"Teka, ung kotse ko kasi-" Hindi ko na natuloy ang sinabi ko ng i-lock na niya ang seatbelt na suot ko. Halos hindi ako makahinga ng makita kung gaano siya kalapit sa akin, amoy na amoy ko na ang pabango niya dahil sa lapit ng distansya naming. Those scent, iyon na iyon pa rin.
"Babalik din tayo agad, we're just gonna get something." Sagot naman niya kaya nanahimik na lamang ako, wala rin naman akong magagawa dahil andito na kami sa loob ng sasakyan niya. I look at her ng buksan na niya ang makina ng sasakyan niya and start driving. I felt like I was kidnapped!
"Dadaan lang tayo sa bahay ko, para maibalik ko na sayo ung mga gamit mo."She said kaya agad akong napatingin sa kanya. Bahay niya? Bigla akong napalunok ng maalala na naman ang gabing dinala ko siya sa bahay dala ng kalasingan niya. I feel like a hoard of butterflies fly around my stomach by just remembering her sleeping face. Umayos ka nga self! You are not helping!
"Thank you again, for helping me on the other day." She said while straightly looking at the road, pakiramdam ko mas lalo siyang gumaganda dahil sa pagtama ng iilang illaw galling sa labas ng sasakayan sa mukha niya, agad akong napatingin sa mga daliri ko at dahan-dahang kinutkot ang mga iyon para maibsan ang kabang nararamdaman. I'm so freaking nervous na halos manginig na ung laman ko at ni hindi ko alam kung bakit!
"You're a-always welcome." I said at tinignan siya saglit at yumuko na ulit para kutkutin ang mga daliri ko. I try to bit my lower lips dahil hindi ko maiwasang magaralgal habang nagsasalita.
"You're nervous." She said in a straight voice kaya agad akong napatingin sa kany na hindi naman inaalis ang mata sa kalsada.
"Ah? Ah hindi!" I said at hinawakan ang seatbelt para hindi na muling magtama ang mga daliri ko, naramdaman ko ang panlalamig dahil tuluyan na akong kinakain ng kaba.
"You're playing your fingernails, kinakabahan ka. Bakit?" She asks at bahagya pang lumingon sa akin, kaya agad naman akong natitig sa kanya. She's just continue on driving, hanggang sa makapasok kami sa isang subdivision malapit lang din sa bahay ko, so this is where she lives.
"Uh. Ano? Kasi-" she cut me off just by looking at me intently kaya natahimik na naman ako. Something about those dashing eyes makes me shut my mouth every damn time. Walang nagbago, hanggang ngayon lagi pa din akong natatahimik.
"Bakit ka kinakabahan sa akin?" She asks directly to my eyes, halatang nag-aabang ng sagot mula sa akin, gusto kong umiwas ng tingin pero hindi ko magawa dahil pakiramdam ko isang malaking kasalan iyon. She looks at me with full of questions in her eyes kaya halos manigas ang buong katawan ko.
"C'mon." she let go of the topic ng agad siyang bumaba ng sasakyan niya. I'm left there hanging by the thought of why?
Bumaba na ko ng kotse niya at ang bahay niya ang bumunga sa akin, the two-storey housein off-white color with a touch of blue. Her house is just so simple yet elegant, andami na siguro niyang achievement to make it up to this.
Nang buksan niya ang gate, agad niya akong tignan at tumango like gesturing na sumunod ako sa kanya, I look at her at napakagat sa ibabang labi ng mapagpasyahang humakbang na pasunod sa kanya. And I'm never mistaken ng makita ang loob ng bahay, the minimalist style of the whole area is so soothing to the eyes with the color dominance of white and all the shades of blue, from the lightest and smallest details to the largest and biggest furniture. Nang buksan niya ang iilang ilaw ay mas lalong nadepina ang iilan pang simpleng detalye ng bahay. She looks at me habang iniililibot ko ang tingin sa bahay niya.
"Upo ka muna diyan, I'll just get your duffel bag." She said at naglakad na paakyat sa second floor ng bahay niya.
I just stand there, ayokong maupo dahil mas gusto kong ilibot ang mata ko sa bahay niya, the lights are dim kaya medyo madilim na sa iilang sulok, the lights are so simple, it's just hanging there illuminating her living room area, her midnight blue sofa fits perfectly in front of her television, nakadisplay din ang iilang trophy sa isang malaking shelf kaya lumapit ako para pagtuunan iyon ng pansin.
