အခန်း (၃၂) -ဇာတ်လမ်းဟောင်းလေး PartII
Unicode
[အတ္တဆိုတာအချစ်ဆိုတဲ့အရာနဲ့လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက် ]
အစိမ်းရောင်အဆောက်အဦးအတွင်းရှိခုံတန်းလျားလေးတစ်ခုပေါ်တွင်လှပသိမ်မွေ့လှသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်က သူမ၏ဖုန်းကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်နေလျက်နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွေကိုကျေနပ်မှုအပြည့်နဲ့တွန့်ကွေးလိုက်သည်။
ရံဖန်ရံခါလမ်းမဘက်ကိုလှည့်လှည့်ကြည့်လုပ်တတ်ကာ တစ်စုံတစ်ဦးကိုစောင့်နေဟန်တူသည်။ ထို့နောက် မကြာခင်တွင် ခန့်ညားချောမောလှသောမျက်နှာလေးထက်မှာတင်းမာခက်ထန်လွန်းတဲ့အမူအရာတစ်ခုကိုချိတ်ဆွဲထားပါတဲ့ပုံရိပ်လေးတစ်ရိပ်ကသူမရှိရာဆီသို့ဒုန်းဆိိုင်းဦးတည်လာခဲ့သည်။
ထိုကောင်လေးရဲ့တင်းတင်းဆုပ်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ဆီကနေသွေးစက်တွေကတစက်စက်ကျဆင်းနေခဲ့သလို မျက်ဝန်းတစ်စုံတို့ကလည်းထိုသွေးစက်တွေနဲ့ခြယ်သထားတဲ့အလား သွေးနီရောင်သမ်းနေ၏။ သူ့ရဲ့ထိုမျက်ဝန်းတွေထဲမှာရောင်ပြန်ဟပ်နေတဲ့ မိန်းမလှလေး၏ပုံရိပ်လေးဟာ တစ်စစီဆုတ်ဖြဲခံရတော့မည့်နှယ်အန္တရာယ်အငွေ့အသက်တို့နဲ့ပြည့်လျှမ်းနေပေသည်။
သူမလေးက ထိုလူသားလေးကိုမြင်တာနဲ့မျက်ဝန်းတွေကတောက်ပသွားကာနူးညံ့လှပတဲ့အပြုံးလေးတစ်ပွင့်နဲ့အတူ ချိုသာကြည်လင်လှတဲ့အသံလေးဖြင့်မေးလာခဲ့သည်။
"မောင် ရောက်လာပြီလား"
ဖြူစင်သော်ရဲ့တုံ့ပြန်မှုက သူထင်ထားတာထက်တည်ငြိမ်လွန်းနေတာကြောင့်မင်းခန့်ထည်ရဲ့ဒေါသမီးတောက်တို့ကနှလုံးအိမ်ကိုပြာကျလုမတတ်ဟုန်းခနဲထတောက်လာကာ သူ့ရဲ့သွေးစွန်းနေတဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးကာ မုန်းတီးစွာဖြင့်ခပ်ဆတ်ဆတ်မေးလိုက်တော့သည်။
"မင်းမှာကိုယ်ချင်းစာတတ်တဲ့နှလုံးသားမရှိဘူးလား ဖြူစင်သော်!"
မင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်ကဒဏ်ရာကိုမြင်တော့ဖြူစင်သော်ရဲ့မျက်နှာလေးကဖြူဖျော့သွားကာအပြုံးတွေလည်းပျောက်ကွယ်သွားသည်။
" မောင့်လက်ကဘာဖြစ်လာတာလဲ" ဆို၍ သူမလေးက ပူပန်သောကရောက်စွာမေးလိုက်ပြီး ထိုလူသားရဲ့လက်ကိုထိကိုင်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တဲ့အခါ မင်းခန့်ထည်ကနောက်သို့ဆုတ်လိုက်၍ ဟားတိုက်လှောင်ရယ်လာခဲ့ပေသည်။
"နှလုံးသားရှိချင်ယောင်မဆောင်စမ်းပါနဲ့။အဲ့လိုပုံစံကမင်းလိုမိန်းမမျိုးနဲ့မလိုက်ဖက်ဘူး"
သူမသိပ်ချစ်ရတဲ့ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကစိမ်းကားတဲ့လေသံနဲ့အတူနာကျင်စရာကောင်းတဲ့စကားလုံးတွေကို သူမရဲ့အက်ကွဲနေစပြုနေတဲ့နှလုံးသားတည့်တည့်ဆီဦးတည်ထိုးနှက်လာတဲ့အခါ ဖြူစင်သော်ဟာ သူမအားစက်ဆုပ်စွာကြည့်နေတဲ့ထိုလူသား၏မျက်လုံးတွေထဲတည့်တည့်စိုက်ကြည့်လာခဲ့သည်။
သူမ၏ဘယ်ဘက်ရင်ဘက်ဆီလက်ညှိုးထိုးပြလာရင်းခေါင်းမော့ကာ ခပ်ဖွဖွရယ်လျက် တုံ့ပြန်ပြောဆိုလာပေသည်။
ထိုရယ်သံလေးတွေထဲမှာ ရှတသောအသွားနက်နက်ဓားသွားလေးတွေကိုသိုဝှက်လို့ထားလျက်။
"နှလုံးသားလားသိပ်ရှိတာပေါ့။မောင့်ကိုချစ်ဖို့လေ"
"ချစ်ဖို့ဟုတ်လား။
တကယ်တော့မင်းငါ့ကိုမချစ်ပါဘူးကွာ။
မင်းကိုယ်မင်း ငါ့ကိုချစ်တယ်ဆိုပြီးအယုံသွင်းထားတာပဲနေမှာ ...."
"မောင်!.......ဘာလို့ဒီလိုပြောရတာလဲ!"
ရက်စက်စွာဆိုလာတဲ့ထိုလူသားရဲ့စကားတွေကဟက်တက်ကွဲနေရတဲ့သူမရဲ့ဒဏ်ရာတွေပေါ်ဆားနဲ့သိပ်ထည့််လိုက်သကဲ့သို့တဆစ်ဆစ်နာကျင်ကိုက်ခဲသွားစေကာ သူမလေးရဲ့မျက်ဝန်းတွေက အဆိပ်စူးတို့နဲ့ပြည့်နှက်လာရပြီးဟန်ဆောင်မြိုသိပ်ထားတဲ့ ဒေါသတို့ကလည်းပေါက်ကွဲထွက်လာရသည်။
မင်းခန့်ထည်ကလည်းသူမရဲ့ထိုသို့သောပုံစံအမှန်ကိုလိုချင်တာကြောင့်နှလုံးသားမဲ့စွာဆက်ပြီးထိုးနှက်လာခဲ့သည်။
"မင်းငါ့ကိုတကယ်ချစ်ရင်ငါချစ်တဲ့လူတွေကိုမင်းထိခိုက်အောင်လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး။" ဟုအတက်အကျမမှန်တဲ့အသက်ရှူသံတို့နဲ့ဆိုလိုက်ရင်း Videoဖွင့်ထားတဲ့ဖုန်းကိုသူမရှေ့မှာမြှောက်ပြလိုက်တော့သည်။
"အဲ့တာမင်းပြောတဲ့အချစ်ဆိုတာလား!!!"
မင်းခန့်ထည်ကလည်ပင်းကြောတွေထောင်ထလာတဲ့အထိအော်ဟစ်သောင်းကျန်းလာပြီးနောက် ထိုဖုန်းကိုသူမရှေ့မှာတင်အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာဖြစ်အောင်ပေါက်ခွဲပစ်လိုက်ပေသည်။ ဖုန်းလေးက မာကြောတဲ့ကွန်ကရစ်သားနဲ့ထိတွေ့သွားတဲ့အခါခွမ်းခနဲကွဲသွားပြီး ကွဲကြေသွားတဲ့အစိတ်အပိုင်းတို့ကသူမခြေထောက်နားထိလွင့်စင်ထွက်လာခဲ့ရသည်။
မင်းခန့်ထည်ရဲ့ဒေါသက နျူးကလီယားဗုံးတစ်ခုလိုပဲအန္တရာယ်ကြီးတယ်ဆို၍ယောကျာ်းလေးတွေရဲ့ပါးစပ်ဖျားမှာနာမည်ကြီးနေတဲ့ ထိုလူသားဟာသူမအပေါ်ငြင်ငြင်သာသာဆက်ဆံပြောဆိုတတ်တာကြောင့် ထိုလူသားရဲ့သည်းခံနိုင်မှုအတိုင်းအတာအပေါ်သူမလျှော့တွက်မိခဲ့သည်။
သို့သော်သူမဝန်ခံလိုက်လို့လည်းကွဲကြေပြီးသားဖန်ခွက်တစ်ခွက်က မူလပုံစံအတိုင်းပြန်ပြောင်းသွားမှာမဟုတ်တာကြောင့် မုသားတို့ကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း အမှန်တရားကိုကျောခိုင်းလျက် ရှေ့ဆက်လျှောက်ဖို့ကိုသာ သူမရွေးချယ်ခဲ့သည်။
ဖြူစင်သော်ကအပြစ်ကင်းတဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံနဲ့ပြန်ကြည့််လာရင်းမင်းခန့်ထည်ရဲ့စွပ်စွဲချက်တို့ကိုမှားယွင်းတဲ့အရာတစ်ခုအဖြစ်ဟန်ဆောင်ကောင်းစွာငြင်းဆိုလာခဲ့သည်။
"အဲ့ videoကိစ္စက ဖြူလုပ်တာမဟုတ်ဘူး"
ထိုငြင်းဆိုတဲ့စကားတွေက သူခန့်မှန်းထားပြီးသားစကားတွေဖြစ်တာကြောင့် မင်းခန့်ထည်သိပ်မအံ့သြမိ။
"မညာချင်စမ်းပါနဲ့။
မင်းလိမ်ညာလည်းမင်းနဲ့ငါ့ကြားကဒီကိစ္စတွေက နဲနဲလေးမှပြောင်းလဲသွားမှာမဟုတ်ဘူး"
"လမ်းခွဲချင်တိုင်းလမ်းခွဲလို့ရတဲ့အထဲမှာ ဖြူဆိုတဲ့ကျမမပါဘူးမောင်"
"အဲ့တာအချစ်မဟုတ်ဘူးနော် အဲ့တာမင်းရဲ့အတ္တ!!!
အတ္တဆိုတာအချစ်ဆိုတဲ့အရာနဲ့
လုံးဝဆန့််ကျင်ဘက်!
အဲ့အတ္တတွေရောယှက်နေတဲ့ မင်းနှုတ်ဖျားကနေထွက်လာတဲ့ အချစ်ဆိုတဲ့စကားလုံးတွေကိုကြားတိုင်း ငါ့အသည်းကသိပ်ခါးတယ်"
"အတ္တဆိုတာကအချစ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ဟုတ်လား။မောင့်အပေါ်ထားတဲ့အဲ့ဒီအတ္တတွေကလဲအချစ်ကြောင့်ပဲမွေးဖွားလာခဲ့ရတာ။"
ဒေါသမီးတောက်တို့ဆူပွက်နေတဲ့ မင်းခန့်ထည်ဟာ သူမနှုတ်ကထွက်လာတဲ့စကားလုံးတွေကိုထပ်ပြီးနားထောင်နေနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။
သူ့ရဲ့အသွေးအသားတွေက သူမနဲ့ပက်သတ်တဲ့အရာမှန်သမျှကိုခါးခါးသီးသီးငြင်းဆန်နေပြီး ထိုမိန်းကလေးကို သူအလွန်တရာမုန်းတီးတယ်ဆိုတာကိုသာ သူ့နှလုံးသားထဲမှာထပ်ခါတလဲလဲရေရွတ်နေခဲ့မိသည်။
"ဝန်ခံလိုက်!"
