"Yanna." Dahil sa tawag na iyon mas lalo kong binilisan ang pagbabalik sa camera sa loob ng lalagyan neto, my fingers are even shaky dahil sa sobrang kaba. I immediately gather my things upang makaalis niya but I feel a sweaty hand finally caught my arm.
"Yanna, ano ba?!" I feel like my chest is gonna burst, after almost two weeks na pag-iwas sa mga mata niya, ngayon ko na lamang ito nakita ng malapitan at pakiramdam ko matutunaw ang tuhod ko sa bigat na ibinibigay ng mga matang iyon. Damn!
Now I know why repulsion force exist, directly when nature pull away two charges that are similar from each other.
"A-ah Veriane, may gagawin p-pa ako." I want to bite my tongue so hard it would bleed dahil sa pagkautal ko. Her brown eyes become colder dahil sa binitawan kong salita, her hand is still lightly gripping my arm, hindi ko alam pero ang distansya naming ay nagpaestatwa sa akin.
I feel like my whole body become dysfunctional! My whole nerve system is block one way or another because of this girl in front of me. Her eyes are now grim! Kitang-kita ang pagkapikon sa mukha.
"Veriane? Really?" Halos manlamig ako ng marinig ko ang mapang-uyam niyang tawa kaya naman napatingin ako sa mga players na palihim na nakatunganga sa aming dalawa. They don't even have the slightest idea what is happening now!
"A-ah, may tatapusin p-pa kasi a-ko. Sorry." I said at unti-unting ibinaba ang kamay niya sa braso ko. My cortisol level is beginning to rise as she looks at me with disbelief in her eyes.
Ang bakas ng pawis sa katawan niya ay talaga namang nakakapang-deliryo ng kalooban ko kaya pinilit kong titigan lang ang sahig dahil na rin sa hiya at guilt na nararamdaman ko para sa kanya. I heard her cursed in a low voice. Kaya naman napapikit ako, kinakalma ang sarili dahil kahit ako natataranta na din sa nagkakarerahang mga hormones sa katawan ko!
"You're avoiding me." Agad akong napatingin sa kanya at napalunok. Now, her face is stoic and blank. Pakiramdam ko nanlamig ang buong katawan ko sa sinabi niya. I feel like I've been found guilty of the crime I did in the first place! Oo na! Iniiwasan ko na siya!
"Are you seriously running away from me? Because I know you can't." I feel like my pupils dilated because of her meaningful remark bago niya ako tuluyang bitawan at naglakad patalikod, I can see how the girls are intently watching us, gustuhin ko mang umirap dahil ang iilan sa kanila ay mukhang kinikilig pa hindi ko magawa dahil ang buong atensyon ko ay nakay Ven. Kinuha niya ang duffel bag niya at isinukbit iyon sa balikat niya habang tahimik na naglakad palabas ng court.
I feel like I run out of oxygen, napasinghap ako at napahawak pa sa ulo, kahit ako naguguluhan at hanggang ngayon hindi ko alam kung ano ang gagawin! I don't know how to freaking deal with myself! How to deal with her! Punyeta! Pwede isa-isang problema lang!
Dwayne looks at me in an apologetic manner, I immediately smile at her. Bumuntong-hininga ako bago nagdesisyon na lumabas na ng court. Feeling ko guguho ang mga binti ko habang inaalala kung gaano siya kalapit at kaseryosong tumitingin sa akin kanina. I couldn't help but stare and.... miss her, up close.
It's been a rough two weeks, since that incident. After that, pakiramdam ko nag-iba lahat ng prinsipyo at pinaniniwalaan ko sa buhay. When you live up to a life of not being inconsiderably affected by how other's feel towards you, hindi mo basta-basta hahayaang maapektuhan n'on ang buong pagkatao mo.
But after her confession, I feel jittery every time na maalala ko yung linyahan niyang 'I'm all yours', hindi mapigilang mag-rumble ng mga intestine ko, feeling ko ung enzymes ko sa loob ng tyan ko umaapaw lagi! And ever since then, feeling ko nag-amplified lahat ng nararamdaman ko sa kanya.
