(NIET BEWERKT)
√ Epiloog
Toen het vliegtuig landde had ik een huiselijk gevoel, misschien zelfs wel een beetje euforisch. Het idee om weer terug te zijn in Nederland na twee jaar was gewoon vreemd. Er is in die tijd zoveel gebeurd dat ik mijn oude zelf niet eens meer zou terug herkennen, maar slechte veranderingen zijn het niet. Integendeel juist, ik heb geleerd vrede met mezelf en de dood van mijn vader te hebben. Ik heb geleerd om lief te hebben en nog vele andere levenslessen, zoals; vertrouw altijd je kidnapper.
Oké, dat is misschien niet helemaal waar. In mijn omstandigheid was het gewoon het juiste om te doen, maar ik raad het voor ieder ander toch af. Wegwezen daar en bel de politie.
Verder dan gekidnapt worden is er natuurlijk nog veel meer gebeurd. Kort nadat mijn moeder op bezoek was geweest heeft Sam ermee ingestemd mij en Clara onze reis door Amerika te vervolgen. Op een voorwaarde, hij zou zelf ook meegaan.
Clara en ik stemde snel in, Gabe nam tijdelijk de Alfa plaats in van Sam en Jace de bèta plaats en toen konden we vertrekken. We verbleven in luxueuze hotels, aten bij vijf sterren restaurants, maar hadden bovenal veel plezier met alles wat we deden.
Je vraagt je nu dan misschien af hoe het komt dat ik weer terug in Nederland ben? Zo moeilijk is het niet uit te leggen. Toen Sam, Clara en mijzelf eindelijk weer bij het pack huis kwamen na vier maanden (we hadden de daadwerkelijke reis wat ingekort wegens verplichtingen richting de roedel) was er een groot welkom terug feest georganiseerd. We hadden veel lol en kletsten gezellig met iedereen in het rond.
Toen Sam plotseling het podium opstapte schrikte ik me rot. Ik had geen idee waarom hij daar zou moeten staan, want we hadden onze bedankt speeches al gehouden, dus toen Sam begon met een speecht specifiek naar mij gericht raakte ik alleen nog maar erger in de war.
En toen ging hij op een knie zitten. Mijn mond viel open van verbazing en alles om ons heen werd buiten gesloten. De al huilende vrouwen om mij heen hoorde ik niet meer en de juichende en fluitende mannen en kinderen hoorden ik ook niet meer. Ik zag alleen nog maar Sam die mij die oh zo belangrijke vraag stelde. "Wil je met me trouwen?" De onzekerheid glansde in zijn ogen, maar zonder ook maar een seconde erover na te denken zei ik onmiddellijk, "Ja."
Sams blik veranderde onmiddellijk naar dat van een bedroefde man, mijn eigen gezicht veranderde naar verwarring. Waarom is hij bedroefd. "Sorry dat ik het vroeg dan." Zijn ogen glansden van de tranen en ik schudde mijn hoofd heen en weer. Wat doet hij nou?
"Ik zei ja!" roep ik naar hem, volledig verward. Mijn opgetrokken wenkbrauwen zorgden voor een lichte hoofdpijn vooraan bij mijn hersenen.
Sam kijkt volledig verrast zodra het geluid bij hem is aangekomen door alle verschillende mensen met hun verschillende reacties. "Ja?" vraagt hij. Ik knik meteen en Sam rende naar mij toe, tilde me op en draaide me in het rond totdat ik bijna over mijn nek ging.
Vanaf dat moment waren we verloofd. Ik wilde zelf nog een tijdje wachten met het werkelijke huwelijk omdat ik nog maar negentien jaar was, maar ik begon al met het plannen.
Sam had ingestemd om te gaan trouwen in Nederlands, zodat ik mij dichterbij mijn vader zou voelen en mijn moeder er ook bij zou kunnen zijn. Sam laat zijn familie en andere belangrijke mensen overvliegen naar Nederland en dan zouden we nog een tweede soort ceremonie houden in Amerika waar de rest van de roedel bij zou kunnen zijn.