အကယ်၍ သူမသာဝန်ခံခဲ့မယ်ဆို သူခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ရာစဥ်းစားမိပေလိမ့်မည်။
သို့သော် အတ္တကြီးတဲ့သူမက သူမအမှားကိုဝန်မခံလာခဲ့တဲ့အပြင်သူတစ်ပါးကိုသာအပြစ်ဖို့ပြောဆိုလာခဲ့တာကြောင့် မင်းခန့်ထည်ဟာဖြူစင်သော်ဆိုတဲ့သူမအပေါ်လုံးဝစိတ်ကုန်သွားကာလက်လျှော့လိုက်တော့ပေ၏။
"ဒါနဲ့ ဖြူ ဝန်ခံပေးလိုက်တိုင်း မောင့်သူငယ်ချင်းရဲ့သတင်းက လူတိုင်းရဲ့ပါးစပ်ဖျားကနေပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မယ်လို့မောင်ထင်လား?"
"မင်း!"
"ဟုတ်တယ်မှတ်လား? မပျောက်ပျက်သွားနိုင်ဘူးလေ။
အဲ့တာ Videoတင်လိုက်တဲ့လူကြောင့်မဟုတ်ဘူး မောင်ရဲ့။
တကယ်တော့မကောင်းကြောင်းဆိုတောမီးလိုပျံ့လွယ်တဲ့ လူသားတွေရဲ့အောက်တန်းကျပျက်စီးနေတဲ့စိတ်ဓာတ်တွေကြောင့်ပဲ"
သူမရဲ့ထိုစကားတွေအဆုံး သူ့ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးကြောတွေကပေါက်ထွက်တော့မတတ်တဒုန်းဒုန်းနဲ့အရှိန်ပြင်းပြင်းခုန်လာခဲ့သည်။
ဒေါသအမိုက်တို့ကလည်း သူ၏အသိဥာဏ်ကိုဆင်ခြင်ထုံတရားကင်းမဲ့တော့မတတ်ဖုံးလွှမ်းလာခဲ့တဲ့အခါ သူမအား သူဘာလုပ်မိမလဲဆိုတာမသိနိုင်တာကြောင့် သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေကိုတဆုံးမှိတ်ချလိုက်သည်။ပြီးနောက်အသက်ပြင်းပြင်းရှူလျက်အေးစက်မာကြောမှုနဲ့အတူမုန်းတီးနာကျည်းလွန်းစွာနောက်ဆုံးစကားကိုဆိုလိုက်တော့ပေ၏။
"မင်းငါ့ရှေ့ကနေကော ငါ့ဘဝထဲကနေပါ အပြီးအပိုင်ထွက်သွားလိုက်ပါတော့....
ငါမင်းကိုထပ်မမြင်ချင်ဘူး"
"ကျမတကယ်တမ်းထွက်သွားရင်လဲ မောင်ပဲနောင်တတွေတပွေ့တပိုက်ကြီးနဲ့ကျန်ခဲ့ရလိမ့်မယ်ဆိုတာ မောင်ဘယ်တော့မှမမေ့ပါနဲ့ ... "
ဖြူစင်သော်က သူ့မျက်နှာကိုတည့်တည့်ကြည့်၍ ထိုစကားတစ်ခွန်းကိုသေသေချာချာဆိုခဲ့ကာ သူ့ရှေ့ကနေကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားတော့သည်။
ဖြူစင်သော်ထွက်သွားတဲ့အခါ မင်းခန့်ထည်ကထိုနေရာရှိခုံတန်းလေးပေါ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လက်ဖျံပေါ်ကကွဲသွားတဲ့ဒဏ်ရာကိုစိတ်လွတ်စွာငေးကြည့်နေခဲ့သည်။အချိန်အနည်းငယ်ကြာနေပြီဆိုတော့ဒဏ်ရာဆီကနေစီးကျနေတဲ့ သွေးတွေကလက်ဖမိုးထက်မှာခြောက်ကပ်နေခဲ့ပြီဖြစ်ကာနာကျင်မှုတစ်စွန်းတစ်စမျှမခံစားခဲ့ရပေ။
နာကျင်တဲ့ဒဏ်ရာတွေကများလွန်းတာကြောင့်ထင်သည် ထိုဒဏ်ရာရဲ့နာကျင်မှုလေးကသေးငယ်သွားရကာထုံထိုင်းသွားခဲ့ခြင်းပင်။
သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ခေါင်းကိုအုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာကို သေးငယ်လွန်းတဲ့ကမ္ဘာလေးထဲမှာဖွက်ထားလိုက်တော့ပေသည်။ဘယ်လောက်ပဲနှလုံးသားမရှိဘူးဆိုပြီး သူ့ကိုယ်သူ လိမ်ညာထားပါစေ တကယ်တမ်းကျ သူလည်းလူသားတစ်ယောက်ပါပေ။
ဆုံးရှုံးရမှာကိုကြောက်တတ်သလို ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ဖယ်ကျဥ်မှုတွေကိုလည်း သူစိုးကြောက်တတ်ပါသည်။
သူလိုလူတောင်ဒီအကြောက်တရားတွေအောက်မှာဒူးထောက်အရှုံးပေးနေရမှတော့စိတ်ဓာတ်နူးညံ့လွန်းတဲ့ သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းလေးကကော ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်ရွံ့နေခဲ့လိမ့်မလဲ ?
'ဒါငါ့အပြစ်တွေ .... ငါ့ကြောင့်မာန်ဒီလိုဖြစ်ရတာ .. ငါ့ကြောင့် .... ငါကအပြစ်သားတစ်ကောင်ပဲ'
ထိုနေ့၌ အသိစိတ်လွတ်နေတဲ့မင်းခန့်ထည်ကမာန့်အပေါ်လှောင်ပြောင်ဟားတိုက်ခဲ့တဲ့ကျောင်းသားတချို့နဲ့ရန်ပွဲ၂ပွဲဆက်တိုက်ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး သူရိုက်လိုက်တဲ့ကျောင်းသား၂ယောက်ဟာအရေးပေါ်တင်လိုက်ရတာကြောင့်ရုံးခန်းအခေါ်ခံလိုက်ရလေသည်။
မင်းခန့်ထည်ဟာရန်ပွဲတွေမနွှဲခဲ့ဖူးတာတော့မဟုတ်ပေမယ့်ဒီတစ်ခေါက်ရန်ပွဲမှာတော့လက်ဆပြင်းသွားကာ ပါချုပ်ပါ ဝင်ဖြေရှင်းပေးရတဲ့အထိပြဿနာကကြီးသွားခဲ့ကြောင်း ကြားကြားချင်းပင် မင်းစက်နဲ့ဌာနမှူးတို့က
ပါချုပ်ရုံးခန်းဆီသို့ဖုတ်ပူမီးတိုက်လိုက်လာခဲ့ရသည်။
မင်းစက်တို့ရုံးခန်းကိုရောက်တော့စားပွဲရှည်တစ်ဖက်တွင် မျက်နှာ၌ကွဲသွားတဲ့ဒဏ်ရာ၂ချက်နဲ့ ဘာမထီဟန်ဖြင့်ထိုင်နေသောမင်းခန့်ထည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
သူက တစ်ဖက်စားပွဲမှာရှိတဲ့ ဖူးရောင်ကိုင်းနေသောဒဏ်ရာတွေဗလပွနဲ့ရုပ်တောင်မပေါ်တော့တဲ့ တစ်ဖက်မေဂျာမှကျောင်းသားတွေဘက်သို့ မိုက်ကြည့်,ကြည့်နေပေ၏။
ပါချုပ်နဲ့နှစ်ဦးနှစ်ဖက်ရှိဌာနမှူးတို့ကပြေပြေလည်လည်ညှိနှိုင်းဖြေရှင်းကြပြီးနောက် ခံဝန်လက်မှတ်ရေးထိုးခိုင်းပြီးကျောင်းသားတွေကိုပြန်လွှတ်လိုက်ကြသည်။
ရုံးခန်းရှေ့ကိုပြန်ထွက်လာတော့ မင်းစက်ကမင်းခန့်ထည်အားစိုးရိမ်စွာကြည့်နေရင်း သူ့မျက်နှာလေးမှာရှုံ့တွနေကာငိုချတော့မည့်ဟန်။လူမိုက်ကြီးမင်းခန့်ထည်ရဲ့မျက်နှာကတော့ ဒေါသမပြေသေးသည့်ပုံပင်ခက်ထန်တင်းမာနေကာ အရှေ့ဘက်ကနေထွက်သွားတဲ့တခြားမေဂျာကအကောင်တွေကို အေးစက်စက်လေသံနဲ့အထက်စီးဆန်စွာလှမ်းတားလိုက်သည်။
"နေဦး ! "
သူ့အသံကြားတော့ရှေ့ကလူတွေကရပ်သွားပြီးတင်းမာနေတဲ့အမူအရာတွေနဲ့ရန်လိုမှုအပြည့်ပြန်လှည့်ကြည့်လာကြတဲ့အခါ မင်းခန့်ထည်ဘေးမှာရပ်နေတဲ့မင်းစက်ခမျာအသက်တောင်မရှူရဲတော့ပေ။
ထို့နောက် မင်းခန့်ထည်က ထိုလူအုပ်ရှေ့သို့ဂရုမစိုက်စွာလျှောက်သွားလိုက်ရင်း သားရိုင်းတစ်ကောင်၏သွေးဆာနေတဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံနဲ့ဝှေ့ကြည့်လိုက်ကာသတိပေးခြိမ်းခြောက်လာခဲ့သည်။
"မင်းတို့ထဲကတစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ပါးစပ်ဖျားကဖြစ်ဖြစ် မာန်အကြောင်းထပ်ထွက်လာလို့ကတော့ နောက်တစ်ခါကျ ပါချုပ်ရုံးခန်းနဲ့တင်ပြီးမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာမင်းတို့ရဲ့ခွေးစားသွားတဲ့ဦးနှောက်တွေထဲမှာမှတ်ထားလိုက် ! "
နောက်တစ်နေ့မနက်အရောက်တွင်တော့ ထိုရန်ပွဲအကြောင်းဟိုးလေးတကျော်ပျံ့နှံ့သွားခဲ့တဲ့အချိန်ကစ ဘယ်သူကမှအရဲစွန့်ပြီးမာန်အကြောင်းနှုတ်မဟရဲကြတော့ပေ။
မင်းခန့်ထည်ကိုသွားမစသင့်တဲ့လူစာရင်းထဲမှာ ထိပ်ဆုံးအနေနဲ့သတ်မှတ်လိုက်ကြပြီး တော်တော်များများလည်းရှိန်သွားကြလေသည်။
ပြီးတော့ဖြူစင်သော်ဆိုတဲ့ကျောင်းရဲ့အလှပဂေးလေးကလည်းထိုအဖြစ်အပျက်တွေနဲ့တစ်ဆက်တည်းပင် ရက်တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ကျောင်းကနေပျောက်ချင်းမလှပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ကာ မင်းခန့်ထည်ဆိုတဲ့ရေခဲတုံးကြီးကတော့ ထိုကိစ္စတွေအပေါ်အရေးတယူဂရုစိုက်ခြင်းမရှိစွာ သွေးအေးအေးနဲ့ ဆက်နေ,နေခဲ့လေသည်။
"ငါနင်နဲ့စကားပြောစရာရှိတယ် မင်းခန့်ထည်"
Canteenမှာ ထိုင်နေတဲ့မင်းခန့်ထည်နဲ့မင်းစက်တို့နှစ်ယောက်ရှေ့သို့မေသဒ္ဒါဆိုတဲ့ကောင်မလေးကဗြုန်းခနဲရောက်ချလာခဲ့ပြီးအထူးတဆန်းစကားစပြောလာတာကြောင့် မင်းစက်ကစိတ်ရှုပ်သည့်ဟန်ဖြင့်ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း ခနဲ့လိုက်သည်။
"မင်းတို့သူငယ်ချင်းတွေ ငါ့သူငယ်ချင်းကိုဒုက္ခပေးလို့မဝသေးဘူးလား"
မင်းစက်စကားကြားတော့မေသဒ္ဒါကမျက်စောင်းထိုး၍စိုက်ကြည့်လာရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကိုမဲ့လိုက်လျက်အမိန့်ပေးတဲ့လေသံနဲ့ဆိုလာသည်။
"နင်ရှောင်ပေး"
"ဘာကိစ္စရှောင်ပေးရမှာလဲ။ငါ့သူငယ်ချင်းကိုပြောတာက ငါ့ကိုပြောတာနဲ့အတူတူပဲ။
ပြောကြည့််လိုက်လေ မင်းတို့ဘာတွေဒုက္ခလာပေးဦးမလဲဆိုတာငါလဲနားထောင်ကြည့်မှဖြစ်မယ်...."
