မယ် … ရှုယွမ်အမေက အယ်ဖာဆိုပေမဲ့ သူမကအိမ်ထောင်သည်ဖြစ်၍ မင်းယွီအပေါ်မသက်ရောက်ဘူး … ရှုယွမ်ဟော်မုန်းက သန့်စင်လွန်း၍ မင်းယွီရဲ့မိတ်နေရာမှာ အစားထိုးနိုင်တယ် …
မိခင် ၂ ယောက်က သားလေး ၂ ယောက်ကိုပြုံးကာကြည့်နေတယ် … ရှုယွမ်က မင်းယွီကို လိုလေသေးမရှိအောင်ထားပြီး ဂရုစိုက်နေပုံက သူ့ရဲ့မိတ်အယ်ဖာနဲ့ပင် တူနေလေပြီ …
" သားလေးတို့က လိုက်ဖက်တဲ့ စုံတွဲတွေလိုပဲ …
မွေးလာတဲ့ကလေးလေးရဲ့ဖခင်က သားလေးရှုယွမ်ဖြစ်လိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ …
အချိန်တွေသာ နောက်ပြန်လှည့်လို့ရရင်ကောင်းမယ် "
မင်းယွီမိခင်က ညည်းထွားစွာဆိုလိုက်တယ် … ထိုအခါ ရှုယွမ်မိခင်က …
" သားလေးက မိတ်မဟုတ်လဲပဲ ခုမင်းယွီအနားမှာရှိနေပြီပဲ …
ဗိုက်ထဲကကလေးလေးထွက်လာရင် အဖေမလိုအပ်ဘူးလေ … သားရှိနေရင်ရပြီ "
ဒါကမိခင်တွေစနောက်နေကြစကားမို့ မင်းယွီစိတ်ထဲမထားသော်လဲ သူ့မျက်နှာက ပြုံးပျော်မနေခဲ့ … ထိုအရာကိုမြင်တော့ ရှုယွမ်ကဝင်ပြောလိုက်တယ် …
" မေမေတို့ မင်းယွီကိုမစပါနဲ့တော့ …
ကျွန်တော်တို့ ဒီအပတ်ဆေးခန်းသွားပြရအုံးမယ် "
" အင်း … သားတို့သွားကြလေ …
ဆေးရုံမှာတစ်ခါတည်းနေရမှာဆိုလဲ မေမေတို့ကိုပြော …
ပစ္စည်းတွေပြင်ဆင်ပြီးယူလာခဲ့မယ် "
မင်းယွီရဲ့ခွဲစိတ်မှုက ရှုတ်ထွေးတာကြောင့် ဆရာဝန်တွေက ဆေးရုံကြိုတက်ထားပြီး စောင့်ကြည့်ဖို့ပြောလာတယ် … သားအိမ်နှစ်မွှာဖြစ်နေ၍ ခုကလေးထည်နေတဲ့ သားအိမ်ကို ဖျက်ထုတ်ပြစ်မှရလိမ့်မယ် … အူရောင်ရောဂါကတော့ လုံးဝအရှင်းပျောက်ကင်းနေ၍ ပူပန်စရာမလိုသော်လဲ ခလေးမွေးဖွားရာမှာတော့ အောင်နိုင်ခြေ ၁၀၀℅ အပြည့်မရှိနိုင်ဘူး …
*
*
*
*
မွေးဖွားမည့်နေ့ …
မင်းယွီဗိုက်မနာကျင်သော်လဲ ခွဲစိတ်ရန်သတ်မှတ်ထားတဲ့အချိန်ရောက်လာခဲ့ပြီ … မင်းယွီကြောက်မိပေမဲ့ သားလေးရဲ့စိတ်နဲ့ အားတင်းကာ ခွဲစိတ်ခန်းထဲဝင်သွားလေတယ် … ဆရာဝန်တွေအားလုံးက ရှုယွမ်ငှားထားတဲ့ သီးသန့် ပါဒဂူကြီးတွေဖြစ်၍ ဘယ်လောက်ခက်ခဲပါစေ ပူပန်စရာမလိုသော်လဲ စိတ်ကမအေးနိုင် …
တစ်နာရီခန့်ကြာတဲ့ထိ ခွဲစိတ်ခန်းတံခါးပွင့်မလာခဲ့ဘူး … မင်းယွီမိခင်နဲ့ချူးရှန့်မိခင်ပါ ရောက်နေကြပြီး အားလုံးပူပန်နေကြတယ် … မင်းယွီရဲ့မွေးဖွားကာလမှာ အန္တရာယ်ကင်းဖို့ စိတ်ထဲကနေ အားလုံးဆုတောင်းနေကြတယ် …
နောက်ထက် နာရီဝက်ခန့်ကြာတော့အခန်းထံခါးပွင့်လာပြီး အထဲကနေ ဆရာဝင်တစ်ယောက်ထွက်လာတယ် … သူ့မျက်နှာက ရွှင်မြနေတာမို့ အားလုံးက သက်ပြင်းဖွဖွချလိုက်ကြတယ် …
" စိတ်မပူကြပါနဲ့ ခွဲစိတ်တာကခက်ခဲတော့ အချိန်ကြာသွားတယ် ကလေးက လွန်ခဲ့တဲ့တစ်နာရီကတည်းက မွေးပြီးပါပြီ ယောက်ျားလေးပါ "
ထိုအခါမှ အားလုံးသက်မချနိုင်ကြပြီးပြုံးပျော်သွားကြလေတယ် .…
" ဒေါက်တာ ခုမင်းယွီအခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ "
" လူနညကခွဲစိတ်ပြီးလို့ ချုပ်ရိုးတွေလဲ သေချာချုပ်ပေးဒြထားတယ် အနာကျပ်ဖို့ စောင့်ရအုံးမယ် အဲ့ဒါပြီးမှ သတိရလာဖို့စောင့်ရမှာ "
" ဒါဆိုကလေးနဲ့သူနဲ့ မတွေ့ရသေးဘူးပေါ့ "
" ဟုတ်ပါတယ် ခွဲစိတ်မှုကအချိန်ကြာသွားတော့ လူနာလဲပင်ပန်းနေပြီ သူ့ကိုသတိရလာတဲ့ထိ အချိန်ပေးရဦးမယ် "
" ကျွန်တော်နားလည်ပါပြီ ခု ကလေးကိုသွားကြည့်လို့ရလား "
" လူနာရှင်တစ်ယောက်တော့ဝင်ခွင့်ရှိတယ် စိတ်တော့မရှိပါနဲ့ ကလေးက နုသေးတော့ ကလေးရဲ့ကျန်းမာရေးအတွက်ပါ "
နောက်ဆုံး ရှုယွမ်က ကလေးကိုကြည့်ဖို့အတွက် အကာကွယ်ဝတ်ဆုံဝတ်ပြီး အခန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့လေတယ် …
ဖြူဥနေတဲ့အသားအရည်လေးက ဂွမ်းမွေးလေးပမာ … ဆံနွယ်လေးတွေက မွေးကစဆိုပေမဲ့ နက်မှောင်နေပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ ချွတ်စွပ်တူနေတယ် … ဒီအခွင့်အရေးက ဖန်းဂူရသင့်ပေမဲ့ ခုချိန်မှာ ကလေးကပထမဦးဆုံး ပွေ့ချီခွင့်ရတဲ့သူက ရှုယွမ်ဖြစ်လို့နေတယ် …
ကံကောင်းတဲ့ကလေးလေးက ကျန်းကျန်းမာမာပဲကြီးထွားလာခဲ့တယ် … မင်းယွီအနာကျပ်ဖို့ တစ်ပတ်ခန့်အချိန်ယူပြီးနောက် ဆေးရုံပေါ်ကနေ အန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့ ဆင်းလာနိုင်ခဲ့တယ် …
ကလေးရဲ့ရက်တစ်ရာပြည့်နေ့မှာ ပထမဆုံး ကလေးရဲ့နာမည်ကိုပေးဖို့စဉ်းစားကြတယ် …
" မင်းယွီသားလေးကို ဘယ်လိုနာမည်ပေးချင်လဲ "
" ကျွန်တော် သားလေးကို သတ္တိရှိပြီး ကံကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်စေချင်တယ် သူ့ရဲ့စိတ်ဓာတ်ကကြံ့ခိုင်ရမယ် ပျက်သားရမယ် ရရင့်ရမယ် သားလေးကအမြဲကံကောင်းနေရမယ် "
" ဒါဆိုရင် လနဲ့ယနဲ့ပါတာပေးရင်ရော မျိုးရိုးကို မင်းယွီရဲ့မျိုးရိုးပဲယူမှာလား "
" အင်း ကျွန်တော်ကသာသူ့အဖေ ကျွန်တော်ကသာသူ့အမေ သားလေးရဲ့မျိုးရိုးကပိုင် ရဲ့ရင့်ပြန်သားပြီး စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာတဲ့သားလေး သူ့နာမည်ကို ပိုင်လုယီလို့ပေးရင်ကော "
" ပိုင်လုယီ ကောင်းသားပဲ သားလေး ပိုင်လုယီ "
လုယီလေးရောက်လာပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့ မင်းယွီရဲ့နေ့ရက်တွေက ပျော်ရွှင်စရာအချိန်လေးတွေရောက်ရှိလာပြီး အတိတ်ဆိုးတွေအားလုံးကိုမေ့ပျောက်သွားလေတယ် …
*
*
*
*
မိုင်ပေါင်းများစွာ ဝေးကွာတဲ့ တစ်နေရာ၌ ကွင်းပြင်ကျယ်ကြီးတစ်ခုအတွင်းမှာ ခန့်ညားတဲ့အမျိုးသားတစ်ယောက် ကျနစွာရပ်နေပြီး သူ့ရဲ့အရှေ့မှာတော့ အပြစ်သားတစ်ချို့ ဒူးထောက်ကာနေနေတယ် …