I feel so attracted to her that every time I see her, I feel like my whole endocrine system is producing endorphins and oxytocin, like every gland can only produce the err love hormones and I could feel that it could be the cause of my death from over dosage! Hindi ko alam, pakiramdam ko nagrarambulan ang mga internal organs ko dahil sa presensya niya!
Every time I see her, I feel like time dilates, that time is much slower in terms of staring on how beautiful she is. How I admire her full focus on the thing that she loves and how she put her efforts on making the best of herself though time feels faster when I'm happy looking at her and enjoying her, kahit noon pa kapag lagi siyang nanggugulo.
It feels like we have been positively catalyzed, she activated something in me that was much slower back then and that is the ability to feel. I feel like my activation energy gives me the capacity to sympathize more than I could. I started to feel more about my surroundings when I'm with her. I feel more human because of her.
And yet, hindi ko kayang tagalan yon, pakiramdam ko kapag tuluyan kong hinayaan baka masaid ako sa dulo. Baka mamaya ako ung maiwang talunan sa dulo. No! My friends are already broken, ayoko ng dumagdag sa mga usapan tuwing lasing kami!
Nakakatakot lang din mag-invest ng feelings sa isang tao knowing the way love is handle by our generation, masyadong mababaw at masyadong inconsistent, puro tamis at saya lang. And no, I don't want those kind of things for me, bukod sa wala akong oras ma-heart broken, baka na-ooverwhelm lang din ako or naninibago I'm not sure! Baka infatuated lang siya, baka siya rin na-ooverwhelm lang din.
And lastly, she's a girl. And I'm a girl too! And what do same charges does? They repel. Paano ba naman kasi, all my life, I've known I'm a straight girl! Though I didn't have the feeling of being attracted to both sexuality, I know that I'm a woman. Pero ngayon? Puta, di ko na alam! Parang all of the sudden biglang naglaho ung bubble na simula pagkabata ko dala-dala ko and this is the main reason that I'm avoiding her. I feel like we are going to repel each other, hindi ko alam! Kasi alam ko deep down there is something kaya hangga't maari, pigilan!
Masyado akong pinapangunahan ng mga naiisip ko at sobrang nakakaasar iyon!
Nang marinig kong nag-vibrate ang phone ko, agad ko iyong kinuha sa back pocket ko at nakitang si Annica ang tumatawag. Agad ko naman iyong sinagot.
"Bakit, girl?" Tanong ko at napahinto sa tapat ng oval, luminga-linga ako para maghanap ng masisilungan dahil mataas na ang sikat ng araw.
"Alam mo ba kung asan si Monique? Kanina ko pa kasi siya tinatawagan, binababaan ako ng tawag." Alalang tanong ni Annica kaya naman napakunot ang noo ko sa narinig. Bakas ang pag-aalala sa boses niya.
"Binababaan ka ng tawag ni Monique? I don't know hindi pa naman niya ako na-contact." I said habang naglalakad papalapit sa isang malaking puno. I stand underneath it para maliliman ako mula sa araw.
"Nag-aalala na ko, alam mo naman na hindi ganoon ang babaeng 'yon, tapos na ba klase mo? May klase pa kasi ako, eh. Please try to contact her. Nag-aalala ako." She said at mukhang natataranta na rin.
"Hey, calm down. Okay? I'll try to contact her, try ko din hanapin dito. Tapos na klase niya ngayong araw diba?" I said, luminga-linga pa ako sa paligid.
"Okay, sige. Tapos na class niya. Thank you, girl!" she said at ended the call. Napabuntong hininga na lang ako sa nangyayari ngayong araw. I look at my phone when it buzzes again and saw a messenger notification kaya agad ko naman iyon binuksan. The notifications are from Dwayne and Kim.
Dwayne Martinez: Arya? Kita mo si Cap? Hinahanap siya ni Coach, eh.
Kim Fuentes: Ya? Na-sight mo si Cap, di ko macontact, eh. ASAP lang.
Gustohin ko mang mapa-face palm dahil sa akin nila hinanap si Ven naunahan ako ng pag-aalala, parehas ko silang nireplyan na hindi ko alam kung asan si Ven ngayon matapos ng walk-out scene niya kanina sa court after ng practice. Binuksan ko ang Instagram ko to message her.
YannaGL: where are you?
