အခန်း (၄၁) - ဟင်းလင်းပြင်ရဲ့အခြားတစ်ဖက်
Unicode
[I had only one you...]
Warningနဲနဲပါပါတယ်နော်။
........................................................................
မီးခလုတ်လေးကထောက်ခနဲမြည်သွားပြီးနောက်အခန်းအတွင်း၌ဝယ်အမှောင်ထုက နှစ်ဦးစလုံးအပေါ်သို့ ဖုံးလွှမ်းသွားလေတော့သည်။အမှောင်ထုကသာဖုံးလွှမ်းသွားပေမယ့်လို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တော့အထင်အရှားမြင်နေရသည်။ မင်းခန့်ထည်ကခုတင်ပေါ်၌ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေသော
ရှိုင်းဇေယံလေးအားအတန်ကြာရှုကြည့်နေပြီးနောက် သူ၏ခြေလှမ်းများအားကောင်လေးဆီသို့လှမ်းလိုက်စေသည်။
ရှိုင်းဇေယံလေးကတော့ခေါင်းလေးကိုငုံ့လို့ထားပြီး မျက်နှာလေးကိုအောက်ငိုက်ထားတာမို့သူ့ချစ်သူရဲ့မျက်နှာအမူအရာလေးဟာအဘယ်ကဲ့သို့ဖြစ်နေလိမ့်မည်မှန်းသူမဖတ်နိုင်ခဲ့ပေမယ့် မျက်ရည်ဥလေးတွေတဝဲလည်လည်ဖြစ်နေမည်မှာသေချာပေါက်ပင်။
ဟုတ်တာပေါ့။
သူ့ကလေးကဒီနှစ်မှ ၁၆ကျော်ကျော်၁၇နှစ်စွန်းစွန်းလေးပဲရှိသေးတာလေ။
သူ့ကလေးလေးကလုံးဝအပြစ်ကင်းစင်တဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်ပဲ။ဖြူစင်လွန်းတဲ့ကလေးလေးကဒီလိုကိစ္စမျိုးကိုအရင်ကတစ်ခါမှ မကြုံတွေ့ခဲ့ဖူးလို့ထင်သည်။ဒါ့ကြောင့်သူ့ချစ်သူလေးကဒီလောက်ထိဗျာများပြီးတုန်လှုပ်နေခဲ့ရတာပေါ့ .....
ဒီကလေးအရွယ်တုန်းကသူကိုယ်တိုင်လည်းတော်တော် ကသောင်းကနင်းနိုင်ခဲ့တာ။ပြောရမယ်ဆို သူတို့အဖွဲ့ထဲမှာအတွေ့အကြုံအရှိဆုံးကတော့ သေချာပေါက် ဟိုအကောင်စုတ်မြတ်မင်းစက်ပင်။
သူ့ရဲ့ပထမဆုံးအဖြစ်အပျက်ကထင်သလောက်အဆင်မချောခဲ့တာမို့ First yearက ထိုအကြောင်းကိုတွေးမိလိုက်ရင်ဖြင့်ဒင်းကိုသတ်ပစ်ချင်စိတ်တို့ကတစ်ဖွားဖွား။
မင်းခန့်ထည်ကစားပွဲပေါ်ရှိ ဖုန်းလေးအားလှမ်းယူလိုက်ပြီး Flash lightလေးကို အခန်းထောင့်တစ်နေရာ၌ဖွင့်ထားလိုက်သည်။ထိုအလင်းရောင်ကသူတို့ခုတင်ထက်ဆီသို့ အလင်းပြပြလေးကျလို့နေရာ ထိုအလင်းရောင်ကအခန်းထဲကမီးချောင်းလောက်တော့မလင်းနိုင်ပေ။
ထိုသို့မှ သူ့ရဲ့ရှိုင်းလေးကအရမ်းရှက်မနေမှာပေါ့။
သို့မဟုတ်ပါက အရှက်သည်းလွန်းတဲ့ပုစိလေးမှာတစ်ညလုံးထိုင်ငိုနေပေလိမ့်မည်။
ထို့နောက် မင်းခန့်ထည်ကသူ၏ကျောပိုးအိတ်အနက်ရောင်လေးထဲရှိအိတ်အသေးလေးထဲမှကြည်ပြာရောင် tissueအထုပ်လေးကိုထုတ်လိုက်ပြီး ရှိုင်းရဲ့ဘေးနားသို့ပစ်ချလိုက်သည်။Tissueထုပ်လေးကခုတင်ကြမ်းပြင်နဲ့ ထိပြီးထွက်လာတဲ့အသံလေးကအစ ရှိုင်းရဲ့ကိုယ်လေးအားအမှတ်တမဲ့တုန်လှုပ်သွားစေလေသည်။
"မကြောက်ပါနဲ့ ကလေး။
ကိုယ်ကူညီပေးမှာမို့ မကြောက်နဲ့နော် ဟုတ်ပြီလား"
မင်းခန့်ထည်ကရှိုင်းရဲ့ခေါင်းလေးအားဖွဖွလေးပုတ်လိုက်ရင်းအေးချမ်းလှသောအပြုံးတစ်ပွင့်ကိုသူ၏နှုတ်ခမ်းသားတို့ထက်၌ဖန်ဆင်းလိုက်တဲ့အခါ တစ်ယောက်သောသူရဲ့ထိုအပြုံးတို့ကိုမြင်လိုက်ရသည်နှင့်ကောင်လေးရဲ့နှလုံးသားလေးကတမဟုတ်ချင်းနွေးထွေးသွားခဲ့ရကာ လှိုင်းကြက်ခွပ်တို့ထနေရှာတဲ့သူ၏စိတ်တို့ကတည်ငြိမ်သွားခဲ့ရသည်။
ပြီးနောက် မင်းခန့်ထည်က ရှိုင်းရဲ့အရှေ့ဘက်ခုတင်အောက်ကြမ်းပြင်ထက်ဆီသို့ထိုင်ချလိုက်လေသည်။
မင်းခန့်ထည်ထိုသို့ထိုင်ချလိုက်တာကိုမြင်တော့ ရှိုင်းဇေယံကသူ၏လက်နှစ်ဖက်ကိုအနောက်ဘက်သို့တွန်းကာအားပြုရင်း
ခုတင်အစွန်းဘက်မှ တရွေ့ရွေ့ဆုတ်ဖို့ကြိုးစားနေခဲ့သည်။
မင်းခန့်ထည်ကထိုအဖြစ်ကိုမြင်သော်ကောင်လေးရဲ့ကိုယ်လေးအားသူ၏မျက်နှာနှင့်အနီးဆုံးသို့ပြန်ဆွဲယူလိုက်တဲ့အခါ မင်းခန့်ထည်ရဲ့မျက်နှာဟာ ရှိုင်းရဲ့ပေါင်ခြံကြားထဲသို့ရောက်ဖို့နဲနဲပဲလိုတော့တဲ့အနေအထားသို့ရောက်သွားတာကြောင့်ရှိုင်းဇေယံလေးကအလန့်တကြားထဆိုလာသည်။
"ကိုခန့်!.....ဘာလုပ်မလို့လဲ!"
"ရှူး...... အသံအရမ်းမထွက်စေနဲ့နော်။
အခန်းနံရံတွေကမလုံဘူး"
မင်းခန့်ထည်က သူ၏နှုတ်ခမ်းကွေးတစ်စုံထက်ဆီသို့လက်ညှိုးလေးအားထိကပ်လိုက်ရင်းတိုးတိုးဆို၏။
သို့သော် ကောင်ငယ်လေးကသူ့ဆိုလိုရင်းကိုလုံးဝနားလည်ပုံမပေါ်တာကို မင်းခန့်ထည်ရိပ်မိသည်။
သူဆက်ရှင်းပြနေလို့လဲအကြောင်းထူးမည်မဟုတ်တာကြောင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောပြမနေတော့ပဲ စည်းတစ်ခုကိုဖြတ်ကျော်မယ့််သူ၏ခြေလှမ်းတွေကိုဆက်လှမ်းလိုက်တော့သည်။
မင်းခန့်ထည်ဟာရှိုင်းဇေယံရဲ့လုံချည်ထက်ရှိသဘက်လေးအားအရင်ဖယ်ချလိုက်ပြီးနောက် ယောပုဆိုးအညိုရောင်လေးအားကောင်လေးရဲ့သေးသွယ်လွန်းသောခါးထက်ဆီမှဖြေညင်းစွာဖြေချလိုက်သည်။ထို့နောက်ရှိုင်းရဲ့သေးသွယ်ဖြူဝင်းသောခြေတံလေးများမှတဆင့် ထိုလုံချည်ကွင်းလေးကကြမ်းပြင်ထက်ဆီသို့တိုးဖျညင်သာစွာပုံကျသွားတော့လေသည်။
ရှိုင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းလေးကအခုချိန်မှာအကာကွယ်လုံးဝကင်းမဲ့သွားပြီဖြစ်ကာမင်းခန့်ထည်ကရှိုင်းရဲ့ဖြူဖွေးသောပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်အား သူ့အနီးနားသို့ဆွဲယူလိုက်ပြီးနောက် သူ၏မျက်နှာအားရှိုင်းရဲ့ နွေးထွေးလွန်းသော အခရာလေး၌နစ်မြုပ်လိုက်လေတော့သည်။
"အင်းးးးးးးး အာ ....."
မင်းခန့်ထည်ရဲ့အရှိန်ယူနှုန်းမြင့်လေလေ ရှိုင်းရဲ့အသံလေးကအခန်းထဲ၌တစတစထွက်ပေါ်လို့လာလေလေပင်။
သို့သော် အစပိုင်းတုန်းကမင်းခန့်ထည်မှာထားသည်ကိုပြန်သတိရသွားတဲ့အခါ ပါးမို့လေးတွေနီရဲနေတဲ့ကောင်လေးကသူ၏အောက်နှုတ်ခမ်းလေးအားအတင်းဖိကိုက်ထားလိုက်လေသည်။
"ကိုခန့်.........ကျနော်......"
သူအခုခန္ဓာကိုယ်ထဲမှ ပူနွေးတဲ့တစ်စုံတစ်ခုကပေါက်ကွဲထွက်ကျလာတော့မည်ကိုခံစားလိုက်ရတာကြောင့် မင်းခန့်ထည်ကိုသတိပေးလိုက်ပေမယ့််လည်းအောက်ဘက်ရှိလူသားကသူ့ရဲ့ပူနွေးအိထွေးလွန်းသောလျှာအစုံကိုရပ်တန့်သွားခြင်းမရှိခဲ့ပေ။
ထိုလူသားကသူဘယ်လိုတားတားရပ်မည့်ပုံမပေါ်တဲ့အပြင်ကိုပိုပြီးအကဲစမ်းလာခဲ့သည်။
မကြာပါဘူး။ မင်းခန့်ထည်ရဲ့အာခေါင်အတွင်း၌အရည်တစ်မျိုးကပြည့်လျှံသွားခဲ့ရသည်။
"အဟွတ် ...အဟွတ်"
အုပ်စိုက်ထားသောမင်းခန့်ထည်၏ခေါင်းကအဆက်မပြတ်ချောင်းဆိုးသံတို့နဲ့အတူပြန်မတ်လာတဲ့အခါရှိုင်းဇေယံလေးကသူ၏ဘေးဘက်မှ tissueထုပ်လေးကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး Tissueတစ်ရွက်ကို
ကမမ်းကတမ်းကမ်းပေးလိုက်လေသော်
မင်းခန့်ထည်ကမလိုဘူးဟူ၍ ခေါင်းခါပြကာငြင်းဆန်လာသည်။
ထို့နောက်သူသေချာကြည့်လိုက်တော့ တစ်ယောက်သောသူရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာ ခုနကအပြည့်ဖြစ်နေသောထိုအရည်တို့ကကျန်ရှိမနေတော့ပေ။
မျက်လုံးလေးတွေပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားရတဲ့ကောင်လေးကမင်းခန့်ထည်ရဲ့မျက်နှာကိုဆွဲယူကြည့်လိုက်ပြီး ရှိုက်သံလေးနဲ့အပူတပြင်းမေးလိုက်လေသည်။
"ကိုခန့် မြိုချလိုက်တာလား?"
"အင်း....."
မင်းခန့်ထည်ကသူ့ရဲ့လက်ဖမိုးနဲ့အတူနှုတ်ခမ်းတွေကိုသုတ်ပစ်လိုက်ပြီးကောင်လေးကိုငြင်သာနူးညံ့စွာပြုံးပြရင်းဆက်မေးလာသည်။
"အခုနေသာထိုင်သာရှိသွားပြီလား?"
"ကျနော်...."
ရှိုင်းကနီရဲသောမျက်နှာလေးအားလွှဲလိုက်ရင်းသူတစ်ကိုယ်တည်းကြားရုံအသံလေးနှင့်သာတိုးတိုးလေးရေရွတ်လိုက်လေသည်။
"ကျနော် နေရတာအဆင်ပြေသွားပြီ......"ဟူ၍။
ကောင်လေးစကားကိုကြားတော့မင်းခန့်ထည်ကတဟားဟားနှင့်ရယ်မောလိုက်ရင်းတုံ့ပြန်လာကာ ရှိုင်းရဲ့နီတွတ်တွတ်နားဖျားလေးဆီသို့တိုးကပ်လိုက်လျက်မယုံသင်္ကာတို့ပြည့်နှက်နေသောအသံတို့ဖြင့်ကျီစယ်လာသည်။
ထိုသို့ကျီစယ်သောဝင်လေထွက်လေတို့က ရှိုင်းရဲ့နားသီးဝလေးအားမီးစလေးတွေနဲ့တို့ထိနေသကဲ့သို့ပူနွေးနွေးခံစားချက်များကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှထပ်ပြီးခံစားလာရပြန်သည်။
"သေချာလို့လား ညီရယ် ကိုယ့်ကိုမညာချင်စမ်းပါနဲ့ကွာ"
မင်းခန့်ထည်ကအက်ရှရှပြောရင်းအောက်ဘက်ဆီသို့မျက်စပစ်ပြလိုက်တဲ့အခါ ရှိုင်းဇေယံကပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ရဲ့မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံးမှာသွေးစက်လေးတွေတတောက်တောက်စီးကျလာတော့မတတ်အင်မတန်မှနီစွေးရဲတောက်လာရတော့သည်။
တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်းမီးကင်ခံထားရသည့်ပမာပူထူနေကာ သူ့ရဲ့အခုအခြေအနေဟာ တစ်ယောက်သောသူရှေ့မှာမျက်နှာထားစရာနေရာမရှိအောင်အလွန်တရာရှက်စရာကောင်းလွန်းနေ၏။
'လခွမ်းတဲ့မှ မင်းတော်တော် ခံစားရလွယ်နေပါလား ရှိုင်းဇေယံ!!!!'
သူ့ကိုယ်သူပြန်ဆဲဆိုနေတဲ့အချိန်မှာပင် သူ့ရဲ့ကိုယ်လေးကခုတင်ထက်ဆီသို့ရုတ်ချည်းတွန်းလှဲခံလိုက်ရလေသည်။
သူသတိပြန်ဝင်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ မျက်စိရှေ့ကလူသားဟာသူ၏ကိုယ်ပေါ်သို့တုံ့ဆိုင်းခြင်းအလျဥ်းမရှိစွာ အုပ်မိုးထားလိုက်ပြီးပြီပင်။
မင်းခန့်ထည်ရဲ့နက်မှောင်ရီဝေသောမျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ရမ္မက်ဆန်လွန်းတဲ့နတ်ဆိုးတစ်ကောင်ရှိနေသည်ကို ရှိုင်းဇေယံကအထင်အရှားတွေ့လိုက်ရသော်လည်း သူကိုယ်တိုင်လဲ အနှီလူသားရဲ့အုပ်မိုးကာချုပ်နှောင်ထားမှုအောက်တွင်ငြင်းဆန်ဖို့ရာအားအင်မရှိခဲ့ပေ။သို့မဟုတ် ထိုအထိအတွေ့တို့ကိုမငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့ခြင်းဟုဆိုလျှင်ပိုမှန်ပေလိမ့်မည်။
ထိုခံစားချက်တို့က Happy New yearညကတည်းကသူ၏ကိုယ်အနှံ့တွင်မေ့ဖျောက်မရလောက်အောင်စွဲထင်ကျန်ရစ်နေခဲ့ကာသူရဲ့ကိုယ်အနှံ့ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုစီကို ထိကိုင်လိုက်လျှင်ပင် ထိုအထိအတွေ့တို့ကိုတမ်းတနေမိတဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အမှန်တကယ်သတ်ပစ်ချင်မိလေသည်။
သူ့ရဲ့တောင့်တမက်မောမှုများအား ထိုလူသားရိပ်မိသွားမှာကိုတစ်ချိန်လုံးခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့စိုးကြောက်နေခဲ့ရပေမယ့် အခုဖုံးကွယ်ထားဖို့ရာမတတ်နိုင်တော့ပေ။
ကမာခွံလေးထဲကပုလဲလုံးလေးတွေပမာသူသိမ်းဖွက်ထားတဲ့ခံစားချက်တို့ကိုထိုလူသားက အပေါ်ယံကမာခွံလေးများအားရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖယ်ခွာချလိုက်ပြီပင်။
မင်းခန့်ထည်ကကောင်လေးရဲ့မျက်နှာနားဆီသို့တိုးကပ်လိုက်ပြီး အလိုရမ္မက်တို့ထုံလွှမ်းနေသောလေးပင်အက်ရှလှသည့်စကားသံတို့ဖြင့်ကောင်လေးအားဆွလိုက်ရင်း ကလူကျီစယ်လိုက်ပြန်သည်။
"ညီ ...မင်းလေး ...ဒီထက်ပိုလိုချင်သေးတယ်မှတ်လား?"
"...."
ကောင်လေးကအသံတိတ်နေတာကိုမြင်တော့ညစ်ကျယ်ကျယ်ရယ်သံတို့က အသားစားကျားကြီးရဲ့နှုတ်ခမ်းထက်ကနေထွက်ကျလာသည်။
"မဖြေဘူးပေါ့"
"ကျနော်လိုချင်တယ်။အဲ့တာ ကိုခန့်ကြောင့်။ကိုခန့်သာအဲ့ညတုန်းကကျနော့်ကိုအဲ့လိုမလုပ်ခဲ့ရင်........ဟင့်"
မင်းခန့်ထည်ခမျာ ရုတ်တရက်ထငိုလာပြီးဝန်ခံလာတဲ့ သူ့ကလေးလေးကြောင့်ခေတ္တကြောင်အမ်းသွားရကာမျက်တောင်တွေကိုခတ်လိုက်တော့သည်။
'ခများကြီးကြောင့်။ဒါတွေအားလုံးခများကြီးကြောင့်ပဲ!!!!!!။'
သူရှက်ရှက်နှင့်အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။အခုလည်းဘာထူးလဲ သူကိုခန့်ရှေ့မှာအရှက်ကွဲခဲ့တာပဲ။
သူ မဖြစ်ဖြစ်တဲ့နည်းနဲ့ဒီအခြေအနေကြီးကနေမြန်မြန်ရုံးထွက်ချင်သော်လည်း လုံးဝမရွေ့သောသူ၏ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်အားမလိုအားမရဖြစ်စွာအမျက်ထွက်မိကာ နောက်ဆုံး၌ သူငိုကြွေးခြင်းကိုသာတတ်နိုင်တော့သည်။
တကယ်တော့မင်းခန့်ထည်ကသူ့ချစ်သူလေးအားစနောက်ချင်ရုံသက်သက်ပင်။ပြဿနာကဒီလောက်ထိကြီးတက်သွားလိမ့်မည်လို့သူလည်းမထင်ထားခဲ့။
ထို့ကြောင့် ငိုနေတာတောင်ချစ်စရာကောင်းနေတဲ့သူ့ချစ်သူလေးကိုအုပ်မိုးထားရာမှပြန်ထလိိုက်ပြီးအပြာပြာသလဲလဲတောင်းပန်ရတော့သည်။
"ညီ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ မငိုနဲ့နော်။မင်းလေးအဲ့လိုငိုနေရင် ကိုတကယ်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ပါကွာ။တိတ်တော့ကွာ နော်"
မင်းခန့်ထည်ကကောင်လေးရဲ့မျက်ဝန်းအိမ်လေးတွေကနေစီးကျလာတဲ့မျက်ရည်ဥလေးတွေးကိုလိုက်လံသုတ်သင်ပေးရင်း ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်လျက်တဖွဖွပြောနေရှာသည်။
"ဟုတ်ပါတယ် ကိုယ့်အမှားပါ။ကိုယ်အဲ့နေ့ညက တကယ်ကိုအဲ့လိုမလုပ်ခဲ့သင့်ဘူး။ကိုယ့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်"
ထိုအခါချွဲစိန်လေးကလည်းထထိုင်လိုက်ပြီး မင်းခန့်ထည်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲသို့တိုးဝင်လိုက်ကာသူ၏ခေါင်းလေးနှင့်တစ်ယောက်သူရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာပွတ်သပ်နေခဲ့သည်။
"နောက်နေ့ကျ ကျနော့်ကိုမလှောင်ရဘူးနော်"
"အင်းပါ ကိုက ဘာကိစ္စ လှောင်ရမှာလဲ ကလေးလေးကလဲကွာ"ဟုဆို၍ မင်းခန့်ထည်ကရှိုင်းဇေယံရဲ့ကျောပြင်လေးအားပုတ်ပေးရင်းချော့မြူလာလေသည်။
သူ့ကလေးလေးအငိုမတိတ်ရင်သူလဲသူ့ကိုယ်သူခွင့်လွှတ်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။မင်းခန့်ထည်တစ်ယောက်မမောနိုင်မပမ်းနိုင်နဲ့နာရီဝက်လောက်ချော့မြူပြီးမှ အငိုသန်လေးရှိုင်းဇေယံကအငိုတိတ်သွားတော့လေသည်။ထိုအခါမှ အချစ်ရူးကြီးမင်းခန့်ထည်လည်းသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။
"ဒါဆို ကိုယ် စတော့မယ်နော်"
မင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်တိို့က ပေါင်ခြံနားသို့တဖြည်းဖြည်းတိုးဝင်လာသည်ကို ရှိုင်းသတိထားမိတော့ သူ၏ခြေထောက်များကိုရုတ်တရက်ကြုပ်လိုက်မိသည်။
"ညီ မကြုပ်ထားနဲ့လေ ကို့လက်မဝင်တော့ဘူး"
ဤသည်မှာ ရှိုင်းဇေယံလေးအတွက်ဒုတိယလုပ်ငန်းစဥ်ကို သူကူညီပေးခြင်းဖြစ်ရာ ကောင်လေးအတွက်တင်းကြပ်နေတဲ့ထိုခံစားမှုတို့ကသည်းခံဖို့ရာခက်ခဲလှသည်မို့ သူအမြန်ဆုံးဖြေလျှော့ပေးဖို့လိုသည်။
မင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်တို့ကကြုပ်ထားတဲ့ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ဆီကနေမရမကတိုးဝင်လိုက်ရင်း နောက်ဆုံးမှာတော့ကောင်လေး၏အဓိကနေရာသို့ရောက်သွားရလေသည်။
"အင့်...."
