အခန်း (၄၇)-မုန်းတီးခြင်းအလျဥ်းမရှိ
Unicode
[MK gpရဲ့အမွေဆက်ခံသူ]
ပြန်လာပြီ!! နောက်ဆုံးတော့ပြန်လာပြီတဲ့!
Honda insightနီညိုရောင်ကားလေးကခြံဝင်းထဲသို့အရှိန်ပြင်းစွာမောင်းနှင်လာပြီးနောက် စကျင်ကျောက်ပြားများနှင့်အလှဆင်ထားသောစံအိမ်ရဲ့ဆင်ဝင်ရှေ့တွင်ကားကိုအရှိန်သတ်လိုက်လေသည်။
စံအိမ်ထဲရှိအစေခံတွေက မတွေ့မမြင်ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ စံအိမ်ထဲသို့ခြေမချသည်မှာသုံးနှစ်တာရှိပြီဖြစ်သည့်သူတို့၏သခင်လေးပြန်လာပြီဆိုသောအသံကြားကြားချင်းပင်စံအိမ်ထဲမှအပြေးအလွှားထွက်လာကြပေသည်။
Honda insightနီညိုရောင်ကားလေးဆီမှလင်းထွဋ်ကဆင်းလာပြီးနောက် ကားနောက်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်သောအခါ ဂျင်း shirtနက်ပြာရောင်လေးနဲ့ စတိုင်ဘောင်းဘီအနက်ရောင်တို့ကို စတိုင်ကျနစွာဝတ်ဆင်ထားသော ချောမောခန့်ညားလှသည့်လူငယ်လေးတစ်ဦးကဆင်းလာခဲ့သည်။
"သခင်လေး ပြန်လာပြီလား"
အိမ်တော်ထိန်းကြီးကရှေ့ဆုံးကနေ၍ ခရီးဦးကြိုဆိုလေသည်။
"မတွေ့တာကြာပြီနော် အိမ်တော်ထိန်းကြီး"
"တကယ်ဆို သုံးနှစ်ရှိသွားပါပြီ သခင်လေး"
"အာ....ဟုတ်သားပဲ မတွေ့တာသုံးနှစ်တောင်ရှိသွားပြီနော်......"
လူပျိုပေါက်ကြီး မင်းခန့်ထည်ရဲ့တောင့်တင်းတဲ့ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ချောမောခန့်ညားမှုတွေကိုမျက်စိရှေ့တွင် အထင်းသားမြင်တွေ့နေရသောဆယ်ကျော်သက်အိမ်အကူလေးတွေကခေါင်းငုံ့ထားကာအပြိုင်ရှက်သွေးဖြာနေကြသည်။
မင်းခန့်ထည်ရဲ့ယခုပုံစံမှာ လွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်ခန့်က နုနယ်လွန်းသော ဒေါင်းသားပေါက်စလေးနှင့်မတူ အရောင်စုံလွန်းသောအတောင်စုံကိုခန့်ညားလှပစွာဖြန့်ကျက်ထားသည့် ဟိတ်ဟန်အပြည့်ရှိသည့်ဒေါင်းဧကရာဇ်မင်းတစ်ပါးဖြစ်နေလေပြီ။
"သားသား......"
ထိုအသံက မင်းခန့်ထည်ရဲ့ရင်အစုံကိုဆို့နင်သွားစေသည်။
"မာမီ!"
ပြေးလွှားဆော့ကစားနေသောကလေးလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် ဒေါ်ဝင့်ဝါထည်တစ်ယောက်ပြေးလွှားလာကာ အိမ်၏ဆင်ဝင်ရှေ့သို့အမြန်ရောက်ရှိလာလေသည်။သူမ၏ခြေအစုံ၌လည်း အိမ်စီးဖိနပ်တောင်ပါမလာပေ။
လှပစွာထုံးဖွဲ့ထားတတ်တဲ့သူမ၏ဆံရစ်ထုံးကလည်း ပြေလျော့ကျနေခဲ့သည်။
"သားသားရေ ငါ့သားလေး နောက်ဆုံးတော့ပြန်လာပြီပေါ့! အမလေးကြည့်စမ်းပါဦး ငါ့သားလေးကချောလာလိုက်တာ"
ဟုတဖွဖွဆို၍ မျက်ရည်လေးတွေဝဲလို့နေလျက်သားဖြစ်သူရဲ့ရင်ခွင်ထဲသို့အပြေးပြေးဝင်လေသည်။
"မာမီက ဘာလို့ဖိနပ်မစီးလာတာလဲ? ခြေထောက်တွေပေကုန်တော့မယ်...."
မင်းခန့်ထည်ထိုသို့ပြောမှ ဒေါ်ဝင့်ဝါထည်တစ်ယောက်သူမ၏ခြေအစုံတွင် ဖိနပ်မပါမှန်းသတိရတော့သည်။
"အော် ဟုတ်သားပဲ ဒါပေမယ့် ဖိနပ်မပါတာကငါ့သားလေး အိမ်ပြန်လာတာလောက်အရေးမကြီးပါဘူး"
မင်းခန့်ထည်ကလည်း သူ၏မိခင်စကားကြားတော့ကျေနပ်အားရစွာပြုံးမိသည်။
"ရော့ " ဆိုတဲ့မာန်ပါပါအသံနောက်တွင်စိန်စီကတ္တီပါဖိနပ်တစ်စုံကကျောက်စရစ်ကျောက်ပြားတွေထက်၌နေရာယူသွားခဲ့သည်။
မင်းခန့်ထည်က"ဒယ်ဒီ!" လို့ခေါ်လိုက်တော့ဦးမင်းထက်ခေါင်ကမသိချင်ယောင်ဆောင်နေကာဂရုမစိုက်တဲ့လေသံတို့နဲ့ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာဆိုလာလေသည်။
"အဟမ်း....သူ့ဘာသာသူပြန်လာချင်တဲ့အချိန်ပြန်လာနေတဲ့လူကိုဘာတွေအရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်နေကြတာတုန်း ......အိမ်ထဲကိုအခုပြန်ဝင်ကြစမ်း.....ပြန်ဝင်ကြစမ်း"
ဦးမင်းထက်ခေါင်ဟာသားဖြစ်သူကိုစေ့စေ့မကြည့်လာသေးဘဲနောက်လှည့်ကာအိမ်အကူတွေကိုအတင်းမောင်းထုတ်နေရှာသည်။ဇနီးဖြစ်သူကဲ့သို့သားဖြစ်သူပြန်လာသည်ကိုပျော်နေသည့်အရိပ်အယောင်တစ်စွန်းတစ်စမျှမပြဘဲသွေးအေးချင်ယောင်ဆောင်နေလေသည်။
"တော့်သားပြန်လာတာကို တော်ကမကြိုဆိုဘူးလား!"
"ငါကဘာကိစ္စမင်းတို့လိုအပြေးကြိုရမှာတဲ့လဲ?"
ထိုစကားကြားတော့ မင်းခန့်ထည်ကဟက်ခနဲရယ်သွမ်းလိုက်သည်။
"ဒယ်ဒီကမာမီ့အတွက်တော့ဖိနပ်ယူလာဖို့သတိရတယ် ဒယ်ဒီ့အတွက်ကျတော့ကော..."
ထိုသို့ထေ့ငေါ့သံကြားတော့မှ ဦးမင်းထက်ခေါင်ခမျာ သူ၏ခြေဖျားတွေအေးနေမှန်းသတိထားမိတော့သည်။
တကယ်တော့ ဦးမင်းထက်ခေါင်လည်း သူ့သားပြန်လာပြီဆိုတဲ့အသံကြားသည်နှင့်ဇနီးဖြစ်သူနဲ့အပြိုင်မာရသွန်ပြေးခဲ့ပါသည်။သို့သော်အိမ်အပေါက်ဝအရောက်တွင် သားဖြစ်သူဆီမှ သူ၏မိန်းမဖိနပ်မပါဘူးဆိုတဲ့စကားကြားလိုက်ရတဲ့အခါနောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ပြေးကာလှေကားနားကဖိနပ်စင်မှတွေ့ကရာကတ္တီပါတစ်စုံကိုအပြေးဆွဲယူပြီးမှဆင်ဝင်ရှေ့သို့အပြေးပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။
ထို့ကြောင့် အခု သူ၏လုံချည်မှာလည်းကျွတ်ကျလုမတတ်ပြေလျော့ခါနီးပါးဖြစ်နေသော်လည်း မာကြောသောဟိတ်ဟန်တို့ကို မျက်နှာထက်တွင်အပြတ်ရိုက်နှိပ်ထားကာသားဖြစ်သူရှေ့တွင်တစ်ပြားတစ်ချပ်မှမလျှော့သေးပေ။
"အဟမ်း.....ညမိုးချုပ်နေပြီ အိမ်ထဲမဝင်သေးဘဲဘာလုပ်နေကြတာလဲ!"
အနည်းငယ်နီရဲနေပါသောမျက်နှာကြီးနဲ့ဦးမင်းထက်ခေါင်ဟာမျက်မှောင်ကြုတ်ကာငေါက်ငမ်းလိုက်လျက် အိမ်ထဲသို့လက်နောက်ပစ်လျက်ခပ်သုတ်သုတ်ပြန်ဝင်သွားတော့လေသည်။ဘာလို့လဲဆိုတော့သူ၏လုံချည်ဟာကျွတ်ကျတော့မှာမို့လို့ပင်။
ဖခင်ဖြစ်သူမှာသူ့အားအမှန်အကန်စိတ်ဆိုးသွားတာမဟုတ်ဘဲရှက်သွေးဖြာသွားခြင်းဖြစ်ကြောင်း သူ့အဖေကျမ်းကြေနေတဲ့မင်းခန့်ထည်ကအတပ်ရိပ်မိပေသည်။
"သားအဖေကတော့လေ ပြောကိုမပြောချင်ဘူး"
"မာမီလဲဒယ်ဒီ့အကြောင်းသိရဲ့သားနဲ့......"
"လာအိမ်ထဲဝင်ကြမယ် သား..."
ဒေါ်ဝင့်ဝါထည်ကမင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်မောင်းလေးကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလျက်အိမ်ထဲသို့သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးစကားတပြောပြောနှင့်ဝင်သွားကြလေ၏။
အနောက်နား၌ကျန်ရစ်ခဲ့သောပြုံးခဲပေသည့်လင်းထွဋ်ပင်လျှင်ထိုကြည်နူးစရာပုံရိပ်လေးကိုကြည့်နေရင်း မသိမသာပြုံးမိသည်။
မင်းခန့်ထည်တို့သားအမိအိမ်ထဲရောက်တော့ ဦးမင်းထက်ခေါင်က ဧည့်ခန်းထဲ၌ဇိမ်ကျစွာထိုင်နေပြီး နွားနို့ခွက်လေးအား အရသာခံသောက်နေသည်။
"သခင်လေးအတွက် ညစာပြင်ပြီးပါပြီ "
"ရပါတယ် ကျနော်မဆာသေးဘူး"
တကယ်လည်း သူဗိုက်မဆာပေ။မနက်ကတည်းကရေတစ်ခွက်သာသောက်ထားပြီးတစ်နေ့လုံးဘာမျှမစားရသေးတာကြောင့် ရင်ထဲမှာလေဟပ်နေတာဖြစ်မည်ထင်သည်။
"ဒါပေမယ့် သခင်လေး ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးဘာမှမစားရသေးဘူးလေ..."
လင်းထွဋ်ကဂိုထောင်ထဲမှာကားကိုထည့်ပြီးနောက်စံအိမ်ထဲကိုရောက်တော့ မင်းခန့်ထည်ငြင်းဆိုလိုက်တဲ့စကားကိုကြားပြီးထိုသို့စိုးရိမ်တကြီးဝင်ပြောလိုက်တဲ့အခါသခင်လေးဖြစ်သူကသူ့အားမျက်လုံးထောင့်ကနေဆွေကြည့်လာတာကြောင့် လင်းထွဋ်အမြန်ပင်ခေါင်းငုံ့ချလိုက်လေသည်။
"သားလေး တစ်နေ့လုံးဘာမှမစားရသေးဘူးဆိုတော့ ဗိုက်အောင့်နေမှာပေါ့......လာလာ
မာမီတို့နဲ့အတူတူစားရအောင်"
"တစ်နေ့လုံးဘာမှမစားရအောင် မင်းဘာတွေများအရေးကြောင်းနေလို့တုန်း!"
ဦးမင်းထက်ခေါင်ကလည်းဒေါသတကြီးထပြောလာတာကြောင့်ဒေါ်ဝင့်ဝါထည်ကထိတ်ထိတ်ပျာပျာဝင်တားသည်။
"တော်ကလဲလေ ကလေးကိုဆို ဆူဖို့ချည်းပဲ။ကဲတော်လဲထ... ကလေးကိုထမင်းကျွေးရဦးမယ်"
ဒေါ်ဝင့်ဝါထည်ကထိုသို့ဆိုရင်းသားဖြစ်သူကို ထမင်းစားခန်းထဲသို့အရဆွဲခေါ်သွားလေသော် ဦးမင်းထက်ခေါင်ကလည်းတစ်ဝက်ပင်မကျိုးသေးသောနွားနို့များကျန်ရှိနေသေးသည့်ဖန်ခွက်လေးကို အိမ်တော်ထိန်းအားသိမ်းခိုင်းလိုက်ပြီးနောက် ထိုသားအမိနှစ်ယောက်နောက်ကနေ ထမင်းစားခန်းဆီသို့အလျင်အမြန်လိုက်ဝင်သွားတော့သည်။
ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် ဟင်းအမယ်များစွာတို့နှင့်ပြည့်လျှံနေပေသည်။ ကြည့်ရတာ နန်းယမုံကိုဧည့်ခံရန်အတွက်ပြင်ဆင်ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ဟင်းများဖြစ်လိမ့်မည်။
"ဟင်းတွေကများလှချည်လား? အခုမှပဲဗိုက်ဆာလာတော့တယ်"
မင်းခန့်ထည်ကစားပွဲပေါ်ရှိဟင်းတွေကိုဝေ့ကြည့်ရင်းရေရွတ်လာတော့သားဖြစ်သူရဲ့ ရွှေရည်စိမ်ကြွေပန်းကန်ထဲသို့ ဒေါ်ဝင့်ဝါထည်ကထမင်းများကိုခူးခပ်ထည့်ပေးနေရင်းတက်ကြွစွာဆိုလာသည်။
"သားလေးကပြန်လာမယ်လို့ကြိုမှမပြောတာ ကိုး သားလေးသာကြိုပြောရင်မာမီကသားကြိုက်တတ်တဲ့ဟင်းလေးတွေချက်ထားမှာပေါ့၊ဒီညတော့ဒီဟင်းတွေနဲ့ပဲစားလိုက်ဦးနော်...မနက်ဖြန်ကျသားကြိုက်တဲ့ဟင်းတွေအကုန်မာမီချက်ထားပေးမယ်"
"မင်းသားကမနက်ဖြန်ထိနေမယ်လို့ပြောလို့လား? တအားကိုအကြိုပူအလိုပူဖြစ်နေတာပဲ"
ဦးမင်းထက်ခေါင်က ထမင်းဝိုင်းမှသားအမိနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း စောင်းချိတ်ဆိုလိုက်ပေမယ့်လို့ရင်တွင်းတစ်နေရာမှာတော့လျှို့ဝှက်စွာကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေရှာလေရဲ့။
"မင်း ...ဗိုက်အောင့်နေသေးလား?"
အဖေဖြစ်သူကသူ့အားဂရုစိုက်တဲ့လေသံနဲ့ပထမဆုံးစပြောလာသဖြင့်မင်းခန့်ထည်ကမတုံ့မဆိုင်းဘဲပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"မအောင့်ပါဘူးဒယ်ဒီ....အဲ့တာကြောင့် မစိုးရိမ်ပါနဲ့"
"မင်းကို ဘယ်သူကစိုးရိမ်နေလို့လဲကွ"
ဟု ဦးမင်းထက်ခေါင်ကစိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးအသံနဲ့ဆိုလာကာသူ၏မျက်နှာကိုတစ်ဖက်သို့လွှဲလိုက်လျက်နှုတ်ခမ်းကိုဆူထားလေသည်။
သို့ပေမယ့် သူမျက်နှာလွှဲလိုက်သောအရပ်ကဇနီးဖြစ်သူရဲ့မျက်စောင်းစက်ကွင်းနှင့်မလွတ်သောအရပ်ဖြစ်ကာတည့်တည့်တိုးသွားရသည်။
"မင်းသားကိုပဲခပ်ထည့်ပေးမနေနဲ့လေ ငါ့ကိုလဲထည့်ပေးစမ်းပါဦး ...... ပြီးတော့မင်းသားကငါးဥမစားဘူးနော် အကုန်လျှောက်ထည့်မနေနဲ့ ကြည့်ကြပ်ပြီးကျွေး!!!"
တကယ်ကိုပင် ဒယ်ဒီကအရင်အတိုင်း လုံးဝမပြောင်းလဲသေးပေ။
သူတို့သားအဖေနှစ်ယောက်က ဒီလိုမျိုးထမင်းလက်ဆုံစားဖို့ရာခက်ခဲလွန်းလှသည်။
အရင်အချိန်တွေတုန်းကဆို သူက ဒယ်ဒီကိုဆို အမြဲတမ်းကွက်ရှောင်နေခဲ့တာပင်။
သူ၏ဒယ်ဒီဟာ စီးပွားရေးလောကကကေသရာဇာဆိုတဲ့နာမည်နဲ့အညီဟိတ်ဟန်ကြီးတဲ့အလျောက် သားဖြစ်သူရှေ့မှာတောင် သူ၏မာန်မာနတို့ကိုလုံးဝလက်နက်မချခဲ့ပေ။
ငယ်ငယ်လေးတုန်းကအတူတူပြေးဆော့နေကြဖြစ်တဲ့သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်ဟာသူကြီးပြင်းလာခဲ့တဲ့အချိန်မှာတော့ ငယ်စဥ်အခါကလို တရင်းတနှီးမရှိကြတော့ပေ။
သူ့အပေါ်ဆိုစိမ်းသက်သက်ဆက်ဆံလာတဲ့သားဖြစ်သူကိုဖခင်ဖြစ်သူကလည်းဘာမှမပြောခဲ့သလို သူ့အပေါ်ထားရှိလာတဲ့အဖေဖြစ်သူရဲ့သဘောထားတို့ကိုလည်း သားဖြစ်သူကအမြဲလျစ်လျူရှုထားခဲ့လေသည်။
မီးနဲ့ရေလိုပဲဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေကြကာ တစ်ယောက်က ခမ်းနားထည်ဝါတဲ့လှောင်အိမ်ထဲမှာ မင်းမူစေချင်ခဲ့ပေမယ့် ကျန်တစ်ယောက်ကတော့လူငယ်ပီပီဝါသနာတို့နဲ့အတူလွတ်လပ်စွာပျံသန်းချင်နေခဲ့သည်။
မင်းခန့်ထည်မှာသူ၏ဖခင်ဖြစ်သူအားခိုးကြည့်လိုက်ရင်းအတိတ်ကအကြောင်းအရာတို့ကိုပြန်တွေးမိသွားရသည်။
သူထမင်းတစ်လုပ်ကိုပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်တော့ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာတဲ့မွှေးပျံ့ပျံ့ ထမင်းနံ့လေးနှင့် ဆိတ်သားဆီပြန်ဟင်းရနံ့လေးကဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူ၏မျက်ဝန်းအိမ်တို့ထဲမှာအရည်ဥတို့နဲ့စိုစွတ်စေသည်။
အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်းဆိုတာတကယ့်ကိုဘယ်အရာနဲ့မှနှိုင်းယှဥ်လို့မရတဲ့တန်ဖိုးအရှိဆုံးအရာတစ်ခုပေ။
သုံးနှစ်တာကွဲကာခဲ့ရသောအိမ်ထမင်းလေးနှင့်အတူ သူ့ရဲ့စိမ်းသက်သက်ဒယ်ဒီနဲ့မာမီတို့ပါထမင်းဝိုင်းလေးထဲမှာပါဝင်အားဖြည့်နေသည့်မြင်ကွင်းလေးက သုံးနှစ်တာမျှော်လင့်လွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရတဲ့သူ၏အတွေးပုံရိပ်တွေထက်တောင်နွေးထွေးလှပလှသည်။
"ကျနော်...ထမင်းစားပြီးရင် ဒယ်ဒီနဲ့ပြောစရာရှိတယ် ကျနော့်ကိုခနလောက်အချိန်ပေးလို့ရမလား?"
ငြိမ်သက်နေသောမင်းခန့်ထည်ကထမင်းဝိုင်းအလယ်မှရုတ်တရက်ထပြောလာတဲ့အခါ ဦးမင်းထက်ခေါင်ခမျာ သူစားမည့်ထမင်းတစ်လုပ်ကိုတောင်ရပ်တန့်လိုက်တော့လေသည်။
'စကားပြောမယ်! ငါ့သားက ငါနဲ့!!'
"ပြောမယ်ဆိုလဲ တိုတိုတုတ်တုတ်ပဲပြော......ငါ့မှာအချိန်သိပ်မရှိဘူး"ဟု အေးတိအေးစက်နိုင်စွာတုံ့ပြန်လာခဲ့ရင်း လက်ထဲကဇွန်းနဲ့ခက်ရင်းကိုတစ်ဆက်တည်းချလိုက်ပေ၏။
ဒါဟာ တမင်သက်သက်သူအိုက်တင်ခံလိုက်ခြင်းပင်။တကယ်တော့ သားအဖနှစ်ယောက်မျက်နှာချင်းဆိုင်စကားမပြောခဲ့ရသည့်အချိန်မှာအင်မတန်မှကြာမြင့်ခဲ့ပြီမို့ ယခုအချိန် ဦးမင်းထက်ခေါင်ရဲ့ရင်ထဲမှာမူ သံစုံတီးဝိုင်းတို့နှင့်တီးမှုတ်ကခုန်နေပြီဖြစ်သည်။
ထို့နောက် ဦးမင်းထက်ခေါင်ဟာထမင်းတစ်ပန်းကန်ပင်မကုန်သေးခင် ထမင်းဝိုင်းမှထထွက်သွားတော့သည်။
"မာမီ သားလဲတော်ပြီ"
"ဟမ်! ထပ်စားပါဦး သားရယ် ...သားထမင်းကတစ်ဝက်တောင်မကျိုးသေးဘူးရယ်"
"ကျနော်အခုဗိုက်ပြည့်သွားလို့ပါ မာမီရယ် ...ကျနော်ထနှင့်မယ်နော်"
ဟုဆိုကာ မင်းခန့်ထည်လည်းသူ့အဖေနောက်သို့အပြေးလိုက်သွားလေသည်။
ထမင်းစားခန်းထဲကနေရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ထွက်သွားကြသောသားအဖနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်းဒေါ်ဝင့်ဝါထည်မှာခေါင်းတခါခါဖြင့်။
"ဒီသားအဖနှစ်ယောက်ကတော့မဟုတ်သေးပါဘူး။သားဖြစ်သူကလည်းထမင်းမကုန်...အဖေဖြစ်သူကလဲပန်းကန်ထဲက ထမင်းကထည့်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ။
ကြုံတောင့်ကြုံခဲမိသားစုထမင်းဝိုင်းလေးကိုအားရပါးရစားမယ်မရှိကြဘူး အရင်ထထွက်သွားကြလေရဲ့.... တော်တော်လက်ပေါက်ကပ်တဲ့သားအဖနှစ်ယောက်ပဲ"
နောက်ဆုံး ထမင်းစားခန်းထဲ၌ အိမ်ထောင်ရှင်မပီပီပွစိပွစိလုပ်နေတဲ့ဒေါ်ဝင့်ဝါထည်နှင့်အိမ်တော်ထိန်းကြီးတို့နှစ်ဦးသာကျန်ရစ်ခဲ့တော့လေ၏။
ဦးမင်းထက်ခေါင်က သူ့နောက်ကနေလိုက်လာတဲ့သားဖြစ်သူကို စာကြည့်ခန်းထဲသို့ခေါ်သွားခဲ့သည်။
"မင်းပြောစရာရှိတာဘာလဲ ? မြန်မြန်ပြော!"
မင်းခန့်ထည်က စာကြည့်ခန်းထဲရှိဆက်တီခုံ၌ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ ဆိုသည်။
" ကျနော် MKရဲ့လွတ်နေတဲ့CEOနေရာကိုလွှဲပြောင်းယူချင်လို့ပါ"
"...."
'ဘာ!! သူဘာပြောလိုက်တာ!'
ဦးမင်းထက်ခေါင်ကမင်းခန့်ထည်စကားကြားတော့ ဘာမျှမဆိုလာဘဲ နားမလည်မှုတို့ပြည့်နှက်နေသောနားဝေတိမ်တောင်မျက်ဝန်းများဖြင့်ပြန်ကြည့်လာတာကြောင့် သူ
လေးလေးနက်နက်နဲ့ထပ်ပြောပြလိုက်လေသည်။
"ဒယ်ဒီ ကျနော့်ကိုမယုံဘူးဆိုတာကျနော်သိပါတယ်။ဒါပေမယ့် အခု ကျနော် MKရဲ့ CEOလုပ်ချင်ပြီ..."
မင်းခန့်ထည်ရဲ့အပြောအဆိုနဲ့တည်ငြိမ်နေတဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံက နှစ်ခါပြန်စဥ်းစားစရာမလိုအောင်ကိုပြတ်သားနေခဲ့သည်။
"မင်းသေချာလား? မင်းရဲ့ကျောင်းကိုကောဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"
"ကျနော် ကျောင်းနားတော့မယ် ကျနော်အဲ့ကျောင်းမှာမတက်ချင်တော့ဘူး ငြီးငွေ့နေပြီ MKရဲ့သွေးတွေက ကျနော့်ကိုယ်ထဲမှာစီးဆင်းနေတယ်နဲ့တူတယ် အဲ့တာကြောင့် ကျနော်စိတ်မပါတော့ဘူး....
ကျနော်အဲ့တုန်းကဆုံးဖြတ်ချက်မှားခဲ့မှန်းကျနော်အခုသိပါပြီ "
မင်းခန့်ထည်ကလုံးဝအတည်ပေါက်ကြီးပြောနေတာပင်။အသေရိုက်သတ်ရင်တောင်ဘယ်တော့မှထွက်မလာနိုင်တဲ့ သားဖြစ်သူဆီကနေထိုစကားတွေကိုနားနဲ့ဆက်ဆက်ကြားနေရတဲ့အခါ ဦးမင်းထက်ခေါင်ခမျာ သူ့နားသူတောင်မယုံရဲတော့ပေ။
လွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်တုန်းက မင်းခန့်ထည်ကိုဆက်ခံသူတစ်ယောက်အဖြစ်ပုံသွင်းဖို့ဦးမင်းထက်ခေါင်ကနည်းလမ်းအမျိုးမျိုးနဲ့ကြိုးစားခဲ့ဖူးသည်။
သို့သော် သားဖြစ်သူကဒီနေရာကိုဘယ်လောက်ထိစက်ဆုပ်မုန်းတီးကြောင်းအဖန်တလဲလဲပြောရင်း သူဝါသနာပါရာကိုလေ့လာဖို့အတွက်အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းသွားခဲ့လေသည်။သူ၏ဝါသနာပါရာကိုလေ့လာလိုက်စားဖို့ရာ မိဘတွေကိုတောင်ကျောခိုင်းသွားခဲ့တဲ့ ဒီကလေးက အခု CEOနေရာကိုဆက်ခံဖို့သူ့ခြေထောက်နှင့်သူအိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့တယ်တဲ့လား။
'ဘယ်အရာကများ မာနကြီးလွန်းတဲ့သူတို့၏ဒီခွေးစုတ်လေးကို ဒီလိုမျိုးပြောင်းလဲစေခဲ့တာပါလိမ့်'
"နေစမ်းပါဦး မင်းအခုငါ့ကိုလာနောက်နေတာလား?"
"ကျနော်နောက်နေတာမဟုတ်ဘူး"
"မင်းသိလား မင်းဒီလောကထဲဝင်မယ်ဆိုရင် မင်းပြန်ထွက်ဖို့ခဲယဥ်းမယ် အခုစာလေးကြော် အခု ဆီထမင်းလုပ်လို့မရဘူးကွ!!"
(အပြောင်းလဲမြန်လို့မရဘူး)
"ကျနော်သိပါတယ် ကျနော်တကယ်ကိုဒီနေရာဆက်ခံချင်တာပါ။"
ဦးမင်းထက်ခေါင်တစ်ယောက်ခေါင်းရှုပ်သွားဟန်တူသည်အချိန်အတန်ကြာငြိမ်ကျသွားခဲ့ကာမျက်ခုံးရိုးနှစ်ခုကြားကိုပွတ်သပ်နေရင်း
စဥ်းစားတွေးတောနေရှာလေ၏။
တကယ်ဆိုMK ရဲ့ CEOနေရာက ဒီကလေးဆက်ခံရမယ့်နေရာအမှန်ဖြစ်ကာ သူပိုင်ဆိုင်တဲ့အရာအားလုံးကိုဒီကလေးတစ်ယောက်တည်းကပဲပိုင်ဆိုင်နိုင်ပေသည်။
များစွာသောပိုင်ဆိုင်မှုတို့ကိုဒီကလေးလိုချင်တဲ့ဘယ်အချိန်မဆိုရနိုင်သလို ဒီကလေးကCEOဖြစ်ချင်တယ်ဆိုလျှင်လည်းစီးပွားရေးလောကရဲ့ဘုရင်တစ်ပါးအဖြစ်အချိန်မရွေးဖြစ်နိုင်လေသည်။
သူ့သားဖြစ်သူအားတားမြစ်နိုင်မည့်သူဆိုလို့ဒီလောကကြီးထဲမှာတစ်ယောက်တစ်လေမှရှိမနေပါချေ။
'ဒါပေမယ့်...ဘာလို့သင်္ကာမကင်းခံစားနေရတာပါလိမ့်!'
'ဒီကလေးကပြောရင်လဲပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်တတ်တယ်။အဲ့တာကြောင့် သူစိတ်ထဲမှာမပြင်ဆင်ဘဲနဲ့တော့ သူဒီလိုပြောလာမှာမဟုတ်ဘူး!'
"ကောင်းပြီလေ အစကတည်းကအဲ့နေရာကမင်းနေရာပဲဟာ။ဒယ်ဒီမင်းအတွက်လုပ်ပေးထားတဲ့နေရာပဲ။မင်းကအခု CEOနေရာဆက်ခံဖို့အသင့်ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ မင်းမနက်ဖြန်ပဲအဲ့နေရာကိုဆက်ခံကြောင်း အတိအလင်းကြေညာရလိမ့်မယ် . . . မင်းဒီညအတွင်းဆုံးဖြတ်ချက်ပြန်ပြင်မယ်ဆိုလည်းပြန်ပြင်လို့ရတယ်...အဲ့တော့ မင်းသေချာပြန်စဥ်းစားထား!"
"ကျနော့်အတွက်ပြန်စဥ်းစားစရာမလိုပါဘူး မနက်ဖြန်ကျ MKရဲ့Websiteမှာ အမွေဆက်ခံသူအသစ်အကြောင်းကြေညာလိုက်ပါ....
ဒါပေမယ့်ကျနော့်ရဲ့မျက်နှာကိုတော့ထုတ်မပြချင်သေးဘူး"
'ဒီကောင်လေး တကယ်ကိုအတည်ကြီးပြောနေတာပဲ .....
ဒီကလေးကတောင်လိုလိုလားလားလက်ခံနေပြီပဲဟာ ငါကကောဘာလို့တွေဝေနေရမှာလဲ!
ငါလဲနိုင်ငံရေးလောကထဲဝင်တော့မယ်ဆိုတော့ MKအတွက်အခုစိတ်ချသွားရပြီ!'
"ကောင်းပြီ မနက်ဖြန်ကျ MK groupဆီသွားဖို့ပြင်ထား..."
"ဟုတ်ကဲ့ အာ...ကျနော်ပြောစရာတစ်ခုထပ်ရှိသေးတယ်"
သားဖြစ်သူဆီကနေ'နောက်ထပ်ပြောစရာတခုထပ်ရှိသေးတယ်'ဆိုတာကိုကြားလိုက်ရတဲ့ဦးမင်းထက်ခေါင်ခမျာ မျက်ခုံးကတော့ခပ်လှုပ်လှုပ်ပင်။
မျက်စိရှေ့ကခွေးစုတ်လေးရဲ့ထိုပုံစံဟာ သူ့အတွက်လိုက်မမှီနိုင်တော့အောင်အပြောင်းလဲကြီးပြောင်းလဲနေခဲ့ပြီမို့သားဖြစ်
သူဆီကနေထပ်မြင်ရဦးမယ့်နောက်ထပ်အပြောင်းအလဲတွေကို လက်ခံနိုင်ဖို့ခံနိုင်ရည်မရှိမှာကိုသူအကြောက်အကန်စိုးထိတ်နေရလေသည်။
"ထပ်ရှိသေးတာလား?"
ဦးမင်းထက်ခေါင်က သားဖြစ်သူကိုအထိတ်တလန့်စိုက်ကြည့်ရင်းမေးလိုက်တော့မင်းခန့်ထည်ကခပ်ပေါ့ပေါ့ပဲဆိုလာသည်။
"စေ့စပ်ပွဲကိစ္စပါ"
"ဒါတော့မရဘူး မင်းခန့်ထည်....မင်း CEOဖြစ်ချင်တာတော့ငါလိုက်လျောပေးလို့ရပေမယ့် စေ့စပ်ပွဲကတော့လုံးဝဖျက်လို့မရဘူး!"
'ထင်တယ်ထင်တယ် ဒီကောင်လေးပုံမှန်မဟုတ်ထဲက တစ်ခုခုပဲဆိုတာ!!'
သူ့အဖေစကားကြားတော့ မင်းခန့်ထည်ကအသက်မပါစွာယဲ့ယဲ့လေးပြုံးလာသည်။
"ဒယ်ဒီအဲ့လောက်ထိလန့်သွားဖို့မလိုပါဘူးဗျာ။ကျနော်ပြောချင်တာကစေ့စပ်ပွဲကိုဖျက်ပစ်ဖို့မဟုတ်ဘူး။စေ့စပ်ပွဲသတင်းကိုအတိအလင်းကြေညာချင်လို့ပါ"
"......!"
'စေ့စပ်ပွဲကိုအတိအလင်းကြေညာမယ်!!'
'အရင်ကစေ့စပ်ပွဲမလုပ်ချင်လို့ပတ်ပြေးနေတဲ့ကောင်ကများ!!
အတိအလင်းကြေညာမယ်တဲ့...... ဒီကလေးကငါ့သားကောဟုတ်ရဲ့လား!'
'ငါ့သားအစစ်ဘယ်ရောက်သွားလဲကွ!!'
"မင်း............အံဆွဲထဲက ငါ့ဆေးဗူးလေးယူပေးစမ်းပါ!"