I look at my surroundings at narealize na halos alas tres palang ng hapon. Pakiramdam ko drain na ang buong sistema ko sa mga pinaggagawa ko ngayong linggo!
IyssaV: y?
Gusto kong mapairap sa sagot niya sa akin! Attitude!
YannaGL: the girls are looking for you, asan ka?
Nakita ko namang nagtype din siya ng sagot agad.
IyssaV: Yaan mo sila.
And with that parang gusto kong bumusangot sa sagot niya! Lintek na babae to! Atechona!
YannaGL: Where are you? I'm gonna get you.
Hindi ko na napigilan mapakagat sa labi dahil sa sinend ko. Oh, great! A few moments ago I would run to hell just so I could avoid here. Now, I'm asking her whereabouts!
IyssaV: Porch M.
I breathe deeply at nilakad na ang landas patungo sa kanya. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi niya sinasabi sa mga ka-team niya kung asan siya! coach Rem will be furious about her! Noong nagloko siya sa first game, hindi iyon nagustuhan ni coach, she warned Ven about her uncontrollable temper and decision's logic lalo pa't pagnakakaramdam siya ng sobrang emosyon.
Naabutan ko siyang nakasandal sa isang bahagi ng railings. The wild winds of the vicinity make me cold lalo pa ng magtapat ang mga mata naman. She rolled her eyes ng makita ako. Agad akong napalunok dahil maging siya ay pikon na sa ginagawa ko.
Nang makalapit ako, napasinghap ako ng humithit siya sa isang sigarilyo. So she smokes. Napahinto ako at napatitig sa labi niya habang banayad na humihithit doon, agad niyang binuga ang usok kaya naman napaatras ako ng konti para hindi ako tamaan ng usok.
"What?" Pakiramdam ko nalunok ko ang dila ko dahil hindi ako makapagsalita sa harapan niya. With the smoke fading the air pati ung will kong hilahin siya kay coach kanina naglaho na din!
"Hinahanap ka n-nila." Iyon lang ang nasabi ko at lumunok ulit. I feel like I lack the supply of saliva because my throat went dry after speaking. Maloko naman siyang tumawa ng mahina at humithit ulit sa sigarilyo niya at muling banayad na binuga ang usok. She's not even looking at me, kahit mukha akong tangang nasa harapan niya ngayon.
"Hayaan mo sila." She said and another shot from her cigar bago niya tuluyang ilaglag iyon sa lupa at tapakan ng signature shoes niya. Napatitig ako sa upos ng sigarilyong nasa sahig, I just didn't expect that she smokes.
"What? Gulat ka nagyoyosi ako?" Natatawang tanong niya. Napabalik ang tingin ko sa kanya matapos niyang bitawan ang tanong na 'yon at dahan-dahang umiling. Mukhang hindi ko naman siya na-convince sa sagot ko kaya kahit siya natatawang umiling na lang din.
"I'm frustrated, Yanna. Just go." She said at kinuha ang isang kahang kulay itim, the lining of the blue and familiar brand of the cigar makes me cold. Akmang ilalagay niya na iyon sa pagitan ng labi niya at nilabas ang isang lighter.
"Huwag." I immediately voice up stopping her from lighting up the cigar. She looks at me intently at inaantay ang susunod kong sasabihin pero muling nagbara ang lalamunan ko kasabay ng pag-usbong ng kaba sa puso ko sa bigat ng mga titig niya.
"You don't like someone who smokes?" She said humorously kaya naman napaiwas ako ng tingin. I'm not against smoking, I'm against the cons that it could bring to the body. Gusto kong sabihin iyon pero nanatiling tikom ang bibig ko sa mga patuloy na iniisip ko.
"Why are you here, Yanna?" She asks ng tanggalin na ang yosi sa pagitan ng labi niya at umayos ng tayo para tignan ako, agad akong napaiwas ng tingin dahil sa tanong niya. Ayoko siyang sagutin dahil pakiramdam ko mali ang lalabas sa bibig ko!
"If you're not going to talk just go." She hissed at muling ibinalik ang yosi sa labi at akmang sisindihan na.
"I'm worried!" I shouted, not even looking at her. Naramdaman kong kahit siya ay napatigil sa isinigaw ko. My chest breathing become abnormal dahil sa sinabi ko. I can even feel my cheeks heating up because of embarrassment.
