Χθες σε σκέφτηκε, σε σκέφτηκε δίπλα της.
Στο κρεβάτι της.
Λίγο πριν κοιμηθεί ένιωθε τα χέρια σου να τυλίγονται γύρω από την μέση της. Να την αγκαλιάζουν σφιχτά σαν να ήταν η τελευταία σας αγκαλιά.
Που να ήξερε πως η τελευταία σας αγκαλιά θα ήταν τότε. Εκείνο το καλοκαίρι.
Σε σκέφτηκε λοιπόν χθες να της κάνεις έρωτα. Ήθελε να σε νιώσει. Αλλά απαλά, γλυκά όπως σου άρεσε και όπως της άρεσε.
Όταν σε σκέφτεται ακόμα δακρύζει. Της λείπες κάποιες μέρες πολύ.
Σε σκέφτεται πολύ δυνατά. Συνέχεια. Δεν σταματάει ποτέ να σε σκέφτεται.
Δακρύζει. Αλλά δεν κλαίει.
Όχι γιατί δεν αξίζει αλλά γιατί εσυ δεν της το επέτρεπες. Και αυτήν σε άκουγε ακόμα και όταν δεν ήσουν μαζί της.
Αλήθεια σε αγαπούσε, πραγματικά ένιωθε έτσι.
Δεν ήταν κάτι τυχαίο, κάτι μικρό και προσωρινό.
Ήξερε πως θα σε αγαπάει ακόμα και όταν έχουνε χωριστεί τελείως οι δρόμοι σας.
Δεν έχανε ποτέ την ελπίδα. Ξέρει πως θα γυρίσεις πίσω σε αυτήν.
Την έχεις ανάγκη. Και αυτή σε έχει ανάγκη.
Δεν ζείτε χωριστά και ας το κάνετε ήδη. Οι ψυχές σας ανήκουν η μια στην άλλη.
Αγαπιέστε, είστε ερωτευμένοι αλλά εγωιστές.
Και πολύ καλοί υποκριτές.