Ποιος είναι ο σκοπός του ανθρώπου στην Γη; Να δημιουργήσει, να κάνει οικογένεια, να αποδείξει τον λόγο ύπαρξης του;
Για εμένα αυτό που ήθελα πάντα είναι μια οικογένεια με έναν χαρισματικό και καλό άντρα και πολλά πολλά παιδιά. Τι απαίσιο να μαθαίνεις ότι ίσως να μην καταφέρεις να τα αποκτήσεις εξαιτίας κάποιου;
Εχθές το βράδυ ο Χένρι έμεινε ξάγρυπνος δίπλα μου. Δεν είχα όρεξη να κοιμηθώ, έτσι περάσαμε όλο το βράδυ συζητώντας. Κάποια στιγμή η κουβέντα μας έφτασε στο τι μου συνέβει και ποιες ήταν οι επιπτώσεις της επίθεσης. Έκλαψα, δεν μπορώ να το αρνηθώ, ένιωσα φρικτά σαν να καταστρέφετε ο χάρτινος πύργος της ψυχής μου, που τόσα χρόνια έφτιαχνα. Σαν να χάνω ένα κομμάτι μου.
"Έλα προσπάθησε να το ξεπεράσεις. Θα έρθουν και άλλες ευκαιρίες στο μέλλον, θα το δεις!"προσπαθούσε να με καθησυχάσει ο Χένρι τρίβωντας μου στοργικά το χέρι.
Αφού ούτε εκείνος το πιστεύει, γιατί προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα;
"Είχα μια ζωή μέσα μου και την έχασα χωρίς καν να το καταλάβω. Πως θες να είμαι;"απάντησα το αυτονόητο.
Είμαι ανίκανη. Ούτε που μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν αν είχα καταφέρει να την γεννήσω. Δεν θα ήμουν καλή μητέρα. Ποια μάνα δεν καταλαβαίνει το σπλάχνο της μέσα της;
"Δεν ήταν παρά μόνο μερικών ημερών. Δεν είχε προλάβει να δεθείς μαζί του. Σκέψου πως θα ήταν αν ήταν περισσότερο μέσα σου. Ίσως να έχανα και εσένα αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα."
Τράβηξα τα χέρια μου από τα δικά του.
"Πώς μπορείς να είσαι τόσο αναίσθητος; Μιλάμε για το παιδί μας! Για το παιδί που θα μας άλλαζε την ζωή! Δεν γίνετε να μην αισθάνεσαι τίποτα!"
"Φυσικά και αισθάνομαι! Αισθάνομαι το ίδιο απαίσια με εσένα γιατί αυτό το παιδί, εκτός από κομμάτι μου, ήταν και ένας τρόπος να απαλλαγούμε από τον πατέρα μου! Όμως κάποιος από τους δύο μας πρέπει να παραμείνει δυνατός! Δεν γίνετε να το αφήσουμε να μας καταβάλει. Αλέξα... Για εμένα σημασία έχει ότι είσαι καλά. Και αν με ρωτάς προτιμώ χίλιες φορές εσένα πάρα ένα αγέννητο παιδί που δεν είχα προλάβει να γνωρίσω, όσο εγωιστικό και αν σου ακούγετε!"
Δεν μίλησα. Τι να του έλεγα; Αντέδρασα υπερβολικά. Αυτός έχει ένα σωρό προβλήματα να αντιμετωπίσει και δεν θέλω ένα από αυτά να είμαι εγώ. Πρέπει να προχωρήσω και να βρω έναν τρόπο να αλλάξω την κατάσταση μου όσο δύσκολο και να είναι.
Ξεφύσιξα και βολεύτικα καλύτερα στο κρεβάτι. Ο γιατρός είπε ότι μπορώ να φύγω οπότε θέλω αρκεί να μην επιβαρύνω την υγεία μου. Αυτό σημαίνει τέρμα οι συσκέψεις, οι δεξιώσεις και οποιαδήποτε άλλη κουραστική εργασία. Βέβαια η μαντάμ Κατερίνα βρήκε και ευκαιρία να με εντάξει σε μια αρκετά δύσκολη και καθόλου απολαυστική δίαιτα που περιλαμβάνει βραστά και σχεδόν καθόλου κρέας και όλα αυτά για ένα μήνα!
