Perhaps, our eyes need to be washed by our tears once in a while, so that we can see life with a clearer view again.
PREVIEW:
"tears suddenly drop from my eyes, I walk closer to him, realizing that every step I made is a mere pain, seeing his bloody wound is like hitting my stomach and slapping my face, it hurts me more not knowing what's the real reason behind this"
Chapter 27
Gab's POV:
"Mike, lagpas na tayo sa elevator, hindi dyan ang daan palabas" sabi ko pero di nya ako pinansin, nagdirediretso lang sya sa paglalakad. wala namang masyadong tao dahil working hours kaya walang nakakakita samin
"Mike mali tong dinadaanan naten" wala pa din syang sagot, lumiko sya ng daan. teka! seryoso ba sya? sa.. sa fire exit kame dadaan?
"Mike fire exit na to, nasa 11th floor tayo, mapapagod tayo pag dyan tayo dadaan" di nya ko pinakinggan, nagtuloy tuloy lang sya sa pagbaba
"Teka, Mike dahan dahan baka malaglag tayo" at sa sobrang bilis nya bumaba na nadadamay na din ako nasa 2nd floor na tuloy agad kami
"Galit ka ba?" tanong ko pero di sya sumagot, kahit tumingin man lang di nya magawa. ang higpit ng pagkakakapit nya sa kamay ko dahilan para mas lalo akong masaktan
"Mike ano bang problema mo???!!!" di ko na napigilan ang pagtaas ng boses ko, huminto ako saka inalis ko ang pagkakakapit ng kamay nya sa kamay ko. huminto din sya at tinignan ako ng masama.
Ayoko ng ganitong tingin nya, pakiramdam ko malulusaw ako. natatandaan ko ang mga matang to, mga matang puno ng galit at pagkainis. pero para kanino ang galit na yun??
Para sa akin ba? (,--,)
pero wala naman akong ginagawa ah, wala akong ginawa para magalit sya ng ganito..
"Ano bang problema mo ha? di na kita maintindihan!" garalgal na sabi ko, nararamdaman ko na ang pagbabadya ng mga luha ko pero pinipigilan ko ang pagpatak ng mga iyon
napasandal ako sa pader habang tuloy pa din ako sa pagpigil ng mga luha ko, nasasaktan ako sa nakikita ko. pakiramdam ko ibang Mike ang nasa harap ko ngayon. </3
galit ang mga mata nya, pero hindi sya nagsasalita. dahan dahan syang lumapit sakin, ang totoo'y natatakot ako sa nakikita ko, pero wala akong pakialam kung anuman ang nakikita ng mga mata ko ngayon
BLAG!!
nagulat ako bigla sa tunog na nilikha nya, namalayan ko na lang ang sugatan nyang kamay gawa ng malakas nyang pagkakasuntok sa pader, MYGOD! his hand is bleeding! natataranta na ako! di ko na alam ang gagawin ko!
"Mike!!!" I yell his name. tumakbo ako papunta sakanya saka ko kinuha ang sugatang kamay nya pero hinigit lang nya iyon at tinabig ang kamay ko. pero di ako tumigil sa pagkuha ng kamay nya kahit patuloy pa din sya sa pagtabig ng kamay ko.
He's insane! I hate him! I hate him for hurting his self!! I hate him for hurting me too =''(
"Mike akin na ang kamay mo! please.. ang dami ng dugo, akin na!" pinipilit kong kunin ang kamay nya pero di ko kaya ang lakas nya
tears suddenly drop from my eyes, I walk closer to him, realizing that every step I made is a mere pain, seeing his bloody wound is like hitting my stomach and slapping my face, it hurts me more not knowing what's the real reason behind this
I hug him very tight, a hug that gives me strength to hold on, I really love this guy even though he's the most difficult man to understand, and even he's the most cruel husband in this world
"Mike, please don't do it again" I said while I'm in the middle of my smirk. I get his wounded fist, it made me feel better because by this time, he let me hold his hand.
His right hand is now on my face, wiping those tears that continuously bursting from eyes, I didn't pay any attention on what he's doing because I'm busy curing his wounded hand
I get my alcohol in my bag as well as my handkerchief, I put it on the wound. I feel like I'm the one whose hurting while seeing of what I'm doing to him, but it seems that there's nothing to worry because his face stay calm, he doesn't make any reaction neither hurt feelings nor pain.
He's so brave.
"Mike, *sniff* you're demented! I hate you for hurting me! *sniff* nasasaktan ako pag nasasaktan ka" sabi ko ng may bakas ng pansisisi sa mga binitiwan kong salita. nakatingin lang sya sa mga mata ko, mas gusto ko na ang mga tingin nya ngayon, wala ng galit, normal na..
"Pero di naman ako nasasaktan" sabi nya. di sya nasasaktan sa lagay na to? e halos maubos na ang dugo nya kakaagos mula sa sugat sa kamao nya.
