After five months...
"Maam, more fragrance oil pa po, ano?" Tanong ni Luke sa akin kaya inabot ko naman ang test tube na hawak niya at bahagyang tinapat iyon sa aking ilong. The scent is there but it is not fully evident lalo na sa pang-amoy. I slightly nod on him bago ibalik ang test tube sa kanya.
"Sige, maam. Ire-recommend ko kay Will bukas." Tumango naman ako ulit ng bahagya habang kinakamot ng bahagya ang ilong ng mahubad na ang disposable gloves ko.
"C'mon, Luke. Bukas naman na ulit. Anong oras na, o!" I said and even show him my wrist watch kaya naman tumawa siya. Namomoblema naman akong tumingin sa orasan ko rin at pasado alas otso na ng gabi, pero gusto ko pa ring magkape. This struggle is really making me whip on my own. Baka mamaya dumilat na naman ako buong gabi, sisinghot na lang ako ng coffee bean para naman matanggal ang halo-halong amoy sa aking ilong.
Pinindot ko ang elevator at pumasok na roon habang hinihilot ng bahagya ang ilong. I can even smell the mix scent of hyacinth in me along the vanilla extract and even some jasmine in me. Ang sakit sa ilong dahil halo-halo na iyon.
Nang tumungtog sa palapag ng office ko ay siya ring pagtunog ng phone ko. Agad ko iyong sinagot ng makitang si Monique ang tumatawag.
"Hello, girl?" bungad ko at ang marahas niyang buntong hininga ang bumungad sa akin. I frown on my own at tinanguan ang sekretaryang bumati bago tuluyang pumasok.
"Annica's not coming home!" Napataas naman ang aking kilay sa sinabi niya. Her sighs are full of frustration habang ako naman ay nagtataka.
"O? Bakit daw? Nabuntis na?" I chuckle on my remarks and for sure kung maririnig man ako ni Annica ay sasabunutan niya ako. I sit on my swivel chair at bahagya pang-inikot iyon.
"It's top secret daw, e! I don't know! What will I do with that girl! Tsaka paano iyong celebration natin?!" I think she's on the verge of crying kaya naman napahilot na lamang ulit ako sa aking ilong dahil sa naririnig ko.
"Hush... Monique! Masama sayo ang stress remember! We're positive right?! Magcecelebrate tayo syempre! Even without Annica!" Natatawa pa ako iniisip pa lamang that we will celebrate without Annica at ang nagtatapo palang niyang mukha ang nakikita ko ay tawang-tawa na ako.
"Okay... I'll prepare a maternity dress. Where can I find that? Do I need to buy one? Nahihiya naman ako dahil hindi ako sanay sa ganun but, sige na nga." She sighs in defeat bago tuluyang nagpaubuya. I laugh at her dismay.
"Ano ka ba! I know you can do this! For sure it will be a normal delivery!" Natatawa ko pang saad. Nahimigan ko na naman ang isang buntong hininga sa kanya.
"C'mon Monique. We still got three months to prepare. Kaya natin ito." I said at marahang nagpakawala ng ngiti kahit pa hindi naman niya ako nakikita. I know it will be difficult for her, well everyone has their first time in life. Natutuwa lang ako that this is Monique time.
"Okay... Arya thank you. Kinakabahan kasi talaga ako. What if anything goes wrong—"
"Nothing will go wrong, Monique. Wala ka bang tiwala sa sarili mo?" And here is her sigh again. Kabado-bente na naman ang kaibigan ko.
"Okay... I'll keep calm. May three months pa before the delivery... No stress." Gusto ko mang tumawa dahil sa pangungumbinsi niya sa sarili niya ay hindi ko na ginawa. I smile giggly on the thought of my worried friend.
"Okay... I'll hung up na, I'll make a call with Annica para malaman ko kung anong problema niya. A'right?" I ask at nagpaalam na narin naman siya sa kabilang linya.
Sumandal ako sa swivel chair ko bago sinubukang i-video call si Annica. Though I prefer voice call, ayaw naman niya dahil hindi daw niya gusto ang boses niya kapag video call. I don't know it there's a different in the frequencies on the part of the voice kasi pareho lang naman ang tunog niya sa akin, besides mamaya mag makita na naman akong naka-boxer lang sa background. Diyos ko po, kung buntis na po si Annica. I want a boy po, pero sana hindi kasing harot niya.