ဇက်ကြောကိုနှိပ်ထားရင်းပြောလာသောအဖေဖြစ်သူကြောင့်မင်းခန့်ထည်က အံဆွဲဆီသွားလိုက်ကာဆေးဗူးကိုယူပေးလိုက်သည်။
ဦးမင်းထက်ခေါင်မှာဆေးဗူးထဲမှဆေးနှစ်လုံးကို ဆက်တီစားပွဲပေါ်၌အရန်သင့်ထားထားသောရေနှင့်အလျင်အမြန်မျှောချလိုက်ရသည်။
"မင်း .. မင်းသေချာရဲ့လား"
ဦးမင်းထက်ခေါင်မှာ အံ့အားသင့်တုန်လှုပ်လွန်း၍အသံတွေပါတုန်လာလေသည်။
"ဟုတ်သေချာပါတယ်"
မင်းခန့်ထည်ကထိုသို့သာခေါင်းငြိမ့်၍ဖြေလိုက်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါမှာတော့ သူ့အဖေရဲ့မျက်လုံးတွေကိုယုံကြည်ချက်ရှိစွာဆုံကြည့်မလာခဲ့ပေ။
'ကောင်စုတ်လေး! ငါ့လာလိမ်နေတယ်!'
"လာမလိမ်နဲ့....မင်းပါးစပ်ဟလိုက်ထဲကမင်းဗိုက်ထဲမှာအူဘယ်နှခွေလိမ်နေလဲဆိုတာကအစငါသိတယ် မင်းအခုလိမ်နေတာကိုငါမသိဘူးများမှတ်နေလား!"
"ဟုတ်တယ် ကျနော်မစေ့စပ်ချင်ဘူး။ဒါပေမယ့် ကျနော်စေ့စပ်ရမယ်။အစက ဒယ်ဒီပဲ ကျနော့်ကိုစေ့စပ်စေချင်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။"
'ငါ့ကိုတောင်မေးခွန်ပြန်ထုတ်နေသေးတယ်ပေါ့ မင်းတော်တော်ဆရာကြီးဖြစ်လာတာပဲ မင်းခန့်ထည်!!!'
"မင်းအရင်ကထွက်ပြေးနေတာမဟုတ်ဘူးလား။အခုကျမှရုတ်တရက်ကြီးရောက်ချလာပြီးတော့ စေ့စပ်ပွဲကိုအတိအလင်းကြေညာမယ်လေးဘာလေးနဲ့...... မင်းအခုလေးတင်ပြောလိုက်တဲ့စကားတွေက ယုံနိုင်စရာအတိုင်းအတာဘယ်လောက်ထိ မဲ့နေလဲ မင်းသိလား?"
'ယုံနိုင်စရာကိုမရှိဘူး........'
ထိုအခါမင်းခန့်ထည်ကသက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ချက်ကိုသူ့အဖေထက်အရင်ဦးစွာချလိုက်ပြီးနောက်ဆက်ပြောလာသည်။
"ယုံနိုင်စရာအတိုင်းအတာကိုကျနော်တိုင်းပြမယ်ဗျာ။..... ကျနော်ကအခု MKရဲ့ CEOနေရာကိုဆက်ခံလိုက်ပြီပဲထား Htaewahဘက်ကလူတွေကကျနော့်ကိုကြည်ကြည်ဖြူဖြူလက်ခံပေးမှာတဲ့လား?
ကျနော်ကဟိုတစ်ယောက်ထက်အသက်ငယ်သေးတယ်အတွေ့အကြုံမရှိဘူးဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်တွေနဲ့အတိုက်အခံလုပ်လာကြလိမ့်မယ်။ "
"သူတို့တွေကျနော့်ကိုဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်လို့မရအောင် ကျနော့်ဘက်ကအရဖိနှိပ်ထားဖို့နိုင်ကွက်တစ်ခုလိုတယ်။ အဲ့နိုင်ကွက်က ကျနော်နဲ့နန်းယမုံရဲ့စေ့စပ်ပွဲပဲ ..... ။
အဲ့တာမှ Htaewahဘက်ကလူတွေက ကျနော် CEOနေရာဆက်ခံမယ့်ကိစ္စနဲ့ပက်သတ်ပြီးအထွန့်မတက်ရဲမှာပေါ့။
ကျနော်ပြောတာမှန်တယ်မှတ်လား ဒယ်ဒီ"
အဲ့လိုကျတော့လဲမှန်နေပြန်ရော.....
မျက်လုံးထဲကအရိပ်အယောင်တွေကအစသူဘယ်လောက်ထိဒီနေရာအပေါ်လေးလေးနက်နက်တွေးထားကြောင်းသက်သေပြနေတာကြောင့် ကေသရာဇာကြီးက ပြောင်းလဲသွားတဲ့ကေသရာဇာပေါက်စလေးအားလွန်စွာမှကျေနပ်နေခဲ့ရှာလေ၏။
တကယ့်ကို MKရဲ့သွေးသားအစစ်အမှန်ဖြစ်ကြောင်းလိမ်ညာလို့မရပေ။
သားဖြစ်သူရဲ့ထက်မြက်ပြတ်သားတဲ့အနှီပုံစံလေးကငယ်စဥ်အခါကသူ့ပုံစံနဲ့တစ်ထပ်တည်းပင်။
ဦးမင်းထက်ခေါင်တစ်ယောက်သားဖြစ်သူအားဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာဖြင့်ကြည့်နေခဲ့ချေသည်။
"မင်းဘယ်တုန်းကအဲ့လောက်ထိစဥ်းစားတတ်သွားတာလဲကွ"
"ဒီလိုပါပဲ။ကျနော် ဒီနေရာကိုမရရအောင်ယူမှဖြစ်မှာမို့လို့ပါ"
"သား.... မင်းကိုဘယ်သူကများဒီလောက်ထိပြောင်းလဲစေခဲ့တာလဲ?"
'မင်း နန်းယမုံလေးရဲ့အလှအပမှာတကယ်ပဲစွဲလမ်းနစ်မြောသွားလို့များ
ဒီလောက်ထိပြောင်းလဲတတ်သွားတာလား?'
မင်းခန့်ထည်ကသူ့အဖေဦးနှောက်ထဲမှအဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ထိုအတွေးစတို့ကိုရိပ်မိတာကြောင့် ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့်ပိတ်ပြောလာခဲ့လေ၏။
"ကျနော့်ကိုပြောင်းလဲစေခဲ့တဲ့လူ...ကျနော့်မှာတကယ်ရှိတယ်.....ဒါပေမယ့် ဒယ်ဒီ့စိတ်ထဲမှာထင်နေတဲ့ဟိုတစ်ယောက်တော့မဟုတ်ဘူး"
နန်းယမုံမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်းကြားတော့ အထင်ကြီးနေတဲ့ဦးမင်းထက်ခေါင်တစ်ယောက်နင်သွားရသည်။
"ဒါဆိုဘယ်သူလဲ?"
'ဒီလောက်ခေါင်းမာတဲ့ကောင်မျိုးကိုအကြီးအကျယ်ပြောင်းလဲသွားအောင်လုပ်နိုင်တဲ့ မိန်းကလေးကိုတော်တော်စိတ်ဝင်စားတယ်.....'
'နန်းယမုံထက်လှတဲ့ ဘယ်ကမိန်းမလှလေးများ ဖြစ်နေမလဲ?'
သူ့အဖေတစ်ခါတွေးလိုက်လျှင်တစ်ခါဒက်ထိသိနေပါတဲ့မင်းခန့်ထည်ကမျက်ခုံးပင့်လျက်ထပ်ပိတ်ပြောလာပြန်သည်။
"ယောကျ်ားလေး....."
".... "
ဦးမင်းထက်ခေါင်မှာထပ်ပြီးဆွံ့အသွားရပြန်ကာ မင်းခန့်ထည်ကို'မင်းအသက်ရှင်ရတာပင်ပန်းနေပြီလား'ဆိုတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ပြန်ကြည့််လာခဲ့၍သူ့အားထိုခွေးစုတ်လေးကတမင်သက်သက်လာနောက်ပြောင်နေတယ်လို့ထင်မှတ်သွားခဲ့ပေသည်။
"မင်းကယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ဒီလိုမျိုးပြောင်းလဲတတ်လာတယ်ပေါ့လေ မင်းအခုဘယ်သူ့ကိုလာစားနေတာလဲ မင်းခန့်ထည်!"
မင်းခန့်ထည်ကထိုင်နေရာမှချက်ချင်းမတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာစကားဝိုင်းကိုအလျင်အမြန်ရပ်တန့်ချင်နေပြီဖြစ်သည်။
အဖေဖြစ်သူရဲ့အစ်နည်းပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်ကမကြာခင်လာတော့မှာကိုကြိုသိနေတာကြောင့်စကားမကျွံခင်မြန်မြန်ရပ်ပစ်လိုက်မှရမည်။
"အချိန်တန်ရင်တော့ ဒယ်ဒီ သူ့အကြောင်းသိရမှာပါ ဒါပေမယ့် အခုတော့မဟုတ်သေးဘူး....အဲ့တာကြောင့် ကျနော့်ရဲ့နောက်ကြောင်းတွေကိုနည်းနည်းလေးမှလိုက်မွှေဖို့မစဥ်းစားပါနဲ့"
'ဒီကောင်ငါ့ကိုလေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့ခြိမ်းခြောက်နေတာလား???'
မင်းခန့်ထည်က ရယ်သံသွေးကာစကားကြောကိုဖြတ်ချလိုက်ပြီးနောက် စာကြည့်ခန်းထဲမှလျှောက်ထွက်သွားတော့လေသည်။
ထွက်သွားသောသားဖြစ်သူ၏ကျောပြင်လေးကိုမျက်လုံးတွေမှေးစင်းလိုက်ကာကြည့်နေရင်းနဲ့ဦးမင်းထက်ခေါင်ကသူ၏မေးဖျားကိုပွတ်သပ်လိုက်လေ၏။
'ငါ့သားကလဲ ဒီလောကမှာတကယ်ကိုအောင်မြင်လာနိုင်မယ့်ကလေးပဲ........'
'ဒုတိယကေသရာဇာရဲ့အရှိန်အဝါကြီးဦးမယ့်အရိပ်အယောင်တွေကိုအခုကတည်းကမြင်ယောင်နေပြီ.....'
'မင်းပြောတဲ့ယောကျာ်းလေးဆိုတာကကောတကယ်အတည်လား ? မင်းငါ့ကိုနောက်နေတာလား ? '
စာကြည့်ခန်းထဲကနေထွက်လာပြီးနောက် မင်းခန့်ထည်ကသူ၏ကိုယ်ပိုင်အခန်းသို့ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်သွားလိုက်သည်။
အခန်းရှေ့သို့ရောက်တော့ မိန့်မိန့်ကြီးရပ်နေပါသောလင်းထွဋ်ကိုရှုကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်။
"ဝင်လာခဲ့"ဆိုတဲ့အမိန့်ပေးသံကြားတော့လင်းထွဋ်လည်းအခန်းထဲသို့လိုက်ဝင်လာသည်။
မင်းခန့်ထည်က သူ၏စာကြည့်စားပွဲ၌ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ စားပွဲပေါ်ရှိစာအုပ်များကိုထိကိုင်ကြည့်နေရင်းမေးလာခဲ့သည်။
"ပိုင်စစ်ဆီကဘာသတင်းရလဲ"
"ပိုင်စစ်ကဓာတ်ပုံတွေကိုဖျက်ဆီးပစ်ပြီးပါပြီဒါပေမယ့် ဓာတ်ပုံဆရာကိုတော့အခုထိဖမ်းမမိသေးပါဘူး သခင်လေး"
"အခုလောက်ဆို အဲ့လူ နန်းယမုံရဲ့လက်ထဲရောက်နေလောက်ပြီ....မဖမ်းမိသေးတာက
မဆန်းပါဘူး"
မင်းခန့်ထည်ကထိုသို့ဆိုလာမှ လင်းထွဋ်လည်းအကြောင်းအရင်းအမှန်ကိုရိပ်စားမိတော့လေသည်။
"Gone with the wind"စာအုပ်ရဲ့ မာတိကာလေးကိုသူဖြတ်ခနဲလှန်လိုက်ပြီးနောက်တိုးညှင်းစွာထပ်ပြောလာသည်။
"ပိုင်စစ်ကိုနန္ဒဝန်အိမ်ရာမှာကွန်ဒိုတစ်ခုစီစဥ်ပေးလိုက်"
"ကွန်ဒို??"
"မင်းဘယ်တုန်းက ငါ့ကိုပြန်မေးတတ်လာတာလဲ"
မင်းခန့်ထည်က နက်မှောင်ခက်ထန်နေသောမျက်ဝန်းတစ်စုံဖြင့်အေးစက်စက်တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်တော့လင်းထွဋ်ကကပြာကယာပြန်တောင်းပန်လာခဲ့သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် သခင်လေး ကျနော်စီစဥ်လိုက်ပါ့မယ်"
"ပိုင်စစ်က မနက်ဖြန်ကစပြီး ညီ့ကိုအနီးကပ်စောင့်ရှောက်ရမယ်။ညီ့ရဲ့အကို ရှိုင်းဆက်ယံရဲ့ခြေလှမ်းတွေကိုသေချာစောင့်ကြည့်ခိုင်းထားပြီးတော့တစ်ခုခုထူးခြားတာနဲ့ ငါ့ဆီချက်ချင်းအကြောင်းကြားဖို့ပြောလိုက်......"
"သခင်လေးအမိန့်အတိုင်းပါ"
ထို့နောက်မင်းခန့်ထည်ကစာအုပ်ထဲမှာညှပ်ထားတဲ့သော့လေးအားထုတ်ယူလိုက်ကာ အံဆွဲရဲ့တတိယအဆင့်ကိုဖွင့်လိုက်သည်။
ထိုအံဆွဲထဲမှ အသားဖျော့ရောင်စာအိတ်လေးကိုထုတ်ယူလိုက်၍ လင်းထွဋ်ကိုကမ်းပေးလိုက်ကာသိုသိပ်စွာခိုင်းစေလာခဲ့သည်။
"အဲ့မှာပါတဲ့စာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့စပ်ဆက်ပြီးဆက်စုံစမ်းလာခဲ့ ....
အရေးကြီးတယ် ငါ့အတွက် တကယ်ကိုအရေးကြီးတာမို့ မင်းသေချာဂရုစိုက်ပါ...."
ဘာမှန်းမသိတဲ့စာရွက်စာတမ်းတွေပါရှိသည့်စာအိတ်လေးကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာလှမ်းယူလိုက်ပြီးနောက်အခန်းထဲကနေထွက်သွားတော့လေ၏။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
မနက်ပိုင်းမြူတွေဆိုင်းနေတဲ့အချိန် ကျောင်းရှေ့မုခ်ဝတွင် ဘယ်ပြန်ညာပြန်ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လမ်းလျှောက်နေသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိလေသည်။ ထိုမိန်းကလေးက သူမလက်ကောက််ဝတ်ကနာရီလေးကို ကြိမ်ဖန်များစွာပြန်ကြည့်နေရင်း တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုစောင့်မျှော်နေသည့်ပုံပင်။
မနက်၉နာရီအချိန်ရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်းမြူတွေအလယ်ကိုနေရောင်ခြည်လေးကမထိုးဖောက်နိုင်သေးတာကြောင့် ကျောင်းဝင်းကြီးကမြူတွေနှင့်ပိတ်မှောင်နေခဲ့ရလေသည်။
ထိုစဥ် ကျောင်းဝင်းရှေ့၌ Ferryတစ်စီးကထိုးရပ်လာလေရာထို Ferryကားပေါ်မှအချောအလှလေးနှစ်ဦးကဆင်းလာ၍ ကျောင်းရှေ့၌ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေပါသော ကောင်မလေးဆီသို့တန်းတန်းမတ်မတ်ပင်လျှောက်သွားလိုက်ကြသည်။
"ဟဲ့ မိကလျာ နင်ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ! "
"နင်ဘယ်သူ့ကိုစောင့်နေတာလဲ"
ထိုအသံနှစ်သံကြားတော့ ကျောင်းရှေ့ကကောင်မလေးမှာထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြစ်သွားရ၍ သူခိုးလူမိသွားသောပုံစံနှင့် ဆိုလေသည်။
"အာ...ငါကနင်တို့ကိုစောင့်နေတာလေ"
ကလျာဆီကနေမထင်မှတ်ထားတဲ့အဖြေတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါ ဒါဒါနှင့်သော်တာနှစ်ယောက်စလုံးမှာမျက်ဖြူစိုက်တော့မတတ်အံ့သြသွားရပေသည်။
'မဖြစ်နိုင်တာ.....ဒါဘယ်လိုအလိမ်အညာမျိုးလဲ.!'
"မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ အရင်နေ့တွေတုန်းက ငါနဲ့ဒါဒါ မနက်ပိုင်းအလံနီဆိုင်ကထမင်းကြော်လေးစားချင်လို့ ကျောင်းထဲမဝင်သေးဘဲကျောင်းရှေ့မှာငါတို့ကိုခနစောင့်ပါဟဲ့လို့ပြောတော့ နင်ဘာပြန်ပြောလဲ ...."
"ကျောင်းရှေ့မှာတစ်ယောက်တည်းစောင့်နေရတာဘယ်လိုကြောင်တာတို့ ပြီးတော့ စောင့်ရတာတအားညောင်းတာပဲတို့ဘာတို့ နင့်ဒီပါးစပ်ပေါက်ကပဲငါတို့ကိုပြောခဲ့တာမှတ်လား?"
သော်တာကကလျာရဲ့ နှင်းဆီဖူးနှုတ်ခမ်းတို့အားဖျစ်ညစ်ရင်းဆိုလေတော့
သော်တာ့ဆီကနေဖျစ်ညစ်ခံထားရတဲ့နေရာကနာလာသဖြင့် လူဆိုးမကြီးသော်တာ့လက်ထဲကနေရုံးလိုက်ကာ ကလျာတစ်ယောက်ပွစိပွစိနှင့်ဆူပုတ်နေရှာလေသည်။
"ဟုတ်ပါ့ ..... ဒီနေ့ကျမှဘာစိတ်ကူးပေါက်"
ဒါဒါနှင့်သော်တာတို့ကသူမကိုသာစကားပြောနေပေမယ့် သူမမျက်လုံးတို့က သူမသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ဆီမှာမရှိ လမ်းမဘက်သို့ရောက်နေလေသည်။
"ဟဲ့ မိကလျာ နင်ငါတို့ပြောတာကြားလား?"
"နင်ဘယ်တွေငေးနေတာလဲ"
သော်တာက ကလျာရဲ့မျက်နှာထက်သို့လက်လေးအားလှုပ်ရမ်းပြရင်းမေးလေတော့
"တော်စမ်းပါဟာ နင်တို့ကလဲ"ဟုကလျာက စိတ်ဆိုးစွာဆိုလာ၍ကျောင်းဝင်းထဲသို့ဆူဆူအောင့်အောင့်နှင့်လှည့်ဝင်သွားတော့လေသည်။
"ဟဲ့..ကလျာကဒီနေ့ငါတို့ကိုတကယ်ပဲစောင့်နေတယ်လို့ နင်ထင်လား?"
ဒါဒါကသော်တာကိုတစ်ချက်တို့ကာမေးလိုက်လေသော် မိကလျာတို့ရဲ့အထာကိုနပ်နေပါတဲ့သော်တာကသူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုရှုံ့မဲ့ပြလာရင်းဆိုသည်။
"ဖြစ်ရမယ်အားကြီးကြီး ငါတို့ Ferryကကျောင်းဝင်းထဲထိဆိုက်မှန်းကလျာမ
သိတယ်။
စောင့်ခိုင်းတဲ့နေ့တွေတုန်းကတောင်မစောင့်တဲ့ဟာ ငါတို့ဘာမှမပြောထားပဲ သူကငါတို့ကိုစောင့်မယ်ထင်လား!"
"ဒါဆို တစ်ခုခုတော့တစ်ခုခုပဲဟ"
သော်တာနဲ့ဒါဒါတို့နှစ်ယောက်အနောက်နား၌ကျန်နေခဲ့ပြီး ကလျာ့အကြောင်းအားဝေဖန်နေကြလေသည်။ထိုစဥ်ကျောင်းဝင်းထဲသို့တောက်ပြောင်နေသောအနက်ရောင်ကားတစ်စီးလဲဝင်ချလာသည်။ကားပေါ်ရှိ ရွှေအိုရောင်ဆံပင်နဲ့ကောင်လေးက လမ်းမထက်၌ လျှောက်လှမ်းနေကြသော နှုတ်ခမ်းနီမလေးသုံးယောက်ကိုလှမ်းကြည့်နေရင်း သူ၏နှုတ်ခမ်းတို့ကကွေးတက်သွားရသည်။
ထို့နောက်သူ၏ပုခုံးထက်၌လဲလျောင်းနေသော လူသားလေးရဲ့ဆံသားလေးတွေကိုညင်သာစွာသပ်တင်ပေးလိုက်၍
"ကိုစက် ကျနော်တို့ကျောင်းရောက်ပြီနော်..."
ဟုနားအနားကပ်ကာတိုးညင်းစွာဆိုလေတော့ ပုခုံးပေါ်ရှိထိုလူသားက လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာပေမယ့်လို့ နိုးမလာသေးပေ။
"ကိုစက်က ကျနော့်ကို 3/1-13 (A)ထိ ပွေ့ချီပြီးခေါ်သွားစေချင်တာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်..."
ထိုစကားကြားတော့မင်းစက်ကချက်ချင်းပင် ငေါက်ခနဲထထိုင်လေသည်။သို့သော်အိပ်ချင်စိတ်ကမပြေသေးပဲယိုင်တိယိုင်တိုင်ဖြစ်လို့နေသည်။
အနက်ရောင်ကားလေးက Lobby ရှေ့ရေပန်းနားရောက်တဲ့အခါရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။
ကားရပ်တာနဲ့မင်းစက်က အလျင်အမြန်ပြေးဆင်းမည်အလုပ် အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာကြောင့် အနောက်ဘက်သို့ယိုင်ကာဟန်လင်းထက်ရဲ့ရင်ခွင်ထက်ဆီသို့ပြန်ပြုတ်ကျသွားတဲ့အခါသူ့ဆီပြုတ်ကျလာတဲ့မင်းစက်ကိုယ်လေးအား ဟန်လင်းထက်ကတုံ့ဆိုင်းခြင်းအလျဥ်းမရှိညင်သာစွာဖမ်းထားလိုက်သည်။
အာ့....
မင်းစက်တစ်ယောက်လဲကျသွားလေသော် သူ၏ဘယ်ဘက်လက်ကဟန်လင်းထက်ရဲ့အဓိကနေရာကိုသွားထောက်မိလေသည်။
သူထောက်မိသောနေရာကိုအထင်အရှားသိနေတဲ့မင်းစက်ခမျာတစ်ကိုယ်လုံးကျောက်ရုပ်ကြီးတမျှတောင့်တင်းလို့သွားခဲ့ပြီး
နောက်သို့တစ်ချက်မျှလှည့်မကြည့်တော့ပဲ ကားပေါ်ကနေတချိုးတည်းပြေးဆင်းသွားတော့လေ၏။
"ကိုစက် ကျနော့်ကိုစောင့်ဦးလေ"
ဟန်လင်းထက်ကပြေးသွားသောမင်းစက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနောက်ပိုင်းကို မလွတ်တမ်းစူးစိုက်ကြည့်ကာရယ်မောရင်းကားပေါ်၌ကျန်နေခဲ့သည်။သူ၏အပြုံးတို့ကသားကောင်ကိုခုန်အုပ်ချင်နေသောကျားသစ်တစ်ကောင်နှယ်....။
အစွမ်းကုန်ပြေးထားမှ မဟုတ်ရင် ...!
လှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ်နှင့်ပြေးနေရှာသောတစ်စုံတစ်ယောက်က သူ၏ဘယ်ဘက်လက်ကလေးကိုပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်းကြက်သီးတွေတဖြန်းဖြန်းထသွားရသည်။
မနက်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံးကို ဆရာတွေကအချိန်ပြည့်ယူကာ သင်ခန်းစာများကိုအမြန်ဆုံးနှုန်းနှင့် ဖြတ်နေကြသည်။ စာမေးပွဲကတဖြည်းဖြည်းနှင့်နီးလာလေလေ ကျောင်းသားတွေကလည်း စာသင်ရတာကိုငြီးငွေ့လာလေလေပင်။
Examဆိုသောစကားလုံးကြီးက ဒီအချိန်မှာ လုံးဝခေါင်းထဲကထုတ်ထားချင်နေပေမယ့်လည်း ထုတ်ထားလို့မရသောဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးတစ်ခုဖြစ်နေတာကြောင့် အခန်းထဲရှိကျောင်းသားအများစုကသက်ပြင်းများကိုအဆက်မပြတ်ချနေလျက် Boardပေါ်၌ဆရာပြောနေသောသင်ခန်းစာများကိုစိတ်မပါစွာလိုက်လံမှတ်သားနေကြလေသည်။
"နောက်တစ်ပတ်ဆို Tutoဖြေဖို့ကျန်တဲ့ဘာသာတွေ ဖြေရမှာမို့ အတန်းမတက်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို နောက်တစ်ပတ်ကျောင်းလာဖို့ပြောပေးကြဦး။ပြီးတော့ Tutoတွေကအစားထိုးရှိမှာမဟုတ်ဘူးနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ"
"မင်္ဂလာပါဆရာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာ"
အခန်းထဲကနေ ဆရာထွက်သွားပြီးတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်အတန်းထဲရှိကျောင်းသားတွေကလည်း တရုန်းရုန်းနှင့်ထွက်သွားကြလေသည်။
မင်းစက်တစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲတွင်ကျန်ရစ်နေခဲ့ကာသူကဖုန်းထဲမှနံပါတ်တစ်ခုကို အပူတပြင်းခေါ်နေရှာသည်။သို့သော် အဝင် callသံလေးသာ ကြားလိုက်ရ၍ဟိုဘက်က ပြန်ဖြေလာသံကိုတော့တစွန်းတစမျှမကြားရတာကြောင့်သူအလိုမကျစွာစုတ်သပ်မိလေသည်။
"ကိုစက် ဒီနေ့ Canteenမသွားတော့ဘူးလား"
တိတ်ဆိတ်မှုတို့လွှမ်းခြုံထားသောအခန်းရပ်ဝန်းထဲသို့ ခပ်သြသြအသံတစ်သံကဝင်ရောက်ပျံ့နှံ့လာကာ ဟန်လင်းထက်ကသူ၏ချောမောလွန်းတဲ့မျက်နှာလေးအားအလှဆုံးပြုံးရင်းဝင်လာလေသည်။
သူ၏လက်ထဲတွင်လည်း Majorစာအုပ်လေးအားခွေကာကိုင်ထားလျက်မင်းစက်ဘေးနားလေးသို့ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်းမေးလာခဲ့သည်။
"ကိုစက် မျက်နှာလဲမကောင်းပါလားဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"အလင်းဟိုကောင်ကြီးကိုအကိုဖုန်းဆက်လို့မရဘူး"
"ထင်သားပဲ .....သူ့ဖုန်းပျက်နေလို့နေမှာပေါ့"
"သူဒီမနက်အတန်းလဲမလာဘူး အလင်း"
ဟန်လင်းထက်က မင်းစက်ရဲ့ညှိုးနေသောမျက်နှာလေးအားတစ်ချက်ရှုကြည့်လိုက်ပြီးနောက်ခပ်ဖွဖွပြုံးလိုက်ရင်းပခုံးလေးပေါ်သို့လက်တင်ဖက်လိုက်သည်။
"သူတို့နှစ်ယောက် Dateနေရတာမအားလို့နေမှာပေါ့ ရှိုင်းဇေယံကိုလဲဖုန်းခေါ်လို့မရဘူးမှတ်လား"
"အင်း.."
"အဲ့တာဆိုသေချာပါတယ် သူတို့ Dateနေကြတာနေမှာ.....ကိုစက်မယုံရင်ကြည့်နေ နောက်တစ်ပတ်ကျရင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးပြန်ရောက်ချလာလိမ့်မယ် ...."
သူကထိုသို့သာပေါ့ပေါ့ပါးပါးဆိုနေပေမယ့် သူ၏မျက်နှာဟာလည်းသိပ်မကောင်းလှပေ။အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်သူကိုယ်တိုင်ကလည်းတစ်စုံတစ်ခုကို သူ့ရဲ့လူသားလေးမရိပ်မိအောင် ဟန်ဆောင်ဖုံးကွယ်နေရတာမို့။
တကယ်တော့ဟန်လင်းထက်တစ်ယောက် မနက်က အတန်းမတက်ဘဲအဆောင်ဘက်ဆီသို့ခနသွားကြည့်ခဲ့သည်။ မနေ့ကတည်းကမင်းခန့်ထည်ဆိုတဲ့လူကိုဖုန်းဆက်မရလို့ဆိုပြီးစိုးရိမ်နေရှာတဲ့သူ့ချစ်သူမျက်နှာလေးကိုဆက်ကြည့်မနေနိုင်တော့တာကြောင့်မင်းခန့်ထည်ရှိရာအဆောင်ဆီသို့သူ့ခမျာ မသွားချင်သွားချင်နှင့်စိတ်နှစ်ခုကိုလွန်ဆွဲရင်းရောက်အောင်တော့သွားဖြစ်ခဲ့လေသည်။
အဆောင်ကိုရောက်ရောက်ချင်းမြင်တွေ့လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကတကယ်ကိုနွေခေါင်ခေါင်ကြီးမိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလိုပါပင်။ထိုလူရဲ့အခန်းကနေ အနက်ရောင်ဝတ်စုံအတိဝတ်ဆင်ထားတဲ့လူတစ်စုက ပစ္စည်းများကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်သယ်ထုတ်နေကာ ထိုလူရဲ့အရိပ်အယောင်ကိုတော့တစ်စွန်းတစ်စမျှရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။
Bodyguard တွေလား?
အနက်ရောင်ဝတ်စုံနဲ့လူတွေကတော့ အခန်းရှေ့မှာရပ်ကြည့်နေပါသောသူ့အားဂရုမစိုက်အားဘဲသူတို့လုပ်စရာရှိတာကိုသာအာရုံစိုက်နေလေသည်။
သူဘေးဘီကိုဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်တော့မလှမ်းမကမ်း၌ကျောက်ရုပ်ကြီးတမျှရပ်ကြည့်နေသောအဆောင်မှူးဆရာကိုတွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ သူ မေးကြည့်လိုက်သည်။
"ဆရာ ဒီအခန်းက?"
ဟန်လင်းထက်အသံကြားတော့ဆရာက
လှည့်ကြည့်လာရင်းပြန်ဖြေလေသည်။
"မင်းခန့်ထည်ရဲ့အခန်းလေ မင်းအဆောင်မှာမနေတာကြာလို့မေ့သွားတာလား?.....
မင်းခန့်ထည်ကတော့ကျောင်းထွက်တော့မယ်နဲ့တူတယ်ကွာ ... အဆောင်ကပစ္စည်းတွေကိုမနက်တွင်းချင်းလာသိမ်းနေတယ်"
အဲ့လူကကျောင်းထွက်တော့မယ်!
မဖြစ်နိုင်တာ!
သူအံ့သြနေရုံမှအပ ဘာမှမတတ်နိုင်ဖြစ်သွားရကာ သူအခန်းထဲသို့တစ်ချက်ချောင်းကြည့်လိုက်လေသော်အခန်းထဲ၌ ရှိုင်းဇေယံလည်းရှိမနေပေ။
"ဆရာ ရှိုင်းဇေယံကော?"
'ဟိုလူအဆောင်ပြောင်းတယ်ဆိုတာကော ရှိုင်းဇေယံမသိဘူးလား?'
"ဆရာလည်းအဲ့တာပဲအံ့သြနေတာ...ရှိုင်းဇေယံရဲ့အိမ်ကလဲ မနေ့ညကတည်းက ပစ္စည်းတွေအားလုံးလာသယ်သွားပြီးပြီ!"
"...."
ဟန်လင်းထက်ရဲ့အသံတို့မှာတိမ်ဝင်သွားကာစကားတစ်ခွန်းမှမပြောနိုင်တော့ပေ။
"သူတို့နှစ်ယောက်အကြီးအကျယ်ရန်ဖြစ်ကြလို့လားမသိ .... ဒီလောက်အထိတောင်လုပ်ကြတယ်ဆိုတော့လေ...ငါ့ကိုလဲနှစ်ယောက်စလုံးကအကျိုးအကြောင်းတစ်ခုမှပြောမပြသွားဘူးကွာ....တကယ့်ကိုဗြုန်းဒိုင်းကြီး!"
ဟန်လင်းထက်မှာလည်းဆရာ့စကားကိုနားထောင်ပြီး သူတောင်မူးလဲချင်သွားလေသည်။
'နေစမ်းပါဦး .... ဒါကရုတ်တရက်ကြီးဘာတွေဖြစ်ပျက်ကုန်တာလဲ?'
မင်းစက်ဘေးနား၌ထိုင်နေရင်းသူထိုအကြောင်းတွေကိုပြန်တွေးမိတဲ့အခါ ခေါင်းကိုက်သွားရတာကြောင့်မျက်မှောင်ကြုတ်ကာမျက်ဝန်းတွေကိုမှိတ်ချလိုက်သည်။
'ငါဒီအကြောင်းကိုပြောပြရမလား? ဒါပေမယ့်ကိုစက်ကဟိုလူနဲ့ပက်သတ်ရင်အရမ်းSeriousဖြစ်တတ်တာမို့ .....တကယ်လို့သိသွားခဲ့ရင်ငါမထိန်းနိုင်မှာစိုးရတယ်.......
အိမ်ရောက်မှပဲဟိုကောင်တွေကိုသိုသိုသိပ်သိပ်စုံစမ်းခိုင်းကြည့်ရမယ်....'
ရုတ်တရက်ကြီးငြိမ်ကျသွားသောဟန်လင်းထက်ဆီသို့မင်းစက်ကအထူးအဆန်းနှင့်လှည့်ကြည့်လာလေသည်။
"အလင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
မင်းစက်က ဟန်လင်းထက်ရဲ့နှဖူးလေးဆီသို့ကျနေသောဆံပင်လေးတွေကိုဆော့ကစားနေရင်း မေးလိုက်တဲ့အခါ သူ၏မျက်နှာကဟန်လင်းထက်နှင့်အတော်ပင်နီးကပ်နေသည်ကို သူသတိမထားမိခဲ့ပေ။
ဟန်လင်းထက်ကလည်းဘာမျှမဆိုဘဲ ဘယ်လောက်ထိနီးကပ်လာနိုင်မလဲဟူ၍စိန်ခေါ်နေခဲ့ကာမင်းစက်အားညှို့အားပြင်းပြင်းစိုက်ကြည့်နေလေသည်။
"ကိုစက် ဘယ်လောက်ထိနီးဖို့စိတ်ကူးထားတာလဲ?"
