'Wist jij het?'
Noah knikt. 'Maar ik kreeg het ongelooflijk laat te horen, gisterochtend pas. Voordat hij kwam.'
Ik rol met m'n ogen. 'Vertel mij wat, ik kreeg het pas te horen toen hij zich aan me voorstelde.'
'Da's Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.'
'Je bedoelt Persoonlijk Erg Kwetsend,' snuif ik.
'PEK?'
'Pek.'
'Nou,' zegt Noah, 'dan is het pek.'
Er valt een stilte.
'Pek voor je,' verwoordt hij m'n gedachten met een grijns.
'Ik heb heel veel pek,' antwoord ik lachend. Noah maakt me altijd aan het lachen.
We lachen het grapje even uit, vergetend hoeveel pech we eigenlijk hebben met deze Persoonlijk Erg Kwetsende situatie, en ik plof op zijn bed.
'Speel eens wat.'
Met een lach pakt Noah z'n superjaloersmakende gitaar waardoor ik gitaar wil leren spelen van de standaard en speelt een D-akkoord. Ik sluit vol genot m'n ogen en laat me naar achter vallen, languit met mijn armen gespreid op het bed. Noah haalt adem en zingt zachtjes, stilletjes akkoorden aanslaand op zijn gitaar:
Up in flames
Up in flames
Up in flames
We have slowly gone...
'Mooi,' murmel ik, het plafond nog steeds aanstarend.
Hij lacht. 'Ik werk er pas sinds gisteren aan, dit is wat ik heb tot nu toe.'
'Mooi,' herhaal ik.
'Dank je.'
Abrupt schiet ik overeind. 'Ik moet je eigenlijk nog iets vragen.'
Noah zet zijn gitaar terug. 'Wat dan?'
Ik haal diep adem. 'Nou... Al die geruchten die er gaan over jou, zijn die waar of niet?'
Het blijft even stil. Ik blijf afwachtend naar hem zitten staren. Ik wil het antwoord zo graag weten dat ik voor altijd zou willen blijven wachten, wachten op zijn antwoord.
Maar dan antwoordt Noah: 'Geen woord van waar.'
Ik haal opgelucht adem. 'Gelukkig. Want er gaan echt erge roddels over jou rond!'
Hij gaat er beter voor zitten. 'Vertel op!'
'Nou,' zeg ik bedenkelijk, 'ze zeggen bijvoorbeeld dat je de politie om probeerde te kopen met je handtekening toen ze je aanhielden omdat je te hard reed op je scooter.'
Noah schatert het uit. 'Ik heb nieteens een scooter!' giert hij.
'En moet je dit horen: ze zeggen dat je middenin een interview gewoon wegliep omdat je er geen zin meer in had! Hoe zielig zijn ze wel niet dat ze dat bedenken?' roep ik, maar opeens stopt hij met lachen en verschijnt er een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij zich ergens schuldig over voelt. Ik vraag hem wat er is.
'Dat is wel waar.'
Ik blijf even stil, te verbaasd om te spreken. Zou hij echt...? Maar aan de andere kant, natuurlijk, die kant heb ik ook van hem gezien toen er paparazzi in de buurt waren. Hij was zo kortaf en hij negeerde me gewoon! Ik zie hem er zo voor aan dat hij in die emotionele staat ook gewoon weg zou kunnen lopen, de interviewer zo achterlatend.
'Dawn?'
Ik schrik op uit mijn gedachtes. 'Sorry, ik was even ergens anders met mijn hoofd.' Ik werp een blik op hem; zijn gezicht staat vragend en ik vind een spoortje angst, alsof hij bang is voor mijn oordeel.
'Ik zie je daar op zich wel voor aan...' begin ik langzaam, maar Noah valt me verontwaardigd in de rede. 'Wat bedoel je daar nou weer mee?' zegt hij beledigd.
'Je hebt het toch gedaan?' zeg ik, niet begrijpend waar zijn verontwaardiging vandaan komt.
Noah knijpt even zijn ogen dicht en schudt zijn hoofd kort en bijna onmerkbaar. 'Je hebt gelijk - sorry,' zegt hij met een wegwerpgebaar.
Ik frons. 'Gaat het wel met je?'
'Het gaat prima, ik - er is niks.'
'Nee,' zeg ik demonstratief.
'Echt,' voegt hij toonloos toe. 'Nee,' antwoord ik koppig. 'Ik voel dat er iets mis is, dus is er iets mis. Wat is er mis?'
'Er ís niks mis!' roept Noah. 'Er - is - niks. En kap erover, wil je?'
