~ De Wegisweg~
"Hallo Felice Wemel."
Ik sckrik zo hard van de diepe stem bij mijn oor dat het boek, dat ik aan het lezen was, op de grond valt. Maar wanneer ik mijn kamer rond kijk en niemand zie, neem ik het terug van de grond. Eerst denk ik dat ik me het gewoon heb verbeeld totdat plots een onzichtbare hand mijn boek terug uit mijn handen trekt. Dan dringt het tot me door welke idioot in mijn kamer staat.
"James Sirius Potter!" roep ik kwaad. Lachend doet mijn beste vriend de mantel van zich af en laat zich op mijn bed zakken. 2 jaar geleden heeft hij van zijn vader de onzichtbaarheidmantel gekregen. Er gaat geen week voorbij dat hij hem niet gebruikt. Is het niet om een grap uit te halen of iets te stelen van zijn vader, dan is het wel om mij te doen verschieten.
Uiteindelijk, wanneer ik ben bekomen van de schrik begin ik toch een beetje mee te lachen met James. Hij gaat rechtop zitten en geeft mij mijn boek terug.
"Sorry, Felice." zegt hij met een sarcastische toon. "Eerst was ik van plan om gewoon binnen te vliegen maar toen ik zag dat je zo diep verzonken zat in je boek besloot ik om het toch anders te doen." Hij kijkt me met een ondeugende grijns aan. Dan pas heb ik door dat zijn bezem op de grond ligt.
"Ooit ga je me nog eens een hartaanval bezorgen, Potter. Dan ben ik dood. En wat zou jij dan zonder mij moeten doen?" nu grijns ik. De zwartharige jongen voor mij rolt zijn ogen. "Kom op, Felice. Daar zijn neven toch voor?" Ik negeer zijn opmerking en ga verder lezen.
Maar veel kans krijg ik daarvoor niet want opnieuw trekt hij het boek uit mijn handen.
"Hey Boekenworm!" Chagrijnig kijk ik hem aan. "Ben je vergeten welke dag het vandaag is ofzo?" Ik denk na en heb werkelijk geen idee. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik zo iets vergeet. Mam zegt dat ik dat van pap heb. Hij vergeet ook altijd wel welke dag het is.
"Vandaag gaan we naar de Wegisweg, Wemel! Binnen een paar dagen gaan we al terug naar Zweinstein en ik vermoed dat jij wel je boeken wilt hebben." Meteen gaan mijn ogen verbaasd open.
"Was dat vandaag?! Shit! Sorry James. Helemaal vergeten. Pap zit momenteel op zijn werk en mam is naar de winkel. Geef me 5 minuten en dan kunnen we vertrekken."
Ik wist dat ik had afgesproken om met James naar de Wegisweg te gaan maar ik was vergeten dat dat vandaag was. Mam had gezegd dat ze me het ging laten weten. Waarschijnlijk hangt er nu beneden een briefje op de koelkast omdat ik haar nog niet heb gezien vandaag.
Zo snel als ik kan schrijf ik even een briefje waar op staat dat ik met James inkopen voor school ben gaan doen. Als ik beneden kom om het daar in de keuken te leggen zie ik inderdaad een briefje hangen op de koelkast dat zegt: Felice, vergeet niet dat je vandaag met James hebt afgesproken!
Ik pak snel ook een paar Galjoenen en Sikkels die pap had klaargelegd voor mij. Wanneer ik alles in een zak gestopt heb loop ik opnieuw naar boven om James te gaan halen.
"Zo, is mevrouw de boekenworm eindelijk klaar? Dan kunnen we vertrekken." James wilt al op zijn bezem stappen maar ik houd hem tegen. "Ahahah. Nee. We gaan niet vliegen James. Je weet dat ik niet graag vlieg. We gaan met de haard." James kreunt luid. "Komaan Wemel! Vliegen is geweldig! Ooit zal je het eens uit noodzaak moeten doen en dan heb je niet de keuze om met de haard of wat dan ook te gaan. Dit is alvast om eens te oefenen."
