Warning: Some scenes may contain triggering contents. Read at your own risk.
—————————————————————————————————————————————
Kabanata 16
Relief
Bahagyang nanakit ang ulo ko. It felt as if there's a hundred kilo thing sitting in my chest making it hard to relax. Mahapdi ang braso ko pero mas masakit ag puso ko.
"The patient may wake up in an unstable state, iho. She's in trauma, for sure. Intrusive thoughts would be the most likely effect on her. Give her time for recovery and keep her away from anything that might stress her."
"Thank you, Doc."
I heard the door clicking, a sign that someone went out. Iminulat ko ang mata ko, ang paligid ay puno ng puting pigura.
"Priya..." tinig ng malumanay na boses sa aking gilid. Si Lorenzo.
Napabalikwas ako ng bangon at kaagad inalis ang kumot na nakapatong sa akin.
"Si Kael... K-Kael! Papa!..." mahina akong napahiyaw nang hinugot ko ang karayom na nakapalsak sa aking kamay.
"Priya, calm down..." hinarangan ni Lorenzo ang dadaanan ko at hinawakan ang magkabilang braso ko.
"Bitawan mo ako! Hayop ka! Ang lakas ng loob mong magpakita sa'kin dito!" tinabig ko siya at lumabas sa kwarto. Kita ko ang pangingilid ng luha n'ya.
Napuno ang utak ko ng hindi magagandang bagay. Nasaan si Kael? Nasaan si Papa? Anong ginawa nila sa kanila? Why am I hospitalized?
"Kael! P-Papa... nasaan kayo?" I'm aware of the people throwing judgmental stares at me. Walking in the corridors, lahat ng pintong madadaanan ko ay binubuksan ko at walang pag-aalinlangang pumapasok para hanapin at isigaw ang pangalan ng kapatid at Papa ko.
Isa-isang nagbagsakan ang mga luha ko. Akmang bubuksan ko pa lamang ang sunod na pinto nang may pumigil sa akin. I felt a tight hug from behind. Sobrang higpit. Ginawa ko ang lahat para makatakas pero nanghihina ang katawan ko.
"Umalis ka dito! Bitawan mo ako! Nasaan ang Papa ko? Anong ginawa n'yo Kael?!" nanginginig kong sabi. Hinawakan ko ang braso n'ya at marahas na inialis sa akin ngunit hindi siya nagpatalo.
"Please, Priya... Calm down..." he was shushing me from behind. I felt him slightly shaking behind me. Nang magawa kong makatakas sa kaniya ay itinulak ko siya palayo. Hindi nakatakas sa akin ang mapupula n'yang mga mata.
Tinalikuran ko s'ya at pinunasan ang mga luha ko. "Papa... nasaan ka, Papa? Si Kael?" iika-ika akong naglalakad, walang destinasyon o patutunguhan.
My vision blurred in an instant. Kinailangan kong huminga ng malalim at lumapit sa isang dingding upang may mahawakan bilang suporta. Nagtakbuhan sa gawi ko ang mga nurse nang unti-unti akong napaluhod.
I waved my free hand in front of them, dismissing them and telling that I don't need any of their help. Pamilya ko ang kailangan ko ngayon. Tinakasan ako ng lakas at tuluyang napasalampak sa sahig.
"Baby... listen to me... please..." napakurap ako at nakita si Lorenzo sa harap ko. He cupped my face with his hand.
"Kasalanan n'yo 'to! Hinding hindi k-ko kayo mapapatawad..." tumutulo ang luha n'ya ngunit nakatingin pa rin sa akin. Hawak ng dalawang kamay niya ang aking mukha. Gamit ang natitirang lakas ay umiling ako at hinawi siya. Nandilim ang paningin ko.
"Si.. P-Papa... Kael... b-buhay..." nagawa kong sabihin bago ako tuluyang mawalan ng malay.
I wasn't sure of the next events but what I know is that I don't feel anything. My body's numb, my soul's numb, my heart's numb. Ni katiting ay wala akong naramdaman. Ilang araw na ako sa ospital na iyon. Tanging mga nurse lamang ang nakikita ko. Ang huling sinabi ko sa kanila ay huwag na huwag magpapasok ng kahit na sino lalo na kung mga Agustin. Iyon lamang at hindi na muli akong umimik. Wala akong balita sa kapatid at Papa ko.
"Miss Priyanka Guevarra?" may pumasok na isang lalaki na naka-polo. Kasunod noon ay ang nurse na malimit nagbabantay sa akin.
"Sino ka?" I asked him.
"I am the Agustin's family lawyer," umiging ang pandinig ko.
