Eva;
Arabayı park ederken evimin önündeki kralık iki araba gülümsememe neden oldu. Athan ile ilk misafirlerimizdi. Arabamı park alanına park etmedim. Evimiz herkesten uzaktı. Sitenin en uç noktasındaydı. Burada mahremiyet bize aitti. Arabadan inerken topukluları giymedim. Elime aldım. Saat gece yarısını geçmişti ve külkedisine dönüşmüştüm. Athan ve misafirlerimiz çoktan eve gelmişti. Lüks iki tane arabanın önünden geçerken Rosalinda ve Noach'ın da evde olduğunu fark ettim. İçimde bir ümit vardı belki otele giderler. Belki sevgili kardeşleri benim annemin boş evine gidebilirlerdi. Bu imkansızdı ama içimde umuttu. Parmak izimi okutmadan önce parmağımı kuruladım. Kapı açılırken bir süre içeri girmedim. Evin içinden gelen gülüşme seslerini ve sıcaklığı hissettim. Bu harikaydı. İçeri girip kapıyı kapattım. Ayakkabıları ayakkabılığa bırakıp terliklerimi aldım. Ayakkabılık ağzına kadar doluydu. Kalabalık bir geceydi. Yerde üç çift çocuk ayakkabısı görünce yüzümü ekşittim. Rosalinda kızı Alexandra'yı, Noach ise ikizleri Charles ile Diana'yı getirmiş olmalıydı. O çocuklar nerede yatacaktı? İçeriden gelen gülüşmelerin arasından çocuk sesleri geldiğine göre bu saatte o çocuklar neden uyanıktı? Yinede yüzüme bir gülümseme yerleştirdim. Oturma odasına doğru ilerledim.
''Gidene kadar bunu söyleyeceğim... Athan senin Eva diye bahsettiğin kişi Greenwood olanmış? Waow!'' bu sesin kim olduğunu ayırt edememiştim. Erkek sesiydi. Kalabalık ortamda arkadaşları ile tanıştığım için seslerinden ayırt edecek kadar aşina olmamıştım.
''Ne zaman gelecek?'' bu sesi tanıyordum. Kendisi beni ifşa eden kızdı. Ashle... Büyük sırrı olan kız. 3 yıl önce tüm silah şirketlerine siber saldırı olmuştu ve tüm şirketler rapor verirken sadece Avustralyadaki şirket rapor vermemişti. Bu olayın gerçeğini öğrenecektim. Öğrendimde. İşi gizleyen kişi dedem çıktığı için asla gündeme getirmedim. Uzun yıllardır şirkette çalıştığına göre biliyordum ve Ashle tüm olanları biliyor olmalıydı. Dedem gizlediyse deşmeyecektim bu durumu. Benimde sineye çekebileceğim durumlarım vardı.
Salona girdiğimde bir sessizlik oluştu. Çocukların oynama sesi geliyordu. Üçüde bana bakıp bir şeyler söylediler ama oyunlarını bölmediler. Söylediklerini anlamamıştım. Benim boynuma atlamadıklarına göre oyun eğlenceli olmalıydı. Kedim oyunlarının ana karakteriydi. Zavallı kedim. Üç çocuğun elinde oyuncak olmuştu. Yaşlıydı ve hala son enerjisini çocuklara harcıyordu. O çok merhametliydi. Kedi olması insani duyguları bilmeyecek anlamına gelmiyordu. İnsanlardan daha yoğun hissediyordu duyguları hayvanlar.
''Hoşgeldiniz...'' derken zorla bakışlarımı kedimden ayırdım, salonun ortasına ilerleyip iki basamaği indim. Herkes bana bakıyordu. Beni gördükleri için neden şoka girmişlerdi? Gülümsedim. ''Kusura bakmayın, tüm misafirlerimizi uğurlamamız gerekti. Ayrıca biraz sohbet etmeye başladığımızda zamanın nasıl geçtiğini anlamamışız.'' Athan'a doğru ilerledim. Tekli koltukta oturuyordu. O yüzden koltuğunun kolçağına oturdum. Athan kafasını kaldırıp bana gülümsedi. Bende ona gülümseyerek cevap verdim. Bunları yapacak biri miydim? Asla. Gidip boş bir yere otururdum. Odadaki iki kişiden hiç hoş elektrik almıyordum. Enerjileri ve hareketleri hiç hoşuma gitmemişti.
