* ကလင္ !!!! *
ေန႔လည္မုန္႔စားဆင္းသည့္ေခါင္းေလာင္းသံၾကားရေတာ့ ဗုိက္ထဲမွာ တဂြီြဂီြျမည္ေနသူ ဘတ္ခြန္းနီးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြၿပံဳးေယာင္သမ္းလာသည္။ သူ႔ညာဖက္ခံုမွာထုိင္ေနတဲ့ မင္ေဆာ့ကီလည္း မ်က္လံုးေတြေတာက္ေတာက္ပပေလးျဖစ္လာၿပီး အားရဝမ္းသာနဲ႔စာအုပ္ကုိပိတ္သည္။ သူ႔ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာ ငုိက္မ်ည္းေနရွာေသာ တရုတ္ေပါက္ကေလး ဝူရီဖန္လည္း ခ်က္ခ်င္းႏုိးလာၿပီး cool guy image မပ်က္ရေလေအာင္ ဟုိဖက္လွည့္ကာ သြားေရခုိးသုတ္သည္။
ထမင္းဗူးေတြကုိယ္စီကုိင္ကာ ကန္တင္းသုိ႔ေလွ်ာက္လာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက ညီညာေနခဲ့သည္။ ဘတ္ခြန္းနီးနဲ႔ မင္ေဆာ့ကီတုိ႔ထက္ အရပ္နည္းနည္းပုိရွည္တဲ့ ဝူရီဖန္က ေျခေထာက္လည္းရွည္ေတာ့ ပုိၿပီးျမန္ျမန္သြားသလုိျဖစ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတေယာက္တည္းအေရွ႕ကသြားခြင့္မေပးႏုိင္လုိ႔ သူ႔လက္ေမာင္းေတြကုိ ဘတ္ခြန္းနီးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္တဖက္စီ အတင္းျပန္ဆြဲထားၾကသည္။
" ျဖည္းျဖည္းသြားပါ ရီဖန္ရ "
" ေအးေလ...ကန္တင္းက ထြက္ေျပးမွာက်ေနတာပဲ "
ဘတ္ခြန္းနီးနဲ႔ မင္ေဆာ့ကီကုိ "မႏုိင္ဘူး " ဆုိတဲ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြနဲ႔ ရီဖန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ဟုိဖက္အတန္းကေကာင္မေလးေတြနဲ႔ဆံုရင္ သံုးေယာက္ထဲမွာ အမုိက္ဆံုးျဖစ္ေသာ သူ႔ ရုပ္ကုိေသခ်ာမျမင္ၾကမွာစုိးလုိ႔ ေရွ႕ထြက္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ဟာ၊ ဒီဂ်ပုလံုးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ေတာ့ ခက္တယ္တအား။
" ဘတ္ခြန္းနီး... ငါလဲလုိက္မယ္ "
" ေအာ...ဆုိဟြာ...အာေညာ္ "
ဘတ္ခြန္းနီးလက္ကုိ လာခ်ိတ္တြယ္လုိက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးကုိ ၿပံဳးကာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ရီဖန္က ဂ်ဳိၾကည့္ၾကည့္လာသည္။
" မင္ေဆာ့ကီ... ဒီေန႔ဘာဟင္းလဲ "
" မသိဘူး နာရာရဲ႕။ Omma က ဟင္း႐ြက္မ်ားမ်ားထည့္ေပးမွာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ မစားခ်င္ပါဘူးဆုိမွ "
" ငါ ကူစားေပးမွာေပါ့။ နင္က ငါထည့္လာတဲ့ အသားမြေၾကာ္နဲ႔ စားေလ "
" တကယ္လား ?? အုိက္ဂူးးး ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဂ်န္နာရာ အေတာ္ဆံုးပဲ "
" ဟိဟိ "
ကန္တင္းသြားရာလမ္းမွာ ေကာင္မေလးတေယာက္စီကုိ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားၾကတဲ့ ဘတ္ခြန္းနီးနဲ႔ မင္ေဆာ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ေလးေယာက္ၾကားထဲ ညပ္ေနရွာသူ ရီဖန္႔မ်က္ႏွာေလးက ငုိခ်င္သလုိလုိ မဲ့တဲ့တဲ့ေလးျဖစ္လာသည္။
သူ႔အစ္ကုိ အထက္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးရဲ႕ Hair gel ေတြခုိးၿပီး မလုပ္တတ္လုပ္တတ္နဲ႔ ဆံပင္ေတြေထာင္ထားရတာ၊ မာမားရဲ႕ ေပါင္ဒါဗူးႀကီးခုိးၿပီး မ်က္နွာကုိေဖြးေနေအာင္လိမ္းထားရတာ၊ သူ႔မမကုိယ္တုိင္ မီးပူတုိက္ေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းအက်ႌေလးေတြ ေက်ာ့ေနေအာင္ဝတ္ခ်င္လုိ႔ မမက်က္ခုိင္းတဲ့စာေတြကုိ အာၿပဲနဲ႔ေအာ္က်က္ခဲ့ရတာေတြအားလံုးက ကုိယ့္အနားေကာင္မေလးေတြဝုိင္းေနခ်င္လုိ႔မဟုတ္လား။ ဘာလုိ႔မ်ား သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဂ်လံုးပလံုးေတြေလာက္ေတာင္ မစြံႏုိင္ပဲ တေယာက္ထဲကြက္ၿပီး အထီးက်န္ေနရလဲမသိေတာ့ပါဘူး။
" ငါက ပုဇြန္ထုပ္နဲ႔ ပဲျပားဟင္းခ်ဳိ "
ကန္တင္းထဲေရာက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ငါးေယာက္ထဲမွာ အသြက္လက္ဆံုး ဆုိဟြာက ဘတ္ဟြၽန္းေဘး ဝင္ထုိင္ၿပီး ထမင္းဗူးပန္ေရာင္ေလးကုိ ဖြင့္သည္။ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ ႏွစ္ဖက္စည္းထားေသာ ဆံပင္ပုစိေလးတလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကာ ထမင္းဗူးဖြင့္ေနသည့္ ဘတ္ဟြၽန္းကုိ လုိက္ၾကည့္သည္။
" ငါက ၾကက္သားအမြေၾကာ္ "
" ငါက ထင္တဲ့အတုိင္း အစိမ္းေၾကာ္...ဟင့္... အ႐ြက္မ်ားၿပီး အသားနည္းနည္းေလးရယ္ "
" မင္ေဆာ့ကီကလဲ။ ၾကက္သားေၾကာ္ယူစားလုိ႔ရပါတယ္ဆုိ...နင့္ အ႐ြက္ေတြငါ့ေပး "
အေဝတည့္သြားသည့္ မင္ေဆာ့နဲ႔ နာရာတုိ႔ေဘးမွာ ရီဖန္က စူပုပ္ေနတုန္းမို႔ ထမင္းဗူးမဖြင့္ႏုိင္တာကုိ ဘတ္ခြန္းနီးက အတင္းဆြဲလုၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဟင္းေတြေကာင္းတာမုိ႔ က်န္ေလးေယာက္စလံုး ဝါးခနဲျဖစ္ကာ တေယာက္တဖတ္စီ ႏႈိက္စားၾကေတာ့သည္။
" ရာ႕...ရားး....ေဟ့ေရာင္ေတြ။
ငါ့ဖုိ႔လဲ ခ်န္ပါဦးကြ "
သူ႔စကားကုိမၾကားဟန္ျပဳထားသူေတြက ပါလာတဲ့ဟင္းတခြက္စီကုိ ရီဖန္ေရွ႕မွာခ်ေပးတာေၾကာင့္ ထပ္မေအာ္ေတာ့ပဲ ေကာင္းႏုိးရာရာေ႐ြးၿပီးစားေနတုန္းမွာ ဘတ္ဟြၽန္းဖြင့္လုိက္တဲ့ ထမင္းဗူးကုိျမင္ၿပီး မ်က္လံုးငါးစံုစလံုး ဘလင္းဘလင္းျဖစ္သြားေတာ့သည္။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
." ဟယ္....ပီကာခ်ဳးေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ.... လွလုိက္တာ..ဘတ္ခြန္းနီးရယ္ "
" အဲ့တာ ငါျမင္ဖူးတယ္။ ဂ်ပန္လို Bento လုိ႔ေခၚတယ္မလား။ ထမင္းနဲ႔ဟင္းကုိ အရုပ္ပံုလုပ္ထားတာေလ။ ငါ့ညီမေလးကုိ မာမားက တခါလုပ္ေကြၽးဖူးတယ္ "
ဆုိဟြာနဲ႔ ရီဖန္က အားရဝမ္းသာျဖစ္ေနသေလာက္ နာရာကေတာ့ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြတမ်ဳိးေျပာင္းသြားသည္။ မင္ေဆာ့ကီမွာေတာ့ အရုပ္ကေလးကုိ သေဘာက်ဟန္နဲ႔ၾကည့္ကာ ထမင္းဆက္စားေနသည္။
" အဲ့တာဘယ္သူလုပ္ေပးတာလဲ နင့္ေမေမလား "
" ဦးဦးလုပ္ေပးတာ... "
" ေအာ...နင္က ေမေမ မရွိတဲ့သူဆုိတာ ငါေမ့သြားတယ္ "
ထမင္းဗူးေလးၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေနတုန္းမွာ နာရာ႕စကားေၾကာင့္ ဘတ္ခြန္းနီးစိတ္ထဲတမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ ေမေမက ဘာလု႔ိမရွိရမွာလဲ။ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ဒီ ေလးလမွာ ေမေမခရီးထြက္ေနလုိ႔ ဦးဦး အိမ္မွာလုိက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာထားၿပီးသားကုိ နာရာက ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ။
" ငါ့ေမေမက မရွိတာမဟုတ္ဘူး။
ခရီးသြားေနတာ "
" မသိပါဘူး။ ဒီေလာက္အၾကာႀကီးခရီးသြားေနတဲ့ ေမေမဆုိလုိ႔ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ျမင္လဲမျမင္ဖူးလုိ႔ေလ..."
ဆံပင္ေတြေနာက္မွာ စုၿပီးစည္းထားတဲ့ ေခါင္းကုိဟိုဖက္ဒီဖက္ေစာင္းရင္း စိတ္တုိစရာေကာင္းေအာင္ေျပာေနတဲ့ နာရာ႕ေရွ႕မွာ ဘတ္ခြန္းနီး စားလက္စဇြန္းကုိ အသံျမည္ေအာင္ခ်ပစ္လုိက္တယ္။
" ငါ့ေမေမက ငါ့အတြက္ပုိက္ဆံရွာေနတာမုိ႔ ခရီးခနခနထြက္ရတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဦးဦးနဲ႔ေနတာလုိ႔ အရင္ကေျပာၿပီးၿပီပဲ "
" ဟက္... ငါေရာဘာေျပာေနလုိ႔လဲ။ ငါတုိ႔မွာေမေမရွိေပမယ့္..နင့္ေမေမက အိမ္မွာ မရွိလုိ႔ မရွိဘူးေျပာတာေလ။ ဘာမွားလုိ႔လဲ "
* ဒုန္း !!! *
စားပြဲေပၚလက္သီးနဲ႔ထုပစ္ၿပီး ဘတ္ခြန္းနီးထရပ္လုိက္ေတာ့ ထမင္းစားေနတဲ့ သူေတြလည္းတေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ကာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ကုန္တယ္။
" ငါ...အခန္းထဲျပန္မယ္ "
" ထမင္းစားၿပီးမွျပန္ေလ "
" မစားေတာ့ဘူး။ မင္ေဆာ့...