ထိုအခါရှိုင်းဇေယံလေးမှာထိန်းချုပ်မရစွာအသံထွက်မိလိုက်လေသော်မင်းခန့်ထည်ကရှိုင်းရဲ့ကိုယ်လေးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့်ပွေ့ထားရင်းဆိုသည်။
"စိတ်လျှော့ထား"
မင်းခန့်ထည်ရဲ့ လက်လှုပ်ရှားမှုတို့ကရှေ့တိုးလိုက်နောက်ဆုတ်လိုက်ဖြင့်အရှိန်မြန်လာတာနဲ့အမျှကောင်လေးခမျာမောဟိုက်လို့လာတာကြောင့် သူ မင်းခန့်ထည်ရဲ့ရင်ခွင်ကိုသာအမှီသဟဲပြုထားရလေသည်။
"အ....အ......အင်းးးးးးးး"
မင်းခန့်ထည်ကနောက်ဆုံးအားမရဟန်တူသည်။ရှိုင်းရဲ့ကိုယ်လေးအားသူ၏ပေါင်ပေါ်သို့ဆွေ့ခနဲဆွဲတင်လိုက်တော့သည်။
"ကိုယ့်ကိုဖက်ထား ဒါဆို ညီခံစားရသိပ်မခက်တော့ဘူး"
မင်းခန့်ထည်ပြောသည့်အတိုင်းရှိုင်းဇေယံလေးကထိုသူ၏ဂုတ်ကျောဘက်ဆီသို့ အားပါပါနှင့်ဖက်ထားမိလိုက်သည်။မင်းခန့်ထည်ရဲ့ဖြူဖွေးသောလည်တိုင်လေးကအခုချိန်၌ကောင်လေးရဲ့ဖက်တွယ်ထားမှုကြောင့်နီရဲနေရလေပြီ။
"အာ!!!!"
ရှိုင်းကမင်းခန့်ထည်ရဲ့ကျောဘက်ဆီသို့မျက်နှာမူထားတာကြောင့်ကောင်လေးရဲ့စတော်ဘယ်ရီရောင်မျက်နှာလေးကိုသူမမြင်ရသဖြင့် စိတ်ပူစွာဆိုလိုက်လေသည်။
"နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ထားလား? ကလေး...
နှုတ်ခမ်းကိုအတင်းမကိုက်ထားနဲ့နော်"
"အဲ့လိုမှ.....မဟုတ်ရင် .......ကျနော်အသံထွက်မိလိမ့်မယ်"
"ဒါဆို ကိုယ့်ပုခုံးကိုကိုက်ထား"
မင်းခန့်ထည်ထိုသို့ပြောပြီးမကြာပေ။သူ၏ပုခုံးထက်ဆီမှ စူးနစ်သောနာကျင်မှုတစ်မျိုးကိုခံစားလိုက်ရသည်။
"ဟုတ်ပြီကို့ကိုသာကိုက်ထား ပြီးတော့စိတ်လျှော့ထား"
မင်းခန့်ထည်ရဲ့နှဖူးပြင်ထက်မှာလည်းချွေးသီးလေးတွေဝေ့သီနေကာ သူ၏လက်လှုပ်ရှားမှုတို့ကမြန်ဆန်သထက်မြန်ဆန်လာခဲ့လေသည်။နောက်ဆုံးသူ့ရဲ့လက်ငါးချောင်းတိို့၌ချွဲပစ်သောအရည်တို့ဖြင့်ရွှဲနစ်သွားပေတော့၏။
ကောင်လေးလည်းအသက်ပြင်းပြင်းရှူကာမောဟိုက်သွားပြီးနောက်မင်းခန့်ထည်ရဲ့ရင်ခွင်ထက်၌လဲလျောင်းလိုက်တော့လေသည်။
"မောသွားပြီလား အခုကောနေရတာအဆင်ပြေသွားပြီလား?"
"အင်း"
မင်းခန့်ထည်ကရှိုင်းရဲ့ကျောပြင်လေးအားပွတ်သပ်လိုက်ပြီးနှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။
ကောင်လေးကိုပွေ့ဖက်ထားရာကနေအောက်ပိုင်းရှိတုံ့ပြန်မှုကိုစိတ်ရောက်သွားတဲ့အခါမှာတော့သူရုတ်တရက်ရပ်တန့်မိသွားသည်။
ဤသည်မှာ သူ့ကလေးလေးသိသွားလို့လုံးဝမဖြစ်တဲ့အရာပေ။
အောက်ပိုင်းရှိသကောင့်သားက ဘယ်နှယ့်ဒီနေ့မှထိန်းမရဖြစ်နေတာတုန်းဟ!!!!!!
မင်းခန့်ထည်ခမျာဝင်လေထွက်လေတို့ကိုပုံမှန်ရှူသွင်းရှူထုတ်လုပ်နေရသည်။
မင်းခန့်ထည်ရဲ့ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အသက်ရှူသံတို့ကိုသတိထားမိသွားတဲ့ကောင်လေးကတောက်ပရွှန်းလဲ့နေတဲ့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့မော့ကြည့်လာရင်းချစ်စရာကောင်းတဲ့လေသံသေးသေးလေးနဲ့မေးလာလေသည်။
"ကိုခန့် ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်?"
".... "
ဒီခံစားချက်မျိုးကပြောရမယ်ဆိုသူခိုးလူမိသွားတဲ့ခံစားချက်မျိုးပေါ့။
မင်းခန့်ထည်ကဘာမှမဖြစ်ဟန်ဖြင့်ခေါင်းခါပြလိုက်ကာ ရှိုင်းဇေယံလေးကိုသူ၏ရင်ခွင်ထက်ဆီမှလွှတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက်ခုတင်ပေါ်ကနေကမမ်းကတမ်းထရပ်လိုက်သည်။
ပြီးနောက် ကြမ်းပြင်ထက်မှာပုံကျနေတဲ့လုံချည်လေးအားကောက်ယူလိုက်ကာကောင်လေးကိုမကြည့်ပဲကမ်းပေးလာခဲ့သည်။
"အေးနေမယ် ဝတ်လိုက်ဦး"
"..."
မင်းခန့်ထည်ထိုသို့ပြောမှရှိုင်းဇေယံလည်းဗလာကျင်းဖြစ်နေရှာသောသူ၏အောက်ပိုင်းအားသတိရတော့သည်။ထို့ကြောင့် မင်းခန့်ထည်ကမ်းပေးလာတဲ့ပုဆိုးလေးအားဆွဲယူလိုက်ပြီးချက်ချင်းဆွဲဝတ်လေတော့သည်။
မရမကငြိမ်းသတ်ထားရတဲ့အလိုဆန္ဒတို့စတင်တောက်လောင်လာရပြန်တဲ့မင်းခန့်ထည်ဟာ ဟန်ဆောင်ကောင်းစွာအတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းထားရင်း အခန်းထဲကနေကတိုက်ကရိုက်ထွက်သွားဖို့အပြင်တွင်ကောင်လေးကသူ့အားဖမ်းဆွဲလိုက်တဲ့အခါ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလာတဲ့အထိလက်သီးတင်းတင်းဆုပ်ထားရသည်။
"ကိုခန့် ဘယ်သွားမလို့လဲ?"
"...."
'ဒါကမေးခွန်းတွေထုတ်ဖို့အချိန်ကောင်းမဟုတ်ဘူးနော် ကောင်လေး ။ ကြာလာရင်ကိုယ်မင်းကိုခုန်အုပ်မိတော့မယ် !!! 'ဟုမျက်စိစုံမှိတ်ကာစိတ်ထဲ၌ရေရွတ်လိုက်ပြီးနောက်
သူချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်သည်။
"Toiletသွားမလို့ မီးပြန်ဖွင့်လိုက်တော့နော်။အကိုပြန်လာရင် ထမင်းစားဆောင်ဘက်သွားမယ်။ညီလည်း ရေချိုးဆောင်ဘက်သွားပြီးဆေးကြောလိုက်ဦး"
ဟု ဒရောသောပါးဆိုကာအခန်းအပြင်သို့တချိုးတည်းလစ်ထွက်သွားလေတော့သည်။
"ကိုခန့် ဘာဖြစ်သွားတာလဲမသိဘူး"
ရှိုင်းဇေယံလေးမှာမျက်တောင်လေးပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်လျက်တစ်ကိုယ်တည်းမေးခွန်းထုတ်ရင်းအခန်းထဲ၌ကျန်ရစ်ခဲ့ရတဲ့အချိန်မှာ တစ်ဖက်ရှိမင်းခန့်ထည်မှာမူ သူသိပ်မြတ်နိုးရတဲ့လူသားလေးရဲ့အရည်တို့ကိုထိကိုင်ခဲ့တဲ့ညာဘက်လက်လေးအားငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း တွေဝေမိန်းမောနေမိလေသည်။
'ဒါဟာ သိပ်ရူးချင်စရာကောင်းတယ်'
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင်တော့မုတ်သုတ်လေတို့ကင်းစင်သွားခဲ့ပြီးအချိန်အခါမဟုတ်ရွာချလာတဲ့မိုးတို့သည်လည်းရပ်စဲသွားပြီဖြစ်ကာ ဆေးရုံကြီးအတွင်း၌မူ အလွန်တရာမှတည်ငြိမ်အေးချမ်းလို့နေသည်။
သျှားထက်မောင်တစ်ယောက်ဆေးရုံအတွင်း၌နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရာဘေးအခန်းကမိန်းကလေးကလည်း သူထင်ထားတာထက်ပို၍တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခဲ့သည်။
သူ ထိုမိန်းကလေးနဲ့ပက်သတ်၍ထူးထူးခြားခြားစိတ်ဝင်စားနေမိတာကလည်းတကယ်ကိုရယ်စရာကောင်းလှ၏။
ဒါပေမယ့်ဘယ်လောက်ပဲရယ်စရာကောင်းနေပါစေ သူ ထိုမိန်းကလေးအကြောင်းကိုသိချင်နေဆဲဖြစ်ပြီးစိတ်ဝင်စားနေမိတုန်းပင်။
သူအိပ်ရာနိုးပြီးမကြာခင်ပင် အခန်းအတွင်းသို့လျှောက်ဝင်လာတဲ့ခြေသံတစ်စုံကိုကြားလိုက်ရသည်။
"နိုးနေပြီလား?"
ထိုသူကတော့မနေ့ညကရှိုင်းဆက်ယံနဲ့ကတောက်ကဆဖြစ်ကာအခန်းထဲမှထွက်သွားခဲ့သော ဆရာဝန်လေးစိုင်းသီဟဖြစ်ကာသူက သျှားထက်မောင်အား မနက်ခင်း Medical checkupလာလုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
"သွေးပေါင်လဲ ပုံမှန်ပဲ"
သူကထိုသို့ဆိုပြီးနောက် ကုတ်အဖြူပေါ်ကနားကြပ်လေးအားတပ်လိုက်ကာသျှားထက်မောင်ကိုစမ်းသပ်လေသည်။
"နှလုံးခုန်နှုန်းလဲ ပုံမှန်ပါပဲ။"
ထို့နောက် သာမိုမီတာကို သျှားရဲ့အာခေါင်အတွင်းသို့ထည့်လိုက်ပြီး အဖျားတိုင်းလိုက်သည်။
"အဖျားကတော့ ကျန်သေးတယ်။အအေးသိပ်မခံနဲ့။အခု Airconလျှော့လိုက်မယ်။"
စိုင်းသီဟက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ remoteလေးအားနှိပ်လိုက်ရင်းအပူချိန်ကိုလျှော့လိုက်ပြန်သည်။ထိုသို့အင်မတန်မှပုံမှန်ဆန်နေတဲ့အပြုအမူတို့ကပဲအမှန်တကယ်ကို ပုံမှန်ဆန်မနေခဲ့တာကြောင့်သျှားထက်မောင်ကထုတ်မေးကြည့်လိုက်၏။
"Dr .မနေ့ညတုန်းက ကိုဆက်ယံကိုစိတ်ဆိုးသွားတာမှတ်လား?"
"..."
အမြဲတမ်းဖောင်ဖွဲ့စွာစကားဆိုတတ်ပါတဲ့ဆရာဝန်လေးကသူ့အမေးကိုကြားသော်နှုတ်ဆိတ်သွားကာတော်တော်နှင့်ပြန်မဖြေလာတာကြောင့်သူကပဲစကားဆက်ပြောလိုက်လေသည်။
"ကိုဆက်ယံ မနေ့ညက တော်တော်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရှာတာ။....."
ထိုလေယူလေသိမ်းလေးကိုကြားတော့ မျက်မှန်အောက်ကစိုင်းသီဟရဲ့မျက်ဆံလေးတွေကဖြတ်ခနဲလှုပ်ခတ်သွားခဲ့သည်။
"သူမနေ့ညကကျနော့်ကိုလူနာစောင့်အိပ်နေတုန်း တတောက်တောက်အသံကိုအဆက်မပြတ်လုပ်နေတယ်။ ကျနော် မှန်းကြည့်ရသလောက်တော့ ဖောင်တိန်တစ်ခုဖြစ်မယ်ထင်တာပဲ။
ပြီးတော့ သက်ပြင်းတွေလဲအဆက်မပြတ်ချနေတယ်။ မနေ့ညကလည်းတစ်ညလုံးအိပ်မပျော်ခဲ့ဖူး....."
ထိုအခါစိုင်းသီဟရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတို့ကခပ်ဖွဖွလေးတွန့်ချိုးသွားကာ သူကအခန်းမျက်နှာကျက်လေးအားတွေဝေငေးကြည့်နေရင်းသျှားထက်မောင်အားပြောပြလာလေသည်။
"အဲ့ဖောင်တိန်လေးက Eternal 520ဖြစ်မယ်။ သူအမြဲတမ်းအဲ့တစ်ခုပဲကိုင်နေကျ။ သူ့အသက် 20ပြည့်မွေးနေ့တုန်းက ငါ့ဦးလေးပိုင်တဲ့ ဟိုင်ချန်းကဖောင်တိန်စက်ရုံကနေ ကိုယ်တိုင်မှာပြီးမွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးခဲ့တာလေ။......"
"ကိုဆက်ယံက အဲ့ဖောင်တိန်လေးကိုတော်တော်သဘောကျတယ်ထင်တယ်နော်။ သူကအခုထိအဲ့တစ်ခုကိုပဲသူ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားတုန်းပဲဆိုတော့လေ ..."
Eternal 520 -စျေးကြီးပါပေ့ဆိုတဲ့ဖောင်တိန်အမျိုးအစားတွေထဲမှာတောင်လုံးဝရှာမတွေ့နိုင်တဲ့တစ်ခုတည်းသောဖောင်တိန်အမျိုးအစားပင်။
တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့စိတ်ကူးဥာဏ်တို့နဲ့ပုံဖော်ထုတ်လုပ်ထားခြင်းဖြစ်ကာ ရှိုင်းဆက်ယံတစ်ဦးတည်းကသာပိုင်ဆိုင်နိုင်ခွင့်ရှိတဲ့ကမ္ဘာပေါ်မှာတစ်ချောင်းတည်းသာရှိသောဖောင်တိန်လေးဖြစ်လေသည်။
"အဲ့တုန်းက ဆက်ယံကိုထူးထူးခြားခြားမွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးချင်တာနဲ့ နာရီ။ဖုန်း။လက်ပတ်။အကုန်လျှောက်စဥ်းစားတာကွာ။
မင်းသိလား ငါ့မှာဆံပင်တွေပါဖြူတော့မတတ်ပဲ။"
စိုင်းသီဟကဟာသလေးနှောကာဆိုလာတော့သျှားထက်မောင်ကပါလိုက်ပါရယ်မောမိလေသည်။သို့သော် ထိုအခါတုန်းက တကယ့်အဖြစ်အပျက်မှာမူရယ်စရာကောင်းတာတစ်ခုမှမရှိခဲ့တာကိုတော့ ကာယကံရှင်တွေကိုယ်တိုင်ကလွဲ၍ အတပ်သိခဲ့တာဆိုလို့မိုးကောင်းကင်ကြီးသာရှိပေလိမ့်မည်။
"ဆက်ယံကလေလူတစ်မျိုးအဲ့လိုတန်ဖိုးကြီးတဲ့အရာတွေကိုမကြိုက်တတ်ဘူး။
ငါစောင့်ကြည့်နေတဲ့ကာလပတ်လုံး ဆက်ယံကဖောင်တိန်လေးတွေစုဆောင်းရတာသဘောကျတာဆိုတော့ အဲ့တာနဲ့ Eternal 520ကိုပေးဖြစ်သွားတာ"
"ဒါနဲ့ ဘာလို့ Eternal 520လို့ခေါ်တာလဲဗျ"
သျှားကထိုသို့မေးတော့ စိုင်းသီဟကပြန်မဖြေဘဲ ခနရယ်နေလိုက်သည်။
"Eternal 520ဆိုတာက......"
"520က Mayလ 20ရက်နေ့ကိုဆိုလိုတာ။ Eternal 520ဆိုတော့ ငါ့မွေးနေ့ကိုအနှိုင်းမဲ့တဲ့နေ့လေးတစ်နေ့အဖြစ်သတ်မှတ်ထားချင်တာလို့တော့တစ်စုံတစ်ယောက်ကပြောခဲ့တာပဲ"
ရုတ်တရက်ဝင်ရောက်လာသောခြေသံတို့နှင့်ကြားဖြတ်ဝင်လာသည့်စကားသံတို့ကြောင့် စိုင်းသီဟရဲ့စကားသံတို့ကအခန်းအတွင်း၌ပြတ်တောက်သွားတော့လေသည်။
"ပြီးပြီလား? ဘယ်လိုလဲ?"
အခန်းထဲကိုလျှောက်ဝင်လာတဲ့ရှိုင်းဆက်ယံကပုံမှန်အတိုင်းမပြောင်းလဲသောလေသံဖြင့်အေးစက်စက်ကြည့်ကာမေးလာသည်။
သူ့ကြည့်ရတာမနေ့ညကအဖြစ်အပျက်ကဒီနေ့အတွက်အရေးမပါတော့သည့်ပုံပင်။
စိုင်းသီဟဘေးကနေခပ်တန်းတန်းပဲဖြတ်လျှောက်သွားကာ အခန်းထဲရှိဆိုဖာခုံ၌အေးအေးလူလူဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
ထိုကဲ့သို့အလွန်တရာအေးဆေးနေပါသော ရှိုင်းဆက်ယံအားစိုင်းသီဟလဲဘာမှထပ်မပြောလိုတော့။အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသူကိုနှိုးဖို့ရာခက်ခဲလွန်းသည်မဟုတ်ပါလား။
ထို့ကြောင့် သျှားနှင့်ပက်သတ်သောအကြောင်းကိစ္စတို့ကိုသာသူဆိုခဲ့သည်။
"အကုန်ပုံမှန်ပဲ။အဖျားတော့နဲနဲကျန်သေးတယ်။"
"Ok..... "
စိုင်းသီဟက သူ့အားမကြည့်ဘဲအသံပြုလာခဲ့သော ဆိုဖာထက်ကနှလုံးသားမရှိတဲ့လူသားအား တစ်ချက်ရှုကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲအခန်းထဲကနေလျှောက်ထွက်သွားတော့သည်။
"ဟူး!!!!!!!!"
