Μετά την καταστροφή των κεντρικών γραφείων της, η ARAk φυσικά δεν έκλεισε. Όμως τώρα πια, ο κόσμος δεν τους φοβόταν πλέων. Χωρίς μια έδρα για να δρουν, δεν ήταν καθόλου επικίνδυνοι. Ο Λεωνίδας σκέφτηκε ότι ίσως τώρα ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να αρχίσει να διαδίδει τα μυστικά τους, όμως αποφάσισε να κάνει λίγη υπομονή ακόμα. Έτσι κι αλλιώς είχε φτάσει το Σάββατο, η μέρα που θα γινόταν το πάρτι των μαθητών της Τρίτης Λυκείου προς τιμήν του.
Η Έλσα, μόλις έμαθε σε ποιο κλαμπ θα γινόταν, επέμεινε να πάει μαζί του.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω την Ανίτα να σε παρασύρει πάλι!" είπε.
"Μωρό μου, ηρέμησε. Ούτως η άλλως θα σ έπαιρνα μαζί μου." την καθησύχασε ο Λεωνίδας.
"Αλλά και πάλι, νομίζεις ότι θα έκανα κάτι με την Ανίτα, μπροστά στους μαθητές μου και ειδικά μετά από όλα όσα έκανε;" είπε, και ένιωσε για ακόμα μια φορά τύψεις για όλα όσα είχε κάνει εκείνος στο παρελθόν μαζί της. Έπρεπε να το πει στην Έλσα, όμως δεν θα άντεχε να τη χάσει ξανά. Γιατί αυτή τη φορά δεν θα υπήρχε συγχώρεση. Εξάλλου όλα είχαν τελειώσει ανάμεσα σε εκείνον και στην Ανίτα, και αυτή δεν θα τολμούσε να τον απειλήσει ξανά, σωστά;
Μετά την παραίτηση της Έλσας και αφού διέκοψε κάθε επαφή με τον Πέτρο, όλα άλλαξαν. Οι συγγενείς και οι φίλοι έβλεπαν το ζευγάρι πιο ερωτευμένο από ποτέ και η Άννα χαιρόταν που ο μπαμπάς της ζούσε και πάλι στο σπίτι μαζί τους.
Η Έλσα ήταν πανέμορφη το Σάββατο. Ήθελε να τη δει η Ανίτα και να σκάσει απ' τη ζήλια της.
Ο Λεωνίδας την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και το βλέμμα του την έκανε να νιώσει πιο όμορφη και σέξι από ποτέ. Είχε μείνει άφωνος, καθώς την παρατηρούσε καθώς περπατούσε άψογα πάνω στις ψηλές, μπλε γόβες της, που ήταν ίδιο χρώμα με το κοντό κολλητό φόρεμα της. Είχε μακρύνει τα μαύρα μαλλιά της με τρέσες και είχε τονίσει τα γαλάζια μάτια της με άψογο μακιγιάζ και κατακόκκινο κραγιόν.
Πλησίασε και τύλιξε τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του. Έμειναν για λίγο έτσι, να κοιτάζονται στα μάτια.
Δεν μου αξίζει, τέτοιος που ήμουν... σκέφτηκε ο Λεωνίδας.
"Τι σκέφτεσαι;" τον ρώτησε η Έλσα.
"Τίποτα... Απλά αναρωτιέμαι αν πρέπει να σε φιλήσω τώρα." Η Έλσα γέλασε ελαφρά και απάντησε:
"Ναι, μην αγχώνεσαι, δεν φεύγει εύκολα αυτό το κραγιόν."
"Δεν είναι αυτό, απλά...αν σε φιλήσω τώρα, δεν θα μπορέσω να αντισταθώ και θα αργήσουμε." και την κοίταξε με νόημα.
"Έχεις δίκιο. Οι μαθητές σου θα περιμένουν." είπε η Έλσα και απομακρύνθηκε απ την αγκαλιά του για να πάρει το κρεμαστό τσαντάκι στον ώμο της. "Λοιπόν, πάμε;"
"Πάμε."
Όλα αυτά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν φαίνονταν να απασχολούν ιδιαίτερα τους νέους, οι οποίοι εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Όταν έφτασαν ο Λεωνίδας και η Έλσα, όλοι σχεδόν οι μαθητές ήταν ήδη εκεί και έτρεξαν να τους υποδεχτούν. Ο Λεωνίδας συγκινήθηκε. Του είχαν κρεμάσει ολόκληρο πανό στο βάθος της αίθουσας που έγραφε ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΠΙΣΩ ΚΥΡΙΕ ΝΙΚΟΛΑΟΥ. Η Έλσα ζήλεψε λίγο που τον περιτριγύριζαν τόσες μαθήτριες και για λίγα λεπτά είχαν κλέψει την προσοχή του από την ίδια.
