Энэ өдрөөс хойш даруй 3 хоног өнгөрчээ. Өнгөрсөн хугацаанд Жонгүг бид хоёрын хэн нь ч дахиж бие биерүүгээ залгаж эсвэл мессеж бичсэнгүй.
"Арумаа би ажилтай болчихлоо. Эгчийгээ сайн харж хандаарай" Юнги ийнхүү хэлсээр машины түлхүүрээ шүүрч аваад хаалгаар гарах гэхэд нь би түр зогсоон
"Юун ажил юм? Та чинь амралтаа авчихсан биз дээ" гэхэд тэр
"Одоохондоо чамд хэлээд дэмий байх. Хэрэг болвол би өөрөө хэлнээ" гээд яарсаар гарав.
Хаалга яг нүүрний минь урдуур тас хийн хаагдаж гэр чив чимээгүй болсон хойно би хажуу тийш нэг алхан цонхоор түүнийг ажиглалаа.
Утсаар ямар нэг зүйлийн тухай нухацтай гэгч нь хэн нэгэнтэй ярилцан машины хурдаа огцом нэмээд хөдлөх Юнги надад энэ удаа их л хачин санагдлаа. Ямар ажил гарсан болоод царай зүс нь хүртэл ингээд барайчихдаг байна аа?
"Өглөөний мэнд Арумаа? Ямар эрт сэрсэн юм"
"Харин ус уухаар ирсэн юм аа. Таны жирэмсний хордлого гайгүй болж байна уу?"
"Тиймээ илт сайжирч байгаа. Гэхдээ Арумаа чамд их баярлаж байгаа шүү. Юнги байнга л чамайг надад туслуулах гэх юм. Тэр болгонд нь тусалж байдаг чамд эгч нь дараа заавал хариу барих болно оо" Сура эгч ингэж хэлээд торгон унтлагын хувцасаа намируулсаар намайг ирж тэврэхэд нь би түүнийг зөрүүлж тэврээд
"Зүгээр дээ эгчээ. Юнги, эмээ хоёр бол энэ хорвоо дээрх миний хамгийн үнэ цэнэтэй хүмүүс. Ялангуяа Юнгид би үнэхээр их талархаж явдаг. Магадгүй тэр байхгүй байсан бол би одоо амьдарч чадахгүй байсан байх. Тийм үнэ цэнэтэй хүний минь хайртай хүн учраас таныг ч бас тэр хэрээр л хайрладаг гэсэн үг шүү дээ. Тиймээс намайг яг төрсөн дүү шигээ л бодож байгаарай. Би хэзээд таньд туслах болно" гэхэд тэр инээмсэглэлээ улам тодруулан алгараа нурууг минь үрээд
"Арумаа эгч нь хайртай шүү" гэлээ.
---
Би өрөөндөө орж ирээд цагаа харвал өглөөний 6 цаг болж байлаа. Эмээ аль хэдийн сэрчихсэн Сура эгчтэй хамт өглөөний цайгаа бэлдэж байгаа. Харин би энд өнөөдөр Жонгүгых руу явах уу байх уу гэж бодсоор л сууна.
Магадгүй ингээд өөрөө байн байн очоод байвал би түүнд хэтэрхий ядаргаатай санагдах байх. Тиймээс ер нь түүнийг өөрөө эхэлж залгатал нь хүлээж байя!
---
Өнөөдөр нээх онцын зүйлгүй л өнгөрлөө. Оройны хоолноос өмнө Юнги буцаад ирсэн болохоор бид хамтдаа хооллож эмээгийн амралтын талаар ярьцгаалаа.
Тодруулбал эмээ маань бага залуу байхаасаа л эхэлж найзалсан 3 найзынхаа хамт Чэжү арал руу удахгүй явах гэж байгаа. Жилдээ ингэж нэг удаа явдаг заншил түүнд аль эртнээс хойш л тогтчихсон. Бараг л уламжлал гэсэн үг. Харин энэ удаагийн эмээгийн аялалыг Юнги хариуцаад бүгдийг нь зохицуулсан гэсэн болохоор би санаа зовох нь илүүц биз.
---
Цаг орой болж би орондоо ороод
гар утсаа аван хэдэн найз нартайгаа энд ямархуу байгаа тухайгаа ярилцав.
Тэд үнэхээр хөгжилтэй болохоор баахан л инээж орхилоо.
---
"Хөөе сэрээрэй нэг хүн чамтай уулзах гээд хүлээгээд байна"
Юнги инээсээр ингэж хэлээд өрөөний хаалга тас хийтэл хаагаад гарлаа.
