Chapter 19
"Ano?!"
"Yup. We will visit him later. Hindi ko pa alam kay Mommy anong oras..."
Oh my gosh? How's Cody then? He's probably worried by now!
"I already texted Cody and kinakamusta ko ang kalagayan ng Daddy niya pero wala pa siyang reply. Tumawag ako sa'yo nagbabaka sakali lang naman kung nagtext siya sa'yo o ano."
"Wala eh, hindi ko rin alam."
"I'm worried," she said.
May problema ako pero alam kong kailangan din niya ng makakausap ngayon. I know how much he loves his Daddy and I know for sure... sobrang nag-aalala iyon para sa Daddy niya.
I quickly went to cr and took a bath. Nagsuot lang ako ng isang simpleng white t-shirt at saka shorts. Nang lumabas ako ay nadatnan ko si Papa at Mama na nag-uusap sa sala.
"Saan ka pupunta?" si Mama nang makita niya ako na dali-daling palabas.
"May bibisitahin lang po."
I was near at our door when I suddenly stopped and looked at them.
"Sorry po sa pagsigaw kahapon." I may not be a perfect daughter but I know I am at fault when I shouted at them yesterday. Nadala lang ako ng emosyon ko. Alam kong mali iyon at naiintindihan ko.
Dali-dali akong pumara at sinabi sa driver ng taxi ang pangalan ng ospital. Ilang sandali pa ay nakarating na ako roon. I immediately went and ask the room number of his Daddy. Nang nasa tamang palapag na ako at naglalakad patungo sa nasabing silid ay hindi ko inaahasang makita siyang nakaupo sa waiting room chair sa gilid ng mga silid. Nakayuko siya at kahit hindi ko man makita ang mukha niya ay mahahalatang malungkot at pagod ito.
Nakalapit na ako sa kanya. Marahil ay hindi niya pa ako nararamdaman kaya nanatili lang siyang nakayuko. Hindi muna ako nagsalita at tinititigan lang siya.
"Cody..." I called him.
Ilang saglit pa ay nagtaas siya ng tingin. Bakas sa mukha niya ang pagkagulat nang makita ako ngunit agad iyong napalitan ng lungkot at pagod. Muli siyang yumuko. Ngayon ko lang siyang nakitang ganito. Most of the time, he's silent but now... it's different type of silence—may kasamang sakit.
"What are you doing here?"
I pursed my lips. Huminga muna ako nang malalim at saka tumabi sa kanya. I gently tapped his shoulder.
"Sinabi sa akin... ni Sam..." he nodded.
"He's now okay," he said. I smiled. Thank God.
"Mabuti naman."
He remained silent. I wonder what's bothering him. His Daddy is now okay.
"I'm here..." I whispered but enough for him to hear it.
"Thank you," his voice croaked.
Nanlaki ang mata ko.
"What's wrong? Are you really okay?" nagaalala kong tanong. Nag-angat siya ng tingin sa akin. Ngumiti siya. Iyong malungkot na ngiti. At saka siya marahang tumango.
"I'm now okay. Daddy is now okay..." he assured. "Don't worry."
Muli ay yumuko siya. No... he's not okay. There's still something that is bothering him. He's having a difficult time right now. Magsasalita pa lang sana ulit ako ngunit biglang bumukas ang pinto ng silid at iniluwa doon si Amelie. Bahagya akong nagulat nang makita siya. Napatingin din sa akin si Amelie. Nagtaas siya ng kilay sa akin.
"Cody, your Dad wants to talk to you." malumanay na pagkakasabi ng babae. Her voice is like a voice of an angel.
Agad na nag-angat ng tingin si Cody at nakitaan ko ng pag-asa ang kanyang mga mata. Agad siyang tumayo at tinungo ang loob ng kuwarto.
Tumuwid na ako sa pagtayo. Nanatili namang nakatayo at nakatingin sa akin ang babae. Ganoon din ako. Hindi ko maiwas ang tingin ko sa kanya. Now that she's closer to me like this, napagtanto ko kung gaano siya kaganda.
Ilang segundo pa ay pinutol niya ang kanyang tingin at dali-dali ring pumasok sa loob. I wanted to go inside too but who am I to do that? I want to wait for Cody here but it seems like he needs his time to be spent with his Dad. Instead, I started to walk away and go home.
Nang makauwi ako sa bahay ay nadatnan ko pa rin sila Mama at Papa sa sala na nag-uusap. Sabay silang bumaling sa akin.