"Get out," malamig na sabi ko.
"You might want to hear news from your family, Miss Guevarra," he sounded too formal.
"Anong gusto mo?" I'm aware that he's a lot older than me but my pained heart won't give them any sign of respect.
May iniabot s'ya sa aking folder at inassemble naman n'ya ang laptop sa gilid ng kama ko.
"Those are the files and cases your father did for the past years. He committed quite a lot robbery-"
"Sinungaling ka!" ibinato ko sa kan'ya ang folder. He sighed before picking all the papers and handing it back to me. My father is not and will never be a thief.
"Why don't you read it on your own? I can guarantee that all words you will see on those papers are products of truth," seryoso n'yang sabi.
Nanginginig ang kamay kong binuksan ang folder. I didn't want to believe him but I have to at least see. Then I saw several number of addresses from the previous places we've stayed at. Maging ang mga dyaryo at larawan kung saan nakalagay na wanted si Papa.
"N-No... Hindi s-si Papa 'to..." tumulo ang luho ko.
"I knew you would say that. Dala ko rin ang copy ng CCTV footage mula sa mansyon," he placed the laptop closer to me and pressed the play button.
He's giving me the benefit of the doubt.
Nakita ko doon si Papa. Galing s'ya sa may pool area, sa likod ng mansyon, ang sunod n'yang pinuntahan ay ang kusina. Matagal s'ya doon at ang sumunod na ay ang pag-akyat niya sa hagdan. I gasped when I saw him outside Lolo Agustin's room. Lumingalinga si Papa bago kinalikot ang doorknob at nang makapasok ay nilock niya ang kwarto. What he did next killed me. He opened a painting which shows a vault inside. Mabilis nabuksan iyon ni Papa at saka kinuha ang lahat ng laman.
It was money, all in thousands and in bundles.
Hindi ko nakayanang mapanood ang buong video. Ayaw kong maniwala na si Papa iyon but his face and body structure screamed that it was him.
"I'm here to compromise, Miss Guevarra," he started. "You can file a complain against us-"
"I won't file anything," malamig kong sinabi. "Even if I will, wala rin namang mangyayari. Everything works under money's favor and I have nothing in that term. I won't even be able to afford a lawyer," sa kabila ng kagustuhan kong bigyan ng hustisya ang pagkamatay ng kapatid ko, I know the end of it.
I don't have anyone to testify my statements. Wala na akong natitirang pamilya.
"We might have to agree that this won't spread anywhere," he added.
"Si Lolo Joaquin ba ang may sabi n'yan?"
"No, Mr. Agustin wanted you to file a case against him. He told me he's willing to take all the sequences of his actions but I didn't let him. Parehas lang kayong mahihirapan so it's better to settle it as early as possible," he said.
"Can I ask one favor?" I said and he waited for me to speak. "I don't want to have any connections with their family from now on. Lahat sila."
Napakurap-kurap naman ang Attorney. "You have my word, Miss Guevarra."
Lumabas na si Attorney at doon lamang ako nagkalakas ng loob na umiyak.
I felt so much that I started to feel nothing. Tinakasan na ako ng lahat ng nararamdaman ko. I saw my reflection from the window for the first time.
If it wasn't for my blinking eyes and panting chest, I would've been mistaken as a corpse or dead lady. Pale lips, skinny body and dark eyes.
Days after that, a storm came in again. This time with hurricane and tornadoes, with all that perilous phenomenon. My brother was announced dead. Hindi lang nila sinabi sa akin but he was already lifeless when he was at the ambulance.
That kept me up all night. Hindi ko matanggap. Hindi ko kailanman matatanggap.
And then my father admitted his crimes, all of it. He's supposed to stay in prison for decades but he didn't. because when I thought I already fought my worst battles, when I thought that it might be over, he left me.
He...
He committed suicide.
Right after hearing the death of my brother. Leaving only me. Alone.
Natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakatulala, walang luhang lumalabas. Pagod na ako. Pagod na akong umiyak. Pagod na akong iwan. Pagod na akong masaktan. Hindi ko na kaya.
"Ma'am, kain na po kayo," nangangapang wika ng isang nurse. I wasn't thinking straight. Hindi ko siya binalingan.
Pumasok ang mga Agustin sa loob at agad kumulo ang dugo ko. It is the first emotion I felt and it was rage.
"Ang lakas ng loob n'yong magpakita dito," I tried my best to remain calm but I can feel my horns rising.
"Priya... please l-listen to us..." si Melissa na pugto ang mata.
"Lumabas na kayo," malamig pa sa yelo kong sabi.
