Η επόμενη μέρα ξημέρωσε. Το αεροπλάνο τους περίμενε. Όλοι οι επίλεκτοι στη σειρά, περπατούσαν αργά προς τη σκληρή μοίρα που τους περίμενε. Και καθώς αποχαιρετούσαν πίσω τους την Ελλάδα, ο Λεωνίδας αναρωτιόταν αν θα επέστρεφε ποτέ και πώς θα ήταν τα πράγματα τότε. Ίσως, όταν θα επέστρεφε, όλα αυτά να είχαν καταστραφεί.
Μετά από 12 ώρες πτήσης, έφτασαν επιτέλους στην Αμερική. Τα κτήρια της NASA ήταν διαφορετικά, πολύ πιο εντυπωσιακά και χαώδη από εκείνα της ARAK. Είδαν από μακριά τους πυραύλους και τα τεράστια δορυφορικά πιάτα με τα οποία έπιαναν σήμα από το διάστημα...και τόσα άλλα για τα οποία τους είχαν μιλήσει στην ARAK. Οδηγήθηκαν όλοι σε ένα μεγάλο κτήριο, όπου πέρασαν από εξονυχιστικό έλεγχο και εξετάσεις, γιατί έπρεπε να διαπιστώσουν αν όλοι ήταν υγιείς.
Χορηγήθηκαν κάποια ειδικά σκευάσματα σε όσους είχαν μικροπροβλήματα υγείας, όπως για παράδειγμα στον Αλέξανδρο που είχε έλλειψη βιταμίνης D λόγω του εγκλεισμού του στο υπόγειο και την αποφυγή έκθεσης στον Ήλιο.
"Θα παίρνετε αυτά τα συμπληρώματα για όσο καιρό διαρκέσει η εκπαίδευση σας." του είπαν.
Τα δωμάτια τους ήταν ίδια με εκείνα που είχαν μείνει στην Ελλάδα. Ρούχα θα φορούσαν μόνο ό,τι τους έδιναν εκείνοι: στολές εκπαίδευσης, ρούχα καθημερινά και ρούχα ύπνου.
Η εκπαίδευση ξεκίνησε κατευθείαν την πρώτη μέρα, από νωρίς το πρωί, σκληρή γυμναστική και εκπαίδευση. Μέσα απ' τη λάσπη, σε πολύ δύσκολα εμπόδια που έπρεπε είτε να ανέβουν, είτε να περάσουν από κάτω τους.
Ο Οδυσσέας είχε ξανακάνει πολλές από αυτές τις δοκιμασίες και τα περνούσε όλα πρώτος πανηγυρίζοντας. Οι "θεωρητικοί", όπως τους έλεγαν, οι επιστήμονες δηλαδή της ομάδας που δεν είχαν σχέση με στρατό, δυσκολεύονταν περισσότερο. Η φωνή του εκπαιδευτή αντηχούσε στα αυτιά όλων:
"Πάμε, πάμε, πάμε! Κουνηθείτε!" Ο Αλέξανδρος συχνά σωριαζόταν κάτω ή μέσα στη λάσπη, απογοητευόταν, ο Λεωνίδας όμως ήταν πάντα κάπου εκεί και τον σήκωνε, παρά τη δική του κούραση και ταλαιπωρία.
Το βράδυ ήταν τόσο κουρασμένος, που τον πήρε κατευθείαν ο ύπνος και δεν πρόλαβε να σκεφτεί ούτε την οικογένεια του, ούτε τίποτα από όσα τον βασάνιζαν. Την επόμενη μέρα, πάλι τα ίδια απ' την αρχή. Τις ημέρες που ακολούθησαν, ξεκίνησε συγχρόνως η εκπαίδευση αστροναυτών, όπου οι επίλεκτοι έμπαιναν σε θαλάμους με μειωμένη ή μηδενική βαρύτητα και γυροσκοπικούς αγωγούς, όπου στροβιλίζονταν δεμένοι σε ειδικά καθίσματα με φυγόκεντρο δύναμη.
Μετά την πρώτη άσκηση, πολλοί ήταν εκείνοι που ένιωσαν ζαλάδα και ίλιγγο. Ο Λεωνίδας παραπάτησε και έπεσε κάτω. Τα πάντα γυρνούσαν γύρω του σαν να είχε μεθύσει. Δίπλα του είδε τον Αλέξανδρο να κάνει εμετό. Κάπου στο βάθος, ο Οδυσσέας με τους δικούς του έβαλαν τα γέλια, τελείως νηφάλιοι. Φαίνεται πως το διασκέδασαν.