"Anak, mag-usap tayo." si Papa.
Nanatili akong tahimik. Ang mga paa ko ay nagsimulang maglakad patungo sa kanila. I guess, kahit anong gawin namin... hindi na mababago ang desisyon ni Tita. Kailangan ng tanggapin? Shit. Thinking that makes my heart shattered. Hindi ko kaya... sa oras na aalis kami rito, panibagong buhay... panibagong adjustments ang mangyayari. Hindi ko maiwasang malungkot sa amin.
"Kasi... napagdesisyunan na namin ng Mama mo na sa... bahay na lang nila Mamang. Doon, alam naming tatanggapin tayo. Alam kong matutulungan din tayo at saka matanda na rin si Mamang... kailangan na niya ng makakasama sa bahay."
Nanatili akong tahimik. I can't find the exact words to my feelings. Kung bakit nagkaganito ay hindi ko alam.
"Pasensiya na..." Papa's voice cracked.
Hindi ko kayang makitang ganito sila Mama at Papa. Hindi ako mabuting anak alam ko, pero hindi ko naman kayang makita silang umiiyak at nasasaktan. Nasasaktan din ako.
I immediately hugged him. Mama joined us too. We remained silent. Only the sound of our silent cries you can hear.
Ayaw kong umalis, ayaw kong iwan ang mga kaibigan ko, ayaw kong iwan si Cody. Hindi ko alam kung paano sasabihin ito kila Sam at kay Cody. Iniisip ko pa lang ay labi-labis na akong nasasaktan. Hindi ko rin p'wedeng iwang ganito si Cody.
I know he needs comfort and I need it too. Somehow, talking to him makes my heart feels light. Ayoko muna maging pabigat sa kanya kaya hindi ko muna sasabihin ang problema ko. For now, I just want to cheer him up and when his okay, I'll tell him mine. Uuntihin ko ang pagsasabi sa kanya. I know he will understand.
The next morning, I went to visit him again.
Last night, I was thinking... magpapaalam na kaya ako? I mean, sa lalong madaling panahon ay aalis na kami. Ayoko naman na hindi niya alam ang dahilan ng biglaang pag-alis ko. Alam kong hindi malinaw sa amin ang kung anong meron kami pero gusto ko ring magkalinawan kami. Besides, he said I should wait right?
Siguro kahit magkalayo kami... we will stay connected with each other. I hope so...
I was looking at the door of the room when suddenly it opened. I saw Amelie again. Halatang nagulat siya sa presensiya ko. Ngunit agad siyang nakabawi at agad na nagseryoso.
"Can we talk?" she said.
Ako naman ang nagulat. Bakit niya ako kakausapin? Anong pag-uusapan namin? I was about to ask her when she started to walk towards the corner of the building. Wala akong choice kung hindi ang sundan siya. Ilang segundo pa ay tumigil siya sa paglalakad at hinarap ako.
"Naospital si Tito dahil nag-away sila ni Cody dahilan para atakihin ito sa puso. Alam mo kung bakit? Mayroong plano ang pamilya namin na... ipagkasundo kaming dalawa. But, Cody don't like that idea. I know, everyone knew before, that Cody will say yes to this but I don't know what happened. Seeing you, maybe you're the reason."
Nagtaas ako ng kilay. What did she say? Nabingi yata ako sa sabi niya.
"Leave him alone," she commanded. My lips parted for a moment. Nag-init din ang ulo ko. Hindi ko alam na... ganito pala ang ugali nito.
"Sino ka para utusan ako?" I snapped.
"Tito wants me for his son and not you. Ni hindi ka nga niya kilala. I am sure Cody will grant his Daddy's request because I know, and you knew too how much he love his father more than anything else."
She's right with that... but I believe on Cody. Wala man akong pinanghahawakan sa aming dalawa pero naniniwala ako sa kanya.
"Gusto ka ba ni Cody?" gusto ko ipaglaban ang nararamdaman ko sa kanya.
"What do you mean?"
"May sariling buhay at desisyon si Cody. Kilala ko siya."
"So?"
"Cody doesn't like you," I said in a brave tone.
She parted her lips.
"Why would he want to have a relationship with you if he doesn't love you?"
Nakita ko ang bahagyang panlilisik ng mata niya. She seemed not pleased with what I said. Para rin siyang nainsulto. Ano? Totoo naman ah? Bakit nila ipu-push si Cody sa bagay na hindi naman niya gusto?