"Τι σκέφτεσαι να κάνεις με τον πατέρα σου;"ρώτησα τον Χένρι.
"Δεν έχω ιδέα. Προς το παρόν θα το παίξω καλός και υπάκουος γιος. Βέβαια δεν λες και το ίδιο για την μητέρα μου."είπε και γέλασε στην σκέψη της, το ίδιο και εγώ.
"Και με αυτόν που μου επιτέθηκε;"
"Το ψάχνει η αστυνομία. Πιστεύουν ότι ήταν πληρωμένος, αλλά όταν έψαξαν τα πράγματα του δεν βρήκαν χρήματα. Τώρα προσπαθούν να βρουν τους συγγενείς του για να ανοίξουν τον ηλεκτρονικό του λογαριασμό για τυχόν συναλλαγές, μα θα πάρει καιρό για να εντοπίσουν τον δράστη αν υπάρχει."είπε και έγειρε πίσω στην καρέκλα.
Ο καημένος έχει κουραστεί τόσο. Από την ώρα που έχει έρθει κάνει και μορφασμούς πόνου, μάλλον από το κεφάλι του. Δεν θέλω να τον επιβαρύνω και άλλο. Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να τον βοηθήσω;
"Χένρι πονάς;"τον ρώτησα όταν τον είδα να σφίγγεται.
"Λίγο το στομάχι μου. Δεν είναι κάτι, θα μου περάσει."είπε πιάνοντας εκείνο το σημείο.
"Πήγαινε πάρε ένα παυσίπονο, εγώ θα είμαι μια χαρά. Δεν χρειάζεται να μένεις εδώ. Εξάλλου έχουμε και την άφιξη του Στέφεν Γούντγορ. Θα βγω να ετοιμαστώ σε λίγο."
"Αν πρέπει να ξεκουραστείς δεν χρειάζεται να έρθεις."
"Θα δώσουμε υποψίες ότι κάτι συνέβει. Μην ανησυχείς,θα είμαι καλά τόσο σωματικά όσο και ψυχικά."του χαμογέλασα και εκείνος έγνεψε θετικά.
Μου έδωσε ένα φιλί και έφυγε από το δωμάτιο. Έξω από την πόρτα βρισκόταν ο Φρανκ ντε Λούκα τον οποίο χαιρέτησε και του είπε να μου κάνει παρέα όσο χρειαστεί.
Εκείνος ήρθε σιγά σιγά κοντά μου και έκατσε στην καρέκλα που καθόταν προηγουμένως ο Χένρι.
"Πώς είσαι;"ρώτησε
"Καλύτερα. Απλά νυστάζω και έχω και αυτήν την απαίσια ζαλάδα."
"Ο πρίγκιπας μου μίλησε. Να ξέρεις πως δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που της συμβαίνει κάτι τέτοιο και αν θες την γνώμη μου δεν πιστεύω τον γιατρό. Δεν μπορεί από την μία στιγμή στην άλλη να σταματήσεις να κάνεις παιδιά!"
"Πολλά μπορούν να συμβούν Φρανκ. Αλλά όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Ίσως να μην ήταν γραφτό να γεννηθεί αυτό το παιδί."ειπα και έπιασα ασυναίσθητα την κοιλιά μου. "Ή κάποιο άλλο."
"Δεν θέλω ηττοπάθειες! Είσαι η Αλέξα Λούκερ. Αν έχεις μοιάσει έστω και λίγο στον πατέρα σου θα ξεπεράσεις το οτιδήποτε σε λίγο διάστημα! Σου δίνω περιθώριο δύο μέρες."αστειεύτηκε.
Ο Φρανκ είναι θησαυρός για εμένα, όπως και πολλά άτομα εδώ. Από την πρώτη στιγμή με καλωσόρισε και με βοήθησε να ξεπεράσω τους ενδοιασμούς μου για να αντεπεξέλθω σε όλα μου τα καθήκοντα και υποχρεώσεις. Είναι σαν τρίτος πατέρας για εμένα.
Είναι καλός με όλους και λίγες φορές λέει κακό λόγο για κάποιον. Ακόμα και με τον λόρδο που τρώγονται σαν τον σκύλο με την γάτα, έχει μια ιδιαίτερη σχέση και ξέρω πως καταβάθος τον αγαπάει. Είναι έξυπνος, συμβουλευτικός και πάνω απ ' όλα πιστός. Του έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία που δεν μπορώ να αρνηθώ.