"Έι!" τους φώναξε ο Λεωνίδας και στάθηκε στα πόδια του. "Σας φαίνεται τόσο αστείο να κοροϊδεύετε, επειδή κάποιοι έχουν συνηθίσει να πατούν στη Γη και όχι να αιωρούνται όπως εσείς;"
"Τι συμβαίνει, κύριε καθηγητή;" ειρωνεύτηκε ο Οδυσσέας. "Σας πείραξε που δεν μπορείτε να πάτε εκεί όπου κοιτάγατε τόσα χρόνια; Ε βέβαια, εσείς οι μάγκες του τηλεσκοπίου έχετε συνηθίσει να παρατηρείτε από την ασφάλεια του σπιτιού σας τον ουρανό, μελετώντας τον απλά και βγάζοντας τις θεωριούλες σας, ενώ εμείς μπορούμε και πετάμε σε αυτόν!"
"Ακριβώς. Και έχετε περάσει τόσο καιρό εκεί πάνω, που τα μυαλά σας έχουν πάρει αέρα."
Όλοι είχαν μαζευτεί τριγύρω. Ο Οδυσσέας, μαζεύοντας τις γροθιές του, πλησίασε κι άλλο και του είπε :
"Καλά το είπα απ' την αρχή ότι δεν έπρεπε να έρθετε. Έπρεπε να κρυφτείτε στα σπιτάκια σας και στα εργαστήρια σας."
"Δεν είχαμε άλλη επιλογή!" Φώναξε ο Αλέξανδρος, που τα μαλλιά του πετούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις. "Και αυτοί μας χρειάζονται όλους και δεν πρόκειται να αποκλειστεί κανένας απ' την αποστολή! Γι' αυτό πρέπει να συνεργαστούμε!"
"Έχει δίκιο." Συμφώνησε η Ελπίδα. "Και για αυτό, κύριε Παυλάκη, σταματήστε να είστε τόσο αλαζόνας και δείξτε λίγο σεβασμό! Εδώ μέσα είμαστε όλοι ισοι."
"Με δουλεύετε;!" Φώναξε εκείνος. "Θα σκοτωθειτε όλοι σας! Δεν έχετε ιδέα από διάστημα, μόνο θεωρίες είστε! Ούτε να πολεμάτε είστε ικανοί!"
"Αυτό θα το δούμε." Είπε ο Λεωνίδας.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, ξεκίνησαν οι ασκήσεις χειρισμού όπλων, ενώ η κόντρα ανάμεσα στον Οδυσσέα και την Ελπίδα συνεχιζόταν και λογομαχουσαν σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αφού και αυτές οι ασκήσεις ολοκληρώθηκαν, έφθασε και η μέρα που θα πολεμούσαν με αληθινούς Ζεντιανους, η μάλλον σχεδόν αληθινούς, σε προσημείωση εικονικής πραγματικότητας.
"Θα πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί. " τους είπαν. "Η προσωμείωση είναι πολύ αληθοφανης και, λόγω της σύνδεσης της VR συσκευής με τους κεντρικούς νευροδιαβιβαστές, μπορεί να επηρεαστεί το υποσυνείδητο και να υπάρξουν διάφορες επιπλοκές."
"Τι εννοεί; Υπάρχει περίπτωση να πεθάνουμε στ'αλήθεια;" είπε ο Αλέξανδρος, καθώς κατευθύνονταν στην ειδική αίθουσα.
"Ελπίζω πως όχι." Απάντησε ο Λεωνίδας.
Δεν τους έδωσαν άλλες οδηγίες. Μπήκαν σε μια αίθουσα, μια μισοσκότεινη αίθουσα με ειδικές καρέκλες, οι οποίες με διαφορά καλώδια ενώνονταν με υπολογιστές. Στο βάθος, μια μαύρη οθόνη. Υπήρχε ένας υπεύθυνος για κάθε εκπαιδευόμενο.
Αυτοί φορούσαν ειδικές στολές και ετοιμάζονταν για την άσκηση.
"Καθίστε όλοι στις ειδικές καρέκλες." Είπε ο καθηγητής του προγράμματος.
"Καθίστε παρακαλώ, κύριε Νικολάου, και προσπαθήστε να χαλαρώσετε." Είπε η υπεύθυνη για την καρέκλα του Λεωνίδα. "Θα σας συνδέσω με την προσομοίωση τώρα και θα σας παρακολουθώ. "
Αφού καθίσαν όλοι, ο καθηγητής έδωσε κάποιες τελευταίες πληροφορίες:
"Θα εισέλθετε όλοι σε ένα λαβύρινθο, ο οποίος για τον καθένα σας θα είναι διαφορετικός. Δεν θα βλέπετε τους υπόλοιπους. Σκοπός σας θα είναι να βρείτε την έξοδο και να αποσυνδεθειτε από το πρόγραμμα. Όσοι βρουν την έξοδο, θα είναι έτοιμοι για να πολεμήσουν. Όσοι δεν τη βρουν, λυπάμαι άλλα θα πρέπει να επαναλάβουν την άσκηση. Δεν χρειάζεται να πω ότι θα δέχεστε επιθέσεις από Ζεντιανους. Καλή σας τύχη."