"သက်ပြင်းထပ်ချပြန်ပြီ"
သျှားထက်မောင် ထိုသို့ပြောမှပဲ ရှိုင်းဆက်ယံတစ်ယောက် သူ့ကိုယ်သူသတိထားမိတော့သည်။
"ထပ်ချလဲ စိတ်ကလျော့မသွားဘူးကွာ"
"ကိုဆက်ယံနဲ့ Drတို့က အရမ်းချစ်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းတွေမဟုတ်လား။
စိတ်ထဲကအစိုင်အခဲတွေကိုမြန်မြန်ဖြေကြပါတော့ဗျာ။
Drတို့နှစ်ယောက်စလုံးက အချင်းချင်းအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေကြတယ်ဆိုတာရော သိကြရဲ့လား?"
သျှားရဲ့စကားကြားတော့ ရှိုင်းဆက်ယံရဲ့မျက်ခုံးတို့ကတွန့်ချိုးသွားခဲ့သည်။
"မင်းကို ငါမလာခင်ကသူဘာတွေပြောသွားလဲ?"
သူ့အား အိုးမလုံသောကာယကံရှင်ကြီးကမေးခွန်းထုတ်တဲ့အခါသျှားကရယ်သွမ်းလိုက်ကာ ခပ်ဖြည်းဖြည်းဆိုသည်။
"ကိုဆက်ယံသိပြီးသားပဲဟာ ဘာလို့ကျနော့်ကိုမေးနေသေးလဲ"
"...."
ရှိုင်းဆက်ယံခမျာပြောစရာစကားမရှိအောင်ဆွံ့အသွားရသည်။
မနေ့ညကဆေးရုံစောင့်ရင်းတစ်ညလုံးအိပ်မပျော်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ရှိုင်းဆက်ယံဟာ အာရုဏ်တက်အချိန်၌အိမ်သို့ပြန်ခဲ့ပြီးအနားယူဖို့လုပ်ခဲ့သည်။
သို့သော် မနေ့ညက သူ့အားစိတ်ဆိုးသွားတဲ့
မရင့်ကျက်သေးသောအနှီသကောင့်သားရဲ့မျက်နှာက လေးဖက်လေးတန်အခန်းမျက်နှာကျက်အတွင်း၌အထင်အရှားပေါ်နေတာကြောင့်အဝတ်မြန်မြန်လဲကာ ဆေးရုံသို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။
စိုင်းသီဟဟာ Dr.တစ်ယောက်အစားမနေ့ညကတစ်ညလုံးNight dutyဝင်ပေးနေရတာကိုသူသိတာကြောင့်အခုထိဆေးရုံမှာပဲရှိနေဦးမည်မှာသေချာပေါက်ပင်။
သူကိုယ်တိုင် ဆေးရုံသို့ကားဒုန်းစိုင်းမောင်းသွားခဲ့ပြီး စိုင်းသီဟရဲ့ရုံးခန်းဆီသို့စကားပြောဖို့သွားခဲ့ပေမယ့်အခန်းထဲတွင်အနှီကောင်ကရှိမနေတာကြောင့် သျှားထက်မောင်ရဲ့အခန်းဘက်ဆီသို့သာ သူစိတ်ညစ်ညူးစွာပြန်လာခဲ့ရသည်။
မထင်မှတ်ထားသည်က သူစိုင်းသီဟရဲ့စကားတွေကိုကြားလိမ့်ရမယ်လို့ပင်။
Eternal 520 ဖောင်တိန်လေးအကြောင်းကို သူအစအဆုံးကြားလိုက်ရသည့်တခန မပြုံးမိပဲမနေနိုင်တာတော့အမှန်ပင်။ရှိုင်းဆက်ယံတစ်ယောက် အိတ်ကပ်ထဲမှဖောင်တိန်လေးအားဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ထိုဖောင်တိန်လေးအားမြဲမြံစွာကြည့်နေမိခဲ့သည်။
အဲ့အချိန်က မင်းအတော်အတွေးအခေါ်ကောင်းခဲ့တာပဲ......
ဒါနဲ့ ဘာလို့များ Eternal 520လဲ??
သျှားစောနကပြန်မေးလိုက်သောမေးခွန်းဟာ ရှိုင်းဆက်ယံရဲ့လည်ချောင်းတစ်ဝိုက်ကိုချောက်ကပ်သွားစေပြီး သူကချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်လျက်ဘောက်ဆတ်ဆတ်ရေရွတ်လာခဲ့သည်။
"ငါအခန်းရှေ့မှာ ရပ်နေတာမင်းတောင်သိတဲ့ဟာ ဘာလို့ဟိုငပိန်းကောင်ကမသိတာလဲမသိဘူး?"
"ဒါကတော့ ကျနော်က အကြားအာရုံဘက်မှာပိုအားသာနေလို့ပါ။ပြီးတော့ ကျနော်နေထိုင်နေရတဲ့လောကကြီးကလည်း Drစိုင်းသီဟနေထိုင်နေတဲ့လောကကြီးနဲ့တူမှတူမနေဘဲဗျာ"
သျှားထက်မောင်က တိတ်ဆိတ်နေသောအခန်းဝန်းကျင်ဆီသို့တစ်ချက်နားစွင့်ရင်း
"ဒီနေ့ Eternal 520ကောပါလာလား?"
ဆိုတဲ့အမေးတို့အပြီး ဆက်ယံကခုံစောင်းလေးကိုတတောက်တောက်နဲ့ခေါက်ပြလာသည်။
သူ့ထံ ထိုဖောင်တိန်လေးပါကြောင်း အတိအလင်းကြေညာလို့နေသည်။
"အဟက်.....အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရတာမမောဘူးလားဗျ"
"မင်းကငါ့ကိုဘာလုပ်စေချင်လို့လဲ?"
ရှိုင်းဆက်ယံကစိတ်ရှုပ်စွာမကြည်မသာပြန်မေးလာတော့သျှားထက်မောင်ကကူကယ်ရာမဲ့စွာခေါင်းခါလာခဲ့သည်။
"ဖောင်တိန်ကိုကျသိမ်းထားပြီး ပေးတဲ့လူကိုကျဘာလို့အရမ်းစိမ်းကားနေရတာလဲဗျာ"
"ငါ့လက်ထဲမှာရှိတဲ့ 520က ပျက်သွားခဲ့တာကြာပြီမို့ထင်တာပဲ။
တကယ်ဆို ပြီးခဲ့တဲ့အတိတ်ကအကြောင်းအရာတွေကိုပြန်ပြောနေပြီးအမှတ်ရနေစရာကိုမလိုတာကွာ....လူတိုင်းမှာအလေးအနက်ထားသင့်တဲ့အရာဆိုတာ သက်သက်ရှိသင့်တယ်"
ရှိုင်းဆက်ယံရဲ့အသံတို့ကတစ်စုံတစ်ခုကိုစိတ်ပျက်နေကာပြတ်သားထက်ရှလို့နေသည်။
520ကပျက်သွားတာတောင် သိမ်းထားတဲ့
ကိုဆက်ယံကသာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုအလေးထားနိုင်ဆုံးလူသားဆိုတာ ...... ကျနော့်ကိုယ်စောင့်နတ်ကတောင်သိနေတယ်တဲ့ဗျာ။
ကိုဆက်ယံကကောမသိဘူးဆိုတာဖြစ်နိုင်ပါ့မလား.....
အခန်းအပြင်ဘက်ရှိ အစိမ်းရောင်နံရံလေးအားကျောမှီရပ်နေသော ရှည်သွယ်သွယ်အဖြူရောင်ပုံရိပ်လေးဟာ ထိုစကားသံတို့အဆုံးနာကျင်စွာပြုံးလျက် အခန်းရှေ့မှတရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
'အလေးအနက်ထားသင့်တဲ့အရာဆိုတာ သက်သက်ရှိသင့်တယ်......ဒါပေမယ့်...
သူ့မှာတော့သူတစ်ယောက်ထဲဘဲရှိခဲ့တယ်.........'
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ပြတင်းထက်မှနွေးထွေးသောရွှေဝါရောင်နေရောင်ခြည်တန်းလေးတွေက အိပ်မောကျနေသောအချစ်ငှက်လေးနှစ်ကောင်ရဲ့ခုတင်ထက်ဆီသို့ယဲ့ယဲ့လေးဖြာကျလို့နေသည်။
ကျယ်ပြန့်သောရင်ခွင်ထက်ဆီမှကောင်ငယ်လေး က ခနအကြာတွင် လူးလွန့်လာကာ အိပ်ရာထခြင်းကိုအစပြုလေသည်။
"ကိုခန့် ထတော့လေ ကျနော်တို့ဆေးရုံသွားရဦးမယ်"
ရှိုင်းကထိုသို့ပြောရင်းမင်းခန့်ထည်အားထုရိုက်၍နှိုးလိုက်သည်။ထိုသို့ထုရိုက်နေသောကောင်လေးရဲ့လက်ကလေးအား ဖမ်းဆုပ်လိုက်ကာ မင်းခန့်ထည်ကသူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့ရှိုင်းဇေယံလေးအားပြန်ဆွဲချလိုက်လေ၏။
"ထတော့လို့ဆိုနေ"
"အချိန်ရပါသေးတယ်ကွာ။ခနလေးပဲ ..."
"အမဖြူစင်သော်ကဒီနေ့ဆေးရုံကနေပြောင်းရွှေ့တော့မှာမှတ်လား။
ကျနော်တို့ သူမကိုဆေးရုံမှာမမှီရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"သူမကိုဘာလို့အဲ့လောက်ထိတွယ်တာနေရတာလဲ။သူမ ညီ့အပေါ် ကြံစည်ခဲ့တဲ့အရာတွေကို မင်းလေးရဲ့ခေါင်းလုံးလုံးလေးထဲမှာမှတ်မိသေးရဲ့လား?"
မင်းခန့်ထည်ရဲ့လေသံတို့ကမာထန်နေကာခပ်ချဥ်ချဥ်လေသံတို့လည်းသိသိသာသာရောယှက်နေလျက်။ထိုသို့ဆိုနေရင်းသူကကောင်လေးရဲ့ဆံသားအိအိလေးတွေကိုထိုးဖွလာခဲ့သည်။
"ကျနော်သိပါတယ်။ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့သူမကို အတတ်နိုင်ဆုံးနှစ်သိမ့်ရမယ်လေ။သူမက ကျန်းမာတဲ့လူတစ်ယောက်မှမဟုတ်တာ"
"အင်း မင်းလေးပဲကောင်းပါတယ်လေ"
ရှိုင်းကမင်းခန့်ထည်ရင်ခွင်ထဲ၌ဟိုတွေးဒီတွေးတွေးနေလိုက်ရင်းဖြူစင်သော်ရဲ့ဆေးစစ်ချက်အားလုံးပျောက်သွားတဲ့ကိစ္စကိုပြန်အမှတ်ရသွားခဲ့သည်။
"ကိုခန့် အမဖြူစင်သော်ရဲ့ဆေးမှတ်တမ်းတွေကလေ ပျောက်သွားတာသွေးရိုးသားရိုးကောဟုတ်ရဲ့လား? သူမကိုအရမ်းမုန်းတီးနေတဲ့လူတစ်ယောက်ယောက်ကလုပ်လိုက်တာများလား?"
ရှိုင်းကထိုသို့ရေရွတ်တော့ မင်းခန့်ထည်ရဲ့ မှေးစင်းနေသောမျက်ဝန်းတစ်စုံက ဖြတ်ခနဲပွင့်ဟလာကာ ကောင်လေးကိုပွေ့ဖက်ထားတဲ့သူ့ရဲ့လက်တွေကို တဖြည်းဖြည်းတင်းကြပ်လိုက်လေသည်။
"အဲ့လိုလုပ်လိုက်တာမျိုးကို ညီကမကြိုက်ဘူးလား?"
"အင်းလုံးဝပဲ။ဘယ်လောက်ပဲမုန်းမုန်းနောက်ကျောကိုဓားနဲ့ထိုးတဲ့အဖြစ်မျိုးကိုတော့ ကျနော်လက်မခံနိုင်ပေါင်"
ရှိုင်းဇေယံလေးကသူ့အတွေးလေးနဲ့သူ နှုတ်ခမ်းလေးစုဝိုင်းလျက် ဆက်ပြီးရေရွတ်နေတဲ့အချိန်မှာ သူ့ခေါင်းထက်ကလူသားရဲ့မျက်နှာဟာ အမူအရာဖတ်မရလောက်အောင်အထိမဲမှောင်ပျက်ယွင်းလာနေသည်ကိုတော့ကောင်လေးခမျာမသိရှာခဲ့ပေ။
"အဲ့လိုမှမလုပ်ရင် သူမကိုအပြစ်မပေးနိုင်ဘူးဆိုရင်ကော။သူမက သူမရဲ့အားနည်းချက်ကိုအကြံစည်ရှိရှိအသုံးချပြီးလွတ်မြောက်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်ဆိုရင်ကော အဲ့လူလုပ်ရပ်ကမှားနေတယ်လို့ညီထင်လား"
မင်းခန့်ထည်ရဲ့လေသံတို့ကတစ်စထက်တစ်စအေးစက်မာကြောလို့လာကာမျက်ဝန်းတွေကစူးရဲခက်ထန်သွားသည်။
သူ့ရဲ့ထိုစကားသံတွေကိုကြားတော့ရှိုင်းဇေယံလေးကထိတ်လန့်သွားဟန်ပေါ်တာကြောင့််
သူကိုယ်တိုင်ပဲစကားကြောဖြတ်ချလိုက်တော့သည်။
"သွားတော့ အရင်ရေသွားချိုးနှင့် ပြီးရင် ကိုယ်လိုက်လာခဲ့မယ်"
ဟု ကောင်လေးရဲ့တင်ပါးလုံးလုံးလေးအားတစ်ချက်ရိုက်ထည့်လိုက်လျက်ဆိုကာ အကောင်ပေါက်လေးအားလွှတ်ပေးလိုက်ချေသည်။
မနက်၈နာရီခွဲလောက်မှာနှစ်ဦးသားအဆောင်မှထွက်လာလိုက်ပြီး ၁၀နာရီဝန်းကျင်လောက်မှာဖြူစင်သော်ရှိရာဆေးရုံသို့ရောက်လာခဲ့ကြသည်။
သူ၏အကိုဖြစ်သူက ဤဆေးရုံ၌လူနာတစ်ဦးကိုဆေးရုံစောင့်ပေးနေကြောင်း လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်တုန်းကဖုန်းဆက်ပြောထားတာကြောင့် ရှိုင်းဇေယံလေးကသူ့အကိုကိုတွေ့ဖို့ဒုတိယထပ်သို့တက်သွားတဲ့အချိန်မှာ မင်းခန့်ထည်ကမူ ဒေါ်စန္ဒာသော်ရှိရာအခန်းဆီသို့ဦးစွာသွားခဲ့ပြီး ဖြူစင်သော်ဆီကိုသူလာမှအတူတူသွားဖို့ ကောင်လေးအားမှာထားခဲ့သည်။
ဆေးရုံပထမထပ်သို့ မင်းခန့်ထည်ကသူ၏ခြေလှမ်းတွေကိုဦးတည်လိုက်ကာအခန်းနံပါတ် ၂၁ရှေ့ကိုရောက်တော့အခန်းထဲဝင်ဖို့ သူအတော်တန်တုံ့ဆိုင်းနေမိခဲ့သည်။
သို့နောက်စိတ်ပိုင်းဖြတ်ကာအခန်းထဲလျှောက်ဝင်သွားလေသော်ခုတင်ထက်တွင်လဲလျောင်းနေသောဒေါ်စန္ဒာသော်အားတွေ့လိုက်ရတဲ့အခိုက် မင်းခန့်ထည်ကခေါင်းကိုအလိုလိုငုံ့ထားမိရင်း ခုတင်နားသို့ဖြည်းဖြည်းချင်းချဥ်းကပ်လိုက်သည်။
တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာတဲ့ခြေသံတွေကိုကြားလေသော် ဒေါ်စန္ဒာသော်ရဲ့ပိတ်ကျနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကလှုပ်ရှားသွားရကာနိုးထလာခဲ့သည်။
သူမကမို့အစ်နေတဲ့နီရဲရဲမျက်ဝန်းတွေနဲ့သူ့အားလှည့်ကြည့်လာတဲ့အခါ မင်းခန့်ထည်တစ်ယောက်ထိုမျက်ဝန်းတွေနဲ့မဆုံကြည့်ရဲပေ။
မင်းခန့်ထည်ကိုမြင်တော့ ဒေါ်စန္ဒာသော်ကမင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်တွေကိုအမြန်ဆွဲကိိုင်လိုက်ကာ ကယ်တင်ရှင်ကိုတွေ့သွားသည့်နှယ်ဝမ်းသာအားရစွာတောင်းဆိုလာခဲ့သည်။
"သားရေ အန်တီ့သမီးကိုကယ်ပေးပါဦး။ သူအဲ့နေရာမှာ နေနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးကွဲ့။
သားလည်းသူ့အကြောင်းသိတာပဲမဟုတ်လား။အန်တီတို့ကိုကူညီပါကွယ်..နော်"
ငိုကြီးချက်မနဲ့တောင်းဆိုလာတဲ့ဒေါ်စန္ဒာသော်ရဲ့စကားတွေကိုနားထောင်နေရင်းမင်းခန့်ထည်ရဲ့အသံတို့ဟာလည်ချောင်းဝမှာတင်ပျောက်ကွယ်သွားရသည်။
သူအတန်ကြာအားယူပြီးမှတိမ်ဝင်နေတဲ့အသံတို့ဖြင့်တွန့်ဆုတ်စွာပြောလာခဲ့သည်။
"ကျနော်...ကျနော် ဒီကိုလာတာ တောင်းပန်ဖို့ပါအန်တီ။ကျနော် တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
"သားကဘာလို့တောင်းပန်တာလဲ။သားက ဘာလို့......."
နောက်ဆုံးဒေါ်စန္ဒာသော်ဟာမင်းခန့်ထည်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေကနေတဆင့် ဆိုလိုရင်းတို့ကိုသဘောပေါက်နားလည်သွားခဲ့သည်။
"သားရယ် .... "
မင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုအားကိုးတကြီးဆွဲကိုင်ထားတဲ့သူမရဲ့အားမရှိစွာဖြူဖျော့နေပါသောလက်တစ်ဖက်ဟာခုတင်ထက်ဆီသို့အရုပ်ကြိုးပျက်ပုံကျသွားတော့သည်။
"မှတ်တမ်းတွေဖျောက်လိုက်တာ မင်းလား သားခန့်ထည်"
ယုံကြည််နိုင်ဖို့ခဲယဥ်းနေတဲ့ဒေါ်စန္ဒာသော်ဟာတုန်လှုပ်မှုအပြည့်နဲ့ထပ်မေးလာတော့ မင်းခန့်ထည်ကလည်း တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိစွာခေါင်းငြိမ့်ဝန်ခံလာတဲ့အခါ သူမကမင်းခန့်ထည်ကိုကြည့်ရင်းရင်ကွဲတမျှအော်ငိုလာလျက်မေးရှာသည်။
"ဘာလို့လဲ ဘာလို့လဲ သားရယ်။အန်တီတို့ကို အဲ့လောက်ထိမုန်းတီးနေခဲ့တာလား သားရဲ့"
ထိုအခါမင်းခန့်ထည်ကမျက်ရည်လည်ရွှဲဖြစ်နေရှာသောဒေါ်စန္ဒာသော်အားနှစ်သိမ့်သည့်နှယ်ပွေ့ဖက်ထားလိုက်ရင်း ထိုလုပ်ရပ်တွေကိုနှလုံးသားမဲ့စွာပြုမူခဲ့ရတဲ့အကြောင်းပြချက်တို့အားပြန်ပြောင်းရှင်းပြလာခဲ့သည်။
"မဟုတ်ပါဘူး အန်တီ။
ကျနော်ချစ်ရတဲ့သူကို ဖြူလက်ထဲကကာကွယ်ခဲ့ချင်ရုံပါဗျာ။
ကျနော် အန်တီတို့အပေါ် အငြိုးအတေးအမုန်းတရားတို့ရှိလို့ဒီလိုလုပ်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး။
ကျနော့် ဘက်က ကာကွယ်လိုစိတ်ကြီးသွားခဲ့ရုံပါ....."
ဒေါ်စန္ဒာသော်ဆိုသည်မှာသူ့အတွက်အမေအရင်းတစ်ယောက်နှင့်မခြားကာ သူ့ကိုဂရုစိုက်ပေးခဲ့တဲ့သူဆိုလည်းမမှားပေ။
သမီးဖြစ်သူကြောင့်သာ ထိုအရှုပ်တော်ပုံတွေကြားထဲသူ့အားဆွဲသွင်းခဲ့ရပေမယ့် သူ့အပေါ်၌အမြဲတမ်းအပြစ်ရှိသလိုခံစားနေခဲ့ရပြီး ပူပင်သောကများစွာကိုရင်ဝယ်ပိုက်ထားလျက်အလှဆုံးအပြုံးတို့ဖြင့်လောကဓံကိုကြံ့ကြံ့ခံရင်ဆိုင်နေပါတဲ့ သန်မာလွန်းသည့်မိခင်တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။
အခုတော့သူ့ကြောင့်သူမဟာနောက်တစ်ခါထပ်ပြီးပြိုလဲသွားရပြန်လေပြီ။
ကျနော့်ကိုခွင့်လွှတ်ဖို့လည်းမတောင်းဆိုပါဘူး .....
