Die nacht droom ik dat mijn moeder voor mijn neus staat. Ze streelt mijn wangen en veegt mijn blonde, stijle haren over mijn oren. Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar ik hoor haar niet. Ineens sta ik achter een glazen wand en zijn we niet meer met elkaar verbonden. Ik beuk zo hard ik kan tegen het glas, maar er komt geen beweging in.
"Mam!" gil ik met mijn voorhoofd tegen het glas gedrukt. "Mam!"
Ze draait zich om en loopt weg. Achter haar wappert een rode cape, zo een als superman altijd heeft. Ik bonk met mijn handen tegen het glas, maar ze verdwijnt gewoon. Tranen rollen over mijn wangen.
"Gypta!"
Ik kijk waar het vandaan komt.
Ik word wakkergeschud door twee kleffe handen. Ik open mijn ogen en kijk rechtstreeks in Erics ogen.
"Kom op Gypta," zegt hij. "Het is bijna acht uur!"
"Echt?" vraag ik slaperig.
"Ja echt!" schreeuwt hij, bang dat ik te laat kom. "Schiet op."
Ik ga rechtop in bed zitten. De anderen zijn al vertrokken en alle bedden staan er in een warrige boel bij.
"Ga maar vast," zeg ik. "Ik kom zo."
Eric knikt en loopt de deur uit.
Ik pak mijn shirt van mijn nachtkastje en trek het over mijn hoofd. Ik pak ook mijn broek van gisteren en trek die aan. Het zit wat losjes omdat ik het nu al twee dagen aan heb, maar hopelijk krijg ik iets anders om aan te trekken.
Even verderop is de deur en ik loop erdoorheen. In de gang hangt een klok en ik zie erop dat het al vijf voor acht is. Geen tijd voor ontbijt dus.
Als ik de trainingszaal binnenloop staat Max er met zijn armen over elkaar te wachten. "Je was bijna te laat. Waar was je?"
"Verslapen," antwoord ik zo koel mogelijk. Ik ben erachter gekomen dat ik mijn agressie moeilijk in bedwang kan houden.
"Zorg dat je de volgende keer op tijd wakker bent," zegt hij. Zet bijvoorbeeld je wekker of zo. Trouwens, heb je al gegeten?"
Ik schud mijn hoofd. Als ik me niet had verslapen zou ik gewoon hebben kunnen ontbijten.
"Ga nu snel wat te eten halen," zegt hij, met een beetje een vriendelijke ondertoon. "Dan krijg je je rooster zometeen."
Ik knik. "Bedankt." Als een haas ren ik de zaal uit en ga naar de eetzaal. Het buffet staat er nog. Er staan nog wat manden met brood en wat beleg, maar voor de rest is alles weg. Ik moet voortaan echt eerder zijn om fatsoenlijk te kunnen ontbijten.
Ik pak een bord uit een van de rekken en pak twee bruine boterhammen - meer is er niet - en pak ook nog een bakje jam. Hiermee kan ik wel een lekker ontbijtje in elkaar futselen. Daarna prop ik alles snel naar binnen en sluit ik af met een lekker glas melk.
"Zo, nu je rooster," zegt Max als ik weer binnenkom. Hij tatoeëert het rooster op mijn. "Dit zal een week blijven zitten. Daarna kan je het wegspoelen."
Ik kijk op mijn arm. Als eerste moet ik mijn vaardigheden testen met vechten, in mijn speciale vorm. Bij de beschrijving zie ik dat ik moet vechten tegen een computerprogramma, dat waarschijnlijk echt levend aanvoelt.
Dan komt Eric naar me toe. "Hé, je bent er eindelijk."
Ik kijk hem vragend aan. "Hoezo eindelijk?"
"Gewoon," antwoordt hij. "Kom ik wil je iets laten zien."
"Oké," antwoord ik.
Hij leidt me naar de andere kant van de kamer. Hier zijn afgesloten ruimtes, beplakt met ducktape. Ik weet niet waarom dat zo zou zijn.
"Wat is dat?" vraag ik.
Eric haalt zijn schouders op. "Weet ik veel."
Foxy en Bastiaan komen ook aangelopen. Ze staren, net als ik, vragend naar de ruimtes.
"Zo, ik zie dat jullie de simulatiekamers hebben gevonden." Max staat ineens achter ons. Hoe komt die hier zo snel en geruisloos?
"Simulatiekamers?" vraagt Bastiaan.
"Daar worden jullie angsten getest," antwoordt Max. "Jullie ervaren het nog wel. Het staat als het goed is op jullie rooster."
Ik kijk op mijn arm, waar het rooster staat gedrukt. Inderdaad. Ik heb straks om tien over half een mijn simulatie. Er staat geen beschrijving bij, maar wel waar ik moet zijn. En dat is dus hier.
Max gaat er weer vandoor.
"Wat hebben jullie nu?" vraagt Eric.
"Vaardigheden testen in speciale vorm," antwoord ik.