ဟန်လင်းထက်ကထိုသို့ပြောလိုက်တော့မှသူ့ဆံပင်တွေကိုဆော့ကစားနေတဲ့ မင်းစက်ရဲ့လက်တို့ကတန့်သွားရသည်။
မင်းစက်ရဲ့နားရွက်နောက်လေးနားသို့သူ၏လေပူတွေကိုမှုတ်ထုတ်ရင်းကလူကျီစယ်လိုက်ချေ၏။
"ဘယ်လောက်ထိ ကျနော့်ကိုဆွဲဆောင်နိုင်ဖို့တွေးထားတာလဲ"
"အလင်း!!"
ဟန်လင်းထက်ရဲ့ပူစပ်စပ်လေပူတွေကိုမခံစားနိုင်တဲ့မင်းစက်က သူ့ဆီကိုင်းကျလာသောခန္ဓာကိုယ်ကြီးအားအသည်းအသန်တွန်းထုတ်နေပြီး ခုံပေါ်မှထပြေးဖို့ကြံလေသည်။သို့သော် သူ၏အကြံအစည်တို့ကိုအကောင်အထည်တောင်မဖော်ရသေးခင်မှာပင် ဟန်လင်းထက်က သူ၏ကိုယ်လေးအားခါးကနေဆုပ်ကိုင်ကာပြန်ဆွဲချသွားသည်။
အင့်.......
ထို့နောက်လူဆိုးလေးကတစ်ယောက်သောသူရဲ့နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးအားအငမ်းမရ သုံးဆောင်လေတော့သည်။
'Shit!! ဖြတ်သွားဖြတ်လာတွေမြင်ကုန်တော့မှာပဲ!'
သူ၏ရင်ခွင်ထဲရှိမင်းစက်ကအတင်းရုန်းကန်နေတာကြောင့်ဟန်လင်းထက်က မင်းစက်ကိုယ်လေးအားခနလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
မင်းစက်ရုန်းလိုက်ခြင်းမှာ အမှန်တကယ်တော့အခန်းတံခါးတို့ကိုထပိတ်ရန်ရုန်းလိုက်ခြင်းဖြစ်ကာ မျက်စိရှေ့ရှိ ပြတင်းပေါက်နှင့်အခန်းတံခါးမကြီးကပါအကုန်စေ့ပိတ်လျက်သားဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရတာကြောင့် ထိုအကြံသမားအား သွေးထွက်လာတဲ့အထိဆွဲကိုက်ပစ်ချင်စိတ်တို့ကတဖွားဖွားပင်။
မင်းစက်ကဟန်လင်းထက်အား "မင်းတော်တော်အကြံပိုင်နေတယ်ပေါ့လေ" ဟူသောအကြည့်များဖြင့် ပြန်ကြည့်လာတာကိုမြင်သော်ဟန်လင်းထက်က တိုးလျစွာတစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်းမင်းစက်ရဲ့ကိုယ်လေးအားပြန်ဆွဲချလိုက်လေသည်။
"ကျနော်မနက်က စိတ်ရှုပ်စရာတစ်ခုတွေ့ခဲ့လို့ အချိုစားဖို့လိုနေတာ ဒါပေမယ့် အခုကိုစက်နဲ့ပဲစိတ်ရှုပ်စရာတွေကိုဖြေလိုက်ပါ့မယ်......."
ဘယ်လို!!
"ငါက စားစရာလား!!"
မင်းစက်ခမျာသွားကြားထဲကလေဖြင့်ဖျစ်ညစ်ရင်းခံပက်နေပေမယ့်လို့သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲ၌ပျော့ခွေနေခဲ့သည်။
"မဟုတ်ဘူး..ကိုစက်က အဲ့တာတွေထက်ပိုအရသာရှိတယ်လေ"
အသားစားကျားသစ်ဟန်လင်းထက်ကသူ၏လျှာကိုအောက်နှုတ်ခမ်းလေးအားတစ်ချက်သပ်လိုက်ရင်း မီးတောက်နေတဲ့မျက်ဝန်းများဖြင့်ဆိုလာပြီးနောက် သူ၏ချောမောလွန်းသောမျက်နှာလေးအားရင်ခွင်ထဲရှိလူသားလေးပေါ်သို့အပ်ချလိုက်လေတော့သည်။
........
"အမလေး မိန်းကလေးတွေတန်မယ့်နဲ့ Lobbyမှာ UNOချနေလိုက်တာ မြင်မကောင်းဘူး"
Lobbyတစ်ခွင်ပြဲပြဲဆင်UNOချနေသောအလှလေးသုံးယောက်ရှိတဲ့ထိုဝိုင်းသို့ဆက်နောင်နှင့်နေသူရိန်တို့ကအတူတူရောက်ချလာကာ ဆက်နောင်ကစောင်းပါးရိပ်ခြေဆိုလိုက်တော့သုံးယောက်စလုံးရဲ့မျက်စောင်းတို့ကအတိုင်အဖောက်ညီညီပဲပစ်ခွင်းလာကြလေသည်။
"မြင်မကောင်းရင်မကြည့်နဲ့ပေါ့အေ....."
သော်တာက အနီရောင်ကဒ်တစ်ကဒ်ကိုချလိုက်ရင်းနှုတ်ခမ်းလေးကိုမဲ့လျက်ပြန်ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဒါဒါကတော့အစောနကသူတို့အား အပုပ်ချထားသောဆက်နောင်ကိုပါမဲဆွယ်လာလေသည်။
"နင်ပါစိတ်ဝင်စားရင်ဝင်ချလို့ရတယ်နော်...."
"အေးကောင်းသားပဲ"
ဆက်နောင်ခဆိုသည်မှာလဲ တကယ့်ကိုမနိုင်စိန် ဒုတိယမြတ်မင်းစက်ပင်။နှစ်ခါပင်ခေါ်စရာမလိုတစ်ခါတည်းနဲ့တန်ပါသွားတော့လေသည်။
အား!!!!
သို့သော်မကြာပါဘူး။သူ၏ဆိုင်ရာပိုင်ရာရဲ့နားရွက်ကနေဆွဲကာပြန်ထိန်းခြင်းကိုခံလိုက်ရလေသည်။
"ဘယ်ကိုသွားတာလဲ? မင်းပဲ Calculusတွေနားမလည်လို့ရှင်းပြပါဆိုလို့ ငါအဆောင်ကနေ မိတ္တူစာရွက်တွေတနင့်တပိုးသယ်လာတာလေ အဲ့တာကိုမင်းကဘာကိစ္စဟိုဘက်ကိုချောတောငေါ့သွားတာတုန်း!!!"
နေသူရိန်က ဒေါသတကြီးဆိုလာတာကြောင့်အရွစိန်ဆက်နောင်ခခမျာငြိမ်ကျသွားပြီး Calculusတွက်ရန်အတွက်သိရမည့်ပုံသေနည်းများကိုပါးစပ်ကအော်ကျက်နေကာ မျက်စိကတော့ ဒါဒါရဲ့အစိမ်းရောင်ကဒ်ပေါ်မှာပင်။
"နေသူရိန်ရေ နင်ဆိုသည်မှာလဲ Roll1ပီပီကြိုးစားလိုက်တာနော်
Hyperတွေကိုတကယ်လေးစားပါတယ်....."
ကလျာလှော်လိုက်တဲ့စကားကြောင့်နေသူရိန်ခမျာ တွက်လက်စသင်္ချာတစ်ပုဒ်ကိုခြစ်ချပစ်လိုက်ရသည်။
"နင်တို့ကပါငါ့လာမစားနဲ့နော် ငါ့ဘာသာငါတောင်ဒီမှာရူးတော့မယ့်ဟာ !"
"Calculusစာအုပ်ကြီးကဆာလိုက်တာကွာ"
ထိုစဥ်ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေထွက်ပေါ်လာသည့်အသံတစ်သံကိုကြားလိုက်ရပြီးတဲ့နောက်သနားစရာနေသူရိန်လေးခမျာCalculusတွက်ဖို့ရာလုံးဝလက်လျော့လိုက်ရတော့လေသည်။
ထို့နောက်ထိုအသံပိုင်ရှင်ကသူတို့ဝိုင်း၌ဝင်ထိုင်လာခဲ့သည်။
"နေသူရိန်ငါမင်းကိုအဝေးကနေကြည့်နေကတည်းက Hyperအရိပ်အယောင်တွေထွက်နေတာကွာမျက်စိတောင်ကြိမ်းတယ်...."
"ဟုတ်ပါ့ အကိုရယ် စာမစုံသေးတဲ့ညီမတို့ကိုမှအားမနာ စာတွေလာလုပ်ပြနေတယ်လေ .... ညီမတို့ကိုCalculusဇုန်ကနေလွတ်အောင်ကယ်တင်ပေးပါဦး ပလိစ်....."
"တော်ပြီ တော်ပြီ ကျနော်တော်လိုက်ပြီနော်!"
နောက်ဆုံးတော့ နေသူရိန်မှာတွက်လက်စဘောပင်လေးကိုပါချပစ်လိုက်ရတော့တဲ့အထိလုံးဝစိတ်ကုန်သွားခဲ့ရလေ၏။
"အေးဆေးပေါ့ကွာ ညီလေးရာ.
...ကျောင်းသင်္ကြန်ပြီးမှပဲ တက်ညီလက်ညီရိုးရာမပျက်ကျုံးကြတာပေါ့......"
"ဘာကိုကျုံးမှာတုန်း!"
ဟန်လင်းထက်ကကော်ဖီခွက်လေးကိုမင်းစက်နှင့်နေသူရိန်ကြားသို့ဆောင့်ချလိုက်ရင်း အသံမာမာနဲ့ပြောလာစဥ်တွင် သူ၏မျက်နှာကတစ်စုံတစ်ခုကိုစိတ်ရှုပ်နေသည့်နှယ်မှုန်ကုပ်နေခဲ့ပေသည်။
ခုနကမင်းစက်ပြောလိုက်တဲ့ ကျုံးမည်ဟူသောစကားလုံးတို့နှင့်ပက်သတ်ပြီး စိတ်ခုသွားပါသောဟန်လင်းထက်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာဆိုရင်လေဆာရောင်ခြည်တွေပါဖြာထွက်လာခဲ့လေသည်။
"ဟဲ့ ဟန်လင်းထက် နားစွန်နားဖျားကြားပြီးရှာလကာရည်တွေပဲကြိတ်သောက်မနေနဲ့လေ.....အကိုမင်းစက်ကကျောင်းသင်္ကြန်ပြီးမှစာတွေအသေအကျေကျုံးကြမှာကိုပြောနေတာကို နင်ကဘာထင်နေလို့တုန်း"
'မဆိုးဘူး။တော်လိုက်တဲ့ငါ့ညီမလေး .......'
မင်းစက်က ကလျာအားကြိတ်ကာအမှတ်ပေးလိုက်သည်။
ကလျာ့စကားကြားတော့ဟန်လင်းထက်ကခေါင်းပဲတွင်တွင်ငြိမ့်ကာဘာမျှမဆိုတော့ပဲငြိမ်ကျသွား၍ဝင်ထိုင်လာတဲ့အခါမင်းစက်က ဟန်လင်းထက်ရဲ့ခေါင်းလေးအားခပ်ဖွဖွလေးပုတ်ပေးလိုက်လျက်ချော့မော့လိုက်လေသည်။
"နောက်တစ်ခါ အဲ့စကားမသုံးနဲ့ကျနော်မကြိုက်ဘူး"
"အင်းပါကွာ"
"ဟန်လင်းထက် မင်းဘာမှစိတ်ပူမနေနဲ့ နေသူရိန်ကငါကလွဲပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှမကျုံးတတ်လို့ မင်းစိတ်ချထားလို့ရတယ်....."
ဖွီး!အဟွတ်အဟွတ်!!!
ဆက်နောင်ကဘာရယ်မဟုတ် ဟန်လင်းထက်နှင့်နေသူရိန်တို့ကြား၌ကတောက်ကဆဖြစ်မည်စိုး၍ဖြန်ဖြေသည့်သဘောဆိုလိုက်ခြင်းဖြစ်ပေမယ့်လို့ အနှောင့်အသွားမလွတ်တဲ့ထိုစကားတို့က နေသူရိန်ရဲ့ လည်ချောင်းထဲကရေတွေကိုအပြင်ဘက်ဆီသို့ပြန်ပန်းထွက်သွားစေသည်။
ပန်းထွက်လာတဲ့ရေများက ဟန်လင်းထက်ရဲ့မျက်နှာထက်ဆီသို့ချိန်စရာမလိုအောင်ကိုတန်းခနဲရောက်သွားပြီးအူပုတ်လေးရဲ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးမှာစိုရွှဲသွားပေတော့သည်။
ဟန်လင်းထက်က မျက်စိမှိတ်ထားလျက်နှင့်တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေကာ သူ၏ဝိညာဥ်ပါလွင့်စင်သွားသည့်ပုံပင် လှုပ်တောင်မလှုပ်လာတော့ပေ။
"နောင် မင်းပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်တော့ကွာ...ကြာရင်.ငါနဲ့ဟန်လင်းထက်အချင်းချင်းထထိုးရမယ့်အဆင့်ရောက်တော့မယ်........"
မင်းစက်မှာရယ်ချင်စိတ်ကိုအောင့်အီးထားရင်း အိတ်ထဲမှ Tissueထုတ်လေးအားကမမ်းကတမ်းထုတ်လိုက်ကာအဆိုးလေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုသုတ်ပေးလိုက်လေသည်။
"ရတယ် ကိုစက် ကျနော်မျက်နှာပဲသွားသစ်လိုက်တော့မယ်"
ဟုဆိုကာ သူဝိုင်းမှမြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင်ထွက်သွားတော့သည်။နေသူရိန်ကလည်းအားနာနာနှင့်ပင် ဟန်လင်းထက်နောက်သို့လိုက်သွားလေသော်ထိုနှစ်ယောက်လဲထသွားကော တစ်ဝိုင်းလုံးဝါးလုံးကွဲအော်ရယ်လာကြပေတော့သည်။
"Sorryပါကွာ ....ငါနဲ့အကိုမင်းစက်က အဲ့လိုမျိုးပြောနေကြတာမဟုတ်ပါဘူး"
ဟန်လင်းထက်ကရေဘုံဘိုင်ကရေကိုလက်ဖြင့်ခံကာ မျက်နှာသစ်နေသည်။
"ငါလဲ Sorryကွာ တကယ်တော့ ဒီမနက်ကတည်းက စိတ်သိပ်မကြည်ဘူးဖြစ်နေလို့....."
ထိုစဥ်တိတ်ဆိတ်နေသော Toiletထဲ၌ နေသူရိန်ရဲ့ဖုန်းကမြည်ဟီးလာခဲ့သည်။
"ဟဲလို ပါးပါး ဘာဖြစ်လို့လဲ!"
"....."
"အော် ဟုတ်ကဲ့ ဒါဆိုကျနော်ဒီညနေအိမ်ကိုပြန်လိုက်မယ်လေ.....အင်းအင်း"
ဖုန်းကျသွားပြီးနောက်နေသူရိန်ကဟူးခနဲသက်ပြင်းချလာလေသည်။
"မင်းသက်ပြင်းကြောင့်ငါလွင့်ထွက်သွားတော့မယ်"
ဟန်လင်းထက်ဘက်ကထိုသို့အရင်စပြောလာတယ်ဆိုတော့ရာသီဥတုအခြေအနေကပြန်ကောင်းသွားခဲ့ပြီမို့နေသူရိန်တစ်ယောက်ထိုအခါမှပဲစိတ်လွတ််လက်လွတ်ပြုံးနိုင်တော့သည်။
"တကယ်တော့ ငါဒီနေ့ အိမ်ပြန်ရမှာမို့ကွာ...အဆောင်မှာဆက်နောင်တစ်ယောက်တည်းကျန်နေမှာကိုငါစိတ်မချဖြစ်နေလို့..."
"သူ့ကိုပါခေါ်သွားပေါ့"
"မင်းမသိပါဘူး ဆက်နောင်ကအခုတလောငါ့အိမ်လိုက်ရတာကိုမကြိုက်တော့ဘူး"
"Aww....."
🎼မင်းဘေးနားတစ်သက်စာနေတော့မလို့ ထာဝရ🎼
🎼နှစ်ယောက်ထဲဘဝကိုတည်ဆောက်မို့🎼
🎼အိမ်မက်သစ်အတွက်ငါအိပ်ဖို့အသင့်ပါ🎼
🎼ဒို့ညတွေအတူတူစိုက်ပျိုးစို့~~~~🎼
ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာသောသီချင်းသံစဥ်ကြောင့်နှစ်ယောက်သားစကားပြောနေရာမှကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားရလေသည်။
ဘေစင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ဟန်လင်းထက်ဖုန်းလေးကတုန်ခါလာခြင်းပင်။
"ငါ့ဖုန်းကိုကိုင်ပြီး Speakerဖွင့်ပေးစမ်းပါ ငါ့လက်တွေရေစိုနေလို့"
သို့နှင့်နေသူရိန်က ဟန်လင်းထက်ပြောတဲ့အတိုင်း အဝင် callကို answerဘက်သို့ Slideဆွဲလိုက်ပြီး Speakerဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ထို့နောက်တဖက်မှထွက်ပေါ်လာသော
သြရှရှအသံတစ်ခုက Toiletတစ်ခုလုံးဟိန်းထွက်လို့သွားခဲ့သည်။
"ဟန်လင်းထက်...ငါအခုပဲပြင်ဦးလွင်ဘက်ဆင်းရမှာမို့လို့ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်အိမ်မှာမင်းတို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်ဆိုပြီးသောင်းကြန်းမနေနဲ့ဦး!"
ဟန်လင်းထက်ကနားထောင်နေရင်းအမ်းဟုသာတုံ့ပြန်လိုက်သည်။
"ငါနှစ်ရက်လောက်ကြာမှာ သားမင်းစက်ကိုလဲမင်းသေချာဂရုစိုက်....."
"ကိုစက်အတွက်တော့စိတ်မပူပါနဲ့ .....
ဒါနဲ့ ဘာမို့ဒီလောက်အလောတကြီးဆင်းသွားတာလဲ?"
အရင်အချိန်တွေတုန်းကဆိုဟန်လင်းထက်မှာသူ့အဖေဘယ်သွားသွားဘာလုပ်လုပ်စိတ်မဝင်စားတတ်သလို စိတ်ပူပန်တာမျိုးလဲမရှိခဲ့ပေမယ့် အခုတလောအိမ်မှာဖြန်ဖြေပေးနေတဲ့တတိယလူတစ်ယောက်ရှိနေတာကြောင့် သားအဖနှစ်ယောက်ရဲ့ဆက်ဆံရေးမှာအေးတိအေးစက်နိုင်နေရာကနေအနဲငယ်ပူနွေးလာကာသင့်မြတ်ကောင်းမွန်လာခဲ့ပေသည်။
ဦးနေမင်းထက်မှာ တစ်ခါမှမမေးမမြန်းတတ်သောသားငယ်ထံကနေထိုသို့အမေးခံလိုက်ရတဲ့အခါအပျော်လုံးဆို့သွားခဲ့သော်လည်းသူ၏လေသံတွေကိုပြန်မာလိုက်ပြီးပြောပြလာလေသည်။
"ဒီနေ့ MK groupက CEOအသစ်ကိုတင်လိုက်ပြီလေ။အဲ့ CEOကအခု ဆေးလိုင်းဘက်ကိုရင်းနှီးမြှုပ်နှံထားတဲ့ ရှယ်ယာရှင်တွေနဲ့အရေးတကြီး ဆွေးနွေးစရာရှိလို့ဆိုပြီး အကြောင်းကြားလာလို့ ငါတို့လိုရှယ်ယာရှင်တွေက MK ဆီကို CEOအသစ်အမိန့်နဲ့အပြေးဆင်းရတော့တာပဲ။
ပြီးတော့ CEOအသစ်ကိုလဲလူတော်တော်များများကစိတ်ဝင်စားနေကြတယ်ဆိုတော့ ငါလဲသွားအကဲခတ်ကြည့်မလို့လေ ..... "
ဟွန့်!
သူ့အဖေစကားကြားတော့ ဟန်လင်းထက်က နှာတစ်ချက်မှုတ်သည်။
"ပြောစရာတွေကုန်ပြီဆိုလဲ ဖုန်းချလိုက်တော့ လေကျနော်ဒီမှာလက်မအားနေဘူး"
သူ့စကားကြားတော့Screenတစ်ဖက်မှဦးနေမင်းထက်ကလည်းဖုန်းချသွားလေ၏။
"တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ ငါ့အဖေကလဲ MKရဲ့ ရှယ်ယာရှင်ပဲ"
ဟန်လင်းထက်ကသူ၏လက်များကိုရေခါလိုက်ပြီးနောက် နံရံရှိ Tissue boxမှ Tissueနှစ်ရွက်ကိုဆွဲယူလိုက်သည်။
လက်ကရေတွေကိုစင်အောင်သုတ်နေရင်းနဲ့နေသူရိန်ကိုကြည့််ကာရေရွတ်လာလေသည်။
"MKရဲ့ CEO အသစ်ကဘယ်တုန်းကတင်လိုက်တာလဲ ? "
"ဒီနေ့မနက်ကပဲ MKရဲ့ တရားဝင်Websiteကနေကြေညာလိုက်တာ ... CEOအသစ်က
ဦးမင်းထက်ခေါင်ရဲ့သား နန်းယမုံရဲ့ထွက်ပြေးနေတဲ့ခင်ပွန်းလောင်းတဲ့!"
ထိုစကားကြားတော့ဟန်လင်းထက်ရဲ့မျက်လုံးတွေကမြင့်တက်သွားသည်။
"Onlineပေါ်မှာလည်းအဲ့သတင်းကြောင့်အုံးအုံးကျက်ကျက်ပဲ..ထူးဆန်းတာတစ်ခုကMKရဲ့CEOအသစ်က သူ့ရဲ့နာမည်နဲ့ မျက်နှာကိုတော့ အခုထိမဖော်ပြသေးဘူးဆိုပဲ ဒါနဲ့လေရွှေစံအိမ်ကိုပိုင်တာ ဦးမင်းထက်ခေါင်မှန်း ငါဆိုမနက်ကမှသိတယ်ကွာ တော်တော်ဆိုးဆိုးပဲ...."
နေသူရိန်ရဲ့စကားကိုကြားသော်ဟန်လင်းထက်ကလည်း ဟက်ခနဲရယ်ချလာသည်။တကယ်တော့ ရွှေစံအိမ်ကိုပိုင်ဆိုင်တာ
ဦးမင်းထက်ခေါင်မှန်း သူကတော့နေသူရိန်ပြောပြမှသိလိုက်ရတာကြောင့် သူ့ကိုယ်သူလှောင်ရယ်,ရယ်လိုက်ခြင်းပေ။
"အဲ့တာဆို CEOအသစ်ကတော်တော်လျှို့ဝှက်ချက်ကြီးတဲ့လူပဲ.. !"
"အင်း.....နန်းယမုံက စေ့စပ်ရမယ့်သတို့သားလောင်းရှိနေတာနဲ့များ ဘာလို့အဲ့နေ့ကအကိုမင်းခန့်ထည်ကို လူမြင်မကောင်းလောက်အောင်တွယ်ကပ်နေခဲ့တာလည်းမသိဘူး ..."
ထိုစကားတို့ကဟန်လင်းထက်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတို့ကိုတန့်သွားစေသည်။
"အကိုမင်းခန့်ထည်ဆိုမှပဲ ..... ဒီနေ့အကိုမင်းခန့်ထည်ကျောင်းမလာဘူးနော်....."
ဟုရေရွတ်ရင်း နေသူရိန်က Toiletထဲမှထွက်သွားလေသည်။
ဟန်လင်းထက်ကတော့ထိုအချိန်အတွေးပင်လယ်ထဲနစ်မြောသွားရရှာသည်။
"မင်းကြည့်စမ်း! မင်းခန့်ထည်ရဲ့ပစ္စည်းတွေကိုလာသယ်တဲ့လူတွေက သာမန်လူတွေနဲ့မတူဘူးနော်....မင်းခန့်ထည်ကအသိုင်းအဝိုင်းကြီးကြီးထဲကနဲ့တူတယ်! သူနေတဲ့ပုံစံလေးနဲ့တကယ်ကိုမထင်ရဘူး......"
"CEOအသစ်က
ဦးမင်းထက်ခေါင်ရဲ့သား နန်းယမုံရဲ့ထွက်ပြေးနေတဲ့ခင်ပွန်းလောင်းတဲ့!"
"ထူးဆန်းတာတစ်ခုကMKရဲ့CEOအသစ်က သူ့ရဲ့နာမည်နဲ့ သူရဲ့မျက်နှာကိုတော့ အခုထိမဖော်ပြသေးဘူးဆိုပဲ"
"နန်းယမုံက စေ့စပ်ရမယ့်သတို့သားလောင်းရှိနေတာနဲ့များ ဘာလို့အဲ့နေ့ကအကိုမင်းခန့်ထည်ကို လူမြင်မကောင်းလောက်အောင်တွယ်ကပ်နေခဲ့တာလည်းမသိဘူး ..."
MKရဲ့ မျက်နှာမပြသေးတဲ့CEO အသစ်...
ဟိုနေ့ကအတင်းတွယ်ကပ်နေတဲ့နန်းယမုံ....
ရုတ်တရက်ကြီးကျောင်းထွက်သွားတော့မယ့်အဲ့လူ....
မရေမတွက်နိုင်လောက်အောင်များတဲ့ bodyguardတွေ...
MK ရဲ့ CEO အသစ်! အကိုမင်းခန့်ထည်!
သူတို့နှစ်ယောက်က........
သူ့ရဲ့ခေါင်းကရုတ်တရက်မိုက်ခနဲဖြစ်သွားကာနံရံကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ထောက်ကန်လိုက်ရသည်။
ထို့နောက်ငူတူတူငိုင်တိုင်တိုင်နဲ့Toiletထဲကနေထွက်လာခဲ့ကာ Toiletရှေ့တွင်ရပ်စောင့်နေသောနေသူရိန်နဲ့အတူ Lobbyသို့ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
"ကလိုက်ပါ ညီမတို့ရယ် တစ်နှစ်မှတစ်ခါတည်းကရတဲ့ကျောင်းသင်္ကြန်လေးကို"
"မကတတ်ဘူးဆို အကိုကလဲ"
"အကိုရှာပေးမယ် အကတိုက်ပေးမယ့်လူကို"
သူတို့ပြန်ရောက်သွားတော့ မင်းစက်နဲ့အတူသော်တာတို့သုံးယောက်က ကျောင်းသင်္ကြန်၌အကကမည့်အရေးကို တိုင်ပင်နေကြရင်းဆူညံနေကြလေသည်။
"အလင်းသင်္ကြန်မှာသီချင်းဆိုပါလား"
"ကိုစက်ကလဲ....ကျနော်မှသင်္ကြန်သီချင်းမရတာ "
"ကျက်လိုက်ရင်ရတာပဲဟာ ဒီလိုလုပ် ညီမတို့သုံးယောက်ကအက က အလင်းကသူတို့ကမယ့်သီချင်းကိုဆိုပေးလိုက်... ဒါဆိုပိုပြီးပွဲစည်သွားတာပေါ့...."
"ဟုတ်တယ်...အကိုမင်းစက် ပြောသလိုလုပ်ကြပါလား ငါလဲ နင်တို့သုံးယောက်စင်ပေါ်တက်ပြီးဗျိုင်းပျံတာကိုတဝကြီးကြည့်ချင်လို့ပါဟ"
အဟုတ်မှတ်လို့နားထောင်နေတာကိုတမင်သက်သက်ဖဲ့လာတဲ့ဆက်နောင်အားကလျာတို့သုံးယောက်စလုံး လက်သီးသုံးလုံးကို တစ်လုံးချင်းဆင့်ကာဝိုင်းကျွေးလိုက်ကြတော့လေသည်။
နေသူရိန်နှင့်မင်းစက်တို့ကဆက်နောင်အဖြစ်ကိုကြည့်ရင်းရယ်မောနေကြတဲ့အချိန်မှာMKရဲ့ CEOအသစ်အကြောင်းခေါင်းထဲရောက်ရောက်လာတဲ့ဟန်လင်းထက်ကတော့မရယ်မောနိုင်ခဲ့ပေ။
ဒါနဲ့ ရှိုင်းဇေယံကကော ဘယ်ရောက်နေတာလဲ?
ဟန်လင်းထက်နဲ့မင်းစက်တို့ညနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့
ဧည့်ခန်း၌ အရင်နေ့တွေတုန်းကလိုသူတို့ပြန်လာမည့်အချိန်ကိုစောင့်ဆိုင်းနေတတ်သည့် ဦးနေမင်းထက်ကိုမတွေ့တာကြောင့်မင်းစက်က တစ်အိမ်လုံးကိုလိုက်လံရှာဖွေနေလေသည်။
အိမ်တစ်ခုလုံးမွှေနှောက်နေသောမင်းစက်ကိုဟန်လင်းထက်ကအိမ်အောက်ထပ်မှလှမ်းပြောလာခဲ့သည်။
"ကိုစက် ဖေကြီးက နေ့လည်တုန်းကကျနော့်ဆီဖုန်းဆက်တယ်။ သူအရေးကြီးကိစ္စရှိလို့အလောတကြီးပြင်ဦးလွင်ဘက်ဆင်းသွားတယ်တဲ့ ..... "
"Aww ဟုတ်လား....အကိုကဦးလေးကိုမတွေ့မိလို့လိုက်ရှာနေတာ"
မင်းစက်ကလှေကားမှပြန်ဆင်းလာကာ ရယ်ကျဲကျဲဆိုသည်။
ထိုစဥ်ဟန်လင်းထက်ကတော့ ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာပေါ်မှာ မျက်စိများကိုစုံမှိတ်ထားလျက် ခနထိုင်နားနေခဲ့သည်။
"အလင်း နေမကောင်းဘူးလား။ဒီနေ့ မင်းကိုကြည့်ရတာမလန်းသလိုပဲ"ဟုဆိုကာ
ဟန်လင်းထက်ဘေး၌ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ ကောင်လေးရဲ့လေးလံလွန်းတဲ့ခေါင်းကြီးက သူ၏ဘယ်ဘက်ပုခုံးပေါ်သို့စောင်းအိကျလာလေသည်။
"ခေါင်းနဲနဲနောက်နေလို့....."
ဟန်လင်းထက်ကတိုးဖွစွာပြန်ဖြေလာပေမယ့်လို့မျက်ဝန်းတွေကတော့စေ့ပိတ်ထားဆဲပင်။
ခနကြာတော့ဧည့်ခန်းအတွင်းရှိဆက်တီခုံပေါ်၌တင်ထားသောမင်းစက်ဖုန်းလေးဆီမှ သီချင်းသံလေးကသူတို့နှစ်ကိုယ်ကြားသို့ပျံ့လွင့်လို့လာခဲ့သည်။မင်းစက်က သူ၏ပခုံးတစ်ဖက်ရှိဟန်လင်းထက်ရဲ့ခေါင်းလေးကိုပြုတ်မကျအောင်ထိန်းကိုင်ထားလျက်နှင့်ဖုန်းလေးကိုလှမ်းယူလိုက်ကာပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ဟဲလို ...... "
"အကိုမင်းစက်!"
ဒီအသံကတော်တော်ရင်းနှီးနေတဲ့အသံ...။
ဒါပေမယ့် ဖုန်းနံပါတ်ကတော့ စိမ်းနေတဲ့ဖုန်းနံပါတ်အသစ်ပဲ!
"ရှိုင်းဇေယံလား? ညီလေးရှိုင်းဇေယံ ?"
ထိုနာမည်ကြားတော့ဟန်လင်းထက်ရဲ့ပိတ်ဆင်းနေသောမျက်ဝန်းတစ်စုံက ဖျက်ခနဲပွင့်ဟလာပြီး အသံလာရာကိုနားစွင့်ထားလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်အကိုမင်းစက် ... ကျနော်ပါ
ကိုခန့်ဆီဖုန်းဆက်မရလို့ အကို့ဆီဖုန်းလှမ်းဆက်ကြည့်တာ......."
"အယ်....အဲ့ကောင်ကြီးက ညီလေးနဲ့အတူတူရှိနေတာမဟုတ်.......?"ဆိုတဲ့မင်းစက်ရဲ့စကားတောင်မဆုံးခင်မှာပင် ဟန်လင်းထက်ကဖုန်းကိုဆွဲလုသွားတော့သည်။
"ရှိုင်းဇေယံ မင်းအခုဘယ်မှာလဲ?"
မင်းစက်နှင့်ဖုန်းပြောနေရာကနေ ဟန်လင်းထက်ရဲ့အလောတကြီးမေးလာသောအသံတို့ကရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် ရှိုင်းဇေယံကကြောင်သွားကာအသံတိတ်သွားရသည်။
ဟန်လင်းထက်ကဖုန်းကိုင်ထားရင်းဧည့်ခန်းထဲမှထွက်လာကာ သူ၏အဖေဖြစ်သူရဲ့စာကြည့်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားပြီးစာကြည့်ခန်းတံခါးကိုအခန်းထဲမှလော့ချထားလိုက်သည်။
"အလင်း!"
မင်းစက်ကတော့ အခန်းအပြင်ဘက်တွင်သာကျန်ရစ်ခဲ့ရကာ စာကြည့်ခန်း၏နံရံတွေကအသံလုံတာကြောင့် အခန်းထဲရောက်မှပဲ ဟန်လင်းထက်တစ်ယောက်စိတ်ချလက်ချဖုန်းပြောနိုင်လေသည်။
"အဲ့လူ ဒီနေ့မင်းနဲ့အတူတူရှိမနေဘူးလား?"
"ကိုခန့် ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးငါ့ဆီရောက်မလာလို့စိတ်ပူနေတာ"
"ဒါနဲ့ မင်းကကောအခုဘယ်ရောက်နေတာလဲ
ငါအဆောင်ကိုရောက်ခဲ့ပြီးပြီ မင်းပစ္စည်းတွေကိုမနေ့ညကပြန်သယ်သွားတယ်ဆို မင်းတို့နှစ်ယောက်ဘာများဖြစ်ကြလို့လဲ ငါကူညီလို့ရတဲ့ကိစ္စဆိုငါကူညီပေးပါ့မယ် ငါအခုမင်းတို့နှစ်ယောက်ကိုဘယ်လောက်တောင်စိတ်ပူနေလဲမင်းတို့သိရဲ့လား!!!"
အရင်ကစကားတစ်ခွန်းပြောဖို့ကိုတောင် ဝန်လေးလွန်းလှတဲ့ဟန်လင်းထက်ဆီကနေသူတို့နှစ်ယောက်အားစိုးရိမ်ပူပန်နေကြောင်းတောင်စဥ်ရေမရစွာစကားဆိုလာသံကိုကြားတော့
ရှိုင်းဇေယံခမျာနားထောင်နေရင်း အံ့ဩတကြီးမှင်သက်နေရသည်။
ဟန်လင်းထက်ရဲ့ပြင်းစွာသောအသက်ရှူသံတို့ကို ဖုန်းထဲကနေကြားနေရသည်ကလုံးဝအကြည်........
