●
"Seni böyle çağırmayı hiç istemezdim ama-"
"Aman Tanrım, Loki! Aylardır sana ulaşmaya çalışıyorum?"
"Sözümü kesmezsen anlatıcam."
"Peki."
"Deli bir kız kardeşim olduğunu hayal etmeni istiyorum senden. Bir de Asgard 'ın yok oluşunu..."
"Ne? Loki, bu çok kötü olmuş. Çok üzüldüm."
Onu kendine çekip sarıldığında elleri hemen belini buldu. Kafasını saçlarının arasına gömmüşken azıcık huylanmıştın. Pozisyonunu bozmadan konuştu.
"Odin de öldü."
Kaşlarını çattın, gözlerine bakmak istedin ama izin vermedi.
"Gerçekten üzgünüm, Loki."
"Ben değilim."
Ondan zor da olsa ayrılabildiğinde yüzüne, gözlerine baktın. Gözlerini hiç kaçırmadı.
"Yalan söylemenin hiç sırası değil."
Gözleri dolu doluyken gülümsedi.
"Biliyorum. Çok değişmeye başladım ve sanırım senin bunda çok büyük bir katkın var."
"Bu benim için bir onurdur, prensim."
"Asgard halkına yeni b-"
Bağlantı bir anda kopunca uyandın. Kendini sıkıntığından mıdır nedir başın ağrımıştı. Buckyi yanında oturken buldun. Yüzünü sağlam koluna dayamış seni izliyordu. Sakalları ve saçları bi hayli uzamıştı. Yakışmıştı da ama bunun hiç sırası değildi.
"Bitti mi Loki ile konuşman?"
"Ne?"
"Adını sayıklıyordun."
Yakalanmanın verdiği rahatsızlıkla kıpırdandın.
"Bu seni ilgilendirmez."
Yatakta diğer tarafa döndüğünde ondan sıkıntıyla bir iç çekiş yükselmişti.
"Sana söyleyecektim, ilk geldiğin gün. Burada olman yanlış demiştim, hatırlıyorsundur."
Kesinlikle hatırlıyordun.
"Bencillik diyebilirsin ama uzun zamandan sonra ilk defa biri benimle ilgileniyordu, seni kaybetmek istemedim. Gitmeni istemedim. Kontrol ediliyordum, S/A. Beynim yıkanmıştı-"
"Biliyorum."
Yataktan doğruldun ve onun da kalkmasını sağladın. Sonra var gücünle boynuna atladın. Bu hareketini beklemediğinden sendelemiş ve arkasındaki koltuğa düşmüştü tabi seninle beraber. Ellerini beline sarmıştı. Rahatladığını hissedebiliyordun.
Sarılmanız Shuri içeri girince bitmişti.
"Aman Tanrım! Çok yanlış bir zamanda geldim."
Bucky 'nin üstünden kalkarken kızarmıştın.
"Hayır, hayır! Bir şey yok."
Buckyi ikinizin bu hâline gülerken sen de dayanamayıp bi kahkaha patlattın. Bu barışa çok ihtiyacın vardı. Fakat sorunlar bitmiyordu.
Kaptanlar gelmişti. Bucky ile onları karşılamak için aşağı inmiştiniz. Natasha, T'challa 'ya elimizde ne var diye sorarken Bucky gülümsemiş ve araya girmişti.
"Yarı ölümsüz yüz yaşında bir adam."
"Ve bir de Starklardan ben varım."
Ikinizin barıştığını gören diğerleri de gülümsemişti. Bucky ve Steve sarılırken Natasha 'ya sarıldın sen de. Wanda 'nın elini tutarken Rhodey sana göz kırpmıştı. Doğru şeyi yaptığına emin olmuştun artık.
Zihin taşını yok etmeniz gerekiyordu. Diğerleri oyalama işleriyle uğraşırken sen Shuri'ye yardım ediyordun ama pek bir katkın yoktu açıkçası.
"Ben savaşa katılıyorum. Siz devam edin."
Hızla zırhını giyindin ve diğerlerinin arasına katıldın. Bucky 'nin yanında yerini aldığında pek memnun değildi.
"Içeride kalman daha güvenli."
"Hiçbir şey yapmadan duramam, Buck."