Ik beweeg me geschrokken weg van hem, ik voel opeens een steek in mijn maag. Ben ik te ver gegaan? Maar toch, hij reageerde opeens heel fel. Ik kon er niks aan doen. Waar wat nu? Ik werp een zijdelinkse blik naar zijn gezicht. Hij staart boos voor zich uit.
Yep, er is echt wel wat aan de hand.
'Prima,' mompel ik, sta op en loop Noah's kamer uit. En zodra de deur met een zachte plof dichtslaat, loop ik Philip tegen het lijf.
'Uhhm -' stamel ik, opkijkend naar zijn gezicht. Hij is ongeveer een kop groter dan ik, en blijft gewoon tegen me aan staan, en ik kan ook niet weg want achter me is Noah's deur. Mijn hart maakt overuren en ik voel mijn vingers trillerig worden van de adrenaline. Ik ruik zijn cologne en voel de warmte van zijn borst door zijn zachte shirt mijn gezicht binnendringen.
En net op het moment dat in mijn gedachten zijn lippen de mijne raken, zegt hij zacht: 'Mag ik erlangs?'
Ik had het kunnen weten.
'Wil je naar Noah's kamer?' vraag ik. Hij kijkt me even aan en zegt: 'Dat is achter die deur. Dus ja, ik wil naar Noah's kamer.'
'Uhh,' zeg ik langzaam, Noah's boze gezicht even terughalend, 'ik weet niet of dit het goede moment is.'
Philip kijkt me even aan, zijn donkerblauwe ogen spoelen over me als een ijskoude oceaan. 'Dat bepaal ik zelf wel.'
'Ik kan niet weg,' antwoord ik harder. 'Ik zit vast.' Daarop doet hij een stap terug en wring ik me door het kleine gaatje dat hij heeft gecreeërd, mijn benen nog slap van onze ontmoeting.
Ik ga aan de fastfoodtafels zitten, terwijl ik brainstorm over wat Noah's bui nu weer had begonnen. Het heeft wel te maken met wat ik had gezegd, dat ik hem er wel voor aanzag dat hij wegloopt tijdens een interview. Ik bedoel, zijn stemmingswisselingen zijn niet al te onopvallend. Dat moet hij toch weten?
En Philip... Hij wil me zelfs na een dag nog steeds niet leren kennen. Hoeveel pogingen heb ik nu gedaan om een gesprek aan te knopen?
Ik tel mijn vingers. Eén, voor direct nadat de ontmoeting was afgelopen, toen hij me straal voorbij was gelopen. Twee, in de keuken, toen hij voor het kastje met koekjes stond en hij zijn telefoon pakte. Drie, voor toen ik in gesprek met Isadora was (waarom weet ik ook niet) en hij haar kwam 'lenen' (hij moet haar nog steeds teruggeven). Vier, toen ik vroeg hoelaat het was en hij me aankeek en tegen me zei dat er een klok aan de muur hing. Vijf, toen hij met Day en Dusk aan het kaarten was en ik erbij kwam zitten. Die vijfde keer heb ik een grotendeels normaal gesprek uit hem weten te krijgen, maar dat was vooral omdat mijn broertjes erbij waren.
En net was de zesde keer. Wat is er mis met hem? Waarom wil hij niet met me praten? Ik voel dat ik de hele dag alleen zal doorbrengen, tenzij ik Puck opzoek straks (waar ik geen zin in heb) of opeens naast mijn ouders ga zitten, wat ook niet al te leuk gaat zijn sinds Noah een concert in Lille geeft vanavond en ze daar te druk mee bezig zijn om me een woord te gunnen. Ik wil net mijn laptop pakken als opeens Jonas tegenover me komt zitten.
'Zo,' zegt hij, 'iemand heeft een ochtendhumeur.'
Ik snuif. 'Dat is de puberteit.'
Hij glimlacht. 'Ah, de puberteit. Ik weet nog dat ik daar middenin zat toen ik bij je vader kwam werken.'
Ik kijk naar mijn handen en bedenk dat het misschien niet al te erg is om te luisteren naar het levensverhaal van deze donkerblonde jongen van in de twintig, in plaats van alleen te zijn de hele dag. 'Vertel daar eens iets over?' vraag ik.