"ကိုခန့်သာမင်းပြောနေတာတွေကိုကြားရင်တော့ မင်းကိုပြေးဖက်ပြီးနမ်းချင်နေတော့မှာပဲ...."
"Shit!!! ငါမေးတာကိုသာဖြေစမ်းပါ!"
"ငါကအဆောင်မှာမနေတော့ဘူး ငါ့အကိုကပေးမနေတော့လို့ .. ငါနဲ့ကိုခန့် ပြဿနာတက်လို့အဆောင်ပြောင်းတာမဟုတ်ဘူး အဲ့တာကြောင့်စိတ်မပူပါနဲ့....
ဒါနဲ့ မင်းအဆောင်ကိုရောက်သွားတယ်ဆို ကိုခန့်နဲ့အဆောင်မှာမတွေ့ခဲ့ဘူးလား? ကိုခန့်ဒီနေ့ကျောင်းမတက်ဘူးလား?"
'ဒါဆို ဟိုလူကဘယ်ပျောက်နေတာလဲ?'
ရှိုင်းဇေယံကထိုသို့ပြန်မေးလိုက်တဲ့အခါ ဟန်လင်းထက်ဘက်ကအပ်ကျသံမကြားရတော့လောက်အောင်အထိတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားခဲ့လေသည်။
"ဟန်လင်းထက် ..... "
"မင်းလဲ..ကျောင်းထွက်တော့မှာလား?"
အမ်!!!
'ဒီကောင် ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေတာလဲ?
ဘာလို့ငါကျောင်းထွက်တော့မယ့်အကြောင်းကိုပါရုတ်တရက်ကြီးမေးချလာပြန်တာတုန်း!!! '
တကယ်တော့ဟန်လင်းထက်ကမင်းခန့်ထည်ကျောင်းထွက်မည့်အကြောင်းကိုတစ်စွန်းတစ်စကြားလာတာကြောင့် ရှိုင်းဇေယံကိုပါ သူစိုးရိမ်တကြီးမေးနေခြင်းဖြစ်သည်။တစ်ဖက်ကရှိုင်းဇေယံမှာလည်း လျှို့ဝှက်ချက်ရှိနေတဲ့လူတစ်ယောက်မို့ ဟန်လင်းထက်ရဲ့စကားကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါအရှိုက်ထိသွား၍ရင်ထိတ်သွားရပြန်သည်။
သူကျောင်းထွက်ရမှာကလည်း ၁၀၀ရာခိုင်နှုန်းသေချာနေသည်ကိုး....
ရှိုင်းဇေယံရဲ့ဦးနှောက်ထဲမှာယခုအချိန်
အမှန်တရားကိုပြောပြဖို့ထက်လိမ်ညာဖို့ရာပိုအားသန်နေခဲ့သည်။ ထိုအလိမ်အညာတို့ကိုနှုတ်ဖျားမှထွက်ဖို့ရာအတွက်သူစိတ်တော့မကောင်းလှ။
စိုးရိမ်ပူပန်နေတဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ပိုပြီးစိတ်ဒုက္ခပေးတာထက် စိတ်သက်သာရာရအောင် မုသားပြောပေးတာကမှ တစ်ဖက်လူအတွက်စဥ်းစားပေးရာကျမယ်မဟုတ်လား???
"မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ ငါကျောင်းမထွက်ပါဘူး...ငါနေမကောင်းလို့ဒီနေ့မလာတာနောက်တစ်ပတ်အတွင်းလဲကျောင်းလာနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးကျောင်းသင်္ကြန်ကျမှပဲ ငါတို့တွေဆုံကြတာပေါ့......"
Screenတစ်ဖက်က ရှိုင်းဇေယံမှာရယ်ကာမောကာဖြင့်သာပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောလာတာကြောင့် ဟန်လင်းထက်ကတိုးတိုးတိတ်တိတ်သက်ပြင်းချလိုက်လျက်စိတ်အေးသွားရလေသည်။
"Okလေ... ဒါဆိုလဲ အဲ့ကျမှပဲငါတို့ပြန်တွေ့ကြတာပေါ့ မင်းကျောင်းမထွက်ဘူးဆိုရင်လဲပြီးတာပဲ....မင်းရဲ့ဘဲကြီးက ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး Labအစားထိုးဝင်နေရလို့ဖုန်းကိုင်လို့မရတာတဲ့ ကိုစက်အခုပဲလာပြောသွားတယ် မင်းလည်းအရမ်းစိတ်ပူမနေနဲ့တော့....."
ဟန်လင်းထက်ဟာလည်းယခုအချိန်လိမ်ညာဖို့သာတတ်နိုင်သည်။
ဘာမှန်းမသိရတဲ့အခြေအနေတစ်ခုအပေါ်လိမ်ညာလိုက်တာကနေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူအတွက် အကောင်းဆုံးရွေးချယ်မှုဖြစ်မည်ဟု သူစဥ်းစားမိတာကြောင့် ပြောသာပြောလိုက်ရပေမယ့်လည်းလိပ်ပြာတော့သိပ်မလုံလှ။
"အာ....အဲ့လိုကိုး. "
"ကျောင်းသင်္ကြန်ကျ မင်းသေချာပေါက်လာမှာမှတ်လား?"
"ဒါပေါ့ ကျောင်းသင်္ကြန်ကိုတော့ ငါရောက်အောင်လာခဲ့မှာပါ"
မုသားမပါလင်္ကာမချောတဲ့.....ဒီမုသားကိုတော့ အမှန်ကတယ်ဖြစ်စေချင်မိပါရဲ့......
"ဂရုစိုက်ပါ ရှိုင်းဇေယံ ငါဖုန်းချလိုက်တော့မယ်"
"အင်း"
ဟန်လင်းထက်က အင်းဟူသောအသံလေးကိုတောင်နားမထောင်တော့ပဲ အရင်ဖုန်းချသွားခဲ့သည်။
တကယ်ကို ဟန်လင်းထက်ကတော့........
အမြဲတမ်းချေနိုင်လွန်းသူကြီးပဲ......
ထို့နောက်ရှိုင်းဇေယံက သူတို့သူငယ်ချင်းတစ်သိုက်အတူတူရိုက်ခဲ့ဖူးသော Galleryထဲမှ ဓာတ်ပုံလေးများအားပြန်ကြည့်နေရင်း သူ၏မျက်နှာလေးအားဒူးခေါင်းနှစ်လုံးရဲ့အပေါ်၌အပ်ချကာရှိုက်ငိုနေလေသည်။
ဒီနေ့မှစိုးရိမ်တကြီးဖြစ်နေရှာသော အူပုပ်ကိုယ်တော်ဟန်လင်းထက်ကြောင့် ရှိုင်းဇေယံ ရဲ့ရင်ထဲမှာ ဝေးကွာနေသောသူငယ်ချင်းများအား ဝမ်းနည်းခြင်းများစွာနှင့်အတူတမ်းတလွမ်းဆွတ်သည့်ခံစားချက်တို့ကနှလုံးသား၏တစ်ထောင့်တစ်နေရာ၌အရှိန်အဟုန်ဖြင့်လှိုက်တက်လာကာအသံတိတ်လောင်ကျွမ်းနေခဲ့ရရှာသည်။
ရှိုင်းဆက်ယံကညီဖြစ်သူရဲ့ အခန်းတံခါးလေးကို အနည်းငယ်လှစ်ဟာလိုက်ပြီးတိတ်တခိုးငိုကြွေးနေရှာသောညီဖြစ်သူရဲ့ပုံရိပ်လေးအား နာကျင်မှုများစွာကိုရင်ဝယ်၌တိတ်တဆိတ်ပိုက်ထားလျက် ရပ်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။
သူ၏လက်ထဲရှိဖုန်း Screenပေါ်ကသတင်းအချို့ကိုမြင်တဲ့အခါ အခန်းထောင့်၌လျှောထိုင်ချလိုက်ပြီး မျက်နှာကျက်ကို အသက်မဲ့စွာငေးကြည့်လို့နေသည်။
Screenထက်မှာပေါ်နေတဲ့သတင်းခေါင်းစီးလေးတစ်ခုကတော့ "MK groupက CEOအသစ်ကိုဒီမနက်ပဲတင်မြှောက်လိုက်ပြီ" ဆိုတဲ့သတင်းပင်။
'မင်းခန့်ထည် ...မင်းတကယ်ပဲဒီလမ်းကိုရွေးလိုက်တယ်ပေါ့......
ဒါပေမယ့်် မင်းရွေးလိုက်တဲ့လမ်းက ငါ့ညီလေးအတွက်တကယ်ပဲအကျိုးရှိမယ်လို့ မင်းထင်နေတာလား?'
ရှိုင်းဇေယံနဲ့ဖုန်းပြောပြီးနောက် ဟန်လင်းထက်က အတန်ကြာစဥ်းစားပြီးမှတပည့်နှစ်ယောက်ကိုစာကြည့်ခန်းထဲသို့ခေါ်လိုက်ကာတံခါးကိုပြန်ပိတ်လိုက်လေသည်။
တစ်ခုခုမူမမှန်နေတာကိုရိပ်မိတဲ့မင်းစက်ကစာကြည့်ခန်းရှေ့၌ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေရင်း တံခါးနားကိုကပ်နားထောင်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ အခန်းထဲကနေအသံတစ်စုံတစ်ရာကိုအနည်းငယ်မျှမကြားရတာကြောင့် သူဒေါသဖြစ်မိချေ၏။
"ဒီကောင်လေး ဒီနေ့ ဘာတွေအထူးတဆန်းဖြစ်နေပါလိမ့်!"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ညနေစောင်းအချိန်တွင် ပြင်ဦးလွင်မြို့ရှိ MK groupပိုင်ဆိုင်သောရုံးချုပ်အဆောက်အဦး၏ကားပါကင်၌ကားအစင်းရေပေါင်းများစွာကမရပ်မစဲဆိုက်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ရောက်ရှိလာတဲ့ရှယ်ယာရှင်များစွာကို MKရဲ့ body guardများက Meeting roomထဲသို့အသီးသီးခေါ်ဆောင်သွားကြသည်။
Meeting roomထဲရှိ အလယ်ဗဟိုကစားပွဲရှည်ကြီးမှာအလျားပေါင်းများစွာရှည်လျားကာထိုင်ခုံပေါင်းများစွာကိုလည်းအရံသင့်ပြင်ဆင်လို့ထားသည်။
CEOအသစ်က ပြည်တွင်းရှိရှယ်ယာရှင်များသာမကပြည်ပရှိရှယ်ယာရှင်တွေကိုပါခေါ်ထားသည့်ပုံပင်။နိုင်ငံခြားသားတချို့ပါထိုတွေ့ဆုံပွဲ၌ပါဝင်လာခဲ့လေသည်။
စီးပွားရေးနယ်ပယ်တစ်ခုကရှယ်ယာရှင်တစ်ဦးဖြစ်တဲ့နေမင်းထက်တစ်ယောက်MK အဆောက်အဦးရဲ့ Meeting roomထဲကိုရောက်တဲ့အခါ သူ့အားခေါ်ဆောင်လာသော bodyguardက သူထိုင်ရမည့်နေရာကိုအသေအချာချပေးလေသည်။ဦးနေမင်းထက်ကသူ၏ကိုယ်ပိုင်နေရာကိုဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလဲအကတ်ခတ်ကြည့်နေလိုက်သည်။
Meeting roomထဲသို့ရောက်လာကြသောလူအများစုက မြန်မာပြည်ရဲ့ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာနည်းပညာတွေကိုမြှင့်တင်နေတဲ့ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံသူတွေသာမက MK gpကပိုင်ဆိုင်သောနာမည်ကြီးဆေးရုံများရဲ့ဆေးရုံအုပ်တွေပါ,ပါလေသည်။ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကိုဝေ့ဝိုက်ကြည့်နေရင်းကနေ
ဦးနေမင်းထက်၏အကြည့်များက စားပွဲရှည်ကြီးရဲ့ထိပ်ဦးပိုင်းနေရာ၌ထိုင်နေသော အနီရောင်ပုံရိပ်လေးဆီ၌ စွဲကပ်သွားခဲ့သည်။
'Htaewahဘက်က CEOလောင်းကိုတောင်ခေါ်ထားပါလား?'
'ဒါဆို စေ့စပ်ပွဲသတင်းက လူအများပါးစပ်ဖျားကပြောနေကြတဲ့အတိုင်းအမှန်ထင်တယ်.......'
MK ရဲ့ websiteမှာမနက်ကတက်လာခဲ့တဲ့CEOအသစ်သတင်းကြောင့်လူအများစုကစေ့စပ်ပွဲသတင်းကိုစိတ်ဝင်စားနေကြပြီးဝေဖန်ပြောဆိုနေကြသည်။သို့ပေမယ့်
ဦးမင်းထက်ခေါင်ကစေ့စပ်ပွဲနှင့်ပက်သတ်၍ အခုထိ အတိအလင်းမကြေညာသေးတာကြောင့် ဦးနေမင်းထက်မှာမူကြိုတင်ကောက်ချက်မချရဲသလိုဝေဖန်ပြောဆိုဖို့လည်းဝါသနာမပါခဲ့ပေ။
ဦးမင်းထက်ခေါင်ရဲ့သားဆိုမှတော့ MK gpရဲ့ဆက်ခံသူအသစ်ကသွားစမ်းလို့ရမယ့်လူတစ်ယောက်တော့မဟုတ်တန်ချေ။
ဒါကြောင့်သူလိုလုပ်ပိုင်ခွင့်နည်းတဲ့ရှယ်ယာရှင်တစ်ယောက်အတွက်စကားဆိုတာကျွံသွားတိုင်းမကောင်းတာမို့တခြားလူတွေပြောဆိုနေကြတဲ့စကားတွေကိုသာငြိမ်၍နားထောင်နေခဲ့ပြီးသူကိုယ်တိုင်ကမူတစ်ခွန်းတစ်ပါဒမျှနှုတ်မဟခဲ့ပေ။
Meeting roomထဲမှာလည်းကြုံတောင့်ကြုံခဲလူစုံနေတာကြောင့်အခုအချိန်အခါမှာတော့စပ်မိစပ်ရာပြောဆိုဖို့အတွက်
စေ့စပ်ပွဲအကြောင်းကလူအများပါးစပ်ဖျားတွင်ပြောစရာအကောင်းဆုံးဖြစ်နေလေသည်။
"ဟိုမှာထိုင်နေတာ Htaewahဘက်က CEOနေရာလျာထားတဲ့ နှိုင်းရတုမင်း
မှတ်လား?"
"ဟုတ်တယ်......နှိုင်းရတုမင်းတစ်ယောက်ပဲ Meetingလာတက်တယ်ဆိုတော့
Htaewahဘက်ကအဘိုးကြီးကိုတောင်CEOအသစ်ကဒီ Meetingကိုပေးမတက်ဘူးထင်တယ် ကြည့်ရတာ MKရဲ့CEOအသစ်ကတော်တော်သတ္တိကောင်းတဲ့ပုံပဲ။"
"ဒါနဲ့ CEOအသစ်ကငယ်ငယ်လေးဆို ....ဒါတောင် Htaewahဘက်ကလူတွေကမကန့်ကွက်ဘူးဆိုတော့စေ့စပ်ပွဲသတင်းကမှန်နေတယ်နဲ့တူတယ်"
"စေ့စပ်ပွဲသတင်းကအခုထိဝေဖန်တာပဲရှိသေးတာလေ CEOအသစ်ဘက်ကအတိအလင်းကြေညာမှပဲ ယုံရတော့မယ်"
"ကြားရတာတော့ အခုတက်မယ့် CEOအသစ်က နန်းယမုံနဲ့မစေ့စပ်ချင်လို့ ထွက်ပြေးဖူးတယ်ဆို ...... ဒါတောင် Htaewah groupက အခုထိငြိမ်နေသေးတယ်ဆိုတော့ Htaewahဘက်ကလူတွေ အခုကတည်းက MKရဲ့ CEOအသစ်ကိုကြောက်နေကြပြီထင်တယ်"
ဝုန်း!!!!!!
Meeting roomထဲ၌အသံတစ်သံကကျယ်လောင်စွာဟိန်းထွက်လို့သွားပြီး ကျယ်ဝန်းလှသောအခန်းတစ်ခုလုံးရှိလူအများစုရဲ့တီးတိုးပြောဆိုသံတို့ဟာ တမဟုတ်ချင်းတိတ်ကျလို့သွားခဲ့သည်။
ထိုအသံက စားပွဲထိပ်ဦးပိုင်းမှထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ကာနောက်ဆုံးတော့ Htaewahဘက်က အနီရောင်သခင်လေးနှိုင်းရတုမင်းမှာ ထိုစကားသံတို့ကိုနားမခံနိုင်သည့်အဆုံးပွဲထကြမ်းတော့လေသည်။
"သောက်ရမ်းနားညီးတယ်!!!!
ခများတို့ပါးစပ်တွေပိတ်ထားမလား ! ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လာပိတ်ပေးရမလား !!"
ထိုခြိမ်းခြောက်တို့အဆုံးအခန်းတစ်ခုလုံးဟာသုဿာန်တစပြင်အလားအလွန်အမင်းတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့လေ၏။
နှိုင်းရတုမင်းဆိုသူမှာ လက်ရှိ Htaewahဘက်က CEOနေရာလျာထားခြင်းခံရတဲ့ Htaewah groupရဲ့တစ်ဦးတည်းသောအမွေဆက်ခံသူဖြစ်တဲ့အပြင် သူဟာတရုတ်မြန်မာစပ်ကပြားတစ်ယောက်ဖြစ်ကာHong Kongမှာရှိတဲ့အင်အားအကြီးဆုံးမာဖီယားဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသွေးသားလည်းဖြစ်သည်။
နှိုင်းရတုမင်းဟာမာဖီးယားမျိုးဆက်ဖြစ်တာကြောင့်ကြမ်းတဲ့ရမ်းတဲ့နေရာမှာနှစ်ယောက်မရှိလောက်အောင် နာမည်ကျော်သူပင်။
သူကနန်းယမုံရဲ့တဝမ်းကွဲအကိုဖြစ်ပြီးဒေါသမာနတို့ကြီးတာကြောင့် အထူးသဖြင့် MKဘက်က အင်အားနည်းတဲ့ဘုတ်အဖွဲ့ဝင်များကဖိတ်ဖိတ်တုန်အောင်ကြောက်ရလေသည်။
ဘာလို့လဲဆိုတော့နှိုင်းရတုမင်းက Meetingတစ်ခုမှာစိတ်အခန့်မသင့်ဖြစ်ပြီဆိုလျှင် ထိုဘုတ်အဖွဲ့ဝင်တွေကိုပစ်မှတ်ထားပြီးဦးတည်တိုက်ခိုက်တတ်တာကြောင့်အကြောင်းသိသောလူများကပါးစပ်ပေါက်တို့ကိုကော်နဲ့ကပ်ထားသလိုချက်ချင်းပိတ်လိုက်ကြတော့လေသည်။
နှိုင်းရတုမင်းက Meetingလာတက်ပေမယ့်လို့ တခြားလူတွေလို အပေါ်ထပ်ကုတ်အနက်တွေဘာတွေဟိတ်ဟန်ထုတ်ပြီးဝတ်မလာ အနီရောင်ရှပ်အင်္ကျီကို အနက်ရောင်ဘောင်းဘီရှည်ထဲသို့ခါးထိထည့်ဝတ်ထားပြီး မိကျောင်းleatherခါးပတ်ကို ထင်ပေါ်စွာဝတ်ဆင်ထားသည်။
အနီရောင်ရှပ်အင်္ကျီရဲ့ကော်လံတွင်လည်း ဘာနက်ခ်တိုင်မှမတပ်ဆင်ထားပဲ ကြယ်သီးနှစ်လုံးလောက်ကိုအရိုင်းဆန်စွာလှစ်ဟထားတာကြောင့်သူ၏လည်ပင်းရိုးတစ်လျှောက်မှာရှိတဲ့ ဂိုဏ်းအမှတ်အသားဖြစ်သောDreamcatcher tatooလေးက ညှို့ချက်ပြင်းစွာအထင်းသားပေါ်နေခဲ့သည်။
သူ၏နက်မှောင်သောဆံသားတို့ကိုလည်း ဂျယ်များဖြင့်မဖီးသင်ထားတာကြောင့် နှဖူးပြင်ရဲ့ဘယ်ညာနှစ်ဖက်၌ ဆံသားအချို့က လေအဝှေ့တွင်ရင်သပ်ရှုမောစွာဝဲကျလို့နေလေသည်။
ကျောက်စိမ်းသစ်ခွစံအိမ်ရဲ့အနီရောင်သခင်လေးဟာလည်းရွှေစံအိမ်ရဲ့ရွှေမင်းသားလေးကဲ့သို့ပင် အင်မတန်မှချောမောကြည့်ကောင်းတဲ့လူငယ်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမယ့်လို့ဘယ်မိသားစုကမှအသေခံ၍ထိုသခင်လေးနှင့်လက်မဆက်ရဲကြပေ။
"မင်းတို့ရဲ့ CEOအသစ်ကဒီနေ့ရောက်လာဦးမှာလား?"
နှိုင်းရတုမင်းက Meeting roomထဲရှိbodyguardတွေကိုခုန်အုပ်တော့မည့်မျက်ဝန်းများနှင့် စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း ခက်ထန်မာကြောလှသောအသံတို့နှင့်မဲနေလေသည်။
"ဖြေးဖြေးပေါ့ မင်းကဘာတွေလောနေတာလဲ......"
အေးစက်လှတဲ့အသံတစ်သံကခန်းမအတွင်းသို့ဖြတ်သန်းသွားပြီးနောက် Meeting roomရဲ့အရှေ့တံခါးနှင့်အနောက်တံခါးများကတစ်ပြိုင်နက်ထဲစေ့ပိတ်ကုန်ကြသည်။
ထို့နောက် ရှည်မြောလှသောအနက်ရောင်အရိပ်လေးတစ်ခုက Meeting roomရဲ့ projector boardအရှေ့မှာ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ကာငယ်ရွယ်ချာမောလွန်းသောလူငယ်လေးတစ်ယောက်ကအေးစက်သောအပြုံးတစ်ပွင့်ကိုနှုတ်ခမ်းထက်တွင်ချိတ်ဆွဲထားလျက်စကားစလိုက်လေသည်။
"မင်္ဂလာရှိတဲ့ညနေခင်းလေးပါနော်. ...ရှယ်ယာရှင်လူကြီးမင်းတို့......"
Meeting roomထဲရှိလူအားလုံးက ထိုလူငယ်လေးအားစူးစမ်းကြည့်နေကြသော်လည်း နှိုင်းရတုမင်းကတော့ ထိုလူငယ်လေးဆီမှအကြည့်လွှဲထား၍ သူ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံးမှာလည်းမဲမှောင်အေးစက်နေလေသည်။
မင်းခန့်ထည်ကခန်းမအတွင်းရှိ bodyguardတွေအားလုံးကိုအချက်ပြလိုက်တော့ ထို bodyguardတွေက ရှယ်ယာရှင်တွေဆီက ဖုန်းအပါအဝင်Electronicsပစ္စည်းအားလုံးကိုသိမ်းဆည်းလိုက်ကြသည်။
ခန့်မှန်းကြည့်ရသလောက် MKရဲ့ CEOအသစ်ကသူ၏မျက်နှာနှင့်သူ၏အကြောင်းတို့ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးလျှို့ဝှက်ထားချင်နေသည့်ပုံပင်။ဦးနေမင်းထက်လည်းသူ့တွင်ပါလာသော ပစ္စည်းအားလုံးကို bodyguardများဆီပေးလိုက်ပြီး ခပ်ဝေးဝေး၌ရပ်နေသော အနက်ရောင်ဝတ်စုံအပြည့်နှင့်ထိုလူငယ်လေးအားစူးစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
'CEOအသစ်ကိုဘယ်နေရာမှာများမြင်ဖူးနေပါလိမ့်! ရင်းရင်းနှီးနှီးကိုသိနေတယ် '
ထိုအချိန်တွင်ခန်းမထဲက တစ်စုံတစ်ယောက်ကတော့ တခြားလူတွေကဲ့သို့ Electronicsပစ္စည်းများကို bodyguard များထံကြည်ကြည်ဖြူဖြူမအပ်နှင်းလာဘဲ မောက်မာစွာဖီဆန်လာခဲ့သည်။
"သခင်လေးနှိုင်းရတုမင်းခမျာ ကျေးဇူးပြုပြီး ပြဿနာမရှာပါနဲ့"
Bodyguardလေးစကားကြားတော့နှိုင်းရတုမင်းကလှောင်ရယ်ရယ်လာကာတစ်ခန်းလုံးကြားအောင်အသံမြှင့်ပြောလာခဲ့သည်။
"ငါကဘာကိစ္စမင်းတို့ကိုပြဿနာရှာရမှာလဲ .... ငါက MKရဲ့ CEOအသစ်အကြောင်းကိုနဲနဲလေးတောင်မှစိတ်မဝင်စားတာမို့ ငါ့ဆီကဘာပစ္စည်းကိုမှ မင်းတို့ဆီအပ်စရာမလိုဘူးထင်တယ်!!!"
"ဒါပေမယ့်....ဒီ Meetingကိုတက်ရောက်နေပြီဆိုမှတော့ ကျနော်တို့ရဲ့ CEOချထားတဲ့စည်းမျဥ်းတွေကိုကျိန်းသေပေါက်လိုက်နာရပါမယ်"
"မင်းကဘာကောင်မို့ငါလာသင်ပေးနေတာလဲ ? ငါမလိုက်နာတော့ကောဘယ်သူကဘာလုပ်ရဲလဲ?"
မင်းခန့်ထည်ရဲ့ခက်ထန်လွန်းသောစူးရှရှအကြည့်တစ်ချက်က အနှီသွေးဆူနေတဲ့ အနီရောင်လူသားထံသို့ မိုးကြိုးစက်သွားအလားဒိန်းခနဲရောက်ရှိသွားတော့လေသည်။
"လင်းထွဋ် မင်းသွားလိုက်"
လင်းထွဋ်က bodyguardလေးအားအချက်ပြလိုက်ပြီး နောက်ဆုတ်ခိုင်းလိုက်ကာထို Bodyguradလေးနေရာ၌သူဝင်ရပ်လိုက်သည်။
"သခင်လေး ပွဲမဆူပါနဲ့....."
"လာပြန်ပြီ နောက်တစ်ကောင်!"
နှိုင်းရတုမင်းကတစ်ဖက်ဆီသို့မျက်နှာလွှဲထားပြီးကြိမ်းမောင်းနေရာမှ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ရဲ့အသံကိုကြားတော့ သူ၏အကြည့်များကိုအနောက်ဘက်အသံလာရာဆီသို့ ရွေ့လျားလိိုက်တဲ့အခါ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ခုနက ဆူပူကြိမ်းမောင်းနေသော နှိုင်းရတုမင်းက ချက်ချင်းငြိမ်ကျသွားခဲ့ရသည်။
တမဟုတ်ချင်းတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လို့သွားတဲ့နှိုင်းရတုမင်းကိုလှမ်းကြည့်နေခဲ့တဲ့ မင်းခန့်ထည်ဟာ သူ၏နှုတ်ခမ်းတို့ကိုတွန့်ချိုးလိုက်လေ၏။
"ကျနော့်ဆီပေးပါ...."
နှိုင်းရတုမင်းကအကြည့်တို့ကိုပြန်လွှဲလိုက်၍ ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီးနောက်လင်းထွဋ်ရဲ့ဖြန့်ထားသောလက်ဖဝါးပေါ်သို့ဖုန်းအပါအဝင်ကားသော့ပါမကျန် ပါလာသမျှElectronicsပစ္စည်းအကုန်လုံးကိုဆောင့်အောင့်ကာကမ်းပေးလာခဲ့သည်။
"CEOအသစ်က တကယ်အရှိန်အဝါကြီးတာပဲ နှိုင်းရတုမင်းကိုတောင်ထိန်းနိုင်တယ်ဆိုကတည်းက တကယ့်ကိုအထင်ကြီးစရာပဲ"
လူအများစုက ငြိမ်ကျသွားသောနှိုင်းရတုမင်းကိုကြည့်ရင်းတိုးတိတိုးတိပြောဆိုနေကြပြန်သည်။
အရင်ကဆို ဦးမင်းထက်ခေါင်ချမှတ်ထားတဲ့စည်းမျဥ်းတွေကိုတောင်မျက်စိထဲမထည့်ခဲ့တဲ့ ဆိုးသွမ်းခက်ထန်လွန်းတဲ့နှိုင်းရတုမင်းက
ဒီတစ်ခါကျ သူမဟုတ်သည့်အတိုင်း ပွဲမဆူတော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားသည့်မြင်ကွင်းမျိုးက တစ်ကယ့်ကို နှစ်တစ်ထောင်မှာမြင်ရခဲလေသောမြင်ကွင်းမျိုးပင်။
ထိုစဥ် Meeting roomထဲရှိ အရှိန်အဝါအကြီးဆုံးနှစ်ယောက်ကတော့ မိုးကြိုးသွားတမျှအကြည့်များနှင့် အချင်းချင်းပစ်ခတ်ရင်း အသံတိတ်စစ်ခင်းနေပြီဖြစ်သည်။
'ချီးကိုအရှိန်အဝါကြီး!
မင်းခန့်ထည် .....ငါမင်းကိုအလျှော့ပေးတာမဟုတ်မှန်းမင်းသိပါတယ်!'
'မင်းငါ့ကိုလွန်ဆန်နိုင်ဖို့အခွင့်အရေးမရှိသေးဘူး နှိုင်းရတုမင်း!
မင်းခန့်ထည်က အခြေအနေတွေတည်ငြိမ်သွားတဲ့အခါမှဓားသွားတမျှထက်နက်အေးစက်သောအမိန့်အာဏာသံတစ်သံနဲ့အတူ Meeting ကိုတရားဝင်စတင်လိုက်လေသည်။
"ကျနော်က ဒီနေ့မှဒီနေရာကိုဆက်ခံလိုက်တဲ့ MKရဲ့ CEOအသစ် မင်းခန့်ထည်ပါ။
လူကြီးမင်းတို့အနေနဲ့ ကျနော်ရဲ့နာမည်နဲ့မျက်နှာကို အခုကြားခွင့်မြင်တွေ့ခွင့်ရပေမယ့် ဒီ Meeting roomအပြင်ဘက်ကိုရောက်သွားတဲ့အခါကျ ကျနော်ရဲ့အကြောင်းတွေကိုမည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ဆီကိုမှဖွင့်ဟထုတ်ပြောပိုင်ခွင့်မရှိပါဘူး။
"ဒါကလဲ ဒီနှစ်ပတ်အတွင်းအပြီးလုပ်မယ့် projectအချိန်လေးအတွင်းပါပဲ။ ဒီနှစ်ပတ်ပြီးရင်တော့ ကျနော်ကိုယ်တိုင်မီဒီယာတွေရှေ့မှာလူလုံးထွက်ပြမှာမို့ ကျနော်ရဲ့စည်းမျဥ်းတစ်ချို့ကိုလူကြီးမင်းတို့အနေနဲ့အမှန်အကန်လိုက်နာပေးစေချင်ပါတယ်။အကယ်၍ ဒီအခန်းထဲရှိတစ်ဦးတစ်ယောက်ဆီကနေ ကျနော့်အကြောင်းတစ်စုံတစ်ရာသတင်းပျံ့သွားသည်ရှိသော် ထိုလူက MKကနေအပြီးအပိုင်ထွက်သွားရပါလိမ့်မယ်!!!"
မာနမာန်ပြင်းသောလူငယ်လေးဆီကနေထိုသို့အမိန့်ပေးခံလိုက်ရတဲ့အခါ
ခန်းမအတွင်းရှိလူများက လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားကြပြီးနောက် CEOအသစ်ရဲ့စည်းမျဥ်းများကိုတထစ်ချလိုက်နာဖို့ကိုသာနောက်ဆုံးရွေးချယ်လိုက်ကြသည်။
အကုန်လုံးကအောင်မြင်နေဆဲစီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေဖြစ်တာမို့ဘယ်သူကမှMKကနေထွက်ခွာဖို့လမ်းကိုမိုက်မဲစွာရွေးချယ်ကြလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
လူတွေရဲ့လောဘကိုကွင်းကွင်းကွက်ကွက်မြင်နေရတဲ့နှိုင်းရတုမင်းကဟက်ခနဲတစ်ချက်သရော်ရယ်လိုက်ရင်းမင်းခန့်ထည်ကြားအောင်ရိသဲ့သဲ့ဆိုလိုက်၏။
"မင်းလိုကောင်က ဘာတွေများလျှို့ဝှက်စရာရှိနေလို့လဲ....သောက်ကြီးသောက်ကျယ်!"
"တချို့လူတွေကတော့ကိုယ့်နေရာကိုယ်မေ့နေပြီထင်တယ် "
နှစ်ယောက်သားစကားလုံးတွေနဲ့အပြန်အလှန်ထိုးနှက်လိုက်ကြပြီးနောက် နှိုင်းရတုမင်းကအံကြိတ်လျက်တစ်ဖက်သို့လှည့်သွားတော့လေသည်။
သူကိုယ်တိုင်ကလည်း MKရဲ့လူမဟုတ်ပေမယ့်လို့ Htaewahဆိုသည်မှာ MKကိုမှီခိုနေရဆဲလုပ်ငန်းတစ်ခုဖြစ်နေတာကြောင့် နှုတ်လုံရမည့်အဖွဲ့ထဲ၌ သူကထိပ်ဆုံးနေရာကဖြစ်ကာ ထိုသို့မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့အပေါ်ကိုပဲ နှိုင်းရတုမင်းကမခံမရက်နိုင်အောင်မကျေမနပ်ဖြစ်နေရခြင်းပေ။
ထိုပွဲထဲရှိလူတိုင်းရဲ့မျက်နှာကို မင်းခန့်ထည်ကသေချာကြည့်နေရင်းတစ်ထောင့်တစ်နေရာအရောက်တွင် သူ၏အကြည့်တို့ကတုံ့ဆိုင်းသွားရလေသည်။
'ဟန်လင်းထက်ရဲ့အဖေကဘာလို့ဒီရောက်နေတာလဲ!!'