Ninang na ninang naman ako sa naisip ko. And to my dismay ay wala ring sumagot sa akin. No one received the call kaya naman nagdesisyon na akong umalis ng opisina.
Nang patunugin ko ang kotse ko ay naisip ko munang mamili ng mga kailangan ko sa bahay. I badly want to make the house lively, halos isang taon pa lamang ako doon ay parang sobrang lungkot na ng buhay ko. I sigh bago pa may ibang ideyang pumasok sa utak ko at pinandar na ang sasakyan ko.
I got to Ortigas nang medyo late na dahil binabaha pa rin ng traffic ang buong kahabaan ng Cubao. Nang makapag-park ay agad rin akong bumaba sa kotse ko at pumasok na sa mall. I first stroll some of the home appliances and furniture, gusto ko na sanang ayusin ang mga guest room ng bahay, pati ang office room na balak ko sa isa pang kwarto sa second floor ay gusto ko na ring pagtuunan ng pansin. My file of chemistry books and perfumery collection ay naalikabukan na sa kwarto ko dahil walang maayos na lalagyanan. Some of the furniture are soft and subtle, wala iyong tipo kong mga mahogany colored, or kahit mga wood furniture. Kahit sa blinds ay wala rin akong nagustuhan. Wala na yatang pag-asa ang taste ko sa lifetime na ito.
Even with a slight disappointment in me ay nagtuloy na ako sa pagbili ng mga pagkain. I want some beer tonight at ang iilang chips. Hindi naman ako mahilig kumain and aside from I don't have a figure to maintain ay wala akong kaso sa sa pagpili ng mamakakain. I pick out some meat and some vegetables. Some probiotic drinks and some other necessary stuffs. Kahit pa gusto kong mag-stroll sa mall at sa department store ay mas gusto ng aking katawan ang humilata sa couch ko at manood ng kung ano-ano. I'm too drain to even have the guts to window shop.
Matapos mag-grocery ay tinahak ko na agad ang landas pabalik sa kotse ko at nagdrive pa-uwi. Nang makarating ng bahay ay agad kong nilikom ang mga pinamili at dinala na sa counter top ng kitchen ko. Pagkatapos ayusin iyon ay puwesto na ako sa couch ko, not even minding na magpalit ng damit at binuksan ang tv. Not to watch anything but just to have a background noise while I browse for online shopping ng mga gamit ko para sa office and kwarto ng guest rooms.
I scroll through some random online shop. Puro ako add to cart dahil wala naman akong mapili sa mga nakikita ko. Once I saw something good, I will see something better! Nakakairita!
Humiga pa ako sa sofa ko at ginawang unan ang throw pillow ko at bahagyang inabot ang beer na nasa table at lumagot doon. I stop mid-way ng makita ang isang charcoal colored desk. Ang ganda dahil andaming under drawers at malapad pa. Agad ko iyong in-add to cart at nag-scroll pa ulit. Uminom pa ako sa beer ko bago tumuloy.
Ultimate women's volleyball sensation, Iyssa Veriance Montevedra has been rush to the hospital this morning because of her severe knee injury on her left leg. A big bone bruise, Anterior Cruciate Ligament (ACL), Medial meniscus and some dislocation on her fingers due to a bad fall earlier this morning in the game against the women's volleyball team of Thailand. There is still no official statement about her condition from her team.
Literal na naibuga ko ang beer na iniinom ko dahil sa narinig. I look at my tv at wala na ngayon iyong news flash na kaka-play lamang kanina. I look at my phone na nabitawan na and even felt my pants wet because of the beer that I spit out.
Nanginginig kong pinulot ang phone sa gilid at agad na nag-search sa internet about doon. Flood of news are spreading on my screen habang tahip-tahip naman kaba sa dibdib ko habang binabasa ang mga balita tungkol doon. There's even a news that her mother demanded that she has to be brought back her in the Philippines immediately o sisirain niya ang buong liga na kinasamahan ni Ven. Oh my gosh, her mother and her rage!