Η υπεύθυνη τοποθέτησε ένα ειδικό κράνος στο κεφάλι του. Ο Λεωνίδας ένιωσε άβολα. Έμοιαζε με εκείνη τη συσκευή που του είχαν βάλει στα βασανιστήρια, τότε στην κλινική τις ARAK. Έπειτα του συνέδεσε τα καλώδια στην καρδιά, και στους καρπούς με τα ειδικά κλιπ.
Γύρισε και κοίταξε τον Αλέξανδρο, που τον κοίταξε και αυτός. Έμοιαζε χλωμός και φοβισμένος.Μπροστά του, μια οθόνη έδειχνε το περίγραμμα του εγκεφάλου του και μια άλλη μετρούσε τους παλμούς και τους χτύπους της καρδιάς του. Ήταν αρκετά γρήγοροι.
"Πρέπει να χαλαρώσετε." του είπε η κοπέλα. "Σκεφτείτε κάτι όμορφο. Η σύνδεση θα ξεκινήσει σύντομα."
Έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε την Έλσα, ότι είχε επιστρέψει στη Γη, ο πόλεμος είχε τελειώσει και την έσφιγγε στην αγκαλιά του... Φανταζόταν ότι έπαιζε με την Άννα στον κήπο του σπιτιού στο λόφο, η Αφρούλα έτρεχε χαρούμενη στα πόδια τους και ο πατέρας του έψηνε στο μπάρμπεκιου. Οι σφυγμοί του μειώθηκαν.
"Η σύνδεση θα ξεκινήσει σε πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα!" είπε ο εκπαιδευτής.
Ο Λεωνίδας εξακολουθώντας να έχει τα μάτια του κλειστά, ένιωσε το κεφάλι του να μουδιάζει. Όλες οι εικόνες που έβλεπε εξαφανίστηκαν και δεν πρόλαβε να αγχωθεί, γιατί έγιναν όλα τόσο γρήγορα... Είδε να περνάει μέσα από ένα τούνελ με τρελά χρώματα και φωτισμό...και την άλλη στιγμή βρισκόταν όρθιος, με ένα όπλο στο χέρι, ανάμεσα σε πέτρινους τοίχους.
Υπήρχε ελάχιστος φωτισμός, από μια άγνωστη πηγή φωτός. Κοίταξε γύρω του, έπειτα τον εαυτό του προς τα κάτω, τα χέρια του, το όπλο που κρατούσε. Φαίνονταν όλα τόσο αληθινά. Είχε αρχίσει να πιστεύει ότι τους υπνώτισαν και τους μετέφεραν σε έναν πραγματικό λαβύρινθο, κάπου στις εγκαταστάσεις. Το όπλο ήταν εκείνο με το λέιζερ, που είχε χειριστεί στην εκπαίδευση τις προηγούμενες μέρες.
"Λεωνίδα...;" άκουσε έκπληκτος τη φωνή του Αλέξανδρου. Δεν τον έβλεπε πουθενά.
"Αλέξανδρε; Μα είπαν πως δεν θα έχουμε επαφή μεταξύ μας."
"Δεν ξέρω τι γίνεται. Σε ακούω λες και είσαι απ' την άλλη μεριά του τοίχου."
"Κι εγώ. Θα έρθω να σε βρω."
Άκουσε πυροβολισμούς.
"Λεωνίδα, δέχομαι επίθεση!"
"Φύγε από εκεί! Έλα να με βρεις να πολεμήσουμε μαζί!" φώναξε ο Λεωνίδας και ξεκίνησε να τρέχει προς το βάθος του διαδρόμου. Ξαφνικά, από μια γωνία, μπήκε μπροστά τους ένας Ζεντιανός. Πρώτη φορά έβλεπε έναν "στ' αλήθεια". Φορούσε ειδική στολή και τον σημάδευε με ένα όπλο παρόμοιο με το δικό του. Γκριζοπράσινο δέρμα, καραφλό κεφάλι, μεγάλα μαύρα μάτια χωρίς ίριδες.
Και τότε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δούλεψε, ο Λεωνίδας τράβηξε τη σκανδάλη και ο εξωγήινος έγινε στάχτη. Πριν καν προλάβει να σκεφτεί, εμφανίστηκαν άλλοι δύο απ' τα δεξιά του. Τους έριξε, έπειτα σε άλλον και σε άλλον έναν πίσω του. Ήταν τόσο γρήγορος, που ούτε κι ο ίδιος δεν καταλάβαινε πώς το έκανε. Έπειτα όλα ηρέμησαν για λίγο.
