Zawgyi
ပုလဲသည္ မိမိအားဓားေထာက္ေခၚလာေသာေၾကာင့္ အသာတၾကည္လိုက္ခဲ့ရေလသည္။ထို့ျပင္ ေဘး၌ထိုင္ေနေသာ လူထံတြင္သမီးေလးသည္အိပ္ေဆးေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္လ်ွက္႐ွိေနေလသည္။ ထိုလူသည္ သည္ေမပုလဲကိုပါ ဓားနဲ႔ေထာက္ထားေသာေၾကာင့္ပုလဲသည္ ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ျခင္းမျပဳရဲခဲ့ေပ။
"ဘယ္သူေတြလဲ ဘာလို႔ငါ့သမီးနဲ႔ ငါ့ကိုဖမ္းေခၚလာရတာလဲ"
ထိုအခါ ပုလဲေဘးတြင္ထိုင္ေနေသာလူမွ.
"Sir Dylan ေခၚခိုင္းထားတာ ေအးေဆးလိုက္ခဲ့ မဟုတ္ရင္ ဒီကေလးအသက္အာမမခံႏိုင္ဘူး"
ထို္ေၾကာင့္ပုလဲသည္ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ၿငိမ္သက္စြာလိုက္လာခဲ့ရေလသည္။
"သူ႔ကိုမ်က္လံုးစည္းလိုက္"
"ဘာလို႔လဲ ငါေအးေဆးလိုက္ေနတယ္ေလ"
"နင့္သမီး အသက္ကငါ့လက္ထဲမွာေနာ္။ အသံမထြက္ပဲ ပါးစပ္ပိတ္လိုက္လာခဲ့ "
ထို႔ေၾကာင့္ပုလဲသည္မ်က္လံုးစည္းခံရျခင္းအားလက္ခံလိုက္ရေလသည္။ မာန္တို႔ နယ္ေျမေရာက္ေလ လူစိမ္းအားလမ္းမသိေစရန္ မ်က္လံုးစည္းထားျခင္းသည္စည္းကမ္းတစ္ခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပုလဲကိုပင္ မ်က္လံုးစည္းထားေလသည္။
ထို႔ေနာက္သိပ္မၾကာမီပင္ကားသည္ထိုးရပ္သြားကာ ကားေပၚ႐ွိလူတစ္တေယာက္မွ ပုလဲအားေခၚလာေလသည္။ ပုလဲသမီးအားက်န္သည့္လူတစ္ေယာက္မွ ခ်ီလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ေျမေအာက္ခန္းသို့ ေခၚလာ၍ ေျမေအာက္ခန္းထဲေရာက္သည့္အခါမွ ပုလဲမ်က္လံုးအားဖြင့္ေပးလိုက္ေလသည္။ မာန္သည္ဆိုဖာတြင္ဝိုင္အားေသာက္ျမဲသာေသာက္ေနေလသည္။ အာကာေမာင္ ၏လက္၆ ေခ်ာင္းတြင္လက္သည္းခြံမ်ားကြၽတ္ေနပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအာ္ရန္ပင္အသံမထြက္ေတာ့ေခ်။
"ေမာင္..."
ပုလဲသည္မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္ရခ်ိန္တြင္ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္မထိန္းႏိုင္စြာ အာကာေမာင္ အားေျပးဖက္ေလသည္။ မာန္သည္မဲ့ျပံဳးျပံဳးကာ လက္ထဲ႐ွိ ဝိုင္ခြက္အားေျဖးညႇင္းစြာဘယ္ညာယိမ္းေနကာ ေ႐ွ႕႐ွိျမင္ကြင္းအားအရသာခံကာၾကည့္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမပုလဲအားခ်ီထားေသာလူသည္ေမပုလဲအား မာန္႔ေျခရင္းတြင္လာခ်ေပးေလသည္။
"ရပ္ေတာ့"
မာန္႔အသံေၾကာင့္ လက္သည္းခြံခြာေနေသာလူသည္ဖယ္လိုက္ကာ မာန္ထိုင္ေနရာဆိုဖာေဘးတြင္လာရပ္ေနေလသည္။ပုလဲသည္ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနေသာမ်က္လံုးျဖင့္ မာန္အားျပန္ၾကည့္ကာ
"လႊမ္းမာန္ထည္ဝါ။ နင္လူေရာဟုတ္ရဲ႕လား။ လူတစ္ေယာက္ကိုဒီေလာက္ေတာင္လုပ္ရက္တာလား"
ပုလဲသည္ေဒါသတႀကီးႏွင့္ မာန္ဆီေျပးဝင္လာေသာေၾကာင့္ မာန္႔လူႏွစ္ေယာက္သည္ ပုလဲအားေျပးခ်ဳပ္လိုက္ရေလသည္။ မာန္သည္ ေျခခ်ိတ္ထိုင္ကာ ဝိုင္ကိုသာ ေသာက္ေနေလသည္။ ထိုအခါမွ အာကာေမာင္သည္ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္
"Dylan မင္း အျပင္မွာ ေနရမယ့္ရက္ေတြ လက္ခ်ိဳးေရထားလိုက္ေတာ့။ လူေပါင္းမ်ားစြာကိုသတ္။ မူးယစ္ေဆးေမာင္ခိုလုပ္ ၊ေမွာင္ခို ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေနတဲ့မင္းကို ငါေထာင္ထဲမပို႔ႏိုင္လဲ။ သိပ္မၾကာခင္ မင္းဝင္ရမွာပဲ"
"ဟုတ္ လား"
"မင္းအေၾကာင္းကို ခုရဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လိုက္ေနပီ ။ မင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေျပးႏိုင္မလဲ။ ငါ့ကိုသတ္လိုက္ရင္သူတို႔ပိုရိပ္မိမွာ ပိုဆိုးေတာ့မွာ"
မာန္သည္ မဲ့ျပံဳးျပံဳးကာ
"ခုခ်ိန္မွာ ငါ့ကိုဖမ္းမယ္ဆီးမယ္ဆိုတာထက္ မင္းအသက္၊ မင္းမိန္းမ နဲ႔ မင္းကေလးအသက္ကို ခ်မ္းသာေပးဖို႔ေတာင္းဆိုသင့္တယ္မလား"
"နင့္လို လူစိတ္မ႐ွိတဲ့ အေကာင္ကိုေတာင္းပန္စရာမလိုဘူး"
မာန္သည္ ပုလဲ စကားေၾကာင့္ ထိုင္ေနရာမွပုလဲေ႐ွ႕ ထသြားကာ
"ေဒၚပုလဲခင္ဗ်ားေယာက်္ားရဲ႕ပြဲျကည့္ခ်င္လို႔ ဂ်ိဳထေနတာလား ။ အိုေက ေကာင္းပီ။ ကဲ ပြဲေလးစလိုက္ၾကစို႔"
ထို႔ေနာက္ အာကာေမာင္ ၏ လက္မွ လက္သည္းထပ္ကြၽတ္သြားျခင္းႏွင့္ အတူ ဆိုးဝါးေသာေအာ္သံသည္ထြက္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။
"ေမာင္...."