"How dare you!" she shouted and she suddenly attacked me. I never anticipated that. Nagulat na lang ako.
Hawak-hawak niya ang buhok ko at pilit ko iyong tinatanggal. May mga sinasabi pa siya ngunit hindi ko maintindihan. Masyadong masakit ang pagkakasabunot niya. Oh my gosh. Sino na nga ulit itong babaeng ito? Ngayon ko lang ito nakausap pero nananabunot na?
Suddenly, Cody came. Inawat niya kami. He grabbed the hand of the girl kaya napalayo siya sa akin. Napangiwi ako sa sakit. Mariin kong binalingan si Amelie.
"Elie... please go inside," mahinahon na sabi ni Cody.
Agad na sinunod iyon ng babae pero nandoon pa rin ang galit sa mukha niya. Medyo nagulo rin ang kaninang maayos na buhok nito.
Ngayon, kaming dalawa na lang ang magkaharap. Ginawaran niya ako ng isang mariin na tingin. Nagulat ako roon.
"What? She attacked me first," I defended myself. Tumalikod siya sa akin at nag-umpisa siya maglakad.
"Not here," he said coldly. I blinked twice. Hindi ko alam ang gusto niyang mangyari kaya sumunod na lang ako sa kanya hanggang sa nakarating kami sa labas at nahanap niya ang isang bench at agad na nagtungo roon.
Sinundan ko siya. Malalaki ang mga naging hakbang nito kaya hindi ko siya maabot-abutan. Nang tumigil siya sa paglalakad, doon ko lang siya naabutan. Natigil kami sa ilalim ng isang puno at sa gilid ay may isang bench.
"Sorry..." I muttered.
"What did you do?" he hissed. Now, he faced me with raging eyes. Bahagya akong nagulat doon. Ito ang kauna-unahan na makita siyang ganito... What did I do? Siya ang nauna!
"She attacked me first!" I defended myself. "She said that I should leave you alone because your Daddy wants her for you and I shouldn't get involve with you. I told her that you don't like her and then... she suddenly attacked me," I defended myself desperately. That is the truth though.
"Who are you to tell her that?" malamig niyang sabi. Mas nagulat ako rito. Laglag ang panga ko siyang tinititigan sa mata.
"What?" I looked him in the eye and saw something that made my heart really shatter. Ibang-iba ang Cody na kaharap ko ngayon. Ang mga luha ay nagbabadyang bubuhos mula sa aking mga mata. Why Cody?
"Leave," aniya.
"Leave us alone."
Parang natigil ang mundo ko sa narinig ko. Sandali, namali ata ako ng dinig?
"What?"
"I said... leave."
I blinked twice.
"She's right. Leave me alone," ulit niya.
"Please."
What? Kung kanina parang tumigil ang mundo ko, ngayon nawasak na...
"Wait... tell me I only misheard you..." please tell me. Tell me that you're joking too.
He sighed and he looked at me boredly. Nanatiling nakatingin ang mga malalamig niyang tingin sa akin. Unti-unti ring nanlalamig ang katawan ko habang tinitingnan siya.
"Why?" I whispered.
Hindi siya nagsalita.
"Tama ba ang sinasabi niya kanina?"
He nodded. Ang kaninang pinipigilan kong mga luha ay naguunahan na ngayon sa pagragasa.
"...and I was bound to marry her too," he said.
Naninikip ang dibdib ko dahil sa mga sinabi niya. Shit. This is so painful! Bakit? Paano...? Kanina pa ako nakatingin sa kanyang mga mata. Nagbabakasakali na magbago ang malamig niyang tingin sa akin at sabihin niyang nagsisinungaling lang siya. Pero hindi iyon nangyari.
Bakit naman ganito? Bakit sobrang sakit? Paano ako? Akala ko ba... hihintayin ko siya? Lumapit ako sa kanya. Hindi siya natinag. I bit my lower lip. I want to ask him. I want an answer. After I heard those I will make a decision...
"Do you love me? o kahit... nagustuhan man lang?" hirap na hirap kong tanong sa kanya.
P'wede bang magmakaawa na sabihin niyang oo?
"No."
Shit. P'wede bang magmakaawa na sabihin niyang oo... kahit hindi totoo?
"I enjoyed your company. But no, Gaea... Never." parang hindi ko kayang lunukin lahat ng mga sinasabi niya.
