Moerani's Point Of View
“MOERANI?! Moerani?!” I sigh as a relief when I heard Mom's voice downstairs. I don't think she's unreal.
“M-mom?” halos pabulong na lamang ako kung magsalita.
“I WILL never leave you again, Moerani.” she hugged me really tight. Unti-unti nang tumulo ang mga luha ko na kanina pang nagbabadya nang makita ko si Mommy. “Don't cry, Rani. Mommy's here.” I hugged my knees, I'm still in shocked.
“Promise me, Mom.” ang sabi ko. Dahan-dahang pinunasan ni Mommy ang mga luha ko. Hindi pa rin kasi ito tumitigil kahit na anong gawin ko. I'm really scared.
“Those creatures. They're not just haunting me, Mom. They're hurting me.” ang sabi ko habang paunti-unting humihikbi. I don't like this. I don't like crying. Especially in front of Mom.
“I know, Moerani.”
“HEY, cockroach.” halos nakatago na ang mukha ko habang naglalakad sa may hallway. Hindi ko alam kung bakit ako nahihiya sa kanila, wala naman akong ginawang masama. Pero, sigurado akong ipinakalat na ni Braighd iyong nangyari noong sleep-over party. Akala ko ba nagsisisi na siya? I really don't get her.
Narinig ko ang tawanan ng grupo ng mga lalaking nadaanan ko. Kanina pa nila ako pinagtitinginan. I'm really sure na hindi lang iyong tungkol sa ipis iyong ipinamalita ni Braighd, dinagdagan niya iyon.
“Why am I hiding?” ang tanong ko sa sarili ko nang makapasok ako sa c.r. Inayos ayos ko iyong uniform ko dahil nalukot na sa kakatago ko sa kanila. I really don't get it, why am I hiding from them?, wala naman akong ginawang masama kay Braighd.
“Oh, Rani?” napatingin ako sa babaeng kakalabas lang ng isa sa mga cubicle.
“Zediah?” ang sabi ko at saka inayos ang buhok ko. Hindi ko malaman kung bakit ako naco-concious sa babaeng ito.
“Great timing. Braighd wants to tell you something, Rani. Magkita nalang daw kayo mamaya sa may soccer field. Bye!” ang sabi pagkatapos na maayos ang sarili sa may salamin.
Naiwan lang ako sa may c.r na nakatanga. Hindi ko kasi alam kung pupunta ba ako doon o tutuloy nalang akong umuwi.
Dumaan muna ako sa may cafeteria para sana ay bumili muna ng makakain. Nagutom nalang kasi ako bigla nang malamang tinatawag ako ni Braighd.
“Donut please, strawberry flavor po.” ang sabi ko at saka itinaas ang isa kong daliri.
“I know, she's a fool.” habang hinihintay ang pagkain ko ay naupo na muna ako doon sa may isang gilid, tanaw ang grupo ng mga lalaki na nagku-kwentuhan. Mga nasa anim sila, sayang saya pa nga.
Hindi ko maiwasang hindi makinig sa kanila lalo na't nabobosesan ko iyong isa.
“Pinagti-tripan ko lang iyon, bro. Ang bilis niyang mahulog.” ang sabi noong isa na matangkad at may sukbit sukbit na kulay gray na bag.
“I told you. Girls are fools, they're so pathetic.” narinig ko ang kaunting pagtawa noong lalaki na nasa tapat noong may kulay gray na bag. Hindi ko pa naririnig na magsalita iyong isa nilang kasama.
“'Yung babae ba talaga na iyon 'yung nagbigay noong box?” halata ang gulat doon sa isa.
“Sa tingin mo gagawin niya iyon? No way. I'm just making fun of BN.” BN? Who's BN?
Nang makarating na ang order ko ay kaagad kong tinignan ang relo sa kanang kamay ko. Ang aga palang ihatid ako ni Mom dito. As in, ang aga talaga.
“Did BN knew it?” ang sabi noong bagong dating na lalaki. May katangkaran ito, medyo payat din. Kumagat siya ng biscuit na kinuha niyo doon sa may lamesa noong mga lalaki.
Hindi ko alam pero naramdaman ko lang na kailangan kong magtago. Ayoko lang talagang ipakita ang mukha ko, lalo na't may mangilan-ngilan na ring mga estudyante ang pumupunta dito sa cafeteria.