Nu het huwelijk dan ook echt in een paar uur is begin ik de enorme zenuwen te voelen in mijn maag. Clara die druk bezig is met mijn make-up wordt gek van mij en ik kan het maar al te goed begrijpen.
"Blijf eens stilzitten," zegt ze gefrustreerd en ze probeert me terug op mijn plaats te duwen. "Denk gewoon even niet aan wat komen gaat en relax voor een moment." Ik haal diep adem, maar mijn buik tintelt nog net zo erg als daarvoor.
"Het lukt niet," kreun ik.
Clara legt de spullen waarmee ze bezig was terug op het bureau en komt dan met haar gezicht op ooghoogte van mij staan. Ze legt haar handen op mijn schouder en kijkt me diep in de ogen aan waardoor ik alleen maar terug kan kijken, plus als ik het oogcontact verbreekt vermoord ze mij misschien.
"Doe je ogen dicht en geniet van de muziek." Even wil ik vragen welke muziek, maar dan stopt ze de oortjes in mijn oren en word ik overspoeld door de ontspannen muziek. Ik leun achterover, doe mijn ogen dicht en laat Clara haar muziek werken.
♥
Wanneer ik dan eindelijk recht voor mijn toekomstige man sta en we beide het ja woorden mogen zeggen kan ik niet blijer worden. De tranen lopen over mijn wangen waardoor ik Clara's meesterwerk verpest, maar ze lijkt het niet echt te vinden als ik in het publiek kijk, want ze huilt zelf net zo hard.
Na onze verbazingwekkende, fantastische, geweldige, liefdevolle zoen leidt Sam mij naar buiten onze gehuurde auto in. Als we stoppen bij onze bestemming slik ik even, neem nog even diep adem en dan opent Sam de deur voor mij en neemt gelijk mijn hand in de zijne.
Zelfs na bijna drie jaar is het nog hard om hier te komen, maar ik moet dit doen. Voor mezelf, maar ook voor mijn vader en voor Sam – die ik enigszins wil voorstellen aan mijn vader op de meest vreemde manier, via zijn steen.
Mijn vaders grafsteen is doorzichtig met een rode tint. 'Voor onze geliefde die al veel te vroeg uit het leven werd beroofd. We zullen je nooit vergeten', staat erop geschreven met daaronder 'Gideon Frederick de Leeuw' en zijn geboortedatum en sterfte datum.
Ik zak op de grond recht voor zijn graf. Het maakt me niet uit dat mijn witte jurk vies wordt of dat Sam bezorgd op mij neerkijkt, maar dit moment is voor mij en mijn vader. "Hey pap. Lang niet gezien." Ik snuif een beetje om de tranen tegen te houden. "Ik heb Sam voor je meegenomen, mijn man. Ik hoop dat je hem goedkeurt, want ik kan ondertussen niet meer terug." een hysterisch lachje ontsnapt en ik weet dat ik nu ieder moment uit elkaar kan vallen.
"Hoi meneer," weerklinkt Sams stem en hij zakt naast mij neer en legt mijn hoofd op zijn dure pak. "Fijn u eindelijk te ontmoeten. Ik weet heus wel dat als u mij niet met uw dochter had willen laten trouwen u wel een manier had gevonden om het tegen te houden, dus ik ben u dankbaar voor uw toestemming." Sams woorden stellen me gerust op een vreemde manier. Het is fijn om te weten dat Sam mij niet voor gek verklaart, omdat ik tegen een steen praat.
"Ik kom je snel weer opzoeken pap, maar nu ga ik eerst op huwelijksreis." Ik glimlach een klein beetje, ondanks de tranen die over mijn wangen rollen recht op Sams pak. Ik hoop echt dat hij die niet heeft geleend van iemand, want dan zal er een hoog prijskaartje aanhangen.
Sam staat op en ondersteunt mij als ik hetzelfde doe. Met een laatste blik op mijn vader draai ik me naar mijn toekomst om en loop weg van het kerkhof. Sam heeft mijn hand nog steeds vast en ondersteunt mij zoals hij altijd al heeft gedaan en ook altijd zal doen. Ik kan op hem vertrouwen om mij eeuwig lief te hebben.