ဒီလုပ်ရပ်တွေအပေါ် ကျနော့်မှာနောင်တတရားတို့တကယ်မရှိခဲ့တဲ့အတွက်သာကျနော်ထပ်တောင်းပန်ပါရစေ.......
ထိုစဥ်ရှိုင်းဇေယံလေးကဆေးရုံရဲ့တတိယထပ်ကိုတက်သွားလိုက်ပြီးနောက် ဘယ်ဘက်စင်္ကြံဘက်ကိုတည့်တည့်လျှောက်လာလိုက်ကာ အခန်းထောင့်အကျော် ဒုတိယအခန်းဘက်ဆီသို့ ချိုးဝင်လိုက်သည်။
အကိုဖြစ်သူလမ်းညွှန်တဲ့အတိုင်းသာလာခဲ့ရပေမယ့်အခုထိ သူ့အကိုရဲ့အရိပ်အယောင်ကိုနဲနဲလေးမှမမြင်ရသေးချေ။
ရှိုင်းအခန်းထဲသို့ဝေ့ဝဲကြည့်တော့ အခန်းထဲတွင်သူ့အကိုဖြစ်သူကိုတော့မတွေ့ဘဲ ပြတင်းပေါက်နားတွင်ကျောခိုင်းကာမတ်တပ်ရပ်နေသော သေးသွယ်ပိန်ပါးသည့်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတာကြောင့်ခြေလှမ်းတို့ကအခန်းဝမှာတင်တုံ့ခနဲရပ်သွားရသည်။
'ကိုကြီးလူနာ များလား? ဒါပေမယ့် လူနာကယောကျာ်းလေးဆို အခုကမိန်းကလေးပါလားငါအခန်းမှားဝင်ခဲ့ပြီထင်တယ်!'
အခန်းဝကခြေသံတစ်သံကိုကြားတော့ထိုမိန်းကလေးကကျောခိုင်းထားရာမှရုတ်တရက်သူ့ဘက်သို့လှည့်ကြည့်လို့လာခဲ့သည်။
ထိုမိန်းကလေးရဲ့ မျက်ဝန်းများနှင့်တွေ့ဆုံမိသွားတဲ့အခိုက် သူ့တစ်ကိုယ်တည်းသွေးမရှိသလိုခံစားလိုက်ရပြီးတောင့်တင်းသွားရတော့သည်။
"အမ.....ဖြူစင်သော်!"
ဖြူစင်သော်ကရှိုင်းဇေယံကိုမြင်တော့ သူမရဲ့မျက်နှာအမူအရာကချက်ချင်းတင်းမာသွားကာ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းတို့က ခက်ထန်သောအပြုံးတစ်ပွင့်နဲ့အတူကော့တက်လာသည်။
"အဟက်....ဘယ်သူများလဲလို့ နင်ဖြစ်နေပါလား"
ရှိုင်းကဘာမှပြန်မပြောဘဲ တောင့်တောင့်ကြီးရပ်နေကာဖြူစင်သော်ကိုသာမျက်တောင်မခတ်စတမ်းငေးကြည့်နေမိသည်။
ယခုအချိန်၌ သူမလေးရဲ့မျက်နှာဟာသွေးမရှိသကဲ့သို့ဖြူစုတ်နေခဲ့ပြီးမျက်ကွင်းတဝိုက်ကလဲသိသိသာသာညိုမဲနေသည်။နက်မှောင်ရှည်လျားလှတဲ့သူမရဲ့ဆံပင်တွေဟာဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ခြင်းမရှိတာကြောင့် ရှုပ်ပွပြန့်ကြဲလို့နေကာခန္ဓာကိုယ်မှာလည်း စတွေ့တုန်းကထက် ထက်ဝက်နီးပါးလောက်ပိန်ကျသွားခဲ့သည်။
"ဘာလဲ ငါ့ရဲ့ဒီလိုပုံစံကိုမြင်တော့ သိပ်ပျော်နေလား?"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"ဒါဆိုသနားနေလား !"
"..."
သနားလားဆိုတော့မှန်သည်။သူအမှန်တကယ်ကိုသူမအားသနားဂရုဏာသက်မိလေ၏။သူမရဲ့ဆိုးရွားလွန်းတဲ့ထိုပုံစံကိုမျက်ဝန်းတွေကနေတဆင့်မြင်တွေ့နေရတဲ့အခါ သူကိုယ်တိုင်လည်းအပြစ်မကင်းသလိုခံစားနေခဲ့ရသည်။
ကောင်လေးရဲ့ဂရုဏာမျက်ဝန်းတွေကိုမြင်တော့သူမကရွံရှာနေတဲ့အမူအရာနဲ့အတူလုပ်ပြုံးပြုံးလိုက်ကာမဲ့ကာရွဲ့ကာနှင့်ဆိုသည်။
"မသနားနဲ့ နင့်လိုကောင်မျိုးသနားတာကိုငါမလိုအပ်ဘူး!!"
ဖြူစင်သော်ရဲ့ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတုံ့ပြန်မှုတွေကိုမြင်တာတောင်ရှိုင်းဇေယံလေးမှာ သူမအားအပြစ်မတင်ရက်ခဲ့ပေ။
"အမ ကျနော့်မှာအပြစ်ရှိတယ်ဆိုတာကျနော်သိပါတယ်။ကျနော်အကို့ကိုအမဆီကနေလုယူမိခဲ့တဲ့အတွက်လည်းတောင်းပန်ပါတယ်။"
"အမဆီမှာအကိုနဲ့ပက်သတ်တဲ့အတ္တတွေကျန်နေသေးတယ်ဆိုတာလည်းကျနော်မြင်နေရတယ်။အဲ့တာကြောင့် အမအဲ့အတ္တတွေကိုကျေးဇူးပြုပြီးလွှတ်ချလိုက်ပါတော့။
မဟုတ်ရင်အမဆက်ပြီးပင်ပန်းနေရလိမ့်မယ်"
"အတ္တ!.. လွှတ်ချပေးရမယ်..... ငါကလေ"
"ကိုခန့်က အမနဲ့ပက်သတ်ပြီးအရမ်းမျှော်လင့်ထားခဲ့တာဗျ။အမနေပြန်ကောင်းလာဖို့ကိုလည်း သူအရမ်းကြိုးစားခဲ့တာ။အမသိလား ? အမကိုဒီလိုပုံစံမျိုးနဲ့မြင်နေရတာကိုသူမပျော်ဘူး ...
ကျနော့်ကိုမခွင့်လွှတ်ရင်နေပါ ကိုခန့်ကိုတော့ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ပါ နော်။ကိုခန့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး လွတ်မြောက်ခွင့်ပေးလိုက်ပါဗျာ။"
"ခွင့်လွှတ်ရမယ် ဟုတ်လား?
သူကသူ့ချစ်သူဖြစ်တဲ့ ငါ့ကို နင်လိုကောင်မျိုးအတွက်နဲ့ဖုန်မှုန့်တစ်စလိုနင်းချေပစ်ခဲ့တာဟ။အဲ့လိုလူမျိုးကို ငါကခွင့်လွှတ်ပေးရမယ် ဟုတ်လား!။"
"အေး ငါလဲမပျော်နိုင်သလို နင်တို့နှစ်ယောက်လည်းတသက်လုံးမပျော်ရွှင်စေရဘူး။
နင်မရှက်ဘူးလား။ယောကျာ်းလေးဖြစ်ရက်နဲ့ငါ့ချစ်သူကိုလုယူသွားပြီး အခုကျမှဒီစကားတွေလာပြောနေတာ! မျက်နှာနှစ်ဖက်နဲ့အောက်တန်းစားကောင် !!!"
ဖြူစင်သော်ကလက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးကာ အလွန်အကြူးစက်ဆုပ်နာကျည်းစွာပြောဆိုလာခဲ့တဲ့အခါ တစ်ခါမှထိုကဲ့သို့အပြောမခံခဲ့ရဖူးတဲ့ရှိုင်းဇေယံလေးမှာဝမ်းနည်းသွားခဲ့ရသည်။
"ဒါပေမယ့်် ကိုခန့်ကအမချစ်သူမဟုတ်ဘူးလေ။အမရဲ့ချစ်သူမောင်က ကိုခန့်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အမလည်းသိတယ်မှတ်လား?"
မုသားတို့နဲ့ကာရံတည်ဆောက်ထားတဲ့မှန်သားပြင်တစ်ချပ်ဟာထိုစကားတွေကိုကြားတဲ့အခါမှာတော့တစ်စစီကြေမွကွဲကြေကုန်ကာဟင်းလင်းပြင်ရဲ့အခြားတစ်ဖက်၌ဖွက်ထားခြင်းခံခဲ့ရတဲ့သူမရဲ့အစစ်အမှန်ပုံရိပ်တို့ကိုရှာဖွေတွေ့ရှိသွားခဲ့သည်။
"အမရဲ့ချစ်သူမောင်ကကိုခန့်မဟုတ်ဘူး"ဆိုတဲ့စကားသံတို့ကသူမရဲ့ခေါင်းထက်၌ပဲ့တင်ထပ်သွားတဲ့အခါ ဖြူစင်သော်ဟာသတိလွတ်သွားခဲ့တော့သည်။
ငါ့ရဲ့မောင် ...... ငါ့ချစ်သူမောင်က သူ
မဟုတ်ဘူး.........
"ငါ့ရဲ့ချစ်သူမောင်ကသူမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ဘာကိုပြောချင်တာလဲ!"
ရူးသွပ်နေတဲ့ဖြူစင်သော်ရဲ့ဒေါသတို့ကအစပြုလာခဲ့ကာ သူမကအံကြိတ်သံတို့နဲ့မေးလိုက်လေသော်ရှိုင်းဇေယံကဆက်မဖြေလာတော့ဘဲစကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်တော့လေသည်။
"ခနနေကျ ကိုခန့်လည်းအမဆီရောက်လာလိမ့်မယ် အဲ့ကျမှ အမသိချင်တာတွေအကုန်
ကိုခန့်ကိုမေးကြည့်လိုက်ပါ။"
ဟုဆိုကာ ရှိုင်းဇေယံကအခန်းဝကနေလှည့်ထွက်ဖို့ပြင်တဲ့အခိုက်သူ့နောက်ကျောဘက်ဆီမှအားပြင်းပြင်းနှင့်ဆွဲဆောင့််ခံလိုက်ရသည်။
သူ၏ကျောပြင်က ဘေးဘက်နံရံတစ်ဖက်နဲ့အရှိန်ပြင်းစွာဝင်ဆောင့်သွားခဲ့လေရာ
ဖြူစင်သော်ကသူ့အားအခန်းနံရံဘက်ဆီသို့ဆောင့်တွန်းထည့်လိုက်ခြင်းပင်။
ဒုန်း!!!!!!
ထိုအခါ သူ့ရဲ့ဦးခေါင်းအနောက်ဘက်ခြမ်းကလည်းပြင်းပြင်းထန်ထန်ထိခိုက်မိသွားတာကြောင့်အမြင်အာရုံတို့ကဝေဝါးသွားရကာသူ့မျက်စိရှေ့ကဖြူစင်သော်ကိုတောင်သေသေချာချာမမြင်နိုင်တော့ဘဲအေးစက်စက်သမံသလင်းပေါ်သို့ဗိုင်းခနဲလဲကျသွားတော့လေသည်။
ပုံမှန်အချိန်တွေဆို
သူဒီလောက်ထိမပျော့ညံ့တတ်ပေမယ့် သူ့ရဲ့ခေါင်းကိုခိုက်မိသွားတဲ့အခါမှာတော့တုံ့ပြန်မှုတို့ကပုံမှန်ထက်နှေးကွေးလေးလံသွားခဲ့ကာခုခံနိုင်စွမ်းတို့ကလျော့ကျသွားရသည်။
ဖြူစင်သော်ရဲ့လက်များဟာ အခုအချိန်၌ခုတင်ထက်တွင်ချုပ်နှောင်ထားသောသတ္တုလက်ထိပ်တို့နဲ့လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကင်းလွတ်နေတာကြောင့် ရှိုင်းလဲကျနေသောနံရံဘက်ဆီသို့လျှောက်လာနိုင်တဲ့အပြင်ကောင်လေးရဲ့လည်ပင်းထက်ဆီသို့သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်တို့နဲ့အားကုန်သုံးကာဖမ်းညှစ်လာတဲ့အထိသူမကျူးလွန်နိုင်ခဲ့လေ၏။
အစ်.....
အသက်ရှူရကြပ်နေသောရှိုင်းဇေယံရဲ့မျက်နှာလေးဟာနီရဲလာခဲ့ပြီးဖြူစင်သော်ရဲ့လက်တွေကိုထိန်းကိုင်လိုက်ကာသူ၏လည်ပင်းထက်ဆီမှ ဖယ်ပစ်လိုက်နိုင်သည်။
သူမရဲ့ကိုယ်လေးကိုတွန်းထုတ်လိုက်ပြီးနောက်ယိုင်တိယိုင်တိုင်နဲ့ ထထွက်လာတဲ့အခါ
ဦးခေါင်းထက်ဆီမှ တဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲမှုကြောင့်ပြန်လဲကျသွားရသည်။
ထိုအချိန်ကိုအသာစီးရယူကာဖြူစင်သော်ကအခန်းတံခါးကိုဂျက်ချလိုက်၍ သူမရဲ့ခုတင်ဆီသို့တရွေ့ရွေ့လျှောက်လှမ်းလိုက်သည်။ပြီးနောက် ခေါင်းအုံးအဖြူလေးကိုယူလိုက်ကာခွေခွေလေးလဲကျနေသောကောင်လေးရဲ့ဘေးမှာ အမူအရာမရှိတဲ့မျက်နှာသေနဲ့အတူဒူးထောက်ထိုင်ချလာသည်။
ရှိုင်းကထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်နေရသော်လည်း
ထိုအခြေအနေကနေထထွက်သွားဖို့ရာကျခက်ခဲလှကာသူဘာမှမတုံ့ပြန်နိုင်တော့ပေ။
"ဘယ်သူပြောလဲ သူကငါ့ချစ်သူမဟုတ်ဘူးလို့။ သူကငါ့ချစ်သူ .......
ငါတို့နှစ်ယောက်အကြားဝင်နှောက်နေတဲ့နင်မရှိမှအေးမှာ!!!"
သူမကအနီရောင်မျက်ဝန်းတစ်စုံနဲ့ထိုသို့ပြောလာပြီး ရှိုင်းရဲ့မျက်နှာလေးအား လက်ထဲကခေါင်းအုံးလေးနဲ့ဖုံးလွှားလိုက်ကာအပေါ်ဘက်မှအားနှင့်ဖိချလာခဲ့လေသည်။
"သေစမ်း ! နင် ! သေစမ်း ! "
ရှိုင်းဇေယံမှာအမိအရရုန်းကန်လာခဲ့ကာခေါင်းအုံးပေါ်ကလက်တွေကိုတွန်းဖယ်ပစ်ဖို့ကြိုးစားတဲ့အခါ အောက်စီဂျင်ပြတ်လပ်မှုကသူ့ရဲ့အားအင်တွေကိုလျော့နည်းစေသည်။
သူအသံထွက်အကူအညီတောင်းဖို့ကြိုးစားသော်လည်း ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံသာထွက်လာကာ လည်ချောင်းဝတွင်အသံတို့ကတစ်ဆို့နေ၍ပြန်တိမ်ဝင်သွားခဲ့တာကြောင့်သူ၏ဘေးဘက်ရှိနံရံဘက်ဆီသို့ကုတ်ခြစ်ဖို့ရာတတ်နိုင်တော့သည်။
နံရံတစ်ဖက်မှကုတ်ခြစ်သံတွေကိုတစ်ဖက်ခန်းရှိလူ၂ယောက်အနက်အကြားအာရုံဘက်မှာပိုအလေးသာတဲ့သျှားထက်မောင်ကမသဲမကွဲကြားနေရကာ သူခုတင်ပေါ်ကနေဆင်းလိုက်ပြီးတစ်ဖက်နံရံဘက်သို့တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်သွား၍နားစွင့်လိုက်သည်။
ထိုကုတ်ခြစ်သံတို့ကရပ်စဲသွားခြင်းမရှိဘဲ တိုး၍သာထွက်ပေါ်နေတာကြောင့် သျှားထက်မောင်ကအခန်းထဲရှိရှိုင်းဆက်ယံကို မေးမြန်းလိုက်လေသည်။
"ကိုဆက်ယံ ဟိုဘက်အခန်းကအသံကိုကြားလား?"
ရှိုင်းဆက်ယံထိုင်နေသောနေရာမှာ နံရံနှင့်ခပ်လှမ်းလှမ်းမို့ထိုအသံတို့ကိုမကြားနိုင်ပေ။
"ဘာအသံလဲ?"
"ဒီလိုအသံ"
သျှားထက်မောင်ကနံရံဘက်ကိုကုတ်ခြစ်ပြရင်းဆိုတဲ့အခါရှိုင်းဆက်ယံကခေါင်းခါလျက်ပြန်ဖြေလာသည်။
"ဟင့်အင်း"
သူ့ညီလေးအလာကိုတစောင့်စောင့်နဲ့မျှော်နေရှာတဲ့ရှိုင်းဆက်ယံကသျှားထက်မောင်ပြောလာတဲ့အသံကိစ္စအပေါ်စိတ်ဝင်စားမှုမရှိခဲ့ပေ။
ဖြူစင်သော်ကမကြာခင်ပြောင်းရွှေ့ရတော့မှာမို့လက်ထိပ်တို့နဲ့ကင်းလွတ်နေခဲ့ကာအစောင့်များကလည်းဆေးရုံမှမထွက်ခင်အကြောင်းကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာတာကြောင့်အခုလိုရှင်းလင်းနေရခြင်းပင်။
ထို့ကြောင့်အခန်းထဲ၌အသံတိတ်ဖြစ်ပွားနေသောထိုအဖြစ်အပျက်တို့ကိုဘယ်သူကမှသိရှိကြလိမ့်မည်မဟုတ်။
ရှိုင်းတဖြည်းဖြည်းနှင့်အသက်ရှူကျပ်လာပြီးမျက်လုံးတွေထဲ၌အကွင်းကွင်းတွေမြင်လာကာအမြင်အာရုံတွေကပြာဝေလာခဲ့ရသည်။
လူကလည်းတဖြည်းဖြည်းအသိစိတ်ကင်းမဲ့လို့လာပြီး ရုန်းကန်နေသောလက်တွေခြေတွေကလည်း သူရဲ့ရောဂါအခံနဲ့တင်အားမရှိတော့၍ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေခဲ့လေပြီ။
ထိုစဥ်သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲမှ ဟန်းဆက်လေးကသီချင်းသံလေးနဲ့ထမြည်လာသည်။
ထိုအသံကြားတော့ ခေါင်းအုံးထက်ရှိဖြူစင်သော်ရဲ့လက်တို့ကပြေလျော့သွားခဲ့တာကြောင့် သူ့၏မျက်နှာထက်ကခေါင်းအုံးကိုဖယ်ချပစ်လိုက်ပြီးနောက်ဟန်းဆက်လေးအားကမမ်းကတမ်းထုတ်လိုက်ပြီးအဝင် callကိုအမြန်ကိုင်လိုက်သည်။
"ညီ ဘယ်မှာလဲ ? ကိုယ် တတိယထပ်ကိုတက်လာနေပြီ"
"ကို...ခန့် .... ကျနော့်ကိုကယ်ပါဦး!!"
ခွမ်း!!!!!!!!!
စူးရှကျယ်လောင်စွာရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာတဲ့အက်ကွဲသံတစ်သံကြောင့်ဘေးကပ်လျက်အခန်းရှိ သျှားထက်မောင်နှင့်ရှိုင်းဆက်ယံတို့နှစ်ယောက်စလုံးပါလှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာတော့သည်။
ရှိုင်းရဲ့အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းသံနှင့်တကွ တစ်စုံတစ်ခုကျကွဲသံပါကြည်လင်ပြတ်သားစွာကြားလိုက်ရတာကြောင့် မင်းခန့်ထည်တစ်ယောက်လှေကားထစ်များကိုအပြေးတက်လာစဥ်တွင်
ရယ်မောနေသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ရွှင်ပြပြလေသံနှင့်ဖုန်းပြန်ဖြေသံကိုကြားတော့ သူ၏မျက်ဝန်းသူငယ်အိမ်တို့ကစူးရဲကျဥ်းမြောင်းသွားတော့သည်။
"မောင် သူ့ကို ဘယ်တော့မှထပ်မတွေ့စေရဘူး။သူကအခုအဝေးကြီးကိုထွက်သွားရတော့မှာမို့..မောင့်အစားဖြူပဲနှုတ်ဆက်လိုက်ပါတော့မယ်.."