ခ်ဳပ္ထားေသာ မာန္၏လူႏွစ္ေယာက္လက္မွ ပုလဲသည္ ေအာ္ဟစ္ေနေလသည္။ထို႔ေနာက္မာန္သည္အိပ္ေဆး ေၾကာင့္အိပ္ေနေသာကေလးဆီသြားကာ
"ငါ့ စက္ရံုေလ်ွာ္ေၾကးကို ဘယ္လိုျပန္ေပးၾကမွာလဲ"
"ဘာမွလည္းျပန္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ အ႐ိုးထုတ္ရမည့္အေကာင္ ။ ႀကိဳးမိန္႔ေတာင္ေပးမွာမင္းလို ေခြးေကာင္ကို"
အာကာေမာင္ သည္ ေသြးမ်ားေခြၽးမ်ားစိုရြဲေနရမွ ေမာဟိုက္စြာေျပာေလသည္။
"ငါ က ေထာင္ထဲဝင္ရမွာကိုေၾကာက္ေနရင္ဒီအလုပ္မလုပ္ဘူး။ Dylan ဆိုတဲ့ နာမည္ျဖစ္လာမွလည္းမဟုတ္ဘူး.ဒါနဲ႔ အေႂကြးကို ဒီကေလးေလးကို ျပန္ဆပ္ခိုင္းရင္ ေကာင္းမလား"
ထိုအခါမွ ပုလဲသည္ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္မာန္သည္ ကေလးအားဂုတ္မွဆြဲကာ ဆိုဖာသို႔ျပန္လာထိုင္ခ်ိန္တြင္ ပုလဲ သည္ခ်ဳပ္ထားေသာလူႏွစ္ေယာက္လက္မွ ႐ုန္းကာ မာန္၏ေျခေထာက္အားလာဖက္ေလသည္။
"ကို.. ပုလဲ ေတာင္းပန္ ပါတယ္ ။ သမီးေလး.သမီးေလးကို ေတာ့မထိပါနဲ႔"
မာန္သည္ေျခေထာက္႐ွိပုလဲအားခြာခ်ကာ
"ဒါဆိုအစထဲက လေရာင္ပိုင္ ကိုမထိခဲ့သင့္ဘူး"
"ပုလဲေတာင္းပန္ပါတယ္ကိုရာ ။ သမီး..သမီးေလး ကိုေတာ့မထိပါနဲ႔။
အဟက္
"ငါ့သားသမီးမွမဟုတ္တာငါကဘာကိုေထာက္ထားေနရအံုးမွာလဲ။ အာကာေမာင္ မင္းကိုမင္းလည္လွပီထင္ေနတယ္ေပါ့။ ငါ့သတင္းႏိႈက္ဖို႔ကိုယ္ဇနီးမယားေတာင္ တစ္ျခားလူ ဆီထိုးေကြၽးတာ အံျသေလာက္ပါတယ္ ။ တာဝန္ေက်ပြန္တဲ့ရဲသားႀကီးေရ"
"အယ့္ေတာ့မင္းက ႏြားျဖစ္သြားမယ္မလား ။ ဟားဟား ဟား"
"ေတြ႔တယ္မလား ေဒၚပုလဲ သမီးေလး နဲ႔ ကိုယ့္ဇနီးကိုေတာင္ မူးယစ္ရာဇာ လက္ထဲထိုးေကြၽးတဲ့သူက အိမ္ေထာင္ဖက္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္မလား"
"ေမာင့္ကို နင္ေျပာစရာမလိုဘူး လႊမ္းမာန္ထည္ဝါ"
ေျဖာင္း
ပုလဲ၏မ်က္ႏွာသည္တစ္ဖက္သို႔လည္ထြက္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္မာန္၏လူႏွစ္ေယာက္သည္ပင္ ပုလဲအားခ်ဳပ္ထားေလသည္။
"လႊမ္းမာန္ထည္ဝါ မင္းငါ့ကိုသတ္လည္းရတယ္ ပုလဲကို မထိနဲ႔"
"ခုမွ ခ်စ္တတ္ေနလိုက္ၾကတာ။ သတ္မွာ အကုန္သတ္မွာ"
"လႊမ္းမာန္ထည္ဝါ မင္းသားသမီးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းမစာဘူးလား။ ဒီေနရာမွ မင္းရဲ႕ သားသမီးဆိုရင္ မင္းဘယ္လိုခံစားရမလဲ"
အဟက္
မာန္သည္အာကာေမာင္ဘက္လွည့္ကာ
"ငါ့သားသမီးဆို ငါအသက္ေပး ကာကြယ္မွာ ။ ရာထူး တက္ဖို႔တစ္ခုထဲနဲ႔ ဇနီးနဲ႔ သားသမီးကိုထိုးေကြၽးတဲ့ လူေလာက္ေအာက္တန္းက်မဲ့ ဖခင္မဟုတ္ဘူး"
"မင္း..မင္း"
"ဘာလဲ အထိနာသြားတာလား။ "
အာကာေမာင္ သည္ ေသြးမ်ားေခြၽးမ်ားစိုရြဲေနသၫ့္ၾကားမွ
"မင္းလည္း ဒီအေႂကြးေတြေထာင္ထဲမွာ မေသရံုတမယ္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္ Dylan "
"ငါ့ကို မင္းတို႔ ေတြက ဖမ္းလို႔မိမယ္ ထင္တယ္ေပါ့။မင္းတို႔အမ်ိဳးကိုမင္းတို႔ သိပ္အထင္ႀကီးလွခ်ီလား"
ေတာက္
အာကာေမာင္ သည္မာန္႔အားေတာက္ေခါက္လိုက္ေလသည္။မာန္သည္ ဆိုဖာတြင္ျပန္လာထိုင္ကာ ခံုေပၚတြင္ တင္ထားေသာ စေကပါဓား အား သူ႔လူတစ္ေယာက္ေ႐ွ႕သို႔ပစ္ခ်ေပးလိုက္ေလသည္။
"အယ့္ကေလးကိုအရင္႐ွင္းလိုက္"
"မလုပ္နဲ႔ကို။ မလုပ္...မလုပ္ပါနဲ႔ ။ သမီးေလးက အျပစ္မ႐ွိပါဘူး ။ ပုလဲတို႔သာ အျပစ္႐ွိတာပါ ပုလဲေတာင္းပန္ပါတယ္"
ထို႔ေနာက္ပုလဲသည္ေသြး႐ူးေသြးတန္းေအာ္ဟစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္မာန္ သည္ စီးကရက္ အားထုတ္ကာမီးညႇိလိုက္ပီးေနာက္ တစ္႐ိႈက္ဖြာလိုက္ေလသည္။
"ငါ အခ်ိန္ဆြဲတာ ။ စကားကိုႏွစ္ခါေျပာရတာမႀကိဳက္ဘူး"
ထို႔ေနာက္ ဓားကိုင္ထားေသာ မာန္၏လူတစ္ေယာက္သည္ကေလးအားဆြဲမလိုက္ကာ စကၠန္ပိုင္းအၾကာတြင္ ကေလးသည္ အသံပင္မၾကားလိုက္ရကာ လည္ပင္းမွ ေသြးမ်ားပန္းထြက္သြားျခင္းႏွင့္အတူ ပုလဲႏွင့္အာကာေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးဆီမွာ ေအာ္သံမ်ား တၿပိဳက္နက္ထြက္ေပၚလာခဲ့ေလေတာ့သည္။
"ခန္႔ကို နားေတြၿငီးလိုက္တာ"
ခန္႔ကို သည္တဆင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ မာန္ ့လူတစ္ေယာက္သည္ ပုလဲ ႏွင့္ အာကာေမာင္ ပါးစပ္ထဲအားအဝတ္စအားထိုးထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မာန္သည္ စီးကရက္ အားေသာက္ျမဲေသာက္ေနေလသည္။
ထို႔ေနာက္မာန္သည္ ေ႐ွ႕႐ွိျမင္ကြင္းအား ၾကည့္ေနကာစီးကရက္အားေသာက္ေနသည္မွာတေျဖးေျဖးကုန္လာခ်ိန္တြင္ ယူလာေသာ laggage ထဲမွ ေဆးထိုးအပ္အားယူကာ အာကာေမာင္ ဆီသို႔ေျဖးညႇင္းစြာထသြားေလသည္။ အာကာေမာင္ ႏွင့္ပုလဲသည္ေမာဟိုက္ေနကာအသက္ပင္ေျဖးေျဖး႐ွဴေနရေလသည္။ မာန္သည္ ကုန္သြားေသာစီးကရက္အားေဘးပစ္ခ်ကာ ခန္႔ကိုအျပင္႐ွိေနေသာ လူေလးေယာက္ဘက္အားလွည့္လိုက္ေလသည္၊
"မင္းတို႔ ေလးေယာက္က ငါ့ကိုအႀကီးႀကီးအက်ိဳးျပဳလိုက္ေတာ့ငါကျပန္ဆုခ်ရမွာေပါ့".