Dahan-dahan ko siyang tinignan at isang mapaglarong ngiti ang nakapaskil na sa labi niya. Gusto kong pumikit at bawiin ang sinabi pero alam kong huli na!
"Why are you worried? Hindi naman ako magpapakamatay dahil iniiwasan mo ko." She said jokily at pakiramdam ko tagos na tagos sa akin ang sinabi niya. Nakita kong binalik niya ang yosi sa kaha at inilagay iyon sa back pocket niya.
"The girls are looking for you. Ven, si coach hinahanap ka na rin." I said in a low voice nahihiya sa mga pinagagawa ko.
"Eh, ikaw? Hinahanap-hanap mo rin ba ko?" I feel like a froze for a moment dahil sa walang hiya-hiya niyang pagtatanong. Napalunok ako as I feel my cheeks flush and the burst of the butterfly in my stomach when my eyes met her's. She's looking at me intently, not planning to break the stares.
"Answer me, Yanna. Hinahanap-hanap mo rin ba ko?" She asks at humakbang papalapit sa akin na nagpapitlag sa akin para humakbang patalikod, she itch to come closer kaya dahan-dahab din akong lumalayo, not until the cold feeling of the railings stop me. Ang pilyang ngiti sa labi niya at marahang inilapit ang mukha sa akin, pakiramdam ko muntikan na kong suminghap ng maramdaman ko maski ang paghinga niya.
"Did you miss me on the days you keep saying that you're busy?" She asks in a low but a very sexy voice. Kung pwede lamang lumundag ang puso ko palabras ng rib cage ko, baka namatay na ko ngayon! Naririnig niya ba ung tibok ng puso ko?! Panindigan naman niya 'to!
"Did you miss me on the days you're pushing me away?" Napalunok ako ng makitang napatingin siya sa mga labi ko! Diyos ko po!
Pakiramdam ko nalaglag na ang puso ko ng sumilay ang maliit na ngiti sa labi niya kasabay ng pagbalik ng tingin niya sa akin. Pigil hininga akong tumingin sa kanya. Unti-unti niyang inilapit pa lalo ang mukha niya kaya pakiramdam ko naubusan na ko ng oxygen! Hahalikan niya ba ako?! Pipikit na ba ko?! Hindi naman niya ko mabubuntis diba?! Putangina!
Wala akong nagawa kundi pumikit dahil pakiramdam ko nawala na ung nervous system ko dahil sa ginagawa niyang pambabaliw sa akin!
"Go, Yanna. Do as you please. Avoid me, run away from me. Let's see kung hanggang kelan mo kayang gawin 'yan." Unti-unti akong napadilat sa sinabi niya, she's now standing straightly and looking intently at me ng may seryosong mukha, bakas ang disappointment at sakit sa kanya. I couldn't help but feel guilty somehow because of what she said. Or maybe because she's aware that I'm avoiding her.
"Go, run. Because I know you'll find your way back." She said at tuluyan ng naglakad paalis, leaving me dumbfounded by my own feelings.
Dumaan ang mga linggo, patapos na ang first round ng double round robin, and today nanalo ang team sa huling laban nila para sa round na 'to. Sooner or later start na ng second round. Nagkakamay na ang mga players sa isa't-isa, the girls in green and yellow congratulated each other upon their wins and losses. Bakas na na-enjoy nila pareho ang game na ito. 21-25, 23-25, 25-22, 15-25. The scores were so closed to each other buti na lang at ang lakas ng team play ng girls ngayon.
Agad ko ng dinis-assemble ang mga camera habang ang team ay nag-aayos para umalis na.
Hindi na kami muling nag-usap ni Ven after that day. Siguro dahil nahiya at sobrang naguilty na rin ako kaya kahit tignan man lang siya ay hindi ko magawa. I feel like I'm really admitting it to myself that I just need to avoid her. Hindi ko na kinakaya kung ano ung mga pinaparamdam niya sa akin.
"Arya." I feel like I freeze when I heard his voice. I really do forget that it is not only Ven that I'm avoiding. Narinig ko ang singhap ng mga girl sa paligidko. Unti-unti kong iniangat ang tingin ko sa harap at ang pamilyar na matapang na pabangong panlalaki ang naamoy ko.