"ငါပြောမယ့်ကိစ္စကနင်နဲ့မဆိုင်ဘူး"
"ငါနဲ့မဆိုင်တာမရှိဘူး!"
"နင် ! "
"တော်ကြတော့"
မင်းစက်နဲ့မေသဒ္ဒါတို့ကပြောရင်းပြောရင်း
ထသတ်ကြတော့မည့်နှယ်စကားအချေအတင်ဖြစ်လာတဲ့အခါမင်းခန့်ထည်ကစုတ်သပ်လျက်ဖြတ်ပြောလာခဲ့သည်။
ထို့နောက်သူ့လွယ်အိတ်ထဲကနေစာရွက်တချို့ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာမင်းစက်ကိုကမ်းပေးလိုက်လေသည်။
"ဆရာက Lectureစာရွက်တွေကိုမိတ္တူကူးပြီးရင် ဒီနေ့လည်အမှီပြန်အပ်လို့ပြောထားတယ်မှတ်လား။
အဲ့တာမင်းအရင်မိတ္တူဆောင်ကိုသွားပြီးမိတ္တူဆွဲထားနှင့်...
ငါပြီးရင်လိုက်လာခဲ့မယ် ! "
ထိုစာရွက်တွေကိုအကြောင်းပြပြီးသူ့ကိုတမင်သက်သက်ပထုတ်ချင်နေတာကိုသိနေတဲ့
မင်းစက်က မင်းခန့်ထည်ရဲ့လက်ကိုပြန်ပုတ်ထုတ်လိုက်ကာမခံမရပ်နိုင်ဖြစ်စွာ ရန်တွေ့လာခဲ့သည်။
"မင်းခန့်! မင်းကပါ ငါ့ကိုဖယ်ထုတ်ချင်တာလား"
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ကူညီစမ်းပါ"
မင်းခန့်ထည်ထိုသို့ချော့ပြောလိုက်မှပဲ မင်းစက်က မေသဒ္ဒါဘက်လှည့်ကာနှာတစ်ချက်မှုတ်လိုက်၍ ထိုနေရာမှဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ထထွက်သွားတော့လေသည်။
မင်းစက်ထွက်သွားသည်နှင့်တပြိုင်နက်မေသဒ္ဒါက ထိုဝိုင်း၌ဝင်ထိုင်လာပြီးစကားဆက်သည်။
"ဖြူစင် မနေ့ကသူ့ကိုယ်သူ suicideလုပ်တယ်တဲ့။"
မေသဒ္ဒါစကားကြားတော့မင်းခန့်ထည်ကမျက်လုံးပင့်ကြည့်လာရုံမှအပ ဘာတုံ့ပြန်မှုမှမပေးခဲ့ပေ။
"နင်မသိဘူးလား??"
"အဲ့တော့ သူမဘာဖြစ်သွားသေးလဲ"
မင်းခန့်ထည်ကသွေးအေးစွာတုံ့ပြန်လာတာကြောင့်မေသဒ္ဒါကလက်ခုပ်၂ချက်တီးလျက်စောင်းချိတ်လာခဲ့သည်။
"ဝေါင်း....မင်းခန့်ထည် နင်ကတကယ်ကိုနှလုံးသားမရှိတာပါလား။
suicide လုပ်တဲ့အကြောင်းသိတာတောင် နင်ဒီလိုမျိုးတုံ့ပြန်နိုင်တယ်နော် ။နင် ငါ့သူငယ်ချင်းအပေါ်ဘယ်လိုစိတ်ထားခဲ့လဲနင်အသိဆုံး။ဒီလိုတွေဖြစ်ရတာ နင့််အမှားလဲပါတယ်"
သူ့အားပြောလာခဲ့သမျှစကားလုံးတွေတိုင်းကို မင်းခန့်ထည်ကမှင်သေသေမျက်နှာထားနဲ့ငြိမ်၍သာနားထောင်နေပြီး စကားတစ်ခွန်းမျှဝင်မပြောလာခဲ့သလို စိတ်ဝင်စားတဲ့အရိပ်အယောင်ဆိုတာလုံးဝဗလာနတ္ထိဖြစ်နေတာကြောင့် သူမလေးကတဖြည်းဖြည်းနဲ့စိတ်မရှည်ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
"နင်အခု ဒီလိုမျိုးထိုင်ပြီး ရေခဲတုံးကြီးလုပ်နေရမယ့်အချိန်လား။
အခုပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြူစင်ဆီနင်အရောက်သွားသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား။"
"ငါ့ကြောင့် သူဒီလိုဖြစ်တာဆို သူမကငါ့ကိုတွေ့ချင်မယ်တဲ့လား ? "
မင်းခန့်ထည်ကထိုသို့ချက်ကျလက်ချပြန်ပြောလိုက်တဲ့အခါမေသဒ္ဒါရဲ့မျက်နှာလေးကအဖြူရောင်လေးကနေအနီရောင်သို့ပြောင်းလာခဲ့ရသည်။
"နင်လမ်းခွဲလိုက်လို့ ဖြူစင်က suicideလုပ်သွားတာလေ အန်တီစန္ဒာမှာ သားသမီးဆိုလို့ဖြူစင်တစ်ယောက်ပဲရှိတာ အန်တီ့ခမျာသနားပါတယ်။နေ့နေ့ညညငိုနေရှာတာ။အဲ့တာတောင် နင့်ကိုယ်နင်အပြစ်ရှိတယ်လို့မခံစားရသေးဘူးလား"
သူမရဲ့စကားသံတို့ကတစ်စထက်တစ်စမြင့်တက်ကျယ်လောင်လာတာကြောင့်ထိုဆိုင်ထဲရှိ တချို့ဝိုင်းကလူတွေကသူတို့ဘက်ဆီသို့စပ်စုတဲ့အကြည့်တွေနဲ့လှမ်းကြည့်လာကြတဲ့အခါမင်းခန့်ထည်က စားပွဲခုံကိုအသံမြည်အောင်တစ်ချက်ရိုက်ချလိုက်ပေသည်။ထိုအခါမေသဒ္ဒါကအသံတိတ်သွားပြီး သူမရဲ့ကိုယ်လေးကသိမ့်ခနဲတုန်သွားရ၏။
မင်းခန့်ထည်ကရေခဲစိုင်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆိုင်ထဲသို့တစ်ချက်ဝှေ့ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ၏အကြည့်တွေကိုမေသဒ္ဒါဘက်ရွှေ့လိုက်ကာမျက်မှောင်ကြုတ်လျက် အေးတိအေးစက်မေးလာခဲ့သည်။
"မင်းကငါ့ကိုအခုဘာလုပ်စေချင်နေတာလဲ "
မေသဒ္ဒါကအသံခပ်တိုးတိုးဖြင့်ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီးနောက် သူမစိတ်ကိုငြိမ်ငြိမ်ထား၍မျက်နှာလေးကိုတင်းလျက်ပြန်ဖြေလာ၏။
"ငါ့သူငယ်ချင်းကိုသွားတွေ့ပြီးအရင်လိုပြန်ကောင်းအောင်လုပ်ပေး ။"
"ငါသူမကိုသွားတွေ့မှာပါ အဲ့အတွက်တော့မင်းစိတ်ပူနေစရာမလိုဘူး။ ငါ့အပြစ်လို့မင်းပြောတယ်နော်။အေး... အဲ့အပြစ်အတွက်ငါကောင်းကောင်းပြန်ဆပ်မှာပါ။
အခုတော့ ငါ့မျက်စိရှေ့ကနေထွက်သွားတော့"
မင်းခန့်ထည်ကနှလုံးသားကင်းမဲ့ကာဒေါသကြီးသလောက် အချေကြီးသည်။သူစိတ်ရှုပ်လာပြီဆိုလျှင်ဘယ်သူ့ကိုမှအားနာမနေဘဲစကားကိုတုတ်ထိုးအိုးပေါက်ပြောတတ်တဲ့အကျင့်ကိုမသိတဲ့လူဆိုတာမရှိသလောက်ရှားလေသည်။မေသဒ္ဒါလည်းထိုလူတွေထဲကတစ်ယောက်ဖြစ်ကာ သူမပြောချင်တဲ့စကားတွေအကုန်ပြောပြီးသည်နှင့်အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲချက်ချင်းထွက်သွားတော့လေသည်။
မေသဒ္ဒါထွက်သွားပြီးနောက် သူ့ရဲ့စိတ်ထဲကိုဖြူစင်သော် suicideလုပ်တဲ့အကြောင်းသာတစ်ချိန်လုံးဝင်ရောက်လာခဲ့တာကြောင့် သူတစ်ဖန်စိတ်မတင်မကျဖြစ်လာကာငိုင်ကျသွားရပြန်လေ၏။
'မာန်လည်းငါ့ကြောင့်ပျောက်ကွယ်သွားတယ် အခုတစ်ခါလည်းဖြူစင်သော်ကငါ့ကြောင့်ထိခိုက်သွားပြန်တယ် ...
ကံကြမ္မာကငါ့ကိုအပြစ်သားတစ်ယောက်လိုပဲနေသွားစေချင်တာလား?'
ထိုသို့တွေးရင်းသူတစ်ချက်ရယ်ချမိလိုက်သည်။ထိုရယ်သံတွေကခြောက်ကပ်နေပြီးခံစားချက်မဲ့နေကာ သနားစရာကောင်းလွန်းနေ၏။
အချိန်တစ်ပတ်ကျော်ကြာကျောင်းပိတ်ရက်၂ရက်ရောက်တော့မှ ဖြူစင်သော်ဆေးကုသမှုခံယူနေတဲ့ဆေးရုံဆီသို့သူထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။သန်လျင်ကနေ မြို့ထဲသို့၂နာရီကျော်ကြာကားစီးခဲ့ရကာ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး စိတ်တို့ကလေးလံထိုင်းမှိုင်းနေပြီး သူ၏နှလုံးသားမြစ်ပြင်ကျယ်မှာကျောက်စရစ်ခဲတို့ဖြင့်ပြည့်ကြပ်ညပ်နေခဲ့ရသည်။
သူမမျက်နှာကိုသူဘယ်လိုကြည့်ရမှာလဲ?