Ik schud koppig mijn hoofd. "Als ik ooit uit noodzaak moet gaan vliegen, James, zal dit waarschijnlijk pas zijn als wij afgestudeerd zijn. Dan kan ik verdwijnselen en moet ik niet vliegen. Dus nee. We gaan met de haard." Vastberaden stap ik mijn kamer uit met een mopperende Potter op mijn hielen.
Wanneer we beneden voor de haard staan pakken we beide wat brandstof.
"Jij gaat eerst." zeg ik tegen mijn beste vriend. Hij trekt vragend een wenkbrauw omhoog.
"Waarom moet ik eerst?" "Omdat ik je al heel je leven ken en ik je dus niet vertrouw. Zodra ik verdwenen ben als ik eerst zou gaan, zal jij terug je bezem halen en alsnog naar de Wegisweg vliegen. Ik heb totaal geen zin om daar een uur te wachten voor jij komt opdagen omdat je toch besloten hebt om niet mij te volgen. Dus chop, jij eerst." Opnieuw verlaat en luide zucht zijn mond maar toch doet hij wat ik zeg. James stapt in de haard en chekt of hij alles goed vast heeft. "Naar de Wegisweg!" roept hij duidelijk en gooit de brandstof op de grond waarna hij in groene vlammen verdwijnt. Meteen volg ik ook en even later staan we met z'n tweeën op de plek waar we moeten zijn.
James trekt me meteen mee naar de Tovertweelings Topfopchop. Ik glimlach en volg hem tussen de menigte van tovenaars en heksen. Hier en daar herken ik een paar leerlingen van Zweinstein die met hun vrienden staan bij te praten.
Wanneer we in de winkel stappen waar we willen zijn lopen we meteen naar achter waar nonkel George en oom Ron staan. "Aaah! Als dat mijn favoriete nichtje niet is." "Dag oom Ron." Ik grinnik wanneer ik James naast mij even hoor kuchen. "Ook hallo James." zegt oom Ron nu lachend. Ik grinnik. Nu neemt nonkel George het woord.
"Ik neem aan dat jullie hier niet alleen zijn om gedag te zeggen, of wel?" Ik zie de zwartharige jongen naast mij grijnzen. "Wat had je dan gedacht George?" begint oom Ron. "Ze beginnen aan hun 5de jaar op Zweinstein. Deze 2 worden steeds rebelser en rebelser met de dag." James en ik kijke zo onschuldig mogelijk.
"Waar is Bill, Felice? Ik neem aan dat je vader niet weet dat jullie hier zijn aangezien hij jullie sowieso had tegen gehouden. Net als jou moeder James. Ik denk dat zij nog niet is vergeten hoeveel keer je vader en ik in de problemen zijn geraakt." Ik grinnik. Oom Ron en oom Harry hebben wel al eens wat verhalen verteld over hun tijd op Zweinstein. Ze kwamen veel in de problemen net zoals James en ik. Volgens oma lijken wij allebei heel hard op onze vaders. Alhoewel oom Harry later op Zweinstein zat dan mijn vader, had ook hij de gewoonte om in de problemen te komen.
"Pap moest naar zijn werk en mam ging boodschappen doen. Ze zeiden dat we dit jaar eens alleen naar hier mochten komen." Ik zie dat James daar nog iets sarcastisch aan wilt toevoegen maar ik ga onopgemerkt even hard op zijn voet staan. "Goed dan. Doe je vader de groeten van mij en Hermelien. Ook jij James." Beide knikken we een keer. "Ga nu maar. Als je iets vindt weet je me wel te vinden. Ik heb ook sinds vorige week een nieuwe assistent die me helpt in drukke dagen en als Ron er niet is. Hij staat daar achter de toonbank." Nonkel George wijst even iemand aan. De jongen kan niet ouder zijn dan 20 en heeft bruin haar. Hij komt me bekend voor maar ik weet niet van waar.
Het zal wel niets zijn.