အခန္းထဲေရာက္မွေတြ႕မယ္ "
တစက္မွ မထိရေသးတဲ့ ထမင္းဗူးႏွစ္ထပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းပိတ္ပစ္ၿပီး သြားဖုိ႔ျပင္ေတာ့ ဆုိဟြာကလည္း ထမင္းဗူးပိတ္ကာ ထရပ္တယ္။
" ငါနဲ႔တူတူျပန္မယ္ ဘတ္ဟြၽန္း။ ငါလည္း ဒီမွာ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး"
ဆုိဟြာနဲ႔တူတူ ေကာ္ရစ္ဒါကုိျဖတ္ၿပီးေလွ်ာက္လာေပမယ့္ ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ပဲ ဘတ္ခြန္းနီးရင္ထဲမွာ ခံျပင္းမိေနတယ္။ ဂ်န္နာရာက ဒီလုိပဲ..ဘတ္ခြန္းနီးက ေမေမမရွိလုိ႔ ဦးဦးနဲ႔ေနတာသိရက္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္းကုိ ထပ္ခါတလဲလဲေျပာၿပီးစိတ္တိုေအာင္လုပ္တယ္။ ဟုိတခါကပုိဆုိးတယ္... " နင့္ေမေမက နင့္ကုိ ဖုန္းေလးေတာင္မဆက္ဘူးလား။ ေနာက္ေယာက္်ားအသစ္ယူၿပီး ကေလးပါေမြးေနတာလားမသိဘူးေနာ္ " ဆုိတဲ့စကားေၾကာင့္ ေဒါသေတြအရမ္းထြက္ၿပီး နာရာ႕ကုိ အားနဲ႔တြန္းလုိက္မိတယ္။
ေနာက္လန္က်ၿပီး ေျခေထာက္နာသြားတဲ့ နာရာက ေအာ္ငုိေပမယ့္ ဘတ္ခြန္းနီး အဆူမခံလုိက္ရဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘတ္ခြန္းနီးကုိ စိတ္ေလွ်ာ့ဖုိ႔ဝုိင္းေျပာၿပီး နာရာက သူ႔ဘာသာလဲက်သလုိမ်ဳိး ဆရာမကုိေျပာလုိက္လုိ႔ပဲ။ အဲ့ေန႔ကစၿပီး နာရာနဲ႔မေတြ႕ေအာင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာရာနဲ႔ မင္ေဆာ့က ခင္ေနေတာ့လည္း ေန႔လည္မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ အတူတူစားေနရျပန္တယ္။ ေမေမ့အေၾကာင္းေလွ်ာက္ေျပာတဲ့ကိစၥကၿပီးသြားၿပီထင္ေနခဲ့တာ...ဘာလုိ႔မ်ား ဘတ္ခြန္းနီး မခံခ်င္ေအာင္ ေနာက္တေခါက္လာေျပာေနရလဲမသိဘူး။
" ဒီနားမွာထုိင္ၾကမလား။ ထမင္းဗူးဖြင့္စားလုိ႔ရတယ္ "
အခန္းျပန္မေရာက္ခင္မွာ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္တခုနားလက္ညႇိဳးညႊန္ျပတဲ့ ဆုိဟြာက ဘတ္ခြန္းနီးလက္ကုိဆြဲေခၚတယ္။ သူတေယာက္တည္း ထမင္းဗူး၂ခုစလံုးဖြင့္ၿပီး သူ႔ဟင္းေတြ ဘတ္ခြန္းနီးစားဖုိ႔ထည့္ေပးတယ္။ ဘတ္ခြန္းနီးအတြက္ ဦးဦးလုပ္ေပးထားတဲ့ ပီကာခ်ဴးေလးကုိ သူမ်ားမေကြၽးခ်င္ေပမယ့္ ဆုိဟြာ႕ကုိ ခင္တာမုိ႔ နည္းနည္းထည့္ေကြၽးလုိက္တယ္။
" အြန္း... ေကာင္းလုိက္တာ။ ငါလဲ ပင္လယ္စာခ်ည္းပဲစားရတာ စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ ဒါေလးအရမ္းေကာင္းတာပဲ။ နင့္ ဦးဦးကုိ ေနာက္ေန႔ပုိထည့္ခုိင္းလုိ႔ရလား...ဟီးးး "
" ရတာေပါ့။ ဦးဦးကသေဘာေကာင္းတယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဆုိင္ေခၚလာခုိင္းေနတာ။ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးေကြၽးခ်င္လုိ႔တဲ့ "
" တကယ္လား ?? အဲ့တာဘာလုိ႔အခုမွေျပာလဲ။ ငါ ကိတ္မုန္႔အရမ္းၾကဳိက္တာသိသားနဲ႔ "
ထမင္းစားခ်ိန္တုိင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾကတာမွန္ေပမယ့္ နာရာ႕ကုိ မေခၚခ်င္လုိ႔ဒီစကားကုိမေျပာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္စတည္းကခင္ရတဲ့ ဆုိဟြာ႕အေပၚ အားနာသလုိလုိပဲ။
" ဆုိဟြာ ရား.. "
" အြန္း... ေျပာ "
" နင္ေရာ... နာရာေျပာဖူးသလုိ ငါ့ေမေမက ေယာက္်ားအသစ္ယူသြားတယ္ထင္လား "
ပလုတ္ပေလာင္းစားေနဆဲ ထမင္းလုပ္ကုိ ဂလုခနဲၿမိဳခ်ၿပီး ဘတ္ခြန္းနီးကုိ ျပဴးတူးတူးေလးၾကည့္လာတဲ့ ဆုိဟြာက ခပ္ျဖည္းျဖည္းေခါင္းခါသည္။
" ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး။ နင့္ေမေမက တကယ့္ကုိ အမ်ားးႀကီးးး...အမ်ားႀကီးးးအလုပ္ရႈပ္ေနတာလုိ႔ပဲထင္တယ္ "
" ဒါေပမယ့္...ေမေမက ငါ့ကုိ ဖုန္းေလးေတာင္ မဆက္ဘူး။ အမ်ားႀကီးအလုပ္ရႈပ္ေနလဲ ငါ့ကုိ ငါးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးသင့္တယ္လုိ႔မထင္ဘူးလား "
ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားတဲ့ ဘတ္ခြန္းနီးေၾကာင့္ ဆုိဟြာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး အေရွ႕တုိးထုိင္လာတယ္။ ေကာ့ၫြတ္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ ဆုိဟြာ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ဦးဦးမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ဆင္တူတဲ့ အေငြ႕အသက္တမ်ဳိး ရွိေနခဲ့တယ္။
" နင့္ေမေမေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ဖုန္းလုိင္းမမိလုိ႔မဆက္တာေနမွာပါ။ နင့္လုိ လိမ္မာၿပီးစာၾကဳိးစားတဲ့ ကေလးကုိ ဘယ္အေမက အခ်ိန္မေပးခ်င္ပဲေနမွာလဲ "
မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြပဲ ဦးဦးနဲ႔တူတယ္ထင္ခဲ့တာ။ ေျပာေနတာေတြကလည္း ဦးဦးေျပာဖူးတာနဲ႔တထပ္တည္းပါလား။
ေမေမက ဖုန္းလုိင္းမမိလုိ႔မဆက္တာဆုိၿပီး ဘတ္ခြန္းနီးကုိ ဦးဦးေျပာခဲ့တယ္။ အီးေမးလ္ဆုိတာေတာ့ပုိ႔တယ္တဲ့။ ဘတ္ခြန္းနီးက သိပ္မဖတ္တတ္ေသးလုိ႔ ဦးဦးဖတ္ျပတယ္။ ေမေမေရးထားတဲ့ စာထဲမွာ ဘတ္ခြန္းနီး လိမ္မာတဲ့အေၾကာင္းၾကားရလုိ႔ ေမေမဝမ္းသာတယ္တဲ့၊ ေနာက္လည္း အမ်ားႀကီးလိမ္မာေပးပါတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနရမယ္၊ အခ်ဳိေတြသိပ္မစားပဲ အသီးအ႐ြက္မ်ားမ်ားစားရမယ္၊ ညမအိပ္ခင္ဘုရားရွိခုိးရမယ္၊ ဦးဦးစကား၊ ဆရာမစကားေတြ နားေထာင္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ အစံုပါပဲ။
အဲဲဒီ့ အီးေမးလ္ ဆုိတာႀကီးကုိ ဦးဦးအိမ္ေရာက္ေနတဲ့ ေလးလမွာ ၂ခါပဲပုိ႔ေသးတယ္ဆုိေပမယ့္ ေမေမ့အေၾကာင္း ဘာသတင္းမွမၾကားရတာထက္စာရင္ ဘတ္ခြန္းနီးေက်နပ္တယ္။ " ေယာက္်ားအသစ္ယူၿပီး ဘတ္ခြန္းနီးကုိပစ္သြားတာမ်ဳိးမဟုတ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ" လုိ႔ ဦးဦးကုိေျပာေတာ့ ဦးဦးက ဘတ္ခြန္းနီးကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားေပးၿပန္တယ္။" ဘတ္ခြန္းနီးေမေမက သူ႔သားေလးကုိ အရမ္းခ်စ္တာမုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလုိလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး " လုိ႔ေျပာတယ္။
ဘတ္ခြန္းနီးကုိ အရမ္းဂရုစုိက္ေပးတဲ့ ဦးဦးကေျပာတာမုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္...အီးေမးလ္ပုိ႔တယ္ဆုိေတာ့ ေက်လဲေက်နပ္တာမုိ႔ ေမေမ့အေၾကာင္းကုိအမ်ားႀကီးမေတြးေတာ့ပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္။ ဒီကိစၥကုိ ဂ်န္နာရာဖက္က အစမေဖာ္ခဲ့ရင္ ဘာမွစိတ္ဆုိးစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကန္တင္းမွာထမင္းစားရင္း ရယ္ေမာေနရမွာကုိမွ ဆုိဟြာနဲ႔ ဘတ္ခြန္းနီးက ျပတင္းေပါက္ႀကီးတခုနား ထုိင္စားေနရတဲ့အျဖစ္။
" နင့္ ဦးဦးက နင္နဲ႔အမ်ဳိးမေတာ္တာေသခ်ာလား "
" အင္း...ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘာလုိ႔ေမးတာလဲ "
" ဘာမွဟုတ္ပါဘူး။ နင့္အေၾကာင္းငါ့ေမေမကုိေျပာျပေတာ့ အံ့ၾသလုိ႔တဲ့။ ေသခ်ာေအာင္ျပန္ေမးပါဦးဆုိလုိ႔ေမးၾကည့္တာ။ "
" ဘာကုိ အံ့ၾသတာလဲ "
ပံုမွန္ဆုိ ထမင္းတဝက္ခန္႔ခ်န္ထားတတ္တဲ့ ဆုိဟြာက ဘတ္ခြန္းနီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း တူတူစားေတာ့ မွ တခ်ဳိင့္လံုးေျပာင္စင္သြားတာ ထူးဆန္းတယ္။
" ငါတုိ႔ေမေမေတာင္မွ အိမ္အလုပ္ေတြသိပ္မ်ားလုိ႔ ငါတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကုိ ဂရုမစုိက္ႏုိင္ဘူးေလ။ နင္ထည့္လာတဲ့ အရုပ္ထမင္းဗူးမ်ဳိးေတာင္ ငါ အခုမွျမင္ဖူးတာ။ ငါ့ေမေမ ထည့္မေပးႏုိင္တဲ့ထမင္းဗူးကုိ ဆုိင္အလုပ္တဖက္နဲ႔ရႈပ္ေနတဲ့ ဦးဦးကထည့္ေပးႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ နင့္ဦးေလးအရင္းမဟုတ္ပဲ အရမ္းဂရုစုိက္ေပးတာက အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္လုိ႔ ငါလဲထင္တယ္ "
ဘတ္ခြန္းနီးထမင္းဗူးေတြျပန္သိမ္းရင္း ဆုိဟြာ႔စကားကုိ မတံု႔ျပန္ႏုိင္ပဲတိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။
တကယ္ပဲ ဦးဦးက ဘတ္ခြန္းနီးကုိ ေဆြမ်ဳိးအရင္းအခ်ာလုိမ်ဳိး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတာ ျငင္းမရႏုိင္တဲ့အခ်က္ပဲ။ အစပုိင္းမွာ ေမေမ့ဆီက ပုိက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရေနတာလားလုိ႔ေတာင္ထင္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔မွ ဦးဦးကုိပုိက္ဆံလာပု႔ိတာမေတြ႕ဘူး။ ဘတ္ခြန္းနီးစားတာေသာက္တာ၊ သံုးတာစြဲတာေတြအားလံုး ဦးဦးပုိက္ဆံအိတ္ထဲကထြက္တာပဲ။ ေမေမလည္း အေႂကြးပတ္လည္ဝုိင္းေနတာ သိၿပီးသားမုိ႔ ဘတ္ခြန္းနီးအတြက္ကုန္က်စရိတ္အားလံုးကုိ တာဝန္ယူထားရတာ ဦးဦးတေယာက္တည္းေသခ်ာတယ္။