သူမကိုဘယ်လောက်ထိနာကျင်စရာကောင်းတဲ့စကားတွေပြောခဲ့လဲဆိုတာ သူအသိဆုံးပေ။
ထပ်မတွေ့ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့သူမနဲ့တွေ့ဆုံဖို့အတွက် သူ့စိတ်ထဲမှာအတော်အတန်ဝန်လေးနေရ၏။
သူအတွေးတွေများနေရင်းနဲ့နောက်ဆုံးတော့ဆေးရုံသို့ရောက်ရှိလာခဲ့ရသည်။
ဆေးရုံထဲကိုဝင်လိုက်စဥ် သူ၏ခြေလှမ်းများကအရင်ကထက်နှေးကွေးတုံ့ဆိုင်းလို့နေကာသူ၏နှလုံးသားမှာလည်းအသက်ရှူရခက်အောင်မွန်းကြပ်ဆို့နင်လာရသည်။သွေးကြောတွေထဲမှာစီးဆင်းနေတဲ့သွေးရည်ကြည်တို့ကအတက်အကျမမှန်တာကြောင့်သူ၏လက်ဖျားထက်မှာချွေးစေးလေးတွေကအေးစက်စွာဝေ့သီလာရသည်။
မင်းခန့်ထည် Receptionကသူနာပြုဆရာမလေးအား ဖြူစင်သော်ရှိနေတဲ့အခန်းနံပါတ်အားမေးလိုက်ပြီးနောက် ၃လွှာရှိစင်္ကြံလမ်းလေးအတိုင်းသူလျှောက်လာလိုက်သည်။
စင်္ကြံလမ်းအဆုံးရှိထိုင်ခုံလေးတွင်အမျိုးသမီးတစ်ဦးထိုင်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ မင်းခန့်ထည်က ထိုအမျိုးသမီးဆီသို့လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ယဥ်ကျေးစွာမေးလိုက်တော့သည်။
"အန်တီ အခန်း405 ကဘယ်နားမှာလဲ သိလားခမျ"
သူ့အသံကြားတော့ထိုအမျိုးသမီးကသူ့အားမော့ကြည့်လာခဲ့သည်။ထိုအမျိုးသမီးရဲ့မျက်ဝန်းလေးများကနီရဲနေပြီးငိုထားတဲ့ပုံစံပေါက်နေတာကြောင့် သူမေးလိုက်မိသည်ကိုအားနာသွားရကာ အားတုံ့အားနာဖြစ်စွာပြုံးပြလိုက်သည်။
ထို့နောက်တခြားလူတစ်ယောက်ကိုပဲမေးဖို့ထွက်သွားမည်အပြု ထိုအမျိုးသမီးဆီကနေမေးသံတစ်သံကိုကြားလိုက်ရလေသည်။
"သားကအန်တီ့သမီးရဲ့သူငယ်ချင်းလား"
သူမှင်သက်စွာလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ထိုအမျိုးသမီးကသူမ၏အငိုမျက်လုံးများအားလျှပ်တစ်ပြက်အပြုံးဖြင့်ဖုံးကာထားလိုက်ပြီဖြစ်သည်။
"အန်တီ့သမီးက ဖြူစင်သော်လား"
"အင်းဟုတ်တယ်လေ။
သားက လူနာသတင်းလာမေးတာမှတ်လား"
"ဟုတ်...ဟုတ်ပါတယ် အန်တီ"
တဒင်္ဂအတွင်းသူ၏လည်ချောင်း၌တစ်စုံတစ်ခုကကန့်လန့်ခံနေသလိုခံစားလိုက်ရပြီး အသံတို့ကခြောက်ကပ်ထစ်အလာခဲ့သည်။
'ဒီအန်တီက မေသဒ္ဒါပြောတဲ့အန်တီစန္ဒာပေါ့'
"လာခဲ့လေ အန်တီနဲ့လိုက်ခဲ့ "
အမျိုးသမီးကထိုင်နေရာကနေထရပ်လိုက်ကာရှေ့သို့လျှောက်သွားနေရင်းကနေနောက်သို့ငဲ့ကြည့်ရင်းဆိုလာခဲ့လေသော် မင်းခန့်ထည်ကလည်းခေါင်းလေးငြိမ့်ပြကာလက်ခံလိုက်ပြီး သူမနောက်ကနေလိုက်သွားခဲ့လေသည်။
စင်္ကြံလမ်း၂လမ်းကိုကျော်ပြီးနောက်အခန်းတစ်ခုရှေ့တွင်အမျိုးသမီးကရပ်လိုက်ကာအခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး သူ့အားအပြုံးလေးနဲ့ဆိုလာခဲ့သည်။
"ဝင်လာခဲ့လေ သား"
"ဟုတ်ကဲ့"
မျက်စိရှေ့ရှိထိုအခန်းက သူနဲ့ခြေလှမ်း၃လှမ်းအကွာမျှသာရှိသော်လည်းမိုင်၁၀၀ကျော်လောက်ဝေးနေသလိုပင်။
သူအခန်းထဲကိုစိတ်တင်းတင်းထား၍ဝင်လိုက်တော့ ခုတင်ပေါ်တွင်ဖြူဖပ်ဖြူလျော်နဲ့သတိမေ့မြောနေသောဖြူစင်သော်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
သူမကိုအောက်စီဂျင်ပေးထားရကာ သတိပြန်မလည်လာသေးတာတစ်ပတ်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရလေသော် သူ့ရဲ့ခြေထောက်တွေကအနည်းငယ်နိမ့်ကျသွားခဲ့ရလေသည်။
"သားသူငယ်ချင်းကနဂိုကတည်း စိတ်ရောဂါအခံရှိလို့ဒီလောက်အထိဖြစ်သွားရတာလေ။ဒီကလေးကသိပ်ပြီးထိရှလွယ်တဲ့ဟာ ..."
"ဖြူက စိတ်ရောဂါအခံရှိတာလား ? "
"အင်း အန်တီကိုယ်တိုင်စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံကနေသွားပြန်ခေါ်လာခဲ့တာ..."
ထိုစကားကမင်းခန့်ထည်ကိုပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်တဲ့အထိဆွံ့အသွားစေခဲ့သည်။
"ဒါဆို ဘာလို့ ဖြူက ... "
"ဘာလို့အန်တီ့သမီးကအရူးတွေရှိရမယ့််နေရာမှာရှိမနေဘဲ သားတို့နဲ့အတူတူထားထားတဲ့အကြောင်းပြချက်ကိုမေးချင်တာလား ? "
"မဟုတ် .. "
သူခေါင်းခါပြကာငြင်းဆန်မယ်ကြံရုံရှိသေးဒေါ်စန္ဒာသော်က ဖျော့တော့စွာပြုံးလိုက်၍သူမသမီးနားသို့သွားကာ ဖြူစင်သော်ရဲ့ဆံပင်လေးတွေကို ငြင်သာဖွရွစွာသပ်ပေးနေရင်း ဝမ်းနည်းနာကျင်နေရတဲ့ခံစားချက်တို့နဲ့အတူတိမ်ဝင်တိုးဖျစွာဆက်ပြောလာခဲ့သည်။
"အန်တီ့သမီးလေးက အရူးတစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူးကွယ်။သူ့စိတ်ထဲမှာထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေရတဲ့အတွေးတွေပဲရှိနေခဲ့တာပါ... အဲ့တာကပဲရောဂါတစ်ခုလိုဖြစ်နေခဲ့တာပေါ့ ... "
တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေးအပေါ်ထားရှိတဲ့မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ခမ်းနားတဲ့မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေးတွေဟာဆိုရင် အနန္တနက်ရှိုင်းစွာသောသမုဒယသောကပင်လယ်ထဲမှာ စုန်းစုန်းနစ်မြုပ်နေခဲ့ရကြောင်း သူမရဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာဝဲတက်လာရတဲ့မျက်ရည်စလေးတွေကအဆုံးမဲ့သက်သေထူနေခဲ့သည်။
မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ထိုမျက်ရည်စက်တွေနဲ့ရောပါနေတဲ့နာကျင်မှုတွေကိုထင်ရှားပြတ်သားစွာမြင်နေရတဲ့ ကမ္ဘာပေါ်ရှိဘယ်လူသားကများ နှလုံးသားမရှိစွာတောင့်ခံထားနိုင်ပါအံ့။
ဒေါ်စန္ဒာသော်ရဲ့ထိုနာကျင်မှုတွေကသူ့ရဲ့အသွေးအသားတွေဆီသို့တိုင်အောင်ကူးစက်လာစေခဲ့ကာ သူ၏နှာခေါင်းရိုးတစ်လျှောက်မှာတမဟုတ်ချင်းတင်းကြပ်လာခဲ့ရသည်။
"ကျနော် စောစောလာမကြည့်ဖြစ်လို့တောင်းပန်ပါတယ်။တကယ်လို့ဆေးရုံစောင့်ဖို့လူလိုရင်လဲကျနော့်ကိုပြောပါ။
ကျနော် အတတ်နိုင်ဆုံးကူညီပေးပါ့မယ် အန်တီ"
ထိုအခါ သူမကကြည်လင်စွာပြုံးပြလာခဲ့ပြီးကျေးဇူးတင်စကားကိုခပ်ဖွဖွရေရွတ်လာခဲ့သည်။
"အခုလို လာကြည့်ပေးတာပဲကျေးဇူးတင်ပါတယ်သားရယ်။
ဒါနဲ့ သားကအန်တီ့သမီးမေဂျာကပဲလား"
"မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျနော်က MCကပါ"
MCကဆိုတဲ့စကားကိုကြားတာနဲ့ ဒေါ်စန္ဒာသော်ရဲ့မျက်ဝန်းတို့ကအရောင်လက်သွားပြီးမျက်ဝန်းအနားသတ်တို့ကကျယ်ဟလာကာ မင်းခန့်ထည်အား ပင့်ရှိုက်သံတို့နဲ့အလောတကြီးမေးလာခဲ့သည်။
"ဒါဆို သားတို့မေဂျာက မင်းခန့်ထည်ဆိုတဲ့ကောင်လေးကိုသိလား"
ဂလု!
ထိုမေးခွန်းကိုကြားတော့မင်းခန့်ထည်ကတံတွေးတစ်ချက်မြိုချလိုက်ကာ သူ့ရဲ့ခါးရိုးတို့ကချက်ချင်းဖြောင့်မတ်သွားရသည်။လည်ပင်းကပေါက်ထွက်တော့မတတ်ကြမ်းရှခြောက်ကပ်လာပြီးနောက် နှဖူးပြင်ထက်မှာပါချွေးစက်တို့ကခိုသီလာကာ သူထိုမေးခွန်းကိုပြန်ဖြေဖို့အတွက်ခြေတုံချတုံဖြစ်နေမိ၏။
တကယ်လို့ သူမုသားသုံးပြီးရှောင်ပြေးလိုက်မယ်ဆိုရင် ခနတာတော့စိတ်သက်သာရလိမ့်ပေမယ့် အမြဲတမ်းတော့ ဒီအပြစ်တွေကိုသူရှောင်ပြေးနေနိုင်မှာမဟုတ်ပေ။
သူက အပြစ်မဲ့တဲ့မိခင်တစ်ယောက်အပေါ်သောကအပူမီးတွေထွန်းညှိပေးခဲ့မိတဲ့အပြစ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာကြောင့် သူဘယ်လိုစိတ်နဲ့များလိမ်လည်ရက်ပါ့မလဲ ?
အမှန်တရားဆိုတာခါးသီးပေမယ့်လိမ်ညာလှည့်ဖြားခြင်းထက်စာရင်တော့ သူ၏လိပ်ပြာကိုပိုလုံစေပေသည် .....