Αδυναμία; Αδυναμία! Αυτό είναι! Πως και δεν το σκέφτηκα πιο πριν; Βρήκα την λύση στο πρόβλημα μας!
"Φρανκ δώσε μου λίγο το κινητό μου."του ζήτησα και εκείνος το έπιασε από το έπιπλο.
Αμέσως πήγα στις επαφές μου και με το δάχτυλο μου κατέβαινα όλο και πιο κάτω στο γράμμα Α.
Μόλις βρήκα την επαφή που έψαχνα πάτησα στο εικονίδιο με τα μηνύματα. Δεν θα τον πάρω τηλέφωνο, πιο πιθανό είναι να δει το μήνυμα πάρα να το σηκώσει. Ειδικά τώρα, θα έχει σίγουρα δουλειά.
"Με συγχωρείς για την περιέργεια μου, μα γιατί τόσος ενθουσιασμός από το πουθενά;"
"Γιατί μόλις έκανα την ζωή μας πιο εύκολη."απάντησα και αφού έγραψα και την τελευταία λέξη, έστειλα το μήνυμα στον αποστολέα του. Ας ελπίζουμε να απαντήσει γρήγορα.
"Δηλαδή;"
"Ξέρω κάποιον που μπορεί να βρει πιο γρήγορα από την αστυνομία με ποιον έκανε συναλλαγές ο τύπος που μου επιτέθηκε."
"Και πως θα το κάνει αυτό;"
"Ας πούμε ότι έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο με τους υπολογιστές. Απλά θέλω μια χάρη. Θέλω κάποιος να τον φέρει εδώ. Μπορείς να το αναλάβεις;"ρώτησα τον Φρανκ.
"Φυσικά. Αρκεί να μην το μάθει η μαντάμ."μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι.
Ωραία. Τώρα θα έχουμε ένα πρόβλημα λιγότερο. Χωρίς να έχουμε κλείσει παραπάνω από εικοσάλεπτο δέχτηκα θετική απάντηση στο μήνυμα και ότι ο άνθρωπος ήταν διαθέσιμος όποτε τον χρειαστώ.
Χωρίς να χάσω παραπάνω χρόνο του έστειλα ως ημερομηνία ραντεβού την αυριανή το απόγευμα. Ελπίζω να καταφέρει κάτι γιατί αλλιώς βλέπω να χάνω τον Χένρι από υπερκόπωση.
[...]
Το μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στο παλάτι όπου το περίμεναν ο Χένρι μαζί με τους υπουργούς του και τον λόρδο Γουίλμουρ.
"Έχω ένα κακό προαίσθημα."ομολόγησε στον Χέθγουορντ.
"Ο Στέφεν δεν είναι σαν τον πατέρα του. Αυτή η εξορία τον έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Κατάλαβε τα λάθη του και προσπαθεί να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη μας. Μια δεύτερη ευκαιρία αξίζει σε όλους."τον υπερασπίστικε εκείνος.
"Αρκεί να την αξιοποιήσει σωστά Έϊντεν. Ο φίλος σου έχει κακό όνομα στην οικογένεια της γυναίκας μου, το ίδιο και ο πατέρας του. Αυτή η εξέγερση είναι ακόμα νωπή στα μυαλά των απλών ανθρώπων. Ας ελπίζουμε να έχει ξεθωριάσει στο δικό του."απάντησε ο Χένρι κοιτάζοντας ευθεία.
Ο άντρας που ακούει στο όνομα Στέφεν Γούντγορ βγήκε από το αυτοκίνητο του μαζί με τρεις ακόμα άντρες και πλησίασε ανοίγοντας τα χέρια του και έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του.
"Επιτρέπετε μια αγκαλιά στον βασιλιά της Λουκέρσια σωστά;"ρώτησε και ο Χένρι γέλασε ανταπωδίδοντας του την κίνηση.
"Διάολε, πέρασε τόσος καιρός από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ. Ήταν πριν είκοσι και κάτι χρόνια, στην γέννηση της ξαδέρφης μου."συλλογίστικε κοιτάζοντας γύρο του.
