Dray's P.O.V
Habang inaantay ko ang resulta kung ano man nangyari base sa detective na kinuha ko hindi parin mapalagay ang kalooban ko at pakiramdam ko si Trixy ang may gawa ng lahat. Alam kong mali na sisihin ko siya pero sa tingin ko yun ang totoo.
Alam ko ang daming ko mali sa mga nangyari, masyado akong nagpadala sa mga bagay na hindi naman dapat. Sobrang gulo, gusto ko man ibalik ang dati kaso medyo mukhang malabo na ang lahat. I can see through her eyes na mahal niya si Rain, ang tanga ko lang para sayangin ang mga pagkakataon na ibinigay niya sakin.
Pumasok na sa pinto na si Gary which is my detective. "Shan Trixy Mae Ferrer, your girlfriend."
"No, soon to be my ex." saka ko kinuha ang coat ko at iniwan si Gary na may nakakalokong ngiti sa kanyang mga labi.
Dumaan ako sa ospital kung san ko dinala kanina si Yumi pero nakita kong naka park ang sasakyan ni Rain doon, mukhang hindi na niya ako kailangan sa mga oras na 'to na siya na naman muling ikinasakit ng dibdib ko.
Dumiretso na lang ako sa bahay nila Trixy, madami na siyang nagawang hindi maganda pero naging parte siya ng buhay ko at di ko maitatanggi na minahal ko din siya ng sobra.
"Nasaan siya?" tanong ko sa isa sa mga maid niya.
"Nasa kusina po sir." hindi ko na pinatagal ang usapan at agad ko siyang pinuntahan. Marahan ko muna siyang sinilip at kita kong balisang balisa siya.
Hindi ko alam kung ano ba talagang nangyari sa kabila ng pang-iiwan niya sakin pero ayaw ko na din siyang paasahin ng paasahin dahil ayaw kong masaktan siya ng sobra. She deserve someone better than me, maganda siya at may pinag-aralan na halos lahat ng lalaki ay hahanapin sa isang babae pero Yarumi got my heart.
She faced me "D-Dray."
I want to see her for the last time, at least. Alam kong masyadong biglaan at harsh pero ito lang ang alam kong paraan to end everything between the two of us so I gave her a smile.
"W-what's with your s-smile?" kita ko na agad ang lungkot sa mga mata niya. I don't want to say sorry, dahil alam kong hindi sapat yun dahil alam ko magmamahal din siya ng iba.
"You're stuttering young lady, let's end everything about us." komportable kong sabi sa kanya.
"I love you Dray." gusto kong sabihin sa kanya na, oo alam kong mahal mo ako pero hindi na ito tama pero mas mahihirapan ka.
"I don't love you anymore Trixy. I love you but in a different way not the love that I shared with Yarumi before and until now."
Kita ko kung paano siya nasasaktan, I know being friends for the two of us will work on the future.
"I-I'm s-sorry." yun ang huli kong narinig bago ko siya iwan. Masakit din naman sa part ko pero kung ipagpapatuloy ko pa ang relasyon namin parehas lang din kami hindi magiging masaya.
Bumalik ako sa ospital and I saw Yarumi sitting on a bench under the tree. I want to hug her tight again, kiss her and be with her. Pero wala akong ibang magawa kundi maupo lang sa tabi niya at tanungin kung ayos na ba siya.
"Kamusta na ang pakiramdam mo? May masakit pa ba sayo?" I saw her smirked, what was that for? Tss, this lady.
"Concern ka sakin? Is that something I need to be proud of? Hahaha." saka siya tumawa, yung tipong mapait na tawa.
Instead of answering I gave her a smile and she did the same. "Do you love him?"
"Yes, so much." sa sagot na niya yun, sobra akong nasaktan at tipong tutulo na ang luha ko. Ganito pala, ang bilis din magbago ng lahat lalo na nung iniwan ko siya tapos saka ako babalik. Kung saan siya masaya ganun na din ako pero hindi agad maghihilom yung sakit sa puso na naidulot nito.