"ဖြူစင်သော် ! မင်းသူ့ကိုထိရဲထိကြည့်လိုက် ငါမင်းကိုသတ်ပစ်မယ် ! "
သူထိုသို့ကြုံးဝါးလိုက်ပြီးသည်နှင့် Screenတစ်ဖက်ခြမ်းကအသံတို့ဟာလည်းရုတ်ချည်းပြတ်တောက်သွားလေတော့သည်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Thanks for reading. 🙆❤
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အခန္း (၄၁) - ဟင္းလင္းျပင္ရဲ႕အျခားတစ္ဖက္
Zawgyi
[I had only one you...]
Warningနဲနဲပါပါတယ္ေနာ္။
........................................................................
မီးခလုတ္ေလးကေထာက္ခနဲျမည္သြားၿပီးေနာက္အခန္းအတြင္း၌ဝယ္အေမွာင္ထုက ႏွစ္ဦးစလုံးအေပၚသို႔ ဖုံးလႊမ္းသြားေလေတာ့သည္။အေမွာင္ထုကသာဖုံးလႊမ္းသြားေပမယ့္လို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေတာ့အထင္အ႐ွားျမင္ေနရသည္။ မင္းခန္႔ထည္ကခုတင္ေပၚ၌ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနေသာ
႐ိႈင္းေဇယံေလးအားအတန္ၾကာ႐ႈၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားအားေကာင္ေလးဆီသို႔လွမ္းလိုက္ေစသည္။
႐ိႈင္းေဇယံေလးကေတာ့ေခါင္းေလးကိုငုံ႔လို႔ထားၿပီး မ်က္ႏွာေလးကိုေအာက္ငိုက္ထားတာမို႔သူ႕ခ်စ္သူရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာေလးဟာအဘယ္ကဲ့သို႔ျဖစ္ေနလိမ့္မည္မွန္းသူမဖတ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ရည္ဥေလးေတြတဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနမည္မွာေသခ်ာေပါက္ပင္။
ဟုတ္တာေပါ့။
သူ႕ကေလးကဒီႏွစ္မွ ၁၆ေက်ာ္ေက်ာ္၁၇ႏွစ္စြန္းစြန္းေလးပဲ႐ွိေသးတာေလ။
သူ႕ကေလးေလးကလုံးဝအျပစ္ကင္းစင္တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပဲ။ျဖဴစင္လြန္းတဲ့ကေလးေလးကဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကိုအရင္ကတစ္ခါမွ မၾကဳံေတြ႕ခဲ့ဖူးလို႔ထင္သည္။ဒါ့ေၾကာင့္သူ႕ခ်စ္သူေလးကဒီေလာက္ထိဗ်ာမ်ားၿပီးတုန္လႈပ္ေနခဲ့ရတာေပါ့ .....
ဒီကေလးအ႐ြယ္တုန္းကသူကိုယ္တိုင္လည္းေတာ္ေတာ္ ကေသာင္းကနင္းႏိုင္ခဲ့တာ။ေျပာရမယ္ဆို သူတို႔အဖြဲ႕ထဲမွာအေတြ႕အၾကဳံအ႐ွိဆုံးကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဟိုအေကာင္စုတ္ျမတ္မင္းစက္ပင္။
သူ႕ရဲ႕ပထမဆုံးအျဖစ္အပ်က္ကထင္သေလာက္အဆင္မေခ်ာခဲ့တာမို႔ First yearက ထိုအေၾကာင္းကိုေတြးမိလိုက္ရင္ျဖင့္ဒင္းကိုသတ္ပစ္ခ်င္စိတ္တို႔ကတစ္ဖြားဖြား။
မင္းခန္႔ထည္ကစားပြဲေပၚ႐ွိ ဖုန္းေလးအားလွမ္းယူလိုက္ၿပီး Flash lightေလးကို အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာ၌ဖြင့္ထားလိုက္သည္။ထိုအလင္းေရာင္ကသူတို႔ခုတင္ထက္ဆီသို႔ အလင္းျပျပေလးက်လို႔ေနရာ ထိုအလင္းေရာင္ကအခန္းထဲကမီးေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့မလင္းႏိုင္ေပ။
ထိုသို႔မွ သူ႕ရဲ႕႐ိႈင္းေလးကအရမ္း႐ွက္မေနမွာေပါ့။
သို႔မဟုတ္ပါက အ႐ွက္သည္းလြန္းတဲ့ပုစိေလးမွာတစ္ညလုံးထိုင္ငိုေနေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေနာက္ မင္းခန္႔ထည္ကသူ၏ေက်ာပိုးအိတ္အနက္ေရာင္ေလးထဲ႐ွိအိတ္အေသးေလးထဲမွၾကည္ျပာေရာင္ tissueအထုပ္ေလးကိုထုတ္လိုက္ၿပီး ႐ိႈင္းရဲ႕ေဘးနားသို႔ပစ္ခ်လိုက္သည္။Tissueထုပ္ေလးကခုတင္ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ထိၿပီးထြက္လာတဲ့အသံေလးကအစ ႐ိႈင္းရဲ႕ကိုယ္ေလးအားအမွတ္တမဲ့တုန္လႈပ္သြားေစေလသည္။
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကေလး။
ကိုယ္ကူညီေပးမွာမို႔ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ဟုတ္ၿပီလား"
မင္းခန္႔ထည္က႐ိႈင္းရဲ႕ေခါင္းေလးအားဖြဖြေလးပုတ္လိုက္ရင္းေအးခ်မ္းလွေသာအျပဳံးတစ္ပြင့္ကိုသူ၏ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ထက္၌ဖန္ဆင္းလိုက္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ထိုအျပဳံးတို႔ကိုျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ေကာင္ေလးရဲ႕ႏွလုံးသားေလးကတမဟုတ္ခ်င္းေႏြးေထြးသြားခဲ့ရကာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္တို႔ထေန႐ွာတဲ့သူ၏စိတ္တို႔ကတည္ၿငိမ္သြားခဲ့ရသည္။
ၿပီးေနာက္ မင္းခန္႔ထည္က ႐ိႈင္းရဲ႕အေ႐ွ႕ဘက္ခုတင္ေအာက္ၾကမ္းျပင္ထက္ဆီသို႔ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။
မင္းခန္႔ထည္ထိုသို႔ထိုင္ခ်လိုက္တာကိုျမင္ေတာ့ ႐ိႈင္းေဇယံကသူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကိုအေနာက္ဘက္သို႔တြန္းကာအားျပဳရင္း
ခုတင္အစြန္းဘက္မွ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဆုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့သည္။
မင္းခန္႔ထည္ကထိုအျဖစ္ကိုျမင္ေသာ္ေကာင္ေလးရဲ႕ကိုယ္ေလးအားသူ၏မ်က္ႏွာႏွင့္အနီးဆုံးသို႔ျပန္ဆြဲယူလိုက္တဲ့အခါ မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ႐ိႈင္းရဲ႕ေပါင္ျခံၾကားထဲသို႔ေရာက္ဖို႔နဲနဲပဲလိုေတာ့တဲ့အေနအထားသို႔ေရာက္သြားတာေၾကာင့္႐ိႈင္းေဇယံေလးကအလန္႔တၾကားထဆိုလာသည္။
"ကိုခန္႔!.....ဘာလုပ္မလို႔လဲ!"
"႐ွဴး...... အသံအရမ္းမထြက္ေစနဲ႔ေနာ္။
အခန္းနံရံေတြကမလုံဘူး"
မင္းခန္႔ထည္က သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေကြးတစ္စုံထက္ဆီသို႔လက္ညိႇဳးေလးအားထိကပ္လိုက္ရင္းတိုးတိုးဆို၏။
သို႔ေသာ္ ေကာင္ငယ္ေလးကသူ႕ဆိုလိုရင္းကိုလုံးဝနားလည္ပုံမေပၚတာကို မင္းခန္႔ထည္ရိပ္မိသည္။
သူဆက္႐ွင္းျပေနလို႔လဲအေၾကာင္းထူးမည္မဟုတ္တာေၾကာင့္ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝးေျပာျပမေနေတာ့ပဲ စည္းတစ္ခုကိုျဖတ္ေက်ာ္မယ္္႕သူ၏ေျခလွမ္းေတြကိုဆက္လွမ္းလိုက္ေတာ့သည္။
မင္းခန္႔ထည္ဟာ႐ိႈင္းေဇယံရဲ႕လုံခ်ည္ထက္႐ွိသဘက္ေလးအားအရင္ဖယ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေယာပုဆိုးအညိဳေရာင္ေလးအားေကာင္ေလးရဲ႕ေသးသြယ္လြန္းေသာခါးထက္ဆီမွေျဖညင္းစြာေျဖခ်လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္႐ိႈင္းရဲ႕ေသးသြယ္ျဖဴဝင္းေသာေျခတံေလးမ်ားမွတဆင့္ ထိုလုံခ်ည္ကြင္းေလးကၾကမ္းျပင္ထက္ဆီသို႔တိုးဖ်ညင္သာစြာပုံက်သြားေတာ့ေလသည္။
႐ိႈင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းေလးကအခုခ်ိန္မွာအကာကြယ္လုံးဝကင္းမဲ့သြားၿပီျဖစ္ကာမင္းခန္႔ထည္က႐ိႈင္းရဲ႕ျဖဴေဖြးေသာေပါင္တံေလးႏွစ္ဖက္အား သူ႕အနီးနားသို႔ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ သူ၏မ်က္ႏွာအား႐ိႈင္းရဲ႕ ေႏြးေထြးလြန္းေသာ အခရာေလး၌နစ္ျမဳပ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
"အင္းးးးးးးး အာ ....."
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕အ႐ွိန္ယူႏႈန္းျမင့္ေလေလ ႐ိႈင္းရဲ႕အသံေလးကအခန္းထဲ၌တစတစထြက္ေပၚလို႔လာေလေလပင္။
သို႔ေသာ္ အစပိုင္းတုန္းကမင္းခန္႔ထည္မွာထားသည္ကိုျပန္သတိရသြားတဲ့အခါ ပါးမို႔ေလးေတြနီရဲေနတဲ့ေကာင္ေလးကသူ၏ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးအားအတင္းဖိကိုက္ထားလိုက္ေလသည္။
"ကိုခန္႔.........က်ေနာ္......"
သူအခုခႏၶာကိုယ္ထဲမွ ပူေႏြးတဲ့တစ္စုံတစ္ခုကေပါက္ကြဲထြက္က်လာေတာ့မည္ကိုခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ မင္းခန္႔ထည္ကိုသတိေပးလိုက္ေပမယ္္႕လည္းေအာက္ဘက္႐ွိလူသားကသူ႕ရဲ႕ပူေႏြးအိေထြးလြန္းေသာလွ်ာအစုံကိုရပ္တန္႔သြားျခင္းမ႐ွိခဲ့ေပ။
ထိုလူသားကသူဘယ္လိုတားတားရပ္မည့္ပုံမေပၚတဲ့အျပင္ကိုပိုၿပီးအကဲစမ္းလာခဲ့သည္။
မၾကာပါဘူး။ မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕အာေခါင္အတြင္း၌အရည္တစ္မ်ိဳးကျပည့္လွ်ံသြားခဲ့ရသည္။
"အဟြတ္ ...အဟြတ္"
အုပ္စိုက္ထားေသာမင္းခန္႔ထည္၏ေခါင္းကအဆက္မျပတ္ေခ်ာင္းဆိုးသံတို႔နဲ႔အတူျပန္မတ္လာတဲ့အခါ႐ိႈင္းေဇယံေလးကသူ၏ေဘးဘက္မွ tissueထုပ္ေလးကိုလွမ္းယူလိုက္ၿပီး Tissueတစ္႐ြက္ကို
ကမမ္းကတမ္းကမ္းေပးလိုက္ေလေသာ္
မင္းခန္႔ထည္ကမလိုဘူးဟူ၍ ေခါင္းခါျပကာျငင္းဆန္လာသည္။
ထို႔ေနာက္သူေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာ ခုနကအျပည့္ျဖစ္ေနေသာထိုအရည္တို႔ကက်န္႐ွိမေနေတာ့ေပ။
မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားရတဲ့ေကာင္ေလးကမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုဆြဲယူၾကည့္လိုက္ၿပီး ႐ိႈက္သံေလးနဲ႔အပူတျပင္းေမးလိုက္ေလသည္။
"ကိုခန္႔ ၿမိဳခ်လိုက္တာလား?"
"အင္း....."
မင္းခန္႔ထည္ကသူ႕ရဲ႕လက္ဖမိုးနဲ႔အတူႏႈတ္ခမ္းေတြကိုသုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေကာင္ေလးကိုျငင္သာႏူးညံ့စြာျပဳံးျပရင္းဆက္ေမးလာသည္။
"အခုေနသာထိုင္သာ႐ွိသြားၿပီလား?"
"က်ေနာ္...."
႐ိႈင္းကနီရဲေသာမ်က္ႏွာေလးအားလႊဲလိုက္ရင္းသူတစ္ကိုယ္တည္းၾကား႐ုံအသံေလးႏွင့္သာတိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္လိုက္ေလသည္။
"က်ေနာ္ ေနရတာအဆင္ေျပသြားၿပီ......"ဟူ၍။
ေကာင္ေလးစကားကိုၾကားေတာ့မင္းခန္႔ထည္ကတဟားဟားႏွင့္ရယ္ေမာလိုက္ရင္းတုံ႔ျပန္လာကာ ႐ိႈင္းရဲ႕နီတြတ္တြတ္နားဖ်ားေလးဆီသို႔တိုးကပ္လိုက္လ်က္မယုံသကၤာတို႔ျပည့္ႏွက္ေနေသာအသံတို႔ျဖင့္က်ီစယ္လာသည္။
ထိုသို႔က်ီစယ္ေသာဝင္ေလထြက္ေလတို႔က ႐ိႈင္းရဲ႕နားသီးဝေလးအားမီးစေလးေတြနဲ႔တို႔ထိေနသကဲ့သို႔ပူေႏြးေႏြးခံစားခ်က္မ်ားကို သူ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးမွထပ္ၿပီးခံစားလာရျပန္သည္။
"ေသခ်ာလို႔လား ညီရယ္ ကိုယ့္ကိုမညာခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ"
မင္းခန္႔ထည္ကအက္႐ွ႐ွေျပာရင္းေအာက္ဘက္ဆီသို႔မ်က္စပစ္ျပလိုက္တဲ့အခါ ႐ိႈင္းေဇယံကျပန္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံးမွာေသြးစက္ေလးေတြတေတာက္ေတာက္စီးက်လာေတာ့မတတ္အင္မတန္မွနီေစြးရဲေတာက္လာရေတာ့သည္။
တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္းမီးကင္ခံထားရသည့္ပမာပူထူေနကာ သူ႕ရဲ႕အခုအေျခအေနဟာ တစ္ေယာက္ေသာသူေ႐ွ႕မွာမ်က္ႏွာထားစရာေနရာမ႐ွိေအာင္အလြန္တရာ႐ွက္စရာေကာင္းလြန္းေန၏။
'လခြမ္းတဲ့မွ မင္းေတာ္ေတာ္ ခံစားရလြယ္ေနပါလား ႐ိႈင္းေဇယံ!!!!'
သူ႕ကိုယ္သူျပန္ဆဲဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာပင္ သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ေလးကခုတင္ထက္ဆီသို႔႐ုတ္ခ်ည္းတြန္းလွဲခံလိုက္ရေလသည္။
သူသတိျပန္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္စိေ႐ွ႕ကလူသားဟာသူ၏ကိုယ္ေပၚသို႔တုံ႔ဆိုင္းျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိစြာ အုပ္မိုးထားလိုက္ၿပီးၿပီပင္။
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕နက္ေမွာင္ရီေဝေသာမ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ရမၼက္ဆန္လြန္းတဲ့နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္႐ွိေနသည္ကို ႐ိႈင္းေဇယံကအထင္အ႐ွားေတြ႕လိုက္ရေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္လဲ အႏွီလူသားရဲ႕အုပ္မိုးကာခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမႈေအာက္တြင္ျငင္းဆန္ဖို႔ရာအားအင္မ႐ွိခဲ့ေပ။သို႔မဟုတ္ ထိုအထိအေတြ႕တို႔ကိုမျငင္းဆန္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းဟုဆိုလွ်င္ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။
ထိုခံစားခ်က္တို႔က Happy New yearညကတည္းကသူ၏ကိုယ္အႏွံ႔တြင္ေမ့ေဖ်ာက္မရေလာက္ေအာင္စြဲထင္က်န္ရစ္ေနခဲ့ကာသူရဲ႕ကိုယ္အႏွံ႔ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုစီကို ထိကိုင္လိုက္လွ်င္ပင္ ထိုအထိအေတြ႕တို႔ကိုတမ္းတေနမိတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အမွန္တကယ္သတ္ပစ္ခ်င္မိေလသည္။
သူ႕ရဲ႕ေတာင့္တမက္ေမာမႈမ်ားအား ထိုလူသားရိပ္မိသြားမွာကိုတစ္ခ်ိန္လုံးခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔စိုးေၾကာက္ေနခဲ့ရေပမယ့္ အခုဖုံးကြယ္ထားဖို႔ရာမတတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
ကမာခြံေလးထဲကပုလဲလုံးေလးေတြပမာသူသိမ္းဖြက္ထားတဲ့ခံစားခ်က္တို႔ကိုထိုလူသားက အေပၚယံကမာခြံေလးမ်ားအား႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းဖယ္ခြာခ်လိုက္ၿပီပင္။
မင္းခန္႔ထည္ကေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာနားဆီသို႔တိုးကပ္လိုက္ၿပီး အလိုရမၼက္တို႔ထုံလႊမ္းေနေသာေလးပင္အက္႐ွလွသည့္စကားသံတို႔ျဖင့္ေကာင္ေလးအားဆြလိုက္ရင္း ကလူက်ီစယ္လိုက္ျပန္သည္။
"ညီ ...မင္းေလး ...ဒီထက္ပိုလိုခ်င္ေသးတယ္မွတ္လား?"
"...."
ေကာင္ေလးကအသံတိတ္ေနတာကိုျမင္ေတာ့ညစ္က်ယ္က်ယ္ရယ္သံတို႔က အသားစားက်ားႀကီးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းထက္ကေနထြက္က်လာသည္။
"မေျဖဘူးေပါ့"
"က်ေနာ္လိုခ်င္တယ္။အဲ့တာ ကိုခန္႔ေၾကာင့္။ကိုခန္႔သာအဲ့ညတုန္းကက်ေနာ္႕ကိုအဲ့လိုမလုပ္ခဲ့ရင္........ဟင့္"
မင္းခန္႔ထည္ခမ်ာ ႐ုတ္တရက္ထငိုလာၿပီးဝန္ခံလာတဲ့ သူ႕ကေလးေလးေၾကာင့္ေခတၱေၾကာင္အမ္းသြားရကာမ်က္ေတာင္ေတြကိုခတ္လိုက္ေတာ့သည္။
'ခမ်ားႀကီးေၾကာင့္။ဒါေတြအားလုံးခမ်ားႀကီးေၾကာင့္ပဲ!!!!!!။'
သူ႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။အခုလည္းဘာထူးလဲ သူကိုခန္႔ေ႐ွ႕မွာအ႐ွက္ကြဲခဲ့တာပဲ။
သူ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ဒီအေျခအေနႀကီးကေနျမန္ျမန္႐ုံးထြက္ခ်င္ေသာ္လည္း လုံးဝမေ႐ြ႕ေသာသူ၏ခႏၶာကိုယ္အေပၚအားမလိုအားမရျဖစ္စြာအမ်က္ထြက္မိကာ ေနာက္ဆုံး၌ သူငိုေႂကြးျခင္းကိုသာတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့မင္းခန္႔ထည္ကသူ႕ခ်စ္သူေလးအားစေနာက္ခ်င္႐ုံသက္သက္ပင္။ျပႆနာကဒီေလာက္ထိႀကီးတက္သြားလိမ့္မည္လို႔သူလည္းမထင္ထားခဲ့။
ထို႔ေၾကာင့္ ငိုေနတာေတာင္ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့သူ႕ခ်စ္သူေလးကိုအုပ္မိုးထားရာမွျပန္ထလိိဳက္ၿပီးအျပာျပာသလဲလဲေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။
"ညီ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မငိုနဲ႔ေနာ္။မင္းေလးအဲ့လိုငိုေနရင္ ကိုတကယ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ပါကြာ။တိတ္ေတာ့ကြာ ေနာ္"
မင္းခန္႔ထည္ကေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးေတြကေနစီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ဥေလးေတြးကိုလိုက္လံသုတ္သင္ေပးရင္း ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္လ်က္တဖြဖြေျပာေန႐ွာသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ကိုယ့္အမွားပါ။ကိုယ္အဲ့ေန႔ညက တကယ္ကိုအဲ့လိုမလုပ္ခဲ့သင့္ဘူး။ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါေနာ္"
ထိုအခါခြၽဲစိန္ေလးကလည္းထထိုင္လိုက္ၿပီး မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔တိုးဝင္လိုက္ကာသူ၏ေခါင္းေလးႏွင့္တစ္ေယာက္သူရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာပြတ္သပ္ေနခဲ့သည္။
"ေနာက္ေန႔က် က်ေနာ္႕ကိုမေလွာင္ရဘူးေနာ္"
"အင္းပါ ကိုက ဘာကိစၥ ေလွာင္ရမွာလဲ ကေလးေလးကလဲကြာ"ဟုဆို၍ မင္းခန္႔ထည္က႐ိႈင္းေဇယံရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးအားပုတ္ေပးရင္းေခ်ာ့ျမဴလာေလသည္။
သူ႕ကေလးေလးအငိုမတိတ္ရင္သူလဲသူ႕ကိုယ္သူခြင့္လႊတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။မင္းခန္႔ထည္တစ္ေယာက္မေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္နဲ႔နာရီဝက္ေလာက္ေခ်ာ့ျမဴၿပီးမွ အငိုသန္ေလး႐ိႈင္းေဇယံကအငိုတိတ္သြားေတာ့ေလသည္။ထိုအခါမွ အခ်စ္႐ူးႀကီးမင္းခန္႔ထည္လည္းသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
"ဒါဆို ကိုယ္ စေတာ့မယ္ေနာ္"
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္တိိဳ႕က ေပါင္ျခံနားသို႔တျဖည္းျဖည္းတိုးဝင္လာသည္ကို ႐ိႈင္းသတိထားမိေတာ့ သူ၏ေျခေထာက္မ်ားကို႐ုတ္တရက္ၾကဳပ္လိုက္မိသည္။
"ညီ မၾကဳပ္ထားနဲ႔ေလ ကို႔လက္မဝင္ေတာ့ဘူး"
ဤသည္မွာ ႐ိႈင္းေဇယံေလးအတြက္ဒုတိယလုပ္ငန္းစဥ္ကို သူကူညီေပးျခင္းျဖစ္ရာ ေကာင္ေလးအတြက္တင္းၾကပ္ေနတဲ့ထိုခံစားမႈတို႔ကသည္းခံဖို႔ရာခက္ခဲလွသည္မို႔ သူအျမန္ဆုံးေျဖေလွ်ာ့ေပးဖို႔လိုသည္။
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္တို႔ကၾကဳပ္ထားတဲ့ေပါင္တံေလးႏွစ္ဖက္ဆီကေနမရမကတိုးဝင္လိုက္ရင္း ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ေကာင္ေလး၏အဓိကေနရာသို႔ေရာက္သြားရေလသည္။
"အင့္...."