ဆုိဟြာတုိ႔သားအမိေတြအံ့ၾသၾကတဲ့အတုိင္း ဘတ္ခြန္းနီးလဲ တခါတေလအံ့ၾသသလုိလုိျဖစ္တယ္။ ဦးဦးက ေမေမအရင္အပ္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဘြားဘြားတုိ႔၊ အန္တီေလးတုိ႔လုိ ဆူေငါက္တတ္တာမ်ဳိးမရွိတဲ့အျပင္ ဘတ္ခြန္းနီးကုိ သူ႔ဗုိက္ထဲကေမြး...အဲေလ...သူ႔မိန္းမပဲထားပါေတာ့..သူ႔မိန္းမကေမြးထားတဲ့ ကေလးတေယာက္လုိမ်ဳိး (ဖြဟဲ့..လြဲပါေစ..ဖယ္ပါေစ...မိန္းမ မရပဲ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ပါေစ ) တယုတယနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတာဘာေၾကာင့္လဲ။
ဟင္းလ်ာခ်င္းမထပ္ေအာင္ပဲ အရသာရွိတာေတြေန႔တုိင္းခ်က္ေကြၽးရာက အခုဆုိ ပီကာခ်ဴးပံု အရုပ္ထမင္းဗူးေလးပါလုပ္ေပးေနတဲ့ဦးဦးဟာ ဘတ္ခြန္းနီးကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္ေနလုိ႔ပါလိမ့္။ အဲ့အေတြးေၾကာင့္ ဘတ္ခြန္းနီးမ်က္ႏွာေလးပူတူတူျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ အခန္းထဲျပန္ဝင္ၿပီး ခံုေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္လုိက္တာေတာင္ ပါးေလးေတြပူေနတုန္းပဲ။
ဟုတ္တယ္ေလ...ဦးဦးက ဘတ္ခြန္းနီးကုိ ခ်စ္တာပဲေနမွာေပါ့။ မခ်စ္တဲ့သူဆုိ ဘာမွလဲေတာ္စပ္ျခင္းမရွိပါပဲ ဒီလုိႀကီး ဂရုစုိက္ႏုိင္မွာမုိ႔လား။ မခ်စ္ဘူးဆုိရင္ သူ႔အိပ္ခ်ိန္ေတြ နားခ်ိန္ေတြကုိဖဲ့ၿပီး ဘတ္ခြန္းနီးေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္မွာမုိ႔လာ။
ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ေက်နပ္ၿပီး သေဘာက်ေနမိတဲ့ခံစားခ်က္ေလးက ဘာပါလိမ့္။ မွိတ္ထားတဲ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ဦးဦးၿပံဳးေနတာကုိျမင္တယ္။ ရယ္ေမာၿပီးစကားေျပာေနတဲ့အခါမ်ဳိးဆုိရင္ မွိတ္က်လုနီးပါး မ်က္လံုးေထာင့္နားမွာ အစင္းေၾကာင္းေလးေတြေပၚလာတာ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
ၿပံဳးလုိက္တုိင္း ခြက္ဝင္သြားတဲ့ ပါးခ်ဳိင့္ႀကီးကုိျမင္ေတာ့ အသည္းတယားယားနဲ႔ကုိင္ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ ေျခဖ်ားတေထာက္ေထာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ဘတ္ခြန္းနီးကုိ ဦးဦးကေပြ႕ခ်ီတတ္တယ္။ ရုပ္ႀကီးျပန္တည္လုိက္တဲ့အခါ ကုိင္ခ်င္တဲ့ ပါးခ်ဳိင့္ေပ်ာက္သြားတာမို႔ ဘတ္ခြန္းနီးမ်က္ႏွာေလးမဲ့က်သြားတာေတြ႕ရင္ ဦးဦးက ျပန္ၿပံဳးျပၿပီး ဘတ္ခြန္းနီးလက္ကေလးကုိ သူ႔ပါးခ်ဳိင့္ေပၚတင္ေပးတတ္တယ္။
" ဦးဦးက အရမ္းေခ်ာတာပဲ " လုိ႔မ်ားေျပာမိရင္ ေနစရာမရွိေတာ့သလုိမ်ဳိး နား႐ြက္ခြၽန္ခြၽန္ႀကီးေတြရဲတက္လာျပီး လုပ္သမွ်ေတြ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဂ်ံဳမႈန္႔ေတြဖိတ္က်တယ္၊ ေထာပတ္ေတြလွ်ံကုန္တယ္၊ သၾကားဇြန္းႀကီးပါ ေမႊစက္ထဲေရာက္ကုန္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမတက္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို ဦးဦးအနားမွာ ဘတ္ခြန္းနီးအၿမဲတမ္းရွိတာမုိ႔ ေမွာက္က်ခါနီးအရာေတြ ေျပးေကာက္ေပးတယ္၊ တခုခု မွားထည့္ခါနီးရင္ သတိေပးတတ္လာတယ္။ ဘာမုန္႔လုပ္ရင္ ဘာေတြထည့္ရတယ္၊ ဘာမထည့္ရဘူးဆုိတာ နည္းနည္းသိလာတဲ့အထိ ဦးဦးေဘးမွာ လုိက္ၾကည့္ရင္း သင္ယူတတ္လာတယ္။
ဘတ္ခြန္းနီးကုိ ဦးဦးကေစာင့္ေရွာက္ေပးသလိုပဲ တန္ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ရေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကုိ မကုန္ဆံုးခ်င္ဘူး။ ေမေမျပန္လာရင္ ဦးဦးနဲ႔ခြဲရမွာေသခ်ာတာမုိ႔ ေမေမအလုပ္မ်ားပါေစလုိ႔ တိတ္တိတ္ေလးဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ျပန္လာတာေတာ့လာရမွာေပါ့...ဒါေပမယ့္ ေမေမနဲ႔ျပန္ေနရရင္ေတာင္ ဦးဦးရဲ႕ဆုိင္ကုိ တေန႔တခါေတာ့ လာျဖစ္ေအာင္လာမယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားလုိက္တယ္။
ေမေမနဲ႔အတူ ဆုိးလ္ကုိျပန္ေျပာင္းရမွာေတာ့ ဘတ္ခြန္းနီးအေၾကာက္ဆံုးပါပဲ။ " ဆုိးလ္ေရာက္သြားၿပီး ဦးဦးနဲ႔မေတြ႕ရေတာ့ရင္ ... " ဆိုတဲ့အေတြးဆုိးႀကီးေတြဝင္လာတုိင္းမွာ ဘတ္ခြန္းနီးရင္ဘတ္ထဲ ေအာင့္သလုိလုိႀကီးျဖစ္လာၿပီး အသက္ရွဴလုိ႔မဝေတာ့ဘူး။ အရင္က ေမေမ့အေၾကာင္းေတြးမိမွ ဒီလုိျဖစ္ဖူးတာမွန္ေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ ေမေမ့ထက္ ဦးဦးနဲ႔ခြဲေနရမွာကုိ ပုိၿပီးစုိးရိမ္တတ္လာၿပီထင္ပါရဲ႕။
ဒီ ေလးလတာအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ခုိဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးဦးရင္ခြင္ဟာ ဘတ္ခြန္းနီးအနား ေန႔တုိင္းမရွိႏုိင္ခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ထက္ပုိၿပီးေတာင္ေႏြးေထြးလာတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဘတ္ခြန္းနီးေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဝမ္းနည္းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူက ဖက္ထားေပးတာႀကိဳက္တယ္။ ခရီးထြက္တာမ်ားတဲ့ေမေမက ဘတ္ခြန္းနီး စိတ္္ညစ္ေနခ်ိန္တုိင္း ရွိမေပးႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ တေယာက္တည္း က်ိတ္ငုိခဲ့ရဖူးတယ္။
ေဖေဖေထာင္က်တဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းကလည္း " ဘိန္းျဖဴေရာင္းတဲ့ေကာင္ရဲ႕ သား...႐ြံဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ၊ အနားမကပ္ၾကနဲ႔ " လုိ႔ အတန္းေဖာ္ေတြက လုိက္ေျပာၾကတာမုိ႔ ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တုိင္း ဘတ္ခြန္းနီးငုိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက အိမ္မွာမရွိတာမ်ားေတာ့ မွီတြယ္စရာ ရင္ခြင္ေပ်ာက္ရတာပါပဲ။
ဒီတစ္ခါ ေမေမအပ္သြားတဲ့သူက ဦးဦးသာမဟုတ္ခဲ့ရင္ ဘတ္ခြန္းနီး အခုလုိ ေပ်ာ္ေနဖုိ႔ျဖစ္ႏုိင္မယ္မထင္ဘူး။ ဦးဦးျဖစ္ေနခဲ့လုိ႔ ဘတ္ခြန္းနီး ေကာင္းေကာင္းေနရတာ၊ ေကာင္းတဲ့ေက်ာင္းမွာတက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရတာ၊ မနက္မုိးလင္းတုိင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႏုိးထရၿပီး ညအိပ္ခါနီးတုိင္းမွာလည္း ဦးဦးေျပာျပတဲ့ပံုျပင္ေလးေတြေၾကာင့္ အိပ္မက္ဆုိးေတြနဲ႔ေဝးရတာမဟုတ္လား။
* ကလင္ !!! *
စာသင္ခ်ိန္ေတြတခုၿပီးတခုကုန္သြားေပမယ့္ ဘာေတြသင္လုိက္မွန္း ဘတ္ခြန္းနီးမသိဘူး။လက္တဖက္နဲ႔ ေမးေထာက္ၿပီး ၾကည့္ေနတာ ေက်ာက္သင္ပုန္းစိမ္းစိမ္းႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ ဘတ္ခြန္းနီးျမင္တာက အျဖဴအညိဳစပ္ ဆုိင္ယူနီေဖာင္းဝမ္းဆက္နဲ႔ ဆံပင္ေရႊညိဳေရာင္ကိုအေပၚလွန္တင္ထားတဲ့ ဦးဦး ပတ္ခ္ခ်န္းေယာလ္ပါပဲ။
ေကာ္ဖီနံ႔ရတုိင္းစိတ္ၾကည္လင္သြားတယ္လုိ႔ေျပာတတ္တဲ့ ဦးဦးက ေကာ္ဖီႏွပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမဆုိစေလာက္တြန္႔ေကြးၿပီးၿပံဳးေနတာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ အက်ႌစျဖဴျဖဴကုိ တံေတာင္ဆစ္အထိေခါက္တင္ၿပီး အာရံုစူးစုိက္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ကုိျမင္ေယာင္လိုက္တုိင္းမွာ ဘတ္ခြန္းနီးစိတ္ထဲေပ်ာ္သလုိလုိ ခံစားရတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ။
* ကလင္ !!! ကလင္ !!! *
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထုိးသံဟာ ဘတ္ခြန္းနီးအတြက္ေတာ့ ဦးဦးရယ္သံၿပီးရင္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္အရွိဆံုးပါပဲ။ ပစၥည္းေတြမက်န္ေအာင္သိမ္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လြယ္အိတ္ေကာက္လြယ္ရင္း ေက်ာင္းဂိတ္ဝရွိရာ အေျပးေလးထြက္လာလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕က သစ္ပင္အုပ္အုပ္ႀကီးတခုရဲ႕ေအာက္၊ စကူတာအျပာႏုေလးနားမွာ ဖုန္းသံုးရင္း ဦးဦးေစာင့္ေနမွာမဟုတ္လား။ ဒီေန႔ေတာ့ ဦးဦးကုိ ေတာ့ပူကီဆုိင္ေမာင္းခုိင္းရမယ္။ ေတာ့ပူကီစပ္စပ္ေလး အရမ္းစားခ်င္ေနတာမု႔ိ..
" ဟင္ !! "
ေစာင့္ေနက်ေနရာမွာ ဦးဦးကဘာျဖစ္လုိ႔ ရွိမေနတာလဲ။
ဘတ္ခြန္းနီးေက်ာင္းဆင္းလာၿပီေလ။ အရင္ေန႔တုန္းကအတုိင္းပဲ။ ႏွစ္နာရီခြဲအတိအက်မွာေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ဟာ... ဘာလုိ႔မ်ား သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ဦးဦးရဲ႕ စကူတာေလးမရွိရတာလဲ။
လာၾကဳိေနၾကတဲ့ မိဘေတြၾကားမွာ ဦးဦးကုိ ဘတ္ခြန္းနီး လုိက္ရွာတယ္။ မုန္႔ဆုိင္ေတြနားမွာေရာ.. ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာေတြေရာ... အစံုပဲ။
" ဦးဦးေရ... "
"ဦးဦး ဒီမွာလား..."