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဆုရဲ့သားအကြီးဆုံးဆိုးပေကြီးပေါ်လာပါပြီ။
ကျောက်စိမ်းသစ်ခွစံအိမ်အကြောင်းက Mr. Devilမှာအသေးစိိတ်ပါပြီးပြီမို့မရှင်းတော့ပါဘူးနော်။
နန်းယမုံတို့သားအဖကလေရန်ကုန်ဘက်မှာအခုအခြေချနေရတယ်ဆိုတာ တကယ်တော့နှိုင်းရတုမင်းကအဲ့ဒီသားအဖနှစ်ယောက်စလုံးကိုစံအိမ်ကနေကန်ချထားတာပါတဲ့😆
အဲ့အကြောင်းလေးကဆုထည့်မရေးဖြစ်ခဲ့တဲ့လျှို့ဝှက်ချက်လေးတစ်ခုပေါ့နော် ☺
Thanks for reading. 🙏💕
Love you all my readers 💜
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အခန္း (၄၇)-မုန္းတီးျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိ
Zawgyi
[MK gpရဲ႕အေမြဆက္ခံသူ]
ျပန္လာၿပီ!! ေနာက္ဆုံးေတာ့ျပန္လာၿပီတဲ့!
Honda insightနီညိဳေရာင္ကားေလးကျခံဝင္းထဲသို႔အ႐ွိန္ျပင္းစြာေမာင္းႏွင္လာၿပီးေနာက္ စက်င္ေက်ာက္ျပားမ်ားႏွင့္အလွဆင္ထားေသာစံအိမ္ရဲ႕ဆင္ဝင္ေ႐ွ႕တြင္ကားကိုအ႐ွိန္သတ္လိုက္ေလသည္။
စံအိမ္ထဲ႐ွိအေစခံေတြက မေတြ႕မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ စံအိမ္ထဲသို႔ေျခမခ်သည္မွာသုံးႏွစ္တာ႐ွိၿပီျဖစ္သည့္သူတို႔၏သခင္ေလးျပန္လာၿပီဆိုေသာအသံၾကားၾကားခ်င္းပင္စံအိမ္ထဲမွအေျပးအလႊားထြက္လာၾကေပသည္။
Honda insightနီညိဳေရာင္ကားေလးဆီမွလင္းထြဋ္ကဆင္းလာၿပီးေနာက္ ကားေနာက္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ဂ်င္း shirtနက္ျပာေရာင္ေလးနဲ႔ စတိုင္ေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္တို႔ကို စတိုင္က်နစြာဝတ္ဆင္ထားေသာ ေခ်ာေမာခန္႔ညားလွသည့္လူငယ္ေလးတစ္ဦးကဆင္းလာခဲ့သည္။
"သခင္ေလး ျပန္လာၿပီလား"
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးကေ႐ွ႕ဆုံးကေန၍ ခရီးဦးႀကိဳဆိုေလသည္။
"မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး"
"တကယ္ဆို သုံးႏွစ္႐ွိသြားပါၿပီ သခင္ေလး"
"အာ....ဟုတ္သားပဲ မေတြ႕တာသုံးႏွစ္ေတာင္႐ွိသြားၿပီေနာ္......"
လူပ်ိဳေပါက္ႀကီး မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေတာင့္တင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ေခ်ာေမာခန္႔ညားမႈေတြကိုမ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ အထင္းသားျမင္ေတြ႕ေနရေသာဆယ္ေက်ာ္သက္အိမ္အကူေလးေတြကေခါင္းငုံ႔ထားကာအၿပိဳင္႐ွက္ေသြးျဖာေနၾကသည္။
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ယခုပုံစံမွာ လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္ခန္႔က ႏုနယ္လြန္းေသာ ေဒါင္းသားေပါက္စေလးႏွင့္မတူ အေရာင္စုံလြန္းေသာအေတာင္စုံကိုခန္႔ညားလွပစြာျဖန္႔က်က္ထားသည့္ ဟိတ္ဟန္အျပည့္႐ွိသည့္ေဒါင္းဧကရာဇ္မင္းတစ္ပါးျဖစ္ေနေလၿပီ။
"သားသား......"
ထိုအသံက မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ရင္အစုံကိုဆို႔နင္သြားေစသည္။
"မာမီ!"
ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနေသာကေလးေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ ေဒၚဝင့္ဝါထည္တစ္ေယာက္ေျပးလႊားလာကာ အိမ္၏ဆင္ဝင္ေ႐ွ႕သို႔အျမန္ေရာက္႐ွိလာေလသည္။သူမ၏ေျခအစုံ၌လည္း အိမ္စီးဖိနပ္ေတာင္ပါမလာေပ။
လွပစြာထုံးဖြဲ႕ထားတတ္တဲ့သူမ၏ဆံရစ္ထုံးကလည္း ေျပေလ်ာ့က်ေနခဲ့သည္။
"သားသားေရ ငါ့သားေလး ေနာက္ဆုံးေတာ့ျပန္လာၿပီေပါ့! အမေလးၾကည့္စမ္းပါဦး ငါ့သားေလးကေခ်ာလာလိုက္တာ"
ဟုတဖြဖြဆို၍ မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလို႔ေနလ်က္သားျဖစ္သူရဲ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔အေျပးေျပးဝင္ေလသည္။
"မာမီက ဘာလို႔ဖိနပ္မစီးလာတာလဲ? ေျခေထာက္ေတြေပကုန္ေတာ့မယ္...."
မင္းခန္႔ထည္ထိုသို႔ေျပာမွ ေဒၚဝင့္ဝါထည္တစ္ေယာက္သူမ၏ေျခအစုံတြင္ ဖိနပ္မပါမွန္းသတိရေတာ့သည္။
"ေအာ္ ဟုတ္သားပဲ ဒါေပမယ့္ ဖိနပ္မပါတာကငါ့သားေလး အိမ္ျပန္လာတာေလာက္အေရးမႀကီးပါဘူး"
မင္းခန္႔ထည္ကလည္း သူ၏မိခင္စကားၾကားေတာ့ေက်နပ္အားရစြာျပဳံးမိသည္။
"ေရာ့ " ဆိုတဲ့မာန္ပါပါအသံေနာက္တြင္စိန္စီကတၱီပါဖိနပ္တစ္စုံကေက်ာက္စရစ္ေက်ာက္ျပားေတြထက္၌ေနရာယူသြားခဲ့သည္။
မင္းခန္႔ထည္က"ဒယ္ဒီ!" လို႔ေခၚလိုက္ေတာ့ဦးမင္းထက္ေခါင္ကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနကာဂ႐ုမစိုက္တဲ့ေလသံတို႔နဲ႔ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာဆိုလာေလသည္။
"အဟမ္း....သူ႕ဘာသာသူျပန္လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျပန္လာေနတဲ့လူကိုဘာေတြအေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနၾကတာတုန္း ......အိမ္ထဲကိုအခုျပန္ဝင္ၾကစမ္း.....ျပန္ဝင္ၾကစမ္း"
ဦးမင္းထက္ေခါင္ဟာသားျဖစ္သူကိုေစ့ေစ့မၾကည့္လာေသးဘဲေနာက္လွည့္ကာအိမ္အကူေတြကိုအတင္းေမာင္းထုတ္ေန႐ွာသည္။ဇနီးျဖစ္သူကဲ့သို႔သားျဖစ္သူျပန္လာသည္ကိုေပ်ာ္ေနသည့္အရိပ္အေယာင္တစ္စြန္းတစ္စမွ်မျပဘဲေသြးေအးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေလသည္။
"ေတာ္႕သားျပန္လာတာကို ေတာ္ကမႀကိဳဆိုဘူးလား!"
"ငါကဘာကိစၥမင္းတို႔လိုအေျပးႀကိဳရမွာတဲ့လဲ?"
ထိုစကားၾကားေတာ့ မင္းခန္႔ထည္ကဟက္ခနဲရယ္သြမ္းလိုက္သည္။
"ဒယ္ဒီကမာမီ့အတြက္ေတာ့ဖိနပ္ယူလာဖို႔သတိရတယ္ ဒယ္ဒီ့အတြက္က်ေတာ့ေကာ..."
ထိုသို႔ေထ့ေငါ့သံၾကားေတာ့မွ ဦးမင္းထက္ေခါင္ခမ်ာ သူ၏ေျခဖ်ားေတြေအးေနမွန္းသတိထားမိေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ဦးမင္းထက္ေခါင္လည္း သူ႕သားျပန္လာၿပီဆိုတဲ့အသံၾကားသည္ႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူနဲ႔အၿပိဳင္မာရသြန္ေျပးခဲ့ပါသည္။သို႔ေသာ္အိမ္အေပါက္ဝအေရာက္တြင္ သားျဖစ္သူဆီမွ သူ၏မိန္းမဖိနပ္မပါဘူးဆိုတဲ့စကားၾကားလိုက္ရတဲ့အခါေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ေျပးကာေလွကားနားကဖိနပ္စင္မွေတြ႕ကရာကတၱီပါတစ္စုံကိုအေျပးဆြဲယူၿပီးမွဆင္ဝင္ေ႐ွ႕သို႔အေျပးျပန္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အခု သူ၏လုံခ်ည္မွာလည္းကြၽတ္က်လုမတတ္ေျပေလ်ာ့ခါနီးပါးျဖစ္ေနေသာ္လည္း မာေၾကာေသာဟိတ္ဟန္တို႔ကို မ်က္ႏွာထက္တြင္အျပတ္႐ိုက္ႏွိပ္ထားကာသားျဖစ္သူေ႐ွ႕တြင္တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမေလွ်ာ့ေသးေပ။
"အဟမ္း.....ညမိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ အိမ္ထဲမဝင္ေသးဘဲဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ!"
အနည္းငယ္နီရဲေနပါေသာမ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ဦးမင္းထက္ေခါင္ဟာမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာေငါက္ငမ္းလိုက္လ်က္ အိမ္ထဲသို႔လက္ေနာက္ပစ္လ်က္ခပ္သုတ္သုတ္ျပန္ဝင္သြားေတာ့ေလသည္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့သူ၏လုံခ်ည္ဟာကြၽတ္က်ေတာ့မွာမို႔လို႔ပင္။
ဖခင္ျဖစ္သူမွာသူ႕အားအမွန္အကန္စိတ္ဆိုးသြားတာမဟုတ္ဘဲ႐ွက္ေသြးျဖာသြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕အေဖက်မ္းေၾကေနတဲ့မင္းခန္႔ထည္ကအတပ္ရိပ္မိေပသည္။
"သားအေဖကေတာ့ေလ ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး"
"မာမီလဲဒယ္ဒီ့အေၾကာင္းသိရဲ႕သားနဲ႔......"
"လာအိမ္ထဲဝင္ၾကမယ္ သား..."
ေဒၚဝင့္ဝါထည္ကမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္ေမာင္းေလးကိုတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားလ်က္အိမ္ထဲသို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္စလုံးစကားတေျပာေျပာႏွင့္ဝင္သြားၾကေလ၏။
အေနာက္နား၌က်န္ရစ္ခဲ့ေသာျပဳံးခဲေပသည့္လင္းထြဋ္ပင္လွ်င္ထိုၾကည္ႏူးစရာပုံရိပ္ေလးကိုၾကည့္ေနရင္း မသိမသာျပဳံးမိသည္။
မင္းခန္႔ထည္တို႔သားအမိအိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဦးမင္းထက္ေခါင္က ဧည့္ခန္းထဲ၌ဇိမ္က်စြာထိုင္ေနၿပီး ႏြားႏို႔ခြက္ေလးအား အရသာခံေသာက္ေနသည္။
"သခင္ေလးအတြက္ ညစာျပင္ၿပီးပါၿပီ "
"ရပါတယ္ က်ေနာ္မဆာေသးဘူး"
တကယ္လည္း သူဗိုက္မဆာေပ။မနက္ကတည္းကေရတစ္ခြက္သာေသာက္ထားၿပီးတစ္ေန႔လုံးဘာမွ်မစားရေသးတာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာေလဟပ္ေနတာျဖစ္မည္ထင္သည္။
"ဒါေပမယ့္ သခင္ေလး ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံးဘာမွမစားရေသးဘူးေလ..."
လင္းထြဋ္ကဂိုေထာင္ထဲမွာကားကိုထည့္ၿပီးေနာက္စံအိမ္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ မင္းခန္႔ထည္ျငင္းဆိုလိုက္တဲ့စကားကိုၾကားၿပီးထိုသို႔စိုးရိမ္တႀကီးဝင္ေျပာလိုက္တဲ့အခါသခင္ေလးျဖစ္သူကသူ႕အားမ်က္လုံးေထာင့္ကေနေဆြၾကည့္လာတာေၾကာင့္ လင္းထြဋ္အျမန္ပင္ေခါင္းငုံ႔ခ်လိုက္ေလသည္။
"သားေလး တစ္ေန႔လုံးဘာမွမစားရေသးဘူးဆိုေတာ့ ဗိုက္ေအာင့္ေနမွာေပါ့......လာလာ
မာမီတို႔နဲ႔အတူတူစားရေအာင္"
"တစ္ေန႔လုံးဘာမွမစားရေအာင္ မင္းဘာေတြမ်ားအေရးေၾကာင္းေနလို႔တုန္း!"
ဦးမင္းထက္ေခါင္ကလည္းေဒါသတႀကီးထေျပာလာတာေၾကာင့္ေဒၚဝင့္ဝါထည္ကထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာဝင္တားသည္။
"ေတာ္ကလဲေလ ကေလးကိုဆို ဆူဖို႔ခ်ည္းပဲ။ကဲေတာ္လဲထ... ကေလးကိုထမင္းေကြၽးရဦးမယ္"
ေဒၚဝင့္ဝါထည္ကထိုသို႔ဆိုရင္းသားျဖစ္သူကို ထမင္းစားခန္းထဲသို႔အရဆြဲေခၚသြားေလေသာ္ ဦးမင္းထက္ေခါင္ကလည္းတစ္ဝက္ပင္မက်ိဳးေသးေသာႏြားႏို႔မ်ားက်န္႐ွိေနေသးသည့္ဖန္ခြက္ေလးကို အိမ္ေတာ္ထိန္းအားသိမ္းခိုင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုသားအမိႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကေန ထမင္းစားခန္းဆီသို႔အလ်င္အျမန္လိုက္ဝင္သြားေတာ့သည္။
ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ ဟင္းအမယ္မ်ားစြာတို႔ႏွင့္ျပည့္လွ်ံေနေပသည္။ ၾကည့္ရတာ နန္းယမုံကိုဧည့္ခံရန္အတြက္ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ဟင္းမ်ားျဖစ္လိမ့္မည္။
"ဟင္းေတြကမ်ားလွခ်ည္လား? အခုမွပဲဗိုက္ဆာလာေတာ့တယ္"
မင္းခန္႔ထည္ကစားပြဲေပၚ႐ွိဟင္းေတြကိုေဝ့ၾကည့္ရင္းေရ႐ြတ္လာေတာ့သားျဖစ္သူရဲ႕ ေ႐ႊရည္စိမ္ေႂကြပန္းကန္ထဲသို႔ ေဒၚဝင့္ဝါထည္ကထမင္းမ်ားကိုခူးခပ္ထည့္ေပးေနရင္းတက္ႂကြစြာဆိုလာသည္။
"သားေလးကျပန္လာမယ္လို႔ႀကိဳမွမေျပာတာ ကိုး သားေလးသာႀကိဳေျပာရင္မာမီကသားႀကိဳက္တတ္တဲ့ဟင္းေလးေတြခ်က္ထားမွာေပါ့၊ဒီညေတာ့ဒီဟင္းေတြနဲ႔ပဲစားလိုက္ဦးေနာ္...မနက္ျဖန္က်သားႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြအကုန္မာမီခ်က္ထားေပးမယ္"
"မင္းသားကမနက္ျဖန္ထိေနမယ္လို႔ေျပာလို႔လား? တအားကိုအႀကိဳပူအလိုပူျဖစ္ေနတာပဲ"
ဦးမင္းထက္ေခါင္က ထမင္းဝိုင္းမွသားအမိႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း ေစာင္းခ်ိတ္ဆိုလိုက္ေပမယ့္လို႔ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွာေတာ့လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေန႐ွာေလရဲ႕။
"မင္း ...ဗိုက္ေအာင့္ေနေသးလား?"
အေဖျဖစ္သူကသူ႕အားဂ႐ုစိုက္တဲ့ေလသံနဲ႔ပထမဆုံးစေျပာလာသျဖင့္မင္းခန္႔ထည္ကမတုံ႔မဆိုင္းဘဲျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"မေအာင့္ပါဘူးဒယ္ဒီ....အဲ့တာေၾကာင့္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔"
"မင္းကို ဘယ္သူကစိုးရိမ္ေနလို႔လဲကြ"
ဟု ဦးမင္းထက္ေခါင္ကစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးအသံနဲ႔ဆိုလာကာသူ၏မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္သို႔လႊဲလိုက္လ်က္ႏႈတ္ခမ္းကိုဆူထားေလသည္။
သို႔ေပမယ့္ သူမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေသာအရပ္ကဇနီးျဖစ္သူရဲ႕မ်က္ေစာင္းစက္ကြင္းႏွင့္မလြတ္ေသာအရပ္ျဖစ္ကာတည့္တည့္တိုးသြားရသည္။
"မင္းသားကိုပဲခပ္ထည့္ေပးမေနနဲ႔ေလ ငါ့ကိုလဲထည့္ေပးစမ္းပါဦး ...... ၿပီးေတာ့မင္းသားကငါးဥမစားဘူးေနာ္ အကုန္ေလွ်ာက္ထည့္မေနနဲ႔ ၾကည့္ၾကပ္ၿပီးေကြၽး!!!"
တကယ္ကိုပင္ ဒယ္ဒီကအရင္အတိုင္း လုံးဝမေျပာင္းလဲေသးေပ။
သူတို႔သားအေဖႏွစ္ေယာက္က ဒီလိုမ်ိဳးထမင္းလက္ဆုံစားဖို႔ရာခက္ခဲလြန္းလွသည္။
အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆို သူက ဒယ္ဒီကိုဆို အၿမဲတမ္းကြက္ေ႐ွာင္ေနခဲ့တာပင္။
သူ၏ဒယ္ဒီဟာ စီးပြားေရးေလာကကေကသရာဇာဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔အညီဟိတ္ဟန္ႀကီးတဲ့အေလ်ာက္ သားျဖစ္သူေ႐ွ႕မွာေတာင္ သူ၏မာန္မာနတို႔ကိုလုံးဝလက္နက္မခ်ခဲ့ေပ။
ငယ္ငယ္ေလးတုန္းကအတူတူေျပးေဆာ့ေနၾကျဖစ္တဲ့သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာသူႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ငယ္စဥ္အခါကလို တရင္းတႏွီးမ႐ွိၾကေတာ့ေပ။
သူ႕အေပၚဆိုစိမ္းသက္သက္ဆက္ဆံလာတဲ့သားျဖစ္သူကိုဖခင္ျဖစ္သူကလည္းဘာမွမေျပာခဲ့သလို သူ႕အေပၚထား႐ွိလာတဲ့အေဖျဖစ္သူရဲ႕သေဘာထားတို႔ကိုလည္း သားျဖစ္သူကအၿမဲလ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ေလသည္။
မီးနဲ႔ေရလိုပဲဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနၾကကာ တစ္ေယာက္က ခမ္းနားထည္ဝါတဲ့ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မင္းမူေစခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ က်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့လူငယ္ပီပီဝါသနာတို႔နဲ႔အတူလြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းခ်င္ေနခဲ့သည္။
မင္းခန္႔ထည္မွာသူ၏ဖခင္ျဖစ္သူအားခိုးၾကည့္လိုက္ရင္းအတိတ္ကအေၾကာင္းအရာတို႔ကိုျပန္ေတြးမိသြားရသည္။
သူထမင္းတစ္လုပ္ကိုပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့ပါးစပ္ထဲတိုးဝင္လာတဲ့ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ ထမင္းနံ႔ေလးႏွင့္ ဆိတ္သားဆီျပန္ဟင္းရနံ႔ေလးကဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ၏မ်က္ဝန္းအိမ္တို႔ထဲမွာအရည္ဥတို႔နဲ႔စိုစြတ္ေစသည္။
အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းဆိုတာတကယ့္ကိုဘယ္အရာနဲ႔မွႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရတဲ့တန္ဖိုးအ႐ွိဆုံးအရာတစ္ခုေပ။
သုံးႏွစ္တာကြဲကာခဲ့ရေသာအိမ္ထမင္းေလးႏွင့္အတူ သူ႕ရဲ႕စိမ္းသက္သက္ဒယ္ဒီနဲ႔မာမီတို႔ပါထမင္းဝိုင္းေလးထဲမွာပါဝင္အားျဖည့္ေနသည့္ျမင္ကြင္းေလးက သုံးႏွစ္တာေမွ်ာ္လင့္လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့ရတဲ့သူ၏အေတြးပုံရိပ္ေတြထက္ေတာင္ေႏြးေထြးလွပလွသည္။
"က်ေနာ္...ထမင္းစားၿပီးရင္ ဒယ္ဒီနဲ႔ေျပာစရာ႐ွိတယ္ က်ေနာ္႕ကိုခနေလာက္အခ်ိန္ေပးလို႔ရမလား?"
ၿငိမ္သက္ေနေသာမင္းခန္႔ထည္ကထမင္းဝိုင္းအလယ္မွ႐ုတ္တရက္ထေျပာလာတဲ့အခါ ဦးမင္းထက္ေခါင္ခမ်ာ သူစားမည့္ထမင္းတစ္လုပ္ကိုေတာင္ရပ္တန္႔လိုက္ေတာ့ေလသည္။
'စကားေျပာမယ္! ငါ့သားက ငါနဲ႔!!'
"ေျပာမယ္ဆိုလဲ တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲေျပာ......ငါ့မွာအခ်ိန္သိပ္မ႐ွိဘူး"ဟု ေအးတိေအးစက္ႏိုင္စြာတုံ႔ျပန္လာခဲ့ရင္း လက္ထဲကဇြန္းနဲ႔ခက္ရင္းကိုတစ္ဆက္တည္းခ်လိုက္ေပ၏။
ဒါဟာ တမင္သက္သက္သူအိုက္တင္ခံလိုက္ျခင္းပင္။တကယ္ေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စကားမေျပာခဲ့ရသည့္အခ်ိန္မွာအင္မတန္မွၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီမို႔ ယခုအခ်ိန္ ဦးမင္းထက္ေခါင္ရဲ႕ရင္ထဲမွာမူ သံစုံတီးဝိုင္းတို႔ႏွင့္တီးမႈတ္ကခုန္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဦးမင္းထက္ေခါင္ဟာထမင္းတစ္ပန္းကန္ပင္မကုန္ေသးခင္ ထမင္းဝိုင္းမွထထြက္သြားေတာ့သည္။
"မာမီ သားလဲေတာ္ၿပီ"
"ဟမ္! ထပ္စားပါဦး သားရယ္ ...သားထမင္းကတစ္ဝက္ေတာင္မက်ိဳးေသးဘူးရယ္"
"က်ေနာ္အခုဗိုက္ျပည့္သြားလို႔ပါ မာမီရယ္ ...က်ေနာ္ထႏွင့္မယ္ေနာ္"
ဟုဆိုကာ မင္းခန္႔ထည္လည္းသူ႕အေဖေနာက္သို႔အေျပးလိုက္သြားေလသည္။
ထမင္းစားခန္းထဲကေနေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ထြက္သြားၾကေသာသားအဖႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္းေဒၚဝင့္ဝါထည္မွာေခါင္းတခါခါျဖင့္။
"ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္ကေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး။သားျဖစ္သူကလည္းထမင္းမကုန္...အေဖျဖစ္သူကလဲပန္းကန္ထဲက ထမင္းကထည့္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။
ၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲမိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးကိုအားရပါးရစားမယ္မ႐ွိၾကဘူး အရင္ထထြက္သြားၾကေလရဲ႕.... ေတာ္ေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တဲ့သားအဖႏွစ္ေယာက္ပဲ"
ေနာက္ဆုံး ထမင္းစားခန္းထဲ၌ အိမ္ေထာင္႐ွင္မပီပီပြစိပြစိလုပ္ေနတဲ့ေဒၚဝင့္ဝါထည္ႏွင့္အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးတို႔ႏွစ္ဦးသာက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ေလ၏။
ဦးမင္းထက္ေခါင္က သူ႕ေနာက္ကေနလိုက္လာတဲ့သားျဖစ္သူကို စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ေခၚသြားခဲ့သည္။
"မင္းေျပာစရာ႐ွိတာဘာလဲ ? ျမန္ျမန္ေျပာ!"
မင္းခန္႔ထည္က စာၾကည့္ခန္းထဲ႐ွိဆက္တီခုံ၌ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ ဆိုသည္။
" က်ေနာ္ MKရဲ႕လြတ္ေနတဲ့CEOေနရာကိုလႊဲေျပာင္းယူခ်င္လို႔ပါ"
"...."
'ဘာ!! သူဘာေျပာလိုက္တာ!'
ဦးမင္းထက္ေခါင္ကမင္းခန္႔ထည္စကားၾကားေတာ့ ဘာမွ်မဆိုလာဘဲ နားမလည္မႈတို႔ျပည့္ႏွက္ေနေသာနားေဝတိမ္ေတာင္မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ျပန္ၾကည့္လာတာေၾကာင့္ သူ
ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ထပ္ေျပာျပလိုက္ေလသည္။
"ဒယ္ဒီ က်ေနာ္႕ကိုမယုံဘူးဆိုတာက်ေနာ္သိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ MKရဲ႕ CEOလုပ္ခ်င္ၿပီ..."
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕အေျပာအဆိုနဲ႔တည္ၿငိမ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စုံက ႏွစ္ခါျပန္စဥ္းစားစရာမလိုေအာင္ကိုျပတ္သားေနခဲ့သည္။
"မင္းေသခ်ာလား? မင္းရဲ႕ေက်ာင္းကိုေကာဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"
"က်ေနာ္ ေက်ာင္းနားေတာ့မယ္ က်ေနာ္အဲ့ေက်ာင္းမွာမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ၿငီးေငြ႕ေနၿပီ MKရဲ႕ေသြးေတြက က်ေနာ္႕ကိုယ္ထဲမွာစီးဆင္းေနတယ္နဲ႔တူတယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္စိတ္မပါေတာ့ဘူး....
က်ေနာ္အဲ့တုန္းကဆုံးျဖတ္ခ်က္မွားခဲ့မွန္းက်ေနာ္အခုသိပါၿပီ "
မင္းခန္႔ထည္ကလုံးဝအတည္ေပါက္ႀကီးေျပာေနတာပင္။အေသ႐ိုက္သတ္ရင္ေတာင္ဘယ္ေတာ့မွထြက္မလာႏိုင္တဲ့ သားျဖစ္သူဆီကေနထိုစကားေတြကိုနားနဲ႔ဆက္ဆက္ၾကားေနရတဲ့အခါ ဦးမင္းထက္ေခါင္ခမ်ာ သူ႕နားသူေတာင္မယုံရဲေတာ့ေပ။
လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္တုန္းက မင္းခန္႔ထည္ကိုဆက္ခံသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ပုံသြင္းဖို႔ဦးမင္းထက္ေခါင္ကနည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။
သို႔ေသာ္ သားျဖစ္သူကဒီေနရာကိုဘယ္ေလာက္ထိစက္ဆုပ္မုန္းတီးေၾကာင္းအဖန္တလဲလဲေျပာရင္း သူဝါသနာပါရာကိုေလ့လာဖို႔အတြက္အိမ္ေပၚကေနဆင္းသြားခဲ့ေလသည္။သူ၏ဝါသနာပါရာကိုေလ့လာလိုက္စားဖို႔ရာ မိဘေတြကိုေတာင္ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့တဲ့ ဒီကေလးက အခု CEOေနရာကိုဆက္ခံဖို႔သူ႕ေျခေထာက္ႏွင့္သူအိမ္ေပၚျပန္တက္လာခဲ့တယ္တဲ့လား။
'ဘယ္အရာကမ်ား မာနႀကီးလြန္းတဲ့သူတို႔၏ဒီေခြးစုတ္ေလးကို ဒီလိုမ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ့တာပါလိမ့္'
"ေနစမ္းပါဦး မင္းအခုငါ့ကိုလာေနာက္ေနတာလား?"
"က်ေနာ္ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး"
"မင္းသိလား မင္းဒီေလာကထဲဝင္မယ္ဆိုရင္ မင္းျပန္ထြက္ဖို႔ခဲယဥ္းမယ္ အခုစာေလးေၾကာ္ အခု ဆီထမင္းလုပ္လို႔မရဘူးကြ!!"
(အေျပာင္းလဲျမန္လို႔မရဘူး)
"က်ေနာ္သိပါတယ္ က်ေနာ္တကယ္ကိုဒီေနရာဆက္ခံခ်င္တာပါ။"
ဦးမင္းထက္ေခါင္တစ္ေယာက္ေခါင္း႐ႈပ္သြားဟန္တူသည္အခ်ိန္အတန္ၾကာၿငိမ္က်သြားခဲ့ကာမ်က္ခုံး႐ိုးႏွစ္ခုၾကားကိုပြတ္သပ္ေနရင္း
စဥ္းစားေတြးေတာေန႐ွာေလ၏။
တကယ္ဆိုMK ရဲ႕ CEOေနရာက ဒီကေလးဆက္ခံရမယ့္ေနရာအမွန္ျဖစ္ကာ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာအားလုံးကိုဒီကေလးတစ္ေယာက္တည္းကပဲပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေပသည္။
မ်ားစြာေသာပိုင္ဆိုင္မႈတို႔ကိုဒီကေလးလိုခ်င္တဲ့ဘယ္အခ်ိန္မဆိုရႏိုင္သလို ဒီကေလးကCEOျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္လည္းစီးပြားေရးေလာကရဲ႕ဘုရင္တစ္ပါးအျဖစ္အခ်ိန္မေ႐ြးျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။
သူ႕သားျဖစ္သူအားတားျမစ္ႏိုင္မည့္သူဆိုလို႔ဒီေလာကႀကီးထဲမွာတစ္ေယာက္တစ္ေလမွ႐ွိမေနပါေခ်။
'ဒါေပမယ့္...ဘာလို႔သကၤာမကင္းခံစားေနရတာပါလိမ့္!'
'ဒီကေလးကေျပာရင္လဲေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္တတ္တယ္။အဲ့တာေၾကာင့္ သူစိတ္ထဲမွာမျပင္ဆင္ဘဲနဲ႔ေတာ့ သူဒီလိုေျပာလာမွာမဟုတ္ဘူး!'
"ေကာင္းၿပီေလ အစကတည္းကအဲ့ေနရာကမင္းေနရာပဲဟာ။ဒယ္ဒီမင္းအတြက္လုပ္ေပးထားတဲ့ေနရာပဲ။မင္းကအခု CEOေနရာဆက္ခံဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ မင္းမနက္ျဖန္ပဲအဲ့ေနရာကိုဆက္ခံေၾကာင္း အတိအလင္းေၾကညာရလိမ့္မယ္ . . . မင္းဒီညအတြင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ျပန္ျပင္မယ္ဆိုလည္းျပန္ျပင္လို႔ရတယ္...အဲ့ေတာ့ မင္းေသခ်ာျပန္စဥ္းစားထား!"
"က်ေနာ္႕အတြက္ျပန္စဥ္းစားစရာမလိုပါဘူး မနက္ျဖန္က် MKရဲ႕Websiteမွာ အေမြဆက္ခံသူအသစ္အေၾကာင္းေၾကညာလိုက္ပါ....
ဒါေပမယ့္က်ေနာ္႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတာ့ထုတ္မျပခ်င္ေသးဘူး"
'ဒီေကာင္ေလး တကယ္ကိုအတည္ႀကီးေျပာေနတာပဲ .....
ဒီကေလးကေတာင္လိုလိုလားလားလက္ခံေနၿပီပဲဟာ ငါကေကာဘာလို႔ေတြေဝေနရမွာလဲ!
ငါလဲႏိုင္ငံေရးေလာကထဲဝင္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ MKအတြက္အခုစိတ္ခ်သြားရၿပီ!'
"ေကာင္းၿပီ မနက္ျဖန္က် MK groupဆီသြားဖို႔ျပင္ထား..."
"ဟုတ္ကဲ့ အာ...က်ေနာ္ေျပာစရာတစ္ခုထပ္႐ွိေသးတယ္"
သားျဖစ္သူဆီကေန'ေနာက္ထပ္ေျပာစရာတခုထပ္႐ွိေသးတယ္'ဆိုတာကိုၾကားလိုက္ရတဲ့ဦးမင္းထက္ေခါင္ခမ်ာ မ်က္ခုံးကေတာ့ခပ္လႈပ္လႈပ္ပင္။
မ်က္စိေ႐ွ႕ကေခြးစုတ္ေလးရဲ႕ထိုပုံစံဟာ သူ႕အတြက္လိုက္မမွီႏိုင္ေတာ့ေအာင္အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲေနခဲ့ၿပီမို႔သားျဖစ္
သူဆီကေနထပ္ျမင္ရဦးမယ့္ေနာက္ထပ္အေျပာင္းအလဲေတြကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိမွာကိုသူအေၾကာက္အကန္စိုးထိတ္ေနရေလသည္။
"ထပ္႐ွိေသးတာလား?"
ဦးမင္းထက္ေခါင္က သားျဖစ္သူကိုအထိတ္တလန္႔စိုက္ၾကည့္ရင္းေမးလိုက္ေတာ့မင္းခန္႔ထည္ကခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲဆိုလာသည္။
"ေစ့စပ္ပြဲကိစၥပါ"
"ဒါေတာ့မရဘူး မင္းခန္႔ထည္....မင္း CEOျဖစ္ခ်င္တာေတာ့ငါလိုက္ေလ်ာေပးလို႔ရေပမယ့္ ေစ့စပ္ပြဲကေတာ့လုံးဝဖ်က္လို႔မရဘူး!"
'ထင္တယ္ထင္တယ္ ဒီေကာင္ေလးပုံမွန္မဟုတ္ထဲက တစ္ခုခုပဲဆိုတာ!!'
သူ႕အေဖစကားၾကားေတာ့ မင္းခန္႔ထည္ကအသက္မပါစြာယဲ့ယဲ့ေလးျပဳံးလာသည္။
"ဒယ္ဒီအဲ့ေလာက္ထိလန္႔သြားဖို႔မလိုပါဘူးဗ်ာ။က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေစ့စပ္ပြဲကိုဖ်က္ပစ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ေစ့စပ္ပြဲသတင္းကိုအတိအလင္းေၾကညာခ်င္လို႔ပါ"
"......!"
'ေစ့စပ္ပြဲကိုအတိအလင္းေၾကညာမယ္!!'
'အရင္ကေစ့စပ္ပြဲမလုပ္ခ်င္လို႔ပတ္ေျပးေနတဲ့ေကာင္ကမ်ား!!
အတိအလင္းေၾကညာမယ္တဲ့...... ဒီကေလးကငါ့သားေကာဟုတ္ရဲ႕လား!'
'ငါ့သားအစစ္ဘယ္ေရာက္သြားလဲကြ!!'
"မင္း............အံဆြဲထဲက ငါ့ေဆးဗူးေလးယူေပးစမ္းပါ!"
