Moerani's Point Of View
“I'M SERIOUS, Darling. Communicate with people. Mabubulok ka na dito sa bahay. Ilang libong beses ko pa bang sasabihin iyon sa iyo?” si Mommy. Umagang umaga, puro daldal.
“I don't have friends. I mean, I have Dobi. Dobi is nice.” ang sabi ko at saka pi-net si Dobi, my golden retriever.
“Find a person, Rani. Dobi is nice but can he talk to you?” ang sabi ni Mommy habang naghahanda ng almusal. Halos araw araw niya rin akong sermonan dahil nga ayokong maglalalabas. What am I going to do?
It's just introvert things.
“Tinuruan ko siya. 'Di ba, Dobi? Count to three.” ang sabi ko at saka hinimas ang mukha ni Dobi. He barked three times. He's such a good boy.
“Ewan ko sayo, Moerani. Hindi ka ba pupunta kila Thelios? Ayaw mo bang makalanghap ng sariwang hangin?” ayaw talaga akong tigilan ni Mommy. Nakatingin lang siya sa akin at tila naghihintay ng magiging sagot ko.
Palagi nalang niya akong pinipilit na lumabas. Eh, wala nga akong kaibigan, duh.
“NO WORRIES, Mommy. He's here. Bye! Bye, Baby Dobi!” ang sabi ko at saka ko kinuha ang mga gamit ko. Hindi ko na naisipan pang ubusin ang almusal ko kaya nagalit na naman si Mommy.
“She's nagging, is she? Araw araw nalang, hindi ka ba napapagod na pakinggan siya?” si Thelios, too bad he's my cousin.
“She's my Mom. I'm used to it, Dobi.” ang sabi ko at saka hinigpitan ang hawak sa mga gamit kong nasa braso ko.
“It's Dovi. D-O-V-I. Thelios nalang kaya ang itawag mo sa akin? Nagiging aso ako kapag tinatawag mo kong Dovi.” ang reklamo niya.
“Ang cute mo kasi. Kamukha mo si Dobi.” mas lalong kumunot ang noo niya nang pisilin ko ang pisngi niya. He hates when I does that.
Inirapan niya lang ako at saka nauna nang maglakad. Tignan mo yan, ang arte.
WE'RE HEADING to Building 04 of our school. Doon kasi ginagawa iyong Art Workshop, we're aspiring artists. Hindi lang talaga halata kay Dovi.
“I'm sorry, Ms. Weere. Natagalan lang kami kasi ang bagal kumain ni Rani. Sorry, we're late.” ang sabi ni Dovi.
Excuse me?
Nabatukan ko tuloy siya nang makaupo na kami sa kaniya kaniya na naming upuan.
“Okay. Let's start. Moerani and Thelios is now here. Prepare your materials.” ang sabi ni Ms. Weere.
“I'M LUCKY to have you, Dovi.” out of the blue, I just said that to Thelios. Napakunot naman ang noo niya at matawa-tawa.
“Natauhan ka ata matapos kang pagsabihan ni Tita ng 186th time.” ipinagkrus niya ang kaniyang kamay at saka ngumisi.
“I'm serious, Dovi. I don't have anyone, okay? It's just you.” nag-pout naman ako nang sabihin ko iyon.
“What do you want? No. Don't answer. I know.” ang sabi niya at saka hinila ang kamay ko. Kakaupo palang namin sa may bench malapit sa may gate ng school dahil masyadong mainit at mahirap maglakad pabalik.
“BAKIT kailangan mo pang takpan ang mata ko, Dovi?” ang sabi ko at saka matawa-tawang tinanggal ang kamay ni Dovi sa mata ko. Alam ko naman na dito niya ako dadalhin, so why bother surprising me?
“Nothing. I just want to do it.” saka siya tumawa. His smile is just as pure as an angel.
I really like the vibe of the forest, especially when it's midnight.
“You remembered my favorite spot.” it was my secret hideout when the world turn it's back on me. Hindi ko alam na natandaan ni Dovi ang lugar na ito. Ilang taon na rin kasi siyang hindi sumasama sa akin dito simula nang may maranasan siyang kakaiba.
“Pinilit ko lang alalahanin. Napansin ko kasing ang lalim lalim ng iniisip mo nitong mga nakaraang araw.” ang sabi niya at saka tumabi sa akin sa may mat.