စွန်ရဲတစ်ကောင်လိုနက်မှောင်တဲ့သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေက မြင်သူတိုင်း ကြောက်လန့်စေပြီး သူပြုံးလိုက်တဲ့အပြုံးတစ်ခုက မရဏလမ်းရဲ့တံခါးဝတစ်ခုလို သူတို့ရဲ့နောက်ဆုံးအကြိမ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ ခေါင်းနဲ့မြေကြီးထိမတပ် တောင်းပန်လေတော့တယ် …
" သ … သခင်လေး ခွင့်လွှတ်ပေးပါ "
" ဟမ့် … မင်းတို့ကြောက်တတ်ရင် အစကတည်းက ငါ့ကိုလာမစွသင့်ဘူး "
" နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး …
တောင်းပန်ပါတယ် "
' ဒိုင်း … ဒိုင်း … ဒိုင်း '
သေနတ်ထဲက ကျည်ထွက်သွားပြီးနောက် ထိုလူ ၃ ယောက်လုံး မြေပြင်ပေါ်သို့လဲကြသွားလေတယ် … ထိုအခါမှ ထိုလူက ကျေနပ်သွားပြီး သူ့လက်ထဲက သေနတ်ပြောင်းကို လက်လေးနဲ့အသာအယာလေးပွတ်သပ်နေလိုက်တယ် …
" သခင်လေး "
အနောက်ကခေါ်သံကြောင့် သူ့ရဲ့ဦးခေါင်းကအနောက်ကိုလှည့်ကာကြည့်လိုက်တော့ လေးထောင့်ပါဝါမျက်မှန်နဲ့ တည်ငြိမ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့လက်ထောက်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ် …
" ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ "
" သခင်လေးအလုပ်ပြီးပြီဆို ကျွန်တော်တို့ Aမြို့ကိုပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်ရတော့မယ် "
ထိုလူက နေကာမျက်မှန်ကိုပင့်တင်လိုက်ပြီး အနောက်ကိုခြေ ၂ လှမ်းဆုတ်ကာ သူ့သခင်သွားဖို့ လမ်းရှင်ပေးလိုက်တယ် …
" ငါအဝတ်လဲလို့မပြီးသေးခင် ဒီအမှိုက်တွေကိုရှင်းထား "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင် "
ထိုလူက သူ့ရဲ့အခန်းထဲဝင်သွားကာ ရေမိုးချိုးပြင်ဆင်လေတော့တယ် … ဒါက သူ့ရဲ့နှစ်ချီကြာပြီးမှ ပထမဆုံး Aမြို့ကိုပြန်ရမဲ့ခရီးမို့ အခန့်ညားဆုံးပြင်ဆင်ရမှာဖြစ်တယ် …
ရေစိုနေရဲ့ သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြွက်သားတွေက တောင့်တင်းကြံခိုင်လှပြီး လည်ပင်းမှာတော့ အင်အားအပြည့်နဲ့ ဟိန်းဟောက်နေတဲ့ ခင်္သြေ့ပုံ လည်ဆွဲတစ်ခုကို ဆွဲထားလေတယ် …
သူ့ရဲ့ပခုံးတစ်ဖက်တစ်ချက်က အပေါက်ရာနှစ်ခုက နှစ်ကြာပြီဖြစ်၍ အရာလေးသာရှိနေပေမဲ့ ပျောက်ပျက်မသွားတော့မဲ့ အမှတ်တဆိတ်တစ်ခုအလား …
ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေပြောင်စင်အောင်သုပ်ပြီးသွားတော့ အရန်သင့်ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ ခန့်ညားတဲ့ အနက်ရောင်ဝတ်ဆုံကို ဝတ်ဆင်လိုက်လေတယ် … အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသွားတော့ အိမ်အောက်ထက်ကို ဆင်လာခဲ့တယ် …
တူညီဝတ်ဆုံများဆင်မြန်ထားတဲ့တပည့်တွေက စီရီစွာ ရပ်နေကြပြီး သူတို့သခင်လေး ကားပေါ်တက်ဖို့ အရန်သင့်တံခါးကို ဖွင့်ပေးထားကြတယ် … အနက်ရောင်ကား ၁၀ စီးခန့်က အိမ်ကြီးထဲကနေ ထွက်လာကြပြီး လေယာဉ်ကွင်းထံ ဦးတည်ကာ မောင်းနှင်လာကြတယ် …
ကြီးမားတဲ့လေယာဉ်တစ်ခုက ကွင်းထဲမှာစိုက်ရောက်နေပြီး အားလုံးက တူညီဝတ်ဆုံများဆင်မြန်းထားလျှက် …
" သခင်လေး … ခုပဲထွက်ခွာချင်ပါသလား "
ထိုလူက ပင်လယ်ပြင်ကြီးရဲ့တစ်ဖက် အဝေးတစ်နေရာက မြို့လေးရှိရာထံငေးကြည့်လျှက် ပြတ်သားစွာ ဖြေဆိုလိုက်လေတယ် …
" ခုပဲထွက်ခွာမယ် "
သူ့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေက လေယာဉ်ပေါ်ဦးတည်ကာ တက်လာပြီး အထူးစီစဉ်ထားတဲ့ခုံပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် … ခနကြာတော့ လေယာဉ်ကြီးက လေပေါ်သို့ တစ်ဖြေးဖြေးမြင်တက်လာလေတယ် …
ထိုလူမျက်နှာက ပဟေဠိပေါင်းများစွာနဲ့ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုသာငေးကြည့်လျှက် A မြို့တော်ခရီးစဉ် စထင်ထွက်ခွာလာလေတော့တယ် .…
~~~~ The Ent ~~~~
( S1 လေးကပြီးသွားပါပြီ … 💕 S2 ကဒီမှာပဲစပြီး Ch-57 ကနေစမှာပါ … ဒီတိုင်း ခွဲလိုက်ယုံလေးပဲ … 🥰
နောက်ပိုင်းပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးပဲ သွားမှာပါ 🤗🤗 အဂူကိုသေပြီလားမေးတဲ့သူတွေ ဖြေပေးစရာမလိုတော့ဘူးထင်ပါတယ် 😉 ဘာတွေဘယ်လိုဖြစ်လာမလဲ စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့စောင့်နေပေးပါ 💕
ခုချိန်ထိရောက်အောင် အားပေးလာတဲ့ဒါဒါလေးတွေအားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ် … ကိုလဲဒီနေ့မစားမသောက်ပဲကို မရပ်မနားရေးထားရတာပါ … အဆုံးထိဖတ်ပြီးရင် Votiလေးပေးခဲ့ဖို့မမေ့နဲ့နော် … ဖတ်လာခဲ့သမျှ ဇာတ်လမ်းလေးအပေါ် ခံစားချက်ကို fbလေးတွေရေးပေးသွားကြပါနော် 🤗
မနက်ဖြန်သွားစရာလေးရှိလို့ မတင်ဖြစ်လောက်ဘူး … S2 အစကို နောက်နေ့မှစမယ်နော် … ပျော်ရွှင်ကြပါစေ 🙆♀️💕 )
#Zawgyi
ဘယ္ေလာက္ပင္ အင္အားႀကီးမားသူျဖစ္လင့္ကစား သူ႕ရဲ႕အမွားေသးေသးေလးကေန ဟိုးေအာက္ဆုံးထိကို ဆြဲခ်သြားတတ္ၾကတယ္ …
လူ႕သဘာဝ အပင္ျမင့္ေလ ေလတိုက္ေလဆိုသလို အင္အားႀကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေပ်ာ့ကြက္ကိုေတြ႕ၿပီဆိုလွ်င္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ထိ နင္းေခ်ၾကလိမ့္မယ္ …
လျပည့္ညဆိုတာ အၿမဲရွိမေနတတ္သလို လကြယ္ညေတြဟာလဲ အၿမဲရွိမေနဘူး … လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကလဲ တည္ၿမဲမႈမရွိသလို က်ရႈံးသြားလွ်င္လဲ ျပန္ၿပီးေအာင္ျမင္မလာနိုင္ဘူးလို႔ မေျပာနိုင္ဘူး …