It her collection of special awards, from the most valuable player, best blocker, best attacker and even some series of medals. Some of her pictures from a solo, holding the trophy of her last UAAP game and some of their picture of her team, masayang-masaya siya when she plays, kitang-kita sa mga ngiti at mata niya.
Napukaw ng pansin ko ang isang picture frame sa gitna, it was the smallest frame among the other pictures at nakataob ito. I slowly try to reach it at unti-unti kong inangat.
Pakiramda ko pumintig ng hindi normal ang puso ko dahil sa nakita, I feel like I was taken back ng rumihistro sa utak ko ang picture na nakalagay dito. It's us, on the small frame is our picture when they won the championship title of the UAAP. I was there, smiling widely, hawak-hawak ko pa ang trophy nila and she's hugging me from the behind, sobrang genuine ng mga ngiti naming dito.
Hindi ko maiwasang hindi mapasinghap dahil pakiramdam ko ay nahihirapan akong huminga, the memory of the past slips like knife inside my chest trying to swift off and making a small cut, one at a time. Napatingin ulit ako sa shelf when I see something familiar at hindi nga ako nagkamali, underneath the frame was a necklace.
Eto yung binigay ko sa kanya dati, it was made out of bone of a white Antarctic bear, the three little squiggly circles represent the carbon and is bonded together, it was knotted in a black twig. Binigay ko to sa kanya, as assurance. To wait and be patient with me.
"Hey." Her deep voice makes me stutter and crumble on my feet, humarap agad ako sa kanya at tinago sa likod ko ang kwintas at ang picture fram na hawak ko kasabay ng mabilis na pagpintig ng puso ko.
"A-ah? A-ano?" Nagulat ako ng mabilisan siyang lumapit sa harapan ko, she is taller than me kaya napatingala talaga ako ng titigan niya ako ng mata sa mata, as if I did something wrong. Nang lumihis ang tingin niya agad akong kinabahan ng huminto ang titig niya sa shelf sa likod ko.
"S-sorry, na-c-curious lang ako." Nanginginig kong saad, she slowly held my right hand na nakatago pa sa likod ko. Pakiramdam ko nakuryente ako sa bawat haplos niya at mas lalo pang lumakas ang kabog ng dibdib ko.
Nang maibalot na niya ang kamay ni sa palapulsuhan ko, unti-unti niya itong iniaangat, she's looking my hand, ni hindi nagbago ang mga mata niya ng makita na hawak ko ang picture frame at ang kwintas.
"Why do you have that?" she asks habang nakatingin pa din sa hawak ko. Agad akong napalunok dahil sa tanong niya. I feel like I ran out of breathe. Ni hindi ko magawang ibuka ang bibig ko sa lakas ng kalampag ng puso ko sa lapit naming. I can almost smell her strong scent, hindi niya pa din binibitawan ang kamay ko. Mas lalo kong ikinagulat ng humakbang siya papalapit sa akin, sa sobrang taranta ay humakbang ako patalikod. Holy!
"I'am asking you, why?" saad niya sa isang madiin na tono kasabay ng biglang pagtama ulit ng mga mata naming. Hindi ko alam kung ang tinatanong niya ba ay kung bakit ko hawak ang mga ito o iba ang laman ng tanong na iyon.
"Why didn't you come back to me?" And with that question, pakiramdam ko naputol ang paghinga ko. Pakiramdam ko nawalan ng ulirat ang utak ko, nawala ako sa tamang pag-iisip ng rumihistro sa akin ang sinabi niya.
"Why did you hate me so bad?" She asks more and step one more time forward na nagpahakbang sa akin patalikod ulit, I feel cold ng maramdaman ko na ang shelf sa likod ko. Mas lalo niya pang nilapit ang mukha niya to the extent na halos magdikit na ang mga ilong natin. I feel suffocated and I think I'm having a hard time to breath dahil palapit siya ng palapit sa akin, she's closing the distance between us and I feel like I will collapse anytime dahil sa epekto niya sa buon sistema ko.