ထိုအခါ႐ိႈင္းေဇယံေလးမွာထိန္းခ်ဳပ္မရစြာအသံထြက္မိလိုက္ေလေသာ္မင္းခန္႔ထည္က႐ိႈင္းရဲ႕ကိုယ္ေလးကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ေပြ႕ထားရင္းဆိုသည္။
"စိတ္ေလွ်ာ့ထား"
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ လက္လႈပ္႐ွားမႈတို႔ကေ႐ွ႕တိုးလိုက္ေနာက္ဆုတ္လိုက္ျဖင့္အ႐ွိန္ျမန္လာတာနဲ႔အမွ်ေကာင္ေလးခမ်ာေမာဟိုက္လို႔လာတာေၾကာင့္ သူ မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ရင္ခြင္ကိုသာအမွီသဟဲျပဳထားရေလသည္။
"အ....အ......အင္းးးးးးးး"
မင္းခန္႔ထည္ကေနာက္ဆုံးအားမရဟန္တူသည္။႐ိႈင္းရဲ႕ကိုယ္ေလးအားသူ၏ေပါင္ေပၚသို႔ေဆြ႕ခနဲဆြဲတင္လိုက္ေတာ့သည္။
"ကိုယ့္ကိုဖက္ထား ဒါဆို ညီခံစားရသိပ္မခက္ေတာ့ဘူး"
မင္းခန္႔ထည္ေျပာသည့္အတိုင္း႐ိႈင္းေဇယံေလးကထိုသူ၏ဂုတ္ေက်ာဘက္ဆီသို႔ အားပါပါႏွင့္ဖက္ထားမိလိုက္သည္။မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ျဖဴေဖြးေသာလည္တိုင္ေလးကအခုခ်ိန္၌ေကာင္ေလးရဲ႕ဖက္တြယ္ထားမႈေၾကာင့္နီရဲေနရေလၿပီ။
"အာ!!!!"
႐ိႈင္းကမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေက်ာဘက္ဆီသို႔မ်က္ႏွာမူထားတာေၾကာင့္ေကာင္ေလးရဲ႕စေတာ္ဘယ္ရီေရာင္မ်က္ႏွာေလးကိုသူမျမင္ရသျဖင့္ စိတ္ပူစြာဆိုလိုက္ေလသည္။
"ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ထားလား? ကေလး...
ႏႈတ္ခမ္းကိုအတင္းမကိုက္ထားနဲ႔ေနာ္"
"အဲ့လိုမွ.....မဟုတ္ရင္ .......က်ေနာ္အသံထြက္မိလိမ့္မယ္"
"ဒါဆို ကိုယ့္ပုခုံးကိုကိုက္ထား"
မင္းခန္႔ထည္ထိုသို႔ေျပာၿပီးမၾကာေပ။သူ၏ပုခုံးထက္ဆီမွ စူးနစ္ေသာနာက်င္မႈတစ္မ်ိဳးကိုခံစားလိုက္ရသည္။
"ဟုတ္ၿပီကို႔ကိုသာကိုက္ထား ၿပီးေတာ့စိတ္ေလွ်ာ့ထား"
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ႏွဖူးျပင္ထက္မွာလည္းေခြၽးသီးေလးေတြေဝ့သီေနကာ သူ၏လက္လႈပ္႐ွားမႈတို႔ကျမန္ဆန္သထက္ျမန္ဆန္လာခဲ့ေလသည္။ေနာက္ဆုံးသူ႕ရဲ႕လက္ငါးေခ်ာင္းတိိဳ႕၌ခြၽဲပစ္ေသာအရည္တို႔ျဖင့္႐ႊဲနစ္သြားေပေတာ့၏။
ေကာင္ေလးလည္းအသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴကာေမာဟိုက္သြားၿပီးေနာက္မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ရင္ခြင္ထက္၌လဲေလ်ာင္းလိုက္ေတာ့ေလသည္။
"ေမာသြားၿပီလား အခုေကာေနရတာအဆင္ေျပသြားၿပီလား?"
"အင္း"
မင္းခန္႔ထည္က႐ိႈင္းရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးအားပြတ္သပ္လိုက္ၿပီးႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။
ေကာင္ေလးကိုေပြ႕ဖက္ထားရာကေနေအာက္ပိုင္း႐ွိတုံ႔ျပန္မႈကိုစိတ္ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့သူ႐ုတ္တရက္ရပ္တန္႔မိသြားသည္။
ဤသည္မွာ သူ႕ကေလးေလးသိသြားလို႔လုံးဝမျဖစ္တဲ့အရာေပ။
ေအာက္ပိုင္း႐ွိသေကာင့္သားက ဘယ္ႏွယ့္ဒီေန႔မွထိန္းမရျဖစ္ေနတာတုန္းဟ!!!!!!
မင္းခန္႔ထည္ခမ်ာဝင္ေလထြက္ေလတို႔ကိုပုံမွန္႐ွဴသြင္း႐ွဴထုတ္လုပ္ေနရသည္။
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့အသက္႐ွဴသံတို႔ကိုသတိထားမိသြားတဲ့ေကာင္ေလးကေတာက္ပ႐ႊန္းလဲ့ေနတဲ့မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လာရင္းခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ေလသံေသးေသးေလးနဲ႔ေမးလာေလသည္။
"ကိုခန္႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္?"
".... "
ဒီခံစားခ်က္မ်ိဳးကေျပာရမယ္ဆိုသူခိုးလူမိသြားတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးေပါ့။
မင္းခန္႔ထည္ကဘာမွမျဖစ္ဟန္ျဖင့္ေခါင္းခါျပလိုက္ကာ ႐ိႈင္းေဇယံေလးကိုသူ၏ရင္ခြင္ထက္ဆီမွလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ခုတင္ေပၚကေနကမမ္းကတမ္းထရပ္လိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္ ၾကမ္းျပင္ထက္မွာပုံက်ေနတဲ့လုံခ်ည္ေလးအားေကာက္ယူလိုက္ကာေကာင္ေလးကိုမၾကည့္ပဲကမ္းေပးလာခဲ့သည္။
"ေအးေနမယ္ ဝတ္လိုက္ဦး"
"..."
မင္းခန္႔ထည္ထိုသို႔ေျပာမွ႐ိႈင္းေဇယံလည္းဗလာက်င္းျဖစ္ေန႐ွာေသာသူ၏ေအာက္ပိုင္းအားသတိရေတာ့သည္။ထို႔ေၾကာင့္ မင္းခန္႔ထည္ကမ္းေပးလာတဲ့ပုဆိုးေလးအားဆြဲယူလိုက္ၿပီးခ်က္ခ်င္းဆြဲဝတ္ေလေတာ့သည္။
မရမကၿငိမ္းသတ္ထားရတဲ့အလိုဆႏၵတို႔စတင္ေတာက္ေလာင္လာရျပန္တဲ့မင္းခန္႔ထည္ဟာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာအတတ္ႏိုင္ဆုံးထိန္းထားရင္း အခန္းထဲကေနကတိုက္က႐ိုက္ထြက္သြားဖို႔အျပင္တြင္ေကာင္ေလးကသူ႕အားဖမ္းဆြဲလိုက္တဲ့အခါ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလာတဲ့အထိလက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ထားရသည္။
"ကိုခန္႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲ?"
"...."
'ဒါကေမးခြန္းေတြထုတ္ဖို႔အခ်ိန္ေကာင္းမဟုတ္ဘူးေနာ္ ေကာင္ေလး ။ ၾကာလာရင္ကိုယ္မင္းကိုခုန္အုပ္မိေတာ့မယ္ !!! 'ဟုမ်က္စိစုံမွိတ္ကာစိတ္ထဲ၌ေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးေနာက္
သူေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္သည္။
"Toiletသြားမလို႔ မီးျပန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ေနာ္။အကိုျပန္လာရင္ ထမင္းစားေဆာင္ဘက္သြားမယ္။ညီလည္း ေရခ်ိဳးေဆာင္ဘက္သြားၿပီးေဆးေၾကာလိုက္ဦး"
ဟု ဒေရာေသာပါးဆိုကာအခန္းအျပင္သို႔တခ်ိဳးတည္းလစ္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
"ကိုခန္႔ ဘာျဖစ္သြားတာလဲမသိဘူး"
႐ိႈင္းေဇယံေလးမွာမ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္လ်က္တစ္ကိုယ္တည္းေမးခြန္းထုတ္ရင္းအခန္းထဲ၌က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္႐ွိမင္းခန္႔ထည္မွာမူ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့လူသားေလးရဲ႕အရည္တို႔ကိုထိကိုင္ခဲ့တဲ့ညာဘက္လက္ေလးအားငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္း ေတြေဝမိန္းေမာေနမိေလသည္။
'ဒါဟာ သိပ္႐ူးခ်င္စရာေကာင္းတယ္'
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ေတာ့မုတ္သုတ္ေလတို႔ကင္းစင္သြားခဲ့ၿပီးအခ်ိန္အခါမဟုတ္႐ြာခ်လာတဲ့မိုးတို႔သည္လည္းရပ္စဲသြားၿပီျဖစ္ကာ ေဆး႐ုံႀကီးအတြင္း၌မူ အလြန္တရာမွတည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလို႔ေနသည္။
သွ်ားထက္ေမာင္တစ္ေယာက္ေဆး႐ုံအတြင္း၌ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရာေဘးအခန္းကမိန္းကေလးကလည္း သူထင္ထားတာထက္ပို၍တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
သူ ထိုမိန္းကေလးနဲ႔ပက္သတ္၍ထူးထူးျခားျခားစိတ္ဝင္စားေနမိတာကလည္းတကယ္ကိုရယ္စရာေကာင္းလွ၏။
ဒါေပမယ့္ဘယ္ေလာက္ပဲရယ္စရာေကာင္းေနပါေစ သူ ထိုမိန္းကေလးအေၾကာင္းကိုသိခ်င္ေနဆဲျဖစ္ၿပီးစိတ္ဝင္စားေနမိတုန္းပင္။
သူအိပ္ရာႏိုးၿပီးမၾကာခင္ပင္ အခန္းအတြင္းသို႔ေလွ်ာက္ဝင္လာတဲ့ေျခသံတစ္စုံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
"ႏိုးေနၿပီလား?"
ထိုသူကေတာ့မေန႔ညက႐ိႈင္းဆက္ယံနဲ႔ကေတာက္ကဆျဖစ္ကာအခန္းထဲမွထြက္သြားခဲ့ေသာ ဆရာဝန္ေလးစိုင္းသီဟျဖစ္ကာသူက သွ်ားထက္ေမာင္အား မနက္ခင္း Medical checkupလာလုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
"ေသြးေပါင္လဲ ပုံမွန္ပဲ"
သူကထိုသို႔ဆိုၿပီးေနာက္ ကုတ္အျဖဴေပၚကနားၾကပ္ေလးအားတပ္လိုက္ကာသွ်ားထက္ေမာင္ကိုစမ္းသပ္ေလသည္။
"ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းလဲ ပုံမွန္ပါပဲ။"
ထို႔ေနာက္ သာမိုမီတာကို သွ်ားရဲ႕အာေခါင္အတြင္းသို႔ထည့္လိုက္ၿပီး အဖ်ားတိုင္းလိုက္သည္။
"အဖ်ားကေတာ့ က်န္ေသးတယ္။အေအးသိပ္မခံနဲ႔။အခု Airconေလွ်ာ့လိုက္မယ္။"
စိုင္းသီဟက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ remoteေလးအားႏွိပ္လိုက္ရင္းအပူခ်ိန္ကိုေလွ်ာ့လိုက္ျပန္သည္။ထိုသို႔အင္မတန္မွပုံမွန္ဆန္ေနတဲ့အျပဳအမူတို႔ကပဲအမွန္တကယ္ကို ပုံမွန္ဆန္မေနခဲ့တာေၾကာင့္သွ်ားထက္ေမာင္ကထုတ္ေမးၾကည့္လိုက္၏။
"Dr .မေန႔ညတုန္းက ကိုဆက္ယံကိုစိတ္ဆိုးသြားတာမွတ္လား?"
"..."
အၿမဲတမ္းေဖာင္ဖြဲ႕စြာစကားဆိုတတ္ပါတဲ့ဆရာဝန္ေလးကသူ႕အေမးကိုၾကားေသာ္ႏႈတ္ဆိတ္သြားကာေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မေျဖလာတာေၾကာင့္သူကပဲစကားဆက္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ကိုဆက္ယံ မေန႔ညက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန႐ွာတာ။....."
ထိုေလယူေလသိမ္းေလးကိုၾကားေတာ့ မ်က္မွန္ေအာက္ကစိုင္းသီဟရဲ႕မ်က္ဆံေလးေတြကျဖတ္ခနဲလႈပ္ခတ္သြားခဲ့သည္။
"သူမေန႔ညကက်ေနာ္႕ကိုလူနာေစာင့္အိပ္ေနတုန္း တေတာက္ေတာက္အသံကိုအဆက္မျပတ္လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ ေဖာင္တိန္တစ္ခုျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ။
ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းေတြလဲအဆက္မျပတ္ခ်ေနတယ္။ မေန႔ညကလည္းတစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဖူး....."
ထိုအခါစိုင္းသီဟရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတို႔ကခပ္ဖြဖြေလးတြန္႔ခ်ိဳးသြားကာ သူကအခန္းမ်က္ႏွာက်က္ေလးအားေတြေဝေငးၾကည့္ေနရင္းသွ်ားထက္ေမာင္အားေျပာျပလာေလသည္။
"အဲ့ေဖာင္တိန္ေလးက Eternal 520ျဖစ္မယ္။ သူအၿမဲတမ္းအဲ့တစ္ခုပဲကိုင္ေနက်။ သူ႕အသက္ 20ျပည့္ေမြးေန႔တုန္းက ငါ့ဦးေလးပိုင္တဲ့ ဟိုင္ခ်န္းကေဖာင္တိန္စက္႐ုံကေန ကိုယ္တိုင္မွာၿပီးေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာေလ။......"
"ကိုဆက္ယံက အဲ့ေဖာင္တိန္ေလးကိုေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္ထင္တယ္ေနာ္။ သူကအခုထိအဲ့တစ္ခုကိုပဲသူ႕လက္ထဲမွာကိုင္ထားတုန္းပဲဆိုေတာ့ေလ ..."
Eternal 520 -ေစ်းႀကီးပါေပ့ဆိုတဲ့ေဖာင္တိန္အမ်ိဳးအစားေတြထဲမွာေတာင္လုံးဝ႐ွာမေတြ႕ႏိုင္တဲ့တစ္ခုတည္းေသာေဖာင္တိန္အမ်ိဳးအစားပင္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ကူးဥာဏ္တို႔နဲ႔ပုံေဖာ္ထုတ္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ကာ ႐ိႈင္းဆက္ယံတစ္ဦးတည္းကသာပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခြင့္႐ွိတဲ့ကမ႓ာေပၚမွာတစ္ေခ်ာင္းတည္းသာ႐ွိေသာေဖာင္တိန္ေလးျဖစ္ေလသည္။
"အဲ့တုန္းက ဆက္ယံကိုထူးထူးျခားျခားေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာနဲ႔ နာရီ။ဖုန္း။လက္ပတ္။အကုန္ေလွ်ာက္စဥ္းစားတာကြာ။
မင္းသိလား ငါ့မွာဆံပင္ေတြပါျဖဴေတာ့မတတ္ပဲ။"
စိုင္းသီဟကဟာသေလးေႏွာကာဆိုလာေတာ့သွ်ားထက္ေမာင္ကပါလိုက္ပါရယ္ေမာမိေလသည္။သို႔ေသာ္ ထိုအခါတုန္းက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မွာမူရယ္စရာေကာင္းတာတစ္ခုမွမ႐ွိခဲ့တာကိုေတာ့ ကာယကံ႐ွင္ေတြကိုယ္တိုင္ကလြဲ၍ အတပ္သိခဲ့တာဆိုလို႔မိုးေကာင္းကင္ႀကီးသာ႐ွိေပလိမ့္မည္။
"ဆက္ယံကေလလူတစ္မ်ိဳးအဲ့လိုတန္ဖိုးႀကီးတဲ့အရာေတြကိုမႀကိဳက္တတ္ဘူး။
ငါေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ကာလပတ္လုံး ဆက္ယံကေဖာင္တိန္ေလးေတြစုေဆာင္းရတာသေဘာက်တာဆိုေတာ့ အဲ့တာနဲ႔ Eternal 520ကိုေပးျဖစ္သြားတာ"
"ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ Eternal 520လို႔ေခၚတာလဲဗ်"
သွ်ားကထိုသို႔ေမးေတာ့ စိုင္းသီဟကျပန္မေျဖဘဲ ခနရယ္ေနလိုက္သည္။
"Eternal 520ဆိုတာက......"
"520က Mayလ 20ရက္ေန႔ကိုဆိုလိုတာ။ Eternal 520ဆိုေတာ့ ငါ့ေမြးေန႔ကိုအႏိႈင္းမဲ့တဲ့ေန႔ေလးတစ္ေန႔အျဖစ္သတ္မွတ္ထားခ်င္တာလို႔ေတာ့တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေျပာခဲ့တာပဲ"
႐ုတ္တရက္ဝင္ေရာက္လာေသာေျခသံတို႔ႏွင့္ၾကားျဖတ္ဝင္လာသည့္စကားသံတို႔ေၾကာင့္ စိုင္းသီဟရဲ႕စကားသံတို႔ကအခန္းအတြင္း၌ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့ေလသည္။
"ၿပီးၿပီလား? ဘယ္လိုလဲ?"
အခန္းထဲကိုေလွ်ာက္ဝင္လာတဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံကပုံမွန္အတိုင္းမေျပာင္းလဲေသာေလသံျဖင့္ေအးစက္စက္ၾကည့္ကာေမးလာသည္။
သူ႕ၾကည့္ရတာမေန႔ညကအျဖစ္အပ်က္ကဒီေန႔အတြက္အေရးမပါေတာ့သည့္ပုံပင္။
စိုင္းသီဟေဘးကေနခပ္တန္းတန္းပဲျဖတ္ေလွ်ာက္သြားကာ အခန္းထဲ႐ွိဆိုဖာခုံ၌ေအးေအးလူလူဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ထိုကဲ့သို႔အလြန္တရာေအးေဆးေနပါေသာ ႐ိႈင္းဆက္ယံအားစိုင္းသီဟလဲဘာမွထပ္မေျပာလိုေတာ့။အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူကိုႏိႈးဖို႔ရာခက္ခဲလြန္းသည္မဟုတ္ပါလား။
ထို႔ေၾကာင့္ သွ်ားႏွင့္ပက္သတ္ေသာအေၾကာင္းကိစၥတို႔ကိုသာသူဆိုခဲ့သည္။
"အကုန္ပုံမွန္ပဲ။အဖ်ားေတာ့နဲနဲက်န္ေသးတယ္။"
"Ok..... "
စိုင္းသီဟက သူ႕အားမၾကည့္ဘဲအသံျပဳလာခဲ့ေသာ ဆိုဖာထက္ကႏွလုံးသားမ႐ွိတဲ့လူသားအား တစ္ခ်က္႐ႈၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲအခန္းထဲကေနေလွ်ာက္ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ဟူး!!!!!!!!"