His eyes are worried and in pained when I meet them. Pakiramdam ko pigil hininga kong tinignan ang boquet ng bulaklak na nasa harap ko, it's dahlia. I don't even like it. I feel bad for not liking those flowers pero sobrang mapili lang talaga ako sa bulaklak.
"Caleb, B-bakit ka andito?" Nauutal kong tanong, umusbong ang kaba sa dibdib ko ng magtama ang mata naming ni Ven, dahan-dahan siyang umiling habang tinitigan ang bulaklak at ang lalaking nasa harapan ko ngayon.
"I'm here to say I'm sorry. Yung nangyari noong nakaraaan. I'm sorry, Arya." Napasinghap ako ng abutin niya ang braso ko at muntik ko na iyong iiwas sa kanya, natigilan lamang ako ng makita ang mga taong nakatingin sa amin. The huge bouquet of flowers in his hands are really captivating, mukhang napukaw na rin naming ang atensyon ng iilan because he is Caleb Rein Salazar! Alam ko lang na sikat siya sa iilang babae sa school!
"A-ah, Caleb. O-okay lang." I said pero ang mga mata ko ay pilit na hinahanap ang presensya ni Ven and she's there intently looking at us. Bakas ang disappointment at sakit sa mga mata niya na nagpabigat lalo ng bigat ng loob ko.
I'm taken back when Caleb move closer to me, halos mapasinghap ako ng hawakan niya ang kamay ko, gusto kong alisin iyon pero ang tili at kilig na ipinakita ng mga iilang taong nanonood sa amin ang pumigil sa akin. I bite my lower lip to refrain myself from reacting. Inilagay at ipinahawak niya sa akin ang bouquet na dala-dala niya.
"Caleb, hindi mo naman kailangan—"
"No, I don't want you to avoid me. Not again, Arya. Hindi ko kaya." Halos maputol ang hininga ko sa sinabi niya. He looks awful o dahil sa masyado madala ng ekspresyon ng mata niya kaya kitang-kita sa mukha niya ang sakit. I feel guilty and suffocated by his presence and because of all the people looking at us now, watching us.
Caleb reach for my hands once again, at halos wala na akong nagawa doon kundi maestatwa. He's holding it trying to assure me and make me feel his presence pero iba ang pumupukaw sa paningin ko. The depth of her brown eyes makes me nervous, kinakabahan ako sa paraan ng pagtitig niya sa amin ni Caleb. I feel like a criminal committing to a hideous crime right in front of her.
"Caleb." Ayun na lamang ang nasabi ko. He looks worried and fearful, mukhang nag-aantay ng sasabihin ko sa kanya. Ngunit kahit ako hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanya, I don't know because ayoko ng nangyayari ngayon. I feel like the air is toxic to me! The pressure. Langya!
"thank you." I said in a low-voice at bahagyang ngumiti sa kanya. He looks relieve by my response pero halos lagutan ako ng hininga ng makitang kinuha na ni Ven ang duffel bag niya, she's looking at me with a stoic expression and as our eyes met. She just looks at me, and for a moment I saw her eyes full of pain. At kahit ako nasaktan ng makita iyon. Pakiramdam ko, isang bahagi sa akin ang lumubog ng tumalikod na siya.
She started walking out of the court, ang mga team mates niya na nakatingin lang sa kanya. Caleb is talking in front of me pero kahit iyon hindi ko maintindihan.
Her built slowly paves it way away for me and for a moment, pakiramdam ko nababasag ako sa sandaling iyon. Habang papalayo siya I'm looking at her, hoping she would turn back. She would turn back and see me, and come to me and to tell me na hindi tama ito.
"Arya, are you listening?" Hindi ko na napansin ang sinasabi ni Caleb. I look at him apologetically, binalik ang bulaklak sa kamay niya, and he was shock for my movement. Kahit ako nagulat, I just know that if I don't come after her, baka hindi na siya lumingin ulit. Baka hindi na siya bumalik.