"What did I do to make you hate me, and not come back to me?" She said kaya mas lalo akong nakaramdam ng panghihina, I feel like collapsing dahil sa nangyayari, sumisikip ang puso ko sa bawat segundong tumatagal na nakatitig lang ako sa mga mata niya at ganto siya kalapit.
Parang bumalik sa akin lahat, the way I remember her back in the days, kung paano siya tumitig sa tuwing may ginagawa ako, a very significant element of my life back then.
She always reminds me why there is an importance to every element in the periodic table because she signifies one. One element is a backbone of almost everything, and that's carbon. Carbon is so special that even chemistry has a specific study for it. Organic chemistry talks about carbon, that single element that mostly compose everything.
Specifically, because carbon has a covalency number of four, meaning it can attach four more bonds for it to become stable. I look again at the woman in front of me, she used to be that one. The backbone of my life, my essential booster, motivator, critic and mentor, she used to be everything that matters back then, she used to be the specific element that I needed back then. We have a lot of differences, we are totally opposite at most times, but we stabilized each other. We were bonded, strongly. I tried to enjoy things that she loves and she tried to enjoy mine. It feels like there was nothing wrong or nothing against us.
"You still haven't change one bit." She said at napakagat sa ibabang labi, halos pigilin ko na ang hininga ko ng ilapit niya pa ang mukha niya sa akin. I feel like freezing and collapsing at the same time.
"Kahit sa amoy, iyon pa din ang gamit mo." She said at halos lagutan na ko ng hininga ng inilapit niya pa ang ilong niya para amuyin ako, I feel like my heart stop beating. My heart stops for a moment ng maramdaman ko ang hininga niya sa pisnge ko. She's breathing heavily and I could really hear her breathe.
"Sagutin mo, bakit? Bakit di ka bumalik?" She asked kaya naman napapikit na ko ng maaramdamang nag-init ang gilid ng mga mata ko. I can feel my throat feels suffocated, damang-dama ko ang bawat hirap sa paghinga kasabay ng mga pagbuo ng iilang tubig sa mga mata ko.
"Why?" She asks once again kaya hindi na napigilan pa ng sarili ang pagtulo ng isang luha galing sa mata ko. Hindi ko alam, parang nabuhay lahat ng ala-ala ng gabing iyon. Ang mga naglalarong ilaw, maingay na tugtog at ang masakit na mga salitang binitiwan niya.
"You didn't actually wait for me." I just said it off, pakiramdam ko sumuka ako ng talim dahil naramdaman ko ang pait sa bawat salitang binitiwan ko. Naramdaman ko ang paninigas din ng katawan niya at dahan-dahang paglayo sa akin. She looks morbid matapos kong sabihin yon. I can feel the rise of anger upon her kaya hindi ko na napigilan pa ang mapasinghap.
"Ano?" she said full of hatred and pain kaya mas lalo akong naiyak dahil sa sinabi niya. Hinayaan ng tumulo ang bawat butyl ng luhang nilalabas ng mga mata ko, it was painful. This whole memory line is killing me.
"I did come back to you, but you didn't actually w-wait for me." I said na hirap na hirap na hindi humikbi, pakiramdam ko ung sakit na pinigil kong maramdaman four years ago, ngayon lumabas lahat, the pain and the hurt, it's all I can feel at the moment and she looks lost by what I said. Hindi ko na napigilan ang sariling sabayan ang galit at sakit na nararamdaman niya. The pain that I felt before, I can feel it till now, still fresh and untouched.
"Hindi? I waited for you! You said you just needed time! Pero wala! Dumaan ang mga araw, mga taon! Wala! You never did come back! I saw you living a normal life without me!" she hissed, na puno ng galit at pagkamuhi habang tinititgnan ako, her eyes turn blood-shot because of madness, she looks at me with disbelief in her eyes habang unti-unti siyang humakbang palayo sa akin. Hindi ko na kayang pigilan pa ang hikbi ko, all the ounce of pain that is driving inside of me now, lahat yun bumabaon ng walng mintis sa dibdib ko. She looks despiteful of me. Hinid makapaniwala sa narinig sa akin.