"Yumi, can you come with me for the last time? Can you act like everything is still the same as before? Please.." saka ko hinawakan ang mga kamay niya kasabay ng pagtulo ng masagana kong luha.
Napayuko na lang ako at iniintay ang sagot niya. Sa halip na marinig ko ang oo o hindi niya she's hugging me right now at agad akong gumanti ng yakap. I missed her so much, only if I can say "please come back to me" pero hindi na pwede.
"Yes." saka niya ako binigyan muli ng ngiti. Ang babaeng sobrang minamahal ko, ito na nga ba ang huli ng lahat? I need to set aside this thoughts, instead I should cherish each moment with her dahil ilang saglit lang babalik na si Rain, na mahal niya.
Umupo ako sa harap niya at agad siyang nag piggy back ride sakin, may nakita akong bike kaya naisipan kong kunin yun.
"Hoy! Sayo ba yan?" sigaw niya sakin. How I missed that voice.
"Hindi pero kung sino man may-ari nito kahit isang dosena kaya ko siyang bigyan ng bago." nakita kong pinanlakihan niya ako ng mata, she smirked.
"Hindi ka padin nagbabago, mayabang parin." habang nailing-iling.
Pinaupo ko na siya sa back ride at nagsimula na ako magpidal, agad naman siyang humawak sa beywang ko isinubsob ang mukha niya likod ko. Mukha tuloy na itinakas ko siya sa hospital. Hindi siya umiimik so baka tulog, bahala na kung tulog man o hindi.
"Yarumi? Hoy! Galit ka ba sakin? Ang daming bagay ang nagawa mo sakin nung butler pa kita, ngumiti ako, tumawa at gumawa ng mga kabaliwan sa buhay. Kailan kaya mauulit lahat yun? Yung tipong kasama kita araw-araw pero sinusungitan kita tapos hindi ka parin tumitigil. Sana ako na lang yung nagpapahid ng luha mo kapag umiiyak ka, pero hindi may ibang tao na nagpahid lalo na nung sinaktan kita. Pero alam mo, mas doble ang nararamdaman ko ngayon dahil kung kailan handa na akong harapin ka ulit, mayroon ng iba. Kung iisipin ang tanga lang diba? Iiwan kita tapos babalik ako, wag mo sana isipin na pinaglalaruan kita dahil sobra akong sincere sa nararamdaman ko. I want to cherish every second of my life with you. You lighten my world, you became my what if's but I ruined it myself. How pathetic right? Mahal na mahal kita, more than you think. Kung mahal mo si Rain kaya kong tanggapin pero nandito ako bilang taong masasandalan mo. Hindi ko ma-explain ang nararamdaman ko, I want you to comeback to me pero ayaw ko ng pahirapan ka pang mamili samin ni Rain and I know he loves you so much to the point that he will never hurt or leave you just like what I did. I love you, Yarumi Ashley Kang."
Unti-unting may mga likidong pumapatak sa langit kaya naman inihinto ko muna ang bike at napabangon sa likod ko si Yumi, dinala ko ito sa waiting shed.
"Bakit ka sumisilong?" iritang tanong niya sakin.
"Bobo lang? Ang lakas ng ulan oh!" Tumawa naman siya ng malakas, nakakatawa pa siya ha!
Dinala niya ako sa gitna ng ulanan "Naalala mo ba yung araw na isinama mo ako dito sa ulanan? Hahahaha, takot na takot ako nun pero inalalayan mo ako. Ang saya ko nun, sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Nahimatay pa nga ako diba? Ang weak ko naman, tapos nung magising ako kinonsyensya pa kita sa nangyari at talagang kinareer mo ang pagsusubo sakin ng pagkain. You're fucking bipolar, hahaha."
Hinaplos ko ang mga mukha niya, umiiyak na kami pareho at kita ko yun sa mga mata niya bagkus ang pagbuhos ng malakas na ulan.
