Jungkook Pov
სეულში დარჩენა მხოლოდ ორი დღით გვიწევდა დარჩენილი კონცერტების გამო. მე კიდე ყველაზე მეტად რაც მეჯავრებოდა ეს ქვეყნის დატოვება იყო, ვერ ვიტანდი ფრენებს, გარემოს მუდმივ ცვლას და ხალხს... ხალხს რომელიც გამუდმებით ეჩქარებოდა სადღაც.
უფრო ადვილად, რომ ვთქვათ კარიერას შევწირე ყველაფერი.. და ამით რა გამოვიდა? არაფერი! მე უბედური დავრჩი! უბედური ამ 6 ბიჭთან! ..
- ჯანდაბა ვერ გავდივარ - კომპიუტერის მაუსს გამუდმებით ვაწვებოდი იმის იმედით, რომ ამ სულელურ თამაშს რამე ეშველებოდა.
ოთახში მარტო ვიყავი და ეს ძალზედ მსიამოვნებდა...ამიტომ მიყვარს ღამის საათები! არანაირი ხმაური, არანაირი მუსიკა და სულელური ხუმრობები. - სერიოზულად? მხოლოდ ეს?.. - თამაშიდან იმედგაცრუებული გამოვედი და კომპიუტერის ფაილებში დავიწყე ძრომიალი. - არანაირი არაფერი.. - სკამიდან ავდექი და თმები უაზროდ ავიჩეჩე, საწოლზე წამოვწექი და ჭერს მივაშტერდი...ახლა რა? კიდევ 3 საათი მაქვს სანამ ირიჟრაჟებს და მენეჯრი სეჯინი დამადგება თავზე.
ფიქრებში გართული ვიყავი როცა გარედან უცნაური ხმები მომესმა- რა ჯანდაბა..? - საწოლიდან წამოვხტი და კორიდორში გამოვედი - რა ხმებია? - ხმების მიმართულებით წავედი და პირდაპირ ჯიმინის ოთახთან ამოვყე თავი. სერიოზულად?,ეს ჯუჯა? დავაკაკუნო თუ პირდაპირ შევუხტე გამოგიჭირეთქო რო ანძრევდითქო?.
კარები პატარაზე გავაღე და ცხოვრებაში რასაც არ წარმოვიდგენდი ის დავინახე.