ထိုေလးေယာက္သည္ ေခါင္းသာငံုထားေလသည္။ မာန္ သည္ စားပြဲေပၚ႐ွိ ပစၥတို အားေကာက္ကိုင္လိုက္ကာ
ဒိုင္း ဒိုင္း
ထို႔ေနာက္ေသနတ္သံ ႏွစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ က်ည္ႏွစ္ေတာင့္သည္ပုလဲ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္အားေျပးဝင္သြားေလသည္။ အဝတ္ဆို႔ထားသည္ၾကားမွ ပုလဲ၏ ေအာ္သံသည္ စူးထြက္လာခဲ့ေလျပန္သည္။
"ပုလဲ.."
အာကာေမာင္သည္ ေအာ္ဟစ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း ပါးစပ္ရွိအဝတ္ေၾကာင့္ အသံသည္တိုးညႇင္းစြာသာထြက္လာေလသည္။ထို႔ေနာက္မာန္သည္ ထိုေလးေယာက္ဘက္ျပန္လွည့္ကာ
"မင္းတို႔ ခုည ပြဲေတာ္တည္လိုက္ၾကအံုး။ မင္းတို့လည္း ဒီမွာေနတာျကာပီမလို့ေဝးကြာေနမွန္းသိပါတယ္။ မနက္ငါလာရင္ေတာ့အေလာင္းျမင္ခ်င္တယ္"
ထို႔ေနာက္ပုလဲသည္ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္မာန္႔အားၾကည့္ကာအသနားခံေလသည္။
"ပုလဲ မင္းငါ့ကို ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သစၥာ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ အေႂကြးျပန္ယူတာ ။ ဒီၾကားထဲမင္းလုပ္ရပ္ေတြ ၊ ငါ့ဆီ အခ်က္အလက္ေတြခိုးေနတာငါ မသိဘူးမ်ားထင္ေနလား။ ငါ့အခန္းမွာ cctv မ႐ွိဘူးမ်ားထင္ေနလား"
ထိုအခါမွ ပုလဲသည္အံျသ သြားကာ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္မာန္႔အားၾကည့္ေနေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အာကာေမာင္သည္ ပါးစပ္မွ အဝတ္စသည္ျပဳတ္သြားကာ
"ေခြးေကာင္ သတ္လိုက္ ငါတို႔ကိုခုခ်က္ခ်င္းသတ္လိုက္ ။ ငါ့ကိုအရင္သာသတ္လိုက္"
"ေသရမွာပါစိတ္ခ်။ ခုဟာက ငါ့တပည့္ေတြ တာဝန္ေက် လို႔ဆုခ်တဲ့သေဘာပဲ"
ထို႔ေနာက္ မာန္သည္ အာကာေမာင္ ဆီေလ်ွာက္သြားကာလက္ထဲ႐ွိေဆးထိုးအပ္အား အာကာေမာင္ ၏ ပုခံုးသို႔ထိုးခ်လိုက္ေလသည္။
"သိပ္ေတာ့ စိတ္မပူနဲ႔ ေဆးက ေနာက္ ၁၀ နာရီေလာက္ၾကာမွ ေသမွာ။ ေနာက္ ၁၀ နာရီဆိုေတာ့ ငါလူေတြ လည္းပြဲေတာ္တည္လို႔ပီးသြားေလာက္ပီေပါ့"
"မင္း...မင္း"
" ၁၀ နာရီ မျပည့္မခ်င္းမေသဘူး ။ အေၾကာေတြသာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့မွာ အယ့္ပြဲေတာ့ ထိုင္ၾကည့္ေနလို႔ရပါတယ္"
ထိုအခါမွ အာကာေမာင္ သည္ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ မာန္႔အားေမာ့ၾကည့္ကာ
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြာ ။ သတ္ရင္လည္းႏွစ္ေယာက္လံုးသတ္လိုက္လိုက္ပါ။ ခုလိုမလုပ္ပါနဲ႔ ငါေတာင္း....ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အစထဲက ငါ့လုပ္ငန္း၊ ငါ့ဘဝထဲကိုလာမ႐ႈပ္သင့္ဘူး။မင္းတို႔ေတြ Dylan ကို လာမထိခဲ့သင့္ဘူး "
ုထိုေနာက္မာန္သည္ ခန္႔ကိုေပးေသာ အက်ႌအားျပန္ဝတ္လိုက္ကာအျပင္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ပုလဲသည္ မာန္႔ေျခေထာက္အားဖက္ကာေတာင္းပန္ေလသည္။ သို႔ေသာ္မာန္သည္ တစ္ခ်က္လွည့္မၾကည့္ပဲေျမေအာက္ခန္းမွ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ မာန္ေနာက္တြင္ ခန္႔ကိုပါ ပါလာခဲ့ေလေတာ့သည္။
******************************************
ပိုင္သည္ ခုေနာက္ပိုင္းတြင္အလုပ္တြင္အခ်ိန္ပိုဆင္းရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားအားက်ဴ ႐ွင္ထားကာ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွ သားအားဝင္ႀကိဳရေလသည္။ ဒီေန႔က်ဴ ႐ွင္ အျပန္တြင္သားက ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္ေနေလသည္။ ပိုင္သည္မိမိ လာႀကိဳသည့္အခ်ိန္သည္ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္သားစိတ္ေကာက္မည္ဆိုးကာ မုန္႔ဝယ္လာေသာ္လည္းသားက ေပ်ာ္ေနေလသည္။
"ကဲ ေဖေဖ့ ကိုယ္ေတာ္ေလး ဘာေတြေပ်ာ္စရာ႐ွိလို႔လဲ ။ ေက်ာင္းမွာစာအမွတ္ျပည့္ရလို႔လား."