Άκουγε μόνο την ανάσα του. Ένιωθε την καρδιά του να σφυροκοπάει στο στήθος του. Συνέχισε να τρέχει προς το μέρος όπου πίστευε πως βρισκόταν ο Αλέξανδρος. Τον φώναξε πάλι, αλλά απάντηση δεν πήρε. Είχε χαθεί στο λαβύρινθο. Δεν είχε ιδέα τώρα προς τα πού έπρεπε να πάει.
"Λεωνίδα;" άκουσε και πάγωσε αμέσως.
Ήταν βέβαιος για αυτή τη φωνή. Το μυαλό του άρχισε να παίζει παιχνίδια απ' το στρες. Έπρεπε να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί. Βρισκόταν σε αδιέξοδο. Γύρισε απ' την άλλη...και είδε την Ανίτα, να στέκεται ολοζώντανη μπροστά του, με ένα μαύρο φόρεμα και ολόισια μαλλιά.
"Ανίτα;" ψέλλισε. "Όχι, δεν είναι αληθινό..." είπε και την πλησίασε για να βεβαιωθεί. Άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το μπράτσο της.
Η υφή της ήταν πέρα για πέρα αληθινή.
"Τι κάνεις εδώ;" τη ρώτησε.
"Με έστειλε ο πατέρας μου να βοηθήσω, γιατί αυτό είναι αληθινό, Λεωνίδα. Σε μετέφεραν στ' αλήθεια εδώ."
"Όχι... Δεν είναι αλήθεια αυτό... Το φαντάζομαι. Παιχνίδια του μυαλού είναι." προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του.
"Η Έλσα ξέρει ήδη τα πάντα, Λεωνίδα. Για εμάς. Και για τη Βάσια Γεωργίου. Ό,τι έκανες πίσω απ' την πλάτη της μαζί μου, και για ό,τι συνέβη στην Αίγυπτο, τα έμαθε όλα. Της τα είπα εγώ."
"Όχι! Λες ψέματα! Πώς έμαθες για τη Βάσια εσύ;!" φώναξε, και εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας πυροβολισμός και μια δέσμη φωτός φάνηκε, που έκαψε την Ανίτα και τη διέλυσε σε χίλια κομμάτια.
Πίσω της φάνηκε μια ομάδα εξωγήινων που του έκαναν επίθεση.
"ΟΧΙ!" φώναξε ο Λεωνίδας και άρχισε να τους σκοτώνει έναν- έναν. Όταν επικράτησε ησυχία ξανά, πέρασε με φρίκη τα κομμάτια και τις στάχτες της Ανίτας, προσπαθώντας να καταλάβει αν όλο αυτό ήταν αλήθεια.
Έτσι θα μας διαλύσουν και στον κανονικό πόλεμο; Αναρωτήθηκε πώς θα επιβίωνε η οικογένεια του.
Για μερικά λεπτά τον έπιασε πανικός. Είχε ιδρώσει, και ο ιδρώτας του ήταν αληθινός. Η Ανίτα είχε δίκιο τελικά. Και η Ανίτα ήταν νεκρή. Κόλλησε στον τοίχο και σωριάστηκε στο έδαφος. Προσπάθησε να σταθεροποιήσει την αναπνοή του.
Σύνελθε, Λεωνίδα. είπε στον εαυτό του. Αυτό είναι μόνο η εκπαίδευση. Αυτό να θυμάσαι. Και, συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις του σηκώθηκε.
Για λίγη ώρα, περπατούσε στους διαδρόμους προσπαθώντας να βρει την έξοδο, χωρίς κανέναν εχθρό να τον εμποδίζει. Γυρίζοντας προς έναν τοίχο, είδε πάλι ένα όραμα, ή μήπως ήταν αλήθεια; Είδε την Έλσα με τον Πέτρο, τον μισητό αντίπαλο του. Γυμνοί και οι δύο, ο Πέτρος από πίσω της την άγγιζε και εκείνη φαινόταν να λιώνει από ηδονή...
Τον είδαν, αλλά συνέχισαν το ερωτικό παιχνίδι τους χωρίς ίχνος ντροπής...
"Κοίτα τι της κάνω... Λεωνίδα." του μίλησε ο Πέτρος. "Κοίταξε πώς λιώνει για μένα, όπως έλιωνε κάποτε έτσι για σένα. Όμως εσύ, φίλε μου, δεν της φέρθηκες καθόλου καλά, και γι΄αυτό όσο θα λείπεις, το τέλος θα το περάσει μαζί μου. Τώρα, εξαφανίσου. Η κόρη σου κινδυνεύει."