It's like a little house in the middle of the forest. Where I found my happiness.
Napabuntong-hininga nalang ako at saka pinagmasdan ang mga puno at ang mga dahon nitong sumasabay sa pag-ihip ng hangin. The sound of it makes me relax.
Dovi played his guitar which makes the forest vibe much much more relaxing. Ang galing niya pa ring tumugtog kahit na ilang taon ko na ring hindi napapakinggan ang pagtugtog niya sa paborito niyang gitara.
Tirik na tirik man ang araw ay hindi naman ganoon kainit. The wind, Dovi's guitar, the leaves of the trees above me makes it cool.
“SINISI PA ako ni Dovi dahil late kami kanina. Eh, siya itong late na dumating, kanina ko pa siya hinihintay dito sa bahay.” ang reklamo ko kay Mommy. Even though she's my mom, ang sabi niya gusto niyang ang turingan namin sa isa't isa ay parang magkabarkada lang. Pero syempre, hinding hindi mawawala ang paggalang sa isa't isa.
I really love her vibes.
“Hindi ka pa nasanay kay Thelios. He's just as mischievous as his father.” Dovi doesn't like when his father get mentioned in front of him. Hindi ko alam kung anong nangyari sa tatay niya. Hindi niya rin naman in-o-open ang topic na iyon.
“What happened to Dovi's father, Mommy? Ayaw na ayaw niyang pag-usapan iyong tungkol sa kaniya. May masama bang nangyari?”
Nanlaki ang mga mata ni Mommy sa sinabi ko. Sigurado akong ayaw niya ring sabihin kung bakit.
What's going on?
“You don't need to know, Moerani. It's their family's problem. Hindi na natin kailangang mangialam.”
Ano bang hindi ko dapat malaman?
“What happened to Daddy?” out of the blue, sinabi ko iyon kay Mommy. Alam kong ilang libong beses ko nang itinatanong kay Mommy kung anong nangyari kay Daddy pero sa tingin ko palagi nalang siyang nagsisinungaling sa akin.
“Bakit ba ang dami-dami mong tanong, Moerani? Hindi ba't ilang libong beses ko nang sinabi sa iyo ang dahilan?” napataas ng kaunti ang boses ni Mommy.
She's angry. I just want to know the truth.
“I just want to know the truth!” hindi ko na rin napigilan ang pagtaas ng boses ko. Nahampas ko rin ng malakas ang lamesa kung saan kami kumakain ni Mommy.
Nagpanting ang tainga niya at nagsalubong ang mga kilay niya. She's like a bull when she's angry.
“You don't have to know the truth, Moerani. Just don't ask me anything about it.” ang sabi niya at saka mahinahon na umalis sa hapag-kainan. She heads towards her room. Alone.
She just abandoned me in the middle of our conversation. Great.
I feel sorry for asking.
“ONE. Two. Three. Four.” kanina pa ako nagbibilang habang nakatitig sa kisame ng kwarto ko. Naka-ilang ulit na nga akong magbilang. Hindi talaga ako makatulog kahit anong gawin ko.
So, I get up. Kinuha ko ang phone ko na nasa may side table. I opened my browser and search something.
“How to sleep?” ang sabi ko habang tinitipa ang mga salita sa keyboard ko. Napabuntong-hininga ako at saka naghintay ng mga lalabas sa searches.
“How to fall asleep fast in 10, 20, or 120 seconds.”
Makakatulong siguro ito. I just clicked it and read the informations about it.
“Relax your body. Clear your mind and think of a scene.” I just visualized my favorite place in midnight, the forest. Where stars and the moon sees each other. It makes me really relax.
I still can't sleep.
“Try saying 'don't think' to yourself over and over again.”
Don't think.
Don't think.
Don't think.
Don't think.
Don't think.
How can I don't think if Mommy is still mad at me? I can't stand just sleeping when my mom is still in her room, angry about me questioning Daddy's life.
Dahan-dahan kong ipinikit ang mata ko. I will apologize to her tomorrow. I just feel occupied tonight to the point that I can't sleep.
Why does I feel like something important will gonna happen tomorrow?
Kaagad kong tinignan ang date sa cellphone ko. Today was May 4th. Ah. I know.