"သက္ျပင္းထပ္ခ်ျပန္ၿပီ"
သွ်ားထက္ေမာင္ ထိုသို႔ေျပာမွပဲ ႐ိႈင္းဆက္ယံတစ္ေယာက္ သူ႕ကိုယ္သူသတိထားမိေတာ့သည္။
"ထပ္ခ်လဲ စိတ္ကေလ်ာ့မသြားဘူးကြာ"
"ကိုဆက္ယံနဲ႔ Drတို႔က အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမဟုတ္လား။
စိတ္ထဲကအစိုင္အခဲေတြကိုျမန္ျမန္ေျဖၾကပါေတာ့ဗ်ာ။
Drတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အခ်င္းခ်င္းအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္ဆိုတာေရာ သိၾကရဲ႕လား?"
သွ်ားရဲ႕စကားၾကားေတာ့ ႐ိႈင္းဆက္ယံရဲ႕မ်က္ခုံးတို႔ကတြန္႔ခ်ိဳးသြားခဲ့သည္။
"မင္းကို ငါမလာခင္ကသူဘာေတြေျပာသြားလဲ?"
သူ႕အား အိုးမလုံေသာကာယကံ႐ွင္ႀကီးကေမးခြန္းထုတ္တဲ့အခါသွ်ားကရယ္သြမ္းလိုက္ကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆိုသည္။
"ကိုဆက္ယံသိၿပီးသားပဲဟာ ဘာလို႔က်ေနာ္႕ကိုေမးေနေသးလဲ"
"...."
႐ိႈင္းဆက္ယံခမ်ာေျပာစရာစကားမ႐ွိေအာင္ဆြံ႕အသြားရသည္။
မေန႔ညကေဆး႐ုံေစာင့္ရင္းတစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံဟာ အာ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္၌အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ၿပီးအနားယူဖို႔လုပ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ မေန႔ညက သူ႕အားစိတ္ဆိုးသြားတဲ့
မရင့္က်က္ေသးေသာအႏွီသေကာင့္သားရဲ႕မ်က္ႏွာက ေလးဖက္ေလးတန္အခန္းမ်က္ႏွာက်က္အတြင္း၌အထင္အ႐ွားေပၚေနတာေၾကာင့္အဝတ္ျမန္ျမန္လဲကာ ေဆး႐ုံသို႔ျပန္လာခဲ့ေလသည္။
စိုင္းသီဟဟာ Dr.တစ္ေယာက္အစားမေန႔ညကတစ္ညလုံးNight dutyဝင္ေပးေနရတာကိုသူသိတာေၾကာင့္အခုထိေဆး႐ုံမွာပဲ႐ွိေနဦးမည္မွာေသခ်ာေပါက္ပင္။
သူကိုယ္တိုင္ ေဆး႐ုံသို႔ကားဒုန္းစိုင္းေမာင္းသြားခဲ့ၿပီး စိုင္းသီဟရဲ႕႐ုံးခန္းဆီသို႔စကားေျပာဖို႔သြားခဲ့ေပမယ့္အခန္းထဲတြင္အႏွီေကာင္က႐ွိမေနတာေၾကာင့္ သွ်ားထက္ေမာင္ရဲ႕အခန္းဘက္ဆီသို႔သာ သူစိတ္ညစ္ညဴးစြာျပန္လာခဲ့ရသည္။
မထင္မွတ္ထားသည္က သူစိုင္းသီဟရဲ႕စကားေတြကိုၾကားလိမ့္ရမယ္လို႔ပင္။
Eternal 520 ေဖာင္တိန္ေလးအေၾကာင္းကို သူအစအဆုံးၾကားလိုက္ရသည့္တခန မျပဳံးမိပဲမေနႏိုင္တာေတာ့အမွန္ပင္။႐ိႈင္းဆက္ယံတစ္ေယာက္ အိတ္ကပ္ထဲမွေဖာင္တိန္ေလးအားဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ထိုေဖာင္တိန္ေလးအားၿမဲျမံစြာၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။
အဲ့အခ်ိန္က မင္းအေတာ္အေတြးအေခၚေကာင္းခဲ့တာပဲ......
ဒါနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား Eternal 520လဲ??
သွ်ားေစာနကျပန္ေမးလိုက္ေသာေမးခြန္းဟာ ႐ိႈင္းဆက္ယံရဲ႕လည္ေခ်ာင္းတစ္ဝိုက္ကိုေခ်ာက္ကပ္သြားေစၿပီး သူကေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္လ်က္ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ေရ႐ြတ္လာခဲ့သည္။
"ငါအခန္းေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနတာမင္းေတာင္သိတဲ့ဟာ ဘာလို႔ဟိုငပိန္းေကာင္ကမသိတာလဲမသိဘူး?"
"ဒါကေတာ့ က်ေနာ္က အၾကားအာ႐ုံဘက္မွာပိုအားသာေနလို႔ပါ။ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေနထိုင္ေနရတဲ့ေလာကႀကီးကလည္း Drစိုင္းသီဟေနထိုင္ေနတဲ့ေလာကႀကီးနဲ႔တူမွတူမေနဘဲဗ်ာ"
သွ်ားထက္ေမာင္က တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းဝန္းက်င္ဆီသို႔တစ္ခ်က္နားစြင့္ရင္း
"ဒီေန႔ Eternal 520ေကာပါလာလား?"
ဆိုတဲ့အေမးတို႔အၿပီး ဆက္ယံကခုံေစာင္းေလးကိုတေတာက္ေတာက္နဲ႔ေခါက္ျပလာသည္။
သူ႕ထံ ထိုေဖာင္တိန္ေလးပါေၾကာင္း အတိအလင္းေၾကညာလို႔ေနသည္။
"အဟက္.....အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာမေမာဘူးလားဗ်"
"မင္းကငါ့ကိုဘာလုပ္ေစခ်င္လို႔လဲ?"
႐ိႈင္းဆက္ယံကစိတ္႐ႈပ္စြာမၾကည္မသာျပန္ေမးလာေတာ့သွ်ားထက္ေမာင္ကကူကယ္ရာမဲ့စြာေခါင္းခါလာခဲ့သည္။
"ေဖာင္တိန္ကိုက်သိမ္းထားၿပီး ေပးတဲ့လူကိုက်ဘာလို႔အရမ္းစိမ္းကားေနရတာလဲဗ်ာ"
"ငါ့လက္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ 520က ပ်က္သြားခဲ့တာၾကာၿပီမို႔ထင္တာပဲ။
တကယ္ဆို ၿပီးခဲ့တဲ့အတိတ္ကအေၾကာင္းအရာေတြကိုျပန္ေျပာေနၿပီးအမွတ္ရေနစရာကိုမလိုတာကြာ....လူတိုင္းမွာအေလးအနက္ထားသင့္တဲ့အရာဆိုတာ သက္သက္႐ွိသင့္တယ္"
႐ိႈင္းဆက္ယံရဲ႕အသံတို႔ကတစ္စုံတစ္ခုကိုစိတ္ပ်က္ေနကာျပတ္သားထက္႐ွလို႔ေနသည္။
520ကပ်က္သြားတာေတာင္ သိမ္းထားတဲ့
ကိုဆက္ယံကသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုအေလးထားႏိုင္ဆုံးလူသားဆိုတာ ...... က်ေနာ္႕ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကေတာင္သိေနတယ္တဲ့ဗ်ာ။
ကိုဆက္ယံကေကာမသိဘူးဆိုတာျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား.....
အခန္းအျပင္ဘက္႐ွိ အစိမ္းေရာင္နံရံေလးအားေက်ာမွီရပ္ေနေသာ ႐ွည္သြယ္သြယ္အျဖဴေရာင္ပုံရိပ္ေလးဟာ ထိုစကားသံတို႔အဆုံးနာက်င္စြာျပဳံးလ်က္ အခန္းေ႐ွ႕မွတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
'အေလးအနက္ထားသင့္တဲ့အရာဆိုတာ သက္သက္႐ွိသင့္တယ္......ဒါေပမယ့္...
သူ႕မွာေတာ့သူတစ္ေယာက္ထဲဘဲ႐ွိခဲ့တယ္.........'
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ျပတင္းထက္မွေႏြးေထြးေသာေ႐ႊဝါေရာင္ေနေရာင္ျခည္တန္းေလးေတြက အိပ္ေမာက်ေနေသာအခ်စ္ငွက္ေလးႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ခုတင္ထက္ဆီသို႔ယဲ့ယဲ့ေလးျဖာက်လို႔ေနသည္။
က်ယ္ျပန္႔ေသာရင္ခြင္ထက္ဆီမွေကာင္ငယ္ေလး က ခနအၾကာတြင္ လူးလြန္႔လာကာ အိပ္ရာထျခင္းကိုအစျပဳေလသည္။
"ကိုခန္႔ ထေတာ့ေလ က်ေနာ္တို႔ေဆး႐ုံသြားရဦးမယ္"
႐ိႈင္းကထိုသို႔ေျပာရင္းမင္းခန္႔ထည္အားထု႐ိုက္၍ႏိႈးလိုက္သည္။ထိုသို႔ထု႐ိုက္ေနေသာေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကေလးအား ဖမ္းဆုပ္လိုက္ကာ မင္းခန္႔ထည္ကသူ၏ရင္ခြင္ထဲသို႔႐ိႈင္းေဇယံေလးအားျပန္ဆြဲခ်လိုက္ေလ၏။
"ထေတာ့လို႔ဆိုေန"
"အခ်ိန္ရပါေသးတယ္ကြာ။ခနေလးပဲ ..."
"အမျဖဴစင္ေသာ္ကဒီေန႔ေဆး႐ုံကေနေျပာင္းေ႐ႊ႕ေတာ့မွာမွတ္လား။
က်ေနာ္တို႔ သူမကိုေဆး႐ုံမွာမမွီရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"သူမကိုဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိတြယ္တာေနရတာလဲ။သူမ ညီ့အေပၚ ၾကံစည္ခဲ့တဲ့အရာေတြကို မင္းေလးရဲ႕ေခါင္းလုံးလုံးေလးထဲမွာမွတ္မိေသးရဲ႕လား?"
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေလသံတို႔ကမာထန္ေနကာခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလသံတို႔လည္းသိသိသာသာေရာယွက္ေနလ်က္။ထိုသို႔ဆိုေနရင္းသူကေကာင္ေလးရဲ႕ဆံသားအိအိေလးေတြကိုထိုးဖြလာခဲ့သည္။
"က်ေနာ္သိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔သူမကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးႏွစ္သိမ့္ရမယ္ေလ။သူမက က်န္းမာတဲ့လူတစ္ေယာက္မွမဟုတ္တာ"
"အင္း မင္းေလးပဲေကာင္းပါတယ္ေလ"
႐ိႈင္းကမင္းခန္႔ထည္ရင္ခြင္ထဲ၌ဟိုေတြးဒီေတြးေတြးေနလိုက္ရင္းျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕ေဆးစစ္ခ်က္အားလုံးေပ်ာက္သြားတဲ့ကိစၥကိုျပန္အမွတ္ရသြားခဲ့သည္။
"ကိုခန္႔ အမျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕ေဆးမွတ္တမ္းေတြကေလ ေပ်ာက္သြားတာေသြး႐ိုးသား႐ိုးေကာဟုတ္ရဲ႕လား? သူမကိုအရမ္းမုန္းတီးေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကလုပ္လိုက္တာမ်ားလား?"
႐ိႈင္းကထိုသို႔ေရ႐ြတ္ေတာ့ မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ ေမွးစင္းေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စုံက ျဖတ္ခနဲပြင့္ဟလာကာ ေကာင္ေလးကိုေပြ႕ဖက္ထားတဲ့သူ႕ရဲ႕လက္ေတြကို တျဖည္းျဖည္းတင္းၾကပ္လိုက္ေလသည္။
"အဲ့လိုလုပ္လိုက္တာမ်ိဳးကို ညီကမႀကိဳက္ဘူးလား?"
"အင္းလုံးဝပဲ။ဘယ္ေလာက္ပဲမုန္းမုန္းေနာက္ေက်ာကိုဓားနဲ႔ထိုးတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ က်ေနာ္လက္မခံႏိုင္ေပါင္"
႐ိႈင္းေဇယံေလးကသူ႕အေတြးေလးနဲ႔သူ ႏႈတ္ခမ္းေလးစုဝိုင္းလ်က္ ဆက္ၿပီးေရ႐ြတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ေခါင္းထက္ကလူသားရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အမူအရာဖတ္မရေလာက္ေအာင္အထိမဲေမွာင္ပ်က္ယြင္းလာေနသည္ကိုေတာ့ေကာင္ေလးခမ်ာမသိ႐ွာခဲ့ေပ။
"အဲ့လိုမွမလုပ္ရင္ သူမကိုအျပစ္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေကာ။သူမက သူမရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုအၾကံစည္႐ွိ႐ွိအသုံးခ်ၿပီးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုရင္ေကာ အဲ့လူလုပ္ရပ္ကမွားေနတယ္လို႔ညီထင္လား"
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေလသံတို႔ကတစ္စထက္တစ္စေအးစက္မာေၾကာလို႔လာကာမ်က္ဝန္းေတြကစူးရဲခက္ထန္သြားသည္။
သူ႕ရဲ႕ထိုစကားသံေတြကိုၾကားေတာ့႐ိႈင္းေဇယံေလးကထိတ္လန္႔သြားဟန္ေပၚတာေၾကာင္္႕
သူကိုယ္တိုင္ပဲစကားေၾကာျဖတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"သြားေတာ့ အရင္ေရသြားခ်ိဳးႏွင့္ ၿပီးရင္ ကိုယ္လိုက္လာခဲ့မယ္"
ဟု ေကာင္ေလးရဲ႕တင္ပါးလုံးလုံးေလးအားတစ္ခ်က္႐ိုက္ထည့္လိုက္လ်က္ဆိုကာ အေကာင္ေပါက္ေလးအားလႊတ္ေပးလိုက္ေခ်သည္။
မနက္၈နာရီခြဲေလာက္မွာႏွစ္ဦးသားအေဆာင္မွထြက္လာလိုက္ၿပီး ၁၀နာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာျဖဴစင္ေသာ္႐ွိရာေဆး႐ုံသို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
သူ၏အကိုျဖစ္သူက ဤေဆး႐ုံ၌လူနာတစ္ဦးကိုေဆး႐ုံေစာင့္ေပးေနေၾကာင္း လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္တုန္းကဖုန္းဆက္ေျပာထားတာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းေဇယံေလးကသူ႕အကိုကိုေတြ႕ဖို႔ဒုတိယထပ္သို႔တက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းခန္႔ထည္ကမူ ေဒၚစႏၵာေသာ္႐ွိရာအခန္းဆီသို႔ဦးစြာသြားခဲ့ၿပီး ျဖဴစင္ေသာ္ဆီကိုသူလာမွအတူတူသြားဖို႔ ေကာင္ေလးအားမွာထားခဲ့သည္။
ေဆး႐ုံပထမထပ္သို႔ မင္းခန္႔ထည္ကသူ၏ေျခလွမ္းေတြကိုဦးတည္လိုက္ကာအခန္းနံပါတ္ ၂၁ေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေတာ့အခန္းထဲဝင္ဖို႔ သူအေတာ္တန္တုံ႔ဆိုင္းေနမိခဲ့သည္။
သို႔ေနာက္စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာအခန္းထဲေလွ်ာက္ဝင္သြားေလေသာ္ခုတင္ထက္တြင္လဲေလ်ာင္းေနေသာေဒၚစႏၵာေသာ္အားေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခိုက္ မင္းခန္႔ထည္ကေခါင္းကိုအလိုလိုငုံ႔ထားမိရင္း ခုတင္နားသို႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခ်ဥ္းကပ္လိုက္သည္။
တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတဲ့ေျခသံေတြကိုၾကားေလေသာ္ ေဒၚစႏၵာေသာ္ရဲ႕ပိတ္က်ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကလႈပ္႐ွားသြားရကာႏိုးထလာခဲ့သည္။
သူမကမို႔အစ္ေနတဲ့နီရဲရဲမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔သူ႕အားလွည့္ၾကည့္လာတဲ့အခါ မင္းခန္႔ထည္တစ္ေယာက္ထိုမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔မဆုံၾကည့္ရဲေပ။
မင္းခန္႔ထည္ကိုျမင္ေတာ့ ေဒၚစႏၵာေသာ္ကမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္ေတြကိုအျမန္ဆြဲကိိဳင္လိုက္ကာ ကယ္တင္႐ွင္ကိုေတြ႕သြားသည့္ႏွယ္ဝမ္းသာအားရစြာေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္။
"သားေရ အန္တီ့သမီးကိုကယ္ေပးပါဦး။ သူအဲ့ေနရာမွာ ေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးကြဲ႕။
သားလည္းသူ႕အေၾကာင္းသိတာပဲမဟုတ္လား။အန္တီတို႔ကိုကူညီပါကြယ္..ေနာ္"
ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ေတာင္းဆိုလာတဲ့ေဒၚစႏၵာေသာ္ရဲ႕စကားေတြကိုနားေထာင္ေနရင္းမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕အသံတို႔ဟာလည္ေခ်ာင္းဝမွာတင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
သူအတန္ၾကာအားယူၿပီးမွတိမ္ဝင္ေနတဲ့အသံတို႔ျဖင့္တြန္႔ဆုတ္စြာေျပာလာခဲ့သည္။
"က်ေနာ္...က်ေနာ္ ဒီကိုလာတာ ေတာင္းပန္ဖို႔ပါအန္တီ။က်ေနာ္ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"သားကဘာလို႔ေတာင္းပန္တာလဲ။သားက ဘာလို႔......."
ေနာက္ဆုံးေဒၚစႏၵာေသာ္ဟာမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကေနတဆင့္ ဆိုလိုရင္းတို႔ကိုသေဘာေပါက္နားလည္သြားခဲ့သည္။
"သားရယ္ .... "
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုအားကိုးတႀကီးဆြဲကိုင္ထားတဲ့သူမရဲ႕အားမ႐ွိစြာျဖဴေဖ်ာ့ေနပါေသာလက္တစ္ဖက္ဟာခုတင္ထက္ဆီသို႔အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ပုံက်သြားေတာ့သည္။
"မွတ္တမ္းေတြေဖ်ာက္လိုက္တာ မင္းလား သားခန္႔ထည္"
ယုံၾကည္္ႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းေနတဲ့ေဒၚစႏၵာေသာ္ဟာတုန္လႈပ္မႈအျပည့္နဲ႔ထပ္ေမးလာေတာ့ မင္းခန္႔ထည္ကလည္း တုံ႔ဆိုင္းျခင္းမ႐ွိစြာေခါင္းၿငိမ့္ဝန္ခံလာတဲ့အခါ သူမကမင္းခန္႔ထည္ကိုၾကည့္ရင္းရင္ကြဲတမွ်ေအာ္ငိုလာလ်က္ေမး႐ွာသည္။
"ဘာလို႔လဲ ဘာလို႔လဲ သားရယ္။အန္တီတို႔ကို အဲ့ေလာက္ထိမုန္းတီးေနခဲ့တာလား သားရဲ႕"
ထိုအခါမင္းခန္႔ထည္ကမ်က္ရည္လည္႐ႊဲျဖစ္ေန႐ွာေသာေဒၚစႏၵာေသာ္အားႏွစ္သိမ့္သည့္ႏွယ္ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ရင္း ထိုလုပ္ရပ္ေတြကိုႏွလုံးသားမဲ့စြာျပဳမူခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တို႔အားျပန္ေျပာင္း႐ွင္းျပလာခဲ့သည္။
"မဟုတ္ပါဘူး အန္တီ။
က်ေနာ္ခ်စ္ရတဲ့သူကို ျဖဴလက္ထဲကကာကြယ္ခဲ့ခ်င္႐ုံပါဗ်ာ။
က်ေနာ္ အန္တီတို႔အေပၚ အၿငိဳးအေတးအမုန္းတရားတို႔႐ွိလို႔ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္႕ ဘက္က ကာကြယ္လိုစိတ္ႀကီးသြားခဲ့႐ုံပါ....."