Ο Λεωνίδας, σοκαρισμένος από θυμό και ζήλια, έστρεψε το όπλο του στο κεφάλι του Πέτρου. Την ίδια στιγμή, κοίταξε γύρω του και είδε ότι πολλοί εχθροί τον είχαν περικυκλώσει. Κάποιος από αυτούς πέταξε κάτι γρήγορα και προτού ο Λεωνίδας προλάβει να δει τι ήταν, άρχισαν να βγαίνουν από αυτό πράσινοι καπνοί. Ο Πέτρος και η Έλσα εξαφανίστηκαν, ενώ ο Λεωνίδας βήχοντας πυροβολούσε στα κρυφά.
Κατάφερε να σηκωθεί και να τους ξεφύγει, σκοτώνοντας μερικούς στο δρόμο του. Κρύφτηκε πίσω από μια γωνία να συνέλθει. Ώστε είχαν δίκιο λοιπόν όσοι το έλεγαν. Ο πόλεμος σε έκανε τέρας. Ο ίδιος ήταν σε θέση να σκοτώσει τον Πέτρο, ακόμα και αν όλα αυτά συνέβαιναν στη φαντασία του. Πάνω στο θυμό του εκείνη την ώρα και στην ένταση της μάχης, δεν σκεφτόταν λογικά.
Συνέχισε για αρκετή ώρα τρέχοντας, ψάχνοντας μανιωδώς για την έξοδο, σκοτώνοντας όποιον εχθρό έβρισκε μπροστά του. Πόση ώρα να είχε περάσει άραγε εκεί μέσα; Θα είχαν βγει οι άλλοι; Ο Αλέξανδρος που βρισκοταν; Και ξαφνικά, στρίβοντας απο μια γωνιά, βρέθηκε σε έναν μακρύ διάδρομο. Μια πόρτα βρισκόταν στο βάθος του και από πάνω μια πινακίδα που έγραφε EXIT.
Μόνο που δεν ήταν μια απλή πόρτα. Επάνω της, βρισκόταν δεμένη χειροπόδαρα η Άννα, η κόρη του. Τα χέρια της και τα πόδια της ήταν στερεωμενα με αλυσίδες που ένωναν τις τέσσερις γωνίες της πόρτας, εμποδίζοντας έτσι το άνοιγμα.
"Μπαμπά!" Φώναξε η μικρή κλαίγοντας.
"Άννα!" Ο Λεωνίδας έτρεξε και βρέθηκε κοντά της.
Προσπάθησε να λύσει τις αλυσίδες, μάταια όμως. Φαίνεται πως χρειαζόταν κάποιο κλειδί. Η Άννα συνέχιζε να κλαίει και να ζητάει απ' τον μπαμπά της βοήθεια.
"Ηρέμησε, αγάπη μου. Όλα καλά. Εγώ είμαι εδώ. Θα σε λύσω και θα βγούμε από εδώ μέσα. Εντάξει;"
"Κάνε γρήγορα, μπαμπάκα. Φοβάμαι." Ο Λεωνίδας ξεκίνησε να ψάχνει σε όλο το διάδρομο για κάποιο κλειδί η έστω στοιχείο που θα τον βοηθούσε να σώσει την κόρη του και να ανοίξει την πόρτα, ενώ αναρωτιόταν τι είδους αρρωστημένο μυαλό είχε αρπάξει το παιδί του και το είχε βάλει μέσα στο πρόγραμμα.
"Ησύχασε, εντάξει; Θα βρω κάποια λύση." Είπε και συνέχισε να ψάχνει τριγύρω.
Απηυδησμενος, πέταξε κάτω το όπλο του και φώναξε:
"Αυτο είναι βάρβαρο! Είναι μόνο ένα παιδί!" Δεν πήρε απάντηση. "Επιθυμώ να βγω απ' το πρόγραμμα! Βγάλτε με αμέσως από εδώ!" Εκτός απ' τη γρήγορη ανάσα του και το κλάμα της Άννας όμως, δεν ακουγόταν τίποτα άλλο. Σήκωσε το όπλο πάλι και σημάδεψε μια απ'τις πάνω αλυσίδες που ένωναν τα χέρια της.
"Μείνε ακίνητη." Είπε και πυροβόλησε, όμως η αλυσίδα δεν διαλύθηκε. "Αδύνατον. " ψέλλισε και βάλθηκε πάλι να προσπαθεί να λύσει τις αλυσίδες.
Μα από τι υλικό ήταν φτιαγμένες, τέλος πάντων;
"Μπαμπά, πρόσεχε!" Φώναξε η Αννούλα. Ο Λεωνίδας γύρισε και είδε μια ορδη Ζεντιανων που έρχονταν καταπάνω τους. Άρχισε αμέσως να τους πυροβολεί, ενώ η Άννα έβγαζε κραυγές αγωνίας. Δεν το άντεχε άλλο η καρδιά του. Τα τέρατα... Η ώρα περνούσε όμως και όσο πιο πολυ τους σκότωνε, τόσοι περισσότεροι έρχονταν. Και τότε θυμήθηκε πως βρισκόταν στο πρόγραμμα εκπαιδευσης και για να βγει από εκεί, η λύση ήταν μόνο μια, το μοναδικό πράγμα που δεν θα έκανε ποτέ: να σκοτώσει την κόρη του.