“No. Definitely No. It's actually fun playing with her. Playing with her feelings.” narinig ko ulit ang pagtawa niya. Unti-unti nang nagkakalaman iyong cafeteria kaya nagbalak na rin akong umalis doon. I'm sure that I knew that BN they're talking about.
“I don't love her.” his gaze and mine intertwines with each other. I can see that he's actually shocked to see me here.
Dumiretso nalang ako sa may classroom namin, tutal ay malapit na rin namang magsimula kaya nagbasa basa na lang din ako. “BN! Girl, you are so pretty today!” kaagad akong nagtaas ng tingin sa babaeng tinawag ni Trail.
She had this brown long straight hair, she's just wearing a simple make-up but her beauty is can't be covered. She has the height, her eyes is the lighter shade of brown. She's really attractive.
“I know. I'm beautiful yesterday, today and tomorrow. I'm just beautiful.” she then flips her hair as she walks right through the crowd down to her seat.
Hindi ko tuloy maiwasang gayahin ang sinabi niya sa isip ko. Ang arte niya pa rin.
“I don't love her.” naalala ko iyong mga huling salitang binitawan ng lalaking iyon. I know, Braighd is mean but she deserves someone who can love truly love her.
Napalingon nalang ako sa kaniya. Saka naman niya ako sinamaan ng tingin at inirapan. Sabihin ko ba sa kaniya ang mga narinig at nakita ko kanina?
Maglalagay na sana ako ng gamit ko sa locker nang bigla na lamang akong tawagin ni Braighd mula sa kung saan saan. Napatingin tuloy ako sa kaniya, kasama niya si Zediah.
“Moerani! There you are. Kanina pa kita hinahanap. C'mon, let's go!” ang sabi niya at saka marahas na hinila ang braso ko. Napa-aray ako ng kaunti dahil nararamdaman kong medyo bumaon iyong kuko niya sa laman ko.
Humahangos akong tumigil sa harapan nila Braighd at Zediah. Napahawak pa ako sa tuhod ko dahil sa pagod. Malayo layo rin kasi ang classroom namin dito sa soccer field.
“I will show you, Moerani. I will show you that I'm sincere.” napatingin ako sa kaniya nang magsalita siya. Huli na ang lahat nang gawin ko iyon, bigla nalang siyang may isinaboy sa akin.
Cockroaches.
Gumapang gapang iyon sa buong katawan ko. Halos maiyak naman ako nang marinig ko ang tawanan ng mga estudyante sa paligid ko. I really can't stand her.
“There. Siguro naman kilala mo na kung sino ang binabangga mo, Moerani. I'm the queen, and take note, I'm the beautiful, powerful queen. Better put your feet on the ground, cockroach.” narinig ko ulit ang pagtawa niya at ng mga kaibigan niya.
Napadako ang tingin ko sa grupo ng mga kalalakihan na nasa hindi kalayuan. Sigurado akong nagpa-practice sila ng soccer pero napatigil lang dahil sa pag-aagaw eksena ko.
Lhej is there. Standing. He's making fun of me. Just like what he said, girls are pathetic.
“I don't understand you, Braighd. You're a fool.” ang sabi ko at saka pinagpagan ang sarili. Pinagpagan ko rin iyong bag ko dahil sigurado akong may nakapasok na mga ipis doon.
Maglalakad na sana ako pabalik sa may locker room nang bigla na lamang akong pigilan ni Lhej. Hindi ko rin siya maintindihan. Bakit ba nila kailangan akong paglaruan?
“I'm sorry for what Braighd did to you. I--”
“Say sorry to Braighd. She doesn't deserve you, Lhej.” ang sabi ko. Hindi pa rin mawala sa isip ko iyong mga salitang binitawan ni Lhej kanina. Napaisip nalang talaga ako kung siya ba talaga iyon.
“You knew it, do you?” nanlamig ang boses niya. Ni hindi pa rin niya ako binibitawan kahit na gustong gusto ko nang umalis, ayoko nang makita ang pagmumukha niya.
“You don't love her, Lhej. Hindi ko nga rin alam kung bakit mo ginagawa ito sa akin.” pinilit kong tanggalin ang pagkakahawak niya sa may braso ko. Nasasakal ako sa kaniya.