Napahilot ako sa aking sentido habang pilit na kinakalma ang sarili. Mariin pa akong napapikit dahil para akong nagpapalpitate dahil sa sobrang lakas ng kabog ng puso ko. I feel disoriented by the news itself at naiimagine ko palamang ang pagbagsak niya at ang sakit sa tuhod niya—Oh my Gosh! Her volleyball career!
Akala ko ba wala ka ng pakialam? Now, what is this Aryanna Gayle? Akala ko ba after ng gabing iyon ay wala na? Tapos na? What's with your flipping heart in so much nervousness at pag-aalala sa kanya.
After five months, we lost all forms of communication. I delete her number, not that hindi ko memorize, but I really dig hard this time to stop communicating with her. Kahit minsan siya na ang lamang ng panaginip ko, pinigil ko ang sarili ko.
It's hard to love someone you hate in the same way. Mahirap lalo pa't sanay lamang akong mahalin siya. I don't want to lash out again on her like the last time na nag-usap kami, declaring our break up.
I even have the audacity to take the things that she brought me sayang naman ang kinsemil na ginasta niya sa akin dahil sap ag-iinarte ko, so I took it all, heartily! Hindi ko man ginamit at itinapon ko sa isang kwarto kong hindi pa ayos, kinuha ko pa rin.
After that night, hindi ko na sinubok ulit na tawagan siya or i-text man lang. Bukod sa hindi kaya ng pride ko, asa akin na ang takot na kapag sumugal ulit sa amin, ako na naman ang maiiwang talunan sa dulo. I won't take it to account na saktan ulit ang sarili ko. Not now when Glamour is blooming completely, wala ng lugar para mag-breakdown ako kung sakali.
Halos mapatalon ako dahil sa biglang pagtunog ng phone ko. When I gaze on it ay isang unknown number ang nakadisplay at natawag. I frown at it bago tuluyang sagutin iyon.
"You stupid bobita! Where the fucking hell are you?!" Sa tinis at pananalita pa lamang niya ay kilala ko na agad siya, bahagya ko pang nailayo ang phone ko sa tenga ko dahil sa lakas ng sigaw niya.
"Ano?! Hindi mo ka ba sasagot or do I need to tell my body guards to drag you out of your house?! Ano?!" I frown at her remarks, bakas ang galit sa kanyang boses kaya naman huminga ako ng malalim bago sumagot sa kanya.
"Mrs. Montevedra, I'm sorry but---"
"What the fuck did you just call me? You stupid bitch! Halika na rito ngayon! My daughter is a real idiot for letting you go! Siguro naman alam mo na ang nangyari sa kanya?! Come here bago pa loobin ng mga body guards ko ang bahay mo." Nanlaki ang mata ko dahil sa sinabi niya. I even stand up from my siesta time dahil sa panic na dala ng suhestyon niya. Ang delikadong tono sa boses niya ay indikasyon na hindi siya nagbibiro! This woman! Mana sa kanya ang lintek niyang anak!
"Teka lang Mrs. Montevedra—"
"Oh my god! Inulit pa! Bobo ka rin talaga! Magsama kayo ng anak ko! I need a fucking nurse! Check my BP!" Sigaw niya pa sa kabilang linya bago ibaba ang tawag.
Halos manlamig pa ako ng may marinig na katok mula sa aking pinto. I even look at my wet pants bago bumuga ng hangin dahil sa stress na nararamdaman. I feel so rushed! Bakit naman ganito?! Wala man lang pasabi!
Nang buksan ko ang pintuan ko ay ang bulto ng isang de-unipormeng mga kalalakihan ang nasa harap ko. They even have this shades at pumasok sa utak ko ang itsura nila dahil kahawig nila ang mga gwardiya ng una akong tumapak sa mansion ng mga Montevedra.
"Tauhan po kami ni Mrs. Montevedra. Pinapasunda po niya sa amin." Ang baritonong boses noong lalaki ay sobrang lalim na halos magising ang diwa ko. Napasapo pa ako sa sentido ko ng mapagtanto na wala na akong kawala. Diyos ko po! Ano po ito?
"A, sige ho. Magpapalit lang ho ako ng damit." Paalam ko dahil ayoko ng magkagulo pa rito sa bahay ko ay isukbit nila ako palabas. I won't fight! Wala na rin akong lakas na makipagtalo pa, not with her mother!