အခ်စ္ေတြ အမုန္းေတြနဲ႕ရႈတ္ေတြးေနတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ မိသားစုအမုန္းတရားေတြျပည့္ႏွပ္ေနတဲ့ ေပါင္းစပ္လို႔မျဖစ္နိုင္တဲ့ လူ ၂ ေယာက္ရဲ႕ကံတရာအား ဖန္ဆင္းေပးလိုက္တာကို ဘယ္သူ႕ကိုအျပစ္တင္သင့္လဲ …
သဘာဝရဲ႕ေပါင္းစပ္မႈကေနျဖစ္တည္လာတဲ့ မိတ္စုံတြဲရဲ႕ ရင္နင့္စရာျဖစ္ရပ္ေလးကို ေကာင္းကင္ေပၚက ေနမင္းႀကီးက ျငႇိုးငယ္စြာၾကည့္ေနတယ္ …
ျဖတ္သန္းေျပးလႊားေနတဲ့ ငွက္ငယ္ေလးေတြက ေဆြးေျမ့တဲ့သံစဥ္ေတြကို သီၾကဴးဟစ္ေအာ္ေနၾကတယ္ …
တိမ္ဆိုင္တိမ္ခဲေတြက ဝမ္းနည္းစြာ အုံ႕မႈန္းေနခဲ့တယ္ … သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးက ဝမ္းနည္းမႈကို ေဖာ္ျပသည့္အေနနဲ႕ ခနမွ် ငိုေႂကြးကာ ေနေလတယ္ …
မုန္တိုင္းၿပီးသြားေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ရဲ႕လွိုင္းလုံးေတြဟာ ၿငိမ္သက္သြားသလိုမ်ိဳး အရာအားလုံးက ပင္လယ္ေရျပာျပာေအာက္၌ တည္ၿငိမ္ကာနစ္ျမဳတ္သြားေလတယ္ …
တစ္ခနအၾကာမွာေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားတဲ့ပင္လယ္ျပင္ေပၚ၌ ရဟက္ယဥ္မ်ား ကယ္ဆယ္ေရးသေဘၤာမ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး သေဘၤာေပၚမွာပါလာတဲ့ နဂါးရဲ႕အဖြဲ႕ဝင္ေတြကို ဖမ္းစီးကာ ေရေအာက္၌ ႏွစ္ျမဳတ္ေနတဲ့ လူေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ ဆင္းသြားၾကေလတယ္ …
အားလုံးေပါင္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့လူက ၄ ေယာက္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔က က်န္းရႈယြမ္ , ပိုင္မင္းယြီ , ရွန္ဖန္းဂူနဲ႕ လင္းခ်ီတို႔ျဖစ္ၾကတယ္ …
အခ်ိန္တစ္ခုၾကာသည္ထိ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရွာေဖြမေတြ႕ရွိခဲ့ၾကေပ … ခုေရာက္ရွိေနတဲ့ေနရာက ကမ္စပ္နဲ႕နီးေပမဲ့ ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွာေဖြေသာ္လဲ အစအနပင္မေတြ႕ရွိခဲ့ၾက …
*
*
*
*
ေဆး႐ုံေပၚက အေရးေပၚခန္းထဲမွာ မင္းယြီေအာက္စီဂ်င္ေပးခံထားရတယ္ … ဒီကိစၥကရွန္ဟႊာနဲ႕စပ္အပ္ေနတာမို႔ ေရထဲကေန မင္းယြီကို ျပန္ဆယ္ယူနိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ရႈယြမ္နဲ႕ရွန္ေဝကလြဲ၍ ဘယ္သူမွမသိခဲ့ၾကဘူး …
အဲ့ဒိအခ်ိန္တုန္းက လူရွာဖို႔ ရွန္ဟႊာဘက္ကလူေတြေရာက္လာၾကၿပီး ပင္လယ္ျပင္အႏွံ႕လိုက္ရွာၾကေပမဲ့ ထြက္လာတဲ့အေျဖက ေရထဲက်သြားတဲ့လူေတြထဲမွ ရႈယြမ္ကလြဲ၍ က်န္ ၃ ေယာက္လုံး ဘယ္သူမွရွာမေတြ႕ခဲ့ၾကဘူးဟူ၍ …
တစ္ခနၾကာေတာ့ အေရးေပၚခန္းထဲကေန ေဒါက္တာထြက္လာခဲ့တယ္ …
" Mr.ရႈယြမ္ … လူနာရဲ႕ကိုယ္ဝန္က ခြဲေမြးရမယ္ဆိုေပမဲ့ အခ်ိန္မက်ေသးဘူး …
ေမြးဖြားဖို႔က ေနာက္ထက္ ၂ လလိုေသးတယ္ "
" ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္သင့္လဲဆရာ …
သူ႕ကို ေဆး႐ုံေပၚကေန ေခၚသြားလို႔ရၿပီလား "
" သူ႕ကိုေမးၾကည့္ၿပီး သူေနခ်င္တဲ့ေနရာမွာ လြတ္လပ္စြာေနခိုင္းလိုက္ပါ …
ၿပီးေတာ့ ဒါက Omega ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ေဆး … ကိုယ္ဝန္သည္ေတြက ေမြးဖြာခါနီး ၁ လ ၂ လ အခ်ိန္အခါက မိတ္အယ္ဖာရဲ႕ေဟာ္မုန္းကို လိုအပ္တယ္ …
ဆရာရႈယြမ္ေျပာစကားအရဆို ဒီအိုမီဂါရဲ႕မိတ္က ဆရာေတာ့မျဖစ္နိုင္ဘူး … အဲ့ဒိအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ အိုမီဂါကို အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေစခ်င္တယ္ …
ဒီေဆးက မိတ္အယ္ဖာအနားမွာမရွိတဲ့ အိုမီဂါေတြကို တျခားအယ္ဖာေတြရန္ကေန ကာကြယ္ေပးတဲ့ေဆးတစ္မ်ိဳးပါ …
ဒီေဆးကိုေသာက္လိုက္တာနဲ႕ ဆရာရဲ႕ေဟာ္မုန္းကလဲ သူ႕ရဲ႕မိတ္အယ္ဖာနဲ႕ထပ္တူညီသြားၿပီး ယုံၾကည္ရတဲ့လူကအနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္နိုင္လိမ့္မယ္ "
" ဒါဆို သူေဟာ္မုန္းထုတ္လႊတ္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို ကြၽန္ေတာ္ ဒါကိုေသာက္ရမွာလား "
" ဟုတ္ကဲ့ … တစ္ခါတိုက္ရင္ အမ်ားဆုံးတစ္ပတ္ထိ ခံလိမ့္မယ္ …
အိမ္မွာေနရင္းဆိုရင္ မေသာက္လဲအဆင္ေျပတယ္ … သူ႕ကိုသီးသန့္ေလး ထားေပးဖို႔ေတာ့ မေမ့နဲ႕ေပါ့ …
ေမြးဖြားခါနီးအခ်ိန္က်ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါ့မယ္ … ခုကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ရေသးတယ္ "
ေဒါက္တာရဲ႕မွာၾကားမႈေတြကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ရႈယြမ္အခန္းေလးထဲကို ဝင္လာခဲ့ေလတယ္ …
ျပတင္းေပါက္ထံ ေငးၾကည့္လွ်က္ သူ႕အားေက်ာေပးကာထိုင္ေနတဲ့ပုံရိပ္ေလးက အိမ္မက္ဆိုးေတြကေနနိုးထလာၿပီး ေဆြးေျမ့ကာ လြမ္ေမာဖြယ္ရာေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ပုံရိပ္ေလးတစ္ခုအလား …
မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ရင္ဘက္ထဲမွာ မြန္က်ပ္ကာ စိတ္ခံစားမႈေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနေၾကာင္း အေဝကေနၾကည့္ယုံနဲ႕သိနိုင္တယ္ …
ဒီအျဖစ္အပ်က္ႀကီးက အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခုအျဖစ္ မ်က္လႊာခ်ၿပီး ျပန္ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္နိုင္၍ ရႈယြမ္လဲ ဒိထက္ပိုၿပီး သူရဲ႕စိတ္ကို ဝင္ေရာက္မစြတ္ဖတ္ေတာ့ပဲ လႊတ္ထားေပးလိုက္တယ္ …