ပိုင္သည္ သားလက္တစ္ဖက္ဆြဲက က်န္လက္တစ္ဖက္မွ သားဆြဲျခင္းႏွင့္ ရံုးအိတ္ကိုင္ကာ ျပန္လာေလသည္။ ကားမွတ္တိုင္ႏွင့္ပိုင္တို႔ေနရာသည္ အနည္းငယ္ေဝးေသာေၾကာင့္ သားလက္ဆြဲကာ လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့ေလသည္။
"ဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖ ကလည္း သားသားက အျမဲတမ္းအမွတ္ျပည့္ရတာ "
"ဟုတ္ပါပီ ေဖေဖ လူေတာ္ေလး"
ထို႔ေနာက္ပိုင္တို႔သည္တေျဖးေျဖးေလ်ွာက္လာကာ တိုက္ေ႐ွ႕ေရာက္လာေလသည္။ သားက အခန္းေ႐ွ႕ေရာက္သည္အခ်ိန္တြင္ ေသာ့ထားရာေနရာအားသိေသာေၾကာင့္ ေသာ့အားယူကာဖြင့္ေပးေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သားသည္အခန္းထဲအရင္ဝင္ပီးေနာက္ပိုင္သည္ဝင္ကာ အခန္းတံခါးႏွစ္ခုလံုးအားပိတ္လိုက္ေလသည္။
"သား ခနနားပီးေရခ်ိဳးမယ္"
"ဟုတ္ေဖေဖ"
သားသည္ သူ႔အက်ႌေလးအားခြၽတ္ကာေလ်ွာ္ရန္အဝတ္ျခင္းထဲသို႔ထည့္လိုက္ေလသည္။ပိုင္သည္ သားလြယ္အိတ္အားခံုေပၚတြင္တင္လိုက္ကာ ထမင္းခ်ိဳင့္အားေဘစင္တြင္သာတင္ထားလိုက္ေလသည္။ထို႔ေနာက္အိမ္ေ႐ွ႕ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ သားကအက်ႌသာခြၽတ္ထားေလသည္။
"ေဘာင္းဘီပါခြၽတ္ေလသား ေဖေဖ ေဘာင္းဘီပါ ထည့္ေလ်ွာ္မွာ"
ပိုင္သည္အိမ္ေ႐ွ႕႐ွိသိမ္းစရာ႐ွိသည္မ်ားကိုသိမ္းကာ ေရခဲေသတၱာအေသးေလးထဲမွ ကိတ္အားသားအတြက္ထုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။
"ဟင့္အင္း"
ပိုင္သည္ ညစာခ်က္ရန္ျပင္ေနစဥ္သားအားျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ သား "
"သားသားက လူႀကီးျဖစ္ေနပီေလ။ "
ပိုင္သည္ သားစကားေၾကာင့္ဟားတိုက္ ရယ္လိုက္ေသာေၾကာင့္သားက ပိုင့္အား႐ွက္ျပံဳး ျပံဳးျပေလသည္။
"ေဖေဖ ေလ သူမ်ားမွ မဟုတ္တာ သားေဖေဖေလ။ ႐ွက္စရာမလိုဘူးသား။ ေဖေဖကသားငယ္ငယ္ထဲကအကုန္ျမင္ဖူးပီးသား"
"ေဖေဖ့ "
ပိုင္ သည္ သားအားၾကည့္ကာရယ္လိုက္ရင္းမွ
"ဟုတ္ပါပီ ဟုတ္ပါပီ ေဖေဖ ဒီဘက္လွည့္ေနမယ္။ ဟိုမွာ သားသားသဘတ္မလား ။ေဘာင္းဘီခြၽတ္ပီးပတ္ထားလိုက္ ေဖေဖဒါပီးရင္ သားသားကိုေရခ်ိဳးေပးမယ္"
"ဟုတ္ေဖေဖ"
ဟုဆိုကာသားက ပိုင္ ဒီဘက္ျပန္လွည့္သည့္အခါမွ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ကာသဘတ္အားပတ္ေလသည္။ပိုင္သည္သားလုပ္ရပ္ေၾကာင့္က်ိတ္သာရယ္လိုက္ရေလသည္။
"ေဖေဖ"
ပိုင္တို႔သားအဖသည္ေရခ်ိဳးထမင္းစားပီးခ်ိန္တြင္သားက သူ႔စားပြဲေသးေသးေလးေပၚတြင္ထိုင္ကာစာလုပ္ေနေလသည္။ ပိုင္သည္သားေဘးတြင္ထိုင္ကာ ကုမၸဏီ မွ ပါလာေသာအလုပ္မ်ားအားလုပ္ေနေလသည္။
ပိုင္သည္အလုပ္တြင္စိတ္ဝင္စားေနေသာေၾကာင့္လေရာင္ေလးေခၚသံအားမၾကားကာမထူးပဲေနေသာေၾကာင့္သားကထပ္ေခၚေလသည္။
"ေဖေဖ"
"ဟင္ ဘာလို႔လဲ သား။ အသီးစားမလို႔လား"
လေရာင္ေလးသည္စာေရးေနရင္းပင္
"ဟုတ္ဘူး။ သားသား ပါးပါး ကိုသတိရလို႔"
စာရင္းေရးေနေသာ ပိုင္၏လက္သည္ရပ္တန္႔သြားကာသားအားေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္သားကစာကိုသာေရးေနေလသည္။
"ေဖေဖပါးပါး ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား."
"မဆိုးပါဘူး "
ပိုင္သည္သက္ျပင္းခ်ကာ စာရင္းကိုသာဆက္လုပ္ေနေလသည္။
"ပါးပါး ဘာလို႔သားသားတို႔ဆီမလာတာလဲဟင္"
"ေဖေဖလည္းမသိဘူး သား။ ကဲ ကိုယ့္စာကိုယ္လုပ္"
ထို႔ေနာက္ပိုင္သည္စာရြက္မ်ားအားသိမ္းကာအခန္းထဲသို႔သာဝင္လာခဲ့လိုက္ေလသည္။ ဟုတ္သည္။လေရာင္ေလး ဆက္ေမးေနလ်ွင္ပိုင္မေျဖတတ္ေတာ့ေခ်။ သားကိုပင္မညာခ်င္ေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲသာဝင္လာကာ အလုပ္စားပြဲ၌သာထိုင္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အၾကာတြင္ သားက ေရခဲေရ ထည့္ထားေသာဖန္ခြက္ေလးအားကိုင္ကာ ပိုင္၏အခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့ေလသည္။
"ေဖေဖ "
"......."
"ေဖေဖ သားသားကို စိတ္ဆိုးသြားတာလားဟင္။ သားသားေရခပ္လာတယ္ေလေနာ္"
ပိုင္သည္စာရင္းလုပ္ေနရာမွ ေဘာပင္အားေဘးခ်ကာသားဆီမွ ဖန္ခြက္အားယူလိုက္ကာစားပြဲေပၚသို႔တင္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ပိုင္သည္ သားအားေပါင္ ေပၚဆြဲတင္ကာ စာရင္းကိုသာဆက္လုပ္ေနေလသည္။
"စာလုပ္ပီးပီလား"
သားက ပိုင္ ရင္ခြင္အားမ်က္ႏွာကပ္လ်ွက္ပင္
"ဟုတ္ေဖေဖ။ "
"....."
"ေဖေဖ"
ပိုင္သည္ျပန္မထူးေပ။
"ေဖေဖ့..."
ပိုင္သည္ထပ္မထူးေသာေၾကာင့္ သားက အနည္းငယ္ေမာ့ကာ ပိုင့္ေမးေစ့ေလးအားလာနမ္းေလသည္။ ထိုမွတဆင့္ ပိုင္၏ ပါးႏွင့္ေနရာအႏွံအားလိုက္နမ္းေလေတာ့သည္။ ဤသည္ပင္ လေရာင္ေလးတြင္ရွိေနေသာ သူ႔အားအဖတ္မလုပ္လ်ွင္လိုက္နမ္းတတ္ေသာ မာန္႔၏ အက်င့္တစ္ခုျဖစ္ေလသည္။
"ေဖေဖ့"
ပိုင္သည္စာေရးေနရင္းပင္
"........"