Umakyat ako sa kwarto para makapagpalit ng damit. Nagsuot ako ng isang maong buttons down skirt at isang long sleeves turtle neck dahil pasado alas dies na ng gabi.
Nang makakababa ay nakaparada na ang isang mamahaling kotse sa tapat ng bahay ko. Nakabukas ang passenger seats at mukhang inaantay na lamang ako. I sigh in defeat bago tuluyang isarado ang bahay.
The body guards look so alert on their post. Ang isa ay naka-abang pa sa pintuan. How powerful can the Montevedra be?
Kahit wala sa wisyo ay pumasok na ako sa loob ng sasakyan na iyon. I'm alone on the passenger seat habang ang isang body guard ang nagmamaneho sa unahan.
I just silently sit there. Hindi alam kung anong sasabihin sa ina ni Ven. Kinakagat ko pa ang ng bahagya ang kuko ko dahil sa kaba na namumutawi sa dibdib ko.
Dapat ko bang sabihin na break na kami ng anak niya? I mean, matagal na naman kaming wala but natapos na talaga kami ng tuluyan. Baka masampal niya ako kapag sinabi kong ako ang nakipag break sa anak niya. Diyos ko! Kaka-apply ko lang sa derma noong nakaraang buwan!
Wala pang isang oras ay nasa tapat ng kami ng isang tanyag na ospital rito sa Makati. I look at the front of the hospital at puro reporters ang naroon. Some media logos on their vans at ang iba ay nakasalampak pa sa sahig, mukhang nag-aantay ng balita muna sa loob. I didn't know she's this big on her league. Nasanay na naman akong maraming humahanga sa kanya but to see the whole world flock on her feet dahil naaksidente siya... this is a whole new level.
In just a few swift move ay nasa loob na kami ng ospital, they even have the access to some doors na meron ang establisimento na hindi ko alam. Dumeretso kami sa isang elevator at pinindot naman noong isang lalaki ang top floor.
"Maam, we already have her." Mukha naman nila akong na-kidnap dahil sa paraan ng pagkakasabi niya. Nagbalik na naman ang kaba sa akin dahil sa pagtitig sa mga numero ng palapag. I pursed my lips and pinch my fingers habang inaantay pa na makarating kami sa pinakatuktok netong building.
Nang tumunog ang elevator, pakiramdam ko ay nahulog na yata ang puso ko ng mamayani sa akin ang takot. Iniwasan ko siya ng anim na buwan only to be drag here by her mother! By force! This is really ridiculous! Kapag ba pumalag ako sa mga lalaking ito ay makakawala ako?! Baka isang hatak lang nila sa akin ay nasa loob na ako ng kwarto ni Ven!
Tahip-tahip ang kaba sa dibdib ay lumabas kami sa elevator, sinundan ko lamang ang dalawang lalaki sa aking harap at mayroon pang dalawang lalaki sa aking likod! Wala akong takas!
Nang huminto kami sa pinakadulong pinto ng pasilyo ay para na akong matutunaw sa aking mga binti dahil sa takot na nararamdaman. Hindi naman siguro ako tatakbo sa kanya pabalik diba? Strong tayo, self. Kapit ka lang! Oh my gosh! I feel like a fool to convince myself like this when I know I'm an idiot when it comes to her.
Nang bumukas ang pinto ng kwarto ay hindi ko napigilan ang pagsinghap ko. The guy motion me to come inside at kahit pa nanginginig ako ay nagawa ko pa ring maglakad papasok sa loob. I try to calm myself while I look at her lying helplessly on the medical bed right in front of me.
Napalingon pa ako sa gilid to see her mother and a doctor talking. Nang mapansin ako ng kanyang ina ay sinamaan niya ako ng tingin. Sa isang coach naman ay may lalaking prenteng nakaupo pa.
His hair is clean and very neat, nang makita ang itsura niya ay naalala ko na siya iyong nasa malaking painting sa bahay nila. Para akong nag-shiff bigla ng preference sa pag-ibig dahil sa nakita ko. Lalaking version ni Ven? Oh my!