မင်းခန့်ထည်က အေးစက်နေတဲ့သူ့ရဲ့လက်တွေကိုအရှေ့၌ယှက်ကိုင်ထားလျက် သူ၏နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတို့ကိုတည်ငြိမ်စွာတွန့်ချိုးလိုက်ရင်း ဒေါ်စန္ဒာသော်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေဆီသို့ မုသားကင်းတဲ့အကြည့်တို့နဲ့လေးနက်စွာရှုကြည့်လိုက်ကာဆိုသည်။
"မင်းခန့်ထည်ဆိုတာက တကယ်တော့ ကျနော်ပါအန်တီ"
သူ့ရဲ့ထိုစကားသံတို့ကို ကြားလိုက်ရပြီးသကာလအမျိုးသမီးရဲ့မျက်နှာထက်ရှိအပြုံးတို့ဟာဆိုရင် ပိန်းကြာရွက်ပေါ်တင်မကျန်နိုင်တဲ့မိုးပေါက်လေးတွေပမာ အကုန်အစင်ပျောက်ကွယ်သွားတော့ပေသည်။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Thanks for reading. 💗
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
အခန္း (၃၂) -ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလး PartII
Zawgyi
[အတၱဆိုတာအခ်စ္ဆိုတဲ့အရာနဲ႔လုံးဝဆန္႔က်င္ဘက္ ]
အစိမ္းေရာင္အေဆာက္အဦးအတြင္း႐ွိခုံတန္းလ်ားေလးတစ္ခုေပၚတြင္လွပသိမ္ေမြ႕လွေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သူမ၏ဖုန္းကိုစိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနလ်က္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြကိုေက်နပ္မႈအျပည့္နဲ႔တြန္႔ေကြးလိုက္သည္။
ရံဖန္ရံခါလမ္းမဘက္ကိုလွည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္တတ္ကာ တစ္စုံတစ္ဦးကိုေစာင့္ေနဟန္တူသည္။ ထို႔ေနာက္ မၾကာခင္တြင္ ခန္႔ညားေခ်ာေမာလွေသာမ်က္ႏွာေလးထက္မွာတင္းမာခက္ထန္လြန္းတဲ့အမူအရာတစ္ခုကိုခ်ိတ္ဆြဲထားပါတဲ့ပုံရိပ္ေလးတစ္ရိပ္ကသူမ႐ွိရာဆီသို႔ဒုန္းဆိိဳင္းဦးတည္လာခဲ့သည္။
ထိုေကာင္ေလးရဲ႕တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့လက္တစ္ဖက္ဆီကေနေသြးစက္ေတြကတစက္စက္က်ဆင္းေနခဲ့သလို မ်က္ဝန္းတစ္စုံတို႔ကလည္းထိုေသြးစက္ေတြနဲ႔ျခယ္သထားတဲ့အလား ေသြးနီေရာင္သမ္းေန၏။ သူ႕ရဲ႕ထိုမ်က္ဝန္းေတြထဲမွာေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတဲ့ မိန္းမလွေလး၏ပုံရိပ္ေလးဟာ တစ္စစီဆုတ္ၿဖဲခံရေတာ့မည့္ႏွယ္အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္တို႔နဲ႔ျပည့္လွ်မ္းေနေပသည္။
သူမေလးက ထိုလူသားေလးကိုျမင္တာနဲ႔မ်က္ဝန္းေတြကေတာက္ပသြားကာႏူးညံ့လွပတဲ့အျပဳံးေလးတစ္ပြင့္နဲ႔အတူ ခ်ိဳသာၾကည္လင္လွတဲ့အသံေလးျဖင့္ေမးလာခဲ့သည္။
"ေမာင္ ေရာက္လာၿပီလား"
ျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕တုံ႔ျပန္မႈက သူထင္ထားတာထက္တည္ၿငိမ္လြန္းေနတာေၾကာင့္မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေဒါသမီးေတာက္တို႔ကႏွလုံးအိမ္ကိုျပာက်လုမတတ္ဟုန္းခနဲထေတာက္လာကာ သူ႕ရဲ႕ေသြးစြန္းေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔လက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ မုန္းတီးစြာျဖင့္ခပ္ဆတ္ဆတ္ေမးလိုက္ေတာ့သည္။
"မင္းမွာကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ႏွလုံးသားမ႐ွိဘူးလား ျဖဴစင္ေသာ္!"
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္ကဒဏ္ရာကိုျမင္ေတာ့ျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကျဖဴေဖ်ာ့သြားကာအျပဳံးေတြလည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
" ေမာင့္လက္ကဘာျဖစ္လာတာလဲ" ဆို၍ သူမေလးက ပူပန္ေသာကေရာက္စြာေမးလိုက္ၿပီး ထိုလူသားရဲ႕လက္ကိုထိကိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အခါ မင္းခန္႔ထည္ကေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္၍ ဟားတိုက္ေလွာင္ရယ္လာခဲ့ေပသည္။
"ႏွလုံးသား႐ွိခ်င္ေယာင္မေဆာင္စမ္းပါနဲ႔။အဲ့လိုပုံစံကမင္းလိုမိန္းမမ်ိဳးနဲ႔မလိုက္ဖက္ဘူး"
သူမသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကစိမ္းကားတဲ့ေလသံနဲ႔အတူနာက်င္စရာေကာင္းတဲ့စကားလုံးေတြကို သူမရဲ႕အက္ကြဲေနစျပဳေနတဲ့ႏွလုံးသားတည့္တည့္ဆီဦးတည္ထိုးႏွက္လာတဲ့အခါ ျဖဴစင္ေသာ္ဟာ သူမအားစက္ဆုပ္စြာၾကည့္ေနတဲ့ထိုလူသား၏မ်က္လုံးေတြထဲတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
သူမ၏ဘယ္ဘက္ရင္ဘက္ဆီလက္ညိႇဳးထိုးျပလာရင္းေခါင္းေမာ့ကာ ခပ္ဖြဖြရယ္လ်က္ တုံ႔ျပန္ေျပာဆိုလာေပသည္။
ထိုရယ္သံေလးေတြထဲမွာ ႐ွတေသာအသြားနက္နက္ဓားသြားေလးေတြကိုသိုဝွက္လို႔ထားလ်က္။
"ႏွလုံးသားလားသိပ္႐ွိတာေပါ့။ေမာင့္ကိုခ်စ္ဖို႔ေလ"
"ခ်စ္ဖို႔ဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ့မင္းငါ့ကိုမခ်စ္ပါဘူးကြာ။
မင္းကိုယ္မင္း ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုၿပီးအယုံသြင္းထားတာပဲေနမွာ ...."
"ေမာင္!.......ဘာလို႔ဒီလိုေျပာရတာလဲ!"
ရက္စက္စြာဆိုလာတဲ့ထိုလူသားရဲ႕စကားေတြကဟက္တက္ကြဲေနရတဲ့သူမရဲ႕ဒဏ္ရာေတြေပၚဆားနဲ႔သိပ္ထည္္႕လိုက္သကဲ့သို႔တဆစ္ဆစ္နာက်င္ကိုက္ခဲသြားေစကာ သူမေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက အဆိပ္စူးတို႔နဲ႔ျပည့္ႏွက္လာရၿပီးဟန္ေဆာင္ၿမိဳသိပ္ထားတဲ့ ေဒါသတို႔ကလည္းေပါက္ကြဲထြက္လာရသည္။
မင္းခန္႔ထည္ကလည္းသူမရဲ႕ထိုသို႔ေသာပုံစံအမွန္ကိုလိုခ်င္တာေၾကာင့္ႏွလုံးသားမဲ့စြာဆက္ၿပီးထိုးႏွက္လာခဲ့သည္။
"မင္းငါ့ကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ငါခ်စ္တဲ့လူေတြကိုမင္းထိခိုက္ေအာင္လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။" ဟုအတက္အက်မမွန္တဲ့အသက္႐ွဴသံတို႔နဲ႔ဆိုလိုက္ရင္း Videoဖြင့္ထားတဲ့ဖုန္းကိုသူမေ႐ွ႕မွာေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
"အဲ့တာမင္းေျပာတဲ့အခ်စ္ဆိုတာလား!!!"
မင္းခန္႔ထည္ကလည္ပင္းေၾကာေတြေထာင္ထလာတဲ့အထိေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းလာၿပီးေနာက္ ထိုဖုန္းကိုသူမေ႐ွ႕မွာတင္အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာျဖစ္ေအာင္ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္ေပသည္။ ဖုန္းေလးက မာေၾကာတဲ့ကြန္ကရစ္သားနဲ႔ထိေတြ႕သြားတဲ့အခါခြမ္းခနဲကြဲသြားၿပီး ကြဲေၾကသြားတဲ့အစိတ္အပိုင္းတို႔ကသူမေျခေထာက္နားထိလြင့္စင္ထြက္လာခဲ့ရသည္။
မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕ေဒါသက ႏ်ဴးကလီယားဗုံးတစ္ခုလိုပဲအႏၲရာယ္ႀကီးတယ္ဆို၍ေယာက်ာ္းေလးေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာနာမည္ႀကီးေနတဲ့ ထိုလူသားဟာသူမအေပၚျငင္ျငင္သာသာဆက္ဆံေျပာဆိုတတ္တာေၾကာင့္ ထိုလူသားရဲ႕သည္းခံႏိုင္မႈအတိုင္းအတာအေပၚသူမေလွ်ာ့တြက္မိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္သူမဝန္ခံလိုက္လို႔လည္းကြဲေၾကၿပီးသားဖန္ခြက္တစ္ခြက္က မူလပုံစံအတိုင္းျပန္ေျပာင္းသြားမွာမဟုတ္တာေၾကာင့္ မုသားတို႔ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း အမွန္တရားကိုေက်ာခိုင္းလ်က္ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ကိုသာ သူမေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
ျဖဴစင္ေသာ္ကအျပစ္ကင္းတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စုံနဲ႔ျပန္ၾကည္္႕လာရင္းမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕စြပ္စြဲခ်က္တို႔ကိုမွားယြင္းတဲ့အရာတစ္ခုအျဖစ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာျငင္းဆိုလာခဲ့သည္။
"အဲ့ videoကိစၥက ျဖဴလုပ္တာမဟုတ္ဘူး"
ထိုျငင္းဆိုတဲ့စကားေတြက သူခန္႔မွန္းထားၿပီးသားစကားေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ မင္းခန္႔ထည္သိပ္မအံ့ၾသမိ။
"မညာခ်င္စမ္းပါနဲ႔။
မင္းလိမ္ညာလည္းမင္းနဲ႔ငါ့ၾကားကဒီကိစၥေတြက နဲနဲေလးမွေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္ဘူး"
"လမ္းခြဲခ်င္တိုင္းလမ္းခြဲလို႔ရတဲ့အထဲမွာ ျဖဴဆိုတဲ့က်မမပါဘူးေမာင္"
"အဲ့တာအခ်စ္မဟုတ္ဘူးေနာ္ အဲ့တာမင္းရဲ႕အတၱ!!!
အတၱဆိုတာအခ်စ္ဆိုတဲ့အရာနဲ႔
လုံးဝဆန္္႕က်င္ဘက္!
အဲ့အတၱေတြေရာယွက္ေနတဲ့ မင္းႏႈတ္ဖ်ားကေနထြက္လာတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့စကားလုံးေတြကိုၾကားတိုင္း ငါ့အသည္းကသိပ္ခါးတယ္"
"အတၱဆိုတာကအခ်စ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ဟုတ္လား။ေမာင့္အေပၚထားတဲ့အဲ့ဒီအတၱေတြကလဲအခ်စ္ေၾကာင့္ပဲေမြးဖြားလာခဲ့ရတာ။"
ေဒါသမီးေတာက္တို႔ဆူပြက္ေနတဲ့ မင္းခန္႔ထည္ဟာ သူမႏႈတ္ကထြက္လာတဲ့စကားလုံးေတြကိုထပ္ၿပီးနားေထာင္ေနႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ေပ။
သူ႕ရဲ႕အေသြးအသားေတြက သူမနဲ႔ပက္သတ္တဲ့အရာမွန္သမွ်ကိုခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္ေနၿပီး ထိုမိန္းကေလးကို သူအလြန္တရာမုန္းတီးတယ္ဆိုတာကိုသာ သူ႕ႏွလုံးသားထဲမွာထပ္ခါတလဲလဲေရ႐ြတ္ေနခဲ့မိသည္။
"ဝန္ခံလိုက္!"