Pareho na kaming nakaupo, nakasandal sya sa pader habang ako naman ay nakaupo paharap sa gilid nya, hawak hawak ko pa din ang kamay nya hanggang ngayon, di ko mabitawan dahil sa ayaw ko lang. tumigil na din ang mga luha sa mata ko, nakatingin lang kami sa isa't isa.
"You! Attorney Mikekim Tan are very.." hm, very?? very ano nga ba? rude? stupid? pathetic? crazy? or.. or, handsome? xD
"Very..??" tanong nya. napangiti naman ako bigla sa nakita kong reaksyon nya.
"VeryveryBAD!!" ngumiti naman sya, yun! yung ang expression nya na gustong gusto kong makita
"You always make me worry." at ng mga oras na yun ay muli nanamang umagos ang mga luha sa mata ko, unti unti ko na lang naramdaman ang mga kamay nya sa pisngi ko habang dahan dahan nyang ipinapatong ang ulo ko sa balikat nya
God, thank you for giving this crazy guy to me. I really love him.
I can't count how many minutes or hours did we stay in this position, because for me, life is timeless with him.
I feel his warmth, I smell his breath, I touch his chest. Oh God! this man is my one and only man. He's absolutely completed my world!
"I don't want to see you crying, please don't cry anymore Gabril.." I hear his warm voice cover my soul. I don't know why, but the liquid coming from my eyes rolled on my face again
dahan dahan nyang inangat ang ulo ko mula sa balikat nya, pinunasan nya ulit ang mga luha sa mata ko.
at nung mga oras na yun naramdaman kong tumigil ang mundo ko, ang oras at ang panahon, dahil sa..
unti unting paglapat ng labi niya sa labi ko.. =D
The kiss I am longing for.
The kiss I am wishing of.
The kiss I am dying for.
and also, The kiss I am dreaming of.
=*
If this is a one of my dreams can you please let me sleep forever?
WAAAAAAAAHHHHH!!! ang sarap talaga ng halik nya! nikikilig ako!!
@San Pascual Hospital
Mike's POV:
"Next time Mike wag ka ng masyadong praning ha? ayan tuloy nasasaktan mo ang sarili mo." sermon ni Renzo, isa sa mga kaibigan ko na doctor dito sa San Pascual
"Di mo ko kailangang pangaralan." sabi ko, mas lalo naman nyang hinigpitan ang pagbebenda sa kamay ko.
"Grabe, wala ka man lang reaksyon? di ka man lang uminda?" tsk! di naman kasi masakit e, mas masakit pa din sa pakiramdam yung makitang umiiyak si Gab.
Ang Gago ko talaga! kasalanan ko yun e! kasalanan ko kung bakit sya umiyak! gago talaga ako!
"Sa susunod kasi na makaramdam ka ng selos wag pader ang pagbuntunan mo." ako nagseselos? hindi ah!
Bigla lang talaga akong nainis ng malaman ko na di pala alam sa company na pinapasukan nya na may asawa na sya, tapos ang dami pang mga lalake na nakapalibot sakanya! parang hayop kung makatingin kay Gab! bwiset! bwiset lang talaga!
(Author: Mike yung totoo? di ka nagseselos? e ano tawag dyan? hihi =D)
"Hoy Mike!!" sigaw naman ng monggoloid na to!
"Bakit?!" inabot nya sakin ang isang papel. reseta ata.
"Ang sabi ko, yang mga gamot na yan ang igamot mo sa sugat mo, maya maya lang mamamaga na yan at magpapasa kaya mas magandang magamot agad"
"Okay. alis na ko Renzo." tumayo na ko saka naglakad, narinig ko syang nagsalita pero di ko sya nilingon
"Di mo man lang ba ako ipapakilala sa asawa mo?"
"Hindi!" tumawa sya ng malakas, ano namang nakakatawa sa sinabi ko? Budoy talaga to! lumabas na ko ng pinto, nag-init nanaman tuloy ang ulo ko ng makita kong may kausap na lalaki si Gab.
Medyo malayo ang kinauupuan nya kaya lumakad pa ako papalapit sa kinaroroonan nila. Badtrip talaga! kahit saan kame magpunta may mga asungot palage sa paligid!
napatigil ako saglit, parang kilala ko tong lalaking to ah!
"Mike, kamusta? bakit ang tagal mo? anong sabi sa sugat mo? ano?" sunod sunod na tanong ni Gab. Hinawakan ko ang bewang nya at nilapit ko ang mukha ko sakanya. nakita ko syang namula, nakakatuwa talaga sya pag ganito ang itsura nya.
"I'm fine baby, no need to worry." She blushed again, she's very beautiful
"By the way, Mike, he's my friend he's Kyle, Kyle my husband, Mike" dun ko na napagtanto kung sino ang nasa harapan ko.
"Engineer Montenegro??" tanong ko, ngumiti naman sya saka nagsalita
"Kala ko di mo na ako makikilala Architect Tan e." I just smile.
Pano ko sya makakalimutan e classmate ko sya dati sa Differential Calculus tsaka sa Advance Engineering Algebra.. bukod dun nakatrabaho ko din sya sa Verman Corp.
Magkakilala pala sila ni Gab?
***