Isa pa...
"Do you... like her? Amelie?"
"Yes."
Shit.
Tumango ako. That's enough to hear. Ayos na. Alam ko na... alam ko na talo na ako. Hindi ko na siya hinintay na magsalita pa. Nagsimula na akong umalis papalayo sa kanya. He wants me to leave right?
Nakakatawa lang... Kanina, nagbabalak akong magpaalam, hindi na pala kailangan.
Ito na nga ba ang sinasabi ko eh. Iyong alanganin ko noon, nangyayari na ngayon. Hindi ko alam na ganito pala kasakit. So, after all those days, ako lang pala itong umaasa na sasaluhin niya ako. I invested feelings for him without realizing I get nothing in return.
I feel bad for myself... Maybe he enjoyed my company but he never invested any feelings for me because he knew I am just only a nobody for him. Sino nga lang ba ako? I never good at classes unlike him. But hey, I did my best. I am trying... but maybe, my best isn't enough.
I look at the sky and the weather is gloomy. It's amazing how the weather can be the same with my heart feeling right now.
My phone rang. Sam is calling and I immediately answered her.
"Where are you? Nandito na kami ni Mommy. Ayos na ang Daddy ni Cody. Nagka-mild stroke daw siya pero ayos na. Thank God!" she sighed. Bakas din sa tono ng boses niya ang kasiyahan. I looked around, medyo nakalayo na ako ng lakad. Sa gilid ko ay ang isang mini grocery.
"Hello, are you still there? Nandito si Cody sa loob. Nasaan ka?"
"Sam..."
"Hmmm?"
"Can we talk?"
"Okay. Nasaan ka?"
Sinabi ko sa kanya kung nasaan ako banda at sinabi niya na pupunta na siya agad rito. Ilang minuto pa ay dumating siya. I smiled at her. She didn't smile back. I know she knew that I am not okay.
"What' wrong?" may pag-aalala sa boses niya. I am ready to talk and tell her everything but my tears are starting to fall again. Shit! Stop now, please. I immediately hug her.
"Hey... what's wrong?" she gently tapped my back.
"Aalis na ako."
"What?!" Tumango ako. Pinapaalis na kami sa bahay. Kinukuha na ng totoong may-ari nito.
"What?" she hissed again. "Saan... Bakit?"
Yes, ganyan din ang reaksiyon ko.
"Hindi ko alam Sam. Everything's fucked up." I cried.
"Wait... alam na ba ito ni Cody?"
No need. Umiling ako. Hindi na kailangan Sam. Hindi na.
"Sabihin mo. Oh my gosh! Hindi maaari. Paano ang pag-aaral mo? Paano ang-"
"Please don't tell him."
"Bakit?!" nagulat siya sa sinabi ko.
"I think... hindi na rin kailangan," nanghihina kong sabi.
"Anong ibig mong sabihin?"
Ngumiti ako sa kanya.
"Please... take care of yourself here huh. I will miss you." I wiped my tears as I tried to stand straight.
"What are you talking about? No, please no!" naiiyak na rin niyang sabi. Mas lalo lang akong naiiyak sa reaksiyon niya. Somehow, it's kinda relieving knowing that someone doesn't want me to leave.
"No..." she muttered again. Nagmamakaawa ang mga mata niya na h'wag ko siyang iwan. I feel bad for my friend. A friend who truly considered me as her sister.
"Bakit ayaw mong sabihin kay Cody? Saan ka lilipat?"
Hindi ko na rin sasabihin sa kanya kung saan ako lilipat. Mas mabuti na iyon. Someday, Sam.
"Someday we will see each other again. Not now... But I just want you to know that I am thankful for all the memories we've shared. Please, pasabi na rin kay Zion. Thank you Sam. You stayed with me. Thank you I became your friend." My voice cracked. Tinakpan niya rin ang kanyang bibig gamit ang kanyang mga palad.
She couldn't react. Masyado siyang gulat sa nangyayari. She stiffened the moment I started to walk away.
"Wait..." pagpipigil niya sa akin.
I looked at her.
"I don't know... but it's too sudden! You are my friend and it hurts to see you leaving! I don't want it but... I respect it. Please, tell me... magkikita pa naman tayo, 'di ba?"
I nodded. I am not sure though when... but one day, Sam. I know and I believe, one day...
For one last time, I smiled to her.
"Good bye, Sam."
++
:(