အခ်ိန္တစ္ခုထိၾကာျမင့္လာတဲ့အခါ ထိုအိမ္မက္ဆိုးႀကီးကို ေမ့ေပ်ာက္နိုင္မွာပါ … ေမ့ေပ်ာက္နိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရမွာေပါ့ …
မင္းယြီအသက္ရွင္ေနေသးတဲ့ကိစၥကို ရွန္မိသားစုကို အသိမခံခဲ့ဘူး … မင္းယြီမိဘေတြကိုေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္ …
လြန္ခဲ့တဲ့ေလးလကတည္းက ပတ္ဒိုမင္းကို ေသနတ္နဲ႕ျပစ္ခဲ့တဲ့လူက သူ႕သားမွန္းသိရွိသြားၿပီး ဆုန္းခ်ဴကလဲ သူ႕အကိုကိုမမုန္းပဲ အားလုံးက မင္းယြီကို ရွာေဖြေနခဲ့တယ္ … ခုျပန္ေတြ႕ၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔လဲ ဝမ္းသာေနၾကတယ္ …
ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မင္းယြီထံသြားၿပီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္မေပးရဲၾကဘူး … တစ္ေန႕မွာေတာ့ မင္းယြီကို ရႈယြမ္က အမွန္တရာအားလုံးဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္ … အရာအားလုံးသိရွိသြားတဲ့အခါ အသက္မဲ့ေနတဲ့မင္းယြီ ရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုေနရွာတယ္ …
ပတ္ဒိုမင္းနဲ႕ဆုန္းခ်ဴတို႔ေရာက္လာေတာ့လဲ သူ႕ႏႈတ္က ေတာင္းပန္သည့္စကားတစ္ခြန္းကလြဲ၍ ဘာမွထြက္မလာခဲ့ဘူး … သူ႕ရဲ႕မိခင္က သားေလးအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္က်ိဳးမတတ္ခံစားေနရတယ္ …
ပတ္မိသားစုက မင္းယြီတို႔သားအမိ သူတို႔နဲ႕အတူ ေနေစခ်င္ေပမဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ၾကာေဝးကြာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လြယ္ကူစြာ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းနိုင္ဖို႔မျဖစ္နိုင္ခဲ့ဘူး …
မင္းယြီကလဲ ကို႔ဖခင္ကို သူ႕လက္နဲ႕သတ္မိခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ၿပီးကတည္းက စိတ္ေျခာက္ျခားေနၿပီး ခုအေျခအေနႀကီးနဲ႕ႀကဳံလိုက္ရေတာ့ ကေလးမေမြးခင္အခ်ိန္ေလးအေတာတြင္မွာ အရာအားလုံးကို မ်က္လႊာခ်လွ်က္ တိတ္ဆိတ္တဲ့နယ္ေျမေလးမွာ ေနထိုင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကေလတယ္ …
ေနာက္ဆုံး သူတို႔ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ေနရာက အတိတ္မွာေပ်ာ္႐ႊင္စရာအခ်ိန္ေလးေတြရွိေနခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲသားရက္ကြက္ေလးထံသို႔ …
*
*
*
*
လေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာခဲ့ရတဲ့အိမ္ေလးထံ ေနာက္ဆုံးေတာ့ျပန္လာနိုင္ခဲ့ၿပီ … ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ သူနဲ႕သူ႕ရဲ႕မိခင္ကလြဲ၍ ဒီအိမ္ေလးမွာ တစ္ျခားဘယ္သူမွရွိမေနခဲ့ဘူး …
အရာအားလုံးက အိမ္မက္တစ္ခုလို အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ့ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ရင္း မင္းယြီအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ေနေနခဲ့တယ္ … တစ္ရက္ျခား ရႈယြမ္တို႔သားအမိေရာက္လာတတ္ၿပီ မင္းယြီကို အေဖာ္ျပဳေပးၾကတယ္ …
ပထမလဝက္ေလာက္ကေတာ့ မင္းယြီအခန္းေလးထဲမွာပဲအခ်ိန္ကုန္ဆုံးေစခဲ့တယ္ … ခုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြလဲ က်စရာက်န္ရွိမေနေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕ … မင္းယြီရဲ႕စိတ္ကလဲ ပုံမွန္လို ျပန္ျဖစ္လာခဲ့တယ္ …
လရင့္လာတဲ့အတြက္ ဗိုက္ထဲကအေကာင္ငယ္ေလးက အၿမဲလိုလိုလႈပ္ရွားေနတတ္၍ မင္းယြီသားေလးနဲ႕စကားေတြေျပာရင္း ဝမ္းနည္းစရာအခ်ိန္ေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ေစခဲ့တယ္ …
ရွန္ေဝကလဲအၿမဲလိုလိုေရာက္လာတတ္ၿပီး မင္းယြီကိုအေဖာ္ျပဳေပးတယ္ … ရႈယြမ္တို႔ သားအမိက မင္းယြီေမြးၿပီးတဲ့အထိ အေဖာ္ျပဳေပးမယ္ဆိုၿပီး သူတို႔ရဲ႕ေဘးအိမ္ကိုေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္ … ရွန္ေဝက ရႈယြမ္ကို ရွန္အိမ္ေတာ္ရဲ႕သတင္းေတြအၿမဲမျပတ္ယူလာေပးတယ္ … ဒါေပမဲ့ မင္းယြီကိုေတာ့အသိမခံဘူး …
မိခင္ရဲ႕ၿပဳံးေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံရိပ္ေလးေတြကိုျမင္တိုင္း မင္းယြီစိတ္ၾကည္ႏူးရတယ္ … ဒီလိုနဲ႕သူ႕ရဲ႕ေန႕ရက္ေတြက ေအးဆက္မေနေတာ့ပဲ မိသားစုအသစ္နဲ႕အတူ ေႏြးေထြစျပဳလာခဲ့ေလတယ္ …
" သားေလးေရ … ထမင္းစားရေအာင္ …
ယြီေလးကိုေခၚလာခဲ့ "
" ဟုတ္ကဲ့မား "
ရႈယြမ္က အိမ္ေပၚထပ္ကေန မင္းယြီကိုတြဲေခၚလာခဲ့တယ္ … လရင့္လာ၍လားမသိ အိပ္ေကာင္းစားေကာင္းနဲ႕ မင္းယြီကိုယ္ေလးက ဆိုေျပေနေသာ္လဲ အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ညေတြေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက ႏြမ္းလွ်ၿပီး ျဖဴေရာ္ေနတယ္ …
မိခင္ျဖစ္သူက မင္းယြီရဲ႕ ထိုမ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ရေတာ့ ဆိုရိမ္စြာျဖင့္ေမးလာတယ္ …
" သားေလးမ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္ေနတာပဲ …
မ်က္ကြင္းေတြလဲညိုေနတယ္ …
အိမ္မက္ဆိုးေတြေၾကာင့္ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူးလား "
မင္းယြီက ႀကိဳးစားကာ ၿပဳံးျပလွ်က္ …
" အိမ္မက္ဆိုးေတြက သားအတြက္ပုံမွန္လိုျဖစ္ေနပါၿပီ … ေမေမစိတ္မပူနဲ႕ "
" သားေလးအိမ္ထဲမွာပဲအၿမဲအိပ္ေနရင္ အိမ္မက္ဆိုးေတြကမက္ေနအုံးမွာပဲ …