ဇက္ေၾကာကိုႏွိပ္ထားရင္းေျပာလာေသာအေဖျဖစ္သူေၾကာင့္မင္းခန္႔ထည္က အံဆြဲဆီသြားလိုက္ကာေဆးဗူးကိုယူေပးလိုက္သည္။
ဦးမင္းထက္ေခါင္မွာေဆးဗူးထဲမွေဆးႏွစ္လုံးကို ဆက္တီစားပြဲေပၚ၌အရန္သင့္ထားထားေသာေရႏွင့္အလ်င္အျမန္ေမွ်ာခ်လိုက္ရသည္။
"မင္း .. မင္းေသခ်ာရဲ႕လား"
ဦးမင္းထက္ေခါင္မွာ အံ့အားသင့္တုန္လႈပ္လြန္း၍အသံေတြပါတုန္လာေလသည္။
"ဟုတ္ေသခ်ာပါတယ္"
မင္းခန္႔ထည္ကထိုသို႔သာေခါင္းၿငိမ့္၍ေျဖလိုက္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သူ႕အေဖရဲ႕မ်က္လုံးေတြကိုယုံၾကည္ခ်က္႐ွိစြာဆုံၾကည့္မလာခဲ့ေပ။
'ေကာင္စုတ္ေလး! ငါ့လာလိမ္ေနတယ္!'
"လာမလိမ္နဲ႔....မင္းပါးစပ္ဟလိုက္ထဲကမင္းဗိုက္ထဲမွာအူဘယ္ႏွေခြလိမ္ေနလဲဆိုတာကအစငါသိတယ္ မင္းအခုလိမ္ေနတာကိုငါမသိဘူးမ်ားမွတ္ေနလား!"
"ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္မေစ့စပ္ခ်င္ဘူး။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေစ့စပ္ရမယ္။အစက ဒယ္ဒီပဲ က်ေနာ္႕ကိုေစ့စပ္ေစခ်င္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။"
'ငါ့ကိုေတာင္ေမးခြန္ျပန္ထုတ္ေနေသးတယ္ေပါ့ မင္းေတာ္ေတာ္ဆရာႀကီးျဖစ္လာတာပဲ မင္းခန္႔ထည္!!!'
"မင္းအရင္ကထြက္ေျပးေနတာမဟုတ္ဘူးလား။အခုက်မွ႐ုတ္တရက္ႀကီးေရာက္ခ်လာၿပီးေတာ့ ေစ့စပ္ပြဲကိုအတိအလင္းေၾကညာမယ္ေလးဘာေလးနဲ႔...... မင္းအခုေလးတင္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြက ယုံႏိုင္စရာအတိုင္းအတာဘယ္ေလာက္ထိ မဲ့ေနလဲ မင္းသိလား?"
'ယုံႏိုင္စရာကိုမ႐ွိဘူး........'
ထိုအခါမင္းခန္႔ထည္ကသက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ကိုသူ႕အေဖထက္အရင္ဦးစြာခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ဆက္ေျပာလာသည္။
"ယုံႏိုင္စရာအတိုင္းအတာကိုက်ေနာ္တိုင္းျပမယ္ဗ်ာ။..... က်ေနာ္ကအခု MKရဲ႕ CEOေနရာကိုဆက္ခံလိုက္ၿပီပဲထား Htaewahဘက္ကလူေတြကက်ေနာ္႕ကိုၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴလက္ခံေပးမွာတဲ့လား?
က်ေနာ္ကဟိုတစ္ေယာက္ထက္အသက္ငယ္ေသးတယ္အေတြ႕အၾကဳံမ႐ွိဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔အတိုက္အခံလုပ္လာၾကလိမ့္မယ္။ "
"သူတို႔ေတြက်ေနာ္႕ကိုဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္လို႔မရေအာင္ က်ေနာ္႕ဘက္ကအရဖိႏွိပ္ထားဖို႔ႏိုင္ကြက္တစ္ခုလိုတယ္။ အဲ့ႏိုင္ကြက္က က်ေနာ္နဲ႔နန္းယမုံရဲ႕ေစ့စပ္ပြဲပဲ ..... ။
အဲ့တာမွ Htaewahဘက္ကလူေတြက က်ေနာ္ CEOေနရာဆက္ခံမယ့္ကိစၥနဲ႔ပက္သတ္ၿပီးအထြန္႔မတက္ရဲမွာေပါ့။
က်ေနာ္ေျပာတာမွန္တယ္မွတ္လား ဒယ္ဒီ"
အဲ့လိုက်ေတာ့လဲမွန္ေနျပန္ေရာ.....
မ်က္လုံးထဲကအရိပ္အေယာင္ေတြကအစသူဘယ္ေလာက္ထိဒီေနရာအေပၚေလးေလးနက္နက္ေတြးထားေၾကာင္းသက္ေသျပေနတာေၾကာင့္ ေကသရာဇာႀကီးက ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ေကသရာဇာေပါက္စေလးအားလြန္စြာမွေက်နပ္ေနခဲ့႐ွာေလ၏။
တကယ့္ကို MKရဲ႕ေသြးသားအစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္းလိမ္ညာလို႔မရေပ။
သားျဖစ္သူရဲ႕ထက္ျမက္ျပတ္သားတဲ့အႏွီပုံစံေလးကငယ္စဥ္အခါကသူ႕ပုံစံနဲ႔တစ္ထပ္တည္းပင္။
ဦးမင္းထက္ေခါင္တစ္ေယာက္သားျဖစ္သူအားဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာျဖင့္ၾကည့္ေနခဲ့ေခ်သည္။
"မင္းဘယ္တုန္းကအဲ့ေလာက္ထိစဥ္းစားတတ္သြားတာလဲကြ"
"ဒီလိုပါပဲ။က်ေနာ္ ဒီေနရာကိုမရရေအာင္ယူမွျဖစ္မွာမို႔လို႔ပါ"
"သား.... မင္းကိုဘယ္သူကမ်ားဒီေလာက္ထိေျပာင္းလဲေစခဲ့တာလဲ?"
'မင္း နန္းယမုံေလးရဲ႕အလွအပမွာတကယ္ပဲစြဲလမ္းနစ္ေျမာသြားလို႔မ်ား
ဒီေလာက္ထိေျပာင္းလဲတတ္သြားတာလား?'
မင္းခန္႔ထည္ကသူ႕အေဖဦးေႏွာက္ထဲမွအဓိပၸါယ္မ႐ွိတဲ့ထိုအေတြးစတို႔ကိုရိပ္မိတာေၾကာင့္ ခပ္ျပဳံးျပဳံးျဖင့္ပိတ္ေျပာလာခဲ့ေလ၏။
"က်ေနာ္႕ကိုေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့လူ...က်ေနာ္႕မွာတကယ္႐ွိတယ္.....ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဒီ့စိတ္ထဲမွာထင္ေနတဲ့ဟိုတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ဘူး"
နန္းယမုံမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းၾကားေတာ့ အထင္ႀကီးေနတဲ့ဦးမင္းထက္ေခါင္တစ္ေယာက္နင္သြားရသည္။
"ဒါဆိုဘယ္သူလဲ?"
'ဒီေလာက္ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္မ်ိဳးကိုအႀကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတယ္.....'
'နန္းယမုံထက္လွတဲ့ ဘယ္ကမိန္းမလွေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ?'
သူ႕အေဖတစ္ခါေတြးလိုက္လွ်င္တစ္ခါဒက္ထိသိေနပါတဲ့မင္းခန္႔ထည္ကမ်က္ခုံးပင့္လ်က္ထပ္ပိတ္ေျပာလာျပန္သည္။
"ေယာက်္ားေလး....."
".... "
ဦးမင္းထက္ေခါင္မွာထပ္ၿပီးဆြံ႕အသြားရျပန္ကာ မင္းခန္႔ထည္ကို'မင္းအသက္႐ွင္ရတာပင္ပန္းေနၿပီလား'ဆိုတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ျပန္ၾကည္္႕လာခဲ့၍သူ႕အားထိုေခြးစုတ္ေလးကတမင္သက္သက္လာေနာက္ေျပာင္ေနတယ္လို႔ထင္မွတ္သြားခဲ့ေပသည္။
"မင္းကေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ဒီလိုမ်ိဳးေျပာင္းလဲတတ္လာတယ္ေပါ့ေလ မင္းအခုဘယ္သူ႕ကိုလာစားေနတာလဲ မင္းခန္႔ထည္!"
မင္းခန္႔ထည္ကထိုင္ေနရာမွခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ရပ္လိုက္ကာစကားဝိုင္းကိုအလ်င္အျမန္ရပ္တန္႔ခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။
အေဖျဖစ္သူရဲ႕အစ္နည္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကမၾကာခင္လာေတာ့မွာကိုႀကိဳသိေနတာေၾကာင့္စကားမကြၽံခင္ျမန္ျမန္ရပ္ပစ္လိုက္မွရမည္။
"အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ဒယ္ဒီ သူ႕အေၾကာင္းသိရမွာပါ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး....အဲ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္႕ရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းေတြကိုနည္းနည္းေလးမွလိုက္ေမႊဖို႔မစဥ္းစားပါနဲ႔"
'ဒီေကာင္ငါ့ကိုေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာလား???'
မင္းခန္႔ထည္က ရယ္သံေသြးကာစကားေၾကာကိုျဖတ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ စာၾကည့္ခန္းထဲမွေလွ်ာက္ထြက္သြားေတာ့ေလသည္။
ထြက္သြားေသာသားျဖစ္သူ၏ေက်ာျပင္ေလးကိုမ်က္လုံးေတြေမွးစင္းလိုက္ကာၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ဦးမင္းထက္ေခါင္ကသူ၏ေမးဖ်ားကိုပြတ္သပ္လိုက္ေလ၏။
'ငါ့သားကလဲ ဒီေလာကမွာတကယ္ကိုေအာင္ျမင္လာႏိုင္မယ့္ကေလးပဲ........'
'ဒုတိယေကသရာဇာရဲ႕အ႐ွိန္အဝါႀကီးဦးမယ့္အရိပ္အေယာင္ေတြကိုအခုကတည္းကျမင္ေယာင္ေနၿပီ.....'
'မင္းေျပာတဲ့ေယာက်ာ္းေလးဆိုတာကေကာတကယ္အတည္လား ? မင္းငါ့ကိုေနာက္ေနတာလား ? '
စာၾကည့္ခန္းထဲကေနထြက္လာၿပီးေနာက္ မင္းခန္႔ထည္ကသူ၏ကိုယ္ပိုင္အခန္းသို႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
အခန္းေ႐ွ႕သို႔ေရာက္ေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီးရပ္ေနပါေသာလင္းထြဋ္ကို႐ႈၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အခန္းထဲသို႔ဝင္သြားေလသည္။
"ဝင္လာခဲ့"ဆိုတဲ့အမိန္႔ေပးသံၾကားေတာ့လင္းထြဋ္လည္းအခန္းထဲသို႔လိုက္ဝင္လာသည္။
မင္းခန္႔ထည္က သူ၏စာၾကည့္စားပြဲ၌ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚ႐ွိစာအုပ္မ်ားကိုထိကိုင္ၾကည့္ေနရင္းေမးလာခဲ့သည္။
"ပိုင္စစ္ဆီကဘာသတင္းရလဲ"
"ပိုင္စစ္ကဓာတ္ပုံေတြကိုဖ်က္ဆီးပစ္ၿပီးပါၿပီဒါေပမယ့္ ဓာတ္ပုံဆရာကိုေတာ့အခုထိဖမ္းမမိေသးပါဘူး သခင္ေလး"
"အခုေလာက္ဆို အဲ့လူ နန္းယမုံရဲ႕လက္ထဲေရာက္ေနေလာက္ၿပီ....မဖမ္းမိေသးတာက
မဆန္းပါဘူး"
မင္းခန္႔ထည္ကထိုသို႔ဆိုလာမွ လင္းထြဋ္လည္းအေၾကာင္းအရင္းအမွန္ကိုရိပ္စားမိေတာ့ေလသည္။
"Gone with the wind"စာအုပ္ရဲ႕ မာတိကာေလးကိုသူျဖတ္ခနဲလွန္လိုက္ၿပီးေနာက္တိုးညႇင္းစြာထပ္ေျပာလာသည္။
"ပိုင္စစ္ကိုနႏၵဝန္အိမ္ရာမွာကြန္ဒိုတစ္ခုစီစဥ္ေပးလိုက္"
"ကြန္ဒို??"
"မင္းဘယ္တုန္းက ငါ့ကိုျပန္ေမးတတ္လာတာလဲ"
မင္းခန္႔ထည္က နက္ေမွာင္ခက္ထန္ေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စုံျဖင့္ေအးစက္စက္တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လင္းထြဋ္ကကျပာကယာျပန္ေတာင္းပန္လာခဲ့သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္ေလး က်ေနာ္စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္"
"ပိုင္စစ္က မနက္ျဖန္ကစၿပီး ညီ့ကိုအနီးကပ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ္။ညီ့ရဲ႕အကို ႐ိႈင္းဆက္ယံရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကိုေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းထားၿပီးေတာ့တစ္ခုခုထူးျခားတာနဲ႔ ငါ့ဆီခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းၾကားဖို႔ေျပာလိုက္......"
"သခင္ေလးအမိန္႔အတိုင္းပါ"
ထို႔ေနာက္မင္းခန္႔ထည္ကစာအုပ္ထဲမွာညႇပ္ထားတဲ့ေသာ့ေလးအားထုတ္ယူလိုက္ကာ အံဆြဲရဲ႕တတိယအဆင့္ကိုဖြင့္လိုက္သည္။
ထိုအံဆြဲထဲမွ အသားေဖ်ာ့ေရာင္စာအိတ္ေလးကိုထုတ္ယူလိုက္၍ လင္းထြဋ္ကိုကမ္းေပးလိုက္ကာသိုသိပ္စြာခိုင္းေစလာခဲ့သည္။
"အဲ့မွာပါတဲ့စာ႐ြက္စာတမ္းေတြနဲ႔စပ္ဆက္ၿပီးဆက္စုံစမ္းလာခဲ့ ....
အေရးႀကီးတယ္ ငါ့အတြက္ တကယ္ကိုအေရးႀကီးတာမို႔ မင္းေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ပါ...."
ဘာမွန္းမသိတဲ့စာ႐ြက္စာတမ္းေတြပါ႐ွိသည့္စာအိတ္ေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာလွမ္းယူလိုက္ၿပီးေနာက္အခန္းထဲကေနထြက္သြားေတာ့ေလ၏။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
မနက္ပိုင္းျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေ႐ွ႕မုခ္ဝတြင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္႐ွိေလသည္။ ထိုမိန္းကေလးက သူမလက္ေကာက္္ဝတ္ကနာရီေလးကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျပန္ၾကည့္ေနရင္း တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္ပုံပင္။
မနက္၉နာရီအခ်ိန္႐ွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းျမဴေတြအလယ္ကိုေနေရာင္ျခည္ေလးကမထိုးေဖာက္ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးကျမဴေတြႏွင့္ပိတ္ေမွာင္ေနခဲ့ရေလသည္။
ထိုစဥ္ ေက်ာင္းဝင္းေ႐ွ႕၌ Ferryတစ္စီးကထိုးရပ္လာေလရာထို Ferryကားေပၚမွအေခ်ာအလွေလးႏွစ္ဦးကဆင္းလာ၍ ေက်ာင္းေ႐ွ႕၌ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနပါေသာ ေကာင္မေလးဆီသို႔တန္းတန္းမတ္မတ္ပင္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၾကသည္။
"ဟဲ့ မိကလ်ာ နင္ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ! "
"နင္ဘယ္သူ႕ကိုေစာင့္ေနတာလဲ"
ထိုအသံႏွစ္သံၾကားေတာ့ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ကေကာင္မေလးမွာထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္သြားရ၍ သူခိုးလူမိသြားေသာပုံစံႏွင့္ ဆိုေလသည္။
"အာ...ငါကနင္တို႔ကိုေစာင့္ေနတာေလ"
ကလ်ာဆီကေနမထင္မွတ္ထားတဲ့အေျဖတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ ဒါဒါႏွင့္ေသာ္တာႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာမ်က္ျဖဴစိုက္ေတာ့မတတ္အံ့ၾသသြားရေပသည္။
'မျဖစ္ႏိုင္တာ.....ဒါဘယ္လိုအလိမ္အညာမ်ိဳးလဲ.!'
"မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ အရင္ေန႔ေတြတုန္းက ငါနဲ႔ဒါဒါ မနက္ပိုင္းအလံနီဆိုင္ကထမင္းေၾကာ္ေလးစားခ်င္လို႔ ေက်ာင္းထဲမဝင္ေသးဘဲေက်ာင္းေ႐ွ႕မွာငါတို႔ကိုခနေစာင့္ပါဟဲ့လို႔ေျပာေတာ့ နင္ဘာျပန္ေျပာလဲ ...."
"ေက်ာင္းေ႐ွ႕မွာတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္ေနရတာဘယ္လိုေၾကာင္တာတို႔ ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ရတာတအားေညာင္းတာပဲတို႔ဘာတို႔ နင့္ဒီပါးစပ္ေပါက္ကပဲငါတို႔ကိုေျပာခဲ့တာမွတ္လား?"
ေသာ္တာကကလ်ာရဲ႕ ႏွင္းဆီဖူးႏႈတ္ခမ္းတို႔အားဖ်စ္ညစ္ရင္းဆိုေလေတာ့
ေသာ္တာ့ဆီကေနဖ်စ္ညစ္ခံထားရတဲ့ေနရာကနာလာသျဖင့္ လူဆိုးမႀကီးေသာ္တာ့လက္ထဲကေန႐ုံးလိုက္ကာ ကလ်ာတစ္ေယာက္ပြစိပြစိႏွင့္ဆူပုတ္ေန႐ွာေလသည္။
"ဟုတ္ပါ့ ..... ဒီေန႔က်မွဘာစိတ္ကူးေပါက္"
ဒါဒါႏွင့္ေသာ္တာတို႔ကသူမကိုသာစကားေျပာေနေပမယ့္ သူမမ်က္လုံးတို႔က သူမသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဆီမွာမ႐ွိ လမ္းမဘက္သို႔ေရာက္ေနေလသည္။
"ဟဲ့ မိကလ်ာ နင္ငါတို႔ေျပာတာၾကားလား?"
"နင္ဘယ္ေတြေငးေနတာလဲ"
ေသာ္တာက ကလ်ာရဲ႕မ်က္ႏွာထက္သို႔လက္ေလးအားလႈပ္ရမ္းျပရင္းေမးေလေတာ့
"ေတာ္စမ္းပါဟာ နင္တို႔ကလဲ"ဟုကလ်ာက စိတ္ဆိုးစြာဆိုလာ၍ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္လွည့္ဝင္သြားေတာ့ေလသည္။
"ဟဲ့..ကလ်ာကဒီေန႔ငါတို႔ကိုတကယ္ပဲေစာင့္ေနတယ္လို႔ နင္ထင္လား?"
ဒါဒါကေသာ္တာကိုတစ္ခ်က္တို႔ကာေမးလိုက္ေလေသာ္ မိကလ်ာတို႔ရဲ႕အထာကိုနပ္ေနပါတဲ့ေသာ္တာကသူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကို႐ႈံ႕မဲ့ျပလာရင္းဆိုသည္။
"ျဖစ္ရမယ္အားႀကီးႀကီး ငါတို႔ Ferryကေက်ာင္းဝင္းထဲထိဆိုက္မွန္းကလ်ာမ
သိတယ္။
ေစာင့္ခိုင္းတဲ့ေန႔ေတြတုန္းကေတာင္မေစာင့္တဲ့ဟာ ငါတို႔ဘာမွမေျပာထားပဲ သူကငါတို႔ကိုေစာင့္မယ္ထင္လား!"
"ဒါဆို တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုပဲဟ"
ေသာ္တာနဲ႔ဒါဒါတို႔ႏွစ္ေယာက္အေနာက္နား၌က်န္ေနခဲ့ၿပီး ကလ်ာ့အေၾကာင္းအားေဝဖန္ေနၾကေလသည္။ထိုစဥ္ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ေတာက္ေျပာင္ေနေသာအနက္ေရာင္ကားတစ္စီးလဲဝင္ခ်လာသည္။ကားေပၚ႐ွိ ေ႐ႊအိုေရာင္ဆံပင္နဲ႔ေကာင္ေလးက လမ္းမထက္၌ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးသုံးေယာက္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနရင္း သူ၏ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကေကြးတက္သြားရသည္။
ထို႔ေနာက္သူ၏ပုခုံးထက္၌လဲေလ်ာင္းေနေသာ လူသားေလးရဲ႕ဆံသားေလးေတြကိုညင္သာစြာသပ္တင္ေပးလိုက္၍
"ကိုစက္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းေရာက္ၿပီေနာ္..."
ဟုနားအနားကပ္ကာတိုးညင္းစြာဆိုေလေတာ့ ပုခုံးေပၚ႐ွိထိုလူသားက လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္လာေပမယ့္လို႔ ႏိုးမလာေသးေပ။
"ကိုစက္က က်ေနာ္႕ကို 3/1-13 (A)ထိ ေပြ႕ခ်ီၿပီးေခၚသြားေစခ်င္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."
ထိုစကားၾကားေတာ့မင္းစက္ကခ်က္ခ်င္းပင္ ေငါက္ခနဲထထိုင္ေလသည္။သို႔ေသာ္အိပ္ခ်င္စိတ္ကမေျပေသးပဲယိုင္တိယိုင္တိုင္ျဖစ္လို႔ေနသည္။
အနက္ေရာင္ကားေလးက Lobby ေ႐ွ႕ေရပန္းနားေရာက္တဲ့အခါရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။
ကားရပ္တာနဲ႔မင္းစက္က အလ်င္အျမန္ေျပးဆင္းမည္အလုပ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အေနာက္ဘက္သို႔ယိုင္ကာဟန္လင္းထက္ရဲ႕ရင္ခြင္ထက္ဆီသို႔ျပန္ျပဳတ္က်သြားတဲ့အခါသူ႕ဆီျပဳတ္က်လာတဲ့မင္းစက္ကိုယ္ေလးအား ဟန္လင္းထက္ကတုံ႔ဆိုင္းျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိညင္သာစြာဖမ္းထားလိုက္သည္။
အာ့....
မင္းစက္တစ္ေယာက္လဲက်သြားေလေသာ္ သူ၏ဘယ္ဘက္လက္ကဟန္လင္းထက္ရဲ႕အဓိကေနရာကိုသြားေထာက္မိေလသည္။
သူေထာက္မိေသာေနရာကိုအထင္အ႐ွားသိေနတဲ့မင္းစက္ခမ်ာတစ္ကိုယ္လုံးေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးတမွ်ေတာင့္တင္းလို႔သြားခဲ့ၿပီး
ေနာက္သို႔တစ္ခ်က္မွ်လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ကားေပၚကေနတခ်ိဳးတည္းေျပးဆင္းသြားေတာ့ေလ၏။
"ကိုစက္ က်ေနာ္႕ကိုေစာင့္ဦးေလ"
ဟန္လင္းထက္ကေျပးသြားေသာမင္းစက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္အေနာက္ပိုင္းကို မလြတ္တမ္းစူးစိုက္ၾကည့္ကာရယ္ေမာရင္းကားေပၚ၌က်န္ေနခဲ့သည္။သူ၏အျပဳံးတို႔ကသားေကာင္ကိုခုန္အုပ္ခ်င္ေနေသာက်ားသစ္တစ္ေကာင္ႏွယ္....။
အစြမ္းကုန္ေျပးထားမွ မဟုတ္ရင္ ...!
လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္ႏွင့္ေျပးေန႐ွာေသာတစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ၏ဘယ္ဘက္လက္ကေလးကိုျပန္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္းၾကက္သီးေတြတျဖန္းျဖန္းထသြားရသည္။
မနက္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလုံးကို ဆရာေတြကအခ်ိန္ျပည့္ယူကာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုအျမန္ဆုံးႏႈန္းႏွင့္ ျဖတ္ေနၾကသည္။ စာေမးပြဲကတျဖည္းျဖည္းႏွင့္နီးလာေလေလ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း စာသင္ရတာကိုၿငီးေငြ႕လာေလေလပင္။
Examဆိုေသာစကားလုံးႀကီးက ဒီအခ်ိန္မွာ လုံးဝေခါင္းထဲကထုတ္ထားခ်င္ေနေပမယ့္လည္း ထုတ္ထားလို႔မရေသာဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အခန္းထဲ႐ွိေက်ာင္းသားအမ်ားစုကသက္ျပင္းမ်ားကိုအဆက္မျပတ္ခ်ေနလ်က္ Boardေပၚ၌ဆရာေျပာေနေသာသင္ခန္းစာမ်ားကိုစိတ္မပါစြာလိုက္လံမွတ္သားေနၾကေလသည္။
"ေနာက္တစ္ပတ္ဆို Tutoေျဖဖို႔က်န္တဲ့ဘာသာေတြ ေျဖရမွာမို႔ အတန္းမတက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေနာက္တစ္ပတ္ေက်ာင္းလာဖို႔ေျပာေပးၾကဦး။ၿပီးေတာ့ Tutoေတြကအစားထိုး႐ွိမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ"
"မဂၤလာပါဆရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ"
အခန္းထဲကေန ဆရာထြက္သြားၿပီးတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္အတန္းထဲ႐ွိေက်ာင္းသားေတြကလည္း တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ထြက္သြားၾကေလသည္။
မင္းစက္တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲတြင္က်န္ရစ္ေနခဲ့ကာသူကဖုန္းထဲမွနံပါတ္တစ္ခုကို အပူတျပင္းေခၚေန႐ွာသည္။သို႔ေသာ္ အဝင္ callသံေလးသာ ၾကားလိုက္ရ၍ဟိုဘက္က ျပန္ေျဖလာသံကိုေတာ့တစြန္းတစမွ်မၾကားရတာေၾကာင့္သူအလိုမက်စြာစုတ္သပ္မိေလသည္။
"ကိုစက္ ဒီေန႔ Canteenမသြားေတာ့ဘူးလား"
တိတ္ဆိတ္မႈတို႔လႊမ္းျခဳံထားေသာအခန္းရပ္ဝန္းထဲသို႔ ခပ္ၾသၾသအသံတစ္သံကဝင္ေရာက္ပ်ံ႕ႏွံ႔လာကာ ဟန္လင္းထက္ကသူ၏ေခ်ာေမာလြန္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးအားအလွဆုံးျပဳံးရင္းဝင္လာေလသည္။
သူ၏လက္ထဲတြင္လည္း Majorစာအုပ္ေလးအားေခြကာကိုင္ထားလ်က္မင္းစက္ေဘးနားေလးသို႔ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္းေမးလာခဲ့သည္။
"ကိုစက္ မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းပါလားဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အလင္းဟိုေကာင္ႀကီးကိုအကိုဖုန္းဆက္လို႔မရဘူး"
"ထင္သားပဲ .....သူ႕ဖုန္းပ်က္ေနလို႔ေနမွာေပါ့"
"သူဒီမနက္အတန္းလဲမလာဘူး အလင္း"
ဟန္လင္းထက္က မင္းစက္ရဲ႕ညိႇဳးေနေသာမ်က္ႏွာေလးအားတစ္ခ်က္႐ႈၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ခပ္ဖြဖြျပဳံးလိုက္ရင္းပခုံးေလးေပၚသို႔လက္တင္ဖက္လိုက္သည္။
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ Dateေနရတာမအားလို႔ေနမွာေပါ့ ႐ိႈင္းေဇယံကိုလဲဖုန္းေခၚလို႔မရဘူးမွတ္လား"
"အင္း.."
"အဲ့တာဆိုေသခ်ာပါတယ္ သူတို႔ Dateေနၾကတာေနမွာ.....ကိုစက္မယုံရင္ၾကည့္ေန ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးျပန္ေရာက္ခ်လာလိမ့္မယ္ ...."
သူကထိုသို႔သာေပါ့ေပါ့ပါးပါးဆိုေနေပမယ့္ သူ၏မ်က္ႏွာဟာလည္းသိပ္မေကာင္းလွေပ။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္သူကိုယ္တိုင္ကလည္းတစ္စုံတစ္ခုကို သူ႕ရဲ႕လူသားေလးမရိပ္မိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ေနရတာမို႔။
တကယ္ေတာ့ဟန္လင္းထက္တစ္ေယာက္ မနက္က အတန္းမတက္ဘဲအေဆာင္ဘက္ဆီသို႔ခနသြားၾကည့္ခဲ့သည္။ မေန႔ကတည္းကမင္းခန္႔ထည္ဆိုတဲ့လူကိုဖုန္းဆက္မရလို႔ဆိုၿပီးစိုးရိမ္ေန႐ွာတဲ့သူ႕ခ်စ္သူမ်က္ႏွာေလးကိုဆက္ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္မင္းခန္႔ထည္႐ွိရာအေဆာင္ဆီသို႔သူ႕ခမ်ာ မသြားခ်င္သြားခ်င္ႏွင့္စိတ္ႏွစ္ခုကိုလြန္ဆြဲရင္းေရာက္ေအာင္ေတာ့သြားျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အေဆာင္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကတကယ္ကိုေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီးမိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလိုပါပင္။ထိုလူရဲ႕အခန္းကေန အနက္ေရာင္ဝတ္စုံအတိဝတ္ဆင္ထားတဲ့လူတစ္စုက ပစၥည္းမ်ားကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္သယ္ထုတ္ေနကာ ထိုလူရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကိုေတာ့တစ္စြန္းတစ္စမွ်႐ွာမေတြ႕ခဲ့ေပ။
Bodyguard ေတြလား?
အနက္ေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔လူေတြကေတာ့ အခန္းေ႐ွ႕မွာရပ္ၾကည့္ေနပါေသာသူ႕အားဂ႐ုမစိုက္အားဘဲသူတို႔လုပ္စရာ႐ွိတာကိုသာအာ႐ုံစိုက္ေနေလသည္။
သူေဘးဘီကိုေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့မလွမ္းမကမ္း၌ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးတမွ်ရပ္ၾကည့္ေနေသာအေဆာင္မႉးဆရာကိုေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ သူ ေမးၾကည့္လိုက္သည္။
"ဆရာ ဒီအခန္းက?"
ဟန္လင္းထက္အသံၾကားေတာ့ဆရာက
လွည့္ၾကည့္လာရင္းျပန္ေျဖေလသည္။
"မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕အခန္းေလ မင္းအေဆာင္မွာမေနတာၾကာလို႔ေမ့သြားတာလား?.....
မင္းခန္႔ထည္ကေတာ့ေက်ာင္းထြက္ေတာ့မယ္နဲ႔တူတယ္ကြာ ... အေဆာင္ကပစၥည္းေတြကိုမနက္တြင္းခ်င္းလာသိမ္းေနတယ္"
အဲ့လူကေက်ာင္းထြက္ေတာ့မယ္!
မျဖစ္ႏိုင္တာ!
သူအံ့ၾသေန႐ုံမွအပ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ျဖစ္သြားရကာ သူအခန္းထဲသို႔တစ္ခ်က္ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေလေသာ္အခန္းထဲ၌ ႐ိႈင္းေဇယံလည္း႐ွိမေနေပ။
"ဆရာ ႐ိႈင္းေဇယံေကာ?"
'ဟိုလူအေဆာင္ေျပာင္းတယ္ဆိုတာေကာ ႐ိႈင္းေဇယံမသိဘူးလား?'
"ဆရာလည္းအဲ့တာပဲအံ့ၾသေနတာ...႐ိႈင္းေဇယံရဲ႕အိမ္ကလဲ မေန႔ညကတည္းက ပစၥည္းေတြအားလုံးလာသယ္သြားၿပီးၿပီ!"
"...."
ဟန္လင္းထက္ရဲ႕အသံတို႔မွာတိမ္ဝင္သြားကာစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ။
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အႀကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ၾကလို႔လားမသိ .... ဒီေလာက္အထိေတာင္လုပ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ေလ...ငါ့ကိုလဲႏွစ္ေယာက္စလုံးကအက်ိဳးအေၾကာင္းတစ္ခုမွေျပာမျပသြားဘူးကြာ....တကယ့္ကိုျဗဳန္းဒိုင္းႀကီး!"
ဟန္လင္းထက္မွာလည္းဆရာ့စကားကိုနားေထာင္ၿပီး သူေတာင္မူးလဲခ်င္သြားေလသည္။
'ေနစမ္းပါဦး .... ဒါက႐ုတ္တရက္ႀကီးဘာေတြျဖစ္ပ်က္ကုန္တာလဲ?'
မင္းစက္ေဘးနား၌ထိုင္ေနရင္းသူထိုအေၾကာင္းေတြကိုျပန္ေတြးမိတဲ့အခါ ေခါင္းကိုက္သြားရတာေၾကာင့္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာမ်က္ဝန္းေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။
'ငါဒီအေၾကာင္းကိုေျပာျပရမလား? ဒါေပမယ့္ကိုစက္ကဟိုလူနဲ႔ပက္သတ္ရင္အရမ္းSeriousျဖစ္တတ္တာမို႔ .....တကယ္လို႔သိသြားခဲ့ရင္ငါမထိန္းႏိုင္မွာစိုးရတယ္.......
အိမ္ေရာက္မွပဲဟိုေကာင္ေတြကိုသိုသိုသိပ္သိပ္စုံစမ္းခိုင္းၾကည့္ရမယ္....'
႐ုတ္တရက္ႀကီးၿငိမ္က်သြားေသာဟန္လင္းထက္ဆီသို႔မင္းစက္ကအထူးအဆန္းႏွင့္လွည့္ၾကည့္လာေလသည္။
"အလင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
မင္းစက္က ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ႏွဖူးေလးဆီသို႔က်ေနေသာဆံပင္ေလးေတြကိုေဆာ့ကစားေနရင္း ေမးလိုက္တဲ့အခါ သူ၏မ်က္ႏွာကဟန္လင္းထက္ႏွင့္အေတာ္ပင္နီးကပ္ေနသည္ကို သူသတိမထားမိခဲ့ေပ။
ဟန္လင္းထက္ကလည္းဘာမွ်မဆိုဘဲ ဘယ္ေလာက္ထိနီးကပ္လာႏိုင္မလဲဟူ၍စိန္ေခၚေနခဲ့ကာမင္းစက္အားညိႇဳ႕အားျပင္းျပင္းစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
"ကိုစက္ ဘယ္ေလာက္ထိနီးဖို႔စိတ္ကူးထားတာလဲ?"
ဟန္လင္းထက္ကထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွသူ႕ဆံပင္ေတြကိုေဆာ့ကစားေနတဲ့ မင္းစက္ရဲ႕လက္တို႔ကတန္႔သြားရသည္။
မင္းစက္ရဲ႕နား႐ြက္ေနာက္ေလးနားသို႔သူ၏ေလပူေတြကိုမႈတ္ထုတ္ရင္းကလူက်ီစယ္လိုက္ေခ်၏။
"ဘယ္ေလာက္ထိ က်ေနာ္႕ကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ေတြးထားတာလဲ"
"အလင္း!!"
ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ပူစပ္စပ္ေလပူေတြကိုမခံစားႏိုင္တဲ့မင္းစက္က သူ႕ဆီကိုင္းက်လာေသာခႏၶာကိုယ္ႀကီးအားအသည္းအသန္တြန္းထုတ္ေနၿပီး ခုံေပၚမွထေျပးဖို႔ၾကံေလသည္။သို႔ေသာ္ သူ၏အၾကံအစည္တို႔ကိုအေကာင္အထည္ေတာင္မေဖာ္ရေသးခင္မွာပင္ ဟန္လင္းထက္က သူ၏ကိုယ္ေလးအားခါးကေနဆုပ္ကိုင္ကာျပန္ဆြဲခ်သြားသည္။
အင့္.......
ထို႔ေနာက္လူဆိုးေလးကတစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးအားအငမ္းမရ သုံးေဆာင္ေလေတာ့သည္။
'Shit!! ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြျမင္ကုန္ေတာ့မွာပဲ!'
သူ၏ရင္ခြင္ထဲ႐ွိမင္းစက္ကအတင္း႐ုန္းကန္ေနတာေၾကာင့္ဟန္လင္းထက္က မင္းစက္ကိုယ္ေလးအားခနလႊတ္ေပးလိုက္သည္။
မင္းစက္႐ုန္းလိုက္ျခင္းမွာ အမွန္တကယ္ေတာ့အခန္းတံခါးတို႔ကိုထပိတ္ရန္႐ုန္းလိုက္ျခင္းျဖစ္ကာ မ်က္စိေ႐ွ႕႐ွိ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္အခန္းတံခါးမႀကီးကပါအကုန္ေစ့ပိတ္လ်က္သားျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ထိုအၾကံသမားအား ေသြးထြက္လာတဲ့အထိဆြဲကိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္တို႔ကတဖြားဖြားပင္။
မင္းစက္ကဟန္လင္းထက္အား "မင္းေတာ္ေတာ္အၾကံပိုင္ေနတယ္ေပါ့ေလ" ဟူေသာအၾကည့္မ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လာတာကိုျမင္ေသာ္ဟန္လင္းထက္က တိုးလ်စြာတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ရင္းမင္းစက္ရဲ႕ကိုယ္ေလးအားျပန္ဆြဲခ်လိုက္ေလသည္။
"က်ေနာ္မနက္က စိတ္႐ႈပ္စရာတစ္ခုေတြ႕ခဲ့လို႔ အခ်ိဳစားဖို႔လိုေနတာ ဒါေပမယ့္ အခုကိုစက္နဲ႔ပဲစိတ္႐ႈပ္စရာေတြကိုေျဖလိုက္ပါ့မယ္......."
ဘယ္လို!!
"ငါက စားစရာလား!!"
မင္းစက္ခမ်ာသြားၾကားထဲကေလျဖင့္ဖ်စ္ညစ္ရင္းခံပက္ေနေပမယ့္လို႔သူ၏တစ္ကိုယ္လုံးကေတာ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ၌ေပ်ာ့ေခြေနခဲ့သည္။
"မဟုတ္ဘူး..ကိုစက္က အဲ့တာေတြထက္ပိုအရသာ႐ွိတယ္ေလ"
အသားစားက်ားသစ္ဟန္လင္းထက္ကသူ၏လွ်ာကိုေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးအားတစ္ခ်က္သပ္လိုက္ရင္း မီးေတာက္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ဆိုလာၿပီးေနာက္ သူ၏ေခ်ာေမာလြန္းေသာမ်က္ႏွာေလးအားရင္ခြင္ထဲ႐ွိလူသားေလးေပၚသို႔အပ္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
........
"အမေလး မိန္းကေလးေတြတန္မယ့္နဲ႔ Lobbyမွာ UNOခ်ေနလိုက္တာ ျမင္မေကာင္းဘူး"
Lobbyတစ္ခြင္ၿပဲၿပဲဆင္UNOခ်ေနေသာအလွေလးသုံးေယာက္႐ွိတဲ့ထိုဝိုင္းသို႔ဆက္ေနာင္ႏွင့္ေနသူရိန္တို႔ကအတူတူေရာက္ခ်လာကာ ဆက္ေနာင္ကေစာင္းပါးရိပ္ေျခဆိုလိုက္ေတာ့သုံးေယာက္စလုံးရဲ႕မ်က္ေစာင္းတို႔ကအတိုင္အေဖာက္ညီညီပဲပစ္ခြင္းလာၾကေလသည္။
"ျမင္မေကာင္းရင္မၾကည့္နဲ႔ေပါ့ေအ....."
ေသာ္တာက အနီေရာင္ကဒ္တစ္ကဒ္ကိုခ်လိုက္ရင္းႏႈတ္ခမ္းေလးကိုမဲ့လ်က္ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဒါဒါကေတာ့အေစာနကသူတို႔အား အပုပ္ခ်ထားေသာဆက္ေနာင္ကိုပါမဲဆြယ္လာေလသည္။
"နင္ပါစိတ္ဝင္စားရင္ဝင္ခ်လို႔ရတယ္ေနာ္...."
"ေအးေကာင္းသားပဲ"
ဆက္ေနာင္ခဆိုသည္မွာလဲ တကယ့္ကိုမႏိုင္စိန္ ဒုတိယျမတ္မင္းစက္ပင္။ႏွစ္ခါပင္ေခၚစရာမလိုတစ္ခါတည္းနဲ႔တန္ပါသြားေတာ့ေလသည္။
အား!!!!
သို႔ေသာ္မၾကာပါဘူး။သူ၏ဆိုင္ရာပိုင္ရာရဲ႕နား႐ြက္ကေနဆြဲကာျပန္ထိန္းျခင္းကိုခံလိုက္ရေလသည္။
"ဘယ္ကိုသြားတာလဲ? မင္းပဲ Calculusေတြနားမလည္လို႔႐ွင္းျပပါဆိုလို႔ ငါအေဆာင္ကေန မိတၱဴစာ႐ြက္ေတြတနင့္တပိုးသယ္လာတာေလ အဲ့တာကိုမင္းကဘာကိစၥဟိုဘက္ကိုေခ်ာေတာေငါ့သြားတာတုန္း!!!"
ေနသူရိန္က ေဒါသတႀကီးဆိုလာတာေၾကာင့္အ႐ြစိန္ဆက္ေနာင္ခခမ်ာၿငိမ္က်သြားၿပီး Calculusတြက္ရန္အတြက္သိရမည့္ပုံေသနည္းမ်ားကိုပါးစပ္ကေအာ္က်က္ေနကာ မ်က္စိကေတာ့ ဒါဒါရဲ႕အစိမ္းေရာင္ကဒ္ေပၚမွာပင္။
"ေနသူရိန္ေရ နင္ဆိုသည္မွာလဲ Roll1ပီပီႀကိဳးစားလိုက္တာေနာ္
Hyperေတြကိုတကယ္ေလးစားပါတယ္....."
ကလ်ာေလွာ္လိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ေနသူရိန္ခမ်ာ တြက္လက္စသခ်ၤာတစ္ပုဒ္ကိုျခစ္ခ်ပစ္လိုက္ရသည္။
"နင္တို႔ကပါငါ့လာမစားနဲ႔ေနာ္ ငါ့ဘာသာငါေတာင္ဒီမွာ႐ူးေတာ့မယ့္ဟာ !"
"Calculusစာအုပ္ႀကီးကဆာလိုက္တာကြာ"
ထိုစဥ္ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနထြက္ေပၚလာသည့္အသံတစ္သံကိုၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္သနားစရာေနသူရိန္ေလးခမ်ာCalculusတြက္ဖို႔ရာလုံးဝလက္ေလ်ာ့လိုက္ရေတာ့ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ထိုအသံပိုင္႐ွင္ကသူတို႔ဝိုင္း၌ဝင္ထိုင္လာခဲ့သည္။
"ေနသူရိန္ငါမင္းကိုအေဝးကေနၾကည့္ေနကတည္းက Hyperအရိပ္အေယာင္ေတြထြက္ေနတာကြာမ်က္စိေတာင္ႀကိမ္းတယ္...."
"ဟုတ္ပါ့ အကိုရယ္ စာမစုံေသးတဲ့ညီမတို႔ကိုမွအားမနာ စာေတြလာလုပ္ျပေနတယ္ေလ .... ညီမတို႔ကိုCalculusဇုန္ကေနလြတ္ေအာင္ကယ္တင္ေပးပါဦး ပလိစ္....."
"ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ က်ေနာ္ေတာ္လိုက္ၿပီေနာ္!"
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေနသူရိန္မွာတြက္လက္စေဘာပင္ေလးကိုပါခ်ပစ္လိုက္ရေတာ့တဲ့အထိလုံးဝစိတ္ကုန္သြားခဲ့ရေလ၏။
"ေအးေဆးေပါ့ကြာ ညီေလးရာ.
...ေက်ာင္းသႀကၤန္ၿပီးမွပဲ တက္ညီလက္ညီ႐ိုးရာမပ်က္က်ံဳးၾကတာေပါ့......"
"ဘာကိုက်ံဳးမွာတုန္း!"
ဟန္လင္းထက္ကေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုမင္းစက္ႏွင့္ေနသူရိန္ၾကားသို႔ေဆာင့္ခ်လိုက္ရင္း အသံမာမာနဲ႔ေျပာလာစဥ္တြင္ သူ၏မ်က္ႏွာကတစ္စုံတစ္ခုကိုစိတ္႐ႈပ္ေနသည့္ႏွယ္မႈန္ကုပ္ေနခဲ့ေပသည္။
ခုနကမင္းစက္ေျပာလိုက္တဲ့ က်ံဳးမည္ဟူေသာစကားလုံးတို႔ႏွင့္ပက္သတ္ၿပီး စိတ္ခုသြားပါေသာဟန္လင္းထက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာဆိုရင္ေလဆာေရာင္ျခည္ေတြပါျဖာထြက္လာခဲ့ေလသည္။
"ဟဲ့ ဟန္လင္းထက္ နားစြန္နားဖ်ားၾကားၿပီး႐ွာလကာရည္ေတြပဲႀကိတ္ေသာက္မေနနဲ႔ေလ.....အကိုမင္းစက္ကေက်ာင္းသႀကၤန္ၿပီးမွစာေတြအေသအေက်က်ံဳးၾကမွာကိုေျပာေနတာကို နင္ကဘာထင္ေနလို႔တုန္း"
'မဆိုးဘူး။ေတာ္လိုက္တဲ့ငါ့ညီမေလး .......'
မင္းစက္က ကလ်ာအားႀကိတ္ကာအမွတ္ေပးလိုက္သည္။
ကလ်ာ့စကားၾကားေတာ့ဟန္လင္းထက္ကေခါင္းပဲတြင္တြင္ၿငိမ့္ကာဘာမွ်မဆိုေတာ့ပဲၿငိမ္က်သြား၍ဝင္ထိုင္လာတဲ့အခါမင္းစက္က ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ေခါင္းေလးအားခပ္ဖြဖြေလးပုတ္ေပးလိုက္လ်က္ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္ေလသည္။
"ေနာက္တစ္ခါ အဲ့စကားမသုံးနဲ႔က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး"
"အင္းပါကြာ"
"ဟန္လင္းထက္ မင္းဘာမွစိတ္ပူမေနနဲ႔ ေနသူရိန္ကငါကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွမက်ံဳးတတ္လို႔ မင္းစိတ္ခ်ထားလို႔ရတယ္....."
ဖြီး!အဟြတ္အဟြတ္!!!
ဆက္ေနာင္ကဘာရယ္မဟုတ္ ဟန္လင္းထက္ႏွင့္ေနသူရိန္တို႔ၾကား၌ကေတာက္ကဆျဖစ္မည္စိုး၍ျဖန္ေျဖသည့္သေဘာဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပမယ့္လို႔ အေႏွာင့္အသြားမလြတ္တဲ့ထိုစကားတို႔က ေနသူရိန္ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲကေရေတြကိုအျပင္ဘက္ဆီသို႔ျပန္ပန္းထြက္သြားေစသည္။
ပန္းထြက္လာတဲ့ေရမ်ားက ဟန္လင္းထက္ရဲ႕မ်က္ႏွာထက္ဆီသို႔ခ်ိန္စရာမလိုေအာင္ကိုတန္းခနဲေရာက္သြားၿပီးအူပုတ္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးမွာစို႐ႊဲသြားေပေတာ့သည္။
ဟန္လင္းထက္က မ်က္စိမွိတ္ထားလ်က္ႏွင့္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနကာ သူ၏ဝိညာဥ္ပါလြင့္စင္သြားသည့္ပုံပင္ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္လာေတာ့ေပ။
"ေနာင္ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ကြာ...ၾကာရင္.ငါနဲ႔ဟန္လင္းထက္အခ်င္းခ်င္းထထိုးရမယ့္အဆင့္ေရာက္ေတာ့မယ္........"
မင္းစက္မွာရယ္ခ်င္စိတ္ကိုေအာင့္အီးထားရင္း အိတ္ထဲမွ Tissueထုတ္ေလးအားကမမ္းကတမ္းထုတ္လိုက္ကာအဆိုးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုသုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။
"ရတယ္ ကိုစက္ က်ေနာ္မ်က္ႏွာပဲသြားသစ္လိုက္ေတာ့မယ္"
ဟုဆိုကာ သူဝိုင္းမွျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပင္ထြက္သြားေတာ့သည္။ေနသူရိန္ကလည္းအားနာနာႏွင့္ပင္ ဟန္လင္းထက္ေနာက္သို႔လိုက္သြားေလေသာ္ထိုႏွစ္ေယာက္လဲထသြားေကာ တစ္ဝိုင္းလုံးဝါးလုံးကြဲေအာ္ရယ္လာၾကေပေတာ့သည္။
"Sorryပါကြာ ....ငါနဲ႔အကိုမင္းစက္က အဲ့လိုမ်ိဳးေျပာေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး"
ဟန္လင္းထက္ကေရဘုံဘိုင္ကေရကိုလက္ျဖင့္ခံကာ မ်က္ႏွာသစ္ေနသည္။
"ငါလဲ Sorryကြာ တကယ္ေတာ့ ဒီမနက္ကတည္းက စိတ္သိပ္မၾကည္ဘူးျဖစ္ေနလို႔....."
ထိုစဥ္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ Toiletထဲ၌ ေနသူရိန္ရဲ႕ဖုန္းကျမည္ဟီးလာခဲ့သည္။
"ဟဲလို ပါးပါး ဘာျဖစ္လို႔လဲ!"
"....."
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုက်ေနာ္ဒီညေနအိမ္ကိုျပန္လိုက္မယ္ေလ.....အင္းအင္း"
ဖုန္းက်သြားၿပီးေနာက္ေနသူရိန္ကဟူးခနဲသက္ျပင္းခ်လာေလသည္။
"မင္းသက္ျပင္းေၾကာင့္ငါလြင့္ထြက္သြားေတာ့မယ္"
ဟန္လင္းထက္ဘက္ကထိုသို႔အရင္စေျပာလာတယ္ဆိုေတာ့ရာသီဥတုအေျခအေနကျပန္ေကာင္းသြားခဲ့ၿပီမို႔ေနသူရိန္တစ္ေယာက္ထိုအခါမွပဲစိတ္လြတ္္လက္လြတ္ျပဳံးႏိုင္ေတာ့သည္။
"တကယ္ေတာ့ ငါဒီေန႔ အိမ္ျပန္ရမွာမို႔ကြာ...အေဆာင္မွာဆက္ေနာင္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနမွာကိုငါစိတ္မခ်ျဖစ္ေနလို႔..."
"သူ႕ကိုပါေခၚသြားေပါ့"
"မင္းမသိပါဘူး ဆက္ေနာင္ကအခုတေလာငါ့အိမ္လိုက္ရတာကိုမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး"
"Aww....."
🎼မင္းေဘးနားတစ္သက္စာေနေတာ့မလို႔ ထာဝရ🎼
🎼ႏွစ္ေယာက္ထဲဘဝကိုတည္ေဆာက္မို႔🎼
🎼အိမ္မက္သစ္အတြက္ငါအိပ္ဖို႔အသင့္ပါ🎼
🎼ဒို႔ညေတြအတူတူစိုက္ပ်ိဳးစို႔~~~~🎼
႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာေသာသီခ်င္းသံစဥ္ေၾကာင့္ႏွစ္ေယာက္သားစကားေျပာေနရာမွေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားရေလသည္။
ေဘစင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ဟန္လင္းထက္ဖုန္းေလးကတုန္ခါလာျခင္းပင္။
"ငါ့ဖုန္းကိုကိုင္ၿပီး Speakerဖြင့္ေပးစမ္းပါ ငါ့လက္ေတြေရစိုေနလို႔"
သို႔ႏွင့္ေနသူရိန္က ဟန္လင္းထက္ေျပာတဲ့အတိုင္း အဝင္ callကို answerဘက္သို႔ Slideဆြဲလိုက္ၿပီး Speakerဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္တဖက္မွထြက္ေပၚလာေသာ
ၾသ႐ွ႐ွအသံတစ္ခုက Toiletတစ္ခုလုံးဟိန္းထြက္လို႔သြားခဲ့သည္။
"ဟန္လင္းထက္...ငါအခုပဲျပင္ဦးလြင္ဘက္ဆင္းရမွာမို႔လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္အိမ္မွာမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတယ္ဆိုၿပီးေသာင္းၾကန္းမေနနဲ႔ဦး!"
ဟန္လင္းထက္ကနားေထာင္ေနရင္းအမ္းဟုသာတုံ႔ျပန္လိုက္သည္။
"ငါႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမွာ သားမင္းစက္ကိုလဲမင္းေသခ်ာဂ႐ုစိုက္....."
"ကိုစက္အတြက္ေတာ့စိတ္မပူပါနဲ႔ .....
ဒါနဲ႔ ဘာမို႔ဒီေလာက္အေလာတႀကီးဆင္းသြားတာလဲ?"
အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆိုဟန္လင္းထက္မွာသူ႕အေဖဘယ္သြားသြားဘာလုပ္လုပ္စိတ္မဝင္စားတတ္သလို စိတ္ပူပန္တာမ်ိဳးလဲမ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ အခုတေလာအိမ္မွာျဖန္ေျဖေပးေနတဲ့တတိယလူတစ္ေယာက္႐ွိေနတာေၾကာင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးမွာေအးတိေအးစက္ႏိုင္ေနရာကေနအနဲငယ္ပူေႏြးလာကာသင့္ျမတ္ေကာင္းမြန္လာခဲ့ေပသည္။
ဦးေနမင္းထက္မွာ တစ္ခါမွမေမးမျမန္းတတ္ေသာသားငယ္ထံကေနထိုသို႔အေမးခံလိုက္ရတဲ့အခါအေပ်ာ္လုံးဆို႔သြားခဲ့ေသာ္လည္းသူ၏ေလသံေတြကိုျပန္မာလိုက္ၿပီးေျပာျပလာေလသည္။
"ဒီေန႔ MK groupက CEOအသစ္ကိုတင္လိုက္ၿပီေလ။အဲ့ CEOကအခု ေဆးလိုင္းဘက္ကိုရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားတဲ့ ႐ွယ္ယာ႐ွင္ေတြနဲ႔အေရးတႀကီး ေဆြးေႏြးစရာ႐ွိလို႔ဆိုၿပီး အေၾကာင္းၾကားလာလို႔ ငါတို႔လို႐ွယ္ယာ႐ွင္ေတြက MK ဆီကို CEOအသစ္အမိန္႔နဲ႔အေျပးဆင္းရေတာ့တာပဲ။
ၿပီးေတာ့ CEOအသစ္ကိုလဲလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကစိတ္ဝင္စားေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ ငါလဲသြားအကဲခတ္ၾကည့္မလို႔ေလ ..... "
ဟြန္႔!
သူ႕အေဖစကားၾကားေတာ့ ဟန္လင္းထက္က ႏွာတစ္ခ်က္မႈတ္သည္။
"ေျပာစရာေတြကုန္ၿပီဆိုလဲ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ ေလက်ေနာ္ဒီမွာလက္မအားေနဘူး"
သူ႕စကားၾကားေတာ့Screenတစ္ဖက္မွဦးေနမင္းထက္ကလည္းဖုန္းခ်သြားေလ၏။
"တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ ငါ့အေဖကလဲ MKရဲ႕ ႐ွယ္ယာ႐ွင္ပဲ"
ဟန္လင္းထက္ကသူ၏လက္မ်ားကိုေရခါလိုက္ၿပီးေနာက္ နံရံ႐ွိ Tissue boxမွ Tissueႏွစ္႐ြက္ကိုဆြဲယူလိုက္သည္။
လက္ကေရေတြကိုစင္ေအာင္သုတ္ေနရင္းနဲ႔ေနသူရိန္ကိုၾကည္္႕ကာေရ႐ြတ္လာေလသည္။
"MKရဲ႕ CEO အသစ္ကဘယ္တုန္းကတင္လိုက္တာလဲ ? "
"ဒီေန႔မနက္ကပဲ MKရဲ႕ တရားဝင္Websiteကေနေၾကညာလိုက္တာ ... CEOအသစ္က
ဦးမင္းထက္ေခါင္ရဲ႕သား နန္းယမုံရဲ႕ထြက္ေျပးေနတဲ့ခင္ပြန္းေလာင္းတဲ့!"
ထိုစကားၾကားေတာ့ဟန္လင္းထက္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကျမင့္တက္သြားသည္။
"Onlineေပၚမွာလည္းအဲ့သတင္းေၾကာင့္အုံးအုံးက်က္က်က္ပဲ..ထူးဆန္းတာတစ္ခုကMKရဲ႕CEOအသစ္က သူ႕ရဲ႕နာမည္နဲ႔ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ အခုထိမေဖာ္ျပေသးဘူးဆိုပဲ ဒါနဲ႔ေလေ႐ႊစံအိမ္ကိုပိုင္တာ ဦးမင္းထက္ေခါင္မွန္း ငါဆိုမနက္ကမွသိတယ္ကြာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးပဲ...."
ေနသူရိန္ရဲ႕စကားကိုၾကားေသာ္ဟန္လင္းထက္ကလည္း ဟက္ခနဲရယ္ခ်လာသည္။တကယ္ေတာ့ ေ႐ႊစံအိမ္ကိုပိုင္ဆိုင္တာ
ဦးမင္းထက္ေခါင္မွန္း သူကေတာ့ေနသူရိန္ေျပာျပမွသိလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူေလွာင္ရယ္,ရယ္လိုက္ျခင္းေပ။
"အဲ့တာဆို CEOအသစ္ကေတာ္ေတာ္လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ႀကီးတဲ့လူပဲ.. !"
"အင္း.....နန္းယမုံက ေစ့စပ္ရမယ့္သတို႔သားေလာင္း႐ွိေနတာနဲ႔မ်ား ဘာလို႔အဲ့ေန႔ကအကိုမင္းခန္႔ထည္ကို လူျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္တြယ္ကပ္ေနခဲ့တာလည္းမသိဘူး ..."
ထိုစကားတို႔ကဟန္လင္းထက္ရဲ႕လႈပ္႐ွားမႈတို႔ကိုတန္႔သြားေစသည္။
"အကိုမင္းခန္႔ထည္ဆိုမွပဲ ..... ဒီေန႔အကိုမင္းခန္႔ထည္ေက်ာင္းမလာဘူးေနာ္....."
ဟုေရ႐ြတ္ရင္း ေနသူရိန္က Toiletထဲမွထြက္သြားေလသည္။
ဟန္လင္းထက္ကေတာ့ထိုအခ်ိန္အေတြးပင္လယ္ထဲနစ္ေျမာသြားရ႐ွာသည္။
"မင္းၾကည့္စမ္း! မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ပစၥည္းေတြကိုလာသယ္တဲ့လူေတြက သာမန္လူေတြနဲ႔မတူဘူးေနာ္....မင္းခန္႔ထည္ကအသိုင္းအဝိုင္းႀကီးႀကီးထဲကနဲ႔တူတယ္! သူေနတဲ့ပုံစံေလးနဲ႔တကယ္ကိုမထင္ရဘူး......"
"CEOအသစ္က
ဦးမင္းထက္ေခါင္ရဲ႕သား နန္းယမုံရဲ႕ထြက္ေျပးေနတဲ့ခင္ပြန္းေလာင္းတဲ့!"
"ထူးဆန္းတာတစ္ခုကMKရဲ႕CEOအသစ္က သူ႕ရဲ႕နာမည္နဲ႔ သူရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတာ့ အခုထိမေဖာ္ျပေသးဘူးဆိုပဲ"
"နန္းယမုံက ေစ့စပ္ရမယ့္သတို႔သားေလာင္း႐ွိေနတာနဲ႔မ်ား ဘာလို႔အဲ့ေန႔ကအကိုမင္းခန္႔ထည္ကို လူျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္တြယ္ကပ္ေနခဲ့တာလည္းမသိဘူး ..."
MKရဲ႕ မ်က္ႏွာမျပေသးတဲ့CEO အသစ္...
ဟိုေန႔ကအတင္းတြယ္ကပ္ေနတဲ့နန္းယမုံ....
႐ုတ္တရက္ႀကီးေက်ာင္းထြက္သြားေတာ့မယ့္အဲ့လူ....
မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္မ်ားတဲ့ bodyguardေတြ...
MK ရဲ႕ CEO အသစ္! အကိုမင္းခန္႔ထည္!
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က........
သူ႕ရဲ႕ေခါင္းက႐ုတ္တရက္မိုက္ခနဲျဖစ္သြားကာနံရံကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ေထာက္ကန္လိုက္ရသည္။
ထို႔ေနာက္ငူတူတူငိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔Toiletထဲကေနထြက္လာခဲ့ကာ Toiletေ႐ွ႕တြင္ရပ္ေစာင့္ေနေသာေနသူရိန္နဲ႔အတူ Lobbyသို႔ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။
"ကလိုက္ပါ ညီမတို႔ရယ္ တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါတည္းကရတဲ့ေက်ာင္းသႀကၤန္ေလးကို"
"မကတတ္ဘူးဆို အကိုကလဲ"
"အကို႐ွာေပးမယ္ အကတိုက္ေပးမယ့္လူကို"
သူတို႔ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ မင္းစက္နဲ႔အတူေသာ္တာတို႔သုံးေယာက္က ေက်ာင္းသႀကၤန္၌အကကမည့္အေရးကို တိုင္ပင္ေနၾကရင္းဆူညံေနၾကေလသည္။
"အလင္းသႀကၤန္မွာသီခ်င္းဆိုပါလား"
"ကိုစက္ကလဲ....က်ေနာ္မွသႀကၤန္သီခ်င္းမရတာ "
"က်က္လိုက္ရင္ရတာပဲဟာ ဒီလိုလုပ္ ညီမတို႔သုံးေယာက္ကအက က အလင္းကသူတို႔ကမယ့္သီခ်င္းကိုဆိုေပးလိုက္... ဒါဆိုပိုၿပီးပြဲစည္သြားတာေပါ့...."
"ဟုတ္တယ္...အကိုမင္းစက္ ေျပာသလိုလုပ္ၾကပါလား ငါလဲ နင္တို႔သုံးေယာက္စင္ေပၚတက္ၿပီးဗ်ိဳင္းပ်ံတာကိုတဝႀကီးၾကည့္ခ်င္လို႔ပါဟ"
အဟုတ္မွတ္လို႔နားေထာင္ေနတာကိုတမင္သက္သက္ဖဲ့လာတဲ့ဆက္ေနာင္အားကလ်ာတို႔သုံးေယာက္စလုံး လက္သီးသုံးလုံးကို တစ္လုံးခ်င္းဆင့္ကာဝိုင္းေကြၽးလိုက္ၾကေတာ့ေလသည္။
ေနသူရိန္ႏွင့္မင္းစက္တို႔ကဆက္ေနာင္အျဖစ္ကိုၾကည့္ရင္းရယ္ေမာေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာMKရဲ႕ CEOအသစ္အေၾကာင္းေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာတဲ့ဟန္လင္းထက္ကေတာ့မရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့ေပ။
ဒါနဲ႔ ႐ိႈင္းေဇယံကေကာ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ?
ဟန္လင္းထက္နဲ႔မင္းစက္တို႔ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ဧည့္ခန္း၌ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလိုသူတို႔ျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ဆိုင္းေနတတ္သည့္ ဦးေနမင္းထက္ကိုမေတြ႕တာေၾကာင့္မင္းစက္က တစ္အိမ္လုံးကိုလိုက္လံ႐ွာေဖြေနေလသည္။
အိမ္တစ္ခုလုံးေမႊေႏွာက္ေနေသာမင္းစက္ကိုဟန္လင္းထက္ကအိမ္ေအာက္ထပ္မွလွမ္းေျပာလာခဲ့သည္။
"ကိုစက္ ေဖႀကီးက ေန႔လည္တုန္းကက်ေနာ္႕ဆီဖုန္းဆက္တယ္။ သူအေရးႀကီးကိစၥ႐ွိလို႔အေလာတႀကီးျပင္ဦးလြင္ဘက္ဆင္းသြားတယ္တဲ့ ..... "
"Aww ဟုတ္လား....အကိုကဦးေလးကိုမေတြ႕မိလို႔လိုက္႐ွာေနတာ"
မင္းစက္ကေလွကားမွျပန္ဆင္းလာကာ ရယ္က်ဲက်ဲဆိုသည္။
ထိုစဥ္ဟန္လင္းထက္ကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚမွာ မ်က္စိမ်ားကိုစုံမွိတ္ထားလ်က္ ခနထိုင္နားေနခဲ့သည္။
"အလင္း ေနမေကာင္းဘူးလား။ဒီေန႔ မင္းကိုၾကည့္ရတာမလန္းသလိုပဲ"ဟုဆိုကာ
ဟန္လင္းထက္ေဘး၌ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ေလးလံလြန္းတဲ့ေခါင္းႀကီးက သူ၏ဘယ္ဘက္ပုခုံးေပၚသို႔ေစာင္းအိက်လာေလသည္။
"ေခါင္းနဲနဲေနာက္ေနလို႔....."
ဟန္လင္းထက္ကတိုးဖြစြာျပန္ေျဖလာေပမယ့္လို႔မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ေစ့ပိတ္ထားဆဲပင္။
ခနၾကာေတာ့ဧည့္ခန္းအတြင္း႐ွိဆက္တီခုံေပၚ၌တင္ထားေသာမင္းစက္ဖုန္းေလးဆီမွ သီခ်င္းသံေလးကသူတို႔ႏွစ္ကိုယ္ၾကားသို႔ပ်ံ႕လြင့္လို႔လာခဲ့သည္။မင္းစက္က သူ၏ပခုံးတစ္ဖက္႐ွိဟန္လင္းထက္ရဲ႕ေခါင္းေလးကိုျပဳတ္မက်ေအာင္ထိန္းကိုင္ထားလ်က္ႏွင့္ဖုန္းေလးကိုလွမ္းယူလိုက္ကာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ဟဲလို ...... "
"အကိုမင္းစက္!"
ဒီအသံကေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနတဲ့အသံ...။
ဒါေပမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ စိမ္းေနတဲ့ဖုန္းနံပါတ္အသစ္ပဲ!
"႐ိႈင္းေဇယံလား? ညီေလး႐ိႈင္းေဇယံ ?"
ထိုနာမည္ၾကားေတာ့ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ပိတ္ဆင္းေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စုံက ဖ်က္ခနဲပြင့္ဟလာၿပီး အသံလာရာကိုနားစြင့္ထားလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္အကိုမင္းစက္ ... က်ေနာ္ပါ
ကိုခန္႔ဆီဖုန္းဆက္မရလို႔ အကို႔ဆီဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္တာ......."
"အယ္....အဲ့ေကာင္ႀကီးက ညီေလးနဲ႔အတူတူ႐ွိေနတာမဟုတ္.......?"ဆိုတဲ့မင္းစက္ရဲ႕စကားေတာင္မဆုံးခင္မွာပင္ ဟန္လင္းထက္ကဖုန္းကိုဆြဲလုသြားေတာ့သည္။
"႐ိႈင္းေဇယံ မင္းအခုဘယ္မွာလဲ?"
မင္းစက္ႏွင့္ဖုန္းေျပာေနရာကေန ဟန္လင္းထက္ရဲ႕အေလာတႀကီးေမးလာေသာအသံတို႔က႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းေဇယံကေၾကာင္သြားကာအသံတိတ္သြားရသည္။
ဟန္လင္းထက္ကဖုန္းကိုင္ထားရင္းဧည့္ခန္းထဲမွထြက္လာကာ သူ၏အေဖျဖစ္သူရဲ႕စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ဝင္သြားၿပီးစာၾကည့္ခန္းတံခါးကိုအခန္းထဲမွေလာ့ခ်ထားလိုက္သည္။
"အလင္း!"
မင္းစက္ကေတာ့ အခန္းအျပင္ဘက္တြင္သာက်န္ရစ္ခဲ့ရကာ စာၾကည့္ခန္း၏နံရံေတြကအသံလုံတာေၾကာင့္ အခန္းထဲေရာက္မွပဲ ဟန္လင္းထက္တစ္ေယာက္စိတ္ခ်လက္ခ်ဖုန္းေျပာႏိုင္ေလသည္။
"အဲ့လူ ဒီေန႔မင္းနဲ႔အတူတူ႐ွိမေနဘူးလား?"
"ကိုခန္႔ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံးငါ့ဆီေရာက္မလာလို႔စိတ္ပူေနတာ"
"ဒါနဲ႔ မင္းကေကာအခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ
ငါအေဆာင္ကိုေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ မင္းပစၥည္းေတြကိုမေန႔ညကျပန္သယ္သြားတယ္ဆို မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘာမ်ားျဖစ္ၾကလို႔လဲ ငါကူညီလို႔ရတဲ့ကိစၥဆိုငါကူညီေပးပါ့မယ္ ငါအခုမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ပူေနလဲမင္းတို႔သိရဲ႕လား!!!"
အရင္ကစကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔ကိုေတာင္ ဝန္ေလးလြန္းလွတဲ့ဟန္လင္းထက္ဆီကေနသူတို႔ႏွစ္ေယာက္အားစိုးရိမ္ပူပန္ေနေၾကာင္းေတာင္စဥ္ေရမရစြာစကားဆိုလာသံကိုၾကားေတာ့
႐ိႈင္းေဇယံခမ်ာနားေထာင္ေနရင္း အံ့ဩတႀကီးမွင္သက္ေနရသည္။
ဟန္လင္းထက္ရဲ႕ျပင္းစြာေသာအသက္႐ွဴသံတို႔ကို ဖုန္းထဲကေနၾကားေနရသည္ကလုံးဝအၾကည္........