"Τι θα πιείτε, κύριε;"
"Κύριε, ελάτε να βγάλουμε μια σέλφι!"
Απ' την άλλη έβλεπε τα αγόρια- μαθητές να την κοιτούν επιδοκιμαστικά και κάποιοι σχολίαζαν μεταξύ τους με θαυμασμό για τη γυναίκα του καθηγητή τους. Αφού ο Λεωνίδας φωτογραφήθηκε με μερικές ακόμα μαθήτριες του και κάποιους μαθητές, επέστρεψε στην Έλσα και την αγκάλιασε βάζοντας το χέρι του στη μέση της. Η Ανίτα τους είδε και κατέβηκε από το κουβούκλιο του DJ για να τους πλησιάσει ανοίγοντας διάπλατα τα χέρια της. Προς μεγάλη έκπληξη τους, δεν ήταν βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα.
Τα μαλλιά της ήταν στο φυσικό τους σπαστό, μαζεμένα αλογοουρά και φορούσε ένα απλό μαύρο τοπ, μπλε σορτσάκι και all-star. Τους άφησε άφωνους όταν τους αγκάλιασε και τους δυο μαζί.
"Τι κάνετε;! Πόσο χαίρομαι που ήρθατε...!" φώναξε με ενθουσιασμό, ίσως λίγο παραπάνω από όσο χρειαζόταν.
Η Ανίτα να άλλαξε τόσο; αναρωτήθηκε η Έλσα. Μπα, δεν μπορεί... Σίγουρα κάτι θα μας ετοιμάζει. Όμως συγχρόνως χαιρόταν που η ίδια υπερτερούσε σε ομορφιά και λάμψη απόψε και όχι το αντίθετο, που γινόταν όταν ήταν έφηβες. Είχε μάθει να ζει στη σκιά της, τώρα όμως όχι. Τώρα δεν θα την άφηνε ξανά να της κλέψει τον Λεωνίδα.
"Μιλήστε, καλέ! Πείτε κάτι!" τους είπε.
"Εκπληκτική αλλαγή, Ανίτα. Πώς κι έτσι;" βρήκε να πει η Έλσα, όμως αμέσως θεώρησε τον εαυτό της χαζό.
"Ε... Βαρέθηκα τα ψηλοτάκουνα και τα μίνι και είπα να κάνω μια αλλαγή. Τόσες ώρες ορθοστασία με τις γόβες, δεν φαντάζεσαι πόσο με κούραζαν. Εσείς τι νέα;"
"Μια χαρά, ευχαριστούμε." απάντησε ο Λεωνίδας.
"Λοιπόν. Το ξέρω ότι μου κρατάτε ακόμα κακία για ό,τι έκανα, αλλά θέλω να επανορθώσω και να σας ζητήσω συγνώμη. Ιδιαίτερα από σένα, Λεωνίδα."
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη!
"Δηλαδή... Όλα όσα είπες είναι ψέματα;"
"Ναι. Όλα." είπε. "Θα αποσύρω και τις κατηγορίες και δεν θα κάνω μήνυση, παρόλο που ο πατέρας με πιέζει να κάνω. Αλλά τον ξέρεις τον πατέρας μας, Λεό. Πάντα εναντίων σου ήταν."
"Και τι θα γίνει με την πατρότητα του Αντώνη; Και αυτό ψέματα ήταν;" τη ρώτησε ο Λεωνίδας.
"Ναι. Δηλαδή, ακόμα δεν ξέρω ποιος είναι ο πατέρας, όμως καλύτερα να το αφήσουμε έτσι." Ο Λεωνίδας κούνησε το κεφάλι του συμφωνώντας, ενώ η Έλσα ήθελε να ξεμπερδεύουν επιτέλους από αυτή την αμήχανη συζήτηση. Έπειτα η Ανίτα κοίταξε τον Λεωνίδα στα μάτια.
"Λοιπόν; Περασμένα ξεχασμένα;" τον ρώτησε κι έτεινε το χέρι της. Εκείνος κοίταξε μια την Έλσα, μια την Ανίτα, έπειτα έπιασε το χέρι της σαν να ήταν δυο καλοί φίλοι και απάντησε:
"Ναι. Περασμένα ξεχασμένα."