"Καλώς ήρθες στην Λουκέρσια Στέφεν."τον υποδέχτηκε ο Χένρι.
Αφού τελείωσαν με τις χαιρετούρες και τα διαδικαστικά, όλοι τους κατευθύνθηκαν στο Μέγαρο, όπου θα συζητούσαν τα περαιτέρω στην αίθουσα συνεδριάσεων.
Αλλά πρώτα, ο Στέφεν είχε μια απαίτηση.
"Θα ήθελα να αφήσουμε τους υπουργούς μας να μιλήσουν μόνοι και να πάμε κάπου πιο άνετα για να σου μιλήσω."είπε και ο Χένρι τον οδήγησε στο γραφείο του.
Ο Στέφεν βολεύτικε σε μια καρέκλα και ο Χένρι πήγε στο μικρό μπαρ με τα ποτά.
"Πίνεις;"τον ρώτησε.
"Ένα ουίσκι θα ήταν καλό."
Έβαλε σε δύο ποτήρια τα ποτά τους και έδωσε στον Στέφεν το δικό του. Για αρκετή ώρα κάνεις δεν μιλούσε, παρά μόνο ζυγιζαν ο ένας την δύναμη του άλλου και περίμεναν την πρώτη κίνηση.
"Ώστε... Βασιλιάς. Καλό αυτό. Ακόμα σε θυμάμαι ως ένα παιδάκι που έτρεχε πίσω από τον πατέρα του σε κάθε συμβούλιο και ρουφούσε τις προτάσεις σαν σφουγγάρι. Εσύ τουλάχιστον είχες ένα μέλλον."
"Το ίδιο ήμασταν και οι δύο. Ο λόγος και το θέλημα του φιλόδοξου πατέρα μας. Μόνο που οι φιλοδοξίες του καθένα αποκαλύφθηκαν σε διαφορετικό χρόνο."είπε πίνοντας.
"Κάτι άκουσα πίσω στο Σκάϊλοφτ για το "συμβόλαιο" του γερο Ραγιέν. Πρέπει να είναι σκληρό αυτό που σου έκανε."
"Αρκετά. Ο ίδιος μου ο πατέρας με θεωρεί ανίκανο για τον θρόνο που μου ετοίμαζε."
Ο Χένρι δεν μπορούσε να καταλάβει το νόημα αυτής της συζήτησης. Από όταν ήταν μικρός, σχεδόν τριών ή τεσσάρων έβλεπε τον κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερο του Στέφεν Γούντγορ Λούκερ, τον πρώτο ξάδερφο της μελλοντικής αρραβωνιαστικιάς του, σαν ένα είδους ρήτορα. Συμμετείχε σε συζητήσεις πάρα το νεαρό της ηλικίας του και έλεγε ελεύθερα την γνώμη του.
Κανένα παιδί δεν θα μπορούσε να κάνει το πατέρα του περισσότερο περήφανο. Όλοι έλεγαν ότι είχε λαμπρό μέλλον και ότι θα μπορούσε να διοικήσει οποιαδήποτε περιοχή του ανέθεται ο θείος του. Μέχρι που από λάθος του πατέρα του,οδηγήθηκε στον πάτο και εξόριστος σε μια χώρα ξεχασμένη από όλους.
"Νομίζω αυτό είναι ένα κοινό μας. Οι γονείς μας καταστρέφουν τις ζωές μας. Πίστεψε με, έχω εμπειρία."
Ο άντρας γέλασε.
"Κοίτα Χένρι. Το όλο θέμα με την συμφωνία. Να ξέρεις ότι ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο αν δεν είχα την έγκριση του πατέρα σου. Βασικά αυτός με προσέγγισε πρώτος..."
Ο Χένρι δεν σοκαρίστικε καθόλου. Τέτοια νέα πλέον δεν τον επηρέαζαν. Ας ήθελα να πνιγεί ο πατέρας του, εκείνος θα ήταν κάπου μακριά και θα τον έβλεπε ή θα τον έσωζε αν του το ζητούσε. Πιστός στρατιώτης ήταν μια ζωή.
Σιγά σιγά όμως, όλα θα άλλαζαν.