အကယ္၍ သူမသာဝန္ခံခဲ့မယ္ဆို သူခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ရာစဥ္းစားမိေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ အတၱႀကီးတဲ့သူမက သူမအမွားကိုဝန္မခံလာခဲ့တဲ့အျပင္သူတစ္ပါးကိုသာအျပစ္ဖို႔ေျပာဆိုလာခဲ့တာေၾကာင့္ မင္းခန္႔ထည္ဟာျဖဴစင္ေသာ္ဆိုတဲ့သူမအေပၚလုံးဝစိတ္ကုန္သြားကာလက္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့ေပ၏။
"ဒါနဲ႔ ျဖဴ ဝန္ခံေပးလိုက္တိုင္း ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သတင္းက လူတိုင္းရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားကေနေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ေမာင္ထင္လား?"
"မင္း!"
"ဟုတ္တယ္မွတ္လား? မေပ်ာက္ပ်က္သြားႏိုင္ဘူးေလ။
အဲ့တာ Videoတင္လိုက္တဲ့လူေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး ေမာင္ရဲ႕။
တကယ္ေတာ့မေကာင္းေၾကာင္းဆိုေတာမီးလိုပ်ံ႕လြယ္တဲ့ လူသားေတြရဲ႕ေအာက္တန္းက်ပ်က္စီးေနတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြေၾကာင့္ပဲ"
သူမရဲ႕ထိုစကားေတြအဆုံး သူ႕ရဲ႕တစ္ကိုယ္လုံး႐ွိေသြးေၾကာေတြကေပါက္ထြက္ေတာ့မတတ္တဒုန္းဒုန္းနဲ႔အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းခုန္လာခဲ့သည္။
ေဒါသအမိုက္တို႔ကလည္း သူ၏အသိဥာဏ္ကိုဆင္ျခင္ထုံတရားကင္းမဲ့ေတာ့မတတ္ဖုံးလႊမ္းလာခဲ့တဲ့အခါ သူမအား သူဘာလုပ္မိမလဲဆိုတာမသိႏိုင္တာေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကိုတဆုံးမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴလ်က္ေအးစက္မာေၾကာမႈနဲ႔အတူမုန္းတီးနာက်ည္းလြန္းစြာေနာက္ဆုံးစကားကိုဆိုလိုက္ေတာ့ေပ၏။
"မင္းငါ့ေ႐ွ႕ကေနေကာ ငါ့ဘဝထဲကေနပါ အၿပီးအပိုင္ထြက္သြားလိုက္ပါေတာ့....
ငါမင္းကိုထပ္မျမင္ခ်င္ဘူး"
"က်မတကယ္တမ္းထြက္သြားရင္လဲ ေမာင္ပဲေနာင္တေတြတေပြ႕တပိုက္ႀကီးနဲ႔က်န္ခဲ့ရလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေမာင္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါနဲ႔ ... "
ျဖဴစင္ေသာ္က သူ႕မ်က္ႏွာကိုတည့္တည့္ၾကည့္၍ ထိုစကားတစ္ခြန္းကိုေသေသခ်ာခ်ာဆိုခဲ့ကာ သူ႕ေ႐ွ႕ကေနေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
ျဖဴစင္ေသာ္ထြက္သြားတဲ့အခါ မင္းခန္႔ထည္ကထိုေနရာ႐ွိခုံတန္းေလးေပၚမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႕လက္ဖ်ံေပၚကကြဲသြားတဲ့ဒဏ္ရာကိုစိတ္လြတ္စြာေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ဒဏ္ရာဆီကေနစီးက်ေနတဲ့ ေသြးေတြကလက္ဖမိုးထက္မွာေျခာက္ကပ္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္ကာနာက်င္မႈတစ္စြန္းတစ္စမွ်မခံစားခဲ့ရေပ။
နာက်င္တဲ့ဒဏ္ရာေတြကမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ထင္သည္ ထိုဒဏ္ရာရဲ႕နာက်င္မႈေလးကေသးငယ္သြားရကာထုံထိုင္းသြားခဲ့ျခင္းပင္။
သူ႕ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေခါင္းကိုအုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကို ေသးငယ္လြန္းတဲ့ကမ႓ာေလးထဲမွာဖြက္ထားလိုက္ေတာ့ေပသည္။ဘယ္ေလာက္ပဲႏွလုံးသားမ႐ွိဘူးဆိုၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ လိမ္ညာထားပါေစ တကယ္တမ္းက် သူလည္းလူသားတစ္ေယာက္ပါေပ။
ဆုံး႐ႈံးရမွာကိုေၾကာက္တတ္သလို ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ဖယ္က်ဥ္မႈေတြကိုလည္း သူစိုးေၾကာက္တတ္ပါသည္။
သူလိုလူေတာင္ဒီအေၾကာက္တရားေတြေအာက္မွာဒူးေထာက္အ႐ႈံးေပးေနရမွေတာ့စိတ္ဓာတ္ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေလးကေကာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္႐ြံ႕ေနခဲ့လိမ့္မလဲ ?
'ဒါငါ့အျပစ္ေတြ .... ငါ့ေၾကာင့္မာန္ဒီလိုျဖစ္ရတာ .. ငါ့ေၾကာင့္ .... ငါကအျပစ္သားတစ္ေကာင္ပဲ'
ထိုေန႔၌ အသိစိတ္လြတ္ေနတဲ့မင္းခန္႔ထည္ကမာန္႔အေပၚေလွာင္ေျပာင္ဟားတိုက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ရန္ပြဲ၂ပြဲဆက္တိုက္ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး သူ႐ိုက္လိုက္တဲ့ေက်ာင္းသား၂ေယာက္ဟာအေရးေပၚတင္လိုက္ရတာေၾကာင့္႐ုံးခန္းအေခၚခံလိုက္ရေလသည္။
မင္းခန္႔ထည္ဟာရန္ပြဲေတြမႏႊဲခဲ့ဖူးတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ဒီတစ္ေခါက္ရန္ပြဲမွာေတာ့လက္ဆျပင္းသြားကာ ပါခ်ဳပ္ပါ ဝင္ေျဖ႐ွင္းေပးရတဲ့အထိျပႆနာကႀကီးသြားခဲ့ေၾကာင္း ၾကားၾကားခ်င္းပင္ မင္းစက္နဲ႔ဌာနမႉးတို႔က
ပါခ်ဳပ္႐ုံးခန္းဆီသို႔ဖုတ္ပူမီးတိုက္လိုက္လာခဲ့ရသည္။
မင္းစက္တို႔႐ုံးခန္းကိုေရာက္ေတာ့စားပြဲ႐ွည္တစ္ဖက္တြင္ မ်က္ႏွာ၌ကြဲသြားတဲ့ဒဏ္ရာ၂ခ်က္နဲ႔ ဘာမထီဟန္ျဖင့္ထိုင္ေနေသာမင္းခန္႔ထည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူက တစ္ဖက္စားပြဲမွာ႐ွိတဲ့ ဖူးေရာင္ကိုင္းေနေသာဒဏ္ရာေတြဗလပြနဲ႔႐ုပ္ေတာင္မေပၚေတာ့တဲ့ တစ္ဖက္ေမဂ်ာမွေက်ာင္းသားေတြဘက္သို႔ မိုက္ၾကည့္,ၾကည့္ေနေပ၏။
ပါခ်ဳပ္နဲ႔ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္႐ွိဌာနမႉးတို႔ကေျပေျပလည္လည္ညႇိႏိႈင္းေျဖ႐ွင္းၾကၿပီးေနာက္ ခံဝန္လက္မွတ္ေရးထိုးခိုင္းၿပီးေက်ာင္းသားေတြကိုျပန္လႊတ္လိုက္ၾကသည္။
႐ုံးခန္းေ႐ွ႕ကိုျပန္ထြက္လာေတာ့ မင္းစက္ကမင္းခန္႔ထည္အားစိုးရိမ္စြာၾကည့္ေနရင္း သူ႕မ်က္ႏွာေလးမွာ႐ႈံ႕တြေနကာငိုခ်ေတာ့မည့္ဟန္။လူမိုက္ႀကီးမင္းခန္႔ထည္ရဲ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ ေဒါသမေျပေသးသည့္ပုံပင္ခက္ထန္တင္းမာေနကာ အေ႐ွ႕ဘက္ကေနထြက္သြားတဲ့တျခားေမဂ်ာကအေကာင္ေတြကို ေအးစက္စက္ေလသံနဲ႔အထက္စီးဆန္စြာလွမ္းတားလိုက္သည္။
"ေနဦး ! "
သူ႕အသံၾကားေတာ့ေ႐ွ႕ကလူေတြကရပ္သြားၿပီးတင္းမာေနတဲ့အမူအရာေတြနဲ႔ရန္လိုမႈအျပည့္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာၾကတဲ့အခါ မင္းခန္႔ထည္ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့မင္းစက္ခမ်ာအသက္ေတာင္မ႐ွဴရဲေတာ့ေပ။
ထို႔ေနာက္ မင္းခန္႔ထည္က ထိုလူအုပ္ေ႐ွ႕သို႔ဂ႐ုမစိုက္စြာေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္း သား႐ိုင္းတစ္ေကာင္၏ေသြးဆာေနတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စုံနဲ႔ေဝွ႔ၾကည့္လိုက္ကာသတိေပးၿခိမ္းေျခာက္လာခဲ့သည္။
"မင္းတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားကျဖစ္ျဖစ္ မာန္အေၾကာင္းထပ္ထြက္လာလို႔ကေတာ့ ေနာက္တစ္ခါက် ပါခ်ဳပ္႐ုံးခန္းနဲ႔တင္ၿပီးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာမင္းတို႔ရဲ႕ေခြးစားသြားတဲ့ဦးေႏွာက္ေတြထဲမွာမွတ္ထားလိုက္ ! "
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္အေရာက္တြင္ေတာ့ ထိုရန္ပြဲအေၾကာင္းဟိုးေလးတေက်ာ္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစ ဘယ္သူကမွအရဲစြန္႔ၿပီးမာန္အေၾကာင္းႏႈတ္မဟရဲၾကေတာ့ေပ။
မင္းခန္႔ထည္ကိုသြားမစသင့္တဲ့လူစာရင္းထဲမွာ ထိပ္ဆုံးအေနနဲ႔သတ္မွတ္လိုက္ၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း႐ွိန္သြားၾကေလသည္။
ၿပီးေတာ့ျဖဴစင္ေသာ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းရဲ႕အလွပေဂးေလးကလည္းထိုအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔တစ္ဆက္တည္းပင္ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ေက်ာင္းကေနေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ကာ မင္းခန္႔ထည္ဆိုတဲ့ေရခဲတုံးႀကီးကေတာ့ ထိုကိစၥေတြအေပၚအေရးတယူဂ႐ုစိုက္ျခင္းမ႐ွိစြာ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ဆက္ေန,ေနခဲ့ေလသည္။
"ငါနင္နဲ႔စကားေျပာစရာ႐ွိတယ္ မင္းခန္႔ထည္"
Canteenမွာ ထိုင္ေနတဲ့မင္းခန္႔ထည္နဲ႔မင္းစက္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေ႐ွ႕သို႔ေမသဒၵါဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကျဗဳန္းခနဲေရာက္ခ်လာခဲ့ၿပီးအထူးတဆန္းစကားစေျပာလာတာေၾကာင့္ မင္းစက္ကစိတ္႐ႈပ္သည့္ဟန္ျဖင့္ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္း ခနဲ႔လိုက္သည္။
"မင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုဒုကၡေပးလို႔မဝေသးဘူးလား"
မင္းစက္စကားၾကားေတာ့ေမသဒၵါကမ်က္ေစာင္းထိုး၍စိုက္ၾကည့္လာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုမဲ့လိုက္လ်က္အမိန္႔ေပးတဲ့ေလသံနဲ႔ဆိုလာသည္။
"နင္ေ႐ွာင္ေပး"
"ဘာကိစၥေ႐ွာင္ေပးရမွာလဲ။ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာတာက ငါ့ကိုေျပာတာနဲ႔အတူတူပဲ။
ေျပာၾကည္္႕လိုက္ေလ မင္းတို႔ဘာေတြဒုကၡလာေပးဦးမလဲဆိုတာငါလဲနားေထာင္ၾကည့္မွျဖစ္မယ္...."