"Priya..." tawag ni Isidro at Lorenzo. They all looked in pain, but it was nothing compared to mine.
"Lumabas na kayo. Ayoko kayong makita," matigas kong sabi.
"Apo, humihingi ako ng tawad-"
"Putangina! Bingi ba kayo o sadyang tanga lang talaga? Anong hindi n'yo naiintindihan sa lumabas? Matapos n'yong ubusin ang pamilya ko, sinong isusunod n'yo, ako? Sana nga ako nalang. Sana ako nalang ang pinatay n'yo!" I was getting support from my bed. Sobrang sakit.
"Listen to us first, please... Priya..." si Lorenzo na halos magmakaawa na. Ngayon ko nalang ulit s'ya nakita but all I can feel towards him was despise, nothing more.
"Ang kulit ng lahi n'yo 'no? Ang sabi ko, labas!" malakas kong sigaw. Nagtakbuhan ang mga nurse sa loob ng kwarto ko nang ibato ko ang plato sa harap nila. I threw everything I could hold in front of them.
"Stop, Priya, p-please stop..." si Isidro. Melissa was hiding behind him, shouting whenever I would throw a thing.
"Ililibing na si Kael at ang Papa mo," si Lorenzo. Doon ako tuluyang napatigil. Then it dawned me. Saka lamang ako bumaling sa kanila. I looked at them with so much hatred from my bloodshot eyes. He was brave enough to say that.
Nilapitan ako ng nurse at pilit pinakalma.
"Ayoko silang makita. Kahit sino sa kanila," I told my nurse before lying in my bed, crying so hard.
"I'm sorry," huling wika ni Lorenzo. He was fighting the urge to get closer to me.
The day of the burial came. And like what I've wanted, wala kahit sinong pumunta. Just me and the nurse the Agustins hired. It was raining so I brought an umbrella. Nakasuot ako ng itim na damit at nang makita ko ang lapida ay sunod sunod na tumulo ang luha ko.
Napaluhod ako at nabitawan ko ang hawak kong payong.
"Miss Priya..." tawag ng nurse ko pero wala s'yang nagawa nang tuluyan na akong nabasa ng ulan. Yumuko ako at niyakap ang lapida ng kapatid at tatay ko.
Kairo El Guevarra
Ronald Guevarra
I cried it all out.
The worst pain is the one that leaves you numb. No agony. No torture. Nothing.
"Bakit n'yo ako i-iniwan? Pagod na pagod n-na ako, Papa. H-Hindi ko na kaya," putik na putik na ang damit ko. My nurse was crying beside me.
"K-Kael, bumangon k-ka na d'yan. Makikipaglaro n-na si A-Ate. Sabi m-mo... Sabi mo maging masaya a-ako d-diba? Hindi ko k-kaya. Hindi k-kaya ni Ate..." I punched the gravestone. Sinimulan kong hukayin ang lupa pero agad akong pinigilan ng nurse.
"Miss P-Priya... Wag p-po..." she hugged me. I hugged her back. Umiyak ako sa balikat n'ya. Parehas kaming nakaluhod sa ilalim ng ulan.
"Hindi pa s-sila patay! Bakit n-nyo inilibing! H-Hayop k-kayo!" nangangatal ako sa sobrang lungkot, galit at sakit.
To see them, to feel them. It calms me, it heals me.
But they're gone. And I wish they were here.
"Babalik ako. Babalikan ko kayo."
I went back to the hospital with a convinced and dedicated heart. I waited until night when the nurses will change shifts and executed my plan. Matagal ko na iyong binabalak.
Nang maramdaman ang pag-alis ng nurse ay luminga ako sa paligid.
There's no use in staying in this place. It will be the death of me.
It's funny how I often joke about death not knowing that it is the most burning scenario.
Using the slippers that they provided, I walked my way out of the room. Hindi pa ako nakakadalawang hakbang nang makita ang isang lalaking nakatungo sa upuan sa labas ng kwarto.
Palagi s'yang nandito. Si Lorenzo.
Just by looking at his position, I know he is uncomfortable. He is sleeping in that position. He never left the hospital since I've been hearing him talking to my nurses every single day. Walang araw na hindi n'ya kinukumusta ang kalagayan ko. Bahagya itong nagkamot sa ilong. Umatras ako nang makarinig ng ilang yabag. Walang ingay akong lumabas ng ospital. Still wearing my hospital gown and some cotton left in my hand.
My wound still hurts but I haven't felt a sting from it. Lutang at wala sa sariling nakarating ako sa aming apartment. Sinilip ko ang bahay nina Manang ngunit walang tao roon.