Με βαριά καρδιά έστρεψε το όπλο πάνω της.
"Όχι, μπαμπάκα μου! Όχι!" Φώναξε. Από πίσω του άκουγε τους Ζεντιανους να πλησιάζουν τρέχοντας. Τα χέρια του έτρεμαν. Ολόκληρος είχε ιδρώσει.
"Δεν είναι αληθινό... Δεν είναι αληθινό..." είπε στον εαυτό του και, κλείνοντας τα μάτια, πάτησε τη σκανδάλη.
"ΜΠΑΜΠΑ!" Άκουσε για τελευταία φορά τη φωνή της.
Άνοιξε τα μάτια του, και λίγο πριν τον αρπάξουν οι εξωγήινοι, όρμησε και βγήκε από την ανοιχτή πόρτα. Τον τύφλωσε ένα λευκό, εκτυφλωτικό φως και άκουσε μια φωνή μέσα στο κεφάλι του:
"Συγχαρητήρια. Περάσατε τη δοκιμασία εκπαίδευσης Γήινων Στρατιωτών. Αποσύνδεση." Έπειτα όλα εξαφανίστηκαν και ξύπνησε με ένα τιναγμα στην ειδική καρέκλα, με τα καλώδια ακόμα στερεωμενα πάνω του και την ειδική συσκευή στο κεφάλι του.
"Παρ' τα αυτά από πάνω μου." Είπε και άρχισε να τραβάει τα καλώδια.
"Ηρέμηστε, ηρέμηστε!" Τον καθησύχασε η βοηθός. "Όλα τελείωσαν. Είναι λογικό να νιώθετε μια μικρή σύγχυση στην αρχή."
Κοίταξε τα χέρια του, που έτρεμαν ακόμα απ' την ένταση λες και το είχε ζήσει στ' αλήθεια αυτο.
Η γυναίκα του έβγαλε τη συσκευή και τα καλώδια και τον άφησε να σηκωθεί. Ο Οδυσσέας τον πλησίασε. Εκείνος και κάποιοι άλλοι είχαν επίσης βγει.
"Συγχαρητήρια, Λεωνίδα. Ήσουν απίστευτος εκεί μέσα. Σε παρακολουθούσαμε από εδώ. Πωπω, φοβερά αντανακλαστικά! Λες και πολεμούσες χρόνια! Πώς το έκανες αυτο;" Ο Λεωνίδας αναρωτήθηκε αν είχαν δει τα πάντα, ακόμα και τις φαντασιώσεις απ' το υποσυνείδητο του. Άραγε είδαν και τη γυναίκα του γυμνη; Δεν ήθελε να ξέρει!
Μπροστά του, στη μεγάλη οθόνη έβλεπε τι έκαναν όλοι όσοι ήταν ακόμα στο πρόγραμμα: είδε την Ελπίδα να τρέχει ακόμα πανικόβλητη να βρει την έξοδο, να κρύβεται, να πυροβολαει... Είδε τον Ντίνο να προσπαθεί να φτάσει στην έξοδο, μα εκείνη να αλλάζει θέση συνεχώς. Ώστε ήταν διαφορετικό για τον καθένα, λοιπόν. Μόνο ο Αλέξανδρος δεν φαινόταν πουθενά, ούτε στην καρέκλα δίπλα.
Γύρισε και τον είδε να κάθεται μόνος του σε μια γωνιά με τα χέρια στα γόνατα. Τα πλησίασε.
"Τι εγινε; Πώς πήγε;"
"Χάλια πήγε. Σκοτώθηκα στο πρώτο δεκάλεπτο. Είδα τη μητέρα μου δεμένη. Κινδύνευε, κι εγώ έτρεξα να τη σώσω και με σκότωσαν. Θα επαναλάβω τη δοκιμασία αύριο." Φαινόταν απογοητευμένος.
"Μη στενοχώριεσαι. Κι εγώ είδα δικούς μου ανθρώπους εκεί μέσα. Πρέπει να σκέφτεσαι συνεχώς ότι δεν είναι αληθινοί, ότι είναι απλά εικόνες του υποσυνείδητου σου. Μας το είπαν και στην αρχή. Τα πρόσωπα που εμφανίζονται, σίγουρα θα είναι άτομα που μας έχουν επηρεάσει στη ζωή μας, η που φοβόμαστε μην πάθουν κακό. Εγώ έπρεπε να σκοτώσω την κόρη μου για να βγω απ' την έξοδο. Και το έκανα. Ένιωσα απαίσια."
