Chapter 24
"Yes I am crazy! Damn Crazy and I want to kill you now!" Sigaw niya na mabilis kinuha ang baril mula kay Josh at itinutok sa akin.
Kinabahan ako. For a moment I closed my eyes and wait for her to pull the trigger. It might be the end.
Ngunit ilang sandali na ang nakalipas ay wala akong narinig na putok ng baril. I slowly open my eyes. She's still pointing the gun at me and smirking like a devil.
Tumawa siya ng malakas at nakakakilabot. "Scared Samantha?" Nakatawang tanong niya kaya mabilis na nanlisik ang mga mata ko.
"Ano na kaya ang ginagawa ng mga magulang mo ngayon? Maybe they are already alarmed." Si Josh na lumapit din sa akin at inakbayan pa si Dianne.
Kumunot ang noo ko. "A-Anong ginawa mo?" Kinakabahang tanong ko.
"I just alarmed them. Tumawag sila sa phone mo kaya sinagot ko at tumili ng malakas na malakas. Para hindi ako mapaghinalaan." Nakangiti siya at tila proud na proud siya sa ginawa niya.
"Siguradong nag aalala na ang parents niya at si Tres. Hahanapin ka nila pero hindi ka nila mahahanap dahil mamamatay ka na. We will throw your body together with this trash in a remote area. Mabubulok kayo doon at pagpipyestahan ng mga insekto at hayop." Ani josh na sinipa pa ang katawan ng walang buhay na ina ni Dianne.
I swallow hard. Paano nila nagagawa ang ganitong kademonyohan?! They are crazy!
"Mahahanap ako ni Tres and he will save me!" Puno ng kumpyansang wika ko kahit sa loob-loob ko ay dinadaga na ang dibdib ko.
Paano kung mahuli si Tres?
"Hindi ka niya mahahanap! Not now! Never!" Sigaw ni Dianne ngunit tinignan ko lang siya.
"Do you think Tres will love you?" Tanong ko na puno ng kaseryosohan ang anyo. "No Dianne. You're wrong. Tres will never fall for you dahil baliw ka!" Patuloy ko sa matigas na boses.
I have faith with Tres. I trust him. Ililigtas niya ako.
And this two? I pity them. Sa kagustuhan nilang masuklian ang pagmamahal nila sa isang tao ay nagpakademonyo sila. That's not love. Love is something good not selfish.
They are blinded by their selfish love.
"How dare you!" Isang sampal ang muling tumama sa mukha ko ngunit wala na akong maiiyak. Namanhid na ang pisngi ko at namanhid na din ang sakit sa puso ko. I love them more than a friend but they betrayed me. I am not mad dahil mas lamang ang awa para sa kanila.
"Sisiguraduhin kong akin lang si Tres. Kung hindi siya mapapasakin papatayin ko din siya as simple as that. And josh here will help me. Right honey?" Nakangiting wika ni Dianne.
"Of course. Anything for you."
Hindi ko na nagawang sumagot dahil sa pagsabog sa pinto. Hindi naman malakas ang pagsabog ngunit sapat na upang masira ang pinto. Sabay sabay kaming napatingin doon. Naging mabilis ang pagkilos ni Josh at mabilis niyang pinaputukan ang nasa pinto.
Hindi ko makita kung sino iyon dahil madilim. Pero ang sumunod na nangyari ay napakabilis. Isang malakas na hampas ang tumama sa likod ng ulo ko na unti-unting nagpawala ng aking malay. But before I totally collapse I still manage to utter his name.
"Tres."
***
3 years later....
"Mumma!"
Mabilis akong napalingon sa anak kong tumatakbo patungo sa akin. I saw my Mommy smiling at me. Nasa front door siya habang ako naman ay kakapasok ko palang sa gate. And this little girl is running towards me.
I smiled as I welcomed her in my arms.
"Hi baby!" Wika ko at hinalikan siya sa pisngi. "How was your day?" Tanong ko sa kanya.
Mag tatatlong taon na siya ngayong taon and she's a smart kid. Magdadalawang taon pa lang siya noong natuto siyang bumilang. At ngayong magtatalong taon na siya ay tuwid na tuwid na siyang magsalita. At marunong ng bumasa. She's very smart.
"I'm fine Mumma but where's Dada?" Tanong niya sa akin kaya pinisil ko siya ng bahagya sa pisngi at binuhat papasok sa loob ng bahay.
"He's still outside. Kinuha lang ang mga gamit namin." I answered her and Face my mother. "Hi Mom." Baling ko sa kanya at mabilis na binaba si Vanessa.