Nanlumo ako nang makita ang loob ng bahay namin. All items from furniture up to the windows are shattered and scattered on the ground. I sighed and faced upwards, trying to stop the incoming tears.
Nagpalit ako ng damit at naghanda ng gamit. Bitbit ang isang malaking bag at isang travelling bag ay pinagkasya ko ang mga damit. Nagsama ako ng ilang damit ni Papa at ni Kael.
Nang buksan ko ang aparador ni Papa, nawalan ako ng lakas. There are pieces of paper and newspaper in it. Punit punit ang mga ito. Inilabas ko ito sa aparador at inisa-isang tingnan.
Wanted
Ronald Guevarra
Contact 09** *** ****
Kasama noon ang larawan ng isang lalaking nakasumbrero. Nakatungo siya sa larawan ngunit kitang may bitbit na itim na bag. Ang bag na dala ko ngayon.
Kasunod noon ay isa muling larawan. It's a sketch of a face. Medyo malayo kung tutuusin ngunit kung papakatitigan ay mukha iyon ni Papa. Ang sumunod pa ay sa isang grocery store kung saan malinaw ang kuha ng larawan.
Iyon din ang ipinakita ni Attorney. Everything's clear now. Why my father never settled down. Why he would always jump from one place to another.
"Bakit n-naman ganito, Papa?" mahina akong humikbi at nagsimulang sunugin ang mga larawan. Pagbalik ko ng tingin sa aparador ay may nakita akong papel na nakatupi. Kinuha ko iyon at binuksan.
Priya,
Anak, patawarin mo ang Papa mo. Inaamin ko na nagkamali ako. Natatakot ako na hindi ko matustusan ang pag-aaral ninyo at hindi ko maibigay ang mga gusto ninyo ni Kael. Nangako ako sa Mama mo na bibigyan ko kayo ng magandang buhay at mali na pagnanakaw ang nakita kong solusyon. Hindi ako umaasang patatawarin mo ako, anak. Pero mahal na mahal ka ni Papa. Pinagsisisihan ko lahat ng ginawa ko. Sana pala nakuntento na lamang ako sa kung anong meron tayo.
Patawad, anak ko. Hindi ka dapat nakakaranas ng ganito pero dahil siraulo ang Papa mo, nangyayari ito. Hindi ko matanggap ang pagkamatay ng kapatid mo. Wala s'yang kasalanan dito. Ako ang dapat nilang pinarusahan. Ako ang dapat nilang pinahirapan.
Nag-iwan ako ng pera dito anak. Huwag kang mag-alala, hindi ito galing sa pagnanakaw ko. Galing ito sa mga pinaghirapan at pinagtrabahuhan ko.
Isa lamang ang tanging hiling ko, anak. Lumaban ka. Huwag mong ipapakitang mahina ka. Gusto kitang makitang nagtatrabaho at gumagawa ng bahay. Naniniwala ako sa'yo, anak ko. Ikaw ang pinaka dabest na blessing na mayroon si Papa. I love you, anak. Patawad.
Mag-iingat ka.
Papa
Nalaman ko na lamang na nagusot na ang papel at nabasa na ito ng mga luha. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Kung saan ako pupunta. Kung paano ako magpapatuloy.
Ang hirap.
"Mama, Papa, Kael. Ang unfair n'yo naman po. Bakit ako lang ang iniwan n'yo. Ang lungkot ko tuloy, oh," tinawanan ko ang sarili ko. Naaawa ako sa sarili ko. Pero kaya ko 'to. Malalampasan ko 'to.
Now I get why it rains the hardest on the people who deserves the sun. The same reason why the strongest soldiers are given the toughest battles.
Bitbit lahat ng gamit maging ang laruang bigay ko kay Kael ay nakarating ako sa diversion. I have no idea on where to go since I'm not owned by any family. Wala akong kilalang kamag-anak. Sumakay ako sa patatlong bus na nakaparada. Ni hindi ko nabasa kung saan papunta.
I sat beside the window and I opened the curtains. Niyakap ko ang laruang bitbit ko at bigla na lamang akong umiyak. Paulit-ulit kong sinabi sa sarili ko na hindi ko na kaya. Na sana ako nalang ang nawala.
But I know, deep down, that God gave me a purpose. Naririto ako ngayon dahil mayroong dahilan. Iyon lamang ang tanging pinanghawakan ko.
"Iha, ayos ka lang ba?" nag-angat ako ng tingin sa isang matandang nakatayo sa gilid ng aking upuan. Pinahid ko ang luha at tumango. Nakasuot siya ang maluwang na bestida at mayroong balabal sa leeg. May dala rin siyang malaking bag na inilagay niya sa taas.