"ငါေျပာမယ့္ကိစၥကနင္နဲ႔မဆိုင္ဘူး"
"ငါနဲ႔မဆိုင္တာမ႐ွိဘူး!"
"နင္ ! "
"ေတာ္ၾကေတာ့"
မင္းစက္နဲ႔ေမသဒၵါတို႔ကေျပာရင္းေျပာရင္း
ထသတ္ၾကေတာ့မည့္ႏွယ္စကားအေခ်အတင္ျဖစ္လာတဲ့အခါမင္းခန္႔ထည္ကစုတ္သပ္လ်က္ျဖတ္ေျပာလာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္သူ႕လြယ္အိတ္ထဲကေနစာ႐ြက္တခ်ိဳ႕ကိုဆြဲထုတ္လိုက္ကာမင္းစက္ကိုကမ္းေပးလိုက္ေလသည္။
"ဆရာက Lectureစာ႐ြက္ေတြကိုမိတၱဴကူးၿပီးရင္ ဒီေန႔လည္အမွီျပန္အပ္လို႔ေျပာထားတယ္မွတ္လား။
အဲ့တာမင္းအရင္မိတၱဴေဆာင္ကိုသြားၿပီးမိတၱဴဆြဲထားႏွင့္...
ငါၿပီးရင္လိုက္လာခဲ့မယ္ ! "
ထိုစာ႐ြက္ေတြကိုအေၾကာင္းျပၿပီးသူ႕ကိုတမင္သက္သက္ပထုတ္ခ်င္ေနတာကိုသိေနတဲ့
မင္းစက္က မင္းခန္႔ထည္ရဲ႕လက္ကိုျပန္ပုတ္ထုတ္လိုက္ကာမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္စြာ ရန္ေတြ႕လာခဲ့သည္။
"မင္းခန္႔! မင္းကပါ ငါ့ကိုဖယ္ထုတ္ခ်င္တာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ကူညီစမ္းပါ"
မင္းခန္႔ထည္ထိုသို႔ေခ်ာ့ေျပာလိုက္မွပဲ မင္းစက္က ေမသဒၵါဘက္လွည့္ကာႏွာတစ္ခ်က္မႈတ္လိုက္၍ ထိုေနရာမွေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ထထြက္သြားေတာ့ေလသည္။
မင္းစက္ထြက္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ေမသဒၵါက ထိုဝိုင္း၌ဝင္ထိုင္လာၿပီးစကားဆက္သည္။
"ျဖဴစင္ မေန႔ကသူ႕ကိုယ္သူ suicideလုပ္တယ္တဲ့။"
ေမသဒၵါစကားၾကားေတာ့မင္းခန္႔ထည္ကမ်က္လုံးပင့္ၾကည့္လာ႐ုံမွအပ ဘာတုံ႔ျပန္မႈမွမေပးခဲ့ေပ။
"နင္မသိဘူးလား??"
"အဲ့ေတာ့ သူမဘာျဖစ္သြားေသးလဲ"
မင္းခန္႔ထည္ကေသြးေအးစြာတုံ႔ျပန္လာတာေၾကာင့္ေမသဒၵါကလက္ခုပ္၂ခ်က္တီးလ်က္ေစာင္းခ်ိတ္လာခဲ့သည္။
"ေဝါင္း....မင္းခန္႔ထည္ နင္ကတကယ္ကိုႏွလုံးသားမ႐ွိတာပါလား။
suicide လုပ္တဲ့အေၾကာင္းသိတာေတာင္ နင္ဒီလိုမ်ိဳးတုံ႔ျပန္ႏိုင္တယ္ေနာ္ ။နင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအေပၚဘယ္လိုစိတ္ထားခဲ့လဲနင္အသိဆုံး။ဒီလိုေတြျဖစ္ရတာ နင္္႕အမွားလဲပါတယ္"
သူ႕အားေျပာလာခဲ့သမွ်စကားလုံးေတြတိုင္းကို မင္းခန္႔ထည္ကမွင္ေသေသမ်က္ႏွာထားနဲ႔ၿငိမ္၍သာနားေထာင္ေနၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွ်ဝင္မေျပာလာခဲ့သလို စိတ္ဝင္စားတဲ့အရိပ္အေယာင္ဆိုတာလုံးဝဗလာနတၳိျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူမေလးကတျဖည္းျဖည္းနဲ႔စိတ္မ႐ွည္ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။
"နင္အခု ဒီလိုမ်ိဳးထိုင္ၿပီး ေရခဲတုံးႀကီးလုပ္ေနရမယ့္အခ်ိန္လား။
အခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖဴစင္ဆီနင္အေရာက္သြားသင့္တာမဟုတ္ဘူးလား။"
"ငါ့ေၾကာင့္ သူဒီလိုျဖစ္တာဆို သူမကငါ့ကိုေတြ႕ခ်င္မယ္တဲ့လား ? "
မင္းခန္႔ထည္ကထိုသို႔ခ်က္က်လက္ခ်ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့အခါေမသဒၵါရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကအျဖဴေရာင္ေလးကေနအနီေရာင္သို႔ေျပာင္းလာခဲ့ရသည္။
"နင္လမ္းခြဲလိုက္လို႔ ျဖဴစင္က suicideလုပ္သြားတာေလ အန္တီစႏၵာမွာ သားသမီးဆိုလို႔ျဖဴစင္တစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာ အန္တီ့ခမ်ာသနားပါတယ္။ေန႔ေန႔ညညငိုေန႐ွာတာ။အဲ့တာေတာင္ နင့္ကိုယ္နင္အျပစ္႐ွိတယ္လို႔မခံစားရေသးဘူးလား"
သူမရဲ႕စကားသံတို႔ကတစ္စထက္တစ္စျမင့္တက္က်ယ္ေလာင္လာတာေၾကာင့္ထိုဆိုင္ထဲ႐ွိ တခ်ိဳ႕ဝိုင္းကလူေတြကသူတို႔ဘက္ဆီသို႔စပ္စုတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔လွမ္းၾကည့္လာၾကတဲ့အခါမင္းခန္႔ထည္က စားပြဲခုံကိုအသံျမည္ေအာင္တစ္ခ်က္႐ိုက္ခ်လိုက္ေပသည္။ထိုအခါေမသဒၵါကအသံတိတ္သြားၿပီး သူမရဲ႕ကိုယ္ေလးကသိမ့္ခနဲတုန္သြားရ၏။
မင္းခန္႔ထည္ကေရခဲစိုင္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ဆိုင္ထဲသို႔တစ္ခ်က္ေဝွ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ၏အၾကည့္ေတြကိုေမသဒၵါဘက္ေ႐ႊ႕လိုက္ကာမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ေအးတိေအးစက္ေမးလာခဲ့သည္။
"မင္းကငါ့ကိုအခုဘာလုပ္ေစခ်င္ေနတာလဲ "
ေမသဒၵါကအသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ၿပီးေနာက္ သူမစိတ္ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ထား၍မ်က္ႏွာေလးကိုတင္းလ်က္ျပန္ေျဖလာ၏။
"ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုသြားေတြ႕ၿပီးအရင္လိုျပန္ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပး ။"
"ငါသူမကိုသြားေတြ႕မွာပါ အဲ့အတြက္ေတာ့မင္းစိတ္ပူေနစရာမလိုဘူး။ ငါ့အျပစ္လို႔မင္းေျပာတယ္ေနာ္။ေအး... အဲ့အျပစ္အတြက္ငါေကာင္းေကာင္းျပန္ဆပ္မွာပါ။
အခုေတာ့ ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕ကေနထြက္သြားေတာ့"
မင္းခန္႔ထည္ကႏွလုံးသားကင္းမဲ့ကာေဒါသႀကီးသေလာက္ အေခ်ႀကီးသည္။သူစိတ္႐ႈပ္လာၿပီဆိုလွ်င္ဘယ္သူ႕ကိုမွအားနာမေနဘဲစကားကိုတုတ္ထိုးအိုးေပါက္ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္ကိုမသိတဲ့လူဆိုတာမ႐ွိသေလာက္႐ွားေလသည္။ေမသဒၵါလည္းထိုလူေတြထဲကတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ သူမေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြအကုန္ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲခ်က္ခ်င္းထြက္သြားေတာ့ေလသည္။
ေမသဒၵါထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕စိတ္ထဲကိုျဖဴစင္ေသာ္ suicideလုပ္တဲ့အေၾကာင္းသာတစ္ခ်ိန္လုံးဝင္ေရာက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ သူတစ္ဖန္စိတ္မတင္မက်ျဖစ္လာကာငိုင္က်သြားရျပန္ေလ၏။
'မာန္လည္းငါ့ေၾကာင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ အခုတစ္ခါလည္းျဖဴစင္ေသာ္ကငါ့ေၾကာင့္ထိခိုက္သြားျပန္တယ္ ...
ကံၾကမၼာကငါ့ကိုအျပစ္သားတစ္ေယာက္လိုပဲေနသြားေစခ်င္တာလား?'
ထိုသို႔ေတြးရင္းသူတစ္ခ်က္ရယ္ခ်မိလိုက္သည္။ထိုရယ္သံေတြကေျခာက္ကပ္ေနၿပီးခံစားခ်က္မဲ့ေနကာ သနားစရာေကာင္းလြန္းေန၏။
အခ်ိန္တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာေက်ာင္းပိတ္ရက္၂ရက္ေရာက္ေတာ့မွ ျဖဴစင္ေသာ္ေဆးကုသမႈခံယူေနတဲ့ေဆး႐ုံဆီသို႔သူထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။သန္လ်င္ကေန ၿမိဳ႕ထဲသို႔၂နာရီေက်ာ္ၾကာကားစီးခဲ့ရကာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး စိတ္တို႔ကေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနၿပီး သူ၏ႏွလုံးသားျမစ္ျပင္က်ယ္မွာေက်ာက္စရစ္ခဲတို႔ျဖင့္ျပည့္ၾကပ္ညပ္ေနခဲ့ရသည္။
သူမမ်က္ႏွာကိုသူဘယ္လိုၾကည့္ရမွာလဲ?