"ဦးဦး ပတ္ခ္ခ်န္းေယာလ္" ဆုိတဲ့ အသံကုိအက်ယ္ေလာင္ဆံုးေအာ္ေခၚေနေပမယ့္ အန္တီႀကီးတခ်ိဳ႕လွည့္ၾကည့္ၾကတာကလြဲၿပီး ဦးဦးရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကုိ နည္းနည္းေလးေတာင္ မေတြ႕ရပါလား။ ဘတ္ခြန္းနီးကုိလာၾကဳိဖုိ႔တခါမွေနာက္မက်ဖူးပဲနဲ႔...ဘာျဖစ္လုိ႔...ဒီေန႔မွ... ဦးဦးက ေရာက္မလာရတာလဲ။
" ဟင့္ (sob) "
ေျပးလႊားလုိ႔ ေမာလာခ်ိန္က်မွ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္ကုိ ဘတ္ခြန္းနီးျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ခုနေလးတင္ ဦးဦးအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း ၿပံဳးေနခဲ့တဲ့ ဘတ္ခြန္းနီးက အခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္တာေတာင္ ေရာက္မလာေသးတဲ့ ဦးဦးေၾကာင့္ပဲ ငုိေနရပါၿပီ။
ေက်ာင္းသားေတြ၊ မိဘေတြတစထက္တစက်ဲပါးလာတဲ့ ေက်ာင္းဂိတ္ဝေလးနားမွာ တိတ္ဆိတ္လုိ႔သြားတယ္။ အပင္ႀကီးေအာက္က အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ဘတ္ခြန္းနီးထုိင္ေစာင့္ေနတုန္းပဲ။ ဦးဦးေမ့ေနတာျဖစ္မွာပါ... ဒါမွမဟုတ္ လာေနတုန္း စကူတာပ်က္တာမ်ဳိးလဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားၿပီး ကြကုိယ္ႏွစ္သိမ့္ေပမယ့္ ဘာလုိ႔မ်ားဒီမ်က္ရည္ေတြက်ေနရေသးတာလဲ။
" အု...ဝု "
အနားေရာက္လာတဲ့ ေလလြင့္ေခြးအျဖဴေလးက ဘတ္ခြန္းနီးကုိေမာ့ၾကည့္တယ္။ အရည္တလဲ့လဲ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ " ဗုိက္ဆာလုိက္တာ " ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ သေဘာေပါက္လုိက္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာထည့္ထားတဲ့ ၾကက္အူေခ်ာင္းေလးေတြ သတိရသြားတယ္။ ခနခနဗုိက္ဆာတတ္တဲ့ ဘတ္ခြန္းနီးအေၾကာင္းသိလုိ႔ အဆာေျပစားလုိ႔ရေအာင္ဆုိၿပီး ဦးဦးကထည့္ေပးထားတာ...မစားျဖစ္ေသးေတာ့ ဘတ္ခြန္းနီးအိတ္ထဲမွာ သံုးခုေတာင္ရွိေနတယ္။
" ေရာ႕... မ်ားမ်ားစားေနာ္"
ၾကက္အူေခ်ာင္း သံုးခုစလံုး အခြံခြာၿပီး ခ်ေကြၽးလုိက္ေတာ့ ေခါင္းမေဖာ္တမ္းစားေနတဲ့ ေခြးေလးကုိ ငံု႔ၾကည့္ရင္း စကားေျပာခ်င္လာတယ္။
" ငါေရာ...မင္းလိုပဲ...စြန္႔ပစ္ခံရေတာ့မွာလား "
ဘတ္ခြန္းနီးေျပာသမွ်ေတြကုိ အရင္တုန္းက ေမေမနားေထာင္ေပးဖူးတယ္။ ေမေမအလုပ္အားတဲ့ တခါတရံေပါ့။ ဦးဦးကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိနားေထာင္ေပးၿပီး သူ႔အထင္အျမင္ေတြကုိျပန္ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ ေမေမေရာ ဦးဦးေရာ အနားမွာမရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီသူငယ္ခ်င္းအသစ္ေလးကုိပဲ ဘတ္ခြန္းနီးရင္ဖြင့္ရေတာ့မယ္။
" ဦးဦးက...ငါ့ကုိပစ္သြားၿပီလုိ႔ထင္လားဟင္။ ငါ့ အတြက္...ေနာက္ဆံုး ထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းဗူးေလးမုိ႔ (sob) ...ပီကာခ်ဴးရုပ္ေလး လုပ္ေပးတာမ်ားလား "
ေခြးကေလးသာ စကားေျပာတတ္ရင္ " မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးဦးကမင္းကုိအရမ္းခ်စ္တာပါ " လုိ႔ေျပာေစခ်င္တယ္။ မနက္ကအထိ ေက်ာင္းဝတ္စံုေသခ်ာဝတ္ေပးၿပီး ဦးဦးကုိယ္တုိင္ေက်ာင္းလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တာမုိ႔ အထူးတလည္ေျပာင္းလဲေနတာမ်ဳိးေတြ တခုမွေတြးၾကည့္လုိ႔မရဘူး။ အိမ္မွာမထားခ်င္ေတာ့တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး၊ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေနဖူးတဲ့ ဘြားဘြားနဲ႔ အန္တီေလးတို႔ပံုစံကိုျမင္ဖူးသူမို႔ အမူအရာေျပာင္းလဲျခင္းမရွိတဲ့ ဦးဦးမွာေတာ့ ဘတ္ခြန္းနီးကို အေဝးပို႔ခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ ရွိမေနေလာက္ပါဘူးလို႔ ယံုၾကည္လိုက္ခ်င္တယ္။
ေမေမလည္း ဘတ္ဟြၽန္းနီးကုိေက်ာင္းလာမၾကဳိပဲ ထားခဲ့ဖူးတာအႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွိတဲ့ေနရာေသခ်ာသိေနလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာႏုိင္တယ္။ ေမေမေပးထားတဲ့ေသာ့နဲ႔ပဲ အိမ္ထဲဝင္တယ္။ ေမေမမရွိတဲ့ ရက္အနည္းငယ္ကုိ ေက်ာင္းမသြားပဲ အိမ္မွာ တံခါးပိတ္ေနရတယ္။ဟုိဖက္အိမ္ကအေဒၚႀကီးဆီမွာ ေရေႏြးသြားေတာင္းၿပီး ဗီရုိထဲအျပည့္အသိပ္ထည့္ထားတဲ့ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဗူးေတြကုိေဖာက္၊ ေရေႏြးနဲ႔စိမ္ၿပီးစားရတယ္။
ရက္ေတြၾကာသြားရင္ေတာ့ မစားႏုိင္ပဲ ရင္ျပည့္ၿပီးအန္တာမ်ဳိးလဲရွိပါရဲ႕။ အနားမွာဘယ္သူမွရွိမေနတဲ့အသိေၾကာင့္ အၾကာႀကီးေနမေကာင္းမျဖစ္ရေအာင္ၾကဳိးစားတာပါပဲ။ အေဒၚႀကီးဆီမွာ ေဆးေတာင္ၿပီးေသာက္ရတယ္..သူေပးတဲ့ တုိင္းရင္းေဆးႀကီးက ခါးလြန္းလု႔ိ တေန႔လံုးေရထုိင္ေသာက္ရတာ ေမေမျပန္ေရာက္မလာခင္ထိပဲဆုိပါေတာ့။
အခုေရာ ဦးဦးက ဘတ္ခြန္းနီးကုိလာမၾကဳိဘူးဆိုေတာ့ ဒီအတုိင္းအိမ္ျပန္လာေစခ်င္တဲ့သေဘာမ်ားလား။ ဆုိင္မွာလူေတြအရမ္းက်ေနလုိ႔ပဲလား၊ ေအာ္ဒါေတြမၿပီးေသးလုိ႔လားဆိုတာ မေဝခြဲတတ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးနာရီဝက္ၾကာတဲ့အထိ လာမၾကဳိႏုိင္တဲ့ ဦးဦးကုိ ဘတ္ခြန္းနီးခြင့္လႊတ္ေပးပါ့မယ္။
အိမ္နဲ႔ဆုိင္က ဘယ္နားမွာရွိလဲေသခ်ာမသိတာခက္တယ္ ဦးဦးရယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ လူႀကီးေတြေမးၿပီး ဘတ္ခြန္းနီးျပန္လာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
" သြားေတာ့မယ္...အာေညာ္ "
ဗုိက္ဝၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတဲ့ေခြးေလးကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ လြယ္အိတ္ေသခ်ာလြယ္ျပီး ထမင္းဗူးထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကုိဆြဲလာတယ္။ စကူတာနဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာတဲ့ခရီးက ဘတ္ခြန္းနီး ေျခေထာက္နဲ႔ဆုိ အလြန္ဆံုး ၁နာရီ၊ ၂နာရီေပါ့။ ဦးဦးရဲ႕ Delight ေကာ္ဖီဆုိင္က ဒီျမဳိ႕ွထဲမွာနာမည္ႀကီးတာပဲ။ လူတုိင္းသိေလာက္မွာပါ။ ေမးလုိ႔ရမွာပါေနာ္။
" ဘတ္ဟြၽန္းနီး !! "
လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာ ေခၚသံၾကားရာကုိ ဘတ္ခြန္းနီးလွည့္ၾကည့္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဦးဦးခ်န္းေယာလ္မဟုတ္ပဲ လြယ္အိတ္စလြယ္သုိင္းထားတဲ့ ဂ်ံဳအင္ Hyung ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေပ်ာ္လိုက္တာအရမ္းပါပဲ။ ဘယ္သူမွလာမၾကဳိတာထက္ေတာ့ ဝမ္းနည္းသိမ္ငယ္တာေတြ နည္းနည္းသက္သာတာေပါ့။
အေဝးႀကီး ေျပးလာရလုိ႔ေမာဟုိက္ေနပံုေပါက္တဲ့ ဂ်ံဳအင္ Hyung အနားေလွ်ာက္သြားၿပီး သူအေမာေျပေအာင္ ဘတ္ခြန္းနီးေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ နဲနဲေလး ထပ္ေစာင့္ရလည္း ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးဦးက သူအလုပ္မအားတာေတာင္မွ ဘတ္ခြန္းနီးကုိပစ္မထားပါဘူးဆုိတဲ့အသိေၾကာင့္ အရာရာကုိ ခြင့္လႊတ္နားလည္တတ္လာတယ္။
"Taxi နဲ႔ ျပန္ရေအာင္ေနာ္
Taxi !! "
အျပန္လမ္းခရီးမွာ အတန္သင့္ေျဖရွင္းခ်က္ေပးလာတဲ့ Jongin hyung စကားကို ဘတ္ခြန္းနီးနားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ဘတ္ခြန္းနီးထင္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ကြကိုယ္အိမ္ျပန္လာဖို႔ပစ္ထားတာမဟုတ္ပဲ ဦးဦးတကယ္မအားဘူးဆိုေတာ့လည္း ခုနကထင္ေယာင္ထင္မွားအေတြးေတြအားလံုး ႏွင္ထုတ္ပစ္ၿပီး ကားမွန္အျပင္ဖက္ကိုေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ဖုန္းလုိင္းမမိလုိ႔ အသံေလးေတာင္မၾကားရတဲ့ ေမေမ့ကုိလြမ္းတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ..လာမၾကဳိျဖစ္တဲ့ ဦးဦးကုိ အခုပဲေတြ႕ခ်င္တယ္။
ေျဖရွင္းမရႏုိင္ေသးတဲ့ ပုစာၦတခ်ဳိ႕ကုိ ဘတ္ခြန္းနီး ေခါင္းထဲကဖယ္ပစ္လုိက္ၿပီး မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ တစ္ကေန တစ္ရာအထိ ခပ္တုိးတုိးေရတြက္တယ္။ ေမေမသင္ေပးထားတဲ့နည္းလမ္းကအသံုးဝင္လားမသိေပမယ့္ စုိးရိမ္ပူပန္မႈေတြနည္းနည္းေလာက္ၿငိမ္းေစႏုိင္တာမုိ႔ အိမ္အျပန္လမ္းကုိ ဦးတည္ေနတဲ့ Taxi ေပၚမွာ ဘတ္ခြန္းနီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လုိက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ပန္းပြင့္ငယ္ေလးေတြဟာ...
ေနေရာင္ျခည္ျဖန္းပက္မွ လန္းဆန္းရသလုိ...
ပူုျပင္းခက္ထန္တဲ့ ေနပူရွိန္ေၾကာင့္လည္း ႏြမ္းေလ်ာ္သြားတတ္တယ္....
ဒါေၾကာင့္မို႔...
' ဦး' ရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္ဆုိလာမယ့္ တခြန္းတည္းေသာစကားကုိ က်ေနာ္ၾကားခ်င္တယ္။
ပင္ပန္းေနၿပီးသား က်ေနာ႔အတြက္ ' ဦး'က ဘယ္လုိေႏြရာသီမ်ဳိးျဖစ္ေပးႏုိင္မလဲ ဆုိတာကုိေပါ့။ ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#TBC
.
.
.
..
.
.