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေလးျဖစ္သြားေအာင္ ထမင္းစားၿပီးရင္ ညေနေစာင္းၾက သားေလးရႈယြမ္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ပါလား "
အားလုံးက တိုက္တြန္းေနတာမို႔ မင္းယြီလဲ အိမ္ထဲမွာေနရတာ ၿငီးေငႊ႕လာတာနဲ႕ ့လက္ခံလိုက္ေလတယ္ … ရႈယြမ္လဲ အလုပ္အားေနတာနဲ႕ ထိုေန႕ညေနေဆာင္း ပန္းၿခံဘက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္ၾကေလတယ္ …
ေဆာင္းဥတုကုန္၍ ေႏြရာသီေရာက္လာေပမဲ့လဲ တစ္ခါတစ္ရံေအးေနတတ္၍ အနီေရာင္မာဖလာေလးကို မီးယြီပခုံးေပၚပတ္တင္ေပးလိုက္တယ္ … အေႏြးထည္ပါးပါးေလးတစ္ထည္ဝတ္ေပးၿပီး ပူလုံးလုံးဗိုက္ေလး ဖုံးသြားေအာင္ ၾကယ္သီးတပ္ေပးလိုက္တယ္ …အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္သြားေတာ့ အိမ္ငယ္ေလးထဲကေန ထြက္လာခဲ့ၾကေလတယ္ …
ဆင္းရဲသားရက္ကြက္ေလးဆိုေပမဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕အနီးမွာရွိတာေၾကာင္း အားလုံးက ေခတ္မွီၾကေလတယ္ … ဒါေပမဲ့ အယ္ဖာေတြ အိုမီဂါေတြကေတာ့ ရွားပါးေနဆဲပဲ … ရက္ကြက္ေလးထဲက ဘီတာေတြက အယ္ဖာနဲ႕အိုမီကာစုံတြဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို အထူးအဆန္းတဖြယ္ၾကည့္ေနၾကတယ္ …
မင္းယြီထိုအရာေတြကိုဂ႐ုမစိုက္ပဲ သူငယ္ငယ္က ေျပးလႊားေစာ့ကစားၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္အမွတ္ရမိကာ ၿပဳံးေနမိတယ္ … ခုသူတက္ခဲ့တဲ့ေၾကာင္းႀကီးက ေခတ္မွီၿပီးအေဆာက္အဦးေတြအားလုံးက အသစ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ … အရင္က ေျခာက္ကပ္ကပ္ပန္းၿခံေလးကလဲ ေႏြရာသီမွာ အပန္ေျဖဖို႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ လူမ်ားေၾကာင့္ ေစ်တန္းေတြနဲ႕ စည္ကားလို႔ေနၿပီ …
ရႈယြမ္က မင္းယြီၿပဳံးေပ်ာ္ေနတာေလးကို ေငးၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေနမိတယ္ … ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မင္းယြီေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန႔္သြားေလတယ္ … မင္းယြီေငးၾကည့္ေနတဲ့ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရခဲမုန႔္ဆိုင္ငယ္ေလး … ေရာင္းေနတဲ့လူက အသက္ ၆၀ ဝန္းက်င္ ဘီတာအဖိုးတစ္ေယာက္ …
မင္းယြီက တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္ …
" ဦးေလးႀကီးေတာင္ အသက္ႀကီးေနၿပီ "
" သူ႕ကိုသိလို႔လား "
" အင္း … ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒီဆိုင္မွာဝယ္စားေနက်ေလ "
" ခု သြားဝယ္စားခ်င္လား "
" မသြားေတာ့ပါဘူး …
ကြၽန္ေတာ္သြားလဲ သူကမွတ္မိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး "
ရႈယြမ္းက ခနမွ် ေတြးလိုက္ၿပီး မင္းယြီပုံစံက စားခ်င္ေနပုံေပၚ၍ ေဘးနားက ခုံေလးထံ ဆြဲေခၚကာ ထိုင္ေစလိုက္တယ္ …
" မင္းယြီ ဒီမွာခနေစာင့္ … အကိုျပန္လာခဲ့မယ္ "
ရႈယြမ္က မင္းယြီကိုထားခဲ့ၿပီး ကားလမ္းရဲ႕တဖက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေရခဲမုန႔္ဆိုင္ေလးထံ ေျပးသြားေလတယ္ …
မင္းယြီခုံေလးေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနၿပီး သူ႕အေရွ႕ကိုလာရပ္တဲ့ေျခေထာက္တစ္စုံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္းနီတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ … ထိုလူက အံ့ဩဝမ္းသာလွ်က္ မင္းယြီကိုေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လာတယ္ …
" မင္းယြီ … မင္းက ပိုင္မင္းယြီမဟုတ္လား …
ငါေလ … မင္းသူငယ္ခ်င္း "
" ရႈမင္း "
" ေအး … ခုမင္းဘာေတြလုပ္ေနလဲကြ …
ငါတို႔မေတြ႕ၾကေတာ့ေတာ့ ၃ ႏွစ္ေတာင္ရွိသြားၿပီ "
ထိုလူက မင္းယြီရဲ႕အရင္းနီးဆုံး ေက်ာင္းေနဘတ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သလို စကားမ်ားၿပီး စပ္စုဆုံး လဲျဖစ္ျပန္တယ္ … သူ႕ရဲ႕ေဘးမွာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရွိေန၍ မင္းယြီက ေမးၾကည့္လိုက္တယ္ …
" သူက ဘယ္သူလဲ "
" ငါ့မိန္းမေလ … သူနဲ႕လက္ထပ္ထားတာ ၂ ႏွစ္ရွိၿပီ … အဲ့ဒါေၾကာင့္မင္းမသိတာ …
ေအာ္ဒါနဲ႕ ငါတို႔မွာ သားသားေလးရွိေနၿပီကြ … ဗိုက္ထဲမွာ ၊ ဒီအပတ္ထဲဆိုေမြးေတြေတာ့မွာ "
သူကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအတိုင္းပဲ ဂုဏ္ဆာလို႔မၿပီးနိုင္ဘူးလို႔ မင္း၍ စိတ္ထဲကေန ေျပာလိုက္တယ္ … ထိုလူက မင္းယြီလက္တင္ထားတဲ့ေအာက္က ပူလုံးလုံးေလးကိုျမင္သြားၿပီး အံ့ဩသႀကီးနဲ႕ေမးလိုက္တယ္ …
" ပိုင္မင္းယြီ … မင္းလက္ေအာက္ကဘာႀကီးလဲ …
မင္းငါမျမင္ေအာင္ တစ္ခုခုဖြက္ထားတာမ်ားလား "
ထိုအခါ သူ႕အမ်ိဳးသမီးဆိုသူက စကားကိုမျခင္မျခင္ေျပေနတဲ့ ရႈမင္ရဲ႕နားကို နာနာေလးလိမ္ဆြဲျပစ္လိုက္တယ္ …
" ရွင္ဘာေတြေရွာက္ေျပာေနတာလဲ …
သူကလဲ ကြၽန္မလို ဗိုက္ႀကီးေနတာ "
" ဟား … ဟာသေတြေျပာေနျပန္ပါၿပီ …
မင္းယြီက ဘီတာေလး … ဘယ္လိုလုပ္ဗိုက္ႀကီး … "
သူ႕ရဲ႕စကားေတြက ရပ္သြားၿပီး တစ္စုံတစ္ခုေျပာင္းလဲေနတာကို ခန္မွန္းမိသြားကာ အေတာ္ေလးအံ့ဩသြားေလတယ္ …
" မျဖစ္နိုင္တာ …
ေပ်ာက္ေနတဲ့ ၃ ႏွစ္အတြင္း မင္းဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲမင္းယြီ "