"Τέλεια! Και τώρα ας διασκεδάσουμε!" φώναξε η Ανίτα κι έτρεξε σχεδόν χοροπηδώντας πάλι πίσω στο κουβούκλιο.
Πλησίασε και η Ειρήνη, κρατώντας απ' το χέρι το νέο της αγόρι.
"Γεια σας, κύριε." τον χαιρέτησε. "Από εδώ το αγόρι μου, που σίγουρα τον ξέρετε, οπότε δεν χρειάζεται να σας συστήσω." Ο Λεωνίδας συνειδητοποίησε με έκπληξη πως ότι το αγόρι της Ειρήνης ήταν ο ανιψιός του και γιος του Θοδωρή, ο Γρηγόρης.
"Γεια σου θείε, θεία. Καλά;" χαιρέτησε και τους φίλησε εκείνος κάπως αμήχανα.
"Κοίτα να δεις σύμπτωση!" είπε ο Λεωνίδας. "Ελπίζω μόνο να την προσέχεις, γιατί αλλιώς θα σε τρέχουνε. Δεν έχει κλείσει τα δεκαοχτώ ακόμα." πείραξε τον ανιψιό του.
"Καλέ, ασ' τα τα παιδιά!" επενέβη η Έλσα. "Σημασία έχει να περνάνε καλά."
"Αχ, ναι!" απάντησε η Ειρήνη. "Και απόψε θα περάσουμε ακόμα καλύτερα! Ελάτε να βγάλουμε μια φωτογραφία όλοι μαζί!"
Αφού φωτογραφήθηκαν και η Ειρήνη την ανέβασε αμέσως στο ARAKsocial, πήγαν να παραγγείλουν ποτά. Ο Λεωνίδας κέρασε το ζευγάρι παρά τις αντιρρήσεις τους.
Η βραδιά συνεχιζόταν με ποτά, χορούς και τη μουσική της Ανίτας. Και φυσικά χωρίς απρόοπτα. Η Έλσα δεν ανησυχούσε λεπτό για το αν η αδελφή της κοιτούσε προς το μέρος τους. Άλλωστε ο Λεωνίδας δεν είχε μάτια για άλλη. Την είχε συνέχεια αγκαλιά, τη ρωτούσε αν είναι εντάξει και δεν την έγραφε ακόμα και όταν μιλούσε με μαθητές του. Πότε- πότε χόρευαν κιόλας κι ένιωθε πως ήταν η πιο ευτυχισμένη νύχτα της ζωής της.
"Τη συγχώρεσες;" τη ρώτησε κάποια στιγμή δυνατά στο αυτί της καθώς χόρευαν, για να ακουστεί καθώς η μουσική είχε δυναμώσει κι άλλο.
"Όχι! Είναι αδύνατον να ξεχάσω όλα αυτά που έκανε! Και μεταξύ μας κιόλας, δεν πιστεύω ότι όντως άλλαξε!" Έριξαν και οι δυο μια ματιά στην Ανίτα, που είχε αφοσιωθεί πλήρως στη μουσική της και κουνιόταν χαμένη στο ρυθμό.
Αν δεν τη συγχωρεί για όλα αυτά, άραγε τι θα κάνει αν της πω όλη την αλήθεια; Δεν θα με συγχωρέσει ούτε εμένα, ποτέ. είπε από μέσα του ο Λεωνίδας. Έπειτα κοίταξε τα γαλανά μάτια της γυναίκας του, που έλαμπαν μέσα στα φώτα που τρεμόπαιζαν στο κλαμπ, και σκέφτηκε για ακόμα μία φορά ότι δεν ήθελε να τη χάσει ξανά.
"Ίσως και να έχεις δίκιο!" της είπε. "Αλλά ας μην τα σκεφτόμαστε τώρα αυτά, εντάξει;" Η Έλσα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και συνέχισαν να χορεύουν χαμένοι στο ρυθμό, αγγίζοντας ελαφρά ο ένας τον άλλον και ανυπομονώντας για όσα θα ακολουθούσαν μετά, όταν θα επέστρεφαν σπίτι...
Και όσο αυτοί χόρευαν, έπιναν και διασκέδαζαν σαν να μην υπήρχε αύριο, που όντως μπορεί και να μην υπήρχε, ο Αντώνης Λιβανός, ξενυχτώντας στο γραφείο του, έκανε σχέδια για κάτι πολύ μεγάλο, που αφορούσε όλη την ανθρωπότητα η οποία κινδύνευε.