"သားသားကိုစိတ္မဆိုးနဲ႔လို႔"
ပိုင္သည္ ေဘာပင္အားခ်ကာ ရင္ခြင္ထဲ႐ွိ သားအားျပန္႔ေပြ႔လိုက္ကာသား၏ပါးေလးအားနမ္းလိုက္ေလသည္။
"ေဖေဖမွာ ဒီသားသားပဲ႐ွိတာ စိတ္ဆိုးစရာလားေျပာ"
ထိုအခါမွ သားသည္ ပိုင့္အားျပန္နမ္းေလသည္။
ထို႔ေနာက္သားက သားသားအိပ္ခ်င္ပီဟုဆိုကာ ပိုင္၏ရင္ခြင္ထဲပင္ေခါင္းကပ္ကာအိပ္ေလေတာ့သည္။ထို႔ေၾကာင့္ပိုင္သည္က်န္႐ွိေနေသာ စာရင္းအနည္းငယ္အားဆက္လုပ္ေနပီးေနာက္ သားအား ပိုင့္ကုတင္ေပၚတင္ကာ ပိုင္သည္ပင္ဝင္အိပ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
*******************************************
10.5.2020
Unicode
ပုလဲသည် မိမိအားဓားထောက်ခေါ်လာသောကြောင့် အသာတကြည်လိုက်ခဲ့ရလေသည်။ထို့ပြင် ဘေး၌ထိုင်နေသော လူထံတွင်သမီးလေးသည်အိပ်ဆေးကြောင့် အိပ်ပျော်လျှက်ရှိနေလေသည်။ ထိုလူသည် သည်မေပုလဲကိုပါ ဓားနဲ့ထောက်ထားသောကြောင့်ပုလဲသည် ရုန်းကန်အော်ဟစ်ခြင်းမပြုရဲခဲ့ပေ။
"ဘယ်သူတွေလဲ ဘာလို့ငါ့သမီးနဲ့ ငါ့ကိုဖမ်းခေါ်လာရတာလဲ"
ထိုအခါ ပုလဲဘေးတွင်ထိုင်နေသောလူမှ.
"Sir Dylan ခေါ်ခိုင်းထားတာ အေးဆေးလိုက်ခဲ့ မဟုတ်ရင် ဒီကလေးအသက်အာမမခံနိုင်ဘူး"
ထို်ကြောင့်ပုလဲသည်ကြောက်ကြောက်နှင့်ငြိမ်သက်စွာလိုက်လာခဲ့ရလေသည်။
"သူ့ကိုမျက်လုံးစည်းလိုက်"
"ဘာလို့လဲ ငါအေးဆေးလိုက်နေတယ်လေ"
"နင့်သမီး အသက်ကငါ့လက်ထဲမှာနော်။ အသံမထွက်ပဲ ပါးစပ်ပိတ်လိုက်လာခဲ့ "
ထို့ကြောင့်ပုလဲသည်မျက်လုံးစည်းခံရခြင်းအားလက်ခံလိုက်ရလေသည်။ မာန်တို့ နယ်မြေရောက်လေ လူစိမ်းအားလမ်းမသိစေရန် မျက်လုံးစည်းထားခြင်းသည်စည်းကမ်းတစ်ခုဖြစ်သောကြောင့်ပုလဲကိုပင် မျက်လုံးစည်းထားလေသည်။
ထို့နောက်သိပ်မကြာမီပင်ကားသည်ထိုးရပ်သွားကာ ကားပေါ်ရှိလူတစ်တယောက်မှ ပုလဲအားခေါ်လာလေသည်။ ပုလဲသမီးအားကျန်သည့်လူတစ်ယောက်မှ ချီလာလေသည်။ ထို့နောက်မြေအောက်ခန်းသို့ ခေါ်လာ၍ မြေအောက်ခန်းထဲရောက်သည့်အခါမှ ပုလဲမျက်လုံးအားဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်။ မာန်သည်ဆိုဖာတွင်ဝိုင်အားသောက်မြဲသာသောက်နေလေသည်။ အာကာမောင် ၏လက်၆ ချောင်းတွင်လက်သည်းခွံများကျွတ်နေပီဖြစ်သောကြောင့် အော်ရန်ပင်အသံမထွက်တော့ချေ။
"မောင်..."
ပုလဲသည်မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ရချိန်တွင်မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့်မထိန်းနိုင်စွာ အာကာမောင် အားပြေးဖက်လေသည်။ မာန်သည်မဲ့ပြုံးပြုံးကာ လက်ထဲရှိ ဝိုင်ခွက်အားဖြေးညှင်းစွာဘယ်ညာယိမ်းနေကာ ရှေ့ရှိမြင်ကွင်းအားအရသာခံကာကြည့်နေလေသည်။ ထို့နောက် မေပုလဲအားချီထားသောလူသည်မေပုလဲအား မာန့်ခြေရင်းတွင်လာချပေးလေသည်။
"ရပ်တော့"
မာန့်အသံကြောင့် လက်သည်းခွံခွာနေသောလူသည်ဖယ်လိုက်ကာ မာန်ထိုင်နေရာဆိုဖာဘေးတွင်လာရပ်နေလေသည်။ပုလဲသည် မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသောမျက်လုံးဖြင့် မာန်အားပြန်ကြည့်ကာ
"လွှမ်းမာန်ထည်ဝါ။ နင်လူရောဟုတ်ရဲ့လား။ လူတစ်ယောက်ကိုဒီလောက်တောင်လုပ်ရက်တာလား"
ပုလဲသည်ဒေါသတကြီးနှင့် မာန်ဆီပြေးဝင်လာသောကြောင့် မာန့်လူနှစ်ယောက်သည် ပုလဲအားပြေးချုပ်လိုက်ရလေသည်။ မာန်သည် ခြေချိတ်ထိုင်ကာ ဝိုင်ကိုသာ သောက်နေလေသည်။ ထိုအခါမှ အာကာမောင်သည် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်
"Dylan မင်း အပြင်မှာ နေရမယ့်ရက်တွေ လက်ချိုးရေထားလိုက်တော့။ လူပေါင်းများစွာကိုသတ်။ မူးယစ်ဆေးမောင်ခိုလုပ် ၊မှောင်ခို ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားနေတဲ့မင်းကို ငါထောင်ထဲမပို့နိုင်လဲ။ သိပ်မကြာခင် မင်းဝင်ရမှာပဲ"
"ဟုတ် လား"
"မင်းအကြောင်းကို ခုရဲတွေ တော်တော်များများ လိုက်နေပီ ။ မင်း ဘယ်လောက်ကြာကြာပြေးနိုင်မလဲ။ ငါ့ကိုသတ်လိုက်ရင်သူတို့ပိုရိပ်မိမှာ ပိုဆိုးတော့မှာ"
မာန်သည် မဲ့ပြုံးပြုံးကာ
"ခုချိန်မှာ ငါ့ကိုဖမ်းမယ်ဆီးမယ်ဆိုတာထက် မင်းအသက်၊ မင်းမိန်းမ နဲ့ မင်းကလေးအသက်ကို ချမ်းသာပေးဖို့တောင်းဆိုသင့်တယ်မလား"
"နင့်လို လူစိတ်မရှိတဲ့ အကောင်ကိုတောင်းပန်စရာမလိုဘူး"
မာန်သည် ပုလဲ စကားကြောင့် ထိုင်နေရာမှပုလဲရှေ့ ထသွားကာ
"ဒေါ်ပုလဲခင်ဗျားယောကျ်ားရဲ့ပွဲကြည့်ချင်လို့ ဂျိုထနေတာလား ။ အိုကေ ကောင်းပီ။ ကဲ ပွဲလေးစလိုက်ကြစို့"
ထို့နောက် အာကာမောင် ၏ လက်မှ လက်သည်းထပ်ကျွတ်သွားခြင်းနှင့် အတူ ဆိုးဝါးသောအော်သံသည်ထွက်ပေါ်လာခဲ့လေသည်။
"မောင်...."