"I'm sorry." Is all I could say at naglakad ng mabilis para sundan si Ven. I even reach the outside of the arena para hanapin siya. But she's nowhere to be found. Pakiramdam ko nadurog ako ng hindi ko makita kahit anino man lang niya. Pinagpatuloy ko ang paghahanap, not wanting to give up. Gusto ko lang siyang makita. After those eyes met mine that is full of disappointment, I felt like something inside of me crushed, little by little as seconds goes by. Ang sakit at hindi ko alam kung bakit.
Napatigil ako ng makita ko siyang nakasandal sa kotse niya. Hithit ang isang sigarilyo, bakas ang frustration at inis sa mukha niya.
I walk slowly at pumwesto sa gilid niya, she stops and look at me for a moment bago tuluyang tinapon ang kalahati pang yosi at tinapakan iyon. Agad siyang kumuha ng mint candy sa bulsa niya. I feel at ease ng magtama ang braso naming dahil sa galaw niya yet the familiar feeling of nervousness whenever she's around is back on my chest, pounding hard.
"Bakit ka andito?" She said at kinagat ang candy sa bibig dahilan ng pagtunog noon. I look directly in front of us. The sea of cars parked in this area, showing diversity of colors and variety.
"I can't." I said slowly. Naramdaman kong napatingin din siya sa akin dahil sa sinabi ko. I just look away dahil I feel guilty, not because of her or Caleb but because I feel like I've been avoiding myself all along.
Since then, hindi ko kayang magpakatotoo, with Caleb that I couldn't reject clearly and with Ven that I couldn't understand or maybe accept what I feel. Sobrang nakakapanlumo na now, it's really hitting me that I've been avoiding myself, kasi hindi ko kayang isipin ung mga magiging consequences ng mga bagay na maari kong gawin.
Pero yung mga sandaling tintigan niya ko, nakita ko kung ano ung mas nakakatakot kesa sa mga bagay na nasa isip ko lang. The moment that I saw those pained eyes of her, nakita ko, nakita ko ung kinatatakutan ko more than accepting what I need and want and fearing the possibilities of my action.
For that moment, naramdaman ko ung takot na mawala siya. Naramdaman kong natakot ako na umalis siya.
Kinain kami ng katahimikan habang parehong tinatanaw ang dagat ng mga sasakyan sa harapan namin.
"I'm scared." I said at suminghap ng maramdaman kong nag-init ang gilid ng mga mata ko. Tumingala ako para kontrolin ang mga emosyong nagbabadyang kumawala sa akin. Huminga ako ng malalim at kinagat ang pang-ibabang labi.
Napatingin ako sa kanya ng maramdaman kong inabot niya ang kamay ko, pinagsaklop ang mga daliri namin doon. It fits perfectly, my fingers feel like it is meant to be with her hands, forever. Tahimik ko siyang tinitignan habang nakatingin naman siya sa mga kamay naming magkahawak, dama ang init ng bawat palad. She slowly looks at me at bahagyang ngumiti ng maliit.
"Let's face your fear together, Yanna." I fell.
With that, I fell deeply and slowly habang tinitignan niya ko ng direkta sa mga mata ko, kasabay ng maliit niyang pag-ngiti at ang mahinang pisil sa kamay ko. I feel secured and protected. I feel accompanied.
"Let me be there, while you face your fears. May it be the society, the people around or even yourself. Let me be there, Yanna." I feel like a tear escape my eye habang tinitignan siya while saying those things.
Is it even possisble? To see someone become more beautiful in front you. Maganda na siya dati but now, she's more the beautiful. Beautiful is an understatement. She's a perfect symmetry in front of my eyes, she's skeptical. The moon, stars or even the whole universe would feel ashamed if it's compared to her, sobrang ganda. Sobrang perpekto.
Feeling ko sinira niya ang fundamental rules of atomic repulsion.
She broke it all by being this near to me, closing our distance more, she destroyed it all when she holds my cheeks and caress it for a second letting me feel she's real. She's the ultimate exception to the principles, and she prove that when I felt her sweet lips on mine. I feel like something from inside of me is born out of the true beauty and lovely feeling while her soft lips are on mine, it's so ecstatic. I like I'm brought to another dimension. I think another star explodes on the farthest side of the universe, letting me be with my same charge. Letting me be with her, just her.
It's wonderful.