"Юугаа яриад байдаг юм бол доо" би амандаа ингэж бувтнаад дэрээ улам лавшруулан тэврээд үргэлжлүүлэн дун нойрондоо дугжирч орхив.
---
"Хүүе ээ! Одоо болтол босоогүй байгаа юм уу" Юнги дахиад л ядаргаатай хоолойгоороо чанга чанга ярьсаар хөнжлийг минь хуу татаж аваад "Балай минь Жонгүг чамайг хэр удаан хүлээх ёстой юм!" гэлээ.
Түүнийг Жонгүг гэх үгэн дээр явж байх үед л нүд минь хамгийн томоороо нээгдэж гөлрөн байсан би огцом босож суугаад "Жонгүг гэнээ? Тэр ийм эрт юу хийж яваа юм?" гэхэд тэр надруу энэ угаасаа бүтэхгүй амьтан гэсэн шиг нэг сайхан харж аваад
"Өнөөдөр ажлаасаа буух замаараа орж ирээд бидэнтэй хамт хооллоод чамайг сэрээгээд өгөөч гэж гуйсан" гэв.
Би хурдхан босож түүнийг нуруунаас нь түлхэн өрөөнөөсөө гаргаж хаяад угаалгын өрөө рүү орж нүүр гараа угаан гартаа тааралдсан энгийн цагаан даашинзаа өмсөөд доошоо буулаа.
Би тэднийг ажиглан доош шатаар буухад Жонгүг ажилаасаа ирсэн гэхээргүй харагдаж байсан юм. Учир нь тэрээр өөртөө час хийтэл зохисон энгийн мөртлөө хээнцэр хослол өмссөн байв.
Бурхан минь гэж тэр яг одоо үнэхээр сэтгэл татам харагдаж байна!!
Намайг ийнхүү түүнийг ухаангүй ширтэж байхад Жонгүг гартаа эмээгийн саяхан хүчээр шахуу бариулсан тор дүүрэн хоолны зүйлсийг тэврээд "Сайхан хооллолоо. Баярлалаа эмээ! Бүгд баяртай" гээд инээмсэглэсээр хаалгаар гарав.
Түүнийг гармагц би түчигнэтэл доош бууж очоод
"Жонгүг явах гэж байгаа юм уу?" гэхэд Юнги "Тиймээ. Чамайг ч их удаан хүлээлээ шүү" гээд шогширсоор Сура эгчийг дагуулан цааш явлаа.
"Эмээ тэр намайг дуудсан юм уу" ганцаар үлдэн намайг харах эмээгээс асуухад "Тиймээ. Хурдан араас нь гар" гээд хаалга онгойлгон түлхэж орхив.
"Заа гарлаа даа гарлаа" би хойш эмээтэй ярин ийнхүү гэрээс гарч ирэхэд Жонгүг машиныхаа хаалгыг онгойлгох гэж байснаа болин надруу харж инээмсэглэн гараа даллалаа.
Гэвч энэ үетэй зэрэгцээд эмээ ч гэсэн хаалгаа нам хааж орхив.
Би худал инээсээр хүзүүгээ барин түүний хажууд ирэхэд тэр "Угаасаа ингэж оройтож босдог юм уу?" гэлээ.
Үүнийг сонсоод би түргэхэн толгойгоо сэгсрэн "Үгүй ээ өчигдөр найзуудтайгаа яриад оройтож унтсан болохоор л" гэхэд тэр инээмсэглэн
"Надтай хамт далай руу явмаар байна уу? Би өнөөдөр шагнал авсан болохоор сэтгэл санаа их сайхан байна" гэсээр өнөөх дулаахан харцаараа ширтэж эхлэв.
Түүнийг гэнэт ингэж хэлэхэд нь би хэсэг бодсоноо итгэл муутайхан толгой дохиход тэр намайг анзаарсан бололтой "Арумаа хэрвээ хүсэхгүй бол больж болно шүү дээ. Би чамайг хүчлэмээргүй байна" гэв.
Ахх Жонгүг минь хүсэхгүй ч юу байхав. Жоохон бэлтгэлгүй л байсан юм!
"Үгүй ээ. Харин ч ойрд далай дээр очоогүй болохоор их сайхан сонсогдож байна. Бас ямар шагнал авсан юм" гээд би инээмсэглэн түүнрүү харахад тэр "Заа тэгвэл эхлээд суучих" гээд надад машиныхаа хаалгыг онгойлгож өглөө.