'Nou,' begint hij, 'Ik was zo rond een jaar of zeventien, denk ik. Dat moet inderdaad een jaar of tien geleden zijn geweest. Ik had net mijn examen gehaald en wilde studeren, maar daarvoor moest ik natuurlijk wel een baan hebben. En ik weet nog dat ik op een dag met een vriend aan het praten was, die wist hoeveel ik hield van management en organisatie. Hij zei tegen mij: "Als je echt niet bij een supermarkt wil werken, dan ga je toch bij Starr Networks werken?' Lenny was een vriend van hem en zo wist hij dus dat ze een manager zochten. Het klikte meteen tussen je vader en ik! En ondanks dat ik pas zeventien was en solliciteerde voor best een hoge baan, wilde hij me toch een proeftijd geven van drie maanden, op voorwaarde dat ik alles gaf wat ik had.'
'En toen?'
'Toen heb ik dat gedaan. Ik wist toch niet wat ik wilde studeren, dus ik nam een tussenjaar. In dat jaar heb ik alles, echt alles gegeven voor deze baan. En na drie maanden zei je vader dat het wel duidelijk was dat ik de baan kreeg.'
Ik zucht. 'Kreeg ik dat maar voor elkaar. Het lijkt alsof mij nooit iets lukt.'
'Dat zit tussen je oren,' zegt Jonas. 'Je moet gewoon blijven proberen. Niet geschoten is altijd mis, weetje.'
Ik glimlach. Niet geschoten is altijd mis, hè...? 'Dus, hoe gaat het tussen jou en Laura?'
Jonas trekt een niet-begrijpend gezicht. 'Hoe bedoel je, Laura? Gewoon... goed, denk ik.'
'Cut the crap,' antwoord ik. 'We zien allemaal dat jij haar wel ziet zitten. Je moet gewoon een andere benadering bedenken!'
Hij wordt rood. 'Ik zie haar niet zitten! Ze heeft een vriend!'
Ik geloof hem niet. 'Een vriend, zeg je?'
Hij knikt. 'Een echte vriend. Ze is niet geïnteresseerd in mij.'
'Maar jij wel in haar,' zeg ik, maar achter mijn bevestigende opmerking schuilt stiekem een vraag.
Hij zucht diep en blijft even stil. Dan zegt hij: 'Een andere benadering, zei je?'
Een brede grijns verschijnt op mijn gezicht. Dus toch. 'Ja, wees creatief! Om te beginnen moet je echt dat groene shirt uitdoen. Het verbreekt alle inspiratiebanden. Je weet wat ze zeggen: green is not a creative color!'
Jonas kijkt even naar zijn lichtgroene polo, rolt met zijn ogen en staat op. 'Bedankt, hè,' zegt hij sarcastisch over zijn schouders terwijl hij de bunkers in vertrekt.
'Graag gedaan,' roep ik nog terug, maar hij hoort het niet meer. Flauwtjes glimlachend leg ik mijn hand onder mijn kin en kijk naar de langsvliegende bomen. Ik weet niet waar we heengaan, maar het is in ieder geval Frankrijk. Ik zie niet veel verschil met België, sommige mensen denken echt dat als je de grens overgaat je terechtkomt in een heel andere wereld. Nou, niet dus.
Mijn gedachten dwalen terug naar mijn gesprek met Jonas. Wat heb ik nu weer voor rare dingen gezegd? Green is not a creative color? Waar komt dat vandaan? Ik laat het los en beaam dat Jonas dat shirt mogelijk niet meer aanraakt. Grappig dat je iemands beslissingen kunt beïnvloeden op die manier.
Eigenlijk kan ik op bepaalde vlakken mijn eigen advies wel opvolgen! Misschien kan ik op een creatieve manier zorgen dat ik bij Philip in de buurt kom. Maar dan moet ik wel eerst weten waar hij van houdt, anders kom ik misschien aan met pinda's in mijn neus waar hij allergisch voor is. Dat zou een flater zijn.
Ik weet wat ik daarom moet doen. Ik ga naar Isadora.
@Dawnnx: Got a mission ^^ #whoopwhoop
-----------
(Sorry voor te lang weg zijn, jullie hebben bij deze permissie om me te haten :x)
Hôla!
Pfff, Noah toch! Zo chargijnig. Waar zou dat door komen, denken jullie? En was Jonas' levensverhaal het lezen waard? Hopelijk wel :3
Als jullie nog spelfouten, verkeerde logica, grammaticale fouten en rare werkwoorden zien: alsjeblieft zeggen! Daar doe je me een groot plezier mee!
En niet vergeten te voten als je dit hoofdstuk leuk vond! En laat ook een reactie achter! Alvast bedankt :)
Xx shosss
P.S.: Het liedje wat Noah speelde was van Coldplay, en heet Up in Flames :)