"...Και αυτό που θέλω να πω είναι πως... Όλες αυτές οι φήμες για το πως αντιμετωπίζω τις γυναίκες δεν ισχύουν. Όχι πια τουλάχιστον. Έμαθα από τα λάθη μου και ελπίζω να φανώ αντάξιος για κάποια σαν την Μπιάνκα. Ξέρω πως δεν θέλει αυτόν τον γάμο."
"Καλή τύχη με αυτό."είπε και γέλασαν.
"Ακόμα το ίδιο στριφνή παραμένει;"
"Είναι το λιγότερο που μπορείς να την περιγράψεις. Αλλά όπως και να το κάνουμε παραμένει αδερφή μου και παρόλα όσα έχει κάνει την νοιάζομαι. Βέβαια αν πραγματοποιήσει κάτι το ασυγχώρητο, θα δείξω και την ανάλογη συμπεριφορά."
Από την τελευταία φορά που την είδε, η Μπιάνκα ήταν εννιά χρονών, ίδια ηλικία με εκείνον και πολύ σοβαρό παιδί. Ίσως τρομακτικά σοβαρή για την ηλικία της.
Δεν γέλαγε, δεν έπαιζε με τα αδέρφια της ή τα άλλα παιδιά και σου έδινε την εντύπωση μιας μεγαλοκοπέλας ντυμένη φανταχτερά και έτοιμη να σε μειώσει. Δεν το είπε ποτέ σε κανέναν, αλλά τον τρόμαζε ο τρόπος που τον κοίταζε. Τόσο ψυχρός, τόσο απόμακρος. Ακόμα θυμάται αυτά τα παγερά γαλανά μάτια των Σέρμουντ και η ραχοκοκαλιά του ανατρίχιασε.
"Πες μου για την Αλέξα. Ποτέ μπορώ να την δω; Έχουμε άλλωστε τόσα να πούμε για το υπέροχο σόι μας!"ειρωνεύτικε.
"Το βράδυ στο δείπνο θα είναι εκεί. Για την ώρα με βοηθάει σε κάτι που ετοιμάζω εδώ και καιρό."
"Το οποίο είναι;"
Ο Χένρι φάνηκε σκεπτικός. Θα χρειαζόταν βοήθεια για να υλοποιήσει τα σχέδια του και ο Στέφεν ήταν εκείνος που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του. Δεν είχε κάτι να χάσει και είχε και την οικονομική δυνατότητα.
Χρειαζόταν συμμάχους, δυνατούς συμμάχους και ο Στέφεν ήταν σίγουρα ένας.
"Το όραμα του πατέρα μου ήταν να αλλάξει για πάντα την Ορτίλια και το ίδιο και την Λουκέρσια, σωστά;"
"Υποθέτω πως ναι."απάντησε ο Στέφεν χωρίς να καταλαβαίνει που το πάει ο Χένρι.
"Εγώ όμως δεν θέλω μόνο αυτό. Θέλω να αλλάξω τον κόσμο Στέφεν και έχω βρει τον τρόπο."
Τα λεγόμενα του τον ανησύχησαν. Παρότι το νεαρό της ηλικίας του, ο Χένρι φαινόταν πολύ σίγουρος, σχεδόν αλαζονικός.
"Θέλω να ξεφύγω από την περπατημένη, θέλω να κάνω κάτι τόσο δυνατό που θα φέρει την συντέλεια όσων γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Θέλω να κάνω το όραμα του παππού μου πραγματικότητα. Δεν με νοιάζει πόσο θα πάρει, αρκεί να γίνει όσο ακόμα είμαι ζωντανός."
Είχε δίκιο. Το παιδί τα είχε χάσει. Ήθελε να δημιουργήσει κάτι το οποίο έπαψε να συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Κι όμως, στα μάτια του φαινόταν η δίψα. Η δίψα που αργά ή γρήγορα θα σε οδηγήσει στην ποθητή πηγή. Ήταν άραγε εφικτό;
"Με άλλα λόγια θες να δημιουργήσεις ένα νέο αυτόνομο βασίλειο εδώ στην Λουκέρσια το οποίο θα εξαρτάτε αποκλειστικά από τον εαυτό του. Και λέγατε εμένα τρελό που ακολούθησα ένα πραξικόπημα."γέλασε βάζοντας και άλλο ουίσκι στο ποτήρι του.