ချုပ်ထားသော မာန်၏လူနှစ်ယောက်လက်မှ ပုလဲသည် အော်ဟစ်နေလေသည်။ထို့နောက်မာန်သည်အိပ်ဆေး ကြောင့်အိပ်နေသောကလေးဆီသွားကာ
"ငါ့ စက်ရုံလျှော်ကြေးကို ဘယ်လိုပြန်ပေးကြမှာလဲ"
"ဘာမှလည်းပြန်မပေးနိုင်ဘူး။ ထောင်ထဲမှာ အရိုးထုတ်ရမည့်အကောင် ။ ကြိုးမိန့်တောင်ပေးမှာမင်းလို ခွေးကောင်ကို"
အာကာမောင် သည် သွေးများချွေးများစိုရွဲနေရမှ မောဟိုက်စွာပြောလေသည်။
"ငါ က ထောင်ထဲဝင်ရမှာကိုကြောက်နေရင်ဒီအလုပ်မလုပ်ဘူး။ Dylan ဆိုတဲ့ နာမည်ဖြစ်လာမှလည်းမဟုတ်ဘူး.ဒါနဲ့ အကြွေးကို ဒီကလေးလေးကို ပြန်ဆပ်ခိုင်းရင် ကောင်းမလား"
ထိုအခါမှ ပုလဲသည်ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့နောက်မာန်သည် ကလေးအားဂုတ်မှဆွဲကာ ဆိုဖာသို့ပြန်လာထိုင်ချိန်တွင် ပုလဲ သည်ချုပ်ထားသောလူနှစ်ယောက်လက်မှ ရုန်းကာ မာန်၏ခြေထောက်အားလာဖက်လေသည်။
"ကို.. ပုလဲ တောင်းပန် ပါတယ် ။ သမီးလေး.သမီးလေးကို တော့မထိပါနဲ့"
မာန်သည်ခြေထောက်ရှိပုလဲအားခွာချကာ
"ဒါဆိုအစထဲက လရောင်ပိုင် ကိုမထိခဲ့သင့်ဘူး"
"ပုလဲတောင်းပန်ပါတယ်ကိုရာ ။ သမီး..သမီးလေး ကိုတော့မထိပါနဲ့။
အဟက်
"ငါ့သားသမီးမှမဟုတ်တာငါကဘာကိုထောက်ထားနေရအုံးမှာလဲ။ အာကာမောင် မင်းကိုမင်းလည်လှပီထင်နေတယ်ပေါ့။ ငါ့သတင်းနှိုက်ဖို့ကိုယ်ဇနီးမယားတောင် တစ်ခြားလူ ဆီထိုးကျွေးတာ အံသြလောက်ပါတယ် ။ တာဝန်ကျေပွန်တဲ့ရဲသားကြီးရေ"
"အယ့်တော့မင်းက နွားဖြစ်သွားမယ်မလား ။ ဟားဟား ဟား"
"တွေ့တယ်မလား ဒေါ်ပုလဲ သမီးလေး နဲ့ ကိုယ့်ဇနီးကိုတောင် မူးယစ်ရာဇာ လက်ထဲထိုးကျွေးတဲ့သူက အိမ်ထောင်ဖက်ကောင်းဖြစ်နိုင်မလား"
"မောင့်ကို နင်ပြောစရာမလိုဘူး လွှမ်းမာန်ထည်ဝါ"
ဖြောင်း
ပုလဲ၏မျက်နှာသည်တစ်ဖက်သို့လည်ထွက်သွားလေသည်။ ထို့နောက်မာန်၏လူနှစ်ယောက်သည်ပင် ပုလဲအားချုပ်ထားလေသည်။
"လွှမ်းမာန်ထည်ဝါ မင်းငါ့ကိုသတ်လည်းရတယ် ပုလဲကို မထိနဲ့"
"ခုမှ ချစ်တတ်နေလိုက်ကြတာ။ သတ်မှာ အကုန်သတ်မှာ"
"လွှမ်းမာန်ထည်ဝါ မင်းသားသမီးချင်းကိုယ်ချင်းမစာဘူးလား။ ဒီနေရာမှ မင်းရဲ့ သားသမီးဆိုရင် မင်းဘယ်လိုခံစားရမလဲ"
အဟက်
မာန်သည်အာကာမောင်ဘက်လှည့်ကာ
"ငါ့သားသမီးဆို ငါအသက်ပေး ကာကွယ်မှာ ။ ရာထူး တက်ဖို့တစ်ခုထဲနဲ့ ဇနီးနဲ့ သားသမီးကိုထိုးကျွေးတဲ့ လူလောက်အောက်တန်းကျမဲ့ ဖခင်မဟုတ်ဘူး"
"မင်း..မင်း"
"ဘာလဲ အထိနာသွားတာလား။ "
အာကာမောင် သည် သွေးများချွေးများစိုရွဲနေသည့်ကြားမှ
"မင်းလည်း ဒီအကြွေးတွေထောင်ထဲမှာ မသေရုံတမယ် ဆပ်ရလိမ့်မယ် Dylan "
"ငါ့ကို မင်းတို့ တွေက ဖမ်းလို့မိမယ် ထင်တယ်ပေါ့။မင်းတို့အမျိုးကိုမင်းတို့ သိပ်အထင်ကြီးလှချီလား"
တောက်
အာကာမောင် သည်မာန့်အားတောက်ခေါက်လိုက်လေသည်။မာန်သည် ဆိုဖာတွင်ပြန်လာထိုင်ကာ ခုံပေါ်တွင် တင်ထားသော စကေပါဓား အား သူ့လူတစ်ယောက်ရှေ့သို့ပစ်ချပေးလိုက်လေသည်။
"အယ့်ကလးကိုအရင်ရှင်းလိုက်"
"မလုပ်နဲ့ကို။ မလုပ်...မလုပ်ပါနဲ့ ။ သမီးလေးက အပြစ်မရှိပါဘူး ။ ပုလဲတို့သာ အပြစ်ရှိတာပါ ပုလဲတောင်းပန်ပါတယ်"
ထို့နောက်ပုလဲသည်သွေးရူးသွေးတန်းအော်ဟစ်နေလေသည်။ ထို့နောက်မာန် သည် စီးကရက် အားထုတ်ကာမီးညှိလိုက်ပီးနောက် တစ်ရှိုက်ဖွာလိုက်လေသည်။
"ငါ အချိန်ဆွဲတာ ။ စကားကိုနှစ်ခါပြောရတာမကြိုက်ဘူး"
ထို့နောက် ဓားကိုင်ထားသော မာန်၏လူတစ်ယောက်သည်ကလေးအားဆွဲမလိုက်ကာ စက္ကန်ပိုင်းအကြာတွင် ကလေးသည် အသံပင်မကြားလိုက်ရကာ လည်ပင်းမှ သွေးများပန်းထွက်သွားခြင်းနှင့်အတူ ပုလဲနှင့်အာကာမောင်တို့နှစ်ယောက်လုံးဆီမှာ အော်သံများ တပြိုက်နက်ထွက်ပေါ်လာခဲ့လေတော့သည်။
"ခန့်ကို နားတွေငြီးလိုက်တာ"
ခန့်ကို သည်တဆင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သောကြောင့် မာန် ့လူတစ်ယောက်သည် ပုလဲ နှင့် အာကာမောင် ပါးစပ်ထဲအားအဝတ်စအားထိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်။ မာန်သည် စီးကရက် အားသောက်မြဲသောက်နေလေသည်။
ထို့နောက်မာန်သည် ရှေ့ရှိမြင်ကွင်းအား ကြည့်နေကာစီးကရက်အားသောက်နေသည်မှာတဖြေးဖြေးကုန်လာချိန်တွင် ယူလာသော laggage ထဲမှ ဆေးထိုးအပ်အားယူကာ အာကာမောင် ဆီသို့ဖြေးညှင်းစွာထသွားလေသည်။ အာကာမောင် နှင့်ပုလဲသည်မောဟိုက်နေကာအသက်ပင်ဖြေးဖြေးရှူနေရလေသည်။ မာန်သည် ကုန်သွားသောစီးကရက်အားဘေးပစ်ချကာ ခန့်ကိုအပြင်ရှိနေသော လူလေးယောက်ဘက်အားလှည့်လိုက်လေသည်၊
"မင်းတို့ လေးယောက်က ငါ့ကိုအကြီးကြီးအကျိုးပြုလိုက်တော့ငါကပြန်ဆုချရမှာပေါ့".