သူအိုမီဂါမွန္းစသိကတည္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လဲအဆက္သြယ္ဖ်က္ခဲ့တယ္ … သူ႕ရဲ႕ဒီပုံစံကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမျမင္ေစခ်င္ဘူး … အားလုံးက ေလွာင္ရယ္ၾကမွာမဟုတ္ေပမဲ့ မင္းယြီကိုယ္တိုင္က အိုမီဂါတစ္ေယာက္အျဖစ္ လူေတြရဲ႕အံ့ဩစြာၾကည့္ေနတာမ်ိဳးမလိုခ်င္ဘူး …
မင္းယြီတိတ္ဆိတ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ သူ႕ငယ္ခ်င္းရဲ႕ဇနီးျဖစ္သူကဆိုလာတယ္ …
" ကြၽန္မက ဘီတာတစ္ေယာက္ပါ … ဒါေပမဲ့ ရွင္ကအိုမီဂါတစ္ေယာက္ဆိုတာ ၾကည့္ယုံနဲ႕သိနိုင္တယ္ …
ရွင့္ရဲ႕ကိုယ္ဝန္လဲ လရင့္ေနၿပီထင္တယ္ … ကေလးက ဘာေလးလဲဟင္ "
" သားေလးပါ "
" ကြၽန္မေယာက္်ားမွာ ရွင့္လိုသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးရွိတာ ဂုဏ္ယူမိတယ္ …
သူ႕ရဲ႕စကားေတြကိုေဗြမယူပါနဲ႕ "
" ရပါတယ္ဗ်ာ … ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အေၾကာင္းသိၿပီးသားပါ "
" မင္းယြီ … မင္းကတကယ္အိုမီဂါေပါ့ …
ဒါဆို မင္းရဲ႕အယ္ဖာကဘယ္မွာလဲ "
သူကေတာ့ ဝမ္းသာစြာနဲ႕ေမးလိုက္ေပမဲ့ မင္းယြီမ်က္ႏွာေလးက ခ်က္ခ်င္းျငႇိုးငယ္သြားေလတယ္ … ထိုစဥ္ အရပ္ရွည္ရွည္ ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕ ၾကည့္လိုက္ယုံနဲ႕ သန႔္စင္တဲ့အဆင့္ျမင္အယ္ဖာမွန္းသိသာလွတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး မင္းယြီႏွဖူးထံဝဲပ်ံေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို သပ္တင္ေပးလိုက္ၿပီး …
" အျပင္မွာထိုင္ေနတာေအးေနၿပီလား "
အေရွ႕က ၂ ေယာက္လုံးစြံ႕အသြားၾကတယ္ … ထိုလူက ရႈယြမ္ပင္ … ရႈယြမ္က မင္းယြီသူငယ္ခ်င္းေတြကိုၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး …
" မင္းတို႔က မင္းယြီရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြထင္တယ္ …
ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ "
" အာ … ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့ …
ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ "
ရႈယြမ္က သာမံလူသားေတြျဖစ္တဲ့သူတို႔အျမင္မွာ လင္းလပ္လြန္း၍ မ်က္ဝန္းထဲကေန ၾကယ္ေတြထြက္ေနၾကၿပီး သူတို႔ ၂ ေယာကို လိုက္ဖက္လြန္းလွတယ္လို႔ စိတ္ထဲကေန ၿပိဳင္တူေတြးလိုက္ၾကတယ္ …
ၿပီးေနာက္ မင္းယြီဘက္ကိုလွည့္ကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္ …
" မင္းယြီ … မင္းကအရမ္းကံေကာင္းတာပဲ …
ခုမင္းတို႔ရဲ႕အခ်ိန္ေလးကို မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး …
ေနာက္မွေအးေဆးျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ "
ေျပာၿပီးေနာက္ ထြက္သြားၾကေလတယ္ …
" အကို … ေက်းဇူးပါ "
" မလိုပါဘူး … ကိုယ္က မိတ္ဆက္လိုက္တာေလးပဲကို "
သူတို႔ ထိုေနရာကေန ထြက္လာခဲၾကတယ္ … ရႈယြမ္က သူ႕လက္တစ္ဖက္ထဲမွာ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ ပန္းေရာင္ေရခဲမုန႔္ခြက္ေလးကို မင္းယြီထံေပးလိုက္တယ္ …
" ဒါ စေတာ္ဘယ္ရီအရသာ "
" ဟင္ … ကြၽန္ေတာ့အႀကိဳက္ကို ဘယ္လိုသိတာလဲ "
" ဒီတိုင္း ခန႔္မွန္းလိုက္ယုံပဲ …
အကို႔အႀကိဳက္နဲ႕ မင္းယြီအႀကိဳက္က တူတာမ်ားတယ္ေလ "
မင္းယြီမစားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေရခဲမုန႔္ေလးကို စားရင္း ေလေျပးေအးေလးေတြနဲ႕အတူ ပန္းနံ႕ေလးေတြလြင့္ပ်ံေနတဲ့ ပန္းၿခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္ …
" မင္းယြီ … ေမေမအကို႔ရဲ႕ကိုယ္ဝန္ လြယ္ထားတုန္းကလဲ အခ်ိဳးသိပ္ႀကိဳက္တာတဲ့ …
ခုမင္းယြီလဲ အခ်ိဳေသြးေတာင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ ဗိုက္ထဲက သားသားေလးက Dominant Alpha ျဖစ္ေနမလား "
" သားေလးအယ္ဖာျဖစ္ရင္ေကာင္းမယ္ "
မင္းယြီေျပာတဲ့အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိေနတာမို႔ ဝမ္းမနည္းဖို႔ မင္းယြီေခါင္းေလးကို ရႈယြမ္ ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးမိသြားတယ္ …
" သားေလးက ကံေကာင္းတဲ့ကေလးေလးျဖစ္မွာပါ "
အဲ့ဒိေန႕ကစ၍ မင္းယြီအပတ္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္တယ္ … ရႈယြမ္ရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈေတြက ေႏြးေထြးၿပီး အရင္ကလို အိမ္မက္ဆိုးေတြ မမက္ေတာ့သလို႔ ေန႕ရက္ေတြဟာလဲ တေျဖးေျဖး ဆိုေျပလာခဲ့တယ္ …
ေမြးဖြားရန္ တစ္ပတ္အလို …
" သားေလး … မင္းယြီက ခြဲစိတ္ရမွာဆိုေတာ့ ေဆး႐ုံးကို ခုကတည္းက ႀကိဳၿပီးသြားသင့္လား "
" ၃ ရက္ေလာက္ေနမွသြားလဲရပါတယ္ …
ႀကိဳေရာက္ရင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနလိမ့္မယ္ "
မင္းယြီေမြးဖြားခါနီး၍ ရႈယြမ္အလုပ္ကိုပါ နားထားရတယ္ … သူ႕ရဲ႕အယ္ဖာေဟာ္မုန္းေတြအိမ္ထဲမွာရွိေနမွ မင္းယြီက ၿငိမ္သက္စြာရွိေနလိမ့္မယ္ … ရႈယြမ္အေမက အယ္ဖာဆိုေပမဲ့ သူမကအိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္၍ မင္းယြီအေပၚမသက္ေရာက္ဘူး … ရႈယြမ္ေဟာ္မုန္းက သန႔္စင္လြန္း၍ မင္းယြီရဲ႕မိတ္ေနရာမွာ အစားထိုးနိုင္တယ္ …
မိခင္ ၂ ေယာက္က သားေလး ၂ ေယာက္ကိုၿပဳံးကာၾကည့္ေနတယ္ … ရႈယြမ္က မင္းယြီကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ထားၿပီး ဂ႐ုစိုက္ေနပုံက သူ႕ရဲ႕မိတ္အယ္ဖာနဲ႕ပင္ တူေနေလၿပီ …
" သားေလးတို႔က လိုက္ဖက္တဲ့ စုံတြဲေတြလိုပဲ …