Kafasını salladı ve ateş açmaya devam etti. Sen de havada süzülüp yukarıdan ateş açıyordun. Rhodey ve Sam de seninle birlikteydi. Fazla kalabalık oldukları zaman yetersiz olduğunuzu anlamıştınız. O sırada yardım çığlığınızı duyan biri vardı, Thoru gördüğüne hiç bu kadar sevinmemiştin ama görmek istediğin asıl kişi neredeydi? Aklına hemen kötü şeyler gelmemeliydi.
Thora yaklaşırken Bucky 'nin rakunla olan hâlini görünce gülmeden edemedin. Hızla koşup Steve ve Thor 'un yanına yaklaştın. Saç sakal muhabetleri hiç de dikkatini çekmemişti.
"Thor!"
"S/A!"
Thor kendine gelecek soruyu az çok anlamıştı. Sen sormadan konuştu.
"Öldü. Hem o hem de Heimdallı kaybettim. Thanos'un kafasını uçuracağım, kimse onu elimden alamayacak."
Duyduklarınla olduğun yere mıhlanmıştın. Işte zırhın seni boğduğu zamanlardan biriydi. Nefesinin kesildiğini hisdediyordun. Bucky, senin durduğunu fark edip yanına koştu.
"Hey, ne oldu? S/A, bana cevap ver!"
Gözyaşlarının arasında Bucky omuzlarından tutup sarstın.
"Onu öldürmüş. Thanos onu öldürmüş."
Hıçkırıkların arasında konuşmakta zorlanıyordun. Bucky, ne diyeceğini bilemedi. Sana doğru gelen yaratıkları bir bir alt etmekle meşguldü. Loki 'yi sevmeni kıskanıyordu ama bunun için senden vazgeçmeyecekti.
"Loki'nin intikamını alacaksın ama ağlayarak değil, güzelim. Güçlü dur ve onlara gününü göster."
Haklıydı, toparlanman gerekiyordu. Bunun Loki 'ye bir faydası yoktu. Hızla doğruldun ve Bucky 'nin yere düşen silahını ona fırlattın. Sırt sırta verip yaratıkları alt etmeye başlamıştınız. Ta ki Steve 'in çağrısına kadar...O gelmişti, Thanos.
Tüm hızınızla oraya koşmuştunuz. Ona saldıracağın sırada seni aynı diğerleri gibi bi yana savurmuştu. Ayağa kalkıp ona doğru tekrar bi hamle yapacağın sırada seni havaya kaldırdı.
"Yazık, abicin uzay köşelerinde sürünürken sen de burada can vereceksin. Hiç kimse sizi hatırlamayacak bile, Starkların sonu geldi diyebiliriz."
"Sen öyle sanmaya devam et. Asla kazanamayacaksın."
Seni hırsla ağaçların oraya savurduğunda kısa bir an nefesin kesildi. Wanda taşı almasına izin veremezdi ama zamanı geriye alabileceği kimsenin ve aynı şekilde Thanos 'un kafasını hedef almakta Thor 'un aklına gelmemişti. Siz hiçbir şey yapamazken o parmağını şıklattı.
Kaybetmiştiniz ve bunu iliklerine kadar hissediyordun. Öyle ki Bucky de bir tuhaflık olduğunu gördün. Aynı şekilde sen de kendini pek iyi hissetmiyordun.
"Bucky! İyi hissetmiyorum."
"S/A! Sorun yok, tama-"
Sana geleceği sırada bir anda toz olmuştu. Ellerin havada kalmıştı. Parmaklarının arasından külleri sıyırdı. Tüm hırsınla bağırdın. Steve onun küllerini eline aldı. Başkaları da gitmeye başlamıştı.
"Loki öldü, Bucky öldü, bahse varım T-Tony de öldü. Neden bütün sevdiklerim benden alınıyor."
İsyanınla birlikte yeri yumruklarken ellerini, ayaklarını hissetmemeye başlamamıştın. Sen de toz oluyordun. Gülümsedin, başka türlü bu dünyada yaşayamazdın. Tamamen toz olana kadar yüzündeki gülümseme silinmemişti. Sonrası karanlıktı...
