Λίγες μέρες μετά...
Χθες έκλαψε για σένα, γιατί δεν μπορεί να σε έχει δίπλα της, δεν μπορεί να σε αγκαλιάζει και να σε φιλάει.
Η πρώτη φορά που έκλαψε για σένα από τότε.
Πονουσε, είχε δεθεί το στομάχι της κόμπο.
Αλλά δεν θα το μάθεις ποτέ. Άλλωστε δεν θα σου είναι σημαντική πληροφορία.
Απλα ελπίζει να είσαι χαρούμενος, όπου και αν είσαι, όπως και αν είσαι, με όποια και αν είσαι.
Έκλαψε και σήμερα. Σου ζητάει συγγνώμη. Αφού ζήτησε από τον εαυτό της πρώτα.
Σε αγαπάει. Σε θέλει. Πλέον δεν φοβάται να το πει. Στον εαυτό της.
Δεν το παραδεχόταν, εγωίστρια.
Γαμημενος εγωισμός.
Αυτός σας χώρισε, αυτός την στενοχώρησε.
Είπες θα την προσεχείς εσυ όταν φοβάται. Που είσαι τώρα λοιπόν; Που είσαι που σε χρειάζεται περισσότερο από ποτε;
Έλα εδώ, έλα να την βοηθήσεις να ξανά νιώσει.
Δεν κράτησες την υπόσχεση σου, και αυτό την πονάει.
Σου έχει χαρίσει ένα κομμάτι από την καρδιά της φρόντισε να μην το ξεχάσεις, πρόσεχε το, είναι πολύτιμο για αυτήν.
Ελπίζει να είναι πολύτιμο και για σένα.
Συγγνώμη που αναγκαστηκατε να φτάσετε σε αυτό το σημείο.
Συγγνώμη που πληγώθηκες. Συγγνώμη που σε πόνεσε.
Δυστυχώς η ζωή είναι ένα μπούμερανγκ.
Τώρα είναι αυτη πληγωμένη. Τώρα πλέον αυτήν πονάει. Όχι εσυ.
Τουλάχιστον σε έχει στις σκέψεις της. Κάτι είναι και αυτό.