“I'm begging you, Rani. I swear, she definitely deserves it. I'm not regretting what I did to her.” nag-alangan ako kung paniniwalaan ko ba si Lhej sa mga kasinungalingan niya.
“You're a liar, Lhej. And I don't make promises.” iniwan ko nalang siya doon, hindi ko na siya hinintay pang magpaliwanag. His explanations are useless. He's a liar.
“COCKROACHES.” tamad kong sabi habang nakalagay ang kamay ko sa ulo ko. Mom really do knew me. She can sense that something's wrong with me.
Diretso ang tingin niya sa kalsada ngunit ramdam ko ang pangangalit sa tono ng boses niya. Ayaw niyang sinasaktan ako.
“Ang alam ko ay banned ang bullying sa school niyo pero bakit hindi iyan nasosulusyonan?” kalmado siya pero ramdam ang galit sa boses niya.
“She told me that she's the queen. I don't know, Mom. Hayaan na lang natin siya. Doon siya magiging masaya.” napabuntong-hininga ako at saka pinagmasdan ang madidilim na gubat na nadadaanan namin. I don't know. I still love the vibe of the forest.
“Kaya naman pala ginaganon siya ng boyfriend niya, Rani. She had the attitude.” narinig ko ang pagpitik ng dila ni Mommy. Sigurado akong hindi niya palalagpasin ang ganito.
“Don't do anything, Mom. Mas lalo lang na lalaki ang gulo. Ayoko na. Dagdag lang siya sa mga iniisip ko.”
“I wish your Dad can protect you.” nanlaki ang mga mata ko at saka ako napatingin kay Mommy. She never mentions Dad. Ayaw niya.
“Someday, you'll understand why everything happens for a reason, Moerani. Soon. Very soon.”
Ano bang kailangan kong malaman?
Soon?
Napabalikwas na lamang ako sa kinauupuan ko nang bigla nalang na mag-vibrate iyong phone ko. Kaagad ko iyong kinuha at saka inilagay sa tainga ko ang earphones ko.
[Dovi: Moerani! Are you okay??]
Kaagad akong nagtipa ng mga salita sa keyboard ko nang bumungad sa akin ang pangalan ni Dovi.
[Rani: Yeah. I'm fine, Dovi.]
Nag-hintay ako ng ilang segundo bago ko mabasa ang reply ni Dovi.
[Dovi: Are you sure?]
[Dovi: You're viral, Rani.]
Napakunot ang noo ko nang mabasa ang reply niya kaya kaagad akong pumunta sa internet, sa Facebook ko.
[Braighd Severro posted an update.]
Kaagad ko iyong tinignan dahil bigla akong kinabahan dito. Masama ito. Masamang masama.
[Braighd Severro
• 5 hours ago
Cockroaches born!]
Kaagad kong pinanood ang video na kasama noon. It was me. Kitang kita ko kung gaano sila kasaya sa ginagawa nila sa akin. I was a fool. I was a fool for trusting.
[95k reacts 50k comments • 25k shares • 15M views]
I was really viral.
[Zed Valea
That cockroach deserves this fame, BN]
[Braighd Severro
I know right.]
[Unknown User
Cockroaches born!]
[Ali De Verra
It was pretty fun.]
Nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ko ang isang comment doon.
[Lhej Fierro
Conscience hits me, Braighd.]
[Braighd Severro
She deserves it.]
[Lhej Fierro
This is really out of the box, Braighd. She did nothing to you.]
[Doviand Anberge
Y'all really out of your minds. Rani is a good person. She doesn't deserve any of that.]
[Braighd Severro
Another cockroach?! Kalahi ni Rani.]
[Moerani Anberge
Please stop this, Dovi.]
[Doviand Anberge
No. She'll not stop, Rani.]
[Braighd Severro
Nagdala ka pa ng kakampi, Rani. Pareho naman kayong ipis.]
Dovi needs to stop.
[Braighd Severro
Kapatid mo ba ito, Rani? Pareho kayo. Pakialamera.]
[Lhej Fierro
Stop, Braighd.]
[Braighd Severro
Stop your ass, Lhej.]
Hindi na ko na pinakailaman pa ang mga sinasabi nila. Sinuot ko nalang iyong earphones ko hanggang sa makarating kami sa bahay ni Mommy. It's really depressing, makita ko lang ang mga sinasabi nila.