"Hi hija. Mabuti naman at maaga ka ngayon. Tapos na ba ang photoshoot?" Tanong niya habang sabay-sabay kaming pumapasok sa loob ng bahay.
"Yes. Maagang natapos dahil wala yung isang client namin. They postponed the shoot." Sagot ko at binalingan ang anak. "Baby punta ka muna kay Yaya." Sabi ko at sinenyasan ang taga alaga niya na kunin siya sandali.
"You looked tired hija. Why not take a break? Sa loob ng tatlong taon ay wala kang ginawa kung hindi magtrabaho."
"I need to earn money. Para hindi ako umasa sa perang pinapadala ni.." I stopped and take a deep breath before I continue."Ni T-Tres." Wika ko at sumandal sa sofa.
"Anak tatlong taon na ang nakakaraan. Why not talk to him?"
I smiled bitterly. "Paano ko kakausapin ang taong ayaw magpakita sa akin?" mapait na tanong ko.
Three years. After the kidnapping ay hindi ko na nakita si Tres. I tried to asked the people who helped me escaped that day ngunit wala silang maisagot. I also tried to talk to his brother which is Dos but he was silent. Ang sabi niya lang ay umalis si Tres nang araw na makidnapped ako.
And after that incident I learned that I am pregnant. Ang hirap ng pinagdaanan ko habang ipinagbubuntis ko si Vanessa. Araw gabi akong umiiyak. I suffered depression. Minsan ay magigisng na lang ako sa gitna ng gabi at iiyak. I am asking my self what happened? Bakit iniwan niya ako? I am looking for Tres lalo na sa araw na hirap na hirap ako sa paglilihi. And I am so stupid to leave a voice mail for over a month and hoping that he might hear that and come back to me.
Walang ano-ano ay iniwan niya ako ng walang dahilan. My parents doesn't believed that he did that dahil nakausap daw nila si Tres at ito pa ang nagplano na kumilos upang mailigtas ako but how can I believed that kung noong araw ding iyon ay hindi ko siya nakita.
After they saved me ay kaagad nila akong dinala sa malapit na hospital dahil sa pagkakapalo sa ulo ko. Pagkagising ko kinabukasan ay una kong hinanap si Tres ngunit wala siya. That was also the time that I learned I am pregnant. I am happy but a part of me died knowing that Tres isnt there.
Sa loob ng isang buwan ay namighati ako sa pag iwan sa akin.. Sa amin.. But then I tried to move on. For me and for my baby. Naging maayos ang pagbubuntis ko.
Josh and Dianne? Josh is Dead while Dianne is in a mental institute. Tuluyan na siyang nabaliw and I pity her.
"Talk to his brother again Samantha. Hindi kami naniniwalang iniwan ka ni Tres basta-basta. I know he loves you so much at kung totoong umalis siya ay paniguradong mayroon siyang valid reasons." Paliwanag ni Mommy kaya natawa ako ng pagak.
"Valid Reasons? There are no Valid reasons for a man who leave his wife and daughter in times of crisis." Mapait kong wika.
"Your Mom is right. Bakit hindi mo muna kausapin. Everything has a reason. Nadadala ka lang ng galit mo anak." Wika ni Daddy na kakapasok lang habang bitbit ang tripod ko at ang mga ginamit kanina sa photoshoot.
Tumayo ako at kinuha nag mga gamit mula sa kanya. "Thanks Dad." Tukoy ko sa pagdadala niya ng mga gamit ko.
Sinamahan niya ako kanina sa isang photoshoot na pinuntahan ko dahil masyadong marami ang bitbit ko.
Tumango siya sa akin. "Where's my Apo?" Tanong niya.
"Na kay Zeny Dad. Ibinigay ko muna dahil napagod ako masyado sa byahe." Sagot ko at tinawag si Zeny.
Kinuha ko ang anak ko at muling bumalik sa sala kung nasaan sina Daddy.
"Dada!" Masayang wika ni Vanessa na nagpumilit magpababa upang makapunta sa lolo niya.
"Hi Princess." Nakangiting wika ni Daddy kay Vanessa.
Vanessa got her looks on her father's mother. Donya Anastacia. Nakita ko lang siya sa larawan sa Isla ngunit hindi non naalis sa isip ko ang maganda niyang mukha. Ang nakuha lang sa akin ni Vanessa ay ang mga mata.
Ang huling araw na magkasama kami ng Daddy niya ay ang araw na kinukulit ko siya sa Macaroni Salad. I didn't know na siya at ang macaroni salad pala ang pinaglilihian ko. I remember how I hate his smile. Pero mas naiinis ako kapag nakakunot noo siya.
I smiled. A genuine one. It was a happy memory.