"Ίσως πρέπει να μη δίνουμε σημασία και να προχωράμε." Είπε ο Αλέξανδρος.
"Ναι, έτσι είναι." Συμφώνησε ο Λεωνίδας.
Το ίδιο βράδυ, έδωσαν σε όλους τάμπλετ ώστε να μιλήσουν με τους δικούς τους. Ευτυχώς, γιατί ο Λεωνίδας ήθελε σαν τρελός να μιλήσει με την Έλσα ύστερα από αυτά που "είδε ", να βεβαιωθεί ότι η Άννα ήταν καλά. Οι συγγενείς είχαν ειδοποιηθεί για την επικοινωνία και ήταν έτοιμοι. Ο Λεωνίδας βρισκόταν στο δωμάτιο του όταν έγινε η κλήση.
Το πρόσωπο της Ελσας φάνηκε στην οθόνη και η καρδιά του αναθαρρησε, όμως δεν έβρισκε τι λόγια να της πει. Τελικά μίλησε εκείνη:
"Αγάπη μου...; Τι κάνεις; Πώς πάει η εκπαίδευση; Κουρασμένος φαίνεσαι."
"Ναι, η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ σκληρή η εκπαίδευση...Και μου λείπεις. Όλοι μου λείπετε. Και ειδικά η Άννα, μετά το σημερινό... Πώς ειναι; Έγινε καλα;"
"Ναι, μια χαρά είναι τώρα. Είμαστε στο σπίτι του πατέρα σου. Ήρθαμε για να μιλήσεις και μαζί του. Όμως ήθελα να σου μιλήσω πρώτα μόνη μου και έχω έρθει στο παλιό σου δωμάτιο."
Πίσω της φαινόταν μια αφίσα του από παλιά, που απεικόνιζε τον Κρόνο με τους δακτυλίους και τους δορυφόρους του. Κατάλαβε ότι καθόταν στο κρεβάτι, εκεί που είχαν κάνει έρωτα για πρώτη φορά όταν ήταν δεκαέξι χρόνων.
"Λεωνίδα, τι έγινε σημερα; Τι σας εκαναν;" τον ρώτησε, φανερά ανήσυχη για τα λόγια που είπε πριν.
"Μ' έβαλαν να σκοτώσω την κόρη μας." Είπε, σαν να το εννοούσε στ' αλήθεια.
"Τι είναι αυτά που λες;"
"Σήμερα ήταν η εκπαίδευση στον εξομοιωτή. Είναι ένα πρόγραμμα εικονικής πραγματικότητας που..."
"Ο Λαβύρινθος;" τον διέκοψε.
"Ναι."
"Το είχα κάνει κι εγώ. Ήταν μέσα στα πλαίσια της εκπαίδευσης μου για να γίνω μέλος της ARAK. Γι' αυτό ερχόμουν συνεχώς κουρασμένη εκείνη την περίοδο στο σπίτι. Έβλεπα διαφορά τότε... Διάφορες εικόνες και άτομα απ' τη ζωή μου. Έβλεπα εσένα να πεθαίνεις, να σε σκοτώνουν εκείνοι...Και πολλά άλλα τα οποία δεν θέλω να θυμάμαι. Όμως με τον καιρό έμαθα να τα αγνοώ."
"Όταν βρήκα την έξοδο, έπρεπε να σκοτώσω την Άννα για να βγω. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Ήταν δεμένη επάνω στην πόρτα...Και το έκανα, Έλσα. Τι άνθρωπος είμαι, τελικα; Άραγε θα μπορούσα να το κάνω και στ' αλήθεια;"
Ήθελε να της πει και για τα αλλά, για αυτά που του είπε η Ανίτα, να τη ρωτήσει για τον Πέτρο, αν όντως συνέβαινε κάτι μεταξύ τους...Όμως έδιωξε αμέσως αυτές τις σκέψεις απ' το μυαλό του. Θα ήταν σίγουρα γελοίο να τη ρωτήσει για τον Πέτρο. Καταβαθος ήξερε ότι αυτά ήταν μόνο όσα φοβόταν μη συμβούν. Όπως και το να κινδυνεύσει η Άννα.
"Μην τα λες αυτά. Είσαι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και ένας υπέροχος πατέρας. Είμαι σίγουρη ότι αν κινδύνευε στ' αλήθεια η κόρη μας, θα θυσιάζες τη ζωή σου για να τη σώσεις. Αυτό θα κάνω κι εγώ, αν χρειαστεί."
"Έλσα... Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα παραμείνεις δυνατή για να προσέχεις την Άννα. Μου το υπόσχεσαι;" τη ρώτησε και ένα δάκρυ κύλησε χωρίς να το ελέγξει.