“I'LL JUST gonna admire the view, Mom. Susunod nalang ako.” ang sabi ko pagkatapos na bumaba ng van. Pinauna ko na si Mommy sa may loob, I need to breathe.
Habang nakalagay ang kamay ko sa may bulsa ng coat ko, nakalagay ang earphones ko sa tainga ko. Naglakad lakad lang ako sa may tapat ng bahay namin. Pinapakiramdaman ko ang malamig na hangin na tumatama sa balat ko.
Hindi ko na namalayan na medyo napapalayo na pala ako sa bahay. “Hi!” kaagad kong tinanggal ang earphones ko nang maramdaman kong may tumatawag sa akin. It was just a boy.
Halos kasing-tangkad lang niya ang legs ko. His skin is really pale just like the other people in this neighborhood. Itim na itim din ang buhok pati na ang mga mata niya. He's also wearing black clothes from top to bottom.
“Hello? Naliligaw ka ba?” ang sabi ko at saka iwinagayway ang kamay sa harapan niya. Tahimik lang siya at todo ang ngiti sa akin. Creepy.
“Let's play, Ate.” kumunot ang noo ko pero ngumiti din kaagad ako. “Okay. What game?”
“Let's play hide and seek.” kaagad akong nagulat at napatayo sa pagkakaupo ko nang bigla nalang niyang hatakin ang kwintas ko. It was that old necklace that I've found.
“Hide and seek?! Hey! Little boy!” ang sabi ko at saka ko mabilis na sinundan iyong batang lalaki.
Nagkadapa-dapa na ako sa madilim at masukal na gubat. Bakit ba dito napiling maglaro noong bata na iyon?! Partida, gabi na.
“Hey! Little boy! Where are you?!” palayo na palayo na rin ako sa may bukana ng gubat. Hindi ko na masyadong maaninag iyon.
“Find me, Ate!” narinig ko iyong boses niya sa di kalayuan kaya sigurado akong nasa malapit lang siya. “It's getting late! Let's nit play here, little kid.” ibinalik ko ang tingin ko doon sa may bukana. Wala na akong makita.
“Am I lost?!” bulong ko sa sarili ko. Wala na rin akong gaanong makita, mabuti nalang at dala-dala ko iyong phone ko. Binuksan ko iyong flashlight noon kaya maayos akong nakadaan sa pagitan ng mga matitinik na talahiban.
“Kid?! Where are you?!” paulit ulit akong nagsisisigaw sa kawalan. Kinakabahan na ako dahil baka naliligaw na ako at hindi ko na makita ang daan palabas. Hindi ko saulado ang gubat na ito.
“Find me.” napalingon ako sa may malaking puno. Narinig ko doon iyong boses ng bata kaya binilisan ko ang lakad ko doon. Kailangan ko na talagang makauwi.
“Kid?!” wala naman akong nakitang kahit na ano doon maliban nalang sa mga damo.
“Kid?!” sa tingin ko talaga ay ang layo layo ko na talaga.
“What's this?” ang sabi ko nang makaapak ako ng likido. Itinapat ko doon iyong flashlight ko at tumambad sa akin ang kulay pulang likido.
Is this blood?!
Naaapakan ko iyon kaya habang naglalakad ako ay iniiwasan ko iyon. Habang paabante naman ako ng paabante ay parami ng parami ang mga dugo na naaapakan ko. Sobrang dumi na ng sapatos ko.
“The hell.” ang sabi ko. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko nang matanaw ko iyong batang lalaki na nakaupo doon sa malaking ugat ng puno. He's smiling at me while he's holding the necklace.
“Look above you, Ate.” napanganga na lamang ako sa nakita ko.
It was the dead bodies of persons hanging from the tree branches. “Son of Braighd.” napahawak ako sa bibig ko nang mapagtanto kung saan nanggagaling ang mga likidong kani-kanina lamang ay naaapakan ko.
I eventually cursed when something fall from above, it landed to my forehead. Kaagad ko itong pinunasan, tumingala ulit ako para tignan kung saan iyon nanggagaling at nakita ko ang bangkay ng isang tao na nakalagay sa isang sanga ng puno.
I don't know if this was just me but I think it actually moved.
A/N: Don't forget to vote, comment and share.