ေမြးလာတဲ့ကေလးေလးရဲ႕ဖခင္က သားေလးရႈယြမ္ျဖစ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ …
အခ်ိန္ေတြသာ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ရရင္ေကာင္းမယ္ "
မင္းယြီမိခင္က ညည္းထြားစြာဆိုလိုက္တယ္ … ထိုအခါ ရႈယြမ္မိခင္က …
" သားေလးက မိတ္မဟုတ္လဲပဲ ခုမင္းယြီအနားမွာရွိေနၿပီပဲ …
ဗိုက္ထဲကကေလးေလးထြက္လာရင္ အေဖမလိုအပ္ဘူးေလ … သားရွိေနရင္ရၿပီ "
ဒါကမိခင္ေတြစေနာက္ေနၾကစကားမို႔ မင္းယြီစိတ္ထဲမထားေသာ္လဲ သူ႕မ်က္ႏွာက ၿပဳံးေပ်ာ္မေနခဲ့ … ထိုအရာကိုျမင္ေတာ့ ရႈယြမ္ကဝင္ေျပာလိုက္တယ္ …
" ေမေမတို႔ မင္းယြီကိုမစပါနဲ႕ေတာ့ …
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီအပတ္ေဆးခန္းသြားျပရအုံးမယ္ "
" အင္း … သားတို႔သြားၾကေလ …
ေဆး႐ုံမွာတစ္ခါတည္းေနရမွာဆိုလဲ ေမေမတို႔ကိုေျပာ …
ပစၥည္းေတြျပင္ဆင္ၿပီးယူလာခဲ့မယ္ "
မင္းယြီရဲ႕ခြဲစိတ္မႈက ရႈတ္ေထြးတာေၾကာင့္ ဆရာဝန္ေတြက ေဆး႐ုံႀကိဳတက္ထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ေျပာလာတယ္ … သားအိမ္ႏွစ္မႊာျဖစ္ေန၍ ခုကေလးထည္ေနတဲ့ သားအိမ္ကို ဖ်က္ထုတ္ျပစ္မွရလိမ့္မယ္ … အူေရာင္ေရာဂါကေတာ့ လုံးဝအရွင္းေပ်ာက္ကင္းေန၍ ပူပန္စရာမလိုေသာ္လဲ ခေလးေမြးဖြားရာမွာေတာ့ ေအာင္နိုင္ေျခ ၁၀၀℅ အျပည့္မရွိနိုင္ဘူး …
*
*
*
*
ေမြးဖြားမည့္ေန႕ …
မင္းယြီဗိုက္မနာက်င္ေသာ္လဲ ခြဲစိတ္ရန္သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ … မင္းယြီေၾကာက္မိေပမဲ့ သားေလးရဲ႕စိတ္နဲ႕ အားတင္းကာ ခြဲစိတ္ခန္းထဲဝင္သြားေလတယ္ … ဆရာဝန္ေတြအားလုံးက ရႈယြမ္ငွားထားတဲ့ သီးသန႔္ ပါဒဂူႀကီးေတြျဖစ္၍ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲပါေစ ပူပန္စရာမလိုေသာ္လဲ စိတ္ကမေအးနိုင္ …
တစ္နာရီခန႔္ၾကာတဲ့ထိ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးပြင့္မလာခဲ့ဘူး … မင္းယြီမိခင္နဲ႕ခ်ဴးရွန႔္မိခင္ပါ ေရာက္ေနၾကၿပီး အားလုံးပူပန္ေနၾကတယ္ … မင္းယြီရဲ႕ေမြးဖြားကာလမွာ အႏၲရာယ္ကင္းဖို႔ စိတ္ထဲကေန အားလုံးဆုေတာင္းေနၾကတယ္ …
ေနာက္ထက္ နာရီဝက္ခန႔္ၾကာေတာ့အခန္းထံခါးပြင့္လာၿပီး အထဲကေန ဆရာဝင္တစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ … သူ႕မ်က္ႏွာက ႐ႊင္ျမေနတာမို႔ အားလုံးက သက္ျပင္းဖြဖြခ်လိဳက္ၾကတယ္ …
" စိတ္မပူၾကပါနဲ႕ ခြဲစိတ္တာကခက္ခဲေတာ့ အခ်ိန္ၾကာသြားတယ္ ကေလးက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္နာရီကတည္းက ေမြးၿပီးပါၿပီ ေယာက္်ားေလးပါ "
ထိုအခါမွ အားလုံးသက္မခ်နိဳင္ၾကၿပီးၿပဳံးေပ်ာ္သြားၾကေလတယ္ .…
" ေဒါက္တာ ခုမင္းယြီအေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ "
" လူနညကခြဲစိတ္ၿပီးလို႔ ခ်ဳပ္ရိုးေတြလဲ ေသခ်ာခ်ဳပ္ေပးျဒထားတယ္ အနာက်ပ္ဖို႔ ေစာင့္ရအုံးမယ္ အဲ့ဒါၿပီးမွ သတိရလာဖို႔ေစာင့္ရမွာ "
" ဒါဆိုကေလးနဲ႕သူနဲ႕ မေတြ႕ရေသးဘူးေပါ့ "
" ဟုတ္ပါတယ္ ခြဲစိတ္မႈကအခ်ိန္ၾကာသြားေတာ့ လူနာလဲပင္ပန္းေနၿပီ သူ႕ကိုသတိရလာတဲ့ထိ အခ်ိန္ေပးရဦးမယ္ "
" ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါၿပီ ခု ကေလးကိုသြားၾကည့္လို႔ရလား "
" လူနာရွင္တစ္ေယာက္ေတာ့ဝင္ခြင့္ရွိတယ္ စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႕ ကေလးက ႏုေသးေတာ့ ကေလးရဲ႕က်န္းမာေရးအတြက္ပါ "
ေနာက္ဆုံး ရႈယြမ္က ကေလးကိုၾကည့္ဖို႔အတြက္ အကာကြယ္ဝတ္ဆုံဝတ္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့ေလတယ္ …
ျဖဴဥေနတဲ့အသားအရည္ေလးက ဂြမ္းေမြးေလးပမာ … ဆံႏြယ္ေလးေတြက ေမြးကစဆိုေပမဲ့ နက္ေမွာင္ေနၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႕ ခြၽတ္စြပ္တူေနတယ္ … ဒီအခြင့္အေရးက ဖန္းဂူရသင့္ေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ကေလးကပထမဦးဆုံး ေပြ႕ခ်ီခြင့္ရတဲ့သူက ရႈယြမ္ျဖစ္လို႔ေနတယ္ …
ကံေကာင္းတဲ့ကေလးေလးက က်န္းက်န္းမာမာပဲႀကီးထြားလာခဲ့တယ္ … မင္းယြီအနာက်ပ္ဖို႔ တစ္ပတ္ခန႔္အခ်ိန္ယူၿပီးေနာက္ ေဆး႐ုံေပၚကေန အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႕ ဆင္းလာနိုင္ခဲ့တယ္ …
ကေလးရဲ႕ရက္တစ္ရာျပည့္ေန႕မွာ ပထမဆုံး ကေလးရဲ႕နာမည္ကိုေပးဖို႔စဥ္းစားၾကတယ္ …
" မင္းယြီသားေလးကို ဘယ္လိုနာမည္ေပးခ်င္လဲ "
" ကြၽန္ေတာ္ သားေလးကို သတၱိရွိၿပီး ကံေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ သူ႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကႀကံ့ခိုင္ရမယ္ ပ်က္သားရမယ္ ရရင့္ရမယ္ သားေလးကအၿမဲကံေကာင္းေနရမယ္ "
" ဒါဆိုရင္ လနဲ႕ယနဲ႕ပါတာေပးရင္ေရာ မ်ိဳးရိုးကို မင္းယြီရဲ႕မ်ိဳးရိုးပဲယူမွာလား "
" အင္း ကြၽန္ေတာ္ကသာသူ႕အေဖ ကြၽန္ေတာ္ကသာသူ႕အေမ သားေလးရဲ႕မ်ိဳးရိုးကပိုင္ ရဲ႕ရင့္ျပန္သားၿပီး စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာတဲ့သားေလး သူ႕နာမည္ကို ပိုင္လုယီလို႔ေပးရင္ေကာ "
" ပိုင္လုယီ ေကာင္းသားပဲ သားေလး ပိုင္လုယီ "
လုယီေလးေရာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မင္းယြီရဲ႕ေန႕ရက္ေတြက ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအခ်ိန္ေလးေတြေရာက္ရွိလာၿပီး အတိတ္ဆိုးေတြအားလုံးကိုေမ့ေပ်ာက္သြားေလတယ္ …
*
*
*
*