“It's my birthday.”
IT'S QUARTER to twelve. And I still can't sleep. What's wrong with me? Ilang beses ko nang ginawa ng paulit ulit ang military method na nakita ko sa internet.
Pero hindi talaga gumagana sa akin. Kaya napagdesisyunan kong lumabas muna ng bahay, in the middle of the night.
The night and darkness was my friend. Alam kong maraming tao ang natatakot sa dilim. But, for me, the darkness and the night was as pretty as an angel's smile.
Napansin kong may sumusunod sa akin kaya madali akong lumingon para tignan ito. It turns out that it's just Dobi. Sinundan niya siguro ako nang lumabas ako.
“Dobi. Go home.” pabulong kong sabi.
Alam kong hindi niya ako susundin kaya pinasama ko nalang siya sa akin. Dobi was one of my friends. Actually, dalawa lang talaga sila.
I don't like people. I mean, I'm an introvert so I guess I know why.
Parang nakikisabay sa amin ang malamig na hangin. Pati ang mga puno, mga bituin at ang buwan. They're all cooperating just to make the scene fabulous.
Malapit lang ang bahay namin sa gubat kaya madali lang akong nakakapunta dito. In fact, it was just right in our backyard.
Hinayaan kong dumampi ang malamig na hangin sa mukha ko. I'm just wearing a gray hoodie matching with my pink pyjama. Don't judge me, I like pink and girly colors as well as the dark ones.
“What do you think, Dobi? Is the night sky beautiful?” nakaupo ako sa may damuhan habang nakahiga naman si Dobi.
Hanggang ngayon ay hindi ako makatulog. Something's really bothering me and I don't know what is that.
“Moerani.”
Napadilat naman ako mula sa pagkakapikit ko nang makarinig ng isang boses na nanggagaling mula sa kung saan. Hindi ko alam kung sino iyon pero ang sigurado ko ay ako lang mag-isa ang nandidito.
His voice is just like Dovi's, but is much more deeper than him. I feel like he's just around me.
Alam kong hindi ako dapat matakot pero hindi ko mapigilan ang sarili na tumaas ang balahibo ko. Everytime I roam here, there was nobody. Ako lang naman ang naggagala tuwing gabi.
Just like a vampire.
Binaliwala ko nalang iyon at nagpatuloy sa pagtingin sa paligid. I'm sure it was just somebody pranking me.
“This was your curse. For your ancestors sinned.”
I can sense that he's just in front of me. I can feel his breathing.
Madali kong idinilat ang mga mata ko. I'm just startled, no one was around. It's just Dobi.
“What the flute is that?”
I still can't sleep and relax my mind. Kaya, sigurado akong mag-i-stay ako dito hanggang makamit ko ang antok na gusto ko.
But, actually. It's okay. It's okay that I cannot sleep. There's a saying that sleep is just a practice of death. Sleep is just a temporary death. I can't sleep.
Now, that I think of it. Hindi na talaga ako makakatulog.
“Witches are real. And you're lucky that you've encountered one.”
I don't open my eyes. I just listen to everything.
“No. You're not real. Everything is not real.”
Kaagad na napakunot ang noo ko. Something's familiar. That voice.
“You're the sacrifice. You will die for your ancestors sinned.”
The wind blows hard. As if it's saying something.
“Matagal na akong nahirapan. Matagal ko nang tinitiis ang pesteng sumpa na ito. Please, wala akong ginawa sa inyo.”
That voice again.
Sandaling tumahimik ang paligid. Sandaling tumigil ang pag-ihip ng hangin. As if time stops too.
“They say the same thing, too.”
Nakarinig ako nang mga mabibigat na yabag mula sa malayo. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko.
There are a lot of them. They're going in my direction and I can feel that they're just steps away at me.
“Dobi.”
I feel goosebumps as they are facing my direction.
“You'll die.”
“No. Spare me.”
Narinig ko ulit ang boses na iyon.
That voice.
That voice.
I'm really familiar with it.
I open the lids of my eyes as I feel like seeing them. But, it appears that it's just me. No one is around.
Napahawak ako sa dibdib ko sa sobrang kaba ko. That voice.
That voice is from me.
A/N: Don't forget to vote, comment, and share.