"Iysaac bakit hindi ka pa umuwi at magpahinga? Andyan na ang bobong girlfriend ng kapatid mo. Get home and sleep." Gusto ko mang irapan ang ina ni Ven ay mas nanaig ang kagustuhan kong hindi siya patulan. When I diverted my gaze back to the medical bed ay parang nahuhulog na naman ang puso ko habang tinitgnan siya. Her knee is supported and elevated, may benda iyon at mukhang malala ang naging injury niya sa kalagayan pa lamang niya. Her left hand has some bandages too.
"Ma, you should control your mouth more. Kaya walang nagkakagusto sayo, e." Muli akong napalingon sa kapatid ni Ven ng sabihin niya iyon. I look at her mother na ngayon ay parang bulkan na sasabog dahil sa sobrang inis. Wow, his tongue is really something, ang bait pa ng pagkakasabi niya!
"Iysaac Vincent! Get out of this room now! You stupid boy!" Baka sang panggigil sa ina ni Ven ng sabihin niya iyon. Napailing na lamang ako ng makitang naghubad pa ng sapatos iyong Iysaac at humiga sa mahabang sofa. Not minding her mother's rage on him. Magkapatid nga sila.
"Ikaw?! Ano pang tinatayo-tayo mo diyan?! Alagaan mo ang anak ko!" napapitlag naman ako sa narinig ko mula sa kanya. Hindi ko na napigilan ang pag-irap dahil sa sobrang iritasyon. This old spoiled woman and her ways! Nakakaloka siya!
A mocking sound came out of her bago ako binalingan ulit.
"You stupid girl! I know my daughter is a big bitch and coward, pero kailangan ko ng mag-aalaga sa kanya. I need to attend something out of the country na ayaw ipa-cancel ng lintek na kumpanyang iyon! Who do they think they are?! Palulubugin ko ang kumpanya nila!" I can feel my pupils dilate dahil sa sinabi niya, ang iling naman na galing kay Iysaac bago bumaling sa kabilang sulok ng sofa ang pinakita niyang reaksiyon para sa ina. Tumalikod 'din naman sa amin, siguro ay para matulog. Sana all.
"Mrs. Montevedra, calm down. I'm sure this lady will take good care of your daughter. Tapos na naman ang reconstruction surgery. After the recovery, more or less 4-6 weeks, kailangan lang niya mag undergo ng physical therapy. Though this is a severe injury, I might say na mahihirapan na siyang makabalik inside of the court." Napabaling ako sa doctor matapos niyang sabihin iyon.
She seems serious about it kaya naman muli kong inilihis ang tingin ko kay Ven at bumuntong hininga. She used to have a perfect stance right before and after a jump, hindi siya prone sa injury dahil kalkulado niya ang bagsak niya. But now, my heart ache by just the thought na hindi siya makakapaglaro for this season, or never again... huwag naman sana.
Lumabas na ang ina ni Ven kasama ang doctor, mahigpit pa niyang binilin sa mga body guard niya na huwag akong palabasin. Inutusan niya pa ang isa na mamili ng mga gamit ko. I feel so revoked dahil sa mga ginagawa niya! I can't even imagine her hating me almost five years ago.
Iyong kapatid niya ay mahimbing na natutulog doon sa sofa. I settle myself on the small stool on the side of her bed. Kahit mag-aalas dose na ng gabi ay di pa rin ako dinadalaw ng antok. Her face seems in a safe place now dahil napakaganda pa rin ng mukha niya habang natutulog. Bumuga pa ako ng marahang hininga habang tinitignan siya.
If there is something I know deeply of her, it is her love for volleyball. Isa iyon sa mga bagay na hindi niya kayang pigilan o maski iwan man lang. I've seen her passion and deep-rooted love for that sports sa halos dalawang taon kong pagsuporta sa kanya. I know deep inside me, I'm her number one fan back then. Susuportahan ko siya whatever it takes, just for her to reach her dreams.
And something inside me breaks ng muli kong makita ang nakabenda niyang tuhod. How will she take it if she would know that she couldn't play for the mean time... or never play again in her whole life...
Parang ako ang nasasaktan para sa kanya dahil parang puso ko ang nababasag kakaisip kung anong magiging reaksyon niya. Just the mere imagination of her aching face, hindi ko kayang makita iyon. Though, I know she can still play, mahihirapan siya sa recovery.