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာတဲ့ တစ္ေနရာ၌ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးတစ္ခုအတြင္းမွာ ခန႔္ညားတဲ့အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ က်နစြာရပ္ေနၿပီး သူ႕ရဲ႕အေရွ႕မွာေတာ့ အျပစ္သားတစ္ခ်ိဳ႕ ဒူးေထာက္ကာေနေနတယ္ …
စြန္ရဲတစ္ေကာင္လုိနက္ေမွာင္တဲ့သူ႕ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက ျမင္သူတိုင္း ေၾကာက္လန႔္ေစၿပီး သူၿပဳံးလိုက္တဲ့အၿပဳံးတစ္ခုက မရဏလမ္းရဲ႕တံခါးဝတစ္ခုလို သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ ေခါင္းနဲ႕ေျမႀကီးထိမတပ္ ေတာင္းပန္ေလေတာ့တယ္ …
" သ … သခင္ေလး ခြင့္လႊတ္ေပးပါ "
" ဟမ့္ … မင္းတို႔ေၾကာက္တတ္ရင္ အစကတည္းက ငါ့ကိုလာမစြသင့္ဘူး "
" ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး …
ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
' ဒိုင္း … ဒိုင္း … ဒိုင္း '
ေသနတ္ထဲက က်ည္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ထိုလူ ၃ ေယာက္လုံး ေျမျပင္ေပၚသို႔လဲၾကသြားေလတယ္ … ထိုအခါမွ ထိုလူက ေက်နပ္သြားၿပီး သူ႕လက္ထဲက ေသနတ္ေျပာင္းကို လက္ေလးနဲ႕အသာအယာေလးပြတ္သပ္ေနလိုက္တယ္ …
" သခင္ေလး "
အေနာက္ကေခၚသံေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ဦးေခါင္းကအေနာက္ကိုလွည့္ကာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးေထာင့္ပါဝါမ်က္မွန္နဲ႕ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕လက္ေထာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ …
" ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ "
" သခင္ေလးအလုပ္ၿပီးၿပီဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ Aၿမိဳ႕ကိုျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္ "
ထိုလူက ေနကာမ်က္မွန္ကိုပင့္တင္လိုက္ၿပီး အေနာက္ကိုေျခ ၂ လွမ္းဆုတ္ကာ သူ႕သခင္သြားဖို႔ လမ္းရွင္ေပးလိုက္တယ္ …
" ငါအဝတ္လဲလို႔မၿပီးေသးခင္ ဒီအမွိုက္ေတြကိုရွင္းထား "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ "
ထိုလူက သူ႕ရဲ႕အခန္းထဲဝင္သြားကာ ေရမိုးခ်ိဳးျပင္ဆင္ေလေတာ့တယ္ … ဒါက သူ႕ရဲ႕ႏွစ္ခ်ီၾကာၿပီးမွ ပထမဆုံး Aၿမိဳ႕ကိုျပန္ရမဲ့ခရီးမို႔ အခန႔္ညားဆုံးျပင္ဆင္ရမွာျဖစ္တယ္ …
ေရစိုေနရဲ႕ သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ႂကြက္သားေတြက ေတာင့္တင္းႀကံခိုင္လွၿပီး လည္ပင္းမွာေတာ့ အင္အားအျပည့္နဲ႕ ဟိန္းေဟာက္ေနတဲ့ ျခေသၤ့ပုံ လည္ဆြဲတစ္ခုကို ဆြဲထားေလတယ္ …
သူ႕ရဲ႕ပခုံးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က အေပါက္ရာႏွစ္ခုက ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ အရာေလးသာရွိေနေပမဲ့ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေတာ့မဲ့ အမွတ္တဆိတ္တစ္ခုအလား …
ခႏၶာကိုယ္ကို ေရေျပာင္စင္ေအာင္သုပ္ၿပီးသြားေတာ့ အရန္သင့္ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ ခန႔္ညားတဲ့ အနက္ေရာင္ဝတ္ဆုံကို ဝတ္ဆင္လိုက္ေလတယ္ … အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးသြားေတာ့ အိမ္ေအာက္ထက္ကို ဆင္လာခဲ့တယ္ …
တူညီဝတ္ဆုံမ်ားဆင္ျမန္ထားတဲ့တပည့္ေတြက စီရီစြာ ရပ္ေနၾကၿပီး သူတို႔သခင္ေလး ကားေပၚတက္ဖို႔ အရန္သင့္တံခါးကို ဖြင့္ေပးထားၾကတယ္ … အနက္ေရာင္ကား ၁၀ စီးခန႔္က အိမ္ႀကီးထဲကေန ထြက္လာၾကၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းထံ ဦးတည္ကာ ေမာင္းႏွင္လာၾကတယ္ …
ႀကီးမားတဲ့ေလယာဥ္တစ္ခုက ကြင္းထဲမွာစိုက္ေရာက္ေနၿပီး အားလုံးက တူညီဝတ္ဆုံမ်ားဆင္ျမန္းထားလွ်က္ …
" သခင္ေလး … ခုပဲထြက္ခြာခ်င္ပါသလား "
ထိုလူက ပင္လယ္ျပင္ႀကီးရဲ႕တစ္ဖက္ အေဝးတစ္ေနရာက ၿမိဳ႕ေလးရွိရာထံေငးၾကည့္လွ်က္ ျပတ္သားစြာ ေျဖဆိုလိုက္ေလတယ္ …
" ခုပဲထြက္ခြာမယ္ "
သူ႕ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက ေလယာဥ္ေပၚဦးတည္ကာ တက္လာၿပီး အထူးစီစဥ္ထားတဲ့ခုံေပၚမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္ … ခနၾကာေတာ့ ေလယာဥ္ႀကီးက ေလေပၚသို႔ တစ္ေျဖးေျဖးျမင္တက္လာေလတယ္ …
ထိုလူမ်က္ႏွာက ပေဟဠိေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုသာေငးၾကည့္လွ်က္ A ၿမိဳ႕ေတာ္ခရီးစဥ္ စထင္ထြက္ခြာလာေလေတာ့တယ္ .…
~~~~ The Ent ~~~~
( S1 ေလးကၿပီးသြားပါၿပီ … 💕 S2 ကဒီမွာပဲစၿပီး Ch-57 ကေနစမွာပါ … ဒီတိုင္း ခြဲလိုက္ယုံေလးပဲ … 🥰
ေနာက္ပိုင္းေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲ သြားမွာပါ 🤗🤗 အဂူကိုေသၿပီလားေမးတဲ့သူေတြ ေျဖေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္ 😉 ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ေစာင့္ေနေပးပါ 💕
ခုခ်ိန္ထိေရာက္ေအာင္ အားေပးလာတဲ့ဒါဒါေလးေတြအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ … ကိုလဲဒီေန႕မစားမေသာက္ပဲကို မရပ္မနားေရးထားရတာပါ … အဆုံးထိဖတ္ၿပီးရင္ Votiေလးေပးခဲ့ဖို႔မေမ့နဲ႕ေနာ္ … ဖတ္လာခဲ့သမွ် ဇာတ္လမ္းေလးအေပၚ ခံစားခ်က္ကို fbေလးေတြေရးေပးသြားၾကပါေနာ္ 🤗
မနက္ျဖန္သြားစရာေလးရွိလို႔ မတင္ျဖစ္ေလာက္ဘူး … S2 အစကို ေနာက္ေန႕မွစမယ္ေနာ္ … ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ 🙆♀️💕 )