ထိုလေးယောက်သည် ခေါင်းသာငုံထားလေသည်။ မာန် သည် စားပွဲပေါ်ရှိ ပစ္စတို အားကောက်ကိုင်လိုက်ကာ
ဒိုင်း ဒိုင်း
ထို့နောက်သေနတ်သံ နှစ်ချက်နှင့်အတူ ကျည်နှစ်တောင့်သည်ပုလဲ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်အားပြေးဝင်သွားလေသည်။ အဝတ်ဆို့ထားသည်ကြားမှ ပုလဲ၏ အော်သံသည် စူးထွက်လာခဲ့လေပြန်သည်။
"ပုလဲ.."
အာကာမောင်သည် အော်ဟစ်ခေါ်လိုက်သော်လည်း ပါးစပ်ရှိအဝတ်ကြောင့် အသံသည်တိုးညှင်းစွာသာထွက်လာလေသည်။ထို့နောက်မာန်သည် ထိုလေးယောက်ဘက်ပြန်လှည့်ကာ
"မင်းတို့ ခုည ပွဲတော်တည်လိုက်ကြအုံး။ မင်းတို့လည်း ဒီမှာနေတာကြာပီမလို့ဝေးကွာနေမှန်းသိပါတယ်။ မနက်ငါလာရင်တော့အလောင်းမြင်ချင်တယ်"
ထို့နောက်ပုလဲသည် တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့်မာန့်အားကြည့်ကာအသနားခံလေသည်။
"ပုလဲ မင်းငါ့ကို နှစ် နှစ်ကျော်ကျော် သစ္စာ ဖောက်ခဲ့တဲ့ အကြွေးပြန်ယူတာ ။ ဒီကြားထဲမင်းလုပ်ရပ်တွေ ၊ ငါ့ဆီ အချက်အလက်တွေခိုးနေတာငါ မသိဘူးများထင်နေလား။ ငါ့အခန်းမှာ cctv မရှိဘူးများထင်နေလား"
ထိုအခါမှ ပုလဲသည်အံသြ သွားကာ မျက်ရည်များနှင့်မာန့်အားကြည့်နေလေသည်။
ထို့နောက် အာကာမောင်သည် ပါးစပ်မှ အဝတ်စသည်ပြုတ်သွားကာ
"ခွေးကောင် သတ်လိုက် ငါတို့ကိုခုချက်ချင်းသတ်လိုက် ။ ငါ့ကိုအရင်သာသတ်လိုက်"
"သေရမှာပါစိတ်ချ။ ခုဟာက ငါ့တပည့်တွေ တာဝန်ကျေ လို့ဆုချတဲ့သဘောပဲ"
ထို့နောက် မာန်သည် အာကာမောင် ဆီလျှောက်သွားကာလက်ထဲရှိဆေးထိုးအပ်အား အာကာမောင် ၏ ပုခုံးသို့ထိုးချလိုက်လေသည်။
"သိပ်တော့ စိတ်မပူနဲ့ ဆေးက နောက် ၁၀ နာရီလောက်ကြာမှ သေမှာ။ နောက် ၁၀ နာရီဆိုတော့ ငါလူတွေ လည်းပွဲတော်တည်လို့ပီးသွားလောက်ပီပေါ့"
"မင်း...မင်း"
" ၁၀ နာရီ မပြည့်မချင်းမသေဘူး ။ အကြောတွေသာ အလုပ်မလုပ်တော့မှာ အယ့်ပွဲတော့ ထိုင်ကြည့်နေလို့ရပါတယ်"
ထိုအခါမှ အာကာမောင် သည် မျက်ရည်များနှင့် မာန့်အားမော့ကြည့်ကာ
"ငါတောင်းပန်ပါတယ် ကွာ ။ သတ်ရင်လည်းနှစ်ယောက်လုံးသတ်လိုက်လိုက်ပါ။ ခုလိုမလုပ်ပါနဲ့ ငါတောင်း....တောင်းပန်ပါတယ်"
"အစထဲက ငါ့လုပ်ငန်း၊ ငါ့ဘဝထဲကိုလာမရှုပ်သင့်ဘူး။မင်းတို့တွေ Dylan ကို လာမထိခဲ့သင့်ဘူး "
ုထိုနောက်မာန်သည် ခန့်ကိုပေးသော အကျႌအားပြန်ဝတ်လိုက်ကာအပြင်ထွက်လာချိန်တွင် ပုလဲသည် မာန့်ခြေထောက်အားဖက်ကာတောင်းပန်လေသည်။ သို့သော်မာန်သည် တစ်ချက်လှည့်မကြည့်ပဲမြေအောက်ခန်းမှ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မာန်နောက်တွင် ခန့်ကိုပါ ပါလာခဲ့လေတော့သည်။
******************************************
ပိုင်သည် ခုနောက်ပိုင်းတွင်အလုပ်တွင်အချိန်ပိုဆင်းရမည်ဖြစ်သောကြောင့် သားအားကျူ ရှင်ထားကာ အလုပ်ဆင်းချိန်မှ သားအားဝင်ကြိုရလေသည်။ ဒီနေ့ကျူ ရှင် အပြန်တွင်သားက ထူးထူးခြားခြား ပျော်နေလေသည်။ ပိုင်သည်မိမိ လာကြိုသည့်အချိန်သည်နောက်ကျသောကြောင့်သားစိတ်ကောက်မည်ဆိုးကာ မုန့်ဝယ်လာသော်လည်းသားက ပျော်နေလေသည်။
"ကဲ ဖေဖေ့ ကိုယ်တော်လေး ဘာတွေပျော်စရာရှိလို့လဲ ။ ကျောင်းမှာစာအမှတ်ပြည့်ရလို့လား."