''Evliliğin ilk ayları... Hep böyle sevgi dolu geçiyor.'' Diye homurdanan Noach'a döndüm. Şömineye en yakın koltukta oturuyordu. O koltuğu şömineye yakın olduğundan dolayı değil çocukları en iyi oradan gördüğü için tercih ettiğini biliyordum. O sıcağı pek sevmezdi. Son zamanlarda çok düşünceli bir baba olmuştu. Cevap vermedim. Ortamdaki sessizlik devam etti. Bana pür dikkat bakan insanlara baktım. Rosalinda ve Lou yoktu. Diğerleri buradaydı. Lou'nun eşi Richie, genel cerrahtı ve Athan'ın hem hocası hem en yakın arkadaşlarından biriydi. William diğer en yakın arkadaşıydı onunla aynı dönemin öğrencisi, anladığım kadar hala uzmanlığını almaya çalışıyordu. Abbhaa Hintli kız ise arkadaş grubundan biriydi o da Athan ve William ile aynı dönem öğrencisi hatta Lou onun çok zeki olduğunu söylemişti. Uzmanlığını almıştı... ve Ashle. Benim biricik ürkek çalışanım. Suratı kızararak bana bakıyordu. Hakkında pek bir şey bilmiyordum. Özel hayatını çok bilmiyordum. O hastane grubundan değildi. Aniden William elindeki dergiyi havaya kaldırınca dikkatim ona kaydı.
''Gerçekten o...'' derken bir dergiye bir bana bakıyordu. Napıyordu? Tek kaşımı kaldırıp ona baktım. Athan onun tuhaf olduğunu söylemişti ama bu kadar tuhaflık beklemiyordum.
''Sen onu umursama senin hala ekonomi dergilerindeki Greenwood ailesinden olup olmadığını anlamaya çalışıyor.'' Lou'nun sesiyle bahçeden içeri giren iki kadına baktım. Omuzlarında şalları hafif üşümüz baya mutlu bir ifadeyle içeri giriyorlardı. Gülmeme engel olamadım.
''Hiç fotoğrafımızı arkadaşlarına göstermedin mi?'' sorumla Athan homurdandı.
''William'ın olduğu gruba güzel kadınları atmıyoruz. Özellikle o kişiler eşlerimizse.'' Sorumu cevaplayan Richie olmuştu. Grubun çapkın olanı William olmalıydı. Yakışıklı biri sayılmazdı ama giyinmeyi biliyordu ve bakımlıydı. Richie karizmatikti maalesef grubun yakışıklısı benim kocamdı. Allah'tan hepsi beyefendiydi Athan çok ön plana çıkmıyordu.
''Yanlış anlaşılmasın insanların eşlerine asılmıyorum onlar abartıyor.'' Derken William somurtuyordu. Gülümsedim. Arkadaşlarına sataşıyorlardı.
''Anne susadım.'' Diyen çocuk sesiyle herkes sesin sahibi çocuğa döndü. Alexandra koşarak Rosalinda'nın yanına geldi. Rosalinda ikiletmeden ayağa kalkıp kızının elini tuttu. Mutfağa doğru ilerlediler.
''Rosalinda'nın çocuğu mu vardı? Üç yıl önce çocuğu yoktu...'' Richie cümlesini tamamlamadan Lou atladı.
''Alexandra evlatlık, Rosalinda hiç evlenmedi. Evlilik ona göre değil.'' Diyen Lou bacak bacak üstüne attı. Olanlardan haberim yok sanıyordu. Tüm ekip öyle sanıyordu. Rosalinda'nın ameliyat olduğunu söylememeleri gerektiğini bilmiyor olmalıydılar. Ağzı en sıkı Lou ve sevgili eşim Athan'dı. Sessizlik Rosalinda'nın içeri girmesiyle bozuldu. Çünkü diğer iki çocuğu almaya gelmişti.