"Στο υπόσχομαι, ζωή μου." Είπε η Έλσα, που ήταν κι εκείνη έτοιμη να δακρύσει.
Για μια στιγμή,θέλησε να της πει για όλα όσα της είχε κρύψει, που βρισκόταν με την Ανίτα παλιότερα και για όσα έγιναν με τη Βάσια. Όμως δεν ήθελε να την πληγώσει άλλο, ειδικά σε μια στιγμή σαν αυτή.
Αν όλα πήγαιναν καλά και επέστρεφε στη Γη, θα τα συζητούσαν από κοντά. Θα παραδεχόταν επιτέλους τα λάθη του και ας μην τον συγχωρούσε ποτέ. Φτάνει να τελείωναν όλα αυτά και να ήταν ζωντανοί και οι δύο.
"Λοιπόν, σε πάω στο σαλόνι τώρα, για να δεις την Άννα και τον πατέρα σου." Του είπε εκείνη, σκουπίζοντας ένα δάκρυ.
Ο Κώστας και η Άννα κάθονταν στον καναπέ μαζί με την Αφρουλα. Χάρηκαν πολύ που τον είδαν.
"Μπαμπάκα μου!" Είπε η Άννα και του έστειλε φιλάκι.
"Τι κάνει η πριγκίπισσα μου;"
"Μου λείπεις, μπαμπά."
"Κι εμένα, ψυχή μου. Δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να είμαι εκεί να σε πάρω αγκαλιά..."
"Ποτέ θα γυρισεις;" τον ρώτησε με μια δόση θλίψης στα παιδικά ματάκια της.
"Όταν τελειώσει ο πόλεμος."
"Και ποτέ θα τελειώσει ο πόλεμος;"
"Δεν ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει. Εσύ να είσαι γενναία και να είσαι μαζί με τη μαμά και τον παππού, ενταξει;"
"Εντάξει."
Η κάμερα γύρισε προς τον Κώστα.
"Τι κάνεις, για μου; Ελπίζω να τρως καλά εκεί πέρα και να προσέχεις τον εαυτό σου." Δεν ήξερε τι άλλο να του πει. Ήξερε πως ίσως ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπε.
"Μην ανησυχείς, μπαμπά." Τον καθησύχασε εκείνος. "Είμαι καλά στην υγεία μου."
Έπειτα τους περιέγραψε μερικά από τα στάδια της εκπαίδευσης, κυρίως εκείνα με την έλλειψη βαρύτητας, που άρεσαν πολύ στην Άννα.
"Ουάου! Θέλω κι εγώ να πάω στο διάστημα όταν μεγαλώσω." Είπε ενθουσιασμένη.
"Ποτέ φεύγετε;" τον ρώτησε μετά ο Κώστας.
"Σε τρεις μέρες, αν όλα πάνε καλά και περάσουν όσοι κόπηκαν στην εκπαίδευση σήμερα."
"Και τι θα γίνει με όσους δεν περάσουν ούτε τότε;" ρώτησε η Έλσα. "Θα τους αφήσουν πίσω,η θα τους εξορισουν στον Άρη όπως έλεγαν;"
"Όχι,κάθε μέλος της ομάδας μας είναι χρήσιμο. Λογικά, όσοι δεν περάσουν καθόλου, θα τους πάρουμε μαζί και ο,τι γίνει."
Στη συνέχεια τον πληροφόρησαν σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλαδα: οι πολίτες είχαν τρομοκρατήθει τόσο, που γινόταν ένας χαμός στο κέντρο της Αθήνας: ληστείες, πυρκαγιές, άνθρωποι σκοτώνονταν και τρελαίνονταν όλο και πιο πολύ. Φυσικά, υπήρχαν και οι πιο ψύχραιμοι, που είχαν ήδη βρει καταφύγιο και είχαν προμηθευτεί με τρόφιμα. Στα προάστια και στις μικρέ πόλεις, τα πράγματα ήταν πιο ήσυχα.
Την επόμενη μέρα, όσοι κόπηκαν στο Λαβύρινθο, επανέλαβαν το πρόγραμμα με χαμηλότερο βαθμό δυσκολίας και πέρασαν. Ήταν Σάββατο. Η Κυριακή θα ήταν ημέρα ξεκούρασης, όπου θα μιλούσαν για μια τελευταία φορά με τους δικούς τους και τη Δευτέρα το πρωί θα αναχωρουσαν για το μακρινό τους ταξίδι. Στο μεταξύ οι δορυφόροι δεν είχαν εντοπίσει κανένα σήμα που να προμήνυε εισβολή. Όλα στο Γαλαξία ήταν ήσυχα προς το παρόν, όσο ήσυχος μπορεί να είναι ένας γαλαξίας δηλαδή, με τις χιλιάδες εκρήξεις που υφίστανται τα αστέρια του συνέχεια.