Hinawakan niya ang mga kamay ko "Yung sinabi mo kanina, narinig ko lahat yun. Hindi ko alam pero nasasaktan ako na makita kang ganyan. Hindi ko kayang magalit sayo ng tuluyan dahil alam ko nagkamali ka lang din. This may be the last time kaya let's talk about everything that we can't tell to each other. Maki ride ka sa kajejehan ko, namiss din naman kita sobra."
Hinawakan ko ang mga kamay niya "O ayan, mas maganda kung magkahawak ang mga kamay natin. Naalala mo nung nabulag ka bumisita ako sayo pero si Rain ang akala mo. Sobrang sakit nun sa puso ko that you didn't even recognize my voice pero ako din ang may gawa nun. Nung kinantahan kita alam kong mas lalo kang nasaktan, that time I'm asking you not to say goodbye, but I am the one who let go of you first. But if I have a time machine, mas gusto kong hindi na kita nakilala, hindi naman sa ayaw ko sayo gustong gusto kaya kita, ang akin lang ayaw kong masaktan ka ng dahil sakin. Everyone deserves a second chance, but you gave me a lot of chance pero sinayang ko ang lahat."
Huminga siya ng malalim bago magsalita "Hindi ko alam ang dapat kong sabihin. Sa ngayon iisa lang ang alam ko nasasaktan padin ako kapag nakikita kitang ganyan. Those cold eyes of yours, I hate it. Nasaktan ako, nangyari na at napatawad na kita dahil muli na naman nagbukas ang puso ko para magmahal. Dray, ayokong paasahin ka pa pero let's have our last date, huh? You can't predict what's next malay mo parehas ko kayong bigyan ni Rain ng chance. Hahahaha, haba ng hair eh?"
With that, I hugged her. "Hep hep, hindi pa tapos ang date natin!"
Sigaw ko sa kanya at muling sumakay sa bike. Dinala ko siya sa tulay na kung saan takot din siya noon. Patuloy padin ang pagbagsak ng ulan habang hila-hila ko ang mga kamay niya. I hope I can hold her hand forever.
"YARUMI ASHLEY KANG! MAHAL NA MAHAL KITA!" sigaw ko habang nakaharap sa tulay. Tiningnan niya ako at tinaasan ng kilay.
"GIO DRAY MIN! BAKIT ANG GAGO MO PERO KAHIT GAANO KA KAGAGO HINDI KO MAGAWANG MAGALIT SAYO! NA MISS DIN KITA!"
At sabay kaming tumawa ng malakas, naglabas ako ng isang hikaw sinuot ko ang isa sakin at isinuot ko naman sa kanya ang isa.
"Sobrang importante sakin ng hikaw na yan, hindi dahil mahal yan kundi bigay yan ng Daddy ko sa Mom ko at ninakaw ko pa yan at pinangako sa sarili ko ng ibibigay ko yan sa taong nakapag pasaya sakin ng sobra. Kahit na hindi man tayo para sa isa't-isa I want to see you wearing that."
Nagsimula na siyang suntukin ang dibdib "Dray, ang hirap ibalik ng dati bakit kasi ang tanga tanga mo! Hahahha, pero salamat sobra."
Muli kong naramdaman ang init ng yakap niya. "I love you."
As a response mas niyakap niya ako ng mahigpit. Sa pagkalas ng yakap niya sakin pareho namin nakita si Rain.
"Rain Yang!" sigaw niya at agad kumaway kay Rain. Mas lalo akong nasaktan, sabi na nga ba babalik din agad ang kumag na 'to.
Ngumiti ako muli kay Yarumi "Thank you Yumi, and Rain take good care of her."
--
A/N: last na nga ba ito? HAHAHAHAHA. Who knows, so ayan na ang update. Enjoy. Busy si Author hindi ko expect na sa isa namin bahay kami mag spend ng Christmas Vacation so, Merry Christmas butlers! Miss ko na kayo, thank you for reading this story, I LOVE YOU ALL! LOVE DYOSA ♥♥♥♥♥