သူမကိုဘယ္ေလာက္ထိနာက်င္စရာေကာင္းတဲ့စကားေတြေျပာခဲ့လဲဆိုတာ သူအသိဆုံးေပ။
ထပ္မေတြ႕ဖို႔ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့သူမနဲ႔ေတြ႕ဆုံဖို႔အတြက္ သူ႕စိတ္ထဲမွာအေတာ္အတန္ဝန္ေလးေနရ၏။
သူအေတြးေတြမ်ားေနရင္းနဲ႔ေနာက္ဆုံးေတာ့ေဆး႐ုံသို႔ေရာက္႐ွိလာခဲ့ရသည္။
ေဆး႐ုံထဲကိုဝင္လိုက္စဥ္ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားကအရင္ကထက္ေႏွးေကြးတုံ႔ဆိုင္းလို႔ေနကာသူ၏ႏွလုံးသားမွာလည္းအသက္႐ွဴရခက္ေအာင္မြန္းၾကပ္ဆို႔နင္လာရသည္။ေသြးေၾကာေတြထဲမွာစီးဆင္းေနတဲ့ေသြးရည္ၾကည္တို႔ကအတက္အက်မမွန္တာေၾကာင့္သူ၏လက္ဖ်ားထက္မွာေခြၽးေစးေလးေတြကေအးစက္စြာေဝ့သီလာရသည္။
မင္းခန္႔ထည္ Receptionကသူနာျပဳဆရာမေလးအား ျဖဴစင္ေသာ္႐ွိေနတဲ့အခန္းနံပါတ္အားေမးလိုက္ၿပီးေနာက္ ၃လႊာ႐ွိစႀကႍလမ္းေလးအတိုင္းသူေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
စႀကႍလမ္းအဆုံး႐ွိထိုင္ခုံေလးတြင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးထိုင္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ မင္းခန္႔ထည္က ထိုအမ်ိဳးသမီးဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ယဥ္ေက်းစြာေမးလိုက္ေတာ့သည္။
"အန္တီ အခန္း405 ကဘယ္နားမွာလဲ သိလားခမ်"
သူ႕အသံၾကားေတာ့ထိုအမ်ိဳးသမီးကသူ႕အားေမာ့ၾကည့္လာခဲ့သည္။ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးမ်ားကနီရဲေနၿပီးငိုထားတဲ့ပုံစံေပါက္ေနတာေၾကာင့္ သူေမးလိုက္မိသည္ကိုအားနာသြားရကာ အားတုံ႔အားနာျဖစ္စြာျပဳံးျပလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္တျခားလူတစ္ေယာက္ကိုပဲေမးဖို႔ထြက္သြားမည္အျပဳ ထိုအမ်ိဳးသမီးဆီကေနေမးသံတစ္သံကိုၾကားလိုက္ရေလသည္။
"သားကအန္တီ့သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလား"
သူမွင္သက္စြာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ထိုအမ်ိဳးသမီးကသူမ၏အငိုမ်က္လုံးမ်ားအားလွ်ပ္တစ္ျပက္အျပဳံးျဖင့္ဖုံးကာထားလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
"အန္တီ့သမီးက ျဖဴစင္ေသာ္လား"
"အင္းဟုတ္တယ္ေလ။
သားက လူနာသတင္းလာေမးတာမွတ္လား"
"ဟုတ္...ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီ"
တဒဂၤအတြင္းသူ၏လည္ေခ်ာင္း၌တစ္စုံတစ္ခုကကန္႔လန္႔ခံေနသလိုခံစားလိုက္ရၿပီး အသံတို႔ကေျခာက္ကပ္ထစ္အလာခဲ့သည္။
'ဒီအန္တီက ေမသဒၵါေျပာတဲ့အန္တီစႏၵာေပါ့'
"လာခဲ့ေလ အန္တီနဲ႔လိုက္ခဲ့ "
အမ်ိဳးသမီးကထိုင္ေနရာကေနထရပ္လိုက္ကာေ႐ွ႕သို႔ေလွ်ာက္သြားေနရင္းကေနေနာက္သို႔ငဲ့ၾကည့္ရင္းဆိုလာခဲ့ေလေသာ္ မင္းခန္႔ထည္ကလည္းေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပကာလက္ခံလိုက္ၿပီး သူမေနာက္ကေနလိုက္သြားခဲ့ေလသည္။
စႀကႍလမ္း၂လမ္းကိုေက်ာ္ၿပီးေနာက္အခန္းတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္အမ်ိဳးသမီးကရပ္လိုက္ကာအခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီး သူ႕အားအျပဳံးေလးနဲ႔ဆိုလာခဲ့သည္။
"ဝင္လာခဲ့ေလ သား"
"ဟုတ္ကဲ့"
မ်က္စိေ႐ွ႕႐ွိထိုအခန္းက သူနဲ႔ေျခလွမ္း၃လွမ္းအကြာမွ်သာ႐ွိေသာ္လည္းမိုင္၁၀၀ေက်ာ္ေလာက္ေဝးေနသလိုပင္။
သူအခန္းထဲကိုစိတ္တင္းတင္းထား၍ဝင္လိုက္ေတာ့ ခုတင္ေပၚတြင္ျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႔သတိေမ့ေျမာေနေသာျဖဴစင္ေသာ္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူမကိုေအာက္စီဂ်င္ေပးထားရကာ သတိျပန္မလည္လာေသးတာတစ္ပတ္႐ွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရေလေသာ္ သူ႕ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကအနည္းငယ္နိမ့္က်သြားခဲ့ရေလသည္။
"သားသူငယ္ခ်င္းကနဂိုကတည္း စိတ္ေရာဂါအခံ႐ွိလို႔ဒီေလာက္အထိျဖစ္သြားရတာေလ။ဒီကေလးကသိပ္ၿပီးထိ႐ွလြယ္တဲ့ဟာ ..."
"ျဖဴက စိတ္ေရာဂါအခံ႐ွိတာလား ? "
"အင္း အန္တီကိုယ္တိုင္စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံကေနသြားျပန္ေခၚလာခဲ့တာ..."
ထိုစကားကမင္းခန္႔ထည္ကိုပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္တဲ့အထိဆြံ႕အသြားေစခဲ့သည္။
"ဒါဆို ဘာလို႔ ျဖဴက ... "
"ဘာလို႔အန္တီ့သမီးကအ႐ူးေတြ႐ွိရမယ္္႕ေနရာမွာ႐ွိမေနဘဲ သားတို႔နဲ႔အတူတူထားထားတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုေမးခ်င္တာလား ? "
"မဟုတ္ .. "
သူေခါင္းခါျပကာျငင္းဆန္မယ္ၾကံ႐ုံ႐ွိေသးေဒၚစႏၵာေသာ္က ေဖ်ာ့ေတာ့စြာျပဳံးလိုက္၍သူမသမီးနားသို႔သြားကာ ျဖဴစင္ေသာ္ရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကို ျငင္သာဖြ႐ြစြာသပ္ေပးေနရင္း ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနရတဲ့ခံစားခ်က္တို႔နဲ႔အတူတိမ္ဝင္တိုးဖ်စြာဆက္ေျပာလာခဲ့သည္။
"အန္တီ့သမီးေလးက အ႐ူးတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။သူ႕စိတ္ထဲမွာထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေနရတဲ့အေတြးေတြပဲ႐ွိေနခဲ့တာပါ... အဲ့တာကပဲေရာဂါတစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့ ... "
တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလးအေပၚထား႐ွိတဲ့မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ခမ္းနားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးေတြဟာဆိုရင္ အနႏၲနက္႐ိႈင္းစြာေသာသမုဒယေသာကပင္လယ္ထဲမွာ စုန္းစုန္းနစ္ျမဳပ္ေနခဲ့ရေၾကာင္း သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာဝဲတက္လာရတဲ့မ်က္ရည္စေလးေတြကအဆုံးမဲ့သက္ေသထူေနခဲ့သည္။
မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ထိုမ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ေရာပါေနတဲ့နာက်င္မႈေတြကိုထင္႐ွားျပတ္သားစြာျမင္ေနရတဲ့ ကမ႓ာေပၚ႐ွိဘယ္လူသားကမ်ား ႏွလုံးသားမ႐ွိစြာေတာင့္ခံထားႏိုင္ပါအံ့။
ေဒၚစႏၵာေသာ္ရဲ႕ထိုနာက်င္မႈေတြကသူ႕ရဲ႕အေသြးအသားေတြဆီသို႔တိုင္ေအာင္ကူးစက္လာေစခဲ့ကာ သူ၏ႏွာေခါင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာတမဟုတ္ခ်င္းတင္းၾကပ္လာခဲ့ရသည္။
"က်ေနာ္ ေစာေစာလာမၾကည့္ျဖစ္လို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။တကယ္လို႔ေဆး႐ုံေစာင့္ဖို႔လူလိုရင္လဲက်ေနာ္႕ကိုေျပာပါ။
က်ေနာ္ အတတ္ႏိုင္ဆုံးကူညီေပးပါ့မယ္ အန္တီ"
ထိုအခါ သူမကၾကည္လင္စြာျပဳံးျပလာခဲ့ၿပီးေက်းဇူးတင္စကားကိုခပ္ဖြဖြေရ႐ြတ္လာခဲ့သည္။
"အခုလို လာၾကည့္ေပးတာပဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္သားရယ္။
ဒါနဲ႔ သားကအန္တီ့သမီးေမဂ်ာကပဲလား"
"မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္က MCကပါ"
MCကဆိုတဲ့စကားကိုၾကားတာနဲ႔ ေဒၚစႏၵာေသာ္ရဲ႕မ်က္ဝန္းတို႔ကအေရာင္လက္သြားၿပီးမ်က္ဝန္းအနားသတ္တို႔ကက်ယ္ဟလာကာ မင္းခန္႔ထည္အား ပင့္႐ိႈက္သံတို႔နဲ႔အေလာတႀကီးေမးလာခဲ့သည္။
"ဒါဆို သားတို႔ေမဂ်ာက မင္းခန္႔ထည္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကိုသိလား"
ဂလု!
ထိုေမးခြန္းကိုၾကားေတာ့မင္းခန္႔ထည္ကတံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳခ်လိုက္ကာ သူ႕ရဲ႕ခါး႐ိုးတို႔ကခ်က္ခ်င္းေျဖာင့္မတ္သြားရသည္။လည္ပင္းကေပါက္ထြက္ေတာ့မတတ္ၾကမ္း႐ွေျခာက္ကပ္လာၿပီးေနာက္ ႏွဖူးျပင္ထက္မွာပါေခြၽးစက္တို႔ကခိုသီလာကာ သူထိုေမးခြန္းကိုျပန္ေျဖဖို႔အတြက္ေျခတုံခ်တုံျဖစ္ေနမိ၏။
တကယ္လို႔ သူမုသားသုံးၿပီးေ႐ွာင္ေျပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ခနတာေတာ့စိတ္သက္သာရလိမ့္ေပမယ့္ အၿမဲတမ္းေတာ့ ဒီအျပစ္ေတြကိုသူေ႐ွာင္ေျပးေနႏိုင္မွာမဟုတ္ေပ။
သူက အျပစ္မဲ့တဲ့မိခင္တစ္ေယာက္အေပၚေသာကအပူမီးေတြထြန္းညႇိေပးခဲ့မိတဲ့အျပစ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားလိမ္လည္ရက္ပါ့မလဲ ?
အမွန္တရားဆိုတာခါးသီးေပမယ့္လိမ္ညာလွည့္ျဖားျခင္းထက္စာရင္ေတာ့ သူ၏လိပ္ျပာကိုပိုလုံေစေပသည္ .....
မင္းခန္႔ထည္က ေအးစက္ေနတဲ့သူ႕ရဲ႕လက္ေတြကိုအေ႐ွ႕၌ယွက္ကိုင္ထားလ်က္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတို႔ကိုတည္ၿငိမ္စြာတြန္႔ခ်ိဳးလိုက္ရင္း ေဒၚစႏၵာေသာ္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဆီသို႔ မုသားကင္းတဲ့အၾကည့္တို႔နဲ႔ေလးနက္စြာ႐ႈၾကည့္လိုက္ကာဆိုသည္။
"မင္းခန္႔ထည္ဆိုတာက တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ပါအန္တီ"
သူ႕ရဲ႕ထိုစကားသံတို႔ကို ၾကားလိုက္ရၿပီးသကာလအမ်ိဳးသမီးရဲ႕မ်က္ႏွာထက္႐ွိအျပဳံးတို႔ဟာဆိုရင္ ပိန္းၾကာ႐ြက္ေပၚတင္မက်န္ႏိုင္တဲ့မိုးေပါက္ေလးေတြပမာ အကုန္အစင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ေပသည္။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Thanks for reading. 💗
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••