ပိုင်သည် သားလက်တစ်ဖက်ဆွဲက ကျန်လက်တစ်ဖက်မှ သားဆွဲခြင်းနှင့် ရုံးအိတ်ကိုင်ကာ ပြန်လာလေသည်။ ကားမှတ်တိုင်နှင့်ပိုင်တို့နေရာသည် အနည်းငယ်ဝေးသောကြောင့် သားလက်ဆွဲကာ လမ်းလျှောက်လာခဲ့လေသည်။
"ဟုတ်ပါဘူး ဖေဖေ ကလည်း သားသားက အမြဲတမ်းအမှတ်ပြည့်ရတာ "
"ဟုတ်ပါပီ ဖေဖေ လူတော်လေး"
ထို့နောက်ပိုင်တို့သည်တဖြေးဖြေးလျှောက်လာကာ တိုက်ရှေ့ရောက်လာလေသည်။ သားက အခန်းရှေ့ရောက်သည်အချိန်တွင် သော့ထားရာနေရာအားသိသောကြောင့် သော့အားယူကာဖွင့်ပေးလေသည်။ ထို့နောက် သားသည်အခန်းထဲအရင်ဝင်ပီးနောက်ပိုင်သည်ဝင်ကာ အခန်းတံခါးနှစ်ခုလုံးအားပိတ်လိုက်လေသည်။
"သား ခနနားပီးရေချိုးမယ်"
"ဟုတ်ဖေဖေ"
သားသည် သူ့အကျႌလေးအားချွတ်ကာလျှော်ရန်အဝတ်ခြင်းထဲသို့ထည့်လိုက်လေသည်။ပိုင်သည် သားလွယ်အိတ်အားခုံပေါ်တွင်တင်လိုက်ကာ ထမင်းချိုင့်အားဘေစင်တွင်သာတင်ထားလိုက်လေသည်။ထို့နောက်အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လာချိန်တွင် သားကအကျႌသာချွတ်ထားလေသည်။
"ဘောင်းဘီပါချွတ်လေသား ဖေဖေ ဘောင်းဘီပါ ထည့်လျှော်မှာ"
ပိုင်သည်အိမ်ရှေ့ရှိသိမ်းစရာရှိသည်များကိုသိမ်းကာ ရေခဲသေတ္တာအသေးလေးထဲမှ ကိတ်အားသားအတွက်ထုတ်ပေးလိုက်လေသည်။
"ဟင့်အင်း"
ပိုင်သည် ညစာချက်ရန်ပြင်နေစဉ်သားအားပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ သား "
"သားသားက လူကြီးဖြစ်နေပီလေ။ "
ပိုင်သည် သားစကားကြောင့်ဟားတိုက် ရယ်လိုက်သောကြောင့်သားက ပိုင့်အားရှက်ပြုံး ပြုံးပြလေသည်။
"ဖေဖေ လေ သူများမှ မဟုတ်တာ သားဖေဖေလေ။ ရှက်စရာမလိုဘူးသား။ ဖေဖေကသားငယ်ငယ်ထဲကအကုန်မြင်ဖူးပီးသား"
"ဖေဖေ့ "
ပိုင် သည် သားအားကြည့်ကာရယ်လိုက်ရင်းမှ
"ဟုတ်ပါပီ ဟုတ်ပါပီ ဖေဖေ ဒီဘက်လှည့်နေမယ်။ ဟိုမှာ သားသားသဘတ်မလား ။ဘောင်းဘီချွတ်ပီးပတ်ထားလိုက် ဖေဖေဒါပီးရင် သားသားကိုရေချိုးပေးမယ်"
"ဟုတ်ဖေဖေ"
ဟုဆိုကာသားက ပိုင် ဒီဘက်ပြန်လှည့်သည့်အခါမှ ဘောင်းဘီချွတ်ကာသဘတ်အားပတ်လေသည်။ပိုင်သည်သားလုပ်ရပ်ကြောင့်ကျိတ်သာရယ်လိုက်ရလေသည်။
"ဖေဖေ"
ပိုင်တို့သားအဖသည်ရေချိုးထမင်းစားပီးချိန်တွင်သားက သူ့စားပွဲသေးသေးလေးပေါ်တွင်ထိုင်ကာစာလုပ်နေလေသည်။ ပိုင်သည်သားဘေးတွင်ထိုင်ကာ ကုမ္ပဏီ မှ ပါလာသောအလုပ်များအားလုပ်နေလေသည်။
ပိုင်သည်အလုပ်တွင်စိတ်ဝင်စားနေသောကြောင့်လရောင်လေးခေါ်သံအားမကြားကာမထူးပဲနေသောကြောင့်သားကထပ်ခေါ်လေသည်။
"ဖေဖေ"
"ဟင် ဘာလို့လဲ သား။ အသီးစားမလို့လား"
လရောင်လေးသည်စာရေးနေရင်းပင်
"ဟုတ်ဘူး။ သားသား ပါးပါး ကိုသတိရလို့"
စာရင်းရေးနေသော ပိုင်၏လက်သည်ရပ်တန့်သွားကာသားအားမော့ကြည့်လိုက်ချိန်တွင်သားကစာကိုသာရေးနေလေသည်။
"ဖေဖေပါးပါး ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား."
"မဆိုးပါဘူး "
ပိုင်သည်သက်ပြင်းချကာ စာရင်းကိုသာဆက်လုပ်နေလေသည်။
"ပါးပါး ဘာလို့သားသားတို့ဆီမလာတာလဲဟင်"
"ဖေဖေလည်းမသိဘူး သား။ ကဲ ကိုယ့်စာကိုယ်လုပ်"
ထို့နောက်ပိုင်သည်စာရွက်များအားသိမ်းကာအခန်းထဲသို့သာဝင်လာခဲ့လိုက်လေသည်။ ဟုတ်သည်။လရောင်လေး ဆက်မေးနေလျှင်ပိုင်မဖြေတတ်တော့ချေ။ သားကိုပင်မညာချင်သောကြောင့် အခန်းထဲသာဝင်လာကာ အလုပ်စားပွဲ၌သာထိုင်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ၁၀ မိနစ်လောက် အကြာတွင် သားက ရေခဲရေ ထည့်ထားသောဖန်ခွက်လေးအားကိုင်ကာ ပိုင်၏အခန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့လေသည်။
"ဖေဖေ "
"......."
"ဖေဖေ သားသားကို စိတ်ဆိုးသွားတာလားဟင်။ သားသားရေခပ်လာတယ်လေနော်"
ပိုင်သည်စာရင်းလုပ်နေရာမှ ဘောပင်အားဘေးချကာသားဆီမှ ဖန်ခွက်အားယူလိုက်ကာစားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ပိုင်သည် သားအားပေါင် ပေါ်ဆွဲတင်ကာ စာရင်းကိုသာဆက်လုပ်နေလေသည်။
"စာလုပ်ပီးပီလား"
သားက ပိုင် ရင်ခွင်အားမျက်နှာကပ်လျှက်ပင်
"ဟုတ်ဖေဖေ။ "
"....."
"ဖေဖေ"
ပိုင်သည်ပြန်မထူးပေ။
"ဖေဖေ့..."
ပိုင်သည်ထပ်မထူးသောကြောင့် သားက အနည်းငယ်မော့ကာ ပိုင့်မေးစေ့လေးအားလာနမ်းလေသည်။ ထိုမှတဆင့် ပိုင်၏ ပါးနှင့်နေရာအနှံအားလိုက်နမ်းလေတော့သည်။ ဤသည်ပင် လရောင်လေးတွင်ရှိနေသော သူ့အားအဖတ်မလုပ်လျှင်လိုက်နမ်းတတ်သော မာန့်၏ အကျင့်တစ်ခုဖြစ်လေသည်။
"ဖေဖေ့"
ပိုင်သည်စာရေးနေရင်းပင်
"........"
"သားသားကိုစိတ်မဆိုးနဲ့လို့"
ပိုင်သည် ဘောပင်အားချကာ ရင်ခွင်ထဲရှိ သားအားပြန့်ပွေ့လိုက်ကာသား၏ပါးလေးအားနမ်းလိုက်လေသည်။
"ဖေဖေမှာ ဒီသားသားပဲရှိတာ စိတ်ဆိုးစရာလားပြော"
ထိုအခါမှ သားသည် ပိုင့်အားပြန်နမ်းလေသည်။
ထို့နောက်သားက သားသားအိပ်ချင်ပီဟုဆိုကာ ပိုင်၏ရင်ခွင်ထဲပင်ခေါင်းကပ်ကာအိပ်လေတော့သည်။ထို့ကြောင့်ပိုင်သည်ကျန်ရှိနေသော စာရင်းအနည်းငယ်အားဆက်လုပ်နေပီးနောက် သားအား ပိုင့်ကုတင်ပေါ်တင်ကာ ပိုင်သည်ပင်ဝင်အိပ်လိုက်လေတော့သည်။
*******************************************
10.5.2020