ေဒၚစႏၵာေသာ္ဆိုသည္မွာသူ႕အတြက္အေမအရင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္မျခားကာ သူ႕ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့တဲ့သူဆိုလည္းမမွားေပ။
သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္သာ ထိုအ႐ႈပ္ေတာ္ပုံေတြၾကားထဲသူ႕အားဆြဲသြင္းခဲ့ရေပမယ့္ သူ႕အေပၚ၌အၿမဲတမ္းအျပစ္႐ွိသလိုခံစားေနခဲ့ရၿပီး ပူပင္ေသာကမ်ားစြာကိုရင္ဝယ္ပိုက္ထားလ်က္အလွဆုံးအျပဳံးတို႔ျဖင့္ေလာကဓံကိုၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆိုင္ေနပါတဲ့ သန္မာလြန္းသည့္မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
အခုေတာ့သူ႕ေၾကာင့္သူမဟာေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီးၿပိဳလဲသြားရျပန္ေလၿပီ။
က်ေနာ္႕ကိုခြင့္လႊတ္ဖို႔လည္းမေတာင္းဆိုပါဘူး .....
ဒီလုပ္ရပ္ေတြအေပၚ က်ေနာ္႕မွာေနာင္တတရားတို႔တကယ္မ႐ွိခဲ့တဲ့အတြက္သာက်ေနာ္ထပ္ေတာင္းပန္ပါရေစ.......
ထိုစဥ္႐ိႈင္းေဇယံေလးကေဆး႐ုံရဲ႕တတိယထပ္ကိုတက္သြားလိုက္ၿပီးေနာက္ ဘယ္ဘက္စႀကႍဘက္ကိုတည့္တည့္ေလွ်ာက္လာလိုက္ကာ အခန္းေထာင့္အေက်ာ္ ဒုတိယအခန္းဘက္ဆီသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။
အကိုျဖစ္သူလမ္းၫႊန္တဲ့အတိုင္းသာလာခဲ့ရေပမယ့္အခုထိ သူ႕အကိုရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကိုနဲနဲေလးမွမျမင္ရေသးေခ်။
႐ိႈင္းအခန္းထဲသို႔ေဝ့ဝဲၾကည့္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္သူ႕အကိုျဖစ္သူကိုေတာ့မေတြ႕ဘဲ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ေက်ာခိုင္းကာမတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ေသးသြယ္ပိန္ပါးသည့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ေျခလွမ္းတို႔ကအခန္းဝမွာတင္တုံ႔ခနဲရပ္သြားရသည္။
'ကိုႀကီးလူနာ မ်ားလား? ဒါေပမယ့္ လူနာကေယာက်ာ္းေလးဆို အခုကမိန္းကေလးပါလားငါအခန္းမွားဝင္ခဲ့ၿပီထင္တယ္!'
အခန္းဝကေျခသံတစ္သံကိုၾကားေတာ့ထိုမိန္းကေလးကေက်ာခိုင္းထားရာမွ႐ုတ္တရက္သူ႕ဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္လို႔လာခဲ့သည္။
ထိုမိန္းကေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆုံမိသြားတဲ့အခိုက္ သူ႕တစ္ကိုယ္တည္းေသြးမ႐ွိသလိုခံစားလိုက္ရၿပီးေတာင့္တင္းသြားရေတာ့သည္။
"အမ.....ျဖဴစင္ေသာ္!"
ျဖဴစင္ေသာ္က႐ိႈင္းေဇယံကိုျမင္ေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာကခ်က္ခ်င္းတင္းမာသြားကာ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ခက္ထန္ေသာအျပဳံးတစ္ပြင့္နဲ႔အတူေကာ့တက္လာသည္။
"အဟက္....ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ နင္ျဖစ္ေနပါလား"
႐ိႈင္းကဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနကာျဖဴစင္ေသာ္ကိုသာမ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္းေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ယခုအခ်ိန္၌ သူမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာေသြးမ႐ွိသကဲ့သို႔ျဖဴစုတ္ေနခဲ့ၿပီးမ်က္ကြင္းတဝိုက္ကလဲသိသိသာသာညိဳမဲေနသည္။နက္ေမွာင္႐ွည္လ်ားလွတဲ့သူမရဲ႕ဆံပင္ေတြဟာဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ျခင္းမ႐ွိတာေၾကာင့္ ႐ႈပ္ပြျပန္႔ႀကဲလို႔ေနကာခႏၶာကိုယ္မွာလည္း စေတြ႕တုန္းကထက္ ထက္ဝက္နီးပါးေလာက္ပိန္က်သြားခဲ့သည္။
"ဘာလဲ ငါ့ရဲ႕ဒီလိုပုံစံကိုျမင္ေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ေနလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါဆိုသနားေနလား !"
"..."
သနားလားဆိုေတာ့မွန္သည္။သူအမွန္တကယ္ကိုသူမအားသနားဂ႐ုဏာသက္မိေလ၏။သူမရဲ႕ဆိုး႐ြားလြန္းတဲ့ထိုပုံစံကိုမ်က္ဝန္းေတြကေနတဆင့္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့အခါ သူကိုယ္တိုင္လည္းအျပစ္မကင္းသလိုခံစားေနခဲ့ရသည္။
ေကာင္ေလးရဲ႕ဂ႐ုဏာမ်က္ဝန္းေတြကိုျမင္ေတာ့သူမက႐ြံ႐ွာေနတဲ့အမူအရာနဲ႔အတူလုပ္ျပဳံးျပဳံးလိုက္ကာမဲ့ကာ႐ြဲ႕ကာႏွင့္ဆိုသည္။
"မသနားနဲ႔ နင့္လိုေကာင္မ်ိဳးသနားတာကိုငါမလိုအပ္ဘူး!!"
ျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတုံ႔ျပန္မႈေတြကိုျမင္တာေတာင္႐ိႈင္းေဇယံေလးမွာ သူမအားအျပစ္မတင္ရက္ခဲ့ေပ။
"အမ က်ေနာ္႕မွာအျပစ္႐ွိတယ္ဆိုတာက်ေနာ္သိပါတယ္။က်ေနာ္အကို႔ကိုအမဆီကေနလုယူမိခဲ့တဲ့အတြက္လည္းေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"အမဆီမွာအကိုနဲ႔ပက္သတ္တဲ့အတၱေတြက်န္ေနေသးတယ္ဆိုတာလည္းက်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။အဲ့တာေၾကာင့္ အမအဲ့အတၱေတြကိုေက်းဇူးျပဳၿပီးလႊတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့။
မဟုတ္ရင္အမဆက္ၿပီးပင္ပန္းေနရလိမ့္မယ္"
"အတၱ!.. လႊတ္ခ်ေပးရမယ္..... ငါကေလ"
"ကိုခန္႔က အမနဲ႔ပက္သတ္ၿပီးအရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တာဗ်။အမေနျပန္ေကာင္းလာဖို႔ကိုလည္း သူအရမ္းႀကိဳးစားခဲ့တာ။အမသိလား ? အမကိုဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ျမင္ေနရတာကိုသူမေပ်ာ္ဘူး ...
က်ေနာ္႕ကိုမခြင့္လႊတ္ရင္ေနပါ ကိုခန္႔ကိုေတာ့ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ ေနာ္။ကိုခန္႔ကိုခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးလိုက္ပါဗ်ာ။"
"ခြင့္လႊတ္ရမယ္ ဟုတ္လား?
သူကသူ႕ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ ငါ့ကို နင္လိုေကာင္မ်ိဳးအတြက္နဲ႔ဖုန္မႈန္႔တစ္စလိုနင္းေခ်ပစ္ခဲ့တာဟ။အဲ့လိုလူမ်ိဳးကို ငါကခြင့္လႊတ္ေပးရမယ္ ဟုတ္လား!။"
"ေအး ငါလဲမေပ်ာ္ႏိုင္သလို နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းတသက္လုံးမေပ်ာ္႐ႊင္ေစရဘူး။
နင္မ႐ွက္ဘူးလား။ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ရက္နဲ႔ငါ့ခ်စ္သူကိုလုယူသြားၿပီး အခုက်မွဒီစကားေတြလာေျပာေနတာ! မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္နဲ႔ေအာက္တန္းစားေကာင္ !!!"
ျဖဴစင္ေသာ္ကလက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ အလြန္အၾကဴးစက္ဆုပ္နာက်ည္းစြာေျပာဆိုလာခဲ့တဲ့အခါ တစ္ခါမွထိုကဲ့သို႔အေျပာမခံခဲ့ရဖူးတဲ့႐ိႈင္းေဇယံေလးမွာဝမ္းနည္းသြားခဲ့ရသည္။
"ဒါေပမယ္္႕ ကိုခန္႔ကအမခ်စ္သူမဟုတ္ဘူးေလ။အမရဲ႕ခ်စ္သူေမာင္က ကိုခန္႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အမလည္းသိတယ္မွတ္လား?"
မုသားတို႔နဲ႔ကာရံတည္ေဆာက္ထားတဲ့မွန္သားျပင္တစ္ခ်ပ္ဟာထိုစကားေတြကိုၾကားတဲ့အခါမွာေတာ့တစ္စစီေၾကမြကြဲေၾကကုန္ကာဟင္းလင္းျပင္ရဲ႕အျခားတစ္ဖက္၌ဖြက္ထားျခင္းခံခဲ့ရတဲ့သူမရဲ႕အစစ္အမွန္ပုံရိပ္တို႔ကို႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိသြားခဲ့သည္။
"အမရဲ႕ခ်စ္သူေမာင္ကကိုခန္႔မဟုတ္ဘူး"ဆိုတဲ့စကားသံတို႔ကသူမရဲ႕ေခါင္းထက္၌ပဲ့တင္ထပ္သြားတဲ့အခါ ျဖဴစင္ေသာ္ဟာသတိလြတ္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
ငါ့ရဲ႕ေမာင္ ...... ငါ့ခ်စ္သူေမာင္က သူ
မဟုတ္ဘူး.........
"ငါ့ရဲ႕ခ်စ္သူေမာင္ကသူမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ!"
႐ူးသြပ္ေနတဲ့ျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕ေဒါသတို႔ကအစျပဳလာခဲ့ကာ သူမကအံႀကိတ္သံတို႔နဲ႔ေမးလိုက္ေလေသာ္႐ိႈင္းေဇယံကဆက္မေျဖလာေတာ့ဘဲစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ေတာ့ေလသည္။
"ခနေနက် ကိုခန္႔လည္းအမဆီေရာက္လာလိမ့္မယ္ အဲ့က်မွ အမသိခ်င္တာေတြအကုန္
ကိုခန္႔ကိုေမးၾကည့္လိုက္ပါ။"
ဟုဆိုကာ ႐ိႈင္းေဇယံကအခန္းဝကေနလွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္တဲ့အခိုက္သူ႕ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီမွအားျပင္းျပင္းႏွင့္ဆြဲေဆာင္္႕ခံလိုက္ရသည္။
သူ၏ေက်ာျပင္က ေဘးဘက္နံရံတစ္ဖက္နဲ႔အ႐ွိန္ျပင္းစြာဝင္ေဆာင့္သြားခဲ့ေလရာ
ျဖဴစင္ေသာ္ကသူ႕အားအခန္းနံရံဘက္ဆီသို႔ေဆာင့္တြန္းထည့္လိုက္ျခင္းပင္။
ဒုန္း!!!!!!
ထိုအခါ သူ႕ရဲ႕ဦးေခါင္းအေနာက္ဘက္ျခမ္းကလည္းျပင္းျပင္းထန္ထန္ထိခိုက္မိသြားတာေၾကာင့္အျမင္အာ႐ုံတို႔ကေဝဝါးသြားရကာသူ႕မ်က္စိေ႐ွ႕ကျဖဴစင္ေသာ္ကိုေတာင္ေသေသခ်ာခ်ာမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲေအးစက္စက္သမံသလင္းေပၚသို႔ဗိုင္းခနဲလဲက်သြားေတာ့ေလသည္။
ပုံမွန္အခ်ိန္ေတြဆို
သူဒီေလာက္ထိမေပ်ာ့ညံ့တတ္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကိုခိုက္မိသြားတဲ့အခါမွာေတာ့တုံ႔ျပန္မႈတို႔ကပုံမွန္ထက္ေႏွးေကြးေလးလံသြားခဲ့ကာခုခံႏိုင္စြမ္းတို႔ကေလ်ာ့က်သြားရသည္။
ျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕လက္မ်ားဟာ အခုအခ်ိန္၌ခုတင္ထက္တြင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာသတၱဳလက္ထိပ္တို႔နဲ႔လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ကင္းလြတ္ေနတာေၾကာင့္ ႐ိႈင္းလဲက်ေနေသာနံရံဘက္ဆီသို႔ေလွ်ာက္လာႏိုင္တဲ့အျပင္ေကာင္ေလးရဲ႕လည္ပင္းထက္ဆီသို႔သူမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္တို႔နဲ႔အားကုန္သုံးကာဖမ္းညႇစ္လာတဲ့အထိသူမက်ဴးလြန္ႏိုင္ခဲ့ေလ၏။
အစ္.....
အသက္႐ွဴရၾကပ္ေနေသာ႐ိႈင္းေဇယံရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဟာနီရဲလာခဲ့ၿပီးျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕လက္ေတြကိုထိန္းကိုင္လိုက္ကာသူ၏လည္ပင္းထက္ဆီမွ ဖယ္ပစ္လိုက္ႏိုင္သည္။
သူမရဲ႕ကိုယ္ေလးကိုတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔ ထထြက္လာတဲ့အခါ
ဦးေခါင္းထက္ဆီမွ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲမႈေၾကာင့္ျပန္လဲက်သြားရသည္။
ထိုအခ်ိန္ကိုအသာစီးရယူကာျဖဴစင္ေသာ္ကအခန္းတံခါးကိုဂ်က္ခ်လိုက္၍ သူမရဲ႕ခုတင္ဆီသို႔တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ ေခါင္းအုံးအျဖဴေလးကိုယူလိုက္ကာေခြေခြေလးလဲက်ေနေသာေကာင္ေလးရဲ႕ေဘးမွာ အမူအရာမ႐ွိတဲ့မ်က္ႏွာေသနဲ႔အတူဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လာသည္။
႐ိႈင္းကထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္ေနရေသာ္လည္း
ထိုအေျခအေနကေနထထြက္သြားဖို႔ရာက်ခက္ခဲလွကာသူဘာမွမတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
"ဘယ္သူေျပာလဲ သူကငါ့ခ်စ္သူမဟုတ္ဘူးလို႔။ သူကငါ့ခ်စ္သူ .......
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားဝင္ေႏွာက္ေနတဲ့နင္မ႐ွိမွေအးမွာ!!!"
သူမကအနီေရာင္မ်က္ဝန္းတစ္စုံနဲ႔ထိုသို႔ေျပာလာၿပီး ႐ိႈင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးအား လက္ထဲကေခါင္းအုံးေလးနဲ႔ဖုံးလႊားလိုက္ကာအေပၚဘက္မွအားႏွင့္ဖိခ်လာခဲ့ေလသည္။
"ေသစမ္း ! နင္ ! ေသစမ္း ! "
႐ိႈင္းေဇယံမွာအမိအရ႐ုန္းကန္လာခဲ့ကာေခါင္းအုံးေပၚကလက္ေတြကိုတြန္းဖယ္ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္လပ္မႈကသူ႕ရဲ႕အားအင္ေတြကိုေလ်ာ့နည္းေစသည္။
သူအသံထြက္အကူအညီေတာင္းဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံသာထြက္လာကာ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္အသံတို႔ကတစ္ဆို႔ေန၍ျပန္တိမ္ဝင္သြားခဲ့တာေၾကာင့္သူ၏ေဘးဘက္႐ွိနံရံဘက္ဆီသို႔ကုတ္ျခစ္ဖို႔ရာတတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။
နံရံတစ္ဖက္မွကုတ္ျခစ္သံေတြကိုတစ္ဖက္ခန္း႐ွိလူ၂ေယာက္အနက္အၾကားအာ႐ုံဘက္မွာပိုအေလးသာတဲ့သွ်ားထက္ေမာင္ကမသဲမကြဲၾကားေနရကာ သူခုတင္ေပၚကေနဆင္းလိုက္ၿပီးတစ္ဖက္နံရံဘက္သို႔တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္သြား၍နားစြင့္လိုက္သည္။
ထိုကုတ္ျခစ္သံတို႔ကရပ္စဲသြားျခင္းမ႐ွိဘဲ တိုး၍သာထြက္ေပၚေနတာေၾကာင့္ သွ်ားထက္ေမာင္ကအခန္းထဲ႐ွိ႐ိႈင္းဆက္ယံကို ေမးျမန္းလိုက္ေလသည္။
"ကိုဆက္ယံ ဟိုဘက္အခန္းကအသံကိုၾကားလား?"
႐ိႈင္းဆက္ယံထိုင္ေနေသာေနရာမွာ နံရံႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းမို႔ထိုအသံတို႔ကိုမၾကားႏိုင္ေပ။
"ဘာအသံလဲ?"
"ဒီလိုအသံ"
သွ်ားထက္ေမာင္ကနံရံဘက္ကိုကုတ္ျခစ္ျပရင္းဆိုတဲ့အခါ႐ိႈင္းဆက္ယံကေခါင္းခါလ်က္ျပန္ေျဖလာသည္။
"ဟင့္အင္း"
သူ႕ညီေလးအလာကိုတေစာင့္ေစာင့္နဲ႔ေမွ်ာ္ေန႐ွာတဲ့႐ိႈင္းဆက္ယံကသွ်ားထက္ေမာင္ေျပာလာတဲ့အသံကိစၥအေပၚစိတ္ဝင္စားမႈမ႐ွိခဲ့ေပ။
ျဖဴစင္ေသာ္ကမၾကာခင္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရေတာ့မွာမို႔လက္ထိပ္တို႔နဲ႔ကင္းလြတ္ေနခဲ့ကာအေစာင့္မ်ားကလည္းေဆး႐ုံမွမထြက္ခင္အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုေပၚလာတာေၾကာင့္အခုလို႐ွင္းလင္းေနရျခင္းပင္။
ထို႔ေၾကာင့္အခန္းထဲ၌အသံတိတ္ျဖစ္ပြားေနေသာထိုအျဖစ္အပ်က္တို႔ကိုဘယ္သူကမွသိ႐ွိၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။
႐ိႈင္းတျဖည္းျဖည္းႏွင့္အသက္႐ွဴက်ပ္လာၿပီးမ်က္လုံးေတြထဲ၌အကြင္းကြင္းေတြျမင္လာကာအျမင္အာ႐ုံေတြကျပာေဝလာခဲ့ရသည္။
လူကလည္းတျဖည္းျဖည္းအသိစိတ္ကင္းမဲ့လို႔လာၿပီး ႐ုန္းကန္ေနေသာလက္ေတြေျခေတြကလည္း သူရဲ႕ေရာဂါအခံနဲ႔တင္အားမ႐ွိေတာ့၍ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနခဲ့ေလၿပီ။
ထိုစဥ္သူ႕ရဲ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ ဟန္းဆက္ေလးကသီခ်င္းသံေလးနဲ႔ထျမည္လာသည္။
ထိုအသံၾကားေတာ့ ေခါင္းအုံးထက္႐ွိျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕လက္တို႔ကေျပေလ်ာ့သြားခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႕၏မ်က္ႏွာထက္ကေခါင္းအုံးကိုဖယ္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ဟန္းဆက္ေလးအားကမမ္းကတမ္းထုတ္လိုက္ၿပီးအဝင္ callကိုအျမန္ကိုင္လိုက္သည္။
"ညီ ဘယ္မွာလဲ ? ကိုယ္ တတိယထပ္ကိုတက္လာေနၿပီ"
"ကို...ခန္႔ .... က်ေနာ္႕ကိုကယ္ပါဦး!!"
ခြမ္း!!!!!!!!!
စူး႐ွက်ယ္ေလာင္စြာ႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့အက္ကြဲသံတစ္သံေၾကာင့္ေဘးကပ္လ်က္အခန္း႐ွိ သွ်ားထက္ေမာင္ႏွင့္႐ိႈင္းဆက္ယံတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးပါလႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္လာေတာ့သည္။
႐ိႈင္းရဲ႕ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံႏွင့္တကြ တစ္စုံတစ္ခုက်ကြဲသံပါၾကည္လင္ျပတ္သားစြာၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ မင္းခန္႔ထည္တစ္ေယာက္ေလွကားထစ္မ်ားကိုအေျပးတက္လာစဥ္တြင္
ရယ္ေမာေနေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕႐ႊင္ျပျပေလသံႏွင့္ဖုန္းျပန္ေျဖသံကိုၾကားေတာ့ သူ၏မ်က္ဝန္းသူငယ္အိမ္တို႔ကစူးရဲက်ဥ္းေျမာင္းသြားေတာ့သည္။
"ေမာင္ သူ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွထပ္မေတြ႕ေစရဘူး။သူကအခုအေဝးႀကီးကိုထြက္သြားရေတာ့မွာမို႔..ေမာင့္အစားျဖဴပဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါေတာ့မယ္.."
"ျဖဴစင္ေသာ္ ! မင္းသူ႕ကိုထိရဲထိၾကည့္လိုက္ ငါမင္းကိုသတ္ပစ္မယ္ ! "
သူထိုသို႔ၾကဳံးဝါးလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ Screenတစ္ဖက္ျခမ္းကအသံတို႔ဟာလည္း႐ုတ္ခ်ည္းျပတ္ေတာက္သြားေလေတာ့သည္။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Thanks for reading. 🙆❤
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••