Umupo ang matanda sa aking tabi. Iniipod lahat ng gamit ko na nasa paanan.
"Masamang magsinungaling, iha. Halika..." she stretched her arms, urging me for a hug. Kaagad ko iyong tinugon at mahina akong humikbi sa balikat ng matanda.
Wala akong naramdamang hiya. What spread in my system is comfort. For the very first time, there's literally someone who can still make me calm.
Hindi ko namalayang nakatulog na ako. Ginising ako ng matanda at sinabing naroroon na ako sa destinasyon. Luminga-linga ako sa paligid. Napakaraming tao.
"Salamat po sa inyo," I gave her a warm smile.
"Walang anuman. Kaya mo 'yan, apo," were her last words before we parted ways.
Reality dawned in me, once again, I felt alone. Mag-isa nalang ako sa laban ko.
Saan ako pupunta nito? Inayos ko ang sakbit at bitbit sa aking bag at nagsimulang lumakad. Tumigil ako sa tindahan ng iba't-ibang pagkain. Dahil sa gutom at pagod, naubos ko ang tatlong turon, dalawang banana cue at dalawang baso ng gulaman.
Napansin ko naman na mayroong nakatitig sa akin. May nakakakilala ba sa akin dito? Matangkad ang lalaki at nakasuot ito ng asul na damit. Bumibili s'ya ng barbecue. Lalapitan ko pa sana ngunit maraming tao ang nag-umpukan.
"Excuse me po. Anong lugar po ito, Ate?" tanong ko sa isang babaeng nakasalubong ko.
"Ahh. Nasa Laguna ka, Miss," tumango-tango ito. Kaya pala hindi ganoong katagal ang biyahe.
Isang lugar lamang ang alam kong tatanggap sa akin. Sa simbahan. Doon ako nanatili at walang nakakapansin ng ilang gabi kong pagtulog doon. I would sleep in the benches or sometimes on the floor, but I'm still thankful. And I'm still holding on to my brother's words.
Sa umaga ay bitbit ko ang aking mga bagahe at nag-uuli sa plaza at sa gabi ay tahimik akong pumapasok sa simbahan.
Hanggang sa isang araw...
"Apo, apo..." May tumapik sa balikat ko. Bumangon ako mula sa pagkakahiga sa isa sa mga upuan sa simbahan. Kinusot ko ang aking mata.
"Apo, madalas kitang makitang dito natutulog sa simbahan." Nanlaki ang mata ko nang makilala ang matanda. Siya ang katabi ko sa bus! Kinain ako ng takot na baka paalisin niya ako rito.
"Pasensya na po, La. Wala pa po akong nahahanap na tirahan. Aalis din po ako kapag po nakahanap ako ng tranaho," nakatungo kong paliwanag.
"Sa akin ka na lamang tumira, apo. Wala akong kasama sa bahay." She offered kindly. Nagulat naman ako, I wasn't expecting such kind gesture.
"Naku, hindi na po. Ayos lamang po ako dito. Nakakahiya na po," I declined. Ngunit makalipas ang ilang pag-uusap ay nakita ko ang sarili ko sa bahay ni Lala.
Payapa roon. It's the first time I ever felt like home. Siya ang nag-alaga sa akin, ang nagpaaral at higit sa lahat, nagmahal. Tuwing gabi ay dadalawin ako ng masasamang panaginip.
Blood. Siren. My screams. Kael's words. Papa's pleadings.
Lala managed to clam the demons torturing me. She even suggested a doctor that might help me to recover. Ikinuwento ko sa kanya ang mga nangyari. Nakinig siya. It felt wonderful.
She was there when the world turned its back on me. She was so gentle when I opened up for her and showed her all my scars. And she made me realize that it takes more courage to remove one's armor than to assemble it.
But my skies are empty. Gone was the stars that used to build up constellations spelling all good names. And whenever I would cry, the gloomy night would cry back. I may be okay when someone is around but I'm a different person when no one is watching.
Papabor din sa akin ang mundo.
And as for Lala, my new found family, utang ko sa kan'ya lahat ng narating ko ngayon. My job as an architect. My entire career. All of my projects and all of my success.
It's been years already. Seven painful years of healing from the things I don't speak about. Being caught between a vigorous mind and a delicate heart.
I've learned to breathe, knowing that this is just a chapter, not my whole story. You can never meet a strong person without an easy past.
I am Priyanka Guevarra. I have no father, no mother, no brother. But I have myself and that makes me a stronger fighter.