Bir ara Loki 'yi görür gibi olmuştun yüzü silikti. Tek hatırladığın şu sözlerdi:
"Tekrar görüşeceğiz, leydim. O günü sabırsızlıkla bekliyor olacağım."
********
Uyandığında 5 sene geçmiş olmasını beklemiyordun. 5 saat toplasan olmamıştı.
Strange 'nin açtığı portaldan geçtiğinde başardıklarını anlamıştın. Sizi geri getirmeyi başarmışlardı. Etrafına bakındın herkes buradaydı.
"S/A!"
Onun sesiyle 32 diş sırıtırken sana doğru geliyordu. Bir iki adım gidip onu kendine çektin ve dudağına uzun sayılabilecek bir öpücük bıraktın. Geri çekildiğinde bu sefer o seni kendine çekip manidar bir öpücük bırakmıştı.
"Seni çok özledim. Öldük sanmıştım ama buradayız."
"Seni bir kere bile öpmeden ölmeyi düşünmemiştim şahsen."
Tek kaşını kaldırmış, söylediklerine sırıtırken hiç yeri ve zamanı olmadığını biliyordun. Bu yüzden Steve'nin sesiyle toparlandınız.
"Avengers assemble!!"😍
Hep beraber Thanos 'un adamlarıma doğru koştuğunuz sırada birkaç tanesini yere serdin. Pepperı kostümle karşında görünce ağzından bir hayret nidası yükseldi.
"Bu gördüklerim doğru mu, Potts?"
"Aslında artık bir Stark'ım, tatlım."
"Ne, alçaklar? Bensiz düğün mü yaptınız?"
"Öyle olmak zorundaydı, Morgan seninle tanışmak için sabırsızlanıyor. Yani yeğenin, evet yeğenin bile var."
Bir tanesinin kafasını kopartırken bağırdın.
"Hala mı oldum? Tony, çok hızlı gitmişsin. Bu arada Tony neredesin sen?"
Etrafı taradın, o ve Peterı sarılırken gördüğünde gülümsedin. Yanlarına gittiğinde kollarını iki yana açtın.
"Beni hiç özlemedin sanırım, abicim."
Peter ile ayrıldıklarında sana doğru geldi. Açtığın kollarının arasına girdi.
"Seni getirebilmek için zaman makinesi yaptığımı duysan öyle demezdin, küçük kardeşim."
"Aha! Kendini her geçen gün aşıyorsun. Bu arada bir yeğenim varmış, Morgan. Tanrım ne ara yaptınız?"
"Tebriklerin için sağ ol, S/A. Ayrıca sana çok benziyor ama neyse ki senin kadar yaramaz değil."
Ikiniz de gülerken yollarınızı ayırdınız. Yere düşen eldiveni son anda kaptığında uçmaya devam ettin. Peşindeki Thanosu istediğin yere çektiğinde eldiveni Peter'a fırlattın ve yolunu şaşıran Thanos'un çenesine bir yumruk indirdin.
"Bu Loki içindi."
Seni sinirle yığının ortasına fırlattığında Bucky koşarak yanına geliyordu.
Her şey bundan sonra çok hızlı gelişmeye başladı. Kaptan Marvel 'ın gelişi, Thanos 'un tekrardan parmağını şıklatması bu sırada Buckye sarılmış gerçekten sonun geldiğine inanmıştın fakat öyle olmadı. Tony 'nin taşları aldığını gördün.
"Hayır, hayır! Bucky ona yapmamasını söylemeliyiz. O, dayanamaz."
Bucky, ne zaman akmaya başladığını bilmediğin göz yaşlarını sildi ve alnını alnına yasladı.
"Bu onun kaderi, kazanacağımız tek ihtimal. Üzgünüm, çok üzgünüm."
Kafanı iki yana salladın ama bir şey yapamadın. Ona baktığında parmağını şıklatmıştı. Etrafındakiler toz olurken bu sefer siz kazanmıştınız ama sen bu savaşta çok kayıp vermiştin. Koşarak onun yanına gittiğinde ağzından bir hıçkırık kaçtı. Dizlerinin üzerine çöktün.
"Başardık, Bay Stark. Başardık, efendim."
Peter'ın omzuna dokundun ve sana yer açmasını sağladın. Abinin yüzüne dokundun.