7804 Words
ေပါ့သြားပါတယ္... ၿဗဲ 😢😢
ဒီေန႔သိပ္မအားလုိ႔ ေရးခ်ိန္နည္းေနတာနဲ႔ မအပ္ေတာ့ဘူးလုပ္ထားတာ။ schedule ရက္ေနာက္က်တာေတြမ်ားေနရင္ အားနာလုိ႔ပါ။ ရသေလာက္ေလးအပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္တပုိင္းမွ ရွည္ေပးမယ္ေနာ္ ❤️❤️❤️
အာလပ္ျပဴ 😚😚😚
~~~~~~Unicode ~~~~~
* ကလင် !!!! *
နေ့လည်မုန့်စားဆင်းသည့်ခေါင်းလောင်းသံကြားရတော့ ဗိုက်ထဲမှာ တဂွီဂွီမြည်နေသူ ဘတ်ခွန်းနီးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေပြုံးယောင်သမ်းလာသည်။ သူ့ညာဖက်ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ မင်ဆော့ကီလည်း မျက်လုံးတွေတောက်တောက်ပပလေးဖြစ်လာပြီး အားရဝမ်းသာနဲ့စာအုပ်ကိုပိတ်သည်။ သူ့ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှာ ငိုက်မျည်းနေရှာသော တရုတ်ပေါက်ကလေး ဝူရီဖန်လည်း ချက်ချင်းနိုးလာပြီး cool guy image မပျက်ရလေအောင် ဟိုဖက်လှည့်ကာ သွားရေခိုးသုတ်သည်။
ထမင်းဗူးတွေကိုယ်စီကိုင်ကာ ကန်တင်းသို့လျှောက်လာကြသော သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ရဲ့ခြေလှမ်းတွေက ညီညာနေခဲ့သည်။ ဘတ်ခွန်းနီးနဲ့ မင်ဆော့ကီတို့ထက် အရပ်နည်းနည်းပိုရှည်တဲ့ ဝူရီဖန်က ခြေထောက်လည်းရှည်တော့ ပိုပြီးမြန်မြန်သွားသလိုဖြစ်နေသည်။ ဒါပေမယ့် သူတယောက်တည်းအရှေ့ကသွားခွင့်မပေးနိုင်လို့ သူ့လက်မောင်းတွေကို ဘတ်ခွန်းနီးတို့နှစ်ယောက်က တယောက်တဖက်စီ အတင်းပြန်ဆွဲထားကြသည်။
" ဖြည်းဖြည်းသွားပါ ရီဖန်ရ "
" အေးလေ...ကန်တင်းက ထွက်ပြေးမှာကျနေတာပဲ "
ဘတ်ခွန်းနီးနဲ့ မင်ဆော့ကီကို "မနိုင်ဘူး " ဆိုတဲ့မျက်လုံးအကြည့်တွေနဲ့ ရီဖန်လှည့်ကြည့်သည်။ ဟိုဖက်အတန်းကကောင်မလေးတွေနဲ့ဆုံရင် သုံးယောက်ထဲမှာ အမိုက်ဆုံးဖြစ်သော သူ့ ရုပ်ကိုသေချာမမြင်ကြမှာစိုးလို့ ရှေ့ထွက်လျှောက်ချင်တဲ့ဟာ၊ ဒီဂျပုလုံးနှစ်ကောင်နဲ့တော့ ခက်တယ်တအား။
" ဘတ်ခွန်းနီး... ငါလဲလိုက်မယ် "
" အော...ဆိုဟွာ...အာညော် "
ဘတ်ခွန်းနီးလက်ကို လာချိတ်တွယ်လိုက်တဲ့ သူငယ်ချင်းမလေးကို ပြုံးကာနှုတ်ဆက်တော့ ရီဖန်က ဂျိုကြည့်ကြည့်လာသည်။
" မင်ဆော့ကီ... ဒီနေ့ဘာဟင်းလဲ "
" မသိဘူး နာရာရဲ့။ Omma က ဟင်းရွက်များများထည့်ပေးမှာတော့သေချာတယ်။ မစားချင်ပါဘူးဆိုမှ "
" ငါ ကူစားပေးမှာပေါ့။ နင်က ငါထည့်လာတဲ့ အသားမွကြော်နဲ့ စားလေ "
" တကယ်လား ?? အိုက်ဂူးးး ငါ့သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ ဂျန်နာရာ အတော်ဆုံးပဲ "
" ဟိဟိ "
ကန်တင်းသွားရာလမ်းမှာ ကောင်မလေးတယောက်စီကို လက်ချင်းချိတ်ထားကြတဲ့ ဘတ်ခွန်းနီးနဲ့ မင်ဆော့ကြောင့် သူတို့လေးယောက်ကြားထဲ ညပ်နေရှာသူ ရီဖန့်မျက်နှာလေးက ငိုချင်သလိုလို မဲ့တဲ့တဲ့လေးဖြစ်လာသည်။
သူ့အစ်ကို အထက်တန်းကျောင်းသားကြီးရဲ့ Hair gel တွေခိုးပြီး မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နဲ့ ဆံပင်တွေထောင်ထားရတာ၊ မာမားရဲ့ ပေါင်ဒါဗူးကြီးခိုးပြီး မျက်နှာကိုဖွေးနေအောင်လိမ်းထားရတာ၊ သူ့မမကိုယ်တိုင် မီးပူတိုက်ပေးထားတဲ့ ကျောင်းအင်္ကျီလေးတွေ ကျော့နေအောင်ဝတ်ချင်လို့ မမကျက်ခိုင်းတဲ့စာတွေကို အာပြဲနဲ့အော်ကျက်ခဲ့ရတာတွေအားလုံးက ကိုယ့်အနားကောင်မလေးတွေဝိုင်းနေချင်လို့မဟုတ်လား။ ဘာလို့များ သူ့သူငယ်ချင်း ဂျလုံးပလုံးတွေလောက်တောင် မစွံနိုင်ပဲ တယောက်ထဲကွက်ပြီး အထီးကျန်နေရလဲမသိတော့ပါဘူး။
" ငါက ပုဇွန်ထုပ်နဲ့ ပဲပြားဟင်းချို "
ကန်တင်းထဲရောက်တာနဲ့ သူတို့ငါးယောက်ထဲမှာ အသွက်လက်ဆုံး ဆိုဟွာက ဘတ်ဟျွန်းဘေး ဝင်ထိုင်ပြီး ထမင်းဗူးပန်ရောင်လေးကို ဖွင့်သည်။ သူ့ခေါင်းပေါ်မှာ နှစ်ဖက်စည်းထားသော ဆံပင်ပုစိလေးတလှုပ်လှုပ်ဖြစ်ကာ ထမင်းဗူးဖွင့်နေသည့် ဘတ်ဟျွန်းကို လိုက်ကြည့်သည်။
" ငါက ကြက်သားအမွကြော် "
" ငါက ထင်တဲ့အတိုင်း အစိမ်းကြော်...ဟင့်... အရွက်များပြီး အသားနည်းနည်းလေးရယ် "
" မင်ဆော့ကီကလဲ။ ကြက်သားကြော်ယူစားလို့ရပါတယ်ဆို...နင့် အရွက်တွေငါ့ပေး "
အဝေတည့်သွားသည့် မင်ဆော့နဲ့ နာရာတို့ဘေးမှာ ရီဖန်က စူပုပ်နေတုန်းမို့ ထမင်းဗူးမဖွင့်နိုင်တာကို ဘတ်ခွန်းနီးက အတင်းဆွဲလုပြီး ဖွင့်ကြည့်တော့ ဟင်းတွေကောင်းတာမို့ ကျန်လေးယောက်စလုံး ဝါးခနဲဖြစ်ကာ တယောက်တဖတ်စီ နှိုက်စားကြတော့သည်။
" ရာ့...ရားး....ဟေ့ရောင်တွေ။
ငါ့ဖို့လဲ ချန်ပါဦးကွ "
သူ့စကားကိုမကြားဟန်ပြုထားသူတွေက ပါလာတဲ့ဟင်းတခွက်စီကို ရီဖန်ရှေ့မှာချပေးတာကြောင့် ထပ်မအော်တော့ပဲ ကောင်းနိုးရာရာရွေးပြီးစားနေတုန်းမှာ ဘတ်ဟျွန်းဖွင့်လိုက်တဲ့ ထမင်းဗူးကိုမြင်ပြီး မျက်လုံးငါးစုံစလုံး ဘလင်းဘလင်းဖြစ်သွားတော့သည်။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
." ဟယ်....ပီကာချုးလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ.... လှလိုက်တာ..ဘတ်ခွန်းနီးရယ် "
" အဲ့တာ ငါမြင်ဖူးတယ်။ ဂျပန်လို Bento လို့ခေါ်တယ်မလား။ ထမင်းနဲ့ဟင်းကို အရုပ်ပုံလုပ်ထားတာလေ။ ငါ့ညီမလေးကို မာမားက တခါလုပ်ကျွေးဖူးတယ် "
ဆိုဟွာနဲ့ ရီဖန်က အားရဝမ်းသာဖြစ်နေသလောက် နာရာကတော့ မျက်လုံးအကြည့်တွေတမျိုးပြောင်းသွားသည်။ မင်ဆော့ကီမှာတော့ အရုပ်ကလေးကို သဘောကျဟန်နဲ့ကြည့်ကာ ထမင်းဆက်စားနေသည်။
" အဲ့တာဘယ်သူလုပ်ပေးတာလဲ နင့်မေမေလား "
" ဦးဦးလုပ်ပေးတာ... "
" အော...နင်က မေမေ မရှိတဲ့သူဆိုတာ ငါမေ့သွားတယ် "
ထမင်းဗူးလေးကြည့်ပြီး ဝမ်းသာနေတုန်းမှာ နာရာ့စကားကြောင့် ဘတ်ခွန်းနီးစိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်သွားတယ်။ မေမေက ဘာလုိ့မရှိရမှာလဲ။ ကျောင်းတက်နေတဲ့ ဒီ လေးလမှာ မေမေခရီးထွက်နေလို့ ဦးဦး အိမ်မှာလိုက်နေတဲ့အကြောင်း ပြောထားပြီးသားကို နာရာက ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ။
" ငါ့မေမေက မရှိတာမဟုတ်ဘူး။
ခရီးသွားနေတာ "
" မသိပါဘူး။ ဒီလောက်အကြာကြီးခရီးသွားနေတဲ့ မေမေဆိုလို့ တခါမှ မကြားဖူးဘူး။ မြင်လဲမမြင်ဖူးလို့လေ..."
ဆံပင်တွေနောက်မှာ စုပြီးစည်းထားတဲ့ ခေါင်းကိုဟိုဖက်ဒီဖက်စောင်းရင်း စိတ်တိုစရာကောင်းအောင်ပြောနေတဲ့ နာရာ့ရှေ့မှာ ဘတ်ခွန်းနီး စားလက်စဇွန်းကို အသံမြည်အောင်ချပစ်လိုက်တယ်။
" ငါ့မေမေက ငါ့အတွက်ပိုက်ဆံရှာနေတာမို့ ခရီးခနခနထွက်ရတယ်။ အဲ့တာကြောင့် ဦးဦးနဲ့နေတာလို့ အရင်ကပြောပြီးပြီပဲ "
" ဟက်... ငါရောဘာပြောနေလို့လဲ။ ငါတို့မှာမေမေရှိပေမယ့်..နင့်မေမေက အိမ်မှာ မရှိလို့ မရှိဘူးပြောတာလေ။ ဘာမှားလို့လဲ "
* ဒုန်း !!! *
စားပွဲပေါ်လက်သီးနဲ့ထုပစ်ပြီး ဘတ်ခွန်းနီးထရပ်လိုက်တော့ ထမင်းစားနေတဲ့ သူတွေလည်းတယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ကာ ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိဖြစ်ကုန်တယ်။
" ငါ...အခန်းထဲပြန်မယ် "
" ထမင်းစားပြီးမှပြန်လေ "
" မစားတော့ဘူး။ မင်ဆော့...