"ကိုခန္႔သာမင္းေျပာေနတာေတြကိုၾကားရင္ေတာ့ မင္းကိုေျပးဖက္ၿပီးနမ္းခ်င္ေနေတာ့မွာပဲ...."
"Shit!!! ငါေမးတာကိုသာေျဖစမ္းပါ!"
"ငါကအေဆာင္မွာမေနေတာ့ဘူး ငါ့အကိုကေပးမေနေတာ့လို႔ .. ငါနဲ႔ကိုခန္႔ ျပႆနာတက္လို႔အေဆာင္ေျပာင္းတာမဟုတ္ဘူး အဲ့တာေၾကာင့္စိတ္မပူပါနဲ႔....
ဒါနဲ႔ မင္းအေဆာင္ကိုေရာက္သြားတယ္ဆို ကိုခန္႔နဲ႔အေဆာင္မွာမေတြ႕ခဲ့ဘူးလား? ကိုခန္႔ဒီေန႔ေက်ာင္းမတက္ဘူးလား?"
'ဒါဆို ဟိုလူကဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ?'
႐ိႈင္းေဇယံကထိုသို႔ျပန္ေမးလိုက္တဲ့အခါ ဟန္လင္းထက္ဘက္ကအပ္က်သံမၾကားရေတာ့ေလာက္ေအာင္အထိတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေလသည္။
"ဟန္လင္းထက္ ..... "
"မင္းလဲ..ေက်ာင္းထြက္ေတာ့မွာလား?"
အမ္!!!
'ဒီေကာင္ ဒီေန႔ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?
ဘာလို႔ငါေက်ာင္းထြက္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းကိုပါ႐ုတ္တရက္ႀကီးေမးခ်လာျပန္တာတုန္း!!! '
တကယ္ေတာ့ဟန္လင္းထက္ကမင္းခန္႔ထည္ေက်ာင္းထြက္မည့္အေၾကာင္းကိုတစ္စြန္းတစ္စၾကားလာတာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းေဇယံကိုပါ သူစိုးရိမ္တႀကီးေမးေနျခင္းျဖစ္သည္။တစ္ဖက္က႐ိႈင္းေဇယံမွာလည္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္႐ွိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္မို႔ ဟန္လင္းထက္ရဲ႕စကားကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါအ႐ိႈက္ထိသြား၍ရင္ထိတ္သြားရျပန္သည္။
သူေက်ာင္းထြက္ရမွာကလည္း ၁၀၀ရာခိုင္ႏႈန္းေသခ်ာေနသည္ကိုး....
႐ိႈင္းေဇယံရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲမွာယခုအခ်ိန္
အမွန္တရားကိုေျပာျပဖို႔ထက္လိမ္ညာဖို႔ရာပိုအားသန္ေနခဲ့သည္။ ထိုအလိမ္အညာတို႔ကိုႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္ဖို႔ရာအတြက္သူစိတ္ေတာ့မေကာင္းလွ။
စိုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ပိုၿပီးစိတ္ဒုကၡေပးတာထက္ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ မုသားေျပာေပးတာကမွ တစ္ဖက္လူအတြက္စဥ္းစားေပးရာက်မယ္မဟုတ္လား???
"မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ ငါေက်ာင္းမထြက္ပါဘူး...ငါေနမေကာင္းလို႔ဒီေန႔မလာတာေနာက္တစ္ပတ္အတြင္းလဲေက်ာင္းလာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးေက်ာင္းသႀကၤန္က်မွပဲ ငါတို႔ေတြဆုံၾကတာေပါ့......"
Screenတစ္ဖက္က ႐ိႈင္းေဇယံမွာရယ္ကာေမာကာျဖင့္သာေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာလာတာေၾကာင့္ ဟန္လင္းထက္ကတိုးတိုးတိတ္တိတ္သက္ျပင္းခ်လိုက္လ်က္စိတ္ေအးသြားရေလသည္။
"Okေလ... ဒါဆိုလဲ အဲ့က်မွပဲငါတို႔ျပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့ မင္းေက်ာင္းမထြက္ဘူးဆိုရင္လဲၿပီးတာပဲ....မင္းရဲ႕ဘဲႀကီးက ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး Labအစားထိုးဝင္ေနရလို႔ဖုန္းကိုင္လို႔မရတာတဲ့ ကိုစက္အခုပဲလာေျပာသြားတယ္ မင္းလည္းအရမ္းစိတ္ပူမေနနဲ႔ေတာ့....."
ဟန္လင္းထက္ဟာလည္းယခုအခ်ိန္လိမ္ညာဖို႔သာတတ္ႏိုင္သည္။
ဘာမွန္းမသိရတဲ့အေျခအေနတစ္ခုအေပၚလိမ္ညာလိုက္တာကေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအတြက္ အေကာင္းဆုံးေ႐ြးခ်ယ္မႈျဖစ္မည္ဟု သူစဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ ေျပာသာေျပာလိုက္ရေပမယ့္လည္းလိပ္ျပာေတာ့သိပ္မလုံလွ။
"အာ....အဲ့လိုကိုး. "
"ေက်ာင္းသႀကၤန္က် မင္းေသခ်ာေပါက္လာမွာမွတ္လား?"
"ဒါေပါ့ ေက်ာင္းသႀကၤန္ကိုေတာ့ ငါေရာက္ေအာင္လာခဲ့မွာပါ"
မုသားမပါလကၤာမေခ်ာတဲ့.....ဒီမုသားကိုေတာ့ အမွန္ကတယ္ျဖစ္ေစခ်င္မိပါရဲ႕......
"ဂ႐ုစိုက္ပါ ႐ိႈင္းေဇယံ ငါဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္"
"အင္း"
ဟန္လင္းထက္က အင္းဟူေသာအသံေလးကိုေတာင္နားမေထာင္ေတာ့ပဲ အရင္ဖုန္းခ်သြားခဲ့သည္။
တကယ္ကို ဟန္လင္းထက္ကေတာ့........
အၿမဲတမ္းေခ်ႏိုင္လြန္းသူႀကီးပဲ......
ထို႔ေနာက္႐ိႈင္းေဇယံက သူတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္အတူတူ႐ိုက္ခဲ့ဖူးေသာ Galleryထဲမွ ဓာတ္ပုံေလးမ်ားအားျပန္ၾကည့္ေနရင္း သူ၏မ်က္ႏွာေလးအားဒူးေခါင္းႏွစ္လုံးရဲ႕အေပၚ၌အပ္ခ်ကာ႐ိႈက္ငိုေနေလသည္။
ဒီေန႔မွစိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ေန႐ွာေသာ အူပုပ္ကိုယ္ေတာ္ဟန္လင္းထက္ေၾကာင့္ ႐ိႈင္းေဇယံ ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ေဝးကြာေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူတမ္းတလြမ္းဆြတ္သည့္ခံစားခ်က္တို႔ကႏွလုံးသား၏တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာ၌အ႐ွိန္အဟုန္ျဖင့္လိႈက္တက္လာကာအသံတိတ္ေလာင္ကြၽမ္းေနခဲ့ရ႐ွာသည္။
႐ိႈင္းဆက္ယံကညီျဖစ္သူရဲ႕ အခန္းတံခါးေလးကို အနည္းငယ္လွစ္ဟာလိုက္ၿပီးတိတ္တခိုးငိုေႂကြးေန႐ွာေသာညီျဖစ္သူရဲ႕ပုံရိပ္ေလးအား နာက်င္မႈမ်ားစြာကိုရင္ဝယ္၌တိတ္တဆိတ္ပိုက္ထားလ်က္ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။
သူ၏လက္ထဲ႐ွိဖုန္း Screenေပၚကသတင္းအခ်ိဳ႕ကိုျမင္တဲ့အခါ အခန္းေထာင့္၌ေလွ်ာထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ကို အသက္မဲ့စြာေငးၾကည့္လို႔ေနသည္။
Screenထက္မွာေပၚေနတဲ့သတင္းေခါင္းစီးေလးတစ္ခုကေတာ့ "MK groupက CEOအသစ္ကိုဒီမနက္ပဲတင္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီ" ဆိုတဲ့သတင္းပင္။
'မင္းခန္႔ထည္ ...မင္းတကယ္ပဲဒီလမ္းကိုေ႐ြးလိုက္တယ္ေပါ့......
ဒါေပမယ္္႕ မင္းေ႐ြးလိုက္တဲ့လမ္းက ငါ့ညီေလးအတြက္တကယ္ပဲအက်ိဳး႐ွိမယ္လို႔ မင္းထင္ေနတာလား?'
႐ိႈင္းေဇယံနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးေနာက္ ဟန္လင္းထက္က အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီးမွတပည့္ႏွစ္ေယာက္ကိုစာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ေခၚလိုက္ကာတံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ေလသည္။
တစ္ခုခုမူမမွန္ေနတာကိုရိပ္မိတဲ့မင္းစက္ကစာၾကည့္ခန္းေ႐ွ႕၌ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနရင္း တံခါးနားကိုကပ္နားေထာင္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အခန္းထဲကေနအသံတစ္စုံတစ္ရာကိုအနည္းငယ္မွ်မၾကားရတာေၾကာင့္ သူေဒါသျဖစ္မိေခ်၏။
"ဒီေကာင္ေလး ဒီေန႔ ဘာေတြအထူးတဆန္းျဖစ္ေနပါလိမ့္!"
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ညေနေစာင္းအခ်ိန္တြင္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕႐ွိ MK groupပိုင္ဆိုင္ေသာ႐ုံးခ်ဳပ္အေဆာက္အဦး၏ကားပါကင္၌ကားအစင္းေရေပါင္းမ်ားစြာကမရပ္မစဲဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ေရာက္႐ွိလာတဲ့႐ွယ္ယာ႐ွင္မ်ားစြာကို MKရဲ႕ body guardမ်ားက Meeting roomထဲသို႔အသီးသီးေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။
Meeting roomထဲ႐ွိ အလယ္ဗဟိုကစားပြဲ႐ွည္ႀကီးမွာအလ်ားေပါင္းမ်ားစြာ႐ွည္လ်ားကာထိုင္ခုံေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္းအရံသင့္ျပင္ဆင္လို႔ထားသည္။
CEOအသစ္က ျပည္တြင္း႐ွိ႐ွယ္ယာ႐ွင္မ်ားသာမကျပည္ပ႐ွိ႐ွယ္ယာ႐ွင္ေတြကိုပါေခၚထားသည့္ပုံပင္။ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ိဳ႕ပါထိုေတြ႕ဆုံပြဲ၌ပါဝင္လာခဲ့ေလသည္။
စီးပြားေရးနယ္ပယ္တစ္ခုက႐ွယ္ယာ႐ွင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ေနမင္းထက္တစ္ေယာက္MK အေဆာက္အဦးရဲ႕ Meeting roomထဲကိုေရာက္တဲ့အခါ သူ႕အားေခၚေဆာင္လာေသာ bodyguardက သူထိုင္ရမည့္ေနရာကိုအေသအခ်ာခ်ေပးေလသည္။ဦးေနမင္းထက္ကသူ၏ကိုယ္ပိုင္ေနရာကိုဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလဲအကတ္ခတ္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
Meeting roomထဲသို႔ေရာက္လာၾကေသာလူအမ်ားစုက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာနည္းပညာေတြကိုျမႇင့္တင္ေနတဲ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြသာမက MK gpကပိုင္ဆိုင္ေသာနာမည္ႀကီးေဆး႐ုံမ်ားရဲ႕ေဆး႐ုံအုပ္ေတြပါ,ပါေလသည္။ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကိုေဝ့ဝိုက္ၾကည့္ေနရင္းကေန
ဦးေနမင္းထက္၏အၾကည့္မ်ားက စားပြဲ႐ွည္ႀကီးရဲ႕ထိပ္ဦးပိုင္းေနရာ၌ထိုင္ေနေသာ အနီေရာင္ပုံရိပ္ေလးဆီ၌ စြဲကပ္သြားခဲ့သည္။
'Htaewahဘက္က CEOေလာင္းကိုေတာင္ေခၚထားပါလား?'
'ဒါဆို ေစ့စပ္ပြဲသတင္းက လူအမ်ားပါးစပ္ဖ်ားကေျပာေနၾကတဲ့အတိုင္းအမွန္ထင္တယ္.......'
MK ရဲ႕ websiteမွာမနက္ကတက္လာခဲ့တဲ့CEOအသစ္သတင္းေၾကာင့္လူအမ်ားစုကေစ့စပ္ပြဲသတင္းကိုစိတ္ဝင္စားေနၾကၿပီးေဝဖန္ေျပာဆိုေနၾကသည္။သို႔ေပမယ့္
ဦးမင္းထက္ေခါင္ကေစ့စပ္ပြဲႏွင့္ပက္သတ္၍ အခုထိ အတိအလင္းမေၾကညာေသးတာေၾကာင့္ ဦးေနမင္းထက္မွာမူႀကိဳတင္ေကာက္ခ်က္မခ်ရဲသလိုေဝဖန္ေျပာဆိုဖို႔လည္းဝါသနာမပါခဲ့ေပ။
ဦးမင္းထက္ေခါင္ရဲ႕သားဆိုမွေတာ့ MK gpရဲ႕ဆက္ခံသူအသစ္ကသြားစမ္းလို႔ရမယ့္လူတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္တန္ေခ်။
ဒါေၾကာင့္သူလိုလုပ္ပိုင္ခြင့္နည္းတဲ့႐ွယ္ယာ႐ွင္တစ္ေယာက္အတြက္စကားဆိုတာကြၽံသြားတိုင္းမေကာင္းတာမို႔တျခားလူေတြေျပာဆိုေနၾကတဲ့စကားေတြကိုသာၿငိမ္၍နားေထာင္ေနခဲ့ၿပီးသူကိုယ္တိုင္ကမူတစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ်ႏႈတ္မဟခဲ့ေပ။
Meeting roomထဲမွာလည္းၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲလူစုံေနတာေၾကာင့္အခုအခ်ိန္အခါမွာေတာ့စပ္မိစပ္ရာေျပာဆိုဖို႔အတြက္
ေစ့စပ္ပြဲအေၾကာင္းကလူအမ်ားပါးစပ္ဖ်ားတြင္ေျပာစရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနေလသည္။
"ဟိုမွာထိုင္ေနတာ Htaewahဘက္က CEOေနရာလ်ာထားတဲ့ ႏိႈင္းရတုမင္း
မွတ္လား?"
"ဟုတ္တယ္......ႏိႈင္းရတုမင္းတစ္ေယာက္ပဲ Meetingလာတက္တယ္ဆိုေတာ့
Htaewahဘက္ကအဘိုးႀကီးကိုေတာင္CEOအသစ္ကဒီ Meetingကိုေပးမတက္ဘူးထင္တယ္ ၾကည့္ရတာ MKရဲ႕CEOအသစ္ကေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းတဲ့ပုံပဲ။"
"ဒါနဲ႔ CEOအသစ္ကငယ္ငယ္ေလးဆို ....ဒါေတာင္ Htaewahဘက္ကလူေတြကမကန္႔ကြက္ဘူးဆိုေတာ့ေစ့စပ္ပြဲသတင္းကမွန္ေနတယ္နဲ႔တူတယ္"
"ေစ့စပ္ပြဲသတင္းကအခုထိေဝဖန္တာပဲ႐ွိေသးတာေလ CEOအသစ္ဘက္ကအတိအလင္းေၾကညာမွပဲ ယုံရေတာ့မယ္"
"ၾကားရတာေတာ့ အခုတက္မယ့္ CEOအသစ္က နန္းယမုံနဲ႔မေစ့စပ္ခ်င္လို႔ ထြက္ေျပးဖူးတယ္ဆို ...... ဒါေတာင္ Htaewah groupက အခုထိၿငိမ္ေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ Htaewahဘက္ကလူေတြ အခုကတည္းက MKရဲ႕ CEOအသစ္ကိုေၾကာက္ေနၾကၿပီထင္တယ္"
ဝုန္း!!!!!!
Meeting roomထဲ၌အသံတစ္သံကက်ယ္ေလာင္စြာဟိန္းထြက္လို႔သြားၿပီး က်ယ္ဝန္းလွေသာအခန္းတစ္ခုလုံး႐ွိလူအမ်ားစုရဲ႕တီးတိုးေျပာဆိုသံတို႔ဟာ တမဟုတ္ခ်င္းတိတ္က်လို႔သြားခဲ့သည္။
ထိုအသံက စားပြဲထိပ္ဦးပိုင္းမွထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ကာေနာက္ဆုံးေတာ့ Htaewahဘက္က အနီေရာင္သခင္ေလးႏိႈင္းရတုမင္းမွာ ထိုစကားသံတို႔ကိုနားမခံႏိုင္သည့္အဆုံးပြဲထၾကမ္းေတာ့ေလသည္။
"ေသာက္ရမ္းနားညီးတယ္!!!!
ခမ်ားတို႔ပါးစပ္ေတြပိတ္ထားမလား ! က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လာပိတ္ေပးရမလား !!"
ထိုၿခိမ္းေျခာက္တို႔အဆုံးအခန္းတစ္ခုလုံးဟာသုႆာန္တစျပင္အလားအလြန္အမင္းတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ေလ၏။
ႏိႈင္းရတုမင္းဆိုသူမွာ လက္႐ွိ Htaewahဘက္က CEOေနရာလ်ာထားျခင္းခံရတဲ့ Htaewah groupရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာအေမြဆက္ခံသူျဖစ္တဲ့အျပင္ သူဟာတ႐ုတ္ျမန္မာစပ္ကျပားတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာHong Kongမွာ႐ွိတဲ့အင္အားအႀကီးဆုံးမာဖီယားဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာေသြးသားလည္းျဖစ္သည္။
ႏိႈင္းရတုမင္းဟာမာဖီးယားမ်ိဳးဆက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ၾကမ္းတဲ့ရမ္းတဲ့ေနရာမွာႏွစ္ေယာက္မ႐ွိေလာက္ေအာင္ နာမည္ေက်ာ္သူပင္။
သူကနန္းယမုံရဲ႕တဝမ္းကြဲအကိုျဖစ္ၿပီးေဒါသမာနတို႔ႀကီးတာေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ MKဘက္က အင္အားနည္းတဲ့ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားကဖိတ္ဖိတ္တုန္ေအာင္ေၾကာက္ရေလသည္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ႏိႈင္းရတုမင္းက Meetingတစ္ခုမွာစိတ္အခန္႔မသင့္ျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ ထိုဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္ေတြကိုပစ္မွတ္ထားၿပီးဦးတည္တိုက္ခိုက္တတ္တာေၾကာင့္အေၾကာင္းသိေသာလူမ်ားကပါးစပ္ေပါက္တို႔ကိုေကာ္နဲ႔ကပ္ထားသလိုခ်က္ခ်င္းပိတ္လိုက္ၾကေတာ့ေလသည္။
ႏိႈင္းရတုမင္းက Meetingလာတက္ေပမယ့္လို႔ တျခားလူေတြလို အေပၚထပ္ကုတ္အနက္ေတြဘာေတြဟိတ္ဟန္ထုတ္ၿပီးဝတ္မလာ အနီေရာင္႐ွပ္အက်ႌကို အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီ႐ွည္ထဲသို႔ခါးထိထည့္ဝတ္ထားၿပီး မိေက်ာင္းleatherခါးပတ္ကို ထင္ေပၚစြာဝတ္ဆင္ထားသည္။
အနီေရာင္႐ွပ္အက်ႌရဲ႕ေကာ္လံတြင္လည္း ဘာနက္ခ္တိုင္မွမတပ္ဆင္ထားပဲ ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးေလာက္ကိုအ႐ိုင္းဆန္စြာလွစ္ဟထားတာေၾကာင့္သူ၏လည္ပင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ႐ွိတဲ့ ဂိုဏ္းအမွတ္အသားျဖစ္ေသာDreamcatcher tatooေလးက ညိႇဳ႕ခ်က္ျပင္းစြာအထင္းသားေပၚေနခဲ့သည္။
သူ၏နက္ေမွာင္ေသာဆံသားတို႔ကိုလည္း ဂ်ယ္မ်ားျဖင့္မဖီးသင္ထားတာေၾကာင့္ ႏွဖူးျပင္ရဲ႕ဘယ္ညာႏွစ္ဖက္၌ ဆံသားအခ်ိဳ႕က ေလအေဝွ႔တြင္ရင္သပ္႐ႈေမာစြာဝဲက်လို႔ေနေလသည္။
ေက်ာက္စိမ္းသစ္ခြစံအိမ္ရဲ႕အနီေရာင္သခင္ေလးဟာလည္းေ႐ႊစံအိမ္ရဲ႕ေ႐ႊမင္းသားေလးကဲ့သို႔ပင္ အင္မတန္မွေခ်ာေမာၾကည့္ေကာင္းတဲ့လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ဘယ္မိသားစုကမွအေသခံ၍ထိုသခင္ေလးႏွင့္လက္မဆက္ရဲၾကေပ။
"မင္းတို႔ရဲ႕ CEOအသစ္ကဒီေန႔ေရာက္လာဦးမွာလား?"
ႏိႈင္းရတုမင္းက Meeting roomထဲ႐ွိbodyguardေတြကိုခုန္အုပ္ေတာ့မည့္မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း ခက္ထန္မာေၾကာလွေသာအသံတို႔ႏွင့္မဲေနေလသည္။
"ေျဖးေျဖးေပါ့ မင္းကဘာေတြေလာေနတာလဲ......"
ေအးစက္လွတဲ့အသံတစ္သံကခန္းမအတြင္းသို႔ျဖတ္သန္းသြားၿပီးေနာက္ Meeting roomရဲ႕အေ႐ွ႕တံခါးႏွင့္အေနာက္တံခါးမ်ားကတစ္ၿပိဳင္နက္ထဲေစ့ပိတ္ကုန္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ႐ွည္ေျမာလွေသာအနက္ေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခုက Meeting roomရဲ႕ projector boardအေ႐ွ႕မွာ ထြက္ေပၚလာခဲ့ကာငယ္႐ြယ္ခ်ာေမာလြန္းေသာလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကေအးစက္ေသာအျပဳံးတစ္ပြင့္ကိုႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္စကားစလိုက္ေလသည္။
"မဂၤလာ႐ွိတဲ့ညေနခင္းေလးပါေနာ္. ...႐ွယ္ယာ႐ွင္လူႀကီးမင္းတို႔......"
Meeting roomထဲ႐ွိလူအားလုံးက ထိုလူငယ္ေလးအားစူးစမ္းၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း ႏိႈင္းရတုမင္းကေတာ့ ထိုလူငယ္ေလးဆီမွအၾကည့္လႊဲထား၍ သူ၏မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးမွာလည္းမဲေမွာင္ေအးစက္ေနေလသည္။
မင္းခန္႔ထည္ကခန္းမအတြင္း႐ွိ bodyguardေတြအားလုံးကိုအခ်က္ျပလိုက္ေတာ့ ထို bodyguardေတြက ႐ွယ္ယာ႐ွင္ေတြဆီက ဖုန္းအပါအဝင္Electronicsပစၥည္းအားလုံးကိုသိမ္းဆည္းလိုက္ၾကသည္။
ခန္႔မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ MKရဲ႕ CEOအသစ္ကသူ၏မ်က္ႏွာႏွင့္သူ၏အေၾကာင္းတို႔ကိုအတတ္ႏိုင္ဆုံးလွ်ိဳ႕ဝွက္ထားခ်င္ေနသည့္ပုံပင္။ဦးေနမင္းထက္လည္းသူ႕တြင္ပါလာေသာ ပစၥည္းအားလုံးကို bodyguardမ်ားဆီေပးလိုက္ၿပီး ခပ္ေဝးေဝး၌ရပ္ေနေသာ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံအျပည့္ႏွင့္ထိုလူငယ္ေလးအားစူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
'CEOအသစ္ကိုဘယ္ေနရာမွာမ်ားျမင္ဖူးေနပါလိမ့္! ရင္းရင္းႏွီးႏွီးကိုသိေနတယ္ '
ထိုအခ်ိန္တြင္ခန္းမထဲက တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေတာ့ တျခားလူေတြကဲ့သို႔ Electronicsပစၥည္းမ်ားကို bodyguard မ်ားထံၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴမအပ္ႏွင္းလာဘဲ ေမာက္မာစြာဖီဆန္လာခဲ့သည္။
"သခင္ေလးႏိႈင္းရတုမင္းခမ်ာ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပႆနာမ႐ွာပါနဲ႔"
Bodyguardေလးစကားၾကားေတာ့ႏိႈင္းရတုမင္းကေလွာင္ရယ္ရယ္လာကာတစ္ခန္းလုံးၾကားေအာင္အသံျမႇင့္ေျပာလာခဲ့သည္။
"ငါကဘာကိစၥမင္းတို႔ကိုျပႆနာ႐ွာရမွာလဲ .... ငါက MKရဲ႕ CEOအသစ္အေၾကာင္းကိုနဲနဲေလးေတာင္မွစိတ္မဝင္စားတာမို႔ ငါ့ဆီကဘာပစၥည္းကိုမွ မင္းတို႔ဆီအပ္စရာမလိုဘူးထင္တယ္!!!"
"ဒါေပမယ့္....ဒီ Meetingကိုတက္ေရာက္ေနၿပီဆိုမွေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ CEOခ်ထားတဲ့စည္းမ်ဥ္းေတြကိုက်ိန္းေသေပါက္လိုက္နာရပါမယ္"
"မင္းကဘာေကာင္မို႔ငါလာသင္ေပးေနတာလဲ ? ငါမလိုက္နာေတာ့ေကာဘယ္သူကဘာလုပ္ရဲလဲ?"
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ခက္ထန္လြန္းေသာစူး႐ွ႐ွအၾကည့္တစ္ခ်က္က အႏွီေသြးဆူေနတဲ့ အနီေရာင္လူသားထံသို႔ မိုးႀကိဳးစက္သြားအလားဒိန္းခနဲေရာက္႐ွိသြားေတာ့ေလသည္။
"လင္းထြဋ္ မင္းသြားလိုက္"
လင္းထြဋ္က bodyguardေလးအားအခ်က္ျပလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္ခိုင္းလိုက္ကာထို Bodyguradေလးေနရာ၌သူဝင္ရပ္လိုက္သည္။
"သခင္ေလး ပြဲမဆူပါနဲ႔....."
"လာျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ေကာင္!"
ႏိႈင္းရတုမင္းကတစ္ဖက္ဆီသို႔မ်က္ႏွာလႊဲထားၿပီးႀကိမ္းေမာင္းေနရာမွ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားေတာ့ သူ၏အၾကည့္မ်ားကိုအေနာက္ဘက္အသံလာရာဆီသို႔ ေ႐ြ႕လ်ားလိိဳက္တဲ့အခါ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ခုနက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနေသာ ႏိႈင္းရတုမင္းက ခ်က္ခ်င္းၿငိမ္က်သြားခဲ့ရသည္။
တမဟုတ္ခ်င္းတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔သြားတဲ့ႏိႈင္းရတုမင္းကိုလွမ္းၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ မင္းခန္႔ထည္ဟာ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုတြန္႔ခ်ိဳးလိုက္ေလ၏။
"က်ေနာ္႕ဆီေပးပါ...."
ႏိႈင္းရတုမင္းကအၾကည့္တို႔ကိုျပန္လႊဲလိုက္၍ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ၿပီးေနာက္လင္းထြဋ္ရဲ႕ျဖန္႔ထားေသာလက္ဖဝါးေပၚသို႔ဖုန္းအပါအဝင္ကားေသာ့ပါမက်န္ ပါလာသမွ်Electronicsပစၥည္းအကုန္လုံးကိုေဆာင့္ေအာင့္ကာကမ္းေပးလာခဲ့သည္။
"CEOအသစ္က တကယ္အ႐ွိန္အဝါႀကီးတာပဲ ႏိႈင္းရတုမင္းကိုေတာင္ထိန္းႏိုင္တယ္ဆိုကတည္းက တကယ့္ကိုအထင္ႀကီးစရာပဲ"
လူအမ်ားစုက ၿငိမ္က်သြားေသာႏိႈင္းရတုမင္းကိုၾကည့္ရင္းတိုးတိတိုးတိေျပာဆိုေနၾကျပန္သည္။
အရင္ကဆို ဦးမင္းထက္ေခါင္ခ်မွတ္ထားတဲ့စည္းမ်ဥ္းေတြကိုေတာင္မ်က္စိထဲမထည့္ခဲ့တဲ့ ဆိုးသြမ္းခက္ထန္လြန္းတဲ့ႏိႈင္းရတုမင္းက
ဒီတစ္ခါက် သူမဟုတ္သည့္အတိုင္း ပြဲမဆူေတာ့ပဲ ၿငိမ္က်သြားသည့္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးက တစ္ကယ့္ကို ႏွစ္တစ္ေထာင္မွာျမင္ရခဲေလေသာျမင္ကြင္းမ်ိဳးပင္။
ထိုစဥ္ Meeting roomထဲ႐ွိ အ႐ွိန္အဝါအႀကီးဆုံးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုးႀကိဳးသြားတမွ်အၾကည့္မ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းပစ္ခတ္ရင္း အသံတိတ္စစ္ခင္းေနၿပီျဖစ္သည္။
'ခ်ီးကိုအ႐ွိန္အဝါႀကီး!
မင္းခန္႔ထည္ .....ငါမင္းကိုအေလွ်ာ့ေပးတာမဟုတ္မွန္းမင္းသိပါတယ္!'
'မင္းငါ့ကိုလြန္ဆန္ႏိုင္ဖို႔အခြင့္အေရးမ႐ွိေသးဘူး ႏိႈင္းရတုမင္း!
မင္းခန္႔ထည္က အေျခအေနေတြတည္ၿငိမ္သြားတဲ့အခါမွဓားသြားတမွ်ထက္နက္ေအးစက္ေသာအမိန္႔အာဏာသံတစ္သံနဲ႔အတူ Meeting ကိုတရားဝင္စတင္လိုက္ေလသည္။
"က်ေနာ္က ဒီေန႔မွဒီေနရာကိုဆက္ခံလိုက္တဲ့ MKရဲ႕ CEOအသစ္ မင္းခန္႔ထည္ပါ။
လူႀကီးမင္းတို႔အေနနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕နာမည္နဲ႔မ်က္ႏွာကို အခုၾကားခြင့္ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရေပမယ့္ ဒီ Meeting roomအျပင္ဘက္ကိုေရာက္သြားတဲ့အခါက် က်ေနာ္ရဲ႕အေၾကာင္းေတြကိုမည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီကိုမွဖြင့္ဟထုတ္ေျပာပိုင္ခြင့္မ႐ွိပါဘူး။
"ဒါကလဲ ဒီႏွစ္ပတ္အတြင္းအၿပီးလုပ္မယ့္ projectအခ်ိန္ေလးအတြင္းပါပဲ။ ဒီႏွစ္ပတ္ၿပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္မီဒီယာေတြေ႐ွ႕မွာလူလုံးထြက္ျပမွာမို႔ က်ေနာ္ရဲ႕စည္းမ်ဥ္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလူႀကီးမင္းတို႔အေနနဲ႔အမွန္အကန္လိုက္နာေပးေစခ်င္ပါတယ္။အကယ္၍ ဒီအခန္းထဲ႐ွိတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆီကေန က်ေနာ္႕အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာသတင္းပ်ံ႕သြားသည္႐ွိေသာ္ ထိုလူက MKကေနအၿပီးအပိုင္ထြက္သြားရပါလိမ့္မယ္!!!"
မာနမာန္ျပင္းေသာလူငယ္ေလးဆီကေနထိုသို႔အမိန္႔ေပးခံလိုက္ရတဲ့အခါ
ခန္းမအတြင္း႐ွိလူမ်ားက လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြားၾကၿပီးေနာက္ CEOအသစ္ရဲ႕စည္းမ်ဥ္းမ်ားကိုတထစ္ခ်လိုက္နာဖို႔ကိုသာေနာက္ဆုံးေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္။
အကုန္လုံးကေအာင္ျမင္ေနဆဲစီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြျဖစ္တာမို႔ဘယ္သူကမွMKကေနထြက္ခြာဖို႔လမ္းကိုမိုက္မဲစြာေ႐ြးခ်ယ္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
လူေတြရဲ႕ေလာဘကိုကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္ေနရတဲ့ႏိႈင္းရတုမင္းကဟက္ခနဲတစ္ခ်က္သေရာ္ရယ္လိုက္ရင္းမင္းခန္႔ထည္ၾကားေအာင္ရိသဲ့သဲ့ဆိုလိုက္၏။
"မင္းလိုေကာင္က ဘာေတြမ်ားလွ်ိဳ႕ဝွက္စရာ႐ွိေနလို႔လဲ....ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္!"
"တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေမ့ေနၿပီထင္တယ္ "
ႏွစ္ေယာက္သားစကားလုံးေတြနဲ႔အျပန္အလွန္ထိုးႏွက္လိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ႏိႈင္းရတုမင္းကအံႀကိတ္လ်က္တစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားေတာ့ေလသည္။
သူကိုယ္တိုင္ကလည္း MKရဲ႕လူမဟုတ္ေပမယ့္လို႔ Htaewahဆိုသည္မွာ MKကိုမွီခိုေနရဆဲလုပ္ငန္းတစ္ခုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႏႈတ္လုံရမည့္အဖြဲ႕ထဲ၌ သူကထိပ္ဆုံးေနရာကျဖစ္ကာ ထိုသို႔မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့အေပၚကိုပဲ ႏိႈင္းရတုမင္းကမခံမရက္ႏိုင္ေအာင္မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရျခင္းေပ။
ထိုပြဲထဲ႐ွိလူတိုင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို မင္းခန္႔ထည္ကေသခ်ာၾကည့္ေနရင္းတစ္ေထာင့္တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ သူ၏အၾကည့္တို႔ကတုံ႔ဆိုင္းသြားရေလသည္။
'ဟန္လင္းထက္ရဲ႕အေဖကဘာလို႔ဒီေရာက္ေနတာလဲ!!'
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဆုရဲ႕သားအႀကီးဆုံးဆိုးေပႀကီးေပၚလာပါၿပီ။
ေက်ာက္စိမ္းသစ္ခြစံအိမ္အေၾကာင္းက Mr. Devilမွာအေသးစိိတ္ပါၿပီးၿပီမို႔မ႐ွင္းေတာ့ပါဘူးေနာ္။
နန္းယမုံတို႔သားအဖကေလရန္ကုန္ဘက္မွာအခုအေျခခ်ေနရတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ႏိႈင္းရတုမင္းကအဲ့ဒီသားအဖႏွစ္ေယာက္စလုံးကိုစံအိမ္ကေနကန္ခ်ထားတာပါတဲ့😆
အဲ့အေၾကာင္းေလးကဆုထည့္မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေလးတစ္ခုေပါ့ေနာ္ ☺
Thanks for reading. 🙏💕
Love you all my readers 💜
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••