"Σκέψου. Έχουμε την δυνατότητα. Η Λουκέρσια εξαρτιώταν πάντα από την γεωργία, τις ιχθυοκαλλιέργειες και από τα σπάνια μέταλλα της. Αυτό που την οδήγησε στην εξάρτηση και την φτώχεια ήταν η ένταξη της στην Ένωση και το κερασάκι στην τούρτα προστέθηκε με την προστασία από την Ορτίλια. Αν καταφέρουμε να ανακτήσουμε το παλιό ηθικό του κόσμου, τότε θα κάνουμε θαύματα και δε θα χρειαζόμαστε κανέναν!"του εξηγούσε προσπαθώντας να τον πείσει.
Ο Στέφεν χάϊδευε σκεπτικός το πηγούνι του.
Αυτό που του έλεγε ο Χένρι δεν ήταν ακατόρθωτο αλλά ούτε και εύκολο. Θα χρειάζονταν πολλά έξοδα, χρόνος και πειθώ πριν το πραγματοποιήσουν και προπάντων θα έπρεπε να γίνει βασιλιάς, ανεξάρτητος από τον πατέρα του.
"Πες ότι εγώ συμφωνώ. Πως ακριβώς θα ψήσεις τον πατέρα σου να συμφωνήσει;"
"Δεν χρειαζόμαστε τον πατέρα μου, αλλά τον λαό της Ορτίλια. Ευτυχώς είναι με το μέρος μου, όπως και η Λουκέρσια με την Αλέξα. Έχει κάνει πολλά για αυτό το μέρος από τότε που ανέλαβε. Με αυτά τα δύο γειτονικά κράτη ενωμένα έχουμε πολλές πιθανότητες να πάρουμε άδεια εξόδου από την Ένωση."
"Άρα αυτό που προτείνεις είναι συγχώνευση της Ορτίλιας και της Λουκέρσια με σκοπό την αποχώρηση από την ελίτ των παππούδων και μετά τι; Νομίζεις ο λαός σου θα το δεχτεί έτσι; Δεν μιλάω για την δεύτερη και την τρίτη τάξη, αυτοί μαζεύονται. Με τους άλλους τι θα κάνεις;"
"Κάτι θα σκεφτώ. Προς το παρόν θέλω να έχω την στήριξη σου σε αυτό και σου υπόσχομαι πως δεν θα χάσεις. Θα τερματίσω την εξορία σου και θα σε αφήσω να διοικείς το Σκάϊλοφτ ως λόρδος. Θα σου δώσω και την αδερφή μου, τι άλλο θες;"
Η σιωπή του τον ανησύχησε. Όμως ο Στέφεν είναι έξυπνος άνθρωπος, σίγουρα θα βρει σωστή την ιδέα του. Και αυτός συμφωνούσε με τον παππού του, Χένρι Σέρμουντ τον τρίτο, όταν είχε προτείνει την ιδεα του χρόνια πριν. Φυσικά αυτή του η παρόρμιση ήταν και η αιτία για την δολοφονία του από τους πολιτικούς του αντιπάλους και την ελίτ.
Ο Στέφεν ξεφύσιξε και σταύρωσε τα χέρια του.
"Σίγουρα θα το μετανιώσω! Σύμφωνοι."είπε και έτεινε το χέρι του.
Ο Χένρι ανακουφίστικε, ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από πάνω του.
Έδωσαν τα χέρια και μια συμμαχία χρονών και η ένωση της οικογένειας ξεκινούσε από αυτήν την στιγμή. Μια συμμαχία που έμελλε να αλλάξει την ιστορία για πάντα.
Δεν το λες και τρανταχτό κεφάλαιο αλλά σίγουρα δεν είναι και άσχημο. Μάθαμε και πώς ο Στέφεν είναι και ο εξόριστος ξάδερφος της Αλέξα και πως οι φήμες για τις γυναίκες δεν είναι ακριβείς.
Νομίζω ότι σε σχέση με άλλα αυτό είχε περισσότερο πολιτικό πάρα ψυχαγωγικό κομμάτι. Γιατί άραγε;😏
Ελπίζω να σας άρεσε και να μην σας κούρασε.
💞Εσείς τι λέτε για αυτήν την συνεργασία;
Αυτά από εμένα.
Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο❤