"Bedankt nonkel George! We gaan eens even rond kijken en onze vrienden zoeken. We zijn jullie op het perron nog wel!" roept James enthousiast. En opnieuw trekt hij me aan mijn pols mee verder de winkel in.
Ik zie veel leerlingen die met verschillende fopspullen in hun handen lopen. Van spijbelsmuldozen tot hangoren. Ik zie zelfs een iemand rondlopen met een Hoofdloze Hoeden. Deze zijn verschrikkelijk duur. Maar dat verbaasd me niets aangezien dit ook heel duur is om te maken en nonkel George hier niet zo veel tijd meer insteekt als vroeger.
Ook zie ik nieuwe kinderen, die waarschijnlijk hun eerste jaar op Zweinstein tegemoet gaan, hun ogen zwaar uitkijken. Ik neem ze niets kwalijk. Zo keek ik ook toen ik voor de eerste keer hier binnen stapte.
Ondertussen zijn James en ik gestopt bij het Instant Duistergruis. Omdat wij als familie toch hier een beetje korting op krijgen nemen we dit elk jaar mee. Deze kosten gemakkelijk 10 galjoenen.
Ik weet nog dat oom Ron vertelde dat hij nooit korting kreeg. Nonkel George en zijn broer deden dit gewoon om hem te plagen. Wij daarin tegen hebben geluk.
James neemt er snel twee en trekt me vervolgens mee naar het volgende.
"Hey James! Kun je me niet gewoon vertellen wat je wilt nemen zodat je me niet elke keer bij mijn pols moet grijpen? Dit begint ondertussen wel een beetje vervelend te worden." zeg ik een beetje geïrriteerd. Meteen laat hij mijn pols los. "Sorry hoor. Omdat je het zo lief vraagt, ik wil nog een paar hangoren kopen. Deze zijn altijd al van pas gekomen. Maar pa heeft ze weggegooid omdat hij vond dat ik daar wel eens mee moest ophouden. Wel, dacht het niet!" Ik grinnik. James is redelijk gehecht aan zijn spullen en staat niemand toe om daar ook maar aan te komen zonder zijn toestemming. Zelfs zijn ouders moeten hier mee oppassen.
"James! Felice!" verschrikt kijk ik de richting uit vanwaar ik mijn naam hoorde. Daar zie ik een glimlachende Daphne met naast haar Ruben naar ons toelopen. Ik tik James even aan angezien hij hun duidelijk niet heeft gehoord. Vreemd kijkt hij me aan.
"Wat?" vraagt hij. "Daphne en Ruben zijn daar." Ik wijs hun richting uit en James volgt mijn hand. Meteen begint ook hij te glimlachen waarna we lachend op onze 2 vrienden aflopen. Als we bij hun aankomen omhels ik ze meteen. Daphne, Ruben, James en ik zijn al beste vrienden sinds onze eerste reis naar Zweinstein. We zitten alle 4 in Griffoendor en maken altijd de grootste plezier. Leraren worden absoluut gek van ons als wij bij elkaar zitten.
"Hoe gaat het met jullie? Ik heb gehoord dat je naar India bent geweest, Daphne?" Enthousiast knikt ze. Daphne en haar ouders reizen zeer veel. Zij houdt van de reizen en wij houden van alle verhalen.
"Het was echt geweldig! We zijn verschillende historische plaatsen gaan bezoeken en we hebben echt werkelijk de mooiste plaatsen gezien. Maar ik bewaar mijn verhalen wel voor in de trein." Ik glimlach. "En jij Ruben? Hoe was het bij je grootouders in Nederland?" De jongen voor mij glimlacht even maar de glimlach bereikt zijn ogen niet. Meteen zien we ook dat er iets mis is. Ruben is altijd wel wat stiller geweest maar zijn gezicht spreekt altijd wel boekdelen.