♥
"Wat was ons leven toch een cliché zeg." Ik lach hardop, mijn stem kraakt en beeft. Oud en grijs worden met Sam was het beste leven dat ik me ooit had kunnen bedenken, maar nu is het mijn tijd om te gaan. Ik heb al vaarwel gezegd tegen mijn kinderen en mijn kleinkinderen en ik weet dat hun het prima zullen gaan redden zonder mij. Deze nacht zal het gebeuren, ik voel het en het is fijn om te weten dat Sam bij mijn zijde zal zijn, zoals altijd.
"Wat? Hoezo dan," vraagt Sam verbaasd. Hij heeft het eindelijk een paar jaar geleden opgegeven om zijn haar telkens maar weer die prachtige donkerbruine kleur te verven met zijn vreemde rode tinten erin. Maar ik moet toegeven dat zelfs met grijs haar hij er nog prachtig uitziet.
"De eeuwige liefde tussen twee mensen van verschillende werelddelen," zeg ik zo zoetsappig mogelijk, ook al is mijn stem niet meer zo overtuigend als toen ik nog jong was. Ik kijk Sam diep in de ogen aan met alle liefde die ik maar heb. Ik weet dat ik niet lang meer heb en ik moet hem nu nog mijn laatste beetje liefde geven voordat het te laat is. Hij zal nooit de kans krijgen om te twijfelen aan hoeveel ik van hem heb gehouden.
"Ha, je zou het moeten opschrijven," zegt Sam sarcastisch. Een idee vormt in mijn hoofd, maar ik zal het niet kunnen uitvoeren, helaas.
"Eigenlijk is dat nog niet zo'n slecht idee," lach ik en barst dan in een vlaag van hoesten uit. Sam houdt mij overeind en eindelijk kan ik weer rustig ademen. "Dank je," zeg ik. Sam kijkt droevig en geeft geen antwoordt. Zijn ogen zitten vol oude wijsheid, maar nu ook verdriet. "Ik zal jou ook gaan missen." Mijn stem is ondertussen al niet harder dan een fluistering en mijn ogen beginnen steeds zwaarder te worden van vermoeidheid.
"Ik mis je nu al," zegt Sam en dan vallen mijn ogen dicht en voel ik mezelf wegzakken in de vergetelheid.
~♥~
En dat is hoe dit verhaal is ontstaan. Als eerbetoon aan mijn prachtige vrouw en onze eeuwige liefde heb ik haar laatste wens uit laten komen.
Die nacht stierf ze vredig, zonder te veel pijn gewoon in haar diepe slaap. Haar hart stopte en dat is ook precies de manier waarop ieder mens zou moeten overlijden. Mijn vrouw, mijn lieve Kylie, was het beste dat er ooit in mijn leven was gekomen en ik ben zo dankbaar dat ze hier naar Amerika toe was gekomen en juist naar dat ene speciale winkelcentrum.
Eenentwintig juli 2014, de datum waarop ik haar voor het eerst zag. Waarop mijn hart een slag oversloeg en ik voor het eerst het gevoel had echt iemand lief te hebben.
Dit, mijn lieve Kylie, is voor jou.
Voor onze mooie tijden.
Kusjes en mijn eeuwige liefde,
Sam.
OH MIJN GOD! Dit is het einde van het verhaal! Dit is zo vreemd en onwerkelijk, maar ja, het is toch echt zo...
Ik hoop heel erg dat jullie ervan hebben genoten en ik wil iedereen bedanken die mijn verhaal heeft gelezen. Jullie zijn zo geweldig en ik hoop echt dat jullie mij blijven volgen door mijn hele reis van het schrijven van boeken hier op Wattpad.
Nogmaals bedankt aan iedereen die dit verhaal heeft gelezen en ik hoop dat jullie mijn volgende verhalen ook zullen gaan lezen, ook al heb ik nog geen idee welke dat zullen worden -> Jullie zien vanzelf wel weer wat verschijnen! :)
Groetjes, kusjes en heel veel bedankjes,
HeleenOnstenk