"Ik moet nu de hindernisbaan doen," zegt Foxy, terwijl ze knikt naar een baan met hoge balken.
"En ik moet met iemand vechten ofzo," zegt Bastiaan. "Daar heb ik dus echt totaal geen zin in. Ik bezit de vaardigheden niet eens."
"Lekker puh," zeg ik sarcastisch. "Wat heb jij, Eric?"
"Zelfde als jou," antwoordt hij. "Ik moet ook mijn vaardigheden testen."
"Laten we dan gaan," zeg ik.
Foxy en Bastiaan lopen naar hun onderdeel en Eric loopt met mij mee. We lopen naar de rechterkant van de kamer waar een grote deur staat met de tekst 'Vaardigheden testruimte'. Eric opent de deur en we stappen een kleine zaal binnen met aan de weerszijden bewegingsdetectors. Er opent zich een programma - touchscreen - en we moeten kiezen uit een bepaalde training die zich richt op onze vaardigheden.
"Ga jij maar eerst," zegt Eric.
Ik knik en stap voor hem uit. Achter me ontstaat een glazen deur en ik kan Eric niet meer horen.
Ik staar naar het programma. Ik heb verschillende keuzes, maar kies voor het parcours, waarbij ik onderweg aangevallen zal worden. Het programma sluit en de kamer wordt donker. De bewegingsdetectors blauw beginnen te knipperen. Ze schieten een blauwe lichtstraal af en er vormt zich een blauwe man met een hakbijl. Achter me begint lava naar me toe te stromen, het teken dat ik moet rennen.
Ik verander in mijn schitterende witte wolf en begin te rennen. Ik let op elke stap die mijn poten de grond raken en schiet vooruit. De eerste hindernis bevindt zich recht voor me. De blauwe man richt zijn bijl op me, maar ik spring op hem af en ruk zijn digitale kop eraf. De man verdwijnt.
Als een speer ren ik door, want ik mag niet gegrepen worden door de lava. Misschien is het niet echt, maar als het wel echt is dan zou er iets heel erg met me gebeuren.
De volgende man verschijnt tien meter voor me. Ik sprint op hem af, terwijl hij zijn hakbijl op me richt. Vervolgens spring ik opnieuw op, maar deze keer mis ik zijn hoofd. Hij duikt opzij, maar ondertussen is hij wel zijn linkerarm kwijtgeraakt. Ook hij verdwijnt tot er niks meer van hem over is.
Oké, dus ik moet gewoon die mannen verwonden.
Met moed sprint ik door. Ik zie geen verdere opstakels, dus zet ik de vaart er flink in.
Opeens staat er een man voor me en ik ben gedwongen te stoppen. Ik kom recht voor hem tot stilstand. Deze man heeft een pijl en boog en schiet een pijl op me af. Ik spring opzij en hap naar zijn been. Vervolgens ren ik door, terwijl ook deze man verdwijnt.
Verderop zie ik de muur waar de finishvlag boven wappert. Ik wil er zo snel mogelijk naartoe, aangezien de lava ook flink vaart aan het maken is. De bewegingsdetectors lichten ineens allemaal fel voor me op en er onstaan een stuk of tien blauwe mannen die allemaal een hakbijl hebben.
Dit moet ik slim aanpakken. Ik kan ze een voor een te grazen nemen. Maar ik kan er ook gewoon omheen rennen en de finish halen.
Ik besluit het tweede te proberen. Met mijn poten zet ik me af en maak ik een flinke bocht en ontkom nog net aan de hete lava. Oké, die lava is dus wel echt.
Maar mijn plan heeft niet geholpen. De mannen gaan een voor een voor me staan en versperren me de weg. Ik zal ze een voor een te pakken moeten nemen.
Ik open mijn bek wijd open en hap naar elke man die voor me staat. Ze verdwijnen allemaal een voor een tot er geen man meer over is.
Daar is de finish, recht voor me. Als een speer ren ik ernaartoe, maar bots keihard tegen een glazen wand op. Moet ik er nou overheen klimmen?
Met mijn poten tast ik naar een onzichtbare trap, die er gelukkig wel staat. Ik klim er voorzicht op, met de naderende lava voor me. Mijn poten zet ik tree voor tree neer en dan is er opeens geen tree meer. Ik spring eroverheen en sta voor de finish.
Yes, ik heb het gehaald. Ik loop erdoorheen en alles verdwijnt achter me en de kamer wordt weer zo klein als hij eerst was. Eric wuift naar me. De glazen wand verdwijnt.
"Goed gedaan," zegt hij.
Ik neem mijn mensenvorm weer aan. "Dankje. Hoe zag ik eruit?"
"Nou, je rende en sprong gewoon op een vaste plek, dus dat was vaag." Eric lacht.
Ik lach ook. "Nu jij, hè."
Hij knikt. "Nou, vooruit dan maar." Hij loopt vooruit.
"Succes!" zeg ik en dan staat de glazen wand tussen ons in.