"Het was echt leuk totdat opa plots in het ziekenhuis lag omdat hij een hartaanval had. Daar ontdekten ze dat de hartaanval een gevolg was van de kanker die hij al een tijd heeft. Ze zeggen dat hij nog maar een paar maanden heeft." Met veel medelijden kijk ik de jongen aan. Ruben en zijn opa zijn heel hecht en ik weet hoe hard dit voor hem moet zijn nu.
Blijkbaar wist Daphne dit ook niet want geschrokken kijkt ze hem aan.
"Het is ok! Echt! Het was even een shock maar het gaat beter. Hij heeft sowieso nog 6 maanden dus met kerst zal hij er nog zijn. Daarna, als het slechter gaat, zullen ze me meteen een uil sturen en ook naar Professor Anderling om te vragen of ik naar huis mag komen voor een paar dagen."
Met z'n drieën omhelzen we de blonde jongen. Ik heb zijn opa maar 1 keer ontmoet maar het is werkelijk de liefste man ooit!
Wanneer we hebben losgelaten lopen we met z'n allen de winkel opnieuw verder in en kopen de laatste dingen. "James. Ik denk dat je genoeg hebt. Laat die Spijbelsmuldozen nu liggen!" Hij heeft zijn handen al vol met Instant Duistergruis, Hangoren en Verplaatsbare Moerassen.
"Maar Felice! Die kunnen nog van pas komen. We beginnen aan ons 5de jaar! Ik hoor zoveel mensen klagen over hoe zwaar die wel niet is! En dan hebben we onze SLIJMBALLEN op het einde van het jaar nog. Alsjeblieft?" Met smekende ogen kijkt hij me aan. Hij weet goed genoeg dat ik daar niet tegen kan. En toch gebruikt hij het.
"Best! Maar dat is het laatste! En je neemt niet meer dan 1 doos mee. Begrepen?" Zeg ik streng en hij knikt gretig. Grijnzend loopt hij met volle armen naar de toonbank waar de nieuwe assistent van nonkel George staat.
"Aaah! Jullie moeten vast het nichtje en het neefje van George zijn!" zegt hij als we daar aankomen. Verbaasd kijken we alle 4 naar hem. Als hij onze gezichten ziet antwoord hij lachend: "Jij bent overduidelijk de zoon van Harry Potter en jij hebt net zo'n rood haar zoals George." Mijn mond vormt een O-vorm waarna ik mijn geld uit mijn tas haal. Ik en James delen altijd de kost.
Wanneer de man voor ons alles uitrekent staan wij al klaar om te betalen.
"Ik heb misschien nog iets voor jullie dat ik van George moest aanbieden." Hij draait zich om en neemt iets van achter hem. Nieuwsgierig kijken ik en James ernaar. Maar wanneer ik zie dat hij een kaars tevoorschijn haalt zakt mijn nieuwsgierigheid meteen weg. Ik had iets verwacht zoals een gratis product van zijn winkel ofzo maar in plaats daarvan haat hij een kaars tevoorschijn.
"Wat is dit?" vraagt James nieuwsgierig. De man lacht. "Dit, mijn jongen, is een fopkaars. Als je deze spreuk erover uitspreekt," hij laat een kaartje zien waar een spreuk op staat, "dan kan je er goede grappen met uithalen. Wanneer de persoon in questie de kaars aansteekt zal er roet vol in zijn gezicht vliegen dat er dagen lang niet af gaat."
Ik haal meteen extra geld tevoorschijn en James kijkt verbaasd naar mij. "Wat? Ik wil Vilder nog terugpakken van de laatste keer dat hij mijn Duistergruis heeft afgenomen." Hij grinnikt maar egt niets.
Ik wil juist vragen hoeveel de kaars kost wanneer de man een hand opsteekt.
"Nee! Dat moet niet! Hij is gratis. Ik mocht hem van George gewoon geven als jullie er geïnteresseerd in waren. Dus hier. Hij is voor jullie." Verbaasd pak ik het fopvoorwerp aan.
"Bedankt." zeg ik en met al onze gekochte spullen lopen we naar buiten om de rest van ons lijstje te kopen.