''Saatin farkında değilim ve siz üçünüz bana hatırlatmıyorsunuz!'' Rosalinda'nın yeğenlerini kaldırmasını izledim. Onları alt kta indirirken arkalarından baktım. Anne olamamış olabilirdi ama onun şuan anne olmadığı anlamına gelmezdi. İnsanı doğurmak değil büyütmek önemliydi.
''izninizle.'' Noach hızla önümüzden geçip Rosalinda'nın peşinden alt kata inerken Athan'ın yanından kalkıp Noach'ın oturduğu yere oturdum.
''Peki, özel değilse. İkizlerin annesi nerede?'' bu soru Richie'den gelmişti. Sanırım bazı soruları içinde tutmaktan sıkılmıştı.
''Richie, fazla soru soruyorsun...'' diyen Lou'nun sözünü kestim.
''Öldü.'' Dedim. Sadece bu kadardı.
''Ah...'' diye üzgün sesi Ashle çıkarmıştı. Ona baktığımda suratında gerçekten üzgün bir ifade vardı. Merhamet. Bu sektörde çalışması için engel olması gereken bu duyguyla nasıl baş ediyordu? Tuhaf bir kızdı.
''Özür dilerim bunu bilmiyordum.'' Richie'nin özrüyle bakışlarımı tekrar ona çevirdim. Gülümsedim, özür dilenecek bir şey yoktu. Omuz silktim.
''Yaşasaydı evlilikleri uzun sürmezdi. Bu daha kötüydü, çocukların iki ebeveynin arasında çekişmelere tanık olması... bazen ölmek kestirme oluyor.'' Dediğimde Richie'nin suratından bir şok dalgası geçti. Doğruydu. Ben noach'ı ve ölen eşini biliyordum. Noach şuan ilgili baba olmuş olabilirdi fakat bu yaşa kadar çocuklar orada burada büyümüştü. Anneleri... Kadın kendine bakamıyordu. Tek ayık olduğu zaman uyuduğu zamandı. Genelde sızdığı için uyuyordu. Şimdi tek dertleri büyümekti. Paranın satın alamadığı bir diğer şey buydu. Mutluluk. Huzur. Sevgi. Adına ne dnir bilemiyordum ama para duyguları satın alamıyordu. En kötüsü ise ne kadar Yahudi olduklarını söylesede Yahudi gibi yaşamak yoktu. Tanrı'ya inanıp inanmamak kavramını bile kendilerine sormayan maneviyattan uzak bir aileydi ailem. Onları biliyordum. Ailelerinin öğrettiği geleneği taklit ediyorlardı. Geri kalan her şey kendi canları ne isterse oydu. Bağımlı olduğunuz her şey bir süre sonra tat vermez, sadece bağımlı olduğunuz için devam edersiniz. İşte maneviyatsız bir hayat böyleydi. Onlar gibi olmak istemiyordum. Kendi saygınlığımı kazanmıştım, İslam'ı keşfetmiştim, onlara kafa tutup hakkımı almıştım yani param vardı. Ben onlar gibi olmayacaktım.
''Eva?'' düşüncelerimin arasından Athan'ın sesi ile çıktım. Gözlerimi kırpıştırıp bana seslenen adama baktım. Athan gözleriyle arkadaşlarını işaret etti. Onlara baktığımda hepsi ayağa kalkmıştı.
''Biz artık uyusak iyi olacak.'' Diyen Aabha olmuştu. Kaç dakikadır düşüncelerime daldığımı bilmiyordum. Ayıp olmuştu. Yanaklarımın kızardığını hissettim. Ayağa kalktım.
''iyi geceler.'' Derken gülümsedim. Athan onlara eşlik edecekti. ''Ben Rosalinda ve Noach'i beklesem iyi olacak.''
''Yarın sabah görüşmek üzere.'' Lou yanıma gelip yanağımı öptü. Geri çekilmeden önce kulağıma fısıldadı. ''Yarım saat sonra bahçede buluşalım.''
'''Sabah görüşürüz.'' Demekle yetindim. Athan'ın arkadaşlarını üst kata çıkarmasını izledim. Hepsi gözden kaybolunca yatak odasına ilerledim. Üzerimdekilerden kurtulmam lazımdı.