She loves volleyball more than anything, iyan ang sigurado ako. I even bet that she loves it more than me.
"Yanna..." I slowly raise my head when someone poke me on my cheek. Nang pagdilat ko ay nakita ko ang pag-aalala sa mukha ni Ven ng makitang nagising ako ay tuluyan ng nagising ang diwa ko. I can feel my heart double its beat just by the mere sight of her brown eyes in me. Napaayos ako ng upo muli at nag-alis pa ng morning particles sa aking mga mukha. I can hear some chuckles at the end of the bed habang ginagawa ko pa iyon. Nakakahiya!
"Why... you?" Hindi na niya matapos ang sasabihin ng mapako ang mata sa kanyang tuhod. Mukhang kagigising lang din niya dahil hindi pa niya napansin ang tuhog niya. I even doubt kung ramdam niya ang binting kakaopera lamang. I look at my side ng makita sina Dwayne, Kierra, Kim and Mina roon. I even get a glimpse of tita Acy sa may gilid at nakahalukipkip.
"What... Can I still... play?" Her voice broke on the middle of her sentence. Hindi man lang niya mabuo ang sasabihin dahil bakas ang pagkataranta sa kanya dahil sa nangyari. Dwayne's teary-eyes and Kim's devastated face makes Ven move in awe. Pilit na umuupo kahit pa nahihirapan. Hindi ko na napigilan ang pag-aalalay sa kanya dahil sa ginawa niya.
"Hey... I can still... play, right?" She asks me, puno ng sakit ang mga mata habang hinahawakan ako. Her eyes are starting to get teary habang nakatitig sa akin. She's panicking habang ang sakit at bakas sa kanyang mukha. I couldn't keep my straight face.
"Yanna... answer me please... I can still play right?" Para akong kakapusin ng hininga habang tinitignan siyang naiyak. Tears stream down her face and it's so hurtful. Parang naninikip ang dibdib ko dahil sa reaksiyon niya. I slightly nod at her kahit pa hindi naman sigurado iyon. I swallow the lump on my throat at tumango ulit sa kanya.
"You will, Ven. You just have to take some rest... Some therapy will help too." Hindi maiiwasang magbitak ang boses ko. Her face looks assured on my statement bago ako tuluyang hawakan sa aking braso.
Her grip is firm, parang ayaw na akong pakawalan at napapaso ako roon. The girls went to her, assuring her that she can still play again. I stand there freezing in my feet habang hindi niya parin binibitawan ang kamay ko. Something inside of me is burning in mix feelings, I'm scared and hurt and in so in love with her hindi ko na alam ang uunahin ko.
Nang malingat si Ven sa pagkakahawak sa akin ay agad akong lumayo. They are now engrossed on their own chit chats. Bahagya pa akong pumwesto sa bandang likod, malayo sa kanila. Dwayne took my space in the bed, si Kim at Kierra sa kabilang gilid and Mina standing on the end of the bed at nakakrus pa ang kamay sa dibdib.
"Hey..." Napatingin ako kay Tita Acy ng daluhan niya ako. I look at the sofa at nakita roon ang tulog pa na si Iysaac. Nang bumaling kay Tita ay nakita ko ang maliit niyang ngiti.
"I hear what happened..." She said kaya naman napatingin ako sa kanya. I gulp the sickness in my throat bago iniwas ang tingin sa kanya.
"Alam mo bang Kierra is not playing anymore?" I look at her ng sabihin niya iyon at napabaling agad kay Kierra in her casual clothes, unlike the three girls na naka-varsity jacket pa nila.
"What? Why?" Natataranta kong tanong. Ang mahina niyang tawa ang sumalubong sa akin. Nakita kong ipinakita niya sa akin ang singsing na suot niya. The shimmering diamonds in it is so beautiful habang ang ngiti niya rin ang nagsasabing masaya siya sa naging resulta ng singsing sa kamay niya.
"You can't have a serious distraction on the team. That's the first rule." Para akong nanlamig ng marinig ko iyon. A ghost in our past resurfaces ng maalala ko ang sinabi ni Ven four years ago ng malasing siya.