အခန်းထဲရောက်မှတွေ့မယ် "
တစက်မှ မထိရသေးတဲ့ ထမင်းဗူးနှစ်ထပ်ကို ချက်ချင်းပိတ်ပစ်ပြီး သွားဖို့ပြင်တော့ ဆိုဟွာကလည်း ထမင်းဗူးပိတ်ကာ ထရပ်တယ်။
" ငါနဲ့တူတူပြန်မယ် ဘတ်ဟျွန်း။ ငါလည်း ဒီမှာ မစားချင်တော့ဘူး"
ဆိုဟွာနဲ့တူတူ ကော်ရစ်ဒါကိုဖြတ်ပြီးလျှောက်လာပေမယ့် ဘာစကားမှမပြောဖြစ်ပဲ ဘတ်ခွန်းနီးရင်ထဲမှာ ခံပြင်းမိနေတယ်။ ဂျန်နာရာက ဒီလိုပဲ..ဘတ်ခွန်းနီးက မေမေမရှိလို့ ဦးဦးနဲ့နေတာသိရက်နဲ့ ဒီအကြောင်းကို ထပ်ခါတလဲလဲပြောပြီးစိတ်တိုအောင်လုပ်တယ်။ ဟိုတခါကပိုဆိုးတယ်... " နင့်မေမေက နင့်ကို ဖုန်းလေးတောင်မဆက်ဘူးလား။ နောက်ယောက်ျားအသစ်ယူပြီး ကလေးပါမွေးနေတာလားမသိဘူးနော် " ဆိုတဲ့စကားကြောင့် ဒေါသတွေအရမ်းထွက်ပြီး နာရာ့ကို အားနဲ့တွန်းလိုက်မိတယ်။
နောက်လန်ကျပြီး ခြေထောက်နာသွားတဲ့ နာရာက အော်ငိုပေမယ့် ဘတ်ခွန်းနီး အဆူမခံလိုက်ရဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေက ဘတ်ခွန်းနီးကို စိတ်လျှော့ဖို့ဝိုင်းပြောပြီး နာရာက သူ့ဘာသာလဲကျသလိုမျိုး ဆရာမကိုပြောလိုက်လို့ပဲ။ အဲ့နေ့ကစပြီး နာရာနဲ့မတွေ့အောင်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် နာရာနဲ့ မင်ဆော့က ခင်နေတော့လည်း နေ့လည်မုန့်စားဆင်းချိန်တွေမှာ အတူတူစားနေရပြန်တယ်။ မေမေ့အကြောင်းလျှောက်ပြောတဲ့ကိစ္စကပြီးသွားပြီထင်နေခဲ့တာ...ဘာလို့များ ဘတ်ခွန်းနီး မခံချင်အောင် နောက်တခေါက်လာပြောနေရလဲမသိဘူး။
" ဒီနားမှာထိုင်ကြမလား။ ထမင်းဗူးဖွင့်စားလို့ရတယ် "
အခန်းပြန်မရောက်ခင်မှာ ပြတင်းပေါက်ဘောင်တခုနားလက်ညှိုးညွှန်ပြတဲ့ ဆိုဟွာက ဘတ်ခွန်းနီးလက်ကိုဆွဲခေါ်တယ်။ သူတယောက်တည်း ထမင်းဗူး၂ခုစလုံးဖွင့်ပြီး သူ့ဟင်းတွေ ဘတ်ခွန်းနီးစားဖို့ထည့်ပေးတယ်။ ဘတ်ခွန်းနီးအတွက် ဦးဦးလုပ်ပေးထားတဲ့ ပီကာချူးလေးကို သူများမကျွေးချင်ပေမယ့် ဆိုဟွာ့ကို ခင်တာမို့ နည်းနည်းထည့်ကျွေးလိုက်တယ်။
" အွန်း... ကောင်းလိုက်တာ။ ငါလဲ ပင်လယ်စာချည်းပဲစားရတာ စိတ်ညစ်နေပြီ။ ဒါလေးအရမ်းကောင်းတာပဲ။ နင့် ဦးဦးကို နောက်နေ့ပိုထည့်ခိုင်းလို့ရလား...ဟီးးး "
" ရတာပေါ့။ ဦးဦးကသဘောကောင်းတယ်။ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေကို ဆိုင်ခေါ်လာခိုင်းနေတာ။ မုန့်တွေအများကြီးကျွေးချင်လို့တဲ့ "
" တကယ်လား ?? အဲ့တာဘာလို့အခုမှပြောလဲ။ ငါ ကိတ်မုန့်အရမ်းကြိုက်တာသိသားနဲ့ "
ထမင်းစားချိန်တိုင်း သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံကြတာမှန်ပေမယ့် နာရာ့ကို မခေါ်ချင်လို့ဒီစကားကိုမပြောဖြစ်တာကြောင့် ကျောင်းတက်စတည်းကခင်ရတဲ့ ဆိုဟွာ့အပေါ် အားနာသလိုလိုပဲ။
" ဆိုဟွာ ရား.. "
" အွန်း... ပြော "
" နင်ရော... နာရာပြောဖူးသလို ငါ့မေမေက ယောက်ျားအသစ်ယူသွားတယ်ထင်လား "
ပလုတ်ပလောင်းစားနေဆဲ ထမင်းလုပ်ကို ဂလုခနဲမြိုချပြီး ဘတ်ခွန်းနီးကို ပြူးတူးတူးလေးကြည့်လာတဲ့ ဆိုဟွာက ခပ်ဖြည်းဖြည်းခေါင်းခါသည်။
" ငါတော့ မထင်ပါဘူး။ နင့်မေမေက တကယ့်ကို အများးကြီးးး...အများကြီးးးအလုပ်ရှုပ်နေတာလို့ပဲထင်တယ် "
" ဒါပေမယ့်...မေမေက ငါ့ကို ဖုန်းလေးတောင် မဆက်ဘူး။ အများကြီးအလုပ်ရှုပ်နေလဲ ငါ့ကို ငါးမိနစ်လောက် အချိန်ပေးသင့်တယ်လို့မထင်ဘူးလား "
ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတဲ့ ဘတ်ခွန်းနီးကြောင့် ဆိုဟွာ သက်ပြင်းချပြီး အရှေ့တိုးထိုင်လာတယ်။ ကော့ညွတ်နေတဲ့ မျက်တောင်လေးတွေနဲ့မော့ကြည့်လာတဲ့ ဆိုဟွာ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ဦးဦးမျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆင်တူတဲ့ အငွေ့အသက်တမျိုး ရှိနေခဲ့တယ်။
" နင့်မေမေရောက်တဲ့မြို့မှာ ဖုန်းလိုင်းမမိလို့မဆက်တာနေမှာပါ။ နင့်လို လိမ်မာပြီးစာကြိုးစားတဲ့ ကလေးကို ဘယ်အမေက အချိန်မပေးချင်ပဲနေမှာလဲ "
မျက်လုံးအကြည့်တွေပဲ ဦးဦးနဲ့တူတယ်ထင်ခဲ့တာ။ ပြောနေတာတွေကလည်း ဦးဦးပြောဖူးတာနဲ့တထပ်တည်းပါလား။
မေမေက ဖုန်းလိုင်းမမိလို့မဆက်တာဆိုပြီး ဘတ်ခွန်းနီးကို ဦးဦးပြောခဲ့တယ်။ အီးမေးလ်ဆိုတာတော့ပို့တယ်တဲ့။ ဘတ်ခွန်းနီးက သိပ်မဖတ်တတ်သေးလို့ ဦးဦးဖတ်ပြတယ်။ မေမေရေးထားတဲ့ စာထဲမှာ ဘတ်ခွန်းနီး လိမ်မာတဲ့အကြောင်းကြားရလို့ မေမေဝမ်းသာတယ်တဲ့၊ နောက်လည်း အများကြီးလိမ်မာပေးပါတဲ့။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေရမယ်၊ အချိုတွေသိပ်မစားပဲ အသီးအရွက်များများစားရမယ်၊ ညမအိပ်ခင်ဘုရားရှိခိုးရမယ်၊ ဦးဦးစကား၊ ဆရာမစကားတွေ နားထောင်ရမယ် စသည်ဖြင့် အစုံပါပဲ။
အဲဒီ့ အီးမေးလ် ဆိုတာကြီးကို ဦးဦးအိမ်ရောက်နေတဲ့ လေးလမှာ ၂ခါပဲပို့သေးတယ်ဆိုပေမယ့် မေမေ့အကြောင်း ဘာသတင်းမှမကြားရတာထက်စာရင် ဘတ်ခွန်းနီးကျေနပ်တယ်။ " ယောက်ျားအသစ်ယူပြီး ဘတ်ခွန်းနီးကိုပစ်သွားတာမျိုးမဟုတ်ရင် တော်ပါပြီ" လို့ ဦးဦးကိုပြောတော့ ဦးဦးက ဘတ်ခွန်းနီးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားပေးပြန်တယ်။" ဘတ်ခွန်းနီးမေမေက သူ့သားလေးကို အရမ်းချစ်တာမို့ ဘယ်တော့မှ ဒီလိုလုပ်မှာမဟုတ်ဘူး " လို့ပြောတယ်။
ဘတ်ခွန်းနီးကို အရမ်းဂရုစိုက်ပေးတဲ့ ဦးဦးကပြောတာမို့ ယုံကြည်ပါတယ်...အီးမေးလ်ပို့တယ်ဆိုတော့ ကျေလဲကျေနပ်တာမို့ မေမေ့အကြောင်းကိုအများကြီးမတွေးတော့ပဲ ပျော်အောင်နေတယ်။ ဒီကိစ္စကို ဂျန်နာရာဖက်က အစမဖော်ခဲ့ရင် ဘာမှစိတ်ဆိုးစရာအကြောင်းမရှိဘူး။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ကန်တင်းမှာထမင်းစားရင်း ရယ်မောနေရမှာကိုမှ ဆိုဟွာနဲ့ ဘတ်ခွန်းနီးက ပြတင်းပေါက်ကြီးတခုနား ထိုင်စားနေရတဲ့အဖြစ်။
" နင့် ဦးဦးက နင်နဲ့အမျိုးမတော်တာသေချာလား "
" အင်း...ဟုတ်တယ်လေ။ ဘာလို့မေးတာလဲ "
" ဘာမှဟုတ်ပါဘူး။ နင့်အကြောင်းငါ့မေမေကိုပြောပြတော့ အံ့သြလို့တဲ့။ သေချာအောင်ပြန်မေးပါဦးဆိုလို့မေးကြည့်တာ။ "
" ဘာကို အံ့သြတာလဲ "
ပုံမှန်ဆို ထမင်းတဝက်ခန့်ချန်ထားတတ်တဲ့ ဆိုဟွာက ဘတ်ခွန်းနီးနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း တူတူစားတော့ မှ တချိုင့်လုံးပြောင်စင်သွားတာ ထူးဆန်းတယ်။
" ငါတို့မေမေတောင်မှ အိမ်အလုပ်တွေသိပ်များလို့ ငါတို့မောင်နှမတွေအားလုံးကို ဂရုမစိုက်နိုင်ဘူးလေ။ နင်ထည့်လာတဲ့ အရုပ်ထမင်းဗူးမျိုးတောင် ငါ အခုမှမြင်ဖူးတာ။ ငါ့မေမေ ထည့်မပေးနိုင်တဲ့ထမင်းဗူးကို ဆိုင်အလုပ်တဖက်နဲ့ရှုပ်နေတဲ့ ဦးဦးကထည့်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတော့ နင့်ဦးလေးအရင်းမဟုတ်ပဲ အရမ်းဂရုစိုက်ပေးတာက အံ့သြစရာကောင်းတယ်လို့ ငါလဲထင်တယ် "
ဘတ်ခွန်းနီးထမင်းဗူးတွေပြန်သိမ်းရင်း ဆိုဟွာ့စကားကို မတုံ့ပြန်နိုင်ပဲတိတ်ဆိတ်နေမိတယ်။
တကယ်ပဲ ဦးဦးက ဘတ်ခွန်းနီးကို ဆွေမျိုးအရင်းအချာလိုမျိုး အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့စောင့်ရှောက်ပေးနေတာ ငြင်းမရနိုင်တဲ့အချက်ပဲ။ အစပိုင်းမှာ မေမေ့ဆီက ပိုက်ဆံတွေအများကြီးရနေတာလားလို့တောင်ထင်မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူ့မှ ဦးဦးကိုပိုက်ဆံလာပုိ့တာမတွေ့ဘူး။ ဘတ်ခွန်းနီးစားတာသောက်တာ၊ သုံးတာစွဲတာတွေအားလုံး ဦးဦးပိုက်ဆံအိတ်ထဲကထွက်တာပဲ။ မေမေလည်း အကြွေးပတ်လည်ဝိုင်းနေတာ သိပြီးသားမို့ ဘတ်ခွန်းနီးအတွက်ကုန်ကျစရိတ်အားလုံးကို တာဝန်ယူထားရတာ ဦးဦးတယောက်တည်းသေချာတယ်။