"Tell me! How!" Napahawak ako sa bibig ko ng umalpas doon ang isang hikbing kanina ko pa pinipigilan kasabay ng sigaw niya, she looks outrageous and mad. Natatakot ako kapag galit siya, I will always be scared of her whenever she's mad, dahil hindi niya kayang kontrolin ang sarili niya. I just look at her habang pinipigilan ang mga hikbing lumalabas sa akin. Pinikit ko ang mga mata ko upang hindi Makita ang galit niyang itsure.
"Sagutin mo ko!" She shouts at lumapit pa sa akin, she forcefully grips my shoulder, with that my sobs turned into a whims and cries dahil sa takot sa kanya. I can feel the pain building up on my arms habang dumidiin at tumatagal ang mga hawak niya. Naramdaman ko ang bahagya niyang pagyugyog pa sa katawan ko.
"I said! Answer me!" She roars directly at my face kaya mas lalo lamang akong nilamon ng takot. She's so mad that she's even heating up.
"The club! I heard everything at the club!" I shouted crying and trying to get out of her grip, mas lalo lamang lumakas ang iyak ko ng makawala sa mga hawak niya, I slowly stump myself on the floor dahil hindi na kinaya ng sarili ko ang panginginig na nadarama, my cries are loud and hysterical and I cannot control it anymore, I'm trying to cover it my free hand but I can't clearly stop myself from aching.
"You did what?" She asks in disbelief and is looking at me with horror in her face. She looks like she saw a ghost in me.
"I heard everything na sinabi mo doon sa club, you were with y-your mates. I heard everything. You said-" And a cry escape of me na hindi matuloy ang sinasabi, my voice is hoarse and my face is covered with tears. I try to subside a little ng subukang kong huminga ng malalim, trying to calm myself.
"Why didn't you tell me?" She asks akmang lalapit sa akin pero agad kong iniilag ang kamay ko. I was horrified by her anger na hindi ko na napansin ang mga defense mechanism ko. She looks at me in disbelief and horror when I look at her with tears in my eyes.
Tang ina, puro iyak na lang.
"I can't stand to know if everything was true. "I just said, dahil alam kong ikadudurog ko, alam kong ikawawasak ko kung sakaling totoo man iyon. I know myself that I couldn't take it if it ever happens to be true, ayokong alamin kasi hindi kaya. Naramdaman kong dahan-dahan siyang lumapit sa akin, she seems more calm but hurt right now. Her eyes are watery and are shining because of it, napakaganda ngunit napakasakit din tignan at the same times.
"H-hey" she hesitantly said at inabot ako, I couldn't protest dahil nanghihina lamang ako lalo kapag nalapit siya. Her warm hands reach my arm and try to hold me still. Patuloy pa rin ang mga luha sa mata ko hanggang sa maabot niya ko, she trys to reach my cheeks at pinunasan ang iilang luhang lumadas doon. I look at her and tear fell on her eyes.
"I'm sorry." She said in a very low voice at tuloy-tuloy ng bumagsak ang mga luhang nasa mata niya. She said kaya mas lalo lamang akong naiyak ng makita at marinig ang mga sinabi niya.
"Hush." She said at dahan-dahang pinunasan ang mga luha sa mata ko. She's hurt and still beautiful to me.
"I didn't know. I'm sorry. Fuck, all this time. "she hissed in a soft voice. Tinignan ko lamang siya habang ginagawa niya yon, I was hurt and still aching, ngayon na nasa harapan ko siya after ng mabilis na pangyayaring ito, I know why I didn't occur in a new relationship for the past four years, because I didn't let myself feel the pain of the wound, I let myself be numb directly by passing the tendency to feel again, ayoko na lang makaramdam at all.
She trys to pick the frame and the necklace na hindi ko namalayan na nabitawan ko na pala. She looks devastated, halos marinig ko na ang pagpipigil niya sa mga hikbi niya, when she finally reaches the frame ang mahinang hikbi ay hindi niya na napigilan. She looks at it like it was a missing piece of her life, her sobs get louder and louder.
"I'm sorry." She keeps on repeating habang nakatuon lamang sa frame at sa kwintas, she looks really vulnerable and broken.
Agad ko siyang iniharapa ng maiigi sa akin bago ikinulong sa isang yakap, her cries become hurtful to hear, puno ng galit at sakit. She keeps mumbling she's sorry again and again.
"I'm so sorry, Yanna. Patawarin mo ko Yanna."