"That's why Kierra left the team... Even if she wants to play for that team hindi niya magawa because she can't lose me. Iyan ang sinabi niya. I was torn that time because it's her passion depending on it. To play for the Philippine National Volleyball team, why would she settle for other Liga when she had the best, diba?" parang may kung anong nabasag pa lalo sa akin when it hit my realization this time. I look at tita Acy at marahan naman siyang tumango as if confirming my thoughts inside my head kahit hindi ko pa isinasatinig iyon.
So that's the reason she's gone for weeks... That's the reason why she couldn't come to me.
It's between me and volleyball?
I can feel my chest contrating because of the sudden ache in me. Kung kanina ay halo-halo lang ang nararamdaman ko, ngayon ay nahihilo na ako sa mga naririnig at reyalisasyon na pumapasok sa utak ko.
All this time, I'm tearing her away from her passion, for the only thing she loves bago ako?
"Na-ichismis sa akin ni Kierra... She's undecided but on the verge on letting go the team for you. She wants to settle too. Settle with you." And her straight message had sent me millions of little needles pricking inside my heart. Para akong maluluha habang tinatanaw si Venn a nakikipagtawanan na sa mga kaibigan.
Nang maalala ang takot sa mukha niya kanina habang tinatanong kung makakapaglaro pa ba siya ay para akong nanghihina. I look at her from afar and I know for sure na kung i-gigive up niya ang volleyball para sa akin. She will surely resent me in the future. Hindi ko iyon kaya...
Hindi ko kayang kunin sa kanya ang isang bagay na minahal niya bago pa man ako.
Something aches inside of me pero pilit ko iyong itinatago habang nakatingin kay Ven sa malayo. I look at her and when she gazes upon me, isang maliit na ngiti ang ipinakita niya sa akin. Hindi ko naman mapigilan ang pagsinghap dahil sa bakas ng saya sa mukha niya, hindi ko alam pero nagniningning ang kayumanggi niyang mga mata. You're injured! Stupid woman!
Pakiramdam ko natunaw lahat ng galit na ipinukol ko sa kanya. The fear of being hurt by her is now replace by the fear that she will fall because of me. Mas takot akong maging dahilan ng pagbitaw niya sa mga bagay na gusto niya sa buhay. I would rather love her in secrets than love her with all my conditions, which are purely stupid. I'd rather love her in the shadwos while she's reaching her dreams, hindi ko kayang kunin sa kanya iyon.
Yes... we're both at fault with the things that we have done in the past... kahit naman ngayon pareho kaming may kasalanan...
I exerted too much effort on loving her, too much that it causes me pain too. Hindi naman siya ang nanakit sa amin, e. Ako. My own expectation for our relationship is the one that hurt me. Inisip ko na kapag nabigay ko ang lahat ng meron ako, she will stay and I encage her on the process of loving her hard. While I focus myself on living with other's expectation on me, I also lived to the expectation that Ven is different. She will never be wrong... but it's the most stupid thing I ever thought.
Masyado akong naniwala sa pag-ibig na nakalimutan kong tao lang din siya, mistakes are inevitable for someone like her and it is impossible for her to live up a dream na wala ako roon.
Masyado akong nakulong sa relasyon namin noon that up until now hindi na ako natuto... Now that she's busy reaching her dreams, ay nagwawala ako... How childish of me to throw hate on her, demand answers for being left and hated her when all she did is to reach her dream.
Nagkulang man siya sa paliwanag, nagkulang naman ako sa pakikinig.
If love is reversible, if it is a cyle of loving, hating and forgiving, Solubility it the process in it. Tinutunaw ang galit para makapagpatawad.
I'm naïve, and selfish for the love I have for her. Lalo pa't she's aiming higher ako ang napigil sa kanya. I'm the only matter that's blocking her from her dreams.
And now, I wouldn't do it anymore. I will let her fly and reach it, I want her to spike harder, dig more and do better everytime...
Gustuhin ko man siyang ikulong sa akin, mahalin ng buo... hindi ko kayang ipilit sa kanya na bitawan ang bagay na mahal niya rin. I won't put her in that kind of position again, torn between me and volleyball.
Hind na ulit...
"I'll go now... Please tell her I love her..."