ဆိုဟွာတို့သားအမိတွေအံ့သြကြတဲ့အတိုင်း ဘတ်ခွန်းနီးလဲ တခါတလေအံ့သြသလိုလိုဖြစ်တယ်။ ဦးဦးက မေမေအရင်အပ်ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဘွားဘွားတို့၊ အန်တီလေးတို့လို ဆူငေါက်တတ်တာမျိုးမရှိတဲ့အပြင် ဘတ်ခွန်းနီးကို သူ့ဗိုက်ထဲကမွေး...အဲလေ...သူ့မိန်းမပဲထားပါတော့..သူ့မိန်းမကမွေးထားတဲ့ ကလေးတယောက်လိုမျိုး (ဖွဟဲ့..လွဲပါစေ..ဖယ်ပါစေ...မိန်းမ မရပဲ လူပျိုကြီးဖြစ်ပါစေ ) တယုတယနဲ့ စောင့်ရှောက်ပေးနေတာဘာကြောင့်လဲ။
ဟင်းလျာချင်းမထပ်အောင်ပဲ အရသာရှိတာတွေနေ့တိုင်းချက်ကျွေးရာက အခုဆို ပီကာချူးပုံ အရုပ်ထမင်းဗူးလေးပါလုပ်ပေးနေတဲ့ဦးဦးဟာ ဘတ်ခွန်းနီးကို ဘယ်လောက်တောင်ချစ်နေလို့ပါလိမ့်။ အဲ့အတွေးကြောင့် ဘတ်ခွန်းနီးမျက်နှာလေးပူတူတူဖြစ်ချင်လာတယ်။ အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး ခုံပေါ်မှာ မှောက်အိပ်လိုက်တာတောင် ပါးလေးတွေပူနေတုန်းပဲ။
ဟုတ်တယ်လေ...ဦးဦးက ဘတ်ခွန်းနီးကို ချစ်တာပဲနေမှာပေါ့။ မချစ်တဲ့သူဆို ဘာမှလဲတော်စပ်ခြင်းမရှိပါပဲ ဒီလိုကြီး ဂရုစိုက်နိုင်မှာမို့လား။ မချစ်ဘူးဆိုရင် သူ့အိပ်ချိန်တွေ နားချိန်တွေကိုဖဲ့ပြီး ဘတ်ခွန်းနီးပျော်အောင်လုပ်ပေးနိုင်မှာမို့လာ။
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ကျေနပ်ပြီး သဘောကျနေမိတဲ့ခံစားချက်လေးက ဘာပါလိမ့်။ မှိတ်ထားတဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ဦးဦးပြုံးနေတာကိုမြင်တယ်။ ရယ်မောပြီးစကားပြောနေတဲ့အခါမျိုးဆိုရင် မှိတ်ကျလုနီးပါး မျက်လုံးထောင့်နားမှာ အစင်းကြောင်းလေးတွေပေါ်လာတာ ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။
ပြုံးလိုက်တိုင်း ခွက်ဝင်သွားတဲ့ ပါးချိုင့်ကြီးကိုမြင်တော့ အသည်းတယားယားနဲ့ကိုင်ကြည့်ချင်လွန်းလို့ ခြေဖျားတထောက်ထောက်ဖြစ်နေတဲ့ ဘတ်ခွန်းနီးကို ဦးဦးကပွေ့ချီတတ်တယ်။ ရုပ်ကြီးပြန်တည်လိုက်တဲ့အခါ ကိုင်ချင်တဲ့ ပါးချိုင့်ပျောက်သွားတာမို့ ဘတ်ခွန်းနီးမျက်နှာလေးမဲ့ကျသွားတာတွေ့ရင် ဦးဦးက ပြန်ပြုံးပြပြီး ဘတ်ခွန်းနီးလက်ကလေးကို သူ့ပါးချိုင့်ပေါ်တင်ပေးတတ်တယ်။
" ဦးဦးက အရမ်းချောတာပဲ " လို့များပြောမိရင် နေစရာမရှိတော့သလိုမျိုး နားရွက်ချွန်ချွန်ကြီးတွေရဲတက်လာပြီး လုပ်သမျှတွေ အလွဲလွဲအချော်ချော်ဖြစ်ကုန်တယ်။
ဂျုံမှုန့်တွေဖိတ်ကျတယ်၊ ထောပတ်တွေလျှံကုန်တယ်၊ သကြားဇွန်းကြီးပါ မွှေစက်ထဲရောက်ကုန်တယ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းမတက်တဲ့အချိန်တွေဆို ဦးဦးအနားမှာ ဘတ်ခွန်းနီးအမြဲတမ်းရှိတာမို့ မှောက်ကျခါနီးအရာတွေ ပြေးကောက်ပေးတယ်၊ တခုခု မှားထည့်ခါနီးရင် သတိပေးတတ်လာတယ်။ ဘာမုန့်လုပ်ရင် ဘာတွေထည့်ရတယ်၊ ဘာမထည့်ရဘူးဆိုတာ နည်းနည်းသိလာတဲ့အထိ ဦးဦးဘေးမှာ လိုက်ကြည့်ရင်း သင်ယူတတ်လာတယ်။
ဘတ်ခွန်းနီးကို ဦးဦးကစောင့်ရှောက်ပေးသလိုပဲ တန်ပြန်စောင့်ရှောက်ခွင့်ရနေတဲ့ အချိန်လေးတွေကို မကုန်ဆုံးချင်ဘူး။ မေမေပြန်လာရင် ဦးဦးနဲ့ခွဲရမှာသေချာတာမို့ မေမေအလုပ်များပါစေလို့ တိတ်တိတ်လေးဆုတောင်းနေမိတယ်။ ပြန်လာတာတော့လာရမှာပေါ့...ဒါပေမယ့် မေမေနဲ့ပြန်နေရရင်တောင် ဦးဦးရဲ့ဆိုင်ကို တနေ့တခါတော့ လာဖြစ်အောင်လာမယ်လို့ စဉ်းစားထားလိုက်တယ်။
မေမေနဲ့အတူ ဆိုးလ်ကိုပြန်ပြောင်းရမှာတော့ ဘတ်ခွန်းနီးအကြောက်ဆုံးပါပဲ။ " ဆိုးလ်ရောက်သွားပြီး ဦးဦးနဲ့မတွေ့ရတော့ရင် ... " ဆိုတဲ့အတွေးဆိုးကြီးတွေဝင်လာတိုင်းမှာ ဘတ်ခွန်းနီးရင်ဘတ်ထဲ အောင့်သလိုလိုကြီးဖြစ်လာပြီး အသက်ရှူလို့မဝတော့ဘူး။ အရင်က မေမေ့အကြောင်းတွေးမိမှ ဒီလိုဖြစ်ဖူးတာမှန်ပေမယ့် အခုကျတော့ မေမေ့ထက် ဦးဦးနဲ့ခွဲနေရမှာကို ပိုပြီးစိုးရိမ်တတ်လာပြီထင်ပါရဲ့။
ဒီ လေးလတာအချိန်လေးအတွင်းမှာ နေ့စဉ်ရက်ဆက် ခိုဝင်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးဦးရင်ခွင်ဟာ ဘတ်ခွန်းနီးအနား နေ့တိုင်းမရှိနိုင်ခဲ့တဲ့ မေမေ့ရင်ခွင်ထက်ပိုပြီးတောင်နွေးထွေးလာတယ်။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဘတ်ခွန်းနီးပျော်နေတဲ့အချိန်၊ ဝမ်းနည်းတဲ့အချိန်တွေမှာ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူက ဖက်ထားပေးတာကြိုက်တယ်။ ခရီးထွက်တာများတဲ့မေမေက ဘတ်ခွန်းနီး စိတ်ညစ်နေချိန်တိုင်း ရှိမပေးနိုင်ခဲ့လို့ မှောင်မဲနေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ တယောက်တည်း ကျိတ်ငိုခဲ့ရဖူးတယ်။
ဖေဖေထောင်ကျတဲ့အချိန်တွေတုန်းကလည်း " ဘိန်းဖြူရောင်းတဲ့ကောင်ရဲ့ သား...ရွံဖို့ကောင်းလိုက်တာ၊ အနားမကပ်ကြနဲ့ " လို့ အတန်းဖော်တွေက လိုက်ပြောကြတာမို့ ကျောင်းတက်၊ ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်း ဘတ်ခွန်းနီးငိုရတယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေက အိမ်မှာမရှိတာများတော့ မှီတွယ်စရာ ရင်ခွင်ပျောက်ရတာပါပဲ။
ဒီတစ်ခါ မေမေအပ်သွားတဲ့သူက ဦးဦးသာမဟုတ်ခဲ့ရင် ဘတ်ခွန်းနီး အခုလို ပျော်နေဖို့ဖြစ်နိုင်မယ်မထင်ဘူး။ ဦးဦးဖြစ်နေခဲ့လို့ ဘတ်ခွန်းနီး ကောင်းကောင်းနေရတာ၊ ကောင်းတဲ့ကျောင်းမှာတက်ပြီး သူငယ်ချင်းအသစ်တွေရတာ၊ မနက်မိုးလင်းတိုင်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ နိုးထရပြီး ညအိပ်ခါနီးတိုင်းမှာလည်း ဦးဦးပြောပြတဲ့ပုံပြင်လေးတွေကြောင့် အိပ်မက်ဆိုးတွေနဲ့ဝေးရတာမဟုတ်လား။
* ကလင် !!! *
စာသင်ချိန်တွေတခုပြီးတခုကုန်သွားပေမယ့် ဘာတွေသင်လိုက်မှန်း ဘတ်ခွန်းနီးမသိဘူး။လက်တဖက်နဲ့ မေးထောက်ပြီး ကြည့်နေတာ ကျောက်သင်ပုန်းစိမ်းစိမ်းကြီးဖြစ်ပေမယ့် ဘတ်ခွန်းနီးမြင်တာက အဖြူအညိုစပ် ဆိုင်ယူနီဖောင်းဝမ်းဆက်နဲ့ ဆံပင်ရွှေညိုရောင်ကိုအပေါ်လှန်တင်ထားတဲ့ ဦးဦး ပတ်ခ်ချန်းယောလ်ပါပဲ။
ကော်ဖီနံ့ရတိုင်းစိတ်ကြည်လင်သွားတယ်လို့ပြောတတ်တဲ့ ဦးဦးက ကော်ဖီနှပ်နေတဲ့အချိန်တွေမှာ နှုတ်ခမ်းလေးမဆိုစလောက်တွန့်ကွေးပြီးပြုံးနေတာ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ အင်္ကျီစဖြူဖြူကို တံတောင်ဆစ်အထိခေါက်တင်ပြီး အာရုံစူးစိုက်နေတဲ့ ပုံရိပ်ကိုမြင်ယောင်လိုက်တိုင်းမှာ ဘတ်ခွန်းနီးစိတ်ထဲပျော်သလိုလို ခံစားရတာ ဘာကြောင့်များပါလဲ။
* ကလင် !!! ကလင် !!! *
ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းထိုးသံဟာ ဘတ်ခွန်းနီးအတွက်တော့ ဦးဦးရယ်သံပြီးရင် သာယာနာပျော်ဖွယ်အရှိဆုံးပါပဲ။ ပစ္စည်းတွေမကျန်အောင်သိမ်း၊ သူငယ်ချင်းတွေကို ခပ်မြန်မြန်နှုတ်ဆက်ပြီး လွယ်အိတ်ကောက်လွယ်ရင်း ကျောင်းဂိတ်ဝရှိရာ အပြေးလေးထွက်လာလိုက်တယ်။ ကျောင်းရှေ့က သစ်ပင်အုပ်အုပ်ကြီးတခုရဲ့အောက်၊ စကူတာအပြာနုလေးနားမှာ ဖုန်းသုံးရင်း ဦးဦးစောင့်နေမှာမဟုတ်လား။ ဒီနေ့တော့ ဦးဦးကို တော့ပူကီဆိုင်မောင်းခိုင်းရမယ်။ တော့ပူကီစပ်စပ်လေး အရမ်းစားချင်နေတာမုိ့..
" ဟင် !! "
စောင့်နေကျနေရာမှာ ဦးဦးကဘာဖြစ်လို့ ရှိမနေတာလဲ။
ဘတ်ခွန်းနီးကျောင်းဆင်းလာပြီလေ။ အရင်နေ့တုန်းကအတိုင်းပဲ။ နှစ်နာရီခွဲအတိအကျမှာကျောင်းဆင်းလာတဲ့ဟာ... ဘာလို့များ သစ်ပင်ကြီးရဲ့အောက်မှာ ဦးဦးရဲ့ စကူတာလေးမရှိရတာလဲ။
လာကြိုနေကြတဲ့ မိဘတွေကြားမှာ ဦးဦးကို ဘတ်ခွန်းနီး လိုက်ရှာတယ်။ မုန့်ဆိုင်တွေနားမှာရော.. ကားရပ်ထားတဲ့နေရာတွေရော... အစုံပဲ။
" ဦးဦးရေ... "
"ဦးဦး ဒီမှာလား..."