"Seni çok seviyorum, Tony. Seni çok seviyorum."
Kulağına eğildin.
"Sana sahip olduğum için dünyanın en şanslı kızıyım, Tony. Her şey için sana minnettarım. Arkadakiler iyi olacaklar, merak etme. Tekrar görüşeceğimiz güne kadar, hoşça kal. Abi."
Ondan ayrıldığında sana gülümsedi. Bucky ayağa kalkmana yardım etti. Pepper onunla vedalaşırken gittiğini anladığında ağlaman daha da şiddetlendi ve kafanı Bucky 'nin göğsüne gömdün.
**********
"Herkes mutlu bir son istiyordu, değil mi? Ama her zaman istediğiniz olmaz. En azından bu sefer.
Bunu oynattığınızda, umarım kutlama içindir. Umarım aileler yeniden bir aradadır, bunu geri kazanmışızdır. Umarım dünyanın normal düzeni yeniden inşa edilmiştir, eğer öyle bir şey varsa tabii. Tanrım, ne Dünya ama! Evren, artık. 10 yıl önce bana yalnız olmadığımızı söyleseydiniz, bu boyuttan bahsediyorum, şaşırmazdım. Ama hadi be, dünyaya gelen karanlık savaş güçleri ve daha iyisi veya daha kötüsü şöyle bir gerçek var ki Morgan bu dünyada büyümek için bir yol bulmalı.
Ben de küçük bir video kaydetmek istedim, zamansız ölürsem diye. Gerçi, ölüm hiçbir zaman zamansız değil. Yarın deneyeceğimiz bu zaman yolculuğu mevzusu hayatta kalmakla alakalı düşüncelere itiyor beni. Ama sonra aklıma geliyor, bu bir kahramanlık işi.
Yolculuğun bir kısmı sona erdi. Hem ben ne için debeleniyorum bu kadar? Her şey olması gerektiği gibi olacak.
Seni 3000 kere seviyorum."
Tony 'nin kaydettiği videoyu izlerken Morgan kucağındaydı. Küçük yeğenine gülümsedin ve alnını bir öpücük bıraktın. Yaşların istemsiz akarken Pepper elini omzuna koydu ve Morganı yere bıraktın. Kız annesinin tutmuş ilerlerken Happy'nin belinden ittirmesiyle peşlerine takıldın.
Yapmanız gereken tören için bahçeye çıktınız. Ellerinle kendini sararken Pepper'ın arkasından ilerledin.
Herkes buradaydı; bütün sevdikleri, birlikte omuz omuza mücadele ettiği arkadaşları, ailesi buradaydı. Abin için güzel bir uğurlamaydı. Onunla birlikte Loki'yi ve Natasha"yı da andın.
Sonra her zaman tıpkı senin gibi gerçekten yanında olan adamın belindeki ellerini hissettin. Ne kadar geçmişte gurur duymadığınız şeyler olmuşsa da hayat insanları geçmişleriyle yargılamak için çok kısaydı.
Kafan onun çenesinin altına geliyordu, ona taraf dönmeden ellerini epeyce uzamış sakallarına yerleştirdin.
Tören bittiğinde herkes bir tarafa dağıldığında onunla bahçede göle karşı duruyordunuz. Suskundunuz.
Elini tutuyordun. Baş parmağıyla elinin üzerini okşadığını hissedebiliyordun. Bir anda ona döndün ve ani hareketinle afallasa da yapacağın hamleyi bekliyordu. Boşta olan elini yanağına yerleştirdin.
"Seni seviyorum, Barnes."
Hayat kısa, o yüzden sevdiklerinize onları sevdiğinizi söyleyin diye geçirdin içinden.
Bu sözleri senden duymak Bucky için birçok şeye bedeldi.
"Ben de seni seviyorum, S/A. Sen benim ailemsin."
●
BUM! Yine uzun bir bölüm ve maalesef bir final. Bu seri daha çok aşk değil de mücadeleyi baz alıyordu. Bence marvel evreninde bir karakter olsa güzelce değerlenebilirdi.
Umarım beğenmişsinizdir.
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Buna çok emek verdim. Tam tamına 1600 kelime etti.
Bir sonraki bölümlerde görüşmek üzere.