"ဦးဦး ပတ်ခ်ချန်းယောလ်" ဆိုတဲ့ အသံကိုအကျယ်လောင်ဆုံးအော်ခေါ်နေပေမယ့် အန်တီကြီးတချို့လှည့်ကြည့်ကြတာကလွဲပြီး ဦးဦးရဲ့အရိပ်အယောင်ကို နည်းနည်းလေးတောင် မတွေ့ရပါလား။ ဘတ်ခွန်းနီးကိုလာကြိုဖို့တခါမှနောက်မကျဖူးပဲနဲ့...ဘာဖြစ်လို့...ဒီနေ့မှ... ဦးဦးက ရောက်မလာရတာလဲ။
" ဟင့် (sob) "
ပြေးလွှားလို့ မောလာချိန်ကျမှ သစ်ပင်ကြီးအောက်ကို ဘတ်ခွန်းနီးပြန်လျှောက်လာတယ်။ ခုနလေးတင် ဦးဦးအကြောင်းစဉ်းစားရင်း ပြုံးနေခဲ့တဲ့ ဘတ်ခွန်းနီးက အချိန်အကြာကြီးစောင့်တာတောင် ရောက်မလာသေးတဲ့ ဦးဦးကြောင့်ပဲ ငိုနေရပါပြီ။
ကျောင်းသားတွေ၊ မိဘတွေတစထက်တစကျဲပါးလာတဲ့ ကျောင်းဂိတ်ဝလေးနားမှာ တိတ်ဆိတ်လို့သွားတယ်။ အပင်ကြီးအောက်က အုတ်ခုံလေးပေါ်မှာ ဘတ်ခွန်းနီးထိုင်စောင့်နေတုန်းပဲ။ ဦးဦးမေ့နေတာဖြစ်မှာပါ... ဒါမှမဟုတ် လာနေတုန်း စကူတာပျက်တာမျိုးလဲဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာ။ အမျိုးမျိုးစဉ်းစားပြီး ကွကိုယ်နှစ်သိမ့်ပေမယ့် ဘာလို့များဒီမျက်ရည်တွေကျနေရသေးတာလဲ။
" အု...ဝု "
အနားရောက်လာတဲ့ လေလွင့်ခွေးအဖြူလေးက ဘတ်ခွန်းနီးကိုမော့ကြည့်တယ်။ အရည်တလဲ့လဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ " ဗိုက်ဆာလိုက်တာ " ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို သဘောပေါက်လိုက်တော့ အိတ်ထဲမှာထည့်ထားတဲ့ ကြက်အူချောင်းလေးတွေ သတိရသွားတယ်။ ခနခနဗိုက်ဆာတတ်တဲ့ ဘတ်ခွန်းနီးအကြောင်းသိလို့ အဆာပြေစားလို့ရအောင်ဆိုပြီး ဦးဦးကထည့်ပေးထားတာ...မစားဖြစ်သေးတော့ ဘတ်ခွန်းနီးအိတ်ထဲမှာ သုံးခုတောင်ရှိနေတယ်။
" ရော့... များများစားနော်"
ကြက်အူချောင်း သုံးခုစလုံး အခွံခွာပြီး ချကျွေးလိုက်တော့ ခေါင်းမဖော်တမ်းစားနေတဲ့ ခွေးလေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း စကားပြောချင်လာတယ်။
" ငါရော...မင်းလိုပဲ...စွန့်ပစ်ခံရတော့မှာလား "
ဘတ်ခွန်းနီးပြောသမျှတွေကို အရင်တုန်းက မေမေနားထောင်ပေးဖူးတယ်။ မေမေအလုပ်အားတဲ့ တခါတရံပေါ့။ ဦးဦးကတော့ ဘယ်အချိန်မဆိုနားထောင်ပေးပြီး သူ့အထင်အမြင်တွေကိုပြန်ပြောတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတခါတော့ မေမေရော ဦးဦးရော အနားမှာမရှိနိုင်တဲ့အတွက် ဒီသူငယ်ချင်းအသစ်လေးကိုပဲ ဘတ်ခွန်းနီးရင်ဖွင့်ရတော့မယ်။
" ဦးဦးက...ငါ့ကိုပစ်သွားပြီလို့ထင်လားဟင်။ ငါ့ အတွက်...နောက်ဆုံး ထည့်ပေးတဲ့ ထမင်းဗူးလေးမို့ (sob) ....ပီကာချူးရုပ်လေး လုပ်ပေးတာများလား "
ခွေးကလေးသာ စကားပြောတတ်ရင် " မဟုတ်ပါဘူး။ ဦးဦးကမင်းကိုအရမ်းချစ်တာပါ " လို့ပြောစေချင်တယ်။ မနက်ကအထိ ကျောင်းဝတ်စုံသေချာဝတ်ပေးပြီး ဦးဦးကိုယ်တိုင်ကျောင်းလိုက်ပို့ပေးခဲ့တာမို့ အထူးတလည်ပြောင်းလဲနေတာမျိုးတွေ တခုမှတွေးကြည့်လို့မရဘူး။ အိမ်မှာမထားချင်တော့တဲ့ ပုံစံမျိုး၊ ငြူစူစောင်းမြောင်းနေဖူးတဲ့ ဘွားဘွားနဲ့ အန်တီလေးတို့ပုံစံကိုမြင်ဖူးသူမို့ အမူအရာပြောင်းလဲခြင်းမရှိတဲ့ ဦးဦးမှာတော့ ဘတ်ခွန်းနီးကို အဝေးပို့ချင်တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်တွေ ရှိမနေလောက်ပါဘူးလို့ ယုံကြည်လိုက်ချင်တယ်။
မေမေလည်း ဘတ်ဟျွန်းနီးကိုကျောင်းလာမကြိုပဲ ထားခဲ့ဖူးတာအကြိမ်ကြိမ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အိမ်ရှိတဲ့နေရာသေချာသိနေလို့ လမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်လာနိုင်တယ်။ မေမေပေးထားတဲ့သော့နဲ့ပဲ အိမ်ထဲဝင်တယ်။ မေမေမရှိတဲ့ ရက်အနည်းငယ်ကို ကျောင်းမသွားပဲ အိမ်မှာ တံခါးပိတ်နေရတယ်။ဟိုဖက်အိမ်ကအဒေါ်ကြီးဆီမှာ ရေနွေးသွားတောင်းပြီး ဗီရိုထဲအပြည့်အသိပ်ထည့်ထားတဲ့ခေါက်ဆွဲခြောက်ဗူးတွေကိုဖောက်၊ ရေနွေးနဲ့စိမ်ပြီးစားရတယ်။
ရက်တွေကြာသွားရင်တော့ မစားနိုင်ပဲ ရင်ပြည့်ပြီးအန်တာမျိုးလဲရှိပါရဲ့။ အနားမှာဘယ်သူမှရှိမနေတဲ့အသိကြောင့် အကြာကြီးနေမကောင်းမဖြစ်ရအောင်ကြိုးစားတာပါပဲ။ အဒေါ်ကြီးဆီမှာ ဆေးတောင်ပြီးသောက်ရတယ်..သူပေးတဲ့ တိုင်းရင်းဆေးကြီးက ခါးလွန်းလုိ့ တနေ့လုံးရေထိုင်သောက်ရတာ မေမေပြန်ရောက်မလာခင်ထိပဲဆိုပါတော့။
အခုရော ဦးဦးက ဘတ်ခွန်းနီးကိုလာမကြိုဘူးဆိုတော့ ဒီအတိုင်းအိမ်ပြန်လာစေချင်တဲ့သဘောများလား။ ဆိုင်မှာလူတွေအရမ်းကျနေလို့ပဲလား၊ အော်ဒါတွေမပြီးသေးလို့လားဆိုတာ မဝေခွဲတတ်ပေမယ့် ကျောင်းဆင်းပြီးနာရီဝက်ကြာတဲ့အထိ လာမကြိုနိုင်တဲ့ ဦးဦးကို ဘတ်ခွန်းနီးခွင့်လွှတ်ပေးပါ့မယ်။
အိမ်နဲ့ဆိုင်က ဘယ်နားမှာရှိလဲသေချာမသိတာခက်တယ် ဦးဦးရယ်။ လမ်းမှာတွေ့တဲ့ လူကြီးတွေမေးပြီး ဘတ်ခွန်းနီးပြန်လာရမယ်ထင်ပါရဲ့။
" သွားတော့မယ်...အာညော် "
ဗိုက်ဝပြီးအိပ်ပျော်သွားပုံရတဲ့ခွေးလေးကို နှုတ်ဆက်ကာ လွယ်အိတ်သေချာလွယ်ပြီး ထမင်းဗူးထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကိုဆွဲလာတယ်။ စကူတာနဲ့ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာတဲ့ခရီးက ဘတ်ခွန်းနီး ခြေထောက်နဲ့ဆို အလွန်ဆုံး ၁နာရီ၊ ၂နာရီပေါ့။ ဦးဦးရဲ့ Delight ကော်ဖီဆိုင်က ဒီမြိှု့ထဲမှာနာမည်ကြီးတာပဲ။ လူတိုင်းသိလောက်မှာပါ။ မေးလို့ရမှာပါနော်။
" ဘတ်ဟျွန်းနီး !! "
လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းပေါ်ခြေလှမ်းမှန်မှန်နဲ့လျှောက်နေတုန်းမှာ ခေါ်သံကြားရာကို ဘတ်ခွန်းနီးလှည့်ကြည့်တယ်။ မျှော်လင့်ထားတဲ့ ဦးဦးချန်းယောလ်မဟုတ်ပဲ လွယ်အိတ်စလွယ်သိုင်းထားတဲ့ ဂျုံအင် Hyung ဖြစ်နေပေမယ့် ပျော်လိုက်တာအရမ်းပါပဲ။ ဘယ်သူမှလာမကြိုတာထက်တော့ ဝမ်းနည်းသိမ်ငယ်တာတွေ နည်းနည်းသက်သာတာပေါ့။
အဝေးကြီး ပြေးလာရလို့မောဟိုက်နေပုံပေါက်တဲ့ ဂျုံအင် Hyung အနားလျှောက်သွားပြီး သူအမောပြေအောင် ဘတ်ခွန်းနီးစောင့်နေလိုက်တယ်။ နဲနဲလေး ထပ်စောင့်ရလည်း ဘာမှမဖြစ်တော့ပါဘူး။ ဦးဦးက သူအလုပ်မအားတာတောင်မှ ဘတ်ခွန်းနီးကိုပစ်မထားပါဘူးဆိုတဲ့အသိကြောင့် အရာရာကို ခွင့်လွှတ်နားလည်တတ်လာတယ်။
"Taxi နဲ့ ပြန်ရအောင်နော်
Taxi !! "
အပြန်လမ်းခရီးမှာ အတန်သင့်ဖြေရှင်းချက်ပေးလာတဲ့ Jongin hyung စကားကို ဘတ်ခွန်းနီးနားထောင်နေလိုက်တယ်။ ဘတ်ခွန်းနီးထင်ခဲ့သလိုမျိုး ကွကိုယ်အိမ်ပြန်လာဖို့ပစ်ထားတာမဟုတ်ပဲ ဦးဦးတကယ်မအားဘူးဆိုတော့လည်း ခုနကထင်ယောင်ထင်မှားအတွေးတွေအားလုံး နှင်ထုတ်ပစ်ပြီး ကားမှန်အပြင်ဖက်ကိုငေးကြည့်နေလိုက်တယ်။
ဖုန်းလိုင်းမမိလို့ အသံလေးတောင်မကြားရတဲ့ မေမေ့ကိုလွမ်းတယ်၊ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ..လာမကြိုဖြစ်တဲ့ ဦးဦးကို အခုပဲတွေ့ချင်တယ်။
ဖြေရှင်းမရနိုင်သေးတဲ့ ပုစ္ဆာတချို့ကို ဘတ်ခွန်းနီး ခေါင်းထဲကဖယ်ပစ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ တစ်ကနေ တစ်ရာအထိ ခပ်တိုးတိုးရေတွက်တယ်။ မေမေသင်ပေးထားတဲ့နည်းလမ်းကအသုံးဝင်လားမသိပေမယ့် စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေနည်းနည်းလောက်ငြိမ်းစေနိုင်တာမို့ အိမ်အပြန်လမ်းကို ဦးတည်နေတဲ့ Taxi ပေါ်မှာ ဘတ်ခွန်းနီး ငြိမ်ငြိမ်လေး လိုက်လာခဲ့တော့တယ်။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ပန်းပွင့်ငယ်လေးတွေဟာ...
နေရောင်ခြည်ဖြန်းပက်မှ လန်းဆန်းရသလို...
ပူုပြင်းခက်ထန်တဲ့ နေပူရှိန်ကြောင့်လည်း နွမ်းလျော်သွားတတ်တယ်....
ဒါကြောင့်မို့...
' ဦး' ရဲ့ နှုတ်ဖျားက ထွက်ဆိုလာမယ့် တခွန်းတည်းသောစကားကို ကျနော်ကြားချင်တယ်။
ပင်ပန်းနေပြီးသား ကျနော့အတွက် ' ဦး'က ဘယ်လိုနွေရာသီမျိုးဖြစ်ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာကိုပေါ့။ ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#TBC
.
.
.
..
.
.
7804 Words
ပေါ့သွားပါတယ်... ဗြဲ 😢😢
ဒီနေ့သိပ်မအားလို့ ရေးချိန်နည်းနေတာနဲ့ မအပ်တော့ဘူးလုပ်ထားတာ။ schedule ရက်နောက်ကျတာတွေများနေရင် အားနာလို့ပါ။ ရသလောက်လေးအပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တပိုင်းမှ ရှည်ပေးမယ်နော် ❤️❤️❤️
အာလပ်ပြူ 😚😚😚